Angli:Refuzimet ne mase!!

[Shpirt Njeriu]

Kisha, deputeti dhe mbarë opinioni publik i qytetit të Ipsuiçit në Angli kanë dënuar dëbimin e shqiptares Ana Pareshi dhe vajzës saj Nikola nga Ministria e Brendshme angleze. Ky vendim ka ardhur pas ndarjes së Anës me bashkëshortin e saj anglez, pas dy vjet martese.



Po ndodh gjithnjë e më shpesh dhe me një sensibilizim më të gjerë. Emigrantët shqiptarë në Britaninë e Madhe po merren në mbrojtje nga banorët lokalë të zonave ku ata banojnë, për mos i kthyer në Shqipëri. Të vendosur që t'u shkojnë gjërave deri në fund, anglezët kanë angazhuar njerëzit më me pozitë, përfshi kishën dhe deputetin e zonës. Kanë bërë gazetat që të shkruajnë, duke sensibilizuar opinionin. E gjitha kjo në mbrojtje të emigrantëve shqiptarë të cilët në të shumtën e rasteve janë përbuzur dhe shndërruar në steriotipa gangsterësh nga gazetat e Londrës. Ndërkohë emigrantët e vërtetë shqiptarë e kanë treguar veten të aftë për t'u bërë pjesë e denjë në ato qytete angleze që i kanë hapur dyert, dhe tani, kundrejt tyre, po tregohet edhe shumë humanizëm. E tillë është edhe ngjarja e Anës e Nikolës, nënë e bijë, të cilat janë dëbuar me forcë nga Anglia.

Ana dhe Nikola
Sërish një qytet i tërë në Angli, përfshi kishën katolike, ngrihet në këmbë për t'i thënë "jo" largimit nga qyteti i tyre shqiptares Ana Pareshi dhe vajzës së saj Nikolë. Por, sikurse edhe në rastet e mëparshme, Ministria e Brendshme Angleze nuk ka ndryshuar mendje, pavarësisht se Ana kishte qënë e martuar me një shtetas anglez dhe se vajza e saj e lindur në Angli ishte shtetase e këtij vendi. Tani që shqiptarja është larguar nga ky qytet, gazeta lokale "Evening Star" ka hapur një sondazh pikërisht për kthimin e saj, duke shtruar pyetjen: "A mendoni se ishte e drejtë që Ana dhe Nikola forcërisht të dërgoheshin në Shqipëri?"

Historia
Ana Pareshi, 32 vjeçe, me profesion infermiere, kishte dy vjet që jetonte në qytetin bregdetar të Ipsuiçit së bashku me bashkëshortin e saj anglez, për të cilin dhe la Shqipërinë. Nga kjo martesë ata patën edhe një vajzë, Nikolën, e cila automatikisht fitoi nënshtetësinë angleze. Për arsye personale kjo martesë nuk zgjati shumë, duke shkuar në një ndraje të paevitueshme. Ndarja e çiftit shqiptaro-anglez ndodhi vetëm disa ditë pas lindjes së vajzës. Që nga ky moment për Anën, e cila duhej të përballej me rritjen e vajzës, filloi një tjetër betejë dhe ankth, ajo e qëndrimit në Angli.

Kujdesi i kishës
Shumë shpejt Ana dhe vajza e saj do të fitonte simpatinë e kishës katolike "San Meri" në qendër të Ipsuiçit. Kisha i strehoi ato dhe në të njëjtën kohë u kujdes për rritjen e vajzës. Të mbetura vetëm me përkrahjen bujare të kishës, oficerët e emigracionit në muajin prill trokasin në shtëpinë ku qëndronin, nga ku më pas i morën dhe i mbyllën në qendrën e deportimeve në Oakington pranë qytetit të Kembrixhit. Atje u treguan se do të largoheshin nga Anglia, por shqiptares iu garantua një rishikim juridik i çështjes, gjë që i jepte kohë qëndrimi deri sa ky proces të kryhej. Atë Halej Dosor i kishës së "San Meri", i cili u kujdes nga afër për këtë çështje, është shprehur: "Fatëkeqësisht rishikimi juridik nuk ishte i suksesshëm." Anës iu tha se ajo do të deportohej nga Anglia. Ajo vendosi që të kthehej vetë përpara se ta kthenin autoritetet e emigracionit. Kështu, Ana bleu një biletë dhe së bashku me Nikolën u nis për në Shqipëri të dielën e kaluar. "Eshtë me të vërtetë për të ardhur keq, ne shpresonim që që ajo mund të qëndronte këtu, Ana kishte shumë se çfarë mund t'i ofronte vendit tonë", është shprehur me keqardhje dhe mes lotëve Atë Halej. Duke shpresuar në rikthimin e Nikolës pasi të mbushë 16 vjeç, ai është shprehur se do të lutet për Anën e Nikolën që të kishin bekimin e Zotit kudo që do të jenë.


Deputeti i zonës takoi ministrin e Brendshëm

Deputeti i zonës së Ipsuich, Kris Mol, ka biseduar personalisht me ministrin Brendshëm anglez në përpjekje për të gjetur një mënyrë që Ana dhe vajza e saj mund të qëndronin në Angli. Ai u shpreh për mediat se "e gjithë fushata ime në këtë çështje ishte një luftë e vërtetë; në fund githçka ishte e qartë. Ajo nuk kishte asnjë kërcënim se do të persekutohej në vendin e saj, gjë që është e vetmja mënyrë për të qëndruar". Ky i fundit nuk e përjashtoi mundësinë e Anës për t'u rikthyer në Angli. Ai thkesoi se Ana, nëse dëshiron, mund të bëj një aplikim për të marrë një vizë pune, aftësitë e saj do të merren në konsideratë

[Shpirt Njeriu]

Nga Lornet TURNBULL Seattle Times (SHBA)


Vetëm një lotari për lejeqendrimi në Amerikë mund të realizojë ëndrrën e prerë në mes të shqiptares 23-vjeçare. Blerta Picari u kthye këto ditë në Shqipëri, pas përfundimit të qëndrimit si studente, ndonëse kishte gjetur punë si asistente në Universitetin e Uashingtonit. Blerta bëri të gjitha përpjekjet e mundshme për të zbuluar vetëm se nuk është e lehtë që të arrish të qëndrosh përfundimisht në SHBA. Në favor të saj nuk është shprehur asnjë punëdhënës e as ndonjë familje amerikane, e gatshme ta pranojë në gjirin e saj. Ajo nuk planifikon as të martohet me ndonjë shtetas amerikan ose qytetar të huaj me qëndrim të përhershëm në SHBA; nuk është viktimë politike, trafiku ose informatore e kërcënuar e policisë për çështje terrorizmi. Do të mjaftonte njëra nga këto rrugëdalje, që ajo të rrinte në SHBA. Xhon Keli i Qendrës për studimet e imigracionit, shprehet se, sado i ashpër që të duket, ligji aktual është ende i butë. "Nëse do t'ua hapnim dyert të gjithë atyre që kërkonin, SHBA-ja do të dyndej nga dhjetëra milionë të huaj. Në vend tashmë ka 12 milionë të huaj pa dokumente! Në qoftë se një i huaj vjen këtu me një vizë vetëm për studime, ai duhet të kthehet menjëherë pasi mbaron studimet." Picari nuk ishte dakord me këtë: "Janë qindra veta të gatshëm të nënshkruajnë një peticion në favorin tim", thotë ajo. "Mendoj se duhet të bëhen përjashtime për ata të huaj që janë të rregullt dhe dëshmojnë se mund të japin kontributin e tyre në favor të shoqërisë amerikane." Blerta shkoi në moshën 18-vjeçare për të vazhduar studimet, por as prindërve nuk u dhanë vizat për të asistuar në ceremonitë e dy diplomave të saj. Zyrtarët e konsullatës në Tiranë dyshuan se ata nuk do të ktheheshin më në Tiranë pas udhëtimit në SHBA. Gjendja e tyre ekonomike nuk ishte e mirë dhe Blerta punoi rëndë për të mbajtur ata dhe për të plotësuar fondet që i duheshin për të vazhduar shkollën. Ajo mësoi se nuk mund të qëndronte më në SHBA pikërisht kur mori vesh se e ëma, që kishte pesë vjet pa e parë, pësoi një infarkt të dytë. Ishte momenti për t'u kthyer!

[Shpirt Njeriu]

Studentja: U largova me dëshirë nga SHBA

Në numrin e djeshëm, në faqen 2 të gazetës është botuar shkrimi me titull "SHBA, dëbohet pas studimeve 23-vjeçarja tiranase". Pas ankimit që bëri në redaksi znj. Blerta Picari, e cila sqaroi se ajo nuk është dëbuar nga SHBA dhe se viza e saj e qendrimit në SHBA është ende e vlefshme, konstatuam se, në përkthimin e bërë një artikulli të botuar në shtypin amerikan nga ana jonë, kishte pasaktësi. Konkretisht, ato kanë të bëjnë me faktin se familja e saj i ka patur mundësitë financiare që ajo të vazhdonte studimet dhe se nuk është e vërtetë se ajo nuk ka gjetur një familje amerikane që të aplikonte për qendrimin e saj të mëtejshëm. Për shqetësimin e krijuar nga këto apo nga ndonjë keqkuptim tjetër i mundshëm, i bërë pa qëllim denigrues, i kërkojmë asaj falje.

[Kryeplaku]

Dmth ne te tjeret qe synojme te vijme ilegalisht ne Angli, te ndryshojme destinacion???

[DeuS]

Shpresa vdes e fundit, Kryeplak!
Prandaj, nese ta merr mendja se ke noi mik qe te pret dhe nese je rob qe i del Zot vetes, mos degjo se cfare thone lajmet. Normalisht, qe eshte shume me ndryshe se perpara, por prape ben hajer. Psh une kam shume shoke qe jetojne ne te zeze. Nuk qahen dhe ndjehen te kenaqur. Pastaj varet se cfare tipi ke ti dhe sesa kerkon te arrish. Ka rob qe kenaqen me pak, por ka edhe njerez qe kalojne ne pakenaqesi, sepse kane kerkese me te madhe ndaj vetes! Angli ne pergjithesi, ka influencuar keq tek emigrantet. Me azilet dhe ndihmat e saj, ne menyre te pa-vetdijshme, i shnderroi njerezit ne parazite. Nejse...une e kam me 50% - 50% te ndenjuren ketu. Jam i ngopur me kohe te humbur kot. Ama, nese me japin dokumetat (lejen e perjetshme) dhe nese me sigurojne te drejtat e njejta me anglezet, qe te nis e te ndertoj te ardhmen time si njeri...atehere do ndjehesha i kenaqur pa mase dhe do lirohesha nga nje turr strese vallai. Perndryshe, te jetosh kshu si une, 5 vjet pa asnje te drejte pune, patente makine, karta bankash, te drejte studimesh etj...i befsha kaken mu ne gurrmaz mretneshes. Shif e bej plako dhe ta befte Zoti mbare!

[Kryeplaku]

Deus faleminderit per pergjigjen tende te sinqerte dhe shume domethenese!!!