Trafikanti: Ju tregoj mafien shqiptare.

[Shpirt Njeriu]

Trafiku i drogës dhe i klandestinëve ka emra. Janë të paktën katër grupe që kanë sunduar në Tiranë, prej të cilëve dy kanë mbijetuar ende. Bledar Mane, 30 vjeç, lindur në Përmet e banues në Tiranë. Diplomuar për media dhe komunikim në Londër në vitet 1994-97. Historia e implikimit në rrjetet e trafikut të qenieve njerëzore, për afro 9 vjet radhazi.

Nga lindi dëshira për të rrëfyer për trafikun?
Eshtë një mllef prej 9 vjetësh, dhuna fizike, burgosja, poshtërimet, kontrata te pashkruara me mafien, pushtetarë, politikanë, zyrtarë që majmen e dhjamosen dita-ditës duke lejua vetë trafikun.

Detyrat e para?
Më dërgonin që të udhëtoja me klandestinët deri në adresën ku do të shkonin, isha shoqëruesi i tyre, si në Holandë, Francë, Danimarkë.

Sa u merrnit personave për rrugë?
Në vitet e para ishte lirë, merrnim afër 1500 dollarë për njeri për në Europën Perëndimore dhe në Amerikë 5 mijë dollarë.

Filluat të bëheshit i besueshëm për trafikantët?
Po, fitimet u shtuan, rrugët ishin më të shpeshta.

Kalonit nga Rinasi?
Pajiseshim me pasaporta të huaja qysh në Tiranë, unë bashkë me njerëzit që do shoqëroja, të cilët nuk flisnin rrugës. Ndërsa unë flisja frëngjisht dhe anglisht.

Si funksiononte mekanizmi?
Dokumentacioni bëhej i gjithi i falsifikuar te lokalet te Piaza. Paratë i merrnin eprorët e trafikut, ose i mbante një i tretë. Në Rinas në vitet 1992-93 kalimi ishte pa probleme, me një pagesë modeste që shkonte te 50 deri në 100 dollarë. Pas Rinasit në Romë ose në Vienë, e në Zyrih. Udhëtonim me kompani të ndryshme "Suiser", "Alitalia", Austrien",

Si i kalonit dogant jashtë?
Atëherë ishte kollaj, kontrolli më i pakët. Kështu vazhdova deri në korrik të vitit 1994. Nxirrnim viza dhe nga ambasadat, duke përshirë dhe atë amerikane.

Udhëtimi i fundit?
Në '94-ën shkova në Amerikë, shoqërova dy djem nga Korça deri në destinacion, ku paguhesha me dyfishin e asaj që merrja në Europë. Në aeroport në Amerikë prisnin njerëzit e klandestinëve.

Probleme në aeroporte?
Na kanë ndaluar dy herë në Amsterdam dhe në Bruksel. Po shoqëroja një çift nga Tirana. Tentuam të kalonim me pasaporta greke. Por një shtetasi grek i nevojitet një vizë për të hyrë në SHBA. Na kthyen menjëherë në Rinas pasi u tregova se jemi shqiptarë.

Ku vajtët në '94-ën?
Shkova nga Amerika në Londër. Më urdhëruan nga Tirana që të qëndroj në Londër sepse do shërbeja si ndërmjetës në Angli drejt Amerikës. Nëse s'realizohej, atëherë klandestinët do qëndronin në Britani ku qveria e atjeshme i pranonte. U regjistrova si emigrant, mbaja lidhjet me Tiranën dhe prisje dërgesat që vinin nga Shqipëria. Qëndrova 3 vjet e gjysmë pa ardhur, ku punoja për punëdhënsin e trafikut. Ishte më e lehtë. Përcillja më tepër për Amerikë, afër tetë veta në muaj me një pagesë 7 mijë USD.

Pas '97-ës?
U ktheva në Tiranë ku gjërat ishin vështirësuar. Me ardhjen në pushtet të PS-së, grupi për të cilin punoja për kaq vite më kalun të punoj te një grup tjetër, ishin njerëzit e një funksionari të lartë në Ministrinë Rendit Publik.

Lëvizën çmimet?
Po, u rritën shumë çmimet dhe kërkesat. Persona që kishin bërë krime, vrasje, ikur nga burgjet, biznesmenë që donin të iknin, pothuaj zinin radhën për të ikur nga Shqipëria.

Procedura ndryshoi?
Tani ikej ma pasaporta shqiptare. Këtë herë në veri të Afrikës, në Egjipt, Tunizi, Marok.Nga këtu i përcillja në të gjitha vendet. Grupet ishin shumë më të mëdha deri në 15 veta. Udhëtimet bëheshin gjoja turistike. Amerika kishte arritur në 10 mijë dollarë për person, ndërsa në Europë 2500 dollarë.

Kalimi në aeroport?
Titullarët njoftoheshin se sa njerëz do kalonin dhe sa do të paguheshin. Paratë herë ua dërgoja unë, e herë ua çonin eprorët e mi. Lekët ua jepnim kryekontrollorit ose shefit të komisariatit, që njoftonte se në cilën gabinë duhej të futeshe për kontroll, vulosjen e pasaportave. Aty ishin marrë masat.Ishte një organizim perfekt.

Mund të përmendni emra?
Meqë kam kaluar rregullisht, të paktën një herë në javë, njihesha me të gjithë kryekontrollorët. Nga '97-ta deri në vitin 2002 kryekontrollorë dhe shefa komisariatesh në Rinas janë pjesë e lidhjeve të trafikut. Ata merrnin pjesën e tyre që varionte 300 dollarë për çdo person që shkonte në Europë dhe 900 dollarë atij që udhëtontë për në Amerikë.


"Presionet dhe dhuna e bosëve s'më lanë të dilja nga rrjeti"

Bledari pohon se shumë herë ka tentuar të largohet nga grupet e trafikut të klandestinëve. Së pari ka tentuar ta bëjë kur në njërën nga rrugët ka ikur në Kanada. Por shefat e trafikut i vunë nën presion të vazhdueshëm familjet e prindërve të tij në Përmet si dhe atë të motrës në Tiranë. Denoncime të tëra janë bërë nga familja dhe vetë Bledari në policinë e kryeqytetit, por kurre nuk është marrë asnjë lloj ndihme qoftë edhe modeste. Tjetër rast është edhe largimi për një vit në Irlandë, por ndodhën të njëjtat histori. Më pas vijnë rrahjet sistematike dhe burgimet. Për gati dy herë rresht ndalohet nga policia shqiptare dhe dënohet nga Gjykata e Tiranës me akuza nga më qesharaket. Radhën e parë akuzohet dhe dënohet për falsifikim të pasaportave të huaja dhe herën e dytë për vënie gjobe familjes me shumën e 20.000 usd. Për keqtrajtime të ndryshme ka njoftuar edhe Grupin Shqiptar të të Drejtave të Njeriut. Madje edhe në një raport të Departamentit amerikan të Shtetit përmendet dhuna që policia shqiptare ka ushtruar ndaj tij. Gjykata shqiptare asnjehere nuk e ka dënuar për trafikim të qenieve njerzëzore megjithese është informuar nga ana e tij nëpër të gjitha, gjygjet për veprimtarinë që ka kryer.