Letrat e pashkruara

[laguna blu]

Më kishin habitur gjithmonë orgazmat e tua të njëpasnjëshme ndonëse asnjëherë nuk e kisha patur ndonjë idolatri të theksuar maskuline ndaj vetes. Po asnjëherë nuk do të kisha paramenduar se do më përgjigjeshe në mënyrë aq pragmatike kur më the se e gjithë kjo ishte rezultat i një jete të shëndoshë në të kaluarën tënde. Kur më the se ti në vend të substancave antidepresive preferoje vitaminat, preferoje parfumet dhe ushqimin biologjik. Kur më the se kishe një dashuri të veçantë ndaj meje dhe se te bënte të lumtur edhe më e vogla pikë djerse e imja. Kur më the se shampanja që pinim dhe me të cilën shpesh edhe mbushnim vaskën tonë
ishte e përzier edhe me vaj kokosi dhe rezveratroli e acerola që pinim ishin vetë eliksiri natyror i jetës. I një jete që ndonëse perverse në formë dhe në intensitet, ishte perfekte në përmbajtje…
U stepa, e dashur, dhe padashur në kujtesën time u ravijëzua edhe njëherë e kaluara ime prej Uliksi të paqenë, mungesa totale e kujdesit ndaj vetvehtes dhe mungesa e një shtëpie ndërtuar aty nën rrënjët e ullirit mijëravjeçar si një fanar që do të më ndriçonte rrugën e kthimit.
Ndërkaq flakët e qirinjve dhe të oxhakut që kishe ndezur për vitin e ri e që tërë gaz e lumturi, the se do të ishte plotësisht i imi, vazhdonin të luanin me fletët e palmës së dhomës lojën e ndjelljes dhe të ikjes. Ti ishe më pak lozonjare dhe në vend të lojës me zjarr zgjodhe flakjen e tangave dhe futjen nën jorgan. Nën jorgan ku të priste kënga e zogut të çartun ballkanik, kënga e dashnorit të përjetshëm, kënga e atij që për dashurinë ndaj atdheut dhe dashurisë për dashurinë kishte pranuar të ngelej dashnori yt i përbotshëm…
Tutje, tutje tashmë kish filluar të agonte dhe një zë mesdhetar sërish u bë i gjallë. Mbase ishte përftimi i sërishëm i këngës së sirenës dhe unë maloku urban ngela duke ushqyer zogjtë që tashmë kishin humbur durimin dhe me ngulm po kërkonin ushqimin e tyre të radhës duke trokitur në dritaren e mbyllur ashtu siç pata trokitur dhe unë në dritaren tënde të dridhshme…

[Derebardha]

.........hm Z.laguna Blu ,shume te mira keto shkrime ,por besoj se mund te jete edhe me bukur nese na shkruani me shpesh...mirembetshit!

[Anisela]

Më kishin habitur gjithmonë orgazmat e tua të njëpasnjëshme ndonëse asnjëherë nuk e kisha patur ndonjë idolatri të theksuar maskuline ndaj vetes. Po asnjëherë nuk do të kisha paramenduar se do më përgjigjeshe në mënyrë aq pragmatike kur më the se e gjithë kjo ishte rezultat i një jete të shëndoshë në të kaluarën tënde. Kur më the se ti në vend të substancave antidepresive preferoje vitaminat, preferoje parfumet dhe ushqimin biologjik. Kur më the se kishe një dashuri të veçantë ndaj meje dhe se te bënte të lumtur edhe më e vogla pikë djerse e imja. Kur më the se shampanja që pinim dhe me të cilën shpesh edhe mbushnim vaskën tonë
ishte e përzier edhe me vaj kokosi dhe rezveratroli e acerola që pinim ishin vetë eliksiri natyror i jetës. I një jete që ndonëse perverse në formë dhe në intensitet, ishte perfekte në përmbajtje…
U stepa, e dashur, dhe padashur në kujtesën time u ravijëzua edhe njëherë e kaluara ime prej Uliksi të paqenë, mungesa totale e kujdesit ndaj vetvehtes dhe mungesa e një shtëpie ndërtuar aty nën rrënjët e ullirit mijëravjeçar si një fanar që do të më ndriçonte rrugën e kthimit.
Ndërkaq flakët e qirinjve dhe të oxhakut që kishe ndezur për vitin e ri e që tërë gaz e lumturi, the se do të ishte plotësisht i imi, vazhdonin të luanin me fletët e palmës së dhomës lojën e ndjelljes dhe të ikjes. Ti ishe më pak lozonjare dhe në vend të lojës me zjarr zgjodhe flakjen e tangave dhe futjen nën jorgan. Nën jorgan ku të priste kënga e zogut të çartun ballkanik, kënga e dashnorit të përjetshëm, kënga e atij që për dashurinë ndaj atdheut dhe dashurisë për dashurinë kishte pranuar të ngelej dashnori yt i përbotshëm…
Tutje, tutje tashmë kish filluar të agonte dhe një zë mesdhetar sërish u bë i gjallë. Mbase ishte përftimi i sërishëm i këngës së sirenës dhe unë maloku urban ngela duke ushqyer zogjtë që tashmë kishin humbur durimin dhe me ngulm po kërkonin ushqimin e tyre të radhës duke trokitur në dritaren e mbyllur ashtu siç pata trokitur dhe unë në dritaren tënde të dridhshme…

Zeri yt mesdhetar dhe loja me fletet e palmes,shemb cdo dritare te mbyllur nga kujdesi total i vetevetes..........!

[laguna blu]

Rreth kristaleve kisha shkruar rrallë dhe gjithmonë ashtu përciptazi. Deri në ditën kur vendose të ma shërosh ti shpatullën time të bëshme nga shkuja e makinës. Në fillim mu duk disi e çuditshme por të nesërmen kur nga dhimbja ime nuk kishte ngelë as edhe kujtimi i vakët morra mundimin të çfletoja diçka rreth tyre. Ti me delikatesë ma mbylle librin, mi hodhe duart në qafë dhe duke më shikuar ashtu në sy apo mes sysh ma shpjegove me pak fjalë fuqinë dhe efektin e tyre. Pastaj zure të më flisnje për portat kozmike (chakra- nga gjuha sanskrishte) duke më shpjeguar se më kishe bërë edhe hapjen e tyre. Hapja është e nevojshme më the sepse gjithmonë ka infiltrime energjish negative qoftë në baret e mëhallës apo kuartit ku banojmë qoftë në kontaktet me njerëz të tjerë, barra e problemeve të të cilëve shpesh bie mbi supet tona. Mi shpjegove të gjitha ngjyrat e të shtatë portave kozmike si dhe mi dhe indikacionet e asaj që tashmë ka filluar të lajmërohet e të quhet si porta e tetë. Pastaj duke qeshur pranove se që ditën kur u pamë së pari, ti e dinje se isha unë ai djaloshi apo burri kristalin që kishe pritur tërë jetën ndaj kishte qenë aq e lehtë dhe aq e thjeshtë të më donje që nga fillimi me afshin dhe pasionin që ende na mban.
Tashmë kur qenjet jashtëtoksore shëtiten të lira nëpër tokë e pata të thjeshtë të besonja në fuqinë e kristaleve, në egzistencën e portave kozmike dhe mbi të gjitha, mbi të gjitha, në tingëllimën aq tokësore e aq të butë të bukurisë së asaj që rrezatonte nga gjuha yte… Dhe portat kozmike do ti mbaj gjithnjë gjysëm të hapura. Ashtu siç mbahen dritaret e shtëpive në pranverë: të kem pak ngrohtësi nga ti dhe pak le të hyjë tek unë fresku i pranverës që po vjen …

[laguna blu]

.........hm Z.laguna Blu ,shume te mira keto shkrime ,por besoj se mund te jete edhe me bukur nese na shkruani me shpesh...mirembetshit!

E nderuara Derebardha,

kur isha student, në Universitetin tonë mbaheshin shpesh orë letrare. Isha i ftuar rregullisht dhe ikonë e pakalueshme e këtyre orëve ishte deklamimi i poezive me sfond patriotik apo epik. Dhe para 1000 e kusur artdashësve njeriu edhe mund të koritej po të lexonte ndonjë lirikë të mirëfilltë. Shpejtë u mërzita nga kjo praktikë dhe tash para se të shkruaj për lexuesin, shkruaj për artin. Domethënë nuk e sakrifikoj më estetikën letrare për lexuesin por ndodhë e kundërta: sakrifikoj vehten dhe lexuesin për hir të estetikës...

Mbase e kam gabim dhe do të kisha dashur të më ndjeni për këtë..!

Me respekt, i juaji
laguna blu

[laguna blu]

Në ditët kur jam dhe kur nuk jam në vilë, gjithmonë u lë në pezulin e dritares, dy çifteve të trishtilëve, fara luledielli për t'u ushqyer apo toptha ushqimi e që ata pastaj gjatë gjithë ditës e mbushin kopshtin me cicërimat e tyre, tinguj të një kuazisimfonie të përkryer. Javën që iku, kisha harruar ta bënja këte dhe ata si për inat kishin shkuar dhe kishin shpuar të gjitha gjethet e kameljes së komshiut, mbase në kërkim të ushqimit që unë kisha harruar t'u linja. Në fillim u hidhërova por pastaj sërish zura ti ushqej me të njëjtën dashuri si edhe më parë sepse tashmë kisha kuptuar se kur zogjtë ngelin pa ushqimin e tyre të preferuar dalin e hanë tek kamelja e komshiut...

[macia_blu]

Ku shkuan zockat frymezuese? Nuk te shkon kjo heshtje ... ndoshta ngaqe duhet te mos jesh vetem keto dite mungimi ketu. Nuk dua te behesh vetem.... por genjej paksa teksa them kete qe thashe , sepse edhe lutem per vetmine tende, e keshtu ajo vetmia ka per te te dhene mundesine e ardhjes ketej nga shfryn mallet , dhimbjet, pritjet e te tjera sinonime si keto. Mjaft te shkruash , kjo me intereson mua... !

[laguna blu]

Ku shkuan zockat frymezuese? Nuk te shkon kjo heshtje ... ndoshta ngaqe duhet te mos jesh vetem keto dite mungimi ketu. Nuk dua te behesh vetem.... por genjej paksa teksa them kete qe thashe , sepse edhe lutem per vetmine tende, e keshtu ajo vetmia ka per te te dhene mundesine e ardhjes ketej nga shfryn mallet , dhimbjet, pritjet e te tjera sinonime si keto. Mjaft te shkruash , kjo me intereson mua... !

E dashura mace,
unë nuk isha dhe aq i vetmuar sa ti mund të mendosh. Thjeshtë "malli, dhimbja, pritjet e të tjera sinonime si këto" kësaj fundjave kishin patur mundimin të migronin përtej oqeanit...Mbi to unë buzëqeshnja me një sadizëm të pafajshëm...

[macia_blu]

Jo jo se nuk e mendoj hic se je i vetmuar , nga sa kam pare nga letrat e pashkruara, perkundrazi, ndaj dhe thashe se "genjej..." Me thuaj ku pertej oqenait kishin migruar gjithe ato gjera te bukura tu dal para e para.

[macia_blu]

ne koken time ulerasin
dy te cmendur
njeri jam une
ndersa tjetri
une jam prap!
Po ti ku je????