Ngjarje jete

[Mesnata]

Përshëndetje forumista të nderuar!
Po që mendoni, keni ndonjë ngjarje jete që ja vlen të rrëfehemi këtu, atëher pa ezitim, shkruani

Do të dua sikur para 15-vjetësh!

Kjo që do të shkruaj në vazhdim është një histori e vërtetë. Secili mund të gjej vetën në rrëfimin tim. Vërtetësia mund të kuptohet lehtë. Sepese, disa nga ju takoheni me përsonazhet e mija, disa mund të punojnë me ta, disa mund ti kenë të dashur, apo të jenë bashkëshortë.
Njohja fillon në spital. AJO do të jetë afër babait të saj të sëmurë, që lufton për jetë a vdekje. KY do të vijë ta vizitojë një kushëri që janë në të njejtën dhomë me plakun. Shikimet e tyre do të ndeshën, heshtja mes tyre. Ai do të vijë edhe herë të tjera, kurse ajo do të jetë një infërmiere e mirë dhe për të sëmurët të tjerë në dhomë. AI do të shfrytëzojë rastin dhe të kërkojë takim me vajzën.
Në takimin e tretë djali ''dyshon'' se vajza mund të ishte e brishtë, kurse vajza e padjallëzuar, por mendjemprehtë do të nuhasë qëllimin e tij.
Kushedi, mbase, po t'i dëshmonte djalit ''njomësinë'', sot do mund të ishin bashkë do kishin dhe fëmijë, por... fati luan me ne.
Dashuria e tyre do të vazhdojë, po pa dëshmi pa fakte nga ana e ASAJ. Pas disa muajve, pavarësisht se dashuria kishte lëshuar rrënje tek që të dy, njerës të papërvojë dhe tjetrit një Donuzhuan, ata do të fillojnë fjalosjet. Dhe kur AI kërkon më shumë dhe AJO kërkon siguri, ndahen. Secili në rrugën e vetë. Pastaj, do të përfundojnë në fakultetet, dhe rrallë, aty-këtu do të ken dëgjuar diç për njëri-tjetrin. Dikur s'ka më informacione, ku janë dhe ç'bëjnë, lidhjet u shkëputën, por AJO kishte kuptuar se AI ishte martuar. Ai shkoi në Gjërmani, dhe për tetë vjet nuk u kthye. Pastaj lufta. Që të dy kishin shpëtuar. Vajza zuri një vend pune të mirë, dhe me plot përgjegjësi. AI do të kthehet në fshatin e tij dhe do të fillojë të punojë. Atëher u krijua edhe kontakti i tyre i par pas 15 vjetësh. AJO më tepër e lodhur nga vuajtja, se nga puna, e thyer e zhgënyer, plot ankth për të ardhmën. Jo se i mungonte guximi sa vullneti, jo se kishte frikë nga përgjegjësia se nga mendimet e errëta që po ia zinin kokën. Dhe... u takuan.

Je i vdekur për mua
Kishte 15 vjet pa u parë. Malli. Jo. nuk kishte lot, kishte ofshamë dhe pyetje të pathëna ndonjëherë. Cili të fillonte i pari? AJO nuk ishte martuar. AI mbante unazën në gishtin e djathtë. Nga të fillonin. Të pyesnin për mungesën e kaq vjetëve? Të thoshin se i kishte marr malli për njëri-tjetrin? Kjo ishte e tepërt. Malli hetohej në çdo lëvizje, në rrahjen e qërpikëve, në shikim, në zërin që u dridhej, në cigaret e ndezuara...
AI kishte marrë edhe vëllanë me vete. Jo nuk isha dëshmitar të ndarjes, as të largimit, as të bashkimit, por të ritakimit. Isha dëshmitare të një dashurie të fjetur, të një vullkani të patrazuar, tani... sikur çdo gjë do të shpërthente. AJO e shikon në sy, kurse AI mundohet të qeshë. ''C't'i bësh, kështu e paska jeta'', do të fillojë AI.
''Ku ishe?'', mezi i dolën fjalët nga goja. AI e shikoj në sy dhe i tregoi shkurtimisht për ecejakët e tij nëpër Evropë. Dikur biseda mori kahje tjetër, pa patur guxim asnjëri të kthehen tek e kaluara.
Mundoheshin ta kalonin me heshtje, apo prisnin që thesit t'i hapej gryka!
''E kisha për detyrë të të kërkoja falje, sepse atëher isha e re, isha si qelqi, isha kristal. Jo pse tani jam e mbushur me sherre, jo se tani ka humbur shkëlqimi kristalit, por më bren ndërgjegjja për një fjali që ta pata thën dikur'', fillon AJO. ''Po më bren ndërgjegjja, sepse kur ti më pate thën se më do, unë të pata thën se ti je i vdekur për mua. Ja, kjo më mundon shumë. Sa her pata thën se nuk doja të vdisja pa të takuar dhe pa të kërkuar falje për këtë. Jo, nuk dua të të bind për kthim, po dua ta pastroj ndërgjegjën time, dua të lirohem nga ankthi për atë që kam thën dikur, pa menduar mirë. ''Të lutem, më falë'' tingëllojnë fjalët e saj. Nuk ka ashpërsi në zërin e saj, por butësi, pendim... AI uli kokën. Kam menduar se romansat jan vetëm film. Por, kjo ishte një e vërtetë, ishte një dashuri që ishte e ndryer brenda shpirtrave të dy të rinjëve. '' Atëher ishin kohë të tjera'', thot AJO. A mos do të thotë kjo se AJO kishte ndryshuar dhe tani mendonte ndryshe? Mbase, jeta të ndërron.
''Në një nga momentet e tua, kur ke qen i gëzuar apo i hidhëruar, i hareshëm apo i mërzitur, athua, të ka shkuar ndonjëher në mend se unë jam diku?''
pyet çiltërisht AJO.
AI i bën bisht fjalës, por sërish fillon: ''Po'', dhe ofshanë thellë. ''Ja, vëllanë e kam dëshmitar, këtij i kam treguar për ty. Ti atëher ishe mes dy zjarresh dhe nuk dije kujt t'i besoje, mua apo atij tjetrit. Prandaj, unë vetëm të thashë të kesh kujdes dhe të thashë se të doja. Kursee ti...'' dhe e shikon në sy. ''Mirë, të kam kuptuar por beso nuk e kisha ndërmend të të hidhja pastaj si leckë, por të doja për tër jetën'' AJO ul shkimin. Në fëtyrën e saj lexoj pendimin dhe dëshprimin. Përnjeher ngre kokën lart, e shikon në sy e i thot se tani ndjente vetën më të qet mbasi i kishte kërkuar falje. Tani ajo e kishte qetësuar ndërgjegjën, por shpirti vallë a ishte qetësuar? Rrudhat iu bën në ballë. Një letër cigareje e ndrydhte me sa forcë kishte dhe e sillte kokën. ''E more djalë'', ofshanë, nuk flet, heshtja flet vetë.

...zemrat takohen një ditë
''Pas 15 vjetësh u takuan sërish'' dhe ndërmend vargjet e këngës ''Se mali me mal nuk bashkohen, zemrat takohen një ditë''. AI pa dashur i prek dorën. AJO nuk reagon. AI kërkon nga ajo të bëhëj gruaja e dytë dhe kur mendoi se do të ndërrojë mendjen vajzës, AJO i thotë se tashmë kishte gjetur një djalë tjetër dhe kishte ndërmend të martohej me të, aman, e bëre gabimin e par, mos e bëj të dytin! përgjegjet AI. Më falë, ende mund të dëshmojë pafajsinë time, por jam betuar se nuk do ta tradhëtoj. I kam thën se dasmën do e bëjmë, dhe sërish ofshan. Pse? Pse më ktheve kaq prap? Pse ma ndërmend të kaluarën? Paralelisht me kohën tonë të njohjes më ktheve edhe në një tragjedi tjetër, kur njoha edhe sikëndin që më bëri të vuaj për tër jetën. AI, e di, nuk është rehatuar kurrë, por ti, pse ti do të më bësh të vuash sërish??? Jo, nuk dua të vuash, por dua të jesh e imja, A është vuajtje kjo? Më thuaj, të lutem. Tashmë jemi njerët të rritur, mund të bisedojmë haptazi, ti e di se pata njohur edhe atë tjetrin dhe të pata thënë se nuk ishte për ty, por ti, e zgjodhe atë. Pse frikoheshe nga unë? Se kasha bërë një listë me emra femrash'' Jo zonjush, unë vërtet të kam dashur dhe vërtet të dua, si para pesëmbëdhjetë vjetësh. Madje, tani edhe më shumë mendoj për ty, prandaj po të them, fëmijët jan rritur, gruaja nuk ka nevojë më për mua, mu bëj e dyta. Ne do të rifillojm aty ku e kemi lën. Do të nisim një jetë të re, sepse ne duhemi. Si nuk po e kupton??? mundohet ta bind sërish AI. AJO vetëm sjell kokën dhe tani sytë i mbushën me lot. Fytyra e saj ka pamje tjetër, në të verdhë! Të lutem, mos më thuaj kështu. Unë, ç'është e vërteta të dua, por nuk mundem të bëhëm e dyta. Ajo meriton burrë, kurse fëmijët baba. Nuk jam kaq katil jo! Nuk e dua edhe një brejtje të ndërgjegjës, nuk dua edhe një ndjenjë fajsije. Dua pak qetësi. Atë do ta bëj tani me djalin tjetër që kam zgjedhur, më falë!
Shikimi i tyre është më tepër lutje. A do të takohemi sërish?! do të pyes AI. AJO hamendet pak dhe i përgjegjët. Pse jo! Por, të lutem më rrespekto mua dhe të dashurin tim. E di se po dola me ty do t'ia bëj prap shpindës atij, por besoj se do të më kuptojë!.
Ndarja e tyre nuk është e përgjithmonshme, ata do të takohen sërish javën që vjen. A thua, ku do ti hedhin dallgët e jetës? Në krahët e njëri-tjetrit, po në ndarjen e përjetshme! Sido që të jetë, jeta do të vazhdojë sërish, me apo pa dashurinë e tyre.