Hajduti I Mengjesit

[eris]

Shtatë e tridhjetë e mëngjesit. Antonio Branka hyn brenda tabakërisë,i shpërfytyruar.Sytë e tij janë të enjtur, nga një natë e tërë pa gjumë. Shtyn i vendosur derën e i afrohet me hapa të shpejtë arkës ku është dyqanxhiu. Nxjerr pistoletën nga xhepi, e drejton mbi trupin e tij .
-Mirëmëngjes zoti Luixhi!
-Antonio, je çmendur ?
-Më vjen keq zoti Luixhi. Hape arkën e mos bëj zhurmë !
-Antonio, hiqe atë armë nga duart! Të ka marrë erë truri? Jam unë, o zot, xha Luixhi!
-E di kush je, më vjen keq të thashë! Hape arkën!
-Por këtu vjen çdo mëngjes nëna jote të blejë qumështin!
-Nëna ime nuk hyn në këtë mes! Mos e zgjat më, hape arkën e më dorëzo çka brenda!
-Nuk ka asgjë Antonio! Akoma nuk ka shkuar ora tetë. Ti je klienti i tretë që ka erdhur deri tani!
Antonio nuk beson. Heq siguresën e armës e bën përpara i vendosur. Në sytë e tij dridhet diçka jo tokësore. Luixhi e kupton e bën menjëherë ç’i thotë ai. Në të vërtetë, në arkë nuk ka më shumë se dhjetë euro.
-Ku janë të tjerat?-belbëzon i humbur Antonio e rrotullohet i marrosur brenda kotësisë së krijuar aq befas.. Luixhi bën t’i afrohet, por Antonio i tërbuar i klith:
-Ku shkon?-e për pak gishti i tij prek këmbëzën. E mban në momentin e fundit, kurse Luixhi i terrorizuar kthehet prapa në qoshen e tij, e vetëm si kalojnë disa minuta, i flet:
-Antonio, ule atë armë. Pas pak mund të vijnë klientë të tjerë. Nuk duhet të të shohin kështu. Do thërrasin policinë, e punët do shkojnë në dreq.
-Unë jam në dreq që kur kam lindur,-e Antonio dridhet si asnjëherë tjetër. Është e disata ditë që nuk merr më dozën e heroinës. Bën para-mbrapa, ndalet në një moment, shikon nga arka, gëlltitet, i afrohet paketave të cigareve e mbush xhepat me to. Pastaj i ve në vend. Nuk ka ku t’i shesë, kurse zoti Luixhi nuk ka para të thata.
-‘’Antonio, mos bëj marrëzira. Nga çasti në çast këtu do mbushet me njerëz. Pastaj të mori lumi. Ule armën,të bisedojmë. E mbajmë në mesin tonë këtë histori. ‘’
Antonio s’di ç’të bëjë. Atë njeri e njeh që një jetë të tërë; nëna e tij shkon gjithmonë atje të blerë gjëra të vogla për shtëpinë. Por armën nuk e ul. S’ka më kuptim të vazhdojë kështu. Gjithë kjo dhimbje që i vesh sytë me bulëza gjaku e s’e le të shohë përtej. Tashmë çdo gjë ka dalë jashtë vendit të saj, s’ka fjalë që të ngrohë më shpirtin e tij. Çdo ditë që i kalon, bën një copë rrugë e pastaj i vjen rishtazi prapa e i varet si një brengë. Kurrizi i tij sa vjen e po kërruset nga pesha e ditëve që e kanë burgosur e s’e lenë të bëjë një çap përpara. Errësirë.Vetëm një zhurmë e mjegullt, klithma që e ndjekin, e përqeshin, njerëz që s’i hedhin më sytë. E quajnë të kotë, e përbuzin.Tani që e kanë flakur një herë e mirë nga gjiri i tyre, s’është më njeri si ata. Po çfarë është? As ai vetë nuk e di. As atij vetë nuk i bën më përshtypje të dijë çfarë është.
Vetëm që ka nevojë për heroinë. Ka harruar kush janë përkëdheljet e nënës së tij, që gjithmonë e më e kërrusur, bën rrugën e turpit kur dëgjon si flasin për të birin. Babai i tij dergjet në shtrat prej vitesh. Nuk shikon më, i ka harruar me kohë fytyrën të birit, tani as nuk i flet. Vetëm përgjon në heshtje kur grindet e bën sherr me nënën e tij.
-I gjori baba,-mendonte Antonio përditë, por nuk shkoi asnjëherë afër, t’i prekte dorën e t’i ledhatonte sytë e errësuar. I vinte rëndë, sikur ta dinte që edhe babai i tij mendonte si të tjerët jashtë.
-Jetë muti! Më vjen keq, zoti Luixhi!-dhe Antonio mbyll sytë. I vendosur t’i japë fund gjithçkaje njëherë e përgjithmonë. Hap gojën e vendos metalin e ftohtë brenda. Mbushet me frymë, por më përpara një klithmë e dhimbshur e paralizon të gjithin:
-Mos Antonio! Ç’po bën?-dhe dy duar të mplakura e kapin me zor, sikur t’i luten. Ai hap sytë e shikon i zgurdulluar Luixhin që përpiqet ta ndalojë.
-Ç’bën, o perëndi, ti je tre herë më i ri se unë!
Antonio sprapset.Sytë e tij ndritin një lëng të tejdukshëm që e bën të dridhet i gjithi. Ul përkohësisht armën, e shikon në heshtje Luixhin.
-Mirëmëngjes, Luixhi!
Antonio fsheh menjëherë armën. Dikush është futur brenda në dyqan.
-Ah, Tonino…Më hutove.
Tonino shikon një djalosh që qëndron në mes të dyqanit, por nuk ia ve veshin.
-Eh, e ku të le të flesh rehat ajo plaka ime. Më ka zgjuar që pa dalë mirë dielli. Eja të dalim,-tha,-të bëjmë shëtitje në park. Ne të dy jemi pleq e kemi nevojë të lëvizim. Të marrim ajër të pastër.
Më kupton? Dolëm si dy të rrjedhur mendsh e u vërdallisëm pa shkëmbyer gjysëm llafi për dy orë rresht. Por nuk u bëra pishman. Jashtë është një kohë aq e bukur sa ia vlente barra qiranë.
-Ke të drejtë Tonino! Ke të drejtë,-dhe sytë e Luixhit lëvizin të shqetësuar.
-Eh, pleqëri e varfër! Më jep të zakonshmet,-por Luixhi ka frikë të lëvizë. Të lerë Toninon vetëm për vetëm me Antonion. Qëndron i paralizuar, e megjithatë nuk ka nga t’ia mbajë. Është më keq mos bëjë gjë. Tonino mund të dyshojë, e gjithçka mund të shkojë keq e më keq pastaj. Drejtohet i nxituar në banak, mbështjell shpejt e shpejt dyqind gram mortadelle, i fut në një qese bashkë me një shishe qumësht e ia dorëzon në duar Toninos.
-Mirupafshim!
-Ç’ke sot? Harrove të më kërkoje edhe paratë! Eh, po shket nga vidhat edhe ti Luixhi. Më dëgjo mua, duhet te dalësh për shëtitje në mëngjes pa hapur dyqanin,-e Tonino qesh me të madhe duke i shkelur syrin Antonios që dëgjon i ngrirë.
-Ç’të bëj që kam zemër të mirë, pa të ishte ndonjë tjetër, do kishte ikur pa paguar,-dhe i zgjat një karmonedhë njëzet euro Luixhit.
-S’kam të të kthej kusurin! Paguaj mbasdite,-thotë Luixhi i shqetësuar.
-Me këtë lloj dyqani, as ke për të marrë ndonjëherë frymë si njeri. As njëzet euro kusur nuk mban në arkë. Po ti djalosh,-dhe Tonino e kap për krahu Antonion,-ti ke t’i prishësh këto njëzet euro?
Antonio mohon me kokë i hutuar.
-Eh, rinia,-vazhdon Tonino!-Nuk kanë faj të shkretët. Të gjithë të papunë do mbeten, më dëgjo mua. Është faji i qeverisë. Taksa, vetëm taksa, me pensionin që kemi s’na del që të shtyjmë as javën. Mirë që ajo e bekuara ime shoqe, u tregua me mend e bleu tokën e varrit këtu e vite më përpara. të mbulohemi si njerëz të paktën…
Dëgjo Luixhi, unë po i le këto,…s’ka gjë, po dal më vonë të marr kusurin. Me tërë ato halle që kam mund edhe të harroj që duhet të të paguaj, e kush rri të dëgjon ty pastaj...,-i shkel syrin dyqanxhiut, e përshëndet gjithë mirësjellje e largohet.
Luixhi mban shtrënguar në dorë kartmonedhën njëzet euro. Nuk di ç’ta bëjë. Antonio është gjallëruar, nxjerr në dritë pistoletën, e Luixhi i dorëzon pa zë paratë.
-Më vjen vërtet keq Luixhi! Ec përpara, të lutem, nuk dua të të bëj keq. Unë do rri me ty këtu, deri në mesditë. Do pres disa klientë e do largohem. Quaji sikur t’i kam marrë hua. Do të t’i kthej një ditë. Edhe një gjë, nuk e harroj atë që bëre për mua pak më përpara.
Antonio e detyron Luixhin të ecë, të futet pas banakut. Për vete kërruset nën banak, aty ku s’e sheh njeri. Kontrollon vetëm Luixhin që aty. I mban drejtuar pistoletën, por më lirshëm dhe siguresën e ka çuar në vendin e saj.
-Hajde, s’është ndonjë gjë e madhe,-i thotë i gjallëruar, e provon të qeshë për herë të parë atë ditë.
Luixhi nuk flet. Një hije e ka mbuluar të gjithin. Ky rrugaç kërkon t’i marrë të gjithë klientët. Pak më përpara i shpëtoi jetën, e si po ia shpërblen tani? E kërcënon duke qeshur me një armë që i drejton mbi trup.
-Do të t’i kthej, do të t’i kthej,-i përsërit me bindje Antonio nga poshtë banakut, në pritje të klientëve që do vijnë. –Tre, e shumta katër dhe do ik. Mos ki merak!
Jashtë dëgjohen hapa njerëzish.
-Mos lëviz,-E Antonio bëhet menjëherë nervoz. –S’ka shaka, më dëgjon Luixhi? Leri t’i marrin vetë gjërat, ti rri këtu me mua. Dhe asnjë nuk do të vritet. Më more vesh?
Luixhi tund kokën me zor. Janë dy të rinj që rrotullohen një copë herë të pavendosur në dyqan e blejnë cingërima. Paguajnë fiks e largohen.
-M’i jep këtu,-e Antonio merr në duar paratë. –Kaq pak? Tani po e kuptoj pse arka jote rri bosh gjithë ditën. S’është faji yt Luixhi! I gjori ti që gjithë ditën…-e fillon të qeshë me zhurmë. Pastaj e mbledh veten.
-Më vjen keq,-i thotë rishtazi.
-E mora vesh,-e Luixhi bën të lëvizë.
-Ku po vete?-e pyet Antonio duke i mbajtur drejtuar armën. –Eja këtu!
Luixhi nuk kthehet prapa. Del nga banaku, bën dy hapa, përkulet, ngre lart një pako çamçakizash që kishte rënë përtokë, e vendos në vend e shkon aty ku ishte.
-Kështu po,-i thotë Antonio që bie në heshtje. Kujtohet herë pas here për t’i thënë ndonjë gjë Luixhit që e ka humbur fare. I qan hallin, i thotë që kjo lagje ka vetëm njerëz varfanjakë, e nga ata që i mbajnë lekët shtrënguar për t’i marrë me vete në përtejvarr.
Luixhi dëgjon i nënshtruar. –Edhe sa do rrijë këtu?-mendon, e nuk i hedh as sytë për ta parë kur flet.
Befas lëviz i gjithi. Dikush ka hyrë në dyqan.
-Mirëmëngjes, zonja Maria! Mirë u zgjuat?
Antonio ngrin nga koka te këmbët. Është nëna e tij. Nuk guxon as të marrë frymë. Ngre vështrimin i dëshpëruar e i lutet në heshtje Luixhit. Ky i fundit bën sikur s’shikon, tani ka marrë një ngjyrë tjetër, është bërë më i gjallë.
-Eh, mirëmëngjes, Luixhi! Mirë i thënçin. Gjithë natën më është ankuar im shoq. Nuk ka qenë mirë kohët e fundit. Të shohim tani, që mori koha për mbarë.
-Pashë djalin tuaj sot zonjë! Doli herët, shumë herët !
-I paudhi ! Përplasi dyert dhe e zgjoi nga gjumi tim shoq. Se ku shkon që në atë orë një zot e di.
-Po kështu e kanë të rinjtë, zonja Maria.
-Na kanë gjetur telashet edhe me atë, që dhëntë zoti! E kemi djalë të vetëm, im shoq flet vetëm kur del ai. Nuk do të grindet me të. Është lodhur, një jetë të tërë i ka folur, kurse ai në rrugën e tij. Është i zgjuar, dreqi, vetëm që dembel! Këto kohë njëherë as që e shikojmë të mblidhet në shtëpi. Del në mëngjes herët e kthehet vonë. Ne të dy rrimë gjithë ditën si kukudhë e presim të hyjë në shtëpi. Kemi frikë. Kemi merak. Unë jam në hall, po e di që edhe burri vuan. Që kur ka humbur shikimin ndjehet i paaftë të bëjë gjë për tim bir. Pret, pret i gjori në një mrekulli. Ta shikojë njeri të birin e të vdesë rehat.
Antonio është i mbuluar i gjithi në djersë të ftohta, që e bëjnë të dridhet në ankth.
-Nuk ka faj, më dëgjoni mua zonja Maria! Atë po më thoshte në mëngjes edhe zoti Tonino! Me këto kohëra që kanë erdhur, është vërtet vështirë të bëjnë përpara të rinjtë.
-Ka kërkuar, ka kërkuar punë. Nuk ka gjetur. Ishte diku, e mbajtën ca kohë pastaj i treguan rrugën. Nuk ka para sot, prandaj.
-Eh, zonja Maria! Eh!!!
Maria u drejtua afër rafteve që ishin diku më tutje.
-Zoti Luixhi! Më jep një dorë të marr një kuti reçeli aty sipër. T’i ëmbëlsoj gojën atij maskarait tim kur të kthehet në shtëpi. E ka qejf reçelin e qershisë,-e qesh me të madhe.
Luixhi qesh me mirësjellje. Nuk ul fare kokën të shikojë Antonion kur e kërcënon me pistoletë. Del prej banakut dhe duke marrë me vete një shkallë të vogël, e merr kutinë.
-Po marr edhe ca gjëra të tjera. Njëherë e mirë, kush mundohet e vjen prapë këtu.
Maria mbush një çantë me gjëra njëra mbi tjetrën dhe i afrohet Luixhit:
-Kështu zoti Luixhi, me këto kohëra që kanë erdhur, është vështirë të të ndihmojë njeri. Të tërë të përplasin derën pas fytyrës. Sidomos tim biri. Unë bëj ç’të mundem, por rrallë e tek më del ndonjë punë e vogël nëpër shtëpira. E kush i jep besim një plake si mua?
Po djalin e kam të mirë. Kot flasin njerëzit poshtë e përpjetë. E njoh unë, ka një zemër flori, por ç’t’i bësh...
-Po juve mos ua vini veshin të tjerëve zonja Maria. Edhe unë e njoh Antonion tuaj. Sikur të bëjmë kështu: në një nga këto ditë thuajini djalit tuaj të më takojë. Unë jam vetëm, kam nevojë për një tjetër që të më japë një dorë ndihmë. Ta ve në provë e po ma mbushi mendjen po e marr në punë. Jam plak e kushdo mund të hyjë një ditë e të kërkojë të më grabitë.
-Ah, jeni shpirt njeriu zoti Luixhi. Kush e di sa do gëzohet Antonio. Edhe ai ju ka në zemër, për Shën Mërinë që po! Po shkoj me vrap t’i them burrit, edhe atij do t’i bëhet shumë qejfi kur ta marrë vesh. Ah, ju faleminderit edhe njëherë, jeni shpirt njeriu, zoti Luixhi. Zoti ju bekoftë!
Të ishin të gjithë njerëzit kështu, zoti Luixhi. Prit, për pak harruat paratë.
Luixhi i mori paratë, e me bindje i la mbi banakun ku qëndronte i strukur Antonio.
Doli dhe e shoqëroi tek dera zonjen Maria. Pastaj u kthye me hap te qete, brenda.
-Rruge e lire Antonio, dil tani!
Antonio del me syte e perlotur. Dicka eshte thyer ne zemren e atij djaloshi. Luixhii ben perpara, mbeshtjell ne dore kartmonedhen e zonjes Maria dhe ia perplas ne fytyre:
-Merre,-i thote,-kjo ishte klientja jote e fundit!- dhe e percjell tek dera duke i rrahur shpatullat kercenueshem.

[Brari]

eris fantastik je..

antonio e tonino jane i njejti emer..

italanet e shkodranet antonit i thone dhe tonin..
ta kishe bere paolo ate qe hyri rastesisht.. se me ngatrove ne fillim..

[krispi]

Brar vellai mos u mbyt me nje pike uje....
taljant edhe ne nje shtepi mund te kene te njejtin emer, mjaft qe te jete emri i gjyshit qe do iu lere shtepine....

Eris si gjithmone shume bukur

[eris]

Faleminderit te dyve! Brari, u tha u be, do t'ia nderroj emrin ne Paolo! Gjithe te mirat nga Erisi