Sheriati, xhihadi dhe shtetësia e muslimanit.

[Klevis2000]

Pse sheriati Islam-?

Kur islami e ndërton strukturën e tij të besimit në ndërgjegje dhe praktikë mbi bazën e adhurimit të plotë vetëm ndaj Allahut të vetëm, po këtë adhurim e përfaqëson me besim, rite dhe sheriat pa dallim, duke e pasur parasysh se ky adhurim I plotë ndaj Allahut – dhe vetëm në këtë formë- është treguesi praktik I dëshmisë se nuk ka hyjni tjëtr pos Allahut dhe se mësimi nga pejgamberi a.s është po ashtu treguesi praktik I dëshmisë se Muhamedi a.s është I dërguari I Allahut.Kur islami gjithë strukturën e tij e ndërton mbi këtë bazë, kurse dëshmia se nuk ka hyjni tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij shëmbëllehet si program I jetës në Islam, të shfaqet portreti I tij dhe të firmosen karakteristikat e tij … kur ta ndërtojë Islami strukturën e tij në këtë mynyrë të cilat e dallon nga të gjitha sistemet e tjera të cilat I ka provuar njerëzimi, ai kështu do të kthehet në një bazë më përfshirëse për mirëmbajtjen e tërë ekzistencës e jo vetëm ekzistencës njeerëzorë, dhe në një program për tërë mirëvajtjen e tërë egzistencës e jo vetëm p-rogram vetëm për jetën njerzore.
Botëkuptimi islam ngrihet mbi bazën e trajtimit se kjo ekzistencë në terësi është prej krijimeve të Allahut.Vullneti I Allahut u drejtua në këtë hapësirë dhe u bë.Allahu I lartësuar ia caktoi ligjet e Tij me të cilat do të vihet në fuksion, ku do të harmonizohen midis veti të gjitha lëvizjet e pjesëve përbërëse të saj, ashtu si do të harmonizohet lëvizja e saj universale.

“Ne kur dëshirojmë një send , vetëm I thotë atij : Bëhu1, e ai menjëherë behet.”(nahl, 40)
“Ai krijoi çdo gjë, duke e rregulluar në mynyrë të qartë dhe të përsosur.”(Furkan, 2)

Pas kësaj ekzistence hapsinore qëndron një vulnet që kujdeset për të, një fuqi që vë në lëvizje dhe një ligj që e sistemon.Ky ligj I harmonizon të gjitha komponentët e tërë kësaj ekzistence.Ai I sistemon të gjitha lëvizjet e tyre e ato nuk ndeshen, nuk tërhiqen, nuk kundërshtohen dhe nuk ndalen nga lëvizja e përhershmee sistemuar – derisa të dëshirojë Allahu.Po ashtu kjo ekzistencë I është nënshtruar dhe I është dorëzuar vullnetit I cili kujdeset për të, fuqisë e cila e vë në lëvizje dhe ligjit I cili e sistemon asisoj që ajo asnjehrë nuk I rebelon këtij vullneti, nuk mohon atë fuqi dhe nuk e kundërshton këtë ligj.Për të gjitha këto arsye ajo është e shëndoshë dhe e përshtatshme, nuk mund ta zë kurrfarë dëmtimi dhe shkatarrimi vetëm atëherë kur të dëshirojë Allahu:

“Vërtet , Zoti juaj, Allahu, është ai që krijoi qiejt e tokën Brenda gjashtë ditësh, pastaj qëndroi mbi arsh.Ai e mbuloi ditën me natën, që me të shpejtë e kërkon atë (mbulimin e dritës së ditës), edhe dielli, edhe hëna, edhe yjet I janë nënshtruar sundimit të Tij.Ja, vetëm Atij I takon krijimi dhe sundimi.I madhëruar është Allahu, Zot I botëve.”(A’raf 54)

Edhe njeriu është prej kësaj ekzistence hapësinore, kurse ligjet të cilat e sundojnë natyrshmërinë e tij nuk janë të ndara dhe të pavarura nga ky ligj I cili sundon tërë ekzistencën.Atë e krijoi Allahu- siç e krijoi edhe ekzistencën- kurse nga përbërja e tij materiale ai është prej dheut të po kësaj toke.me ato karakteristika të cilat janë shtesë e përbërjes së dheut, të cilat ia dhuroi Allahu, e bëri atë njeri.Allahu ia fail ato karakteristika me një fuqi edhe më të mahnitshme.Njeriu nga aspekti I përbërjes së tij materiale I nënshtohet ligjit natyror të cilin e vuri rregull Allahu – me apo pa dëshirën të tij- ashtu që fillimi I krijimit të tij dhe I daljes së tij në këtë botë arrihet me dëshirën e Allahut, jo me dëshirën e tij e as me dëshirën e babait aponënës së tij.Këta të dy me të vërtetë kanë kontakt, megjithatë ata nuk kanë gjë në dorë për tia dhënë fetusit( frytit në barkun e nënës) jetën dhë gjallërinë e tij.Ai lind në pajtim me ligjin të cilin e ka caktuar Allahupër afatin e shtatzanisë dhe kushteve të lindjes.Ai merr frymë nga ky ajër të cilin e krijoi Allahu me caktimet e Tij.Ai merr frymë në atë masë dhe në atë mynyrë të cilën e dëshiroi Allahu për të. Fëmija ndien dhe sëmuret, ndjen uri dhe etje, han dhe pin dhe e tretë ushqimin dhe pijen, globalisht të themi, ai jeton në pajtim me ligjin e Allahut, pa mos ndërhyrë vullneti dhe zgjedhja e tij.@ështja e tij në këtë rast është e njetë me çështjen e ekzistencës kozmike, me atë dhe ata që janë në të, të gjithë nën patronazhin absolut të vullnetit të Allahut, caktimit dhe ligjit të Tij.. .

Allahu I cili krijoi këtë ekzistencë kozmike dhe krijoi njeriun, I Cili e nënshtroi njeriun ndaj ligjeve të Tij me të cilat e nënshtroi edhe tërë kozmosin, po Ai I lartësuari , I dha njeriut sheriatin për ta sistemuar jetën e tij vulnetare(vetëvullnetshme) në një system që do të ishte në harmoni me jetën e tij natyrore.Sheriati – sipas kësaj që thamë – është vetëm një pjesë ne Ligjit të përgjithshëm hyjnor I cili sundon natyrshmërinë e njeriut, natyrsmërinë e ekzistencës së përgjithshme dhe që të gjitha I koordinon.
Nuk ka fjalë prej fjalëve të Allahut, as urdhër e as ndalesë, as premtim e as qortim, asnjë ligj e asnjë udhëzim, që të mos jetë pjesë e këtij ligji të përgjithshëm dhe të jetë aq stabil dhe real vetvetiu sa dhe janë stabile ligjet të cilat I quajmë ligje natyrore d.m.th ligjet hyjnore kozmike të cilat I shohim se si realizohen çdo moment me atë potencial që e kanë në natyrën e tyre me anë të së drejtës së amshueshme të cilën e vendosi Allahu në to, andaj themi se ato realizohen me caktimin e Allahut.

Sheriati të cilin e caktoi Allahu për rregullimin e jetës së njerzve është ligj hapsinor, që don të thotë se ai është I lidhur me ligjin e përgjithshëm të kozmosit dhe I harmonizuar me të.Nga kjo arsye, varshmëria ndaj tij rrjedh nga domosdoshmëria e realizimit të harmonizimit të jetës njerzore dhe lëvizjes së hapësirës ku jeton, bile nga domosdoshmëria e realizimit të harmonizimit midis ligjeve të cilat sundojnë natyrshmërinë intime të njerzve dhe ligjeve të cilat sundojnë natyrshmërinë intime të njerzve dhe ligjeve të cilat sundojnë jetën e tyre publike dhe nga domosdoshmëria e mishërimit ndërmjet personalitetit intim dhe atij publik të njeriut.

Meqë njerzit nuk kanë mundësi ti përceptojnë të gjitha ligjet kozmike e as ti përshkrojnë kendet e ligjit të përgjithshëm - e as të atij që e sundon natyrshmërinë e tyre dhe I bën të nënshtrueshëm ndaj tij me apo pa dashje – ata pas kësaj nuk kanë mundësi t’u sjellin njerëzve në jetën e tyre ligj dhe system me të cilin do të realizohej harmonizimi absolut midis jetës së njerve dhe lëvizjes së kozmosit, bile as harmonizimi midis jetës së tyre intime dhe publike.Këtë e zotëron vetëm Krijuesi I kozmosit dhe I njerzimit, ai që kujdeset për çështjen e tij dhe çështjen e tyre, në përputhje me një ligj të vetëm të cilin e zgjodhi dhe e pëlqeu.

Që këtu, veprimi sipas hseriatit të Allahut bëhet I detyrueshëm për ta realizuar këtë harmonizim, në pajtim me detyrimin e tij për realizimin e Islamit si besim, sepse nuk ka ekzistencë për Islamin në jetën e një individi apo të një kolektivi përderisa të bëhet robërimi I pastër vetëm për Allahun dhe të arrihet mësimi për mynyrën e këtij robërimi vetëm nga I dërguari I Allahut, duke dëshiruar që ta realizojnë qëllimin e shtyllës së parë të Islamit, dëshmisë se nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi a.s është I dërguari I Tij.
Me anë të realizimit të harmonizimit absolut midis jetës së njerzve dhe ligjit kozmik do të arrihet lumturia e plotë e njerzve.Po ashtu në të ekziston siguria e jetës nga shkatarrimi.Aty – vetëm në këtë mënyrë – të jetojnë në paqe me qëniet e tyre, kurse paqa me kozmosin formohet nga koordinimi I lëvizjes së tyre me lëvizjen e kozmosit, e paqa me qanien e tyre arrihet nga koordinimi I lëvizjes së tyre me impulset e natyrës së tyre të shëndoshë>kështu nuk mund të lind konflikti midis njeriut dhe natyrshmërisë së Tij ngase sheriati I Allahut koordinon lëvizjen e jashtëme me atë të brëndshme lehtë dhe qetë.Nga ky koordinim lind edhe një koordinim tjetër përmes lidhshmërisë ndërmjet njerëzve dhe aktivitetit të tyre të përgjitshëm, ngase që të gjithë ata atëherë do të ecin në përputhje me nje program I cili është pjesë e ligjit të përgjithshëm kozmik.

Lumturia gjithashtu do të realizohet përmes udhëzimit të njerzimit dhe njoftimit të tij në mënyrë të lehtë mbi fshehtësitë e kësaj hapësire, potencialeve misterioze që I ka, thesarëve të rezervuar në thellësinë e saj dhe përdorimin e gjithë kësaj në pajtim me sheriatin e Allahut për realizimin e dobisë së përgjithshme njerzore pa konflikte dhe aksidente.

Perballë sheriatit të Allahut qëndrojnë teket e njerzve:
“E sikur të përputhej e vërteta me dëshirat e tyre, do të shkatarroheshin qiejt dhe toka dhe çdo gjë që gjendet në to.”(Muminun 71)

Prej këtu, vështrimi islam I të vërtetës përmes të cilës qëndron kjo fe, e unjësoi me të vërtetën perms së cilës qëndrojnë qiejt dhe toka, perms sa arrihet stabiliteti I qënieve në këtë botë dhe ahiret dhe përmes saj Allahu I gjykon dhe I dënon ata që I kundërvihen.Ajo është një e vërtetë, nuk përpjestohet.Është ligji I përgjithshëm kozmik të cilin me vullnetin e Tij e përcaktoi Allahu për të gjitha situatat dhe të cilit I nënshtrohet dhe ka marrëdhënie me të çdo gjë që I takon kësaj egzistence, qoftë trup qiellor, gjallesë apo send I ngurtë.

10. A nuk e kuptoni se Ne ua shpallëm librin në të cilin gjendet krenaria e juaj?
11. Ne shpartalluam sa vendbanime që ishin mizore, e ne vend të tyre sollëm popull tjetër.
12. E ata kur e hetonin forcën e dënimit tonë, iknin me shpejtësi.
13. (atëherë atyre u thuhej) Mos ikni, po kthehuni në begatitë dhe në vendbanimet tuaja se ndoshta do të mund të merreni vesh (e gjithë kjo ishte një ironi kundër tyre).
14. Ata thonin: "O shkatërrimi ynë, vërtet ne ishim zullumqarë!"
15. Mjerimi i tyre vazhdoi ashtu derisa i bëmë të korrur e të ftohur (të vdekur).
16. Ne nuk e krijuam qiellin, tokën e çdo gjë çka mes tyre shkel e shko (pa qëllim të caktuar).
17. Sikur të kishim dashur të zbavitemi dhe sikur të donim ta bënim atë, Ne do të zbaviteshim në kompetencën Tonë, por Ne nuk bëmë atë.
18. Përkundrazi, Ne të pavërtetën e godasim me të vërtetën dhe ajo (e vërteta) triumfon mbi të ndërsa ajo (gënjeshtra) zhduket. E juve (jobesimtarëve) u takon shkatërrimi, për atë që i përshkruani (Zotit, si fëmijë etj.).
19. Vetëm e Tij është çdo gjë që është në qiej e tokë! E ata që janë pranë Tij (melaiket), nuk shprehin mendjemadhësi në adhurim ndaj Tij, e as nuk u bëhet (ibadeti) monoton.
20. Ata lartësojnë (All-llahun) natë e ditë dhe nuk mërziten. (Enbija 10-20)

Natyrshmërinë e njeriut në thellësinë e saj e përcepton këtë të vërtetë.Natyra e krijimit të tij dhe natyra e gjithë kësaj hapësire që rrethon në natyrshmërinë e tij, implikon se kjo ekzistencë vigjilon me të vërtetën, se e vërteta është thelb I saj dhe se ajo qëndron stabile përmes ligjit e nuk tundet, me të nuk përçahen rrugët, nuk devijon në qarkun e saj dhe nuk ndeshet një pjesë e saj me tjetrën.Po as nuk fuksionon përmes rastësive të atypëratyeshme, befasive të fluturimta, e as në pajtim me ambiciet labile dhe aspiratat ngulmuese!
E vërteta trason vetëm sistemin e saj preciz të stërholluar dhe të përcaktuar mahnitëshëm.Vetëm pas gjithë kësaj ndodh çrregullimi – dhe atë për herë të parë – ndërmjet njeriut dhe natyrshmërisë së tij, atëherë kur ai e neutralizon të vertetën e strukur në brendinë e tij nën presionin e ambicies e tij.Kjo ndodh pikërisht atëherë kur për jetën e tij merr për normë ligjore(sheriat) atë që është e mbështetur në ambicie e jo në sheriatin e Allahut dhe atëherë kur nuk I dorëzohet Allahut po me atë dorëzim që ekzistenca kozmike I është nënshtruar Administruesit të saj!

Një çrregullim dhe përcarje e tillë ndodh midis individëvce, bashkësive, popujve dhe brezave të ndryshëm, po ashtu ndodh edhe midis njerëzve dhe hapësirëa që rrëthon.Kësisoj potencialet dhe forcat e akumuluara të tyre shndërrohen në mjete shkatarruese dhe faktorë për shqetësim, në vend se të jenë mjete ndërtuese dhe faktorë të lumturisë për lojin njerzor.

Kështu pra del në pah se qëllimi I haptë për ngritjen e sheriatit të Allahut në tokë është vetëm veprimi për ahiret.Dynjaja dhe ahireti së bashku janë dy periudha jetësorë që plotësojnë njëra –tjetrën, kurse sheriati I Allahut ai që bën harmonizimin ndërmjet këtyre dy periudhave të jetës së njeriut.Ai e harmonizon dhe e sintetizon gjithë jetën në pajtim me ligjin e përgjithshëm hyjnor.Harmoniozimi me këtë ligj nuk prolongon lumturinë e njerëzve në ahirëet, por bën konkrete dhe të realizueshme që në periudhën e parë, që pastaj të plotësohet dhe ta arrijë përsosurinë e saj në Shtëpinë e Ahiretit.
Ky është thelbi I botkuptimit islam për ekzistencëen në përgjithësi dhe për ekzistencën njerëzore nën patronazhin e kësaj ekzistence të përgjithshme.Ky është një botkuptim që ndryshon nga botëkuptimet e tjera të cilat I njohu njerzia.Më tej botëkluptimi Islam përmban në vete përgjegjësi që nuk I përmban asnjë botëkuptim I asnjë teorie dhe sistemi tjetër.

Përgjegjësia ndaj sheriatit të Allahut – sipas këtij botëkuptimi- është shprehje e lidhjes së plotë midis jetës së njerzve dhe jetës së kozmosit, midis ligjit I cili sundon natyrshmërinë njerëzore dhe atij që sundon kozmosin.Pastaj është e domosdoshme përputhshmëria ndërmjet këtij ligji të përgjithshëm dhe sheriatit I cili e sistemon jetën e llojit njerëzor duke u realizuar me anë të përgjegjësisë ndaj tij robërimi I njerzve vetëm ndaj Allahut, ashtu siç robërimin e kozmosit ndaj Allahut nuk e pretendon për vete asnjë njeri.Domosdoshmërinë e kësaj përputhshmërie dhe këtij harmonizimi na e ndricon dialogu që u zhvillua midis Ibrahimit a.s – babit të këtij umeti musliman- dhe nemrudit dictator, I cili pretendoi të drejtën e sundimit absolut ndaj robërve në tokë dhe I cili – përkundër kësaj – nuk mundi të pretendojë të drejtën e sundimit ndaj yjeve dhe trupave qiellorë në kozmoa.nemrudi u shtang dhe mbeti pa fjalë para Ibrahim a.s kur I tha : “Ai I cili posedon pushtetin në kozmos, vetëm Ai meriton që ta ushtrojë pushtetin e Tij në jetën e njerzve”.Ai nuk mundi të japë përgjigje para këtij fakti madhështor:

“A nuk ke arritur të dish se ai (Nemrudi)- për shkak se Allahu I kishte dhënë pushtet – polemizoi me ibrahimin rreth Zotit të tij.Kur Ibrahimi I tha:Zoti im është Ai që jep jetë dhe jep vdekje!Ai tha:Edhe unë jam jetë dhe vdekje! Ibrahimi tha::Zoti im e sjell diellin nga Lindja sille pra ti nga Perëndimi ?Atëherë ai që nuk besoi (nemrudi) mbeti I hutuar .Allahu nuk shpie në rrugë të drejtë popullin mizor.”(Bekare 258)

Fjala e Allahut është e vërtetë kur thotë:
“A mos kërkojnë ata (ithatërt e librit) fe , pos fesë së shapllur nga Allahu? E Atij I është (nënshtruar) dorëzuar ç’ka në qiej e në tokë, me dashje e padashje dhe tej Ai kthen”.(Ali Imran 83)

Keto tema do te kuptoheshin qarte nese ne ndergjegjen dhe zemren tuaj eshte dituria dhe besimi ne Nje Zot te vetem.(Monoteizmi Islam dhe politeizmi i feve te tjera)

Vijon

[Klevis2000]

Qellimi kesaj teme eshte qe muslimanet dhe jomuslimanet te kuptojne clirimet e Islamit ne kohen e sahabeve dhe pasardhesve te tyre dhe perjashton mundesine e propagandes per Xhihad.

Xhihadi ne Islam eshte dy llojesh .

Mbrojtes dhe Clirues.

Persa i perket xhihadit mbrojtes besoj se kjo eshte e qarte ne mendjen e cdo njeriu se eshte detyre per muslimanin te mbroje fene e tij, pasurine e tij, nderin dhe vatanin islam.Pavarsisht se ku ndodhet per ti bere keto ne shtepi ne vendin e tij apo kudo qofte.

Xhihadi Clirues shpjegohet me gjere kete teme per ti ber te njohur muslimaneve dhe jo muslimaneve qellimin e inciativave te ushtrive muslimane ne kohet e hershme.Rolin e xhihadit te muslimaneve sot po e luan amerika por ne vend qe te perhapi monoteizmin, drejtesine, dhe moralin po ben te kunderten duke perhapur demo-aristo--kristo-kracine.imagjinoni nje ushtar qe e motra e tij per shkak te lirise te ligjeve amerikane eshte bere prostitute me cfare morali dhe te drejte ky njeri pretendon se do perhape nje sistem i cili ne vendin e tij nuk ka sjelle miresi por degjenerim.Imagjinoni nje ushtar qe vellai , femija e tij jane te alkolizuar dhe te nakonizuar.Si pretendon ky person qe perhape demokracine kur familja e tij eshte e shkatarruar nga morali dhe vlerat.

Xhihadi ne bibel

Lexoni këtë tekst biblik nga Ligji i Përtërirë, kapitulli 20 dhe na e komentoni sipas llogjikës tuaj njerzore:

“ Kur t’i afrohesh një qyteti për ta sulmuar, do t’i ofrosh së pari paqen. Në qoftë se pranon ofertën tënde të paqes dhe t’i hap dyert e tij, tërë populli që ndodhet aty ka për të paguar haraçin(xhizen) dhe do të shërbejë[/U]. Por në rast se nuk do të bëjë paqe me ty dhe kërkon luftë kundër teje, atëherë ti do ta rrethosh-

Pse xhihadi-?




Imam ibn Kajjim El Xhauezije ne librin e tij “Zadul Mead” ne konteksin e xhihadit ne islam e permblodhi ne kapitullin te cilin e emertoi keshtu.”Kapitulli per mynyren e sjelljes se profetit a.s me mosbesimtaret dhe hipokritet prej atehere ku eshte derguar e deri kur e takoi Allahun e Lartesuar”.Ne vazhdim thote “Gjeja e pare me te cilen Allahu shpalli shpalljen, ishte qe Pejgamberi a.s te lexoje ne emër te Zotit te tij i Cili krijoi(Ikre bismi Rab-bike khaleka).Kjo ishte shenja e pare e shpalljes.Pastaj urdhëroi qe ne vete ta lexojë “Tërhiq vërejtjen”(fe endhir) , e informoi me gjerësisht per Leximin (ikren), e pastaj ia dërgoi “O i mbuluar” .Më vonë e urdheroi që tia tërheq vëmendjen familjes së tij të afërt.Pas kësaj ia terhoqi vemëndjen popullit të tij, me vone arabëve në përgjithësi dhe më në fund ai tërhoqi v ëretjen gjithe botës..Pas shpalljes së tij , 13 vjet qëbdroi duke terhequr vërejtjen me thirrje pa luftë dhe xhizje.Ithtarët e tij I mësonte të përmbahen, të kenë durim dhe të jenë falës.pastaj iu lejua emigrimi dhe iu lejua lufta.me vonë u urdhërua që ti luftojë ata që e luftojnë dhë të përmbahet nga ata që tërhiqen dhe nuk e luftojnë.Më pas u urdhërua që ti luftojë idhujtarët derisa Ligji (Dini) I Allahut te jetë përgjithësisht I vendosur sipas urdhërave të Tij.Pas urdhërit për xhihad, kufarët(jobesimtaret) u ndanë net re grupe.

1)Ata që I ishin nënshtruar kontratës dhe marrëveshjes(ehli suhl) dhe ishin ne paqe me muslimanet
.2)Ata që ishin të armiqësuar me muslimanët (ehlu harb).
3)Ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve (ehlu dhimmeh).

Me ata qe lidhej kontrata arrihej paqa , dhe ishin te urdheruar ti permbaheshin paqes dhe ti përmbushnin pikat për të cilat u pajtuan sipas kontratës dhe mos e luftonin njëri-tjetrin derisa behej e ditur thyerja e kontratës.Pra pejgamberi .a.s ishte I urdhëruar që ta luftojë atë qe e prishte marrëveshjen me të.E kur zbriti sureja Teube (Berae) , ajo e proklamoi vendimin e të gjitha këtyre grupeve.U urdhërua që ti luftojë të gjithë armiqtë e tij, bartës të librave te meparshëm (ehli kitab) , derisa të japin xhizen ose të hynë ne Islam.Ne po atë sure u urdhërua që ti luftojë të gjithë kufarët(jobesimtarët), munafikët (hipokritët), duke qene I rreptë ndaj tyre.Ai I luftoi jobesimtarët me shpatë (fizikisht) kurse munafiket(hipokritët) me argumenta dhe gjuhë(keshilla).Allahu I urdhëroi që ti denëncoi kontratat me jobesimtaret dhe ti braktisë ato.Ata që ishin në marrëveshje me të I ndau në tre grupe:Ndaj nje grupi urdhëroi që të luftohen.Ata ishin që prishën kontratën e bërë dhe nuk iu përmbajtën asaj.Ata I luftoi dhe I shpalli front.Grupi tjetër ishin ata të cilët kishin me te kontratë të përkohshme, të cilët as nuk e prishen kontratën e as nuk I dolën në luftë.Për ta ishte I urdhëruar që ti permbahesh kontratës deri ne fundin e saj.Grupi I fundit ishin ato me të cilët as nuk kishte kontratëe as nuk I luftoi, ose kishin kontratë të hapur e Allahu urdhëroi që tua prolongojë katër muaj.Për këta të fundit urdhëroi që ti përmbahet kontratës me kontraktuesin deri në afatin e caktuar.Te tillët u kthyen ne islam dhe nuk e vazhduan më mosbesimin e tyre.Atyre që ishin nën mbrotjen e shtetit Islam ua obligoi nje lloj tatimi I quajtur xhizje..Pra mbas zbritjes se sures Teube , cështja e mosbesimtarëve perfundoi në këto tre grupe:ata që ishin në armiqësi , ata që ishin në kontratë dhe ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve.Më vone situate me ata që ishin në kontratë ndryshoi me hyrjen e tyre ne Islam dhe ashtu mbetën vetëm dy grupe : Ata që ishin në armiqesi dhe ata që ishin nën mbrotjen e muslimanëve.Ata që ishin në armiqësi I frikoheshin Pejgamberit .a.s.Kështu njerzit në raport me te u ndanë net re grupe;Muslimanë dhe besimtarë ndaj asaj që iu shpall; dakordues të cilët ishin të siguruar dhe shpallës të armiqësisë që I frikësoheshin.Sa I perket çështjes së Tij me munafikët (hipokritët) , ai u urdhërua që prej tyre ta pranojë atë që e publikonin, sekretin tia lejë Allahut, por ti qëndroi përballëme dituri dhe argumenta.Allahu e urdhëroi që ti kunërshtoijë, te sillet ashper me to dhe tua përcjelë fjalë të qarta në mynyrë të drejtpërdrejtë.pastaj ndaloi qe tu falet xhenazja dhe të bëjë lutje për tam bas vdekjes se tyre dhe e lajmëroi se edhe nëse ai kërkon falje per ta, Allahu nuk do ti falë.Këto pra janë pika kryesore te jetëshkrimit të tij me armiqtë e tij prej mosbesimtarëve dhe munafikëve”

Nga ky perkufizim I shkëlqyeshëm I periudhave të xhihadit në islam ndricohen disa pika origjinale dhe thellë te vendosura në mitologjinë active të kësaj feje, të cilat meritojnë të ndalemi në to më gjatë, mirëpo nuk kemi mundësi pervec që të sinjalizojmë për to në formë përmbledhëse.

Pika e pare:Realiteti konkret në mitodologjinë e kësaj fejë.
Islami ëahtë lëvizje e cila balafaqohet me realitetin njerzor.Ai ballafaqohet me të me ane të mjeteve përkatëse për egzistimin e tij faktik.balafaqohet me injorancën ideologjike dhe koncepcionale e cila mbart me vete sisteme faktike dhe egzistuese të cilat gjejnë mbështetje në qeveritë që posedojnë forcë materiale.Së këndejmi , lëvizja islame ballafaqohet me tërë këtë realitet me atë që ka mundësi ti përgjigjet.Ajo I kundervihet me thirjje dhe shpjegim për tua përmisuar bindjet dhe botëkuptimet.I kundërvihet me fuqi dhe luftë per flakjen e sistemeve dhe qeverive të cilat mbretërojnë, pushtete të cilat krijojnë barriera midis njerzve , të cilat e kanë nënshtruar njerzinë me diktaturë dhe çorientim mediatik dhe i kanë robëruar njerzinë për vete e jo siç duhet të jetë, që të jenë veten robër të Zotit.Kjo lëvizje nuk mjafton vetëm me komunikim përballë një pushteti material, por edhe nuk e përdor forcën materiale kundër individëve.Kjo metodologji është ë njëjtë më atë të mëparshmen kur bëhet fjalë për metodologjinë islame.Ajo angazhohet për nxjerrjen e njerëzve prej robërimit ndaj krijesave në robërimin ndaj Krijuesit siç dhedo ta shpjegojmë.

Pika e dytë.Realiteti aktiv.
Ajo eshte lëvizje që përfshin periudha të ndryshme.Çdo periudhë posedon mjete ekuivalente për kërkesat dhe nevojat e saj objective.Çdo periudhë I dorëzohet periudhës tjetër që vijon.Islami nuk balafaqohet me realitetin me ane të teorive te zhveshura, e po ashtu ai nuk I percjell periudhat e këtij realiteti me mjete conservative.Ata të cilët I shtrojnë ajetet kuranore pëe të dëshmuar me to, perkitazi me metodologjinë e kësaj feje në Xhihad, e që nuk e kanë parasysh këtë pikë të tij, nuk e kanë kuptuar natyrën e periudhave të cilat kaloi kjo metodologji, raportin e teksteve (ajeteve ) të ndryshme me çdo periudhë në veçanti.Ata të cilët veprojnë kështu , kanë bërë një përzierje marramendëse dhe ia ngjesin metodologjisë së kësaj feje disa etiketimeve katastrofale..Ata i interpretojnë tekstet ashtu siç nu përkon me parimet dhe rregullat përfundimtare te luftes, ngase ata çdo tekst rreth saj e trajtojnë sikur të ishte tekst përfudimtar i cili përfaqëson rregullat e përfunduara në këtë fe.Duke qenë të dështuar shpirtërisht dhe psiqikisht, nën presionin e situatës së mjerueshme, këtyre muslimanëve të shkretë nga Islami nuk u ka mbetur gjë tjetër , perveç kësaj deklarate.Islami nuk zhvillon Xhihad , vetëm se për mbrotje.Me këtë ata llogarisin se kësaj feje I ofrojnë mirësi duke larguar nga programi I saj i cili ka për qëllim eleminimin e te gjithë tagutëve(zullumqarëve) në mbarë sipërfaqen e tokës., robërimin e njerzve vetëm ndaj Zotit dhe nxjerrjen e tyre nga robërimi ndaj krijesave në robërim ndaj Zotit të krijesave(të gjithë sundues apo të sunduar, besimtarë apo jopbesimtarëjanë robër, ngase cështja e tyre në të gjitha sferat varet prej Krijuesit të tyre).Jo duke përdorur dhunën që të pranojnë besimin e Tij, por duke krijuar liri të plotë midis tyre dhe këtij besimi, pas zhdukjes së sistemeve diktatoriale ose dyshimsjellëse që mbretëronin ose duke bëre presion derisa të paguajnë xhizen dhe të shpalin dorëzimin e të heqin dorë prej manipulimeve dhe mashtrimeve ta popullates kunder kësaj feje , e pranuan apo se pranon populli rëndësi ka që të ketë liri të plotë.

Pika tretë:Kjo levizje e qëndrueshme me mjetet e saj të përshtatshme dhe përtëritëse nuk nxjerr këtë fe nga rregullat e saje as nga synimet e përpara.Kjo fe që nga dita e parë , pa marrë parasysh a I është drejtuar familjes së afërt. A u ëstë drejtuar kurejshëve , a u 3është drejtuar arabëve apo I është drejtuar të gjithë botës, ajo të gjithëve u ëahtë drejtuar me nje parim duke kërkuar nga ata përfundimisht të kthehen në një qëllim, e I është bërë çiltërsia e robërimit vetëm ndaj Allahut dhe braktisja e robërimit ndaj krijesave.Në këtë parim nuk ka pazarlluk e as lëshim.Islami Për ta realizuar këtë qëllim zhvillon një strategji të planifikuar me periudha të përcaktuara , ku cdo periudhë përmban mjetet e saj reformuese siç u shpegua dhe më lart.

Pika e katërt:Është pikëpamja legjistative e cila manifestohet në marrëdhënie midis bashkësisë muslimane dhe të gjitha bashkësive të tjera sipas formës së vërejtur në atë përkufizim të shkëelqyer të cilin e shkëputëm nga libri zadul Mead – duke arritur këtë përpikmëri në bazë të asaj se Islami I cili pranohet vetëm për Allahun, është bazamenti I përgjithshëm njerzor në të cilin duhet te strehohete gjithë njerzia ose së paku ta pranojnë në tërëai, në mynyrë qe most a pengojnë thirrjen e tij me cfarëdo bariere të sistemit politik apo të ndonjë force materiale, dhe të heqë dorë nga ai cdo person.E zgjodhi atë apo nuk e zgjodhi ajo është punë e vullnetit të tij, por duke mos penguar dhe duke mos e luftuar!Nëse dikush ndaj Islamit vepron të kundërtën , Islami e lufton derisa ta asgjësojë ose ai të shpallë dorëzimin e vet!

Të dështuarit shpirtërisht dhe psiqikisht , të cilët shkruajnë për xhihadin në Islam, duke dëshiruar që ta mbrojnë Islamin nga kjo akuzë, e kanë perzier metodologjinë e kësaj feje rreth teksteve ku refuzohet dhuna në fed he besim dhe metodologjinë e asgjësimit të barrierave politike materialiste të cilat behen pengesë ndërmjet njerzve dhe kësaj feje, dhe të cilat ushtrojnë robërimin e njerzve ndaj njerzve kurse pengojnë robërimin e njerzve ndaj Zotit.Këtu kemi të bëjmë me dy sferea të cilat nuk ka kurrfarë lidhëshmërie dhe ku nuk ka kurrfarë hapësire ku mund të bëhet një marrëveshje midis tyre.Për shkak të kësajpërzierje dhe para së gjithash për shkak të atij dështimi, përpiqen që xhihadin në Islam ta kufizojnë në të ashtuquajturën që përdoret sot ;Luftë mbrojtëse.Xhihadi është krejtësisht një segment tjetër, nuk ka kurrfarë lidhjeje me luftërat që zhvilojnë njerzit sot, as me motivet po as me kualifikimet e tyre.Motivet e xhihadit në Islam duhet që ti përceptojmë në natyrën e vetë qënies sëIslamit , rolit të tij në tokë dhe qellimet e tij të larta që I konfirmoi Allahu.allahu I latësuar na informoi se këtë Pejgamber e dërgoi për këtë arsye me anë të kësaj shpalljeje dhe e bëri të jetë vula e të gjithë pejgamberëve, kurse shpalljen e tij e bëri vulë të të gjitha shpalljeve.

Kjo fe është proklamë përgjitshme për çlirimin e njeriut në tokë nga robërimi ndaj krijesave bile dhe nga robërimi I tij ndaj pasionit të tij I cili gjithashtu trajtohet prej robërimit ndaj krijesave.Këtë ajo e bëri duke proklamuar hyjnizimin e vetëm ndaj Allahut të lartësuar dhe pranimin e zotërimit të Tij nga njerzimi.Shpallja e zotërimit të vetëm të allahut në tërë këtë gjithësi ka kuptimin e revolucionit të përgjithshëm mbi qeverisjen e njerëzve perms të gjitha formave, sistemeve dhe regjimeve, duke ushtruar rebelim ndaj të terësishëm ndaj çdo regjimi në siperfaqen e tokës ku sundimi është në duar të njerzve në ndonjë formë prej formave ekzistuese, ose do të shprehemi me jë sinonim tjetër ; aty ky hyjnimi bëhet ndaj njerzve në ndonjë formë prej formave dhe atë, përmes asaj që pushteti ka mbështetje definitive vetëm në njerzit dhe ky burimi pushtetit janë njerzit, kjo do të thotë hyjnim I njerzve I cili zhvillohet përmes zotërimit të njërës palë ndaj tjetrës duke menjanuar Allahun. Ata kështu, para njerzve bëhen zotëra kurse njerzit para tyre bëhen robër.Pra kuptimi I tij është zhdukja e mbretërisë njerzore për vendosjen e mbretërise hyjnore të Allahut në tokë , ose të ose të shprehemi më mirë me shprehjet e kuranit të madhërueshëm.

“Ai është që në qiell është Allah dhe në tokë është Allah”(Zuhruf 84)
“Vendimi (në çështjet e jetës) nuk I takon askujt përvec Allahut, e Ai urdhëroi që të mos adhuroni askënd tjetër përvec Atë.Kjo është feja e drejtë”(Jusuf 40_
“Thuaj (O i Dërguar);O ithtarë të librit (Teuratit dhe Inxhilit) , ejani (të bashkohemi) te një fjalë e vetme që është e njëjtë (e drejtë) midish nesh dhe midis jush;Të mos adhurojmë askënd përvec Allahut, të mos I bëjmë Atij askë shok, të mos konsiderojmë njëri-tjetrin zotër përveç Allahut!E nëse ata refuzojnë , ju thoni: “Dëshmoni pra, se ne jemi muslimanë(zbatues se vendimit të Zotit).”(Ali Imran 64)
Mbretëria e Allahut nuk mund të vendoset në sipërfaqe të tokës nëse qeverisjen e marrin në dorë njerëz të caktuar sikur janë klerikët- siç edhe ka ndodhur me pushtetin e kishës- apo njerzit të cilët artikullojnë fjalë në emër të zotërave sic dhe ka ndodhur me pushtetin teokratik ose sic e kanë quajtur pushteti i shenjtë hyjnor!Kjo mbretëri mund të vendoset vetëm atëherë kur sheriati I Allahut të jetë sundues ashtu që të gjitha cështjet e jetës ti kthehen Allahut në pajtim me ligjet e qarta të sheriatit të cilat i themeloi Ai. Ngritja e mbretërisë së Allahut dhe eleminimi I mbretërive te njerzve, shpëtimi I pushtetit nga duart e rrëmbyesve të tij, kthimi I tij Allahut, dominimi I vetëm I sheriatit hyjnor dhe suspendimi I ligjeve njerzore, ta gjitha këto nuk mund të arrihen vetëm me komunikim (informim) dhe argumentim, sepse ata të cilët I kanë nënshtruar qafat e njerzve dhe qe kanë rrëmbyer pushtetin e Allahut në tokë, nuk e dorëzojnë pushtetin e tyre vetëm me anë të komuniukimit dhe argumentimit, përndryshe, puna më e lehtë e pejgamberëve do të ishte vendosja e fesë së Allahut në tokë.Megjithatë historia e pejgamberëve dëshmon të kundërtën, si dhe historia e kësaj feje në periudhën e çdo gjenerate!

Ky proklamim I përgjithshëm për çlirimin e njeriut në tokë nga çdo pushtet jashtë pushtetit të Allahut duke e proklamuar hyjnimin e vetëm dhe zotërimin e Allahut në këtë gjithësi,nuk ka qenë proklamatë teorike, filozofike passive por proklamatë me karakter të lëvizjes objective active.Proklamatë që ka për qëllim realizimin e saj praktik në formë të sistemit I cili do t’I udhëheq njerzit me sheriatin e Allahut dhe do t’I nxjerr nga robërimi ndaj krijesave në robërimin ndaj Allahut, duke mëvetsuar dhe pa I ngjitur ndonjë shok.Andaj edhe ishte e domosdoshme që të marrë formën e lëvizjes krahas formës së argumentimit, që ti kundërvihet situatës njerzore me anë të mjteve përkatëse nga të gjitha anët.
Aktualiteti I gjithmbarshëm njerzor si dje , sot , por edhe nesër , do ti kundervihet kësaj feje – për shkak të cilësisë së saj që ka :proklamimi I përgjithshëm për çlirimin e njeriut në tokë nga çdo pushtet jashtë pushtetit të Allahut – me anë të barrierave ideologjike dhe koncepcionale, materiale, mediatike, fizike, sociale , politike, ekonomike, raciste dhe klasore, karahas tyre dhe me ideologji të devijuara dhe bokuptime degjeneruese.Të gjitha këto gërshetohen mes vete me një lidhshmëri marremendëse dhe shumë të nyjëzuara që ti kundërvihen kësaj feje.
Derisa argumentimi dhe shpjegimi u kundërvihen ideologjive dhe koncepcioneve, levizja u kundërvihet barrieave te ndryshme materiale – në ballë të tyre, pushteti aktual politik i cili në vete nderthen faktorët ideologjikë, koncepcionalë,etnikë,klasor, socialë dhe ekonomikë - dhe ato dyja - argumentimi dhe lëvizja - I kundërvihen terësisht realitetit njerzor me anë të mjeteve përkatëse për të gjitha komponentët e saj.Këto dy attribute , duhet bashkërisht ta krahëzojnë lëvijen e çlirimit të njeriu në tokë, njeriut në terësi, në toke në gjithësi.Kjo është pikë shumë e rëndësishme e cila doemos duhej të theksohej përsëri.

Kjo fe nuk është proklamim për çlirimin e njeriut arab.Ajo as që është mision I posacëm për arabët!… .Tema e tij është njeriu,lloji njerzor, kurse lëmi I tij është e gjithë toka.Allahu, lartësuar nuk është Zot vetëm për arabët por as vetëm pëe ata qe e përqafojnë besimin islam.Allahu është Zot I gjithësise kurse kjo fe synon që tërë gjithësinë tia kthejë Zotit të vet,Kuse qëniet në të ti shkëpusë nga robërimi jashtë Tij.Robërimi më I madh dhe më I arsyeshëm nga pikëpamje islame është nënshtrimi I njerzve ndaj ligjeve të Allahut,të cilat I realizon një grup I njerzve në mesin e njerëzve.Ky pra është adhurimi (robërim, nështrim, adhurim) për të cilin është konfirmuar se nuk mund të bëhet , perveç se Allahut.Ata të cilët me të I drejtohen dikujt tjetër përveç Allahut, ata kanë dalur nga feja e Zotit , sado që të pretendojnë se janë në fenë e Allahut.

Pejgamberi a.s ka theksuar se praktikimi I sheriatit dhe sistemit Islam është adhurimi , të cilin çifutët dhe të krishterët e refuzuan dhe nuk e pranuan urdheresën e tij për të adhuruar vetëm Allahun, andaj edhe u cilësuar politeistë (shpikës se Zotrave të tjere perveç Zotit Gjithekrijues).

Tërmidhiu transmeton në senedin e tij, nga Adij bin Hatim r.a se kur I erdhi thirrja e pejgamberit a.s për Islam, ai iku për në Sham.Ai(Adiji) derisa ishte ne xhahilijet (periudha para islame) e kishte pranuar krishtërimin .E motra dhe një grup I fisit të tij ishin robëruar nga muslimanët.Më pastaj Resulullahi .a.s e mëshiroi motrën e tij dhe e liroi.Ajo iu kthye vëllait të saj dhe e inkurajoi që të pranojë Islamin.Gjatë ardhjes së tij te Pejgamberi a.s ,njerzit flisnin për ardhjen e tij.Kur hyri tek pejgamberi .a s në qafe (Adiji) kishte një kryq të argjendë.Kur e pa atë Pejgamberi .a.s filloi ti lexojë keto ajete.
“Ata I morën “ahbarët”(Priftërinjte çifutë) dhe “ruhbanët”(murgjit e krishterë) e tyre dhe mesiun birin e Merjemes për zota perveç Allahut.”{Teube 31}.
Adiu i tha:Ata nuk i adhuruam. .Pejgamberi .as iu përgjigj:Gjithsesi ata njerëzve ua kanë ndaluar te lejuarën (hallallin) dhe ua kanë lejuar te ndaluarën (haramin) dhe njerzit iu kanë bindur dhe pasuar.E kjo është adhurimi juaj që i kanë bërë atyre.”Pra , komenti I Pejgamberit a.s për ajetin e Allahut të lartësuar është decit dhe I prerë,se pasimi dhe praktikimi I sheriatit dhe sistemit Islam është adhurim I cili neës nuk realizohet , njerzit e tillë dalin nga feja.Andaj dhe ajo është konsiderim I disa njerzve për zotra nga disa të tjerë, dhe pikërisht kjo është ajo ç ‘ështje për të cilën kjo fe erdhi për ta zhdukur dhe ta shpallë çlirimin e njeriut në tokë nga robërimi I të tjerëve përveç Allahut.
Që këtu për Islamin ishte e domosdoshme që të marë një hov në tokë në eleminimin e aktualitetit kundërthënës me këtë shaplle të përgjithshme me ane të proklamimit – argumentimi dhe lëvizjes së bashku , dhe që sulmet e tij të orientoje drejt fuqive politike të cilat I kanë robëruar njerzit përvete dhe jo për Zotin.Kjo do të thotë se ata nuk I kanë qeverisur me ligjin e Zotit dhe pushtetin e Tij , të cilët krijojne pengesa për mosdëgjimin e kësaj proklamate dhe për mospranimin e besimit ne mynyrë të lirë pa mos iu kndërvuar njerëzve me pushtetin e tyre.Po ashtu, Islami kishte për qëllim vendosjen e një sistemi shoqeror , ekonomik dhe politik I cili do të mundësoje lëvizjen çlirimtare që të marrë hov praktik, pas eleminimit të fuqive dominuese, pa marrë parasysh se ata ishin ato plotësisht politike apo të veshura me nacionalizëm ose klasore brenda një etniteti .Islami asnjëhere nuk pati për qëllim tia imponojë njerëzve përqafimin e besimit së tij.Megjithatë . përsëri Islami nuk është thjesht vetëm besim.Islami siç edhe kemi thën, është një proklamim I përgjithshëm për çlirimin e njeriut nga robërimi ndaj krijesave.Islami I le njerëzit e lirë për ta zgjedhur besimin të cilin ata e duan me vullnetin e tyre të lirë dhe atë pas largimit të presionit politik ndaj tyre dhe pas interpretimit te dëlirë (të islamit) drejtuar shpirtrave dhe mendjeve të tyre.Megjithatë,me këtë përvojë nuk do të thote se ata mund ta bëjnë Zotin e tyre të jetë më I rëndësishëm ose të jenë të lirë që ata vetvetes t’ia zgjedhin robërinë ndaj krijesave,ose ta konsiderojnë njëri-tjetrin zot krahas Allahut!Parimi I sistemit I cilit do t’I sundojë njerëzit në tokë,duhet të jetë robërimi I pastër vetëm ndaj Allahut.Kjo mund të arrihet përmes parimit të ligjeve dhe legjislacioneve prej Tij,e pastaj nën hijen e këtij sistemi të përgjithshëm çdokush mund të përqafoj fenë të cilën e do.Pra,vetëm në këtë mënyrë feja(ligji I Allahut) bëhet (realizohet në sipërfaqe të tokës) e tëra për Allahun,që do të thotë se vendimi më I lartë(Ed-dejnune,rrjedh prej fjales din-fe),nënshtrimi,pasimi dhe robërimi,të gjitha I takojnë vetëm Allahut.Kuptimi I fjalës din (fe) është më përfshirës se I fjalës akide(besim).Fe do të thotë metodologji dhe system me të cilin udhëhiqet jeta.E këto në islam mbështeten në besim.Megjithatë, në kuptimin e përgjithshëm feja është më e gjërë se besimi.Në Islam mund të jetojnë-brënda sistemit të tij të përgjithshëm I cili themelohet mbi bazën e robërimit vetëm ndaj Allahut-kolektivitete të ndryshme edhe nëse disa prej tyre nuk e kanë përqafuar fenë Islame.

Ata të cilët e kane kuptuar natyrën ë kësaj feje – ashtu siç u tha më parë – bashkë me të e kane kuptuar domosdoshmërinë e zhvilimit të lëvizjes në Islam ne forën e xhihadit me shpatë - krahas xhihadit me argument – dhe e kanë kuptuar se kjo nuk është lëvizje mbrojtëse në atë kuptim të ngushtë të cilin e dëgjojmë sot nga termi luftë mbrojtëse të cilin e trilluan të frikësuarit përballë presionit actual dhe përballë sulmit marramendës orientalist , të cilët dëshirojnë që lëvizja e xhihadit të konceptohet kështu islamikisht.Pra ata të cilët e kanë kuptuar se xhihadi nuk është lëvizje mbrojtëse se ai është lëvizje çliruese dhe shtrirëse për çlirimin e njeriut në tokë, me mjetet përkatëse për të gjitha aspektet e realitetit njerzor ne periudha të caktuara, që për çdo periudhë ofrohen mjete efektive.

Andaj edhe është e domosdoshme që lëvizjen e Islamit xhihadik ta emërtojnë lëvizje mbrojtëse por duke e ndërruar kuptimin actual të fjalës mbrotje duke e konsideruar mbrotje për njeriun dhe vetë qënien e tij kundër të gjithë fakorëvë të cilët e kane vënë në pranga lirinë e tij dhe pengojne çlirimin e tij .Ndaj ketyre faktorëve te cilët përfaqësohen përmes ideologjive , koncepcioneve dhe sistemeve politike te ngritura mbi pengesa ekonomike, klasore, dhe nacionaliste të cilat edhe dominonin në tokë përgjithsisht në kohën kur u paraqit Islami dhe shumë forma të të cilave dominojnë edhe ne xhahijilijetin actual të kësaj kohe!

Me anë të shpjegimit të këtillë të kuptimit të termit mbrojtje mund ta përceptojnë realitetin e motiveve të shtrirjes Islame në tokë me xhihad dhe ta perceptojmë natyrën e vetë qënies se Islamit, e ajo është proklamimi I përgjithshëm për çlirimin e njeriut nga robërimi I krijesave dhe vendosja e hyjnimit të vetëm të Zotit dhe zotërimit të Tij ndaj botës , gjithashtu zhdukjen e mbretërisë së pasioneve të këqija njerzore në tokë dhe vendosjes e mbretërisë se ligjeve hyjnore në botën e njeriut.
Përpjekja për gjetjen e arsyetimeve mbrotëse ndaj xhihadit Islam në kuptim të ngushtë të koncepteve bashkëkohore mbi luftën mbrojtëse, pastaj përpjekja për te gjetur mbështetje burimore për vërtëtimin se ngjarjet e xhihadit Islam ishin thjesht për shmangien e armiqësisë (rrezikut) nga fuqitë fqinje ndaj vatanit Islam – që sipas kuptimit të disave ai vatan shtrihet vetëm në Gadishullin Arabik – këto përpjekje në realitet rrjdhin nga përceptimi sipërfaqësor për natyrën e kësaj feje dhe natyrën e rolit të cilin ka ardhur ta realizojë në tokë.Ato përpjekje gjithashtu sinjalizojnë dështimin e tyre përballë presionit të sotëm actual dhe përballe sulmeve dinake orientaliste ndaj xhihadit islam!

Si ua merr mendja, sikur a thua Ebu Bekri , Umeri, dhe Othmani r,a , të ishin siguruar nga rreziku armiqësor I romakëve dhe persianëve në Gadishull, a do të ndaleshin për të mos vazhduar më shtrirjen islame anë kënd botës?Si do ta ndalin ata këtë shtrirje kur para thirrjes qëndronin ata barriera materialiste për shkak të regjimeve politike, nacionaliste,klasore dhe ekonomike të cilat ishin formuar sipas trajtave nacionaliste dhe klasore, e që gjithashtu imbronte fuqia materialiste e shtetit.

Është Primitivizëm sikur njeriu ta përfytyrojë thirrjen e cila e shpalli çlirimin e njeriut, llojin e njeriut në tokë dhe atë ne tërë tokën e pastaj të ndalet para këtyre barrierave ë të përpiqet tu kundërvihet me gjuhë dhe argument ! Ajo (Feja) vërtet angazhohet me gjuhë dhe argument por , vetëm atëherë kur midis saj dhe individëve nuk ka pengesa.Atëherë ajo mund tu drejtohet me liri të plotë kur edhe ata janë të liruar nga të gjitha llojet e imponimeve.Këtu vjen në shprehje dispozita.
“Nuk ka dhunë ne fe” (El-Bekare 257).
Kurse atëherë kur hasen ato barriera dhe shtypje materialiste, duhet së pari ato të eleminohen me fuqi, që të krijohen kushtet për tiu drejtuar zemrës dhe shpirtit të njeriut duke qënë ai I liruar nga ato pranga!
Xhihadi është nevojë e domosdoshme për dauen sidomos kur synimet e saj janë proklamimet e çlirimit të njeriut njëmendësisht , duke u ballafaquar me realitetin ekzistues me anë te mjeteve përkatëse për të gjitha aspektet e tij.Ai nuk mund te jëtë I mjaftueshëm vetem me anë të argumentimit teoriko-filozofik, pavarsisht se vatani islam – ose sipas shprehjes së drejtë Islame (darur Islam) – Është I sigurtë dhe I paprekshmë ose është I siguruar nga fqinjët e tij.Kur Islami synon paqen nuk ka për qëllim paqen e lirë dhe të kufizuar e cila thjesht synon që të sigurohet ai territory në të cilin populi përqafoi akiden Islame, por dëshiron paqen në të cilën e tërë feja do te jetë për Allahun.D.m.th që adhurimi I njerëzve të jetë I tëri vetëm për Zotin, në të cilin njerzit nuk e konsiderojnë njëri-tjetrin për zotra përveç Allahut.Ajo qe duhet marrë është periudha e fundit në të cilën arriti lëvizja xhihadiste në Islam – me përcaktimin e Allahut - e jo fillimit i ditëve të thirrjes e as mesi i tyre.Të gjitha këto periudha përfunduan, sic thotë Imam Ibn Kajimi , në atë mynyrë që :

“Pas zbritjes së sures Teube çëshja e jobesimtarëve përfundoi ne këto tre grupe:
Ata që ishin në armiqësi; ata që ishin në kontratë(marreveshje); dhe ata që ishin në mbrotjen muslimanëve.Më vonë situata me ata që ishin në kontratë ndryshoi mne hyrjen e tyre në Islam kështu qe mbetën vetëm dy grupe:ata që ishin në armiqësi dhe ata që ishin në mbrotjen e muslimanëve.
Ata që ishin në armiqësi I frikoheshin Pejgamberit a.s .Kështu njerzit në raport me pejgamberin .a.s u ndanë në tre grupe;Muslimanë dhe besimtarë ndaj asaj që iu shpall, dakordues me të, të cilët ishin të siguruar (fjalë është për ato që paguanin xhizen dhim-mijunët, ata që janë në mbrojtjen e muslimanëve) dhe shpallës së armiqësisë që I frikësoheshin.

Këto janë pra ata dukuri të llogjikshme të cilat përputhen me natyrën e kësaj feje dhe synimet e saj, e jo siç e kane kuptuar të frikësuarit para realitetit egzistues dhe para sulmeve dinake tëm orientalistëve !
Allahu nuk u dha leje për luftë muslimanëve në Mekë dhe në fillim të hixhretit ne Medine.Muslimanëve u është thënë:

“Ndalni duart tuaja prej luftës, falni namazin dhe jepni zekatin”(Nisa 77).

Pastaj ajo ju lejua dhe u është thënë.

“Atyre që po sulmohen me luftë u është dhënë leje të luftojnë, për shkak se u është bërë padrejtësi , e Allahu ka fuqi për tu ndihmuar atyre (muslimanëve).(U lejuan të luftojnë) Ata të cilët u dëbuan prej shtëpive te tyre pa kurrfarë të drejte vetëm pse thanë:Allahu është Zoti ynë ! E sikur Allahu të mos I zbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastiret, kishat,havrat, dhe xhamitë në të cilat përmendet shumë emri i Allahut.E Allahu patjetër do ta ndihmojë atë që ndihmon rrugën e Tij, se Allahu është shumë I fuqishëm dhe gjithnjë Triumfues.(Ai I ndihmon) Ata të cilët kur Ne u mundësojmë vendosjen në tokë, falin namazin, japin zekatin , urdhërojnë për të mirë dhe largojnë prej te keqes .Allahu I takon perfundimi çështjeve.(Haxh 39-41)
Më pastaj ua detyroi luftën ndaj atyre qe luftojnë Pejgamberin a.s dhe jo ndaj atyre që nuk e luftojne, dhe u është thënë :“Dhe luftoni kundër atyre që ju sulmojnë”(Bekare 190)
Dhe më në fund u është bërë atyre detyrim luftimi I idhujtarëve pa dallim dhe u është thënë:

“Luftoni të gjithë idhujtarët padallim siç ju luftojnë ata juve pa dallim”(Teube 36)
Po ashtu u është thënë
“Luftoni ata që nuk besojnë Allahun e as botën tjetër nuk e konsiderojnë të ndaluarën atë qe e ndaloi Allahu dhe I dërguari I Tij , nuk besojnë ne fenë e vërtetë,prej atyre që u është dhënë libri, derisa ta japin xhizen në dorë duke qenë të mposhtur.”(Teube 29)

“Lufta - siç thotë Imam Ibn Kajimi – në fillim ishte e ndaluar pastaj e lejuar, pastaj e urdhëruar ndaj atyre që të parët e filojnë luftën, e pastaj ishte e urdhëruar ndaj të gjithëve atyre që ishin politeistë”.Korrektësia e teksteve të theksuara për xhihadin, korrektësia e haditheve pejgamberike të cilët inkurajojnë në të dhe realiteti I ngjarjeve të xhihadit në fillim të islamit dhë gjatë tërë periudhës së gjate historike të tij… .Ky realitet u kulluar nuk lejon që në personalitetin e njeriut ai interpretim të cilin e imponojnë të frikësuarit para presionit te ralitetit egzistues dhe para sulmit dinak orientalist ndaj xhihadit islam!

Kush është ai I cili dëgjon fjalën e Allahut në këtë!
Kush është ai I cili dëgjon fjalën e Allahut në këtë çështje dhe fjalën e pejgamberit a.s dhe po ashtu I përcjell me mundje ngjarjet e xhihadit islam, e pastaj ta parapërfytyrojë xhihadin si çështje spontane e determinuar me rrethana kaluese të cilat vijnë dhe shkojnë dhe ta pranojë brenda kornizave te mbrojtjes për sigurimin e kufijve?!

Qysh në fillim të ajeteve të cilat ua lejuan besimtarëve luftën ,Allahu ua bëri me dije se qëllimi kryesor dhe I përhershëm I Tij në jetën ë kësaj bote është që Ai ti zbrapsë disa njerëz me disa të tjerë për ta penguar kaosin në tokë:

““Atyre që po sulmohen me luftë u është dhënë leje të luftojnë, për shkak se u është bërë padrejtësi , e Allahu ka fuqi për tu ndihmuar atyre (muslimanëve).(U lejuan të luftojnë) Ata të cilët u dëbuan prej shtëpive te tyre pa kurrfarë të drejte vetëm pse thanë:Allahu është Zoti ynë ! E sikur Allahu të mos I zbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin .......... , dhe xhamitë në të cilat përmendet shumë emri i Allahut.(Haxh 39-40)

Pra , kjo është kërkesë e përhershme e jo një gjendje e rastësishme:Kërkesë e përhershme për të mos lejuar ambientim të vërtetës me të kotën në këtë tokë.Andaj, pikërisht atëherë kur Islami jep shpalljen e përgjithsme për vendosjen e hyjnimit të Allahut te të gjitha krijesat, ngrihen kundër grabitësve të pushtetit dhe idhujtarëve dhe kurrë nuk i nënshtrohen atyre me paqe.Prej këtu , islami merr hov dhe I mposhtë ata për t’inxjerrë njerzit nga pushtetet e tyre dhe adhurimi I krijesave.Ky është një tentim I përhershëm ku hovi I xhihadit çlirimtar nuk ndalet derisa ligji (feja) të bëhet I tëri vetëm për Allahun.
Tërheqja nga lufta në Mekë nuk ishte asgjë tjetër përveç një periudhë e një strategjie të gjatë.Po e njëjta gjë ishte edhe me momentet e para të hixhretit.Ajo se çka e nxiti bashkësinë muslimane pas periudhës së parë të lejimit të luftës nuk kishte për qëllim vetëm sigurimin e Medinës.Në të vërtetë, ky ishte qëllimi parësor dhe I domosdoshëm. Megjithatë nuk ishte qëllimi final.Ky ishte qellimi I cili siguron mënyrën e startimit dhe e mbron bazën e startimit.Startimin për çlirimin e njeriut dhe për eleminimin e pengesave të cilat e ndalin vetë njeriun për startim!
Është krejtësisht I kuptueshëm pengimi I muslimanëve nga xhihadi me shpatë (aludon për luftën) në Mekë.Në Mekë thirrjes Islame I ishte siguruar liria e proklamimit.Bartësi I thirrjes pejgamberi a.s me mbrojtjen e shpatave të Beni Hashimëve zotëronte lirinë për ta publikuar dauen dhe që me anë të saj tu drejtohet veshëve,mendjeve dhe zemrave të kurejshitëve, e po ashtu me anë të saj edhe të ballafaqohet me individë të ndryshëm.Aty nuk kishte pushtet politik të organizuar I cili do ta pengonte nga publikimi I daves, ose ti pengonte nga dëgjimi I tij!Pra nuk ishte e domosdoshme –në këtë periudhë – të përdoret forca, pastaj edhe duke I patur parasysh shkaqet e tjera të cilat ishin të pranishme gjatë asaj periudhe.Këtë e përmblodha në librin (“ Nën Hijen e kuranit”) kur është fjala për tefsirin e fjalës së Allahut:
“ A nuk I vure re ata të cilëve u pate thënë:Ndalni duart tuaja prej luftës, falni namazin dhe jepni zekatin …”(Nisa 77)
Mendoj se nuk do të ishte e tepërt që e diçka nga ai përkufizim të përmnedej dhe këtu:
“Ndoshta ashtu ishte për shkak se periudha Mekase ishte periudhë e edukimit dhe e përgatitjes në një ambient specifik, për një popull specifik dhe Brenda rrethanave specifike.Prej qëllimeve të edukimit dhe përgatitjes në një ambient si ky,në veçanti është edhe edukimi I shpirtit të njeriut musliman për durim ndaj asaj që zakonisht nuk mund ta durojë si dhunë ndaj individualitetit të tij ose atë të cilët mbështetën në të.Kjo është bërë me qëllim që të braktiset nga subjektivizmi I tij, të zhvishet nga uni I tij në mynyrë që as vetja e as ata që mbështeten në dhunë të mos jenë bosht I jetës në shikim të tij dhe nxitës të lëvizjes në jetën e tij.Pastaj edukimin e tij për ta përmbajtur temperamentin e tij në mënyrë që të mos të reagojë qysh në provokimet e para – siç është natyra e tij – dhe të mos grafëllojë me ngacmuesin e parë.Kështu pra do të arrihej maturia në natyrën dhe lëvizjet e tij.Po ashtu edhe edukimi I tij që ti bashkëngjitet një bashkësie të organizuar e cila ka udhëheqje, te e cila drejtohet për çdo çështje të jetës së tij dhe nuk bën ndonjë veprim përveç në pajtim me atë që urdhërohet – sado që urdhëri të jetë në kundërshtim me natyrën e përvetsuar dhe tiparet që I ka – kjo edhe ishte guri themeltar për formimin e bashkësisë muslimane e cila I nënshtrohet një udhëheqje të organizuar, të zhviluar e përparimtare e jo primitive dhe fisnore!

- Ndoshta ashtu ishte për shkak se thirrja islame paqësore ka qenë me ndikim dhe pranim më të madh në një ambient siç ishte ai kurejshit, përplot panegjerizëm dhe krenari.Dhe sikur të ngrihej përleshja me të do të shtohej dhe më tepër kryeneçësia dhe mëria e tyre në këtë periudhë dhe do të zhvilloheshin përleshje të reja të përgjakshme ashtu si trrazirat e njohura të arabëve të cilat shpërthyen ne luftërat e Dahisit dhe Gabrasë, dhe luftën e Besusit e që zgjatën vite të tëra dhe krejtësisht disa fise I shkatarruan.Këto përleshje të reja do të ndërlidheshin në mendjet dhe kujtimet e tyre gjithmonë me Islamin dhe nuk do të qetësoheshin më asnjeherë.Islami do të shëndërrohej prej fesë dhe thirrjes në përleshje dhe trazira, me crast do të harrohej pasqyra e tij kryesore duke qenë në fillim të shpalljes dhe asnjëherë nuk do të mbahej mend për mirë!
-
- Ndoshta ashtu ishte duke u dëshiruar që ti iket nxitjes së një beteje dhe përleshjeje brenda çdo shtëpie .Në Mekë nuk kishte pushtet të përgjithshëm e të organizuar I cili do ti torturonte besimtarët dhe do ti fuste në sprova të ndryshme, por kjo ishte e lënë tek kujdestarët e çdo personi, të cilët I torturonin, I vinin në sprova të ndryshme !Leja për luftë do të thoshte – ambient- të zhvillohej betejë dhe luftë në çdo shtëpi.E pastaj të thuhej:Ja ky është Islami!Ashtu është thënë edhe kur islami urdhëronte tërheqjen nga lufta!Gjatë sezonës, ndërmjet arabëve të ardhur për haxh dhe tregti, propaganda e kurejshitëve zhvillohej duke thënë:Muhamedi a.s sjell përcarje midis prindit dhe fëmijës së tij, e lëre më midis popullit dhe farefisit të tij!Si do të dukej thirrja, sikur të urdhëronte fëmijën ta mbyt prindin, robin ta mbysë pronarin, në çdo shtëpi e në çdo shtëpi e në çdo vend?!


- -Ndoshta ashtu ishte ngase Allahu e dinte se një numër I madh I atyre që u kundërviheshin muslimanëve të parë duke I ofenduar, keqtrajtuar dhe torturuar, pikërisht ata do të bëhen prej ushtrisë më besnike të Islamit, bile edhe prej udhëheqësve të tij.A nuk ishte Umer Ibn Hatabi nga mesi I tyre?!


- Ndoshta ashtu ishte ngase krenaria arabe në një ambient fisnor e kishte traditë që ti dalë krah atij që keqtrajtohej dhe I bëhej e padrejtë dhe nuk tërhiqeshin nga ky qëndrim, veçanërisht kur ai ushtrohej mbi njerzit e ndershëm nga mesi I tyre!Kemi raste të shumta të cilat vërtëtojnë realitetin e këtij mendimi, për shembull, Ibnu Dugune nuk dëshironte që ta lejojë Ebu Bekrin të emigrojë dhe ta braktise Meken – derisa ai ishte njeri autoritativ – dhe një gjest të tillë ai e vlerësoi si turp të arabëve, andaj I ofroi fqinjësinë dhe mbrotjen e tij!Rasti I fundit I cili vërtëton këtë realitet ishte kundërshtimi I shkresës për bllokim të Hashimëve në luginat e Ebu Talibit meqë atyre iu shtuan mundimet dhe iu zgjat uria, derisa një rast I tillë në një ambient tjetër të qytetërimit të vjetër I cili është ngopur me dhunë, tentimi për të ndaluar një torturë do të implikonte tallje, nënçmim dhe përbuzje nga rrethi, e në anën tjetër, madhështimin e torturuesit dhe zullumqarit agresor !

- Ndoshta ashtu ishte për shkak të numrit të vogël të muslimanëve të asaj kohe dhe kufizimit të tyre në Mekë, nga arsyeja se thirrja islame nuk kishte depërtuar në pjesën tjetër të gadishullit arabik ose se lajmi I tij kishte arritur pjesërisht.Kështu ishte sepse fiset rreth Mekes kishin qëndrim neutral ndaj betjës së brenshme e cila zhvillohej ndërmjet kurejshëve dhe disave nga bijtë e tyre derisa të kuptonin se si do të jetë epilogu I situatës.Në një gjendje të këtillë, kjo betejë e ngushtë do të përfundonte me vrasjen e grupit të vogël të muslimanëve – bile edhe nëse ata do të vritnin edhe njeherë më shume nga ajo që ata do të vriteshin –kështu do të mbetej idhujtaria e do të fshihej nga toka bashkësia muslimane, Islami nuk do të mund të themelonte sistemin e vet, e as që do ti mbetej ndonjë shenjë ekzistuese.Kurse, Islami është fe e cila ka ardhur të bëhet program I jetës dhe të bëhet system real e I zbatueshëm për jetë.-E kështu me rradhë …”

Kurse ne Medinë – ne agim të hixhretit – kontrata të cilën e bëri pejgamberi a.s me çifutët e medinës dhe me ata që mbështetën në idhujtari prej arabëve aty dhe rreth saj,ihste një mjet për pengimin e luftës të cilën e impononte natyra e asaj periudhe.

Së pari: Sepse aty terreni ishte I përshtatshëm për komunikim dhe publikim te thirrjes.Të gjithë e patën pranuar shtetin e ri islam me në krye Pejgamberin a.s në ushtrimin e tij e çështjeve politike.në atë kontratë theksohej se askush nuk guxon të nënshkruajë paqe, as të shpalë luftë e as të vendosë marrëdhëniet me jashtë përveç se me lejen e pejgamberit a.s.Ishte më se e qartë se pushteti I vërtetë në Medinë ishte në dorë të udhëheqjes muslimane.Terreni për thirrjen islame ishte I hapur, kurse rruga e lirë ndërmjet njerëzve dhe lirisë së besimit ishte e pranishme.

Së dyti: Pejgamberi a.s në këtë periudhë dëshironte që preokupimin e tij ta koncentrojë në kurejshitët, meqë kundërshtimi I tyre ndaj kësaj feje ishte bërë pendë – pengesë kundrejt fiseve të tjera të cilat protnin se si do të përfundojë çështja midis kurejshëve dhe disave nga bijtë e tyre.Pikërisht për këtë pejgamberi a.s avancoi dërgimin e ekspeditave, kurse marshimin e parë nën flamurin Islam ia besoi Hamza bin Abdulmutalibit, në krye të shtatë muajve pas hixhretit në muajin e Ramazanit.
Pastaj vijuan ekspeditat e tjera, pas nëntë, trembëdhjetë, gjashtëmbëdhjetë dhe ajo e fundit në krye të shtatëmbëdhjetë muajve, ekspeditë të cilën e udhëhoqi Abdulah ibn Xhahshi në muajin Rexheb.Kjo ishte ekspedita e parë e cila u shndërrua në përleshje të hapur dhe shkaktoi vrasje të shumta.Ajo u zhvillua gjatë muajit të ndaluar për luftë dhe për këtë luftë zbritën ajetet në suren Bekare.

“Të pyesin për luftën në muajin e shenjtë, thuaj:Lufta në të është e madhe(mëkat I madh), por pengimi nga rruga e Allahut, mosbesimi ndaj tij, pengimi nga xhamia e shenjtë(Kabja) dhe dëbimi I banorëve të saj nga ajo, janë mëkate edhe më të mëdha te Allahu.E provokimi (kundërmuslimanëve) është edhe më I madh se vrasja.Ata do tju luftojnë juve vazhdimisht për tiu zbrapsur, nëse munden, nga feja juaj … “(Bekare 217)

Pastaj u zhvillua lufta e madhe e Bedrit në ramazan të po këtij viti.Kjo luftë është ajo për të cilën zbriti sureja Enfal.
Një vështrim I vëmëndëshëm ndaj situatës përmes rrethanave të ngjarjes nuk lë hapësirë për një konbstatim se mbrotja në atë kuptim të ngushtë ishte bazë për lëvizjen islame, ashtu siç thonë të frikësuarit përballë realitetit ekzistues dhe përballë sulmit dinak orientalist!
At të cilët për lëvizjen e shtrirjes islame mbështetën vetëm ne gjetjen e faktorëve mbrojtës, ata janë të ndikuar nga lëvizja e sulmeve orientaliste, në kohën kur muslimanëve nuk u ka mbetur forcë, bile nuk u ka mbetur as islami I vërtetë, -perpos ata që I ka ruajtur Allahu, të cilët përpiqen me mish dhe me shpirt që ta realizojnë shpalljen e Islamit në përgjithësi me anë të çlirimit të njeriut në tokë nga çdo pushtet përveç pushtetit të Allahut, që të bëhet feja ë tëra për Allahun – duke bërë përpjekje që të gjejne arsyetime artostike(frazologjike) për xhihadin ne Islam!

Shtrirja Islame nuk ka nevojë për arsyetime frazelogjike më tepër se arsyetimet të cilat I sollën tekstet kuranore:

“Le të luftojnë në rrugën e Allahut ata që japin jetën e kësaj bote për botën tjetër.Kush lufton në rrugën e Allahut e vritet (bie dëshmor) ose triumfon, Ne do ti japim atij shpërblim të madh.C’keni që nuk luftoni për Zotin dhe për ti shpëtuar të paaftit: burrat, gratë dhe fëmijët të cilët luten:Zoti ynë, nxirrna nga ky fshat, banorët e të cilit janë mizorë.Jepna nga ana jote shpëtim e ndihmë!Ata që besuan luftojnë në rrugën e Allahut, e ata që nuk besuan, luftojnë në rrugën e djallit.Luftoni pra miqtë e djallit, ska dyshim se intriga e djallit është e dobët.”(Nisa 74-76)

“Thuaj atyre që nuk besuan, nëse heqin dorë(nga rruga e tyre e gabuar dhe besojnë) do tu falet e kaluara, po nëse vazhdojnë.Ligji (i Zotit), I zbatuar ndaj të parëve është I ditur(edhe juve do tju zë).Luftoni ata derisa të mos mbetet idhujtari(besim I kotë), I tërë adhurimi të bëhet vetëm për Allahun.Po nëse ata ndalen( I japin fund mosbesimit), Allahu është mbikqyrës për atë që veprojnë.Po nëse refuzojnë ta dini se allahu është mbrojtës I juaji,E sa mbikqyrës e ndihmës I mirë është Ai”.(Enfal, 38-40)

“Luftoni ata që nuk besojnë Zotin e as botën tjetër nuke konsiderojnë të ndaluar (haram) atë që e ndaloi Allahu dhe i dërguari i Tij, nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre të cilëve u është dhënë Libri, derisa ta japin xhizjen në dorë e duke qenë të mposhtur.E çifutët thanë:Uzejri është djali I Allahut, e të krishtrët thanë:Mesihu është djali I Allahut.Ata ishin thëniet e tyre më gojët e tyre(fraza të thata), që imitojnë thëniet e jobesimtarëve të mëhershëm.Allahu I vraftë, si largohen (nga e vërteta)! Ata I konsideruan “ahbarët”(Priftërinjtë çifutë) e tyre,e ruhbanët (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota përveç Allahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) përveç për adhurimin ndaj Allahut Një, që nuk ka të adhuruar përveç Tij .I lartë është Ai nga çka I shoqërojnë.Ata përpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën e Allahut, e Allahu nuk do tjetër përveç ta përsosë dritën e Tij, ndonëse këtë e urrejnë jobesimtarët”(Teube, 29-32)

Këto janë arsyetimet të cilat synojnë nga vendosja e hyjnimit të Allahut në tokë dhe realizimi I programimit të Tij në jetën njerzore.Ai synon shporrjen e djajve, programeve të djajve dhe eleminimin e pushtetit të njerzve I cili I robëron njerzit, derisa njerëzit janë robër vetëm të Allahut.Ata nuk guxon ti qeverisë askush prej krijesave të Tij me atë që ata e shpikin dhe me ligje të nxjerrura nga teket dhe mendjet e tyre!Këto arsyetime mjaftojnë, tok me konfirmimin e parimit” Nuk ka dhunë në fe”, që ka për qëllim se nuk ka dhunë në përqafimin e besimit-akides, pasi njerëzit të nxirren nga pushteti I krijesave dhe deklarimin e parimit.I tërë pushteti I takon vetëm Allahut ose e ëtrë feja është vetëm për Allahun po me të njëjtin trajtim.
Këto janë arsyetimet e çlirimit të përgjithshëm të njeriut në tokë përmes nxjerrejs së njerzve nga robërimi ndaj krijesave në robërimin vetëm ndaj Allahut pa rival! Dhe vetam ky arsyetim prap mjafton.Këto arsyetime ishin të skalitura në mendjet dhe shpirtat e luftëtarëve muslimanë.Askush prej tyre nuk u pyet çka e shtyri të dalë ne xhihad, e pastaj të thotë: Kemi dalë ta pengojmë agresionin Persian ose romak ndaj muslimanëve! Ose kemi dalë që ta zgjerojmë tokën dhe të pasurohemi prej plaçkës së luftës!

Ata thonin ashtu siç I thanë Ribij ibnu Amir, Hudhjefe ibnu Muhsin dhe Mugire Ibnu Shu’be, që të gjithë , Rustumit, komandantit të ushtrisë së persianëve në Kadasije, I cili I pyeti një nga një, gjatë tri ditëve para përleshjes: “Ç’ju solli juve këtu?Përgjigja ishte:”Allahu na ka dërguar që me ndihmën e Tij ti nxjerrim robërit e Tij nga adhurimi I krijesave në adhurim të Allahut të vetëm, ti nxjerrim nga ngushtica e dynjasë në gjerësinë e saj dhe ahiretit ,ti nxjerrim nga zullumi I feve të ndryshme në drejtësinë e Islamit. Allahu dërgoi Pejgambrin e Tij me fenë e Tij te Krijesat e Tij.Kush pranon prej nesh (këtë fe) nga të tjerët, e pranojmë prej tij dhe tërhiqemi nga ai e lëmë atë në tokën e tij të lirë.E kush refuzon, do ta luftojmë derisa të arrijmë xhenetin ose fitoren”

Ekziston arsyetimi vetvetor në vetë natyrën e kësaj feje, në shpallen e saj të përgjithshme dhe në programimin e saj praktik, për tu balafaquar me realitetin njerëzor me mjete efikase në të gjitha sferat përmes periudhave të caktuara me mjete përkatëse.Ky arsyetim vetvetor, fillimisht qëndron – edhe po qe se nuk egziston rreziku I agresionit ndaj tokës islame dhe muslimanëve që jetojnë në të – ngase ai është arsyetim në natyrën e programit dhe njëmendësisë së tij dhe natyrën e pengesave të njëmendta në shoqëritë njerëzore, e jo pra thjesht vetëm nga arsyet e kufizuara dhe të përkohshme me karakter mbrojtës.
Mjafton që besimtari të dalë muxhahid me shpirtin mallin e tij në rrugë të Allahut, në rrugë të këtyre vlerave të larta prej të cilave ai nuk arrin ndonjë përfitim personal e as që e shtyn për të ndonjë përfitim personal… .
Muslimani para se të dalë për xhihad në betejë, ai tashmë ka zhviluar në shpirtin e tij betejën e xhihadit më të madh me djallin, me tekat dhe pasionet e tij, me lakmitë dhe aspiratat e tij, me interesat e tij dhe interesat e familjes dhe popullit të tij, me çdo emblemë përveç emblemës së Islamit, me çdo motiv përveç motivit për roberim të vetëm ndaj Allahut, realizimit të pushtetit të Tij në tokë dhe shporrjen e pushtetit të zullumqarëve dhe tagutëve që dëshirojnë të adhurohen si zotra.
Ata të cilët gjurmojnë arsyetimet për xhihadin islam si mbrojtje të vatanit islam, e minimizojnë çështjen e menhexhit(programit dhe metodologjisë së islamit) dhe e trajtojnë më pak të rëndësishëm se vatani, por kjo nuk ka të bëjë me qëndrimin islam ndaj këtyrë trajtesave.Ky është një shikim I ri, I shipkur dhe I huaj për sensin Islam.Akideja dhe menhexhi përmes të cilave shëmbëllehet Islami dhe shoqëria e cila udhëhiqet me këtë program, janë trajtesat e vetme të cilat I pranon sensi Islam.Ndërsa toka –qenësisht- nuk ka ndonjë trajtim e as peshë! Të gjitha vlerat e tokës në botkuptimin islam burojnë nga vlera e dominimit të rendit të Allahut dhe pushtetit të tij në të.Vetëmkështu ajo mund të jetë foleja e akides, kopshti I menhexhit, darul isalm(shtëpia e islamit) dhe pika e startimit për çlirimin e njeriut.

Është e vërtetë se mbrojtja e darul islamit është mbrotje e akides, menhexhit dhe shoqërisë e cila udhëheq me këtë menhexh, megjithatë ky nuk mund të jetë qëllimi final, e as ,brojtja e tij nuk është qëlimi përfundimtar I lëvizjes së xhihadit islam.Mbrojtja e tij është mjet dhe mynyrë për ta ngritur mbretërinë e Allahut në të, pastaj për ta marrë si bazë për shtrirjen e tij në gjithë botën dhe në llojin njerzor përgjithësisht.Lloji njerëzor është lëmë e kësaj feje kurse toka është hapësira e saj e madhe.

Siç kemi thënë edhe më parë , startimi për xhihad me anë të drejtimit hyjnor rezulton me pengesa të shumta materialiste nga pushteti I shtetit, sistemi I shoqërisë dhe rrethanat e ambientit.Por pikërisht të gjitha këton pengesa janë ato të cilat Islami synon ti zhduk me forcë dhe për tia kthyer vetes lirinë e komunikimit me njerëz tu drejtohet ndërgjegjeve njerzore pasi ti çlirojë ngaq prangat materialiste, duke ua lënë pastaj lirinë e të zgjedhurit.

Akuzat e orientalistëve mbi parimin e xhihadit nuk guxojnë të na mashtrojnë po as të na hutojnë.Nuk duhet të lejojmë që të na rëndojnë qafat tona përmes presionit dhe shtypjes ekzistuese në kandarin e fuqive botërore, ashtu që pastaj të shkojmë e të gurmojmë arsyetime frazelogjike për xhihadin islam jasht natyrës së kësaj feje me motive të përkohëshme mbrojtëse nga të cilat nuk varet xhihadi islam, por ai merr hov në rrugën e tij pa marrë parasysh a ekzistojnë apo nuk ekzistojnë ato motivime!
Derisa jemi duke shfaqur realitetin historic, ne duhet që të mos I neglizhojmë trajtesat vetvetore të natyrës së kësaj feje, të proklamimit të saj të përgjithshëm dhe programit të saj praktik dhe që mos të bëjmë përzierje mes tyre dhe nevojave të përkohëshme mbrojtëse.
Është e vërtetë se kjo fe domosdo duhej ta mbrojë veten nga agresorët, sepse thjesht, vetëm ekzistimi I tij në formë të proklamimit të përgjithshëm për dominimin e ligjit të Allahut mbi njerzimin , çlirimin e njeriut nga robërimi përveç nga robërimi ndaj Allahut, përqafimi I kësaj pranie në një bërthamë të organizuar dhe active nën një udhëheqje të re larg udhëheqjeve xhahile dhe lindja e një shoqërie të pavarur, të vecantë e cila nuk njeh dhe nuk pranon sundim prej njerëzve sepse sundimi në të I takon vetëm Allahut,thjesht pra, prania e kesaj fejenë këtë formë patjetër duhet ti shtyjë shoqëritë xhahile përreth saj – të ngritura në bazë të robërimit ndaj krijesave –të orvaten ta zhdukin atë për të mbrojtur vetë ekzistencën e tyre.Andaj edhe u dasht që shoqëria e re të marrë hov që ta mbrojë qënien e saj.
Ky raport është I domosdoshëm.Ai lind me vetë lindjen e Islamit.Gjithashtu edhe kjo betejë është e imponueshme për Islamin, meqë ai nuk ka kurrfarë alternative pa kapërcimin e saj.Ky është konflikt I natyrshëm midis dy qënieve të pranishme të cilat nuk mund të bashkëekzistojnë gjatë … .
E tërë kjo është realitet dhe në pajtim me këtë pikëvështrim, islamit I është e domosdoshme që ta mbrojë dhe ta ruajë praninë e vet dhe të zhvillojë betejë mbrojtëse e cila I imponohet në mënyrë të pashmangshme.

Megjithatë, para nesh kemi edhe një realitet I cili është edhe më rrënjësor se ai më pare nga natyra e vetë ekzistencës islame është që ai fillimisht duhet të marrë hov përpara.këtë hov duhet marrë për ta shpëtuar njeriun në tokë nga robërimet e tjera pos robërimnit ndaj Allahut.Ai nuk mund të ndalet në kufijtë gjeografikë e as të zhytet brenda kufijve racorë apo nacionalë, e tia lë njeriun, llojin njeri në tokë, në gjithë tokën, sherrit rrëmujës dhe robërimit ndaj krijesave.
Blloqeve kundërshtuese ndaj Islamit mund të vijë rasti që do të ndikonte që mos ta sulmojnë Islamin atëherë kur Islami do ti linte ato ta ushtrojnë robërimin e njerëzve ndaj njerëzve brenda kufijve të tyre rajonalë, dhe të pajtohej që mos të përzihet në çështjet e tyre të brëndshme e mos ta përhapë thirrjen e tij dhe proklamimin e përgjithshëm për çlirim! Mirëpo, Islami kurrë nuk mund të pajtohet me një gjëndje të këtillë, vetëm atëherë kur bloqet në fjalë ta shpallim lojalitetin e tyre ndaj pushtetit të tij në formë të dhënies së xhizes, e cila do të ishte garanci për hapjen e kufijve të tyre ndaj thirrjes së tij, pa kurrfarë barrierash materialiste nga qeveritë ekzistuese në to.

Kjo është natyra e kësaj feje dhe ky është funksioni I saj , me gjykim se ajo është proklamim I përgjithshëm për zotërimin që ka Allahu ndaj tërë njerzimit dhe çlirimin e njeriut nga çdo robërim përveç Allahut përgjithësisht.
Krahaso dhe dallo midis botëkuptimit islam sipas kësaj natyre dhe botëkuptimi I cili mbyllet brenda kufijve natyre dhe botëkuptimit I cili mbyllet brenda kufijve rajonalë apo nacionalë, të cilin se vë gjë në aksion pos frika e agresionit.Ai, sipas këtij pasqyrimi të fundit, I humb arsyetimet vetvetore për ofensivë.
Arsyetimet e hovit islam dallohen qartë dhe thellë kur kemi parasysh se kjo fe është program I Allahut për jetën njerzore, e nuk është program njeriu as doktrinë e një grupi njerzish, e as system I ndonjë etnikumi të vecantë … !Ne nuk do të gjurmonim për ndonjë arsyetim të jashtëm vetëm atëherë kur mungon në ndjenjën tonë kjo e vërtetë e pakontestueshme.Atëherë kur harrojmë se në pyetje është çështja e hyjnimit të Allahut dhe e adhurimit të krijesave ndaj Tij.Nuk është e mundur që njeriu ta përfytyrojë dhe ta iskenojë këtë realitet glorioz e pastaj të gjurmojë ndopnjë arsyetim tjetër për xhihad islam!

Ndoshta distanca tek pikëndarja e rrugëve nuk duket e madhe, ndërmjet botëkuptimit se Islami ishte I detyruar që të futet në betejë pa zgjedhje nga ai, me pretekstin e ekzistencës së tij vetvetore dhe ekzistencës së shoqërive të tjera xhahilite të cilat deomos do ta sulmonin dhe botëkuptimit se ai vetvetiu duhet fillimisht të vihet në aksion dhe të futet në betejë.

Ndoshta distanca tek pikëndarja e rrugëve përsëri nuk duket e madhe, e ai në të dy rastet domosdo do të futet në betejë, por ajo në përfundim të rrugës do të vduket tepër e madhe e që do ti ndryshojë motivimet dhe konceptet islame nëmynyrë marramendëse dhe të rrezishme.
Ekziston distancë e madhe ndërmjet trajtesës së Islamit si program hyjnor që erdhi ta vendosë hyjnimin e Allahut në tokë dhe adhurimin e të gjithë njerëzve të të vetmit Zot, dhe shtrirjes së këtij realiteti në formë praktike.Ajo formë do të jetë shoqëria njerzore në të cilën njerzit do të clirohen nga robërimi ndaj krijesave me anë të robërimit vetëm ndaj Allahut Zotit të krijesave, në mynyrë që mos ti sundojë ndonjë ligj tjetër përveç ligjit të Zotit, perms të cilit do të manifestohet pushteti i Tij ose thënë më mirë, përmes të cilit do të manifestohet hynimi i Tij.Andaj është e drejtë e Islamit që ti eleminojë të gjitha barierat nga rruga e tij, që mund ti drejtohet intuitës dhe mendjes njerzore pa pengesa dhe tenda të krjiuara nga sistemi politik I shtetit ose nga pozita shoqërore e njerëzve.pra, ekziston dallim I madh ndërmjet trajtimit të Islamit sipas kësaj mënyre dhe trajtimit të tij si sistem rajonal në ndonjë territory të caktuar, ku e drejtë e tij do të ishte vetëm zbrapsja e sulmeve që bëhen brenda kufijve të tij rajonalë!
Ky është një botkuptim, e ai është një botëkuptim tjetër, edhe pse islami në të dy rastet do të bëjë xhihad, megjithatë botëkuptimi gjithëpërfshirës për motivimet e xhihadit, synimet dhe rezultatet e tij ndryshon me një distancë të largët nga ky tjetri.Ai ndryshim ka të bëjë me thelbin e besimit, po ashtu edhe me thelbin e strategjisë dhe metodologjisë.
Është e drejtë e Islamit që fillimisht të vihet në aksion. Islami nuk është deklaratë ë një populli e as system I një vendi, por është program prej Zotit dhe sistem për botën.Andaj edhe është e drejtë e tij që ti zhduk barrierat e sistemeve dhe regjimeve të cilat e kanë vënë në pranga lirinë e njeriut në zgjedhje me anë të manipulimeve që I behën llogjikës dhe ndërgjegjës njerzore.Mjafton që islami nuk I sulmon individët për ti detyruar që ta pëeqafojnë besimin e tij, por ai sulmon sistemet, regjimet dhe barrierat politike, ekonomike ,mediatike, racore dhe klasore që ta çlirojë njeriun nga ndikimet e tyre të cilat ia prishin natyrshmërine e tij dhe që e vënë në pranga lirinë e të zgjedhurit.

Është e drejtë e Islamit që njerzit ti nxjerr nga robërimi ndaj krijesave e ti vendosë në robërimin ndaj Zotit në mynyrë që ta realizojë proklamimin e tij të përgjithshëm për zotërimin që ka Allahu ndaj të gjitha gjallesave dhe çlirimin e njerzve terësisht.Adhurimi vetëm ndaj Allahut nuk mund të arrihet – sipas pikëpamjes islame dhe realitetit publik – pos nën ombrellën e sistemit islam.Ai dhe vetëm ai, është system I vetëm të cilin Allahu e ka bërë ligj për të gjithë robërit,, atij që sundon dhe atij që sundohet, të bardhit dhe të ziut, të lartit dhe të ulëtit, të vobektit dhe të pasurit, ligj të cilit I nënshtrohen të gjithë në mynyrë të barabartë.Kurse në të gjitha sistmet e tjra, njerzit I adhurojnë dhe u behen krijasave robër, ngase ata legjislacionin për jetën e tyre e marrin prej krijesave të dobëta dhe interesave të tyre vetvetore, kurse legjislacioni islam është prej veçorive hyjnore.Andaj themi se cilido njeri I cili ia vë në kompetencë vetvetes pushtetin e legjislacionin ndaj krijesave dhe njerëzve, ai e ka hynizuar veten në aspektin praktik dhe në aspect të kopetencave dhe është krejtësisht e njëjtë a e ka deklaruar këtë gojarisht apo jo, a e ka shpallur apo jo.Dhe cilido njeri I cili ia ka pranuar këtij njeriu këtë të drejtë ia ka pranuar edhe të drejtën e hyjnimit, pa marrë parasysh a e ka emërtuar me atë emër apo nuk e ka emërtuar!

Islami nuk është thjesht vetëm besim, që të kënaqet me publikimin e besimit të tij te njerzit me anë të mynyrës së proklamimit, por ai është program I cili përfaqësohet në një trup të organizuar e aktiv, e që synon çlirimin e gjithë njerëzisë.Ndërsa bashkësitë e tjera nuk ia mundësojnë që tua sistemojë jetën ithtarëve të tij sipas programit të tij.Që këtu I lejohet islamit që ti eliminojë këto sisteme, me cilësitë e tyre, si pengesa për çlirimin e përgjithshëm.Kjo pra është domethënia – siç thamë edhe më parë – që feja të jetë e tëra për Allahun, që mos të ketë lojalitet e as dëgjueshmëri ndaj robit si individ, siç është rasti me të gjitha regjimet të cilat janë ngritur nëprmjet robërimit të krijesave!

Studiusve islamistë të dështuarve bashkëkohorë nën presion e realitetit ekzistues dhe nën ndikimin e sulmeve mashtruese orientaliste, u vjen rëndë ta konfirmojnë këtë realitet nga arsyeja se orientalistët e kanë konceptuar Islamin si lëvizje nënshtruese me shpatë, me qëllim të pranimit të fesë më dhunë.Edhe pse orientalistet e ndytë e dinë shumë mirë se kjo nuk është e vërtetë, megjithatë ata njollosin motivet e xhihadit islam me këtë metodë.Që aty ngrihen mbrojtësit – e frikësuar - të nderit të Islamit, dhe e mohojnë këtë akuzë duke u strehuar dhe kërkuar arsyetime mbrojtëse, e në anën tjetër e mospërfillin natyrën e islamit, fuksionin dhe të drejtën e tij në çlirimin e njeriut fillimisht si synim parësor.

Botëkuptimi perëndimor I trullosi mendjet e gjurmuesve bashkëkohorë – e të frikësuar – kur është fjala për natyrën e kësaj feje, duke ua prezantuar mendimin se Islami është thjesht vetëm besimi ndërgjegjës që nuk ka të bëjë me sistemet praktike të jetës, ashtu që xhihadi në relacion me fenë do të jetë xhihad për mbjelljen e besimit në ndërgjegje.
Por, realiteti në islam nuk është I këtillë. Islami është program I Allahut për jetën njerzore.Ai është program I cili themelohet në vecimin e Allahut në adhurim dhe hyjnim – I përfaqësuar në sundim – I cili rregullon jetën praktike me të gjitha hollësitë e saj të përditshme.Xhihadi përmban në vete xhihad për pranimin e prograimit dhe vendosjen e sistemit, kurse akideja është çështje e cila lihet në disponim lirisë së përqafimit Brenda sistemit të përgjithshëm, pas eleminimit të të gjitha ndikimeve.Kështu çështja ndryshon thelbësisht me ç’rast Islami merr formën e tij të plotë dhe të re.Kudo qs të gjendet bashkësia islame në të cilënb përfaqësoheët programi hyjnor, Allahu asaj bashkësie ia jep të drejtën e l;ëvizjes dhe marshimit për ta marrë pushtetin dhe për ta vendosur sistemin, duke e lënë të lirë çështjen e besimit intuitive në lirinë e intuitëas.Nëse Allahu ia ndaloi një kohë bashkësisë muslimane xhihadin, kjo nuk ka ndonjë kuptim tjetër përveç asaj se kjo ishte çështje e strategjisë dhe metodologjisë e jo çështje e parimit dhe rregullimit, çështje e modifikimit të lëvizjes e jo çështje e besimit.Sipas kësaj baze të shëndoshë mund të kuptohen tekstet e nduarnduararta kuranore në periudhat e ndryshme historike, duke mos lejuar që të bëjmë përzierje midis kontsktit të tyre në një periudhë të caktuar dhe në kontekstin të përgjithshëm të vijës së gjatë e të qëndrueshme të lëvizjes islame.

vijon