Shqiptari negociator i lirimit te dy Simonave nga Siria

[Hyllien]

Ilir Kulla shkoi në Siri për dy pengjet italiane të rrëmbyera në Irak

Një shqiptar negocioi lirimin e dy Simonave

________________________________________
"La Repubblica"
Në qendër të rrjetit të ndërmjetësve, Salah Kuftaro, djali i Myftiut të Madh, që priti në shtëpinë e tij të dërguarin e qeverisë italiane. Takimi i diplomatëve italianë dhe përfaqësuesve të SISMI-t u organizua nga Ilir Kulla. Djali i Myftiut të Madh në Damask ishte miku i tij. Gazeta italiane La Reppublica tregon në detaje udhëtimin e tij në Siri për të arritur ndërmjetësimin si dhe qëndrimi në "hotelin-burg" deri sa dy misionaret italiane të liroheshin. E gjithë buja e madhe e kësaj ngjarje që tronditi Italinë ka një të vërtetë në vijën e parë të frontit historinë e një qytetari shqiptar, i njohur më shumë në fushën e medias në Shqipëri, Ilir Kulla sipas medias italiane arriti t'i sigurojë dy Simonave rikthimin e tyre në shtëpi. Ndërsa në Itali pritej me ankth kthimin i tyre në Damsak dhe në malet e Sirisë realizoheshin bisedimet me ndërmjetësinë e një qytetari shqiptar për lirimin e dy vajzave.

DAMASK
Indinjata është rritur në Siri. Lirimi i Simona Parit e Simona Torretës është vendosur këtu. Këtu gjatë 28 ditëve të pengmarrjes për fatin e vajzave është negociuar nga shërbimet secrete të ushtrisë Sismi me autoritetet fetare sunite të Damaskut nëpërmjet një ndërmjetësit shqiptar. Këtu me ndërhyrjen personale të kryeministrit Italia ka ndërmarrë detyrime politike të cilat Siria pret ende të realizohen dhe për të cilat tashmë po heshtet. Në ditët më të errëta të krizës së dy Simonave, një letër e Silvio Berlusconit drejtuar liderit të ri sirian Bashar Assad dukej se përmblidhte në pak rreshta shumë miqësorë marrëdhëniet mes dy vendeve, duke afruar në Siri një ndërmjetës efektiv, të afërt me Uashingtonin. Tashmë ai entuziazëm ka rënë. Zyrtarët italianë duket se e ka harruar ditët e kaluara në Damask dhe premtimet.
***
Ilir Kulla, 30 vjeç, është shqiptar. Ka parë shumë në jetë. Ka qenë këshilltar politik i presidentit Meidani dhe ministrit Meta, anëtar i Këshillit Atlantik. Mbi të gjitha ka një mik personal në Damask, Salah El Din Kuftaro, djali i Myftiut të Madh, që ka në dorë pushtetin e autoritetit fetar sunit në Siri dhe drejtor i "Abou Nour", fondacioni më i rëndësishëm islamik në Lindjen e Mesme. Por Iliri ka edhe miq të mirë në Romë. Dhe pikërisht nga Roma i erdhi një telefonatë më 10 shtator, tre ditë pas rrëmbimit të Simonave. Një njohje e vjetër i kërkon të hetojë lidhur me disponibilitetin e Salah Kuftaro për të takuar një delegacion italian për të diskutuar për rrëmbimin. Iliri niset menjëherë për në Damask. Shkon në hotel "Meridien" dhe bind mikun e tij për këtë brenda pak orësh. Në fund të fundit kjo është një çështje shumë e rëndësishme e që duhet zgjedhur shpejt. Kërkon, në mënyrë evidente, që ai nder që i kërkohet nga italianët të mos ngelet rrugës.
***
Në mëngjesin e vonë të 13 shtatorit, në Damask, një varg makinash të errëta ndalon para hyrjes së vilës së Salah Kuftaro. Eshtë një ndërtesë e bardhë jashtë qytetit i rrethuar nga kopshte të mëdhenj dhe një pishinë shumë e bukur. Ai ka përgatitur një banket në kopsht, në shenjë respekti dhe mikëpritjeje për 6 miqtë italianë që shoqërohen nga Iliri. Mes tyre janë një zyrtar i qeverisë i ardhur nga Roma, një koleg i tij dhe një zyrtar i ambasadës italiane në Damask. Kuftaro dëgjon shumë dhe flet pak. Italianët kanë shumë pyetje dhe një kërkesë. Duan të dinë nga Salah se çfarë di për rrëmbimin e vajzave, nëse ka informacionese kush i mban të burgosura dhe ku. Pyesin nëse është i gatshëm të angazhohet për lirimin e tyre. Diskutimi zgjat për orë të tëra, me qebapëve të mrekullueshëm, ëmbëlsira me susam dhe frutave. Kuftaro ka pamje dhe mënyra perëndimore sjelljeje. Por në kulturën arabe një pyetje direkte nuk merr kurrë përgjigje direkte. Aludon, tenton të kuptojë se çfarë dinë bashkëbiseduesit e tij. Duket i çuditur nga funksionari i lartë i qeverisë së Romës. Ai është prezantuar me emrin e tij duke lënë në hije profesionin e vërtetë. Sepse është një funksionar i lartë i SISMI-t, shërbimeve sekrete të ushtrisë. Ndoshta Kuftaro e merr me mend, ndoshta e kupton. Pranon se ka mbetur i habitur nga "përgatitja e tij dhe aftësia" dhe e ruan me fanatizëm kartvizitën. Gjithsesi, vendos të dorëzojë informacionin që italianët ia kërkojnë. "Vajzat janë gjallë. Mbahen të burgosura në zonën Ramadi-Tikrit-Bagdad. I kanë rrëmbyer formacionet e njerëzve të partisë Baath të Al Dourit dhe eksponentët e tribuve fetare lokale. Kjo shpjegon edhe mungesën e videos për marrjen e përjgegjësisë, mungesën e informacionit nga ana e televizioveve "Al Jazeera" dhe "Al Arabiya". Janë informata shumë të çmuara. Edhe sepse Kuftaro vendosi që ky pakt të ishte sa më i ngushtë. Ai do të ndihmojë në lirimin e vajzave dhe Roma do të dijë t'i jetë mirënjohëse politikisht. Do të ketë kurajon të njohë politikisht atë që e ka mohuar publikisht. Që në Irak, veç terrorizmit ka nga ata që praktikojnë një rezistencë të armatosur dhe fetare. Që Siria është një vend mik. Që Italia ka bërë një gabim duke hyrë në Irak krahas forcave angloamerikane. Nuk është pak. Roma pranon. Dreka është një sukses. Madje njëri nga miqtë vendos të bëjë një foto. Të ulur në kopsht rreth tavolinës së bardhë duken në plan të parë fytyrat e Kuftaro dhe njeriut të Sismi-t. në fund, në të djathtë, është ulur Iliri, ndërmjetësi, zyrtari i ambasadës italiane në Damask dhe një italian tjetër. Amerikanët nuk duhet ta dinë kanalin sirian. Nëse do ta merrnin vesh do të kërkonin shpjegime dhe nëse kjo do të ndodhte, Romës do ti duhej të pranonte para Uashingtonit se po bashkëpunonte me një nga armiqtë e saj. E gjithë kjo kërkon që lëvvizje të matura dhe diskrete. Edhe për këtë Sismi vendos të lërë në Damask vetëm Ilir Kullën. Vajtja e tij për pak kohë kthehet në banesë. Hoteli Meridien", kthehet në shtëpi-burg. Zyra e Salah Kuftaro, në katin e kartët të Fondacionit Abou Nour, në pikën e vrojtimit të paktit. Dhe kjo nuk është e thjeshtë, edhe sepse në Damask ka një tjetër njeri që po merret me çështjen e Simonave. Si një zyrtar i biznesit të naftës, ai pyet gjithandej për këtë. I kërkon takim Bashar Assadit si kryetar i delegacionit të komunistëve italianë. Eshtë një trafik që e bezdis Assadin. Që nuk e ndihmon të vendosë si të sillet me shërbimet sekrete duke patur peshën politike të krizës së dy Simonave. Të mbështesë publikisht që Siria po ndihmon Italinë, do të thotë të pranojë që Damasku ka lidhje me rrëmbimin ose është në gjendje të lëvizë fijet e rezistencës irakene. Të mos bëjë asgjë për këtë do të thotë të mos e pranojë ofertën e Romës. Assad vendos të mendohet për ca kohë, të lërë Salah Kuftaro të marrë pjesë në këtë tratativë dhe që më pas kjo të ketë gjurmën e saj politike.
E hënë 20 shtator
Silvio Berluskoni është bindur ose më saktë e ka bindur Gianni Letta, (krahui i djathtë i kryeministrit italian) që vetëm një gjest konkret do ta angazhojë Sirinë në këtë mes. Letra personale që kryeministri i dërgoi Assadit i dërgohet ambasadës në Damask me një valixhe diplomatike dhe i jepet ambasadori Francesco Cerulli. Berluskoni i shpreh mirënjohjen Sirisë për atë që po bën për lirimin e dy Simonave. Por mes rreshtave ka diçka më shumë. Italia angazhohet të mbështesë arsyet e Sirisë në lojën e vështirë që po luhet në OKB lidhur me rezolutën 1559. I njeh rolin në luftën kundër terrorizmit. Kalojnë vetëm tre ditë dhe të enjten, më 23 shtator situata precipiton. Në faqet e internetit njoftohet ekzekutimi i Simona Parit e Simona Torrettës. Në hotel "Meridien" telefoni i Ilir Kullës nuk pushon. Sismi do të dijë se ç'po ndodh vërtet. Shqiptari nis të kërkojë Kuftaron që gjendet vetëm ditën tjetër. Në telefon është shumë lakonik.
***
Lë një takim për pasdite dhe pas orës 2 dërgon dikë të marrë Ilirin në hotel. Shfaqet një mercedez i zi që kësaj here nuk drejtohet më nga fondacioni "Abou Nour", por drejt maleve në kufurin mes Sirisë dhe Libanit. Në makinë ndodhet njeriu i Kuftaros një personazh misterioz, kuqalosh. Ndërsa, tjetri me këmishë e pantallona ngjyrë kaki është një mik i vjetër i Ilirit, Jasim Hakmadi. Jasim është një iraken që ndodhet prej vitesh në Kuvajt. Familja e tij ka lidhje me rezistencën e armatosur në Irak.
***
Ai punon për faqet fetare të gazetës "Al Rai Al Aam". Se ç'bëjnë ata të dy në Damask ky është një mister që shuhet me ardhjen e Kuftaros. Ata ulen në një tavolinë në një restorant në mal, ku sheiku pret miqtë e tij. Kuftaro flet direkt me një perkthyes të pallatit Chigi. "Vajzat janë mirë", thotë ai. Premton të reja në ditët në vazhdim dhe nuk flet kot. Kuqaloshi është një njeri i lëvizjes irakene. Jasim është gazetari që nga ai moment do ta bëjë gazetën "Al Rai Al Aam" një gazetë nëpërmjet të cilës rezistenca do të bëjë të ditura kohën dhe mënyrën e zgjidhjes së krizës.
***
Më 28 shtator të dy Simonat janë të lira. Kjo u bë dy ditë para parashikimit në mënyrë që mbreti i Jordanisë që pritej për një vizitë në Romë të mos merrte meritat e lirimit. Në Damask nuk flitet për para. As kur kriza është në momentet më delikate. Flitet për diçka tjetër, një shkëmbim mes grash është Kuftaro ai që e deklaron këtë dhe e bisedon me Ilirin para lirimit të dy vajzave. Rezistenza irakene është shumë kurioze të dijë se deri kur Italia mund të luajë me Amerikën. Nëse në vend të Simona Torrettës e Simona Parit mund t'i kërkojë Uashingtonit lirimin e gruas dhe vajzës së ish-zv/presidentit të këshillit revolucionar iraken, Izzat Ibrahim Al Douri, të arrestuara në nëntor të vitit 2003 në Samarra. Eshtë një situatë që s'ka kthim. Por që hedh dritë mbi njeriun që SHBA po e kërkon që nga dita e arrestimit të Sadamit, ku fshihet ai dhe ç'rol ka patur në rrëmbimin e dy vajzave. Ka kaluar një muaj që prej atyre ditëve të krizës. Por, këtu askush s'ka harruar asgjë. As atë që ndodhi dhe as premtimet e Silvio Berluskonit.

[Hyllien]

Arrita ta gjej dhe artikullin origjinal ne italisht. Me te qarte shikohet se media Italiane nuk e ka mbuluar kete lajm, sepse shihet qe ka nje konflikt interesi, por ama asnjeri nuk flet per shqiptarin qe pati rrolin kyc ne shpetimin e italianeve.
La Siria attende il "premio" per la liberazione delle Simone. "Berlusconi si è dimenticato le promesse ad Assad"

Al centro della rete di mediatori Salah Kuftaro, figlio del Gran Muftì, che ospitò nella sua villa l´emissario del nostro governo

Nella trattativa anche l´ipotesi di uno scambio con moglie e figlia di un leader della resistenza irachena, arrestate nel 2003 dagli americani

Damasco procurò al Sismi i contatti chiave per arrivare alle italiane rapite in Iraq

Tra gli impegni di Roma, quello di attenuare il diktat Onu sulle truppe in Libano



da La Repubblica di CARLO BONINI



DAMASCO - C´è irritazione in Siria. La liberazione di Simona Pari e Simona Torretta si è decisa qui. Qui, durante i 28 giorni del sequestro, la sorte delle due ragazze è stata negoziata dalla nostra intelligence militare, il Sismi, con le autorità religiose sunnite di Damasco attraverso un intermediario albanese. Qui, con un intervento personale del presidente del Consiglio, l´Italia ha assunto impegni politici che la Siria aspetta vengano onorati e su cui, al contrario, è caduto un silenzio che, fonti diverse, definiscono ora «irrispettoso». Nei giorni più bui della crisi delle due Simone, una lettera di Silvio Berlusconi al giovane Presidente Bashar Assad sembrava ridefinire in una chiave molto amichevole e collaborativa i rapporti tra i due Paesi, avvicinando alla Siria un interlocutore utile perché vicino a Washington. Oggi, quell´entusiasmo si è raffreddato. Palazzo Chigi sembra aver dimenticato in fretta i giorni di Damasco e le sue promesse.

* * *

Ilir Kulla è un albanese di 30 anni. Nella vita ne ha viste molte. E´ stato consigliere politico di due Presidenti, Meta e Mejdani, siede nel Consiglio Atlantico. Ha soprattutto un amico personale a Damasco: Salah El Din Kuftaro, figlio del Gran Muftì, massima autorità religiosa sunnita in Siria, direttore della «Abou Nour», la più importante fondazione islamica del medioriente. Ma Ilir ha anche ottimi amici a Roma. Ed è proprio da Roma che il 10 settembre, tre giorni dopo il sequestro delle Simone, arriva una telefonata. Una vecchia conoscenza gli chiede di sondare la disponibilità di Salah Kuftaro ad incontrare una delegazione italiana per discutere del sequestro. Ilir parte per Damasco. Prende alloggio all´hotel «Meridien», convince l´amico Salah nel giro di poche ore. In fondo, sembra essere questione importante, ma di rapida definizione. Ritiene, evidentemente, che quel favore che gli viene chiesto dagli italiani non meriti di esser lasciato cadere.

Nella tarda mattina del 13 settembre, a Damasco, un piccolo corteo di macchine scure infila l´ingresso della villa di Salah Kuftaro. E´ una grande costruzione bianca in stile moresco appena fuori città, dai grandi giardini e una bella piscina. Il religioso ha fatto preparare un suntuoso banchetto all´aperto, in segno di ospitalità e rispetto per i sei «amici italiani» che sono accompagnati da Ilir: il «funzionario di governo» arrivato da Roma, il suo seguito, un funzionario della nostra ambasciata a Damasco. Kuftaro ascolta molto e parla poco. Gli italiani hanno una serie di domande e una richiesta.

Vogliono sapere da Salah cosa sappia del sequestro delle ragazze, se abbia informazioni su chi le tiene prigioniere e dove. Chiedono se sia disponibile a spendersi in prima persona per provare a riportarle a casa. La discussione va avanti per oltre due ore, tra deliziosi kebab, humus di ceci, mordibi dolci al sesamo e trionfi di frutta. Kuftaro è uomo dai modi e dall´aspetto occidentali. Ma nella cultura araba una domanda diretta non ottiene quasi mai una risposta dritta. Allude, sonda per provare ad afferrare quel che i suoi interlocutori già sanno o ritengono di sapere. Appare piacevolmente impressionato dal «funzionario di governo arrivato da Roma». Si è presentato con il suo nome e ha genericamente glissato sul suo vero mestiere. Perché è un alto funzionario del Sismi, la nostra intelligence militare. Forse Kuftaro lo immagina, o forse lo intuisce. Ammette oggi di essere rimasto «colpito dalla sua preparazione, dalla sua abilità» e ne conserva gelosamente il biglietto da visita. Comunque decide, quel 13 settembre, di consegnare l´informazione che gli italiani vanno cercando. «Le ragazze sono vive», dice. «Sono prigioniere della resistenza sunnita nel triangolo Ramadi-Tikrit-Bagdad - aggiunge - A sequestrarle sono state le formazioni in cui militano gli uomini dell´ex Baath iracheno di Al Douri ed esponenti delle tribù religiose locali». Questo spiega l´assenza di video di rivendicazione, il vuoto di informazioni in cui si muovono per la prima volta le due televisioni satellitari del Golfo, «Al Jazeera» e «Al Arabiya».

Sono informazioni preziosissime. Ossigeno per un governo che annaspa.

Soprattutto perché Kuftaro decide che il «patto» con gli italiani può essere stretto. Lui darà una mano a tirar fuori le ragazze dall´Iraq, dice. E Roma saprà essere politicamente riconoscente. Avrà il coraggio di riconoscere politicamente quel che pubblicamente nega. Che, in Iraq, accanto al terrorismo c´è chi «pratica una resistenza armata e religiosa». Che la Siria è un «paese amico», capace di spendersi contro il terrorismo. Che l´Italia ha commesso un errore ad essere entrata in armi in Iraq a fianco delle forze anglo-americane.

Non è poco. Roma accetta. Il «pranzo» è un successo. Al punto che uno degli ospiti decide di fissare l´attimo con una fotografia digitale. E´ un´immagine nitida. Seduti nel giardino, intorno ad un tavolo bianco, si riconoscono in primo piano i sorrisi di Kuftaro e dell´uomo del Sismi arrivato da Roma.

Entrambi in maniche di camicia. In fondo, sulla destra, Ilir «il mediatore», il funzionario della nostra ambasciata a Damasco e, accanto a lui, un italiano del seguito dalla testa rasata, che, fra tutti, sembra l´unico dallo sguardo a non gradire quella foto.

* * *

Gli americani non devono sapere del «canale siriano». Se sapessero vorrebbero delle spiegazioni. E se le spiegazioni dovessero essere sincere, Roma dovrebbe ammettere con Washington che sta tendendo la mano all´altro grande nemico dell´America dopo l´Iraq di Saddam e l´Iran khomeinista. Che sta facendo intendere a Damasco di essere quantomeno pronta a lavorare all´interno delle Nazioni Unite perché si allenti la pressione per il rispetto della risoluzione 1559. Quella che impone alla Siria il ritiro dei suoi 15 mila uomini dal Libano.

La partita richiede mosse accorte e discrete. Anche per questo, il Sismi decide di lasciare a Damasco il solo Ilir Kulla. La sua trasferta di pochi giorni si trasforma in una residenza. L´hotel «Meridien», nella sua casa-prigione. L´ufficio di Salah Kuftaro, al quarto piano della «Fondazione Abou Nour», nel punto di osservazione della «trattativa». Che non è semplice.

Perché c´è qualcun altro, a Damasco, che gira intorno alla vicenda delle due Simone. Come un uomo d´affari italiano impegnato nel business del petrolio, che va facendo domande in giro. Come una delegazione dei comunisti italiani che chiede un incontro a Bashar Assad.

E´ un traffico che sembra disturbare il giovane Assad. Che non lo aiuta a decidere se e in che modo spendere i servizi segreti del suo generale Beget Soulemani, nonché il proprio peso politico nella crisi delle due Simone.

Sostenere pubblicamente che la Siria sta aiutando l´Italia, equivarrebbe ad ammettere che Damasco è in qualche modo dietro il sequestro o, comunque, è in grado di muovere i fili della resistenza irachena. Restare immobili, significherebbe lasciar cadere l´opportunità offerta da Roma. Assad decide di prendere tempo, lasciare che a muoversi sia Salah Kuftaro attraverso la sua rete sunnita, aspettare che della richiesta di aiuto italiana si abbia una traccia politica tangibile. Che arriva al giorno tredici della crisi, un lunedì. Lunedì 20 settembre.

* * *

Silvio Berlusconi si è convinto o, forse, è stato convinto da Gianni Letta, che solo un gesto concreto muoverà la Siria. La lettera personale che il nostro presidente del consiglio invia ad Assad viene trasmessa alla nostra ambasciata a Damasco con valigia diplomatica e consegnata nelle mani del giovane presidente dall´ambasciatore Francesco Cerulli. Berlusconi esprime «riconoscenza» alla Siria per quanto sta facendo per la soluzione del sequestro delle due Simone.

Ma tra chi ha avuto modo di leggerla, c´è chi osserva che in quella missiva Berlusconi fa qualcosa di più. Impegna l´Italia ad appoggiare le ragioni della Siria nella difficile partita che si sta giocando alle Nazioni Unite sul rispetto della risoluzione 1559. Le riconosce un ruolo nella lotta al terrorismo.

Passano solo tre giorni e, giovedì 23 settembre, la situazione precipita.

Sul web viene annunciata l´esecuzione di Simona Pari e Simona Torretta.

All´hotel «Meridien», il telefono di Ilir Kulla brucia. Il Sismi vuole sapere cosa diavolo stia accadendo. L´albanese cerca disperatamente Kuftaro, che si fa trovare solo a giorno inoltrato. Al telefono, è laconico. Dà un appuntamento per il primo pomeriggio e, passate le due, manda a prendere Ilir in albergo. Si presenta una Mercedes nera, che, questa volta, non si dirige verso la fondazione «Abou Nour», ma punta verso le montagne del confine tra Siria e Libano. A bordo, un uomo di Kuftaro, un personaggio misterioso, rosso di barba e capelli, con un camicia e pantaloni color cachi e un vecchio amico di Ilir: Jasim Hakmadi. Jasim è un iracheno riparato da anni in Kuwait. La sua famiglia è legata agli uomini della «resistenza» armata in Iraq. Lui lavora per le pagine religiose del quotidiano «Al Rai Al Aam».

Che ci facciano quei due, il «rosso» e Jasim, a Damasco è un mistero che si scioglie al cospetto di Kuftaro. Seduti ad un tavolo riparato di un ristorante in montagna, dove lo sceicco aspetta i suoi ospiti e la Mercedes ferma la sua corsa. Kuftaro parla direttamente al telefono con un interprete che chiama da Palazzo Chigi. «Le ragazze stanno bene», dice. Promette novità nei giorni a venire. E non parla a caso. Il «rosso» è un uomo della resistenza irachena.

Jasim è il giornalista che da quel momento in avanti farà di «Al Rai Al Aam» il foglio attraverso il quale la resistenza annuncerà tempi e modi della soluzione della crisi. Il canale della trattativa. Che ne detterà le condizioni politiche nel primo di una serie di articoli: il riconoscimento politico della «Resistenza irachena», la denuncia del ruolo di Zarqawi e dei suoi uomini, l´affermazione della natura «illegale» della presenza americana in Iraq.

* * *

Il 28 settembre, le due Simone sono libere. Due giorni prima del previsto, per evitare che il re di Giordania, atteso in visita a Roma, metta il cappello sull´operazione. Di soldi, a Damasco, non si parla. Neppure quando la crisi è ai suoi ultimi giri di orologio. In compenso si parla d´altro. Di uno «scambio» tra donne. E´ Kuftaro a farne cenno in uno dei tanti conversari con Ilir l´intermediario prima della liberazione delle due Simone. La «Resistenza» irachena sembra curiosa di comprendere fin dove l´Italia possa spingersi con l´America. Se in cambio di Simona Torretta e Simona Pari possa chiedere a Washington il rilascio della moglie e la figlia dell´ex vicepresidente del Consiglio rivoluzionario iracheno Izzat Ibrahim Al Douri, arrestate nel novembre del 2003 a Samarra. E´ un lampo che non ha seguiti. Ma che accende tuttavia una luce sull´uomo che l´America va cercando dal giorno dell´arresto di Saddam, sul leader riconosciuto della Resistenza irachena, su dove oggi si nasconda e che parte possa aver avuto nel sequestro. In fondo é passato un mese da quei giorni di crisi. Ma qui nessuno sembra aver dimenticato. Né quanto è successo, né le promesse di Silvio Berlusconi.

[pagan]

problemi i vetem dhe I MADH, eshte qe nga levizje te tilla "diplomatike", botes i jepet te kuptoje qe nga shqiperia e vogel muslimane mund te negociohet kollaj me çfaredo TERRORISTI ose GRUPI te tille arabo-musliman.

fakti qe italia nuk i mban sot premtimet, tregon qarte qe asaj nuk i intereson bota muslimane, as njohja e as ndihma dhene asaj.

italianeve, thene troç, do tu interesonte me shume qe ato du femrat te ekzekutoheshin sesa te faleshin. bile ne shtypin italian pati reaksione te tilla mesa morra vesh.

prandaj veprimi i Ilirit me duket i gabuar dhe ne dem te çeshtjes shqiptare, nga ata qe kemi bere historikisht e vazhdimisht dhe qe do te vazhdojme te bejne.

neve nuk na rruhet shume per kombin tone, interesat e tij AFATGJATE, mendojme vetem per pak buje per veten, duke zgjedhur gjithnje rrugen me te shkurter e per rrjedhoje me te ulet, ate te SPIUNIT.

[Iliriani]

Gje e mire te kontribosh ne shpetimin e dy jeteve te pafajshme.

Megjithese para se te mburremi qe shpetuam dy italianet te kujtohemi se eshte nje shqiptare e kapur ne Avganistan e nuk po shikojm te behet dicka per lirimin e saj.

Ne Kosove po behet dicka per shqiptaren e kapur peng se ne Shqiperi kryeministri jone sikur dhe gjithe shqiperise ti hyj flaka ai do vazhdoj te pije e drogohet ne buzuqe me adolishentet e Selanikut.

Do isha kurioz te dija ca behet me shqiptaren e kapur peng pasi dhe shtypi shqiptar ve ne faqet e para Simonat kurse shqiptaren ne faqen e fundit?

[ASC]

problemi i vetem dhe I MADH, eshte qe nga levizje te tilla "diplomatike", botes i jepet te kuptoje qe nga shqiperia e vogel muslimane mund te negociohet kollaj me çfaredo TERRORISTI ose GRUPI te tille arabo-musliman.

fakti qe italia nuk i mban sot premtimet, tregon qarte qe asaj nuk i intereson bota muslimane, as njohja e as ndihma dhene asaj.

italianeve, thene troç, do tu interesonte me shume qe ato du femrat te ekzekutoheshin sesa te faleshin. bile ne shtypin italian pati reaksione te tilla mesa morra vesh.

prandaj veprimi i Ilirit me duket i gabuar dhe ne dem te çeshtjes shqiptare, nga ata qe kemi bere historikisht e vazhdimisht dhe qe do te vazhdojme te bejne.

neve nuk na rruhet shume per kombin tone, interesat e tij AFATGJATE, mendojme vetem per pak buje per veten, duke zgjedhur gjithnje rrugen me te shkurter e per rrjedhoje me te ulet, ate te SPIUNIT.

nuk di pore mua nuk me duket e vogel ketu