thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Gjithmonë duhet të mbani mend se jeni anëtarë të një familjeje të përbashkët, dhe keshtu qe duhet të përdorni të gjithë pasurinë e universit në mënyrë të bashkuar. Mos harroni, ju si qenje njerzore keni përgjegjësi të drejtpërdrejtë ose të tërthortë për çdo fëmijë dhe çdo qenie njerëzore në shoqëri, prandaj mos u përpiqni të qëndroni larg të tjerëve. Ata që nuk e përdorin ose e keqpërdorin pasurinë e universit , persona te tille injorojnë qëllimisht Atin Kozmik, sepse duan t'i privojnë fëmijët e Tij të tjerë, domethënë vëllezërit dhe motrat e tyre, nga pjesa e tyre legjitime. Në fakt, këta njerëz janë të gjithë viktima të sëmundjeve te tyre psikike. Duhet të përpiqeni t'i sillni të gjithë shfrytëzuesit e tillë shoqërorë në rrugën e ndershmërisë me anë të edukimit mendor dhe shpirtëror. Në rast se dështoni në këtë përpjekje, detyroni ata të ndjekin një rrugë të virtytshme duke krijuar presion rrethanor dhe jepuni udhëzime shpirtërore për të zhdukur përgjithmonë sëmundjet e tyre psikike. Gjithmonë duhet të mbani mend se ky lloj korrigjimi është i pamundur nëse nuk keni dashuri të vërtetë për njerëzimin.

Burimi: Politika Ekonomike

Botuar në: Ananda Marga Caryácarya

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Kur qeniet njerëzore ulen për të gjykuar gjëra të mëdha ose të vogla, ata bëjnë gabime pa dyshim. Meqenëse mendja njerëzore është e kufizuar, si mund të jetë i saktë gjykimi i tyre? Pra, shikoni sa i pamjaftueshëm është shkopi matës i gjykimit që në fillim. Duke përdorur krahët tanë, mund të themi se sa metra është i thellë uji i lumit, por nëse përpiqemi të matim thellësinë e oqeanit në të njëjtën mënyrë, jemi të pafuqishëm. Dhe nëse do të kishte një dicka më të thellë se oqeani, detyra do të ishte pothuajse e pakapërcyeshme. Megjithatë, qeniet njerëzore përpiqen vazhdimisht të matin gjërat.

Diçka që është e gjerë, por ende brenda fushëveprimit të matjes quhet "vishála" në gjuhen Samskrite. Edhe pse Himalajet janë të medha, ato prapë mund të maten. Ne e dimë se sa shtrihet vargmali i Himalajeve nga veriu në jug dhe nga lindja në perëndim. Por është e vështirë të matet me një shkop matës shumë të shkurtër - në këtë rast mendja njerëzore që kthehet e zhgënjyer përsëri e përsëri pasi dështon të matë - quhet "brhat". Zoti i Madh quhet "Brhat", sepse mendja njerëzore kthehet gjithmonë e zhgënjyer pasi përpiqet ta matë Atë.


Pasi është përpjekur pa sukses të matë Entitetin Suprem, mendja kthehet, duke thënë: "Unë nuk jam në gjendje ta mat Atë". Dhe kështu Ai quhet "Brhat". Në fakt, nuk mjafton ta quajmë Atë Brhat - Ai e tejkalon edhe këtë. Ai është një entitet kaq i jashtëzakonshëm sa kushdo që i afrohet Atij bëhet po aq i madh sa Ai dhe bëhet i Tiji. Jo vetëm që Ai tërheq të gjitha entitetet e tjera në prehrin e Tij, por Ai gjithashtu i bën ato të humbasin identitetet e tyre individuale në Të - ata përthithen në Të. Kjo është arsyeja pse Ai quhet edhe "Vipula". Dhe si Vipula e Tij, Ai quhet edhe "Brahma". Sikur të mos kishte pasur cilësinë e bërjes së të tjerëve po aq të mëdhenj sa Vetja, ne do ta kishim quajtur Atë Brhat, por sigurisht jo Brahma. Nëse Ai dëshiron të ruajë shenjtërinë e emrit të Tij, Ai është i detyruar t'i bëjë devotet e Tij, të cilët meditojnë mbi Të, të cilët mendojnë mbi Të, po aq të mëdhenj sa Vetja. Përndryshe ne thjesht do t'i kërkojmë Atij "Të lutem mos e quaj veten Brahma".

Aspirantet shpirterore e quajnë Atë Brhat dhe gjithashtu i drejtohen Atij si Divyam. Divyam do të thotë "që zotëron fuqi hyjnore".

Çfarë është fuqia hyjnore?

Forca fizike që përdorim në jetën tonë të përditshme njihet si "energji" : energji elektrike, energji mekanike etj. Kjo energji nuk është gjë tjetër veçse një forcë fizike dhe nëse nuk udhëhiqet nga intelekti, nuk mund të funksionojë në mënyrë të pavarur. Elektriciteti i formuar në rete e qiellit shpërdorohet në shumicën e rasteve sepse asnjë qenie intelektuale si qenia njerëzore nuk e përdor atë. Megjithatë, energjia elektrike e gjeneruar në termocentrale përdoret lehtësisht sepse është produkt i intelektit dhe inteligjencës njerëzore. Kjo është arsyeja pse themi se energjia fizike nuk mund të ofrojë shërbim nëse nuk udhëhiqet nga ndonjë forcë intelektuale.

Forca fizike është një forcë e verbër. Ata që nuk janë të vetëdijshëm për ndryshimin themelor midis forcës fizike dhe forcës hyjnore shpesh bëjnë komentin e gabuar se gjithçka ka ardhur nga natyra.

Por si është e mundur kjo?

Natyra nuk ka intelektin e vet, por është thjesht mënyra se si forca fizike është manifestuar. Natyra nuk mund të bëjë asgjë origjinale - ajo nuk mund të krijojë vetë një univers kaq të mirë rregulluar. Nuk është një forcë intelektuale, por një forcë e verbër. Forca hyjnore ecën dhe qendron pas saj.

Mendja, kontrolluesja e forcës fizike, ka evoluar nga ektoplazma. Krijuesi i ektoplazmës është një entitet edhe më i holle dhe delikat, dhe kjo është ajo që ne e quajmë forcë hyjnore. Domethënë, forca supreme vibruese qëndron pas të gjitha entiteteve vibruese. Ai entitet që është i madh ose Brhat është forca hyjnore e cila, në shumicën e rasteve, udhëzon drejtpërdrejt forcën fizike. Ky udhëzim rezultoi në krijimin e universit tonë i cili ndjek një sërë rregullash të fiksuara. Në asnjë rrethanë këto rregulla nuk mund të shkelen.

Ndonjëherë Entiteti Suprem kontrollon forcën fizike përmes ndermjetesise të intelektit njerëzor. Qeniet njerëzore ndërtojnë qytete dhe fshatra, ndërtojnë termocentrale, organizojnë ekspedita të ndryshme etj., me përdorimin e intelektit të tyre. Dhe kështu Entiteti Suprem ne kete menyre e kryen punën përmes kornizave njerëzore. Nëse njerëzit mendojnë se punojnë në mënyrë të pavarur nga forca hyjnore, gabohen. Supozoni se një dijetar i madh ka një diplomë master në tridhjetë lëndë.

Nëse ai çmendet, çfarë do të ndodhë me intelektin e tij?

Njerëzit do ta tregojnë me gisht dhe do të thonë: "Ai njeri ishte një dijetar i madh, por që atëherë është bërë i çmendur." I tillë është kufizimi i intelektit njerëzor.


Ajo për të cilën mendojnë qeniet njerëzore, ose njohuria që marrin nga bota e jashtme përmes nervave të tyre eferentë, quhet "cintya". Dikush që ka parë një rinoceront do të jetë lehtësisht në gjendje të rikrijojë një imazh të tij në mendje. Por personi që nuk ka parë kurrë një rinoceront ose që nuk ka vizituar kurrë një kopsht zoologjik nuk është në gjendje të mendojë mendërisht për një kafshë të tillë. Njerëzit nuk janë në gjendje të mendojnë për asgjë origjinale: ata mund të mendojnë vetëm për ato objekte që kanë parë më parë në botën e jashtme. Prandaj, meqenëse njerëzit nuk mund ta shohin ose njohin Zotin e Madh në botën e jashtme me organet e tyre shqisore (vetë aftësia e organeve shqisore për të parë ose dëgjuar diçka është dhënë nga Vetë i Madhi Zot), ata nuk janë në gjendje të mendojnë për Të. Ai nuk mund të arrihet përmes mendimit pasi nuk ka mundësi për ta parë Atë në botën e jashtme.

Pra, ne mund t'i themi vetëm Atij: "Nuk e di si dukesh, por të dërgoj përshëndetjet e mia në çfarëdo forme që të jesh".

I Madhi Zot mbetet gjithmonë përtej fushëveprimit të mendimit njerëzor. Devotet shpirterore (bhaktas) janë shumë inteligjentë, ndërsa intelektualët (jiṋánis) janë budallenj sepse e konsiderojnë veten si të vetmit intelektualë të vërtetë. Kjo është arsyeja pse ata janë budallenjtë më të mëdhenj dhe gjithmonë mposhten në luftën për ekzistencë. Devotet shpirterore, e dinë mire atë që ia vlen të dihet.

Ata thonë: "A nuk e dini pse I Madhi Zot mbetet përtej intelektit?

Po, është e vërtetë që Ai është acintá, (Fjala "acintá" vjen nga sanskritishtja dhe do të thotë "e paimagjinueshme", "përtej të menduarit racional" ose "e pakonceptueshme për mendjen njerëzore) por mos harroni se Ai u ka dhënë njerëzve kaq shumë mençuri, intelekt dhe inteligjencë nga dashuria e Tij e thellë për ta.

Çfarë prove më të mirë të dashurisë së Tij dëshironi?

Ai i ka ndihmuar shumë njerëzit të ecin përpara." Pse pra duhet të mbetet Ai acintyá? Sipas devoteve, arsyeja është se nëse Ai do të kishte hyrë në fushën e mendimit, të gjitha qeniet njerëzore do ta kishin arritur Atë në duart e tyre dhe kjo do të kishte qenë fundi i dashurisë së tyre - nuk do të kishte më dëshirë për ta arritur Atë. Avantazhi i acintya-s së Tij të mbetur është se ekziston një dëshirë e pandërprerë për ta arritur Atë. Pikërisht kjo dëshirë për ta arritur Atë do t'i bëjë njerëzit gjithnjë e më të mëdhenj. Kjo është arsyeja pse një poet tha:

"Je bërë i pafund,

Vendimi i duhur me të vërtetë

Siç do të mbetesh i pafund përgjithmonë.

Nëse do të kishe ardhur në duart tona,

Askush nuk do të kishte kërkuar më tej të të përqafonte."


Burimi: Kërkimi i Pafund për Të

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Njëherë, në përgjigje të një pyetjeje, Zoti Buda përshkroi një sërë parimesh që qeniet njerëzore duhet të ndjekin në jetë. I pari nga këto parime është ideologjia e drejtë ose "samyak darshana". (Samyak Darshana është themeli i çdo rrugë shpirtërore të vërtetë një vizion i pastër dhe i paanshëm që çon në çlirimin shpirtëror.) Qeniet njerëzore duhet ta bazojnë jetën e tyre në një ideologji. Ata pa ideologji nuk e shohin botën në mënyrë racionale korrekte ose dashamirëse, por e shohin atë me syrin lakmitar të një shfrytëzuesi. Ndersa, ata që ndjekin parimet udhëheqëse të një ideologjie rrezatuese, e shohin dhe gjykojnë më mirë botën. Për të parandaluar degradimin njerëzor, ideologjia është e domosdoshme. Sa më herët që dikush përqafon një ideologji, aq më mirë është sepse së pari, nevojitet kohë e mjaftueshme për të asimiluar ideologjinë dhe së dyti, nuk mund të thuhet kurrë me siguri se sa gjatë do të jetojë - shumë njerëz vdesin në lule të jetës.

Vendimi për të jetuar një jetë familjare ose për t'u bërë murg-murgeshe duhet të merret në kohën e duhur.

Cili është qëllimi i të bërit sannjasin në pleqëri?

Si mund të ketë një person forcë të mjaftueshme për t'i shërbyer shoqërisë në atë kohë?

Çdo gjë duhet të bëhet në momentin e duhur.

Duhet të ndiqet një ideologji që inkurajon zhvillimin e një pikëpamjeje universale. Ajo nuk duhet të bazohet në ide të ngushta. Në të kaluarën, ideologjitë bazoheshin në ide shumë të kufizuara dhe kështu njerëzit duhej të kalonin probleme të pafundme. Për shkak të luftimeve të vazhdueshme midis komuniteteve të ndryshme, shoqëria njerëzore ka vuajtur jashtëzakonisht shumë.

Parimi i dytë është vendosmëria e duhur ose "samyak saḿkalpa". (Samyak Saḿkalpa, është një nga përbërësit thelbësorë të jetës shpirtërore dhe një etapë në rrugën drejt moksha (çlirimit). Termi eshte nje gjuhen sanskrite qe përkthehet si “vendim i drejtë”, “qëllim i saktë” ose “vendosmëri e ndriçuar”. Ky koncept ka një kuptim të thellë në filozofinë shpirterore dhe lidhet me fuqinë e mendjes për të mbajtur qëllime të pastra dhe shpirtërore.

Duhet të vendoset sa më shpejt të jetë e mundur – nga ana e individit - se si do ta jetojë jetën e tij. Familjarët duhet të dinë rregullat dhe rregulloret e nevojshme për të jetuar një jetë ideale familjare dhe duhet t'i ndjekin ato si në teori ashtu edhe në praktike. Ata duhet të bëjnë betimin për t'i shërbyer më shumë shoqërisë. Në fakt, ata kanë dy familje; njëra është familja e tyre e vogël, me disa anëtarë, dhe tjetra është familja më e madhe, domethënë e gjithë shoqëria njerëzore. Qeniet njerëzore duhet ta kuptojnë që në moshë të re se si do ta përmbushin detyrën e tyre.

"A duhet të heq dorë nga shtëpia ime dhe të përvetësoj jetën e një murgu për mirëqenien e shoqërisë më të madhe, apo duhet të ec përpara, duke ruajtur një ekuilibër të lumtur midis familjes sime të vogël dhe familjes së madhe?"

Dikush do të duhet të bëjë një betim për të ndjekur njërën nga këto dy rrugë. Për sannjasinët (murgjit), ekziston një familje - familja më e madhe, domethënë i gjithë universi. Sannjasinët (murgjit) zotërojnë gjithçka ose asgjë. Megjithatë, ka dy familje të dallueshme, një e vogël dhe një e madhe, dhe ata duhet t'u shërbejnë të dyjave. Kështu, rruga e kryefamiljarit nuk është më e lehtë ose më e thjeshtë, por është mjaft komplekse. Së pari duhet të kuptohen dy rrugët dhe pastaj të bëhet një betim për të ndjekur njërën prej tyre me besnikëri. Duhet një vendosmëri e fortë për t'u vendosur plotësisht në jetë. Vetëm në këtë mënyrë një qenie njerëzore mund të arrijë përmbushjen. Kushdo që jeton një jetë të tillë nuk mund të mundohet nga agonia e zhgënjimit dhe frustrimit.

Parimi i tretë është të folurit e drejtë ose "samyak vák". Këtu "vák" përfshin të gjitha organet shqisore dhe motorike; jo vetëm kordonin vokal. (Samyak Vák, është një disiplinë e të folurit që i shërben së vërtetës, paqes, dhe çlirimit shpirtëror. Fjala eshte një formë të fuqisë kreative (shakti), dhe përdorimi i saj duhet të bëhet me përgjegjësi, dashuri dhe përkushtim ndaj të përjetshmes.)

Qeniet njerëzore kanë dhjetë organe: pesë shqisore - sytë, veshët, hunda, gjuha dhe lëkura; dhe pesë motorike - kordat vokale, duart, këmbët, anusi dhe organi gjenital. Sipas disa njerëzve, ekziston një organ i njëmbëdhjetë, mendja. Njeriu duhet të mendohet thellë për mënyrën më të mirë për t'i përdorur këto organe dhe për të vepruar në përputhje me rrethanat. Duhet të mendohet për shfrytëzimin e tyre përpara se të bëhet pune ose veprim, dhe jo më pas.

.

Buda thotë: "Mendoni një herë para se të flisni. Nëse keni sy për të parë, hidhni një vështrim të shpejtë para se të shikoni diçka, përndryshe, mos shikoni fare, sepse çdo gjë që shihni do të ndikojë në mendje. Mos dëgjoni asgjë që nuk ia vlen të dëgjohet. Dëgjoni vetëm atë që pastron, larteson, dhe ngre mendjen." Qeniet njerëzore duhet të kontrollojnë organet e tyre në këtë mënyrë. Organet duhet të kontrollohen nga mendja dhe jo kurre nuk duhet qe mendja të kontrollohet nga organet. Kjo është samyak vak.

Parimi i katërt është jetesa e duhur ose "samyak ájiiva". Ájiiva do të thotë "jetesë" në Samḿskrta.
(Samyak Ájiiva është një stil jetese i drejtë dhe etik, që nuk dëmton as veten, as shoqërinë, dhe që është në përputhje me zhvillimin shpirtëror. Jeta e vërtetë nuk është thjesht një ekonomi personale, por një ekspresion i dharmës — dhe për këtë arsye, edhe mënyra si jetojmë ka vlerë dhe domethenje shpirtërore.)
Njerëzit e paskrupullt fitojnë shumë para nga veprime të cilat janë nga natyra mëkatare dhe të dëmshme për botën. Qeniet njerëzore ideale nuk duhet ta fitojnë jetesën në këtë mënyrë. Mjetet e tyre të jetesës duhet të jenë të pastra dhe të shenjta dhe nuk duhet t'i bejne dem askujt.

Babai i lord Budes quhej "Shuddhodana". "Shuddha" do të thotë "i pastër" dhe "odana" do të thotë "oriz" (ose ushqim bazë) ose "mjet jetese", kështu që Shuddhodana fjalë për fjalë do të thotë një person që jeton me mjete të ndershme, ushqimi i të cilit pranohet nga të gjithë.

Parimi i pestë është ushtrimi i duhur ose "samyak vyáyam".
(Samyak Vyáyám, është përpjekje e ndershme, e disiplinuar dhe e përkushtuar drejt realizimit shpirtëror dhe dhënies së kontributit për të mirën universale. Është veprim i vetëdijshëm, që lind nga dashuria për të vërtetën dhe për Zotin, dhe që përpiqet të kapërcejë kufijtë e egoizmit për të arritur një gjendje të lartë vetëdijeje dhe dashurie universale.)
Shumë njerëz bëjnë stërvitje fizike dhe luajnë sport për të forcuar trupat e tyre. Por qeniet njerëzore nuk janë të pajisura vetëm me një trup - ata kanë edhe një mendje dhe një shpirt, dhe një rëndësi e barabartë duhet t'i jepet forcimit të të trejave. Duhet të ketë gjithashtu ushtrime të duhura për zhvillimin mendor dhe ngritjen shpirtërore - nuk duhet lënë kurre pas dore as mendja dhe as shpirti.

Cila është mënyra më e mirë për të forcuar mendjen?

Mënyra më e mirë dhe e duhur është të respektohen në mënyrë strikte 16 Pikat [ushtrime fizike, mendore dhe shpirtërore për zhvillimin e gjithanshëm të individit]. Sa më me rigorozitet t'i ndiqni 16 Pikat, aq më shumë do të rritet forca juaj mendore. Do të rritet aq shumë sa do të jetë më e fuqishme se forca kolektive mendore e 100,000 njerëzve. Në një përplasje psikike, ata do të duhet t'ju pranojnë fitoren e juaj. Një person që është fizikisht i fortë mund të luftojë kundër tetë, dhjetë ose njëzet apo tridhjete njerëzve në maksimum, por jo më shumë se kaq. Një person i zhvilluar psikikisht, është në gjendje të luftojë kundër shumë njerëzve. Pra, duhet të përpiqeni të zhvilloni forcën tuaj psikike - kjo është detyra juaj. Sa më me rigorozitet t'i ndiqni 16 Pikat, aq më shumë forcë psikike do të fitoni. Nuk do t'ju duhet shumë kohë. E vetmja mënyrë për të zhvilluar forcën shpirtërore është t'ia dorëzoni gjithçka Atij te Madhit Zot - sa më shumë t'ia dorëzoni veten Atij, aq më shumë do ta zhvilloni shpirtin tuaj. Një zhvillim i tillë do të çojë jo vetëm në mundjen e njerëzve para jush, por edhe të gjithë universit. Ky është ushtrimi i duhur. Ushtrimi është i nevojshëm, jo ​​vetëm në sferën fizike, por edhe në sferat psikike dhe shpirtërore.

Parimi i gjashtë është përfundimi i duhur ose "samyak karmánta".
Samyak Karmánta, është angazhim në veprime dhe puneve të ndriçuara nga morali, përkushtimi dhe vetëdija shpirtërore. Është udhëheqja e jetës përmes veprave që janë në shërbim të së vërtetës dhe të të mirës universale.
“Veprimi është i pashmangshëm. Por vetëm veprimi i përqendruar në dharmë çon në çlirim.”)
Pasi të keni filluar një detyrë, duhet ta përfundoni atë në mënyrën e duhur. Mos lini asgjë përgjysmë ose gjysmë të kryer. Përfundoni punën tuaj dhe përfundojeni siç duhet. Nëse jeni të sigurt se do ta bëni, filloni punën dhe mos e lini deri në përfundimin e saj. Kjo është fryma e përfundimit të duhur.

Parimi i shtatë është kujtesa e saktë ose "samyak smrti". Kuptimi i drejtpërdrejtë i smrti është "kujtesë".
Samyak Smrti, është një gjendje e vetëdijes së pastër dhe të përhershme, që të mban të përqendruar në qëllimin e jetës, natyrën tënde shpirtërore dhe lidhjen tënde me Zotin. Pa këtë vetëdije të qëndrueshme, veprimet tona bëhen të zbrazëta dhe mendja rrëshqet në drejtimin e iluzionit (máyá).
“Mos harro atë që është e përjetshme. Mos u hutoni nga ajo që është kalimtare.”
Kjo është zemra e Samyak Smrti.)
Shumë njerëz më kanë pyetur se si mund ta rrisin fuqinë e kujtesës së tyre. Personalisht, unë di mjaft sekrete në këtë drejtim, si dhe një numër ushtrimesh fizike që rrisin fuqinë e kujtesës. Në 16 Pikat tona ka një numër ushtrimesh psikike që gjithashtu ndihmojnë. Megjithatë, nga përvoja ime, mënyra më e shpejtë është të meditoni mbi atë person që ka një kujtesë jashtëzakonisht të fuqishme. Duhet të mbani mend të përdorni mantrën guru rregullisht para çdo veprimi. Dikush arrin sukses në fushën e veprimit me anë të zbatimit të duhur të mantrës guru. Disa prej jush, nuk them të gjithë, shpesh harrojnë të përdorin mantrën guru para se të fillojnë një aktivitet. Nëse harroni, përsëriteni atë pasi të keni përfunduar veprimin. Kur dikush nuk bën më një gabim të tillë, domethënë, kur kujtohet gjithmonë të përdorë mantrën guru para se të fillojë ndonjë aktivitet, thuhet se ka arritur "dhruva smrti" ose "kujtesë të fiksuar".
Dhruva Smrti është vetëdija e qëndrueshme, e palëkundshme, si një dritë e përhershme brenda njeriut që ndriçon jetën në çdo gjendje.
Është gjendja e atij që nuk harrohet kurrë nga Zoti, sepse ai vetë nuk e harron kurrë Zotin. "Ai që ka Dhruva Smrti nuk ka frikë nga asgjë, sepse ai qëndron gjithmonë me Zotin, dhe Zoti është gjithmonë me të." Dhruva do të thotë "e fiksuar", "e palëvizshme". Kur, me anë të praktikes shpirterore, dikush vendoset në dhruva smrti, ai përjeton një rrjedhë të pandërprerë lumturie në mendjen e tij. Në shkrimet e shenjta, kjo lumturi intensive shpirtërore quhet "dharma meghánanda". Sa herë që zhvilloni atë lloj kujtese të fiksuar, do të përjetoni dharma meghánandá.
Dharma Meghánandá është ekstaza e fundit shpirtërore përpara shkrirjes totale me Zotin e Madh
Është një shi i dashurisë hyjnore, një përmbytje e brendshme e shpirtit, ku njeriu nuk është më kërkues, por i përthithur në dashurinë absolute. “Kur s'ka më ndarje, kur s’ka më kërkim, kur s’ka më ego – vjen ai moment i shenjtë, kur vetë dharma derdhet mbi ty si një shi dhe të mbush me lumturi që nuk mund të thuhet me fjalë – kjo është dharma meghánandá.”


Parimi i fundit dhe i tetë është përthithja e duhur ose "samyak samádhi".
Samyak Samádhi, është përjetimi më i lartë shpirtëror ku njeriu humb individualitetin dhe bëhet njësh me pafundësinë.
Është unitet i mendjes së pastër me Vetëdijen Absolute, që vjen si frut i jetesës etike, përqendrimit të qëndrueshëm, dhe dashurisë së përkushtuar për Zotin."Samádhi i vërtetë nuk është për të ikur nga bota, por për ta ndriçuar atë nga brenda."Këtu samádhi nënkupton një gjendje dashurie ose lidhjeje intensive për një objekt të caktuar. Përveç atij objekti, njeriu harron gjithçka tjetër në univers, madje edhe veten. Kjo është gjendja e quajtur samádhi. Kur dashuria e qenieve njerëzore për Zotin e Madh bëhet aq intensive saqë harrojnë gjithçka tjetër në univers, përfshirë veten, ata arrijnë samádhi shpirtërore. Zoti Buda i referohej këtij samádhi shpirtëror kur foli për samádhi samyak.



Burimi: Një Jetë Shembullore

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji