Diku kam lexuar qe ne disa njerez vendin e inteligjences e ka thjesht djallezia. Me te shumtet prej tyre funksionojne pa probleme ne shoqeri, po gjithsesi e mirefillta, me e rendesishmja mungon tek ata: shpirti i bukur! Personalisht mendoj se inteligjenca, pra forca jone perceptuese dhe vepruese, duhet te jete e shoqeruar me nje shpirt fisnik, ne mungese te te cilit ajo eshte thjesht nje lemsh mendimesh ne me te shumten e kohes funksionale dhe eficiente por kurre te veshura nga virtyti apo nga ajo qe eshte humane.
Sa me teper kalon koha, aq me teper bindem ne vertetesine e kesaj tek degjoj argumenta, replika, qendrime, pyetje, perceptime.
A eshte shpirti ai qe i jep nje color human, te prekshem, te qenesishem, te paperseritshem inteligjences se njeriut?
A eshte djallezia thjesht nje ortek mendimesh diabolike, qe midis te tjerave degradojne inteligjencen tone ne kete gjendje tjeter? A eshte ajo nje gjendje ne te cilen na duhet te pershtatemi, apo eshte thjesht nje dhurate ashtu sikurse inteligjenca qe ne momentin qe konceptohemi?! A jane te dyja keto ndjenja bija te llogjikes,a mund te konceptohen si faqe te nje medalje apo te ekzistojne ne te njejten kohe tek i njejti individ, apo eleminojne ose kundershtojne njera tjetren?
Nuk eshte e rendesishme pergjigja e pyetjeve, vetem nje shkendije ngacmimi ne procesin e mendimit tek gjithsecili do ishte me shume se mjaft
Krijoni Kontakt