Odeonet

[Dito]

Kush di te thithe ajrin e shkrimeve te mia. e di qe ai eshte ajer i lartesive. nje ajer i fresket. Duhet te jesh krijuar enkas per te, perndryshe rreziku qe te ftohesh nuk eshte i vogel. Akulli eshte afer, vetmia e pamase. Por, sa qetesisht qendrojne gjerat ne drite! Sa shume gjera sdegjohen brenda vetes! filozofia, te cilen une deri me sot kam synuar dhe jetuar, eshte e te jetuarit vullnetarisht mes akujsh e mbi malet e larta, te kerkosh gjithcka eshte e cuditshme dhe problematike ne egzistence. Por perseri une kerkoj e kerkoj. Une nuk jam aspak nje gogol, nje perbindesh moral, perkundrazi jam nje natyre e kundert me ata lloj njerezish qe gjer me sot jane nderuar per te virtytshem, eshte pikerisht kjo arsyeja e krenarise sime. une jam nje dishepull i filozofit Nietzsche dhe per kete preferoj te jem nje djall sesa nje shenjt. Ne kete dite te perkryer jo me kot varrosa vitin tim te 31. Kisha te drejte ta varrosja gjithcka qe tek ai ka qene jete ka shpetuar eshte bere e pavdekshme, per kete arsye do t`i tregoj vetes jeten time.

[Dito]

C`fare gjuhe do te flase nje shpirt kur ai flet vetem me veten? Eshte nate: tani flasin me fort te gjithe shatervanet gurgulluese, edhe shpirti im eshte nje shatervan gurgullues. Eshte nate: pikerisht tani zgjohen te gjithe kenget e te dashuruarve, edhe shpirti im eshte kenga e nje te dashuruari. Ah te isha i erret si nata, sio do t`i thithja farat e drites! dhe ju vete do tju bekoja, ju o yje te vegjel vezullues, xixellonja te qiellit! dhe do isha bekuar nga dhuratat tuaja prej drite. Po une jetoj me naten time, une perthith brenda meje flaket qe shperthejne prej meje.

[Dito]

Une nuk e njoh lumturine e atij qe merr: dhe shpeshhere enderrova se te vjedhesh te ben me te lumtur se te marresh. Varferia ime eshte kjo, qe dora ime nuk pushon kurre se dheni. xhelozia ime eshte kjo, qe une shikoj sy qe presin dhe nete te ndricuara deshire. shume diej rrotullohen ne hapesiren boshe: gjithckaje qe eshte e erret i flasin me driten e tyre, ndersa me mua heshtin. Eshte nate: si burim gurgullon prej meje deshira ime, deshira ime per te folur.

[Dito]

Ka shenja te sigurta per faktin se ti ke mberritur me perpara dhe me lart: tani perreth teje ka me shume liri dhe gjeresi pamjeje, ajri fryn me i fresket, por edhe me i embel, ti ke harruar cmendurine e te ngaterruarit te embelsise me nxehtesine, hapi yt eshte me i gjalle, eshte bere me i sigurte, te jane rritur sebashku guximi dhe gjykimi. Per te gjitha keto arsye tani rruga jote do jete e vetmuar dhe ne cdo rast me e rrezikshme se me pare, edhe pse sigurisht jo ne masen qe besojne ata qe te shikojne ty shtegtar te ngjitesh nga lugina e mjegullt ne mal.

[Dito]

Te jetosh mes majash mbase te ben te ftohte disi por gjithsesi une jam njeri dhe jetoj me endrrat njerezore, Askush deri me sot nuk eshte i afte te kuptoje shpirtin tim te ashper por aspak dashakeqes sepse tek mua dominon drejtesia brenda meje. Tek eci ashtu i humbur mes pemeve me bore ne kete maje te thepisur qe as kam idene si quhet, Kerkoj silueten time te deshiruar, hekuarat e antenes sime, qellimit tim momental, qellimit tim final. Mbase jam i destinuar te lidh boten dhe askund veten! Gjithsesi brenda meje fle nje shpirt krejt tjeter qe askush prej jush ska finesen ta zbuloje, sepse skeni artin e duhur te konceptoni veprimet e mija krejt te ndryshme nga ato njerezore. Te jetosh Larg betonit dhe zhurmes se madhe te makinave te ben krejt tjeterkend mbase te jep dinakerine e bishes ne mal dhe artin e gjuetise pa marre leksion fillestar mbi te, kjo eshte pikerisht ajo cka me ben ndryshe nga ju njerez te tavolinave zhurmuese dhe mizerise se rrugeve. Pikerisht une odeoni per kete jam i kenaqur qe sjam pjese e juaja por i natyres dhe krijuesit tim.

Dito.

[Dito]

Endrra? kjo utopi Odeonike prej se ciles rrjedhin virtytet e qenies njeri, Shpesh une enderroj boten e drejte, shpesh une enderroj dashurine e paster, shpesh une enderroj erresiren pa ankth, shpesh une enderroj e enderroj sedi cfare! Mbase ajrin dhe eren e fresket qe skane asnje qellim por detyren e tyre te eleminojne virusin dashakeqes, Mbase qellimi i eres eshte te shperndaje polenin ashtu si nje plak urtesine e tij. Mbase une enderroj te shperndaj miqesine, sinqeritetin, dashurine, embelsine, etj.. Por mbase une dua te jem demokleu ose shpata e tij.
Ehhhh odeonet dhe miqte e tij te paket qe kurre se tradhtuan, te cilet jane Filozofia, Meditimi, Udhetimi, Dhe puna e tij.

Dito.

[Dito]

Askund nuk gjeta virtytin tek te virtytshmit, askund nuk gjeta moralin tek te moralshmit, askund nuk pashe drejtesine te drejtesia, askund nuk gjeta dashurine tek ndienjat njerezore, askund askund..... Per kete shpirti im rrebelohet kundrejt ketij sistemi te genjeshtert qe quhet njerezim. Une shpesh jam ne maja te larta malesh dhe aty hyn ne pune fuqishem mekanizmi im i shnderrimit te cdo vlere hipokrite qe njerezimi mburr ane e kend, eshte pikerisht lartesia e malit ku une ndodhem per tju pare ju o njerez sa te vegjel jeni, eshte pikerisht lartesia agu i mengjesit tim.

Dito.

[Dito]

I lodhur, rraskapitur nga puna e perditshme rikthem perseri ketu tek Odeonet per te shkruar dy fjale si zakonisht. Tek ecja sot nen agun e mengjesit tim drejt vitit tim te 32-te mendoja ose me mire ju rekomandoj, kurre mos beni mire per pasoje te dashurise suaj per dike, sepse nje dite do provoni shijen e hidhur te mosmirnjohjes. Behuni te rrepte zhvishni cdo akt miresie nga qenia juaj dhe keshtu do ju vleresojne edhe me teper. Une sjam i lig por ligesia ime me ben me te mire karshi njerzve. Une sjam i mire por miresia ime me sjell gjithmone humbje, une sjam i ashper por ashpersia ime imponon respekt. Une sjam rrebel por rrebelizmi im thyen cdo virtyt njerezor te pa kuptimte qe per hir te moralit ndrydh cdo ndienje. Pra une ngjasoj me Egersiren ne mal ku rregullat i bej vete dhe s`pyes askend.

[Dito]

C`me ngjau keshtu? Si u clirova nga dashuria e shtirur? Kush e riperteriu syrin tim?? Si fluturova ne lartesine ku per asnje funderrine nuk ka vend prane burimit?
Mos vete dashuria me dha flatra dhe force qe te parandieja burimin? Ne te vertete, mu desh te fluturoja ne lartesi te medha per te gjetur burimin e gezimit!
Oh une e gjeta, o vellezerit e mi! ketu mbi malet me te larta gurgullon per mua burimi I gezimit!
Ti vershon drejt meje me shume force, o burim i dashurise! Dhe une shpesh e zbraza kupen sepse doja qe ta mbushja perseri.
Tashme shkoi turbullimi I lekundur I pranveres sime! Shkuan dhe floket e bores se dhjetorit tim, une u shnderrova I teri ne vere e pasdite vere-nje vere mbi lartesine me burime te ftohta e qetesi te bekuar. Sepse kjo eshte lartesia odeonike kjo lartesi eshte atdheu i im, ketu une banoj ne nje vend mjaft te larte e te thepisur per te gjithe te ndyret e per etjen e tyre.

[Dito]

Odeoni mbase eshte ai njeriu i cili vazhdimisht ben, shikon, degjon, dyshon, shpreson, enderron gjera te jashtezakonshme; I cili preket nga vete mendimet e tij si nga jashte, si nga lart, si nga poshte, si nga lloji i ngjarjeve dhe i goditjeve te rrufeshme ndaj tij; sepse une vete jam nje stuhi e cila ecen e mbarsur me rrufe te reja; nje individ i pashmangshem perreth te cilit shungullon, gjemon dhe sokellin dhe ndodhin gjera shqetesuese. Nje Odeon: ah, nje qenie qe shpesh iken nga vetja, qe shpesh ka frike nga vetja, por eshte teper kureshtar per te mos u “kthyer” perseri gjithmone “ tek vetvetja”