Gazetaria Islame(MUSLIMAN ZGJOHU)

[(AHMEDI)]

Islami shqiptar përballë Inkuizicionit

Më datën 10 Janar 2003, drejtori i shtëpisë së librit dhe komunikimit, Pirro Misha, botoi në gazetën Shekulli një shkrim me titull: “Tolerancë Fetare apo Papërgjegjshmëri”.[1] Në këtë shkrim Misha i shpaloste publikut shqiptar shqetësimet e tija në lidhje më trendat e fesë Islame në Shqipëri. Ai shprehte shqetësime në lidhje me islamin shqiptar i cili, qenkësh problematik dhe në rrugë të gabuara sipas tij. I inspiruar nga një libër, prodhim francez, me titull: “Diksioneri botëror i fondamentalizmit” i cili në kapitullin rreth Ballkanit replikonte shpifjet historike serbo-greke mbi islamizimet[2] e shqiptarëve, Misha ashtu si edhe shkruajtësit francez u shqetësonte jashtë mase nga fakti i ekzistencës së organizatave, të cilat sipas tij ushtronin “presionin mbi shqiptarët për ti bërë ata të sillen islamikisht korrekt”. Tregimet frikësuese të librit francez të ndërthurura me përshtypjet islamofobike të Mishës në një aeroport, ku ai kishte parë disa djem dhe vajza të veshur sipas modës islamike shqiptare të viteve 1930, të ndërlidhura këto me përgjigjen e Olsi Jazexhiut në të përditshmen TemA[3] ndaj një shkrimi ofendues që Mustafa Nano kishte sjellë kundër identitetit islamik shqiptar përpara ca kohësh në gazetën Shekulli, përbënin për Mishën shembullin par excellence të rrezikut të arabizimit të Islamit në Shqipëri. Rrezik të cilin Misha e shihte që nga moda islamike e djemve në aeroport të cilët i ngjasonin me ndryshimin e modës anglo-saksone në atë indiane të Mahatma Gandit, e deri të prezenca e Konferencës Islamike në Shqipëri.

Shkrimi i Pirro Misha do të pasohej 3 ditë më vonë me një vrasje makabër kundër muslimanërisë shqiptare. Në datën 13 Janar 2003, në selinë e Komunitetit Musliman Shqiptar do të ekzekutohej sekretari i këtij komuniteti, Salih Tivari. Gazetaria dhe ‘interesat’ e ndryshme që operojnë në Shqipëri do ta faturonin këtë krim mbi “islamizimin arab të shqiptarëve” edhe pse për të nuk do të kishte asnjë fakt. Hoxhallarët e KMSH-se dhe xhamive të Tiranës do t’u merrnin në mënyrë brutale nëpër stacione policore. Atyre do t’iu merreshin shenjat e gishtave dhe fotografi, sikur te ishin kriminelë dhe jo barinj fetar të një populli me identitet të humbur. Vetë selia e KMSH-së do të mbushej me aparatura përgjuese nga spiunazhët që operojnë në Shqipëri. Më pas këto aparate përgjimi do të hiqeshin në mënyrë brutale nga spiunazhi shtetëror shqiptar nën alarmin e një bombe të rreme, alarm i cili do ti faturohej paturpësisht stafit të hoxhallarëve të KMSH-së gjithashtu.[4]

Muslimanëria shqiptare e viteve post 1996 ka vuajtur në mënyrë të pandërprerë nga terrori psikologjik i gogolëve islamik që i janë mveshur asaj periodikisht.

Për arsye të mirënjohura politike, edhe grushti i shtetit që u drejtua kundër rregjimit të Sali Berishës në vitet 1996 – 97 u motivua pjesërisht nga elementë, brenda dhe jashtë Shqipërisë të cilët akuzonin rregjimin berishian se po islamizonte vendin. Disa gazeta në vite dhe kohë të caktuara janë përfshirë në orgji të egra shpifjesh kundër Islamit shqiptar, atij botëror dhe figurës së njeriut besimtar në Shqipëri. Të ndikuara nga hegjemonia e mediumeve perëndimore, shtypi shqiptar i post komunizmit shpesh nuk ka dashur të dallojë figuren e hoxhës shqiptar nga ai i kamikazit palestinez apo muxhahidinit afgan. Figurën e minares së xhamisë nga raketat skud të Sadam Huseinit. Tekbiret e namazit të Bajramit të hoxhës shqiptar, nga slloganet Baathiste të kamufluara më panislamizëm në botën arabe. Mungesa e një shteti protektor të fuqishëm sic është Greqia për ortodoksinë apo Italia për katolicizmin, e kanë cuar Islamin shqiptar që të jetë religjioni më i diskriminuar dhe i persekutuar në arenën shqiptare të 10 viteve te fundit. Në një vend si Shqipëria ku kolonializmi ekonomik ka përmasa katastrofale, pamvarësia morale, politike dhe fetare janë kujtime të humbura. Për këto arsye edhe Islami shqiptar është trajtuar si fe e njerkës nga sundimtarët e Tiranës, dhe muslimanët si rajat modernë të kohëve të Pax Kristjanës.

Shembulli i muajve Janar – Mars 2003 është shembulli më tragjik, tregues, sesi një Komunitet Fetar mund të degradohet, diskriminohet, diskreditohet dhe poshtërohet nga mediumet anarshiste të Shqipërisë së ditëve të sotme. Pas vrasjes së Salih Tivarit, shtypi i pakontrolluar shqiptar, i shtyrë mesa duket edhe nga vetë ‘interesat’ e ndryshme që operojnë në vend, arriti të tregojë nivelin më të egër islamurrejtjes që ka treguar ndonjëherë në historinë e tij që prej viteve 1960. Me sjelljet abuzive të shtypit i cili në shumë raste kishte mbështetjen e heshtur të organizmave shtetërore[5], muslimanëria shqiptare e muajve të fundit ka arritur të kuptoj geton në të cilën jeton dhe diskriminim qe përjeton. Gjatë muajve Janar – Mars 2003 muslimanëria shqiptare është përdhunuar në cdo drejtim nga pseudoanalistët e shtypit shqiptar, që në shumicën e rasteve zotërohet nga të huaj. Ajo është klasifikuar në radikale dhe ekstremiste, në vahabite dhe moderniste, në pleq dhe të rinjë, në talebanë dhe aleancoveriore. Simboli i xhamisë shqiptare dhe Komunitetit Musliman Shqiptar është pikturuar si një skenë monstruoze terrori, ku rryma të heshtura krimi rrine në pritje, me thika të helmatisura në duar për të goditur kundërshtarët heretikë brenda selisë jeshile të islamit shqiptar.[6]

Të diskreditosh Islamin me tituj ksenofobik dhe rracist është bërë modë në Shqipëri. Mosekzistenca e shtetit ligjor në vend, por e ligjit të xhunglës, i ka bërë muslimanët shqiptar që të ofendohen në mënyrë brutale dhe periodike, ndërsa shteti rri e bën sehir. Tituj si “El Sajed, kontratat në emër të Allahut”[7], “Përse nuk erdhën sherbëtorët e Allahut në Tiranë”[8], “Harta e Islamikëve në Shqipëri”[9], “Fier: Kapet njeriu i Sadamit”[10], “Feja islame përplaset me shkollën”[11], “5 mijë banorë braktisin fenë e imponuar nga pushtimi turk, kthehen në ortodoksë”[12], “Bijtë e rinj të Allahut”[13], “Luftë në emër të Allahut”[14], “Skllavë të Profetit”[15] etj janë disa nga titujt më normal – ofendues dhe poshtërues që shtypi shqiptar ka adoptuar në sjelljet e tij me islamin në Shqipërinë e viteve të fundit. Mosekzistenca e ndonjë organizmi intelektual në Shqipëri që të luaj rrolin që ADL (Anti Defamation League) luan për të ruajtur imazhin e çifutërisë amerikane në SHBA, apo që Vatikani luan për kishat katolike në botë, i ka kthyer muslimanët shqiptar në mall pa zot, në palestinezë të Ballkanit. Ata mund të rrihen, shahen, ofendohen, akuzohen dhe defamohen në mënyrë mizore nga shtypi i pashpirt shqiptar. Ata trajtohen si çifutët nën Rajhun e III.

Amalgami i urrejtjes anti-gege të simbolizuar me berishizmin, dhe më pas i përforcuar nga revanshi toske – vllaho – ortodoks qe Partia Socialiste i solli Shqipërisë së post 1997 janë disa nga faktorët që kanë cuar në ndërtimin e frymës islamurrejtese në Shqipërinë e diteve të sotme. Kjo frymë e cila historikisht është përforcuar nga spiunazhet e huaja që kanë operuar në vend, pas 1997 ka kaluar në ekstrem. Fryma urrejtëse anti-islame mund të shihet fare qartë edhe në figurat kryesore që drejtojnë shtetin shqiptar sot.

Letra më e fundit që Gary Kokalari i dërgonte Komunitetit Islamik Shqiptar në SHBA më 2 Qershor 2003 vërteton këtë. Ajo përmbante më vete një përmbledhje të fjalimit të Fatos Tarifës, ambasadorit të sotëm shqiptar në SHBA, i cili në një fjalim të mbajtur në 1998 në Seminarin e Karolinës mbi Studimet e Krahasuara Islame, vërtetonte pathosin anti-musliman që ai, si përfaqësues i rregjimi i tij zotëronte.[16]

Në disa nga shkrimet defamuese anti-islame të cituara më lart lexuesi mund të lexoj cudira rreth islamit shqiptar. Në shkrimin “Harta e Islamikëve në Shqipëri” për shembull, te Gazetes Shqiptare të italianit Karlo Bolino më datë 27 Mars 2003 lexuesi mund të lexojë ndër të tjera se në Shqipëri ekzistojnë “Talebanë” të cilët kane vrarë Salih Tivarin (sic duket me urdhër nga Mulla Omari). Ndërsa aparatcikët e Karlo Bolinos shpikin talibanë[17], Gazeta Sot prodhon pararoja republikane të Sadam Huseinit në katundet e Lushnjës në numrin e datës se 23 Marsit 2003.

Shtypi shqiptar i viteve të fundit përvec krijimeve fantastike tip “talebane” ka prodhuar edhe shkrime urrejtjenxitëse nga fondamentalizmi kristjan që operon haptaz në Shqipëri dhe deklaron me krenari dëshirat e tija satanike për rikonkuiste kundër shumicës muslimane. Shkrime si “5 mijë banorë braktisin fenë e imponuar nga pushtimi turk, kthehen në ortodoksë”[18] të botuar në Koha Jonë më 15, Nentor 2000, përkthimet e Oriana Fallacit nga Aurel Plasari, dhe shkrime në gazetën katolikocentriste “Shqipëria Etnike” janë me të vërtetë alarmante dhe tregojnë nivelin e lirisë islamurrejtëse që ekziston në shtypin shqiptar kundër fesë islame.

Këto punime, ashtu si edhe ai i 23 Janarit 2006 në Revista Klan me titull: “Kërcënimi Islam për Shqipërinë”[19] ku lexuesi gjen një rezyme të “Diskionerit botëror të fondamentalizmit”, të prezantuar nga Pirro Misha më parë në gazëta Shekulli, përmbajnë mesazhe të hapura urrejtjenxitëse kundër fesë islame. Shkrimi i Klanit nr. 232 që shoqërohet me një foto të djemve të Xhamisë së Dine Hoxhës në Tiranë të rënë në suxhud, shkon aq larg saqë ta deklarojë Islamin rrezik për shoqërine shqiptare. Trajtimi i Islamit dhe muslimanëve si rrezik për sistemin nëpër posterat e Revistës Klan, Gazetës Shqiptare dhe shtypit shqiptar në përgjithësi, një lexuesi të kujdesshëm të historisë i ngjallin Dezha Vu në mendje të posterave nazist kundër çifuterisë gjermane të përpara Luftës së Dytë Botërore. Në Rajhun e III ka qenë modë që Gestapo të shtynte shtypin e saj të prodhonte karikatura dhe shkrime judeofobe. Karikatura rabinesh çifut që mbanin në duar thesa me para për të blerë “volkun” gjerman dhe kontrolluar botën kanë qenë moda e propagandës së Rajhut III. Shkrimi i Klanit 292 ku mbi besimtarët musliman vendoset kryetitulli “Rreziku islam për Shqipërinë” i ngjajnë një replike të frikshme të propagandës naziste të Luftës së Dytë Botërore. Veshja fotografike e shkrimit në fjalë me foto të Bin Ladinit dhe Sali Berishës me Sabri Kocin për krahu, janë shembulli par excellence i stereotipit negativ që Islami merr në median shqiptare të viteve të fundit. Simboli i burkes afgane, Sabri Kocit me Berishën dhe Gazideden, Bin Ladenit, dhe slloganet “bij të Allahut” janë disa nga formacionet më të cilat propagandat e vjetra antimuslimane ballkanase kanë vendosur të degjenerojnë imazhin e muslimanit të ri shqiptar në shekullin e XXI. Muslimani ballkanas që ështe portretizuar me bashibozukun turk dhe jeniçerin arnaut nëpër propagandat antimuslimane ballkanase gjatë shekujve të XIX dhe XX, sot po kërkohet të barazohet me talibanët e Afganistanit dhe perversët pedofil të lozhave të Oksidentit, sic shkrimi “Skllave të Profetit” i revistës Klan nr. 309 vërteton.

[ attachmenti eshte skanim i nje gazete naziste gjate luftes se II boterore dhe menyren sesi ajo e shihte njeriun çifut ne gjermani ... kush sheh posterat e klanit sot mund te shoh nje dezha vu te madhe ]


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Shekulli, 10 Janar 2003

[2] E quaj “islamizimet” pse propagandat antishqiptare kane aluduar nder shekuj, ashtu si edhe opinionisti i gazetes Shekulli Mustafa Nano perpara pak muajsh ne te peditshmen e Koco Kokedhimes, se shqiptaret nuk jane popull musliman, porse jane islamizuar nga dhuna turke. Por meqe teza e “dhunes turke” nuk punoi mire per c’islamizimin shqiptar, koheve te fundit kartat e fondamentalizmit, ekstremizmit, radikalizmit, fanatizmit, prapanizmit, injorantizmit, integralizmit, antiperendimorizmit dhe antiamerikanizmit jane hedhur ne tavoline.

[3] Al-Mustafa Kunder Ervinit, TemA, 03 Shtator 2003, fq. 6

[4] Albania, Terror ne Seline e Komunitetit Musliman, 21 Janar 2003, fq. 7

[5] Mediat si shtylla e katert e pushtetit, jane vendosur nen kontrollin pothuaj total te shtetit ne Shqiperine e sotme. Ofensiva qe ato kryejne kunder islamit, shpesh vjen me lajme nga “burime” shteterore te cilat kur merren me islamin humbasin cdo ndjesi qe shenjteria e kesaj feje mund te kete ne vete.

[6] Albania, Tivari: Puc ne Komunitetin Mysliman, 21 Janar 2003, fq. 7

[7] Shekulli, 24 Tetor 2002

[8] Dita, 3 Shkurt 2003

[9] Gazeta Shqiptare, 27 Mars 2003

[10] Sot, 23 Mars 2003

[11] Koha Jone, 14, 03, 2001

[12] Koha Jone, 15, 11, 2000 online:

http://ëëë.kohajone.com/arshive/2000/11/15/Lajmi38.asp
[13] Klan Nr. 292, 26 Janar 2003

[14] Ibid, Nr. 291, 19 Janar 2003

[15] Ibid, Nr. 309, 1 Qershor 2003

[16] Carolina Seminar on Comparative Islamic Studies, "Albania, Kosovo, and Islam", a presentation by Dr. Fatos Tarifa, online: http://ëëë.unc.edu/depts/islamsem/fatos.htm

[17] Ne nje replike qe pata me gazetaret e Gazeta Shqiptare me 23 Maj 2003 kur ata ishin ne KMSH, ne lidhje me defamimin publik qe gazeta e tyre i jep fese sone periodikisht, ata e pranuan perpara meje se “gazeta e tyre perdorej nga …” dhe se faj ne kete mes kishte edhe vete KMSH-ja qe nuk ndjehej perpara shpifjeve qe ajo merrte.

[18] Koha Jone, 15, 11, 2000
[19] KLAN Nr. 292, Kercenimi Islam per Shqiperine, 26 Janar 2003, fq. 6

[(AHMEDI)]

Eshtë koha për emancipim

Nga: Olsi Jazexhi

Historitë e urrejtjes kundër atyre që mendojnë, besojnë, vishen dhe veprojnë ndryshe në faqet e historisë njerëzore janë shumë. Ndër shekuj për shembull shumë njerëz në Evropë mendonin se hebrejtë pinë gjak kristianësh nga inati që kanë për të fundit. Raste të këtilla ne gjejmë në Anglinë e vitit 1144. Skizofrenët që nuk pranonin dot njerëz që mendojnë ndryshe, gjatë shekullit të 17-të shkuan aq larg sa që mitin e gjakpirjes së hebrejve ta lidhin me ceremoninë e tyre fetare të maznës. Hebrejtë dhe muslimanët janë përshkruash shpesh në faqet e historive evropjane si anti-Krishtë, parazite, bij Atilash që zbresin nga Orienti barbar dhe mallkim për perëndimin. Kryqezatat e lëshuara gjatë viteve 1096-1272 nga Kisha Katolike nën bullat e Papë Urbanit II kishin për qëllim pushtimin e Palestinës dhe çlirimin e saj nga “të pafetë" musliman. Gjatë rrugës për në tokën e shenjtë bandat e terroristëve kryqtarë shpesh masakronin me mijëra hebrenj nëpër Gjermani dhe Francë, apo edhe ‘heretikë’ të tjerë si ortodoksë, bogumilë, albignezë, muslimanë etj që gjenin rrugës për në tokën e shenjtë.?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" />


Në kohët moderne çifutët dhe muslimanët gjenden shpesh të akuzuar dhe viktimizuar për fatkeqësitë që Evropa mund të ketë hasur kohë pas kohe. Në vitin 1873 për shembull hebrejtë akuzoheshin në Gjermani si shkaktarë të depresionit ekonomik të Evropës. Gazetari Vilhelm Marr që mbahet edhe si themelues i termit "anti-Semitizëm," shkroi pamfletin e famshëm urrejtjenxitës "Fitorja e Hebrejve kundër Gjermandomit" në të cilin ai argumentonte ‘konspiracinë botërore’ që hebrejtë kërkonin sipas tij të bënin kundër botës. Në Rusinë Cariste dhe moderne idetë e konspiracisë çifute dhe muslimane tatare për të sunduar Mëmën Rusi kanë qënë prezente kurdoherë.



Pas 11 Shtatorit fatin e hebrejve mesjetarë, shpesh e kanë provuar edhe muslimanët evropjanë të cilët jo në pak raste kanë rënë pre keqtrajtimesh dhe stereotipesh mediatike. Shumë fanatikë të papërgjegjshëm, pas 11 Shatorit 2001 janë munduar të shesin mitin e konspiracisë islamike ndaj botës. Ky mit të cilin kam patur rastin ta dëgjoj vetë nga disa persona fanatikë kristjanë mbështetet në përralla apokaliptike – biblike sipas së cilës “Islami” do të çohet një ditë nga lindja e mesme për të dominuar oksidentin. Kjo valë psikopatie mitologjike, që e sheh Islamin si diçka të frikshme dhe mitike, fatkeqësisht ka prekur në shumë raste edhe vendin tone, ku herë pas here intelektualë tanë të paformuar historikisht (shpesh ish-nxënës marksistë leninistë) bëjnë gafa të papara me identitetin e shumicës fetare të popullit tonë.

Antipatitë antisemitike kanë qënë më të spikatura gjatë rregjimit hitlerian në Evropë. Sipas nazistëve armiqtë e vërtetë të Gjermanisë nuk ishin britanikët apo sovjetikët por hebrejtë, të cilët sipas Hitlerit kërkonin të shkatërronin Gjermaninë. Propaganda naziste gjermane nëpër revistat e gestapos gjatë viteve 1940 i portretizonte hebrejtë vazhdimisht si forca të të keqes. Propaganda naziste gjatë luftës së dytë boterore shkonte aq thellë në absurde saqë revista naziste “Aryan Review” pretendonte se çdo arritje civilizuese në botë i përket njeriut arian. Deklarata të tilla mbi civilizimin njerëzor fatkeqësisht janë dëgjuar edhe në kohët tona në Perëndim. Kështu për shembull kryeministri Italian Silvio Berluskoni që njihet për gafat dhe apologjitë e tij të shpeshta përpara pak muajsh deklaroi se civilizimin islam është inferior ndaj atij kristian. Më vonë po i njëjti njeri deklaroi se Benito Mussolini nuk kishte vrarë asnjë njeri gjatë sundimit të tij. Për të dyja gafat Berluskoni u detyruar të kërkojë falje sa ndaj komunitetit Hebre të Italisë aq edhe ambasadorëve të vendeve islamike.

Deklarata skizofrenike si ato të Berluskonit lexuesit shqiptarë lexojnë në ditët tona shpesh edhe në shtypin tone i cili sundohet në përgjithësi nga një vakëti ekspertize për çështje ndërkombëtare dhe në veçanti botës islame. Më saktë ekziston një klasë ish-enveristësh dhe titistësh në trevat shqiptare që shkruajnë nga Tirana, Kosova apo Maqedonia të cilët kërkojnë të ndalojnë me çdo kusht muslimanët shqiptarë të praktikojnë fenë e tyre në publik pas inkuizicionit të gjatë komunist që ata kaluan gjatë dekadave të terrorit komunist. Kjo klasë e cila makthohet kur sheh sesi muslimanët shqiptarë, tashmë të liruar nga diktaturat dhe paragjykimet për të cilat titistët dhe enveristët në fjalë shërbyen për 50 vjet, gëzojnë të drejtën e fesë dhe mendimit. Makthimi më i madh për këtë klasë të pareformuar titistësh dhe enveristësh është kur sheh muslimanët shqiptarë të integrohen në shoqërinë shqiptare siç kanë bërë të gjithë komunitetet muslimane në botën liberale perëndimore.



Shkrimi “Siguresa” i datës 6 Dhjetor 2003 në gazeta Shekulli nga Arbën Xhaferri ishte një përfaqësues përfekt i atyre shkrimesh që rracistët kanë prodhuar përgjatë shekujsh kundër njerëzve që mendojnë dhe janë të ndryshëm. Jo vetëm kaq por ai shkrim mua më ngjante me fletërrufetë që organet bazë të partisë lëshonin nëpër qyetet tona gjatë kohës së Enverit ndaj personave që tregonin shfaqje reaksionare në veshje dhe bindje. Kërkesa e Arbën Xhaferrit për inkuizicion publik dhe largim nga puna të përkthyeses së talentuar kosovare (e cila është shumë herë më e edukuar sesa Xhaferri, master e gjuhës angleze), pse e fundit mban gjatë punës së saj një shami ishte një klithje tipike diskriminuese e modeleve totalitare që shembin më dhunë liritë që individi gëzon në shoqëritë demokratike. Argumentimi Xhaferrian se kjo veshje krijon për shqiptarët në Evropë sensin se ata janë popull islamik është tepër i pasinqertë dhe anti-fetar. Evropa dhe SHBA-të janë mëse të qarta për identitetin islamik të shqiptarëve dhe me këtë ata mburren në arenën ndërkombëtare kur tregojnë kujdesin e tyre për popullin tonë, pa dallim fetar apo etnik. Justifikimet historike që Xhaferri mundohet të hedhi në shkrimin e tij dhe gjetjet e fatkeqësi-sjellësve janë akte dhe scapegoat-ë tipike të rracistëve gjatë historisë evropjane. Të atyre të cilët nuk mund të pranojnë diversitetin, lirinë e besimit dhe mendimit. Aludimi i zotit Xhaferri se veshja e zonjës kosovare në fjalë sipas normave kuranore do të çojnë medoemos në mbylljen e pishinave, kinemave, vrasje të Baba Dimrit dhe realizimi projektesh alla-afganistani jo vetëm se tregojnë padijeninë e z. Xhaferri me realitetet e botës islame, por mbi të gjitha dëshmojnë rrezikun ksenofobik dhe anti-fetar që i cënoset shoqërisë shqiptare në ditët e sotme nga ish-titistët e pareformuar të shoqërive tona. Për më tepër lidhja e pasinqertë që zoti Xhaferri i bën librit të shenjtë të muslimanëve dhe lirisë së tyre në veshje, më një rregjim të shkuar në malet e Azisë Qëndrore, është po aq keqdashëse sa ka qënë propaganda urrejtjenxitëse naziste kundër hebrejve gjatë luftës së dytë botërore kur akuzontë të fundit për projekte për të sunduar botën.



Identiteti fetar i zonjës kosovare nuk ka pse shqetëson aspak z. Xhaferri dhe klasën e tij simenduese. Zonja kosovare në fakt punon për OSBE-në në Kosovë, një organizatë misioni i të cilës është është Siguria, Demokracia dhe Emancipimi i vendeve të Evropës lindore që aspirojnë integrim në BE dhe i edukimi me vlera humane të klasës së korruptuar politike të vendeve tona e cila ka nevojë për reformë dhe kuptim të vlerave demokratike. Deklaratat e OSBE-së në Prishtinë pro mbrojtjes së identitetit fetar të punonjëses shembullore kosovare B.I. janë shembulli më i qartë që duhet të ndjekin titistët e reformuar shqiptarë që pretendonjë të shohin një ditë Shqipërinë pjesë të familjës së madhe Evropjane, ku njeriu rrespektohet për vlerat, besimin dhe përkatësinë e tij. Siç edhe z. Xhaferri thekson në shkrimin e tij, ka qënë propaganda serbe ajo që ka tentuar vazhdimisht të trembë perëndimin me etiketën e fondamentalizmit islamik që ata duan t’iu veshin shqiptarëve. Për këtë arsye z. Xhaferri nuk ka pse të bëjë lojën e propagandave serbe dhe të krijojë frikë të kotë në popull pse një vajzë e talentuar kosovare ka vendosur të ndjekë modën orientale në veshjen e saj në vend të asaj që mund ti pëlqej Xhaferrit. Xhaferri bën mirë që të mos mërzitet edhe nga largimi i delegatit Sherif Konjufca nga kursi i specializimit në Gjermani, pasiqë i fundit sipas oganizatorit të OSBE-së Halil Ibrahimi u larguan nga kursi pasiqë nuk i pëlqente bursa prej 25 Eurosh në ditë dhe kërkonte një scapegoat për paratë qyl që nuk mundi të merrte nga qeveria gjermane.


Muslimanët shqiptarë trashëgojnë në traditat e tyre shqiptare shumë veshje të bukura nga e kaluara e tyre e artë islame. Veshje të tilla nuk kanë pse trembin enveristët dhe titistët e pareformuar shqipfolës, të cilët kërkojnë t’iu imponojnë shqiptarëve veshje politikisht korrekt sipas modave titiste nëpër institucionet tona publike apo siç bënin aparatçikët e Enver Hoxhës me disidentët që guxonin të vishnin Blu Xhinse apo mbanin flokë të gjata gjatë epokës së tyre të urryer. Kohët kanë ndryshuar dhe integrimi i shqiptarëve në familjen Evropjane është një garanci më shumë që ata nuk do të kenë të përballen më me vigjilantë enveristë dhe titistë që t’iu diktojnë shijen e veshjes, modës, ideologjisë apo fesë. Për këtë arsye zotërinjëve me komplekse inferioriteti siç do ti quante Konica superperëndimorët tanë, iu sugjeroj se koha ka ardhur që ata të reformohen. Ata duhet të kuptojnë vlerat e larta të tolerancës perëndimore dhe të mos kthehen në vigjilantë ndaj modës sonë në veshje dhe qethje, dhe as të bëjnë lojën e Titistëve që kërkonin me çdo kusht të deislamizonin kombin shqiptar si hap i parë drejt sllavizimit.

[(AHMEDI)]

KADARE RIMERR ROLIN E NENKRYETARIT TE FRONTIT DEMOKRATIK


“Mbyllet konferenca për harmoninë fetare”, njoftoi gazeta “Korrieri” ( dhe disa të tjera) në mëngjesin e datës 16 nëntor 2003. Vetëm një ditë më parë gazetat kishin njoftuar se në Tiranë kishte filluar më 14 nëntor punimet e saj Konferenca ndërkombëtare ( disa thonin seminari , takimi) dyditor , 14-15 nëntor 2003, me temën “Fetë dhe qytetërimet në mijëvjeçarin e ri. Rasti i Shqipërisë”. Sipas gazetave dhe emisioneve televizive të Tiranës kjo Konferencë u organizua “nën patronazhin e lartë” të kryetarit të shtetit të Shqipërisë, Alfred Moisiu, nga një Komision i kryesuar nga shkrimtari Ismail Kadare dhe me bashkëpunimin e UNESCO-s, me qendër në Paris.


Ne, pjesëmarrësit nga jashtë Konferencës


Për përgatitjet e kësaj konference është bërë punë e zhurmë me kohë. Kemi qenë të detyruar qysh në muajin qershor të këtij viti të hynim në debat për synimet dhe mënyrën si po përgatitej Konferenca që sapo u mbajt. Në gazetën “Rimëkëmbja” të datave 10, 17 dhe 24 qershor është botuar shkrimi “Harmonia fetare të mos përdoret si maskë e anti-myslimanizmit. Drejt “harmonisë fetare” me qerren e islamofobisë së Ismail Kadaresë e të Pirro Mishës”.

Ky shkrim diktohej nga fakti se me përgatitjen e kësaj Konference ishin ngarkuar dy intelektualë shqiptarë nga më të njohurit për shkrime me frymë të theksuar islamofobie. Këtë përzgjedhje të organizatorëve e shihnim si “sfidë ndaj arsyes” në përgatitjen e një konference të tillë. Në atë shkrim janë trajtuar çështje të tilla si : “Protagonizmi i Kadaresë nga “Pajtimi Kombëtar” i Ramiz Alisë tek “Harmonia Fetare”e Moisiut, “Demonizuesit e Islamit nuk mund të pranohen për shenjëtorë e mësues të harmonisë fetare”, “Frymëzimet danteske, mllefet e Falaçit dhe vegimet sioniste në islamofobinë e Kadaresë” , “Shkrimtarët që kërkojnë kisha në vend të xhamive”, “Inatosja e Kadaresë me ndërtimin e xhamive i shkon për shtat kristosllavizmit e janullatizmit”, “Presidenca nuk ka përse hyn në vallen e atyre që përçajnë myslimanizmin në Shqipëri”, “Harmonia fetare të mos na verbojë para dukurive shqetësuese që po shtohen”.

Këto nëntema janë trajtuar në katër faqe gazete, pra diçka më shumë se referatet më të gjata që u mbajtën tani në Konferencë. Edhe pse një shkrim si ky nuk gëzon privilegjin ( jo dhe aq të dëshiruar nga ne) të jetë pjesë e ndihmesës në punimet e kësaj Konference, për të gjithë ata që janë të interesuar në ndjekjen e debatit për këto tema, ato mbeten të shkruara si një mendim ndryshe nga ato referate e kumtesa që gëzojnë status zyrtar të materialeve të Konferencës për harmoninë fetare në Shqipëri. Madje disa shkrime në “Rimëkëmbja” kanë meritën se u kanë dhënë studiuesve më seriozë mundësinë që të dinë se ku mund të përplasen me “mendimin ndryshe”. Kështu që ne të “Rimëkëmbjes” edhe pse ishim përsëri “të bojkotuarit e mëdhenj” të një veprimtarie akademike e politike për një problem ku ne jemi të angazhuar prej vitesh në mënyrë intensive dhe “heretike” mbetemi protagonistë të këtij debati dhe do ta vazhdojmë atë pas Konferencës.


Konferenca për “harmoninë fetare” ishte intolerancë përjashtuese në debatin intelektual


Kështu qysh në fillim kemi të drejtë të themi se “Konferenca për harmoninë fetare” e organizuar nën kontrollin e rreptë intolerant e përjashtues të atyre që mburren se punojnë në kuadrin e “shoqërisë së hapur”. Ajo ishte veprimtari e shoqërisë së mbyllur në fushën e mendimit. Më shkoqur Konferenca e zhvilluar nën patronazhin e lartë të kryetarit të shtetit, nën hijen e rëndë e direktivat inatçore të Ismail Kadaresë dhe një bashkëpunimi të UNESCO-s, ishte një veprimtari e sektarizmit politik dhe akademik për një temë ku duhet të shfaqej më shumë se në çdo rast “toleranca” me të cilën shqiptarët mahnitkan botën, aq sa Veton Surroi me një mburrje të pazakontë e përmblodhi në “fjalë lapidare” : “kush lind shqiptar, lind tolerant”.

Mirëpo po të gjykojmë nga mënyra sesi ata që organizuan e drejtuan Konferencën për harmoninë fetare duhet të themi se ajo nuk paska qenë organizuar e drejtuar nga shqiptarë, sepse ishte një veprimtari me hije të madhe intolerance pasi nuk kishte lënë vend për të paraqitur edhe mendime ndryshe nga ata që kërkonte raporti i mbajtur nga Ismail Kadare.

Gazeta “Albania”e datës 15 nëntor fjalën e hapjes së presidentit Moisiu e kishte botuar nën titullin “Të promovojmë jetesën e përbashkët”. Pyesim : kështu a promovohet “jetesa e përbashkët” në fushëm e mendimit, duke monopolizuar vetëm për disa mundësitë e shprehjes së mendimit nëpërmjet veprimtarive e mjetevet publike dhe duke vënë karantinën e heshtjes e të diskriminimit për ata që përpunojnë e mbrojnë edhe mendimin ndryshe për problemet e fesë në Shqipëri? Doni apo nuk doni ju që organizuat “Konferencën për harmoninë fetare” mendimi ndryshe nga ai i juaji ekziston, do të përhapet pavarësisht se sa embargo e “kadareiada” do të organizoni, sa mjete të mëdha materiale e propagandistike ju vihen në dispozicion , kurse “mendimi ndryshe” kavërdiset me dhjamin e vet të pakët, por shumë të shëndetshëm.


“Konferenca e Kadaresë” shëmbëlltyrë e forumit të dikurshëm të Frontit Demokratik


Gazetat shkruajnë se “mbyllet konferenca për harmoninë fetare”. Por tani hapet debati edhe më i gjërë për këtë konferencë. Do të flasin e të shkruajnë edhe ata që nuk ishin aty të rrasur kokë më kokë në “mrizin politiko-propagandistik” të bariut Kadare. Një “manar” i Kadaresë para gati një viti , më saktë më 24 dhjetor 2002, botoi në paçavuren e katolikocentrizmit “Shqipëria Etnike” që del në Shkodër një shkrim me titull “Abdi Baletës së “madh” i zë “diellin” Ismail Kadareja “ i vogël”!. Ky titull shkrimi më sugjeroi tani idenë të përdor dhe unë termat “Mrizi i Kadaresë”.

Nga pamjet televizive krijohej një përshtypje se në sallën ku u bluan mendimet për harmoninë fetare kishte shumë nga ata që vapën e debatit në mendimin politik për fenë e politikën përpiqen ta kalojnë vetëm duke rrasur kokën si delet në bishtin e njëra tjetrës në “mrizin e Kadaresë”. Kishte natyrisht edhe zyrtarë që ishin aty sa për prani jo për pjesëmarrje në debat. Kishte dhe mjaft intelektualë që për 5 ose 6 dekada nuk u janë ndarë sallave ku bëhen veprimtari të tilla me pretendim shkencor, por me karakter ekspozues e ceremonial. Pamjet e asaj salle, komentet që dëgjuam në emisionet televizive, sidomos afishimi shpërpjestimor i Kadaresë të krijonin më shumë përshtypjen se më 14 e 15 nëntor 2003 në sallën e Tirana Internacional ishte mbledhur Këshilli i Përgjithëshëm i Frontit Demokratik të Shqipërisë dhe ku nënkryetari i këtij Këshilli, Ismail Kadare, në mungesë ndoshta të justifikuar të kryetares Nexhmije Hoxha, po mbante një raport mbi një temë tipike që trajtohej dikur nga Fronti Demokratik “Mbi unitetin revolucionar në gjirin e popullit dhe detyrat tona në t’ardhmen”.

Raportin e Kadaresë mbi “harmoninë fetare të shqiptarëve dhe shëmbullin që përbën kjo për botën” ( “fener ndriçues i socializmit si dikur) disa gazeta të Tiranës e botuan të plotë më 15 nëntor, kurse fjala e Moisiut mezi kishte gjetur vend jo të dukshëm në gazetën “Albania” ( prandaj humoristët e ” Fiks Fare” na zbavisin çdo mbrëmje me britmat “Moisiu, Moisiu” duke kërkuar e mos e gjetur fotografinë e tij në faqet e para të gazetave). Gazeta “55”, e cila ia ka rëmbyer simotrës saliste “Tema” privilegjin për të reklamuar Kadarenë, tekstin e Raportit e ka botuar nën titullin shumë serioz “Harmonia fetare në Shqipëri”. “Gazeta Shqiptare” tekstin gjithashtu të plotë e ka vënë nën një titull më problemor “Ekstremistët islamë e qarqet greke rrezikojnë tolerancën’. “Koha Jonë” ka theksuar aspektin direktivëdhënës të Raportit me titullin: “Si ta ruajmë harmoninë e çmuar fetare”. “Tema” nuk ka shkuar më larg se një përmbledhje nën titullin “Harmonia fetare përmes historisë dramatike”. “Al bania” që për shumë kohë ka qenë propagandistja më e zellshme dhe më e pëlqyer e Kadaresë e kishte ulur dhe më shumë nivelin e pasqyrimit me një reportazh të rëndomtë nën një titull që nuk ka të bëjë shumë me temën e Raportit “Kadare: terrorizmi një zezonë planetare”. ‘Zëri i Popullit” ka mbajtur një heshtje të plotë sikur në Tiranë të mos ishte bërë fare kjo veprimtari. Duket “Zëri i Popullit” është tani më i shqetësuar kur në Tiranë bëhen veprimtari politike ose shoqërore që u çojnë njerëzve mallin e së kaluarës, siç ua çoi mallin e mbledhjevet të Frontit Demokratik kjo Konferenca për harmoninë fetare.

Mjafton një lexim i shpejtë i atyre që tha Kadareja për të provuar menjëherë shijen e një raporti në Frontin Demokratik “ mbi unitetin e popullit” dhe kujdesin që duhet treguar që armiqtë të mos gjejnë të çara në të.

Kadareja ka zbatuar një skemë të njohur raportesh të kohës së komunizmit. E fillon shtjellimin me një tabllo të shkurtër të situatës ndërkombëtare ku vihen në dukje rreziqet e çastit. Kadare këtë pjesë ia ka kushtuar rrezikut kryesor, “terrorizmit ndërkombëtar” (që për Perëndimin kapitalist zëvendëson “komunizmin bolshevik” ndërsa për komunistët lindorë do të zëvendësonte imperializmin amerikan). Kadare e ka theksuar se terrorizmi është pa fe e pa atdhe, pa din e pa iman, pa shtëpi e pa kufi por që kërcënon botën me kataklizëm. Kështu është thënë edhe për komunizmin e imperializmin.

Pastaj si në raportet e dikurshme Kadare përcakton pozitën ndërkombëtare të Shqipërisë e të shqiptarëve, duke vënë në dukje se kemi miq, po dhe armiq që po ia nxijnë imazhin shqiptarit dhe se për të përmirësuar këtë imazh duhet të ndreqen të metat e të afirmohen vlerat. Kështu e kishte ndërtuar skemën Enveri për raportet. Më tej ia mësyn derën historisë së shqiptarve, nxjerr në pah vlerat e saj më të mira. Në këtë rast është “harmonia fetare”. Pastaj trajton sipas skemave të njohura se ka dhe nga ata që duan ta prishin këtë harmoni ( unitetin e dikurshëm ideologjik në gjirin e popullit) dhe propozon masa shtrënguese shtetërore e ligjore që këtyre t’u ndalet dora, më shumë t’u lidhet gjuha.Kadare dha direktivën që rrezikun më të madh për harmoninë fetare në Shqipëri ta shohin tek “Shfaqja e një rryme radikale midis myslimanizmit shqiptar”. Pra u mor vesh përse duhej kjo Konferencë. Kadare ka shpalosur me marifet trillet e tij politiko-fetare të ambalazhuar edhe me trillimin letrar për të mos u dukur shumë subjektivist në trajtimin e problemit. Kadare është munduar të hiqet sikur nuk është ai që gjatë 12 viteve të shkuara ka bërë ngacmime e provokime të forta për prishjen e përpjestimeve e të harmonisë midis feve të vendosura historikisht në Shqipëri. Kadare nga fillimi e deri në fund të raportit të tij ka folur pa iu referuar ndonjë force të caktuar politike e fetare, ndonjë grupi, apo individi që prish punë dhe ka përdorur metodën e tij të lëshimit të qortimit e akuzës në global, por gjithmonë larg mëkatevet ku është zhytur edhe ai vet ose rryma e mendimit që përfaqëon. Kadare nuk citon asnjë libër, asnjë dokument, nuk përmend asnjë mendimtar, me përjashtim të rilindasve në përgjithësi. Sepse nuk do që as tërthorazi të identifikojë qëndrimet e tij.


Disa teza të Kadaresë që ngjallin kundërshtim


Nga një vështrim i shpejtë i parë dallohet se ka një sërë tezash në Raportin e Kadaresë me të cilat mund e duhet të bëhet polemikë. Edhe pse Konferenca ishte për t,i thurur lëvdata tolerancës së shqiptarëve, harmonisë së shqiptarëve dhe në kushtet e besimeve të ndryshme, Kadare përdor për shqiptarët termat “ një popull aspak i urtë, madje do të thoshnja i prirur si pjesa më e madhe e ballkanasve për acarim” Sipas Kadaresë jo gjithë ballkanasit e kanë këtë prirje.Nuk besojmë se Kadare e ka bërë nga padijenia kur shtrembëron të vërtetën historike dhe thotë se “katolicizmi është feja e parë e shqiptarëve”. U përket historianëve të përpiqen dhe angazhohen në radhë të parë t’ia hedhin poshtë këtë tezë dhe t’i mësojnë mirë Kadaresë se feja e parë e shqiptarëve kanë qenë besimet pagane, kurse nga fetë monoteiste ka qenë “Krishterizmi” e jo katolicizmi, sepse për katolicizëm e ortodoksi sikur nuk mund të flitet para Skizmës së madhe të Kishës së krishterë në vitin 1054 dhe pas kësajSkizme shqiptarët ishin në masën më të madhe ortodoksë e jo katolikë. Prandaj kemi të drejtë të dyshojmë se Kadare vepron sipas oreksit të katolikocentrizmit me tezën e tij të gabuar.

Kadare lëshon tezën se “ shqiptarët u shfaqën si komb filosemit” dhe se “Filosemitizmi i tyre përballoi provën më të vështirë, holokaustin”. Kadare mund të ketë në vetvete ndjesi të çuditëshme që nuk do t’i shprehë më qartë dhe përdor mënyra të tilla për të qenë në paqe me vetveten, por nuk bën aspak mirë që hidhet në të tilla spekulime në një Konferencë për harmoninë fetare në Shqipëri. Kadare mundt të ketë detyrim ndaj qarqesh të caktuara, ose të kërkojë t’u hyjë në zemër qarqeve apo individëve të caktuar duke sajuar “kombin filosemit” në Shqipëri, por kjo është gafë e rëndë dhe provokim ndaj shqiptarëve. Të jesh kritik ndaj disa tipareve të politikës e të sjelljes së hebrenjëve në botë ose politikës së Izraelit nuk do të thotë se je antisemit. Të jesh njerëzor ndaj vuajtjeve të hebrenjëve në vende e periudha të caktuara nuk do të thotë se je “filosemit”. Shqiptarët mbajtën qëndrimin që mbajtën ndaj hebrenjëve në vitet e holokaustit për njerëzillëk dhe jo për filosemitizmin e sotëm të Kadaresë, apo që të sajojë Kadareja një “komb filosemit”.

Kadare spekulon në mënyrë të vrazhdët e provokuese kur konvertimin e shumicës së shqiptarëve në myslimanë e shpjegon vetëm me njërin nga shkaqet , madje jo me shkakun kryesor të kësaj dukurie, me “ tundimin nga favoret”, duke përjashtuar gjithë shkaqet e tjera për të cilat është folur e shkruar shumë nga të huaj e shqiptarë. Por, u dashka shkruar edhe më shumë se Kadareja nuk heq dorë nga shtrembërimet e të vërtetës. Ismaili me këtë tezë po na i paraqet paraardhësit tanë që u bënë myslimanë si njerëzit më pa karakter, më qelepirxhi të Ballkanit, pa ndjenjën e duhur fetare. Po si do ta shpjegojë Kadareja që jo të gjithë shqiptarët u bënë myslimanë? Apo do të dalë tek teza e katolikocentristëve se vetëm ata që mbetën në fenë e krishterë ishin shqiptarë të vërtetë dhe për rrjedhojë vetëm të krishterët e sotën shqiptarë janë tamam shqiptarë? Nëse shqiptarët u bënë myslimanë vetëm nga tundimi për favore, atëherë pse nuk u tunduan dhe ata që mbetën të krishterë?! Apo mos vallë ata ishin më të afërt me popujt e tjerë që nuk binin pre e këtij tundimi?! Ja pra si Kadareja në Raportin e “Konferencës për harmoninë fetare” ka futur spica që i shtyjnë të tjerët të polemizojnë me të në këtë mënyrë. Dhe këto spica Kadareja nuk i ka futur në ndonjë intervistë të shpejtë, por në një dokument që e ka përpunuar me kujdesin më të madh, prandaj edhe duhet gjykuar me rreptësinë më të madhe në çdo rresht.

Pajtohemi me Kadarenë se : “Harmonia fetare sa ç’është madhështore si ngrehinë, aq është edhe e brishtë. Mjafton e çara e parë serioze, mjafton radikalizmi i njërit prej besimeve që ngrehina të shembet”. Por, ama duhet të polemizojmë edhe më tej fort me Kadarenë se çfarë quan ai “radikalizim të besimit”, se tek cili besim janë shfaqur shenjat më shqetësuese të radikalizimit në Shqipëri, se çfarë qëndrimesh ka mbajtur vetë ky Kadare ndaj fushatës për “kryqzata në Shqipëri”, ndaj pohimve se në Shqipëri po bëhet e duhet të bëhet “Rikonkuistë spanjolle” si para 500 vitesh, duhet të bëhet prozelitizëm dhe se një pjesë e madhe e shqiptarëve duhet të hidhen në apostazi?

Qëndrimet e shkrimet publike të Kadaresë janë të njohura e janë qortuar shpesh nga shumë njerëz në Shqipëri e në Kosovë. Kadare duhet të thotë diçka për këto qortime para se t’i besojmë se i ka me sinqeritet disa gjëra të mira që ka parashtruar në raportin e tij.

Gëzohemi që më në fund dëgjojmë nga Ismail Kadare se disa gjëra “jeta e historia i kanë vendosur njëherë e përgjithmonë e nuk kanë nevojë të vihen në dyshim”. Por, ama kemi të drejtën të kërkojmë prej tij të na qartësojë se kujt ia drejton këto qortime e këshilla, kush janë ata që kanë tentuar të venë në dyshim historinë, të përmbysin 555 vite histori, të ndryshojnë atë fizionomi që ka marrë kombi shqiptar gjatë kohës që u ngjiz dhe u afirmua si komb më vete. Kadare nuk u shpëton dot me heshtje kërkesave për të sqaruar disa pozicione të tij të mëparshme që kanë ngjallur shqetësim përsa i përket ribërjes së historisë fetare e kombëtare të shqiptarëve. Kadare nuk mund të çlirohet lehtë nga përgjegjësitë që ka për disa teza ta mbrapshta që ka hedhur në bisedat e tij me francezin Alen Boske vite më parë.


Kadare ka përgjegjësi të rëndë dhe për spekulimet që bëjnë të frymëzuarit prej tij


Nëse Kadare ende nuk e ka marrë vesh duhet t’i kujtojmë se në Shqipëri është arrestuar një javë një zhgarravitës palolibrash që kërkon “rikonkuistë spanjolle” në vendin tonë, që mohon shqiptarizmin, që kërkon të tjetërsojë toskët, pra edhe Kadarenë, se nuk qenkan shqiptarë. Ky zhgarravitës, ndër të tjera, është denoncuar dhe arrestuar sepse e ka përçmuar fenë islame, si besim, duke e quajtur atë “fe të poshtërimit njerëzor”. Pavarësisht se ky nuk është mëkati më i rëndë në palolibrat e tij përsëri kjo diçka tregon.

Pas lirimit nga paraburgimi për t’u hetuar në gjendje të lirë, ky zhgarravitës ka dhënë një intervistë fodulle ku ndër të tjera ka theksuar : “ Në vitin 1998 kam nxjerrë botimin tim të parë ”Një shenjtore për Rikonkuistan (shqiptare)”. Me këtë libër kam dashur të tregoj se islamizmi duhet të kthehet në kristianizëm...Unë thjesht bëj pjesë në krahun e studiuesve që besojnë se islamizmi e ka penguar Shqipërinë të ecë përpara, por nuk jam inicuesi i parë për këtë ide. Një debat të tillë e ka bërë edhe Ismail Kadare më 3 mars 1992 në “Lë Figaro”. Kadare thotë në këtë debat se “islamizmi është fatkeqësi kombëtare e shqiptarëve. Në lidhje me këtë shqiptarët në Nju Jork kërkuan që Kadareja të shpallej një Selman Ruzhdi”. ( shih gazeta “Shekulli “ 25 tetor 2003 shkrimi “Autori i li brave anti-islam :s’jam terrorist”).

Pra ky zhgarravitësi, Kastriot Myftaraj, për të shfajsuar veten rikujton një gjë të njohur se Ismail Kadare ka të paktën një dekadë që është frymëzuesi i një rryme të mendimit tek shqiptarët që islamizmin e ka shpallur mëkatin fillestar të kombit, që ka lëshuar klithmat për denigrim të Islamit dhe për konvertim masiv. Një tjetër dishepull letrar i Kadaresë dhe i përkëdheluri nga Kadareja, Neshat Tozaj, pas kthimit nga Parisi në janar të vitit 1995 kërkoi që në Shqipëri besimi mysliman të shuhej nëpërmjet një rregjistrimi të popullsisë ku shqiptarët të shënoheshin të gjithë si të krishterë. Kadare është frymëzues i asaj rryme islamofobe që e kanë trumbetuar shumë në fillim të këtij viti në Shqipëri nëpër gazeta e ekrane televizive Pirro Misha, Mustafa Nano, Enkel Demi dhe që paralajmëroi e nxiti me propagandë atë dukuri tejet të shëmtuar që e ka kthyer Bashkësinë Myslimane të Shqipërisë në arenë kacafytjesh të tipit mafioz për pasurira dhe krimi të rëndë që ende nuk pa sqarohet. Kadare ka këmbëngulur për të falsifikuar dhe përpjestimet fetare në Shqipëri.

I frymëzuari prej Kadaresë, Kastriot Myftaraj mburret : “Unë në librin tim vë në dyshim dhe vet shqiptarizmin. Sipas mendimit tim shqiptarizmi është pasardhës i albanizmit. Po kur shqiptarët u myslimanizuan ata u zhdukën si të tillë”. Teza se shqiptarë duhen quajtur vetëm ata që mbetën në besimin katolik, apo se myslimani i Shqipërisë për t’u bërë shqiptar duhet të ndërrojë fenë është trumbetuar shumë në Shqipëri e në Kosovë. Kadare në raportin e tij ka heshtur për këtë. Atëherë kujt ia drejton Kadareja direktivën : “Asnjë ngacmim a provokim nuk mund të lejohet midis vet besimeve”. Nëse Konferenca nuk është ndalur në atë se kush provokon e kush provokohet atëherë përse shërben ajo?!


Kadareja edhe në Raportin e Konferencës ka vazhduar ngacmimet provokuese


Po Kadareja vet a ka bërë veprime ngacmuese e provokuese? Ka bërë dhe shumë , madje ka bërë dhe në Raportin që mbajti në Konferencë. A duhej që këtë Konferencë ta organizonte, frymëzonte dhe ta drejtonte pikërisht njeriu që ka bërë veprime të tilla kundër harmonisë fetare dhe kundër një realiteti shekullor?! Këtë pyetje ne e kemi shtruar shumë kohë para se të lindin debatet e tanishme.

Përsëri duke iu referuar pa adresë të saktë shkrimeve që u botuakan në Internet, Kadareja bubullin : janë hedhur ide që mohojnë haptazi kombin shqiptar, në emër të një kombi tjetër, atij islamik”. Pse nuk i saktëson gjërat Kadareja? Si nuk e ditka Kadareja se nuk ka komb islamik, se Islami është një fe universale që përqafohet e praktikohet nga shumë kombe e kombësi të ndryshme? Mos vallë ngaqë Kadare i trajton gjërat si propagandist tendencioz dhe jo si studiues ai bie në gabimin konceptual që Ummetin mysliman ta marrë për “komb islamik?! Apo Kadareja pa e thënë qartë është konsumues i etur i përrallave që shkruajnë të frymëzuarit prej tij si Kastriot Myftaraj e Skënder Shkupi se dikush në Shqipëri dashka të bëjë një “komb islamik”, madje tashmë paska krijuar “nacionalizmin islamik”?! Pse nuk ka tentuar t’i qartësojë ose shtrojë për debat në Konferencë edhe gjëra të tilla Kadareja, po lëshon nga një tymëse në Raportin e tij?!

Pse Kadare nuk shprehet se tek kush i ka parë ai tendencat fatkeqe në Shqipëri për ta vënë fenë mbi kombin? A është në gjendje Ismail Kadareja të na vërtetojë se rreziku i panarabizmit për shqiptarët qenka në të njëjtin nivel me rrezikun e panhelenizmit, sikurse ka tentuar ta lëshojë kalimthi në Raport këtë tezë helmuese?! Është një shpikje kadareiane se paska një prirje për t’i ngushtuar të drejtat e njeriut tek shqiptarët vetëm në të drejta fetare

[(AHMEDI)]

Për një manifest civil të myslimanëve shqiptarë

Nga Ervin Hatibi
http://www.shekulli.com.al/koment/4s...003/hatibi.htm

Ashtu si pas atentateve kundër ambasadave amerikane në
Afrikë, ashtu si gjatë luftës në Kosovë, ashtu si pas 11
shtatorit edhe vrasja e Tivarit solli rrezikun islamik në
vatrat e shqiptarëve si gjithnjë përmes sebepit të vrasjes
dhe armës në formë togfjalëshash të errët semantikisht apo
shkartisje imazhesh me xhami e besimtarë. Gazetarët sipas
traditës së krijuar mësynë xhamitë dhe Komunitetin. Se në
shoqërinë tonë të painteresuar për fenë, vetëm në raste
xhenazesh kujtohen për hoxhën, kështu që sërisht pas
xhenazeve amerikane, u desh xhenazeja jonë vendase që të
thirreshin në detyrë përballë mikrofonëve hoxhallarët dhe
besimtarët, gjithnjë në një tentativë vetëmbrojtjeje të
kompensuar nga fajësimi paraprak për të thënë se si minimum
… janë edhe ata njerëz si të tjerët… dhe se feja … nuk
është edhe aq e keqe…
Nëse “problemi islam i shqiptarëve” këto ditë nuk është më
në faqe të parë kjo nuk do të thotë se ai nuk mbetet një
nga çështjet përherë të hapura pambarimisht si gjatë gjithë
dekadës së fundit. Ai thjesht pret pas mënxyrës së radhës.
Nuk duhet harruar se siç thamë, kudo që të ndodhin gjëma,
si në Amerikë (dy kullat) e Afrikë (dy ambasadat) si nëpër
priftërinj ( ai i masakruar në Durrës, për motive banale) a
hoxhallarë (Salih Tivari) ekzistoka një mekanizëm
vetëshkrepës akuze, i cili duan apo nuk duan myslimanët
praktikantë, do t’i vërë çdo herë para përgjegjësive e
akuzave. Pa qenë nevoja të propozojmë striptiza emocionale
apo politike, duhet të kuptojmë se një pjesë e këtij
fajësimi është disi i natyrshëm dhe shkaktohet nga izolimi
e mungesa e transparencës së institucioneve tona fetare që
nga xhamitë e deri tek Komuniteti Mysliman apo edhe
shoqatat e huaja myslimane. Gjithashtu mungesa e qëndrimeve
publike të besimtarëve përmes akteve shoqërore të dukshme,
botimeve serioze dhe diskutimeve të hapura mbi çështje të
shoqërisë shqiptarë dhe të Islamit, do të vazhdojë të
prodhojë paqartësi dhe justifikime për fajësime të reja. Të
cilat edhe si në të kaluarën do të përfundojnë jo thjesht
me artikuj të pakujdesshëm gazetash, apo deklarime sadiste
zyrtarësh, por gjithnjë e më hidhur si ndodhi edhe me
arrestime të mistershme si ai i Ilir e Aishe Hajrullahut,
apo mbledhje shenjëgishtash e fotosh pa ndonjë arsye të
deklaruar, apo abuzime me përgjime mikrofonash ( për të
thënë vetëm aq sa kemi parë në shtyp). Nëse njerëzit e
interesuar, e jo thjesht myslimanët e xhamive, nuk u
shkojnë çështjeve gjer në fund, gjithë zhurmat për rryma
fetare, radikalizëm, e ekstremizëm, për të ardhurit nga
shkollat fetare “gjysëm ushtarake” apo për prezencën e
shoqatave të huaja myslimane, atëherë gjithë zhurmat mbi
shkolla e kurse fetare të rrezikshme apo luftë për pushtet
në Komunitet, do të rikthehen me jehona përherë e më
shurdhuese; sa kohë që këto çështje kanë mbetur ende pa
përgjigje, janë po aty të gatshme për t’u ripërdorur në
inerci fushatash të tjera, pas kushedi së çfarë tjerë
ngjarjesh.
Vrasësit e Tivarit apo të tjerë kriminelë që dikush kërkon
t’i “islamizojë” e t’ua bashkangjisë besimtarëve, janë ditë
e natë të lirë, brenda a jashtë vendit. Liria e tyre u merr
përditë nga pak liri të gjithëve, e jo thjesht myslimanëve
me mjekra a të ngjashmëve, në emër të të cilëve spekulohet.
Një shoqëri e cila toleron viktimizimin apo abuzimin mbi
një pjesë të saj, thjesht i krijon vetes një thembër Akili,
vdekjeprurëse për gjithë trupin.


Shënim i autorit: Ky shkrim është botuar i plotë në shkurt
të këtij viti në gazetën “Drita Islame”, për t’u ribotuar
muaj më vonë po aty. Po e propozoj sërisht për një spektër
më të gjerë lexuesish, meqë problematika e shkrimit përkon
jo vetëm me ngjarjet e këtyre ditëve në Elbasan, por është
kthyer dhe në një lloj paradigme-virus që premton të
shtrihet edhe në të ardhmen.

[(AHMEDI)]

JO E MADHE INTELEKTUALE PER NGRITJEN E KATEDRALES POLITIKE



Ragip Gjoshi

Doli nga shtypi libri i dr. Muhamet Pirrakut "Jo katedrale
ne emër të shqiptarisë së imagjinuar'. Ky libër ka 193 faqe
dhe rezyme në gjuhën angleze. Ia vlenë të lexohet si një
përpjekje që i heq maskat kësaj ideje marroqe dhetepër
qëllimkeqe.

Pas disa reagimesh me peshë, lidhur me vendimin për
ngritjen e një katedraleje katolike në oborrin e gjimnazit
"Xhevdet Doda" në Prishtinë, i nxitur dhe provokuar
intelektualisht nga zëra ndjellakeq që thërrasin për ndasi
politike, kombëtare e fetare, studiuesi dhe historiani i
mirënjohur, dr. Muhamet Pirraku, nga thellësia e qenies së
ndërgjegjes prej dijetari, si një zë proteste, nxori librin
e tij me të ri, që i kushtohet eksluzivisht kësaj
problematike.

Libri i dr. Pirrakut, i cili sapo ka dalë nga shtypi, në
ballinë mbanë titullin thirrje: 'Jo katedrale në emer të
shqiptarisë së imagjinuar". Ky libër vjen në një moment të
veçantë, të shtegtimeve tona drejt plotnisë së lirisë, tash
kur jemi në një udhëkryq historik, dhe mesazhi i tij duket
të jetë i qartë, si një JO e madhe intelektuale vendimit të
kryetarit të Kosovës për ngritjen e katedrales politike në
oborrin e gjimnazit "Xhevdet Doda" - në qendër të qytetit
të Prishtinës .... !

Ky libër ka dy pjesë. Është i sajuar nga dy trajtesa të
autorit. Syzheu, por edhe objektivi i librit, është
demaskimi i marifetllëqeve të krishtera katolike antiislame
"presidenciale" që po përdorën si truk politik për të
"mashtruar' Evropën, njësoj siç u veprua me qëndrimin
anti-UÇK-e, para dhe gjatë Luftës Nacionaiçlirimtare, për
të mashtruar Millosheviçin ?!?

Në pjesën e parë të librit, objekt i trajtimit është
"Toleranca fetare - bazë e ardhmënisë paqësore në Kosovë".
Është ky një shkrim që këtu vjen si një dosje e hapur e
krimeve të Kishës serbe ndaj shqiptarëve. Ky studim ishte
shkruar për Konférencën për Paqe e Tolerancë në Vjenë, më
16 e 17 mars 1999. lshte kjo një qasje e shkruar në
rrethana të rënda historike, si një zë denoncues ndaj
dhunës në permasa gjenocidale të kishës ortodokse serbe
ndaj zhbërjes së Kosovës dhe të shqiptarësisë së saj.
Vërtet, kjo pjesë e librit është shkruar kur Kosova ishte e
mbytur në gjak dhe e kallë në zjarr nga okupatori serb.
Aktualiteti i përmbajtjes së këtij shkrimi edhe sot është i
freskët.

Në pjesën e dytë të librit të dr. Pirrakut, është trajtesa
që zë vendin qëndror, Jo katedrale në emër të shqiptarisë
së imagjinuar", titull me të cilin është emërtuar libri.
Përmbajtja e këtij shkrimi vjen si akuzë e argumentuar dhe
si kundërshtim këmbëngulës ndaj Kishës katolike, e cila, në
"emër të së vërtetës së Fesë së Krishtit', bën përpjekje të
parreshtura për konvertimin e "heshtur të shqiptarëve
myslimanë në katolikë. Po ashtu mesazh i fuqishëm,
nëpërmjet argumenteve, i dërgohen edhe dr. Rugovës, i cili,
sipas autorit, me plot hile e ka mbështetur idenë për
ngritjen e Katedrales katolike mbi themelet e një shkolle
laike. Njëkohësisht, Rugova, duke u bërë "më Papë se
papa!", kundërshton vendimin dhe vënien e gurthemelit të
Monumentit të Lirisë në ambientin universitar të
Prishtinës.

Më një gjuhë herë-herë të mjaft të ashpër, e me një
demoralizim të hetuar - nga fugatimi aktual i krishtërimit
romano-katolik në Kosovë, dr. Muhamet Piffaku argumenton se
"nuk mund të ngritët shqiptarësia katolike e imagjinuar e
Kosovës, pa shqiptarësinë myslimane historike të saj!"

Në këtë libër, thirrje për JO të madhe Katedrales, Pirraku
apostrofon edhe faktin se shqiptarët në Ballkan jetojnë të
rrethuar me ortodoksë me gjene antishqiptare. Dhe, spikat:
"Po të kishte gojë kombi shqiptar, do të lemeriste - Më
lëni rehat tajetojë rrugën time të zhvillimit!"

Profesor dr. Muhamet Pirraku, autor i shumë studimeve dhe
publikimeve, njëri ndër studiuesit e historisë së kulturës
në Kosovë-, sjell një vistër faktesh shkencore për
identitetin e kombësisë shqiptare dhe për identitetin
historik, fetar e kulturor të popullit të Kosovës, si pjesë
e pandashme e tërësisë etnokulturore e gjeopolitike të
Shqipërisë. Në libër autori dëshmon tapinë e autoktonisë së
shqiptarisë, identitetin fetar plotë toierancë, ndër
shekuj, dhe, sipas tij, dikush dëshiron ta ngre lugat
mesjeten!

Me një guxim qytetar dhe intelektual, Pirraku radhitet, pas
reagimeve të vyera të intelektualëve: Mehmet Kraja, Sadri
Fetiu, Bislim Lokaj dhe Ilir Krasniqi, por me argumente
proveniencash të shumta dhe me qasje shumë më të
përkushtuar për ta treguar shkallën e rrezikshmërisë së
Vendimit të Kryetarit të Kosovës, Ai parreshtur, në gjithë
librin, bën thirrje për të hequr dorë nga ngritja e një
katedraleje politike!!!

Autori përpjekjet e Rugovës i quan "hipokrizi në emër të
shqiptarisë së imagjinuar katolike!?!" Madje sipas këtij
libri, i cili tashmë ka arritur në duart e shumë lexuesëve,
"kërkesa për lugatimin e mesjetës" është mjet i nxitjes së
urrejtjës ndërfetare dhe i luftës ndërfetare shqiptare në
përmasat asnjëherë më parë të njohura. Ndaj, gjithë porosia
e kësaj vepre mund të sublimohet në kërkesat për tërheqjen
e pakusht të vendimit nga ana e dr. Rugovës dhe Imzot Mark
Sopit, dhe, për ndërtimin e objekteve kapitale fetare e
kulturore, të vendosin Kuvendi i Kosovës dhe Qeveria e
Kosovës. Pirraku thërret: Patjetër të hiqet godina e Kishës
ortodokse serbe nga ambientet universitare, sepse është një
objekt i dhunës politike dhe gjenocidaie antishqiptare!

Duke sjellë plot argumente për domosdonë e tërheqjes së
vendimit politik të AntiGjergjit, të quajtur 1. Rugova, i
cili pas obstruksionit që i ka bërë Luftës nacional
çlirimtare të UÇK-së, është pozicionuar në përpjekjet për
të devalvuar rolin e kësaj Ushtrie të lavdishme. Kështu,
për të përmbysur skenarët e rinj të tij, autori i librit
mbështetet edhe në konstatimin e Mehmet Krajës, se 'Vendimi
për ndërtimin e Katredrales në qendrën e një qyteti ku
99.9% e popullsisë është me përkatësi fetare myslimane, që
është kryeqyteti i një vendi po me këtë përkatësi, mbi 95%,
është vendim kryekreje politik. Përveç Pirrakut, kundë
realizimit të idesë për ngritjen së Katedraies
romano-katolike në qendër të Prishtinës, janë prononcuar
edhe intelektualë të tjerë.

Dr. Sadri Fetiu thotë, se;"Katedralja në qendër të
Prishtinës reflekton mjerimin tonë shpirtëror, fukarallëkun
tonë mendor dhe poitronizmin tonë shekullor ndaj të huajve,
që kanë vepruar pothuajse gjithnjë kundër interesave tona
kombëtare".

Piképamjet e Fetiut jané shprehur qarté né milefin e tij
ndaj poltronizmit dhe diferentizmit té intelektualéve
shqiptaré, duke théné se: "nése ndodh kjo éshté miré qé né
vend té Fakultetit té Rologjisé té ndértojmé njé çmendiné
me permasa gjiganteske, pér ta vendosur né té gjithé
budallakíné qé ka lulézuar né kokat e disa politikanéve té
dorés sé pare dhe té njé pjese té elektoratit té tyre".

Në kontekst të dëshmisë për heqjen dorë nga kjo ide, në
këtë libër vjen edhe reagimi i Ilir Krasniqit, i cîli, pasi
i llogariti, me matematikë, vlerën e tokës që do të marrë
kisha romano-katolike për katedralen, për 26 herë më të
madhe se çmimi i një shkolle të tipit "magazinë ruse" që do
ta ngritë kisha romano-katolike, theksoi burrërisht: Del se
edhe: Selia e shenjtë, Vatikani, plaçkit Kosovën. ...!?!

Studiuesi Pirraku, pérveç ideatoréve té kétij vendimi, né
shénjestér ka véné edhe "intelektual' e "akademiké", si Ali
Podrimja, pér mbéshtetjen e idesé sé ngritjes sé késaj
katedraleje, siç kritikon edhe matrapazé té tjeré té
letrave tona dhe té tarafeve té ndryshme intelektuale e
politike.

Né fund té librit Jo katedrale né emér té shqiptarisé sé
imagjinuar, autori pér vend té Katedrales romano-katolike
propozon tokén e ndaré pér Tempullin e Paqés "Néna Tereze",
ndérsa né vendin e gjimnazit "Xhevdet Doda" preferon té
ngritet MONUMENTI I LIRISE', té cilin kryetari dhe KK i
Prishtinés nuk duan ta shohin né ambientet studentore

Si porosi pérmbyllése e kétij libri, mund té vijé sentenca
e studiuesit Rexhep Qosja:

“Tè jesh aty ku nuk luftohet génjeshtra, éshté
njésoj si té jetosh aty ku nuk luftohet pushtimi", té cilén
autori sikur ta keté pasur pér moto té pérkushtìmit té tij
pér té mbrojtur JO-né e madhe intelektuale pér ngritjen e
katedrales politike né qendér té Prishtinés”.

[Klevis2000]

Regjimet totalitare kanë një histori të veçantë të një
obsesioni armiqësie me leshrat e gjatë të njerëzve. Që prej
diktaturës së Pinoçetit në Kili që shihte tek mjekrrat dhe flokët e
gjata rebelim të majtë e gjer tek Enver Hoxha i cili vuri një breber
në Rinas për të huajt me flokë të gjatë, të cilët hynin kështu në
vend përmes një postblloku prej gërshëre…
Këto ditë media jonë nuk i kurseu sërisht "si në atë kohë"
leshrat e mjekrrës së disa të rinjve muslimanë dhe prezenca e tyre
në Rinas (ku i shohin dhe të huajt…) ka motivuar dhe artikuj kundër
tyre. Zellshëm gazetat dhe revistat na bëjnë të ditur se këta djem
me mjekrra janë rekrutuar nga projekte të mistershme arabe për të
islamizuar Shqipërinë kjo edhe pse grupet evangjeliste që veprojnë
në Shqipëri haptasi në web-sitet e tyre deklarojnë se duan të
envagjilizojnë Shqipërinë. Por në këtë çast na kujtohet se feja
është çështje përshtatshmërie politike. Si mund ta kuptosh këtë
ndryshe kur në një artikull të nesërmen e një spektakli që në mënyrë
fyese kishte bërë si personazh të vetin Papën, na thuhej se prishja
me Vatikanin është një mallkim për shqipëtarët tani që duan të
integrohen në Evropë. Mesazhi është i qartë. Fetë nuk respektohen
për ato që janë, apo se përfaqësojnë identiete të shenjta të
aderuesve të tyre, por për shkak të interesave të tyre gjeo-politike
që supozohet të përfaqësojnë. Atëherë, ndërsa më në jug, në shumë
raste pagëzimi dhe ndërrimi i emrit është kusht për punësim, ne
marrim mundimin të përkthejmë enciklopedi franceze për të gjetur
probleme, të cilat mund t`i prekim edhe me dorë.
Djem dhe vajza që mbajnë simbole të fesë islame në Shqipëri, në
mënyrë diskriminuese po mbartin mbi vete peshën e "armikut publik".
Shumë prej tyre pa asnjë shkak të ligjshëm janë detyruar të japin
shenjat e gishtërinjve dhe fotot e veta. E ajo që do rikujtuar prapë
e sërisht, është se nuk kemi të bëjmë me "rekrutime" por me
praktikim të ligjshëm të një besimi, gjë e cila siç duket është e
vështirë për t`u kuptuar nga njerëz pa ndjeshmëri shpirtërore përveç
se në terma pagesash arabësh apo teorish konspiracioni. Islami nuk
është rrezik për Shqipërinë, por dimensioni i nevojshëm shpirtëror
në një shoqëri që ka zhvilluar këto dhjetë vitet e fundit si
industrinë e vet më aktive, atë të prostitucionit dhe trafiqeve
ilegale. Civilizimi Islam është një nga arritjet më të mëdha të
njerëzimit, por të emocionuarit nga ndjenjat anti-islame përfitojnë
nga strukturat e mendimit të ndërtuar nga njerëzit tanë prej
sistemit që kaloi dhe e ushqejnë këtë edhe me botime të reja.
Edhe pse dihet se ekstremizmi fetar është produkt i shkeljes së
të drejtave, lënies jashtë të njerëzve nga përfiitimet e shoqërisë,
ata që duan të na alarmojnë për këtë rrezik në Shqipëri ironikisht i
kontribuojnë vetë kësaj. ?shtë vetëm për t`u lavdëruar, fakti që
muslimanët shqiptarë, të përballur me një fushatë të tillë të egër
kundër fesë së tyre dhe fyerjes së asaj që është e shenjtë për ta,
nuk i kanë dhënë shkak nxitësve të urrejtjes me raste faktike, duke
treguar se i përkasin një tradite të përkryer tolerance, e cila më
shumë se shqiptare është islame dhe për këtë arsye për ata që kanë
sy objektivë për ta parë, dëshmitë ndeshen në tërë botën islame.
?shtë koha që në Shqipëri të shihet ajo logjikë e vendimit
gjyqsor në SHBA që i dha të drejtën një policeje të konvertuar të
mbante shaminë si pjesë e uniformës sepse ligji që njeh të drejtën e
besimit është mbi rregulloret, ashtu siç duhej të kishte qenë edhe
në rastin e vajzave muslimane të shkollës së gjuhëve të huaja; apo
vendimi gjyqësor që njohu të drejtën e policëve muslimanë në SHBA
për të mbajtur mjekërr, sepse ligji që njeh lirinë e praktikimit
fetar është mbi paragjykimet e atyre që për hir konjukturash e kanë
zërin më të lartë. Presidenti i SHBA-së ndërhyri para pak kohësh kur
një nga liderët e një prej lëvizjeve kishtare të djathta përdori
terma përbuzëse kundër Islamit dhe profetit të Islamit e ndërsa nuk
zgjon vëmendjen e askujt, fakti që shumë gazeta në Shqipëri janë
kthyer në termometër matës së sensibilitetit të muslimanëve.
Ajo që ne kërkjmë në Shqpëri nuk është një nder, por një e
drejtë dhe ky vend duhet të fillojë ta njohë këtë të drejtë. Frymës
së armiqësisë duhet t`i vijë fundi dhe të krijohet një bazë
kulturore mirëkuptimi, se prespektivat në bazat e tanishme njoftojnë
vështirësi dhe jo lehtësime. Duhet t`i vijë fundi ideologjisë së
luftës së ftohtë kundër çështjeve që lidhen me Islamin. Në këtë
frymë, është vetëm zhgënjyese që njerëz aktivë në fushën e të
drejtave të njeriut si Piro Misha, nuk ishin aq aktivë sa janë sot
për të na alarmuar për rrezikun fundamentalist sa kur diskutohej
çështja e përjashtimit të vajzave të shkollës së gjuhëve të huaja.
Jo se unë pres që çdokush të jetë dakort me estetikën e Islamit, por
për t`i mbetur besnik imazhit të demonstruar si përfaqësues të një
fryme që nxit atmosfera të denja për një shoqëri të lirë. Ky është
edhe testi. Të drejtat nuk janë vetëm për ata që janë si ne apo
mendojnë si ne dhe ne nuk kemi pse detyrimisht të mundohemi të
shpjegojmë gjëra të dimensioneve shpirtëroro-fetare në të cilat nuk
jemi prezentë. Në këtë kuptim, edhe diskutimi për reduktime në
praktikat e ritualeve të muslimanëve është shterpë. Nuk është as e
frytshme dhe as objektive të përdorësh jehonat e problemeve
ndërkombëtare për të ndikuar ekuilibret fetare në vend. Ngritja
artificjale e zërave mbi prezencë të elementëve ekstremistë midis
nesh, mund të çojë ujë si gjithnjë në mullinj të padëshiruar dhe
ngjarjet e viteve të fundit demonstruan se serbët ashtu si dhe
maqedonasit u munduan ta përdorin këtë kartë. Fajet e disave nuk
justifikojnë ndëshkime kolektive. A do justifikonte skandali i
abuzimeve me të miturit në Amerikë nga ndonjë anëtar i klerit
katolik, një fushatë të egër të katolicizmit në Shqipëri, duke
synuar t`i vinim me shpatulla për muri që të hiqnin dorë nga
murgëria? E pra, nuk mund të nxjerrësh rregulla nga përjashtimet dhe
e njëjta gjë vlen edhe për Islamin. Prandaj është imorale hedhja mbi
muslimanët e akuzave nga më të ulëtat, duke ngritur ankthe dhe
pasiguri, duke nxitur armiqësi. Dhe më absurde është t`u kërkosh të
ndërrojnë rituale, kode estetike e qëndrime që perceptohen si të
shenjta për muslimanët globalisht. Ne ndjekim atë fe me të cilën
ndiejmë zemrën të kënaqet. Një demokraci nëse e mëton të jetë e
vërtetë, është gjthëpërfshirëse dhe një shoqëri e suksesshme fton
lojalitetin e të gjithëve. Prezenca islame është reale dhe nuk
përbën rrezik por një alternativë shpirtërore që mund t`i ofrojë
shumë shoqërisë, ashtu siç është vërtetuar në shumë vende e në shumë
kohë, ashtu si dhe në Shqipëri. Në rast të kundërt, ata që e shohin
Islamin dhe praktikuesit e tij shqiptarë si të rrezikshëm, le të
dalin haptaz pro apartheidit dhe kundër demokracisë, duke e nisur
fillimisht me një thirrje publike për rikthimin në organika të
berberëve të vjetër të Rinasit, që me brisk në dorë t`ia mësyjnë
edhe njëherë sipas traditës, mjekrrave armiqësore të mi

[ORIONI]

TË MOS KOMERCIALIZOHEN VLERAT SHPIRTËRORE MYSLIMANE


Ka gati dy javë shqiptarët janë nën një bombardim të vazhdueshëm argumentesh e kundër-argumentesh nëse vlen më shumë komercializmi i mbarsur edhe me rrezikun e korrupsionit i vakëfit të destinuar për Namazgja në qendër të qytetit të Elbasanit, apo ruatja e e Namazgjasë për hir të vlerave të saj shpirtërore për myslimanët, të traditës historike fetare, të shenjtërisë si vend faljeje. Vet drejtuesit e administratave qenrore e lokale të Komunitetit Mysliman e acaruan në skajshmëri debatin që plasi si papritmas, madje e kaluan ngë një përplasje për “çështje pronësore” midis myslimanvë në një përpklasje rrymash fetare midis “myslimanëve të moderuar” dhe “ekstremistëve islamikë”. Të dyja përpasjet janë shumë të pahishme dhe të dëmshme për bashkësinë islame shqiptare.
Stuhi fjalësh politike e propagandistike kubdër “ stuhive të rërës islamike”
Në vitin 1993 në Angli është botuar libri me titull “Islami në Ballkan” i autorit Herri Tërluall Norris, profesor i studimeve arabe dhe islamike në Universitetin e Londrës që është marrë shumë edhe me historinë e bashkësive islamike në Europën Lindore.
Në hyrjen e librit prej afër 300 faqesh ai thekson se “Myslimanët janë në Ballkan prej kohësh”. Duke iu referuar edhe një artikulli të Majkëll Ignatief, Norris përmend se Islami në Ballkan u përhap nën ndikimin e qendrave kulturore islamike të Mesjetës në Andaluzi, Siçili, Itali, ishujt Baleare, Kretë, Qipro, Afriknë e Veriut dhe pastaj u përforcua nga ardhja e osmanëve në gadishull. Territoret e përfshira në Bosnje, Shqipëri, Kosovë ( ai shkruan Jugosllavi), Maqedoni ai i quan edhe “ Europa myslimane”. Por saktëson se “ kjo është periferia e Islamit ku ky ka qenë gjithmonë në mbrojtje jo në sulm, në fakt, në tërheqje për shekuj.Këta myslimanë europianë nuk ka të ngjarë të japin ndonjë kontribut të madh në jetën e përgjithëshme të Islamit në një t’ardhme të shpejtë, por ndikimet nga pjesë të tjera të botës islamike ndonjë ditë mund të duken e të gjallërohen edhe midis tyre”” (f.2).
Norris bën fjalë për dy këndvështrimet e studiuesvet të Islamit në Ballkan:“I pari e shikon Islamin në Ballkan si një degë të studimeve osmane, dhe rajonin si një pjesë të “Lindjes Osmane”...Pikëpamja e dytë është për një Islam Europian krejtësisht të pavarur. Sipas bartësve të pikëpamjes së dytë “islamizimi në Ballkan” nuk duhet barazuar thjesht me otomanizimin”. Norris mendon se “ të dyja pikëpamjet nuk e përjashtojnë njëra tjetrën”. Por, ai thekson :”Sidoqoftë duhet vënë në dukje se në të kaluarën kishte dallim midis Islamit sllav, siç praktikohej në Bosnje, dhe Islamit më shumë për emër siç praktikohej midis shqiptarëve”. Ai e paralajmëron lexuesin se nuk duhet të mbetet i çuditur nga leximi i një pjese nga shkrimet e Edit Durhamit ku tregohet se : “ Njerëzit e fiseve në Shqipërinë eVeriut janë sëpari shqiptarë, që nuk kanë thithur kurrë thellë mësimet e Krishterizmit apo të Islamit” (f.3-4).Norris madje shtron nga ana e tij pyetjen “A kanë arritur ndonjëherë perëndimorët të kuptojnë me të vërtetë Islamin real shqiptar?” (f.5).
Pyetjen e shtruar nga Norris për perëndimorët mbase është më mirë të mos e kufizojmë vetëm për “Islamin shqiptar”, por ta shtrijmë për Islamin në përgjithësi. Këtë janë munduar ta bëjnë shumë autorë në vendet perëndimore, siç del nga libra të shumtë të profilizuar për marrëdhëniet e Islamit me Perëndimin midsi të cilëve mund të përmendim: “Islami dhe miti i ballafaqimit” ( autor Fred Hallidei, botuar në anglisht në vitin 1996 e 1999); “Islami dhe Perëndimi. Një rend i ri politik e fetar pas 11 shtatorit” ( autor Robert Van de Uejer, botuar në anglisht në vitin 2001); “Islami dhe Perëndimi. Ballafaqim apo bashkëpunim” ( autor Amin Saikal, botuar në anglisht në vitin 2003); “Pikëtakime myslimane. Aspkete bashkëkohore të Islamit në Europën e zgjeruar” ( grup autorësh nën kujdesin e mekanizmave të Bashkimit Europian, botuar në frëngjisht në vitin 2001); “Ballapërballë me Islamin politik” ( autor Fransua Byrga, botuar në frëngjisht në vitin 1996 dhe anglisht në vitin 2003); “Islami ekstrem. Propaganda anti-amerikane e fundamentalizmit islamik” ( përmbledhje tekstesh në anglisht nga Adam Parfrei, botim i vitit 2001); “Bin Laden, Islami dhe lufta e re e Amerikës kundër terrorizmit” ( autor Asad AbuKhalil, botuar në anglisht në SHBA në vitin 2002); “Përplasja e fundamentalizmave. Kryqëzatat, Xhihadi dhe koha moderne” ( autor Tarik Ali, botuar në anglisht në vitin 2002, si antitezë e librit të Hantingtonit “Përplasja e qytetërimeve”); “Pse njerëzit e urrejnë Amerikën” (autorë Ziaudin Sardar e Merri Uin Dejvis, botuar në anglishte në vitin 2002 në Australi); “Lufta e shenjtë.Brenda botës së fshehtë të Bin Ladenit” ( autor Piter L. Bergen. Botuar në anglisht në vitin 2001); “Lufta pa shenjtëri. Terror në emër të Islamit”( autor Xhan L.Espozito, botuar në SHBA në anglisht në vitin 2002); “Xhihadi kundër Mbarëbotës. Sfida e terrorizmit ndaj demokracisë”( autor Benxhamin R. Barber, botim anglisht në Britani në vitin 2003). Këtyre mund t’u shtohen edhe botime të mëhershme si librat e Karen Armstrong mbi historinë e marrëdhëniet e Judaizmit, Krishterizmit e Islamit, librin e Bernar Luis” Zbulimi i Europës nga myslimanët,” apo dhe botime që bëjnë fjalë për fenë midis shqiptarëve si “Feja dhe politika e identitetit në Kosovë” ( autor Ger Duijzings, botuar në anglisht në vitin 2000) ose “Identitete shqiptare. Mite dhe histori” (kumtesa në një semniar në Londër, botuar nën kujdesin e Stefani Shuander-Siever në anglisht në vitin 2002).
Në botimin e Bashkimit Europian “Pikëtakime myslimane” ka analiza konkrete mbi popullsitë që ndjekin besimin islam në Europë, rritjen e numrit të besimtarëve myslimanë si rezultat i imigrimit nga vendet me popullsi myslimane për të plotësuar nevojat ekonomike që pati Europa për fuqi punëtore gjatë gjysmës së dytë të shekullit XX. Në libër analziohen problemet me të cilat do të ndeshet Europa në kuadrin e respektimit të të drejtave të njeriut, të lirisë së besimit e të ndërgjegjes dhe në kuadër të marrëdhënieve komplekse ndërkombëtare për shkak të pranisë së miliona myslimanëve në Europë. Në këtë botim gjejmë edhe shqetësime të tilla : “ Në disa raste si në Itali dhe në Francë, disa besime fetare janë të privilegjuara në krahasim me të tjerët ( dhe midis këtyre të fundit bën pjesë edhe bashkësia myslimane. Në raste të tjera më të rralla ndërtimi i xhamive është favorizuar, konkretisht në Vendet e Ulta, për njëfarë kohe”(f.68), ose “mësimi i fesë myslimane ka hapësirë të kufizuar në shkollat publike të vendeve të Bashkimit Europian” (f.73). Në konkluzionet që parashtrohen në këtë libër bëjnë pjesë edhe këto : “ ...është jo vetëm e mundshme, por edhe imperative të bëhen menjëherë disa gjëra që t’u sigurohen myslimanëve liritë themelore; ose pa të cilat pabarazia midis bashkësive të ndryshme fetare, që karakterizon sistemin europian të marrëdhënieve krahinë-shtet, bëhet shtypëse. Fjala është që të ndërtohen vende kulti, të krijohet mundësia për të pasur parcela të veçanta në varreza, për ndihmë shpirtërore, për kryerjem e riteve, për të siguruar ushqimin në përputhje me urdhëresat fetare, për lirinë e të veshurit. Për t’i rregulluar këto gjëra legjislacionet e vendeve europiane nuk duhet të ndryshohen, me përjashtim të disa pikave të veçanta; ato vetëm duhet të zbatohen në frymën e drejtësisë e të largpamësisë” (f.75). Këto konkluzione mund t’u shërbëjnë shumë edhe shqiptarëve për të kuptuar si duhen perceptuar e trajtuar problemet.
Në sturimine Robert Van de Uejer trëhiqet vemendja në faktin se “Sa më shumë zbresim poshtë në pus në shohin në ujrat e tij të errta 13 shekuj rivalitet midis Islamit e Krishterizmit, midis botës islame dhe asaj perëndimore” (f. X). Fred Hallidei në “Islami e miti i ballafaqinimi” merret me një kufi kohor shumë më të afërt të acarimit të marrdhënieve midis Islamit e Perendimit, kur përshkruan se qysh nga fundi i vitve 1970, më sakt qysh nga Revolucioni Islmaik në Iran (1978-79), Islami u bë një çështje shqetësuese për politiknaët në Perëndmim. Kurse aktet terroriste në Nju Jork më11 shtator 2001 konsiderohen si kufiri më i ri kohor i epokës kur bota ka ndryshuar përgjithomnë dhe Perendmi e Islami duhet të hyjnë, ose janë, në një luftë për jetë a vdekje midis tyre. Këtë e ka shaplluar e para Oriana Falaçi dhe e mbësshtet tani edhe Xhon Espozito me librin e tij “Lufta pa shenjtëri. Terrori në emër të Islamit”.
Qysh na paragrafin e dytë të hyrjes së librit të tij Espozito ka shtruar për sqarim edhe pyetjen ”Pse Islami është më luftarak se fetë tjera”. Disa paragrafe më poshtë parlajmëron se :”Shekulli XXI do të mbisudnohet nga ndeshje e përgjithëshme e dy feve madhore dhe që rriten shpejt, Krishterizmit e Islamit dhe nga forcat e globalizimit që do të tendosin marrëdhëniet midis Perëndimit dhe pjesës tjetër të botës. Kurse Tarik Ali propagandave të tilla u është kundërpërgjigjur me librin e tij “Përplasja e fundamentalizmave” ku përpiqet të argumentojë se nuk është fjala për përplasje fundmanetalizmash fetarë, por për një përpajsje midis një “fundamntalizmi imperial” që vjen nga Perëndimi dhe një “fundmantalizmi fetar” që i kundërvihet nga bota myslimane. Teza si kjo shtjellohen më gjërë në doracakun e lëvizjes ant-globaliste të titulluar “Anti-imperiazlimi”, ku edhe ballafaqimi i tanishëm i Perëndimit me botën islame vështrohet si përplasje e imperailizmit e kolonilimzit të ri me vendete pasura me naftë.
Pra, janë shumë të dhëna e rrethana që të shtyjnë të mendosh s e pyetja e Norris ” a e ka kuptuar ndonjëherë Perëndimi “Islamin shqiptar”? duhet shtrirë më shumë : a e ka kuptuar ose më mirë si e ka kuptuar Perëndimi Islamin në përgjithësi?. Robert Van de Uejer ka theksuar se “Janë të pakta, nëse ka , ato çështje që në marrëdhëniet ndërkombëtare kanë prodhuar mite sa ka prodhuar kërcënimi islamik” (f.107). Duke folur për zhvilimet më të fundit ai na kujton se “pasi mori fund Lufta e Ftohtë, duket se atë e zëvëndësuan rivalitete të tjera dhe njëri nga këto rivalitete është ai midis Islamit e Perëndimit”. Ka autorë që e perceptojnë përplasjen e tanishme të Perëndimin me Islamin si një pasojë të synimit për të gjetur një armik që të mobilizohet bota perëndimore, sikurse mobilizohej dikur kundër rrezikut komunist që nuk është më. Pra, ka studies që mendojnë se përplasjet më shumë stisen për nevoja gjeopolitike e synime hegjemoniste sesa për përplasje qytetërimesh, kulturash dhe feshë.
Këta mendojnë se edhe lufta kundër terrorizmit që po bëhet në rrafshin ushtarak vjen nga kjo psikologji. Madje Robert Van de Uejer këshillon : “ Pra, lufta kundër terrorizmit nuk është në fund të fundit një çështje inkursionesh ushtarake dhe veprimesh mbrojtëse, është një çështje diplomacie e bisedimesh, argumnetimi e diskutimi”. SHBA shpallin se do ta shkatërojnë eçrrënjosin përfundimihst terrorizmin me forcën e armëve. Ashtu sikurse kurrë fuqia e organizua shtetërore nuk ka arritur të çrrënjosë kriminalitetin nga jeta e shoqësrisë nuk do të jetë në gjendje të çrrënjosë as terrozmin që është “armik fantazëm” në marrëdhëniet ndërkombëtare. Lufta kundër terrorizmit nëpërmjet pushtimesh e fushatash të koalicioneve ushtarake mund të krijojë situata të caktuara gjeopolitike e gjeostrategjike, por jo të përmbushë plotsisht atë obkjetiv që shpallet nga Perëndimi.
Halucinacione shqiptare me “stuhi rëre islamike”
Një skicim i tillë i trajtimit të problemve të fundamentalizmit fetar e politik, të ballafaqimeve të Perëndimit me Islamin besoj se shërben që lexuesi dhe opinioni publik i Shqipërisë të kuptojnë më mirë thelbin dhe aspektet me delikate të zhurmës që bëhet edhe në vendin tonë kundër “fundamentalizmit islamik”, kundër ”Islamit radikal”, kudër rrezikut të “terrorizmit islamik”.
Me sa kemi vënë re këto 10-12 vitet e fundit, pas rikthimit të lirisë së fesëe e të besimit në Shqipëri, perëndimorët që i ndjekin zhvillimet në Shqipëri jo vetëm nuk kanë arritur të kuptojë si praktikohet Islami midis shqiptarëve, por kanë shtrembëruar shumë realitetin tonë fetar, kanë vepruar me keqdashje të madhe për të shkatërruar traditat e mira të harmonisë fetare në Shqipëri dhe kanë bërë e bëjnë veprimtari të dëndur nën petkun fetar, politik, propagandistik, missionar, agjenturor për të trembur shqiptarët me praninë e besimit Islam në vendin tyre, për të akuzuar kot së koti shqiptarët se po bien në lojën e”fundamentalizmit islamik” arabo-aziatik, për të shfrytëzuar deri varfërinë ekstreme e trashëgiminë e rëndë komuniste në Shqipëri që të shtyjnë myslimanët shqiptarë të kthehen në të krishterë.
Ka 10 -12 vite që në Shqipëri gjëmojnë boritë e alarmit për ”rrezikun e fundamentalizmit islamik”, për kthimin e Shqipërisë në vatër të “terrorizmit islamiK” e të Al Kaedasë së Bin Ladenit. Këtë e bëjnë edhe shërbime të huaja fetare e laike, edhe mekanizma të shumtë shqiptarë që ta kanë krijuar qëllimisht ose kanë arritur të fusin në shërbim të këasj veprimtarie. Ka gati dy javë që në Shqipëri po bëhet një zhurmë e madhe kundër “fundamntalizmit islamik” duke marrë shka s nga një përplasje banale për interesa përfitimesh materiale në vakëfet që ka plasur në qytetin e Elbasanit midis myftiut lokal të mbështeur nga drejtuesit e Komunitteit Islamik në Tiranë dhe një grupi besimtarësh myslimanë në Elbasan që janë ngritur kundër të parëve duke kundërshtuar që një vend kulti islamik si Namazgjaja të transformohet në mall për marrëveshje biznesi me njerëz të interesuar të ngrenë ndërtesa mbi të.
Një myfti bën çudinë duke zbuluar “ ekstremizmin islamik” në Shqipëri
Brenda disa ditëve na u krijua një vandak shumë i madh me faqe e copëra të prera nga gazetat ku spikasin gjithfarë titujsh e komentesh të shoqëruar me fotografitë e myftiut të Elbasanit, Halit Muharremi dhe Behaudin Gashit, si prijës i kundërshatrëve të tij, që dukeshin se ishin përfshirë nën një “luftë të shejtë” ose në nja konkurencë dallkauke për Namazgjanë e Elbasanit: myftiu me qëllimin për ta kthyer atë në qendër biznesi fitimprurës, kurse besimtarët qqë e kundërshtonin për ta ruajtur si një objekt kulti të Islamit.
Fillimisht për këtë përplasje të shëmtuar midis një zyrtari të Komunitetit Mysliman dhe një grupi besimtarëssh mësuam nga kronikat televizve të transmetuara nga “Top Channel” dhe “ Njuz 24”, dy kanale televizive private që kanë shumë zell të sulmojnë “fundamentalizmin islamik” në Shqipëri. Britmat e Halit Muharremit se atë po e kërcënonin “eskremistët islamikë” me jetën e tij, se “ekstremistët islamikë” në Elbasan kishin pushtuar dhe një xhami, të krijonin përshtypjen se kishin zbritur repartet më të egra të “terrorimzmit e ekstremizmit islamik” në Elbasan dhe po i shtinin datën edhe një ish-oficeri karriere. Pak më vonë në ndihmë të Muharremit doli në ekran edhe Ermir Gjinishi me cilësinë e nënkryetarit të Komunitetit Mysliman të Shqipërisë, po që duket se tashmë për pamundësi fizike të kryetarit Hafiz Sabri Koçi, ështët ai që komandon zyrat e këtij Komuniteti që i ka ngatërruar keq prej shumë kohësh punët e myslimanizmit në Shqipëri. Pamë edhe Bahudin Gashin, prijsin e “ekstremisëtve” të përgënjeshtronte lajmet tejet alarmuese të Halit Muharremit se “ekstremizmi islamik “ ishte hedhur në “Xhihad” kundër tij.
Kuptohet lehtë se ata që vazhdimisht u kanë fryrë borive kundër rrezikut të “fundamentalizmit islamik ekstrem”,“terrorizmit islamik”, “Islamit radikal arabo-aziatik” gjetën shesh të bënin përshesh. Kur një myfti thotë se në zonën kur ai kujdeset administrativisht për punët e Islamit paska plasur “ekstremizmi islamik” përse të mos ngrejnë potere të qindfishuar të tjerër që këtë propagandë e kanë bërë me kohë për llogari të forcave anti-myslimane në Shqipëri?! Myftiu bëri dhe padi në polici. Policia filloi të bënte hetimete saj se “ e ka për detyrë”, sikurse ka për detyrë të gjejë se kush e vrau sekretarin e përgjithëshënm të Komunitetit Mysliman në zyrën e tij nëTiranë para disa muajsh. Por, meqenëse policia nuk gjen dot, ose nuk i tregon dot vrasësit e Tivarit nuk do të thotë se nuk do të bënte kujdes që të mbronte Myftiun Halit Muharremi që thonë se për këtë post ishte përgatitur kur ka shërbyer si komisar komunist repartesh ushtarke.
Myftiu madje për t’i gozhduar edhe më mirë “ ekstremistët islamikë’ që kishin “pushtuar” xhaminë ( si se mund të bëhet pushtimi i xhamisë nga besimtarët e saj islamë vetëm myftiu mund ta shpjegojë) u përmendën se këta “ekstremistë islamikë” të Elbasanit kishin botuar dhe broshurë kundër tëndjerit SaliTivari para se të vritej. Por, ama nuk kanë thënë se çfarë kishin shkruar të gabuar ose me “ekstremizëm islamik” në atë broshurë. Këtë punë i takon ta shpjegojë Ermir Gjnishi për postin që mban në emër të myslimanëvë të Shqipërisë. Pa u sqaruar çështja e vrasjes së Tivarit, të cilit i janë përmendur edhe implikime në punëra të errta me pronat e të hollat e Komunitetit Mysliman drejtuesit fetarë e administrativë në zyrat e këtij Komuniteti as duhej ta çonin në mendje, as të guxonin të hynin në allishverishe të tjera me pronat e Komunitetit, apo të bënin dhe kontrata tjetërsimi vakëfesh vetëm sepse këto kontrata sjellin fitime të majme në kushtet e kapitalizmit të egër dhe të korrupsionit të tërbuar që bëhet sot në Shqipëri me trojet për ndërtim.
Fitimi material ua paska errërsuar vështrimin mbi shpirtëroren edhe zyrtarëve të fesë
“Gazeta Shqiptare” e datës 2 shtator shkruante :“Sherri i myslimanëve për 600 milionë lekë”. Nuk janë pak për të dhënët pas lekut. Po a ka shumë që mund të përligjë mëkatimin në administrimin e vakëfeve? Qysh në fëmijëri na kanë mësuar “ kjo është vakëf, mos e prek se Zoti sheh”. E dimë dhe shprehjen “Sheti është vakëf”., e cila është përdorur gjithnjë në kuptimin se nuk duhet prekur gjëja e shtetit se ndëshkimi të vjen pas.
Sikur këta myslimanët që sherrosen kështu për paratë që do të përfituakan zyrat e Komunistetit Mysliman nga ndërtimet që paska ndërmend të bëjë i fuqishi i bizneseve, Anastas Angjeli, mbi truallin e Namazgjasë të kishin mbrojtur me të njëjtin përkushtim Islamin nga sulmet e gjithfarëshme që i janë bërë në Shqipëri për ta denigruar e shkatërruar, nga sfidat e parreshtura që i ka bërë Janullatosi e Kisha greke, nga sfidat që i ka bërë katolikocentrizmi dhe rryma “liberale laiciste” e Kadaresë, Pirro Mishës, Mustafa Nanos e të tjerëve , mund të ishin mëe të sigurt se kishin bërë sevape të mëdha që do t’i ndihmonin të hynin në udhën e Xhenetit dhe nuk do të ksihinrënë mbase në tundimin errëzikshëm për të bërë ngatërresa me tjetërsimin e vakëfeve. Mbase nuk do të kishte ndodhur dhe tragjedia që zyrat e Komunitetit Mysliman të bëhen vend krimi e gjakderdhjeje. Por, mesa duket edhe njërz të fesa e kanë syrin më shumë tek përfitimet e stilit të pastër kapitalist me pronat vakëf, që nuk kanë asnjë të drejtë t’i tjetërsojnë , por kanë vetëm detyrimin t’i administrojnë sipas rregullave që njihen prej shekujsh për administrimin e tyre.
Pangopësia materiale burim sulmesh kundër Islamit
Ashtu sikurse po përdoret në botë lufta kundër “fundamentalizmit e trrorizmit islamik” për synime gjeopolitike e gjeostrategjike, për imperializëm e neokolonializëm, edhe në Shqiëpri vet drejtuesit e e Komunitetit Mysliman shpërthyen një luftë të fuqishme kundër “ekstremizmit islamik” në Elbasan për t’i dhënë përparësi përfitimit material mbi atë shpirtëror.
Nga një anë në gazeta kemi lexuar tituj të tillë si “Radikalët: u shkel ligji islam” ( “Gazeta Shqiptare” 3 shtator 2003), nga ana tjetër “Duan të uzurpojnë me dhunë xhamitë” dhe “Kultet janë për predikime jo mbledhje përçarëse” (“Panorama” 2 shtator). Porosinë e lëshuar nga mbledhja urgjente e kryesisë së Komunitetit Mysliman gazeta “Korrieri” më 2 shtator e jepte me titullin kërcënues ”KMSH: të pendohen pushtuesit e xhamisë”. Shqyr që në fenë islame nuk ka “ ekskomunikim, domethënë shkishërim e mallkim” se “ekstremistë islamikë” që kanë kundërshtuar Halit Muharremin e Ermir Gjinishin do t’i merrnin edhe këto “dekorata Xhehnemi”! Por, si kanë harruarkëta kryetarë të fesë islame se xhamitë janë të besimtarëve dhe ato nuk mund të pushtohen veçse për lutje, se besimtari ka të drejtë të hyjë e të falet në çdo xhami, se imamët vetëm drejtojnë faljen konkrete dhe nuk janë pronarë xhamishë, se xhamitë nuk janë pronë e asnjë personi në kuptimin juridik civil!
Në gazetën “Shekulli” të datës 1 shtator 2003 kemi lexuar dhe titullin “Gjinishi; s’do t’u lëmë dorë të lirë”. Po atij kush ia ka lënë dorën e lirë që me vakëfet të sillet si me propnën që ia ka lënë babai, i cili i ka paraprirë në poste në Komunitetin Mysliman dhe si duket ka themeluar dhe njëfarë dinastie këtu?! Drejtuesit e Komunitetit Mysliman nëse kanë ndjenjën e përgjegjësisë për detyrat që u kanë dhënë, apo i kanë rrëmbyer vetë, duhet në radhë të parë tëmos u lënë dorë të lirë atyre që me vakëfet dhe me vendet e kultit mysliman bëjnë biznese të rëndomta dhe të dyshimta. Ata duhet të bëjnë detyrën parësore të kujdesen për shenjtërinë e simboleve të Islamit, siç janë edhe Namazgjatë. Detyrë e Ermir Gjinishit, sidomos kur Sabri Koçit është i pamundur për t’u bër ballë punëve, është të shpëtojë Namazgjanë sikurse e ka trashëguar Komuniteti Mysliman për përdorim të caktuar, të mbrojë simbolikën e shenjtërinë e saj dhe amanetin e atyre që e lanë, jo të nisë vrapin për të bashkëpunuar me Anastasat e Thanast për të ndërruar karakterin kësaj Namazgjaje me pretekstin se paska për të siguruar disa të ardhura të mira dhe u pasuruakan zyrat e Komunitetit Mysliman. Edhe në se Komuniteti pasurohet përkohëshist me disa të holla që mund të japin Anastasët, ose tregtir që mund të bëhet më vonë ai varfërohet përjetësisht se shkel rregullat e Sheriatit për administrimin evakëfeve, sshkel amanetine brezave të besimtarëve që janë larguar nga kjo botë, privon brezat e ardshëm të besimtarëve nga një vend me vlera shpirtërore erituale myslimane. Kështu që ky thimi i Namzgjasë në shesh n dërtimi për lappalte është humbdje në që nuk mbulohet nga tao përfitimematerale që përmendin zyrtarëte Komunistteit Mysliman. Gjinishi si teolog i shkolluar detyrë parësore ka të arsyetojë për këto gjëra jo për punët e të hollave në radhë të parë.
Çfarë mund të fshihet tjetër pas kthimit të Namazgjasë në shesh ndërtimi?!
A i ka shkruar ndonjëherë në mend Gjnishit se mund të jetë dhe ndonjë plan më i hollë i dikujt që, në kuadër të revan shizmit fetar kundër Islamit në Shqipëri, përpiqet të zhdukë edhe nëpëmjet biznesit fitimprurës vendet kultit mysliman? A mund t’i interesojë Kishës greke e Janullatosit një gjë e tillë? Si mendon Gjnisshi?
Janullatosi është shumë përqëndruar në Elbasan të thyejë rezistëncen që i bën Kisha Ortodkse ‘Shën Më ria” e drejtuar nga Atë Marku. Duke e lënë Elbasanin pa Namazgja i jepet një goditje edhe Kishës shqiptare. A e di Ermir Gjnishi që në mes të Tiranës u tjetërsua tokë për përdorim publik, fusha sportive për fëmijët pas hotel “Dajtit”, që të ndërtohej katedrale katolike, kurse Bashkasisë Islamike ia kanë refuzuar dhe ia refuzojnë të drejtën të ngrejë xhami në terrenin e Namazgjasë, disa dhjetra metra më tutje?Pushteti i Berishës, Meksit e Pjetër Arbnorit dikur refuzoi ndërtimin e xhamisë se ishte shumë afër me ndërtesën e parlamentit dhe bezdiste hoxha deputetët., Edhe kumbanorja e katedrales katolike që u ndërtua është po aq afër me sallën e parlamentit.
Ka grupe intelektualësh, duke përfshirë edhe “Klubin 2002” (sorrosit) të Godos, Rulit, Pirro Mishës, Mustafa Nanos, që kundërshtojnë ngritjen e xhamisë në Namazgjanë e Tiranës se “prishet hapësira e gjelbërt e qytetit dhe dëmtohet interesi publik”. Nuk thanë kështu kur u ndërtua katedralja katolike. Nuk e kemi dëgjuar të thonë se po dëmtohet interesi publik nga kthimi i Namazgjasë së Elbasanit në shesh ndërtimi për Angjelin? Po Gjinishi pse nuk flet për këto?! Apo e trembën shumë kur i morën shenjat e gishtërinjve me rastin e vrasjes së Tivarit dhe e ka marrë me shumë seriozitet ftesën e Pirro Mishës që të vihet në krye në “myslimanizmit të moderuar të traditës turko-shqiptare” përballë “myslimanizmit radikal arabo-aziatik në Shqipëri?!
Pirro Misha edhe tani që plasi “çështja e Namazgjasë” në Elbasan nuk mund të rrinte pa dalë në ekranin e televizionit të h jepte direktiva. Këtë mundësi ia ofroi përsëri “Top Channel” që i kërkoi opinion “studiuesit” Pirro Misha. Nuk e qartësuan se çfarë studiuesi është ky Pirro dhe pse studimet që bën ky i diplomaura për gjuhë frënge e lidhkan kaq shumë më e luftën kundër “Islamit radikal”. Misha nga ekrani kërkoi të hetohen nga shteti financimet që vijnë nga shoqatat fetare të vendeve arabe dhe sugjeroi që qeveria shqiptare të ndjekë shembullin e qeverisë së Tunizisë, që paska ndaluar çdo financin nga Arabia Saudite. Misha ka të drejtë kur kërkon hetim për paratë që hyjnë në Shqipëri edhe për punëra fetare. Mbase sëpari kjo duhet bërë për pëparatë që shpenzon pa kursyer Janullatosi dhe për financimet nga Vatikani dhe shbuë shërbime perëndimore që Misha nuk ka qejf t’i zërë nëgojë. Por, më parë Miosha vet duhet të bëjë publike si vinë e si sj hpënzohen ato paratë e “Fondacionit Soros” që i administron edhe Pirro Misha. Përsa i përket modelit tunizian të Islamit është e kutueshme që Misha e ka qejf atë sepse Tunizia është vendi arab ku ndikimi francez për sulme kundër Islamit ndjehet më shumë. Këtë e tregon fare mirë Fransua Byrgat në librin “Ballëpëballë me Islamin politik”. Nuk e dimë ku ka stdiuar problemet e fesë Gjnishi, por duket atij po i kërkojnë që në Shqipëri të përpiqet për ”Islamin tunizian” që në Francë pranohet si më i përshtatshëm
Qeveritarët kanë detyrë ta mbrojnë, jo ta dëmtojnë trashëgiminë myslimane në Shqipëri
Në një reagim të parë Gjnishi sikur deklaroi se në Elbasan kishte grindje e sherre personale për interesa materiale e jo përplasje fetare. Por, pastaj kryesia e Komunitetit Mysliman e kaloi ballafaqimin edhe në terrenin e kundërvënies midis “Islamit të moderuar” dhe “Islamit radikal”. Po kjo kujt i shërben? Apo për të marrë disa para edhe kjo u lejuaka nga nëpunësite Komunitetit Musliman? Shumë besimtarë myslimanë as e kanë idenë se si zgjidhet kjo kryesi, kush e zgjedh e çfarë bën ajo. Ndryshe nga dy bashkësitë tjera fetare që kanë rrëgull e displinë të fortë, sepse në kishën ortodokse vendos nëpërmjet Janullatosit Kisha-shtet e Greqisë, kurse në bashkësinë katolike vendos Sheti-Kishë i Vatikanit, në punët e bashkësisë myslimane ka vetëm amulli, rrëmujë, punë tarafesh, vetemrime e vetshpallje nëpër poste, ortakëri shumë të theksuar me mekanizmat pushtetore për interesa që s‘kanë të bëjnë me fenë e me ndjenjat e besimtarëve. Mekanizmat qeveritare të ngarkuar më mbikqyrjen veprimtarive të bashkësisë myslimane e kanë dhe ato për detyrë të bëjnë hapat e duhur që me vakëfet të mos luajë kush, qofshin këta edhe nëpunës të Komunitetit Mysliman. Por as këto mekanizma qeveritare si duket s’duan ta kryejnë mirë këtë detyrë.
Gazeta “Albania” në një shkrim të gjatë më 3 shtator njoftonte se “Miratohet leja e ndërtimit tek Namazgjaja në Elbasan”. Po atë ditë “Korrieri” njoftonte “Namazgjaja kthehet në shesh ndërtimi”. Sigurisht që leja do të miratohej sepse kur hyjnë në mes të punës njerëz që sigurojnë fitime të majme nuk dalin pengesa. Jo vetëm kaq por për ngritjen e ndërtesave mbi Namazgjanë e Elbasanit ka dhënë bekimin e tij ( jo ortodoks, por laik-kryeministror) vet kryeministri Fatos Nano, duke e përfshirë këtë çështje edhe në fushatën elektorale të Partisë Socialiste. A e kanë parë Gjnishi, Muharremi dhe kryesia e Komunitetit Mysliman një titull në një gazetë tëTiranës “Nano : Votoni për Namzgjanë moderne”?. Fatos Nano dikur Anastas Angjelin e bënte leckë në mbledhjet e KPD-së të PS-së për abuzime me pronat publike tek ”Shkëmbi i pëllumbave” në Sarandë e vende të tjera, sepse prekeshin interesa biznesi. Tani për të bërë Namazgjanë e Elbasanit pallate e qendër biznesi Nano i del në krah Angjelit. Po drejtuesit e Komunitteit Mysliman kësi veprimesh duhet të pranojnë për vakëfet?!
Në mbështetje të skemave për kthimin e Namazgjasë së Elbasanit në objekt allishverishi e përfitimi material ka vepruar me zell edhe organizuesi e drejtuesi i emisionit “Anketa Jonë” në Gjeli Vizion, që dy ditë me radhë nga dy orë është munduar pa kurrfarë vetfrenimi ta dejtonte debatin e pjesëmarrësve në anketë në atë hulli që e u intereson tjetërsuesve të Namazgjasë edhe në aspketin pronësor, edhe në atë funksional. Dukej jo emision i “Gjelit” por i Angjelit. Drejtuesi e teproi kur u këshillonte myslimanëve të mëndojnë vetëm si të sigurojnë të ardhura e tëmos çajnë kokën për vlerat shpirtërore e fetare të Namazgjasë. Ai e teproi edhe më shumë duke spekuluar me rastin fatkeq të një vajze të varfër që paska nevojë për kurim mjeksor tepër të specializuar dhe këshilloi se për të përballuar probleme të tilla e vlen që edhe Namazgjaja të bëhet shesh ndërtimi e qendër tregtimi.Nuk është e hishme kur ata që kanë arritur të kenë në dipsozicion të tyre ekrane televizive të manipulojnë kaq hapur me raste të ndjeshme për të imponuar pikëppamje shumë të padrejta. Por kur shtigje të tilla i hapin vetë drejtues e funksionarë të administrimit të punëve të fesë myslimane kuptohet se të tjerët do të livadhisin.
Ndonëse konflikti është fare i rëndomtë, sikurse qindra e mijëra konflikte intersash që lindin në Shqipëri pa pushim për shkak të korrupsionit në biznes e në administratën e shtetit, dolën shumë palë të prirura për t’i dhënë këtij rasti ngjyrimet e një “beteje të madhe” fetaro-politike, gjoja midis “Islamit tradicional shqiptar” që ende perëendimorët nuk e kanë kuptuar dhe atij “Islamit radikal” që po i ardhka Shqipëris nga shkretëtirat e Arabisë dhe që perëndimorët e shpërfytyrojnë aq shumë shumë. Kështu u keqpërdor edhe një herë një ndodhi e rëndmotë që nuk ka të bëjë me Islamin, por me biznese të dyshimta, për të ngritur stuhitë e furishme kundër “fundamentalizmit islamik” në Shqipëri.
7 Shtator 2003 Abdi Baleta