Kjo eshte nje nga te preferuarat e mija. Po e sjell ketu. Eshte e perkthyer ne shqip nga Bujar Doko.
Edhe pse nuk eshte ne gjuhe te huaj, mua mu duk ketu vendi i pershtatshem. Nuk kam asnje kundershtin nese dikush e leviz ne ndonje vend me te pershtatshem.
Uroj qe tiu pelqeje.......
HONORE DE BALZAK
NDODHI NE SHKRETETIRE
- Kjo pamje te fut tmerrin!- tha ajo kur u larguam nga kopshti zoologjik I zotit Marten. Sapo kishte pare se si punonte ky natyralist kokekrisur me hienen e vet.
- Ne cmenyre, - vazhdoi ajo, - ti kete zbutur, valle, ato shtaze te egra, sa te jete aq i sigurt per dashamiresine e tyre dhe te
- Kjo dashamiresi, qe juve ju duket e cuditeshme, - e nderpreva une, - eshte, sidoqofte, dicka krejt e natyreshme.
- Oh!- ia beri ajo dhe nje buzeqeshje mosbesimi iu end ne fytyre.
- Pse, mos ndoshta pandehni se kafshet nuk kane ndjenja? pyeta une.
Ajo ,e shikoime habi.
- Sigurisht, - vijova une, - duhet te pranoj se, kur pashe per here te pare zotin Marten, edhe mua me shpetoi nje britme habie. Ndodhesha atehere perbri nje ish-ushtari, qe kishte kemben e djathte te prere. Ai kishte nje nga ato fytyrat te patrembura qe mbajne vulen e luftes dhe ne te cilat jane te shkruara gjithe betejat e Napoleonit. Por ai ushtar i vjeter mbarte ne vetvete, para se gjithash, dicka te cilter dhe gazmore, dicka qe mua kurdohere me josh te afrohem me nje njeri. Ai ishte pa fjale nje nga ato tipa kokeshkrete qe su ben syri bef,qe edhe ne castet e fundit te nje shoku gjejne dicka per te qeshur, qe degjojne pa u tronditur vershellimen e plumbave , qe nuk e vrasin mendjen fort. Pasi e shikoi njehere me verejtje te zotin e kopeshtit zoologjik, qe doli nga kuvlia, ai mblodhi buzet si me tallje e me mosperfillje. Dhe, kur une levdova gximin e zotit Marten, ai vuri buzen ne gaz dhe tha shkurt, duke hedhur koken prapa:
- Kjo dihet qekur!
- Si dihet? ia prita une. Po te keni miresine te ma shpjegoni kete te fshehte, do tjua di per nder.
Pas pak minutash shkuam ne te parin restorant te mire per te ngrene dreke. Ne buke e siper ai ushtar i cuditshme piu nje shishe me shampanje dhe kjo ia kthjelloi kujtimet. Ai me kallezoi historine e vet dhe atehere une e pashe se kishte pasur plotesisht te drejte te thoshte Kjo dihet qekur.
Kur mbrerritem ne shtepine e saj, ajo mu lut aq shume, sa me ne fund mu mbush mendja te hidhja ne leter historine e ushtarit. Te nesermen ajo mori kete episod te nje epopeje qe do te mund te titullohej Francezet ne Egjipt
* * *
Ne kohen e fushates qe ndermori gjeneral Dozeji ne Egjiptin e Eperm, nje ushtar nga Provansa ra ne duart e luftetareve te Berberise dhe arabet e moren me vete ne shkretetire, pertej ujvares se Nilit. Per te qene sa me larg nga ushtria franceze dhe per tu siguruar keshtu prej saj, arabet udhetuan me te shpejte gjithe diten dhe vetem naten bene pushim. Qendruan afer nje burimi te rrethuar me palma, ku kishin pase fshehur disa rezerva ushqimore. Duke mos menduar qe robi do te orvatej te arratisej, ata i lidhen atij vetem duart dhe rane te flinin, pasi hengren ca hurma dhe u hodhen elb kuajve.
Provansali guximtar, me te pare qe ata nuk ishin ne gjendje ta ruanin, kapi me dhembe nje shpate dhe e vuri shtrengueshem midis gjunjeve. Pastaj preu me te terkuzat qe nuk e linin te perdorte duart. Atehere rrembeu njesasi hurmash te thata e me nje traste plot elb, barut dhe fisheke. Mandej ngjeshi ne brez shpaten, i hipi nje kali dhe ia mbajti me te shpejte nga ajo ane ku kujtonte se ishte ushtria franceze. Nga padurimi qe te arrinte ndonje njesit bashkatdhetaresh, e godiste aq shume me mamuze kalin e zgerlaqur, sa me ne fund kafsha e gjore ngordhi ne ije te copetuara dhe e la francezin fill vetem ne mes te shkretetires.
Pasi eci nje cope udhe neper rere, me tere guximin e nje te burgosuri te arratisur, iu desh te ndalej, se po thyhej dita. Me gjithe kthjellesine e diellit ne vendet e lindjes, ai nuk kishte me fuqi ta vazhdonte rrugen. Per fat te mire kishte arritur nje lartesire ku ishin disa palma, gjethet e te cilave i kishte pare qe larg, keshtu qe ne zemren e tij u zgjuan shpresat me te embla. Mirepo ishte aq i rraskapitur, saqe u shtri mbi nje shkemb graniti, qe, per cudi, natyra e kishte sajuar ne trajten e nje shtrati fushor, dhe atje fjeti pa marre asnje mase vetembrojtje gjate kohes se gjumit. Qa penduar qe ishte larguar nga arabet e qe ishte ndare prej tyre dhe prej cdo lloj ndihme.
Dielli, qe me rrezet e tij te pameshirshme binte pingul mbi granitin dhe shkaktonte nje nxehtesi te padurueshme, e zgjoi, provansalin, i cili nga pakujdesia ishte shtrire ne anen e kundert te hijes qe hidhnin ne mengjes kurorat e bleruara dhe madheshtore te palmave.
(vijon)
Krijoni Kontakt