Forca ne Islam…

[INDRITI]

I dërguari i Allahut a.s. thotë: “Besimtari i fortë është më i mirë dhe më i dashur tek Allahu se besimtari i dobët, por që tek të dy ka mirësi, kujdesu për atë që të bën dobi, kërko ndihmë nga Allahu e mos u bëj i paaftë, e në qoftë se të godet ndonjë gjë (fatkeqsi) mos thuaj: Në qoftë se do të kisha vepruar kështu e kështu… por thuaj: ky është caktimi i Allahut dhe vullneti i Tij është bërë, sepse fjala në “qoftë se” i hap dyert shejtanit”

[INDRITI]

Personaliteti i myslimanit shquhet sepse ai është pesonalitet ku janë mbledhur në të, të gjitha karakteristikat dhe virtytet më të mira. Ai është personalitet i një besimtari të fortë, trim, të dijshëm, durimtar, bujar, modest, të mëshirshëm, të zgjuar, që kujdesohet për të përfituar nga ajo që bën dobi, kërkon ndihmë gjithmonë nga Allahu, është i kënaqur me caktimin e Allahut dhe i ruajtur duke mos i lënë asnjë shteg dhe rrugë shejtanit që me ngacmimet dhe vesveset e tij dëshiron që ta çojë njeriun në humbje .

Hadithi i lartpërmendur është një ftesë e hapur dhe e qartë që besimtari të dallohet, të shquhet e karakteri i tij të jetë i mbushur me këto virtyte kaq të larta. Që të kemi një ide dhe imazh sa më të qartë dhe të detajuar për këto virtyte, do t’i përmbledhim këto virtyte në disa pika:

Pika e parë: Kuptimi i forcës

Pika e dytë:Shkalla e rëndësisë së forcës

Pika e tretë: Dobitë e forcës dhe shembuj të praktikimit të saj nga personazhet myslimanë

Pika e katërt : Mënyra e përfitimit të saj

[INDRITI]

Domethënia e forcës në kuptimin e këtij hadithi është vendosmëria e sinqertë dhe e lartë, dëshira e fortë dhe zgjuarsia brilante. Natyrisht që kjo buron nga trupi i shëndoshë i cili është larg rreziqeve dhe sëmundjeve, herët është thënë: “Mëndje e shëndoshë në trup të shëndoshë”

Ndërsa forca trupore me shpirtin e zbrazët, me vendosmërinë e dobët, vullnetin e paktë, budallallëkun dhe llogjikën e cekët, nuk është kjo domethënia e saktë e hadithit, sepse Allahu nuk mund ta dojë këtë njeri. Në Kur’an lexojmë se si Allahu ka shkatërruar shumë prej diktatorëve të cilët ishin të fortë, kryeneçë dhe mëndjemëdhenj. Allahu i shkatërroi ata pikërisht kur ata dolën jashtë ligjeve të Tij, i kthyen shpinën programit të Tij e ishin të kënaqur me jetën e kësaj bote, Allahu i Lartësuar thotë në Kur’an: “A nuk e di ti se çfarë bëri Zoti yt me Adin? Me banorët e Iremit me ndërtesa të larta që si ata nuk ka krijuar askush në tokë. Me Themudin të cilët shpuan shkëmbinjtë në luginën Kura. Dhe me Faraonin i cili ishte i fortifikuar me tenda, të cilët e tepruan me krime dhe në të shtuan shkatërrimin. Por Allahu kundër tyre lëshoi dënime të ashpra” (El Fexhr: 6:13)

[INDRITI]

Forca me këtë domethënie të cilën e shpjeguam më sipër ka një rëndësi mjaft të madhe dhe zë një pozitë të veçantë në fenë Islame, pasi ajo është e vetmja rrugë për kryerjen e obligimit të xhihadit i cili është maja më e lartë e kësaj feje, madje ajo është e vetmja rrugë që myslimani t’i respektojë e t’i zbatojë rregullat dhe obligimet e Islamit.

Ndoshta ky është sekreti që Allahu e ka lavdëruar dhe urdhëruar për të.

Allahu i pat premtuar popullit të Adit nëpërmjet profetit Hud se do t’ua shtonte atyre forcën, Allahu thotë në Kur’an: “(Hudi i drejtohet popullit) O populli im kërkoni falje prej Zotit Tuaj dhe kthehuni tek Ai, Ai ju lëshon shi me bollëk dhe fuqisë tuaj i shton fuqi, e mos refuzoni e të bëheni mëkatar”. (El Hud: 52) Dhe në një ajet tjetër Allahu ka urdhëruar duke thënë: “Dhe ju përgatituni sa të keni mundësi force”. (El enfalë: 60)

Në qoftë se do të meditojmë dhe të studiojmë në jetën e profetit Muhammed a.s. do të shohim se ai gjithmonë kërkonte mbrojtje prej Allahut nga të gjitha shkaqet dhe dukuritë e dobësisë, transmetohet se ai e luste Allahun:....Dhe kërkoj mbrojtje prej Teje nga paaftësia dhe përtacia”. Madje kur ai (profeti) a.s. na ka lajmëruar se besimtari i fortë është më i mirë dhe më i dashur tek Allahu se besimtari i dobët, synonte dhe ka pasur për qëllim kujdesin e madh dhe rëndësinë që ka forca, pa neglizhuar aspak.

[INDRITI]

Duke u nisur nga ato që thamë më sipër prej forcës nxjerrim shumë dobi, ja disa prej këtyre dobive:

Guximi dhe kurajo për të urdhëruar për mirë dhe për të ndaluar nga e keqja pa pasur frikë ose t’i bësh dikujt komplimente. Historia Islame dëshmon për këtë, vlen për të përmendur rastin kur dijetari i madh Ibn Tejmije e ka urdhëruar për mirë dhe e ka ndaluar nga e keqja komandantin e ushtrisë Tartare, kur ai kishte vendosur t’i luftonte myslimanët.

Dashuria për xhihad, nxitimi në të dhe guximi për t’u përballur me armikun, ashtu siç bëri Bilali me ish pronarin e tij Umejen në betejën e Bedrit, ose veprimi i Abdulla ibnu Mes’udit kur u përball në të njëjtën betejë me prijësin e idhujtarisë, Ebu Xhehlin.

Durimi ndaj gjërave të dëmshme dhe qëndrueshmëria ndaj vështirsive për hir të Allahut, ashtu siç i ndodhi myslimanëve të parë në periudhën e Mekes kur ata u përballën me torturat dhe ndëshkimet e ndryshme që ushtroheshin ndaj tyre nga ana e idhujtarëve.
Ruajtja e simboleve fetare, si namazi, zekati, agjërimi, peligrinazhi, leximi i Kur’anit, istigfari, sadakaja si dhe adhurime të tjera, ashtu siç bënin shumë prej të parëve tanë të cilët natën faleshin dhe luteshin, ndërsa ditën agjëronin dhe jepnin sadeka pa u lodhur e pa u mërzitur.

[INDRITI]

Mënyrat e përfitimit të forcës dhe që forca të jetë gjithmonë e pranishme në karakterin e myslimanit janë të shumta. Ne po përmendim disa prej tyre:

Nijeti i pastër tek Allahu me fjalë, me vepra dhe në mendime, në mënyrë që asgjë prej teje mos të jetë për dikë tjetër përveç Allahut. Allahu thotë në Kur’an: “Thuaj: Namazi, kurbani, jeta dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e botëve. Ai nuk ka shok, me këtë jam urdhëruar dhe unë jam i pari i myslimanëve”. (El En’am: 162:163) Ai i cili ia dhuron veten e tij Allahut, Allahu e ndihmon atë dhe nuk e lë atë asnjëherë vetëm. Allahu i Lartësuar thotë për banorët e shpellës:“Ne ia forcuam zemrat atyre sa që kur u ngritën thanë: Zoti ynë është Zoti i qiejve dhe i tokës, nuk adhurojmë ndonjë zot tjetër përveç Tij, sepse atëherë do të ishim mizorë” (El Kehf: 14)

Çlirimi nga çdo fuqi dhe forcë përveç forcës dhe fuqisë së Allahut, ai i cili lufton me veten e tij derisa të arrijë në këtë shkallë, e gjen përkujdesjen dhe përkrahjen e Allahut në çdo gjë, e ndoshta ky është kuptimi i fjalës së profetit a.s. ku thotë : “Thoni sa më shumë : S’ka fuqi dhe forcë vetëm se fuqia dhe forca e Allahut, sepse ajo (fjalë) është thesar prej thesareve të xhennetit”.

Mos ndjesia e dobësimit dhe paaftësisë. Ai person i cili ndien dobësi dhe paaftësi e humbet besimin në vetvete dhe si rrjedhojë e kësaj lind përtacia, e ndoshta ky është kuptimi i fjalës së profetit a.s. kur thotë: “Mos u bëj i paaftë”.

& Interesimi dhe përkujdesja për të përfituar nga çdo gjë që është e dobishme. E nuk ka gjë më të dobishme për njerëzimin se ligji i Allahut, Allahu thotë në Kur’an: “A ka gjykim më të mirë se ai i Allahut, këto janë argumente për popullin që logjikon” (El Maide : 50)

Ruajtja dhe zbatimi i përpiktë i obligimeve si dhe shtimi sa më i tepërt i veprave vullnetare (nafile), si psh: falja e namazit të natës, agjërimi vullnetar, sadakaja, përmëndja e Allahut (dhikri) lutja, istigfari, leximi i Kur’anit..etj, në një hadith kudsij lexojmë: “Robi Im nuk afrohet tek Unë me asgjë nga ajo që e dua, veçse me kryerjen e obligimeve që është i urdhëruar dhe ai vazhdon të afrohet tek Unë me vepra vullnetare derisa ta dua, e kur Unë e dua atë, Unë jam dëgjimi i tij me të cilin dëgjon, shikimi më të cilin shikon, dora e tij që lëviz, këmba që ecën, e në qoftë se ai më kërkon diçka Unë ja jap, e në qoftë se më kërkon mbrojtje Unë do ta mbroj atë”.

Asketizmi në këtë botë, braktisja e jetës luksoze, kështu që njeriu mëson të durojë, të gjejë forcë,të rezistojë e të ballafaqohet me vështirsitë e jetës.

Leximi i jetës (veprave) së të parëve tanë, duke parë mirë masën e ndëshkimeve që ushtroheshin ndaj tyre, sepse kjo ngjall tek vetvetja madhështi dhe respekt për ta dhe si rrjedhim përpjekjen tonë për të marrë shembull prej tyre ose përpjekjen tonë për të qenë sa më afër tyre. Një poet thotë:

Përngjasojuni atyre në qoftë se nuk jeni si ata, Sepse përngjasimi i atyre burrave është shpëtim.

Vazhdueshmëria e meditimit në krijimin tonë dhe të universit, sepse kështu njeriu e njeh më mirë realitetin e vetes së tij, nuk bën mëndjemadhësi e as mashtrohet, por përkundrazi ai nxiton duke u përpjekur për të arritur në gradën më të lartë, atë të përsosmërisë. Allahu thotë në Kur’an: “Edhe në tokë ka argumente për ata të bindurit, po edhe në veten tuaj! A nuk po shikoni?!” (Edh dharijatë: 20-21)

Studimi i dijes dhe pjesmarrja në mësimet që zhvillohen për përfitimin e dijes, sepse kështu njeriu i njeh të metat e tij dhe njeh mjetin dhe mënyrën për të shpëtuar nga këto të meta, e jo vetëm kaq por kjo është shkak i qetësis, zbritjes së mëshirës. Në një hadith profetik lexojmë: “Nuk mblidhet një grup njerëzish në një shtëpi prej shtëpive të Allahut, e lexojnë librin e Allahut dhe e studiojnë atë ndërmjet tyre, vetëm se mbi ta do të zbresi qetësia, do t’i mbulojë mëshira, do t’i rrethojnë ëngjëjt dhe do t’i përmendi Allahu ata tek ata të cilët gjenden tek Ai”.

Shoqërimi me të devotshmit dhe njerëzit më të zgjedhur, në qoftë se ti harron ata të kujtojnë, dhe kur ti kujtohesh ata të ndihmojnë, Profeti a.s. thotë: “Personit të cilit Allahu i do të mirën i dhuron një mik të dashur e të devotshëm, në qoftë se harron e kujton e në qoftë se ai kujtohet e ndihmon”.

Distancimi nga gabimet dhe mëkatet, sepse ato janë të dëmshme për trupin, mëndjen dhe fenë, profeti a.s. thotë: “Pesë gjëra e lus Allahun që t’ju mbrojë prej tyre dhe e lus Allahun t’ju mbrojë që t’ju arrijnë: Kur tek një popull shfaqet prostuticioni dhe ata e deklarojnë atë, atëherë tek ata do të shfaqen sëmundjet dhe lëndimet”.

Praktikimi dhe ushtrimi i aktiviteteve sportive të cilat e kalitin dhe e forcojnë trupin, si psh: noti, mundja, atletika ..etj.

[INDRITI]

Domosdoshmëria e çlirimit nga paaftësia dhe përtacia ,përkujdesja dhe interesimi për të përfituar nga çdo gjë që ka dobi .

Domosdoshmëria e mos hapjes së rrugës se shejtanit, duke mos dëgjuar vesveset e tij, qoftë edhe fjalën “në qoftë se”, e thotë këtë fjalë i penduar nga çfarë i ka ndodhur, këtë gjë myslimani nuk duhet t’ia lejojë vetes, në këtë rast ai duhet të shprehet në atë formë që na ka mësuar profeti a.s.: “Ky është caktimi i Allahut dhe vullneti i Tij është plotësuar”. Megjithatë shprehja “në qoftë se” përdoret kur myslimani ndien keqardhje se nuk ka kryer një vepër të mirë, ose që nuk i është krijuar mundësia për ta kryer atë.

Domosdoshmëria e ndjenjës se mëshirës për myslimanin i cili i zbaton rregullat e Islamit në veten e tij, por që është i paaftë dhe neglizhent në ato rregulla që kanë të bëjnë në lidhje me kontributin që duhet të japi ai për shoqërinë Islame. Megjithëse ai është neglizhent në këtë drejtim, ai është shumë herë më i mirë se pjesa tjetër e njerëzve të cilët e luftojnë fenë e Allahut, më të mirë se hipokritët të cilët e shfaqin Islamin dhe në brendësi fshehin jobesimin dhe urrejtjen për fenë e Allahut dhe myslimanët. Profeti a.s. për këtë arsye dëshiron të na tërhëqë vëmendjen në hadith kur thotë: “por që tek të dy ka mirësi”