thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Gjithmonë duhet të mbani mend se jeni anëtarë të një familjeje të përbashkët, dhe keshtu qe duhet të përdorni të gjithë pasurinë e universit në mënyrë të bashkuar. Mos harroni, ju si qenje njerzore keni përgjegjësi të drejtpërdrejtë ose të tërthortë për çdo fëmijë dhe çdo qenie njerëzore në shoqëri, prandaj mos u përpiqni të qëndroni larg të tjerëve. Ata që nuk e përdorin ose e keqpërdorin pasurinë e universit , persona te tille injorojnë qëllimisht Atin Kozmik, sepse duan t'i privojnë fëmijët e Tij të tjerë, domethënë vëllezërit dhe motrat e tyre, nga pjesa e tyre legjitime. Në fakt, këta njerëz janë të gjithë viktima të sëmundjeve te tyre psikike. Duhet të përpiqeni t'i sillni të gjithë shfrytëzuesit e tillë shoqërorë në rrugën e ndershmërisë me anë të edukimit mendor dhe shpirtëror. Në rast se dështoni në këtë përpjekje, detyroni ata të ndjekin një rrugë të virtytshme duke krijuar presion rrethanor dhe jepuni udhëzime shpirtërore për të zhdukur përgjithmonë sëmundjet e tyre psikike. Gjithmonë duhet të mbani mend se ky lloj korrigjimi është i pamundur nëse nuk keni dashuri të vërtetë për njerëzimin.

Burimi: Politika Ekonomike

Botuar në: Ananda Marga Caryácarya

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Kur qeniet njerëzore ulen për të gjykuar gjëra të mëdha ose të vogla, ata bëjnë gabime pa dyshim. Meqenëse mendja njerëzore është e kufizuar, si mund të jetë i saktë gjykimi i tyre? Pra, shikoni sa i pamjaftueshëm është shkopi matës i gjykimit që në fillim. Duke përdorur krahët tanë, mund të themi se sa metra është i thellë uji i lumit, por nëse përpiqemi të matim thellësinë e oqeanit në të njëjtën mënyrë, jemi të pafuqishëm. Dhe nëse do të kishte një dicka më të thellë se oqeani, detyra do të ishte pothuajse e pakapërcyeshme. Megjithatë, qeniet njerëzore përpiqen vazhdimisht të matin gjërat.

Diçka që është e gjerë, por ende brenda fushëveprimit të matjes quhet "vishála" në gjuhen Samskrite. Edhe pse Himalajet janë të medha, ato prapë mund të maten. Ne e dimë se sa shtrihet vargmali i Himalajeve nga veriu në jug dhe nga lindja në perëndim. Por është e vështirë të matet me një shkop matës shumë të shkurtër - në këtë rast mendja njerëzore që kthehet e zhgënjyer përsëri e përsëri pasi dështon të matë - quhet "brhat". Zoti i Madh quhet "Brhat", sepse mendja njerëzore kthehet gjithmonë e zhgënjyer pasi përpiqet ta matë Atë.


Pasi është përpjekur pa sukses të matë Entitetin Suprem, mendja kthehet, duke thënë: "Unë nuk jam në gjendje ta mat Atë". Dhe kështu Ai quhet "Brhat". Në fakt, nuk mjafton ta quajmë Atë Brhat - Ai e tejkalon edhe këtë. Ai është një entitet kaq i jashtëzakonshëm sa kushdo që i afrohet Atij bëhet po aq i madh sa Ai dhe bëhet i Tiji. Jo vetëm që Ai tërheq të gjitha entitetet e tjera në prehrin e Tij, por Ai gjithashtu i bën ato të humbasin identitetet e tyre individuale në Të - ata përthithen në Të. Kjo është arsyeja pse Ai quhet edhe "Vipula". Dhe si Vipula e Tij, Ai quhet edhe "Brahma". Sikur të mos kishte pasur cilësinë e bërjes së të tjerëve po aq të mëdhenj sa Vetja, ne do ta kishim quajtur Atë Brhat, por sigurisht jo Brahma. Nëse Ai dëshiron të ruajë shenjtërinë e emrit të Tij, Ai është i detyruar t'i bëjë devotet e Tij, të cilët meditojnë mbi Të, të cilët mendojnë mbi Të, po aq të mëdhenj sa Vetja. Përndryshe ne thjesht do t'i kërkojmë Atij "Të lutem mos e quaj veten Brahma".

Aspirantet shpirterore e quajnë Atë Brhat dhe gjithashtu i drejtohen Atij si Divyam. Divyam do të thotë "që zotëron fuqi hyjnore".

Çfarë është fuqia hyjnore?

Forca fizike që përdorim në jetën tonë të përditshme njihet si "energji" : energji elektrike, energji mekanike etj. Kjo energji nuk është gjë tjetër veçse një forcë fizike dhe nëse nuk udhëhiqet nga intelekti, nuk mund të funksionojë në mënyrë të pavarur. Elektriciteti i formuar në rete e qiellit shpërdorohet në shumicën e rasteve sepse asnjë qenie intelektuale si qenia njerëzore nuk e përdor atë. Megjithatë, energjia elektrike e gjeneruar në termocentrale përdoret lehtësisht sepse është produkt i intelektit dhe inteligjencës njerëzore. Kjo është arsyeja pse themi se energjia fizike nuk mund të ofrojë shërbim nëse nuk udhëhiqet nga ndonjë forcë intelektuale.

Forca fizike është një forcë e verbër. Ata që nuk janë të vetëdijshëm për ndryshimin themelor midis forcës fizike dhe forcës hyjnore shpesh bëjnë komentin e gabuar se gjithçka ka ardhur nga natyra.

Por si është e mundur kjo?

Natyra nuk ka intelektin e vet, por është thjesht mënyra se si forca fizike është manifestuar. Natyra nuk mund të bëjë asgjë origjinale - ajo nuk mund të krijojë vetë një univers kaq të mirë rregulluar. Nuk është një forcë intelektuale, por një forcë e verbër. Forca hyjnore ecën dhe qendron pas saj.

Mendja, kontrolluesja e forcës fizike, ka evoluar nga ektoplazma. Krijuesi i ektoplazmës është një entitet edhe më i holle dhe delikat, dhe kjo është ajo që ne e quajmë forcë hyjnore. Domethënë, forca supreme vibruese qëndron pas të gjitha entiteteve vibruese. Ai entitet që është i madh ose Brhat është forca hyjnore e cila, në shumicën e rasteve, udhëzon drejtpërdrejt forcën fizike. Ky udhëzim rezultoi në krijimin e universit tonë i cili ndjek një sërë rregullash të fiksuara. Në asnjë rrethanë këto rregulla nuk mund të shkelen.

Ndonjëherë Entiteti Suprem kontrollon forcën fizike përmes ndermjetesise të intelektit njerëzor. Qeniet njerëzore ndërtojnë qytete dhe fshatra, ndërtojnë termocentrale, organizojnë ekspedita të ndryshme etj., me përdorimin e intelektit të tyre. Dhe kështu Entiteti Suprem ne kete menyre e kryen punën përmes kornizave njerëzore. Nëse njerëzit mendojnë se punojnë në mënyrë të pavarur nga forca hyjnore, gabohen. Supozoni se një dijetar i madh ka një diplomë master në tridhjetë lëndë.

Nëse ai çmendet, çfarë do të ndodhë me intelektin e tij?

Njerëzit do ta tregojnë me gisht dhe do të thonë: "Ai njeri ishte një dijetar i madh, por që atëherë është bërë i çmendur." I tillë është kufizimi i intelektit njerëzor.


Ajo për të cilën mendojnë qeniet njerëzore, ose njohuria që marrin nga bota e jashtme përmes nervave të tyre eferentë, quhet "cintya". Dikush që ka parë një rinoceront do të jetë lehtësisht në gjendje të rikrijojë një imazh të tij në mendje. Por personi që nuk ka parë kurrë një rinoceront ose që nuk ka vizituar kurrë një kopsht zoologjik nuk është në gjendje të mendojë mendërisht për një kafshë të tillë. Njerëzit nuk janë në gjendje të mendojnë për asgjë origjinale: ata mund të mendojnë vetëm për ato objekte që kanë parë më parë në botën e jashtme. Prandaj, meqenëse njerëzit nuk mund ta shohin ose njohin Zotin e Madh në botën e jashtme me organet e tyre shqisore (vetë aftësia e organeve shqisore për të parë ose dëgjuar diçka është dhënë nga Vetë i Madhi Zot), ata nuk janë në gjendje të mendojnë për Të. Ai nuk mund të arrihet përmes mendimit pasi nuk ka mundësi për ta parë Atë në botën e jashtme.

Pra, ne mund t'i themi vetëm Atij: "Nuk e di si dukesh, por të dërgoj përshëndetjet e mia në çfarëdo forme që të jesh".

I Madhi Zot mbetet gjithmonë përtej fushëveprimit të mendimit njerëzor. Devotet shpirterore (bhaktas) janë shumë inteligjentë, ndërsa intelektualët (jiṋánis) janë budallenj sepse e konsiderojnë veten si të vetmit intelektualë të vërtetë. Kjo është arsyeja pse ata janë budallenjtë më të mëdhenj dhe gjithmonë mposhten në luftën për ekzistencë. Devotet shpirterore, e dinë mire atë që ia vlen të dihet.

Ata thonë: "A nuk e dini pse I Madhi Zot mbetet përtej intelektit?

Po, është e vërtetë që Ai është acintá, (Fjala "acintá" vjen nga sanskritishtja dhe do të thotë "e paimagjinueshme", "përtej të menduarit racional" ose "e pakonceptueshme për mendjen njerëzore) por mos harroni se Ai u ka dhënë njerëzve kaq shumë mençuri, intelekt dhe inteligjencë nga dashuria e Tij e thellë për ta.

Çfarë prove më të mirë të dashurisë së Tij dëshironi?

Ai i ka ndihmuar shumë njerëzit të ecin përpara." Pse pra duhet të mbetet Ai acintyá? Sipas devoteve, arsyeja është se nëse Ai do të kishte hyrë në fushën e mendimit, të gjitha qeniet njerëzore do ta kishin arritur Atë në duart e tyre dhe kjo do të kishte qenë fundi i dashurisë së tyre - nuk do të kishte më dëshirë për ta arritur Atë. Avantazhi i acintya-s së Tij të mbetur është se ekziston një dëshirë e pandërprerë për ta arritur Atë. Pikërisht kjo dëshirë për ta arritur Atë do t'i bëjë njerëzit gjithnjë e më të mëdhenj. Kjo është arsyeja pse një poet tha:

"Je bërë i pafund,

Vendimi i duhur me të vërtetë

Siç do të mbetesh i pafund përgjithmonë.

Nëse do të kishe ardhur në duart tona,

Askush nuk do të kishte kërkuar më tej të të përqafonte."


Burimi: Kërkimi i Pafund për Të

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Njëherë, në përgjigje të një pyetjeje, Zoti Buda përshkroi një sërë parimesh që qeniet njerëzore duhet të ndjekin në jetë. I pari nga këto parime është ideologjia e drejtë ose "samyak darshana". (Samyak Darshana është themeli i çdo rrugë shpirtërore të vërtetë një vizion i pastër dhe i paanshëm që çon në çlirimin shpirtëror.) Qeniet njerëzore duhet ta bazojnë jetën e tyre në një ideologji. Ata pa ideologji nuk e shohin botën në mënyrë racionale korrekte ose dashamirëse, por e shohin atë me syrin lakmitar të një shfrytëzuesi. Ndersa, ata që ndjekin parimet udhëheqëse të një ideologjie rrezatuese, e shohin dhe gjykojnë më mirë botën. Për të parandaluar degradimin njerëzor, ideologjia është e domosdoshme. Sa më herët që dikush përqafon një ideologji, aq më mirë është sepse së pari, nevojitet kohë e mjaftueshme për të asimiluar ideologjinë dhe së dyti, nuk mund të thuhet kurrë me siguri se sa gjatë do të jetojë - shumë njerëz vdesin në lule të jetës.

Vendimi për të jetuar një jetë familjare ose për t'u bërë murg-murgeshe duhet të merret në kohën e duhur.

Cili është qëllimi i të bërit sannjasin në pleqëri?

Si mund të ketë një person forcë të mjaftueshme për t'i shërbyer shoqërisë në atë kohë?

Çdo gjë duhet të bëhet në momentin e duhur.

Duhet të ndiqet një ideologji që inkurajon zhvillimin e një pikëpamjeje universale. Ajo nuk duhet të bazohet në ide të ngushta. Në të kaluarën, ideologjitë bazoheshin në ide shumë të kufizuara dhe kështu njerëzit duhej të kalonin probleme të pafundme. Për shkak të luftimeve të vazhdueshme midis komuniteteve të ndryshme, shoqëria njerëzore ka vuajtur jashtëzakonisht shumë.

Parimi i dytë është vendosmëria e duhur ose "samyak saḿkalpa". (Samyak Saḿkalpa, është një nga përbërësit thelbësorë të jetës shpirtërore dhe një etapë në rrugën drejt moksha (çlirimit). Termi eshte nje gjuhen sanskrite qe përkthehet si “vendim i drejtë”, “qëllim i saktë” ose “vendosmëri e ndriçuar”. Ky koncept ka një kuptim të thellë në filozofinë shpirterore dhe lidhet me fuqinë e mendjes për të mbajtur qëllime të pastra dhe shpirtërore.

Duhet të vendoset sa më shpejt të jetë e mundur – nga ana e individit - se si do ta jetojë jetën e tij. Familjarët duhet të dinë rregullat dhe rregulloret e nevojshme për të jetuar një jetë ideale familjare dhe duhet t'i ndjekin ato si në teori ashtu edhe në praktike. Ata duhet të bëjnë betimin për t'i shërbyer më shumë shoqërisë. Në fakt, ata kanë dy familje; njëra është familja e tyre e vogël, me disa anëtarë, dhe tjetra është familja më e madhe, domethënë e gjithë shoqëria njerëzore. Qeniet njerëzore duhet ta kuptojnë që në moshë të re se si do ta përmbushin detyrën e tyre.

"A duhet të heq dorë nga shtëpia ime dhe të përvetësoj jetën e një murgu për mirëqenien e shoqërisë më të madhe, apo duhet të ec përpara, duke ruajtur një ekuilibër të lumtur midis familjes sime të vogël dhe familjes së madhe?"

Dikush do të duhet të bëjë një betim për të ndjekur njërën nga këto dy rrugë. Për sannjasinët (murgjit), ekziston një familje - familja më e madhe, domethënë i gjithë universi. Sannjasinët (murgjit) zotërojnë gjithçka ose asgjë. Megjithatë, ka dy familje të dallueshme, një e vogël dhe një e madhe, dhe ata duhet t'u shërbejnë të dyjave. Kështu, rruga e kryefamiljarit nuk është më e lehtë ose më e thjeshtë, por është mjaft komplekse. Së pari duhet të kuptohen dy rrugët dhe pastaj të bëhet një betim për të ndjekur njërën prej tyre me besnikëri. Duhet një vendosmëri e fortë për t'u vendosur plotësisht në jetë. Vetëm në këtë mënyrë një qenie njerëzore mund të arrijë përmbushjen. Kushdo që jeton një jetë të tillë nuk mund të mundohet nga agonia e zhgënjimit dhe frustrimit.

Parimi i tretë është të folurit e drejtë ose "samyak vák". Këtu "vák" përfshin të gjitha organet shqisore dhe motorike; jo vetëm kordonin vokal. (Samyak Vák, është një disiplinë e të folurit që i shërben së vërtetës, paqes, dhe çlirimit shpirtëror. Fjala eshte një formë të fuqisë kreative (shakti), dhe përdorimi i saj duhet të bëhet me përgjegjësi, dashuri dhe përkushtim ndaj të përjetshmes.)

Qeniet njerëzore kanë dhjetë organe: pesë shqisore - sytë, veshët, hunda, gjuha dhe lëkura; dhe pesë motorike - kordat vokale, duart, këmbët, anusi dhe organi gjenital. Sipas disa njerëzve, ekziston një organ i njëmbëdhjetë, mendja. Njeriu duhet të mendohet thellë për mënyrën më të mirë për t'i përdorur këto organe dhe për të vepruar në përputhje me rrethanat. Duhet të mendohet për shfrytëzimin e tyre përpara se të bëhet pune ose veprim, dhe jo më pas.

.

Buda thotë: "Mendoni një herë para se të flisni. Nëse keni sy për të parë, hidhni një vështrim të shpejtë para se të shikoni diçka, përndryshe, mos shikoni fare, sepse çdo gjë që shihni do të ndikojë në mendje. Mos dëgjoni asgjë që nuk ia vlen të dëgjohet. Dëgjoni vetëm atë që pastron, larteson, dhe ngre mendjen." Qeniet njerëzore duhet të kontrollojnë organet e tyre në këtë mënyrë. Organet duhet të kontrollohen nga mendja dhe jo kurre nuk duhet qe mendja të kontrollohet nga organet. Kjo është samyak vak.

Parimi i katërt është jetesa e duhur ose "samyak ájiiva". Ájiiva do të thotë "jetesë" në Samḿskrta.
(Samyak Ájiiva është një stil jetese i drejtë dhe etik, që nuk dëmton as veten, as shoqërinë, dhe që është në përputhje me zhvillimin shpirtëror. Jeta e vërtetë nuk është thjesht një ekonomi personale, por një ekspresion i dharmës — dhe për këtë arsye, edhe mënyra si jetojmë ka vlerë dhe domethenje shpirtërore.)
Njerëzit e paskrupullt fitojnë shumë para nga veprime të cilat janë nga natyra mëkatare dhe të dëmshme për botën. Qeniet njerëzore ideale nuk duhet ta fitojnë jetesën në këtë mënyrë. Mjetet e tyre të jetesës duhet të jenë të pastra dhe të shenjta dhe nuk duhet t'i bejne dem askujt.

Babai i lord Budes quhej "Shuddhodana". "Shuddha" do të thotë "i pastër" dhe "odana" do të thotë "oriz" (ose ushqim bazë) ose "mjet jetese", kështu që Shuddhodana fjalë për fjalë do të thotë një person që jeton me mjete të ndershme, ushqimi i të cilit pranohet nga të gjithë.

Parimi i pestë është ushtrimi i duhur ose "samyak vyáyam".
(Samyak Vyáyám, është përpjekje e ndershme, e disiplinuar dhe e përkushtuar drejt realizimit shpirtëror dhe dhënies së kontributit për të mirën universale. Është veprim i vetëdijshëm, që lind nga dashuria për të vërtetën dhe për Zotin, dhe që përpiqet të kapërcejë kufijtë e egoizmit për të arritur një gjendje të lartë vetëdijeje dhe dashurie universale.)
Shumë njerëz bëjnë stërvitje fizike dhe luajnë sport për të forcuar trupat e tyre. Por qeniet njerëzore nuk janë të pajisura vetëm me një trup - ata kanë edhe një mendje dhe një shpirt, dhe një rëndësi e barabartë duhet t'i jepet forcimit të të trejave. Duhet të ketë gjithashtu ushtrime të duhura për zhvillimin mendor dhe ngritjen shpirtërore - nuk duhet lënë kurre pas dore as mendja dhe as shpirti.

Cila është mënyra më e mirë për të forcuar mendjen?

Mënyra më e mirë dhe e duhur është të respektohen në mënyrë strikte 16 Pikat [ushtrime fizike, mendore dhe shpirtërore për zhvillimin e gjithanshëm të individit]. Sa më me rigorozitet t'i ndiqni 16 Pikat, aq më shumë do të rritet forca juaj mendore. Do të rritet aq shumë sa do të jetë më e fuqishme se forca kolektive mendore e 100,000 njerëzve. Në një përplasje psikike, ata do të duhet t'ju pranojnë fitoren e juaj. Një person që është fizikisht i fortë mund të luftojë kundër tetë, dhjetë ose njëzet apo tridhjete njerëzve në maksimum, por jo më shumë se kaq. Një person i zhvilluar psikikisht, është në gjendje të luftojë kundër shumë njerëzve. Pra, duhet të përpiqeni të zhvilloni forcën tuaj psikike - kjo është detyra juaj. Sa më me rigorozitet t'i ndiqni 16 Pikat, aq më shumë forcë psikike do të fitoni. Nuk do t'ju duhet shumë kohë. E vetmja mënyrë për të zhvilluar forcën shpirtërore është t'ia dorëzoni gjithçka Atij te Madhit Zot - sa më shumë t'ia dorëzoni veten Atij, aq më shumë do ta zhvilloni shpirtin tuaj. Një zhvillim i tillë do të çojë jo vetëm në mundjen e njerëzve para jush, por edhe të gjithë universit. Ky është ushtrimi i duhur. Ushtrimi është i nevojshëm, jo ​​vetëm në sferën fizike, por edhe në sferat psikike dhe shpirtërore.

Parimi i gjashtë është përfundimi i duhur ose "samyak karmánta".
Samyak Karmánta, është angazhim në veprime dhe puneve të ndriçuara nga morali, përkushtimi dhe vetëdija shpirtërore. Është udhëheqja e jetës përmes veprave që janë në shërbim të së vërtetës dhe të të mirës universale.
“Veprimi është i pashmangshëm. Por vetëm veprimi i përqendruar në dharmë çon në çlirim.”)
Pasi të keni filluar një detyrë, duhet ta përfundoni atë në mënyrën e duhur. Mos lini asgjë përgjysmë ose gjysmë të kryer. Përfundoni punën tuaj dhe përfundojeni siç duhet. Nëse jeni të sigurt se do ta bëni, filloni punën dhe mos e lini deri në përfundimin e saj. Kjo është fryma e përfundimit të duhur.

Parimi i shtatë është kujtesa e saktë ose "samyak smrti". Kuptimi i drejtpërdrejtë i smrti është "kujtesë".
Samyak Smrti, është një gjendje e vetëdijes së pastër dhe të përhershme, që të mban të përqendruar në qëllimin e jetës, natyrën tënde shpirtërore dhe lidhjen tënde me Zotin. Pa këtë vetëdije të qëndrueshme, veprimet tona bëhen të zbrazëta dhe mendja rrëshqet në drejtimin e iluzionit (máyá).
“Mos harro atë që është e përjetshme. Mos u hutoni nga ajo që është kalimtare.”
Kjo është zemra e Samyak Smrti.)
Shumë njerëz më kanë pyetur se si mund ta rrisin fuqinë e kujtesës së tyre. Personalisht, unë di mjaft sekrete në këtë drejtim, si dhe një numër ushtrimesh fizike që rrisin fuqinë e kujtesës. Në 16 Pikat tona ka një numër ushtrimesh psikike që gjithashtu ndihmojnë. Megjithatë, nga përvoja ime, mënyra më e shpejtë është të meditoni mbi atë person që ka një kujtesë jashtëzakonisht të fuqishme. Duhet të mbani mend të përdorni mantrën guru rregullisht para çdo veprimi. Dikush arrin sukses në fushën e veprimit me anë të zbatimit të duhur të mantrës guru. Disa prej jush, nuk them të gjithë, shpesh harrojnë të përdorin mantrën guru para se të fillojnë një aktivitet. Nëse harroni, përsëriteni atë pasi të keni përfunduar veprimin. Kur dikush nuk bën më një gabim të tillë, domethënë, kur kujtohet gjithmonë të përdorë mantrën guru para se të fillojë ndonjë aktivitet, thuhet se ka arritur "dhruva smrti" ose "kujtesë të fiksuar".
Dhruva Smrti është vetëdija e qëndrueshme, e palëkundshme, si një dritë e përhershme brenda njeriut që ndriçon jetën në çdo gjendje.
Është gjendja e atij që nuk harrohet kurrë nga Zoti, sepse ai vetë nuk e harron kurrë Zotin. "Ai që ka Dhruva Smrti nuk ka frikë nga asgjë, sepse ai qëndron gjithmonë me Zotin, dhe Zoti është gjithmonë me të." Dhruva do të thotë "e fiksuar", "e palëvizshme". Kur, me anë të praktikes shpirterore, dikush vendoset në dhruva smrti, ai përjeton një rrjedhë të pandërprerë lumturie në mendjen e tij. Në shkrimet e shenjta, kjo lumturi intensive shpirtërore quhet "dharma meghánanda". Sa herë që zhvilloni atë lloj kujtese të fiksuar, do të përjetoni dharma meghánandá.
Dharma Meghánandá është ekstaza e fundit shpirtërore përpara shkrirjes totale me Zotin e Madh
Është një shi i dashurisë hyjnore, një përmbytje e brendshme e shpirtit, ku njeriu nuk është më kërkues, por i përthithur në dashurinë absolute. “Kur s'ka më ndarje, kur s’ka më kërkim, kur s’ka më ego – vjen ai moment i shenjtë, kur vetë dharma derdhet mbi ty si një shi dhe të mbush me lumturi që nuk mund të thuhet me fjalë – kjo është dharma meghánandá.”


Parimi i fundit dhe i tetë është përthithja e duhur ose "samyak samádhi".
Samyak Samádhi, është përjetimi më i lartë shpirtëror ku njeriu humb individualitetin dhe bëhet njësh me pafundësinë.
Është unitet i mendjes së pastër me Vetëdijen Absolute, që vjen si frut i jetesës etike, përqendrimit të qëndrueshëm, dhe dashurisë së përkushtuar për Zotin."Samádhi i vërtetë nuk është për të ikur nga bota, por për ta ndriçuar atë nga brenda."Këtu samádhi nënkupton një gjendje dashurie ose lidhjeje intensive për një objekt të caktuar. Përveç atij objekti, njeriu harron gjithçka tjetër në univers, madje edhe veten. Kjo është gjendja e quajtur samádhi. Kur dashuria e qenieve njerëzore për Zotin e Madh bëhet aq intensive saqë harrojnë gjithçka tjetër në univers, përfshirë veten, ata arrijnë samádhi shpirtërore. Zoti Buda i referohej këtij samádhi shpirtëror kur foli për samádhi samyak.



Burimi: Një Jetë Shembullore

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Qeniet njerëzore përdorin vetëm një përqindje shumë të vogël të kapacitetit të tyre të lindur - më pak se një përqind, për të qenë të saktë. Edhe njerëzit që shoqëria i ka pranuar si personalitete të mëdha përdorin diku te dhjetë përqind të aftësive të tyre të lindura, dhe nëntëdhjetë përqind e mbetur mbetet e pashfrytëzuar. Për ta thënë qartë, qeniet njerëzore shpërdorojnë nëntëdhjetë përqind të kapacitetit të tyre. Ata që janë shumë të trashe te pa perpunuar nga natyra e humbasin gjysmën e kohës së tyre në ndjekje boshe, dhe pjesën tjetër të kohës ata përdorin vetëm një përqindje të vogël të kapacitetit të tyre për detyra të vlefshme. Termi "i papërpunuar" i referohet atyre njerëzve që përdorin kapacitetin e tyre fizik, por e neglizhojnë plotësisht fuqinë e tyre mendore dhe shpirtërore.

Pse qeniet njerëzore dështojnë të shfrytëzojnë kapacitetin e tyre të plotë?

Së pari, ata nuk dinë si ta shfrytëzojnë kapacitetin e tyre - u mungon njohuria e duhur se çfarë duhet bërë dhe çfarë nuk duhet bërë.

Së dyti, ata janë zakonisht dembelë, duke vuajtur nga inercia psiqike dhe shpirtërore.

Disa njerëz mendojnë herët në jetë, madje edhe në moshën dymbëdhjetë ose katërmbëdhjetë vjeç, se si mund të shfrytëzojnë një qind për qind fuqine e tyre psiqike dhe të përsosin veten përmes praktikave shpirtërore. Fatkeqësisht, për shkak të letargjisë, ata dështojnë të shfrytëzojnë kapacitetin e tyre dhe kështu potenciali i tyre zvogëlohet gradualisht. Edhe ata që vlerësohen si personalitete të mëdha në këtë botë përdorin dhjetë për qind të kapacitetit të tyre në sferat intelektuale dhe shpirtërore. Kjo është me të vërtetë shumë e trishtuar. Por edhe më e keqe është se disa njerëz jo vetëm që dështojnë të shfrytëzojnë kapacitetin e tyre, por bllokojnë përparimin e të tjerëve - ata nuk duan që të tjerët të përparojnë fare. Ky mentalitet është i turpshëm, i mjerueshëm dhe shumë i dëmshëm.

Supozoni se një djalë me fytyrë te errët quhet "zezak" nga shokët e tij të klasës dhe madje edhe nga mësuesit e tij. Kjo sigurisht e depresionon atë dhe bllokon shprehjen e aftësive të tij. Ai mendon: “Unë jam inferior. Jam i shtypur. Jam i shëmtuar.” Në mënyrë të ngjashme, ata që lindin në të ashtuquajturat familje të kastës së ulët kritikohen për shtrese të ulët. Njerëzit thonë me përçmim:

“Çfarë lloj edukimi mund të presin njerëz të tillë të kastës së ulët?”

Si rezultat, mendjet e tyre tkurren dhe përparimi i tyre pengohet. Në të njëjtën mënyrë, njerëzit e varfër i nënshtrohen të gjitha llojeve të poshtërimeve dhe ngacmimeve për shkak të vështirësive të tyre financiare. Supozoni se një djalë i varfër, por i zgjuar, po bën përparim të shkëlqyer në studimet e tij: shokët e tij të klasës ziliqarë komentojnë:

Pse shqetësohesh të studiosh?

A nuk duhet të gjesh një punë si shërbëtor?

Për shkak të qëndrimeve të tilla, shumë njerëz të shkëlqyer dhe të talentuar detyrohen të lënë potencialet e tyre të lindura të shkojnë dëm. Kjo nuk është vetëm çështje keqardhjeje dhe turpi, është një akt shtypjeje, poshterimi, represioni dhe shfrytëzimi i hapur! Si pasojë, gjenialiteti tek shumë njerëz mbytet. Kjo quhet “shfrytëzim intelektual” në filozofi. Duhet kundërshtuar.

Është e trishtueshme që potenciali njerëzor nuk shfrytëzohet plotësisht. Ata që shfrytëzojnë vetëm dhjetë përqind të potencialeve të tyre konsiderohen njerëz të shkëlqyer nga shoqëria. Imagjinoni se cili do të ishte rezultati nëse një person do të përdorte një qind përqind të potencialeve të tij ose të saj.

Siç e përmenda më parë, arsyeja e parë për këtë shpërdorim të potencialeve njerëzore është injoranca në lidhje me rrugën e duhur, dhe arsyeja e dytë është letargjia. Ekziston një arsye e tretë. Ndonjëherë, edhe nëse njerëzit janë të vetëdijshëm për rrugën e duhur dhe nuk janë aspak letargjikë - edhe nëse dikush është gjeni - ata nuk mund t'i shprehin potencialet e tyre të plota pasi i nënshtrohen një presioni të pazakontë intelektual ose shoqëror. Kështu, shprehja natyrore e potencialeve të tyre frenohet. Ky shfrytëzim socio-intelektual është shumë i dëmshëm.

Kjo gje , ky fenomen, duhet kundërshtuar.

Ka shumë kriminelë të vegjël në shoqërinë e sotme. Nëse vazhdoni t'i quani mëkatarë, ata do të zhvillojnë një kompleks të thellë në mendjet e tyre. "Unë jam mëkatar. Unë jam i mjerë. Unë jam i lig dhe i ndyrë. Nuk kam të ardhme", do të mendojnë ata. Ju nuk duhet të bëni asgjë të tillë. Përkundrazi, duhet të gjeni cilësitë e tyre të mira dhe t'i lavdëroni. Ky lavdërim do t'i inkurajojë ata të kultivojnë atributet e tyre dhe të ecin në rrugën e virtytit. Ata do të përqendrohen më shumë në cilësitë e tyre të mira sesa në ligësinë e tyre, duke rezultuar në zvogëlimin gradual të tendencave të tyre mëkatare. Më në fund do të vijë dita kur ata do të jenë aq të zënë me kryerjen e veprave të mira sa do të pushojnë së kryeri ndonjë krim. Kjo është arsyeja pse unë them: "Lëvdoni cilësitë e mira tek qeniet njerëzore".

Por nëse këta kriminelë lihen pas dore, përparimi i tyre do të ndalet dhe ata do të bëhen edhe më mëkatarë. Nëse quhen vazhdimisht mëkatarë, nëse i nënshtrohen ndëshkimit shoqëror, zakoni i tyre për të kryer krime do të bëhet më i fortë.

Edhe mëkatarët më të këqij kanë cilësi të mira. Nëse i vlerësoni cilësitë e tyre të mira, ata do të inkurajohen të ndjekin rrugën e drejtë - do të ketë një ndryshim të madh për mirë në jetën e tyre. Kjo është qasja e duhur. Nëse, në vend të kësaj, të ashtuquajturit mëkatarë përjashtohen ose kritikohen nga shoqëria, ata nuk do të përpiqen më të kultivojnë cilësitë e tyre të mira të lindura, por do të qëndrojnë në rrugën e vesit aq me këmbëngulje sa një ditë do të bëhen një barrë e madhe për shoqërinë.

Meqenëse shumica e njerëzve nuk e njohin psikologjinë themelore njerëzore, veprimet e tyre rezultojnë që të ashtuquajturit kriminelë të bëhen një barrë më e madhe për shoqërinë. Duke iu nënshtruar shumë padrejtësive dhe kritikave shoqërore, disa njerëz mendojnë: "Tani që kam shkelur në rrugën e vesit, tani që kam rënë, nuk do të ndalem derisa të arrij ferrin më të thellë". Nuk duhet të bëni asgjë, madje as pa vetëdije, që shkon kundër psikologjisë themelore njerëzore, dhe duhet të siguroheni që njerëzit e tjerë të mos kenë asnjë mundësi për të bërë gabime të tilla. Nëse të ashtuquajturit mëkatarë qortohen vazhdimisht, ata kurrë nuk do të transformohen në njerëz të mirë. Edhe njerëzit e këqij, nën presion indirekt, ose tërheqje të jashtme, ose nxitje për te Madhin Zot, mund të shndërrohen plotesisht në njerëz të mirë.

Ju duhet t'i çoni njerëzit e këqij në rrugën e virtytit. Do ta shihni vetë se edhe ata do të ndiejnë një tërheqje për te Madhin Zot. Ju duhet t'i inkurajoni ata të zhvillojnë cilësitë fisnike që flenë tek ata pa vonesë. Kjo është qasja e duhur psikologjike, rruga e vërtetë e korrigjimit.

Le të shqyrtojmë dy pika: tërheqjen për të Madhin Zot dhe presionin kolektiv. Si rezultat i tërheqjes për të Madhin, dikush bashkohet në rrugën e virtytit; dhe, si rezultat i presionit kolektiv, atributet e dikujt fitojnë hapësirë ​​për shprehje të jashtme. Këtu, presioni shoqëror nuk do të thotë të shpallësh dikë të përjashtuar ose të përjashtosh dikë ose të ndalosh furnizimin e nevojave themelore të dikujt. Ky nuk është presion i duhur shoqëror; përkundrazi, është një qasje e padobishme, që nuk ka efekt pozitiv tek njerëzit. Përkundrazi, thjesht forcon vendosmërinë e mëkatarit për të mëkatuar.

Çfarë është presioni i duhur shoqëror?

Është të gjesh anën e mirë, aspektet fisnike të karakterit të një personi dhe të ndihmosh në sjelljen e një ndryshimi në jetën e tij ose të saj. Në fakt, një qenie njerëzore ka vetëm një detyrë: të largojë atë që është e dëmshme ose e keqe në shoqëri. Ndërsa ecni përgjatë rrugës suaj të lëvizjes, duhet t'i kundërviheni atyre njerëzve që punojnë kundër interesit kolektiv; duhet të ngrini sloganin "Shfrytëzimi njerëzor - Jo më, jo më!"


Botuar në: Neohumanizmi me pak fjalë

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Qeniet njerëzore mund të kujtojnë shumë gjëra në jetën e tyre, por ata gjithashtu harrojnë shumë gjëra. Ata studiojnë dhe mësojnë, dhe atë që mësojnë sot e harrojnë nesër. Shumë njerëz, kujtojnë gjëra nga jeta e tyre e kaluar. Ata mund të kujtojnë disa episode të veçanta - jo të kësaj jete, por të jetës së tyre të kaluar. Ata i shohin si ëndrra, megjithëse nuk janë të vetëdijshëm se këto episode janë të njohura për ta.

Kujtime apo memorje të tilla quhen kujtime jo-cerebrale. Njëherë demonstrova në Ranchi se çfarë vëren një njeri kur mendja e tij kthehet pesëdhjetë, njëqind ose pesëqind vjet prapa.

Cfarë është kjo kujtesë jo-cerebrale?

Në terma të përgjithshëm, kujtesa mund të shpjegohet në këtë mënyrë. Ajo që ruani në trurin tuaj përmes qelizave nervore është kujtesa juaj cerebrale. Por në rastin e kujtesës jo-cerebrale, qelizat tuaja nervore nuk do tju vijnë për t'ju ndihmuar. Ato nuk mund t'ju ndihmojnë sepse asnjë kujtesë e episodeve tuaja të kaluara nuk mbetet e ruajtur në qelizat tuaja nervore të tanishme për t'ju mundësuar t'i mbani mend ato. Së bashku me pjesën tjetër të trupave tuaj të mëparshëm, ato qeliza nervore u dogjën dhe u bënë hi kur trupat vdiqën dhe u varrosen. Ajo që njerëzit mësojnë ose vëzhgojnë në jetën e tyre të tanishme mbetet e ruajtur në qelizat nervore të tanishme të trurit të tyre si kujtesë. Domethënë, episodet e jetëve të tyre të mëparshme nuk ruhen në qelizat e tyre nervore të tanishme sepse qelizat nervore të trupave të tyre të mëparshëm u dogjën dhe u bënë hi së bashku me trupat e jetëve të tyre të mëparshme.

Si do t'i kujtojë dikush ato?

Si mund të rikujtohen apo te risillen ne kujtimet e memorjes tek mendja?

Kur njerëzit vdesin, saḿskárat ose momentet reaktive të jetës së tyre të mëparshme shoqërojnë shpirtin, shpirtin ose átmá-n e tyre.

Çfarë janë këto momente reaktive?

Ato nuk janë gjë tjetër veçse pasojat e deshirave ose tendencat mendore te paplotësuara të karmës ose veprimeve të kryera në jetën e mëparshme. Domethënë, veprimet u kryen, por nuk dhanë asnjë fryt. Potenciali i paplotësuar i veprimeve të kaluara qëndronte së bashku me mendjen në formën e një fare mundësish. Kjo farë mundësish (domethënë, pasojat e parealizuara të veprimeve që u kryen, por nuk dhanë asnjë fryt) gjen një strehë ose bazë në jetën tjetër te ardhshme, e cila është më e përshtatshme për materializimin e këtyre mundësive. Saḿskárat (aksion reaksionet) kërkojnë dhe marrin llojin e trupit dhe qelizave nervore që i shërbejnë më së miri shprehjes së tyre.

Në raste kur në jetën e mëparshme ku veprimet u kryen, por rezultatet nuk u arritën - ku veprimet u kryen, por nuk dhanë asnjë fryt - saḿskárat ose momentet reaktive mbeten me të cilat individi është i përfshirë personalisht. Domethënë, në jetën e mëparshme, si personi ashtu edhe mendja e tij ishin thellësisht të përfshirë në këto veprime. Tendenca e pashprehur e atyre episodeve të veçanta në të cilat mendja ishte thellësisht e përfshirë do të mbetet e paqëndrueshme tek ata. Duke pasur këtë tendencë që nga lindja, ato episode ende mbahen mend në mendjen e tyre, por në disa raste tendenca mbetet e ruajtur në një formë të paqartë dhe të padukshme.

Për shembull, kur dikush është ulur vetëm, papritmas një imagjinatë e çuditshme mund të fillojë të luajë në mendje. Dikush mund të ndiejë: "Unë isha pronari i asaj ngastre toke. E kultivoja." Si ndodh kjo? Kjo ndodh sepse saḿskárat e jetës së mëparshme ishin të përfshira, prandaj dikush mund ta kujtojë papritmas episodin. Megjithatë, në këtë rast, dikush nuk e kupton se ka kujtuar një episod të lindjes së tij të mëparshme. Gjëra të tilla ndodhin në jetën e të gjithëve. Por tek disa njerëz, një pamje e vërtetë e asaj që saktësisht kishte ndodhur në lindjen e tyre të mëparshme mbetet qartësisht e qartë në mendje. Gjëra të tilla ndodhin vetëm në tre lloje rastesh: së pari, tek ata që kanë një personalitet shumë të zhvilluar mirë; së dyti, tek ata që kanë urdhëruar vdekjen e tyre ose që kanë vdekur me vetëdije të plotë; dhe së treti, tek ata që kanë vdekur nga aksidentet. Në këto tre raste, episodet e jetës së mëparshme mbeten të dukshme dhe të qarta në mendje.

Në përgjithësi, një kujtim i tillë nuk zgjat shumë. Një pjesë e tij mbetet qartësisht e qartë deri në moshën dymbëdhjetë ose trembëdhjetë vjeç, por pas asaj moshe gradualisht zhduket. Kjo ndodh sepse, nëse dikush e kujton gjatë gjithë kohës, do të zhvillojë një personalitet të dyfishtë. Supozoni se në këtë lindje një djalë ka emrin Ramkumar dhe në jetën e tij të mëparshme ai njihej si Harihara, i njëjti person do të ketë dy personalitete. Kjo është situata.

Ata që i kujtojnë jetët e tyre të kaluara deri në moshën dymbëdhjetë ose trembëdhjetë vjeç quhen játismara në sanskritisht. Nëse dikush mund ta përqendrojë mendjen...
dhe ta transformosh atë në një pikë te caktuar, atëherë mund të kujtosh gjithçka. Mund të kujtosh çdo fjalë të lindjes se jetes së mëparshme në jetën tjetër ku ke jetuar me pare, me kusht që momentet reaktive të mbeten të paplotësuara. Por unë kurrë nuk do t'i këshilloj asnjë aspirant shpirtëror të përpiqet të bëhet një játismara. Çfarë dobie ka të kujtosh historinë e jetës tënde të kaluar? Përpiqu të mësosh vetëm për të ardhmen.

Çfarë është kjo e ardhme?

Çfarë dhe si duhet të jetë e ardhmja?

Duhet të bëhesh një me Zotin e Madh duke u bashkuar me Të. Atëherë gjithçka do të dihet dhe do të të zbulohet. Bashkohu me Të dhe shijo lumturinë e mahnitjes shpirtërore. Kuptimi i bashkimit me Zitin është të shijosh Lumturine Tij te Pafundme.

Çfarë dobie ka të dish historinë e lindjeve të tua të mëparshme?

Një njohuri e tillë nuk do të ndihmojë kurrë përparimin tënd shpirtëror.


Burimi: Kujtesa Ekstracerebrale

Botuar në: Psikologjia e Yogas

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Guhá dhe Satsaunga

Le t'i trajtojmë dy temat e diskutimit të sotëm, guhá dhe satsauṋga, veçmas së pari, duke i bashkuar ato në pjesën e fundit të mendimeve tona. Fjala guhá ka dy kuptime. Interpretimi i parë nga sanskritishtja në anglisht është "shpellë ku banon Zoti". Për një kohë shumë të gjatë, jogistët në çdo cep të botës e kanë marrë këtë interpretim fjalë për fjalë dhe, duke menduar se është e vetmja mënyrë për të arritur bashkimin me Vetëdijen Supreme, i kanë kthyer shpinën shoqërisë dhe e kanë kaluar jetën e tyre të fshehur ne izolim thellë në shpella. Çdo gjë që është pjesë e Zotit duhet të nënkuptojë se edhe kjo botë është pjesë e së njëjtit Zot; të mohosh një pjesë të Tij do të thotë të mohosh të gjithën; dhe marrja e diçkaje që një person e ka mohuar është e pamundur. Prandaj, çdo përpjekje për të realizuar shpirtërisht Atë duke u larguar nga bota është me të vërtetë një përpjekje shumë e marrë.

Dikush mund ta paraqesë mirë argumentin e vjetër se në një shoqëri kaq të orientuar materialisht, ka shumë gjëra për të shpërqendruar mendjet tona, ndërsa në vetmi soditja e të Madhit është një dicka shumë më e lehtë. Kjo është përsëri marrëzi, sepse çdo mendje që shmanget nga soditja e Tij nga shpërqendrimet shoqërore pa dyshim do ta gjejë veten duke admiruar formacionet e ndryshme shkëmbore në shpellën e izolimit të saj, një vello më delikate dhe ndoshta më e rrezikshme se ajo që supozohet se është lënë pas.
Gjithmonë duhet ta mbajmë mend faktin se kur Zoti I Madh dëshiron që ne ta arrijmë Atë, atëherë dhe vetëm atëherë do ta arrijmë Atë.

Dhe çfarë do te thote kur jemi gati që Ai të na marre prane?

Ai shikon nëse e duam vërtet vetëm Atë deri në thellësitë e zemrave tona. Në çdo moment të jetës sonë, Ai na vë në provë për të parë nëse kemi arritur këtë shkallë përkushtimi, apo nëse ekziston ende ndonjë dëshirë tokësore që na i largon mendimet nga Ai.
Kuptimi i dytë i guhá është "Unë jam". [Shpirti Suprem] qe shtrihet në shpellën e zemrës suaj, në "Unë"-në tuaj. Pra, kjo e bën gjithçka shumë të thjeshtë! Ne vetëm duhet ta njohim veten përmes sádhaná intensive dhe t'i njohim manifestimet e Tij përmes shërbimit vetëmohues, dhe pastaj dashuria jonë për Të me siguri do të rritet në përmasa të pakufishme. Zoti I madh, duke parë shkallën e përkushtimit tonë, do të na çojë tek Vetja - suksesi është me siguri i yni.

Po, satsauṋga, po i afrohem tani kësaj. Sat do të thotë "E Vërteta", ajo që është e pandryshueshme, Absolute. Vetëm Ai është i pandryshueshëm, kështu që vetëm Ai është e Vërteta. Sauṋga do të thotë "shoqëri". Pra, satsauṋga do të thotë "shoqëria e Zotit". Por ekziston edhe një kuptim i dytë. Ky term përdoret gjithashtu për të përshkruar shoqërinë e njerëzve të mirë. I pari është i brendshëm, i dyti i jashtëm. Siç thamë më sipër, satsauṋga e brendshme jepet nëpërmjet dashurisë sonë në rritje për Të, dhe kjo, nëse praktika shpirtërore bëhet me besnikëri, është një satsauṋga e përjetshme. Por satsauṋga e jashtme duhet të kërkohet nga ne, duke zgjedhur me kujdes shoqërinë që na nevojitet. Koha e kaluar me të tjerët që gjithashtu po kërkojnë në mënyrë aktive [satsauṋga] e Tij të brendshme, do t'i japë shumë vrull sádhaná-s suaj.

Sigurisht, ideacioni i juaj është me rëndësi të madhe këtu. "Kur një hajdut xhepash sheh një shenjtor, ai sheh vetëm xhepa per ta vjedhur" Pra së bashku me dëshirën e brendshme, prania e jashtme [e njerëzve shpirtërorë], e ndihmuar nga tërheqja natyrore që Ai ka për të gjithë krijimin e Tij, pa dyshim do të na çojë në Vetë-realizimin tonë. Atëherë do të quhemi guhán, "ai që banon në shpellën e zemrës së tij, shpellën e Zotit". Pra, një person i mirë në shoqëri të mirë në fakt e ka arritur tashmë Atë. Ai ose ajo thjesht nuk e ka te qarte ende kete gje.

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Katër Fazat e Progresit Njerëzor

Cdo lëvizje në këtë botë është sistaltike. Domethënë, shpejtësi e ndjekur nga pauza, pauzë e ndjekur nga shpejtësia, ashtu si lëvizja e një krimbi toke. Në sferën e përditshme, zhvillimi njerëzor mund të përcaktohet duke vëzhguar progresin e jashtëm në fushat e shkencës, teknologjisë etj. Por ky nuk është përparim ose zhvillim i vërtetë. Nëse vetë qeniet njerëzore janë ende të bllokuara në të njëjtin vend ku e kanë filluar fillimisht udhëtimin e tyre, çfarë progresi është bërë? Duke ndërtuar një rrugë, nuk përparohet përgjatë rrugës së progresit - do të duhet të ecësh përgjatë rrugës. Pra, njerëzit duhet të përparojnë në sferën psikike. Dhe në procesin e lëvizjes, ata do të arrijnë një fazë kur mendja bëhet inekzistente. Është mendja njerëzore ajo që kryen praktikë shpirtërore. Nëse dhe derisa mendja të arrijë atë pikë përfundimtare supreme, qeniet njerëzore do të mbeten të papërsosura. Kjo rrugë lëvizjeje është e ndarë në katër faza:

yatamána, vyatireka, ekendriya dhe vashiikára.

Yatamána është faza kur praktikuesi shpirtëror bën përpjekje të sinqerta. Tani, pika që duhet theksuar këtu është se ndërsa dikush vazhdon të bëjë përpjekje, një kohë e pakufizuar mund të kalojë. Një person mund të thotë: "Po përpiqem", por nëse kjo përpjekje zgjat tre, katër, pesë, njëzet ose njëzet e pesë jetë, kjo mund të çojë në prapambetje. Pra, të thuash: "Po përpiqem" nuk është e mjaftueshme. Megjithatë, përfitimi i fazës së parë është se të paktën qeniet njerëzore bëjnë përpjekje konstruktive. Kjo është yatamána.

Një person ka nevojë për një vendosmëri të fortë për të përparuar nga faza e parë në të dytën ose vyatireka. "Phaliśyatitii vishvása siddherprathama lakśamańa". "Unë duhet të kem sukses". Kjo lloj vendosmërie e fortë është parakushti për sukses. Historia thotë se Zoti Buda praktikoi sádhaná për një kohë të gjatë, por prapë nuk e arriti qëllimin përfundimtar. Kështu që kur u ul për herë të dytë, ai mori një vendosmëri të fortë:

"Nëse nuk arrij lartësinë supreme të iluminizmit, nuk do të lëviz asnjë centimetër nga ky pozicion, edhe nëse trupi im thahet dhe kockat, mishi dhe lëkura ime shkatërrohen".
Faza e dytë fillon nga kjo pikë - kur dikush ulet me këtë vendosmëri të fortë për të arritur suksesin përfundimtar. Kjo është faza e vyatireka.

Çfarë ndodh në fazat fillestare?

Dikush fiton një shkallë të caktuar kontrolli mbi disa prirje psikike (vrttis) për një kohë. Më vonë, në një kohë tjetër, dikush mund të fitojë pak kontroll mbi disa nga prirjet e tjera. Kjo është ajo që një aspirant normalisht përjeton në fazën e dytë. Shpesh vihet re se shumë shenjtorë dhe murgj që heqin dorë nga vatra dhe shtëpia kanë një dobësi për ushqimin. Ata janë të kënaqur me këdo që u ofron ushqim dhe pije të shijshme. Megjithatë, shenjtorë dhe murgj të tjerë që e kanë kapërcyer dobësinë e tyre për ushqimin, zemërohen shumë nëse vizitorët e tyre nuk u bëjnë nderime.
Këto janë të gjitha sëmundje psikike, dobësi të mendjes. Kjo është vyatireka. Aspiranti duhet të fillojnë të luftojnë këto pengesa. Ata duhet të bëjnë një betim "bëje ose vdis" sepse ky çekuilibër psikik nuk duhet të vazhdojë për një kohë të gjatë.
Faza e tretë është ekendriya. Ekendriya do të thotë fitimi i kontrollit të plotë mbi një prirje të caktuar psikike. Pasi të kontrollohet, ajo nuk do të kthehet më kurrë, nuk do të shkaktojë kurrë degjenerim të mëtejshëm. Kontrolli i plotë mbi një tendence të caktuar psikike njihet si ekendriya. Cili do të jetë rezultati, për shembull, nëse një person fiton kontroll të plotë mbi vak indriya, organin e të folurit? Çfarëdo që ai ose ajo do të thotë do të bëhet e vërtetë. Kjo quhet vak shuddhi. Domethënë, një indriya, në këtë rast organi i të folurit, vihet nën kontroll të plotë.
Më pas vjen faza e katërt dhe e fundit, faza e vashiikára. Në këtë fazë të gjitha vrtti-të psikike vihen nën kontrollin e praktikuesit shpirtëror. Supozoni se dikush dëshiron të dijë se çfarë ka ndodhur 20,000 vjet më parë. Në momentin që lind dëshira për të ditur, mendja e tij ose e saj do të kthehet në të kaluarën e largët dhe do të shohë se çfarë ka ndodhur vërtet 20,000 vjet më parë. Nëse dikush dëshiron të dijë se çfarë është shkruar në një faqe të caktuar të një libri të caktuar të shtypur në një vend të caktuar, ai ose ajo e dërgon mendjen te ajo faqe dhe arrin ta njohë menjëherë përmbajtjen. Këto janë të gjitha shenja të vashiikára siddhi absolute. Njerëzit e zakonshëm mendojnë se filan fisteku është një person shumë i lexuar, por fakti është ndryshe. Çdo gjë ka ardhur nga vashiikára siddhi i tij. Ai mund ta projektojë mendjen e tij kudo për të ditur çdo gjë. Në atë fazë, çdo gjë vjen brenda mendjes së tij ne kontroll të përsosur dhe ai arrin një lloj persosmerie absolute hyjnore. Megjithatë, nëse ai nuk arrin te dorëzohet plotesisht dhe shpirterisht tek Zoti i Madh, çfarë do të ndodhë?

Pasi të arrijë vashiikára siddhi dhe të fitojë fuqi të ndryshme okulte, ai do të zhvillojë njëfarë egoje. Ai do t'i mallkojë ata që urren dhe kështu, pa e ditur, do të degjenerojë gradualisht. Ai do të përballet me rënien e tij. Pra, pasi të arrijë vashiikára siddhi, duhet t'ia dorëzojë shpirtin e tij njësise Absolute Zotit, të pajisur me fuqitë e fituara okulte, Zotit.

Cili do të jetë rezultati i ketij dorezimi shpirteror pa kushte?

Personi aspirant do të bëhet një me Zotin e Madh, do të bëhet Thelbi Suprem.

Kjo është rruga e duhur për qeniet njerëzore. Kështu kanë përparuar qeniet njerëzore hap pas hapi në të kaluarën, po përparojnë në të tashmen dhe do të përparojnë edhe në të ardhmen.

Burimi: Katër fazat e përparimit njerëzor

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Qeniet njerëzore janë tre-dimensionale në natyrë. Ashtu siç shprehjet njerëzore janë tridaeshik [Tridaeshik nënkupton diçka që lidhet me tre sfera ose tre dimensione të ekzistencës.], në mënyrë të ngjashme, qenia njerëzore është tribhaomik [Tribhaomik do të thotë: që i përket ose është brenda tre botëve materiale]. E para është struktura njerëzore [fizike], e dyta është mendja njerëzore dhe e treta është átmán-shpirti [vetëdija, vetja] njerëzore. Njerëzit kanë një lidhje të madhe me këtë trup fizik. Për shkak të kësaj lidhjeje, ata nuk pranojnë të largohen nga trupi i tyre. Kjo është arsyeja pse një person ka frikë nga fantazmat, etj. - ai ka frikë nga vdekja. Ai është mjaft i vetëdijshëm se vdekja nënkupton largimin nga ky trup. Përveç kësaj, njerëzit janë të lidhur edhe me mendjet e tyre. Ata përpiqen ta mbajnë mendjen e tyre gjithmonë të gëzuar. Një njeri dëshiron të mbajë një distancë nga ato objekte, shija, shikimi ose aroma e të cilave nuk u pëlqejnë nga mendja e vet. Megjithatë, lidhja më e madhe e qenieve njerëzore është ndaj átmán-shpirit (vetëdijes) së tyre, sepse ky është identiteti i tij i vërtetë.

Çfarë nënkuptohet me përparim njerëzor?

Lëvizshmëria dhe dinamizmi janë jeta. Aty ku nuk ka lëvizshmëri, kjo quhet vdekje. Askush nuk e dëshiron vdekjen, prandaj të gjithë duhet të lëvizin. Lëvizshmëria nuk është menduar vetëm për jiivas [qeniet e gjalla]. Çfarëdo dhe kudo që ka entitete, të gjithë duhet të lëvizin. Mes këtyre fenomeneve të krijuara, nuk ka asgjë statike. Çdo gjë duhet të lëvizë sipas kohës, hapësirës dhe personit. Nuk ka diçka të tillë si shpejtësi absolute ose pauzë absolute; çdo gjë ka shpejtësi relative. Pavarësisht nëse një qenie njerëzore dëshiron apo jo, ata duhet të lëvizin. Personi që lëviz me mirëkuptim shijon bukurinë e lëvizjes, por kur ecën nën presionin e rrethanave, njeriu nuk mund ta shijojë lëvizjen. Ky është një fakt. Pra, lëvizja është jetë.

Ky univers është gjithashtu në lëvizje, dhe për këtë arsye emri i tij është jagat. Në sanskritisht, prapashtesa kvip përdoret për të treguar "sjellje". Gam është një folje rrënjë, që do të thotë "të lëvizësh". Kur prapashtesa kvip, në kuptimin e "sjelljes", i bashkëngjitet asaj, ajo bëhet jagat, që do të thotë një entitet natyra e të cilit është të lëvizë - pa lëvizur nuk mund të ekzistojë. Një emër tjetër për të është saḿsára. Parashtesa sam + folja rrënjë sr + prapashtesa ghaiṋ = saḿsára. Do të thotë "të largohesh" - ajo natyra e të cilit është të largohet nga një vend dhe në një vend tjetër.

Pra, të gjithë duhet të lëvizin. Por në atë lëvizje, mund të ketë ose jo përparim. Një dem në mullirin qe bluan lëviz gjithashtu, lëviz për njëzet e katër orë, por nuk ka përparim. Ai mbetet i mbyllur vetëm në vendin ku mbahet. Lëvizja dhe përparimi nuk janë sinonime. Përparimi do të thotë Prakrstah gati ityartha pragati - "Lëvizja që është drejt të Madhit, drejt përsosmërisë supreme, lëvizja me të cilën do të ketë zhvillim të vetëdijes, quhet pragati".

A mund të jetë i mundur zhvillimi fizik me çdo lloj lëvizjeje?

Supozoni se keni shkuar nga nje qytet, trupi juaj ka shkuar ne ate qytet. A rezulton kjo në ndonjë përparim fizik? Çfarë lloj përparimi mund të ketë në këtë lëvizje?

Nuk rezulton në ndonjë përparim shpirtëror. Tani le të shohim se çfarë ndodh në sferën mendore. Ju keni studiuar shumë libra, keni bërë shumë kërkime, keni mësuar shumë gjëra, mendja juaj ka fituar terren, por kjo nuk rezulton në zhvillimin tuaj të duhur psikik.

Çështja e dytë është se, mendja ka përparuar shumë, ka mësuar shumë gjëra, por në të njëjtën kohë atë që keni lexuar sot, mund ta harroni nesër. Nëse një personi që ka kaluar një provim masteri i kërkohet të paraqitet për provimin përfundimtar të shkollës sot, ai mund të mos e kalojë provimin. Ai ka harruar gjithçka. Prandaj, a mund ta quajmë këtë përparim mendor? Çfarëdo që keni mësuar, e keni harruar!

Prandaj, përparimi ndodh vetëm në sferën shpirtërore. Çfarë është përparimi në sferën shpirtërore?

Reflektimi i Zotit Te Madh në mendje quhet jiivatmá [vetëdije njësie]. Supozoni se ka një lule dhe një pasqyrë është vendosur para saj. Lulja është paramátmá, dhe lulja që shohim në atë pasqyrë është jiivátmá. Kjo pasqyrë është si mendja e një qenie njësie individ. Kur ta hiqni pasqyrën, lulja e reflektuar në pasqyrë do të zhduket gjithashtu.

Pra, çfarë është meditimi?

Kjo mendje si pasqyrë duhet të bashkohet me Zotin e Madh. Pastaj lulja e reflektuar në pasqyrë që është jiivátmá do të zhduket. Prandaj, përparimi ndodh vetëm në sferën shpirtërore, jo në ndonjë sferë tjetër si ajo e përditshme apo psikike.

Prandaj lëvizja e një personi nuk mund të quhet progres. Vetëm kur atmán-Shpirti i është afruar Zotit te Madh dhe mendja si pasqyrë në fund të fundit nuk ekziston, a mund të përshkruhet si progres.... Atëherë, çfarë duhet të kuptojmë me fjalën "progres"? Të sjellësh mendjen tënde pranë te Madhit Zot është progres. Metoda me të cilën mendja mund të afrohet pranë Zotit quhet meditim shpirtëror. Praktikimi i meditimit është një gjë e detyrueshme për çdo qenie njerëzore. Njeriu që nuk mediton nuk është i denjë të quhet qenie njerëzore. Struktura njerëzore është për praktikë shpirtërore.

Ndërsa një qenie njerëzore kryen aktivitete, një kafshë bën të njëjtën gjë. Atëherë, ku është ndryshimi midis një njeriu dhe një kafshe? Një njeri ha, fle dhe një ditë do të vdesë. Një kafshë bën të njëjtën gjë. Çfarë rëndësie të mëtejshme mbetet atëherë për trupin tuaj njerëzor? Cili është ndryshimi [midis jush] dhe pemëve, zvarranikeve, shpendeve dhe kafshëve?

Të ngrënit, të fjeturit dhe të vdekurit ndodhin edhe për pemët dhe zvarritësit. Ata gjithashtu ndiejnë lumturi dhe hidhërim, dhe kështu bëjnë kafshët dhe zogjtë. Dallimi midis kafshëve dhe zogjve nga njëra anë, dhe pemëve nga ana tjetër, është se pemët nuk mund të lëvizin, por kafshët dhe zogjtë mund të lëvizin. Cili është ndryshimi midis kafshëve dhe njerëzve? Dallimi ose specialiteti është vetëm një dhe kjo është se një qenie njerëzore mund ta dojë Zotin e Madh. Njeriu lëviz drejt Zotit. Njeriu ia dorëzon gjithçka Zotit. Kafshët nuk e kanë këtë lloj të menduari, sepse mendjet e tyre janë të pazhvilluara. Kafshët nuk kanë aftësinë të mendojnë për çështje të tilla. Një kafshë nuk e di se ka një marrëdhënie vetëm me Zotit. Nëse do t'u ishte e njohur atyre, atëherë edhe ato do të ishin lëvizur drejt Zotit.

Përveçse ka disa tipare të përbashkëta midis një njeriu dhe një kafshe, specialiteti i një qenieje njerëzore është se mund ta dojë Zotin e Madh - dhe mund ta drejtojë veten drejt te Madhit Zot. Kjo do të thotë se ata mund të kryejnë praktikë shpirtërore. Nëse pasi të kenë marrë një strukturë njerëzore, dikush nuk kryen praktikë shpirtërore, nëse nuk lëvizin drejt Zotit, atëherë ata përsëri do të bëhen ekuivalentë me një kafshë. Dhe nuk është vetëm se ata do të ishin ekuivalentë me një kafshë; Ata do të ishin inferiorë ndaj një kafshe, sepse një kafshë nuk ka aftësi të ecë drejt Zotit te Madh. Mendja e një kafshe nuk është aq e zhvilluar, kështu që praktika shpirtërore nuk është e mundur për një kafshë.

Një qenie njerëzore ka një mendje të bukur. Njeriu ka hapësirën për të menduar bukur. Ai ka qeliza nervore të bukura. Pra, nëse njeriu nuk ben praktikë shpirtërore, atëherë është me siguri inferior ndaj një kafshe. Ai është inferior ndaj pemëve dhe bimëve. Pemët dhe bimët nuk kanë aftësi për të kryer praktikë shpirtërore. Kështu, nuk praktikojnë spiritualitet. Nëse, duke pasur këtë aftësi, një person ende nuk kryen praktikë shpirtërore, atëherë ai është me siguri inferior ndaj pemëve dhe bimëve zvarritëse. Atëherë ai nuk ka të drejtë të qëndrojë në formë njerëzore. Nuk ka asnjë fryt te dobishem në jetën e tij në këtë botë. Ai ekziston tamam si të ishte një barrë për botën.

Prandaj, kushdo që ka arritur një strukturë njerëzore është një qenie e bekuar. Kushdo që ka fituar bekimet e te Madhit Zot duhet të përfitojë plotësisht nga kjo strukturë fizike ne forme njerzore. Një qenie njerëzore mbërrin në këtë botë për disa kohe. Ai nuk do të qëndrojë këtu për një kohë të gjatë. Çfarë është kjo botë? Kjo botë është si një dhomë pritjeje. Është si një dhomë pritjeje e një stacioni hekurudhor ku pasagjerët qëndrojnë për një kohë. Ata presin atje që të mbërrijë treni. Sapo mbërrin treni, ata vrapojnë për të hipur në tren, duke lënë dhomën e pritjes. Pas kësaj, ata nuk kanë asnjë lidhje me atë dhomë pritjeje. Në mënyrë të ngjashme, një qenie njerëzore lind në këtë botë për të kryer detyrën e tij - për të arritur realizimit te Zotit te Madh. Ky është fryti i vërtetë i mbërritjes së njeriut në këtë botë.

Duke bashkuar mendimet e tij fizike, psikike dhe të orientuara shpirtërisht në një rrjedhë, një qenie njerëzore e vërtetë i drejton ato vetëm drejt te Madhit Zot. Kjo ide e drejtimit të tyre drejt te Madhit Zot- kjo prirje e madhe - quhet përkushtim. Përmes këtij përkushtimi, një qenie njerëzore bëhet fitimtare. Nuk ka rrugë tjetër përveç kësaj.




Burimi: Frytet e Jetës Njerëzore

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtijii