Poezi nga zemra!

[Poeti]

Poezi kushtuar koleges time arqitekte: Arjeta Ibrahimi e cila dje vdiq në moshën 30 vjeqare.

ME VDEKJEN NË TAKIM

1.
Mëngjesi më zgjoi sikur gjithënjë
Duke më nanurisur gjer në pafundsi,
Por nuk e dija se ishte mëngjesi
I parë që nuk do të shihja ty!

2.
Ishim mësuar të bënim shaka
Jetonim sikur kurrë s’kemi për të vdekë,
Por ky paskësh qenë mëngjesi i kobshëm
Që ty të shëputi nga kjo jetë!

3.
Sa halle, derte, sa mund dhe djersë
Kishe tërë kohën që të arrijsh një shkallë,
Por vdekja kobzezë të preu rrugën
Dhe vrullin tënd tani e ka ndalë!

4.
Nuk më besohet se në zyrën tënde
Ti më nuk je dhe vendi është bosh,
Aty ku buzqeshjen gjeja gjithënjë
Më thonë s’ke më çfarë të kërkosh!?

[hajla]

Marsi
``````````
Cilin emer e ke ti?
ne shum dilema, na ke qit!
me miliona lule sjell,
me nje emer quhet Pranver.
`````````````````````````
ne ty kendon perhere bylbyli!
qelin lulet trandafili...
me haren vjen gjelberimi,
shton gezimin, dhe pikellimin!
``````````````````````````
I'hap zemrat,te ndara dysh
shum here plag, te sjell ne trup
veq nje emer ke Pranver,
miliona marsi po, t'sjell...!
```````````````````````
hajla,

[Poeti]

Edhe një poezi për atë që më nuk është:

Kjo eshte edhe nje poezi kushtuar Arjetes.
E bera kete i zhgenjyer nga jeta, pasi sot hyra ne zyen ku ajo punonte dhe gjeta dike tjeter ulur ne vendin e saj??!!
Sa shpejt na zevendesojne o zot?!

SIKUR TË MUNDJA?


Sikur të kisha mundësi
Mbrapa të kthej kohën
Ti edhe sot do të ishe me ne!
Dhe qetas sikur me ndrojtje
Të qapitje brenda zyrës sime.
Sikur të kisha mundësi ta bëja
Që ajo ditë e kobshme
Të mos lindëte fare
Ti edhe sot do të buzëqeshje
Si gjithënjë e gëzuar
Sikur të mundja
Çdo gjë mbrapsh do ta ktheja
Vetëm ti ende të ishe me ne.
Por Ah! Që nuk mund ta bëj
Dhe gjithëçka mbetet e mbështjellur në zi
Koha mprapa s’kthehet për fat të keq
Sikur edhe koha, më s’kthehesh as ti!

[Poeti]

KUJTO DASHURINË

Të vuajsh kujtoj kalitesh më shumë
Pastaj gjithë të mirat i merr me ngadale,
Të mbash në mend kujtimet e ëmbla
Sikur me gomë të fshijsh ato halle.
Dhe të hapish sytë të shikosh rrethinën
Që vetëm lot, vuajtje dhe halle mban n’brendi
Të shikosh shokun përkrah vehtes
Që po vuan, ndoshta edhe më shumë se ti!
Pastaj të kthesh kokën nga kohë e shkuar
Kur vuaje dhe qaje veç për dashuri
Pastaj edhe qielli kur shiun lëshonte
Kujtoje se qante mu sikur dhe ti!
Ujëvarat kujtoje se janë lot dashurie
Dhe yjet në qiell më nuk shkëlqenin,
Kujtoje se vuajn së bashku me ty
Dhe vuajtjen e tyre të shujtur t’rrëfenin.
E bota ecte në rrugën e saj
Kokën prapa as që po këthente
Ti vuaje, qaje, botën e mallkoje
Kujtoje se jeta veç ty të gënjente!
I ulur në prag të shtëpis së vjetër
Sikur gur i varrit në qetësi vajtoje,
Dashurinë e shuajtur me zemër të thyer
Çdo minutë të jetës me mall e kujtoje!

[Poeti]

ÇMENDURIA

Flas me vehten
Sikur një i marrë
Dhe fare nuk habitem
Se ç'po ndodhë me mua
Athua qenka e mundur
Që kështu të çmendem
Vetëm pse të dua!?

[Poeti]

PËRSE MË URREN?

Shi bie mbi trupin tim
Nga lotët e tua
Ti thua më urren
Zemra thotë të dua!

Përse më fshikullon
Sikur je fortunë
Përse më urren
Kur të dua unë!?

E lëmë kështu si është
Unë në tokë ti në qiell,
Le të mbetët si tani
Unë i fundosur në dhe, ti lart si diell!

[Poeti]

Poezi nga zemra me nuk ka, sepse nuk buron poezia nga zemra e lenduar!!!

[Poeti]

Ja edhe një nga zemra e lënduar:

UNË I ÇVESHUR

Jam çveshur nga të gjitha
Bile edhe nga jeta ime,
Kam hequr te gjitha brengat që kisha
Tani jetoj veç me vetmin time!

Kam hequr nga trupi dhe një pjesë zemre
E kam shkelur me këmb si hiçgjë,
E çfarë më duhet zemra në trupin e vdekur
Kur askush s’më don, madje as ti!?

E hoqa edhe një pjesë të trurit nga koka
Atë pjesën që mbante në mend kënaqsin,
E lash atë pjesën e mykur të tij
Që ruan me shumë xhelozi, vetmin!

Buzët i dogja me flakën e vuajtjes
Që të mos puthin më kurrë, i dënova,
Meqë digjet pjesa e mbetur e zemrës
Meqë edhe unë tani u shkatërrova!?

Gjithëçka u tret sikur kurrë s’ka qenë
Vetëm ngjyrë e zezë e vujtjes mbeti,
Ikën ditët e lumturis sime
Dhe jeta ime bashk me to treti!

[Poeti]

Sikur qe rrjedh gjak nga zemra ime, ashtu rrjedhi edhe kjo poezi e bartur me poshte:


E GDHENDUR NË MUA

Të shikoj dhe dot nuk ngihem
Me duket se nga duart po më rrëshqet,
Çdo pjesë e zemrës tënde dhe çdo shikim
Në shpirtin tim janë gdhendur për jetë!

Edhe mund të largohesh nga unë
Me trup dhe mendje gjithësesi,
Por zemra jote do te mbetet tek unë
E zënë rob për gjithënjë!

As tërmet i fortë dhe as furtuna
Nuk të shkëpusin nga unë kurrë,
Pa më varrosur thellë në tokë
Pa më mbuluar varrin me gurë!

[Poeti]

PULËBARDHA
(Poezia kushtuar gruas sime)

Pulëbardhë, o pulëbardhë
A m’tregon se ku kam ardhe?!
Të tregoj mori bi
Je tek mëma Shqipëri!

Sa herë ëndërra më është prishur
Sa herë ndërgjegja më është grisur
Sa herë me dënesë kam qarë
Vitet shkuan Ty pa të parë!

Sot shtatë vite s’kemi kufi
Erdha mëmë të të shoh Ty
Erdha mëmë ty për të të parë
Lotët e viteve për ti tharë!

07.07.2006 / 10:55
Durrës