thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Rruga e shpëtimit dhe emancipimit është një proces i vazhdueshëm i evoluimit të brendshëm. Njeriun eshte një qenie e përhershme, që ka potencialin të kapërcejë kufizimet e natyrës materiale dhe të arrijë një unitet me fuqinë Supreme.
Jane katër faza të zhvillimit shpirtëror që çojnë në emancipimin dhe shpëtimin e plotë:

1. Faza e parë - Transformimi i vetëdijes individuale: Fillimisht, individi duhet të kuptojë se ai është më shumë sesa trup dhe mendje. Duhet të jetë në gjendje të heqë qafe iluzionin e individit të vogël dhe të fillojë të shikojë botën nga një perspektivë më e gjerë, më universale. Ky është fillimi i zgjerimit të vetedijes, ku individi kupton se nuk është i ndarë nga të tjerët dhe nga universi, por pjesë e një tërësie më të madhe.

2. Faza e dytë - Shkëputja nga egoizmi: Kjo fazë është e rëndësishme sepse ajo kërkon që individi të largojë çdo lloj anësie personale ose egoizmi që mund të mbajë. Ky është një hap në pastrimin e mendjes dhe shpirtit nga dëshirat dhe lidhjet që e mbajnë individin të ngushtë dhe të kufizuar. Kur egoja zhduket, individi fillon të ndjejë unitet me të tjerët dhe me botën përreth tij.

3. Faza e tretë - Harmonizimi me forcat kozmike: Ndërsa individi rrit fuqinë e tij shpirtërore dhe zgjeron mendjen, ai fillon të harmonizohet me ligjet dhe energjitë kozmike që udhëheqin gjithë universin. Ky harmonizim e çon atë në një gjendje të thellë paqeje dhe ekuilibri, ku mendimet dhe veprimet janë të lidhura me një forcë më të madhe dhe më të drejtë.

4. Faza e katërt - Bashkimi i plotë me Supremin: Ky është kulmi i zhvillimit shpirtëror, kur individi e arrin një lidhje të plotë me Supremin dhe bëhet një me të. Kjo është faza e shpëtimit dhe emancipimit përfundimtar, ku individi e njeh dhe e përjeton natyrën e tij të përjetshme dhe të pandashme. Në këtë fazë, individi arrin një gjendje të pafundme të paqes dhe dritës, ku çdo ndarje me realitetin universal zhduket.

Për të arritur këto faza, është e nevojshme të praktikohet një disiplinë shpirtërore, siç është meditimi, që ndihmon në pastrimin e mendjes dhe shpirtit. Meditimi dhe praktikat e tjera shpirtërore ndihmojnë në kalimin e barrierave të egoizmit dhe në zgjerimin e rrezes shpirtërore, duke mundësuar një lidhje më të ngushtë me forcën kozmike.

Ky është një proces që kërkon angazhim dhe përpjekje të vazhdueshme. Shpëtimi nuk është një gjendje që mund të arrihet përfundimisht në një moment, por një udhëtim i pafund që çon individin në një unitet të plotë me Zotin dhe universin, duke arritur një paqe të thellë dhe të qëndrueshme.

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Sa herë që krijohet diçka, duhet të ketë tre faktorë: së pari, krijuesi; së dyti, aftësia krijuese; dhe së treti, materiali. Në rastin e këtij universi, faktorë të tjerë përfshijnë Krijuesin Suprem ose Zotin e madh dhe Parimin Operativ ose energjia krijuese hyjnore e tij e cila krijon me shkathtësinë e krijimit. Atëherë, kush është Matrica-Rrenja thelbi Shkak? Jo Parimi Operativ, por Vetëdija Supreme, e cila dëshiron të krijojë.

Ky Entitet Suprem, kjo Vetëdije Supreme, është Matrica-Rrenja Shkakore dhe ky është një Entitet i vetëm. Entiteti krijues, Parimi Operativ funksionon sipas dëshirës dhe aftësisë së Tij krijuese, dhe kjo eshte shkathtësia absolute e Tij.

Një pyetje tjetër. Pse krijon Ai?

Cila është domosdoshmëria e krijimit?

Qeniet njerëzore dhe të gjitha krijesat e tjera vijnë këtu për të kaluar kaq shumë vuajtje. Atëherë, çfarë është,pse duhet ky krijim?

Kaq shumë miliona njerëz erdhën këtu në këtë tokë pergjate mijëra viteve të fundit, por ata nuk mundën t'i jepnin një përgjigje të kënaqshme kësaj pyetjeje të përjetshme. Kaq shumë njerëz, të angazhuar në kaq shumë lloje aftësish vepruese, erdhën. Ata u përpoqën të gjenin përgjigjen e duhur, por dështuan. Por kur erdhën devotet shpirterore, thanë: "Nuk është aspak një problem i ndërlikuar. Është një çështje shumë e thjeshtë. Ju dijetarë të ditur, nuk mund ta jepni përgjigjen. Edhe ju, heronjtë e aftësisë vepruese, nuk e dini përgjigjen. Por ne e dime cila është përgjigjja. Zoti im, Ati im Suprem, ishte vetëm në këtë univers para krijimit. Vetëm mendoni, nëse jeni vetëm në xhungël ose në një fshat apo qytet, jeta juaj bëhet e mjerueshme. Dhe, në këtë hapësirë ​​të gjerë, Ati im Suprem ishte vetëm. Vetëm për të shpëtuar veten nga vuajtjet e monotonisë Ai krijoi."

Dhe, nga erdhi materiali?

Materiali erdhi nga mendja e Tij, sepse gjithçka në këtë univers është brenda Tij; asgjë nuk është jashtë. Pra, asnjë material nuk mund të vijë nga jashtë. Në lëndën e Tij ektoplazmike, domethënë në mendjen e Tij, aty është materiali, dhe Ai krijon gjithçka brenda mendjes së Tij. Kaq shumë objekte të gjalla, kaq shumë objekte të pajetë janë atje, por të gjitha janë brenda mendjes së Tij dhe jo jashtë. Një njeri mund të jetë i arsimuar, mund të jetë analfabet, mund të jetë me ngjyrë të çelët, mund të jetë me ngjyrë të errët, mund të jetë i varfër ose mund të jetë i pasur, por të gjitha janë brenda mendjes së Tij. Të gjitha janë krijime të Tij psikike, të gjithe janë fëmijë të Tij të dashur, pasardhës të dashur të Paraardhësit të dashur. Pra, askush nuk është i parëndësishëm, askush nuk është i pavlefshem. Askush nuk duhet të shtypet, të shfrytezohet ose të perbuzet.

Këto qenie të krijuara, duke qenë pasardhës të të njëjtit prind kozmik krijues, Zotit, janë edhe anëtarë të së njëjtës Familje Universale. Ata kanë një lidhje të përbashkët të Vëllazërisë Universale. Nuk duhet ta harrojmë kurre këtë fakt Suprem. Të gjithë janë brenda mendjes së Tij. A mund të shkojë një mëkatar përtej periferisë së mendjes së Tij Supreme, aty nuk ka asgjë përtej mendjes së Tij? Jo, askush nuk mund të shkojë përtej periferisë (jashte) së mendjes së Tij. Dhe, Ai nuk mund të thotë: "O djalosh i keq mekatar, dil jashtë". Nëse Ai jep një urdhër të tillë, ai fëmijë i keq do të thotë atëherë aty per aty: “O Atë Suprem, ku duhet të shkoj? Ti je i pafund, gjithçka është brenda teje. Nëse me thua: ‘O djalosh i keq, dil jashtë’, atëherë me siguri ka diçka jashtë mendjes Tënde, dhe unë duhet të shkoj atje. Dhe, nëse ka diçka jashtë, atëherë Ti nuk je i pafund. Pra, të lutem, o Atë Suprem, tërhiqe urdhrin Tënd ose ndrysho emrin Tënd.”

Mëkatarët jane brenda mendjes së Tij, njerëzit e virtytshëm janë gjithashtu brenda mendjes së Tij. Mëkatarët janë fëmijët e Tij të keq, dhe Ai gjithmonë dëshiron që fëmijët e Tij të keq të bëhen fëmijë të mirë me sjelljen e tyre. Ai nuk mund të përjashtojë askënd nga mendja e Tij, nga arena e mendjes së Tij universale.

Tani, pas krijimit, pasi u çlirua nga torturat e monotonisë, çfarë bën Ai?

Ai po luan lojën e Tij të përjetshme me fëmijët e Tij të dashur, dhe kjo është bota. Pra, askush nuk duhet të vuajë nga psikologjia e melankolisë apo trishtimit. Askush nuk duhet të ndiejë se është vetëm në këtë Univers. Askush nuk duhet të ndiejë se është i pafuqishëm ose i pashpresë. Dhe askush nuk duhet të vuajë nga kompleksi i inferioritetit ose kompleksi i superioritetit. Kur Ati Suprem është me ju, kur jeni brenda mendjes së Tij, atëherë nuk duhet të keni frikë nga asnjë armik fizik ose psikik, që nuk do të ishte kurre më i fortë se Ati juaj Suprem. Kur Entiteti Suprem është i gjithëdijshëm dhe i gjithëpushtetshëm, asnjë fuqi në parajsë ose në ferr nuk mund t'i bëjë asgjë të keqe Atij.

Çfarë është sistemi i procesit të të menduarit?

Çfarë është mendimi?

Një pjesë e gjërave ektoplazmike merr një formë të veçantë, dhe ajo formë është një formë e grimcuar e ektoplazmës; kur projektohet nga brenda, ajo merr formë. Në mënyrë të ngjashme, ky univers pese-elementesh është një formë e grimcuar e krijuar e ektoplazmës Kozmike. Dhe, pas kësaj, për shkak të një shtytjeve të brendshme...dhe përplasje dhe kohezioni të jashtëm, krijohet energji, krijohet dritë, krijohet strukturë psikike tek individët. Dhe, si një sistem i procesit të të menduarit, më në fund bashkohet me bërthamën nga e cila erdhi.

Pra, qëllimi përfundimtar eshte, Dëshira Supreme e çdo qenieje të gjallë është që bashkohet me Zotin i Madh, është Ati Suprem. Pra, të gjitha qeniet e gjalla dhe të gjitha objektet e pajetë erdhën nga i njëjti burim, dhe jetojnë në të njëjtën fushë ektoplazmike të Entitetit Suprem. Dhe, qëllimi i tyre përfundimtar, dëshira e tyre është te kthehen te ajo Shtëpi Supreme.

Të gjitha qeniet njerëzore, të gjithë aspirantët shpirtërorë duhet ta kujtojnë gjithmonë këtë fakt dhe të ecin përgjatë rrugës së lumturisë, duke kënduar kolektivisht këngën e Zotit, duke kënduar lavdërimin e Atit Suprem.




Burimi: Matrica Shkaktare

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Harresa është një dekret providencial. Zakonisht qeniet njerëzore harrojnë jetët e tyre të kaluara. A është kjo harresë një bekim apo një mallkim? Është një bekim sepse qeniet njerëzore ndihen të ngarkuara nga pesha e një jete. Do të ishte e pamundur për ta të mbanin barrën e shumë jetëve së bashku.

Mendja njerëzore është sentimentale - plot dashuri, përzemërsi, shoqëri, etj. Njerëzit kanë një tërheqje të thellë ndaj kësaj bote; ata mbeten të preokupuar gjatë gjithë jetës së tyre me frikëra dhe ankthe për sigurinë e familjeve të tyre. Kaq shumë probleme duhet të përballen. Problemet e vetëm një jete janë të mjaftueshme për t'i bërë njerëzit të shqetësuar. Nëse do t'u duhej të përballeshin me problemet e disa jetëve, ata nuk do të ishin në gjendje të jetonin një jetë natyrale. Problemet e jetëve të kaluara, të përkeqësuara nga konfliktet e jetës së tanishme, do t'i çonin ata në prag të çmendurisë. Së dyti, është e vështirë për njerëzit të shkëputen nga dashuria dhe lidhja për një jetë. Kërkohet kaq shumë përpjekje për të kapërcyer prangat e lidhjes dhe për të marshuar drejt Parama Puruśa. Nëse kujtesa e jetëve të kaluara ringjallet, prangat e lidhjes do të shtrëngojnë fort, duke ndaluar përparimin shpirtëror. Njeriu do të kapet në kthetrat e lidhjes së kësaj bote. Kështu, dekreti i providencës së mëshirshme është: "Le të jenë qeniet njerëzore të pavëmendshme për jetët e tyre të kaluara".

Është gjithashtu e vërtetë se asgjë në këtë univers nuk humbet ose shkatërrohet, kështu që historia e shpresave dhe frustrimeve të një personi [të kësaj jete] mbetet e ruajtur në mendjen e tyre nënndërgjegjeshme [mendje delikate]. Për shkak të shqetësimit të mendjeve të papërpunuara dhe delikate, mendja shkakësore nuk mund t'i japë shprehje gjithëdijes së saj. Por e gjithë njohuria, e gjithë historia e kaluar e dikujt dhe shkëndijat e jetëve të mëparshme, mbeten të ruajtura në rend të njëpasnjëshëm në mendjen shkakësore, ashtu si një panoramë shumëngjyrëshe, një shtresë që përfaqëson një jetë, e ndjekur nga një boshllëk, e ndjekur nga një shtresë tjetër që përfaqëson një jetë tjetër, e kështu me radhë. Kjo është arsyeja pse poeti i madh Rabindranath Tagore tha, Bhule tháká se to nay bholá [“Të mbetesh në harresë nuk do të thotë të harrosh plotësisht”].

Qeniet njerëzore, nëse dëshirojnë, mund të përpiqen t’i rijetojnë ato përvoja në kujtimet e tyre. Kjo përpjekje quhet sádhaná ose praktikë shpirtërore. Sádhakas ose aspirantët shpirtërorë, me anë të sádhaná-s, pezullojnë mendjen e tyre të papërpunuar në mendjen delikate dhe mendjen delikate në mendjen shkakësore. Ata pastaj mund ta vizualizojnë qartë atë panoramë të ngjarjeve të njëpasnjëshme në mendjen shkakësore. Meqenëse kanë kontroll të plotë mbi faktorin kohë, ata...mund të kapërcejnë lehtësisht boshllëqet ndërmjet dy jetëve dhe të krijojnë një lidhje midis tyre. Një seri jetësh shpalosen ngadalë dhe gradualisht si një panoramë lëvizëse para syve të tyre.

A duhet të përpiqet dikush të shohë jetën e tij të kaluar? Përmes sádhaná-s, qeniet njerëzore arrijnë një shkallë të caktuar kontrolli mbi faktorët relativë. Pas një udhëtimi të gjatë qindravjeçar, njeriu fillon të vizualizojë saḿskárat e jetës së tij të kaluar. Të vizualizosh saḿskárat e të tjerëve është relativisht e lehtë për një sádhaka, por të vizualizosh saḿskárat e tua është shumë e vështirë. Pas kësaj qëndron edhe dekreti i providencës së mëshirshme. Imagjinoni një person që ishte mëkatar në jetën e tij ose të saj të kaluar, por në këtë jetë ka pasur mundësinë të jetojë një jetë shpirtërore, me anë të Hirit të Tij. Tani, nëse personi zbulon jetën e tij ose të saj të kaluar mëkatare, ai ose ajo do të humbasë të gjithë frymëzimin për të vazhduar sádhaná-n shpirtërore. Mendimi mbizotërues në mendjen e tij ose të saj do të jetë: "Unë jam mëkatar. Nuk kam saḿskára për sádhaná dhe nuk do të jem në gjendje ta bëj." Ky lloj mendimi negativ do ta pengojë përparimin e tij ose të saj shpirtëror. Jeta e kaluar e dikujt do ta tërheqë atë prapa. Sipas fjalëve të Rabindranath Tagore:

Adrśt́ere shudhhálem emani niśt́ur bale

Ke more tániche pashcáte.

Se kahila, "Phire dekh,"

Dekhilám ámi,

Pashcáte tániche more pashcáter ámi.

[E pyeta Zotin e jetës sime: "Kush po më tërheq nga pas me një forcë kaq të papërmbajtshme?" Ai më tha të shikoja prapa. E bëra dhe zbulova se momentet e mia mendore reaktive po më tërhiqnin prapa.]

Pashcáter ámi ["unë" pas meje] e poemës i referohet kujtesës jashtëcerebrale.
Në anën tjetër, nëse një sádhaka ka qenë një spiritualist i madh në jetën e tij ose të saj të kaluar, atëherë nëpërmjet fuqive të kujtesës së tij ose të saj jashtëcerebrale ai ose ajo do të frymëzohet më tej për të vazhduar jetën shpirtërore. Ai ose ajo do të mendojë: "Në jetën time të mëparshme nuk isha në gjendje ta përfundoja praktikën time shpirtërore. Tani në këtë jetë Parama Puruśa më ka dhënë mundësinë të arrij qëllimin tim të çmuar." Ai ose ajo do ta intensifikojë praktikën e tij ose të saj shpirtërore dhe do të përparojë me shpejtësi drejt Parama Puruśa me tërheqjen e Tij të ëmbël. Ai ose ajo do të recitojë: Sammukhe t́heliche more pashcáter ámi ["Momentet e mia reaktive po më shtyjnë përpara"].

Burimi: Kujtesa Cerebrale dhe Jashtë-Cerebrale

Botuar në: Psikologjia e Yogas

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Lëvizja e Mosbindjes Civile

Kur një elefant i keq bëhet i dhunshëm, ai nuk ndien uri dhe si pasojë mund të mos hajë ose të mos pijë për shumë ditë së bashku. Në një gjendje kaq anormale, truri i tij i mbinxehur e detyron atë të thyejë të gjitha rregullat dhe rregulloret… dhe madje sfidon vetë ligjet e natyrës.
E dini, ata që i nxisin të tjerët të thyejnë rregullat gjithmonë do të shkaktojnë pasoja të këqija. Le të marrim një shembull. Një udhëheqës i shquar i luftës së Indisë për pavarësi (Gandi) nisi një lëvizje mosbindjeje civile kundër britanikëve për të arritur pavarësinë politike të Indisë. Disa njerëz sugjerojnë se qëllimi i kësaj lëvizjeje nuk ishte të thyente ndonjë rregull ose të mos i bindej ligjit. Qëllimi ishte të shprehte të vërtetën pas zhdukjes së errësirës se zeze. Qëllimi ishte të rrëmbente pavarësinë nga kthetrat e forcave të errësirës. Ishte një përpjekje për të gjetur të vërtetën… ishte satyagraha. Megjithatë, nuk ka rëndësi se si e quani. Nëse njerëzit nuk e përfillin ligjin, ekziston çdo mundësi që ata të ndjekin rrugën e shkeljes së ligjit. Kjo psikologji i bën njerëzit të sfidojnë statutet ligjore dhe rezultati nuk është kurrë i mirë.
Sot, nëse njerëzit ndjekin gjurmët e së kaluarës, ata do të çohen drejt djegies së autobusëve dhe tramvajeve që vetë i kanë blerë… ata do të çohen drejt djegies së ndërtesave qeveritare dhe joqeveritare, duke shkatërruar pasurinë e tyre të fituar me shume mundime. Kur njerëzit i përvetësojnë këto metoda sot, kjo ndodh sepse psikologjia e lëvizjes së mosbindjes civile të kohës britanike është ende në funksion - me fjalë të tjera satyagraha. Megjithatë, njerëzit racionalë nuk do t'i përshkruanin metoda të tilla si satyagraha, por si duragraha - një mjet i keq për të shkatërruar shoqërinë.
Ata që mbajnë flamurin materjalist-komunist dhe sulmojnë njerëz të pafuqishëm në emër të revolucionit, duke humbur nga sytë vlerat njerëzore nën shtytjen e filozofisë së tyre të hutuar dhe irracionale, nxiten nga i njëjti lloj psikologjie.
Natyra nuk e pëlqen mosbindjen ose aktin e shkeljes së ligjit. Për sa kohë që ekzistojnë statute ligjore, ato duhet të zbatohen. Nëse ato jane të dëmshme ose pengojnë përparimin e shoqërisë, ose nëse pengojnë marshimin përpara të njerëzimit si një gjarpër i perdredhur rreth këmbëve të një personi, atehere këto statute duhet të shtypen dhe duhet të miratohen dhe zbatohen ligje të reja. Përndryshe, ligji i peshkut të madh që ha peshk të vogël do të dominojë shoqërinë, dhe kjo do të dëmtojë interesat si të individit ashtu edhe të kolektivit. Lëvizja e mosbindjes civile ka lënë pas një gjurmë kaotike në shoqëri.

Botuar në: Prout in a Nutshell

Shrii Shrii Anandamurtiji