Si u ndjete keto dite , qe "dinakerise se lashtesise" ja ulem hunden ?

[ALBA]

SA MIRE TE JESH SHQIPTAR..."


Nga Genc KONDI


Nuk kanë qenë të shumta rastet që na ka ofruar e kaluara për ta ndjerë veten krenarë nga të qenit pjesëtar i këtij kombi. Edhe më pak që, për orë e ditë të tëra, të shohim rrugët e qyteteve tona kryesore të veshura me ngjyrat e flamurit shqiptar, me lumenj makinash e këmbësorësh që ekzaltojnë emrin e këtij vendi. Kush ka përjetuar emigracionin, kujton mirë se shumëkush - mbase nga halli! - arrinte të gënjente lidhur me prejardhjen e tij. Jo, çfarë Shqipërie, jam rumun, jam polak, jam nga Sardenja, nga Argjentina. Lidhja e shkurtër që bëhej, menjëherë sa zbulonin se ishe nga vendi i shqipeve, bashkonte elementët e pashmangshëm të njerëzve që zbrisnin nga anije të ndryshkura, me sy të skuqur e rroba të modës "çarleston", flokë të epokës "sving" e aromë të epokës kur miku më i ngushtë i njeriut ishte cjapi, për të krijuar imazhin që u përjetësua në emisionin tv italian "Striscia la Berisha". Mungonte vetëm bishti!
Përrenjve njerëzorë që zbarkuan në vendet fqinjë duke përsëritur vetëm fjalët e shtrembëruara "lefta'-dhulja'", "lavoro", nuk u ka mbetur më as nami e as nishani. Si një relike muzeumi në qendër të kryeqytetit ka mbetur vetëm një mini-turmë fatkeqësh që kërkon punë e para, ndërkohë që përsëri imazhin pezhorativ nuk na i shmangën dot kokat e qethura bukur, veshjet dhe gjerdanët e rëndë të modës më të fundit, celularët satelitorë apo veturat gati jashtëtokësore. Përsëri, fjala shqiptar u bë sinonim i diçkaje të pazakontë, por, kësaj here, të njerëzve të çartur tej mase, që nuk e kanë për gjë të përdorin dhunë mesjetare për të arritur nivel jetese postmodern. Njerëz, të aftë të bëjnë copë e thërrime, në pak ditë, përvojën mijëvjeçarë të organizimit shtetëror, si në '97; të aftë të grabitin banka në treva të pashkelura nga krimi, si në Norvegji; të sfidojnë dinosaurë të tillë si FBI-në në Amerikë; të aftë të krrejnë sytë e njeri-tjetrit për një copë karrike, pa qenë të zotët të bëjnë, as në vend e as jashtë tij, diçka që dikush ta përmendë për mirë.
E, megjithë faktin që politika e ekonomia - të dyja në nivel mjeran - kanë krijuar një oaz negativ mes Evropës së një niveli sipëror, duhet të jemi krenarë se vetëm optimizmi nuk na ka braktisur kurrë. Bindja se ne jemi dikush, se ende nuk ka ardhur ora jonë, por, kur të vijë, ama, ta shohin të tjerët! Kjo bindje në politikën dritëshkurtër shpërthen në fokusin e turbullt, të prodhuar nga mendje po aq të turbullta, që kalojnë në ekstremin tjetër sindromën e të qenit askush, duke shpikur "Shqipërinë e Madhe" me hartat përkatëse. Ku hyn gjysma e viseve të Ballkanit. Çka ka filluar të trembë seriozisht maqedonas, serbë, grekë e deri bullgarë. Përgjigja më e mirë, si për ata që kanë quajtur shqiptarët të paaftë të kenë shtetin e tyre e Shqipërinë si një shprehje gjeografike, ashtu edhe për ata që u nxjerr koka tym duke ëndërruar ndryshime kufijsh të stilit imperial, është një thirrje e thjeshtë në kor e grupi të rinjsh. Të ardhur nga ana e anës në një vend, që krahasohet rëndom në shtypin e mediat e huaja me një Golgotha të ngritur me tulla të anti-materies shoqërore, ata, me shallin e kuq në kokë, me flamurin kombëtar në duar, i tregojnë vetes së tyre dhe botës mbarë se janë krenarë që i përkasin një kombi të tillë. Që ka të drejtë të hyjë në garë, jo vetëm sportive, me cilindo komb tjetër, e, pse jo, edhe të dalë prej andej ose fitues ose, të paktën, i nderuar.
Këtë ndjenjë, që e shprehin hapur këta djem, e ruan pa dyshim në zemër çdo shqiptar, kudo që të jetojë, brenda e jashtë vendit. Është e përbashkëta që lidh miliona vetë, shumë të ndryshëm nga njeri-tjetri, në një besim të zjarrtë se fjala shqiptar dikur do të rimojë me fjalën krenar. Ndjenjë, që, ndoshta, nuk shprehet hapur çdo moment, por çdo moment është e gjallë në zemrat e pjesëtarëve të një kombi dhe, në kushtet kur gjen terren pjellor, shpërthen, duke e bërë të madh një komb të vogël. Mjafton një ndeshje sportive - kaq pak - për të na kujtuar se edhe ne, shqiptarët, kemi ndjenjë kombëtare, madje e kemi shumë më të fuqishme se kombe të tjera, të krijuara me arna nga përzierjet mijëvjeçare të popullsive të racave të ndryshme. Por, të zënë me fërkimet tona të ngushta, të vazhdueshme e të verbëra, ne harrojmë se, e duam apo nuk e duam njeri-tjetrin, kemi diçka që na lidh: të qenit shqiptar. Le ta kujtojnë të parët ata që kanë marrë mbi vete barrën, aspak të lehtë, për të na drejtuar si komb. E, në çastet kur vështirësitë për t'u marrë vesh do të jenë më të pakërcyeshme, le të bëjnë një pauzë, e të thërrasin, në mënyrën e tyre, bashkë me ata djem të ardhur nga larg:

Eh, sa mirë të jesh
shqiptar!
Oho!
Oho!

Une personalisht jam ndjere keto dite shume nacionaliste , jo pse fituam nje ndeshje sporti , por sepse ja thyem hunden atyre qe krenohen me dinakerine e tyre , duke pervetsuar punen e mijra shqiptareve , dhe duke i trajtuar si njerez me bisht . Nuk ka fjale qe te pershkruaje urejtjen ndaj atyre , grek serb apo cdo lloj kombi qofshin qe na shohin ne Shqiptareve si njerez te kadegorise se fundit .

Alba

[Davius]

Keto dite edhe une jam ndier shume nacionalist, ka qene interesante sepse keto dite kur me shume se me pare ka pasur shenja nacionalizmi tek popullata, kjo tregon qarte se sporti pervec argetimit ka edhe efekte tjera si ne ritjen e nacionalizmit gjak ose dicka me shume...

Keto dite jam ndier krenar pse jam shqiptar...dhe do te ndjehem perjete i tille sepse i tille kam lindur...

[DEA27]

gjithmone jam ndier" so proud te be Albanian" por kjo ndeshje futbolli me shume se nje ndeshje ish nje "lufte virtuale" ku poplli shqiptar ndermjet fitores kerkonte te rimerte dinjitetin e shkelur aq mizorisht prej grekve identitetin e tyre te perdhosur ne mediat greke dhe ti tregonte atyre qenieve shtazarake dhe idiote se shqiperia dhe shqiptaret jane te denje te konkurojne me te ashuquajturat "superfuqi" dhe te triumfojne mbi ta! dhe them se shqiperia po ja arrin gjithmone e me shume dites per te shpallur triumafalisht identitetin e saj.

[Pedro]

"Ein Gentelman schweigt und genießt" thote gjermani, qe do te thote:
"Nje i fisem hesht dhe shijon"

Mua mu be jashtezakonisht shume qejfi qe fituam, por duke e thene prape me nje shprehje gjermane "wir müssen die Kirche im Dorf lassen" (le ta lejme kishen ne fshat), do te thote qe te jemi me teper realiste dhe te mos na rritet shume hunda se fundja nje ndeshje futbolli fituam me greket dhe nuk eshte as hera e pare. Une habitem perse duhet te politizohet kaq shume kjo ndeshje futbolli?
Dhe ajo qe nuk arrij dot ta kuptoj:
Per cfare duhet te gezohemi ne?
Per fitoren tone apo per humbjen e grekerve?

Une per veten time gezohem per fitoren tone.

[Qafir Arnaut]

Une habitem perse duhet te politizohet kaq shume kjo ndeshje futbolli?

Kjo tregon qe jeton me koken ne re dhe nuk e kupton dot realitetin e vertete Shqiptar. Ndoshta eshte me mire keshtu....por kur pashe bashkekombasit e mi te ekzaltuar per fitore ne ate fare feje e kuptova se FUTBOLLI nuk kishte aspak te bente me kete ndeshje. Keta jane gati per te marre hak, e jane mbrujtur me premtimet mesianike te nacionalizmit shqiptar. .. Feja vete!! Hip hip hurray

P.S. Kuptohet qe ne kete 'fe' ti Pedro konsiderohesh si 'Qafir'

[StormAngel]

Jam ndjere tamam si cdo Shqipetar tjeter,krenar dhe zemer mbushur! I fituam dhe u treguam se mundemi edhe ne te jemi me te mire se ata.

[gazi]

Ndjenje kenaqesie qe nuk mund ta pershkruaj me fjale ishte fitorja e Kombetares sone ndaj greqise, e qe nuk e pranuan vetem si humbje te ndeshjes se futbollit e treguan greket me poshtersine dhe idiotizmin e tyre me dhunen deri me vrasjen e te riut Shqiptar nga Kukesi e plagosjen e disa te tjereve.

[Xhuxhumaku]

vrasja e emigrantit

intervista


Flet babai i Gramozit të vrarë në Zakinto pas ndeshjes me Greqinë

Halil Palushi: Përse ma vranë grekët djalin


Laureta Rryçi & Vladimir Karaj

Buzët i dridhen, ndërsa ndez e shuan njëra pas tjetrës cigaret. Flet me zë të ulët dhe herë-herë ul kokën e shpesh të duket se do të shpërthejë në vaj. Por Halil Palushi mbahet.

Ai është babai i të riut shqiptar të vrarë të dielën nga një tifoz grek, në ishullin Zakinto, pas ndeshjes Shqipëri-Greqi. Flet ngadalë, ndoshta ngaqë mundohet të fshehë dhimbjen. Herë pas here i duhet të ngrihet nga vendi për të respektuar miqtë që i vijnë për ngushëllime. Në një intervistë për gazetën “Panorama”, ai tregon se si e mësoi lajmin për vdekjen e djalit. Çfarë i ka mbetur peng më shumë nga kjo histori dhe kë fajëson për vdekjen e të birit.

Kur e mësuat lajmin se djali juaj ishte vrarë në Greqi?
E mora vesh sot (të dielën) në mëngjes, më morën në telefon nga Greqia të afërmit e tjerë dhe ata më dhanë lajmin e vdekjes së tim biri.

Si u ndjetë në ato momente?
Çfarë mund të them, sigurisht që ndjej dhimbje humba njërin nga djemtë dhe për më shumë, gjithçka ka ndodhur për një lojë. Por djali im nuk është i pari, ka me dhjetëra bij nënash, të cilëve në Greqi nuk u dihet as varri.

Cilin fajësoni për vdekjen e djalit tuaj?
Në fillim fajësoj racizmin grek, ata janë të parët që duhet të mbajnë përgjegjësi, sepse kjo nuk është hera e parë që ata sillen në këtë mënyrë ndaj shqiptarëve, që kanë shkuar në Greqi për të punuar. Pastaj fajësoj edhe shtetin shqiptar, i cili deri më tani ka heshtur dhe nuk i ka mbrojtur shtetasit e tij në Greqi, apo kudo që janë.

Përse thoni që grekët janë racistë?
Unë kam punuar vetë në Greqi, atje kam qenë të paktën pesë herë dhe e di shumë mirë se çfarë do të thotë dhunë greke, e di shumë mirë se si sillen ata me shqiptarët dhe se çfarë ndodh. Por kjo nuk është normale, është e tmerrshme të vritet një njeri pasi ke humbur në një lojë me top, kjo nuk ka ndodhur kurrë më parë dhe unë asnjëherë nuk e kam menduar se mund t´i ndodhte djalit tim.

Ju kishit dijeni më parë për atë që po ndodhte në Greqi, pas ndeshjes në Tiranë?
Po, dëgjova në lajme se kishte përplasje mes tifozerisë greke e asaj shqiptare dhe se policia greke kishte përdorur gaz lotsjellës, për të shpërndarë shqiptarët që kishin dalë në sheshin “Omonia” për të festuar fitoren. Por kurrë nuk më vajti mendja se do të shkonte puna deri sa të na vrisnin. Për më shumë, këto gjëra kishin ndodhur në Athinë e jo në atë ishullin ku ndodhen djemtë e mi. Në fillim mësuam se ishte vrarë një shqiptar, e më pas më morën në telefon nga Greqia dhe më thanë se ai që kishin vrarë grekët ishte Gramozi, djali im.

E dini se si ka ndodhur ngjarja?
Djemtë që kam në Greqi dhe që ishin në të njëjtin ishull sëbashku me Gramozin, më kanë treguar në telefon gjithçka që ka ndodhur dhe si e kanë qëlluar djalin tim.

Çfarë ju kanë treguar?
Më thanë se pasi kanë parë ndeshjen, në një lokal të vogël afër vendit ku jetojnë të tre sëbashku, Gramozi, Admiri dhe Pajtimi dhe të tjerë shqiptarë kanë dalë në rrugët e ishullit për të festuar, por grekët u kanë zënë pritë dhe ka ndodhur ajo që u mor vesh.

Ju thanë djemtë ku po shkonin?
Po, më treguan se do të shkonin në një kafene, për të pirë diçka pas ndeshjes, aty një grek i ka sulmuar me thikë dhe ka vrarë Gramozin.

Na mësuam se spitali i ishullit nuk ka pranuar të kurojë djalin tuaj?
Po është e vërtetë, kur e kanë çuar në Spital, mjekët e atjeshëm kanë refuzuar t´i japin ndihmën e parë dhe djemtë tanë janë detyruar që ta nisin menjëherë për në Athinë, por duket se ka qenë vonë.

E dini që personi që qëlloi mbi djalin tuaj është arrestuar?
Jo nuk e di, por shpresoj të jetë kështu dhe shpresoj që të dënohet, në të kundërt do të jemi ne vetë që do ta kërkojmë vrasësin kudo që të jetë. Pres nga shteti ynë që të ushtrojë presion e të kërkojë dënimin e vrasësit.

Kur ju është thënë për mbërritjen e trupit në Shqipëri?
Na është thënë se nesër në mbrëmje do të niset për në Shqipëri dhe se një ditë më pas do të arrijë këtu, por ne do të donim që shteti të ndërhynte dhe trupi të vinte sa më shpejt.

Sa djem keni në Greqi?
Kam tre djem, i pari ka shkuar vetë atje. Fillimisht ka vajtur Admiri, i cili tani ndodhet në Kretë sëbashku me gruan dhe fëmijën e tij. Ndërsa më pas shkoi Pajtimi dhe i treti ishte Gramozi.

Sa vjeç ishte Gramozi?
Gramozi, ishte 20-vjeç, e kanë vrarë në lulen e rinisë dhe për çfarë, për një lojë, për një top. Vdekja mund të të vijë edhe nga Zoti, por jo kështu në këtë mënyrë.

Kishte kohë djali juaj që punonte në Greqi?
Po kishte më shumë se pesë vjet.

Kur ka shkuar për herë të parë atje?
Në Greqi për herë të parë ka shkuar në moshën 14-vjeçare, sapo kishte përfunduar klasën e tetë dhe vajti te të dy vëllezërit e mëdhenj që kishin vite që punonin atje.

Me çfarë merrej, çfarë pune bënte në Greqi?
Atje, në pjesën më të madhe të kohës, ka punuar si bojaxhi. Fillimisht ishte në një zonë afër Athinës dhe më pas shkoi në ishullin Zakinto, ku jetonte sëbashku me Pajtimin, djalin e dytë dhe me disa kushërinj.

Sa kohë kishte pa ardhur në Shqipëri?
Kishte më shumë se dy vjet që nuk kthehej, donte të vinte për pushime, por i duhej që këtë qershor të rinovonte dokumentet. Por për fat të keq ai nuk i mori, megjithatë kishte vendosur që të vinte këtë javë.

Ju sa fëmijë keni?
Kisha 10 fëmijë, tani kam nëntë, kisha tetë djem, tani kam shtatë.

Keni kohë që keni ardhur në Tiranë, nga Kukësi?
Po kam rreth shtatë vjet. Si familje kemi zbritur në kryeqytet, por nuk ka qenë e lehtë edhe kaq sa kemi bërë deri tani e kemi bërë me punë në emigracion e kryesisht në Greqi. Atje kemi vuajtur e jemi shfrytëzuar, se paratë e fitura atje janë para të fituara me gjak. Unë e thashë edhe më parë se nuk ishte i pari im bir që u vra nga grekët, më parë janë vrarë edhe të tjerë të rinj dhe ende njerëzit nuk ua dinë varrin, por kështu është kur je një vend i vogël e i pafuqishëm.



Të rinjtë bashkohen me hidhërimin e familjes Palushi

Këshilli Rinor Shqiptar, Rrjeti i Studentëve Shqiptarë në Botë dhe 12 Parlamentet Rinore në të gjithë vendin shprehin hidhërimin më të thellë për vrasjen e bashkëpatriotit dhe bashkëmoshatarit tonë, Gramoz Palushi në shtetin grek, për shkakun e vetëm se ai iu bashkua gëzimit legjitim të dhjetëra mijëra shqiptarëve kudo në botë. Ngjarja në fjalë dëmton rëndë klimën e besimit reciprok mes dy vendeve tona dhe krijon tensione nacionaliste që nxisin pasione negative.





Zija në familjen e emigrantit të vrarë në Greqi. Kërkesa: Të paktën trupin të na e kthejnë shpejt

Një kafe e hidhur në shtëpinë e Gramozit
Të afërmit prisnin që ai të vinte në shtëpi, pas një jave nga kurbeti

Nuk është e vështirë që të gjesh shtëpinë e Gramoz Palushit në Babrru të Tiranës, të gjithë e dinë ku banonjnë prindërit e djalit të vrarë në Greqi, ndërsa festonte fitoren e kombëtares.

Një i ri na tregon se duhet të kalojmë në të majtë të komunës së Paskuqanit dhe se duhet të udhëtojmë deri në periferi të lagjes, që quhet Babrru e Vjetër. Një fqinj na tregon shtëpinë që është filluar prej 7 vjetësh, por ende nuk ka përfunduar. Një portë e hapur në të dyja kanatet na tregon se aty ka zi dhe kjo e fundit bëhet më e fortë kur dëgjojmë vajin e grave. “Të dërgova bir të punoje për të mbajtur familjen, ndërsa ty të vranë për një ndeshje”. Dy burra na presin te shkallët dhe me ta ngjitemi në katin e dytë. Shtëpia nuk është sovatuar ende dhe të afërmit na tregojnë se Gramozi pikërisht për këtë po punonte në Greqi. Që poshtë dëgjojmë tek vjen si ngashërim, vaji i Naxhije Palushit, nëna e emigrantit të vrarë. Ajo është ulur në një cep të dhomës e rrethuar nga të afërm të saj, të cilat sapo dëgjojnë vajin e nënës për kurbetin, shpërthejnë në nga-shërim. Secila prej tyre ka një ose dy djem emigrantë, pjesa më e madhe në Greqi. Të gjithë mund të kenë vite pa i parë fëmijët që punojnë, siç na thonë ato. Por ndërsa të tjerat do të vazhdojnë të presin djemtë e tyre, Naxhija nuk do ta shohë më Gramozin, të cilin nuk e kishte parë prej dy vjetësh. “Për një javë do të vinte për pushime, ndërsa tani do të vijë mbyllur në arkivol”, tregon ndërsa qan të vëllain, motra më e madhe, Dëshira. Për të lajmi është ende i pabesueshëm. Të afërmit e Palushëve, shumë prej tyre të shpërngulur nga Kukësi për të jetuar në Babrru, kanë ardhur për t’i qëndruar pranë familjes së Gramozit. Ata apelojnë që shteti të bëjë të mundur mbërritjen sa më shpejt të trupit të pajetë, të njeriut të tyre. “Kemi njerëzit tanë atje që po përpiqen dhe janë në kontakt me autoritetet vendase, por ata u kanë thënë se duhet të presin deri sa të përfundojnë një sërë procedurash dhe vetëm nesër (sot) në mbrëmje, do të nisin trupin”. Shkallët e Palushëve i ngjisin edhe dhjetëra të tjerë miq e të afërm, për të pirë kafenë e hidhur të mortit. E më pas të gjithë largohen kokëulur, si të kishin faj për atë që ka ndodhur. Largohemi dhe ne. E ndërsa kemi lënë pas shtëpinë e viktimës, shohim një makinë që ende mban flamurin kombëtar, e menjëherë na shkon në mend se Gramoz Palushin e vranë, pikërisht se donte të mbante këtë flamurë.



Familja Palushi e ardhur në Babrru prej 4 vitesh

Familja Palushi kishte katër vjet që ishte larguar nga fshati i Kukësit, për të jetuar në Babrru. Në fillim kishin mbledhur paratë për të blerë tokën dhe më pas ndërtuan një shtëpi dykatëshe me disa dhoma, duke qenë se familja kishte 12-të anëtarë. Ata filluan të banonin para se t’i mbaronin mirë punimet, për shkak se nuk i kishin mundësitë ekonomike. Halili, kryefamiljari edhe pse i kishte fëmijët jo shumë të rritur, përsëri ata ishin mësuar me rrugët e kurbetit, madje duke qëndruar edhe për një kohë të gjatë pa parë të afërmit e tyre. Aktualisht, pas katër vitesh, shtëpia vazhdonte të ishte akoma në atë gjendje, duke treguar më së miri se Gramozi bashkë me dy vëllezërit e tij kishin emigruar për të siguruar kafshatën e bukës me punë të ndershme.

[Xhuxhumaku]

Kur pashe hapjen e Olimpiades dhe kudo ne te mbizoteronte dega e ullirit, sec mu kujtua titulli i atij filmit te vjeter italian "Nuk ka paqe nen ulli"

PAS NDESHJA NE Greqi me dha te drejte.

Per te gjithe ata qe na duan dhe s'na duan ne si komb, ajo ndjeshje ishte nje shenje e kohezionit tone si komb. Vetem ata qe kane qene ne Tirane, ATE DITE MUND TE KUPTOJNE C'perfaqesoi ajo ndeshje.

Komentet e Brarit dhe te te tjereve mbi racen tone nuk kane vlere.

[Xhuxhumaku]

Per me teper mbi si u ndjene shqiptaret nga Gazeta Shqiptare:

MANIFESTIMI I SOLIDARITETIT NE TIRANE

Ndeshje e fituar para fillimit
Atmosfera, bashkimi kuq e zi i gjithë shqiptarëve


--------------------------------------------------------------------------------

ga. sp.


TIRANE

Festa e madhe e futbollit i parapriu në mënyrë të paparë ndonjëherë ndeshjes së futbollit Shqipëri-Greqi, që në paraditen e 3 shtatorit. Të premten, tifozët të ardhur nga të gjitha trojet shqiptare kuqëluan rrugët e Tiranës, duke valëvitur flamujt kombëtarë e të veshur me ngjyrat e tij. Një demonstrim solidariteti për ngjyrat e kombit, për një valë të re patriotizmi aq shumë të munguar vitet e fundit, domethënia e të cilit sfumoi gjithçka, edhe frikën e faktit se skuadra kombëtare do të ndeshej me kampionen në fuqi të Evropës. Gjithsesi të gjithë ishin të bindur për një fitore dhe kjo shprehej në të gjitha mënyrat e mundshme.

Tifozeria
Me qindra të rinj nga Tirana u bashkuan që të premten me të ardhur nga qytete të tjera të vendit, ndërkohë që pasdite filloi edhe mbërritja e tifozëve kuqezi nga Kosova dhe Maqedonia, të cilët kanë udhëtuar në mënyrë të organizuar, nga shoqatat e tifozëve. E kuqja dhe e zeza u kthyen në ngjyrën dominuese të rrugëve të Tiranës, ndërkohë që përgatitja filloi edhe në lokalet e shumtë, ku ndoqën takimin mijëra nga ata që nuk mundën të siguronin bileta. Festa e së premtes vazhdoi deri në orën dy pas mesnate, me makina e motorra që rendnin rrugëve duke u rënë borive dhe valëvitur flamujt. Rrugët e Tiranës dje ishin të rrëmujshme, por nga ato rrëmuja që nuk ia prishin qejfin askujt, përkundrazi, sjellin vetëm buzëqeshje. Policia e shtetit rriti nivelin e gatishmërisë që të premten në mëngjes, por karvanin e tifozëve nuk e shqetësoi askush, edhe pse natyrshëm ndikoi në rëndimin e trafikut të kryeqytetit. Megjithë urdhërin e marrë për kontrolle fizike, policia u tregua tolerante, duke mos dashur të prishte festën e pragndeshjes. Në një nga kontrollet që policia ushtroi ndaj dy makinave me flamur, por me targë të huaj, u mblodhën dhjetëra tifozë që "protestonin" me humor për të mos prekur përkrahësit e kombëtares. Ishte e njëjta atmosferë si para katër vjetësh, kur pas fitores me Greqinë mijëra njerëz vërshuan në bulevard dhe në sheshin Skënderbej, ku u ulën në gjunjë para flamurit kombëtar, së bashku me kombëtaren, e cila u bashkua më vonë.

Festa e gjithë shqiptarëve
Por festa që paralajmëroi fitoren nuk ishte vetëm në Shqipëri. Ajo u zhvillua kudo ku ka shqiptarë. Në Maqedoni, qytetet me shumicë shqiptare u skuqën nga flamuri kombëtar, ndërsa u përgatitën edhe lokalet për ndjekjen kolektive të takimit. I njëjti dekor ishte edhe në Kosovë, ku ndeshja e kuqezinjve me grekët fshiu vëmendjen nga gjithçka tjetër. Një ndeshjë që e kreu misionin e saj për rizgjimin e ndjenjave kombëtare, pavarëisht rezultatit, që para fillimit të saj.


Festime në Londër, Kosovë, Maqedoni, në Greqi rrihen tifozët në "Omonia"

Menjëherë pas fitores së ekipit kombëtar shqiptar me ekipin kombëtar grek në Tiranë, tifozeria kuq e zi ka pushtuar rrugët e gjithë qyteteve shqiptare duke kaluar edhe kufijtë. Sipas të dhënave të Gazetës, shqiptarët kanë festuar në pothuaj të gjitha qytetet e Kosovës. Ndëersa në Maqedoni është festuar në Tetovë, Strugë e Shkup. Por edhe në Londër emigrantët shqiptarë kanë organizuar një manifestim të pazakontë që ka bërë të habiten banorët vendas. Porse në shtetin fqinj grek ka përfunduar në dhunë tentativa e disa grupeve tifozësh shqiptarë për të manifestuar për fitoren në qendër të Athinës, në sheshin e njohur "Omonia". Sipas të dhënave të konfirmuara nga korrespondenti i televizionit NEWS 24 Aleksandër Marku, por edhe nga emigrantë në Greqi, disa grupe shqiptarësh, që kanë dalë të festojnë fitoren në sheshin "Omonia" janë përballur fillimisht me grupe të rinjësh grekë dhe më pas me policinë, që ka hyrë në mes për të qetësuar situatën. Mes grupeve të të rinjve grekë dhe shqiptarë ka patur shkëmbime fyerjesh dhe hedhje shishesh. Prania e të rinjve grekë në shesh, sipas burimeve nga Athina, ka qenë vetëm për t'i bërë karshillëk tifozerisë së shqiptarëve për fitoren. Ndërkohë sipas të njëjtave burime nga Athina, policia greke e përbërë nga 6 grupe forcash speciale fillimisht ka ndërhyrë për të shmangur përplasjen, por më pas e ka tejkakuar detyrën e saj duke ushtruar dhunë mbi grupet e të rinjvë shqiptarë.

Tifozeria e ardhur, numri një

Jo për t'u treguar nacionalistë, por tifozeria e ardhur nga Kosova e Maqedonia meriton vërtet të quhet si më e mira. Të ardhurit gjatë dy ditëve në Tiranë u shfaqën si përherë tepër të organizuar, pa veprime spontane. Ashtu si çdo tifozeri evropiane, shqiptarët e ardhur nga jashtë këndonin e kërcenin në grup, ndërkohë që pjesa tjetër i ndiqte, pasi i admironte. Në fund, Brigel ua plotësoi të gjitha dëshirat. Përveç Besnik Hasit dhe Lorik Canës, aktivizoi në lojë edhe Mehmet Dragushën, duke bërë një treshe kosovare, çka u përshëndet nxehtë nga mijërat e tifozëve.