Letrat e pashkruara

[laguna blu]

Ti nuk ishe
vetem Itaka
ku duhej te kthehesha
patjeter

Ishe koncepti
dhe endrra ime
qe qysh i ri
e kisha hedhur
ne leter...

[laguna blu]

Kujtimet
e ditëve me Ty
janë furrat më të mira
të drekave
dhe darkave të ftohta
që tash jam i shtrënguar
përkohësisht
t i ha pa TY...

[laguna blu]

Eshtë qetësi...
asgjë s pipëtinë...

vetëm qenja jote
bën zhurmë
te padurueshme...

...sa krejtë uturimat
e avionëve
me të cilët tashmë
u mësuam
te bashkëjetojmë...

[laguna blu]

Ja e dashur, sot u desh te perballeshim me hijet e mia te se kaluares. S ka dert . Ti the se te pengonin pak, te ishe e sinqerte. Me pengojne dhe mua, te jem i sinqerte. Do te kisha mundur mbase jetes sime ti jepja nje kahje tjeter qe nga fillimi por c kuptim do t e kishte sikur te kish ndodhur kjo? Ndoshta nuk do te ishim bashke duke biseduar sonte dhe duke shkembyer puthje via msn, ne pritje te takimit tone te ardhshem…I frikohesh mungeses se virgjinitetit tim shpirteror. Eshte e kuptueshme por t a kishe pare Ti ferrin neper te cilin une kam kaluar… Ta kishe ndjere peshen e ekzilit dhe ti si une… ta kishe imagjinuar dhe ti jeten pa asnje perspektive, pa edhe mundesine e kthimit ne Atdhe… do te kisha dashur te dinja si do te ishe sjellur. Ashtu mbase do te kishe ngelur e thyer. E thyer me keq nga une. Nga une qe me jeten vetem kompromise te vogla bera…Ngaqe kompromise te medha nuk do te kisha bere asnjehere. Asnjehere... dhe per kete ti u binde sonte kur u desh te pergjigjeshe ne pyetjen ose keshtu sic jam ose me mire fare...
Dhe puthja jote e serishme, ndonese si ikone e vogel me erdhi e papritur… Ti kishe kuptuar gjithcka…dhe aty kuptova se mbi themele te vogla mund te ngriten godina te medha.
Dhe kutia e Pandores ngeli e mbyllur akoma. Deri ne finalen e madhe provinciale…

[laguna blu]

Në finalet e mëdha provinciale edhe kur hapen kuti të ndaluara rezultati dihet gjithnjë. Edhe lufta bëhet pozicionale dhe gjoksi im ngrohet me dënesën tënde. Bëhet qull, si epshi me të cilin kaluam natën mbrëmë...Ika se kam uri...
Shyqyr që ti nuk mund të hahesh...

[Anisela]

Në finalet e mëdha provinciale edhe kur hapen kuti të ndaluara rezultati dihet gjithnjë. Edhe lufta bëhet pozicionale dhe gjoksi im ngrohet me dënesën tënde. Bëhet qull, si epshi me të cilin kaluam natën mbrëmë...Ika se kam uri...
Shyqyr që ti nuk mund të hahesh...

Sensitive kjo....mmmm... Shprehja e fundit...renqethje...

[laguna blu]

Ja e dashur, ne kete fillim dimri, po shkyej kujtimet e mia nje nga nje...Kujtimet e zverdhura nga stinët e pastinët e mia perfundojne ne soben e sapondezur. Ti i pe te gjitha bashke me lutjen qe te mos fokusohesh ne to, sepse keshtu i iken bllokut psikologjik. Ka ngelur fotoja jote e kornizuar rishtazi ne dritare. Ne dritare nga e cila do te mundohem ta shikoj jeten time ne menyre racionale. Si te gjitha krijesat e kesaj bote me unin tim si epiqender dhe ftohtesine qe ndjelle stina e parakohshme qe sapo filloi...
Jam Narcisi qe po i largohet pasqyres lagunare dhe po i kthehet brendesise e qetesise se tij. Sa do te zgjase kesaj rradhe nuk e di. Po e marr kete stine ashtu siq vjen... Pa pritje te medha... Nese Ti nuk do te mund te me ngrohesh si duhet eshte soba e ndezur, e gatshme te me prese ne c do dimer te ri...

[laguna blu]

Kush do ta kishte menduar se dashuria mund te fshihet edhe në fqinjësinë e afërt…aty te plazhi privat buzë liqenit, ndanë shtëpisë së gurtë që dielli e rrah, sa herë që retë e pakta e lejojnë…
Christina, zonjusha e majave aristokratike helvetike, aty zakonisht qon dashuri me poetin ballkanik...
Dhe sa herë që trupat e tyre bashkohen, në spazmen e orgazmës a ejakulacionit mbi bar, një fletë bananeje ( nga të paktat në Europë) bie përdhe. Ashtu siq bijnë edhe fletët e helmësit për tokë, sikur donë të paralajmërojnë ardhjen e vjeshtës…Vjeshtë që në plazhin privat nuk hetohet sepse lulet e ardhura nga e tërë bota rrijnë gjithnjë jeshile, ashtu si edhe respekti yt për mu dhe dashuria që ma ofron në ç’do moment.
Ti e dinje se ç’brum isha nga fillimi ndaj mu hodhe në përqafim një ditë të ngrohtë korriku (bah, sërish korriku, por tash në një kontekst pozitiv) kur në pyetjen tënde se a duhet të marrim qershia në plazh, të thashë natyrshëm se ti ishe qershia ime më e bukur në këtë fillim shekulli…
Të tjerat janë rutinë sepse ankthi i dashurisë nuk zgjat me vite, ate e katalizon një fjalë a qëndrim e mandej gjithçka i kthehet normalitetit punues, alimentar e seksual.
Ndaj kur të qojmë sërish dashuri në plazh, kur ti për të mos zhyer fustanin tënd të bukur, të mbahesh me forcë për tavolinën e gurtë, derisa unë të depërtoj në mes të vitheve të tua të bukura, kujtohu e dashur se dhe dashuria është si bananet: pasi të ketë pjekur frytet e saj, bie përdhe, por asnjëherë nuk harron të lërë mbrapa edhe dy banane të vockëla si kujtim i një jete të konsumuar në diell. Nën diellin ekzotik të pikës më veriore mediterane…

[laguna blu]

Nëse shtëpia yte dhe kopshti ku tashmë banojmë bashkë fotografohen aq shumë nga turistët, nuk është e largët dita kur në panoramat e ardhshme mund të shihet një qift i përqafuar në ballkon apo në plazhin që ti e ke lëshuar për publik afër ullirit…Dhe ullinjtë këtej janë të rrallë por ja që tek ty rriten. Ndoshta sa për t'a dhënë një qikë vaj për të lyer vrimat e padepërtueshme të trupit apo që ti të gjarpërohesh më mirë në netët jo edhe aq të ftohta mediterane.Në fund të fundit seksi është jo vetëm nevojë, kënaqësi e dëshirë por edhe eksperiment. Si eksperimentet e shkëlqyera ezoterike me të cilat ti dhe shoqet e tuaja zbaviteni gati ç’do ditë. Dhe në atë zbavitje, në atë përpjekje tuajën për të ndërtuar një botë tjetër, unë e rigjej veten sërish, si dikur kur këtë e bënja me forcë…
Dhe memzi po pres kur të vijë dita ti vjeli dhe ullinjtë e fundit me të cilët ndoshta mund të bëjmë vajtë që aq shumë i duam të dy…
Mbase një e lyer me të dhe nga cikatrikset e mia të purpurta mbase nuk do të ngelet më as hija…

[laguna blu]

Ftonjtë gjithnjë më kanë pëlqyer. Edhe ata që mbanje ti në gjoksin tënd të bëshëm..Dhe aty në Plainpalais nuk kisha si të mos i blinja.U hoqa lëkurën ashtu ngadalë ngadalë (si ty dikur, me një të fërkuar ritmike). Të qova dhe puthje me sms, ashtu të pafajshme, por morra një përgjigje që më qonte në djall. Sikur shtjerrja e dashurisë të ishte një mëkat i rëndë. Më i rëndë se gënjeshtra me të cilën ishte mbështjellë ajo, gënjeshtër që dukej si një shall për ta mbuluar gushën tënde të përgjakur. Mbase përftimin e jetës tënd në gushë…Në Buffett de la Plage asgjë s`kishte ndryshuar…as menyja me bajame, të cilat i shijova si dikur. Ti mungonje… ? Jo, thjeshtë kishe dalur nga jeta ime dhe nga ty kish ngelur vetëm kujtimi i ngrohtë. Si vera që sapo iku…por që kohëpaskohe ndonjë rreze e vakët na ngrohë ende…