Te gjithe ne pajtohemi me vdekjen , por ajo qe ne nuk pajtohemi eshte jeta .
Dhe jeta megjithe vuajtjet, problemet e sfidat qe sjell, ajo eshte e embel. Jeta ka jo vetem dite te mira por dhe te keqija . Meqe ne , njerzit jemi emociale, kemi ndjenja, shpesh nga deshtimet, pesimet apo kur humbim te dashurit tane ofshajme, ngrejm zerin edhe kunder vete jetes. Dhe ne keto çaste te veshtira te jetes, shume prej nesh pyesim...
A ka jeta kuptim?! Pse me eshte shkaktuar mua kjo dhembje?! Dhe shkojme shpesh me mendimet tona duke thene po „c`fare Zoti eshte ai qe na torturon me vite per t`na sprovuar“?!
Nese jeta ne pergjithesi ka kuptim, atehere duhet te kete kuptim edhe vuajtja.
Vuatja eshte pjese e jetes sikurse edhe fati dhe vdekja dhe se pa vuajtje dhe vdekje jeta nuk do te mund te ishte e teresishme . Menyra se si njeriu e pranon fatin e tij dhe te gjitha vuajtjet qe ai fat i kerkon i jep mundesi te mjaftueshme .. edhe nen rrethanat me te veshtira.. te shtoj nje kuptim te thelle ne jeten e tij. ... Dhe se forca e brendshme e nje njeriu mund ta ngrise ate dhe mbi fatin e jashtem.
Dhe mendoj se shume prej nesh i kemi shtruar vetes te pakten njehere pyetjen, se ku qendron kuptimi i jetes, a ka jeta kuptim?
Ju ftoj te diskutojm ne kete teme .
Alba
Krijoni Kontakt