Cdo veprim i jetes sone ka qene dhe do jete pafundesisht.
Kjo eshte nje teori shume e perhapur qe vjen qe prej antikitetit grek deri ne kohet tona, psh. NIce fliste per Rikthimin e perjetshem, po ashtu dhe Luis Borges per kohen ciklike.
Greket e vjeter flisnin per nje perseritje ne forme ciklesh ku gjithcka ndodhte nga e para ekzastesisht njelloj cdo here. Sa e rende duket per ne kjo pafundesi, duket sikur i humbet qellimi, kuptimi gjithckaje.
Edhe tek hindute kemi dicka te ngjashme, Reinkarnacioni qe eshte rikthimi i shpirtrave ne toke ne menyre te perseritur duke mbartur "karmen" virtytet dhe veset e jeteve te meparshme, derisa te arrihet persosja e shpirtit. Ketu duket me lehte edhe e kuptimshme.
Po ashtu edhe tek "leximet" e nje sheruesi profetik, amerikanit Edgar Cayce kemi nje deshmi te tille, reinkarnacioni vazhdhon derisa arrihet persosja e Shpirtit.
Ne thelb pra qendron perseritja.
A eshte "e rende' per ne nje gje e tille apo eshte nje drite shprese, nje mundesi me teper, nje shteg drejt perjetesise?
Krijoni Kontakt