Nikolay Alexeyevich Nekrasov

[Diabolis]

Nekrasov

Përkthyer nga Agim Shehu, Dhori Qiriazi, Lame Kodra

Ne kete postim nga A. Shehu:


Para shiut

Erë e zymtë e rrëmbyer
Një tufë re në qiell merr.
Rënkon bredhi degëthyer,
Pylli shushurin mister.

Mbi përrënjtë laroshë, zhubrosur,
Fletët ikin fluturim,
Dhe si rrymë e ciknosur
Vjen me vrull një erë thëllim.

Si muzg mbulohet bota,
Duke ardhur që nga larg,
Tufa galash, grumbuj korbash
Klithin n’ajër rreth e qark.

Sharabajka – karro tmerri,
Mbyllur lidhur, pret të ikë;
E xhandari karrocierit
I klith “Nisu!” me kamzhik...



***

Te sheshi Sena plot publik,
kalova dje në orën gjashtë.
Atje po rrihnin me kamxhik
Një nusezezën, një fshatarkë.

Si s’nxori një pikë zë ajo,
Veç lart kamxhiku fshikullonte...
Dhe muzës unë i thashë: “Vështro
Si si po heq një motra jote!”



***

Qejfe jete, gazet e rinisë
Unë nën peshë të punës i kam vrarë;
Si poet i dashur i lirisë,
Mik me dembelinë kurrë s’jam marrë.

Vuajtjet pa fund që kam duruar,
Le ta prekin zemërn, thikë t’i vënë,
Unë veç shkruaj: tingujt e rimuar
Për grimasa boshe kohë s’më lënë.

Tingujt-vargje s’janë si proz’ e ngrirë,
Gjersa prekin zemrat që kanë gjak,
Siç prek, befas, lot i shkreptirë.
Që buron prej sysh me flakë.

Unë s’shes mend se populli në mendje
Do më mbajë qoftë dhe një varg...
Poezi e lirë te ti nuk gjendet,
O i ashpri vargu im idhnak!

Ti s’ke art krijues, finesë ariesh...
Por te ti i gjallë gjaku vlon,
Si triumf skuq prushi i hakmarrjes,
Dashuria rron e përvëlon...

Dashuria që këndon njerëzorët,
Që damkos mizor e budalla
Dhe me gjëmba ia thur kurorën
Poetit që njeri s’ka...

[Diabolis]

Nga Qiriazi:
Kush rron mirë në Rusi
Kohë të hidhura – këngë të hidhura.


Gazmorja

- Ha përshesh me ujë,
Jasha, qumësht s’ka!
- Ç’u bë lopa murgë?
- Iku dhe na la!

E mori ta shtojë
Zotriu në shpi.
Oh, sa mirë jetojnë
Njerzit në Rusi!

-Pulat, - thirrën vajzat, -
ç’u bënë, u ra zjarri!?
- Heshtni, budallaçka,
I hëngri gjyqtari.
Merr ryshfet për djemtë
Që venë në ushtri...
Oh, sa mirë jetojnë
Njerzit në Rusi!

-E kjo Katerina
thërret e bërtet:
seç m’u thye shpina,
gjë e mirë s’më pret,
kaq vjet shërbëtore,
vajzë, ... pa njeri...
Oh, sa mirë jetojnë
Njerzit në Rusi!

Nuk e di as vetë
Ç’më shkreton shtëpinë:
Cari mori djemtë,
Zotëria çupërinë,
Si të jenë lubi
Që ha njerëzinë...
Oh, sa mirë jetojnë
Njerzit në Rusi!



Kënga e urisë

Më këmbë
Muzhiku tundet,gulçon
E shfryn nga hundët!

Të tillë e bëri goja,
Mjerimi
Dhe nevoja.

Si ec,
Gulçon më tepër,
Afrohet
Në një thekër.

Si dordolec
Më këmbë,
Këndon aty
Një këngë:

“pa piqu ,
thekër xhani,
jam bujku yt,
Pankarti.

Të ha
Një mal pa gajle,
Kuleç
E karavele.

Të gjitha
T’i ha vetë, të ngopem
Pa ç’të jetë!”



Kënga e ushtarit

Bota është e ligë,
S’paska drejtësi,
Jeta është shtrigë,
Smundje e mërzi!

Plumbat janë të turkut,
Janë nga gjermanët,
Janë nga francezët,
Po shkopinjtë nga tanët!

Bukë s’ka
Në dynja;
Strehë s’ka,
Vdekje s’ka!

etj...



Kënga e kripës

Ka disa ditë
Nuk ha, nuk pi;
Im bir i vogël
Po vdes, pa shih!

Dhe që të hajë
I jap diçka.
“Ma bëj me kripë!”-
ai më tha!

Po krip s’kam
As sa një lot.
“I hidh pak miell!” –
më tha imzot.

Kafshoi dy herë
Si me pahir
“Më shtjer dhe ca!” –
më tha im bir.

Unë prap’ hedh miell,
Po s’mbahem dot,
Mbi të më rrjedh
Një rrëke lot.

Qetësoi djalin,
I tha: mos qaj!
Ah, kripë iu bë
Ky lot i saj!

[Diabolis]

Nga Lame Kodra:

Falltarja

Del e bredh fshat më fshat kësaj ane,
Një fallxheshë fustan-laragane:

Plumbin shkrin, pëshpërit në mashan,
Fryn e ysht, të hedh fall në filxhan.

Nuk ndjell shtriga të mira, gëzime,
Veç të liga, lot, vaj e mjerime.

Po miletiti ky avaz s’i pëlqen,
Ky më tepër këndon e kërcen.

I tha shtriga një djali, Andreut:
“Do t’të hanë djalo, qent’ e beut!”

Dhe vërtet pas një muaji, - shiko!-
Në pyll djali bërtet: “O!O!O!”

Xha Stefanit i tha: “Derëziu:
Shiko mirë! Të iku doriu!”

Dhe vërtet vet’ e vjen një xhandar:
Xha Stefanin e thirkan ushtar!

Dhe e dha xha Stefani, më s’priti,
Për bedel nxori kalin e shiti.

Kur e dëgjuan se dhe kali u shit,
Me fallxheshën bota gjith’u çudit.

Tha xha Pandi:”si duket kjo punë,
Te fallxhesha do shkoj edhe unë;

Të bësh kryq, çudi qenka me të,
Ç’do që thotë i del një me një.

Veçse vetëm për keq, për të liga;
Mos ka djallin në bark ajo shtriga?”

Ngrihet shkon te fallxhesha. Atje
Rri e pret; ja një vashëz’ e re

Po hedh fall; pranë saj rri një djalë-
Ky si dem, vet e hollë si ngjalë.

Merr fallxhesha i thotë: “shiko!
Me bandillin këtu ti mos shko!

Fati yt, fat i rrallë, moj lule
Me liri pa kufi, me pekule.”

Dridhet djali dhe shtriga këtij:
“E ke kot, për ty s’ka lumturi!

Që të gjitha t’i them?” – Folë, tha,
“do të vinë sejmenët me kuaj,

I palar’ i parruar do shkosh,
(mungon një varg)

Nëpër rrugë i dehur do biesh,
Shkarrëzyer në baltë do shtrihesh,

Djaj e xhinde do hidhen si top,
Do kërcejnë mbi ty hop e hop,

Osh e bran: do të shkosh në skëterrë...
Ngrihet hopa, me vrap e në derë

Shkon xha Pandi. Fallxhesha: Hidh fall!
Falli yt nuk më duhet! Shko tall

Ndonjë vajzë të vogël, pa mua
S’m’i shet dot ato profkat e tua!

Ti, moj shtrig’ e mallkuar, dëgjo!
Eja fatin këtu ma trego

Kur të shporret këtej zgjedh’ e beut,
Kur të shfrejë lirisht rob’ i dheut!”