Letrat e pashkruara

[laguna blu]

Dje kishe parë“lejlekun“ të zbriste në plazhin privat për të thurrrur çerdhen e tij aty. M’erdhi keq e dashur, sepse lejlekët këtej vijnë rallë. Dhe sa herë të vijnë nuk sjellin fëmijë në valixhet apo qeskat e najllonta të tyre. Kur më the se ngjyra e tij ishte gri u stepa sepse ai mund të jetë vetëm ndonjë karabullak deti. Gri, ashtu as e bardhë si lejleku as e zezë si korbi, si dhe jeta jonë këtu…
Sepse karabullakët e detit mund te sjellin kumtin e ndonjë divorci, të pritur aq gjatë, ndonjë portofoli më të rëndë se zakonisht, ndonjë rigjetje të shokëve të vjetër apo ajo më e mundshmja, mund të jenë edhe shenjë se karma (borxhi) ynë ndaj jetës nuk është shlyer ende i tëri…

Dhe kjo nuk është e rastit sepse mes dhjetëra miliarda spermatozoidesh, Mbinjeriu, na zgjodhi ne për ta shijuar jetën dhe për ti larë borxhet e jetërave tona të mëhershme…

Lejlekët në këtë stinë zbresin vetëm në Mesdhe po kjo nuk është ende stina ime e vërtetë. Dhe do të jem unë i pari ai që do të sheh apo parandjejë zbarkimin e sërishëm të lejlekëve në aeroportin e plazhit privat. Ashtu siç ndodhë kur presim dikë të dashur që kthehet nga rruga e gjatë andej nga ne…

[laguna blu]

Përballë shtëpisë së gurtë, matanë liqenit është një bregore jo fort e lartë. U habita kur ndjeja zhurmën e shiut që si me shtëmbë binte mbi të ndërsa unë rrinja në terracë i terur duke pirë birrën time të ftohtë. Pastaj shiu e kaloi dhe hapësirën e liqenit që na ndante dhe pikat e para më ranë mbi lëkurë si një ujëvarë diamantesh. Po ndjesia nuk ishte e mirë. Ndoshta për këtë sa herë shiu i lagë të tjerët ne sikur ndjehemi më mirë. Po ama kur të na lagë ne, mbyllim derën e ballkonit me forcë dhe ikim në skuta më të sigurta duke lënë birrën përgjysmë sikur ajo të ishte vetë shtegu i jetës…një këngë e lënë përgjysmë…

[laguna blu]

Qiparisat e tu tashmë janë rritur së tepërmi dhe vetëm ndonjë kopshtar alpinist mund t’i krasisë akoma. Apo ndonjë kopshtar, pilot helikopteri.Po poshtë tyre e dashur, poshtë tyre e ke vënë re se bari rritet i pakët?
Mbase gjithmonë aty ku ka rrënjë të forta, bari rritet i pakët. Ndaj gëzimi dhe lumturia yte kur të takohemi më jep ndjenjën se në dashurinë tënde për mua ke transplatuar ca rrënjë qiparisi. Rrënjë që edhe pas një viti njohjeje dinë të jenë flutura barku a nënbarku sa herë dora më rrëshqet në lëkurën tënde të mëndafshtë. Dhe drithërimat e tua të shpirtit paralajmërojnë mbase se kjo mund të jetë fytyra e vërtetë e dashurisë…Unë në sjellje jam vullkan por në shpirt e në zemër akoma kam ngelur ai tipi i papërmirësueshëm i karburantit disel…sepse dhe dashuritë e mëdha janë si qipariset: rriten ngadalë dhe ato të vërtetat i lëshojnë deri në qiell, majat e tyre tashmë të paprekshme…

[bili99]

...Me kenaqesi te vecante une i lexoj tregimet e shkruara ..ketu ne "Letrat e pashkruara"....per menyren e shprehjes per ngjyren komplet njerezore qe i jep pershkrimeve...me shpirtin tend romantik...real....

Vetem te te pershendes dhe te te bej me dije qe vazhdoj te jem lexues i pasionuar i shkrimeve tua Diamant.......i dashur Diamant,

bili99

[laguna blu]

Atë ditë me diell në plazhin privat, një gjarpër kishte kaluar rrëshqanazi, ashtu si të gjithë zvarranikët nëpër këmbët e mia të fjetura. Ti e stepur kishe shikuar tërë skenën pa bërë as gëk me gojë nga frika se mund të më kafshonte. Pastaj tërë dihamë mu hudhe në përqafim duke më zgjuar nga gjumi im i rëndë sikur të mos ishim parë me vite. Pasi të kaloi orgazma e frikës mi rrëfeve të gjitha detajet e skenës duke u dridhur dhe nuk rreshtje së puthuri...

Unë, unë budallai, kisha harruar të të thonja se gjarpinjtë e shtëpisë janë krijesa të buta dhe ato e ruajnë shtëpinë nga të pabëmat e kohës. Tek e fundit ai kishte ardhur të njihej me shefin e shtëpisë dhe me të parë se dëshira ime e vetme ishte të jetoja i lirë dhe i lumtur nuk më kishte kafshuar.
Në fund të fundit dashuria e pastër dhe e sinqertë është gjarpëri më fisnik që ende i reziston çmendisë së kohës. Ndaj siç thotë një poet, më mirë vdis 1000 herë se të japësh një puthje që nuk e ndjen... se vetëm ashtu gjarpëri i shtëpisë rrin i qetë në folenë e tij. Dhe kur ndonjëherë merr mundimin të del nga ajo as nuk kafshon e as nuk ka nevojë të jetë i përzënë...

[laguna blu]

Dy diamantet e vogla të ngjitura me unazë ari që mi kishe dhuruar për Kërshëndella papritmas kishin dalë nga zingjiri i artë që mbanja në qafë. Ishin larguar vetvetiu, ashtu rrëmbimthi nga totemi im jetësor dhe si një ogur i keq kishin mbetur mbi shtratin e portokalltë lagur dhe ndyer nga sperma dhe djersët e rradhës. Dhe mjellmat ka kohë që nuk po i shihnja buzë plazhit privat. Trangujt turshi që kisha vënë në një kovë qelqi poashtu në vend se të vinin nga dielli kishin filluar të zinin myk.
Ndoshta ishte myku i një relacioni tashmë të dalë boje që kish rënë mbi ta. Dhe dimrin ti do ta kalosh pa asnjë trangull. Ndërsa mjellmat edhe mund të vinë po nga to kësaj here nuk do të kesh asnjë gaz. Përveq trishtimin e ikjes sime… diamantet ti lashë aty në stol, sa për të treguar se unë isha ai i vërteti, ai që ngrohë. Sepse më tepër se ujët e liqenit të qetë, villën e gurtë buzë tij dhe dashurinë tënde ngulfatëse unë dua lirinë time si njeri. Liria ime tashmë e paqenë, që nga xhelozia yte e panevojshme filloi të të më zinte frymën. Lamtumirë ura ime e fundit nëpër të cilën u desh të kalonja para se të mos bëhej vonë për të zënë trenin e lirisë dhe të jetës…

[Anisela]

E une prane teje e ulur,pasagjere e udhetimit tend drejt lirise...

[laguna blu]

E une prane teje e ulur,pasagjere e udhetimit tend drejt lirise...

Nuk më besohet se më don ende aq fuqishëm...

[Anisela]

Nuk më besohet se më don ende aq fuqishëm...

Beson ne forcen e lirise?Ne qoftese po?Atehere?

[diamant abrashi]

Beson ne forcen e lirise?Ne qoftese po?Atehere?

Po deshe shko e preje një biletë pra se trenat, ku jetoj unë, kanë më shumë kontrollorë biletash se pasagjerë....