thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Kurdo që krijohet diçka, duhet të ketë tre faktorë: së pari, krijuesi; së dyti, fakulteti krijues; dhe së treti, materiali. Në rastin e këtij universi, faktorët e tjerë përfshijnë Krijuesin Suprem dhe Parimin Operativ me aftësinë e tij për krijim.

Atëherë, kush është Matrica Kausale?

Nuk është Parimi Operativ, por Vetëdija Supreme, e cila dëshiron të krijojë.

Ai Entiteti Suprem, kjo Vetëdije Supreme, është Matrica Kausale dhe është një entitet i vetëm. Entiteti krijues, Parimi Operativ, funksionon sipas dëshirës së Tij, dhe fakulteti krijues, më saktë, aftësia, është e Atij.

Këtu është edhe një pyetje tjetër.

Pse krijon Ai?

Cila është nevoja e krijimit?

Qeniet njerëzore dhe të gjitha krijesat e tjera vijnë këtu për të kaluar nëpër kaq shumë vuajtje. Atëherë, çfarë është ky krijim?

Miliona njerëz kanë ardhur këtu në këtë tokë për katër mijë vitet e fundit, por ata nuk kanë mundur të japin një përgjigje të kënaqshme për këtë pyetje të përjetshme. Shumë njerëz, të angazhuar në kaq shumë lloje të aftësive vepruese, erdhën. Ata u përpoqën të gjejnë përgjigjen e duhur, por dështuan. Por kur erdhën adhuruesit aspirante spirituale, ata thanë: "Nuk është aspak një problem i ndërlikuar. Është një çështje shumë e thjeshtë. Ju dijetarë të ditur, nuk mund të jepni përgjigjen. Edhe ju, heronjtë e veprimit dhe aksionit, nuk e dini përgjigjen. Por unë si devot e di se cila është përgjigjja.

Zoti im, Ati im Suprem, ishte vetëm në këtë univers përpara krijimit. Mendoni të jeni vetëm, nëse jeni vetëm në një xhungël ose në një fshat, jeta juaj bëhet e mjerueshme. Dhe, në këtë hapësirë të gjerë, Ati im Suprem ishte vetëm. Vetëm për të shpëtuar veten nga vuajtjet e monotonisë, Ai krijoi."

Dhe, nga erdhi materiali?

Materiali erdhi nga mendja e Tij, sepse gjithçka në këtë univers është brenda Tij; asgjë nuk është jashtë. Pra, asnjë material nuk mund të vijë nga jashtë. Në substancën e Tij ektoplazmike, domethënë në mendjen e Tij, është materiali, dhe Ai krijon gjithçka brenda mendjes së Tij. Ka shumë objekte të gjalla, shumë objekte të pajeta atje, por të gjitha janë brenda mendjes së Tij dhe jo jashtë. Një njeri mund të jetë i arsimuar, mund të jetë i pashkolluar, mund të jetë me ngjyrë të çelur, mund të jetë me ngjyrë të errët, mund të jetë i varfër ose mund të jetë i pasur, por të gjithë janë brenda mendjes së Tij. Të gjithë janë krijimi i Tij psikik, të gjithë janë fëmijët e Tij të dashur, pasardhësit e dashur të Progenitorit të dashur. Pra, askush nuk është i parëndësishëm, askush nuk është i pakuptimte. Askush nuk duhet të shtypet, të shfrytezohet ose të persekutohet.

Tani, këto qenie të krijuara, duke qenë pasardhës të të njëjtit At Suprem, janë anëtarë të së njëjtës Familje Universale. Ata kanë një lidhje të përbashkët të Vëllazërisë Universale. Ne nuk duhet ta harrojmë këtë fakt suprem. Tani, të gjithë janë brenda mendjes së Tij.

A mundet një mëkatar të shkojë përtej perimetrit të mendjes së Tij, kur nuk ka asgjë përtej mendjes së Tij?

Jo, askush nuk mund të shkojë përtej perimetrit të mendjes së Tij. Dhe, Ai nuk mund të thotë: "Ti çun i keq, dil jashtë." Nëse një urdhër i tillë i jepet prej Tij, atëherë ai fëmijë i keq menjëherë do të thotë: "O Atë Suprem, ku duhet të shkoj? Sepse ti je i pafund, gjithçka është brenda teje. Nëse ti thua, 'O çun i keq, dil jashtë', atëherë me siguri ka diçka jashtë mendjes Tënde, dhe unë duhet të shkoj atje. Dhe, nëse ka diçka jashtë, atëherë Ti nuk je i pafund. Kështu që, ose tërhiq urdhrin tënd, o Atë Suprem, ose ndrysho emrin tënd."

Mëkatarët janë gjithashtu brenda mendjes së Tij, njerëzit e virtytshëm janë gjithashtu brenda mendjes së Tij. Mëkatarët janë fëmijët e Tij të këqij, dhe Ai gjithmonë dëshiron që fëmijët e Tij të këqij të bëhen fëmijë të mirë me sjelljen e tyre. Ai nuk mund të përjashtojë askënd nga mendja e Tij, nga arena e mendjes së Tij universale.

Tani, pas krijimit, pasi është liruar nga torturat e monotonisë, çfarë bën Ai?

Ai po luan lojën e Tij Hyjnore të përjetshme me fëmijët e Tij të dashur, dhe kjo është bota. Pra, askush nuk duhet të vuajë nga psikologjia e melankolisë. Askush nuk duhet të ndjejë se është i vetëm në këtë Univers. Askush nuk duhet të ndjejë se është i pafuqishëm ose pa shpresë. Dhe, askush nuk duhet të vuajë nga kompleksi i inferioritetit ose superioritetit. Kur Ati Suprem është me ty, kur ti je brenda mendjes së Tij, atëherë nuk duhet të kesh frikë nga ndonjë armik fizik ose psikik, që do të ishte më i fortë se Ati yt Suprem. Kur Entiteti Suprem është gjithëdijshëm dhe gjithëfuqishëm, asnjë fuqi në qiell apo në ferr nuk mund të bëjë asgjë të keqe ndaj Tij.

Cili është sistemi i procesit të mendimit?

Çfarë është mendimi?

Një pjesë e substancës ektoplazmike merr një formë të caktuar, dhe ajo formë është një formë e ashpër e ektoplazmës; kur projektohet brenda, merr formë. Në mënyrë të ngjashme, ky univers pesë-elementar është një formë e ashpër e projektuar e ektoplazmës Kozmike. Dhe, pas kësaj, për shkak të përplasjes dhe kohezionit të brendshëm dhe të jashtëm, krijohet energji, krijohet dritë, krijohet strukturë psikike në individë. Dhe, si një sistem i procesit të mendimit, ai përfundimisht kthehet në bërthamën nga ku erdhi.

Pra, qëllimi përfundimtar, Desideratumi Suprem i çdo qenieje të gjallë është ai Ati Suprem. Pra, të gjitha qeniet e gjalla dhe të gjitha objektet e pajeta erdhën nga i njëjti burim, ata jetojnë në të njëjtën fushë ektoplazmike të Entitetit Suprem. Dhe, qëllimi i tyre përfundimtar, desideratumi i tyre është ajo Shtëpi Supreme.

Të gjithë qeniet njerëzore, të gjithë aspirantët shpirtërorë duhet gjithmonë ta kujtojnë këtë fakt, dhe të ecin përgjatë rrugës së lumturisë, duke kënduar kolektivisht këngën e Zotit, duke kënduar lavdine e Atit Suprem.

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Yávanna karma, me veprime të mira dhe të këqija; nuk arrihet moksha (çlirim pa kushte) edhe pas miliona jeteve .

Ashtu si zinxhirët, qofshin prej hekuri apo ari, janë ende zinxhirë, po ashtu njerëzit e lidhur nga samskara-t (aksion- reaksionet), qoftë me të mira apo të këqija, janë gjithsesi të lidhur.

A është më e vogël vuajtja edhe nëse dikush është i lidhur me zinxhirë prej ari?

Jo, lidhja skllavërisë është lidhje, qofshin zinxhirët prej ari apo hekuri. Lidhja nga karma e mirë është si të jetë prej ari, dhe lidhja nga karma e keqe është si të jetë prej hekuri. Secila prej tyre duhet të thyhet. Duhet të shmangni veprimet e këqija që zinxhirët prej hekuri të mos formohen; dhe duhet të kryhen veprime të mira, por ato veprime duhet t’i ofrohen këmbëve të Paramá Atman (Shpirtit të Lartë Suprem): "Nuk dëshiroj frytet e veprimeve të mia të mira, O Zot! I ofroj ato per Ty."

Për sa kohë ekziston trupi fizik, disa veprime janë të pashmangshme të kryhen. Askush nuk mund të shmangë të bërit veprime. Vetë frymëmarrja është një veprim. Njëherë thashë se edhe nëse dikush nuk dëshiron të bëjë asnjë veprim dhe bie në gjumë, edhe ai gjumë është një veprim. Veprimet duhet të kryhen – jo veprime të këqija, por veprime të mira, të cilat gjithashtu duhet t’i ofrohen Atij.

Karma-t nuk shterojnë as pas miliona jeteve apo reincarnazione, dhe domosdoshmërisht të gjitha karma-t e kryera, qofshin të mira apo të këqija, duhet të përjetohen.

"Edhe pas miliona jeteve, reagimet e veprimeve nuk shterojnë. Kjo vazhdon derisa reagimet të përjetohen."

Si do të shterojnë reagimet e veprimeve?

Përmes përjetimit të karma-s. Kur veprimet janë përjetuar, atëherë shterohen. Duhet të keni kujdes kur kryeni veprime, pasi pendimi më pas nuk do të sjellë përfitim.

Tani lind pyetja nëse reagimet do të jenë të barabarta me veprimet, më pak apo më shumë. Reagimi i barabartë dhe i kundërt është rregulli, por më pas duhet të shohim nëse përjetimi i reagimeve të veprimeve është thjesht psikik apo fiziko-psikik. Kur veprimi është thjesht mendor, reagimi do të jetë i barabartë. Por nëse veprimi është fiziko-psikik, reagimi do të jetë shumë më i madh. Prandaj, duhet të jeni të kujdesshëm.

Ka shumë nivele të aspiranteve ose (praktikuesve shpirtërorë). Disa thonë: "O Paramá Brahma (Zot I Madh), të lutem shtero samskara-t e mia sa më shpejt. Më jep çfarëdo që është aty." Disa thonë: "Jam gati të mbaj frytet e veprimeve të mia dhe jam gjithashtu gati të mbaj samskara-t e të tjerëve." Ndjenjat janë të ndryshme sipas fazës së aspirantit shpirtëror.

Kur një aspirant devot arrin një nivel të përkushtimit të plotë ndaj Zotit, edhe nëse përjeton vuajtje të mëdha, ai e merr atë si bekim nga vetë i Madhi Zot dhe ndjen lumturi në mes të vuajtjes. Ky lloj aspiranti quhet dagdhabija (farë e djegur). Farë do të thotë që veprimi i tij nuk prodhon më frut. Një aspirant shpirtëror dagdhabija është gati të mbajë edhe barrën e të tjerëve dhe lehtëson barrën e Paramá Brahma në mënyrë indirekte.

Mos u shqetësoni për problemet tuaja individuale. Jini të gatshëm të mbani barrën tuaj dhe barrën e të tjerëve. Vetëm atëherë jeni të guximshëm. Jini dagdhabija. Askend mos e mendoni si armik. Jini gati të mbani barrën e të tjerëve.

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Rrjedha Kozmike e Kohës

Abhavat, e kaluara, bhavati, e tashmja, dhe bhavyam, e ardhmja – asnjëra prej këtyre të trejave nuk është e ndarë dhe e veçantë nga tjetra. Asgjë nuk shfaqet papritmas apo zhduket papritmas; të gjitha entitetet i binden ligjeve kozmike me disiplinë dhe përparojnë nga e ardhmja drejt një të ardhmeje edhe më të largët në rrjedhën panoramike të Ciklit Kozmik. Askush nuk mund ta ndalojë vrullin e kësaj rrjedhe kozmike – askush nuk mund ta përmbajë atë – askush nuk mund ta shtypë atë.

Në analet e historisë njerëzore, shumë të vërteta dhe gënjeshtra janë regjistruar. Janë bërë përpjekje për të ulur rëndësinë e personaliteteve të mëdha, për t’i fshirë ato nga faqet e historisë, dhe shpesh njerëz të vegjël dhe të parëndësishëm janë përforcuar dhe paraqitur si të mëdhenj. Por asnjë nga këto përpjekje nuk ka qenë e suksesshme. Gjithçka është shkruar në faqet e kohës së përjetshme ashtu siç ndodhi; përpjekjet egoiste dhe të kota të njerëzve të vegjël kanë lënë pas vetëm tallje përbuzëse dhe të qeshura përçmuese në kanavacën e gjerë të kohës së përjetshme.

Uŕiche tomdr dhvajá megharandhracyuta tapaner jvaladarcirekhá,
Karojoŕe ceye áchi úrdhvamukhe – paŕite jáni na, kii táháte lekhá.

[Flamuri yt po valëvitet si një rreze dielli që shkëlqen përmes reve. Unë po shikoj me fytyrë të ngritur dhe duar të mbledhura – por nuk mund ta lexoj atë që Ti ke shkruar atje.]

Ky procesion i ngjyrosur i historisë, këto pamje të panjohura të së kaluarës, shkëlqimi shumëngjyrësh i kësaj shfaqjeje hyjnore, janë duke u ngritur dhe duke rënë në çdo moment mbi gjoksin e përjetësisë. Historia po jep vetëm një goditje të lehtë, një dridhje të butë ekzistence, mbi shkëmbin e fortë të kohës. Është thënë, Teśáḿ vilakśańo sákśii .

Fjala vilaksana përdoret në dy kuptime: njëri është vipariita laksana, ose “karakteristikë e kundërt”; tjetri është vishesa laksana, ose “karakteristikë e veçantë”. Në gjuhën bengaleze përdoret kuptimi i dytë.

Burimi: Mësimet e Shiva-s

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Dasha, Bhava dhe Mahabhava


Njerëzit, pavarësisht nga defektet dhe të metat e shumta të tyre, janë qenie hyjnore. Ndonjëherë, për shkak të dobësive të tyre të përkohshme, kryejnë disa gabime ose krime; por pas të gjithave keto, ata janë manifestime të Zotit. Çdokush është një krijesë hyjnore dhe çdokush është i destinuar të bëhet i përsosur heret a vone. Çfarëdo që jemi tani është rezultat i mendimeve dhe veprimeve tona në të kaluarën, dhe çfarëdo që do të jemi në të ardhmen do të jetë rezultat i asaj që mendojmë dhe bëjmë tani. Veprimet tona të kaluara përcaktojnë gjendjen tonë të tanishme, dhe mendimet dhe veprimet tona tani do të përcaktojnë të ardhmen tonë. Ne të gjithë kemi ardhur nga burimi i padukshëm hyjnor dhe pas një periudhe të kufizuar do të kthehemi sërish te ai burim i padukshëm hyjnor. Asnjë objekt tokësor ose qenie njerëzore nuk është shoku ose i afërmi ynë i përhershëm. Prandaj, nuk duhet të pikëllohemi për asgjë.


Ádarshaná ápatitah punashcádarshanaḿ gatah; Násao tava na tasya tvaḿ tatra vrthá ká parivedaná.


[Çdo gjë ka ardhur nga bota e padukshme dhe përfundimisht do të kthehet përsëri te bota e padukshme.]


Në fakt, asgjë nuk të përket ty, dhe as ti nuk i përket askujt. Atëherë, pse dikush duhet të shqetësohet për ndonjë gjë pa nevojshme?


Prandaj, njerëzit e mençur konkludojnë se arritja e Brahma-s (Zotit) është qëllimi kryesor i jetës njerëzore; qëllimet e tjera janë vetëm dytësore. Kur njerëzit tërheqin të gjitha prirjet e tyre mendore nga të gjitha objektet e jashtme të botës dhe i drejtojnë ato drejt Brahma-s Zotit, janë të destinuar të ndjejnë një lumturi të madhe. Përsiatja e tyre e vazhdueshme për Zotin i çon ata në botën e ekstazive shpirtërore. Në filozofinë Vaishnavite, këto gjendje të ndryshme të ekstazes shpirtërore përshkruhen si dashá, bháva dhe mahábháva.


Per cdo aspirant (praktikues shpirtëror), sado e zezë dhe e pa lavdishme të ketë qenë e kaluara e tij, ka të drejtë për realizimin shpirtëror. Kriminelët e famshëm si Ratnakar, Angulimala, etj., të cilët thuhet se kanë kryer krime të shumta në jetën e tyre të kaluar, më vonë ishin adhurues të mëdhenj të Zotit dhe u bënë njerëzit më të mirë. Ajo që gjithmonë ka rëndësi është devocioni i dikujt dhe dëshira e madhe për t'u bërë i pastër dhe i shenjtë në jetë. Pjesën tjetër e menaxhon Zoti. Meqenëse kriminelë të pandreqshëm të këtij lloji u shndërruan në njerëz të shenjtë për një kohë të shkurtër, nuk ka arsye pse të tjerët të mos jenë të bekuar njësoj nga Zoti. Bekimet dhe miresia e Zotit janë gjithmonë me njerëzit. Ashtu si Zoti ka detyrën e Tij ndaj njerëzve, njerëzit kanë një detyrë ndaj Zotit. Detyra e njerëzve është të kryejnë vetëm ato vepra që i japin kënaqësi Zotit. Zoti kurrë nuk bën dallim midis një njeriu të shenjtë dhe një njeriu të ashtuquajtur mëkatar. Nëse Zoti dëshiron, ai njeriu i ashtuquajtur mëkatar mund të bëhet një adhurues i madh i Zotit në nje kohë rekord.


Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Në periudhën e Mahábhárata-s, gjejmë dy persona që i afrohen shumë Shrii Krśńa-s – Arjuna dhe Sudáma. Të dy ishin shumë të përkushtuar ndaj tij. Tani më thoni cili prej të dyve është përkushtuesi më i madh ndaj Shrii Krśńa-s, dhe kë do të zgjidhnit si idealin tuaj në jetë?

[Një nga një, personat e pranishëm aty shprehën mendimet e tyre. Disa thanë se Arjuna ishte më i përkushtuar ndaj Shrii Krśńa-s sesa Sudáma, sepse ai bëri gjithçka që Zoti i kërkoi. Arjuna ishte ideali i jetës së tyre sepse ai ishte një karma yogii i madh (yogii i veprimit të pashpërblyer) dhe bota shumë e trazuar e sotme kishte nevojë për një karma yogii. Një numër i ngjashëm ishin për Sudáma. Edhe duke qenë një njeri aq i varfër dhe duke ditur që shoku i tij i fëmijërisë Krśńa mund t'i jepte pasuri të mëdha, ai kurrë nuk kërkoi as edhe një ndihmë materiale të vogël. Sudáma ishte një përkushtues më i madh sesa Arjuna. Sudáma ishte ideali i jetës së tyre.

Kur të gjithë kishin shprehur mendimin e tyre, Bába tha:] Përkushtimi do të thotë dorëzim i pakushtëzuar. Masa e përkushtimit është sasia e këtij dorëzimi. Ai që ka më shumë prej tij, është një përkushtues më i madh sesa ai që ka më pak.

Arjuna dhe Sudáma ishin përkushtues të mëdhenj. Por ndërsa krahasojmë përkushtimin e tyre me këtë masë, duhet të themi se Sudáma ishte një përkushtues më i madh sesa Arjuna. Ju e dini historinë në Mahábhárata – Arjuna refuzoi të luftonte kur Shrii Krśńa i kërkoi atij ta bënte këtë. Kjo tregon se Arjuna nuk kishte besim të plotë dhe dorëzim të plotë ndaj Shrii Krśńa-s. Po të kishte dorëzim të plotë, Arjuna do të kishte vepruar ashtu siç e drejtoi Shrii Krśńa. Nga ana tjetër, ne vërejmë një dorëzim të plotë nga Sudáma. Ai kurrë nuk dëshiroi asgjë nga Krśńa, shoku i tij, i cili mund t'i jepte çdo gjë. Sido që ishte, ai mbeti i kënaqur. Edhe kur gruaja e tij e detyroi atë të shkonte te Shrii Krśńa për t'i kërkuar që t'i hiqte varfërinë, ai shkoi tek ai, por nuk kërkoi asgjë. Sudáma ishte një përkushtues më i madh sesa Arjuna.

Tani, kë duhet të merrni si ideal?

Asnjërin nga të dy – as Sudáma, as Arjuna.

Ju e dini se asnjëri prej tyre nuk është i përkryer – kështu që si mund të merrni diçka të papërkryer si idealin e jetës?

Ideali juaj duhet të jetë i përkryer – kështu që ideali juaj duhet të jetë Zoti dhe vetëm Zoti. Askush tjetër nuk duhet të jetë ideali juaj.

Dhe nuk duhet të luteni te Zoti, “Më bëj këtë, më jep atë; më bëj Arjuna ose më bëj Sudáma.” Jo, një lutje e tillë nuk duhet të jetë kurrë, sepse supozoni që Zoti dëshiron që të bëheni edhe më i madh se çfarë po luteni të bëheni? Në një rast të tillë, ju po krijoni një pengesë për mirëqenien tuaj.

Ajo që duhet të bëni është thjesht të dorëzoheni te Zoti dhe të lini gjithçka tjetër tek Ai dhe vetëm Ai. Ideali juaj duhet të jetë Zoti, dhe përpjekja juaj duhet të jetë drejt një dorëzimi të plotë. Ju duhet t'i kërkoni Zotit t'ju bëjë atë që Ai dëshiron. Ju duhet t'i kërkoni Zotit të marrë atë punë prej Jush që Ai dëshiron.

Dhe nëse Ai zbulon se keni potencialin për të bërë punën e Tij, por ju mungon dorëzimi dhe nuk e keni lënë mënjanë egon tuaj, atëherë në një rast të tillë, Ai do të krijojë fillimisht rrethana në të cilat egoja juaj do të detyrohet të dorëzohet. Pas kësaj vetëm do të zgjidhet Zoti për të qenë mjeti për punën e Tij. Ju e dini, i ngjashëm ishte rasti me Arjuna. Arjuna kishte potencialin, por kishte gjithashtu mbetur pak ego në të. Shrii Krśńa e bëri atë të dorëzohej duke i treguar formën e Tij kozmike, dhe vetëm atëherë Arjuna u zgjodh të ishte mjeti.



Burimi: Ideali Juaj në Jetë

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Të Drejtat e Grave


[[Ne, gratë dhe burrat, jemi pasardhësit e të njëjtës Ndërgjegje Supreme. Meqë jemi të dy pasardhës të Supremes, gratë dhe burrat kanë të drejta të barabarta përsa i përket lirisë dhe shprehjeve të jetës.]]



Kuptimi i jetës nuk qëndron vetëm në të jetuarit. Edhe kafshët jetojnë. Por për ne si qenje njerzore jeta ka një kuptim më të madh – në fakt, shumë më të madh.

Për ne, jeta do të thotë të jetosh për një kauzë të madhe. Jeta nënkupton përpjekjen për të pasur lirinë për të shprehur potencialet në fushat fizike, ekonomike, psikike dhe shpirtërore. Do të thotë liri e vërtetë dhe jo leje për të kryer çfarëdo lloj gjeje qe vjen perpara teje si qenje njerzore.

Në librat dhe arkivat e historisë njerëzore gjejmë gra të cilat me kujtimin e tyre nuk lartësojnë vetëm feminitetin, por të gjithë botën njerëzore. Në filozofine shpirtërore, reforma sociale, dhe kërkime arsimore, shkencë dhe teknologji, ato nuk janë të dyta pas askujt. Gratë janë gjetur duke diskutuar enigmat e filozofisë, duke zgjidhur problemet e reformës sociale dhe arsimore, dhe duke frymëzuar burra në kohë të luftës. Ato kanë potencialin e tyre jo më pak se burrat. Diferenca në karakteristikat natyrore dhe biologjike ndërmjet burrave dhe grave flet vetëm për bashkëpunim të koordinuar, dhe jo bashkëpunim të nënshtruar.

Megjithatë, analet e historisë përshkruajnë episode të trishta dhe të dhimbshme të shfrytëzimit të grave në të gjithë botën. Për të përmbushur këtë qëllim të errët, u krijuan dogma që çuan në shfrytëzim psiko-ekonomik. Dogmat u përhapën dinakërisht dhe gratë u degraduan në skllavëri. Shfrytëzimi psikik është infiltruar në mendjet e grave dhe shumë simbole që respektohen ne religjione janë asgjë më shumë se simbole të skllavërisë. Në shumë fe të botës sot gratë nuk lejohen të bëhen priftëresha në hierarkinë fetare.

Shfrytëzimi i grave është më pak a më shumë i njëjtë kudo. A nuk është fakt që në shumë vende gratë nuk kanë pasur të drejta vote të barabarta me burrat?

Edhe sot, gratë janë skllevër të rendit shoqëror të dominuar nga burrat. Kjo jo vetëm që është e gabuar, por edhe e dënueshme. Duhet të kundërshtojmë këtë dominim ndaj grave si dhe shfrytëzimin e tyre psiko-ekonomik përmes dizajnit të keq të dogmave. Për të zhdukur dogmën dhe për të çliruar gratë nga shfrytëzimi psikik, duhet të ketë:

Arsim falas për të gjitha gratë në të gjitha vendet e botës.

Asnjë diskriminim në fushat shoqërore, arsimore dhe fetare.

Sigurimi i sigurisë ekonomike dhe sociale për të gjitha gratë. Ne qëndrojmë dhe synojme për të krijuar një vetëdije sociale të fuqishme, dinamike dhe përfshirëse, veçanërisht midis grave, që ato të frymëzohen të ngrihen, të zhdukin dogmën dhe të asgjësojnë të gjitha simbolet e skllavërisë, dhe të sjellin një epokë të re bashkëpunimi të koordinuar dhe arritjeve të lavdishme.

Burimi: Të Drejtat e Grave


Botuar ne: Humanizmi Universal

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Cila është Dharma ( natyra ) njerzore?

Qeniet njerëzore janë qenie të evoluara . Ato posedojnë vetëdije të pasqyruar qartë, dhe kjo i bën më superiore se kafshët. Asnjë qenie tjetër nuk ka një pasqyrim të tillë të qartë të vetëdijes. Qeniet njerëzore mund të dallojnë midis së mirës dhe së keqes me ndihmën e vetëdijes së tyre dhe, kur janë në vështirësi, mund të gjejnë një rrugëdalje me ndihmën e saj.

Askush nuk dëshiron të jetojë në mjerim dhe vuajtje, e aq më pak qeniet njerëzore, vetëdija e të cilëve mund të gjejë mjete për lehtësim. Jeta pa trishtim dhe vuajtje është një jetë lumturie dhe gëzimi, dhe kjo është ajo që njerëzit dëshirojnë. Të gjithë janë në kërkim të lumturisë; në fakt, është në natyrën e lindur te njerëzve të kërkojnë lumturinë. Tani le të shohim se çfarë bën dikush për ta arritur dhe nëse ajo arrihet me keto mjete.

Në kërkimin e tyre për lumturi, njerëzit fillimisht tërhiqen drejt kënaqësive fizike. Ata grumbullojnë pasuri dhe përpiqen të arrijnë pushtet dhe pozita për të kënaqur dëshirat e tyre për lumturi. Dikush që ka njëqind monedha vlerë monetare nuk është i kënaqur me to, dhe pas kesaj përpiqet për një mijë , por edhe zotërimi i mijëra nuk e kënaq. Njeriu dëshiron një milion dhe kështu me radhë. Pastaj shihet se një person që ka ndikim në një rreth dëshiron ta zgjerojë atë në një provincë, liderët provincialë duan të bëhen liderë kombëtarë dhe, kur e arrijnë këtë, lind dëshira për udhëheqje botërore. Thjesht marrja e pasurisë, pushtetit dhe pozicionit nuk e kënaq një person. Marrja e diçkaje të kufizuar vetëm krijon dëshirën për më shumë dhe kërkimi për lumturi nuk ka fund. Uria për të poseduar është e pafundme. Ajo është e pakufizuar dhe e pafund.

Sado dinjitoze ose madhështore të jetë arritja, ajo dështon në ndalimin e kërkimit të pafund të njerëzve për lumturi. Ata që ndjekin pasurinë nuk do të jenë të kënaqur derisa të mund të marrin pasuri të pakufizuar. As kërkuesit e pushtetit, pozicionit dhe prestigjit nuk do të jenë të kënaqur derisa të mund t’i marrin këto në përmasa të pakufizuara, pasi të gjitha këto janë objekte të botës së realitetit të jashtëm. Vetë bota është e kufizuar dhe nuk mund të ofrojë objekte të pakufizuara. Natyrisht, prandaj, zoterimi apo marrja è gjithe botës, edhe nëse do të ishte i gjithë globi, nuk do të siguronte asgjë me karakter të pafund dhe të përhershëm.

Atëherë çfarë është ajo gjë e pafund dhe e përjetshme që do të sigurojë lumturi të përhershme?

Entiteti Kozmik është i vetmi, i pafundmi, dhe i përjetshëm. Ai është i vetmi dhe i pakufizuar. Dhe dëshira e përjetshme e qenieve njerëzore për lumturi plotësohet vetëm nga realizimi i të Pafundmit Zot. Natyrshmëria kalimtare e zotërimeve materjale , pushtetit dhe pozicionit shoqeror mund të çojë dikë vetëm në përfundimin se asnjë nga gjërat e botës së kufizuar dhe të limituar nuk mund të qetësojë kërkesën e përhershme për lumturi. Marrja e tyre thjesht ngjall dëshirë të mëtejshme. Vetëm realizimi i të Pafundmit mund ta bëjë këtë. I Pafundmi eshte vetëm një dhe ai është Entiteti Kozmik. Prandaj, vetëm Entiteti Kozmik mund të ofrojë lumturi të përhershme – kërkesa për të cilën është karakteristika è lindur e çdo qenieje njerëzore. Në realitet, pas kësaj nxitjeje njerëzore është fshehur dëshira, dëshira për të arritur Entitetin Kozmik. Kjo është vetë natyra e çdo qenieje të gjallë. Kjo është e vetmja dharma apo natyrë e lindur e çdo njeriu.

Fjala dharma nënkupton "prone". Natyrë, natyra e zjarrit është të djegë ose të prodhojë nxehtësi. Kjo është karakteristika ose prona e zjarrit dhe quhet gjithashtu natyra e zjarrit. Në mënyrë të ngjashme, dharma ose natyra e një qenieje njerëzore është të kërkojë Entitetin Kozmik.

Shkalla e hyjnisë tek qeniet njerëzore tregohet nga vetëdija e tyre e pasqyruar qartë. Çdo njeri, duke evoluar nga kafshët, ka, dy aspekte – aspektin shtazarak dhe aspektin e vetëdijes që e dallon një person nga kafshët. Kafshët shfaqin kryesisht shtazerinë, ndërsa njerëzit, për shkak të vetëdijes së tyre të pasqyruar mirë, posedojnë gjithashtu racionalitet. Shtazeria tek qeniet njerëzore i bën ata të anojnë drejt jetës shtazore ose kënaqësive fizike. Nën ndikimin e saj, ata i kushtojnë rëndësi ngrënies, pirjes dhe kënaqësive të tjera fizike. Ata tërhiqen drejt tyre dhe vrapojnë pas tyre nën ndikimin e shtazerisë së tyre, por këto nuk ofrojnë lumturi pasi dëshira e tyre për të është e pafund. Kafshët janë të kënaqura me këto kënaqësi të kufizuara pasi dëshira e tyre nuk është pafundesia. Sado të mëdha të jenë gjërat që i ofrohen një kafshe, ajo do të marrë vetëm ato që i nevojiten dhe nuk do të shqetësohet për të tjerat. Por njerëzit sigurisht që do të veprojnë ndryshe në këto kushte. Kjo vetëm tregon se kafshët janë të kënaqura me të kufizuarën, ndërsa dëshira e qenieve njerëzore është e pakufizuar, megjithëse dëshira për kënaqësi në të dyja qeveriset nga aspekti shtazor i jetës. Dallimi midis të dyjave është për shkak të posedimit nga qenia njerëzore të një vetëdije të pasqyruar qartë, diçka që kafshët e kanë munguar. Natyrshmëria e pafund e kërkesës njerëzore për lumturi absolute vjen nga vetëdija e tyre. Kjo vetëdije e vetme nuk kënaqet me kënaqësitë fizike të zotërimeve, pushtetit dhe pozicionit social – gjëra që, pavarësisht përmasave të tyre të mëdha, janë vetëm kalimtare në karakter. Vetëdija e tyre krijon te qeniet njerëzore dëshirën për Entitetin Kozmik.

Objektet e botës – kënaqësitë fizike – nuk e shuajnë etjen e zemrës njerëzore për lumturi. Megjithatë, ne e shohim se njerëzit tërhiqen nga to. Shtazeria tek njerëzit i tërheq ata drejt kënaqësisë së dëshirave shtazore, por racionaliteti i vetëdijes së tyre mbetet i pakënaqur, pasi të gjitha këto janë të përkohshme dhe të shkurtëra. Ato nuk janë të mjaftueshme për të qetësuar urinë e pafundme dhe të pashuar të vetëdijes njerëzore. Kështu, ekziston një luftë e vazhdueshme te njerëzit midis shtazerisë së tyre dhe racionalitetit të tyre. Aspekti shtazor i tërheq drejt kënaqësive të çastit tokësore, ndërsa vetëdija e tyre, duke mos qenë e kënaqur me to, i tërheq drejt Entitetit Kozmik – drejt të Pafundmit. Kjo shkakton një përplasje midis shtazerisë dhe vetëdijes. Nëse kënaqësitë trupore që rrjedhin nga pushteti dhe pozicioni social do të ishin të pafundme dhe të pambarim, ato do ta qetësonin kërkimin e përjetshëm të vetëdijes për lumturi. Por ato nuk e bëjnë këtë, dhe kjo është arsyeja pse lavdia kalimtare e kënaqësive të përkohshme nuk mund të sigurojë një paqe të qëndrueshme në mendjen e njeriut dhe t'i çojë njerëzit në ekstazë shpirtërore.

Është vetëm vetëdija e mirë pasqyruar ajo që i dallon qeniet njerëzore nga kafshët. A nuk është atëherë imperative për qeniet njerëzore të përdorin vetëdijen e tyre? Nëse vetëdija e tyre qëndron e fjetur prapa shtazerisë së tyre, njerëzit janë të destinuar të sillen si kafshë. Në fakt, ata bëhen më keq se kafshët, sepse, edhe pse janë të pajisur me një vetëdije të pasqyruar qartë, ata nuk e përdorin atë. Njerëz të tillë nuk e meritojnë statusin e qenieve njerëzore. Ata janë kafshë në formë njerëzore.

Natyra e vetëdijes është të kërkojë të Pafundmin ose të realizojë Entitetin Kozmik. Vetëm ata që e përdorin vetëdijen e tyre dhe ndjekin udhëzimet e saj meritojnë të quhen qenie njerëzore. Prandaj, çdo person, duke përdorur plotësisht vetëdijen e tij ose të saj të pasqyruar, fiton të drejtën të quhet qenie njerëzore dhe zbulon se dharma ose natyra e tij ose e saj është vetëm kërkimi i të Pafundmit Zot ose Entitetit Kozmik. Ky kërkim për të Pafundmin është cilësia e lindur ose dharma që karakterizon statusin njerëzor të njerëzve.

Lumturia fitohet duke marrë atë që dëshiron. Nëse dikush nuk merr atë që dëshiron, nuk mund të jetë i lumtur. Ai bëhet i trishtuar dhe i pikëlluar. Vetëdija e qartë e pasqyruar te njerëzit, e cila i dallon ata nga kafshët, kërkon Entitetin Kozmik ose të Pafundmin Zot. Dhe vetëm kështu njerëzit përjetojnë lumturi të vërtetë vetëm kur mund ta arrijnë Entitetin Kozmik ose të hyjnë në procesin e arritjes së Tij. Vetëdija nuk dëshiron kënaqësitë tokësore, sepse duke qenë të kufizuara, asnjë prej tyre nuk e kënaq atë. Përfundimi që arrijmë është se dharma (natyra e lindur) e njerëzimit është të realizojë të Pafundmin Zot ose Entitetin Kozmik. Vetëm përmes kësaj dharma ( praktike shpirtërore) njerëzit mund të shijojnë lumturinë dhe gëzimin e përjetshëm.

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Rruga e rritjes shpirtërore është e vazhdueshme dhe kërkon një angazhim të palodhur. Një nga aspektet më të rëndësishme të saj është shërbimi altruist ndaj të tjerëve. Në procesin e përmirësimit tonë personal, nuk duhet të harrojmë përgjegjësinë tonë për të ndihmuar të tjerët. Shërbimi është një nga format më të larta të përkushtimit shpirtëror, dhe ai forcon lidhjen tonë me Entitetin Suprem. Kur ndihmojmë të tjerët, jo vetëm që kontribuojmë në mirëqenien e tyre fizike dhe mendore, por gjithashtu ndihmojmë në zhvillimin e tyre shpirtëror.

Për më tepër, kur mendjet tona përqendrohen në mendime të pastra dhe ideale të larta, ne ndikojmë në valët mendore të të tjerëve. Kjo ndodh në mënyrë të pavetëdijshme dhe të natyrshme – mendimet tona të fuqishme, të bazuara në dashuri, drejtësi dhe përkushtim, kanë aftësinë të harmonizojnë mjedisin përreth nesh dhe të nxisin mendime të ngjashme te të tjerët. Ky është një nga efektet më të fuqishme të meditimit dhe ideacionit të përqendruar – ai krijon një atmosferë pozitive që ndikon në mendjet dhe zemrat e të gjithë atyre që na rrethojnë.

Në sferën shpirtërore, nuk ka ndarje të vërteta midis individëve. Uniteti shpirtëror është një e vërtetë themelore, dhe sa më shumë që përparojmë drejt Entitetit Suprem, aq më shumë kuptojmë se të gjithë jemi të lidhur thellë me njëri-tjetrin. Çdo veprim, mendim dhe ndjenjë që prodhojmë ndikon në të gjithë rrjetin e energjisë shpirtërore që përshkon gjithë ekzistencën. Për këtë arsye, është e rëndësishme të mbajmë gjithmonë mendjen dhe zemrën tonë të pastër, duke u përqendruar vetëm te ideali i lartë dhe tek dashuria universale.

Një tjetër aspekt i rëndësishëm i rrugës shpirtërore është kontrolli i pabulave mendore. Siç e kemi përmendur më parë, mendja jonë është e kufizuar nga fushat e saj të perceptimit. Megjithatë, përmes procesit të ideimit dhe meditimit, ne zgjerojmë këto fusha dhe të tejkalojmë kufijtë e zakonshëm të mendjes. Kjo do të thotë se ne tejkalojmë ndikimin e objekteve të jashtme dhe të fokusohemi më shumë në zhvillimin e brendshëm. Ky proces është i ngjashëm me kontrollin e mendimit, duke ndaluar mendjen nga shpërndarja në objekte të shumta dhe duke e përqendruar atë në një objekt të vetëm të meditimit, siç është Entiteti Suprem.

Rrugëtimi shpirtëror, përmes meditimit dhe ideimit shpirtëror, na çon në një gjendje ku mendja dhe shpirti bashkohen dhe përputhen me njëra-tjetrën. Ky është qëllimi përfundimtar – të arrijmë harmoninë e plotë midis mendjes dhe shpirtit, ku nuk ekziston më ndarja dhe dualiteti, por vetëm uniteti i pastër dhe përjetimi i Entitetit Suprem. Në këtë fazë, ne arrijmë gjithëdijen dhe përjetojmë të vërtetën më të lartë.

Si përfundim, rruga shpirtërore është një proces i vazhdueshëm që kërkon përqendrim, vetëdisiplinë dhe përkushtim të palëkundur. Përmes meditimit, ideimit dhe shërbimit ndaj të tjerëve, ne jo vetëm që zhvillojmë veten, por ndihmojmë edhe në ngritjen e të tjerëve dhe krijimin e një bote më të drejtë dhe më të ndriçuar. Kjo është detyra jonë më e lartë si aspirantë shpirtërorë: të arrijmë përmbushjen tonë shpirtërore dhe ta shpërndajmë atë dritë te të gjithë ata që na rrethojnë.

Shrii Shrii Anandamurtijii

[ATMAN]

Njerëzimi Ndodhet në Prag të një Epoke të Re



Njerëzimi tani ndodhet në prag të një epoke të re. Ne nuk duam asnjë dogmë. Epoka e dogmës ka mbaruar. Ajo që duam është një ide e bazuar në Neohumanizëm. Ne jemi për të gjithë botën e krijuar; dhe jo vetëm për qeniet njerëzore ose të gjalla, por për të gjithë universin me shpirt dhe ate pa shpirt.


Tani kur jeni në një gjendje gëzimi, shpërndajeni atë në të gjithë universin – le të kërcejë çdo zemër e universin të krijuar në ekstazë dhe të rrahë me energji. Dhe kjo është shkrimi i persosur i ditës: ne jemi për të gjithë, ne jemi për përparimin Neohumanistik të të gjithë Kozmosit. Kjo është ideja.




Shiu bie me trokitje mbi tokë,


Sikur të jetë nektari qiellor që bie poshtë


Ëmbëlsia e humbur i është kthyer pemëve


Dhe të gjitha krijesat kanë gjetur jetë të re.


Le të nxitemi sot drejt qëllimit tonë suprem


Me këngë të plota dhe me shpirt të pathyeshëm.


Dhe tani nuk ka kohë për të kthyer kokën pas ose për të fjetur.




Në fazën fillestare të krijimit të njeriut, d.m.th. rreth një milion vjet më parë, kur njerëzit sapo kishin evoluar në Tokë, kafkat e tyre ishin të vogla, truri ishte i vogël dhe qelizat nervore kishin kapacitet të pakët për të menduar dhe për të emetuar valë mendimesh. Fijet nervore gjithashtu ishin më pak efikase në shprehjen e ideve njerëzore. Por tani qeniet njerëzore janë krijesa të zhvilluara. Truri është shumë më i madh, qelizat nervore janë më të zhvilluara dhe truri i njeriut dhe qelizat nervore të njeriut mund të emetojnë më shumë mendime. Kështu që në rrethana të tilla mund të themi, siç ju thashë pak më parë, që njerëzimi tani është në prag të një epoke të re. Nuk duhet të humbasim kohën. Duhet të ketë përdorimin maksimal të të gjitha potencialeve njerëzore.


Në fazën e parë të krijimit të njeriut, kur njerëzimi, përkatësisht, qytetërimi, ishte thjesht në formën e një foshnje të re, njerëzit ishin pothuajse si kafshë të tjera. Kishte pak dallim midis majmunëve, para-majmunëve dhe njerëzve. Në sferën e fizikalitetit, njerëzit ishin pothuajse si majmunët – nuk kishte jetë socio-ekonomiko-kulturore, dhe nuk kishte gati fare asnjë lloj jete shpirtërore.


Epoka lëvizi përpara. Njerëzimi kaloi nëpër disa transmutacione, nëpër disa ndryshime dhe nëpër shumë metamorfoza. Idetë njerëzore ndryshuan si rezultat i zhvillimit të qelizave njerëzore – qelizat protoplazmike në sferën e fizikalitetit dhe qelizat nervore në sferën e intelektualitetit. Disa njerëz dolën përpara të cilët u bënë liderët e shoqërisë. Filloi adhurimi i heronjve – adhurimi i herojve në strukturën njerëzore. Dhe erdhi faza e parë, faza rudimentare, në jetën socio-ekonomiko-kulturore të njeriut. Dhe ndodhi një përshpejtim i madh i spiritualitetit; vlerat njerëzore u rritën. Vlerat kryesore njerëzore kaluan në njëfarë vlerësimi. Ekzistenca njerëzore hyri në një epokë të re. Nuk kishte pothuajse asnjë lloj jetë ekonomike, por kishte një fare jetë kulturore dhe shoqërore të vogël.


Metamorfoza vazhdoi. Erë pas ere erdhen; kaq shumë ngjarje të mëdha dhe të vogla u bënë historia e njerëzve prehistorikë. Kjo ishte faza e parë e historisë primitive. Pastaj më në fund filloi mbretërimi i intelektualitetit. Së bashku me intelektualitetin, kishte shumë ekstravagancë intelektuale (krenaria e semure per dijen e fituar). Dogma zëvendësoi thjeshtësinë: jeta shoqërore ishte e nxitur dhe shtyre nga dogma në emër të kaq shumë besimeve dhe doktrinave dhe kultesh. Këto besime, doktrina dhe kulte nuk kishin të bënin aspak me përparimin kolektiv të njerëzve; bënë shumë dëm për trupin tonë kolektiv, jo vetëm në një qoshe të veçantë të Tokës, por në të gjithë universin. Dhe struktura kryesore e shoqërisë, përkatësisht, pjesa më e madhe e shoqërisë, lëvizi e drejtuar nga këto dogma, dhe kjo lëvizje e dogmës u njoh si rrjedhja kryesore e jetës. Ata që nuk e pranuan këtë, ata që u udhëhoqën nga arsyetimi dhe racionaliteti, u trajtuan si qenie të padëshiruara.


Tani dogma po zëvendësohet shpejt nga racionaliteti dhe arsyeja. Qeniet njerëzore me trurin e tyre të zhvilluar, sistemet nervore të zhvilluara dhe qelizat nervore të zhvilluara filluan të mendojnë se nuk duhet të bëjmë diçka për një fis të veçantë ose një klan të veçantë ose një kombësi të veçantë; ne duhet të bëjmë atë që duhet të bëjmë për të gjithë njerëzimin e Kozmosit.


Por edhe kjo nuk është e mjaftueshme; edhe kjo nuk do të mjaftojë për të ruajtur këtë racë njerëzore. Në këtë pjesë të mesme të Epokës Kenozoike, ne duhet të mendojmë përsëri se çfarë duhet të bëjmë.


A është njerëzimi kulmi i ekzistencës?


Jo, jo, jo, sigurisht jo. Universi nuk përbëhet vetëm nga njerëzit; kafshët e tjera, krijesat e tjera, bimët e tjera gjithashtu kanë të drejtë të jetojnë. Pra, universi ynë nuk është vetëm universi i njerëzve, por universi i të gjithëve – siç thashë tani, për të gjitha qenie e krijuara, për të gjitha qeniet e gjalla dhe për të gjithë universin e animuar dhe të paanimuar.


Kështu që kjo e jona është epoka e Neohumanizmit – humanizmi që jep eliksirin për të gjithë, për të gjithë njësoj. Ne jemi për të gjithë, dhe me gjithçka që ekziston ne duhet të ndërtojmë një shoqëri të re, një shoqëri Neo-humaniste. Kështu që nuk duhet të humbasim kohën. Dhe nëse vonohemi në kryerjen e detyrës sonë, hija e errët e shkatërrimit të plotë do të mbizotërojë mbi ekzistencën tonë. Duhet të jemi të vetëdijshëm për këtë; duhet të jemi të kujdesshëm për këtë; nuk duhet të humbasim asnjë moment të ekzistencës sonë të vlefshme. Kështu që ajo që thashë tani është ajo që tani njerëzimi është në prag të një epoke të re. Dhe kaq shumë ngjarje të mëdha dhe të vogla që do të bëhen nga ju te gjithe. Bëhuni gati për të mbajtur këtë përgjegjësi të epokave që do të vijnë.


"Dogma – jo më, dogma kurre më." Kjo e jona është epoka e Neohumanizmit. Shumë mirë. Dhe le të ketë këngë më shumë.



Botuar në: Një Disa Probleme të Zgjidhura





Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Siç e dini, është natyra e brendshme e të gjitha qenieve të gjalla të zgjerojnë fushën e tyre fizike, dhe për këtë qëllim, më saktë, për shkak të kësaj karakteristike themelore (kjo veçori nuk është asgjë tjetër përveç një lloj karakteristike themelore), ato shfrytëzojnë të tjerët, harrojnë interesin e qenieve të tjera të gjalla. Sapo thashë që kjo është natyra e brendshme e të gjitha qenieve të gjalla, si njerëzve ashtu edhe kafshëve. Por njerëzit kanë një karakteristikë tjetër, një instinkt tjetër të lindur, dhe ky është të zgjerojnë edhe fushën e tyre psikike. Pra, ndryshe nga kafshët e tjera, njerëzit kanë mundësinë të devijojnë dëshirat e tyre fizike në dëshira shpirtërore, në aspirata shpirtërore. Kafshët e tjera nuk e kanë këtë mundësi. Por për shkak të kësaj karakteristike psikike, njerëzit shfrytëzojnë të tjerët në nivelin psikik, si dhe në nivelin fizik, dhe ky shfrytëzim në nivelin psikik është edhe më i rrezikshëm sesa në nivelin fizik.

Kështu që të mos ketë ndonjë ekstravagancë intelektuale apo ndonjë nënshtrim fizik, njerëzit kanë nevojë për trajnim të duhur si fizik ashtu edhe mendor. Dhe kjo quhet edukim – trajnim i duhur i ekzistencave fizike dhe psikike. Për shkak të mungesës së një trajnimi të tillë në kohën e duhur, nuk ka koordinim të përsosur, as ndonjë përshtatje të lumtur, midis qenies së brendshme dhe qenies së jashtme të një personi. Ndonjëherë njerëzit duken shumë të sinqertë kur i dëgjon të flasin, por nuk kane asnjë pikë sinqeriteti në botën e tyre të brendshme. Dhe kjo është ajo që ndodh rendom sot në botën moderne: ekzistenca individuale dhe kolektive është bërë e njëanshme, ka humbur balancën. Kështu qe, ajo që na duhet më shumë është një sistem i duhur i edukimit.

Vetëm për të treguar sinqeritetin e qëllimit të tyre, vetëm për të treguar se janë qenie njerëzore të zhvilluara, ndonjëherë njerëzit flasin për çarmatimin. Ata thonë se duhet të ketë një kontroll mbi prodhimin e armëve vdekjeprurëse. Ata e shprehin këtë ide me zë, por brenda tyre fshehurazi përgatiten për armë edhe më të këqija, edhe më vdekjeprurëse, vetëm për të mbajtur të tjerët në nënshtrim në sferën fizike. Kjo nuk është asgjë tjetër përveçse lloji më i keq të brutalitetit. Njëherë një lider i nje shteti tha, "Mbani gjallë perspektivat e paqes, por mbani barutin e thatë." Kjo është ajo që po ndodh sot. Kjo dëshirë fizike duhet të devijohet drejt dëshirave psikike; por nëse ajo devijohet drejt dëshirave psikike vetëm nga edukimi i zakonshëm , kjo gje nuk do të mjaftojë. Në atë rast mbetet ende frika e nënshtrimit psikik. Pra, zgjidhja qëndron diku tjetër.

Po, njerëzit duhet të motivohen nga ndjenjat njerëzore, nga ndjenjat dhe idetë njerëzore. Pa dyshim do të ishte mirë nëse ndjenjat njerëzore do të mund të shërbenin si një kontroll moral në këtë konkurrencë armësh, por mos e merrni këtë perspektivë si fjalën e fundit: ndjenjat njerëzore nuk mund të kontrollojnë përplasjen e brendshme mes qenieve njerëzore. Për këtë qëllim duhet të kemi një qasje të dyfishtë.

Me qëllimin e mire per trajnimit të kësaj mendje të trazuar, çfarë duhet bërë?

Do të duhet të edukojmë mendjen në mënyrë të duhur, sipas linjave të Neohumanizmit. Ky edukim Neohumanist do të japë trajnim të duhur për mendjen. Dhe në të njëjtën kohë duhet të ketë praktikë shpirtërore për transformim të duhur psikik. Kjo është ajo që na duhet më shumë. Nuk ka alternativë tjeter.

Publikuar në:

Discourses on Neohumanist Education

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Kënga Jote rrjedh nga përjetësia

Dhe bashkohet me pafundësinë;

Në melodi dhe ritme të panumërta,

Ajo endet drejt hapësirës së kaltër të pafundme.

Askush nuk e di kur filloi,

Edhe kur kapet, nuk mund të mbahet;

Në bërthamën e brendshme të mendjes, ajo vjen dhe shkon

Në një rend të pafund të përfundueshmërisë dhe pafundësisë.

Në këngët e Tua Ti je gjithmonë i pranishëm,

Ti ke zgjuar vibrime në univers;

Ti vallëzon në ritmin e një shpirti që ka arritur përmbushjen

Në ekstazën më të ëmbël hyjnore qe ekziston.




Publikuar në: Saḿgiita: Song, Dance and Instrumental Music

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Shumë njerëz nuk janë të vetëdijshëm për rëndësinë reale të termit “Rádhá”. Rëndësia e vërtetë është kjo: kur mendja njerëzore kupton se asgjë nga kjo botë quinquelementale nuk është e përhershme, se asgjë nuk është absolute apo përfundimtare, se të gjitha mendimet dhe aktivitetet janë jashtëzakonisht të shkurtra dhe kalimtare, se i vetmi realitet është Zoti i Madh dhe thotë:

Unë do të vrapoj vetëm pas Tij, dhe jo pas ndonjë gjëje tjetër”, pikërisht ky mentalitet është Rádhá.

Sa kohë mund të shpresojnë qeniet njerëzore të jetojne gjate?

Njëqind apo njëqind e njëzet vjet më së shumti. Gjatë kohës së Krśńa's, ekzistonte një besim popullor se jetëgjatësia mesatare e njeriut ishte njëqind e njëzet vjet. Më vonë kjo ide ndryshoi dhe njerëzit filluan të besonin se jetëgjatësia mesatare e qenieve njerëzore ishte njëqind e tetë vjet. Ideja e mëparshme përmendet në thënien e Kśaná's:

Nará gajá bishe sha-y tár ardhek bánce hay;

Báish balda tera cháglá bale gela bará páglá.

[Njerëzit dhe elefantët jetojnë për njëqind e njëzet vjet.]

Një kalë jeton për gjysmën e asaj kohe; një dem për njëzet e dy vjet dhe një dhi për trembëdhjetë vjet. Kjo ishte llogaritja e astrologut Baraha.

"Qeniet njerëzore dhe elefantët jetojnë njëqind e njëzet vjet." Askush nuk jeton përgjithmonë, askush nuk ha përgjithmonë. Jo vetëm kaq, nëse në një vakt dikujt i ofrohet më shumë ushqim sesa mund të hajë, ai ose ajo do të duhet ta refuzojë atë: ushqimi nuk është absolut, veshja nuk është absolute, asgjë nuk është absolute… Zoti i Madh është i vetmi entitet real. , i vetmi Entitet Absolut. Sa më shume lëvizin individet drejt Zotit te Madh, aq më shumë ngrihen mendjet e tyre. Kur arrijnë një shkallë shumë delikate dhe te larte të ngritjes, mendja e tyre e përqendruar shpejton drejt Tij me shpejtesine e një shigjete. Një mentalitet i tillë quhet Rádhá. Ai që aspiron të njohë konceptin e Rádhá-Krśńa në thellësi, duhet të ketë një intelekt mjaft të zhvilluar. Bhágavata shástra (Shkrimet e shenjta), te konsideruar si tekstet më autentike mbi kultin bhakti [devocional], nuk japin një shpjegim të kënaqshëm të Rádhá tattva [konceptit të Rádhá]. Edhe ato tekste kanë dështuar.

Çfarë është Rádhá bháva?

Kur aspirantet shpirterore ndiejnë në zemrën e tyre se ekzistenca e tyre është e pakuptimtë pa arritur Zotin Krśńa, se ata nuk mund të mbijetojnë as edhe një moment të vetëm pa ndjerë praninë e Tij të lumtur, ata kanë arritur në skenën e quajtur Rádhá. Devote të tillë nuk dinë asgjë tjetër veç árádhaná [përthithje totale mendore në Krśńa – Suprem]. Ky mentalitet Rádhá gjendet i dukshëm në Vraja Krśńa dhe askund tjetër.

Njerëzit vijnë në këtë botë për një kohë të shkurtër për argëtim dhe lojëra, etj, dhe pastaj shkojnë. Pra, për njerëzit toka është si një stacion udhëtarësh, ku ata nuk do të qëndrojnë për shumë kohë. Ose mund të krahasohet me një salle pritjeje hekurudhore, ku pasagjerë nga vende të ndryshme vijnë dhe ulen së bashku për pak kohë. Në momentin që bie bilbili i trenit, ata harrojnë njëri-tjetrin, marrin çantat dhe nisen për në tren. Ata nuk shikojnë djathtas apo majtas. Zoti i Madh, lord Krśńa është ai tren dhe kjo botë është dhoma e pritjes.

Kjo është një ide e jashtëzakonshme – kjo është Rádhá bháva [realizimi i Rádhá-it], në të cilin árádhaná [përthithje totale mendore në Krśńa – Suprem] është gjëja kryesore.

Zoti eshte nje i vetem dhe është një pa asnjë të dytë – Ekamevádvitiiyam.

Sipas filozofisë Sáḿkhya ka shumë puruśa (Zota,Perendi), por në kultin shpirtëror ka vetëm një ZOT. Ka shumë parime operative, por një Zot; shumë Radha, por një Iśt́a (Kontrollues Suprem), një Bërthamë; vetëm një diell, por shumë planetë dhe satelitë që rrotullohen rreth atij dielli të vetëm. Rëndësia e ekzistencës njerëzore nuk qëndron në filozofi apo në argument, por në garën apo vrapimin pas Zotit te Madh. Ky nocion i bukur nuk do të gjendet askund përveçse në Vraja Krśńa. Nuk ka as një referencë kalimtare për të në ndonjë shkrim të shenjtë apo tekst filozofik.

Më herët përmenda se filozofia Janya Iishvara e Sáḿkhya mund të krahasohet me arin që përdoret si katalizator në përgatitjen e svarńa-ghat́ita makaradhvaja. Ai është aty, pasiv, shikon gjithçka, por nuk bën asgjë në veçanti. Por Krśńa si Puruśottama (Thelbi Kozmik), Krśńa si Táraka Brahma (ura lidhese midis dy boteve), është jashtëzakonisht aktiv (ky koncept i Táraka Brahma është krejtësisht i huaj për filozofinë Sáḿkhya). Ndryshe nga Sáḿkhya puruśa, Táraka Brahma i thërret të gjithë drejt vetvetes: “Ejani, ejani, ejani tek Unë. Unë kam ardhur këtu vetëm për ju dhe vetem për ju. Unë jam me të vërtetë i juaji. Ejani dhe dorëzohuni tek Unë pa asnjë hezitim, pa asnjë rezervë. Unë do të kujdesem për të ardhmen tuaj.” Táraka Brahma i jep njerëzimit këtë siguri të madhe dhe Vraja Krśńa është një mishërim i këtij ushqimi shpirteror.



Source: Vraja Krśńa and Sáḿkhya Philosophy

Published in: Namámi Krśńasundaram

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Cdo njeri – cilido qoftë statusi i tij i jetës, cilido qoftë statusi i tij psikik apo shpirtëror – kushdoqofte dëshiron sukses në jetë. Sa herë që jeni duke bërë diçka, suksesi nuk është në duart tuaja. Suksesi vjen si një reagim. Kur veprimi origjinal është i mirë, reagimi është gjithashtu i mirë, dhe ky reagim është sukses. Për një njeri shpirtëror, për një aspirant shpirtëror, për një shpirt të mirë që i shërben Shoqërisë, vetë shërbimi është çmimi. Ai nuk dëshiron asnjë çmim tjetër, asnjë sukses tjetër.

Supozoni se një njeri po vdes. Ju po e ushqeni dhe e ndihmoni dhe më në fund ai shërohet. Kjo është çmimi. Ju nuk keni nevojë për çmim tjetër më të mirë.

Tani, të gjithë duan sukses. Aktivitetet njerëzore, ekzistenca njerëzore është e trefishtë. Njeriu është i pranishëm në shtresën fizike, trupi i tij është diçka fizike. Për trupin material, fizik, ai kërkon gjëra fizike - ujë, ajër dhe dritë. Ekzistenca e tij është gjithashtu psikike dhe për këtë ai kërkon stimulim psikik. Ekzistenca e tij është gjithashtu shpirtërore; dhe për këtë, ai dëshiron bashkimin me Supremin, që është edhe qëllimi i jetës.

Tani në gjuhen sanskrite, ka tre fjalë të ndryshme për sukses në tre shtresa të ndryshme. Ashtu si ekzistenca njerëzore është e trefishtë, po ashtu edhe shprehja njerëzore dhe veprimtaria njerëzore janë të trefishta. Suksesi i njeriut në shtresat fizike quhet pratiśt́há në sanskritisht. Suksesi njerëzor në shtresat psikike quhet sarvajiṋatá në sanskritisht, dhe suksesi njerëzor në shtresat shpirtërore quhet siddhi në sanskritisht.

Tani, ju thashë se njeriu dëshiron sukses në të tria sferat e jetës. Një herë Párvatii pyeti Shivain:

"O Zot, cili është sekreti i suksesit?"

Këtu, sukses do të thotë siddhi; pra sukses në shtresat shpirtërore. Një njeri i zakonshëm dëshiron sukses në shtresat fizike. Ai sukses njihet si pratiśt́há. Një njeri i zakonshëm është gjithmonë i fiksuar pas kësaj. Një njeri pak i zhvilluar, një njeri i mençur, një intelektual, dëshiron sukses në shtresat psikike, që njihet si sarvajiṋatá. Ai ka më shumë lidhje me sarvajiṋatá sesa me pratiśt́há. Dhe një i devotshëm është gjithmonë pas suksesit në shtresat shpirtërore, domethënë ai dëshiron siddhi. Pyetja e Párvatit ishte:

"Cilat janë sekretet e siddhi, suksesi në kuptimin e siddhi?"

Në përgjigje, Shiva tha: "E dini, ka shtatë sekrete suksesi, shtatë sekrete të Siddhi." Ai tha:

“Phaliśyatiiti vishvásah siddhirprathamalakśańam” – “Unë duhet të jem i suksesshëm në misionin tim”. "Kjo vendosmëri e fortë është sekreti i parë i suksesit". Supozoni se keni një qëllim të lartë, por nuk keni qëndrueshmëri mendore për të ecur drejt këtij qëllimi ideologjik. Atëherë nuk do të kurorëzohesh kurrë me sukses. Duhet të kesh ideologji të lartë dhe në të njëjtën kohë duhet të zhvillosh qëndrueshmërinë për të ecur në atë rrugë. Kështu Shiva tha, supozoni se ju dëshironi të bëni diçka, por miqtë, të afërmit ose armiqtë tuaj nuk duan që ju ta bëni atë punë. Në atë rast, vetëm nëse keni qëndrueshmërinë për të luftuar kundër kaq shumë lidhjeve, vetëm në rrethana të tilla do të jeni të suksesshëm. Kështu Shiva tha, phaliśyatiti vishvásah siddherprathama lakśańam. "Unë duhet të jem i suksesshëm në misionin tim" ky është sekreti i parë i suksesit."

"Dvitiiyaḿ shraddhayá yuktam." Ju duhet të zhvilloni disa shraddhá për Ideologjinë tuaj.

Çfarë është shraddhá?
Në sanskritisht, shrat do të thotë shpirti autentik i se vërtetës. Kur e vërteta ka marrë njohjen universale, atëherë ajo e vërtetë quhet shrat dhe lëvizja mendore drejt asaj shrat, drejt asaj të Vërtete Supreme përfaqësohet nga fjala dhá. Shraddhá do të thotë të pranosh Ideologjinë si të Vërtetën Supreme dhe lëvizja drejt asaj të Vërtete është shraddhá. Një aspirant shpirtëror duhet të ketë shraddhá për qëllimin e tij. Ky është kushti i dytë,sekreti i dyte.

E treta është gurupújanam. Njeriu duhet të ketë respektin e duhur për Guru-në.

Çfarë është Guru?

Fjala sanskrite Guru ka dy pjesë. Është një fjalë e përbërë nga dy pjese. Pjesa e parë gu do të thotë errësirë. Ru do të thotë entitet shpërbërës apo largues. Ai që shpërndan erresiren quhet ru. Guru do të thotë entitet që largon errësirën nga mendja.

Tani, Parama Puruśa (Zoti i Madh ) mëson sekretin shpirtëror të njohur vetëm për Të. Sekreti i tij është i njohur për ATE dhe askush tjetër. Parama Puruśa mëson sekretin e Tij nëpërmjet një mjeti fizik. Pra, mjeti fizik përmes të cilit Zoti i Madh shpërndan të gjithë errësirën e mendjes së aspirantit shpirtëror është Guru. Pra, një aspirant shpirtëror duhet të ketë respektin e duhur për Guru-në. Gurupújanam është sekreti i tretë.

"Samatá bhávo" do të thotë ekuilibër psikik ose balance e plote psikike. Tani, Entiteti Suprem, Parama Puruśa është Paraardhësi Suprem, Krijuesi Suprem, Ati Suprem. Unë mendoj se ju e dini kuptimin e fjalës Zot. Entiteti Suprem, Parama Puruśa krijon pragrything. Ai është gjeneratori. Shkronja e parë e gjeneratorit është G. Ai është operatori i gjithçkaje. Shkronja e parë e operatorit është O. Më në fund, gjithçka shkatërrohet nga Ai. Gjithçka po kthehet tek Ai. Ky shkatërrim nuk është një shkatërrim i tmerrshëm. Është një shkatërrim i ëmbël, duke u kthyer në prehrin e Parama Puruśa. Kështu që Ai shkatërron. Shkronja është D. G-O-D. Ajo fjalë ne anglisht është Zoti.

Ai është Paraardhësi Suprem dhe çdo gjë në këtë Univers është pasardhës i Tij. Ai është Ati Suprem dhe të tjerët janë fëmijët e Tij. Atëherë, kur të gjithë janë fëmijë të Atit Suprem, marrëdhënia midis njeriut dhe te tjereve është ajo e lidhjes vëllazërore. Ju keni një lidhje universale të vëllazërisë, sepse gjithçka e krijuar ka të njëjtin baba. Burimi është i njëjtë. Kur aspiranti shpirtëror e di këtë fakt, ai nuk mund të ketë asnjë lloj kompleksi inferioriteti apo kompleksi superioriteti në mendjen e tij. Ai nuk është inferior ndaj askujt, pasi është një me vëllezërit dhe motrat e tij. Samatá bhávo, faktori i katërt i sekretit, do të thotë se aspiranti shpirtëror duhet të zhvillojë një ndjenjë barazie.

Indriya nigrahah do të thotë, njeriu duhet të ketë frenim të duhur mbi organet motorike fizike dhe sensore . Ndërsa mendoni, duhet të keni kontrollin e duhur mbi mendimet tuaja. Ndërsa bëni ndonjë gjë, duhet të keni kontrollin e duhur mbi marrëdhëniet tuaja. Kjo vetëpërmbajtje e gjithanshme njihet si indriya nigraha. Ky është sekreti dhe faktori i pestë i nevojshëm.

Pramitáhárah: për të ruajtur trupin fizik, ju nevojitet ushqim fizik, ajër, ujë, dritë. Por ushqimi fizik nuk është thjesht për trupin fizik. Ajo ka efektin e saj në trupin shpirtëror. Qelizat e trupit tuaj fizik krijohen nga qelizat që merrni nga ushqimi juaj fizik, dhe trupi juaj psikik gjithashtu ndikohet nga këto qeliza. Pra, gjatë marrjes së ushqimit, duhet të jeni shumë të kujdesshëm. Gjithmonë duhet të përpiqeni të merrni ushqim të ndjeshëm senzient, dhe në raste të rralla mund të merrni ushqim mutativ. Asnjëherë nuk duhet të merrni ushqim statik. Jo vetëm kaq, por dieta juaj duhet të jetë e ekuilibruar. Ju nuk duhet të merrni shumë ose shumë pak ushqim. Ushqimi duhet të jetë i konsiderueshëm. Kur është i balancuar ose i matur dhe, në të njëjtën kohë, i konsiderueshëm, ai lloj ushqimi quhet pramitáhára në sanskritisht. Faktori i gjashtë është pramitáhárah. Faktori i gjashtë i nevojshëm është ushqimi i ekuilibruar dhe thelbësor, i ndjeshëm. Një njeri i pangopur nuk mund të arrijë sukses. Një burrë i pangopur gjithmonë vuan nga kaq shumë sëmundje per shkak te urise. Pra, as nuk duhet të nxisni pangopësinë dhe as nuk duhet t'i nënshtroheni agjërimit për një periudhë të gjatë kohore. Unë kam urdhëruar që murgjit tanë duhet t'i nënshtrohen agjërimit katër ditë në muaj, dy ekádashii, një amávasyá dhe një púrńimá, dhe grhiis, jo murgjit ose familjarët duhet t'i nënshtrohen dy agjërime në një muaj, dy ekádashii në një muaj. Agjërimi përfshihet gjithashtu në fushën e pramitáhára-s, sepse u jep pushim organeve të tretjes dhe e çliron trupin nga kaq shumë sëmundje. Pra, faktori i gjashtë i nevojshëm është pramitáhára.

Pastaj Zoti Shiva thotë, nuk ka faktor të shtatë. E gjashta është e fundit. Tani, kjo përgjigje e Zotit Shiva 7000 vjet më parë ka marrë vlerën e saj edhe sot. Ju, duhet të mbani mend pikat dhe të veproni në përputhje me rrethanat. Kjo do t'ju ndihmojë në suksesin tuaj të gjithanshëm, në arritjen tuaj të siddhi.



Burimi: Seven Secrets

Publikuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Për të kuptuar madhështinë e Tantra-s (spiritualitetit) , njeriu duhet të vazhdojë praktikën shpirtërore. Një jo-praktikues nuk mund të depërtojë kurrë në misteret e Tantra-s.

Disa njerëz kanë përshtypjen e gabuar se, pasi praktika e Tantra-s bazohet në një dashuri të zjarrtë për ideologjinë, nuk ka vend për përkushtim - devocion; ose nëse ka një element përkushtimi, ai është shumë i vogël. Por kjo nuk është e saktë. Përkundrazi, dashuria e Tantras për ideologjinë varet nga parabhakti [përkushtimi absolut]. Prandaj është thënë:

Api cet sudurácáro bhajate mámananyabhák;

Soʼpi pápavinirmuktah mucyate bhavabandhanát.

[Nëse edhe njerëzit më të këqij më adhurojnë Mua me mendje të përqendruar, Unë do t'i çliroj ata nga tre robëritë (fizike, psiqike dhe shpirtërore).]

Dhe së fundi, në lidhje me Parama Brahma, Tantra ka thënë:

Oṋḿ namaste sate sarvalokáshrayáya;

Namaste Cite vishvarúpátmakáya.

Namoʼdvaetatattváya muktipradáya;

Namo Brahmańe vyápine nirguńáya.

Tadekaḿ sharańyaḿ tadekaḿ vareńyaḿ;

Tadekaḿ jagatkárańaḿ vishvarúpam.

Tadekaḿ jagatkarttr-pátr praharttrḿ;

Tadekaḿ paraḿ nishcalaḿ nirvikalpam.

Bhayánáḿ bhayaḿ bhiiśańaḿ bhiiśańánáḿ;

Gatih práńináḿ pávanaḿ pávanánám.

Mahaccaeh padánáḿ niyantr tadekaḿ;

Paresháḿ paraḿ rakśakaḿ rakśakáńám.

Paresha prabho sarvarúpavináshinnanirdeshya;

Sarvendriyágamyasatya.

Acintyákśara vyápakávyaktatattva;

Jagadbhásakádhiisha páyádapáyát.

Tadekaḿ smarámastadekaḿ japámas;

Tadekaḿ jagat sákśiirúpaḿ namámah.

Tadekaḿ nidhánaḿ nirálambamiishaḿ;

Bhavámbodhipotaḿ sharańaḿ vrajámah.

– Mahánirváńa Tantra

Përshëndetjet e mia për Entitetin Vetë-ekzistent, strehën supreme të të gjitha botëve të krijuara.

Përshëndetjet e mia për Njohjen Supreme, të Lartësuarin, të Vetmin Absolut në formën e këtij universi të shprehur.

Përshëndetjet e mia për Entitetin suprem jo-dualist, shpërndarësin e shpëtimit shpirteror.

Përshëndetjet e mia për Brahma-n, Entitetin Gjithë-përhapës dhe Jo-Atributiv.

Përshëndetjet e mia për atë Entitet Suprem që është streha e fundit e të gjithëve, i adhurueshmi suprem, shkaku fillestar i universit, Ai që ka marrë qëllimisht formën e universit.

Përshëndetjet e mia për atë që ka krijuar, mbrojtur dhe shpërbërë këtë univers.

Përshëndetjet e mia për atë Entitet Suprem të Paluajtshëm, Ai pa alternativë.

Përshëndetjet e mia për atë që është frika e të gjitha frikave, i cili është kulmi dhe frika e të gjitha entiteteve të tmerrshme, Fundi Suprem i të gjitha qenieve të gjalla, pastërtia e të gjitha pastërtisë, Kontrolluesi Suprem, që kontrollon edhe personalitetet më të larta të universit. Ai Entitet Suprem është Subjekti i të gjitha subjekteve, Zoti Suprem i gjithçkaje. Të gjitha objektet ose format, përfundimisht bashkohen në Të. Ai nuk mund t'i tregohet askujt. Ai është e Vërteta Supreme, e paarritshme për shqisat. Ai është përtej aftësisë së të menduarit. Ai është i pandryshueshëm. Ai është Entiteti më i përhapur, por në të njëjtën kohë, Ai është edhe i pamanifestuar. Është Ai që i ka dhënë shprehje universit të shprehur; por në të njëjtën kohë Ai është mbi faktorët themelorë nga të cilët është krijuar universi.

Vetëm Atë e kujtojmë, vetëm për Të meditojmë; përshëndetjet e mia për atë Entitet Suprem, forcën dëshmitare të këtij universi të shprehur. Ne kërkojmë strehë në atë anije supreme të universit, i cili është streha më e besueshme.

Publikuar në: Subháśita Saḿgraha

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Anindyánanda Rasa Samádhi

Për të kontrolluar prirjet e ndryshme të mendjes njerëzore ekzistojnë gjëndra dhe nën-gjëndra (endokrine me sekrecion te brendshem) të ndryshme të cilat formojnë qendra të caktuara nervore brenda shtyllës kurrizore. Ata quhen Chakra (ose plexii ne latinisht) në Tantra. Çdo pleksus rregullon një numër të caktuar prirjesh. Hormonet e sekretuara nga këto gjëndra të veçanta ndikojnë në nëngjëndrat përkatëse, gjëndrat e tjera të poshtme dhe vrttis të kontrolluara nga gjëndrat e tyre përkatëse.

Ushqimi dhe pijet që marrim çdo ditë shndërrohen në rasa (lëng), rakta, mish, yndyrë, palcë kockore dhe limfatike etj. Në fund limfa shndërrohen në hormone të llojeve të ndryshme. Hormoni i veçantë i sekretuar nga gjëndra pineale e aspirantit shpirtëror (amtra) shkon në pleksusin e hipofizës. Në atë kohë, nëse mendja e dikujt mbetet e angazhuar në mendime të pastra shpirtërore, hormoni rrjedh nga gjëndra pineale në anën e majtë në gjëndrën e hipofizës dhe më pas në plexiuset e tjera, gjëndrat dhe nëngjëndrat, fijet nervore, qelizat nervore, venat dhe arteriet, etj. Ky fluks i tepërt i hormonit pineal rigjallëron të gjithë plekset e poshtme. Nga ana tjetër, nëse mendja e dikujt mbetet e preokupuar me mendime të vrazhda, atëherë hormoni pineal AMRTA digjet ose shperdorohet në pleksusin e hipofizës. Plexiet dhe gjëndrat e poshtme, për shkak të mungesës së furnizimit me sekrecione pineale, nuk gëzojnë asnjë lloj lumturie shpirtërore. Por kur hormoni pineal rrjedh nëpër plexusin e hipofizës në pleksiin më të ulët, pleksiët e pazhvilluar të trupit bëhen më të shëndetshëm dhe të rigjallëruar. Si rregull, çakrat e sipërme kontrollojnë ato të poshtme. Pra, chakra svadhistána kontrollon chakra múládhára, chakra manipura kontrollon chakras svadhistána dhe múladhára, anáhata kontrollon chakras mańipura, svadhistána dhe muladhára, dhe ájiṋá kontrollon të gjitha chakrat e poshtme.

Në kohën e sekretimit pineal, nëse një sádhaka (aspirant shpirteror) shkon në samádhi (ekstazi shpirterore) - ai ose ajo vizualizon ose përjeton një lloj atmosfere hyjnore rreth çakrës anáhata. Sádhaka kupton se ai ose ajo po përjeton një zhytje hyjnore në atmosferën e shenjtë dhe ndjen një lumturi të papërshkrueshme në zemër. Në atë gjendje të lartë të realizimit shpirteror, çdo objekt i këtij universi duket jashtëzakonisht e ëmbël dhe njeriu përfiton lumturi të pamasë që asnjë objekt materjal i kësaj bote nuk mund ta sigurojë kurrë. Rrezet e diellit, rrezet e hënës, toka, uji, në fakt gjithçka duket dhe manifestohet si nje burim i një rrjedhë te vazhdueshme e nektarit të lumtur hyjnor.

Idaḿ mánusaḿsarveśáḿ bhútánáḿ

Madhvasyá mánúśasya sarváni bhútáni madhuh

Ayámátmá sarveśám bhútánáḿ madhvasya átmanah

Sarvani bhútáni madhuh.

Edhe një armik i betuar te duket në jetë shumë i ëmbël në atë moment. Gjithçka është e ëmbël. Në filozofinë Vaesnava kjo fazë e samádhi quhet madhura bháva (devocioni i embel). Në Tantra quhet anindyánanda rasa samádhi.

Karakteristikat e Anindyánanda Rasa Samádhi

Plekset e ndryshme të trupit rigjallërohen për shkak të sekretimit të bollshëm të hormoneve dhe bëhen më aktive se më parë. Sádhaka gëzon lumturi të pamasë. Për shkak të ndjenjave të tepërta të gëzimit, qelizat nervore dhe fibrat nervore bëhen të paefektshme. Krijohet një marrëdhënie shumë e ëmbël dashurie midis aspiranti shpirteror dhe Zotit te Madh (ose Parama Puruśa ne sanskritisht). Gjatë gjithë përvojës së lumtur ndihet një shije e ëmbël. Kjo gjendje është një nga tridhjetë e dy gjendjet e shquara të lumturisë dhe ekstazes hyjnore që përjetohen nga sadhakat aspirantet shpirterore shumë të zhvilluar. Karakteristikat e veçanta të këtij janë se ai nuk mund të arrihet me përpjekjet personale të dikujt, por vetëm nëpërmjet hirit dhe bekimit të Guru-së.

Natyrisht, për të arritur shpëtimin suprem shpirtëror nuk është e nevojshme që një sádhaka të përjetojë fare samádhi. Për shembull, pasagjerët që udhëtojnë në një tren për në diku ne nje qytet mund ose nuk mund të jenë në gjendje të shohin pamjet e qyteteve nëse dyert dhe grilat e dritareve janë të mbyllura. Edhe pse pasagjerët nuk janë në dijeni të qyteteve nëpër të cilat po kalojnë, ata megjithate arrijnë në destinacionet e tyre. Në botën shpirtërore gjithashtu, aspiranti, ndërkohë që ideon mbi Lartësinë, sigurisht që do të kalojë nëpër faza të ndryshme të realizimit pa qenë domosdoshmërisht i vetëdijshëm për këtë. Kur Táraka Brahma (entiteti kozmik) i gjithëmëshirshëm vjen fizikisht në Tokë në formën e një Sadguru (mjeshtri te madh), Ai i ndihmon aspirantet shpirterore qe e meritojne të arrijnë këtë lloj samádhi (ekstazie). Edhe kur Ai mungon fizikisht në këtë botë, Ai i ndihmon personat që meritojnë ta arrijnë këtë samádhi nëpërmjet guru-ve të tjerë.


Publikuar në: Ananda Marga Filozofia me pak fjalë


Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Është thënë se Bhágavat Dharma qëndron në katër këmbë. Këmbë e parë është Vistára (zgjerim) dhe këmbët e tjera janë Rasa (rrjedha), Sevá (shërbimi) dhe Tadsthiti (Vendosja në Entin Suprem). Dashuria për të Madhin, që e bën njeriun të ecë përpara drejt Tij është baza e "Vistára".

Supozoni se shihni një kodër përpara jush. Së pari ju duhet të shikoni drejt majës dhe më pas të vazhdoni gradualisht drejt. Kërkimi i të Madhit dhe lëvizja drejt Tij është zakon i natyrshëm i të gjitha qenieve të gjalla, por veçanërisht i qenieve njerëzore. Kjo është arsyeja pse "Vistára" është këmba e parë e Bhágavat Dharma.

Brenda çdo personi qëndron një dëshirë e brendshme, e fshehur që eshte "Unë do të eci përpara drejt të Madhit dhe do ta arrij Atë". Të shtyrë nga kjo ide, qeniet njerëzore shkojnë përpara drejt Zotit te Madh. Ata kanë një bindje të fortë “Unë do ta arrijne Atë. Unë duhet ta arrij Atë.” Kjo dëshirë është vetë thelbi i Dharma (praktikes shpirterore), kjo është ajo që i shtyn njerëzit të praktikojnë Dharma (meditim).

Disa njerëz thonë se ka një ndryshim mendimi midis religjioneve të ndryshme. Në realitet, megjithatë, nuk mund të ketë ndonjë dallim mendimi në spiritualitet, sepse praktika shpirterore është një për të gjithë racën njerëzore. Ajo praktike shpirterore është përpjekja për të arritur Zotin e Madh.

Dharmasya tattvaḿ Nihitaḿ guháyám.

Kjo do të thotë, se teoria e Dharma-s, thelbi i Dharma-së, është ngulitur në fjalën "guhá". Kjo do të thotë, ndjenja e "ahaḿ" (bërjes) i një personi është i shtrirë i qetë ose i fshehur në kuptimin "Unë jam". Në Sankrita, ky kuptim i "Unë jam" quhet "guhá". Kjo është arsyeja pse në asnjë rrethanë nuk mund të ketë ndonjë dallim mendimi midis Dharmave të ndryshëm ose ndonjë keq ndjerje reciproke në lidhje me Dharma. Nëse dikush thotë se ka dallim Dharmik midis atij dhe nje tjeter personi, unë e quaj atë bisedë të pahijshme. Ata që flasin në mënyrë të tillë janë injorantë për praktiken shpirterore.

Dëshira e jashtme e mendjes njerëzore varet nga teoria e zgjerimit (vistára). Vetëm kjo është Spiritualitet. Kjo është arsyeja pse Dharma është për çdo qenie njerëzore; me të vërtetë, është për të gjithë universin. E vetmja Dharma për këtë tokë dhe gjithë kozmosin gjithashtu, është të duash Zotin e Madh dhe të nxitosh drejt Tij për shkak të asaj dashurie. Dharma ishte një në të kaluarën, sot është gjithashtu një, madje edhe në të ardhmen do të mbetet një.

Njerëzit e marrin paqen nga kjo praktike shpirterore. Prandaj është detyrë e çdo njeriu të praktikojë Meditimin në çdo sektor, në çdo shtresë të jetës dhe më pas të organizojë të gjithë shoqërinë njerëzore me kete praktike shpirterore si bazë të saj.

Në asnjë rrethanë nuk mund të ketë ndonjë ndryshim Dharmik. Përkundrazi, njerëzit aspirante shpirterore i duan të gjithë, sepse për ta të gjithë janë pasardhës të Zotit te Madh dhe ky kozmos është krijimi i Tij. Kjo është arsyeja pse është me të vërtetë detyra e çdo personi të krijojë një marrëdhënie dashurie dhe harmonie me çdo qenie të krijuar prej Tij dhe ta shprehë atë dashuri duke i shërbyer shoqërisë.

Mbani mend se keni ardhur në këtë botë për praktikën e spiritualitetit dhe për të krijuar miqësi, dashuri dhe harmoni në shoqërinë njerëzore. Ata që i përmbahen shtegut të praktikes shpirterore do të jenë fitimtarë për përjetësi.


Publikuar në: Ananda Marga Karma Sannyása me pak fjalë

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Me përparimin shpirtëror, mendja rritet në madhësi, mendja rrit perimetrin e saj, derisa në fund të shkrihet në Entitetin Suprem. Gjatë këtij përparimi, një aspirant shpirtëror do të zhvillojë shumë aftësi ose atribute, por duhet gjithmonë të jetë vigjilent që këto aftësi të mos e devijojnë nga rruga e zgjedhur, nga qëllimi i çmuar.

Cili është kuptimi i aftësisë dhe të menduarit?

Aftësia do të thotë një lloj cilësie ose atributi i veçantë që ndan një entitet nga entitetet e tjera. Të menduarit është subjektivizimi i objektivitetit të jashtëm; domethënë, krijimi i një objekti të jashtëm brenda pllakës mendore dhe bërja e tij pjesë e ekzistencës së brendshme.

Të menduarit duhet të bëhet në një mënyrë metodike. Për shembull, përpiquni të imagjinoni një elefant të llojit indian ose afrikan. Për të menduar për këtë, duhet të filloni nga bishti dhe të vizualizoni të gjitha pjesët e trupit të elefantit në mënyrë sistematike. Nëse janë dhëmbët, ai duhet të jetë mashkull. Nëse kafka është e vogël dhe trupi i rëndë, është lloj afrikan. Nëse kafka është e madhe dhe trupi më pak i rëndë, atëherë është lloj indian. Të menduarit sipas një metode quhet "të menduar metodik".

**Dituria duhet të përcillet në këtë mënyrë metodike.** Nuk duhet të përcillet në një mënyrë të nxituar, sepse boshllëqet e krijuara nga një mënyrë e tillë shkatërrojnë vazhdimësinë intelektuale.

**Tani, çfarë është kuptimi i "zbulimit", "shpikjes" dhe "kujtesës"?**

"Zbulim": "dis" + "mbulo"; "dis" do të thotë "kundër", "anti" ose "jo". Pra, "zbulim" i referohet asaj që ekziston, por nuk është e njohur për ne. "Zbulimi" do të thotë "heqja e mbulesës dhe njohja e asaj që ishte aty, por nuk ishte e njohur". Për shembull, Vasco da Gama zbuloi Kepin e Shpresës së Mirë gjatë kërkimit të tij për Indinë dhe "tokën e kokosit", ose Kerala – India Jugore.

**Shpikje**: "in" (parashtesë) – "vent" (folje rrënjë) + "ion" (mbiemër). Do të thotë "të gjesh diçka që nuk ekzistonte më parë dhe pastaj ta njohësh"; për shembull, sakarina.

**Kujtesë**: "re" + "member". "Member" do të thotë "në ekzistencë". A jeni anëtar i Klub Gym? Do të thotë që jeni në ekzistencë me Klub Gym. "Kujtesa" do të thotë "të sjellësh përsëri atë që ishte në ekzistencë nën një mbulesë të errët". Kur perdeja e errët hiqet, dikush kujton. Kujtesa përfshin heqjen e pabula të tjera, zvogëlimin e masës së paraqitjeve.

**Të menduarit e përqendruar quhet "meditim".** Si mund të zhvillohet të menduarit e përqendruar? Supozoni se doni të vizualizoni çfarë po bën z. S në qytetin e Berlinit. Si do të praktikohet ky meditim? Kjo lidhet me diçka fizike dhe me shumë ngjyra, kështu që filloni me cakrën e Vishuddha-s, e cila kontrollon idenë e ngjyrës. Pastaj duhet të vizualizoni gjëndrat dhe nën-gjëndrat: Brhaspati Granthi [gjëndra tiroide] dhe Brhaspati Upagranthi [gjëndra paratiroide]. Kjo është faza e parë. Pastaj vijmë te kúrma nád́ii [nerv sinusoid], dhe në fund te qeliza kontrolluese e trurit. Kjo është procesi i tërheqjes ose pratyáhára. Pastaj vizualizoni panoramën, tingullin, ngjyrën dhe përqendrohuni në objektin e meditimit. Kjo është sekreti i brendshëm. Për të vizualizuar erën, duhet të filloni nga cakra múládhára. Nëse është me një erë të vetme, do të marrë më pak kohë; në rast të një objekti me shumë erë, do të marrë pak më shumë kohë. Në këtë mënyrë, duhet të tërhiqni mendjen dhe ta sillni atë në qelizën e veçantë të trurit brenda kafkës. Është e nevojshme të njihni biologjinë e strukturës njerëzore. Por aspirantët shpirtërorë nuk do t'i japin asnjë rëndësi fuqive okulte. Nuk është qëllimi i tyre. Ata do t'i japin rëndësi vetëm Entitetit Suprem.

Çdo qelizë ka një pikë kontrolli. Pika e kontrollit të të gjitha pikave kontrolluese të të gjitha qelizave është cakra Guru – pika e përbashkët e kontrollit. Cakra sahasrára është emri psikologjik dhe cakra Guru është emri fizik. Cakra sahasrára nuk ka një strukturë trupore. Vendndodhja e saj shpirtërore është në pjesën e jashtme të kafkës (pika quhet Brahmarandhra). Cakra Guru është brenda kafkës dhe është pika kontrolluese e të gjitha pikave kontrolluese të të gjitha qelizave të trurit në planin fizik, psikik dhe shpirtëror. Në cakrën Guru qëndron potencialiteti suprem i gjithëdijenisë. Njohja e Entitetit Suprem do të thotë njohja e sekreteve të të gjitha qelizave. Funksionet e ulëta të mendjes së përzier dhe shpirtit mund të kontrollohen edhe nga magjistarë të ngritur, por pjesa e sipërme është përtej fuqisë së tyre. Në pjesën e sipërme të mendjes së përzier, intelektualiteti i lartë shkrihet me spiritualitetin.

**Tani, cili është ndryshimi midis të menduarit të thellë dhe meditimit?** Ju tashmë dini çfarë është të menduarit e thellë. [Të menduarit e thellë është të menduarit në mënyrë të thelluar për çdo temë.] Meditimi është përpjekja për ta bërë ndjenjën e "Unë" të përkojë me formën subjektivizuar. Sepse është përkim i ndjenjës së "Unë", është të menduarit i përqendruar. Me fjalë të tjera, përpjekja për ta bërë pikën kontrolluese të ndjenjës së "Unë" të përkojë me ndonjë formë tjetër subjektivizuar quhet meditim.

Rrjedha mendore lidhet si me teorinë ashtu edhe me praktikën. Kur mendja njësi vendoset në paralelizmin psiko-shpirtëror, quhet "ide", ndërsa konceptimi psikik i paralelizmit psiko-shpirtëror quhet "ideologji". Kur idea mban rregullim me gjëndrat dhe nën-gjëndrat, quhet "ideacion". Por për të realizuar paralelizmin psiko-shpirtëror, kërkohen njohuri, veprim dhe devocion. Në gjuhën shpirtërore, kur rrjedha mendore drejtohet drejt qëllimit, domethënë, Entitetit Suprem, quhet "përqendrim", por në terma metafizikë, është një koncept i dharmës. Të menduarit i përqendruar çon në zhvillimin e ideve pozitive dhe fuqive okulte në procesin e rrjedhës së vazhdueshme mendore drejt qëllimit. Në procesin e meditimit përfshihen gjërat e mëposhtme – qelizat e trurit, psikologjia e ngritur ose e përqendruar, të menduarit i përqendruar, cakra Guru dhe devocioni i fundit. Të gjitha këto përdoren në dhyána yoga [yoga meditacionale], e cila në fund e vendos sádhakan [aspirantin shpirtëror] në gjithëdijeninë e plotë: Rtambhará tatra prajiṋá ["Intelekti në atë fazë bëhet gjithëdijeni"].

Një formë apo tjetër e ideologjisë duhet të lidhet me meditimin, ndërsa ideacioni lidhet me pleksuset, gjëndrat dhe nën-gjëndrat, dhe me një ide të qartë. Për ideacionin, baza është idea, por për meditimin, baza është ideologjia.

Tarka – vimarsha – viveka. Supozoni se ka dy ide të kundërta. Ideja fillestare është tarka dhe ideja kundërshtuese është vimarsha. Këto të dyja do të prodhojnë një rezultante që quhet viveka ose "ndërgjegje". I gjithë ky proces quhet vicára. Kur dikush lëviz përgjatë rrugës së vivekës, kjo lëvizje quhet "racionalitet". Tani, duke shmangur lakimet e panevojshme, duke shmangur pengesat e panevojshme dhe kohëzgjatjen, kur rruga është e drejtë, ajo rrugë e drejtë është racionalitet.

Puna e pesë mijë njerëzve mund të bëhet nga një njeri me një makinë. Nëse një makinë e tillë ultra-moderne futet në industri, sigurisht që do të kursejë punë. Kjo është racionalizimi – racionalizimi në fushën e industrisë. Ju mund ta quani atë "racionalizim fizik".

Tani, çfarë është racionalizimi psikik? Është përpjekja për të racionalizuar besimet dhe praktikat fetare dogmatike, por parimi mbetet i njëjtë. Tradicionalizmi duhet të racionalizohet. Lakimet duhet të shmangen dhe drejtësia duhet të adoptohet. Kjo është ajo që është bërë në filozofinë Ananda Marga. Ananda Marga nuk pranon lakime. Ajo adopton një rrugë të drejtë. Ju mund ta quani atë racionalizim psiko-shpirtëror. Tradicionalizmi është i tejkaluar. Koha kërkon racionalizim. Racionaliteti dhe racionalizimi ofrojnë hapësirë për evolucionin fizik, psikik dhe psiko-shpirtëror.

Subjektiviteti është i dy llojeve – mendor dhe shpirtëror. Në subjektivitetin mendor, mendja shkrihet në subjektivitetin e saj të përmirësuar, dhe në subjektivitetin shpirtëror, mendja shkrihet në spiritualitet.

Zona e mendjes varet vetëm nga pabula e saj subjektivizuar. Zona e pabulës subjektivizuar rrit ose zvogëlon juridiksionin e mendjes. Pabula subjektivizuar kanë perimetrin e tyre të caktuar. Supozoni se shihni fytyrën e një personi pastaj mbyllni sytë. Tani, supozoni se krahasoni sa pjesë e fushës mendore është zënë nga kjo imazh. Thuaj një e katërta. Pastaj përpiquni ta rrisni madhësinë e tij. Përsëri përpiquni ta rrisni madhësinë deri në kapacitetin tuaj. Ky është juridiksioni i mendjes suaj. Kjo është pabula subjektivizuar. Kur po shihni një objekt të jashtëm me sytë tuaj, kjo është pabula objektivizuar. Mendja juaj ka më shumë hapësirë se pabula objektivizuar. Prandaj juridiksioni i mendjes varet nga pabula subjektivizuar, jo nga pabula objektivizuar. Objektet e jashtme janë pabula objektivizuar.

Diversifikimi i pabulës është i mundur në sferat fizike dhe psikike, por jo në sferën shpirtërore. Në sferën fizike, transmutimi i brendshëm dhe i jashtëm i pabulës është i mundur. Në sferën psikike, vetëm transmutimi i brendshëm është i mundur. Në sferën shpirtërore, diversifikimi nuk është i mundur.

Ndryshimi i pabulës psikike ose mendjes është i rrezikshëm në njëzet e pesë përqind të rasteve. Nëse ka mospërputhje, ekziston çdo mundësi e çmendurisë. Në rastin e ndryshimit të mendjes, do të ketë një ndjesi të jhin-jhin [ndjesi e ngacmimit në nerva] dhe pastaj personaliteti do të ndryshojë. Ndërsa ndryshon shpirtin, ekziston gjithashtu rreziku i vdekjes. Nëse nuk ka përshtatje, personi do të vdesë brenda dy ose tre ditësh. Ashtu siç mund të bëhet transmutimi në pabulën fizike jashtë, mund të bëhet edhe brenda me aplikimin e mikrovitave.

Supozoni se ka dy njerëz të së njëjtës racë ose nën-race. Supozoni se janë Austriko-Negroidë. Njerëzit e Bengalit të Jugut, Orisas Jugore, Andhra Bregdetare dhe Tamil Nadus Lindore janë Austriko-Negroidë. Supozoni se njëri ka lëkurë dhe buzë më të holla se tjetri. Ndërsa shtrihen në dysheme, personi me lëkurë më të hollë do të ndiejë se toka është më e fortë dhe më e ftohtë, ndërsa tjetri do ta ndiejë se është më e butë dhe më e ngrohtë. Nëse karakteristikat raciale të një personi ndryshohen, atëherë i gjithë personaliteti do të ndryshojë. Nuk pranoj asnjë barrierë racore. Të njohësh dallimet nga njeriu në njeri është marrëzi e plotë. Brenda, nuk ka asnjë dallim midis një personi dhe tjetrit – nuk ka asnjë dallim themelor midis një qenieje njerëzore dhe një tjetër.

Sa më i madh të jetë perimetri i pabulës subjektivizuar, aq më i madh është juridiksioni i mendjes së përmirësuar. Pabula shpirtërore e një individi ndikon në procesin e diversifikimit dhe transmutimit të pabulës në mendjet e njerëzve të tjerë. Me mendimet tuaja të devotshme, mund të diversifikoni valët e mendimeve të të tjerëve. Kjo është gjithashtu një shembull i diversifikimit. Nëse ideoni mbi dikë në një mënyrë të devotshme, objekti – domethënë, personi – do të ndryshojë përkatësisht.

E gjithë bota kërkon shërbimin tonë: në sferën fizike, psikike, shpirtërore, socio-ekonomike dhe politike. Nuk toleron asnjë vonesë.


--

Burimi: Ideacioni dhe Meditimi

Publikuar në: Psikologjia e Yogës

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Katër Fazat e Meditimit

Faza e parë:

Faza e vështirësisë. Të gjitha aktivitetet e mendjes janë të drejtuara ndaj citta, shtresa më e trashë e mendjes. Medituesi ka shumë vështirësi, si të brendshme ashtu edhe të jashtme. Medituesi ndjen vështirësi të brendshme sepse mendimet e tij/saj të pakontrolluara po vrapojnë si kafshë të egra. Dikush arrin disa sekonda kontroll mbi mendimet e veta, dhe pastaj ato ikin sërish me vrap, duke u endur si kuaj te eger të pa mësuar. Ka gjithashtu shumë pengesa të jashtme, sepse miqtë dhe të afërmit e fillestarit aspirant shpirteror kundërshtojnë meditimin e tij/saj. Ata kanë frikë se personi do të shkëputet nga bota dhe nga familja e miqtë e tij/saj dhe do t'i lërë ata e të bëhet murg apo murgeshë. Kështu që këto shpërqendrime të brendshme dhe presionet e jashtme testojnë durimin dhe vendosmërinë e personit që fillon praktikën shpirtërore.

Faza e dytë:

Fillimi i suksesit. Të gjitha aktivitetet mendore tani janë të drejtuara nga shtresa e radhës më e lartë e mendjes. Kjo është një fazë shumë më pak e vështirë, dhe nganjëherë është shumë e këndshme. Mendimet që më parë ishin si kuaj të egër janë trajnuar deri diku. Herë pas here, dhe për periudha të shkurtra kohe, mendja është e kontrolluar. Gjatë kësaj kohe medituesi shijon një shije të ekstazës dhe lumturisë shpirtërore, dhe lotët e lumturisë i rrjedhin nëpër faqet e tij/saj. Në këtë fazë gjithashtu, presionet e jashtme reduktohen, pasi miqtë dhe të afërmit e personit kuptojnë se nuk mund ta dekurajojnë atë nga meditimi dhe më në fund e pranojnë praktikën shpirtërore të tij/saj.

Faza e tretë:

Faza ku zhvillohen disa fuqi mendore dhe shpirtërore. Të gjitha aktivitetet mendore tani janë të drejtuara nga shtresa më e lartë e mendjes. Në këtë fazë medituesi merr kontroll mbi mendjen dhe shqisat ose organet motorike të tij/saj, dhe ky kontroll i jep personit disa fuqi mendore ose mbinatyrore okulte. Kjo është një shenjë e përparimit të madh, një hap i madh përpara, por është gjithashtu një fazë shumë e rrezikshme. Medituesi mund të dehet nga fuqia e re e mendjes së tij/saj dhe mund të joshet për ta keqpërdorur atë (ta përdorë në mënyrë të gabuar). Dikush mund ta zemërojë personin dhe ta provokojë atë që të përdorë fuqinë në mënyrë të gabuar, dhe kjo do të sjellë rënien shpirtërore të tij/saj. Keqpërdorimi i çdo lloj fuqie është i keq; madje edhe keqpërdorimi i fuqisë fizike, trupore, sjell rënien dhe degradimin e dikujt. Fuqia e korrupton pronarin e saj, dhe fuqia absolute e korrupton një person në mënyrë absolute, nëse nuk ka gjithashtu ndonjë forcë për të kontrolluar fuqinë.
Medituesi duhet të lutet vetem për Vetëdijen Supreme dhe asgjë tjetër. Medituesit nuk duhet të kërkojnë asnje fuqi të kësaj bote, edhe nëse me meditimin e tyre zhvillojnë forcën për ta kontrolluar atë fuqi. Nëse Vetëdija Supreme është kaq e fuqishme saqë mund të japë fuqi të kësaj bote dhe forcën shpirtërore për të kontrolluar atë fuqi, pse të mos lutemi për Vetëdijen Supreme vetë? Fuqitë shpirtërore mund të jenë të kënaqshme për disa njerëz, por në të vërtetë ato janë thjesht ajo që medituesi duhet të marrë, që vjen në një formë tjetër.
Ka një histori interesante për ta ilustruar këtë. Njëherë një dorë e tharë magjike e një majmuni iu dha një aspiranti shpirtëror, si një bekim (dhuratë shpirtërore) për veprat e tij të mira. Kjo dorë do të përmbushte tre dëshira. Për dëshirën e parë, njeriu kërkoi një pasuri prej pesëdhjetë mijë dollarësh – dhe papritmas pati një trokitje në derë. Një burrë u shfaq me paratë! Burri dhe gruaja e tij ishin të gëzuar! Por pastaj ata zbuluan se paratë ishin pagesa e sigurimit për djalin e tyre të vetëm, i cili kishte vdekur papritmas në një aksident. Njeriu, me dëshirën e tij të dytë kërkoi që djali i tij të [kthehej tek ai]. Kishte një zhurmë në derë. Burri hapi derën dhe aty qëndronte skeleti i djalit të tij, duke trokitur në derë! Burri u tmerrua dhe kapi dorën e majmunit dhe bërtiti që ta largonte skeletin. Skeleti u zhduk – por dëshira e tretë dhe e fundit ishte konsumuar dhe fuqia e dorës ishte shterur. Njeriu kishte marrë pesëdhjetë mijë dollarë, por kishte humbur djalin e tij.

Faza e katërt:

Të gjitha aktivitetet mendore janë të drejtuara ne shtresen më e lartë, më e pastër dhe më e hollë e mendjes, drejt Vetëdijes Supreme brenda medituesit. Në këtë fazë medituesi realizon vetveten e vërtetë dhe bashkon mendjen e tij/saj individuale me oqeanin e pafund të lumturisë, Brahma.

Publikuar ne: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Jeta e të gjitha qenieve të tjera është për kënaqësinë materiale, por jeta njerëzore është për qëllime më të larta, për diçka të hollë, diçka më të lartë, diçka më të ngritur. Ekzistojnë disa prirje që janë të përbashkëta si për njerëzit ashtu edhe për kafshët, por ideja e vjetër e logjikës se njeriu është një "kafshë racionale" nuk mbështetet nga ne. Ne themi se njeriu nuk është një kafshë racionale. Nëse themi se njeriu është një kafshë racionale, atëherë njeriu vjen në kategorinë e kafshëve. Po, njeriu është një qenie e gjallë, por njeriu nuk është një kafshë.

Ne themi se jeta njerëzore është një rrjedhë ideologjike. Rrjedha ideologjike është njeriu, ajo është jeta njerëzore; dhe aty ku nuk ka rrjedhë ideologjike është kafshë.

Por çfarë duhet të bëjë njeriu?

Njeriu duhet të bëjë vetëm praktikë shpirtërore, vetëm sádhaná. Por për të mbajtur trupin, njeriu ka nevojë për ushqim, për veshje, për trajtim mjekësor, për arsim, për kaq shumë gjëra; dhe këto janë detyra të botës. Por kur merret me detyrat e botës, natyrisht që njeriu largohet nga detyra e tij shpirtërore. Dhe prandaj madhuvidyá [praktika e të kujtuarit që gjithçka është Brahma] thotë se sa herë që dikush duhet të bëjë ndonjë punë , çfarë duhet të bëjë? T'i atribuojë natyrën e Brahmës asaj detyre . Kështu që, ndërsa kryen detyrat, nuk po humbet kohën, por po bën praktikë shpirtërore. Sepse shpirtërorja është imponuar, i është atribuar asaj pune. Kuptoni?

Tani ju e dini që ka një mantra të njohur –

Pitrpuruśebhyo namah rśidevebhyo namah.

Brahmárpańaḿ Brahmahavir Brahmágnao Brahmańáhutam;

Brahmaeva tena gantavyaḿ Brahmakarma samádhiná.

[Përshëndetje për paraardhësit, përshëndetje për rśi-të që janë perëndi.

Akt i ofrimit është Brahma; ajo që ofrohet është Brahma;

ai të cilit i bëhet oferta është Brahma; dhe personi që bën ofertën është Brahma.

Një person do të bashkohet me Brahma-n pasi të përfundojë detyrën që i është caktuar atij/asaj nga Brahma.]

Duhet ta dini kuptimin e saj. Ajo ka afërsinë më të ngushtë me këtë madhuvidyá, që është, ky atribuim i natyrës së Brahmës punëve qe beni.

Gjëja e parë është, çfarë?

Pitrpuruśebhyo namah. Pitrpuruśebhyo namah.

Ju jeni në këtë botë, por para jush ka ardhur kaq shumë njerëz. Australopiteku ishte një kafshë e vjetër që ishte pararendësi i njeriut modern dhe ishte në këtë botë rreth Një milion vite më parë.
Diku gjatë Epokës Pliocene. Para saj ishte Miocene, Oligocene, Mesozoik... Kjo është Epoka Kenozoike që po vazhdon tani në këtë tokë, sipas arkeologjisë. Tani ju e dini, shumë njerëz kanë ardhur, dhe ju jeni pasardhës të atyre njerëzve të vjetër që erdhën këtu dhe u larguan nga kjo botë shumë kohë më parë. Ju jeni pasardhësit e tyre. Për të gjithë paraardhësit tanë që erdhën në këtë botë dhe u larguan nga kjo botë. Ka ardhur kaq shumë njerëz, kaq shumë miliona njerëz, gjatë dhjetë lakh viteve të fundit. Pra, Pitrpuruśebhyo namah. "Unë bëj namah për ata njerëz," sepse jam vazhdimësi e atyre njerëzve në rrjedhën e racës njerëzore.

Dhe rśidevebhyo namah. Gjatë kësaj periudhe të gjatë janë shpikur kaq shumë gjëra nga kaq shumë njerëz të mëdhenj. Njerëzit e mëdhenj njihen si rśi. Personi që shpiku penicilinën është një rśi; ai që shpiku aeroplanin është një rśi; makina, një rśi; televizioni, një rśi. Ka ardhur kaq shumë rśi, dhe ata që shpikën qerret me buaj, ata ishin gjithashtu rśi. Në atë epokë të errët, personi që shpiku qerren me buaj ishte gjithashtu një rśi. Ka ardhur kaq shumë rśi, dhe në epokën e tyre ata ishin personalitete që shkëlqenin. Ne mund ose nuk mund t'i njohim ata në këtë gjysmën e dytë të shekullit të njëzetë, por në epokat e tyre ata ishin personalitete që shkëlqenin. Pra, rśidevebhyo namah – "Unë gjithashtu bëj namah për ata rśi që shpikën kaq shumë gjëra." Dhe koleksioni i shpikjeve të tyre është qytetërimi modern njerëzor.

Personi që e filloi i pari këtë thurje. Tani po përdorni triko. Rśidevebhyo...

Brahmárpańaḿ. Tani po ofroj diçka për Brahma. Çfarë po ofroj? Përulësinë time. Respektin tim. Mirësinë time. Dashurinë time. Pra, Brahmárpańaḿ. Veprimi i mirë i ofrimit. Ofrimi është një veprim. Arpańa – ofrimi quhet arpańa në sanskritisht. Tani ky proces ofrimi, ky veprim, çfarë është? Është Brahma. Kjo është, unë i kam atribuar natyrën e Brahmës këtij veprimi të ofrimit. Kuptoni? Brahma-ësia është atribuar edhe kësaj foljeje. Cila folje? – ofrimi. Po ofroj diçka. Pra, Brahmárpańaḿ. "Ofrimi është Brahma," sepse natyra e Brahmës i është atribuar asaj. Brahmárpańaḿ.

Brahmahavih – "dhe objekti që po ofroj është gjithashtu Brahma." Brahmahavih do të thotë – "Po ofroj," kjo folje, ky veprim i ofrimit, është Brahma – dhe tani objekti i ofrimit është Brahma. "Ajo që po ofrohet, ky send, është gjithashtu Brahma" – Brahmahavih.

Publikuar ne: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Këto janë tri shtresat themelore të universit të manifestuar: fizike, metafizike dhe shkakësore. Përtej tyre është një sferë transcendental. Po ashtu, edhe tek njeriu ekzistojnë tri shtresa: e ashpër, e hollë dhe shkakësore. Për më tepër, ekziston edhe një ndërgjegje e reflektuar. Nuk ka vend për ndonjë zhvillim në sferën e ndërgjegjshme sepse “Atman”-i është një entitet transcendental i pa-attributuar. Aty ku ekziston papërsosmëria dhe përkohësia, ekziston hapësira për zhvillim. Lëvizja nga papërsosmëria drejt përsosmërisë quhet përparim. Nuk mund të ketë zhvillim në sferën transcendental që është e përsosur dhe e përjetshme, megjithatë, ekziston hapësirë e plotë për të në botën mendore. Trupi i ashpër përbëhet nga pesë faktorë elementarë, të cilët nuk janë gjë tjetër veçse manifestimi i ashpër i Makrokosmosit. Këta faktorë themelorë janë pjesë përbërëse e trupave fizikë të të gjitha qënieve të krijuara.

Ai që është origjina e të gjitha qënieve është Entiteti Suprem. Entiteti Suprem u përket të gjithëve, në mënyrë të barabartë. Të gëzosh mbrojtjen dhe të shijosh universin e manifestuar të Entitetit Suprem është e drejta e lindjes për secilën qenie. Askush nuk ka të drejtë të grumbullojë pasuri të tepërt. Grumbullimi dhe dëshira për më shumë pronë materiale është një krim ndaj shoqërisë dhe një mëkat ndaj Zotit. Kjo është një veprim shumë imoral dhe antisocial. Të luftosh për interesat e tilla të vetme dhe të zhvillosh një luftë kundër këtyre aktiviteteve antisociale është e drejtë dhe e shenjtë.

Trupi fizik është i papërsosur dhe i përkohshëm, sepse është nën lidhjen e kohës, hapësirës dhe individit. Njerëzit kanë një dëshirë të pandalshme dhe të fuqishme për t'u çliruar nga lidhjet e relativitetit. Nëse nuk do të kishte një dëshirë të tillë, nuk do të kishte zhvillim intelektual. Ata që luftojnë gjithë kohën për ekzistencën fizike kanë pak kohë për zhvillim mendor. Problemi i bukës dhe gjalpit do të pengojë zhvillimin e mendjes. Garantimi i mundësive të barabarta dhe nevojave minimale të jetës për të gjithë është një domosdoshmëri për ngritjen dhe evoluimin e integruar të personalitetit të njeriut.

Trupi fizik nuk mund të arrijë çlirimin nga lidhjet e trefishta të kohës, hapësirës dhe individit. Ekzistojnë dhe do të ketë variacione relative në shkallën e lidhjes nga individi në individ, por sido që të jenë raportet e ndryshimeve, secili do të duhet të luftojë vazhdimisht për përparimin e tij intelektual. Përndryshe, nuk do të ketë rritje mendore. Lufta është thelbi i jetës dhe mosveprimi është vdekje. Shmangia e luftës është hipokrizi.

Elementët bazë dhe interesat vetjake që nuk dëshirojnë të shohin një njerëzim të lirë dhe të prosperuar, shpikin dhe propagandojnë lloje të ndryshme të "izmave" për të shfrytëzuar dhe për të përçarë masat e paditura nën maskën e dogmave pa jetë. Në emër të "izmave", ata mbjellin farën e përçarjes në shoqëri për të përjetësuar makinerinë e tyre shfrytëzuese. Shoqëria njerëzore është një dhe e pandashme. Nuk ka dallim themelor midis një njeriu dhe një tjetri. Të gjithë marrin lëngun jetësor nga e njëjta burim. Prandaj, biseda për përçarje dhe diferencim është kundër njerëzimit.

Në entitetin Makrokosmik, bota më e hollë është mbi atë më të ashpër. E njëjta gjë ndodh në entitetin mikrokosmik. Njerëzit duhet ta lidhin veten me skafin për përparimin e tyre intelektual. Përndryshe, mendja do të kërkojë pastrimin e gjërave të ashpra. Si pasojë e mendimeve të ashpra ose të përhershme, mendja do të kthehet në materie. Mendja nuk mund të mbetet e palëvizshme. Prandaj, secili duhet të mendojë për fenomene më të larta dhe më të hollë ose të marrë idetë e Vetes Kozmike.

Trupat mendorë të ashpër dhe të hollë janë pjesë e trupit psikik të Paramátman-it. Prandaj, nuk mund të injorojmë askënd. Ashtu si çdo njeri ka të drejta të barabarta për shfrytëzimin e duhur të potencialeve materiale për ruajtjen e ekzistencës së tij fizike, gjithashtu secilit duhet t'i jepen mundësi të barabarta për përparimin e tij mendor. Kompleksi i inferioritetit është një lloj sëmundjeje mendore. Ka shumë persona që e ndjejnë veten inferior dhe të pavlerë për shkak të varfërisë, mungesës së edukimit dhe padrejtësisë sociale. Njerëzit e virtytshëm dhe mirëdashësit e shoqërisë do të duhet të organizojnë një trajtim të duhur për këta individë dhe për njerëzimin në vuajtje. Por është për të ardhur keq që liderët e ashtuquajtur fetarë kanë kultivuar të tilla komplekse prej kohësh të gjatë. Duke propaganduar lloje të ndryshme të "izmave" ata kanë shfrytëzuar masën e përbashkët. Nëse mbështetësit e tilla parimeve përçarëse në sferat fizike janë djaj, atëherë mbrojtësit e tilla teorive të dëmshme në sferën intelektuale janë djaj të rafinuar. Zhvillimi mendor nuk është i mundur pa përpjekje të vazhdueshme për të çliruar veten nga lidhjet fizike dhe, në mënyrë të ngjashme, nëse nuk ka përpjekje të pandërprerë për emancipimin intelektual, nuk do të ketë përparim në botën shkakësore. Ndjekja intelektuale është thelbësore për zhvillimin intuitiv, megjithëse ndjekja intelektuale mund të sjellë vetëm një liri të përkohshme.

Çdo lëvizje është pulsative, si në sferën fizike ashtu edhe në atë intelektuale. Zakonisht kjo nuk është e dukshme në sferën fizike. Pulsacioni do të thotë kombinimi i pauzës dhe shpejtësisë. Aty ku përjetohet faza e pauzës në sferën intelektuale, kjo pauzë është ajo që e quajmë liri intelektuale. Faza e mendjes kur bëhet e lirë nga dyshimet dhe problemet për pak kohë është gjendja e pauzës ose lirisë intelektuale. Forca psikike që krijohet për shkak të përplasjeve në sferën intelektuale godet mendjen shkakësore dhe e zbërthen atë. Kjo përfundimisht rezulton në shndërrimin e mendjes shkakësore në ndërgjegje (vetvete). Fakulteti intuitiv që shfaqet për shkak të përplasjeve në sferën intelektuale e kthen mendjen në ndërgjegje. Por ndjekjet intelektuale nuk duhet të drejtohen drejt çështjeve fizike. Lumi mendor mund të rrjedhë në të dy drejtimet: të ashpra dhe të hollë. Nëse rrjedha mendore shkon drejt hollësisë ajo sjell liri, dhe nëse drejtohet drejt ashpërsisë, ajo shtrëngon lidhjen e robërisë. Njerëzit e mençur, të edukuar dhe inteligjentë do të zgjedhin rrugën e të vërtetës dhe pavdekësisë, dhe budallenjtë e edukuar do të lëvizin përgjatë rrugës së ashpërsisë dhe errësirës.

Lëvizja e Rilindjes synon për një ndriçim dhe ringjallje të mendimeve më të holla


Shrii Shrii Anandamurtiji