Ungjillizim!

[ABIGAIL]

PERSE KEMI MALL?

Te kane pyetur ndonjehere nga buron malli i thelle i zemrave tona dhe per cfare
sherben ? Malli i nje jete te tere, te kryer, nje jete te plote vertet mbaron ne nje
menyre te tille ? Perse shume persona kane deshiren : “ Ah, sikur te mund
ta nisja edhe njehere nga fillimi “!? Perfundimet e vazhdimit te shume besimeve
dhe ideologjive nuk jane ndoshta shprehje te mallit ? Nuk eshte ndoshta e vertete
qe te gjitha sa, Ai permban, jane ne kerkim te dickaje me shume, te ndjenjes se vertete te jetes ?

Si valle ekziston ky mall ? Ai eshte fakti i krijimit qe jeta duhet te kete gjithashtu nje ndjenje ! Psikoterapisti dhe psikiatri Viktor E. Frankl, themelues i logopedise (veshtiresi ne te folur) deklaroi :
” Etja eshte deshmia e sigurt e ekzistences se ujit. Si mund te kishim etje, ne qofte se uji nuk ekzistonte ? E si mund njeriu te kerkoje ndjenjen e jetes, ne qofte se ajo nuk ekzistonte?” Po ku eshte e mundur te gjendet ? Eshte nje fakt i krijimit qe njerezit nuk rrezikojne te qetesojne mallin e tyre me gjerat e kesaj bote. Jane ato besime, filozofi apo ideologji, qe perseriten ne misticizem, ne muzike apo ne ndonje art tjeter, dhe e gjithe kjo nuk kenaq per shume kohe. E gjithe kjo nuk eshte tjeter vec shprehje e mallit tone. Eshte si te rendesh vazhdimisht pas jetes i zhytur ne friken e humbjes se “ lumturise se madhe “.

Persino Buda ka deklaruar ne fund te jetes se tij : “ Jam akoma duke kerkuar realitetin. “
Natyrisht mund te argetohesh. Mund te qeshesh e te gezohesh me shume gjera ose te hidhesh ne aventura. Por e gjithe kjo qeteson mallin tone ? Ndoshta e gjithe kjo qe ndermarrim dhe te gjitha keto nisma qe ndjekim nuk jane me shume se nje perpjekje embytur ose ne nje fare menyre jeta jone shpirterore e zbrazet ? E megjithate, ne momentet e vetmise dhe te qetesise, rikthehemi duke menduar perseri : “ Nuk kam gjetur ate qe kerkoj me te vertete ! “

Ne nje liber ishte cituar ajo qe kishte shkruar Marilyn Monroe pak para se te vdiste : “ Deshiroj nje dashuri te pakufishme. “ Ajo kishte provuar shume gjera ne jeten e saj, ishte martuar 4 here por nuk kishte ndjere dashurine e vertete, madje kishte qene e shfrytezuar.

Bibla ka pergjigjen e pyetjes mbi ndjenjen e mallit qe eshte ne ne dhe te kerkimit tone te vertete. Psalmisti thote ne psalmin 63;1 : “ O Perendi, ti je Perendia im, une te kerkoj ne mengjes; shpirti im eshte i etyr per ty; ty te deshiron mishi im ne toke te thate dhe te djegur, pa uje. “

Malli eshte zeri i zemres sone drejt Perendise se gjalle, pasi Ai ekziston vertet. Ai mund te jape me te vertete qe aty ne toke nje jete te kenaqshme dhe jeten e perjetshme, gje qe te gjithe ne realitet e deshirojme. Kush nuk e njojti kete Perendi te vertete ose kush nuk deshi te dije gje per Ate, provoi nje zbrazeti, nje boshllek ne shpirtin e vet. Persona te tille do te jene gjithmone ne kerkim te asgjeje ne bote.

Ralph Barton ishte nje nga vizatuesit me te njohur te filmave karton ne USA, e megjithate vrau veten. Perpara se ta bente, kishte lene nen jastek shenimin qe vijon:“ Kam pasur pak probleme, shume miq, shume sukses, shume gra, njeren shtepi pas tjetres, udhetime ne te gjithe boten. Jam lodhur duke sajuar vazhdimisht dicka te re per te mbushur 24 oret e cdo dite. “

Bibla thote ne lidhje me kete tek Jobi 8;11-15 : “ A mund te rritet papirusi jashte mocalit dhe a mund te zhvillohet xunkthi pa uje ? Ndersa eshte ende i gjelber, pa qene prere, ai thahet para cdo bari tjeter. Keto jane rruget e te gjithe atyre qe harrojne Perendine; keshtu shpresa e te paudhit tretet. Besimi i tij do te pritet dhe sigurimi i tij eshte si nje pelhure merimange. Ai mbeshtetet tek shtepia e tij, ajo nuk qendron; kapet te ajo, por ajo nuk mban. “

Vetem me Perendine dhe ne rrugen e Perendise eshte e mundur te jetoni me te vertete. Pa Te jeta jone, me te gjitha nismat njerezore qe mund te arrijme, mbetet e zbrazet, shpirti yne dhe zemra jone do te thahen.
Malli eshte prova e faktit qe ekziston nje jete qe vjen nga Perendia. Ekziston edhe per ty, dhe Perendia deshiron tua dhuroje. Nuk behet fjale per nje program fetar apo per ndonje ceremoni, por per nje takim te vertete me Perendine e Gjalle.

Matematikani i famshem dhe filozofi francez Pascal, besimtar ne Jezus Krishtin, tha: “ Ne zemren e cdo personi ekziston nje boshllek i krijuar per Perendine, qe nuk mund te mbushet nga asnje gje vecse nga Perendia vete, Shpetimtari, qe eshte shfaqur ne Jezus Krishtin. “
Dhe Jezusi vete tha: “ Jua kam thene keto gjera, qe ta keni paqen ne mua … “ (Gjoni 16:33).

Ajo qe kemi nevoje eshte paqja e Tij, “ paqe ne Te “. E gjithe ajo qe mund te plotesoj deshirat tona me te medha dhe nevojen e jetes se vertete, e gjejme ne Jezusin. Jezus Krishti eshte pergjigja e pyetjes se ndjenjes se jetes, nje pyetje qe mbetet aktuale deri sa do te ekzistojne njerezit.

[Jesushaus]

8 Sepse sa herë që flas, unë bërtas dhe shpall: "Dhunë dhe plaçkitje!". Po, fjala e Zotit është për mua një shkak turpi dhe talljeje çdo ditë.

9 Atëherë unë thashë: "Nuk do ta përmend më dhe nuk do të flas më në emër të tij". Por fjala e tij ishte në zemrën time si një zjarr flakërues, i mbyllur në kockat e mia; përpiqesha ta përmbaja, por nuk mundesha.

10 Dëgjoja shpifjet e shumë vetave: "Tmerr rreth e qark! Paditeni dhe do ta padisim!". Tërë ata me të cilët jetoja në paqe prisnin që unë të pengohesha dhe thonin: "Ndofta do të bindet, kështu ne do të kemi epërsi mbi të dhe do të hakmerremi kundër tij".

11 Por Zoti është me mua si një hero i fuqishëm; prandaj ndjekësit e mi do të pengohen dhe nuk do të kenë epërsi; do të turpërohen me të madhe, sepse nuk do t`ia dalin mbanë; turpi i tyre do të jetë i përjetshëm dhe nuk do të harrohet

Jeremia 20 : 8-11

[ABIGAIL]

VENDIMI I MADH


Gjatë gjithë jetës së tij mbi këtë botë, njeriut i duhet të marri vendime, që do të luajnë rol përfundimtar, për të ardhmen e tij. Për këtë temë shpeshherë marrin pjesë edhe njerëz të tjerë që gjenden në ambjentin e tij, të cilët e duan dhe interesohen për të, ose akoma edhe njerëz, të cilët duan të përfitojnë nga vendimet e tjetrit.

Sipas këtyre që thamë më sipër, njeriu, ose vetë, ose duke dëgjuar të tjerët merr vendimin se si do të veprojë, dhe si përfundim, nëse vendimet e tij janë të sakta, do të bekohet, nëse jo do të vuajë pasojat e vendimeve të tij.

Sigurisht njeriu duhet të jetë shumë i kujdesshëm në vendimet e tij, të ketë besim tek njerëz, të cilët e duan dhe janë në gjendje ta këshillojnë për të mirën e tij. Akoma edhe me veten e tij duhet të ketë kujdes që të mos mashtrohet nga ndjenjat e veta por me seriozitet të marri vendimet e tij. Nëse dikush vendos që të mbarojë shkollën e lartë, ai ka marrë një vendim të mirë. Nëse dikush vendos të martohet me një burrë të mirë, të rregullt dhe e kundërta, një burrë me një grua përsëri është një vendim i mirë.

Sigurisht jo të gjitha vendimet që marrim janë të sakta. Ndoshta na duken të mira në fillim, por në vazhdim do të duken që disa janë të gabuara.
Dhe kjo ndodh sepse ne të gjithë jemi njerëz dhe bëjmë gabime në disa gjëra. I vetmi vendim që mund të marrim dhe për të cilin nuk do të pendohemi kurrë, është që të pranojmë në jetën tonë, Jezus Krishtin si Shpëtimtarin dhe Çlirimtarin tonë dhe të ndjekim Atë me gjithë zemrën tonë.

Këtë këshillë na e jep vetë Perëndia, dhe është e sigurtë se këshilla e Perëndisë, është këshillë dashurie. Dhe këtë Ai e vërtetoi atëherë kur nuk ngurroi të japë Birin e Tij, të vetëmlindurin, flijim mbi kryq, që njeriu të mos humbasë, por nëpërmjet Krishtit të shijojë jetën e përjetshme.

Fjala e Perëndisë thotë: “Kështu thotë Zoti: Ndaluni nëpër rrugë dhe shikoni, pyesni për shtigjet e vjetra, ku është rruga e mirë dhe ecni nëpër të; kështu do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj” (Jeremia 6:16). Kjo është këshilla e Perëndisë për njeriun.
Në vazhdim vetë Jezus Krishti na zbulon se cila është ajo rrugë, në të cilën ai duhet të eci: “Unë jam udha, dhe e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati, përveçse nëpërmjet meje ” (Gjoni 14:6). Dashuria e Perëndisë na zbulohet tek Jezus Krishti dhe na vërteton dëshirën e Perëndisë që njeriu të jetojë përjetë praën Tij, në mbretërinë qiellore, në një vend të shenjtë ku banon drejtësia.

Prandaj njeriu duhet të dëgjojë këshillën e Perëndisë dhe të ndjeki Jezusin, i Cili thotë: “Ejani tek unë, o ju të gjithë të munduar dhe të rënduar, dhe unë do t’ju jap çlodhje” (Mateu 11:28).

Këshillën e dëgjuam. Le të marrim edhe Vendimin e Madh.

[ABIGAIL]

TITANIKU


Në një gazetë (3-5-1998), lexuam se një shoqëri britanike do të bënte udhëtime në vendin ku u mbyt Titaniku, me skafe, nëndetëse, që njerëzit të shihnin me sytë e tyre Titanikun e mbytur, që mbas 86 vjetësh u bë edhe film dhe krijoi emocione dhe histeri. Ja vlen të përmendim se ata që do të futeshin nën det për të parë Titanikun e mbytur, do të paguanin një biletë me vlerë 9.000.000 Dhrahmi (rreth 27.000 euro).

Titaniku, një anije superoqeanike, e cila kishte një gjatësi prej 300 metra dhe që mund të mbante me mijëra tonë, rreth 47.000 ishte simboli i njerëzimit në detet e asaj kohe. E karakterizuan si “e Papërmbytshme”. Ia vlen të theksohet
biseda e një gruaje me emrinKolduell (Coldëell) me një marinar të anijes gjatë udhëtimit të parë dhe të fundit të Titanikut. Gruaja e pyeti marinarin, nëse me të vërtetë Titaniku është i papërmbytshëm? Dhe marinari iu përgjigj: “Po, zonjë, edhe vetë Perëndia nuk ka mundësi ta përmbysi këtë anije".

Gjithashtu kapedani i Titanikut Eduart Smith, ishte paralajmëruar se gjatë rrugës mund të ndeshej me ajsberg (male akulli), por ai nuk ia vuri veshin, sepse mendonte se anija ishte e papërmbytshme. Por, pak orë më vonë, Titaniku, simboli i fuqisë njerëzore dhe i krenarisë, më 14-4-1912, në mesnatë u përplas me një ajsberg dhe u mbyt në ujërat e ftohta të Atlantikut Verior, duke marrë me vete 1517 njerëz. Shpëtuan vetëm 706 vetë.
Ashtu si fenomeni i Titanikut thriller, nuk la asnjeri pa u prekur (mallëngjyer), po ashtu nuk duhet të na lërë asnjërin prej nesh pa mësim.

Në të gjitha kohërat, njeriu do të gjejë diçka të re për të mbështetur krenarinë dhe egoizmin e tij. Historia përsëritet me lajme të ndryshme dhe arritje teknologjike me të njëjtat rezultate që nga kulla e Babelit, me kompjuterat elektronikë, hapësirën kozmike dhe tani së fundi edhe me prodhimin e fëmijëve klloun.

Më përpara duhet të theksojmë se Perëndia nuk është kundra shkencës, me zbulimet e reja, me zbulimet e reja, as që të mos shijojmë gjërat e mira, të cilat Ai i dha që të merren me falenderim nga besimtarët (1 Timoteut 4:3). Por Perëndia është në kundërshtim me krenarinë dhe që njeriu të bëjë perëndi çdo gjë që zbulon ose gjen. “Perëndia u kundërvihet mendjemëdhenjve dhe u jep hir të përulurve” (Jakobi 4:6).

Nëse kapedani i Titanikut, përpara se të nisej bënte një lutje me zemër të përulur përpara Perëndisë, sigurisht që nuk do të kishin kaq rezultate tragjike. Për çdo gjë le t’i japim lavdi Perëndisë dhe jo të jemi egoistë. Le të kujtojmë edhe një përmbytje tjetër që është në Ungjill. Tek Veprat e Apostujve kapitulli 27, ku megjithëse anija u mbyt, asnjë nga të 276 veta që ndodheshin në të nuk humbi, sepse brenda në anije ishte një shërbëtor besnik i Perëndisë. Apostulli Pal, i thirri Perëndisë, dhe Perëndia i fali të gjithë njerëzit që ishin me të, dhe jo vetëm kaq, por u predikua Ungjilli edhe tek ata që dëgjuan, por edhe tek banorët e ishullit të Maltës.

Krenaria fillon nga djalli. Tek Isaia 47:10, Fjala e Perëndisë i drejtohet djallit dhe thotë: “Dituria jote dhe njohuritë e tua të kanë mashtruar…”. Bashkë me të shkuan edhe engjëj siç lexojmë tek Mateu 25:41: “Pastaj ai do t’u thotë edhe atyre që do të jenë në të majtë: Largohuni nga unë, të mallkuar, në zjarr të përjetshëm, të përgatitur për djallin dhe engjëjt e tij”. Dhe do ta ndjekin njerëz, të cilët do të dëgjojnë ato që djalli thotë kundër Perëndisë.

Përkundrazi, vetë Perëndia thërret tek Isaia 57:15: “Sepse kështu thotë i Larti dhe i Madhërishmi që banon përjetësinë dhe emri i të cilit është i Shenjti: Unë banoj në vendin e lartë dhe të shenjtë dhe bashkë me atë që është i penduar dhe i përulur nga fryma, për të ngjallur frymën e të përulurve, për të ngjallur frymën e të penduarve”.

Por edhe vetë Zoti ynë Jezus Krishti, thotë tek Mateu 11:29 “Merrni me vete zgjedhën time dhe mësoni nga unë, sepse unë jam zemërbutë dhe i përulur nga zemra; dhe ju do të gjeni prehje në shpirtrat tuaj”.

Le të lëmë pra Titanikun dhe në përgjithësi historinë që të na mësojë të vërtetat e përjetshme të Fjalës së Perëndisë. Të mos e lejojmë egoizmin tonë të na çojë në përpikmëri matematike të jetës sonë në shkatërrim të plotë duke kujtuar njohurinë tonë, por edhe veten tonë si të papërmbytshme. Nëse do të përulemi përpara Perëndisë, e dëgjojmë Fjalën e Tij, ndjekim urdhërimet e Tij, do të arrijmë të sigurtë në fund të udhëtimit tonë, në qiell ku na pret vetë Zoti ynë, që të jetojmë përjetë bashkë me Te.

[ABIGAIL]

DASHURIA E PERENDISE

Çdo njeri është mëkatar. Perëndia duke dashur të shpëtojë mëkatarin, nga dashuria e Tij e madhe, planifikoi vdekjen në kryq të Krishtit, gjaku i të cilit pastron çdo mëkat. Pasi mëkatari të jetë larë dhe pastruar, Perëndia e vulos me Frymën e Shenjtë dhe e bën birin e Tij. Me këtë mënyrë brenda planit të Tij të shenjtë të dashurisë, e shëndron mëkatarin në fëmijë të Perëndisë.

Ishte një mëngjes i zakonshëm i së Dielës dhe predikuesi i një Kishe të vogël në Anglinë e Re, George Thomas hipi në podiumin e Kishës dhe duke filluar prdikimin e tij tha: - ....... do t’ju tregoj një histori të vërtetë të cilës dëshiroj ti kushtoni vëmendje të veçantë.


“Një ditë u takua satani me Jezusin dhe kishin një bisedë mjaft interesante. Satani kthehej nga kopshti i Edenit. Në fytyrën e tij vijëzohej një kënaqësi e madhe.
- Arrita të bëj diçka të shkëlqyer,- i tha Jezusit. - Bëra të mundur që e gjithë raca njerëzore të bjerë në një grackë të madhe me një karrem dhe tani nga kjo grackë as edhe një njeri nuk mund të dalë. I kam të gjithë në grackën time.
- Ç’ ke ndërmend të bësh me ta?- e pyeti Jezusi.
- A, do të argëtohem me të vërtetë,- u përgjigj satani. Më parë do të vë urrejtje dhe ligësi në zemrën e tyre, që të urrejnë njëri-tjetrin. Më pas do tu mësoj të prodhojnë armë në mënyrë që të vrasin njëri tjetrin.... më pas do ti mësoj të prodhojnë bomba, që të bëjnë luftë me njëri-tjetrin dhe të vriten.
- Ke diçka tjetër ndërmend të bësh me njerëzit?- e pyeti përsëri Jezusi satanin.
- Do tu mësoj të pijnë duhan, alkol dhe të shkatërojnë veten e tyre. Do ti mësoj të marrin drogë. Do ti bëj të martohen dhe më mbas të shkatërojnë familjet e tyre dhe të jenë të dëshpëruar, ata dhe fëmijët e tyre....
- Mirë, por një moment do të mërzitesh apo jo, atëhere çdo të bësh me njerëzit?- e pyeti Jezusi.
- A, do ti vras.... të pavlerë janë të gjithë.

Atëhere Jezusi e vështroi drejt në sy dhe me zë të fortë i tha satanit:
- Sa do që të më japësh njerëzit?
- Nuk kuptove, - shpjegoi satani. - Të pavlerë janë të gjithë, as Ty nuk të duan. Do të të pështyjnë, do të të tallin, do të të akuzojnë dhe në fund do të të vrasin. Janë të pavlefshëm.
- Sa do, - gjëmoi zëri i Jezusit në fytyrën e satanit.
Atëhere, satani ndryshoi shprehjen e fytyrës dhe qëndrim. Fytyra e tij ngriu, u mbush plot ashpërsi dhe ligësi dhe sikur i erdhi një ide e vetme në mendje, iu përgjigj me ftohtësi dhe shpirtligësi Jezusit:
- Të gjithë gjakun Tënd, gjithë lotët e Tu dhe jetën Tënde.
- Në rregull, - u përgjigj me gjithë forcën e shpirtit të Tij Jezusi në fytyrën e satanit, - në rregull.”

Në këtë pikë, besimtari njeriu i Perëndisë e mbylli predikimin e tij në bashkësinë e vogël lokale në Anglinë e Re. Të gjithë e shikonin dhe mendoheshin në heshtje dhe mendoheshin shumë....
Këtu mbaron historia jonë dhe fillojnë edhe mendimet tona.... të cilat duhet të fillojnë, sepse kjo çështje është e rëndësishme dhe mjaft e gjatë.

Ekziston një pikë kritike dhe e rëndësishme rreth personalitetit dhe veprës së Jezu Krishtit. Nuk është mëkati i Evës dhe i Adamit, nuk është djalli, nuk janë mëkatet tona të shumta dhe të mëdha. Është se tha ‘në rregull’. Gjithë gjaku i Tij, dashuria e Tij, jeta e Tij! I dha për të na çliruar nga thonjtë e ‘vrasësit njerëzor’ dhe të na dhurojë jetën e Tij të shenjtë dhe të përjetëshme. Sepse tha “në rregull” nuk mund të kemi një pozicion asnjëanës. Sepse Jezusi tha “në rregull” dhe gjaku i Tij u derdh në kryqin e Golgotës, nuk mund të luajmë me mëkatin dhe me botën e tij ateiste.

Sepse Jezusi tha “në rregull” dhe na përqafoi me gjithë dashurinë e zemrës së Tij, nuk mund të anashkalojmë, të jemi indiferentë, të shikojmë se çfarë bëjnë të tjerët, dhe të bashkohemi me botën e mëkatit dhe të pabesisë. Këtu është edhe pika kritike dhe e rëndësishme. Jezusi dha jetën e Tij, për të na çliruar nga vdekja e përjetëshme, të na bashkojë me Atin Perëndi dhe ne, në vend të dashurisë, respektit dhe besimit në fytyrën e Tij, i kthejmë shpinën me indiferencë dhe mosrespekt.
Jezusi luftoi me satanin, pagoi borxhin e mëkatit tonë, që të na çlirojë nga vdekja e përjetëshme dhe e bëri këtë vetëm nga dashuria..
Na ofron shpëtimin e Tij nga urrejtja dhe tërbimi i vrasësit njerëzor falas dhe në hir. Do të jetë e përjetëshme dhembja e ndëshkimit tonë “...nëqoftëse e lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh” (Hebrenjve 2:3).

“Sepse Perëndia e deshi aq shumë botën, sa dha Birin e Tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë jetë të përjetëshme. (Gjoni 3:16).

Kjo e ‘dhënë’ e dashurisë së Zotit është thikë me dy presje. Kush e përqafon me përulje dhe besim, kush kthehet tek i gjalli Jezu Krisht me pendim dhe sinqeritet, do të shijojë jetën e rilindjes së Tij, e cila do të bëhet edhe e tij përjetësisht.
Nuk është mëkati i botës problemi ynë, as edhe mëkatet tona “...sepse të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë” (Romakëve 3:23)

Por, është shpëtimi nga mëkati dhe Shpëtimtari plot hir dhe mëshirë. Dhe njerëzit e kundërshtuan, e anashkalojnë, qëndrojë indiferentë dhe të kapluar nga egoizmi, jeta e tyre, gjërat e tyre. Kur të qëndrojmë përpara fronit të Zotit, ku duhet të gjithë të qëndrojmë që të shpërblehet çdonjeri nga ne sipas jetës së tij, sipas veprave të tij (2 Korintasve 5:10), nuk do të gjykohemi për mëkatet e të tjerëve, të botës, të prindërve tanë, por, sepse pretenduam ti themi jo shpëtimit, Shpëtimtarit, dashurisë së madhe të Jezu Krishtit, i cili “...erdhi të kërkojë dhe të shpëtojë atë që kishte kishte humbur” (Luka 19:10).

Është tragjike të ketë shpëtim, të ketë jetë të përjetëshme, të ekzistojë fuqia që shëron “kancerin e mëkatit” dhe njeriu ti kthejë shpinën sepse, është tepër i zënë, sepse nuk interesohet, sepse preferon shijet e përkohëshme jetës mëkatare.
Të hapë Jezu Krishti grackën e mëkatit tonë, të paguajë borxhin tonë përballë syve të Perëndisë së Shenjtë, të na dhurojë jetë të çliruar dhe të përjetëshme dhe ne, të preferojmë skllavërinë e mëkatit, nënshtrimin, vdekjen e përjetëshme??? Kostoja do të jetë e madhe dhe e përjetëshme. Jezu Krishti bëri atë që nuk mund të bënim ne. Na bëri gati dhe na dhuron një shpëtim të përsosur, falas dhe nëpërmjet Hirit.
Atë që ne duhet të bëjmë është ta pranojmë këtë shpëtim, të zgjatim dorën e besimit dhe ta bëjmë tonin me pendim, përulje dhe besim. Të bëhet Jezu Krishti, Zoti ynë dhe Perëndia ynë. Ai të cilit do ti kemi borxh gjithë jetën tonë.

Në qoftë se nuk marrim këtë rrugë atëhere nuk ka rrugë tjetër. Rruga e jetës së shthurur mëkatare, është ashtu si zogjtë e egër në kafaz, të gjakosur, të dëshpëruar, të cilët presin ti hedhin tek macet që ti shqyejnë. Ky është satani dhe bota e tij. Shijon humbjen tonë, vdekjen tonë të përditshme dhe të ngadaltë, humbjen tonë të përjetëshme.
Ne këtu poshtë në tokë erdhëm në jetë që të zgjedhim Zot, të zgjedhim jetë të përjetshme. Dhe shumë të tjera, të cilat me sa duket nuk ekzistojnë. Një është zoti i së keqes, i armiqësisë, i vdekjes, satani. Këto ka, këto e kënaqin ti japë njeriut, për ta vrarë përjetësisht. Tjetri, Jezu Krishti, është Zoti i së Vërtetës, i Dashurisë, i Jetës, i Ringjalluri, Shpëtimtari nga mëkati dhe vdekja.

I pari gëzohet të na shikojë duke vdekur çdo ditë.

Tjetri gëzohet të na shikojë të shijojmë jetën e Tij të përjetëshme që tani brenda nesh.


Iu dhe me zemër kësaj dashurie së madhe?

Zgjedhja është e jona dhe le ta bëjmë atë sot, përpara se të jetë vonë.

Cila është gjendja jote në këtë moment?

Cila është zgjedhja jote?

[Astrit77]

Moter Abigail!

Shume prekese dhe mallengjyese ky shkrim. Falenderoj Perendine per Jezu Krishtin dhe per ty si dhe per motrat dhe vellezerit ne Krisht. Zoti na ka dhene nje familje te madhe dhe na inkurajon dhe nxit te ecim ne Te me te gjitha menyrat.

Faleminderit Perendia yne i mrekullueshem per dashurine qe derdh tek ne dhe qe ka vetem nje burim! Sa gje e mrekullueshme eshte kur e dime se kemi nje Perendi te tille qe kujdeset per ne dhe qe na dhuron gjithshka me ane te gjakut te Jezu Krishtit. Sa keq eshte qe bota ecen drejt shkaterrimit dhe nuk don te pranoje nje dhurate te tille te mrekullueshme. Akoma Krishti eshte ulur ne Fronin e Hirit, por do te vije dita, kur Fronin e Hirit do ta zevendesoje Froni i Gjykimit dhe atehere mjere ata qe nuk e pranuan dhuraten e Perendise, por ecen moskokecares ne rrugen e tyre qe per fund ka humbjen e tmerrshme.
Prandaj ne duhet te lutemi per njerezit qe kemi perreth qe ato te zgjohen dhe te pendohen per mekatet e tyre, dhe te pranojne Jezusin qe na jep jeten e perjetshme.

[ABIGAIL]

BUBURRECET!


Nuk e di nese ekziston brenda krijeses mbareboterore te Perendise, tjeter krijese me e peshtire dhe me e neveritur.
Jane disa qe u pelqen të bëjnë te zgjuarin dhe marrin nje pozicion disi te larte dhe gjykojne Perendine: Pse Zoti e beri akullin? Pse Zoti i beri mikrobet? Pse kur plakemi na bien te trupit, domethene gabime te Krijuesit. dhembet, dhe shume pyetje te tjera pa kuptim.
Natyrisht, nuk mund te themi se jemi ne gjendje tu japim pergjigje te gjitha ketyre pyetjeve. Dhe as qe e morem mundimin ndonjehere tu pergjigjemi.

E verteta eshte, se nuk dime, veçse pak gjera jo vetem per mjedisin qe na rrethon, por edhe per trupin tone. Dhe shume gjendra te trupit njerezor, qe tashme dime sesa te perdorshme dhe sa te nevojshme jane, dikur ne nje kohe mendonim se ishin pjese te panevojshme
Ndermjet tyre ishin dhe bajamet, te cilat pediatret i hiqnin pa meshire si te kishin ndonje problem e si te mos kishin.
Te njejten gje thoshin edhe per apandesitin dhe per shume pjese te tjera te trupit tone.
Le te kthehemi perseri tek buburrecat.

Ekspertet e posaçem na informojne, se nese ndodh ndonje shkaterrim berthamor ne planetin tone, gjithçka do te shkaterrohej dhe do te mbizoterojne vetem buburrecet.
U vertetua shkencerisht, se ata kane reyistence te madhe radioaktive. Keshtu qe, kur te gjithe te jemi bere hi, toka do te jete nje parajse e pafundme per buburrecet, te leviyin kudo te lire, pa ndonje kufi..
Me shume lehtesi verejme, diskutojme dhe analizojme çeshtje dhe gjendje kaq te tmerrshme siç mund te jete nje shperthim berthamor ne planetin tone.
Eshte tashme e njohur se te dy superfuqite, ku çdo njera ka ne arsenalin e armeve te saj, aq lende berthamore sa te shkaterroje 10 here planetin tone, dhe 10 i ka tjetra, pra 20. Thua se kjo nuk mjafton dhe punojne me ngulm te rrisin sasine e lendeve berthamore.

I mjeri njeri, u largua nga Perendia dhe donte kunder vullnetit te Tij te beje nje parajse te tijen ne toke.
Tani çlloj parajse arritit te bente kete mund ta kuptoj edhe njeriu me i pashkolle.
Jeta me te famshmin konsumimin shoqeror, me deshirat arrogante qe behen gjigande nga indiferenca e gudulisjeve te reklamave dhe te mjeteve masive te informacionit.

Nje bote pa Perendine, pa Krishtin, pa shprese. Kjo e fundit eshte shume e rendesishme. Pa shprese. Asgjekundi nuk duket pak drite qe te mund te sheronte plaget.Perkundrazi mesazhet shqetesuese shumohen. Fundosja eshte e sigurt. Vetem bijte e Perendise dine, se çfaredo qe te ndodhe jeta e tyre eshte e siguruar ne duart e Perendise!


Miqesisht Abigail.