Fije Bari - Uollt Uitman

[Diabolis]

Mirupafshim trilli im

Mirupafshim trilli im – (Pata një fjalë ta them,
Por ja s’është koha e duhur – Më e mira e çdo burri fjalë a e thënë,
Është kur vendi i duhur vjen – dhe me këtë kuptim,
Unë e mbaj timen deri në fund.)

[Diabolis]

I vetvetishmi unë

I vetvetishmi unë, Natyrë,
Dita e dashur, dielli i malit, miku me të cilin jam i lumtur,
Krahu i mikut tim kotur mbi supin tim,
Shpati i zbardhëllyer me lulëzimin e frashërit të malit,
Vjeshta e vonë, ngjyrimet e kuqe, të verdha, të kafenjta,
të purpurta, dhe gjelbërimi i çelur dhe i errët,
Mbulesa e pasur e barit, kafshët dhe zogjtë, ledhi
privat i pakositur, mollët e egra, gurët e zallit,
Copëzat e mbledhura mrekullueshëm, lista e shkujdesur e njëra mbas
tjetrës si ndodh që i quaj ato me vete a mendoj për to,
Poemat e vërteta, (ç’quajmë poema janë veçse piktura,)
Poema për vetësirën e natës, për burra si unë,
Kjo poemë varur turpshëm dhe e padukshme që e mbaj gjithmonë, dhe
gjithë burrat mbajnë,
(Dihet njëherë e mirë, pranuar me bindje, kudo janë burrat si
unë, janë poemat tona mashkullore epsh përgjuese,)
Mendimet e dashurisë, lëngu i dashurisë, aroma e dashurisë, dhënia e dashurisë,
dashuri kacavjerrësit, dhe llagëmi i kacavjerrjes,
Duart dhe krahët e dashurisë, buzët e dashurisë, gishti pallosh i dashurisë,
Gjinjtë e dashurisë, barqet e shtypur dhe ngjitur sëtoku me
dashuri,
tokë dashurie të dlirë, jetë që është vërtet jetë mbas dashurisë,
trupi i dashurisë sime, trupi i femrës që dashuroj, trupi
i burrit, trupi i tokës,
Flladet e buta të paraditës që fryjnë nga jugëperëndimi,
Bleta e egër leshtore që zukat dhe lakmon lart e poshtë,
që ngacmon të rriturën zonjë lulkë, harqet mbi të
me këmbë të fuqishme dashurore, që i merr dëshirën dhe mban
veten drithërueshëm dhe puqur derisa kënaqet;
Lagështia e drurëve ndër orët e para,
Dy të përgjumur natën shtrirë ngjitur bashkë ndërsa flenë, njëri
me një krah pjertësuar poshtë përmes dhe nën belin
e tjetrit,
Era e mollëve, aroma e sherebelave të thyera, mendrës,
lëvores së mështeknave,
Zjarrit të djaloshit, skuqjes dhe shtypjes ndërsa më mirëbeson
çfarë ëndërroi,
Gjethja e vdekur duke fuguar në rrathë dhe vazhdon bie
e kënaqur në taban,
Thumbat e paformë që pamjet, njerzit, sendet, më thumbojnë,
Thumbi i mesit tek unë, që më shpon aq shumë sa kurrë
nuk mundet kënd,
Të ndjeshmit, topthorët, vëllezërit e nënmbështjellë, që vetëm
ndijorët e lejuar mund t’ju afrohen atje ku janë,
Endacaku kureshtar dora që endet përgjatë trupit,
tërheqja e ndrojtur e mishit atje ku gishtat qetësisht
pushojnë dhe zgripin vetvetet,
Lëngu i kthjellët brenda burrit djalë,
Gryerja zemërake aq e menduar sa e dhimbshme,
Tortura, rrjedha e pezmatuar që nuk do të pushojë,
Të tjera si këto unë ndjej, të tjera si këto të tjerët,
Burri djalë që shplan e shplan, dhe gruaja
e re që shplan e shplan,
Burri i ri që zgjohet vonë në natë, dora e nxehtë që kërkon
të ndrydhë çfarë mund ta nënshtrojë atë,
Nata e fshehtë dashurore, të çuditshmet përgjysëm të mirëpritura prerje,
shëmbëlltyra, djersë,
Rrahjet që godasin ndër pëllëmbë dhe fërgëllojnë gishtat
rrethorë, burri i ri gjith’ ngjyer, kuqur, turpëruar, zëmëruar;
Qullja mbi mua e dashnorit tim detit, kur unë shtrihem dëshiruar dhe
lakuriq,
Gazmendi i bebave binjake që zvarriten mbi bar
në diell, mëma që kurrë nuk heq syrin e pagjumë
nga ata,
Trungu i arrës, lëvozhga e arrës, dhe çarja a të çarat
arra me shumë rrathë,
Vetëpërmbajtja e perimeve, zogjve, kafshëve,
Pasoja e poshtër për mua që fshihem a e gjej vetveten
me turp, kur zogjtë dhe kafshët asnjëherë të vetme s’fshihen a i gjejnë
vetet me turp,
Dlirësia e madhe e atësisë, barabitur me dlirësinë e madhe të
mëmësisë,
Betimi i lindjes që kam dhënë, vajzat e mia Adamike dhe të freskëta,
Lakmia që më ha ditë e natë me brejtje urie, derisa
ngopem me çdo të behen djem që do zënë vendin tim kur unë
të jem përtej,
Gjendja e shëndetshme, prehja, kënaqsia,
Dhe kjo vile pjekur rastësishëm prej meje,
Bën punën e saj – e hedh atë pakujdes të bjerë ku të mundë.