Ditar Filozofik

[Leila]

Kete teme e hapa qe ta beni si ditarin tuaj filozofik. Me poshte eshte nje pjese e marre nga nje leter qe i kam shkruajtur dikujt. Nuk eshte e thene te bini dakort me shkrimet. E kam shkruajtur pergjumesh.

...

Po te te dergoj nje tjeter kenge. "Only Time" nga Enya... nje klasik!!! E trishtueshme, por e bukur. Plus, thote edhe moton time: "Koha tregon gjithshka." (Sa moto qe kam une!! LoL)

kush mund te tregoje
ku rruga shkon
ku dita rrjedh
vetem koha

dhe kush mund te tregoje
ne qofte se dashuria jote rritet
sic e kerkon zemra jote
vetem koha

kush mund te tregoje
pse zemra jote psheretin
kur dashuria jote fluturon
vetem koha

dhe kush mund te tregoje
pse zemra jote qan
kur dashuria jote genjen
vetem koha

kush mund te tregoje
kur rruget takohen
se dashuria mund te jete
ne zemren tende

dhe kush mund te tregoje
kur dita flen
ne qofte se nata mban
te gjithe zemren tende

nata mban gjithe zemren tende

kush mund te tregoje
ne qofte se dashuria jote rritet
sic e kerkon zemra jote
vetem koha

dhe kush mund te tregoje
ku rruga shkon
ku dita rrjedh
vetem koha

kush e di
vetem koha
kush e di
vetem koha

Sa e keqe kam qene me ty. E keqja eshte se ti i mban mend me mire se une... e kush e di, mund te kem qene akoma me e keqe se sa mendoj.

E di... me quaj paranojake, por une po pres per me te keqen te ndodhi, por e di qe me kohe do me iki kjo pritja... dhe vetem atehere ndodh e keqja, kur nuk e pret. Ashtu eshte gjithnje, apo jo?

Nejse, s'ka gje, sepse rregulli im i ri eshte bej c'te duash.
Ka marre shume nete pa gjum me filozofira e argumentime me veten te arrija ketu. Gjithnje kam dashur te bej ate qe dua pa merzitur te tjeret, por tani e di qe s'behet. Dihet qe gjithnje jemi skllav te dickaje (nuk mund te bejme si te duam)... dhe ky rregulli im i ri eshte tamam si ti hedhesh benzine zjarrit. Mendo gjithe kaos qe shkakton ky rregull, e megjithate eshte e vetmja pergjigjje po deshe te mos zgjohesh nje dite e te mendosh, "Bo bo... me iku jeta!" dhe ne te njejten kohe e vetmja rruge si te zgjohesh e te pendohesh per gjera qe ke bere.

Ketu hyn genjeshtra: vaji qe na nxjerr unazen nga gishti, gjalpi qe na rreshqet krahun qe na ngeci neper hekura, kremi qe zbut lekuren e ashper nga mundimet. E vetmja menyre qe zbut realitetin. Por... a ke provuar te lash vajin nga duarte? Pothuajse e pamundur!! Te ngecet ne lekure edhe pse perdor sapun. Kjo, pra, eshte genjeshtra. E embel, e bute, te ndihmon, por te vjen pas edhe kur nuk e perdor me.

Bota eshte aq perfekte sa nuk eshte perfekte.
Paradoks. Kontradiktore. Po.
Per shembull, dicka qe nuk del egzakt 3 milimetra, s'do te thote qe s'eshte perfekte; vetem se na duhet dicka akoma me e vogel qe ta masim e t'i japim nje emer/mase me te sakte. Ne quajme imperfekte ato gjera qe vizorja jone nuk i nxen... dhe sa budallenj jemi, sepse vizoret tona (1.) ndryshojne me te ato te te tjereve, ose (2.) jane shume te kufizuara. Edhe te mos ishin te kufizuara, jemi ne, njerezit, qe jemi te kufizuar. Ja qe syri jone aq ka kapacitet; nuk sheh gjerat me te vogla se 1 milimeter. Por (teper qesharake) nuk jemi te kufizuar. E keshtu vazhdojne gjerat... nje varg e nje varg e nje varg... kush rri e mendon ti zgjedhi ka *topa* sa shalqinjte!!! UGH... do e bej veten te vjelle se sot hengra nje gjysem shalqiri.

Nuk e di ne i kupton keto gjera. Me te shumten e kohes kur flas keshtu, me thone, "What???" S'me kuptojne, dhe nuk u ve faj, se une me te shumten e kohes s'di si te them ato qe mendoj.

Kam qene rrotull 8 vjec dhe mendoja sa te vetem jemi ne njerezit ne kete bote. Kurre, kurre, kurre nuk na afrohet askush. Jemi vetem. Vetem. Te humbur!

Per shembull, ti te rrish 10 hapa larg meje, je 10 hapa me larg nga une. Bej 5 hapa dhe ke bere gjysmen e rruges. Por perseri je larg. Bej 5 hapa dhe me prek. Me perqafon. Me puth. E prap jemi larg. Jemi shume larg. Na ndajne rrobat, xhaketat, kepucet... c'do gje qe kemi ne trup! E kur i heqim, na ndan lekura. Te rrjepim lekuren e na ndajne muskujt. Heqim muskujt e na ndan DNA-ja. Heqim DNA-ne e na ndajne kockat. Varg... varg... varg... varg... shkon ne perjetesi. E pandaluar. E pafund. Pergjithmone.

Natyrisht, me vizoren tone, ne s'mund te jemi me afer njeri tjetrit se sa kur prekemi. "S'ka me afer se sa prekja, apo jo?" mendojne njerezit. Keshtu qe kjo u mjafton.

MUA JO!!

Na ndajne 10 hapa, 5 hapa, rrobat, lekura, mishi, atomet, kemikalet, mendimet, eksperiencat, memorja, gjaku, palca... Dhe kjo me duket nje distance e mijerave mijerave milje.

(Tradhetoj moshen time kur flas per gjera keshtu, kaq... rebelisht. LoL!)

Por s'kam tjeter rruge, keshtu qe duhet ta pranoj. DUHET te me mjaftoje! S'ka tjeter rruge. E kam ditur perpara se te dija fjalet qe ta shprehja. Dhe ate dua, afersine qe asgje nuk e ndan. Por ja qe nuk egziston. E aty me vjen inat sepse gjithnje dua te pamunduren. Pra, fajin e kam une.

Prandaj dashuria dhe romanca jane kaq POPULAR ne kete bote. Njerezit mendojne se i/e dashuri-a eshte me i aferti ne kete bote. Kane te njejtin mendim dhe respekt per njeri tjetrin. Jane besnike. Bejne njeri tjetrin te ndihet mire. Etj. etj..

Por realiteti eshte qe jemi aq te afert me ata sa jemi me armiqte tane.

Mund te shkruaja nje liber te tere per kete, por romantiket do me hapnin varrin LoL! E pra, eshte edhe deshira qe dashuria DUHET te jete e vetmja gje qe afron dy njerez me shume. Eshte NEVOJA per ate deshire edhe pse genjejme veten. C'fare arsye do kishin qe te jetonin? Atyre u duhen te besojne qe dashuria nuk eshte ndjenje, por fakt. E le ta besojne... s'u kundervihem; thjeshte po shkruaj mendimet. Po ta gjej nje menyre, nje rruge tjeter si te jetonin, atehere do u kundervihesha. Por ja qe s'kam gjetur nje. Dashuria eshte e vetmja. Dhe mendoj se fakti qe eshte e vetmja menyre per njerezit te jetojne, eshte pikerisht ajo qe e ben dashurine fakt e jo ndo nje ndjenje si te gjithe te tjerat (edhe pse faktikisht ashtu eshte: thjeshte nje tjeter ndjenje).

Me fal.
Ti doje te lexoje dicka qe te shlodh, kurse une shkruaj filozofi e budallalleqe qe s'do me hyjne ne pune, as mua, as ty. Po te lodh akoma me shume. Hyj neper labirinthe pa pergjigje dhe te nxjerr me dhimbje koke. Mundet qe ajo eshte arsyeja pse kam dhimbje koke kaq shume. Nejse, me qe s'kisha c'te shkruaja, hodha mendimet e mia te dites ne kete e-mail. Me duket se po te bej ty ditarin tim.

...

P.P.S.: Morali i gjithe ketij e-maili?

JETO TE SOTMEN!!!

"Te puth,
Elsa."

[MtrX]

vertet permban nje fare filozofie letra jote e ditarit, e pranoj...
megjithate shume lidhet dhe me emocione te castit... pak a shume eshte nje rrembim poetik...,
vetem se nuk je perpjekur ta kufizosh me vargje dhe me rime, dhe eshte proze e gjitha...
Do mundohem dhe une te postoj dicka ne kete tem por me vone... pasi te kem lexuar dhe ndonje gje tjeter te shkruar...

[Puhiza]

Perballe meje jane rreshtuar guret e bere mur. Mure te larta qe nuk kapercehen me lehtesi. Dhe me e bukura eshte se nje nga keto mure e ngrite ti. Ne fakt, ky eshte muri me i larte, me i pakapercyeshmi.
Kisha harruar te te them se une i urrej muret. Sepse ashtu si dhe urat, ata ndajne, mbyllin, te zene frymen.
Mua me duket se muret jane bere per tu shembur e jo per tu ndertuar.
Nejse. Asgje nuk ka rendesi.
Asgje nuk ka me rendesi.
Si dikur. Si gjithmone.
Por keto mure po me zene vertet frymen. Me verbuan shikimin. Me tronditen zemren. Me veshen me rroba. Une dua te rri lakuriq. Me pelqen me shume lakuriqesia e trupit tim sesa zbrazetia e veshjes.
Muret.
Shumicen e rasteve jane te rastesishem. Mbijne vete. Me ose pa themele. Jane mure.
Dhe muret nuk i dua.

[MtrX]

Bravo...
Po me pelqen sa vjen dhe me shume tema...
le te shikojme se cili do te jete postimi i ardhshem,
puhiza paska nje mani per lakuriqesine ne shkrimin e saj, e mirekuptuar nga aspekti filozofik...
Po i jap nje vleresim temes, ne menyre qe me shume njerez te vijne dhe te shkruajne... eshte interesante...
edhe une do te shkruaj dicka kur te vije koha...
shihemi perseri...

[armandovranari]

Teme shume e bukur Leila, urime.
Une po sjell dicka si pune skice, meditimi, them se eshte filozofike.


Ka kohe qe era bredh duke vershellyer ne cdo cep te qytetit si nje sirene e bezdisur alarmi. Ndersa une dal e shteis neper rruge, pikerisht mes saj.
NJe nate te ftohte janari, me dy-tri yje mbi koke qe regetijne si shpirtra te larget dhe ku e vetmja levizje qe te kujton se nuk i perket sendeve eshte ngritja e jakes se xhupit, e kam veshtire ti bej balle.
Pasi ndez nje cigare sa per te mos patur frike nga vetmia, leshohem ne preherin e saj te akullt, mes nanuritjes me te ftohte ne bote dhe nis e shplodhem. Jo se jeta e dites me eshte bere e padurueshme, por eshte me teper nje lloj miqesie e re shume intriguese kjo shetitje.
Aty ku ne oret e dites marshojne njerezit me buzeqeshjet, sharjet, perfoljet, gjeni-cmendurite e tyre, tani mbreteron nje drite e bardhe neoni. Eshte koha kur gjithcka eshte bere vetevetja ; mbi shtreterit ne gjume njerezit dhe guret e vegjel ne qoshe trotuaresh. Fillon shtrirja e pakohe brenda kesaj ore, fillon magjia.
Eshte vendi dhe ora kur cdo gje eshte objektive, biles edhe kujtimet tashme i perkasin vetem vetes dhe pa me te voglen dhimbje kuptoj se nuk mund ti gjykoj.
Nuk me mbetet gje tjeter vecse ti hap dyert deri ne fund, ti zgjeroj shtigjet dhe le te vershoje brenda meje stuhia e merguar e gjithckaje qe deshiron dhe mund te prehet tek une.
Ja tek ribehem pra, si nje pjese harmonike e keti realiteti te kulluar, mbi sheshin e bardhe, pergjate ores sime te arte, me duart qe me dridhen nga i ftohti dhe me cigaren e ngjitur ne buze.

[MtrX]

(duartrokitje)
shume e bukur!!!

[armandovranari]

Ja dhe nje copez tjeter

Lamtumira

Roberia prej sendeve nuk me eshte e padurueshme dhe as perben ndonje arsye qe une te urrej diellin, pemet apo kepucet e mia kunderrmuese. Cdo ndjenje e thekshme shkeputjeje qe lind brenda meje mund edhe te quhet trill per vete faktin se kjo e gjithe kjo roberi nuk me shtyp. Nuk ndjej kurrfare peshe shtrenguese.

Mbi supet e mi, qe prej kohesh jane bere depertues apo me sakte te tejkalueshem, forca shtypese e humbet kuptimin. Kjo roberi qe nuk me perket hic, kjo roberi qe u perket sendeve, por gjithsesi eshte e imja, nuk eshte shkak per projektimin e deshirave te mija larg ketij realiteti.

E shoh qarte ftesen premtuese tek rrezellin pas ketij realiteti te vrazhde dhe e ndjej qe lidhja ime eshte e drejteperdrejte. Pra nuk po zgjedh, por jam duke e neperkaluar kete bashkesi vetish te ngulura fort ne hapesire e kohe.

Ne castet kur komunikimi im me kete bashkesi shuhet deri ne ate pike kur mund te thuhet se ndihesh bosh, ne caste te tilla sic le pas nje "lamtumire", une e kundershtoj idene e boshesise sepse tek une ajo eshte e mbushur perplot me rrezatimin miqesor te asaj qe s'eshte kjo qe eshte.
Dhe megjithese une vazhdoj ti vjedh roberise sime aftesine per te artikuluar mendimet, deshira apo miqesia me te pertejmen nuk venitet aspak, por krejt indiferente vazhdon te vezulloje gjithnje e me teper, me nje intensitet perhere e me te afert.

Nuk me kujtohet casti kur kam dhene lamtumiren, por mbase kjo s'eshte vecse nje lamtumire e zgjatur deri ne ameshim dhe drejteperdrejtesia e komunikimit tim me boshesine nuk ka per te patur ndonje kulm, vecse ne mendofsha se e gjitha kjo eshte nje kulm dhe une gjendem brenda pa ndonje rregull kohor. Pra e gjitha eshte vec nje lamtumire, dhe vazhdon te jete nje lamtumire, dhe une endem mes lamtumires time qe s'eshte gje tjeter vecse boshesia ime, dhe vazhdoj te cuditem me veten perballe boshesise, dhe ajo gjithsesi vazhdon pa pyetur askend; lamtumira, boshesia, cudia, vezullimi...