Kur drita...

[|-|e|\|a]

*kur drita puthet me terr
mbi krevatet e paprishur
tise flirtesh ajo ndërmerr*


p.s
Liv çne kjo pyetje ne emer te pervecem ?

(disa dine te fluturojne vetem me idene e fluturimit
te tjere dine te fluturojne veç ne fluturim......... une ç'di???....une s'di asgje E dashur. )

[Living in Vain]

....dhe me vjen dhe s'me vjen mire qe s'di te fluturosh....

[Hekurani1]

qe te fluturosh
jo gjithmone te nevoiten krahet
sepse: "jo gjithmone bie shi"

[|-|e|\|a]

Postuar më parë nga Living_in_Vain
....dhe me vjen dhe s'me vjen mire qe s'di te fluturosh....

JEPJA ME FUND MIKE.

A, nuk te duket se nuk byret me as keshtu e as ashtu, pra as te vjen por as te iken dilema (e fluturimit tim) e te ardhurit mire.

[Living in Vain]

Me vjen mire e dashur Hene , me vjen!

besoj me shume na lehteson!


Si thua?!

[Shpirti_blu]

Te mos dish te flutorosh eshte shume me pak se gjysma e te keqes sepse kur nuk ja di shijen nje dickaje, nuk te mungon.
Por e keqja me e madhe baras me tragjetine, eshte te biesh nga fluturimi.

[Dita]

Barra

Barra i ish ngarkuar në marri e sipër. Erdeti e kish mbartur me vete deri në ditën, kur kockat po përpiqeshin t’i çanin lëkurën e t’i dilnin përmbi. Në atë pikë dhimbja nuk pyeti më për kufijtë e trupit; depërtoi mes kockave, mishit të tretur, damarëve të gjakut e lëkurës që rrethon jetën e brendisë për të ngrirë pas shpërthimit në ajrin e ftohtë.
Erdeti pa majtas e djathtas. Njerëzit mbartnin një barrë të ngjashme me të tijën. Përftimi i shumë shenjave e bëri të kuptonte, se edhe të tjerë po përjetonin të njëjtin kalim kufijsh prej dhimbjes si dhe ai vetë. Me përpjekje arriti të shihte edhe mbrapa. Në largësinë e kohës së shkuar shqoi një djalë të ri që ecte me trupin e kërrusur deri në çastin, kur vështrimi i Erdetit u mbërthye mbi të. Djali u duk se mori vrull e pas pak u gjend me trupin drejt. Çaste më vonë një përçartje zhurmash e thatësi krismash mbërriti deri tek Erdeti. Një barrë ishte plandosur përdhe e bashkë me të edhe djali vetë.
Erdeti ktheu sytë në kohën në të cilën jetonte. Kush me kocka të ngjitura pas lëkurës e kush me vrunguj dhjami mbi gjymtyrët, gjithsecili prej njerëzve ecte me gjunjë të përthyer pa shfaqur ndonjë shenjë shqetësimi si pasojë e jehonës së mbërritur prej kohës së shkuar.
“I marrë jam, i marrë”, thirri ai dhe nisi të vajtonte. Gjeti forcën për t’u drejtuar duke e lënë barrën të binte në tokë. “Vdis aty ku je, të paktën tani jam i lirë”, thirri për së dyti, para se të ulej të çlodhte gjymtyrët e të qetësonte zjarrminë e vajit.

Prania e një të vetëquajturi i marrë, përmbushja e një urimi për vdekje dhe këndimi i një vaji tërhoqën më në fund vëmendjen e bashkëkohësve. U ndodhën mes tyre Gentë, Teuta, Rozafa, Albanë, Taulantë, Amantë, Desaretë, Argjiro e shumë të tjerë. Me shëndoshjen e mendjes, secili prej tyre e kuptoi, se ç’duhej bërë për shëndoshjen e trupit të sëmurë brenda realitetit të marrë, të cilin e vajtonte Erdeti.

Një fund i lumtur do të kërkonte që ndriçimi të mbërrinte në mendjet e të gjithë njerëzve e të çonte në rrëzimin e barrës. Atëherë ndoshta do të shkruhej: “Prej asaj dite trupi i Erdetit ka filluar të rimarrë formë; Shtylla kurrizore ka rifituar funksionin e saj kryesor, mbajtjen e trupit drejt. Mendja i lundron e lirë netëve dhe i flet kthjellësisht në rizgjim.”
Por zhvillimet dëshmojnë tjetër gjë. Megjithë përpjekjen rrëzuese të personazheve të këtij tregimi, barra vazhdon të frymojë; Në jetë e mbajnë shpirtrat e atyre që nuk deshën (duan) të dëgjojnë. Personazhet e këtij tregimi u ndëshkuan, disa prej tyre me vdekje në janarin e akullt të detit. Me vete e të tjerë Erdeti nisi vajin më të ri për gjakun.


Janar 2004