Brezi ynë parazitar

[Albo]

Po, ka shumë rrënime në kombet e mëdha. Por edhe Amerika tashmë është duke marrë fund.



Nga Victor Davis Hanson

11 dhjetor 2022

“Të jesh i sigurt mik i ri, se ka një rrënim të madh në një komb”.
- Adam Smith

A jemi të sigurt se ka mbetur kaq shumë rrënoja në Shtetet e Bashkuara?

Ne jemi 31 trilion dollarë borxh kolektiv. Normalja e re është 1.5 trilion dollarë deficite buxhetore. Ushtria është e politizuar dhe nuk ka rekrutë. Ne shkëmbejmë terroristët vdekjeprurës me atletë të famshëm të zgjuar si për të konfirmuar stereotipet cinike të armiqve tanë.

FBI-ja jonë është e korruptuar dhe e diskredituar, duke bashkëpunuar me kontraktorët e Silicon Valley për të shtypur fjalën e lirë dhe për të prishur zgjedhjet. Ne praktikojmë segregacion dhe diskriminim racor dhe pretendojmë se nuk e bëjmë, sepse njerëzit e duhur dhe të mirë e mbështesin atë dhe, gjithsesi, viktimat e meritojnë atë. Vendi ka parë disfatë më parë, por kurrë poshtërim të turpshëm, të qëllimshëm si në Kabul, kur ne ikëm dhe ia braktisëm talebanëve terroristë një ambasadë prej 1 miliard dollarësh, një bazë ajrore të madhe, të rimodeluar, mijëra miq dhe dhjetëra miliarda dollarë pajisje ushtarake. - dhe parandalimi i fituar me vështirësi.

Jemi dëshmitarë të prishjes së normave bazë thelbësore për jetën e qytetëruar, nga ushqimi dhe karburanti i përballueshëm deri te antibiotikët kyç të disponueshëm dhe formulat për bebe. Kajro e Vjetër duket më e sigurt se sa një udhëtim me metro pas orarit të punës ose shëtitja në muzg në shumë qytete të mëdha amerikane. Rrugët e Londrës mesjetare ishin më të pastra se Rruga e Tregut në San Francisko. Fjala ishte më e lirë në Amerikën e viteve 1920 sesa tani.

Prishja e shoqërisë themelore

Kalifornia jonë është gjithmonë një preambulë për të ardhmen e Amerikës. E tashmja jonë ka të ngjarë të jetë e nesërmja juaj.

Çdo verë këtu ne presim pafuqishëm zjarre pyjore. Miliona hektarë flakë derdhin më shumë miliona tonë tym, karbon dhe blozë në qiell. Dhjetëra miliona motorë me djegie të urryer nuk mund të fillojnë të përputhen me batanijet natyrore të papastërtive ajrore.

Shteti duket se e shmang atë, duke thënë se zjarret janë të pashmangshme dhe të natyrshme. Strategjitë e modës së vjetër të menaxhimit të pyjeve dhe shuarjes së zjarrit, të përmirësuara gjatë shekujve, konsiderohen të vjetruara nga ekspertët tanë të gjelbër. Pra, ne e lëmë natyrën e zjarrtë të marrë rrugën e saj më të mirë. Cili është mesazhi i nënkuptuar për ata që përballen me zjarret që gllabërojnë shtëpitë dhe pemët? Mënyra e natyrës? Mbushje druri natyral? Apo budallenjtë e tillë nuk duhet të ndërtojnë kabinat apo shtëpitë e tyre aty ku nuk janë të kërkuar ?

Ajo që na është lënë trashëgim nga një shtet prej 15 milionë banorësh – ujësjellës të mrekullueshëm, autostrada dhe aeroporte të dizajnuara dikur në mënyrë të shkëlqyer, universitete dhe shkolla të shkëlqyera, rezervuarë të projektuar në mënyrë perfekte dhe qendra rrokaqiejsh madhështore – në një Kaliforni prej 41 milionë banorësh janë ngrirë në qelibar ose në kalbje . Ata kanë pak përditësime dhe akoma më pak zëvendësime. Shkarkimi kujton forumet e këqija dhe burimet e mbytura të qyteteve romake të epokës së vandalëve, gjë që ndodh kur një brez i mëvonshëm parazitar tallet, por ende konsumon atë që trashëgon por nuk mund të krijojë.

Kontributet e zbehta të gjeneratës sonë janë monolite hekurudhore të shpejtësisë së lartë, shumëmiliardë dollarëshe, të ndërtuara në çerek, të dëmtuara nga grafiti. Ne preferojmë të mbyllim në vend që të ndërtojmë centrale bërthamore. Impiantet tona të baterive diellore janë po aq të prirura për t'u djegur sa edhe për të ruajtur energjinë elektrike. Dhe rrugëve tona urbane u vjen erë feçesh. Të gjitha duken dëshmi të paaftësisë, arrogancës dhe injorancës sonë. Ne i frikësohemi idesë së të pastrehëve, dhe kështu u lëmë të pastrehëve qendrat tona dhe shmangim atë që pason.

Universitetet tona të mëdha, dikur më të vlerësuarat në botë nga Berkeley dhe Stanford në UCLA dhe USC, rriten të ngarkuar me komisarë, shumë nga fakultetet e tyre më të mëdha janë armatosur dhe studentët e tyre nuk kanë qenë kurrë më të sigurt në aftësitë e tyre dhe me kaq pak arsye për këtë besim.

Një kthim në planprogramet dhe standardet e notimit të vetëm 30 viteve më parë do të rezultonte në shpërdorime masive. Dështimi në teste me sa duket do të thotë se testi, jo testuesi, rezulton i pafavorshëm.

Ajo që vijon është erozioni i meritokracisë dhe kompetencës. Dhe ky realitet po fillon të shpjegojë zbërthimin e madh: pse urave tona duhen dekada për t'u ndërtuar në vend të disa vitesh, pse binarët e trenave nuk vendosen pas një dekade "planifikimi" dhe pse të rrëzojmë një dikur të projektuar shkëlqyeshëm, por tani Rruga e ngjeshur dhe e rrezikshme është të rivizitosh "Luftëtarin e rrugës" të filmit. Sam Bankman-Fried dhe Elizabeth Holmes janë personazhet e duhura të epokës sonë.

Institucionet që u mashtruan

FBI ka shpërthyer. Ai është bërë vetëm një shërbim kërkimi dhe hetimi i Botës së Tretë për Partinë Demokratike. Katër drejtorët e saj të fundit ose kanë gënjyer, mashtruar ose janë deklaruar për amnezi gjatë nën betim.

Në vitin 2016, byroja me Komitetin Kombëtar Demokratik u përpoq të shkatërronte integritetin e zgjedhjeve duke sajuar një mashtrim rus të marrëveshjes së fshehtë . Vazhdimi dhe mbulimi i tij kërkonte përfundimisht agjentët dhe avokatët e FBI-së të ndryshonin dokumentet ligjore, të gënjeheshin nën betim, të shkatërronin të dhënat e telefonit të thirrur dhe t'u jepnin kontraktuesve të Silicon Valley shtypjen e paligjshme të të drejtave të Amendamentit të Parë. Kombi tani ka frikë se nuk ka asgjë që FBI mund të mos bëjë.

Ndërsa u bëmë hiper-ligjorë me Trump, ne jemi më nënligjorë me të gjithë familjen Biden. Për një dekadë, pa u ndëshkuar, ajo fitoi shumë milionëshe nga shitja e “Big Guy”/Mr. Emri “10 për qind” dhe aksesi i Joe Biden – shuma në pjesën më të madhe të fshehura dhe ka të ngjarë të mos tatohen plotësisht. Ne të gjithë e dimë se është e vërtetë, dhe ne të gjithë e dimë se FBI dhe Departamenti i Drejtësisë e dinë se është e vërtetë, dhe ne e dimë më tej se e vërteta nuk do të thotë asgjë.

Ky brez i vetëkënaqur mburret vazhdimisht për transformimin e zgjedhjeve. Por do të njihet më shumë si shkatërruesi i një dite të shenjtë të zgjedhjeve. Jo shumë kohë më parë, 70-80 për qind e elektoratit morën mundimin për të votuar me protokolle transparente. Ne e zëvendësuam atë në shumicën e shteteve me 60-70 për qind të votave pa auditim dhe produkt i mbledhjes dhe kurimit të votave. Brezi ynë, në vetëm dy vjet, shkatërroi votimin në ditën e zgjedhjeve dhe numërimin e natës së zgjedhjeve.

Mesjetvalizmi i Ri

Pavarësisht kalibrimeve të ndryshme, të dhëna të ndryshme zbulojnë atë që është e vetëkuptueshme për syrin e lirë. Klasa e mesme amerikane po tkurret, nëse jo tinëzarisht po rrëshqet në fshatarësinë e borxhit. Perëndimorët janë duke u rikthyer dhe sipas projektit, tani vendosin çdo ditë nëse do të mbushin rezervuarin, të rrisin nxehtësinë ose të blejnë mish viçi.

Shoqëria është gjithashtu e dyfishtë. Një pakicë e vogël e fuqishme ka më shumë ndikim se çdo elitë tjetër në historinë e qytetërimit. Dhe një shtresë e madhe e varfër e të varfërve të subvencionuar ndajnë me të pasurit një përbuzje për klasën e mesme në vështirësi, mburojën e vjetër të demokracisë.

Në vend të pendimeve kalorësore dhe betimeve kalorësiake, elita jonë merr premtime të ngjashme me Bankman-Fried për të "luftuar ndryshimet klimatike", për të mbështetur "tranzicionin" dhe për të siguruar "diversitet, barazi dhe përfshirje". Por, ashtu si vëllezërit e tyre mesjetarë, ata e bëjnë këtë vetëm duke rritur fillimisht, jo duke rrezikuar, karrierën e tyre.

Për klasën sunduese, shkollat ​​përgatitore, çertifikatat alfabetike nga universitetet Tony dhe rezymetë me dyer rrotulluese janë versione moderne të të pasurit një abaci në vend, një stemë madhështore ose të marrjes së zotimeve nga urdhrat e duhur fetarë. Përndryshe, është i njëjti mesjetar i maskuar me pretendime.

Rini dhe Danubi ynë

Amerika po i ngjan me shpejtësi diçkaje si Roma e hapur e shekullit të pestë pas Krishtit, kur kufijtë e saj tradicionalë të paprekshëm veriorë në lumenjtë Rhein dhe Danub u zhdukën. Mijëra fise të paasimiluara u kryqëzuan me dëshirën e tyre me premisën se askush nga ushtritë e tyre të pjekura e të buta nuk mund ose nuk do të guxonte t'i ndalonte.

Joe Biden sapo vuri në dukje se ai është shumë i zënë për të vizituar kufirin jugor. Dhe pse jo? Mund të ketë pasur afërsisht 5 milionë të huaj të paligjshëm që e kanë kaluar atë që nga inaugurimi i tij. Ai fiton përbuzje si nga ata që përpiqen të zbatojnë kufirin ashtu edhe nga ata që kalojnë ilegalisht atë.

Biden në mënyrë surrealiste hedh poshtë idenë e supozuar arkaike të Trump për një mur – gjithmonë pa vënë në dukje të vërtetat e vetëkuptueshme rreth tij: kudo që Biden e ndaloi murin ose nuk e ka zëvendësuar gardhin e mëparshëm të rrënuar, ka pikat hyrëse më poroze dhe më të trafikuara.

Gënjeshtrat e ndryshme të Sekretarit të Sigurisë Kombëtare Alejandro Mayorkas se kufiri është "i sigurt" përkthehet në lejimin e sa më shumë miliona alienëve të jetë e mundur të shkelin ligjin për të hyrë në Shtetet e Bashkuara në katër vitet e eksperimentit Biden. Administrata e sheh veten në një garë për të krijuar një dritare të vetme të dobësisë historike përmes së cilës mund të derdhen miliona - përpara se një komb në koma të zgjohet dhe ta mbyllë atë.

Po i afrohemi një 50 milionë banorësh historikë që nuk kanë lindur në Shtetet e Bashkuara dhe me statuse të ndryshme legale dhe të paligjshme. Në një botë të arsyeshme, ne mund t'i mbijetojmë sfidës - nëse të sapoardhurit do të kishin ardhur të gjithë ligjërisht, do të kishin mësuar zakonet dhe gjuhën e shtëpisë së tyre të re të dëshiruar, do të auditoheshin dhe do të viheshin në radhë nga një proces logjik meritokratik dhe do të asimiloheshin dhe do të integroheshin shpejt nga një popullsi pritëse e sigurt. që supozonte se kushdo që dëshironte të jetonte në Amerikë me siguri donte ndihmë për t'u bërë amerikan dhe ndjeu mirënjohje për mikpritësit e tyre.

Në vend të kësaj, ka vetëm kaos - dhe është nga projektimi.

Emigranti i ligjshëm që pret në radhë për të hyrë në Shtetet e Bashkuara konsiderohet budalla, ndërsa të huajt dhe banorët e paligjshëm thithin shpejt tre mesazhe nga nikoqirët e tyre. Së pari, banorët e paligjshëm shpesh do të trajtohen më mirë se qytetarët amerikanë, të paktën për sa i përket zbatimit të dobët të ligjit, përjashtimeve dhe amnistive të ndryshme ligjore dhe të drejtave të pa audituara.

Së dyti, shumë do të mësojnë së shpejti se mund të marrin pretendime morale të menjëhershme kundër shumicës së popullsisë së shtëpisë së tyre të re, të cilët mund të shihen si shtypës racistë dhe të detyruar të ofrojnë koncesione riparuese për sa i përket punësimit, pranimeve dhe të drejtave.

Së treti, shumë do të mësojnë shpejt, sipas stilit të Ilhan Omarit, të ushqejnë një tallje të qetë për bamirësit e tyre. Përbuzja e tyre nuk është për shkak të mungesës së zemërgjerësisë dhe bujarisë së amerikanëve, aq më pak për shkak të "racizmit sistemik". Në vend të kësaj, nikoqirët e tyre amerikanë supozohen në heshtje si naivë, të ndrojtur, tepër kërkues, të lakueshëm, lehtësisht të manipulueshëm, të rrokullisur dhe të mashtruar - veçanërisht kur kuptohet se nëse rolet do të ndryshonin dhe të pranishmit do të ishin mikpritësit, ata do të kishin një tjetër nocioni i kufijve.

Ideja e 330 milionë qytetarëve amerikanë të racave dhe etnive të ndryshme të rastësishme, të bashkuar nga një identitet i përbashkët amerikan i vlerave, zakoneve dhe traditave të përbashkëta është vetëm për t'u tallur. Në vend të saj po lind diçka si ish-Jugosllavia – një përzierje e papërcaktuar e interesave fisnore konkurruese dhe gjithnjë e më armiqësore, me banorët që ndahen në shtetet e kuqe dhe blu që përfundimisht do të çojnë në dy Amerika antitetike.

Kështu që dikur shërbimet, zakonet, institucionet dhe pritshmëritë e supozuara po gërryen – nga një shëtitje e sigurt në një zyrë qeveritare në qendër të një qyteti të madh, në një vizitë në dhomën e urgjencës publike lokale në ekstrem për kujdes human, të shpejtë dhe kompetent, në një Udhëtimi i pastër dhe i sigurt me metro në një qytet të madh ose shikimi i kthimeve të zgjedhjeve që përfundojnë natën e zgjedhjeve.

Një komb hajdutësh?

Në një Home Depo aty pranë, një ditë më parë, kishte dy radhë të gjata për të kontrolluar. Gjashtë të tjerat ishin të mbyllura, siç ishte dalja më e madhe me disa sportele vetë-kontrolluese.

Pse? Kur u pyet, nëpunësi pëshpëriti se shkalla e vjedhjes është e lartë në dyqan dhe se herë pas here mbyll daljet e ndryshme për të kufizuar vjedhjen ose ndoshta për të ngatërruar hajdutët llogaritës. Shtova se kisha mësuar se pothuajse çdo artikull i madh në një kuti të blerë në Home Depot duhej të hapej fillimisht për t'u siguruar që pjesët kryesore si pullat, telat dhe vidhat nuk ishin grisur.

Një Walmart lokal ndaloi shërbimin e tij 24-orësh; përsëri, nëpunësi tha se ishte për shkak të grabitjeve të paqëndrueshme gjatë orëve të hershme të mëngjesit.

Unë gjithashtu shkova në Walgreens dhe Rite-Aid kohët e fundit. Pjesa më e madhe e asaj që dikush donte, nga brisqet te antihistaminet, ishte e mbyllur me çelës. Asnjë nga këto nuk ishte e vërtetë vetëm një dekadë më parë. Unë jetoj në një zonë rurale mes qyteteve të vogla – një botë larg Los Anxhelosit dhe San Franciskos, ku plaçkitjet e copëtuara dhe grabitjet e pafalshme kanë shkaktuar mbylljen masive të farmacive dhe dyqaneve me të gjitha shërbimet.

Përjashtimet e dhëna vjedhjeve nën 950 dollarë në disa shtete mund të jenë fajtori. Të tjerë citojnë trazirat e post-George Floyd dhe klimën e kriminalitetit të pandëshkuar në rrugë. Ndoshta vitet e mbajtjes së maskave na bënë të harrojmë se kush kishte përdorur normalisht maska ​​​​dhe për çfarë arsye.

Prokurorët e qarkut aktivistë të armatosur dhe kryebashkiakët që sinjalizojnë virtyt gjithashtu u sinjalizojnë kriminelëve se krimet e pronës nuk kërkojnë arrestim, aq më pak dënim, aq më pak burgim.

Por cilido qoftë shkaku, një Amerikë dikur e famshme e ligjshme është bërë një vend i vërtetë hajdutësh. Krimineli është vetëm i përjashtuar. Dhe klasa e mesme dhe e varfëra vuajnë si rezultat i shërbimeve të dobëta, çmimeve më të larta, orarit të reduktuar dhe më pak dyqane.

Ne e dimë se zgjidhja është parandalimi i krimit me dënim të sigurt për fajtorët. Por shumica e amerikanëve ose nuk mund ose nuk do të kërkojnë kthimin e mendjes së shëndoshë nga frika e një lloj shtytjeje të papërcaktuar nga elitat e tyre. Zgjidhni akuzën tuaj: "racizëm", "privilegj", "paragjykim", "diskriminim". Çdo do të bëjë.

Ne kemi parë shumë revolucione kulturore në këtë vend, por asnjëherë një që ishte kaq i veçantë i përqendruar në shembjen e themeleve të Amerikës – deri më tani. Po, ka shumë rrënime në kombet e mëdha. Por edhe Amerika tashmë është duke marrë fund.

Rreth Victor Davis Hanson
Victor Davis Hanson është një anëtar i shquar i Qendrës për Madhështinë Amerikane dhe anëtar i lartë i Martin dhe Illie Anderson në Institutin Hoover të Universitetit Stanford. Ai është një historian ushtarak amerikan, kolumnist, një ish-profesor i klasikëve dhe studiues i luftës antike. Ai ka qenë profesor i ftuar në Kolegjin Hillsdale që nga viti 2004. Hanson u nderua me Medaljen Kombëtare të Shkencave Humane në 2007 nga Presidenti George W. Bush. Hanson është gjithashtu një fermer (duke rritur rrushin e rrushit në një fermë familjare në Selma, Kaliforni) dhe një kritik i tendencave sociale që lidhen me bujqësinë dhe agrarizmin. Ai është autori më i fundit i "Luftërave të Dytë Botërore: Si u luftua dhe u fitua konflikti i parë global " , "Çështja për Trump " dhe "Qytetari që po vdes" .



Burimi: AmericanGreatness