Pse Amerika po provokon Kinën?

[Albo]

Biden nuk do të pranojë se Perëndimi është në rënie

NGA THOMAS FAZI*



Pas takimit me Xi Jinping javën e kaluar, Joe Biden bëri çmos për të pikturuar një imazh rozë të marrëdhënieve SHBA-Kinë. "Si liderë të dy kombeve tona," tha ai, "ne ndajmë një përgjegjësi për të treguar se Kina dhe Shtetet e Bashkuara mund të menaxhojnë dallimet tona, të parandalojnë konkurrencën që të shndërrohet në ndonjë konflikt të afërt dhe të gjejmë mënyra për të punuar së bashku për çështje urgjente globale. që kërkojnë bashkëpunimin tonë të ndërsjellë.”

Në letër, fjalët e Biden duket se janë një shenjë inkurajuese e shkrirjes së tensioneve. E vërteta, megjithatë, është se marrëdhëniet SHBA-Kinë janë në pikën më të ulët që nga vendosja e marrëdhënieve diplomatike në vitin 1979. Dhe shumica e fajit për këtë i takon administratës Biden.

Ndërkohë që tensionet mes dy superfuqive kanë zier prej vitesh, administrata e re e ka çuar përballjen me Kinën në një nivel krejtësisht të ri. Që kur u zgjodh, Biden ka marrë një qasje shumë më të ashpër ndaj Tajvanit sesa Trump, duke rritur më tej lidhjet me vendin dhe duke minuar politikën "Një Kinë", sipas së cilës SHBA-të pranojnë se "Kina thotë se ka vetëm një Kinë dhe se Tajvani është pjesë e Kinës”, por nuk e njeh sovranitetin e Kinës mbi Tajvanin.

Biden e ka bërë gjithashtu të qartë se ai beson se SHBA-ja duhet të dalë në mbrojtje të Tajvanit nëse Kina do të nisë një pushtim – vërejtje të papërgjegjshme që e kanë bërë Shtëpinë e Bardhë të sqarojë se kjo nuk do të ishte e ndërhyrë ushtarake amerikane. E megjithatë, prania e luftanijeve amerikane në ngushticën e Tajvanit dhe në Detin e Kinës Jugore është rritur ndjeshëm këtë vit, të cilës Kina i është përgjigjur duke nisur ushtrime të gjera ushtarake rreth ishullit të vetëqeverisur. Admirali Michael Gilday, Shefi i Operacioneve Detare të SHBA-së, muajin e kaluar shkoi aq larg sa tha se Shtetet e Bashkuara duhet të përgatiten "për një dritare të vitit 2022 ose potencialisht një dritare 2023" për luftën mbi Tajvanin me Kinën.

Pavarësisht deklaratave të tilla nxitëse, shanset për një luftë të gjithanshme midis SHBA-së dhe Kinës mbeten të largëta – ashtu si ato të një konflikti SHBA-Rusi. Megjithatë, nuk mund të mos gjesh nocionin e një administrate amerikane që haptazi ngrit mundësinë e konflikteve me dy superfuqitë më të mëdha bërthamore në botë në të njëjtën kohë dhe që vepron në mënyra që i bëjnë konflikte të tilla më të mundshme, thellësisht alarmante. Akoma më shqetësuese, Rishikimi i fundit i Qëndrimit Bërthamor i Pentagonit hapi derën për mundësinë e një sulmi të parë nga forcat bërthamore amerikane.

Tajvani nuk është e vetmja çështje për të cilën Biden po përshkallëzon tensionet me Kinën. Muajin e kaluar, ai gjithashtu nisi atë që Edward Luce e ka quajtur në mënyrë të përshtatshme "një luftë ekonomike e plotë kundër Kinës", duke futur një sërë kufizimesh në shitjen e çipave gjysmëpërçues tek firmat kineze, si dhe në pajisjet e nevojshme për t'i prodhuar ato. . Duke pasur parasysh se SHBA kontrollon disa nga nyjet më kritike të zinxhirit global të furnizimit të gjysmëpërçuesve, të tilla si kërkimi dhe dizajni i avancuar i çipave, dhe se Kina ende mbështetet në importet për pjesën më të madhe të konsumit të çipave të saj të nivelit të lartë, ndikimi në vend mund të jetë i rëndësishëm. — duke ndikuar jo vetëm në prodhimin e mallrave që kërkojnë gjysmëpërçues, por edhe në aftësinë e Kinës për të prodhuar çipat e saj.

Ndikimi i mundshëm i këtyre masave bëhet i dukshëm kur marrim parasysh shkallën në të cilën gjysmëpërçuesit janë bërë burimi jetësor i shoqërive moderne. Siç shkruan historiani Chris Miller në librin e tij të ri Chip War : “Mikroçipet janë vaji i ri – burimi i pakët nga i cili varet bota moderne. Sot, fuqia ushtarake, ekonomike dhe gjeopolitike janë ndërtuar mbi një themel të çipave kompjuterikë.” E gjithë kjo do të thotë se embargoja e SHBA-së mund të pengojë potencialisht aftësinë e Kinës për të prodhuar një pjesë të madhe të mallrave – jo lajmi më i mirë për botën në një kohë të inflacionit të lartë të shkaktuar, pjesërisht, nga pengesat e zinxhirit të furnizimit.

Natyra e mbivendosur e dimensioneve ekonomike dhe ushtarake të masës bëhet e dukshme kur marrim parasysh se më shumë se 90% e furnizimeve botërore të çipave të avancuar prodhohen nga një kompani e vetme, Semiconductor Manufacturing Company (TSMC), e cila ndodh të jetë e vendosur në Tajvan. . Kjo shpjegon pjesërisht tensionet e rritura rreth ishullit. Kjo do të thotë gjithashtu se ndalimi mund të ketë implikime serioze gjeopolitike, duke ndaluar potencialisht Tajvanin të shesë pajisje të prodhimit të gjysmëpërçuesve dhe çipa të avancuar për kompanitë kineze.

Thënë kështu, Kina prodhon tashmë rreth 15% të gjysmëpërçuesve globalisht dhe është vetëm çështje kohe para se të kuptojë se si të prodhojë më shumë çipa vetë, madje edhe në nivelin më të lartë të shkallës teknologjike. Disa analistë madje besojnë se masa mund të përfundojë në të vërtetë duke dëmtuar SHBA-në dhe aleatët e saj perëndimorë më shumë se Kinën, në një mënyrë jo të ndryshme nga mënyra në të cilën sanksionet anti-ruse kanë përfunduar në mënyrë dramatike të kundërta në Evropë, duke ndërprerë më tej zinxhirët e furnizimit global që ishin tashmë shumë të pazgjidhur nga pandemia dhe më pas konflikti në Ukrainë.

Megjithatë, një arsyetim i tillë ekonomik ka kufijtë e tij. Shumë nga strukturat amerikane e shohin luftën me Kinën si të pashmangshme , dhe kështu lëvizja mund të kuptohet si një mënyrë për të dobësuar kryesisht aftësitë ushtarake të Kinës në funksion të "të madhit": një konfrontim ushtarak SHBA-Kinë. Siç tha kohët e fundit kreu i Komandës Strategjike të SHBA-së, admirali Charles Richard : “Kjo krizë në Ukrainë në të cilën jemi tani, kjo është vetëm ngrohja. I madhi po vjen. Dhe nuk do të kalojë shumë kohë para se të testohemi në mënyra që nuk jemi testuar për një kohë të gjatë.” Kjo mund të shihet thjesht si një përpjekje e Pentagonit dhe për të rritur frikën për të rritur buxhetet e tyre të fryra. Por rritja e buxheteve të mbrojtjes gjithashtu priren të jenë vetëpërmbushëse, duke rritur kërkesën për luftëra aktuale.

Aspekti më i tmerrshëm i gjithë kësaj është se nuk ka asgjë të pashmangshme për një luftë SHBA-Kinë. Nëse Kina përfaqësonte një kërcënim sigurie për mbijetesën e Amerikës, ky mund të jetë rasti. Por nuk ka. Problemi me Kinën, siç theksoi Strategjia e Sigurisë Kombëtare e SHBA-ve të publikuar së fundmi , është se ajo është konkurrenti i vetëm i SHBA-së me “synimin dhe, gjithnjë e më shumë, kapacitetin për të riformuar rendin ndërkombëtar në favor të atij që anon fushën e lojës globale. në dobi të saj”, që do të thotë se SHBA-ja duhet të synojë të “jashtë konkurrencës” Kinës. Strategjia e fundit e Mbrojtjes Kombëtare e Pentagonitgjithashtu arrin në përfundimin se Kina "mbetet konkurrenti ynë strategjik më i rëndësishëm për dekadat e ardhshme", për shkak të "përpjekjeve të saj shtrënguese dhe gjithnjë e më agresive për të riformuar rajonin Indo-Paqësor dhe sistemin ndërkombëtar për t'iu përshtatur interesave dhe preferencave të saj autoritare".

Me fjalë të tjera, Kina nuk është një kërcënim sepse minon interesat e sigurisë së SHBA-së, por sepse do të dëshirojë të formësojë - dhe në të vërtetë tashmë po e formëson - rendin politik dhe ekonomik global në një mënyrë që u shërben interesave të saj, dhe jo vetëm atyre të SHBA dhe vendet e tjera perëndimore, siç ka ndodhur që nga Lufta e Dytë Botërore. Kërcënimi i vërtetë, pra, nuk është për Amerikën, por për ambiciet hegjemoniste unipolare të Amerikës dhe ata që përfitojnë prej saj. Njohja e kësaj nuk ka të bëjë me të qenit "anti-Kinë" ose "pro-Kinë" - ka të bëjë me pranimin se një rend botëror paqësor mbështetet në aftësinë tonë, si perëndimorë, për të pranuar një shpërndarje më të barabartë të burimeve globale dhe për të toleruar kultura të ndryshme kombëtare. , rregullimet dhe praktikat institucionale, edhe nëse i shohim të papëlqyeshme.

Dhe po, kjo do të varet gjithashtu që vendet perëndimore të bëhen më pak të varura nga vendet e largëta dhe nga zinxhirët e tepërt të furnizimit për ofrimin e një game të gjerë mallrash industriale. Por tendenca aktuale drejt deglobalizimit dhe ripërtëritjes - në vetvete një gjë pozitive, duke pasur parasysh pasojat katastrofike të hiperglobalizimit mbi punëtorët dhe bazat e prodhimit perëndimorë - nuk nxitet nga dëshira për të krijuar ekonomi më të drejta, të qëndrueshme dhe të vetë-mjaftueshme, por më tepër nga dëshira për të shtypur ngritjen e Kinës, edhe në kurriz të mirëqenies së qytetarëve perëndimorë.

Merrni, për shembull, fokusin e Bidenit në rritjen e kapacitetit të Amerikës për prodhimin e çipave. Ndërsa gjysmëpërçuesit mund të jenë strategjikisht të rëndësishëm në Kinën "jashtë konkurruese", ata nuk kërkojnë punë veçanërisht intensive. Ripërtëritja e sektorëve tradicionalë të prodhimit do të përfitonte shumë më tepër punëtorët amerikanë – por nuk janë nevojat e tyre ato që drejtojnë politikën. Siç shkruan ekonomisti i Harvardit, Dani Rodrik : “Është mirë që tani po largohemi nga [hiperglobalizimi], duke pasur parasysh se sa i dëmshëm ishte për strukturën tonë shoqërore… Fatkeqësisht, fuqitë e mëdha duket se kanë zgjedhur një rrugë tjetër, edhe më të keqe. Ata tani po ua dorëzojnë çelësat e ekonomisë globale institucioneve të tyre të sigurisë kombëtare, duke vënë në rrezik paqen dhe prosperitetin global.”

Lajmi i mirë është se kriza e Ukrainës ka treguar se ditët kur SHBA mund të diktonte e vetme politikën globale kanë kaluar prej kohësh: shumica e vendeve nuk e kanë ndjekur Amerikën në vendosjen e sanksioneve ndaj Rusisë. Përkundrazi, më shumë se një duzinë vendesh kanë aplikuar zyrtarisht për t'u bashkuar me grupimin BRICS, pas vendimit të tij për të lejuar anëtarë të rinj në fillim të këtij viti. Nëse pranohen, anëtarët e rinj të BRICS do të krijonin një ent me një GDP 30% më të madhe se Shtetet e Bashkuara, mbi 50% të popullsisë globale dhe me kontrollin e 60% të rezervave globale të gazit.

Dhe kur bëhet fjalë për perspektivën e përfshirjes në një Luftë të Ftohtë 2.0 me Kinën, SHBA duket edhe më e izoluar – edhe përballë aleatëve të saj më të afërt. Raportet e fundit sugjerojnë se Uashingtoni nuk arriti të bindte aleatët e tij për të marrë pjesë në sanksione dhe duhej të vazhdonte në mënyrë të njëanshme. Kjo nuk është befasuese, duke marrë parasysh pasojat shkatërruese të vendimit të keq-menduar të Evropës për t'u bashkuar me SHBA-në për të zhvilluar një luftë prokure kundër Rusisë. Kështu Rishi Sunak kohët e fundit la të kuptohet se ai do të braktisë planet për të shpallur Kinën një "kërcënim" për sigurinë kombëtare si pjesë e një rishikimi të madh të politikës së jashtme britanike, ndërsa Emmanuel Macron, pas një takimi ballë për ballë me Xi në G20, e bëri të qartë(sipas leximit të Pekinit) se ai "shpreson të vazhdojë të punojë me Kinën dhe të thellojë bashkëpunimin në fusha të tilla si tregtia, ekonomia, aviacioni dhe energjia bërthamore civile".

Por vendi që ka sfiduar më hapur konsensusin e SHBA-së për Kinën është gjithashtu ai që po vuan më shumë - Gjermania. Disa ditë pasi Amerika vendosi sanksionet e saj, kancelari gjerman Olaf Scholz deklaroi se shkëputja nga Kina ishte "përgjigja e gabuar"; në fillim të këtij muaji, ai shkoi në Pekin dhe u takua me Xi Jinping, i shoqëruar nga një delegacion biznesi i CEO-ve të fuqishëm gjermanë. Në një ese në Politico, Scholz më vonë shpjegoi arsyetimin pas udhëtimit të tij: “Asnjë vend nuk është 'oborri i shtëpisë' i një tjetri. Ajo që është e vërtetë në Evropë në lidhje me Ukrainën është e vërtetë edhe në Azi, Afrikë apo Amerikën Latine. Pikërisht këtu po shfaqen qendra të reja të pushtetit në një botë shumëpolare dhe ne synojmë të krijojmë dhe zgjerojmë partneritetet me të gjitha ato. Kështu, në muajt e fundit, ne kemi kryer një koordinim të thellë në nivel ndërkombëtar”.

Kuptohet, shumë e interpretuan këtë si një përgënjeshtrim të strategjisë së re të Luftës së Ftohtë të Amerikës, me mendje bllok. Mbetet për t'u parë nëse kjo sinjalizon synimin e Gjermanisë për të rindërtuar një korridor gjeopolitik transeuroazian. Por kjo tregon se nuk është Kina ajo që po izolohet gjithnjë e më shumë nga bota – por Shtetet e Bashkuara. Kjo e fundit do të bënte mirë të pranonte se ditët e unipolaritetit amerikan kanë mbaruar dhe përpjekjet e saj për të tërhequr botën në një luftë me Kinën vetëm sa do ta përshpejtojnë rënien e saj.

***

Përkufizimi i "politikës së një Kine" është ndryshuar për qartësi.


* Thomas Fazi është shkrimtar, gazetar dhe përkthyes. Libri i tij i fundit Reclaiming the State është botuar nga Pluto Press.

Burimi: Unherd

[Albo]

Kina e largoi SHBA-në nga plani i Ukrainës - Spectator

Pekini thuhet se ishte në gjendje të bënte Uashingtonin të braktiste përpjekjet për të furnizuar Ukrainën me avionë luftarakë të epokës sovjetike


Presidenti i SHBA Joe Biden (R) dhe presidenti kinez Xi Jinping shtrëngojnë duart përpara një takimi në margjinat e samitit të G20 në Bali, Indonezi, 14 nëntor 2022 © AP / Alex Brandon


Sipas një raporti në Spectator të premten, Kina i bëri presion SHBA-së që të braktiste një plan për të furnizuar Ukrainën me avionë luftarakë polakë në mars. Gjatë gjithë konfliktit, Pekini u ka bërë presion të dyja palëve për të de-përshkallëzuar, pohoi raporti.

Dy javë pasi trupat ruse hynë në Ukrainë në fund të shkurtit, Sekretari Amerikan i Shtetit Antony Blinken deklaroi publikisht se Uashingtoni u kishte dhënë aleatëve të tij të NATO-s një "dritë jeshile" për të furnizuar Ukrainën me avionë luftarakë të epokës sovjetike që mund të përdornin pilotët e saj dhe se po punonte. në një marrëveshje ku Polonia do të transferonte flotën e saj të luftëtarëve MiG-29 në Kiev.

Brenda disa ditësh, Varshava njoftoi se do t'i transferonte avionët te forcat amerikane në bazën ajrore Ramstein në Gjermani. Disa orë pas këtij njoftimi, Pentagoni ndaloi transferimin, duke e përshkruar propozimin polak si "të paqëndrueshëm".

Kina ishte drejtpërdrejt përgjegjëse për këtë kthesë, pohoi raporti i Spectator. Duke cituar një burim kinez të paidentifikuar, shkrimtari Owen Matthews përshkroi se si filloi "një iniciativë urgjente dhe konfidenciale e kanalit të dytë që përfshin ish-udhëheqësit evropianë" . Kjo iniciativë u miratua "në fund të fundit nga kinezët" dhe Uashingtoni u tërhoq.

Gati nëntë muaj më vonë, NATO ende nuk i ka dhënë Ukrainës avionë luftarakë, pavarësisht lobimit intensiv nga Kievi.

Përpjekjet e Kinës për të parandaluar përshkallëzimin shkuan në të dyja drejtimet, pohoi raporti. Ndërsa Pekini i bëri presion SHBA-së për të ndaluar transferimin e avionëve luftarakë, gjeneralët e tij thuhet se telefonuan kolegët e tyre rusë për garanci se Moska do t'i përmbahej doktrinës së saj bërthamore të gjatë: se rezervon të drejtën për të përdorur armë atomike në rast të një sulmi të parë bërthamor. në territorin ose infrastrukturën e tij, ose nëse ekzistenca e shtetit rus kërcënohet nga armët bërthamore ose konvencionale.

Pozicioni i Kinës për Ukrainën mbetet neutral. Ministri i Jashtëm kinez Wang Yi deklaroi javën e kaluar se Pekini është i gatshëm të punojë me Rusinë "dhe vende të tjera me mendje të ngjashme për të promovuar zhvillimin e një bote shumëpolare" dhe sipas raportit të Matthews, Pekini dhe Moska nënshkruan më parë një pakt të kufizuar të mbrojtjes reciproke. kete vit.

Megjithatë, Kina nuk i ka shitur pajisje ushtarake Rusisë dhe diplomatët e saj vazhdojnë të bëjnë thirrje publike për një zgjidhje të negociuar të konfliktit.

Burimi: RT