Shprehje....

[Dita]

Shprehje


Lejomëni të flas,
Lejomëni të vë buzën në gaz,
Lejomëni të ngre zërin lart,
Të thërras,
Të godas,
Të vuaj pas,
Ju lejoj unë më pas
Të flisni ju,
Të rrihni ju,
Me ujë, me zjarr,
me vetëtima, me bubullima,
nje zë më shumë,
nje zë më pak,
aty do të jemi
të gjithë ne bashkë,
duke buzëqeshur,
thërritur, goditur,
lebetitur,
rrëmujë e madhe
që pret per t’u zbavitur,
koha e re,
ajo e ditëve tona
çudi e madhe qenka
besomëni,
do t’lëndoni ju nga pak vetminë,
në këmbim do t’fitoni ciltërsinë,
do t’mundni ju hipokrizinë,
pabesinë, kotesinë.






Shqiptar i mirë


E mban në zemër një shkabë
Të bukur ti,
domethënia që ajo mbart
Të jep fletë,
Për të dhënë diç më shumë në jetë,
Ndoshta false ngjan marrëzia jote,
Përpjekja jote për më mirë
Gjithashtu,
Mos ki mërzi,
Nje ditë ndoshta do t’kuptohesh
S’do të jesh me shkabë në zemër
I vetmi ti,
I vërtetë atëherë do të ngjash,
Do pranohet se i marrë nuk ke qenë,
Kaltërsia me të cilën ti kohën
sot e sheh,
Do t’ketë kryer punën e vet,
Do t’mjaftojë që ti t’qëndrosh
Mënjanë
E ta lësh rrjedhën e fatit
Të shkojë e qetë .





Lëvizje


Oborrtarë të këtij pallati gjëmash
A ma shuani një kuriozitet,
A do të ketë një fund kjo marrëzi,
A do të vuajmë ne kështu përjetë?

E madhe dhimbja e shkaktuar,
Hidhërim i trishtë që mbetet pas,
Rënkim e frikë në sytë tanë,
Do t’lodhet kush të bëjë
Heroin në k’të cast?

Bukuri e lashtë e trashëguar,
Zgjoje forcën nga brenda ti,
Jep shpresën ti për një fitore,
Do t’ngrihen të gjithë nga vendi sërish.

Dhe vuajtje nuk do t’ketë më,
Njerëzit gjithcka do t’harrojnë,
Do t’harrojnë hidhërimin e rënkimin,
Do t’levizin
E në vend më s’do t’qëndrojnë.

[dimegeni]

shume te bukura dhe "shqiptar i mire" me e vecanta.

[Dita]

Falemnderit Dimegen!

[dikeafajtore]

Dita
Mos merr leje, fol, buzeqesh, bertit me ze te larte sepse i beke bukur.


Me pelqeu vecanerisht poezia e fundit... Dikea

[Dita]

Te falemnderit Poeteshe!



Edhe dy poezi te tjera ne kete tematike



Zgjim


Eshtë ditë,
S’kam frikë,
Gëzim, besim kam,
Aspak trishtim,
Vuajtjet i kam lënë pas
Në vendin tim;
Dëgjon, dëgjon, o vendi im,
Zëri nuk tutet asnjë grimë,
Të shoh siç je,
Me dritë t’mekur Ti,
Dëgjon, dëgjon, o shpirti im;
Tiranë, Prishtinë, Shkup e Janinë,
Mos humbni shpresën
N’hidhërim,
Një ditë do t’vijë,
Do t’ketë ndryshim;
Shqipni, o vuajtje n’pambarim,
T’jap pak nga forca e shpirtit tim,
Mbështete veten aty Ti,
Lufto Ti,
Errësira shpejt ka një mbarim,
Poshtërimi njeh asgjësim,
Shpirti njeh lartësim,
Lufto tash Ti për një zgjim.






Zemer e fortë (PER KOSOVEN)


E mos guxoni të më vrisni,
Ju o të marrë që më ndiqni,
Pa ejani, ejani pak më pranë,
T’ju shoh ata sy që kërkojnë gjak.

Deshironit zemrën të ma nxirrnit,
Ta shtrëngonit n’duar e ta vrisnit,
T’ia çirrnit formën, zhduknit përmbajtjen,
Të mjerët ju për dështimin që patët.

Ç’kish për t’u bërë, shkoi e kaloi,
Gjaku që rrodhi m’bëri t’rënkoj,
Por diç të mësoj, më detyroi,
Luftën t’luftoj e në fund ta çoj.

E ju o të marrë pa ideale,
Që jetën e shkoni me qejf e valle,
Kujtoni se zemrën do t’ma vrisni,
Gaboheni rëndë ju, kot më ndiqni.

[Shanon]

shume te bukura Dita. Suksese!

[Dita]

Falemnderit Shanon!!!

[Shanon]

n/p (detyre kur dicka eshte e bukur dhe terheqese)

[Dita]

Vrasja e dritës


Drita vritet me errësirë,
Me plumba të padukshëm
Në një natë pa hënë,
Në një natë me re t’errëta,
Që qiellin duan ta zaptojnë,
E tokën me lot ta mbulojnë,
Që njerëzit me frikë në zemër,
Ta ndiejnë se kundër kujt
Ata plumba po qëllojnë.

Ta vrasësh dritën
Me pretekstin e hakmarrjes,
Ta vrasësh dritën
Se qe aq e guximshme,
Sa sytë t’i nxirrte tradhëtisë,
Të përpiqesh ta zhdukësh
Shpresën me errësirë,
T’i bësh zemrat pa zë të qajnë,
Ta mbushin veten me dhimbje,
Me urrejtje e egërsi,

Ta vrasësh dritën
Dhe të mendosh se
Faji s’shlyhet në këtë dhé,
Gabimi më i madh për ty o errësirë
Që prej 60 vjetësh ngjyrë të kuqe merr,
Që qindra drita në kthetrat e tua ke mbytur,
Por që vrerin në zemra ke mbjellur
Moj e mjerë,
E hakën dikur do ta paguash.

Ajo natë pa hënë,
Me re dhe e zezë,
Përjetë do të mbetet në një kujtesë,
Në atë të një populli që nuk vdes,
Por që me gjithë vuajtjet rron me shpresë
E hijen tënde do arrijë ta vdesë,
O errësirë e zezë.

[Dita]

Me plagë në trup


Me zemrën e munduar,
Të njeriut që shpirt nxjerr,
mbërthyer në sytë e mikut
që si qiri u shua përmbi dhé,
me urrejtjen që frymën po ia merr
nga gjaku frika ka shkuar,


Pyllit që mbi kokat ngrihet
i flet me përmallim:
A do t’jesh përsëri pylli im?
E fushës i thërret që gati t’mbahet
Se me farë do të mbarset,
nga thundrat e bagëtisë do të rëndohet,


Ngritur, mbi këmbët që më nuk mbajnë
lufton ai me fytyrën
që të njëzetat në pragun e shtëpisë
së djegur me themel i la,
mbi trupin e pajetë të babait,
nënës e vëllezërve fëmijë,


Kapu forcë pas gjakut,
ta gëzojë edhe ai pakëz dritë
mbi themelet e gurta
të tokës së trashëguar,
Rrënjët t’i shtrojë për pemën bujare
t’Kosovës krenare.