Ne Teatrin e Veres

[alumni]

http://www.shekulli.com.al/koment/11...02/klosi.shtml

Në çdo stinë

nga Ardian Klosi

Në gjuhën e shtypit dhe të politikës gjermane është mjaft e njohur shprehja Teatër vere. Kjo për arsye se rregullisht, pothuajse çdo vit, në javët që u paraprijnë pushimeve të mëdha të gushtit, ndodh ndonjë skandalth politik, ose bëhet ndonjë potere e madhe për diçka që më vonë shfryhet dhe harrohet. Me sa duket është një prirje e përgjithshme e politikanëve për të bërë edhe një show të fundit, para se njerëzia ta humbasë krejt vëmendjen për ta nën rrezet e nxehta të diellit, përballë bukurive të natyrës.

Teatri veror si nocion dhe si shprehje tek ne ende nuk ka hyrë, ndoshta për dy arsye: ose pse shumica e njerëzve dhe e gazetarëve ende i marrin seriozisht veprimet e politikanëve tanë, ose pse në Shqipëri teatri i politikës zhvillohet përgjatë gjithë vitit dhe një shfaqje më shumë në prag vakancash nuk bën ndonjë përshtypje të madhe.

Megjithatë, teatri që po inskenon në këto ditë të nxehta lideri socialist Fatos Nano për t'u bërë kryeministër, për nga përmasat e tij meriton me plot peshën e fjalës që edhe në fjalorin tonë gazetaror- politik të hyjë shprehja Teatër Vere. Kjo motërzohet menjëherë me shfaqjen tjetër, Teatrin e Dimrit, e cila pati po të njëjtin regjisor gjashtë-shtatë muaj më parë, Fatos Nanon, konkretisht në fillim të dhjetorit, në atë spektakël të madh me emër mbledhje e KPD, ku Krishti ndoqi me kamxhik farisejtë në emër të pastërtisë së tempullit, për ta lënë tempullin më pas po njësoj siç ishte, me bajga e kakërdhi plot, e për t'i pritur farisejtë, hajdutët e kopukët edhe një herë krahëhapur. Puna e pastrimit i ngeli në dorë sekretarit organizativ, kuptohet, për sa kohë i zoti i tempullit do t'ia lërë fshesën në dorë.

Për publikun shqiptar Teatri i Verës nuk ka ndonjë ndryshim të madh nga Teatri i Dimrit. Në atë të të parin regjisori deshi të bëhej president, në këtë të dytin kërkon që të bëhet kryeministër. Natyrisht i pari për nga ngjyrat, dramaciteti, akuzat e rënda, hokat dhe krahasimet me mjetet elektroshtëpiake ia kalonte ku e ku këtij të dytit, në të cilin regjisori ka humbur shumë si nga freskia, ashtu dhe nga besueshmëria e tij dhe s'mund të vërë në skenë më tepër sesa disa konferenca shtypi ku flet vetëm për zgjidhje (ndërkohë që Berisha do ta çojë vendin drejt zgjedhjeve të reja, Nano deklaroi dje se do ta çojë vendin drejt zgjidhjeve të reja), për Majkon si pjesë e zgjidhjes etj. Edhe gazetarët që i shkojnë tufë nga mbrapa, ndërkohë që ky i fshikullon me arrogancën dhe kostumin e tij ngjyrëkrem, arrijnë t'i bëjnë e shumta ndonjë pyetje defiçiente si "Pse nuk bëheni kryeministër, zoti Nano?"
Teatri që nisi regjisori, bash sapo kreu kompromisin kinse historik me Berishën dhe Metën, për të rrëzuar Majkon ka natyrisht edhe aktorë të tjerë. Vetë të kërcënuarin në radhë të parë. Ky, duke mos pranuar t'i përgjigjet asnjë pyetjeje drejtpërdrejt, bëri papritur dje një vizitë në fakultetin e rinisë së tij të parë dhe adoptoi aty gjuhën e Ezopit. Natyrisht ashtu i çiltër dhe pakëz kandid siç është, përdori një gjuhë të lexueshme nga të gjithë, edhe për atë më të riun e gazetarëve, të cilin radiostacioni nuk e lë të shkojë me pushime. Të merrte malli për stilin e rafinuar të shokëve të dikurshëm kinezë të armëve, (që kur i hiqnin fjalën "i ngushtë" togfjalëshit "shoku i ngushtë i armëve", të jepnin të kuptoje jo me pak vështirësi, se ky shok i ngushtë së afërmi do të ekzekutohej). Duke ngjitur shkallët e fakultetit Majko tha: "Unë këtu nuk kam humbur asnjë provim" (edhe vjeshtukët që ishin aty pranë e kuptuan menjëherë që kryeministri deshi të thoshte: "Unë s'kam bërë asnjë gabim të rëndë, Nano, pse kërkon të më heqësh?"). Pastaj u ul në bango, si Enveri dikur në bangot e fillores së Gjirokastrës, dhe tha: "Kur hynit ju në klasë, profesorë të dashur, mua më dridheshin këmbët (!)" (a thua se leksionet e atij fakulteti i ka bërë me Alfred Ajnshtajnin ose me Karl Benzin). Kjo kishte kuptimin: "Të kisha dikur frikë, Fatos, por sot nuk trembem më." Dhe në fund u ngrit dhe bëri në dërrasën e zezë një ekuacion, të cilin unë, me njohuritë e përcipta matematike që kam, edhe fort mirë nuk e kuptova, megjithatë vura re që të dy krahët e barazimit ishin praktikisht të barabartë, sadoqë i dyti i rrethuar pak më fort, çka përkthehej "Qeveria Majko 2 është edhe më e fortë se qeveria Majko 1".

Mënyrat e mbrojtjes së Majkos ndaj sulmit të përbashkët tiranosaur Nano-Meta mund të duken pak të ngathta dhe naive, megjithatë kryetari i PS dhe aq të lehtë saç pandeh nuk e ka. E para, i duhet të mbledhë kongresin e partisë së tij, për të fituar edhe një gram besueshmërie, sepse të gjithë e kemi të gjallë luftën e tij të para tre vjetëve, kur, po për të mënjanuar Pandeli Majkon vuri si ligj të fortë në parti që kryetari nuk mund të bëhet kryeministër. Komisioni i Garancive Statutore që ka vënë në lëvizje këto ditë, jo më që nuk na jep asnjë garanci se Partia Socialiste ka ndonjëfarë statuti, por nuk do mund të na ngjallë as dhe një shpresë që kjo parti nuk do të bëhet së shpejti gazi i mbarë Shqipërisë, sikur të vendosë siç do kryetari.

E dyta, Nano, sikurse e ka zakon tash sa vite, nuk vepron me përmbajtje, me platforma, me probleme që shtrohen për t'u zgjidhur, por me emra dhe lëvizje para kulisave. Të gjithëve na është krijuar përshtypja, se ky njeri kërkon medoemos një post të lartë në shtet si shpërblim për kontributin e tij, vitet e vuajtjes dhe të luftës. Pra nuk është vendi, shteti që kërkon njeriun, por njeriu që duhet të marrë shtetin si shpërblim. Veçse, në qoftë se mendon ende që në Shqipëri ka njëfarë opinioni publik (edhe pse ndonjëherë opinioni publik na duket sikur ka vajtur në fjetore), atëherë duhet t'i shpjegojë këtij opinioni se për çfarë arsye kërkon ta rrëzojë qeverinë "Majko", cilat janë gabimet e rënda të kësaj qeverie, çfarë do të bëjë Nano më mirë se Majkua, cili është programi i tij, si ka ndërmend ta luftojë korrupsionin dhe trafiqet, si do t'ia bëjë, që në këtë vend të fillojë prodhimi i vërtetë dhe shqiptarit t'i rikthehet krenaria kombëtare, si do ta frenojë lakminë për fitim të pasunarëve të rinj dhe shkatërrimin e mjedisit, kur ka ndër mend të heqë dorë nga demagogjia dhe të fillojë nga puna, e plot të tjera.

Nën lëkurën e kryeministrit aktual nuk do të doja të isha kurrë në këto ditët e Teatrit Veror. Më njërën anë nuk sheh asnjë gabim të rëndë të vetin, më anë tjetër i duhet të dëgjojë disiplinën e partisë. Më njërën anë e di që nuk ka mbledhur rreth vetes kokat më të zota të Shqipërisë në lëmenjtë përkatës, më anë tjetër e di që Nano nuk ka për të sjellur krerë më të zot, madje ekziston rreziku të sjellë duar më lakmiqare. Po pranoi të ikë ashtu heshturazi, kokëulur, duke menduar se është ende djalë i ri, se ka kohë të ngjitet edhe një herë, do ta kuptojë shpejt se e përdorën keqas një herë, dy herë, tri herë, si kamikaze dhe si kokë turku, në ditët e këqija dhe në ditët e mira të partisë, kur kafshoheshin me njëri -tjetrin tiranosaurët, ose kur zunë një valle dashurie. Dhe ai mbetet aty, në stolin e kamikazit, një djalë i mirë dhe aq. Urojmë të mos jetë kështu.

Teatri nuk duket se do të mbyllet shpejt, në këtë korrik të nxehtë. Të gjitha gjasat janë që do të vazhdojë, siç thoshte titulli i një filmi të dikurshëm skematik, në çdo stinë.
----------------------------------------------------------------------------

Nano e ka te ngrehur perhere "ceshtjen", si vijon:

[alumni]

Prologu e Epilogu: