Fundi i globalizimit siç e njohim

[Albo]

Tensioni midis nevojës së paprecedent për veprim kolektiv global dhe një aspiratë në rritje për të rindërtuar komunitetet politike pas kufijve kombëtarë është një sfidë përcaktuese për politikëbërësit e sotëm. Dhe aktualisht është e paqartë nëse ata mund t’i bashkërendojnë të dy axhendat.



Për shumicën e njerëzve, globalizimi ka qenë për dekada me radhë një tjetër emër për liberalizimin e gjerë. Duke filluar kryesisht në vitet 1980, qeveritë lejuan që mallrat, shërbimet, kapitali dhe të dhënat të lëviznin përtej kufijve, me pak kontrolle. Kapitalizmi i tregut triumfoi dhe rregullat e tij ekonomike u zbatuan në të gjithë botën. Siç e thotë edhe titulli i librit të fundit të Branko Milanovic, kapitalizmi më në fund ishte vetëm.

Po, kishte aspekte të tjera të globalizimit që kishin pak lidhje me kapitalizmin e tregut. Globalizimi i shkencës dhe informacionit zgjeroi qasjen në njohuri në mënyra të paprecedente. Përmes veprimeve civile gjithnjë e më ndërkombëtare, aktivistët e klimës dhe mbrojtësit e të drejtave të njeriut koordinuan nismat e tyre si kurrë më parë. Ndërkohë, përkrahësit e qeverisjes argumentuan se vetëm globalizimi i politikave mund të ekuilibronte rrugën përpara të tregjeve.

Por këto anë të tjera të globalizimit nuk u matën kurrë në dimensionin ekonomik. Globalizimi i politikave ishte veçanërisht zhgënjyes, me krizën financiare të vitit 2008 që tregoi qartë se si kishte dështuar qeverisja.

Kjo fazë e globalizimit tani po përfundon, për dy arsye. E para është madhësia e madhe e sfidave që duhet të trajtojë komuniteti ndërkombëtar, nga të cilat shëndeti publik global dhe kriza klimatike janë vetëm më të spikaturat. Çështja për përgjegjësi të përbashkët për të përbashkëtat globale është e padiskutueshme. Arritjet këtu kanë qenë të pakta, deri më tani, por qeverisja globale e ka fituar betejën e ideve.

Arsyeja e dytë është politike. Shumë vende kanë dëshmuar kanë dëshmuar një rebelim të të majtëve, nga Brexit te zgjedhja e Donald Trump si president i SHBA-së, e deri te protestat franceze të “Jelekëve të verdhë”. Secili komunitet ka shprehur pakënaqësi në mënyrën e vet, por pikat e përbashkëta janë të pagabueshme. Siç e ka thënë Raghuram Rajan, bota është shndërruar në një “nirvana për klasën e mesme të lartë” (dhe natyrisht të pasurit), “ku vetëm fëmijët e të suksesshmëve kanë sukses.” Ata që lihen jashtë gjithnjë e më shumë përfundojnë në kampin nativist, i cili ofron një ndjenjë përkatësisë. Kjo vë në pikëpyetje qëndrueshmërinë politike të globalizimit.

Tensioni midis nevojës së paprecedent për veprim kolektiv global dhe një aspiratë në rritje për të rindërtuar komunitete politike pas kufijve kombëtarë është një sfidë përcaktuese për politikëbërësit e sotëm. Dhe aktualisht është e paqartë nëse ata mund ta zgjidhin këtë kontradiktë.

Në një studim të gjerë të kohëve të fundit, Pascal Canfin, kryetar i Komitetit të Parlamentit Evropian për Mjedisin, Shëndetin Publik dhe Sigurinë e Ushqimit, përmend atë që ai e quan “epoka progresive e globalizimit”. Canfin argumenton se aktivizmi fiskal dhe monetar i miratuar nga pothuajse të gjitha ekonomitë e përparuara në përgjigje të pandemisë, rritja e shtrirjes së planeve të tyre të veprimit klimatik dhe marrëveshja e fundit të G7 për taksimin e firmave shumëkombëshe, të gjitha tregojnë se globalizimi i qeverisjes po bëhet realitet. Në mënyrë të ngjashme, gjelbërimi i financave globale është një hap drejt “kapitalizmit të përgjegjshëm”.

Dikush mund të vërë në pikëpyetje shkallën e fitoreve që rendit Canfin, por ai ka të drejtë që mbrojtësit e qeverisjes globale e kanë kapur kohët e fundit iniciativën dhe kanë bërë progres të mjaftueshëm për të rifituar besueshmërinë. Globalizimi progresiv nuk është më një ëndërr e çuditshme. Ai po bëhet një projekt politik.

Por edhe pse globalizimi i qeverisjes mund të qetësojë të majtën, ai zor se do të lehtësojë shqetësimet e atyre që kanë humbur punë të mira dhe aftësitë e të cilëve po zhvlerësohen. Punëtorët që ndihen të kërcënuar dhe i gjejnë zgjidhjet proteksioniste tërheqëse presin përgjigje më konkrete.

Në një libër të fundit, Martin Sandbu i Financial Times përshkruan një axhendë për rivendosjen e përkatësisë ekonomike duke mbajtur kufijtë e hapur. Ideja e tij, me pak fjalë, është që secili vend duhet të jetë i lirë të rregullojë tregun e tij të brendshëm sipas preferencave të tij, me kusht që të mos bëjë diskriminim ndaj të huajve. Bashkimi Evropian, për shembull, mund të ndalojë pulën e larë me klor (gjë që bën), jo sepse pula është prodhuar në Shtetet e Bashkuara, por sepse BE-ja nuk i beson produktit.

Në mënyrë të ngjashme, çdo vend duhet të jetë në gjendje të ndalojë drurin që vjen si rezultat i shpyllëzimit, ose kreditë e siguruara nga bankat e nënkapitalizuar, me kusht që të njëjtat rregulla të zbatohen për firmat vendase dhe të huaja. Transaksionet do të mbeteshin falas, por standardet kombëtare do të zbatoheshin gjithandej.

Ky është një parim i shëndoshë. Por ndërsa aplikimi për produktet është i drejtpërdrejtë dhe aktualisht në praktikë, të bësh të njëjtën gjë për proceset është jashtëzakonisht e vështirë. Një mall ose shërbim i ofruar në fund të fundit përfshin të gjitha standardet në fuqi përgjatë zinxhirit të tij të vlerës. Po, kompanitë shumëkombëshe në ditët e sotme janë të detyruara të gjurmojnë dhe t’i japin fund mbështetjes te puna e kryer nga fëmijët midis furnizuesve të tyre direkt ose indirekt. Por do të ishte sfiduese të vazhdohej në të njëjtën mënyrë në lidhje me kushtet e punës, të drejtat e unionit, dëmtimin lokal të mjedisit ose qasjen në kredi të subvencionuara.

Për më tepër, përpjekja për ta bërë këtë do të ngjallte një kundërshtim të ashpër midis vendeve në zhvillim, liderët e të cilëve argumentojnë se nënshtrimi i tyre ndaj standardeve të ekonomisë së përparuar është mënyra më e sigurt për t’i bërë ato jokonkurruese. Përpjekjet e mëparshme për të përfshirë klauzola shoqërore në marrëveshjet tregtare ndërkombëtare dështuan në fillimin e viteve 2000.

Një provë e madhe do të vijë në korrik, kur BE-ja do të njoftojë planet e saj për një mekanizëm që do t’u kërkojë importuesve të produkteve me intensitet karboni të blejnë kreditë përkatëse në tregun e BE-së për lejet e emetimeve. Për sa kohë që dekarbonizimi nuk vazhdon kudo me të njëjtin ritëm, çështja ekonomike për një sistem të tillë rregullimi të kufijve është e patëmetë: BE-ja dëshiron të parandalojë lëvizjen diku tjetër të prodhuesve që shmangin emetimet. Por kjo do të jetë kontroverse. Shtetet e Bashkuara kanë treguar tashmë shqetësimet e tyre në lidhje me këtë ide, Kina është e kujdesshme dhe vendet në zhvillim po përgatisin argumentet e tyre kundër saj.

Negociatat e ardhshme për këtë çështje do të jenë jashtëzakonisht të rëndësishme. Në lojë nuk është vetëm nëse dhe si BE-ja mund të ecë përpara me planet e saj të dekarbonizimit. Çështja kryesore është nëse bota mund të gjejë një rrugëdalje nga tensioni midis preferencave të shpërndara kombëtare dhe rajonale dhe nevojës gjithnjë e më urgjente për veprim kolektiv. Klima është bërë terren testimi për këtë.

Rezultati përfundimisht do të tregojë nëse axhendat e dyfishta të rindërtimit të përkatësisë ekonomike dhe administrimit të të drejtave globale të përbashkëta. Do të duhet kohë për të mësuar përgjigjen. Globalizimi i vjetër po vdes, por i riu nuk ka lindur ende.


Autor: Jean Pisani-Ferry | Project Syndicate | Paris

Jean Pisani-Ferry është një profesor në Shkollën e Qeverisjes Hertie në Berlin dhe aktualisht shërben si Komisioner i Përgjithshëm për Planifikimin e Politikave të Qeverisë së Francës.

Marrë me autorizim nga Project Syndicate. Nuk mund të ripublikohet pa lejen e Project Syndicate. The End of Globalization as We Know It