Si te mbrohemi nga kritikat e padrejta!!

[shkodrane82]

"...Nëse përmbledhja e gjitha veprave të mia delë e mirë, atëherë as nuk është e rëndësishme se çka kanë folur dhe shkruar për mua. Nëse, megjithatë, ajo përmbledhje del e keqe, as dhjetë engjej që do t'betoheshin se e kam patur me të drejtë, nuk do të mund t'më ndihmonin..."

Sa te ndjeshem jeni ndaj kritikave...?/
Si Mbroheni?

[Leila]

Shkodrane82, mbrojtja ime fillon qe ne fillim, para se te hap gojen apo te bej vepren.

Mendoj:
- Kam te drejte? (Kur ke te drejte, jane te pakte shanset qe do te te kundershtojne.)
- Jane gati ata ta degjojne apo shikojne kete qe do bej? (Se s'jam e cmendur te shkoj tek nje grup KKK te armatosur e tu them qe mbaj anen e zezakeve... shembull kjo.)
- Do me demtoje kritika? (Shembull: S'mund t'i thuash mesuesit tend qe opinioni i tij eshte gabim sepse nota jote varet tek ai... e hajde pastaj sa te ndreqesh noten ne gjyq... Pffff...)

Pas kritikes:
- Kane te drejte ata?
- Pse thane ate qe thane?
- Bie dakort une me ta?

[shkodrane82]

Zakonisht gjithmone i jep te drejte vetes tende..
E rendesishme eshte sesa je ti i zoti tju dalesh ne krye
sepse nganjehere e verteta hesht po ka edhe raste qe
te cjerr lekuren si mica me thonjte e saj...
Ca njerez vuajne nga nevoja e tmerrshme te jene te rendesishem,dhe duan qe gjithkund te lene nje pershtypje te mire, dhe keshtu behen te ndjeshem dhe e kerkojne te drejten ne bisht te luges.Ketu hyjne ato njerez qe" te cjerrin lekuren si mica me thonj"
Kurse disa tjere jane aq ne vetekenaqesi saqe edhe kur kane kritika te padrejta jane mesuar ne koken e tyre qe te jene drejte gjithkund edhe asgje sjua rrezon ate imazhin per vehten.


Tash po i pergjigjem pyetjeve tuaja si i mendoj une...
Zakonisht e analizoj sesa drejte kane te tjeret por e kam te veshtire tjua pranoj si te tille. Mundohem edhe vetes tja mbush mendjen qe diku mbes te drejtes jam edhe une.
Ndoshta sepse zakonisht sju bej kritika tjerve.

Nga pervoja ime njerezit lodhen shume per te thene ate qe sinqerisht mendojne edhe ju duhet pak pune te dalin ku e kane fjalen,gjithmone mundohem ti respektoj ato qe thojne sepse fundi fundit heqin pak zi te dalin ku duan edhe duhet te merret parasysh se kemi te bejme me perballimin e dy njerezve me mendime te kunderta qe kritika qe po te ben ty i duket normale e ty jo.

Gjithmone rri me indiference ndaj kritikave sesa ti replikoj apo ti kundershtoj,sepse po paten te drejt do bie ne kontradite me veten time..po spaten te drejte se kam fuqine tju nderroj mendjen, keshtu qe me mire hesht...
Diku kam lexuar qe '' Mos ja vej veshin mendimit te tjerve,nqs zemra jote e din se je duke bere gjene e drejte!!''
Dhe kjo me udheheq sa here hasem ne situata te tilla..

Shpresoj te me kuptosh sdi a kam qene e qarte ne mendimet e mia??

[I_DREJTI]

Postuar më parë nga shkodrane82
"...Nëse përmbledhja e gjitha veprave të mia delë e mirë, atëherë as nuk është e rëndësishme se çka kanë folur dhe shkruar për mua. Nëse, megjithatë, ajo përmbledhje del e keqe, as dhjetë engjej që do t'betoheshin se e kam patur me të drejtë, nuk do të mund t'më ndihmonin..."

Sa te ndjeshem jeni ndaj kritikave...?/
Si Mbroheni?

Mua kur te me ipet kritika nga ndokushe, me gjith koncentrimin time e ndegjoj, ne ato raste gjykoj me drejtesi se a eka me te drejt apo jo. Dhe posa te kuptoj se a eshte me te drejt apo jo, un se pari ja jepe nje flm per kritik.
Por nese nuk e ka me te drejt mundohem ta bindi per at se nuk eshte e drejt, por kur ta shof se nuk jek dor prej mendimit te vete ateher ne qaste e nderpres biseden.

SI MBROHEMI?
Mbrohem duke mos ja pranuar kritiken dhe mundohem qe ta bindi me shembuj ne lidhje me temen, keshtu dhe mbrohem duke mos mu ndal goja duke i folur.

[leci]

kritikat????
çfare jane?
edhe ne qofte se gaboj,eshte sepse dua ta gaboj per te mesuar.
e rendesishme eshte te flasin per ty.
keq apo mire nuk ka rendesi fare.
atehere ja ke arritur qellimit...

[Albo]

Asnjehere mos fol kur te kritikojne, degjoi me vemendje, por mos fol. Kur te mbarojne se kritikuari, thuaj faleminderit per kritiken, edhe nese ti mendon se ajo ishte jo e drejte.

Nese u kundervihesh kritikave jo te drejta qe vijne nga njerez "te vegjel", pa dashur do te biesh ne nivelin e tyre dhe shume shpejt do mallkosh veten qe i ktheve nje pergjigje.

Duke aprovuar dhe duruar verejtje te tilla te paqena, tregohesh me largpamese se ai qe te kritikon, dhe i jep nje leksion te mire edhe atij qe te kritikon. Ka njerez qe nisin te te mbajne neper goje apo te te kritikojne, edhe pa njohur mire dhe kjo jo per fajin tuaj, por per mendjengushtesine tyre.

Injoroi me takt pa rene pre e kritikave qe shpien ne debate pa krye. Kritikat me te mira nuk do ti degjosh nga goja e miqve te tu, do ti lexosh nga sjellja dhe veprimet e tyre. Duhet gjithmone ti marresh parasysh keto.

Albo

[Viki]

Ndoshta kritikat te duken te padrejta ne ato momente, po kur mendohesh me vone, mund te kene qene dhe me te drejte.

P.S Lona, po kush te kritikon ty moj? Ti je e persosur me ke thene?

[pekomeri]

Gjithmone kur me kritikojne mundohem ta gjeje gabimin tek vetja.N.q.s. nuk e gjej ja le kohes te gjykoj,dhe n.q.s. koha tregon se kam te drejte atehere gabimi qendron tek ai qe me kritikoi.keshtu qe dhe ai duhet te mendoj sipas teorise time.

[Zanë Kosove]

Si të mbroheni nga kritikat qëllimkeqe


"...Nëse përmbledhja e gjitha veprave të mia delë e mirë, atëherë as nuk është e rëndësishme se çka kanë folur dhe shkruar për mua. Nëse, megjithatë, ajo përmbledhje del e keqe, as dhjetë engjuj që do t'betoheshin se e kam patur me të drejtë, nuk do të mund t'më ndihmonin..."



SI TË MBROHEMI NGA KRITIKA E PADREJTË


Njëherë bisedova me gjeneral Smedli Batlerin, njeriun më interesant në historinë e këmbësorisë së marinës amerikane.
Më fliste se si në rini vuante nga nevoja e tmerrshme për ndjenjë që t'jetë i rëndësisishëm dhe i popullarizuar. Nuk kishte njeri në botë në të cilin ky nuk dëshironte të linte përshtypje të mirë. Pikërisht për këtë ishte tejet i ndieshëm për edhe një fjalë më të vogël të kritikës. Mirëpo, tridhjet vitet e kaluara në shërbim të këmbësorisë atë e ç'mësuan nga kjo shprehi. "Më qortonin dhe më fyenin", thoshte Butleri, "më quanin me emra ofendues si "qenë i verdh", "gjarpër", "qelbanik", e t'mos i përmend fjalët më ofenduese në gjuhën angleze me të cilat disa mjeshtër për fyerje më qërrasnin shumë lehtë. A më ka lënduar kjo? Edhe si! Por vetëm në fillim. Sot, tashmë aq shumë jam zhveshur nga sharja dhe qortimi, sa që kur dëgjojë se dikush më dërgonë fyerje pas shpinde - as nuk kthehem të shohë se kush është ai."
Ndoshta gjenerali i vjetër Batler është tejet indiferent ndaj kritikës? Megjithatë, një gjë është e sigurt: shumë njerëz për së tepërmi seriozisht i kuptojnë kundërshtimet e rrethit, dhe tejet me seriozitet i marin ngacmimet e padjallëzuara të t'afërmive të tyre. Më kujtohet se si një reporter i revistës Sun të Nju-Jorkut, shkroi një artikull përqeshës mbi punën time në kursin e natës për të rritur. U çmenda. E kuptova këtë si fyerje personale. I telefonova redaktorit kryesor dhe i kërkova atij të botojë përgjigjen që do t'i argumentonte dhe demantonte të pavërtetat nga artikulli i gazetarit. Krenaria ime e lënduar kërkonte shpagim për "krimin e bërë"
Sot turpërohem nga një reaksion i tillë. Jam i vetëdijshëm se gjysma e atyre që kanë blerë gazetat, as që kanë vërrejtur artikullin fatkeq. Por edhe ata që kanë lexuar, me siguri e kanë kuptuar si përqeshje të padjallëzuar. Gjysma e gjysmës, me siguri pas disa javëve, ka harruar përmbajtjen e artikullit.
Sot kuptojë se njerëzit nuk mendojnë as për juve dhe as për mua, por vetëm për veten e tyre. Para kaftjallit, pas kaftjallit, gjatë gjithë ditës, tërë kohën gjersa lodhja nuk ua mbyllë sytë. Dhe besoni, më shumë brenga u jep kokëdhembja e tyre e lehtë se vdekja personalisht e imja apo e juaja.

Vepro si kërkon arsyeja nga ne dhe si ta thotë zemra

E gjithë kjo ka të bëjë edhe me shokët tuaj më të ngushtë dhe bashkëpunëtorët më të afërt. Le t'ju kujtohet vetëm, tradhëtimi legjendar i Judës. Për ç'ka ju dhe unë do të duhej të presim një fat më të mirë jetësorë?
Përvoja më ka mësuar se është shumë më me rëndësi të din të qëndrosh indiferent ndaj kritikës së padrejtë se sa t'i pengosh njerëzit t'ju sulmojnë. Të kuptohemi: unë nuk proklamoj indiferentizmin ndaj çdo lloji të kritikës. Flas vetëm për nevojën që t'mos i kushtoni vëmendje kritikës së padrejtë.
Në një rast e luta Elior Ruzveltin t'më thotë si ka qëndruar ndaj kundërshtimeve qëllimkeqe të cilat në kohën e Ruzveltit sa ishte kryetar, ishin dërguar Shtëpisë së Bardhë. Dhe ai si duket vërtet kishte stërdëgjuar kritika të tilla. Më tha se vajza ishte patologjikisht e turpshme, prandaj kishte jetuar në frikë të pandërprerë prej asaj se çka mendojnë të tjerët njerëz. Me një rast, ashtu, kishte lutur motrën e Ruzveltit për këshilla se si të sillet... "Mos ia var veshin mendimit të njerëzve tjerë, gjithnjë gjersa je thellë e sigurt në shpirt se ajo që e bënë është e drejtë", i kishte thënë halla Baj. Duke iu përmbajtur kësaj këshille, Elinor Ruzvelti kishte kuptuar se njeriu - sado i përsosur që është - nuk mund të mbrohet nga kritika e pavend. E bëre këtë apo atë, gjithnjë do t'ekzistojë dikush që do t'sulmojë, prandaj më mirë është të veprosh ashtu si kërkon nga ne arsyeja dhe zemra. Atëherë dhe në çastet e vështira gjeja ngushëllim në njohjen se kemi vepruar në harmoni me mendimin personal dhe natyrën, dhe jo ashtu si do të pritte dikush nga ne të veprojmë.

Hape ombrellën dhe mbrohu në heshtje

Në pyetjen, se a është i ndjeshëm në kritikë, ja se ç'mu përgjegj M. K. Brash, president i një ndërmarrjeje tejet të rëndësishme amerikane në Volstrit... "Në rini, isha fortë i ndjeshëm në mendimet e njerëzve tjerë. Nga damarët e këmbëve përpiqesha t'i shkojë për shtati gjithë njerëzve me të cilët kisha punuar, duke dëshiruar që të gjithë t'më konsiderojnë si të përsosur. Posa dëgjoja zërin e "të pakënaqurve", vazhdoja t'i bëja për vete. Ky veprim i imi pashmangshëm krijonte një "të pakënaqur" të ri. Dhe kështu vazhdimisht. Në fund kuptova se i tërë mundi im ishte i kot, pasi që sa më shumë përpiqem ta bëjë për vete secilin, nga dita në ditë, po fitojë shumë e më shumë kundërshtarë. Për këtë i thash vetes: "Pasi që je në pozitë të rëndësishëm, duhet të pajtohesh me mendimin se gjithnjë dikush ka për të t'kritikuar.. Pranoje këtë si fakt të pashmangshëm, dhe jetën do ta kesh më të lehtë." Kjo në masë të madhe më ka ndihmuar. Më detyroi të ndërtojë rregull personal për sjellje, e cila thotë për afërsisht kështu: "Përpiqu që gjithnjë të veprosh ashtu siç di dhe mundesh më së miri... Dhe kur të sulmojnë, hape ombrellën dhe lëre që shiu i kundërshtimeve të derdhet në pëlhurën e ombrellës, në vend që të t'kullojë nëpër qafë".
D. Tejlori kishte shkuar edhe një hap më para: kishte lejuar që shtërngata e kritikave t'i derrdhej nëpër qafë dhe pastaj të gjithë kritikuesit e vet, publikisht i përqeshte. Me një rast, radio-dëgjuesja e kishte sulmuar përmes letrës për shkak të komenteve që i jepte në radio në pauza të transmetimit të një koncerti duke e quajtur "gënjeshtar, tradhëtar, gjarpër dhe pleh". Gjatë ratio-transmetimit të koncertit në javën e ardhshme, Tejlori, para publikut milionësh e kishte lexuar letrën e përmendur. Pas disa ditëve i erdhë letra e re nga e njëjta dëgjuese, ku i tregonte se "mbetej me të njëjtat mendime dhe se ende e konsideron gënjeshtarë, tradhëtar, gjarpër dhe pleh." Tejlori kishte kurajo dhe elan që tërë atë ngjarje ta përshkruaj në librin "Njeriu dhe muzika". Nuk mundemi që t'mos e admirojmë një shkrim të till aq të qetë, gati të facsinant të pranimit të goditjeve.

Qeshuni nga zemra

Sharls Shvob, studentëve në Priston u tregonte përjetimin e një punëtori me prejardhje gjermane në shkritore të çelikut, duke e quajtur këtë rast, si mësim më të vlefshëm në jetë. Punëtori rreptë fjalosej me kolegët në shkritore. Pasi që fjalosjen e shkaktoi një temë mbi luftën, punëtorët amerikan me kënaqësi të veçantë dëshironin t'i hakmireshin gjermanit, prandaj e hedhën në përroin e afërm me baltë. Kur ai erdhë ashtu i përbaltur dhe i lagësht te Shvobi, për t'iu ankuar, ky e pyeti se ç'i kishte thënë kolegëve kur ishte ngritur nga përroi. "Asgjë", iu përgjijg punëtori, "vetëm se nga zemra iu kam qeshur!"
Çarls Shvob, filozofinë e gjermanit të vjetër e kishte marë si moto personale: Qeshu!
Kjo moto veçanërisht mirë do t'ju shërbejë në çastet kur ndiheni si viktimë e kritikës së padrejtë. Ngase njeriu, që i përgjigjemi në po atë mënyrë, pas kritikës, mund t'na e kthejë sërish. Por çka mundet dikush t'i përgjigjet njeriut që për kritikë, vetëm qeshet?
Edhe Linkolni kishte recetë të mrekullueshme. Aq të mirë sa që i takon margaritarëve të letërsisë së tillë klasike.
Gjeneral Makarturi mbante kopjen e urtësisë së Linkolnit mbi tavolinën e punës, ndërsa Vinston Çerçili në dhomën e tij të punës në Çartvel. Urtësia e tij është, përafërsisht kështu:

"Sikur vetëm të përpiqesha të lexoja gjithë atë që është shkruar kundër meje - dhe as t'mos e përmend përgjigjen - do t'duhej në të njëjtën kohë ta mbyllja zyren time për tjera punë. Veproj ashtu siç më së miri di dhe mundem, dhe ashtu do të vazhdoj gjer në fund. Nëse përmbledhja e gjitha veprave të mia del e mirë, atëherë nuk është e rëndësishme se çka kanë folur dhe shkruar për mua. Nëse, megjithatë, ajo përmbledhje del e keqe, as dhjetë engjuj që do t'betoheshin se e kam patur me të drejtë, nuk do të mund t'më ndihmonin."

Mbani mend këtë rregull kur të ndiheni të sulmuar pa të drejtë.

Punoni ashtu si mundeni më së miri, dhe kur ju sulmojnë, hapeni ombrellën dhe lereni shtrëngatën e kundërshtimeve të derdhet mbi ombrellë, në vend se t'ju kulloj nga qafa.