Albania

[eris]

Nuk e di ku ka shkuar miku im Pier-Paolo. Prej kohësh nuk dëgjohemi as në telefon. Gjithçka ndodhi pa u marrë vesh.Unë prisja si gjithmonë të ishte ai i pari që të më kërkonte. Nuk ndodhi kështu për një javë rresht. U përpoqa të kujtoja mos ishte zemruar me mua. Asgjë. Mbase gënjeja veten e harroja detajet që ai i kishte me gjithë mend inat. Nuk e di, tani unë ndiej nevojën t’i flas. Këto kohë kam parë një ëndërr të keqe. Ëndrrën e vendit tim.
E për këto gjëra flisja vetëm me të. Pier-Paolo më dëgjonte deri në fund. Si mbaroja, çohej më këmbë, i binte përqark dhomës e ndizte një cigare. Pastaj fliste. E unë i jepja të drejtë. Nuk e kundërshtoja ndonjëherë.
Sot s’është më. Kush e di ku ka shkuar. Pa më thënë gjë. E si për dreq, ëndrra ime parandjente zënkën tonë të fundit. I paraprinte asaj me shpejtësi e më linte mua të humbur, të braktisur në një cep të panjohur. Vetëm. Pa ndihmën e kurrkujt.
-Ku je futur?-i them mureve bosh, e bëj të mbyll sytë. Por një ankth i çuditshëm më kujton ëndrrën. Më duket sikur gjithçka do marrë fund siç më ka thënë miku im.
-Kur do vish ndonjëherë me mua në Shqipëri?-i thashë dikur.
-Kur të braktiset përgjithnjë prej njerëzve,-foli, e unë ndjeva një erë të akullt që më veshi sytë. Ç’desh të thoshte me këtë? Një vend pa njerëz është i vdekur,-mendova e ndjeva sikur më rrëshkiti diçka prej vetes e që e bëri më të rëndë heshtjen.
-Ç’thua?i bërtita e ai qeshi.
–Ti e di mirë që dikur do japë shpirt shqiponja e fundit-më tha e u ul në vendin e tij. Priste që unë të kundërshtoja. Kurse brenda meje zjente një inat i verbër. Gati iu hodha sipër me duart që dridheshin për ta mbytur. Por nuk e bëra këtë. Ai po qeshte. Ishte miku im.
Më provokoi apo jo?-i përsëris akoma vetes kur jam vetëm. E ç’do bëjë ai në një shqipëri pa njerëz? Rrugët e zbrazëta do bien erë vetmi. Qentë dhe macet do gërmojnë tokën e do rrëshkasin brenda saj për t’u mbuluar nga hiçi njerëzor.
Kurse tani nis të shikoj një fill që më çon drejt mendimit të tij.
-Vërtet,-them,-nuk është e pamundur ajo që tha Pier-Paolo. –Ndoshta një ditë nuk do ketë më frymë njeriu mbi tokën time. Të gjithë po ikin, e dikur do të mbrijnë kushedi ç’gjallesa të tjera të çuditshme! Është më mirë kështu?
Të mbeten të vdekurit! Për ta do jetë një jetë e dytë vendi ynë bosh. Aq sa janë. Do dinë të rregullohen. Të vetëm, pa zhurmë, do strukin shpirtrat në apartamentet e zbrazura e do festojnë në heshtje. Do bëhen tmerri i fqinjëve të huaj. Qetësia e tyre do zerë në besë e do mallkojë këdo që do presë rikthimin në tokën e premtuar. Ata, të vdekurit, do jenë trashëgimtarët e vendit të braktisur. E unë do pres me ankth të vdes. Vetëm atëhere s’do kem turp të qesh shqip. S’do më duhet buzëqeshja kur të jem kufomë. Do shkel ajrin mbi rrugë e do dëgjoj kollën e vrarë të atyre që më përshëndesin. Të të padukshmëve, që tani janë shumë e ndiejnë nevojën të lidhen perjetësisht me aq pak sa iu premtua në gjallje.
Ndiej ftohtë. Mbyll kanatat e dritares, në pritje të mikut tim Pier-Paolo. E sa shpejt u bëmë të afërt. Më duket se herën e parë i bëri përshtypje ecja ime. E çuditshme. Me duart që shtrëngonin fort diçka në xhepa, unë ulja kokën e ngatërrohesha në të gjitha qoshet e atij vendi të huaj. Ndieja frikë, e kur dikush më afrohej bëja direkt kthim në qoshen e parë që gjeja. Më dukej sikur dikush gdhihej çdo mbrëmje mbi kokën e shtratit tim e më këshillonte. Më detyronte në atë gjuhë të huaj mos shikoja gjë. Nuk e meritoja. Kisha zgjedhur të vija diku jashtë. S’ishte më shumë se e tepërt kjo?!
-Zoti i dha baltës trupin e shpirtin, pastaj e quajti NJERI,-më ka thënë Pierpaolo për herë të parë.
-Sot, për t’u ndier i tillë nga të tjerët, veç trupit e shpirtit të kërkohet patjetër edhe pashaporta… dreqin,-kishte vazhduar i hutuar. Me bindjen që kishte lexuar për të më thënë diçka prej librave të shenjtë.
Më pëlqente shumë atëhere. Tani është zhdukur. Ajo ideja e Zotit më guduliste përherë dëshirën e marrë që gjërat lexoheshin njëlloj nga sytë e shpirtrave.
Sot, duke ndier humbjen e pjesëshme të shpirtit tim, nuk i jam dhe aq besnik idesë. Unë, isha unë që mendoja takimin tim me policin e rrugës. I jam betuar vetes njëmijë herë që do e ndiqja pas. Pa më thënë gjë. Me vete duhej të kisha dokumentat që s’do ia tregoja. Do prisja të më prangoste, të hidhte në qafën time delikate zinxhirin e çeliktë e të më tërhiqte pas vetes brutalisht. Të ecnim e të na shikonin të gjithë. Derisa kur mua të më pihej ujë, ai të më thoshte që s’lejohej për ne.Ndalohej rreptësisht uji i atij vendi që ishte vetëm për vendasit.
Kjo do të ndodhte në një rrugë dytësore, e kur t’i vinte rradha qendrës, ai do më lidhte sytë që unë mos shijoja harmoninë e arkitekturës. Do më përkulte me kujdes mbi shpinën e asfaltit e i lodhur do më thoshtebështetu mbi katër gjymtyrët!
Unë s’do flisja. Do ishte e kotë. Më mire të transportoja Njeriun Arian mbi vete se të luaja hakmarrësin. Kështu të paktën humbja vetveten. Identiteti im nuk do dallohej prej askujt. Kafshë, i trasfomuar si isha, askush s’do mendohej të merrte shenjat e gishtave. Se unë do kisha katër thundra të rrahura mbi gurë, që s’do linin veç njolla pa kuptim në procedurat e shtetit. Vetëm zëri im, ankimi i kafshës së lodhur që e shtyjnë të ecë edhe më tej nën zgjedhë po,…vetëm kështu mund të njiheshim unë dhe raca ime. Ndryshe ishte e vështirë. E pamundur. Prandaj iu vinte inat të trasportuarve vendas. Që s’kuptonin gjuhën tonë. Që bunkerët e heshtjes i ngrinin gjoja për ne e izolonin intelektet e tyre.
Tani Pierpaolo mund të jetë larg. Aq shumë sa mund të mos dëgjojë ankimet e shpirtrave tanë. Fundja nuk është se i intereson më pak se ne vendi im.
Ishte ai që e ftoja kudo që më kërkonin. E në heshtje, dëgjonte gjuhën tonë. Unë i thoja ngadalë:
-Vendi im është larg prej këtej. Me mijëra kilometra udhëtim për t’iu afruar brigjeve të virgjër.
-E pamundur!
--Më dëgjo me kujdes: Duhet të kalosh hapësirën dhe kohën që t’i afrohesh atij vendi. Në fillim, patenta jote duhet të jetë e thjeshtë. Një nënshkrim afër zhgarravitjes. Patenta e Kristoforo Kolombos me pak fjalë. Ti nisesh në kërkim të diçkaje të paemërt e përplasesh jo në palma e rërë të pashkelur, por mbi gurët e shtetrrethimit. Me të zbarkuar, do të të rrethojnë të gjithë brenda rrezes së kilomtrave. Do të të ledhatojnë me shikimet e tyre krenare e do të të pyesin ç’bën aty. Ti do heshtësh. Veshi yt është i pamësuar me këtë gjuhë të huaj. Nuk do të të duket e vrazhdë. Të paktën vetëm në fillim ndodh kështu, më beso mua.
U dashurua i shkreti me tregimin tim. Sa më shumë i thoja për ata që humbnin moralin e dergjeshin pa vlera në mohimin e vetes, aq më shumë më rrinte afër. Më dëgjonte me vëmendje. Më premtonte para.
I gjori,-them e ndihem pa fat. Sikur të mos e kem kuptuar ndonjëherë. E si mund të kuptosh një njeri që merr të kundërtat e asaj që ti i jep?
Nuk dua të fsheh gjë. I kam folur edhe për mallkimet. Ato që dilnin me zë prej bashkëqytetarëve të mi. që vareshin litar e kërkonin të hidhnin poshtë shtatoren e Shqipërisë së vogël. Në pritje të rrëzimit të diçkaje, që më tepër se diktaturë, do ishte zgjedha e lindjes në një vend të përhumbur.
Nuk më kuptonte i gjori miku im Pierpaolo. Unë po e qaj si të vdekur tani. S’ka mundësi të jetë ndryshe për mua. Ai s’është këtu. E mua s’më lenë të ze vendin e tij…
$ $ $

Pierpaolo nuk e mbajti premtimin e tij. Vjedhurazi, u përvodh në një udhëtim të fshehtë e mbëriti çuditërisht në vendin e vogël shqiptar. Nuk i njihte ende banorët e atjeshëm. Kishte qëndruar vetëm afër njërit që i bëri të njohur një ide,atë të nënshtrimit të një kombi kundrejt një njeriu të vetëm. I mjeri Pierpaol!Iu afruan dhe e pyetën. Nuk e dinte ç’e fshehtë i detyrohej fatit të tij. Tani që ishte i lirë, e akoma gjërat s’i ishin nënshtruar ligjit të species.
-Ku janë majmunët?-pyeti e u lëshua me vrap drejt një vendi plot drurë. Aty bënte qetësi. U mbështet pas një peme e priti ta vrisnin. Priste rreth vetes qëniet me mjekër, ato që rridhnin nga raca e mikut të braktisur. Akoma asgjë. Doli me vrap pas një shtegu e në rrugën plot njerëz, hapi krahët e klithi me të madhe:
-Mrekulli! Ky është vullneti i zotit. Edhe ju paskeni këmbë e duar si ne!
E askush nuk ia vuri veshin. Të varfërit që e rrethuan pas një çasti u zhgënjyen e bënë më tej. Të tjerët, pa i kaluar afër, e evituan derisa gjetën itineraret e fshehta. Me mendjen tek dikush që ata i priste. Pierpaolon jo.
Nënqeshi me vete. Akoma nuk ia kishin futur siç duhej. Shpalosi në ajër pasaportën e vet, e nisi të flasë diçka. U çorr në gjuhën e tij. Kërkoi me çdo kusht të dëgjohej. Në këtë vend rriteshin elefantë majë pemëve! Këtu fëmijëve iu pritej kordoni umbriakal e ju dhurohej pushka në shenjë këmbimi! Hiç fare. Edhe ata që kishin nevojë, ishin njëlloj si në vendin e tij. Si miku i tij. Nuk bënin zë. I nënshtroheshin vullnetit të një toke aq shumë të pakët për ta.
Eh, e kush priste të ndërronte mendje ky i huaj në Shqipëri?


I bindur në misionin e vet, Pierpaolo harroi gjithçka. I trasformuar në kafshën e vetes, uli kurrizin e priti. Me të katër gjymtyrët. Këtu ishte vend tjetër. Nuk iu bind njeri. E pakta, mendoi do më hanë të gjallë këta njerëz.
E kanibalët shqiptarë nuk iu afruan. Të paktët i erdhën dhe e ladhatuan me dhimbje.. Ai s’bënte zë. Një fëmijë i prapë i tërhoqi bishtin(të paktën pardesyja e tij kishte një formë të përafërt me qimet e një kafshe), qeshi, dhe i shkeli syrin djallëzisht…