Tani fermerët francezë i janë bashkuar revoltës së traktorëve kundër klasave të laptopëve.
Nga Brendan O'Neill
Asgjë nuk flet më mirë për çmendurinë e elitave moderne sesa lufta e tyre në bujqësi. Merrni parasysh Francën. Një ditë presidenti Macron po i thotë botës të merret seriozisht me 'sigurinë ushqimore'. Pas Covid-it dhe me luftën të ndezur në Ukrainë, ne duhet të sigurohemi që ushqimi të vazhdojë të prodhohet dhe transportohet nëpër botë, thotë qeveria franceze . Megjithatë, në të njëjtën kohë, e njëjta qeveri, pa humbur asnjë hap, po sjell ndalime të pesticideve që mund të shkatërrojnë pjesë të industrisë bujqësore të vetë Francës. Që mund të çojë edhe në mbylljen e fermave. Shikoni skizofreninë e krijimit të shekullit të 21-të.
Të mërkurën, qindra fermerë lëvizën me traktorët e tyre nëpër Parisin qendror në shenjë proteste ndaj kufizimeve të reja të pesticideve. Mos u shqetësoni nëse nuk keni dëgjuar për këtë revoltë të fundit të fermerëve në kontinent – kryengritja e traktorëve kundër elitave të laptopëve rrallë bën lajmet kryesore këto ditë. Fermerët janë të zemëruar me ndalimin e qeverisë për neonikotinoidet, një kimikat që vret insektet që hanë bimë. Insekticide të tilla janë potencialisht të dëmshme për bletët, dhe kështu fermerëve do t'u ndalohet përdorimi i tyre. Dhe fakti që ndalimi do të godasë veçanërisht fermerët e panxharit të sheqerit, duke çuar potencialisht në mbylljen e fabrikave të sheqerit? Nuk ka rëndësi. Bletët janë të parat.
Për fermerët e panxharit të sheqerit, neonikotinoidet janë thelbësore për të shmangur virusin e verdhë, një patogjen i përhapur nga insektet thithëse të farave që shkakton zverdhjen e gjetheve të panxharit dhe që mund të zvogëlojë rendimentin e të korrave deri në 50 për qind. Fermerët që dolën në rrugët e Parisit këtë javë janë të shqetësuar për një 'rënje të mëtejshme të mbjelljeve të panxharit' dhe, rrjedhimisht, 'mbylljen e fabrikave të sheqerit'. "Macron po likuidon bujqësinë", thuhej në një nga pankartat e tyre. "Shpëtoni fermerin tuaj", bërtiti një tjetër. Siç raportoi Reuters , fermerët besojnë se 'frenimet e tepërta të pesticideve' të qeverisë bien ndesh me 'thirrjet e saj për të rritur sigurinë ushqimore në përgjigje të pandemisë Covid-19 dhe luftës në Ukrainë'. Dhe kanë të drejtë.
Shtypja franceze ndaj neonikotinoideve përmbledh aq shumë sa është e gabuar me politikën moderne. Ndalimi është një diktat nga një teknokraci e papërgjegjshme. Ishte nën presionin e Bashkimit Evropian që Franca përmbysi politikën e saj të gjatë për të lejuar fermerët e panxharit të përdorin neonikotinoidet edhe pse përdorimi i tyre është i ndaluar diku tjetër në BE. Muajin e kaluar, Gjykata Evropiane e Drejtësisë dekretoi se Franca po sillet në mënyrë të paligjshme dhe duhet të ndalojë menjëherë përdorimin e këtyre substancave toksike që janë të dëmshme për bletët. Kaq shumë për sovranitetin francez. Me goditjen e lapsit të një gjyqtari të huaj, fermerët e panxharit në Francë kanë vënë në rrezik aftësinë e tyre për të siguruar jetesën. Nuk është çudi që kaq shumë njerëz që punojnë mendojnë se nuk janë më në kontroll të jetës së tyre.
Nxjerrja e pashpirt e BE-së e një dekreti që do të dëmtojë fermerët punëtorë francezë i bën jehonë veprimeve të tij në shtetet e tjera anëtare. Fermerët holandezë kanë qenë në një gjendje revolte për gati katër vjet pasi BE-ja ushtroi presion mbi qeverinë holandeze për të përgjysmuar emetimet e azotit në Holandë deri në vitin 2030. Një politikë e tillë e çmendur dhe drastike do të ishte shkatërruese për jetesën e fermerëve, potencialisht duke çuar në mbylljen e 3000 fermave. Irlanda po ngacmohet gjithashtu nga BE për të ulur emetimet me mes 22 dhe 30 për qind, gjë që fermerët irlandezë besojnë se mund t'i kushtojë industrisë së tyre 4 miliardë euro dhe 56,000 vende pune. Nuk është vetëm në oligarkinë e pavarur të BE-së që fermerët po pengohen nga bujqësia. Justin Trudeau dëshiron që fermerët kanadezë të ulin emetimet e oksidit të azotit me 30 për qind deri në vitin 2030. Dhe kush mund ta harrojë çmendurinë në Sri Lanka, ku konvertimi i qeverisë në eko-fenë e bujqësisë organike dhe kufizimi i saj në importimin e disa plehrave, çoi në një rënie marramendëse dhe të rrezikshme të rendimenteve bujqësore.
Duhet të flasim për irracionalizmin e armiqësisë së elitave globale ndaj bujqësisë. Vitin e kaluar, OKB-ja vlerësoi se 180 milionë njerëz po përballen me 'krizën ushqimore' tani, dhe megjithatë qeveri të ndryshme në mbarë botën po e bëjnë më të vështirë për fermerët të kultivojnë ushqim. Për më tepër, ndalimi i një insekticidi si neonikotinoidet në një vend tjetër perëndimor – Francën – nuk do të thotë se bota do të bëhet një vend “më i pastër”. Siç theksuan fermerët francezë protestues të kësaj jave, Franca thjesht do të përfundojë duke importuar më shumë panxhar sheqeri nga 'vendet që lejojnë neonikotinoidet'. Duke shkatërruar ngadalë mjetet e jetesës së fermerëve, dhe për çfarë? Jo për një botë pa kimikate. Këto gjëra do të përdoren ende, diku tjetër, për të bërë ushqim që francezët do të përfundojnë duke ngrënë.
Kjo pret zemrën e kalbur të agjitacionit kundër bujqësisë së elitave. Kombet e vetëquajtura të virtytshme duken të kënaqur që aspektet 'më të pista' të bujqësisë t'i transferojnë vendeve të tjera, ashtu siç janë të kënaqur të marrin qymyr nga Afrika ose Kina. Kjo do të thotë që vendet tona moralisht të pacenuara mund të zhyten në eko-virtyt, të sigurta duke ditur se puna e vështirë dhe e ndyrë e minierave të qymyrit ose sigurimi që të korrat e panxharit të sheqerit të mos gllabërohen nga insektet e sëmura po bëhet nga njerëz të tjerë në vende të tjera. pjesë të botës. Ruajtja e virtytit tonë ka përparësi mbi ruajtjen e industrive tona dhe vendeve të punës që ato krijojnë. Të qenit eko-pastër është më e rëndësishme për elitat e reja sesa aftësia e njerëzve që punojnë, qofshin minierë të qymyrit apo fermerët e panxharit, për të fituar jetesën dhe për të kontribuar në shoqëri.
Kështu janë larguar nga arsyeja dhe realiteti elitat e shekullit të 21-të: në sherr të çmendur mes ushqimit dhe virtytit të sinjalizuar, ata zgjedhin këtë të fundit. Kjo është ajo që ndodh kur ne qeverisohemi nga ata që nuk janë në kontakt, nga një klasë pizhame me jastëk që rrallë del nga flluska e saj metropolitane dhe çdo trill i të cilit përballet nga një prekariat i paguar keq. Ne përfundojmë me sundimtarë që dinë pak dhe kujdesen më pak se si bëhen gjërat; për rëndësinë e bujqësisë për ekzistencën e vazhdueshme të njerëzimit; për nevojën e industrisë; dhe, më e rëndësishmja, për rëndësinë e punës ndaj ndjenjës së kuptimit dhe autonomisë së njerëzve që punojnë. Vetëm një institucion që e kishte humbur plotësisht lidhjen me botën materiale të gjërave, prodhimin dhe punët, mund të thoshte me kaq kalorësi, 'Le të mbyllim disa mijëra ferma për të shpëtuar bletët'.
Kjo është arsyeja pse lufta e fermerëve ka rëndësi. Kjo është arsyeja pse ne duhet të brohorasim revoltën e klasave të traktorëve kundër klasave të laptopëve kudo nga Kanadaja në Francë në Holandë. Sepse këta njerëz po luftojnë për më shumë se të drejtën e tyre për të punuar dhe për të bërë ushqim. Ata po luftojnë gjithashtu për të rivendosur arsyen dhe sensin në sferën e botës tjetër të sundimit teknokratik.
Burimi: Spiked
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt