Qiriri i jaseminit - Evis Vyshka

[E.V.]

Kapitulli 1

Nga shtëpiza e vogël, që kishte mbirë si kërpudhë në rërën e shkrifët të plazhit, doli një grua. E para që e përshëndeti atë agim dite të porsalindur, ishte puhia e lehtë e erës, që rendi të mpleksej me flokët e saj të gjatë dhe me këmishën e hollë që kishte veshur. Gruaja e re mbuloi shpatullat e hajthme me një shall dhe drejtoi trupin. Valët e detit, që përplaseshin lehtazi në breg, i sillnin në vesh një melodi të ëmbël nanuritëse. Ajo hodhi vështrimin tutje në horizont, atje ku lufta e përditshme mes rrezeve të para të diellit dhe errësirës drithëruese të natës sapo kishte nisur. Nga mpleksja e krahëve të tyre të gjatë, qielli dhe deti, si një trup i vetëm, ishin mbështjellë me një ngjyrë të trëndafiltë që të magjepste.
Gruaja iu afrua ngadalë bregut, duke lënë në rërën ende të ftohtë gjurmët e shputave të saj të zhveshura. Shtrëngoi rreth vetes shallin shumëngjyrësh dhe mbuloi qafën e hollë. Sytë e saj u fiksuan diku larg në horizontin e pafund, si të donin të përthithnin të gjitha ngjyrat e atij mëngjesi. “Cili prej piktorëve të mëdhenj të së shkuarës kish zbritur nga parajsa atë agim vallë?”, tha me vete ajo. “Cili prej tyre ishte duke kaluar butësisht penelin tashmë jo në një kanavacë të bardhë apo në mure pallatesh të larta, por në vetë hapësirën qiellore?”
Ajo qëndroi një copë herë buzë detit pa lëvizur, ndërsa një buzëqeshje e lehtë i endej në fytyrën e ëmbël. Një ndjenjë paqeje dukej ta kishte pushtuar të tërën. Për një çast mbylli sytë dhe mori frymë thellë, si të donte të burgoste në kraharor aromën e butë të jodit që i mbushte flegrat e hundës. “Ah, sikur të qëndronim gjithnjë këtu... gjithnjë kështu... - pëshpëriti ajo teksa ktheu vështrimin drejt shtëpizës së përgjumur, - nuk dua asgjë tjetër në jetë...”

[E.V.]

Sapo ka dale ne qarkullim romani im i pare "Qiriri i jaseminit". Me lart gjeni nje copez nga kapitulli i pare. Komentet tuaja jane te mirepritura.

[E.V.]

“Jeta është si një pemë. Ajo ka rrënjë të thella të ngulura në tokën që prindërit tanë kanë vaditur për ne, një trung të gjatë e të fortë që na jep qëndrueshmëri dhe plot degë që zgjaten përditë nga çdo drejtim. Ne zgjedhim njërën prej këtyre degëve, kacavirremi aty duke shpresuar që ajo të na ofrojë lulëzim të përhershëm, gaz, hare e ditë të lumtura. Por nëse një ditë kësaj dege i shteron jeta, nëse krahët e saj shndërrohen në degëza të thara si shkopi i përdredhur i një plaku, ne kemi të drejtë të kapemi pas një dege të re. Kemi të drejtë të kapemi pas jetës. Kemi të drejtë të jemi të lumtur sërish. Dhe pema vazhdon të zgjatet drejt qiellit çdo ditë. E mbushur me gjethe të reja e të vjetra, me lule e fryte, me gunga të degëve të mëparshme të prera në kohë dhe degëza të reja që çelin çdo pranverë... kjo është pema e jetës sonë. Ashtu si ne, ajo rritet e forcohet çdo ditë”, i tha Klea një ditë Andit duke e vështruar drejt e në sy. “Kam të drejtë të jem edhe unë e lumtur.”

Qiriri i jaseminit

[E.V.]

-Sa herë janë ulur pranë detit shkrimtarët? - e kishte pyetur Klea dikur. - Sa herë kanë qëndruar aty me sytë e përhumbur në horizont, teksa mendimet e tyre ndërthuren me valët e tij? A janë shkrimtarët ata që i japin jetë detit apo janë dallgët e tij të fuqishme që ua pëshpëritin atyre në vesh vargjet që hedhin mbi fletën e bardhë?
- Me siguri shkrimtarët do të pranonin vetëm të parën! - ishte përgjigjur Andi duke qeshur.
- Deti vërtet të shtie në zemër mendime e ndjesi të ëmbla.
- Ndoshta këto mendime e ndjesi i kemi brenda vetes, ai na jep vetëm pak inkurajim që t’i themi me zë të lartë, - kishte ngritur supet Andi.
- Vërtet? E çfarë të inkurajon ty deti të më thuash sot, i dashur? - një buzëqeshje ishte vijëzuar në fytyrën e Kleas.
- Hmmm... ja ta dëgjoj një herë veten. Andi kishte mbyllur sytë dhe kishte thithur fort aromën e jodit. - Sot mund të të them se... se këto valë që përplasen në breg më ngjasojnë me fletët e një libri që po shfletohet ngadalë. Janë fletët e librit tonë, mbushur herë me valë të qeta lozonjare e herë me dallgë të forta që shkumëzojnë. E megjithatë, për mua është libri më i bukur në botë, sepse është i mbushur me dashurinë tonë. Çdo fletë e re që hapet është një ditë tjetër e jetuar me ty.
Ajo i ishte afruar për ta puthur me gjithë dashurinë që ndiente në zemër. E ndiente veten me fat që jeta i kishte dhënë një shans të dytë për të qenë e lumtur.

Qiriri i jaseminit

[E.V.]

Qiriri i jaseminit

As vetë nuk e kuptonte sesi po e çonin këmbët në drejtim të varrit të freskët të dashurisë së tij. Një heshtje e thellë kishte rënë në varrezat e mëdha atë fillim pasditeje. Ai mbajti vesh. Si mund të ishte kaq qetësi vallë? Si nuk pipëtinte asgjë përreth tij, ndërkohë që shpirtin e tij e kishte pllakosur stuhia më e madhe që kish njohur ndonjëherë? Si frynte kaq e qetë era, ndërkohë që në shpirtin e tij ajo buçiste e fortë, si një uturimë që del nga thellësitë për të tronditur tërë gjithësinë? Si këndonin zogjtë përmbi kokën e tij, ndërkohë që Klea nuk mund t’i dëgjonte më? Si ecnin akrepat e orës, ndërsa sekondat, minutat, orët e ditët e tij ishin ndalur në çastin kur pushoi së rrahuri zemra e saj? Si vallë?

Ai hodhi vështrimin përreth nëpër varrezën e tejmbushur.

“Sa e pangopur është vdekja”, mendoi. Nga fotografitë e ngulura në pllakat e varreve, hapat e tij të ngadaltë i ndiqnin me mijëra fytyra: fytyra të qeshura, fytyra serioze, fytyra të trishtuara, fytyra të zbehura, që ndoshta nuk e kuptonin ende përse ishin aty; fytyra të njerëzve të veshur me kostum, me shami koke a me fustane të bardha, që qëndronin ulur ose në këmbë përmbi pllakëza varri, fytyra djemsh e vajzash të reja, si dhe fytyra pleqsh, që reflektonin mençurinë e viteve që dikur kishin pasur mbi kurriz. Përqark shihte varre të mëdha, të vogla, të braktisura prej kohësh a të mbushura me lule të freskëta, varre fëmijësh e të rriturish. Përmbi disa prej tyre, engjëj të trishtuar qëndronin me kokën ulur si të ndiheshin fajtorë për fatin e zi të padronit të tyre. Përmbi disa të tjerë, engjëjt drejtonin krahët drejt qiellit si për t’u treguar të nëndheshmëve udhën drejt parajsës. Diku të zinte syri pëllumba e diku lule të ngrira në përjetësi. Kishte aty varre të thjeshta dhe mauzole madhështore. Përse kaq shumë ndryshim mes tyre? A thua këto ngrehina të stërmëdha e të mbushura me foto në korniza të arta reflektojnë rëndësinë e njeriut që mbajnë brenda? Përse duhen kaq varre të mëdha, në fund të fundit? Përse njerëzit insistojnë t’u tregojnë të afërmve dashurinë e tyre pas vdekjes me këto mauzole marramendëse? A nuk është më e rëndësishme t’i duam ata sa kohë janë në jetë?

Andi ngriti kokën lart sikur priste që përgjigjet e të gjitha këtyre pyetjeve t’i vinin prej andej. Dielli ia verboi sytë për një çast. Edhe pse ai mundohej të zbuste sadopak ftohtësinë e pllakave të varreve të mermerta, ngrohtësia e tij nuk arrinte dot thellësirat ku prehen trupat e ngurtësuar. Teksa bënte përpara ngadalë, Andi vlonte përbrenda, ndërsa heshtja e varreve përreth i zinte frymën. E ndiente veten keq, si kurrë më parë në jetën e tij. E kush është i përgatitur për humbje të tilla? A nuk është më e lehtë të shkojmë ne të parët nga kjo jetë? Ne përpara gjithë të dashurve tanë?

[E.V.]

QIRIRI I JASEMINIT

Një burrë nuk është vetëm balanca mes fitoreve e dështimeve të tij në jetë. Ai është më tepër, shumë më tepër. Pas fytyrës së tij herë të qeshur, herë të qetë, herë të zymtë e herë të rreptë, fshihet një zemër e madhe. Ai është bashkëshorti, babai i fëmijëve të saj. Ai që me aq dashuri e mbajti në krahë gruan e tij gjatë gjithë kësaj kohe. Ai që u mundua të sillte gëzim e hare në folezën e ndërtuar së bashku. Ai që nuk ngurroi të ndërronte pelena apo të qëndronte natën zgjuar kur fëmijët e tij ishin të sëmurë. Ai që çdo ditë u mundua të ishte versioni më i mirë i vetes, vetëm e vetëm që të ishte një shembull i duhur për fëmijët e tij. Ai që u rropat në një ose më shumë punë vetëm e vetëm që familjes së tij të mos i mungonte asgjë. Ai që ishte gjithnjë mali i fortë ku u përplasën të gjitha furtunat e martesës, ai që shumë herë gjeti shpresë edhe aty ku nuk kishte.

E nëse sytë e tij përloten, kjo nuk është mungesë burrërie. Pas tyre fshihet dëshpërimi që ndien në shpirt burri kur gjithçka që ai bën për të mbajtur pas vetes njeriun e dashur nuk është e mjaftueshme. Pas tyre fshihet zhgënjimi teksa sheh t’i shembet familja që kishte ndërtuar me aq mund. Pas tyre fshihet dhimbja për humbjen e mundësisë për të qenë çdo ditë i pranishëm në jetën e fëmijëve të tij.

Një martesë mund të dështojë, por prindërimi i mirë kurrë. Një baba e di mirë këtë.

[E.V.]

Përshëndetje të gjithëve. Romanin tim "Qiriri i jaseminit"mund ta gjeni tek Botimet Toena, Adrion, Bukinist, dhe librari të tjera në Tiranë, Elbasan apo rrethe. Gjithashtu, mos hezitoni të më kontaktoni me mesazh privat për porosi këtu ose në Instagram @evisvyshka. Ju faleminderit.

[E.V.]

Diku në qiell një vagon i vogël resh të purpurta bënte përpara pa e vrarë mendjen se ku po e çonte era. Duke nxituar si të ishte vonë për diku, ai dukej sikur po i buzëqeshte çdo gjëje përreth, teksa përshëndeste sa majtas-djathtas gjithë gaz: “Mirupafshim, po ju lë, miqtë e mi! Kush është gati për t’u nisur, le të vijë tani. Nxitoni! Nxitoni! Ju të tjerët... mirëmbetshi!” A thua ta dinte vallë vagoni i vogël i reve se nuk do të kthehej më kurrë aty?

[E.V.]

QIRIRI I JASEMINIT

Ky vend i mrekullueshëm buzë plazhit ishte bërë strehëza e tyre e sigurt, aty ku mund të linin pas vetes gjithçka e gjithkënd, aty ku e vetmja gjë që kishte rëndësi ishte dashuria e tyre. Shtëpiza e vogël, me dhomën e gjumit të ndërtuar me dy faqe muri të skalitura në kodër dhe me dy të tjera tërësisht prej xhami, u kishte falur plot momente të ëmbla. Prej krevatit të ngrohtë, mbështetur te njëri-tjetri, ata mund të shihnin se si përflakeshin kodrat nga rrezet e diellit, teksa ky i fundit perëndonte mbi det, të numëronin yjet që ndizeshin përmbi kokat e tyre apo të prisnin me shpresë ditën e re që agonte. Sa herë e kishin kaluar tërë natën zgjuar, me sytë e drejtuar drejt qiellit të pikëzuar? Sa herë ishin zgjuar nën ritmin melodioz të dallgëve të detit? Vetëm ata të dy. Ata të
dy, qielli dhe deti.

[E.V.]

Qiriri i jaseminit - Roman

“Sa të veçantë këta gurë buzë plazhit! Shihi sa misteriozë që duken, Andi. Në vragat e tyre të thella ruhen shenjat e një jete mijëravjeçare nën ujë. Çfarë historish të vjetra mbartin mbi vete vallë? Në cilin moment iu shënua trupi nga ngjyrat, gërryerjet e shenjat e çuditshme që shohim sot? Cila sirenë shkroi mbi njërin prej këtyre gurëve historinë e saj të dashurisë? Cili gur mban të skalitur të gjithë historinë e oqeanit dhe jetës që gëlon aty brenda? A kanë përshkruar mijëra kilometra për të ardhur deri këtu apo oqeani i braktisi kur u tërhoq i mundur nga beteja me tokën mëmë? A thua t’i mungojë deti nga i cili ata kanë dalë? A do të donin të përkëdhelen sërish nga ujërat e kripura? Të qëndrojnë mes dallgëve mjaftueshëm për të shkruar rreshta të tjera përmbi trupin e tyre? Si mendon?”, e kishte pyetur ajo me pamjen e një fëmije kureshtar. Andi kishte qeshur me këtë breshëri pyetjesh dhe kishte drejtuar gishtin nga deti. “Duhet të
pyesësh atë aty e dashur, jo mua. Ai i di të gjitha”, i ishte përgjigjur ai.

[E.V.]

https://www.facebook.com/telekomuna1...32562141271815

Intervistë me autorën e librit "Qiriri i Jaseminit", Evis Vyshka, Nevila Hoxha Karalliu

[E.V.]

Përse gënjejmë vallë? Në shumicën e rasteve gënjejmë për të dalë nga situata. Të tensionuar, ne themi të parën gjë që na vjen në mendje. Kjo gënjeshtër e bardhë mjafton për të na dhënë pak kohë dhe na ndihmon për të mos humbur fytyrën qoftë përballë njerëzve që kanë rëndësi për ne, qoftë përpara të huajve. Gënjejmë, gjithashtu, edhe për të arritur një objektiv të caktuar. Në këtë rast, për të qenë perfektë, gënjeshtra jonë kërkon më shumë kohë e përgatitje, kërkon fjalë e fraza të mirartikuluara dhe gjeste të paramenduara. Sa më të përgatitur të jemi, aq më mirë e hedhim rrjetën e gënjeshtrës që kemi thurur. Por brenda vetes Andi e dinte fare mirë se, në fakt, gënjejmë sepse jemi frikacakë. Kemi frikë të përballojmë situatën ku kemi ngecur. Kemi frikë nga e vërteta dhe nga pasojat që na sjell ajo. Mundohemi, me sa kemi mundësi, të shtyjmë momentin fatal të përballjes me realitetin, por ama nuk mund ta bëjmë këtë në përjetësi. Tiktaku i orës nis të rrahë rëndueshëm në sinkron të plotë me rrahjet e zemrës sonë.
Qiriri i jaseminit - Roman