Close
Faqja 10 prej 26 FillimFillim ... 8910111220 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 181 deri 200 prej 513
  1. #181
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 16 Ord. VITI C.

    MË 17- 7 – 2022.

    UNGJILLI: Lk. 10, 38-42.


    38 Tashti, gjatë udhëtimit, hyri në një fshat dhe një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi.
    39 Ajo kishte një motër që quhej Mari. Kjo iu ul Zotërisë te këmbët dhe dëgjonte fjalën e tij.
    40 Marta, e zënë krejtësisht me punët e shërbimit të pritjes, iu afrua e i tha: “Zotëri, a nuk po të duket rëndë që motra ime më la krejt vetëm të shërbej? Thuaji, pra, të më ndihmojë!”
    41 “Martë, Martë ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ ti po brengosesh dhe po shqetësohesh për shumë gjëra, e pra,
    42 e nevojshme është vetëm një. Vërtet, Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    MIRËPRITJA..
    .

    “Kërkoni, pra, më së pari, Mbretërinë dhe gjithçka e tij e të gjitha këto do t'ju jepen si shtesë!" (Mt 6,33); është ndoshta komenti më i mirë i mësimit të Jezusit në shtëpinë e Martës dhe Marisë.
    Jezusi ishte në rrugën me dishepujt e tij, thotë Luka, dhe ne e dimë se ky udhëtim i gjatë është një mundësi për të që t'u japë shumë udhëzime dishepujve të tij; që nga fundi i kapitullit 9, Jezusi, duke filluar ngjitjen për në Jerusalem, ishte interesuar vetëm për t'u dhënë atyre pika referimi për t'i ndihmuar ata të qëndrojnë besnikë ndaj thirrjes së tyre të mrekullueshme dhe kërkuese për të ndjekur Zotin. Ndër të tjera, ai rekomandoi që të pranonin mikpritjen (Lk 9,4: "Në atë shtëpi që të hyni, aty rrini derisa të qëndroni në atë vend" ; 10,5-9: "5 Në cilëndo shtëpi të hyni, më parë thoni: ‘Paqja me këtë shtëpi!’ 6 Po qe se është aty ndokush mik i paqes, mbi të do të zbresë paqja juaj; po qe se s’është asnjë, do të kthehet te ju. 7 Rrini në atë shtëpi! Hani e pini çka t’u ketë qëlluar; sepse punëtori ka tagër në rrogën e vet. Mos kaloni prej një shtëpie në një tjetër! 8 Në çdo qytet që të hyni e t’ju pranojnë, hani çka t’ju vënë përpara. 9 Shëroni të sëmurët që janë në të e thuajini popullit: ‘U afrua Mbretëria e Hyjit!’).
    Kjo është pikërisht ajo që ai bëri vetë këtu: mund të mendohet pra se ai e pranon me mirënjohje mikpritjen e Martës.
    Ky tregim, specifik për Lukën, ndjek menjëherë shëmbëlltyrën e Samaritanit të Mirë: sigurisht që nuk ka asnjë kontradiktë midis të dyjave; dhe, në veçanti, le të kemi kujdes të mos kritikojmë Martën, aktiven, në raport me Marinë, soditësen. Në qendër të interesit të ungjilltarit është, me sa duket, marrëdhënia e dishepujve me Zotin. Kjo del nga konteksti (shih më lart) dhe nga përsëritja e fjalës "Zot" që ndodh tre herë: "Maria ishte ulur te këmbët e Zotit"... Marta tha: "Zot, a nuk ka rëndësi për ty kjo ?... "Zoti iu përgjigj." Përdorimi i kësaj fjale sugjeron se marrëdhënia e përshkruar nga Luka midis Jezusit dhe dy motrave, Martës dhe Marisë, nuk duhet të gjykohet sipas kritereve të zakonshme të sjelljes së mirë. Këtu, Mjeshtri dëshiron të bëjë thirrje për dallimin e asaj që është "pjesa më e mirë", domethënë qëndrimi më thelbësor që ai pret nga dishepujt e tij.
    Dy gratë e mirëpresin Zotin duke i kushtuar gjithë vëmendjen e tyre: Marta, që ta pranojë mirë, Maria, që të mos humbasë asgjë nga fjalët e tij. Nuk mund të thuhet se njëra është aktive, tjetra pasive; të dy janë të zënë vetëm me të. Në pjesën e parë të tregimit, Zoti flet. Nuk na është thënë përmbajtja e fjalimit të tij: ne dimë vetëm se Maria, në qëndrimin e dishepullit që e lë veten të mësohet (krh Is 50), pi me fjalët e tij. Ndërsa Marthen e shohim “të zënë krejtësisht me punët e shërbimit të pritjes" (v.40). Edhe dialogu ndërhyn vetëm në ankesën e Martes: “Zotëri, a nuk po të duket rëndë që motra ime më la krejt vetëm të shërbej? Thuaji, pra, të më ndihmojë!” (v.40).


    MOS U SHQETËSONI! KËRKONI MBRETËRINË...

    Më pas Zoti shqipton një fjali që ka bërë që të rrjedhë shumë bojë: “Martë, Martë ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ ti po brengosesh dhe po shqetësohesh për shumë gjëra" (v.41). Jezusi sigurisht nuk e qorton Martën për dëshirën e saj për ta pritur mirë; kush thotë mikpritje, sidomos atje, thotë për një drekë të mirë, që duhet të përgatitet; “Sillni viçin e majmë" është shprehje biblike e përdorur edhe nga Luka! (15, 23).
    Dhe sa prej nesh i gjejmë veten shpesh në rolin e Martes, duke pyetur veten se ku qëndron faji? Sigurisht që do të dukej më e lehtë të përvetësosh qëndrimin e Marisë dhe ta lejosh veten të shërbehet, duke bërë shoqëri me të ftuarin në dhomën e ndenjjes! Kuzhinieri shpesh është i frustruar për të humbur bisedat!
    Është një mësim që Jezusi do ta marrë më gjatë, pak më vonë (dhe që është mirë që ne ta rilexojmë këtu, liturgjia nuk na ofron leximin e tij):
    “Prandaj po ju them: Mos u shqetësoni për jetën tuaj: çka do të hani, as për trupin tuaj: me çka do ta veshni, sepse jeta është më e vlefshme se ushqimi e trupi se petku. Vëreni korbat! As nuk mbjellin as nuk korrin, nuk kanë as qilar as grunar e Hyji i ushqen. Sa më të vlefshëm jeni ju se shpendët! E cili prej jush, sado që të kujdeset me shqetësim, mund ta zgjasë shtatin e vet edhe për një kut? Pra, nëse nuk mundeni as më të voglën gjë, përse atëherë shqetësoheni për të tjerat? Vëreni si rriten zambakët! As nuk tjerrin as nuk bëjnë vekë. E unë po ju them: as Salomoni në tërë madhërinë e vet, nuk ishte i veshur si një ndër ta. Nëse, pra, Hyji e vesh në këtë mënyrë barin që sot është e nesër hidhet në furrë, sa më shumë do të bëjë për ju, o fepakë? Prandaj mos kërkoni çka do të hani e do të pini ‑ mos u shqetësoni! Të gjitha këto i kërkojnë paganët e kësaj bote; ndërsa për ju e di mirë Ati juaj se keni nevojë për to. Por, kërkoni Mbretërinë e tij e të gjitha këto do t’ju jepen si shtesë. Mos druaj, o grigjë e vogël, sepse Atit tuaj i pëlqeu t’jua japë Mbretërinë!
    Shitni pasurinë tuaj e jepni lëmoshë! Bëni për vete strajca që nuk vjetrohen, thesar në qiell që nuk mbaron kurrë, ku vjedhësi nuk afrohet e tenja nuk bren.Vërtet, ku është visari juaj, aty do të jetë edhe zemra juaj” (Lk 12, 22-34)
    “Mos druaj, o grigjë e vogël,” (Lk, 12,32) është padyshim fjala kyçe; diku tjetër, ai do t'i paralajmërojë dishepujt e tij kundër shqetësimeve të jetës, të cilat rrezikojnë t'i rëndojnë zemrat: " “Kini kujdes veten që zemrat tuaja të mos kalamenden prej grykësisë, prej shfrenisë e prej kujdeseve të jetës që ajo Ditë të mos ju vijë papritmas" (Lk, 21,34). Këto rrezikojnë gjithashtu të na pengojnë të dëgjojmë Fjalën; ky është mesazhi i shëmbëlltyrës së mbjellësit: “ Ato ‘në ferra’, janë ata që e dëgjuan, por ende në udhë, ua zënë frymën kujdeset tokësore, pasuritë dhe kënaqësitë e jetës e nuk japin fryte të pjekura" (Lk 8,14). Nëse Marta nuk është e kujdesshme, mund të bëhet rasti i saj, ndoshta?
    Pa harruar se në fund të fundit, është gjithmonë Zoti ai që na përmbush dhe jo e kundërta! A nuk mund të përkthenim: "Marte, Marte, ti shqetësohesh dhe merresh duke bërë gjëra për mua... Gjëja më e mirë është të më mirëpresësh, unë jam Ai që do të bëjë gjëra të mira për ty".
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 15-07-2022 më 10:12

  2. #182
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 17 Ord VITI C

    MË 24-7-2022.

    LËXIMI I PARË: Zn. 18, 20-32.


    20 Këndej edhe Zoti shtoi: “Ankimi kundër Sodomës e Gomorrës është i madh dhe mëkati i tyre është tepër i rëndë.
    21 Unë duhet të zbres e të shoh a po veprojnë njëmend ashtu si po arrin ankimi deri tek unë. Do ta di a po a jo”!
    22 Njerëzit u nisën prej andej drejt Sodomës, ndërsa Abrahami po qëndronte ende para Zotit.
    23 Iu afrua dhe tha. “Vërtet se bashkë me fajtorin do ta shfarosësh edhe të drejtin?
    24 Nëse në qytet do të jenë rastësisht pesëdhjetë të drejtë, vërtet do ta shfarosësh atë vend dhe nuk do ta falësh për shkak të atyre pesëdhjetë të drejtëve që do të jenë në të? 25 Larg qoftë prej teje që ta shfarosësh të drejtin bashkë me të mbrapshtin? A do të barazosh të drejtin me fajtorin? Larg teje! A thua se Gjykatësi i mbarë botës nuk do ta shtjerë në veprim drejtësinë”,
    26 Zoti u përgjigj: “Nëse do t’i gjej në Sodomë pesëdhjetë të drejtë, brenda në qytet, për shkak të tyre do ta fal tërë qytetin”.
    27 Abrahami e mori përsëri fjalën: “Ja, unë po marr guxim të flas me Zotin tim, unë që jam hi e pluhur:
    28 po e zëmë se ndër ata pesëdhjetë të drejtë, do të jenë pesë më pak. A thua për shkak të atyre të pesëve do ta shfarosësh tërë qytetin”? Ai tha: “Nuk do ta shfaros nëse i gjej dyzet e pesë të drejtë”. 29 Abrahami s’u durua e i tha: “Po qe se atje do të jenë vetëm dyzet”? ‑ Hyji u përgjigj: “Nuk do ta ndëshkoj për shkak të atyre dyzet të drejtëve”.

    30 Përsëri tha: “Nuk më hidhërohet Zoti im nëse flas: e po qe se, atje janë vetëm tridhjetë”. Ai tha: “Nuk do ta shfaros as nëse i gjej tridhjetë”.
    31 “Ja, prapë, po marr guxim ‑ tha ‑ të flas me Zotin tim: po nëse, ndoshta, atje do të jenë vetëm njëzet”! Hyji i tha: “Nuk do ta shfaros për shkak të atyre të njëzetëve”. 32 “Po të lutem ‑ vazhdoi ‑ Imzoti nuk do të më hidhërohet, nëse flas vetëm edhe një herë: po qe se atje janë, ndoshta, vetëm dhjetë”! ‑ Zoti tha: “Unë nuk do ta shfaros për shkak të atyre të dhjetëve”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    DREJTËSIA ËSHTË SINONIM I SHPËTIMIT

    Ky tekst shënon një hap të madh përpara në idenë që njerëzit kanë për marrëdhënien e tyre me Zotin: është hera e parë që guxohet të imagjinohet se një njeri mund të ndërhyjë në projektet e Zotit. Fatkeqësisht, leximi liturgjik nuk na bën të dëgjojmë vargjet e mëparshme, ku shihet vetë Zoti duke folur vetëm për vetëm, duke thënë: "Tani që kam bërë një besëlidhje me Abrahamin, ai është miku im, dhe unë nuk do t'ia fsheh më atij planet e mia". Një mënyrë për të na thënë se Perëndia e merr shumë seriozisht këtë besëlidhje!
    Dhe pastaj mund të lexohet ky fragment: “Njerëzit u çuan prej aty dhe e drejtuan shikimin kah Sodoma. Edhe Abrahami u nis me ta për t’i përcjellë. E Zoti tha: “A thua duhet të fsheh nga Abrahami çka do të bëj? Abrahami duhet të bëhet një popull i madh dhe i fuqishëm në të cilin do të jenë të bekuar të gjithë popujt e tokës” (18,16-18). Dhe pikërisht aty fillon ajo që mund të quhet "pazari më i bukur i historisë". Abrahami, i armatosur me gjithë guximin e tij, duke ndërmjetësuar me vizitorët e tij në përpjekje për të shpëtuar Sodomën dhe Gomorrën nga një ndëshkim i merituar, tha: “Vërtet se bashkë me fajtorin, do ta shfarosësh edhe të drejtin? A mendon ti që kjo gjë është e drejtë? Nëse në qytet do të jenë rastësisht pesëdhjetë të drejtë, vërtet do ta shfarosësh atë vend dhe nuk do ta falësh për shkak të atyre pesëdhjetë të drejtëve që do të jenë në të? Larg qoftë prej teje që ta shfarosësh të drejtin bashkë me të mbrapshtin? A do të barazosh të drejtin me fajtorin? Larg teje! A thua se Gjykatësi i mbarë botës nuk do ta shtjerë në veprim drejtësinë?” (18,23-25). Dhe Zoti tha se, nëse do të kishte gjetur vetëm pesëdhjetë njerëz të drejtë në këtë qytet, nuk do ta kishte shkatërruar krejt? Dhe çfarë do të kishte bërë nëse do të kishte gjetur vetëm dyzet e pesë, vetëm dyzet, vetëm tridhjetë, vetëm njëzet, vetëm dhjetë?...".
    Çfarë guximi! E megjithatë, me sa duket, Zoti pranon që njeriu të paraqitet si bashkëbisedues: Zoti nuk duket për asnjë çast i padurueshëm; përkundrazi, ai çdo herë përgjigjet se çfarë priste Abrahami prej tij. Ndoshta ai madje e vlerëson që Abrahami ka një ide kaq të lartë për drejtësinë e tij; kalimthi, për më tepër, mund të vërejmë se ky tekst është shkruar në një kohë kur njerëzit kishin një ndjenjë përgjegjësie individuale, afërshisht 600 vjet p.e.s.: por shumë vjet më parë, kur shvillohej ngjarja, njerëzit nuk kishin këtë ndjenjë përgjegjësie individuale dhe megjithëkëtë Abrahami do të ishte skandalizuar nëse të drejtët do të ndëshkoheshin në të njëjtën kohë me mëkatarët dhe për shkak të 'ta'; Jemi larg kohës kur një familje e tërë shtypej për fajin e njërit. Megjithatë, zbulimi i madh i përgjegjësisë individuale daton nga profeti Ezekiel dhe mërgimi në Babiloni, pra në shekullin e gjashtë. Mund të nxjerrim një hipotezë në lidhje me përbërjen e kapitullit që po lexojmë këtu: sa i përket leximit të së dielës së kaluar, sigurisht që jemi në prani të një teksti të shkruar mjaft vonë, bazuar në histori shumë më të vjetra ndoshta, por formatimi me gojë ose me shkrim ishte jo përfundimtare.
    Zoti e do edhe më shumë me siguri që njeriu të paraqitet si ndërmjetës për vëllezërit e tij; ne e kemi parë tashmë një të diel tjetër në lidhje me Moisiun (Dal. 32): pas pabesisë së popullit në këmbët e Sinait, ata bënë një "viç të artë" për ta adhuruar atë, menjëherë pasi u betuan që nuk do të kishin ndjekur kurrë idhujt. Në këtë rast Moisiu kishte ndërhyrë me lutjen e vet që Zoti t’i falte; dhe, sigurisht, Zoti priste vetëm këtë. Moisiu ndërhyri për njerëzit për të cilët ishte përgjegjës; Abrahami, nga ana tjetër, ndërmjetëson për paganët, gjë që ka kuptim, në fund të fundit, pasi ai është bartësi i një bekimi në dobi të "të gjitha familjeve të tokës". Mësim i bukur për lutjen, përsëri; dhe është interesante që na ofrohet në ditën kur Ungjilli i Lukës na tregon për mësimin e Jezusit mbi lutjen, duke filluar me Ati ynë, një lutje të të gjithëve për të gjithë, në vëçanti një lutje në "shumës": meqenëse ne nuk themi "Ati im". , por “Ati ynë”… Jemi të ftuar dukshëm që ta zgjerojmë lutjen tonë në dimensionin e gjithë njerëzimit.
    "Ndoshta do të gjenden vetëm dhjetë?" (Kjo ishte përpjekja e fundit e Abrahamit.) "Dhe Zoti u përgjigj: "Për dhjetë nuk do ta shkatërroj qytetin e Sodomës". Ky tekst është një hap i madh përpara, një fazë e rëndësishme në zbulimin e Zotit, por është vetëm një fazë, sepse ende ndodhet në një logjikë të kontabilitetit: mbi temën sa njerëz të drejtë duhet të gjendhen për të fituar faljen e mëkatarëve? Do të mbetet të hedhim hapin e fundit teologjik: të zbulojmë se me Zotin nuk bëhet kurrë fjalë për ndonjë pagesë! Drejtësia e tij nuk ka të bëjë fare me një peshore, dy tiganët e së cilës duhet të jenë të balancuara rigorozisht! Pikërisht këtë do të përpiqet të na bëjë të kuptojmë Shën Pali në pjesën nga letra drejtuar Kolosianëve që po lexojmë këtë të diel.



    EVOLUCIONI I NOCIONIT TË DREJTËSISË SË ZOTIT

    Në fund është e dobishme një kujtesë e shkurtër e evolucionit të nocionit të drejtësisë së Zotit: në fillim të historisë biblike, konsiderohej normale dhe e drejtë që i gjithë grupi të paguante për fajin e njërit: kjo është për shembull, historia e Akanit në kohën e Jozuheut. (Js 7, 16-25).
    Në një hap të dytë, ndodh se secili paguan për veten e tij; por edhe këtu, në një fazë të re të mendimit, është gjithmonë një çështje pagese në një mënyrë të caktuar, dhjetë të drejtë do të paguajnë faljen për një qyteti të tërë; dhe Jeremia do të guxojë të imagjinojë se një njeri do të paguajë për të gjithë popullin: “Enduni udhëve të Rusalemit, vëreni mirë edhe shikoni, kërkoni në sheshet e tij, a mund ta gjeni një njeri të vetëm, një njeri që e zbaton të drejtën, që kërkon të jetë besnik, vetë qytetin do ta fal (Jr 5, 1);
    Ezekieli mban të njëjtin lloj arsyetimi: "E kërkova ndër ta një njeri, i cili do ta ndërtonte një pritë ndërmjet meje e tij e të dilte përpara meje në grykë për të mirën e vendit që unë të mos e shpartalloja, por nuk e gjeta (Ez. 22,30).
    Është me librin e Jobit, ndër të tjera, që do të hidhet hapi i fundit, kur më në fund do të kuptohet se drejtësia e Zotit është sinonim i shpëtimit.
    - Megjithatë, vetë Jeremia kishte parashikuar një falje të pakushtëzuar në emër të madhështisë së Perëndisë. Për këtë temë është e nevojshme të rilexohet kjo lutje e admirueshme: “Nëse mëkatet tona dëshmojnë kundër nesh, vepro, o Zot, për nder të emrit tënd! (Jr 14, 7-9:
    Kundër nesh nëse flasin të këqijat tona, mëshirë, o Zot, pash Emrin tënd. Po, të mëdha janë kryengritjet tona, kundër teje ne mëkatuam!
    8 Ti, o Shpresa e Izraelit, Shpëtimtari i tij në kohë të vështirë, pse qëndron si i huaj në këtë vend, si shtegtari sa për të bujtur?
    9 Pse sillesh porsi i hutuari, si trimi që s’mund të ndihmojë? E pra, mes nesh ti je, o Zot, emri yt u thirr mbi ne, deh, ti dore mos na lësho!".

    Para Zotit, (ashtu si Jeremia, kuptoi edhe Abrahami), mëkatarët nuk kanë asgjë për të bërë...vetëm Zoti munt t’i fal mëkatarët, dhe drejtësia e tij është sinonim e shpëtimit!
    - Vëreni kalimthi optimizmin e Abrahamit: dhe për këtë ai meriton të quhet “baba”! Ai këmbëngul të besojë se nuk është humbur gjithçka, se nuk mund të humben të gjithë. Në atë qytet të tmerrshëm të Sodomës, sigurisht që ka të paktën dhjetë njerëz të mirë që janë shkaku i shpëtimit të të tjerëve! Mëshira dhe mirësia e Zoti janë gjithmonë më të mëdha!

  3. #183
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 17 Ord. VITI C.

    MË 24-7-2022


    PSALMI: 138, 1-2a, 2bc-3, 6-7ab, 7c-8.


    Me gjithë shpirt të falënderoj, o Zot,
    sepse i dëgjove fjalët e gojës sime.
    Të këndoj në praninë e engjëjve,
    2 adhuroj në drejtim të Tempullit tënd të shenjtë.
    E lavdëroj Emrin tënd për dashurinë e besnikërinë tënde,
    3 Sa herë të thirra në ndihmë, ti më vështrove,
    shpirtit tim ia kërthndeze fuqitë.
    6 sepse i Lartë është Zoti e i shikon të përvuajturit
    e prej së largu i dallon krenarët.
    7 Kur të më duhet të eci në mes të vështirësive,
    ti ma ruaj jetën,
    shtrije dorën kundër zemërimit të armiqve të mi
    e më shpëto me të djathtën tënde.
    8 Çka kam filluar, Zoti do ta kryejë për mua.
    E amshueshme është, o Zot, mirësia jote:
    mos e përbuz veprën e duarve të tua!




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    EVOKIMI I DALJES NGA EGJIPTI,


    Psalmi 138 është një këngë falënderimi për Besëlidhjen që Zoti i propozon njerëzimit: Besëlidhjen që ai lidhi me popullin e tij Izraelin, para së gjithash, por edhe Besëlidhjen në të cilën të gjitha kombet janë ftuar të hyjin një dite. Dhe është pikërisht thirrja e Izraelit t'i sjellë ata si pjesëmarrësit e kësaj besëlidhjeje.
    Këtu flitet për falënderimin: shprehja përsëritet tre herë:
    "Me gjithë shpirt të falënderoj, o Zot," (v. 1),
    "E lavdëroj-falënderoj Emrin tend
    për dashurinë e besnikërinë tënde" (v. 2)
    dhe, në një varg që nuk e dëgjojmë këtë të diel:
    "Do të të lavdërojnë-falënderojnë, o Zot, të gjithë mbretërit e tokës" (v.4).
    Kemi parë shpesh që autorëve biblikë u pëlqen kjo lloj përsëritjeje, këtë lloj litanie. Por ka një përparim: në radhë të parë është Izraeli ai që flet në emër të tij: “Me gjithë zemër, o Zot, të falënderoj”, më pas ai saktëson motivin: “E falënderoj emrin tënd për dashurinë e besnikërinë tënde ”, më në fund është i gjithë njerëzimi që hyn në Aleancë dhe që falënderon: “Të falënderojnë të gjithë mbretërit e tokës”.
    Meqenëse bëhet fjalë për Besëlidhjen, është normale të dëgjomë këtu aludime për përvojën e Sinait; Së pari dëgjojmë jehonën e zbulimit të madh te shkurrja që digjej. Ju kujtoj fillimisht atë që thotë libri i Eksodit: “ Izraelitët ende dënesnin në skllavëri. Klithnin të mjerët prej vuajtjeve të robërisë, dhe klithjet e tyre për ndihmë arritën te Hyji. Hyji i dëgjoi klithjet e tyre" (Da 2:23-24).
    Dhe, nga mesi i shkurres që digjej, Zoti i tha Moisiut: “E pashë mjerimin e popullit tim në Egjipt dhe e dëgjova klithjen e tij për ndihmë për shkak të pashpirtësisë së mbikëqyrësve të tyre. Dhe, duke e ditur vuajtjen e tij, zbrita për ta çliruar nga duart e egjiptianëve, ta nxjerr nga ajo tokë dhe ta çoj në një vend të mirë e të gjerë, në dheun ku rrjedh qumësht dhe mjaltë...Kështu, pra, klithma e bijve të Izraelit arriti deri tek unë, po edhe unë vetë e pashë shtypjen e tyre që po e pësojnë prej egjiptianëve” (Dal. 3,7-9).
    Duke bërë jehonë psalmi thotë: "...i dëgjove fjalët e gojës sime...iu përgjigj thirrjes sime"..."Sa herë të thirra në ndihmë, ti më vështrove, shpirtit tim ia kërthndeze fuqitë" (v. 1. 3).
    Ka një tjetër kujtesë e zbulesës së Zotit në Sinai, shprehja "Dashuria jote dhe e vërteta jote": këto janë vetë fjalët e përkufizimit që Zoti i dha Moisiut (Dal. 34,6). Pastaj, fraza "Dora jote e djathtë më bën fitimtar" është, për një vesh hebre, një aludim për eksodin nga Egjipti. "E djathta" është dora e djathtë, natyrisht, dhe që nga kënga e Moisiut pas kalimit të mrekullueshëm të Detit të Kuq (Eks 15), jemi mësuar të flasim për fitoren që Zoti ka fituar me dorë të fortë dhe krahu i shtrirë: "Dora jote e djathtë, Zot,
    është e mrekullueshme në forcën e saj...
    Ti shtrije dorën e djathtë"
    “Ti shtrive dorën, toka i perpiu!
    Hiri yt e përcolli këtë popull
    që Ti e shpërbleve;
    i prin me fuqinë tënde
    në banesën tënde të shenjtë" (Dal 15,6.13).
    Sa i përket shprehjes : "E amshueshme është, o Zot, mirësia jote",
    është gjithashtu një mënyrë për të evokuar të gjithë veprën e Zotit dhe në veçanti eksodin nga Egjipti. E kemi lexuar shpesh psalmin 136, refreni i të cilit është pikërisht "sepse e amshueshme është dashuria e tij!"
    .


    MADHËRIA E ZOTIT I LARTËSON TË PËRVUAJTURIT.


    Duke rilexuar kantikullin e famshëm të këngës së Moisiut (Dal. 15) për të cilin po flisja pak më parë, kuptojmë se edhe ai foli për "madhështinë" e Zotit:
    "Madhëria jote i shpartallon kundërshtarët; i lëshon fre hidhërimit dhe i përpin si bykun! (Dal, 15, 7) "Kush është si Ti ndër zota, o Zot!? Kush është si Ti, i madhërueshëm në shenjtëri, i tmerrshëm dhe i lavdishëm, që bën mrekulli!?v (Dal, 15, 11) "Zoti do të sundojë për gjithmonë e mot të jetës”! (Dal 15,18).
    Mund të vëmë re edhe një lidhje tjetër midis këtij psalmi dhe këngës së Moisiut, ajo është lidhja midis gjithë eposit të eksodit nga Egjipti, të Besëlidhjes së përfunduar në Sinai dhe të tempullit të Jeruzalemit. Moisiu këndoi: “Le t’i këndojmë Zotit, sepse mrekullisht ngadhënjeu: kalë e kalorës plandosi në fund t’detit! Zoti është forca dhe fuqia ime, Ai, veç Ai, më shpëtoi! Ai është Hyji im, Atë lavdëroj! Është Hyji i atit tim: Atë e lartësoj!" (Dal. 15,1-2)
    "Hiri yt e përcolli këtë popull që Ti e shpërbleve; i prin me fuqinë tënde në banesën tënde të shenjtë (Dal15,13).
    Psalmi 138 bën jehonë: “Të këndoj në praninë e engjëjve... adhuroj në drejtim të Tempullit tënd të shenjtë" (v. 1.2).
    Tempulli, pikërisht, është vendi ku kujtoheshin veprat të mrrekullueshme të Hyjit në favor të popullit të tij. Sigurisht, dhe për fat të mirë për ata që nuk kanë fatin të jetojnë në Jerusalem, mund të përkujtoheshin veprat e Perëndisë kudo. Ne e dimë se prania e Perëndisë nuk kufizohet në një tempull guri, por ky tempull, ose ajo që ka mbetur prej tij, është një kujtesë e përhershme e kësaj pranie. Dhe edhe sot, kudo që të jetë në botë, çdo hebre lutet i kthyer drejt Jeruzalemit, drejt malit të tempullit të shenjtë: sepse është vendi i zgjedhur nga Zoti në kohën e mbretit David për t'i dhënë popullit të tij një shenjë të pranisë së tij.
    Së fundi, duhet të vihet në re se madhështia e Zotit nuk e dërrmon njeriun; në çdo rast jo ai që di të njohë përulësinë e tij: “Sepse i Lartë është Zoti e i shikon të përvuajturit e prej së largu i dallon krenarët" (v. 6). Zoti sheh më të përulurin; nga larg, ai i njeh krenarët. Këtu është përsëri një temë e madhe biblike: madhështia e tij manifestohet pikërisht në mirësinë e tij për vogëlsinë e njeriut.
    “Ti, ngase je zotëruesi i gjithë pushtetit, gjykon më butësi e na sundon me ndjesë të madhe: pushtetin e ke në dorë e mund ta përdoresh kur të duash" (Ur 12, 18).
    Dhe Psalmi 113, 7.9: “Nga pluhuri e ngre skamnorin, nga llomi e lartëson të vobektin... Ai bën të banojë beronja në shtëpi të vet nënë fëmijësh të gëzueshme".(Ps 113/112, 7.9).
    Natyrisht, njeriu menjëherë mendon për Magnificat:
    “I rrëzoi princat prej froneve të tyre
    e i lartësoi të përvuajturit" (Lk 1, 52).
    Besimtari e di këtë dhe mrekullohet: Zoti i madh nuk na dërrmon... Përkundrazi, Ai na lartëson.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 22-07-2022 më 03:21

  4. #184
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 17 Ord. VITI C.

    MË 24- 7 – 2022.


    UNGJILLI: Lk. 11,1-13


    1 Një ditë Jezusi po lutej diku në një vend. Kur e kreu lutjen, i tha njëri prej nxënësve: “Zotëri, na mëso edhe ne të lutemi, siç i mësoi edhe Gjoni nxënësit e vet.”
    2 “Kur të luteni ‑ u tha Jezusi ‑ thoni: O Atë! U shenjtëroftë Emri yt! Ardhtë Mbretëria jote!
    3 Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme!
    4 Na i fal mëkatet tona, sepse edhe ne i falim fajtorët tanë. E mos lejo të biem në tundim!”
    5 Dhe u tha: “Nëse ndonjëri prej jush ka një mik dhe i shkon në mesnatë e i thotë: ‘Mik, m’i jep hua tri bukë 6 se më erdhi prej udhe miku im e nuk kam çka t’i jap për darkë, ’ 7 e ai prej brenda i përgjigjet: ‘Mos më trazo! Dera është tashmë e mbyllur e fëmijët e mi e unë ramë në shtrat! Nuk mund të çohem t’i jap!’ ‑
    8 Unë po ju them edhe nëse s’çohet t’ia japë pse e ka mik, do të çohet me siguri për t’i dhënë aq sa kërkon për shkak të trazimit. 9 Edhe unë po ju them: lypni e do t’ju jepet, kërkoni e do të gjeni, trokitni e do t’ju çelet. 10 Sepse, kushdo lyp, merr; kush kërkon, gjen; atij që troket, i hapet dera.
    11 Dhe, cili prej jush që është babë, po i lypi djali peshk, në vend të peshkut do t’i japë gjarpër? 12 Ose, nëse i lyp vezë, do t’i japë akrep? 13 Nëse, pra, ju, edhe pse të këqij, dini fëmijëve tuaj t’u jepni dhurata të mira, sa më tepër Ati qiellor do t’u japë Shpirtin Shenjt atyre që ia kërkojnë!”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJE.


    NA MËSO TË LUTEMI.


    Meqënëse ajo që do të them, mund të ju befasojë, duhet të dihet se Jezusi nuk i shpiku fjalët e "Atit tonë": ato vijnë drejtpërdrejt nga liturgjia judaike, dhe më thellë, nga Shkrimet e Shenjta. Kjo kuptohet edhe vertëm nga fjalori i përdorur nga Jezusi që është shumë biblik: “Ati, Emri, Shenjti, Mbretëria, buka, mëkatet, tundimet...”
    Le të fillojmë me dy kërkesat e para: në një mënyrë shumë pedagogjike, ato fjalë na drejtojnë menjëherë te Zoti dhe na mësojnë të themi "Ati ynë", Emri yt", "Mbretëria jote". Ato na edukojnë duke na mësuar çfarë duhet të dëshirojmë dhe na shtyjnë të angazhohemi për të punuar për rritjen e Mbretërisë së tij. Sepse "Ati ynë" është me të vërtetë një shkollë lutjeje, ose, nëse preferohet, një metodë për të mësuar si të lutemi: të mos harrojmë kërkesën e dishepullit: "Zot, na mëso të lutemi".
    Duke pasur parasysh të gjitha këto gjëra, ne mund ta krahasojmë këtë mësim me disa metoda të mësimit të gjuhëve të huaja: ato na ftojnë në një përpjekje të vogël ditore, një përsëritje të vogël çdo ditë dhe, pak nga pak, ne jemi të mbarsur, dhe përfundojmë duke ditur të flasim gjuhën mirë: nëse ndjekim metodën e Jezusit, duke lutur shpesh "Atit tonë", do të përfundojmë duke ditur të flasim gjuhën e Perëndisë, Fjala e parë e së cilës, me sa duket, është "Abba".


    ATI YNË.


    Thirrja “Ati ynë” na vendos menjëherë në një marrëdhënie birësore me të.
    Ishte tashmë një shprehje tradicionale në Besëlidhjen e Vjetër; për shembull te Isaia:
    “Sepse ti je Ati ynë!...
    por ti, o Zot, je Ati ynë,
    Shpëtimtari ynë:
    i amshueshëm është Emri yt. (Is. 63,16).

    Dy kërkesat e para kanë të bëjnë me Emrin dhe Mbretërinë.
    “U shenjtëroftë emri yt”: në Bibël, Emri përfaqëson Personin; të thuash se Perëndia është i Shenjtë do të thotë të thuash se Ai është “Përtej gjithçkaje”. Prandaj nuk mund t'i shtojmë asgjë misterit të Personit të tij; prandaj kjo kërkesë: “U shenjtëroftë emri yt” do të thotë: “Njihu si Zot”.
    “Ardhtë Mbretëria Jote”: e përsëritur çdo ditë, kjo kërkesë do të na bëjë gradualisht punëtorë në Mbretërinë; sepse vullneti i Zotit, siç e dimë mirë, "projektimi i tij dashamirës" siç thotë Pali, është që njerëzimi, i mbledhur në dashurinë e tij, të jetë mbreti e krijimit:
    “Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën
    dhe sundojeni atë!
    Bëhuni zotëruesit e peshqve të detit,
    të shpendëve të qiellit
    dhe të çdo gjallese që lëviz përmbi tokë!" (Zan 1,28).
    Dhe besimtarët presin me padurim ditën kur Zoti më në fund do të njihet me të vërtetë si mbret i mbarë tokëst: “Atëherë Zoti do të jetë Mbreti i mbarë tokës:
    atë ditë do të jetë një Zot i vetëm
    e një i vetëm do të jetë Emri i tij”
    njoftoi profeti Zakaria 14,9.
    Prandaj, lutja jonë, metoda jonë e vogël për të mësuar gjuhën e Perëndisë do të na bëjë njerëz që dëshirojnë mbi të gjitha që emri i Perëndisë, që vetë Zoti të njihet, të adhurohet, të dashurohet, që të gjithë ta njohin atë si baba; ne do të bëhemi të pasionuar pas ungjillëzimit, të pasionuar pas Mbretërimit të Perëndisë.

    Tre kërkesat e tjera kanë të bëjnë me jetën tonë të përditshme:
    “Na jep”,
    “Na fal”,
    “Mos të biem në tundim”;
    ne e dimë se Zoti vazhdon t'i bëjë të gjitha këto, por ne e vendosim veten në një pozicion të përshtashme për t'i mirëpritur këto dhurata.
    “Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme”: mana që binte çdo mëngjes në shkretëtirë edukonte njerëzit me besimin e përditshëm; kjo kërkesë na fton të mos shqetësohemi për të nesërmen dhe të marrim ushqimin tonë çdo ditë si dhuratë nga Zoti. Shumësi "buka jonë" na mëson gjithashtu të ndajmë shqetësimin e Atit për të ushqyer të gjithë fëmijët e tij. - Është mirë të përkujtojmë, në momentin në të cilin flasim për bukën, duke komentuar vargun e tretë të ungjillit të sotëm, që të njëjtin cilësues për bukën e gjejmë në një lutje nga libri i Fjalëve të Urta:
    “Mos më jep as skam as pasje,
    më jep vetëm sa më kërkohet për jetesë. (Fu. 30, 8).
    “Na i fal mëkatet tona,
    sepse edhe ne i falim fajtorët tanë".
    Falja e Zotit nuk kushtëzohet nga sjellja jonë, falja vëllazërore nuk e blen faljen e Zotit; por është për ne e vetmja mënyrë për të hyrë në faljen e Perëndisë tashmë të fituar paraprakisht: ai, zemra e të cilit është e mbyllur, nuk mund të pranojë dhuratat e Perëndisë.
    “E mos lejo të biem në tundim!” : përballemi me një problem përkthimi, sepse, edhe një herë, gramatika e hebraishtes ndryshon nga e jona: forma foljore e përdorur në lutjen hebraike do të thotë “të mos hyjmë në tundim’. . Është një çështje e të gjitha tundimeve, sigurisht, por mbi të gjitha për atë më serioz, ajo që na ndjek në kohë të vështira: tundimi për të dyshuar në dashurinë e Perëndisë për ne.

    Të gjithë janë kërkesa shumë të dobishme! E gjithë jeta jonë, e gjithë jeta e botës ka të bëjë me këto kërkesa: me sa duket, të flasësh gjuhën e Zotit do të thotë të dish të pyesësh. Ndonjëherë i bëjmë vetes pyetjen: a është shumë elegante të kalojmë jetën duke lypur? Përgjigja është aty: lutja e kërkesës është më se e lejuar, rekomandohet; nëse mendoni për këtë, ka një mësim të mirë për përulësinë dhe besimin. Mësimi i vogël për lutjen vazhdon; duhet thënë se këto nuk janë vetëm ndonjë kërkesë: bukë, falje, rezistencë ndaj tundimeve; do të mësojmë të dëshirojmë që të gjithë të kenë bukë: bukë materiale dhe gjithashtu të gjitha bukët e tjera që i duhen njerëzimit; dhe pastaj së shpejti, ëndrra jonë e vetme do të jetë të falim dhe të falemi; dhe së fundi, në tundime (në mënyrë të pashmangshme do të kemi tundime), ne do të mësojmë të qëndrojmë në rrugën e duhur: i kërkojmë Hyjit, Atit tone të dashur, që të mbetet zotërues i varkës. Duhet të theksohet gjithashtu se ne do të dalim nga individualizmi ynë i vogël: të gjitha këto kërkesa janë të shprehura në shumës, secili prej nesh i formulon ato në emër të gjithë njerëzimit.
    Në thelb, ekziston një lidhje e ngushtë midis kërkesave të para të Atit tonë dhe atyre që vijojnë; i kërkojmë Zotit ndihmat e nevojshme për misionin tonë si njerëz të pagëzuar në botë: “Na jep gjithë bukën dhe dashurinë që na nevojten dhe na mbro që të kemi forcën të shpallim Mbretërinë tënde».
    Pa harruar se mësimi i Jezusit përfshinte një kapitull të dytë: shëmbëlltyra e mikut të rëndë na fton që të mos ndalojmë kurrë së luturi; kur lutemi, i drejtohemi Perëndisë, i afrohemi Atij më shumë dhe zemrat tona i hapen Shpirtit të tij. Është e sigurtë se “Ati qiellor u jep gjithmonë Shpirtin Shenjt atyre që e kërkojnë”. Problemet tona nuk zgjidhen nga një goditje e shkopip magjik, por, kur provojmë vështirësi në jetë tone, tani e tutje nuk i jetojmë më vetëm, i jetojmë me të. Dhe me të jemi të fortë për të mos bjerë në tundim.



    1 - Këtu janë lutjet hebraike që janë në origjinën e lutjes së krishterë të "Atit Tonë":
    "Ati ynë që je në qiell" (Mishnah Yoma, thirrje e zakonshme);
    “I shenjtëruar qoftë emri yt më i larti në botë që e ke krijuar sipas vullnetit tënd. (Kaddish, Qedushah dhe Shemoné Esré të lutjes të përditshëm; krh gjithashtu Ez 38, 23: ”Do të madhërohem, do të shenjtërohem e do të bëhem i njohur ndër sy të popujve të panumërt );
    “Ardhtë së shpejti mbretëria jote dhe zotëria jote dhe të njihen nga mbarë bota, që emri yt të lëvdohet përjetësisht”(Kadish);
    “U bëftë vullneti yt në qiell dhe në tokë, qetësoji ata që kanë frikë nga ti, dhe përndryshe bëj si të duash” (Tosephta Berakhoth 3, 7. Talmud Berakhoth 29b; krh gjithashtu 1 Sam 3, 18: “Samueli ia tregoi të gjitha fjalët dhe nuk i fshehu asnjë fjalë. E Heliu u përgjigj:”Ai është Zot. Le të bëjë gjithçka është e mirë para syve të tij” dhe 1 Mk 3, 60: “Do të ndodhë ashtu si ka vendosur qielli”);
    “Na bëj të shijojmë bukën që na jep çdo ditë. (Mekhilta në Ex 16, 4, Beza 16a);
    “Na fali neve, Ati Ynë, mëkatet tona, ashtu siç ua falim të gjithë atyre që na kanë bërë të vuajm. (Shemoné Esré; Mishnah Yoma në fund. Tosephtah Taanith 1, 8; Talmud Taanith 16a);
    “Mos na çoni në tundim” (Siddur: lutja e përditshme; Berakhoth 16b, 17a, 60b; Sanhedrin 107a);



    2 - Shumë grupe të krishtera kanë adoptuar zakonin, shumë para Koncilit të Dytë të Vatikanit, të recitojnë në fund të "Ati ynë" frazën "Sepse jotja është mbretëria, fuqia dhe lavdia". Kjo finale (që quhet "doksologji" - fjalë lavdërimi) është e pranishme në dorëshkrime të caktuara të Ungjillit të Mateut; ndoshta riprodhon një formulë të praktikuar në liturgjinë e disa bashkësive të krishtera nga shekulli i parë. Ajo shkon edhe më tej, pasi libri i parë i Kronikave e vendos atë LUTJE në buzët e Davidit në fill të vdekje së tij:
    “I bekuar je, o Zot, Hyji i Izraelit, atit tonë,
    prej amshimit e në amshim!
    Ty, o Zot, të përket madhëria e pushtetit,
    lavdia, shkëlqimi dhe lartëmadhëria!
    Sepse gjithçka në qiell e në tokë, janë të tuat!
    Ty, o Zot, të përket mbretëria,
    ti lartësohesh si kokën përmbi çdo gjë!
    Prej teje vjen pasuria dhe lavdia,
    ti zotëron me gjithçka!
    Në dorën tënde fuqia dhe pushteti.
    Ti mund të bësh gjithçka të madhërishme e të qëndrueshme!
    Prandaj, o Hyji ynë, po të madhërojmë
    e po e lavdërojmë Emrin tënd të madhërishëm!
    Sepse madhështia dhe lavdia,
    fitorja dhe madhështia janë tuajat,
    dhe të gjitha gjërat në qiell dhe në tokë.
    E jotja është mbretëria
    dhe ti je Zoti i të gjitha qenieve të gjalla
    në të gjitha epokat" (1 Chr 29,10-13).



    3 - Për lutjen e kërkesës, është gjithmonë mirë të meditojmë mbi imazhin e propozuar nga Dionisi Areopagiti. Ai imagjinon një varkë në det; në bregun afër ka një shkëmb, në shkëmb një unazë, në varkë një unazë tjetër, një kordon i lidh: "Njeriu që pyet është në qëndrimin e atij që, duke qëndruar në një varkë, kap litarin e lidhur në breg dhe tërheq mbi të. Ai nuk e tërheq shkëmbin drejt tij, por e afron veten dhe varkën e tij më afër bregut».
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 22-07-2022 më 03:41

  5. #185
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 18 Ord VITI C

    MË 31 – 7 – 2022.

    LEXIMI I PARË: Ksh. 1,2 ; 2,21-23.


    Kotësi mbi kotësi, thotë Kishtari,
    kotësi mbi kotësi e gjithçka është kotësi!
    E njëmend ka njeri që punon me urti, me dije e me kujdes
    dhe gjithçka do t’ia lërë për trashëgim njërit
    që aspak për të s’është munduar.
    Ja, pra, edhe kjo është një kotësi
    dhe e keqe e madhe!
    Sepse çka fiton ai prej të gjithë mundit të vet
    e prej tërë përpjekjes personale që e bëri nën diell?
    Të gjitha ditët e jetës së tij kaluan në dhimbje, mund e kujdesim
    dhe as natën nuk mundi ta kalojë në qetësi.
    Edhe kjo gjithashtu është kotësi!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJE.

    KOTËSI MBI KOTËSI E GJITHÇKA ËSHTË KOTËSI.


    "Kotësi e kotësive, gjithçka është kotësi": këto janë fjalët e para të leximit të parë të liturgjisë së të dielës 18 të vitit liturgjik, por edhe fjalët e para të librit të Kishtarit dhe ndoshta ato fjalë që e përmbledh atë më mirëi. Fjala "kotësi" këtu nuk ka asnjë konotacion moral; një përkthim fjalë për fjalë do të ishte “Mjegulli e mjegullive" ose “tym i tymrave”: diçka që zhduk lethsisht; kush mund të mburret se mban një mjegull mes gishtërinjve? Një tjetër shprehje, pothuajse sinonim, që autorit i pëlqen është "ndjekja e erës". Përkthe: gjithçka në tokë, gjithçka të cilit ne i kushtojmë mendimet tona, ëndrrat tona, pikat tona të forta, aktivitete tona, koha jonë, gjithçka është vetëm efemere, kalimtare, e përkohshme. Të gjitha? Po, gjithçka ... ose pothuajse. Gjithçka, përveç një gjëje në botë. Cila? Autori e lë pezull për një kohë shumë të gjatë. Në fund të librit të tij, vetëm në fund, ai do të thotë atë që është e vetmja gjë e rëndësishme në botë: kërkimi i Zotit, padyshim. Kur autori zbulon më në fund sekretin e tij, atëherë kuptojmë se ai nuk na dha një meditim filozofik edhe ai fryt i memdimeve njerëzore, por në realitet një predikim të fort të thënë me fjalë të qartë.
    Ndërkohë, nga fillimi i librit ai përshkruan në çdo mënyrë aktivitetet e shumta të njerëzve, si në qoftë do të ishin përpjekje përfundimisht të padobishme, ndjekje e erës, përpjekjet qesharake si mbnajtja e avullit midis gishtërinjve tanë. Për të mbështetur mendimin e tij, ai zgjodhi të bënte të fliste një nga të mëdhenjtë e kësaj bote, mbreti Salomon; ndoshta sepse ai i dukej vetvetes shumë i përstatshëm duke pasur para sysh historinë e tij: Salomoni ishte një njeri me shumë dëshira, një njeri me shumë pushtet, një njeri i lavdëruar nga të gjithë, por me një lavdi që nuk ka të ardhme. Sepse jeta e Salomonit njihte disa periudha shumë të ndryshme: para se të ngjitej në fron, nuk dihet asgjë për të, përveç oreksit të tij të egër për të arritur në pushtet. Pas shugurimit të tij si mbret, në fillim ishte i admirueshëm për nga mençuria dhe përulësia; nga ana tjetër, në fund të jetës së tij, ai ra në gabime të mëdha: idhujtaria dhe shija për pasuri rifituan epërsinë.
    Autori ynë, Qoheleth, padyshim gjen material të madh për meditim e tij dhe, në librin e tij, Salomoni flet sikur të ishte duke bërë një pasqyrë të mbretërimit të tij: me të vërtetë mbretëria e tij u bë e fuqishme dhe dhe e fanshme për pasurinë (Jezusi mund të flasë për të duke thënë “Salomon në gjithë lavdinë e tij”): mençuria dhe veprat e tij madhështore nënshtruan të fuqishmit dhe të mençurit e kohës së tij; gëzonte të gjitha kënaqësitë e jetës; por të gjithë e dinë edhe dështimin përfundimtar të mbretërimit të tij: Roboami, djali i tij, rezulton i paaftë për të udhëhequr një politikë të mençur, mbretëria u copëtua, dhe gjëja më e keqe, idhujtaria u përhap gjithkund dhe edhe Salomoni, duke ndjekur gratë e tij ra në idhujtarinë.



    PËRFUNDIMI I KISHTARIT QOHELETH.

    Pas pak vitesh, lavdia e Solomonit u zhduk dhe autori ynë mund të shkruajë duke menduar për të: “Një njeri u mundua; ishte i urtë, e dinte diçka, bëri gjëra të mrekullueshme. Por tani ai duhet t'ia lërë pronën, gjithçka dikujt që nuk ka vuajtur, që nuk ka bërë asgjë për ta merituar... Çfarë ka mbetur???".
    Dhe në librin e Kishtarit është mbreti i madh Salomoni që flet, që bën meditimin e vet! AI që shumë e kanë pasur zili. Së fundi, Qoheleth insinuon, nuk kishte asgjë për të bërë. Autori vë në gojën e Salomonit një pranim të tmerrshëm të dështimit: "Urrej të gjithë punën që e kam bërë nën diell, të cilën do t’ia lë trashëgim atij që do të vijë pas meje. Kush mund ta dijë a do të jetë i urtë apo i marrë? E, pra, ai do të zotërojë me tërë mundimin tim e djersën time që e bëra nën diell. Po a s’është edhe kjo kotësi?! (Ko 2,18-19). Kur Qoheleth-i mediton kështu mbi historinë e Salomonit, ai e di shumë mirë se vërtet, Roboamit, birit të Solomonit, dhe pasuesit të tij në fronin e Jerusalemit, i mungonte tmerrësisht urtia. Dhe prej andej lindi përçarja që do ta ndante mbretërinë e Davidit përgjithmonë.
    Është në dritën e kësaj përvoje që Qohelethi e shikon jetën në këtë tokë: "Gjithçka është kotësi". Disa psalme thonë gjithashtu gjëra të ngjashme:
    "Njeriu! Ditët e tija janë porsi bari: porsi lulja e fushës lulëzon, sa e prek era e më s’është, më s’e kujton as vendi i vet" (Ps 103,15-16).
    Përballë këtij pesimizmi të dukshëm, ne mund të pyesim veten, dhe nuk jemi të parët, pse libri I Qoheleth-it u ruajt në kanunin e Shkrimit? Përgjigja është se, në realitet, ekziston, nën këtë dëshpërim të dukshëm, një gjuhë e vërtetë besimi e cila mund të përmblidhet si vijon: Zoti është Krijuesi ynë, vetëm ai i di të gjitha misteret; çdo kërkim për lumturinë duke përjashtuar Atë, shtë i kotë; vetëm ai mban çelësat e urtësisë së vërtetë dhe, në fund të fundit, edhe nëse nuk i kuptojmë misteret e ekzistencës, ne e dimë se gjithçka është një dhuratë nga Zoti. Prandaj, rrezet e dritës shfaqen përmes pesimizmit të dukshëm të Qoheleth-it: besimi në Zotin është në themel, horizonti nuk është i bllokuar. Dhe e vetmja vlerë e vërtetë në botë, ajo që nuk do të zhgënjejë, është besimi, pikërisht, ose Urtësia, që është braktisja në duart e Zotit: “E njëmend, përsiata mbi të gjitha këto e hetova se si të drejtët e të urtët dhe veprat e tyre janë në dorë të Hyjit" (Ko 9,1). “Sepse Ai (Hyji) ia jep njeriut, që është i mirë para syve të tij, urtinë, dijen e gëzimin, kurse mëkatarit ia vë për detyrë ta bashkojë e ta mbledhë dhe t’ia japë atij që i pëlqen Hyjit" (Ko 2,26). Dhe, sigurisht, morali i historisë është që duhet të zbatohen urdhërimet e Zotit: kjo është e vetmja rrugë drejt lumturisë: “Kush e zbaton urdhrin, s’do të provojë asnjë të keqe, i urti e di kohën dhe gjyqin" (Ko 8.5).
    Për të përfunduar, fjala e fundit e urtisë, fjala e vërteta, ajo që vetëm Zoti mund të japë, është përulësia: ajo konsiston në të jetuarit thjesht kohën e jetës sonë, siç është, në fund të fundit kjo gjë shumë e lehtë për ta kuptuar, si një dhuratë e Zotit:
    "Pastaj, çdo njeri që ha e pi dhe i gëzon të mirat e mundit të vet edhe kjo është dhuratë e Hyjit (Ko 3,13).
    Në thelb, duke e vënë veten në vendin e Salomonit, që supozohet të bëjë bilancin e jetës së tij, është vetë Qoheleth-i ai që shkon deri në fund të Urtësisë, ku vetë Salomoni duhej të kishte shkuar.

  6. #186
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 18 Ord. VITI C

    MË 31-7-2022.


    PSALMI: 90, 3-4.5-6.12-13.14-17



    3 Ti e kthen njeriun në pluhur duke thënë: “Kthehuni, bijtë e Adamit!” 4 Sepse mijëra vjet për sy të tu janë si dita e djeshme që kaloi, porsi ndërresa e rojës së natës!
    5 Ti i zhduk në ngjasim të gjumit 6 që në mëngjes kalon si bari; lulëzon në mëngjes edhe gjelbëron, në mbrëmje korret edhe vyshket!
    12 Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë. 13 Kthehu, o Zot! Deri kur kështu? Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu!
    14 Na e trego në mëngjes mëshirën tënde e do të gëzohemi e do të galdojmë të gjitha ditët e jetës sonë. 17 Rëntë mbi ne mirësia e Zotit, Hyjit tonë, bëj të shkojë mbarë vepra e duarve tona, të përparojë vepra e duarve tona.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    NA MËSO ASHTU T'I NUMËROJMË DITËT TONA.


    Me shumë mundësi jemi në kontekstin e një ceremonie në të cilën Populli kërkon falje në tempullin e Jerusalemit, pas Mërgimit në Babiloni.
    Lutja:
    “Kthehu, o Zot!
    Deri kur kështu?
    Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu!" (v.13)
    është një formulë tipike në një liturgji pendimi. Ndoshta thotë:
    "O Zot, ndrysho mendjen tënde për hir të shërbëtorëve të tu e tani, që jemi penduar, nxito të na shpëtosh nga kjo gjendje e mjerueshme të njerëzve mëkatarë . Në Babiloni të mërguarit ishin tunduar të bien në idhujtari. E shumë, si del nga predikimi i profetëve të tyre, kishin braktisur fenë e etërve. Për këtë arsye mund të mendohet se për pasojë ky psalm është një lutje për të kërkuar kthimin në besim:
    "Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona
    që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë" (v. 12).
    E kthimi në besim është që ua japin ditëve tona vlerën e duhur, sepse janë një dhuratë e Zoti, një dhuratë që Zoti na ka bërë për të na dhënë mundësi të fitojmë urtësinë, e si pasojë kthimin në besim, pra një jetë të kaluar sipas urtësisë së Perëndisë, duke ditur se vetëm kështu jeta jonë mund të jetë me të vërtetë njerëzore. Pra nuk është rastësi që ky psalm na ofrohet si një jehonë e leximit të parë të kësaj të diele: është një pasazh nga libri i Qoheleth-it (i Kishtarit) i cili është një meditim mbi urtësinë e vërtetë dhe tani ky psalm jep një përkufizim të shkëlqyer të Urtësisë: një aftësi për të numëruar , për të vlerësuar të gjithë ditët e jetës sonë, sepse çdo ditë është një thesar; urtësia është një aftësi për të përjetuar në një kthjelltësi e shëndetshme gjendjen tonë si njerëz që janë në udhëtim. Njeriu lind pa e ditur pse, dhe është destinuar të vdesë pa mundur as ta parashikojë atë; ky është me të vërtetë fati ynë dhe është kuptimi i vargjeve të para që lexojmë sot: “Ti e kthen njeriun në pluhur duke thënë: “Kthehuni, bijtë e Adamit!" (v. 3). Ndoshta psalmisti na thotë se hapi tjetër i kthimit tonë në besim, është meditim, një pranim, një kuptim i realitetit tonë njerëzore që mund të fitohet vetëm duke kthyer me mendjen tonë në momentin e krijimit të Adamit me pluhurin e tokës e duke ndjerë në vetveten atë vogëlsi e kthjelltësi të tij në prezencën e Zotit, që e kishte krijuar.
    Por kjo kthjelltësi nuk ka asgjë të trishtueshme, përkundrazi, ajo jep qetësi dhe paqe, sepse vogëlsia jonë bazohet në madhështinë dhe në qëndrueshmërinë e Zotit: "Mijëra vjet për sy të tu janë si dita e djeshme që kaloi, porsi ndërresa e rojës së natës!" (v. 4)
    Madhështia e tij është garancia jonë më e mirë, pasi ai na uron vetëm gjëra të mira dhe e do vetëm lumturinë tonë.
    Pikërisht kur ne e humbim këtë kthjelltësi fillojnë fatkeqësitë. Ky është me të vërtetë mësimi i kapitujve 2 dhe 3 të Zanafillës që tregojnë gabimin e Adamit. Le ta sqarojmë menjëherë se Adami është thjesht një personazh imagjinar, sjellja e të cilit konsiderohet modeli i asaj që nuk duhet bërë. Prandaj, kur themi "Adami bëri këtë apo atë" duhet ta kemi gjithmonë parasysh këtë: nuk bëhet fjalë për një njeri të parë hipotetik, por për një lloj sjelljeje.
    Këtu, ballafaqimi i këtij psalmi me leximin e parë nga libri i Qoheleth-it është shumë stimulues, e sugjeron shumë gjëra; ju kujtohet se autori bëri që vetë Salomoni të fliste; dhe ai tha se gjatë mbretërimit të tij të gjatë, kaloi dy periudha: një e mirë, në fillim, që mund të quhej “periudha e tij e mençur”; por me kalimin e viteve, ai e la veten të pushtohej nga shija e luksit, e pushtetit, e grave dhe këto e bënë të binte në idhujtari. Në këtë pjesë të dytë të mbretërimit të tij, mund të themi se ai u soll si Adami, domethënë si çdo njeri që largohet nga urtësia e Zotit.



    LE TË FITOJMË NJË KTHJELLTËSI TË QETË.

    Ky psalm kërkon që ne në njëfarë mënyrë të dimë të zbulojmë urtësinë dhe përulësinë e Adamit para mëkatit dhe të Salomonit të ri. Libri i Urtësisë na sjell këtë lutje që nga fillimi i mbretërimit të tij: "
    "O Hyji, Zoti i etërve të mi dhe Zoti i mëshirës, *
    ti që me anë të fjalës sate krijove rruzullin,
    që njeriun e krijove me anë të urtisë sate, *
    për të sunduar krijesat që ti i përftove,
    për ta drejtuar botën me shenjtëri e drejtësi *
    dhe për të gjykuar gjyqin me shpirt të drejtë,
    me jep urtësinë , qe rri ne fron pranë teje *
    dhe mos më përjashto nga numri i fëmijëve të tu,
    sepse jam shërbëtori yt, biri i skllaves sate, †
    njeri i vogël e jetëshkurtër, *
    i paaftë për të kuptuar gjyq e ligj.
    Sepse edhe po t' u gjente ndër bijtë e njerëzve
    ndokush i përsosur, †
    por në qoftë se i mungon urtia jote, *
    do të vlerësohej për asgjë.
    Ti më zgjodhe mbretin e popullit tënd
    dhe gjykatës të bijve e të bijave të tua.
    më urdhërove ta ndërtoj tempullin
    në malin tënd të shenjtë e lterin në qytetin e banimit tënd,
    në gjedhen e Tendës së shenjtë
    që e përgatite prej fillimit.
    Me ty është urtia që i njeh veprat e tua, *
    që ishte pranë edhe atëherë kur e krijove rruzullin;
    dhe e dinte çfarë është e pëlqyeshme në sytë e tu *
    dhe çfarë është e drejtë në urdhërimet e tua.
    Dërgoje prej qiejve të tu të shenjtë, *
    çojë prej selisë së madhërisë sate
    që të jetë me mua e të mundohet
    krah për krah me mua
    që të di çka është e pëlqyeshme para teje.
    Sepse Ajo di dhe gjithçka kupton, †
    të më përcjellë me maturi në veprat e mia *
    e të më mbrojë me lavdinë e vet" (Ur. 9,1-11).
    Kjo është lutja e një personi që e njeh “masën e vërtetë të ditëve të tij”, që ka mësuar të sillet duke ditur që koha, që është një dhuratë e Zoti, na është dhënë për të fituar urtësinë! Dhe ky ishte sekreti i lumturisë së tij. Urtia e vërtetë është të jemi në vendin tonë, të dimë ku jemi, që jemi shumë të vegjël përballë Perëndisë; përballë tij nuk jemi asgjë...vetëm pak pluhur në dorë. Dhe është kur njeriu e njeh veten për atë që është në realitet, që mund të jetë i lumtur, që mund të kënaqet me dashurinë e Zotit çdo mëngjes, që mund ta kalojë jetën e tij në gëzim dhe hare.
    “ Na e trego në mëngjes mëshirën tënde e do të gëzohemi e do të galdojmë të gjitha ditët e jetës sonë! (v.14). Sepse, në Bibël, vetëdija për vogëlsinë e njeriut nuk është kurrë poshtëruese, meqë jemi në dorën e Zotit: është një vogëlsi, që na çon në besim të vërtetë, është një vogëlsi birnore, që bazohet në faktin që jemi bijtë e Atit tonë qiellor. Në dorën e Zotit përjetojmë eksperiencën e bijësisë së shpirtit dhe bëhemi të sigurt për dashurinë e Atit, saqë mund ta pyesim me siguri:
    “Rëntë mbi ne mirësia e Zotit, Hyjit tonë, bëj të shkojë mbarë vepra e duarve tona, të përparojë vepra e duarve tona” (v. 17).
    Psalmisti që shkroi këtë lutje pas kthimit nga mërgimi, ia kushtoi psalmin e tij Moisiut. Nëse i referohemi Biblës tonë, do të shohim se vargu 1 thotë: "Lutje e Moisiut, njeriut të Hyjit". Në të vërtetë, mund të imagjinohet lehtësisht se Moisiu kishte shumë mundësi për të medituar mbi mungesën e urtisë së këtij populli që po udhëhiqte në rrugën për në Sinai. Një ditë, i dekurajuar, ai tha: “Le të të bjerë në mend dhe mos e harro assesi sesi e bëre të hidhërohet në shkretëtirë Zoti, Hyji yt. Që prej ditës që dole nga Egjipti, derisa arritët këtu, gjithmonë i keni kundërshtuar Zotit. Ju edhe në Horeb e hidhëruat Zotin dhe deshi t’jua tresë farën” (Dt 9, 7-8).
    Dhe ne e dimë mirë se historia e fajit të Adamit në Parajsën tokësore u frymëzua pikërisht nga përvoja e shkretëtirës dhe nga tundimi gjithnjë e përtërirë për të harruar madhështinë e besnikërinë e Perëndisë dhe masën e vërtetë të vogëlsisë e njeriut. Në fakt Hebrenjtë në udhëtim tek Toka e premtuar shpesh herë nuk kanë pasur besim në besnikërinë e Hyjit dhe u revoltuan kundër Tij dhe Moisiut shërbëtorit të Tij.
    Fjalia e fundit e psalmit është e mrekullueshme: "Na konsolido veprën e duarve tona": flet mirë për veprën e përbashkët të Perëndisë dhe të njeriut: njeriu vepron me të vërtetë, ai punon në këtë botë të krijuar nga Zoti, por është Zoti që i jep veprës njerëzore qëndrueshmërinë dhe vlerën e saj.


    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 28-07-2022 më 09:45

  7. #187
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.


    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 18 Ord. VITI C.

    MË 31 – 7 – 2022.

    UNGJILLI: Lk. 12, 13-21.


    13 Atëherë dikush prej turmës i tha:
    “Mësues, thuaji vëllait tim ta ndajë me mua trashëgimin tonë.”
    14 “Or mik, ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ kush më vuri mua gjykatës ose ndarës mbi ju?”
    15 Atëherë u tha:“Vëriani mendjen: ruajuni fort prej lakmisë së pasurisë, sepse sado i pasur që ndokush të jetë, jeta e tij nuk varet nga pasuria që ka.”
    16 Atëherë u tregoi këtë shëmbëlltyrë:
    “Tokat e një pasaniku i dhanë fryt të madh. 17 Ai mendonte me vete e thoshte: ‘Ç’të bëj? Nuk kam më vend ku të mbledh të lashtat e mia. ’18 Dhe tha: ‘Kështu po bëj: do t’i rrëzoj grunarët e do t’i punoj më të mëdhenj dhe do t’i mbledh në ta të gjitha: grurin dhe të gjitha të lashtat e mia. 19 Atëherë do t’i them shpirtit tim: shpirti im, ke pasuri me shumicë për shumë vjet: pusho, ha, pi, gëzo!’ 20 Porse Hyji i tha: ‘I marrë! Pikërisht sonte, në këtë natë, do të kërkohet shpirti yt prej teje, e ç’grumbullove kujt do t’i mbesë?’ 21 Kështu i ndodh atij që grumbullon pasuri për vete e nuk kujdeset të bëhet i pasur në Hyjin”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    SI DO TA PËRDORIM PASURINË?


    Përgjigjja e Jezusit na befason, duket kaq e papritur:
    “Or mik, kush më vuri mua gjykatës ose ndarës mbi ju?” (v. 14).
    Përgjigjja e Jezusit lënë të kuptohet se nuk kishte ardhur për këtë, nuk ishte misioni i tij. Ai erdhi për të shpallur jetën, atë realen, dhe jo për të folur për para! Shëmbëlltyra e mëposhtme do të shpjegojë idenë e tij. Sepse, si çdo pedagog i mirë, Jezusi kthehet menjëherë pas ngjarjes për të nxjerrë një mësim.
    Shëmbëlltyra në fjalë është historia krejtësisht e besueshme e një njeriu të suksesshëm në biznes, i cili llogarit mënyrat më të mira për të përfituar nga suksesi i tij. Fillon duke vënë në siguri atë që ka fituar për t'i dhënë vetes një kohë të mirë tani e tutje:
    “Tokat e një pasaniku i dhanë fryt të madh. Ai mendonte me vete e thoshte: ‘Ç’të bëj? Nuk kam më vend ku të mbledh të lashtat e mia’. Dhe tha: ‘Kështu po bëj: do t’i rrëzoj grunarët e do t’i punoj më të mëdhenj dhe do t’i mbledh në ta të gjitha: grurin dhe të gjitha të lashtat e mia. Atëherë do t’i them shpirtit tim: shpirti im, ke pasuri me shumicë për shumë vjet: pusho, ha, pi, gëzo “ (v. 16-19).
    Me të vërtetë ai që flet, është i varfër (edhe pse mendon se është i pasur), ai ka harruar vetëm një gjë, dhe ajo është se ekzistenca e tij nuk varet nga pasuria e tij. Ai vdes natën tjetër! Është e gjitha atje, ndoshta: ai mendon se është i pasur; por pasuria e vërtetë nuk është ajo që ai beson. Pasuria e vërtetë nuk është e përkohshme, aajo është e përjetshme.
    Ky mësim i Jezusit është i qartë nëse vendoset në kontekst. Para se të fillojë të tregojë shembëlltyrën, Jezusi thotë: “Vëriani mendjen: ruajuni fort prej lakmisë së pasurisë, sepse sado i pasur që ndokush të jetë, jeta e tij nuk varet nga pasuria që ka” (v. 15). Dhe në përfundim, por për fat të keq kjo nuk është pjesë e leximit tonë këtë të diel, Jezusi nxjerr mësimin: "Mos u shqetësoni për jetën tuaj: çka do të hani, as për trupin tuaj: me çka do ta veshni, sepse jeta është më e vlefshme se ushqimi e trupi se petku" (Lk 12,22-23).
    Por, në përgjithësi, ky mësim i Jezusit nuk është i ri: ai merr tema të njohura nga Besëlidhja e Vjetër. Për shembull, Ben Sira, e ka thënë tashmë shumë mirë: "Dikush pasurohet në fuqi të kursimit dhe ja shpërblimi i tij- thotë një ditë - tash po pushoj, tani do të ha vetëm të mirat e mia, dhe s' di se koha kalon, vdekja afrohet, e do t'i lërë të gjitha të tjerëve e do të vdesë" (Si 11,18-19) Dhe ne kemi lexuar në të njëjtën temë thirrjet për kthjelltësi të Qoheleth-it në leximin e parë të kësaj të diele: "Çka fiton ai prej të gjithë mundit të vet e prej tërë përpjekjes personale që e bëri nën diell?" (Ko 2,22). Në disa raste, Qoheleth-i e mori këtë temë; për shembull: "Kush e do paranë, me para s’do të ngihet, po edhe kush e do pasurinë, farë përfitimi do të ketë prej saj... Sepse, ku ka shumë pasuri, shumë janë edhe nga ata që e hanë gati, e atëherë ç’dobi tjetër ka pronari përveç se i shikon me sy? (Ko. 5, 9-10). "Është edhe një lëngatë shumë e keqe.... pasuria e ruajitur për të keqen e të zotit (v 12)... "Sikurse nga barku i s’ëmës lindi lakuriq, po ashtu lakuriq do të shkojë sikurse edhe erdhi, dhe asgjë s’do të marrë me vete prej mundit të vet" (v.14)... Dhe kjo është gjithashtu një e keqe shqetësuese: "Si erdhi, ashtu edhe shkon!" (v.15).
    Dhe libri i Jobit përsërit me jehonë: “Lakuriq dola nga kraharori i nënës e lakuriq do të kthehem atje. Zoti i ka dhënë e Zoti i ka marrë; si ka dashur Zoti, ashtu u bë: qoftë bekur Emri i Zotit”! (Jb 1,21).
    Dhe duhet ta dimë që edhe sot, kjo frazë përsëritet në Izrael në çdo varrim.


    PËR DOBIM TË MBRETËRISË SË HYJIT.

    Të gjitha këto fraza tingëllojnë si paralajmërime, si kujtime të realitetit të jetës sonë të përkohshme. Për këtë temë, profeti Isaia ishte plot vrull kur i qortoi popullin e Jeruzalemit që marramendej nga kënaqësia me pretekstin se jeta është e shkurtër, duke gjetur në këtë një “arsye” për të mos dëgjuar thirrjen e Zotit për kthim në besim: "Dhe ja, gëzim edhe hare, theren qe e priten dele, hahet mish e pihet verë: “Të hamë e të pimë, se nesër do të vdesim!” (Is 22,13).
    Jezusi e quan marrëzi këtë sjellje: në shëmbëlltyrë, Zoti i thotë njeriut që planifikon pasurinë e tij: Ti je i çmendur! Këtë natë, ty do të kërkohet jeta jote. Dhe atë që do të kesh lënë mënjanë, kush do ta ketë? Prandaj jemi të ftuar në kthjelltësi. Por nëse shohim mirë çfarë ka të çmendur në përpjekjet tona për të kontrolluar plotësisht të ardhmen tonë me mjetet tona, atëherë ne nuk mund të kuptojmë mirë çfarë është urtia e vërtetë? Për të kuptuar mesaxhin e Jezusit, le të rilexojmë përfundimin e shëmbëlltyrës: “Kështu i ndodh atij që grumbullon pasuri për vete e nuk kujdeset të bëhet i pasur në Hyjin”. Prandaj Jezusi na tregon qëndrimin e duhur: të kërkojmë "të jemi të pasur në sytë e Perëndisë" (Lk13,21).
    Këtu gjejmë një mësim të zakonshëm të Jezusit mbi thesarin e vetëm që duhet të kërkojmë, atë që është në qiej. Sepse "për sytë e Perëndisë" mund të përkthehet gjithashtu "drejt Perëndisë" ose "sipas shikimit të Perëndisë" ose edhe "për të mirën e Mbretërisë së Perëndisë". Kjo supozon të paktën dy gjëra: së pari, që të mos harrohet kurrë se pasuritë vijnë prej tij; së dyti, që të kujtojmë në të gjitha situatat në të cilat mund të gjendhemi, se pasuritë vazhdojnë t'i përkasin Perëndisë dhe se ai na e beson neve administrimin e tyre, në mënyrë që ne t'i bëjmë ato të japin fryte për të mirën e të gjithë fëmijëve të tij.
    Prandaj, ne kemi këtu nga Jezusi jo një mësim filozofik mbi pasuritë e kësaj bote, por një predikim mbi urgjencën për t'i vënë të gjitha pasuritë tona të çdo lloji në shërbim të mbretërisë së Perëndisë.
    Po, jeta është e shkurtër, siç mendonin bashkëkohësit e Isaisë, por pikërisht, le të nxitojmë ta përdorim atë sa më mirë! Nëse lajmi i ungjillit është i mirë, atëherë ka urgjencë. Kjo shpjegon pse Jezusi iu përgjigj pak ashpër lypsit të trashëgimisë me të cilin filloi leximi ynë këtë të diel. Ky njeri me të vërtetë i ka gabuar prioritetet e tij.
    Një pyetje e fundit: Në fund të fundit, trashëgimia që duhet të na duket më e çmuar, a nuk do të ishte besimi i marrë nga etërit tanë?

  8. #188
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 19 Ord. VITI C.

    MË 7 - 8 – 2022.

    LEX, I PARË: Ur. 18,6-9.


    Ajo natë u qe paralajmëruar etërve tane
    që ta kishin të qartë çfarë
    përbetimeve u kishin besuar,
    se s’do t’u tundej besimi në zemër.
    Pritej prej Popullit tënd
    shpëtimi i të drejtëve
    e shfarosja për të padrejtë.
    Sepse siç i ndëshkove kundërshtarët,
    ashtu na madhërove ne
    duke na thirrur pranë teje.
    Atëherë bijtë e shenjtë e të drejtëve
    fli të kushtuan fshehtazi
    e ranë në përkim gjithë së bashku
    për këtë ligj hyjnor.
    Shenjtërit do t’i pranojnë barazi
    si të mirat ahstu dhe rreziqet.
    Atëherë kënduan këngët
    që më parë i këndonin etërit.



    LECTIO DIVINA - MEDITIM – LUTJE.

    FALENDËRIMI VJETOR PËR ÇLIRIMIN.


    Vargu i parë na çon menjëherë në brendësinë e tëmës që do të zvillohet: autori i Librit të Urtësisë i kushtohet një meditimi mbi "Nata e çlirimit të Pashkëve", domethënë natën e daljes së popullit të Izraelit nga Egjipti, nën udhëheqjen e Moisiut. Pastaj çdo vit, që nga ajo natë e famshme, populli i Izraelit ka kremtuar vaktin e Pashkëve për të rijetuar këtë mister të çlirimit të kryer nga Perëndia:
    "Kjo natë është natë vigjilie
    në nder të Zotit,
    kur Zoti i nxori nga dheu i Egjiptit:
    të gjithë bijtë e Izraelit
    duhet ta kremtojnë si natë vigjilie
    në nder të Zotit brez pas brezi (Dal. 12, 42).
    "Kremtoni për të rijetuar", fjala nuk është shumë e fortë; sepse, në Izrael, fjala hebrajke që përkthehet në shqip me fjalën"të kremtosh" nuk do të thotë vetëm të përkujtosh; ajo ka një kuptim më të fortë, flitet për një kremtim në të cilën të pranishmit lënë që Zoti të veprojë përsëri, të na angazhojë edhe ne në aventurën e madhe të çlirimit, në dinamikën e tij, e Zotit; në çfarë mënyrë; kjo quhet "kujtim"; prandaj kjo nënkupton që duhet të lëmë që tërë qenja jonë të transformohet në thellësi. Jemi larg nga një kujtese të thjeshtë historike.
    Kjo është aq e vërtetë sa për shekuj dhe ende sot, kur babai i familjes, gjatë vaktit të Pashkëve, e inicion djalin e tij në kuptimin e festës, ai nuk i thotë: "Zoti ka vepruar në favor të etërve tanë”; ai i tha: "Unë bëj kështu për atë që Zoti bëri për mua kur dola prej dheut të Egjiptit"(Eks 13,8). Dhe komentet e rabinëve konfirmojnë: “Në çdo brez, njeriu duhet ta shohë veten si të dalë nga Egjipti. Prandaj, ky kremtim i natës së Pashkëve përfshin të gjitha dimensionet e Besëlidhjes të jetuar nga populli i Izraelit që nga Moisiu: falënderimi për veprën e çlirimit të kryer nga Perëndia dhe, anasjelltas, përkushtimi i besnikërisë ndaj urdhërimeve; sepse ne e dimë se çlirimi, dhurata e Ligjit dhe besëlidhja nuk janë veçse një dhe e njëjta ngjarje. Ky është mesazhi i Zotit drejtuar Moisiut dhe, nëpërmjet tij, popullit, në këmbët e Sinait:
    "Ju vetë patë se çfarë u bëra egjiptianëve,
    se si juve ju kam bartur mbi krahët e shqiponjave
    e ju kam sjellë deri tek unë.
    Prandaj, nëse do të ma dëgjoni fjalën
    e do ta mbani Besëlidhjen time,
    ju do të jeni ndër të gjithë popujt prona ime,
    ‑ imja është mbarë toka‑.
    Ju do të jeni për mua një mbretëri priftërinjsh, e një popull i shenjtë.
    Këto janë fjalët që do t’ua thuash bijve të Izraelit” (Eks 19,4-6).
    Këto dy dimensione të kremtës së Pashkëve, falënderimi për veprën e çlirimit të kryer nga Zoti dhe përkushtimi ndaj besnikërisë ndaj urdhërimeve, mund të lexohen përmes disa rreshtave të librit të Urtësisë që na ofrohet këtu.
    Le të fillojmë me falënderimin:
    “Ajo natë u qe paralajmëruar etërve tane
    që ta kishin të qartë çfarë
    përbetimeve u kishin besuar,
    se s’do t’u tundej besimi në zemër" (v. 6).
    Nata e çlirimit të Pashkëve ishte njohur që më parë nga Etërit tanë që të sigurt për premtimet në të cilat kishin besuar, ata po gëzoheshin... dhe tashmë po intononin këngët e lavdërimit të Etërve.
    Për çfarë premtimesh po flitet këtu? Vetëm fjala "premtime" është interesante: kush do ta kishte besuar se një zot do kishte thirrur një njeri apo një popull për të bërë një besëlidhje me të? E kush do të kishtë besuar ose vetëm menduar që një zot me betim do të kishte premtuar të jetë besnik për gjithmonë ndaj ketij njeriu dhe këtij populli? Përsëri, që njeriu të guxonte të besonte në një Zot, duhej një Revelacion! E megjithatë, historia e aventurës së madhe të patriarkëve është vetëm një varg premtimesh që vinin prej Zotit: të një prejardhjeje, të një vendi, më në fund të një jete të lumtur në këtë vend. Këtu, le të ndalemi në premtimet e vetme të daljes nga Egjipti; për shembull, “Perëndia i tha Abramit: “Dije mirë, që tani, se pasardhësit e tu do të jetojnë në një vend të huaj dhe atje do t’i bëjnë skllevër dhe do t’i shtypin e mundojnë plot katërqind vjet. Përnjëmend, popullin, të cilit do t’i shërbejnë, unë do ta gjykoj dhe, së fundi, ata do të dalin me pasuri të madhe” (Zn 15,13-14). I njëjti premtim u përsërit të gjithë patriarkëve, Abrahamit, Isakut, Jakobit; ja çfarë i tha Zoti Jakobit për ta inkurajuar që të zbriste në Egjipt, kur ai shkoi të gjente Jozefin: “Unë jam Hyji, Hyji i atit tënd! Mos u tremb të shkosh në Egjipt, sepse atje do të të bëj një popull të madh. Unë vetë do të zbres atje me ty dhe unë vetë do të përcjell kur të kthehesh prej andej. Jozefi do të jetë ai që do t’i mbyllë sytë e tu” (Zan. 46,3-4).
    Natyrisht, evokimi i ikjes nga Egjipti dhe të shpëtimit të popullit të tij nga ana e Zotit, është gjithashtu, në mënyrë të pashmangshme, që ngjall shqetësimin e armiqve të tyre të momentit, egjiptianët: lexojmë nga libri i Urtësisë sot:
    "Pritej prej Popullit tënd
    shpëtimi i të drejtëve
    e shfarosja për të padrejtë,
    sepse siç i ndëshkove kundërshtarët,
    ashtu na madhërove ne
    duke na thirrur pranë teje" (v. 7-8).
    Më shumë se triumfalizëm, autori i tekstit tonë u ofron bashkëkohësve të tij një mësim për të medituar, domethënë: duke zgjedhur përdorimin e shtypjes dhe të dhunës, vetë egjiptianët provokuan humbjen e tyre. Populli i shtypur përfitoi nga mbrojtja e Zotit që u vjen në ndihmë çdo dobësie. Nënkuptohet, me një qëllim të mirë, për ta shpëtuar! Drita me të cilën Zoti e ndriçoi popullin e tij në kohën e shtypjes së tij, do ta ndriçojë po aq mirë edhe te të shtypurit e tjerë... Kështu e interpretohet prania e shtyllës së zjarrit që mbrojti njerëzit dhe i shpëtoi nga ndjekësit e tyre :
    "Izraelitëve u dhe për prijës
    në udhë të panjohur
    një shtyllë zjarri të ndëzur,
    diell të butë në shtegtim të lavdishëm.
    Ishin njëmend të denjë
    të mos kishin dritë e të vuajnë
    në burgun e errësirës
    ata, që i mbanin të burgosur bijtë e tu,
    nëpërmjet të të cilëve fillonte botës
    t'i dhurohej drita e pashueshme e Ligjit (Ur 18,3-4).



    PËRKUSHTIMI NDAJ BESNIKËRISË NDAJ BESËLIDHJES.

    Dimensioni i dytë i kremtimit të natës së Pashkëve, është angazhimi personal dhe i komunitetit:
    "Atëherë bijtë e shenjtë e të drejtëve
    fli të kushtuan fshehtazi
    e ranë në përkim gjithë së bashku
    për këtë ligj hyjnor.
    Shenjtërit do t’i pranojnë barazi
    si të mirat ahstu dhe rreziqet.
    Atëherë kënduan këngët
    që më parë i këndonin etërit" (v. 8).
    "Në fshehtësinë e shtëpive të tyre, pasardhësit besnikë të të drejtëve ofrojnë një flijim dhe ata shenjtërojnë me marrëveshje të përbashkët këtë ligj hyjnor: që shenjtërit të ndajnë të dyja: më të mirat dhe më e keqja; dhe ata tashmë po intonojnë këngët e lavdërimit të Etërve". Ky është një përkthim tjetër e vargut 8: Në pak rreshta, autori ynë nuk mundi të thoshte gjithçka; por është shumë mbresëlënës pikërisht fakti që ai tërhoqi një paralele midis praktikës së adhurimit (“ata kushtuan një fli, ofruan një sakrificë”) dhe angazhimit për solidaritet vëllazëror (“që shenjtërit të ndajnë të dyja: më të mirat dhe më e keqja). Ligji i Izraelit, siç e dimë mirë, e ka lidhur gjithmonë kremtimin e dhuratave të Perëndisë dhe solidaritetin me njerëzit e Besëlidhjes. Nuk është çudi atëherë se Jezu Krishti bëri të njëjtën gjë duke i lidhur së bashku “perkujtimin-memorialin” e vdekjes dhe të ringjalljes së tij për shpëtimin e njerëzimit, me shërbimin ndaj vellëzërve. Ne e dimë mirë se kur kremtojmë Eukarestinë, meshën e shenjte, Jezusi është realisht present me korpin dhe me gjakun e tij. Duke besuar këtë, në e falendërojmë sepse na lejoi të qëndrojmë para atij për ta shërbyer atë. Por i lutemi edhe Shpirtit shenjt që të na bashkojë në një trup të vetëm. Në çdo Eukaristi prezenca e Zotit që na shëlbon dhe angazhimi i besimtarëve që e kremtojnë këtë mister të dashurisë për shpëtimin e njerëzimit, janë të pandashëm.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 03-08-2022 më 11:00

  9. #189
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 19 Ord. VITI C

    MË 7-8-2022


    Ps.33 1.12, 18-19, 20.22


    1 Galdoni, o të drejtë në Zotin,
    të drejtëve u ka hije lavdërimi!
    12 Lum ai komb që për Hyj e ka Zotin,
    populli që Zoti e zgjodhi për pronë.

    18 Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
    mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij:
    19 për t’i shpëtuar nga vdekja
    e për t’i ushqyer në kohën e urisë.

    20 Shpirti ynë shpreson në Zotin,
    ai është ndihma dhe mburoja jonë.
    22 Mirësia jote qoftë mbi ne, o Zot,
    sikurse ne shpresojmë në ty.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJE.


    KRENARIA E POPULLIT TË ZGJEDHUR PËR BESËLIDHJEN.


    “Galdoni, o të drejtë në Zotin,
    të drejtëve u ka hije lavdërimi!” (v.1).
    Nga vargu i parë e dimë se ku jemi: në tempullin e Jeruzalemit, në kuadër të një liturgjie falënderimi. Le të specifikojmë menjëherë se këtë titull "njerëz të drejtë"... nuk tregon një qëndrim krenarie apo vetëkënaqësie. Drejtësia në Bibël nuk është një cilësi morale; është thjesht qëndrimi i përulur i atyre që hyjnë në projektin e Perëndisë; mund të thuhet se i drejti është ai që është i sintonizuar me Zotin, në kuptimin që një instrument muzikor është i akorduar mirë.
    Ky projekt i Zotit, në fjalë këtu, është Besëlidhja: do të thotë zgjedhja që Zoti, në lirinë e tij sovrane, i ka bërë këtij populli për t'i besuar atij misterin e tij. Natyrisht, populli i besëlidhjes falënderon për këtë:
    “Lum ai komb që për Hyj e ka Zotin,
    populli që Zoti e zgjodhi për pronë" (v. 12).



    GËZIMI PËR PËRVOJEN E BESIMIT.


    Gjenden shpesh herë në Besëlidhjen e Vjetër shprehje e krenarisë së njerëzve të zgjedhur: jo një krenari e keqë e përzier me mendhjemadhësi, por një krenari krejt legjitime, e përzier me një ndjenjë falendërimi dhe gëzimi për nderin që Zoti u ka dhënë atyre duke i zgjedhur për një mision. Për të thënë të vërtetën, secili prej nesh, sot, mund të përjetojë të njëjtën krenari sepse me pagëzimin çdonjëri prej nesh është dashur, thirrur dhe dërguar me të gjithë bashkëvëllezë në fe në mision në botë.
    Në të vërtetë, për njerëzit e Biblës dhe për ne sot, siguria e të jetuarit në Besëlidhjen e Perëndisë është një burim lumturie të thellë, atë që Jezusi e quajti më vonë: "Gëzimi që askush nuk mund ta marrë nga ne":
    "Unë prapë do të vij t’ju shoh
    e zemra juaj do të galdojë
    dhe askush s’do t’jua marrë gëzimin tuaj" (Gj, 16,22).
    Vargu që vjen mënjëherë pas, e thotë ndryshe këtë përvojë besimi:
    “Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
    mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij" (v.12):


    PËRKUFIZIMI I "FRIKËS SË ZOTIT".


    Ne kemi këtu një përkufizim të mrekullueshëm të “frikës së Zotit” në kuptimin biblik: jo pikërisht frikë, por një ndjenjë në një rritje të pandërprerë në drejtim të një përsosëmërie të dashurisë që duhet të karakterizojë marrëdhënjet tona me Zotin; krahasimi i dy pjesëve të vargut është shumë i qartë: "Zoti ruan ata që kanë frikë prej tij,
    që shpresojnë në dashurinë e tij".
    Pjesa e parë e vargut “ata që e druajnë” shpjegohet me të dytin: janë ata që “shpresojnë në dashurinë e tij”... jemi larg frikës, madje flitet këtu për diçka që është krejt e kundërta! Në Psalmin 103, hasëm në një përkufizim tjetër të frikës së Zotit: është qëndrimi i një djali të sigurt që i përgjigjet butësisë së babait të tij:
    "Sikurse baba ka dhimbje për fëmijët e vet,
    ashtu Zoti ka dhimbje për ata që e druajnë" (Ps 103,13).
    Dhe, në fakt, e gjithë Bibla, në të njëjtën kohë që na zbulon planin dashamirës të Zotit, na mëson pak nga pak të tejkalojmë kuptimin e fjalës "frikë": tani e tutje për besimtarët e vetmja mënyra për të respektuar Zotin është të kthejnë në dashurinë e tij:
    "Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm!
    Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde,
    me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde!"(Dt 6,4).
    Po le të kthehemi te ai varg i famshëm:
    "Sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
    mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij" (v. 18):
    Njerëzit e zgjedhur flasin këtu për përvojën e tyre shumë konkrete të kujdesisë së Zotit. Sepse Zoti i ruajti si një baba bijtë e tij, gjatë kalimit të shkretëtirës, pas çlirimit nga Egjipti. Pranojnë që nuk do të kishin mbijetuar gjatë kalimit të detit nëse Zoti nuk do të kishte ndërhyrë, as nuk do t'i kishin mbijetuar provës së jetës në shkretëtirë. Në midis që të një kaçube ndezur flakë që nuk digjej, Zoti i kishte premtuar Moisiut që ta shoqëronte popullin e tij në udhëtimin e tij drejt lirisë dhe ai e mbajti premtimin. Dhe, meqë ra fjala, fjala hebraike e përdorur këtu është fjala e famshme me katër shkronja YHWH, të cilën, për respekt, hebrenjtë nuk e shqiptonin kurrë dhe që do të thotë “Unë jam, do të jem me ju në çdo moment të historisë suaj".


    NJË MEDITIM MBI HISTORINË E DALJES NGA EGJIPTI:


    Kur në Librin e Ligjit të Përtërirë autori bën një meditim të thellë mbi historinë e Izraelit, nga fillimi e deri në hyrje në Tokën e premtuar, pra në kohën e daljes nga Egjipti dhe kalimit të shkretëtirës, ai thotë se Zoti:
    Zoti e ruajti popullin e tij "si mbi beben e syrit": Zoti
    “Gjetur e kish në një vend t’shkretë,
    n’vend tmerrimi, ulërimi bishash.
    E rrethoi, e përkujdesi,
    e ruajti si beb’n e syrit” (Lp.32,10)
    Dhe i gjithë kapitulli 32 eLibrit të Ligjit të Përtërirë është një kujtim të mrekullive të bërë nga Zoti për popullin e tij. Këtu psalmisti vazhdon duke thënë se gjithçka Zoti e bëri:
    “për t’i shpëtuar nga vdekja
    e për t’i ushqyer në kohën e urisë" (v. 19).
    Vargu është një aludim për të gjitha rreziqet e shkaktuara gjatë kësaj historie të gjatë; sa i përket shprehjes "në kohën e urisë", sigurisht që është një aludim për manën që Zoti zbriti në kohën e duhur gjatë Eksodit, kur uria u bë kërcënuese. Kur thuhet "ai i shpëton nga vdekja" nuk po flasim për vdekjen biologjike individuale: këtu bëhet fjalë vetëm për jetën e Popullit të Zgjedhur; por duhet të dihet se në kohën kur u kompozua ky psalm, vdekja individuale nuk konsiderohej një dramë; sepse ajo që kishte rëndësi është mbijetesa e Popullit; por, besimtarët Izraelitët ishin të sigurt për këtë, Zoti do ta bëjë popullin e tij të mbijetojë çfarëdo që të ndodhë; në çdo kohë, dhe veçanërisht në sprovë, Zoti e shoqëron popullin e tij dhe "e çliron nga vdekja".
    Sigurisht, ky besim i palëkundur nuk është i lehtë çdo ditë! Dhe, gjatë historisë së tij, Populli i Zgjedhur ka luhatur midis dy qëndrimeve: ndonjëherë të sigurt, të sigurt për Zotin e tij, të vetëdijshëm se lumturia e tij ishte në fund zbatimi besnik i urdhërimeve, sepse nëse Zoti dha Ligjin, është për lumturia e njeriut; nganjëherë, përkundrazi, njerëzit revoltoheshin, të tërhequr nga idhujt: ç'dobi kishte të qenit besnik ndaj këtij Zoti dhe ndaj urdhërimeve të tij? Zoti është shumë kërkues! Dhe pastaj në emër të çfarë duhet t'i bindemi? Kush na thotë se është e garantuar lumturia? Ne duam të jemi të lirë dhe të bëjmë çfarë të duam... Në kemi besim vetëm në vetveten.
    Ai që e kompozoi këtë psalm i njeh lëkundjet e popullit të tij, ai i fton ata të zhyten në sigurinë e besimit, që e vetme është e aftë të ndërtojë lumturi të qëndrueshme; dhe përveç kësaj, nëse ai ka kompozuar një psalm prej njëzet e dy vargjesh (aq sa ka shkronja në alfabet), do të thotë (mund të jetë më modest se sa psalmet vërtet alfabetike, por aludimi është i qartë), se Ligji është një thesar për të gjithë jetën, nga A e deri në Z.
    Natyrisht nuk na habit fakti që fundi i këtij psalmi është një lutje besimi:
    "Dashuria jote, o Zot, qoftë mbi ne...
    pasi shpresa jonë është te ti" (v. 22).
    Dhe ne e dimë mirë kuptimin e mënyrës lidhore në zgjedhimin e foljeve: nuk është mënyra foljore me të cilën shprehet një pasiguri, në e dimë mirë se “Dashuria e tij është gjithmonë me ne! Por është një ftesë për besimtarin që të pranojë këtë dashuri, që t'i ofrohet kësaj dashurie.
    Dimensioni i pritjes është shumë i fortë në vargjet e fundit:
    “Shpirti ynë shpreson në Zotin,
    ai është ndihma dhe mburoja jonë.
    Zemra jonë në të e ka shpresën,
    shpresojmë në Emrin e tij të shenjtë” (v.20-21).
    Kuptimi këtyre vargjeve është:
    Ne shpresojmë vetëm në Zotin,
    vetëm ai është ndihma dhe mburoja jonë,
    zemra jonë vetëm në të ka shpresën
    dhe vetëm në emrin e tij, sepse është i shenjtë!
    Besimi ynë te Zoti na çon në një vendosëmëri të arsyeshme. Është në këtë siguri që Populli i Zgjedhur merr forcën : jo, jo forcën e vet, por ajo që i jep Zoti.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 04-08-2022 më 11:49

  10. #190
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 19 Ord. VITI C.

    MË 7 – 8 2022.


    UNGJILLI: Lk 12, 32-48


    Në atë kohë, Jezusi u thoshte dishepujve të vet:
    32 “32 Mos druaj, o grigjë e vogël, sepse Atit tuaj i pëlqeu t’jua japë Mbretërinë!
    33 Shitni pasurinë tuaj e jepni lëmoshë! Bëni për vete strajca që nuk vjetrohen, thesar në qiell që nuk mbaron kurrë, ku vjedhësi nuk afrohet e tenja nuk bren.
    34 Vërtet, ku është visari juaj, aty do të jetë edhe zemra juaj.”

    35 “Jini gati ‑ të veshur e të ngjeshur me llamba të ndezura ‑
    36 porsi ata që presin zotërinë e vet kur kthehet prej dasmës për t’ia çelur derën posa të vijë e të trokëllitë. 37 Lum shërbëtorët që, kur kthehet zotëria, i gjen zgjuar! Përnjëmend po ju them: ai vetë do të ngjeshet, ata do t’i ulë në tryezë, do të afrohet dhe vetë do t’i shërbejë. 38 Po erdhi në të dytën ose në të tretën rojë të natës dhe, po i gjeti kështu, lum ata!
    39 E mos e harroni këtë gjë: po ta dinte i zoti i shtëpisë në cilën orë i vjen vjedhësi, nuk do të linte t’i thyehej shtëpia.
    40 Edhe ju, pra, jini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë çast kur s’jua merr mendja.”
    41 Atëherë Pjetri tha:“Zotëri, a po e thua këtë shëmbëlltyrë vetëm për ne, apo për të gjithë?”
    42 Zotëria iu përgjigj:“Cili, vallë, është ai mbarështues besnik e i mençur që do ta vërë zotëria përmbi shërbëtorët e tjerë për t’u dhënë në kohën e duhur pjesën e ushqimit? 43 I lumi ai shërbëtor, të cilin, kur kthehet zotëria i tij, e gjen duke vepruar kështu. 44 Përnjëmend po ju them: do ta vërë mbi të gjithë pasurinë e vet.
    45 Porse, po bëri e mendoi shërbëtori në zemrën e vet: ‘Zotëria im do të vonojë të kthehet’ dhe fillon të rrahë shërbëtorët e shërbëtoret, të hajë e të pijë e të dehet, 46 zotëria i tij do të vijë atë ditë kur nuk e pret, atë orë që nuk ia merr mendja dhe do ta ndëshkojë rëndë e do t’ia japë fatin e të pafeve.
    47 Shërbëtori që e diti vullnetin e zotërisë e nuk u bë gati dhe nuk e kreu vullnetin e tij, do të marrë shumë të rëna. 48 Ndërsa ai që nuk e diti, por bëri punë që duhet të ndëshkohen, do të rrihet më pak. Kujt iu dha shumë, prej tij do të kërkohet shumë; kujt iu besua shumë, prej tij do të kërkohet më shumë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    Ky tekst fillon me një fjalë shprese që duhet të na japë të gjithëve kurajë:
    “Mos druaj, o grigjë e vogël,
    sepse Atit tuaj i pëlqeu
    t’jua japë Mbretërinë!" (v.32).

    Përkthehet: Kjo Mbretëri është sigurisht e juaja; besoni edhe nëse pamja është e kundërt.
    Kjo është arsyeja pse ne mund të pohojmë qetësisht çdo të diel:
    “Do të jemi të sigurt prej çdo turbullimit duke pritur spresën e lume:
    ardhjen e Zotit tonë Jezu Krishtit, Shpëtimtarit tonë”.

    Ata që kanë fatin të “praktikojnë” e dinë këtë gëzim të festimit dhe deshifrimit të planit çlirimtar të Zotit çdo të diel.
    Por Jezusi nuk ndalet me kaq, ai përshkruan menjëherë kërkesat që lindin nga kjo për ne. Sepse: “Kujt iu dha shumë, prej tij do të kërkohet shumë;
    kujt iu besua shumë, prej tij do të kërkohet më shumë" (v.38).
    Zoti na beson çdo ditë ecurinë e projektit të tij, na mbetet të ngrihemi në nivelin e besimit që ai ka tek ne.
    Tani e tutje, atëherë, ne duhet të kemi vetëm një gjë në mendjen tonë, përmbushjen e premtimit të Zotit. Fillohet me heqjen e të gjitha shqetësimeve të tjera: “Shitni pasurinë tuaj e jepni lëmoshë!
    Bëni për vete strajca që nuk vjetrohen,
    thesar në qiell që nuk mbaron kurrë,
    ku vjedhësi nuk afrohet e tenja nuk bren.
    Vërtet, ku është visari juaj,
    aty do të jetë edhe zemra juaj” (v. 33-34).

    Shitni atë që keni dhe jepini. Bëji vetes një çantë që nuk konsumohet, një thesar të pashtershëm në qiej, ku hajduti nuk afrohet, ku mola nuk gërryen. Sepse ku është thesari juaj, aty do të jetë edhe zemra juaj. Pastaj Jezusi detajon se çfarë pret prej nesh; ai e bën atë në një mënyrë shumëngjyrëshe, me ndihmën e tre shëmbëlltyrave të vogla: e para është ajo e shërbëtorëve që presin zotërinë e tyre; e dyta, më shkurtër, e krahason kthimin e tij me ardhjen e papritur të një hajduti; sa i përket të tretës, ajo përshkruan ardhjen e zotërisë dhe gjykimin që ai u jep shërbëtorëve të tij.
    Fjala kyçe këtu është ajo e shërbimit: Zoti na bën nderin të na marrë në shërbimin e tij, duke na bërë bashkëpunëtorë të tij. Më vonë, Shën Pjetri, i cili ka ruajtur mesazhin e Jezusit, do t'ua thotë të krishterëve të Turqisë:
    "Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin,
    si disa e mendojnë të ngadalshëm,
    por është i durueshëm me ju,
    se nuk do që ndokush të birret,
    por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen” (2 P 3,9).
    Dhe Shën Pjetri shkon aq larg sa na thotë:
    "Ju që e prisni dhe e shpejtoni
    Ditën e Ardhjes së Hyjit,
    në të cilën qiejt do të shkatërrohen me zjarr
    dhe elementet e botës do të shkrihen prej nxehtësisë.
    Ne veç, sipas premtimit të tij,
    presim “qiellin e ri dhe tokën e re”,
    ku banon drejtësia (2 P 3,12)".
    (André Chouraqui madje përktheu:
    "Ju e prisni dhe e shpejtoni ardhjen e ditës" e Perëndisë !)
    Është përgjegjësia jonë të "përshpejtojmë" ardhjen e mbretërisë së Perëndisë!
    Lutja e Atit tonë këtu merr një lehtësim të veçantë:
    “Ardhtë mbretëria jote!”
    Do të vijë edhe më shpejt nëse besojmë në të dhe i përkushtohemi.
    Me të mbërritur atje, është mirë që të rilexojmë Shën Palin në letrën drejtuar Thesalonikasve: "...ju të gjithë jeni bijtë e dritës e të ditës!
    Pra, nuk jemi të natës e të territ!
    Ju të gjithë jeni bij të dritës, fëmijë të ditës...
    Atëherë të mos flemë si të tjerët,
    por të rrimë zgjuar dhe të jemi të përkormë!" (1 Thes 5,5-6).

    Zoti e respekton shumë lirinë e njerëzve et nuk i detyron ata të hyjnë në mbretërinë e tij.
    Ai nuk do ta arrijë atë pa ne; por, për krenarinë tonë më të madhe,
    ai na ofron të marrim pjesë në projektin e tij për të shpëtuar njerëzimin.
    Prandaj madhështia e jetës sonë: është në fuqinë tonë
    të "përshpejtojmë" Ditën e Perëndisë siç thotë Pjetri (2 Pt 3).
    Kështu që çdo përpjekje, qoftë edhe modeste, nga ana jonë,
    drejt pak më shumë dashuri dhe paqe, kontribuon në mënyrë të parëndësishme, ndoshta,
    por në mënyrë efektive për ardhjen e kësaj Dite.
    Në mënyrë misterioze, ne bashkëpunojmë në ardhjen e Ditës së Zotit.
    “ I lumi ai shërbëtor, të cilin,
    kur kthehet zotëria i tij,
    e gjen duke vepruar kështu.
    Përnjëmend po ju them:
    do ta vërë mbi të gjithë pasurinë e vet" (v. 42-043)".
    Për të përfunduar, do të doja të kthehesha te një nga fjalitë e Jezusit në këtë Ungjill: “Lum shërbëtorët që, kur kthehet zotëria, i gjen zgjuar! Përnjëmend po ju them: ai vetë do të ngjeshet, ata do t’i ulë në tryezë, do të afrohet dhe vetë do t’i shërbejë" (v 37). Ai do të marrë fustanin e shërbëtorit, do t'i sjellë në tryezë dhe do t'i shërbejë secili me radhë. A nuk është kjo ajo që na ndodh tashmë, çdo të diel në meshë? Zoti na fton në tryezën e tij dhe është ai që na ushqen. Kështu që ne po ripërtërimë, rindërtojmë forcën tonë për të vazhduar shërbimin tonë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 04-08-2022 më 12:32

  11. #191
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 20 Ord VITI C.

    MË 14 – 8 – 2022.

    PSALMI, 40, 2,3,4,18


    2 Më shpresë të gjallë shpresova në Zotin
    Dhe ai u prir drejtë meje,
    3 e vështroi britmën time.
    Ai më nxori nga gropa e mjerimit
    Nga gropa plot baltë,
    këmbët m’i qiti mbi shkëmb
    dhe m’i bëri të fortë hapat.
    4 Në gojë më vuri këngë të re,
    himnin e Zotit, Hyjit tonë.
    Shumë do të shohin e do të druajnë
    Dhe do të shpresojnë në Zotin.
    18 Njëmend jam skamnor dhe vobektë
    Porsi Zoti kujdeset për mua.
    Ti je ndihma ime dhe shpëtimi im:
    Hyji im, deh! Mos vono!




    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    PAS KTHIMIT NGA MËRGIMI NË BABILONI.


    “Më shpresë të gjallë shpresova në Zotin
    dhe ai u prir drejtë meje" (v.2),
    Shpesh herë psalmët (dhe ky është një prej tyre) flasin në vetën e parë njëjës, por ne e dimë mirë se në të vërtetë është një temë kolektive, është populli i Izraelit që këndon duke shprehur mirënjohjen e tij. Ai kaloi nëpër sprova të tmerrshme dhe Zoti e çliroi. Psalmi 40 është, pra, një psalm falënderimi; ai ishte kompozuar për të përmbushur këtë funksion shumë të saktë në liturgji: të këndohej në momentin kur ofrohej një flijim falënderimi; të mos harrojmë se flijimet e kafshëve kremtoheshin në Jeruzalem deri në shkatërrimin përfundimtar të Tempullit, në vitin 70 pas Krishtit.
    Arsyeja e falenderimit është kthimi nga Mërgimi në Babiloni: i gjithë populli këndon, shpërthen nga gëzimi për kthimin nga Mërgimi... ashtu siç kishin kënduar, kërcyer, shpërthyer nga gëzimi, pasi kaluan Detin e Kuq, etërit e tyre. Mërgimi në Babiloni është si një rënie e vdekshme në një gropë pa fund, në një humnerë... dhe shumë njerëz menduan se Izraeli nuk do të shpëtohej (psalmi flet për "tmerrin nga humnera"). Kishin argumenta të mjaftueshëm për të menduar që gjithë populli mund të pushtohej nga dëshpërimi... Dhe armiqtë të këtij populli, akoma të pakënaqur për këtë fatkeqësi, qeshnin shumë me këtë rënie... -
    Gjatë gjithë kësaj periudhe sprove, populli, i mbështetur nga priftërinjtë, profetët e tij, mbajti shpresën, pavarësisht gjithçkaje edhe forcën për të thirrur Zotin në ndihmë: “Ti je ndihma ime dhe shpëtimi im:
    Hyji im, deh,mos vono!" (Ps 40,18).
    I njejti mendim është edhe në v. 14:
    "Denjo, o Zot, të më shpëtosh,
    o Zot, nxito të më ndimosh".
    Dhe mrekullia ndodhi: Zoti e shpëtoi popullin e tij:
    “Më shpresë të gjallë shpresova në Zotin
    Dhe ai u prir drejtë meje,
    e vështroi britmën time" (v.2-3).
    Për mërgimtarët fillon një jetë e re, fillon rimëkëmbja e jetës së tyre, kthimi i tyre në vend të tyre. Duke folur për shpresën e tyre, e shprehin aspirata të tyre në mënyrë shumë poetike, me terma shumë të ndryshëm dhe plot imagjinata: e pikërisht, kur kthehen, mund të merren për fantazmë, sepse me të vërtetë askush nuk mund të mendonte se dikush do të kishtë kthyer i gjallë nga Babiloni. Prandaj falenderimi vjen krejt natyrshëm: Këmbët m’i qiti mbi shkëmb
    dhe m’i bëri të fortë hapat.
    Në gojë më vuri këngë të re,
    himnin e Zotit, Hyjit tonë.
    Shumë do të shohin e do të druajnë
    dhe do të shpresojnë në Zotin. (v.3-4).
    Të liruar nga robëria në Babiloni, populli ka filluar të lavdërojë Hyjin e tij; duke parë këtë, shumë u mrekulluan, tronditen dhe besuan në Zotin. Sepse, ishte e vërtetë se të gjithë ishin të varfër dhe në një mjerim ekstrem, po Hyji kishte menduar për ta. Dhe disa vargje të tjerë shprehin të njejta mendime edhe në një mënyrë më të qartë e më të fortë:
    "Shumë mrelulli bëre, o Zot, Hyji ynë,
    të mrekullueshme janë qellimet e tua me ne...
    nëse dua t' i shpall e t'i tregoj,
    janë aq shumë, saqe s'mund t' i numëroj" (v. 6).
    Dhe në vargun 17 shtohet:
    "Le të gëzohen e le të galdojnë me ty,
    të gjithë ata që të kërkojnë ty,
    e të thonë vazhdimisht:
    "I madhërishëm është Zoti,
    të gjithë ata që e duan shëlbimin tënd".

    Megjithatë njeriu mund të bjerë në një pus nga pakujdesia: kështu i ndodhi Izraelit, na thotë psalmisti; dhe ky është sigurisht një nga mësimet e mëdha të mërgimit në Babiloni: deri atëherë, Izraeli kishte qenë i sigurt në jetë: është e vërtetë që, përpara mërgimit, profetët kishin kuptuar se diçka nuk shkonte më mire, për këtë kishin bërtitur, kishin kërkuar të ndërgjegjsonin popullin e tyre me mesimet e tyre, por nuk kishin arritur t'i zgjonin njerëzit nga pakujdesia e tyre. Gjatë mërgimit në Babiloni, kishin mjaft kohë për të medituar mbi shkaqet e ndryshme të mundshme të kësaj tragjedie; dhe me të drejtë pyetëm veten nëse fatkeqësia e njerëzve nuk kishte qenë pasojë e këtij qëndrimi? Dhe në vargun 13 autori i psalmi flet për ndërgjegjsimin e popullit për fajet e veta gjatë robëria në Babiloni:
    “Sepse më rrethuan të këqija të panumërta,
    më pushtuan fajet e mia
    e nuk më lënë të shoh:
    më shumë janë se fijet e fklokëve të kresë
    kështu që edhe zemra po më lëshon".
    Pas kuptimit të arsyes së tragjedisë që kishin përjetuar në Babiloni, mbetej vetë që të nxjrreshin mësimet e mira nga eksperienca e kaluar; prandaj ky psalmi tingëllon si një paralajmërim për të ardhmen, ose si një zgjidhje, një rrugëtim për të ardhmen, nëse preferohet. Është në këtë frymë që i njëjti psalm zhvillon një meditim të tërë mbi veprat që vërtet i pëlqejnë Perëndisë:
    “Fli e dhurata ti nuk do,
    vetë zbulove vullnetin tënd:
    fli shkrumbimi e pendestare nuk kërkon,
    atëherë thashë: "Ja po vij unë" (v. 7-8).



    SHËMBËLLTYRA E NJERIUT QË RA NË NJË PUS.


    Për të shprehur këtë përvojë të kthimit në vendin e tyre, që i ngjan rikthimit në jetë, psalmisti përdor një shëmbëlltyrë, atë të një njeriu që ra në një pus. Nuk duhet të thuhet "i rënë", por "i hedhur" në pus nga armiqtë e tij (v. 3). Autori i psalmit mund të jetë frymëzuar nga përvoja e Jeremisë, fatkeqësitë e të cilit i dëgjuam në leximin e parë: ai ishte hedhur në fund të një pusi dhe doli vetëm falë ndërhyrjes së një pagani, një të huaji, Ebed-Melekut. Përmes bujarisë madhështore dhe disi të papritur të këtij të huaji, Jeremia e dinte mirë se ishte vetë Zoti që i kishte ardhur në ndihmë:
    "Më shpresë të gjallë shpresova në Zotin
    Dhe ai u prir drejtë meje,
    e vështroi britmën time.
    Ai më nxori nga gropa e mjerimit.
    Nga gropa plot baltë,
    këmbët m’i qiti mbi shkëmb
    dhe m’i bëri të fortë hapat" (v.2-3).
    Natyrisht, duke arritur me këmbë në tokë, dhe përsëri në dritë dhe në një mënyrë duke u kthyer përsëri në jetë, njeriu ynë, Jérémi, shpërthen nga gëzimi!: "Në gojë më vuri këngë të re,
    himnin e Zotit, Hyjit tonë.
    Shumë do të shohin e do të druajnë
    dhe do të shpresojnë në Zotin" (v. 4).
    Duhet të kemi kujdes, edhe një herë: përvoja konkrete e Jeremisë mund të ketë dhënë imazhet, por në të vërtetë ky psalm ka të bëjë me përvojat e Populli të Zgjedhur, e të gjithë njerëzve të Izraelitit, si ndodh për të gjithë psalme.
    Le të ndalemi në pjesën e dytë të këtij vargu:
    “Shumë do të shohin e do të druajnë
    Dhe do të shpresojnë në Zotin".
    Nëse e kuptoj mirë, është sepse ai që është shpëtuar, i këndon lavde Perëndisë, që të tjerët mund të fillojnë të besojnë në Të! Në fund të fundit, kjo është një gjë logjike: duke zbuluar se Zoti është në gjendje të na shpëtojë, që ne mund të kemi idenë për t'u kthyer tek ai, më në fund, duke sjellë gurin tonë të vogël në shpëtimin e botës, ai fillon thjesht duke kënduar lavdinë e Zotit!
    Por pse psalmi nuk ndalet me kaq? Pse ka ende lutje si ajo në vargun e fundit:
    “Ti je ndihma ime dhe shpëtimi im,
    Hyji im, deh, mos vono. (v. 18)”.
    Thjesht sepse historia nuk ka mbaruar. Po, njerëzit u kthyen nga mërgimi në Babiloni, ashtu si Jeremia doli nga pusi i tij, por ka ende shumë përparime për t'u bërë! Njerëzimi nuk ka arritur ende në fund të marshimit të tij drejt lumturisë; dhe ne e dimë shumë mirë. Pra, ky psalm na sugjeron dy qëndrime lutjeje: së pari, lavdërimim për shpëtimet e dhëna tashmë, në mënyrë që të tjerët t'i drejtohen Perëndisë, shpëtimtarit dhe më pas lutjen për shpëtimin që presim, në mënyrë që Shpirti të na frymëzojë iniciativa që duhet të ndërmarrim.
    Vërejtja e fundit shumë inkurajuese, e marrë nga psalmi: nuk jemi ne ata që janë përgjegjës për të shpëtuar botën! Vargu 4 me të vërtetë zhvillon një teologji shumë interesante të shpëtimit: “Në gojë më vuri këngë të re,
    himnin e Zotit, Hyjit tonë.
    Shumë do të shohin e do të druajnë
    dhe do të shpresojnë në Zotin".
    Për të thënë të vërtetën, psalmisti nuk e shpiku atë: ne e dimë se profeti Amos ishte i pari që kishte kuptuar se, çfarëdo që të ndodhë, Perëndia do të gjejë një mënyrë për të shpëtuar të paktën një numër të vogël të bijve të Perëndisë. Izraeli filloi të zhvillonte një teologji mbi "Tepricën e Israelit":
    “Urrejeni të keqen, duani të mirën
    e rikthejeni në gjykatore të drejtën,
    ndoshta Zoti, Hyji i Ushtrive,
    do të ketë dhimbje për tepricë të Jozefit"(Am 5.15).
    Isaia, në të njëjtën kohë, thotë gjëra të ngjashme.
    Më pas, kjo ide u mor dhe u thellua nga profetë të tjerë:
    Mikea, së pari, pastaj Sofonia dhe në fund Zakaria. Ata gjithashtu shpallin se Perëndia do të shpëtojë një tepricë të Izraelit, bërthamën e vogël që do të ketë ditur të qëndrojë besnike kundër erërave dhe baticave; por ata shkojnë më tej: ata njoftojnë se kjo tepricë e shpëtuar, do të bëhet shpëtimtare. Perëndia do të mbështetet tek ata për të shpëtuar gjithë njerëzimin; sepse vetë shpëtimi i tyre do të jetë për botën një provë goditëse e veprës së Perëndisë. Në këtë kontekstë, për shembull, është një fjali shumë e bukur nga Mikea (5, 6-7):
    "Atëherë do të jetë Teprica e Jakobit
    në mes të popujve të panumërt
    porsi vesa që vjen prej Zotit,
    porsi shiu që bie mbi bar,
    që asgjë s’pret prej njeriut,
    s’shpreson gjë prej bijve të njerëzve.
    Atëherë do të jetë Teprica e Jakobit,
    në mes të popujve të panumërt,
    si luani mes kafshëve të pyllit,
    si luanthi mes grigjave të deleve,
    që, kur bie, shklet e kap,
    s’gjendet ai që mund të shpëtojë" (Mi. 5,6-7).


  12. #192
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 20 Ord...VITI C,

    MË 14 – 8 – 2022.


    UNGJILLI: Lk. 12,49-53.


    49 “Erdha të sjell zjarrin mbi tokë e sa dëshiroj të ishte tashmë i ndezur flakë!
    50 E po, më duhet të pagëzohem me pagëzim, e sa ngushtë jam derisa të kryhet!
    51 A kujtoni se erdha të sjell paqen mbi tokë? Jo, po ju them, por përçarjen!
    52 Që tani, për të vërtetë, pesë anëtarë në një shtëpi, do të jenë të ndarë: tre kundër dyve e dy kundër treve:
    53 babai do të zihet me djalin,
    e djali me babain,
    nëna me të bijën,
    e bija me t’ëmën,
    vjehrra me të renë
    e reja me vjehrrën”.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.



    MISIONI I MESISË SIPAS PROFETËVE.



    Për të përshkruar misionin e tij, Jezusi e krahason atë me një zjarr: “Erdha të sjell zjarrin mbi tokë e sa dëshiroj të ishte tashmë i ndezur flakë!"
    Dhe shumë shpejt, ne arritëm të masim pasojat e shpalljes së Lajmit të Mirë, si në botën hebraike ashtu edhe midis paganëve. Që nga zjarri i Rrëshajëve, kjo shpallje ishte si një flakë që u përhap me shpejtësi të plotë në barin e thatë ose në pyll: në popullin hebre u duk se shkatërroi të gjithë ndërtesën fetare, në botën pagane konsiderohej si një gjë e paarsyeshme: infektimi: Shën Pali u shkruan korintasve: "Ne predikojmë Krishtin e kryqëzuar ‑ për hebrenj skandal e për paganë marri" (1 Kr 1,23).
    Zjarri ishte i tillë që la gjurmë të pashlyeshme: ata që i lejuan veten të digjeshin nga shpallja e Ungjillit dhe ata që e refuzuan u bënë antagonistë të pandreqshëm, edhe nëse i bashkonin lidhjet familjare; dhe ne kemi parë të realizohet ajo që profeti Mikea përshkroi tashmë me shkretim në kohën e tij që ishte një kohë ankthi:
    “Sepse biri të atin e shan,
    bija çohet kundër s’ëmës,
    reja çohet kundër vjehrrit:
    armiqtë e njeriut
    shtëpiakët e tij!" (Mi 7.6).
    Kur Jezusi shpall këto mosmarrëveshje familjare, nuk flet për të shprehur një parandjenjë: ai flet nga përvoja. ]
    Le të kujtojmë episodin e vizitës së tij në Nazaret. Luka tregon:
    "Jezusi me fuqinë e Shpirit Shenjt u kthye në Galile" (Lk 4,14),
    dhe ne e dimë se një nga vizitat e tij të para ishte në fshatin e rinisë së tij.
    Pas një momenti entuziazmi, miqtë dhe të afërmit e fëmijërisë u kthyen kundër tij, sepse ai sapo u kishte thënë atyre se misioni i tij shkonte shumë përtej kufijve të Izraelit.
    Luka tregon:
    “Këto fjalë i mbushën me zemërim të gjithë ata që ishin në sinagogë.
    U çuan në këmbë, e hodhën jashtë qytetit, e çuan në buzë të malit,
    mbi të cilin është i ndërtuar qyteti i tyre, për t’ia thyer qafën në greminë” (Lk 4,28-29).
    Këto nuk do të jenë të vetmet rrethana në të cilat Jezusi do të përballet me moskuptimin, madje edhe me kundërshtimin e tij. Shën Gjoni shkruan:
    “Në të vërtetë, as vëllezërit e tij nuk besonin në të” (Gj 7,5).
    Për më tepër, Jezusi nuk heziton t'u thotë dishepujve të tij se një nga kushtet për të shpallur Mbretërinë e Perëndisë është pranimi i dhimbjeve të mundshme:
    “Nëse ndokush vjen tek unë e do më tepër babain, nënën, gruan, fëmijët, vëllezërit, motrat, madje edhe jetën e vet se sa mua, nuk mund të jetë nxënësi im” (Lk 14:26).
    Kujtojmë gjithashtu përgjigjen e Jezusit ndaj një njeriu që i tha:
    “Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime”,
    dhe Jezusi i tha:
    “Kushdo...që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa,
    nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!” (Lk 9,61-62).
    Zjarri i ndezur nga Jezusi çon në zgjedhje radikale.

    MISIONI I MESISË, JEZUSIT.

    Megjithatë, nëse pritej një Mesia në Izrael, padyshim që ai nuk do të sillte luftëra dhe përçarje, tashmë tepër të pranishme;
    përkundrazi, të gjithë ata që e prisnin, mendonin që ai më në fund të sillte paqen në botë.
    Ne i dimë përmendësh, për shembull, profecitë madhështore të Isaias:
    “Ai do të jetë gjykatësi i popujve
    dhe do t’i gjykojë fiset e shumta,
    shpatat e veta do t’i kthejnë në plorë
    e heshtat në drapërinj.
    Një popull nuk do të ngrejë shpatën
    kundër një populli tjetër
    dhe më s’do të ushtrohen për luftë” (Is 2, 4-5)...
    “Ujku do të banojë me qengjin,
    përbri kecit do të shtrihet leopardi,
    viçi e këlyshi i luanit bashkë do të kullotin,
    fëmija i vogël do t’i çojë e t’i bjerë.
    Lopa e arusha bashkë do të kullotin,
    këlyshët e tyre së bashku do të rrinë,
    luani kashtë do të hajë si kau.
    Foshnja do të luajë
    mbi vrimën e shlligës,
    në strofullin e kapastrecit
    fëmija dorën do ta futë.
    S’do të bëhet dëm as s’do të vritet kush
    në mbarë malin tim të shenjtë,
    sepse plot do të mbushet vendi me dijen e Zotit,
    porsi deti që mbushet me ujë” (Is. 11,6-9).
    Në kohën mesianike, do të gëzohet një paqe e mrekullueshme: ujku do të jetojë me qengjin, leopardi do të shtrihet pranë kecit, viçi dhe këlyshi i luanit do të ushqehen bashkë, një djalë i vogël do t'i udhëheqë. Lopa dhe ariu do të kenë të njëjtën kullotë, të vegjëlit e tyre do të kenë të njëjtën strehë. Luani, si kau, do të hajë foragjere. Foshnja do të zbavitet në folenë e kobrës, në vrimën e nepërkës fëmija do të shtrijë dorën. Në malin e tij të shenjtë nuk do të bëhet më asnjë e keqe apo korruptim.
    Nëse ai, Jezusi, është me të vërtetë Mesia që të gjithë presin, atëherë Populli ka të drejtë të presë përmbushjen e këtyre premtimeve.
    Dhe Jezusi, përkundrazi, na shpall përçarje në dukje të rënduara:
    “A kujtoni se erdha të sjell paqen mbi tokë?
    Jo, po ju them, por përçarjen!” (v. 51)
    A kemi harruar se paqja nuk arrihet duke tundur një shkop magjik? Ai, Jezusi, bën thirrje për një konvertim rrënjësor të zemrës së njeriut;
    është ky konvertim që shumë do ta kundërshtojnë me gjithë fuqinë e tyre.
    Në ditën e Prezantimit të fëmijës Jezus në tempullin e Jeruzalemit, Simeoni e kishte shpallur mirë:
    “Shih! Hyji e caktoi këtë Fëmijë
    të shkaktojë rrënim e ngritje
    për shumëkënd në Izrael.
    Do të jetë edhe shenjë të cilës
    njerëzit do t’i kundërshtojnë. ‑
    (edhe ty vetë një shpatë do ta tejshkojë shpirtin) ‑
    që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt” (Lk 2,34-35).
    Prandaj, mesazhi i paqes do të takojë në fazën e parë më shumë kundërshtarë se sa përkrahës.
    I dërguar në botën e humbur për t'i treguar për dashurinë dhe shpëtimin e Perëndisë,
    Jezusi u ndesh me vuajtjet dhe vdekjen, siç e kishte shpallur vetë:
    “Birit të njeriut i duhet të pësojë shumë,
    ta përbuzin pleqtë, kryepriftërinjtë dhe skribët,
    ta vrasin dhe të tretën ditë të ngjallet”(Lc 9,22)
    Dhe: Biri i njeriut: “do t'u dorëzohet paganëve,
    i nënshtruar talljes, fyerjes, pështymës;
    pasi ta fshikullojnë, do ta vrasin
    dhe ditën e tretë ai do të ringjallet” (Lk 18:32).
    Por Ringjallja e tij duhet të na japë të gjithëve kurajon: Shpirti tani është derdhur mbi ne dhe na takon ne ta përhapim këtë zjarr.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 11-08-2022 më 04:18

  13. #193
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 21 Ord VITI C

    MË 21 – 8 – 2022.


    LEXIMI I PARË: Is. 66,18-21.


    18 E unë, që i njoh veprat e tyre dhe synimet e tyre, do të vij për t’i bashkuar të gjitha fiset e të gjitha gjuhët; do të vijnë dhe do ta shohin lavdinë time. 19 Unë do t’u jap një shenjë dhe do t’i dërgoj ata që prej tyre do të shpëtojnë, te popujt në Tarsis, Put, Lud, Mosok, Ros, Tubal dhe në Javan ‑ në ishuj të largët tek ata që nuk kanë dëgjuar për mua as nuk e kanë parë lavdinë time ‑ dhe këta do t’ua shpallin lavdinë time popujve. 20 Do t’i riatdhesojnë të gjithë vëllezërit tuaj nga të gjithë popujt porsi kusht Zotit ‑ në kuaj, karroca, bartore, në mushq e gamile njëgungëshe e do t’i sjellin në Malin tim të shenjtë, në Jerusalem ‑ thotë Zoti ‑ po ashtu sikurse bijtë e Izraelit kushtojnë flinë e paraqitjes në enë të pastër në Shtëpinë e Zotit. 21 Edhe prej tyre do të zgjedh priftërinj e levitë ‑ thotë Zoti.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    TEPRICA E VOGEL E IZRAELIT.

    Vërejtja e parë: profeti e përfundon predikimin e tij me formulën: “Fjala e Zotit”. Profetët flasin gjithmonë në emër të Zotit, dëgjuesit e tyre e dinë mirë. Për këtë kur profetët duan të këmbëngulin në rëndësinë e fjalëve të tyre, ata kujtojnë se bëhet fjalë, për Fjalën e Zotit. Nëse Isaia e bën këtë këtu, atëherë mund të konkludojmë se fjalët e tij ishin veçanërisht të rëndësishme dhe ndoshta të vështira për t'u dëgjuar ose pranuar.
    Në të vërtetë, në këto pak rreshta, ka të paktën dy njoftime shumë të rëndësishme: dimensioni universal i projektit të Zotit, së pari, dhe më pas roli i Tepricës së vogël të besimtarëve.

    E filloj me këtë pikë të dytë, rolin e Tepricës së vogël të besimtarëve sepse pikërisht atyre u drejtohet profeti: ai e quan këtë tepricë të Izraelit “ata që ...do të shpëtojnë”. Janë ata që qëndrojnë të patundur në besim mes dekurajimit të përgjithshëm. Profetët e tjerë, Isaia i parë, për shembull, ose Mikea i quajtën ata "Tepricë e Izraelit". Por gjërat që thueshin për ata nuk ishin krejt të njëjta: në shekullin e tetë, Isaia dhe Mikea shpallën vetëm shpëtimin e "Tepricës së vogel të Izraelit". Nga ana tjetër, gjatë dhe pas mërgimit (domethënë dyqind vjet më vonë, në shekullin e gjashtë), në të njëjtën kohë kur populli i Izraelit zbuloi dimensionin universal të projektit të Zotit, ata mësuan ta konsideronin zgjedhjen e tyre jo si një gjë ekskluzive, por si një thirrje. Është për këtë arsye që Isaia i Tretë ka një mësim krejtësisht të ri për këtë Tepricë të Izraelit: ju keni një rol për të luajtur, Zoti mbështetet tek ju, nëse ai ju ka zgjedhur, është për t'ju bërë misionarë në shërbim të njerëzimit.



    DIMENSIONI UNIVERSAL I PROJEKTIT TË ZOTIT.

    Dhe pas kësaj që kam thënë deri tani, mund të shpjegohet njoftimin e parë për të cilin flitet në pjesën e Isaisë që lexohet sot: dimensioni universal i projektit të Zotit. Isaia është shumë i qartë: "E unë, që i njoh veprat e tyre dhe synimet e tyre, do të vij për t’i bashkuar të gjitha fiset e të gjitha gjuhët" (v18). Fjalia tjetër është ndoshta më befasuese: "Ata do të vijnë dhe do të shohin lavdinë time".
    Vështirësia për ne vjen nga fjala “lavdi” e cila nuk ka të njëjtin kuptim në Isaia e në fjalorin tonë aktual. "Lavdia" në kuptimin biblik është rrezatimi i pranisë së Zotit (fjalë për fjalë, fjala hebraike do të thotë "peshë"). Lavdia e Perëndisë nuk ka të bëjë fare me lavdinë njerëzore. Nuk është Perëndia ai që do të kishte nevojë për ndonjë personazh të famshëm dhe me autopritet, që të njihet nëpër botën. Jemi ne që duhet ta njohim Hyjin në mënyrë që të jemi të lumtur, duke pasur me të marrëdhëniet e mira që ai na ofron (atë që Bibla e quan Besëlidhje). Le të kujtojmë Shën Agustinin: “Kush do të ishte aq i çmendur sa të besonte se Zoti ka nevojë për sakrificat që i ofrohen? Adhurimi që ne i bëjmë Zotit i sjell dobi njeriut dhe jo Zotit. Nuk i bën dobi burimit nëse pimë prej tij, as dritës nëse e shohim. (Qyteti i Zotit X, 5-6). Dhe le të meditojmë edhe një Fjalë të Jezusit në Gj. 17,3:

    “E kjo është jeta e pasosur:
    që të njohin ty, Një të vetmin Hyjin e vërtetë,
    dhe atë që dërgove, Jezu Krishtin.
    Jeta e përjetshme është që të të njohin…”.
    "Ata do të shohin lavdinë time" do të thotë: ata do të më njohin mua si të vetmin Zot, sepse "jam unë që do t'i motivoj veprat dhe mendimet e tyre", siç thotë rreshti që paraprin këtë pasazh. Njerëzimi më në fund do të dalë nga të gjitha gjurmët e tij të rreme, do të lërë të gjitha idhujt e tij të të gjitha llojeve. Tani e tutje, lavdia e Perëndisë do të ndriçojë të gjitha kombet: kjo fjalë e fundit del disa herë në këto pak rreshta. Përdoret për të thënë se të gjithë popujt gradualisht do të integrohen në popullin e besimtarëve, në popullin e Izraelit.

    ROLI MISIONARË E TEPRICËS SË IZRAELIT.


    Ajo "Tepricë e vogel të Izraelit" është zgjedhur si misionarë për të shpallur projektin e Zotit. Besimtarët e kësaj Tepricës së vogel do të jenë "arkitektët" e ngritjes së kombeve në Jeruzalem dhe e integrimit të tyre në Besëlidhjen e Zotit: "Unë do t’u jap një shenjë dhe do t’i dërgoj ata që prej tyre do të shpëtojnë, te popujt në Tarsis, Put, Lud, Mosok, Ros, Tubal dhe në Javan ‑ në ishuj të largët tek ata që nuk kanë dëgjuar për mua as nuk e kanë parë lavdinë time ‑ dhe këta do t’ua shpallin lavdinë time popujve (v. 19)...Dhe nga të gjitha kombet do t'i sjellin të gjithë vëllezërit tuaj si një ofertë për Zotin (v 20)... Do t'i çojnë në malin tim të shenjtë, në Jeruzalem (v.20)". Duke vepruar kështu, ata do të përmbushin atë që ka qenë thirrja e tyre që nga fillimi i historisë së tyre:
    “Ai më tha: “Tepër pak është të më jesh shërbëtor për t’i rilindur fiset e Jakobit, për t’i riatdhesuar Tepricat e Izraelit: por të caktoj të jesh drita e popujve që shëlbimi im të arrijë në skaj të tokës!”(Is 49:6), i thotë Zoti shërbëtorit të tij Izraelit në një nga këngët e Shërbëtorit.
    Ne gjejmë edhe në Isainë e tretë (profeti pas Mërgimit) teologjinë e Tepricës së Izraelit, për të cilën lexojmë diçka edhe në Psalmin 40,4: "Shumë do të shohin, do të druajnë, dhe do të shpresojnë-besojnë në Zotin”. Vargu zakonisht lexohet për të dielën e njëzetë në kohën e zakonshme të vitit C, përveç nëse festa e Fjetjes së Virgjëreshës Mari festohet të dielën). Mund të krahasohet ai varg me njoftimin e bërë nga Isaia, që gjendet këtu: "Unë do t’i dërgoj ata që prej tyre do të shpëtojnë, te popujt të largët, tek ata që nuk kanë dëgjuar për mua as nuk e kanë parë lavdinë time ‑ dhe këta do t’ua shpallin lavdinë time popujve. Dhe nga të gjitha kombet do t'i sjellin të gjithë vëllezërit tuaj si një ofertë për Zotin... Do t'i çojnë në malin tim të shenjtë, në Jeruzalem".
    Të shpallë lavdinë e Perëndisë midis kombeve (domethënë thjesht të përpiqet ta bëjë të njohur Hyjin e Besëlidhjes, e të dëshmojë për këtë Lajm të Mirë që ndriçon jetën e tij), i tillë është në të vërtetë thirrja e popullit të Zgjedhur, domethënë arsyeja e tij e vetme për të cilën është thirrur. Por në fakt Jezusi vetë na fton të ndajmë dëshirën e tij që Ati të njihet dhe të njihet kur na bën të përsërisim: "U shenjtëroftë emri yt".
    Është duke qenë të tërhequr nga një shenjë që kombet do të mblidhen: “Unë do t’u jap një shenjë dhe do t’i dërgoj ata që prej tyre do të shpëtojnë, te popujt..." (v.19). Shenja është një nga mënyrat e të folurit për Mesinë; është interesante të theksohet se Shën Gjoni përdor vazhdimisht fjalën shenjë për të folur për veprat e Jezusit (dhe kështu na bën ta zbulojmë atë si Mesia); në fund të rrëfimit të dasmës në Kanë, për shembull, ai shkruan: "Kjo qe mrekullia (shenja) e parë e Jezusit, të cilën e bëri në Kanë të Galilesë; e dëftoi lavdinë e vet dhe nxënësit e tij besuan në të" (2,11). Dhe shenja e dytë e Kanës, shërimi i djalit të një oficeri mbretëror, ka të bëjë me një mercenar, një pagan. Lavdia e Zotit sapo ka arritur te kombet! Dhe vetë Jezusi përdor të njëjtën simbolikë kur deklaron: "Kur të jem ngritur nga toka, do t'i tërheq të gjithë tek vetja" (Gj. 12,32).
    Mbetet fjalia e fundit e tekstit të Isaisë dhe ky është një njoftim i tretë shumë i rëndësishëm: jo vetëm popujt paganë do t'i afrohen Zotit, por akoma më mirë, Zoti shpall: "Dhe edhe unë do të marr priftërinj dhe levitë nga mesi i tyre" , që do të thotë se kushtet e zakonshme të priftërisë nuk do të kërkohen më; çdo qenie njerëzore mund t'i afrohet Zotit të gjallë.
    Që atëherë e tutje, ne e kuptojmë më mirë përse, disa vargje përpara leximit tonë, Isaia thirri:
    “10 Gëzohuni me Jerusalemin, galdoni për të ju që e doni! Galdoni me të, galdoni, të gjithë ju që qatë mbi të...
    12 Sepse Zoti kështu po thotë: “Ja, unë po bëj të arrijë në të paqja porsi lumë, porsi përrua vërshues pasuria e popujve” (Is. 66,10.12).
    E gjithë kjo për disa duket mjaft utopike, prandaj profeti e përfundon predikimin e tij me të vetmen nënshkrim të besueshëm: "Fjala e Zotit".
    - Në Bibël, nuk flitet gjithmonë për kombet në një mënyrë kaq pozitive! Sipas teksteve, kjo fjalë duket e ngarkuar me disa kuptime kontradiktore, herë pozitive, herë çiltër negative; në librin e Ligjit të Përtërirë 18,9, për shembull, lexojmë: “Kur të kesh hyrë në tokën që Zoti, Hyji yt, mendon të ta japë, ruhu e mos të pëlqejnë punët e poshtra të atyre popujve”. E vijon një listë e gjatë të këtyre punëve të poshtra. Vertët, në librin e Ligjit të Përtërirë fjala "Komb" synon politeizmin e kombeve, praktikat e tyre fetare në përgjithësi dhe sakrificën njerëzore në veçanti. Në fazën e parë të pedagogjisë biblike, ku bëhet fjalë për Popullin e Zgjedhur që t'i bashkohet Zotit pa ndarje, për të zbuluar fytyrën e vërtetë të Zotit unik, është e nevojshme të shmangë çdo kontakt me "kombet": Ky kontakt do të mbetet për një kohë të gjatë një rrezik për të kaluar në idhujtarinë. Dhe historia e Izraelit e ka vërtetuar herë pas here se ky rrezik është real! Të qëndrosh i patundur në besim është një zgjedhje që duhet bërë vazhdimisht. Nëse dikush pohon me forcë: “1 Këndoni Zotit një këngë të re!
    Mbarë toka le t’i këndojë Zotit!
    2 Këndoni Zotit, bekojeni Emrin e tij,
    shpalleni si një ditë për ditë shpëtimin e tij!
    3 Kumtojeni ndër paganë lavdinë e tij,
    ndër mbarë popujt mrekullitë e tija!
    4 Sepse i madh është Zoti,
    ‑ tejet i denjë për t’u lavdëruar,
    më i përfrigueshëm se të gjitha hyjnitë!" (Ps 96),
    është sepse është e nevojshme që Populli i Zgjedhur të bindet vazhdimisht se perënditë e kombeve nuk janë gjë tjetër veçse asgjë, e kjo bindje është e nevojshme për të shmangur kthimin në idhujtari. Lufta kundër idhujtarisë nuk u fitua kurrë plotësisht. Por nëse Populli i Zgjedhur dështon në misionin e vet, kush do të dëshmojë për Zotin e vetëm?
    E megjithatë, dhe kjo është ana tjetër e kësaj fjale, që nga koha e Abrahamit, të gjitha kombet janë thirrur të marrin pjesë në bekimin e premtuar nga Zoti për patriarkun: "Në ty do të bekohen të gjitha fiset e tokës”! (Zan. 12,3). Pra, a do të ishte Zoti në kontradiktë me veten e tij? Nëse ai është i vetmi Zot, ai është padyshim edhe Zoti i "kombeve". Dhe kur besimi çifut të sigurohet më mirë, do të jetë koha për të zbuluar universalizmin e projektit të Zotit: Populli i Zgjedhur do të kuptojë pak nga pak se ai është vëllai i madh, jo djali i vetëm: roli i tij ishte pikërisht të hapë rrugën për vëllezërit më të vëgjel, në marshimin e gjatë të njerëzimit për të takuar Zotin e tij. E tillë është pasoja përfundimtare e monoteizmit: nëse Zoti është i vetmi Zot i vërtetë, ai është Zoti i të gjithëve.


  14. #194
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 21 Ord VITI C

    MË 21 – 8 – 2022.


    PS. 117.


    1 ALELUJA!
    Lavdërojeni Zotin, o kombe të gjitha,
    madhërojeni së bashku, o popuj të gjithë!
    2 Sepse e madhe është dashuria e tij ndaj nesh,
    besnikëria e Zotit qëndron për amshim!



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    PSALMI 117 DHE KUPTIMI I FJALËS ALELUJA



    Ky është psalmi më i shkurtër i psalterit! Por çfarë pasurie me pak fjalë! Nëse do të duhej të përmblidhej me një fjalë, do ta kujtonim thjesht: “Aleluja”!
    “Aleluja” është fjala e fundit e psalmit, por edhe e para, pasi, fjalë për fjalë, "Lëvdoni Zotin" (v. 1) është ekuivalenti i "Alelujah" ("Hallelu", mënyra urdhërore: "Lavdëroje”, "EI", rrokja e parë në emri i Zotit). Prandaj, ne jemi të ftuar me këtë psalm veçanërisht për të lavdëruar Hyjin, duke mos harruar se ky është qëllimi i të gjithë psalterit: vetë emri “psalteri” përkthehet në shqip me fjalën "Lavdërim", sepse në hebraisht fjala Tehillim (psalteri) është nga e njëjta rrënjë si Aleluia.
    Dhe ne e dimë kuptimin që ka marrë kjo fjalë e vogël në meditimin hebre; ja një koment i rabinëve për Aleluia:
    "Zoti na ka sjellë nga robëria në liri,
    nga pikëllimi në gëzim, nga zia në festë,
    nga errësira në dritën e ndritshme,
    nga robëria në shëlbim.
    Prandaj, le të këndojmë Aleluja para tij".


    "ZOTI NA NXORI NGA ROBËRIA NË LIRINË".

    “Zoti na nxori nga robëria në lirinë”: kjo është ajo që bëri Zoti për popullin e tij të zgjedhur, por është gjithashtu, nuk e harrojmë kurrë, objektivi i Zotit për mbarë njerëzimin, për të gjithë popujt të tjerët, ata që në Biblën quhen “kombe”.
    Vepra e shpëtimit e Perëndisë për popullin e tij është fillimi, prova, premtimi i asaj që ai do të bëjë për të gjithë njerëzimin.
    “Në ty do të bekohen të gjitha familjet e tokës”,
    i premtoi Perëndia Abrahamit (Zan.12,3).

    Dhe Salomoni e kishte parë tashmë:
    “Po edhe i huaji, që nuk i përket popullit tënd Izraelit,
    që të ketë ardhur prej një vendi të largët
    për të nderuar Emrin tënd
    ‑ sepse për Emrin tënd të madhërishëm,
    për dorën tënde të pushtetshme e për krahun tënd të tendur
    do të dëgjohet gjithkund
    ‑nëse vjen pra, e lutet në këtë vend,
    Ti dëgjo prej qiellit, prej vendit të banesës sate,
    dhe plotëso gjithçka të të kërkojë i huaji,
    që të gjithë popujt e vendeve të ndryshme
    ta njohin Emrin tënd e të druan Ty porsi populli yt Izraelit,
    e le të shohin me sytë e vet se ka qenë thirrur Emri yt
    mbi këtë Shtëpi që ndërtova.
    Të gjithë popujt e tokës, ashtu si populli yt i Izraelit,
    do të njohin emrin tënd dhe do të të adhurojnë” (1 Mb. 8,41-43).

    Prandaj struktura e këtij psalmi, është shumë e thjeshtë, por shumë sugjestive:
    1 .në një nivel të parë,
    vargu 1 "Lavdëroni Zotin",
    vargu 2 pse? për veprën e tij: “Sepse e madhe është dashuria e tij ndaj nesh!”,

    2 .por nëse shikojmë pak më afër, lexojmë:
    vargu 1 “Lavdërojeni Zotin, o kombe të gjitha”,
    vargu 2 pse? Për punën e tij në emër të popullit të tij: Sepse “besnikëria e Zotit qëndron për amshim (për ne).
    Fjala "kombe" këtu është shumë e rëndësishme: kur kombet të shohin se çfarë ka bërë Zoti për ne, ata do të besojnë.
    Për ta thënë ndryshe: meqenëse Zoti e ka shpallur çfarë me të vërtetë ai është, duke shpëtuar popullin e tij, kombet e tjera do të mund të besojnë në të, të kuptojnë çfarë mund të jetë Zoti për ta e të bëjë edhe për ta, duke parë e duke medituar çfarë ai, Zoti, bëri për popullin e tij.
    Këtë arsyetim e gjejmë në Psalmin 40 (të së dielës së 20-të të vitit C);
    psalmisti thotë:
    "Ai (Hyji) më xjorri nga gropa e mjerimit ...
    shumë do të shohin e do të druajnë,
    dhe do të besojnë në Zotin (Ps 40,4).
    Në të njëjtin kuptim, Psalmi 126 këndon për mërgimin në Babiloni:
    “Asohere thuhej ndër paganë:
    “Zoti bëri për ta punë të mëdha”!
    Vërtet Zoti bëri për ne mrekulli
    e zemrat na u mbushën me gëzim!" (Ps. 126,2).

    Kjo ide gjendet disa herë tek profetët: kur njerëzit janë në fatkeqësi, kombet e tjera mund të dyshojnë në fuqinë e Zotit.
    Pikërisht në këtë kuptim Ezekieli guxon të thotë se mërgimi në Babiloni është një turp për Perëndinë:
    ai shkon aq larg sa thotë se mërgimi i popullit të Hyjit "përdhos" emrin e Zotit dhe se çlirimi, përkundrazi, do të jetë në sytë e të gjithëve një dëshmi e fuqisë së tij, e vullnetit çlirimtar të tij.
    Kjo është ajo që e shtyn Ezekieli të shpallë në mërgim në Babiloni këtë:
    “Unë do ta shenjtëroj emrin tim të madhërueshëm,
    të cilin ju e çnderuat ndër popuj, e ndotët në mesin e tyre,
    që paganët ta dinë se unë jam Zoti ‑ thotë Zoti Hyj -
    kur të dëftohem i shenjtë ndër ju e para syve të tyre"(Ez. 36,23).
    Dhe përsëri:
    "Popujt do ta dinë,
    të gjithë ata që do të mbesin rreth jush,
    se unë Zoti i rindërtova të rrënuarat
    dhe i mbolla djerret.
    Thashë unë Zoti dhe ashtu do të bëj!" (Ez. 36,36).
    “Le të njihet emri i Zotit”, çfarë programi!

    Në gjuhën biblike, kjo do të thotë të zbulosh Hyjin e butësisë dhe të besnikërisë që iu zbulua Moisiut:
    “Zoti, Zoti, Hyji i mëshirshëm e i butë,
    i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë,
    që qëndron besnik me mijëra brezni,
    që e duron fajin, kundërshtimin dhe mëkatin,
    por nuk lë pa ndëshkuar asgjë” (Dal. 34,6-7):
    butësi dhe besnikëri që Izraeli ka përjetuar gjatë gjithë historisë së tij;
    ky është kuptimi i vargut të dytë të psalmit tonë:
    “Sepse e madhe është dashuria e tij ndaj nesh,
    besnikëria e Zotit qëndron për amshim!" (v. 2 )
    Ai na ka treguar dashurinë e tij, Zoti është gjithmonë besnik.
    Në të njëjtin kuptim, Psalmi100 thoshte:
    " Sepse i mirë është Zoti,
    e amshuar dashuria e tij,
    nga breznia në brezni besnikëria e tij" (Ps. 100, 5).
    “ I ndihmoi Izraelit, shërbëtorit të vet,
    duke e sjellë në mend mëshirën
    ‑ si ua pati premtuar etërve tanë ‑
    në të mirën e Abrahamit e të pasardhësve
    të tij në amshim” (Lk 1,54-55).

    Vërejtja e fundit: psalmi ynë për këtë të diel (117) është pjesë e asaj që quhet Hallel, domethënë psalmet 113 deri në 118;
    si i tillë, ai zë një vend shumë të veçantë në liturgjinë e Izraelit: recitimi i tij pason vaktin e Pashkëve;
    kjo do të thotë se vetë Jezusi e këndoi atë në mbrëmjen e së Enjtes së Madhe;
    Ungjijtë e Mateut dhe Markut i bëjnë jehonë kësaj:
    “Pasi kënduan Psalmet, dolën për të shkuar në Malin e Ullinjve. (Mt 26,30; Mk 14,26).
    Nga ana jonë e përsërisim me më shumë forcë:
    “Na e ka dëshmuar dashurinë e tij”.
    Është kaq e vërtetë për Jezu Krishtin që tha vetë:
    “Dashuria më e madhe
    që ndokush mund të tregojë është:
    të japë jetën e vet për miqtë e vet” (Gj. 15,13).
    Dhe, me këtë, Jezusi vërtetoi se deri ku shkon besnikëria e Perëndisë:
    “Vërtet, Hyji aq fort e deshi botën
    sa që dha një të vetmin Birin e vet
    kështu që, secili që beson në të,
    të mos birret,
    por të ketë jetën e pasosur” (Gjoni 3,16).

    Shën Pali komenton këtë me mjeshtëri në letrën drejtuar Romakëve:
    “Unë pohoj se është në emër të besnikërisë së Perëndisë
    që Krishti u bë shërbëtor i të rrethprerëve,
    për të përmbushur premtimet e bëra ndaj etërve;
    Sa për paganët, ata përlëvdojnë Perëndinë për mëshirën e tij, siç është shkruar:
    "Prandaj unë do të të kremtoj midis kombeve,
    do të këndoj për nder të emrit tënd".
    (Pali citon këtu një këngë falënderimi nga Davidi:2 Sam. 22, 50; marrë nga Psalmi 18,50).
    Dhe, në mënyrën judaike, Pali vazhdon duke cituar disa fraza nga Besëlidhja Vjetër:
    “Thuhet përsëri:
    Kombe, gëzohuni me popullin e tij”
    (Në Biblën katolike: “Lëvdojeni, o popuj, popullin e tij"(Dt 32,43).
    Dhe përsëri:
    "Lavdërojeni Zotin, o kombe të gjitha,
    madhërojeni së bashku, o popuj të gjithë!"
    (Ps 117,1: është pikërisht psalmi ynë për këtë të diel).

    Isaia tha përsëri:
    "Atë ditë rrënja e Jeseut
    do të ngallisë si flamur për kombe,
    vetë popujt atë do ta kërkojnë,
    selia e saj do të jetë e lavdishme" (Is. 11,10).
    E gjithë kjo, pra, citohet nga Pali në letrën drejtuar Romakëve (Rom 15,8-12).

    Padyshim që nga kjo bindje se Zoti do që të gjithë (pa përjashtim) të shpëtohen,
    Pali tërhoqi energjinë e të gjitha misioneve të tij në pellgun e Mesdheut. Na takon ne të bëjmë të njëjtën gjë, tani
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 17-08-2022 më 05:49

  15. #195
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 21 Ord. VITI C.

    MË 21 – 8 – 2022.


    UNGJILLI: Lk. 13,22-30.


    22 Në udhëtim për Jerusalem kalonte duke mësuar nëpër qytete e fshatra.
    23 Një njeri e pyeti: “Zotëri, a janë pak ata që shëlbohen?”
    Ai u tha: 24 “Mundohuni të hyni nëpër derë të ngushtë, sepse, unë po ju them: shumë do të kërkojnë të hyjnë, por nuk do të munden.
    25 Kur i zoti i shtëpisë do të çohet e do ta mbyllë derën, ju, po mbetët përjashta, do të filloni të trokitni në derë e të thoni: ‘Zotëri, na e hap derën!’ e ai do t’ju përgjigjet: ‘S’di nga jeni!’ 26 Atëherë do të vijoni të thoni: ‘Po ne hëngrëm e pimë me ty e ti mësove ndër sheshet tona!’
    27 Por ai do të përgjigjet: ‘Unë nuk di nga jeni [ju]! M’u hiqnu sysh të gjithë ju që bëni paudhësi!’
    28 Atje do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh, kur t’i shihni Abrahamin, Izakun, Jakobin dhe të gjithë profetët në Mbretërinë e Hyjit e veten të hedhur përjashta. 29 E do të vijnë nga lindja e nga perëndimi, nga veriu e nga jugu dhe do të ulen në tryezë në Mbretërinë e Hyjit.
    30 Po se, ka të prapëm që do të jenë të parët e të parë që do të jenë të prapëm!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    “MUNDOHUNI TË HYNI NËPËR DERË TË NGUSHTË”


    Jezusi është në rrugën nëpër Jerusalem dhe, padyshim, ai nuk e humb mundësinë për të mësuar, por mësimi i tij nuk është gjithmonë ai që pritet dhe që u pëlqen të dëgjuesve.
    Këtu, për shembull, dikush i bën Jezusit një pyetje dhe ai nuk i përgjigjet drejtpërdrejt; pyetja ka të bëjë me shpëtimin:
    “Zotëri, a janë pak ata që shëlbohen?” (v. 23).
    Përgjigja nuk ka të bëjë me numrin e atyre që shpëtohen, sikur të kishte paraprakisht të zgjedhurit dhe të përjashtuarit, por përgjigja
    e Jezusit ka të bëjë me kushtin e vetëm për të hyrë në mbretëri: të mund të kalosh nga dera!:
    “Mundohuni të hyni nëpër derë të ngushtë, sepse, unë po ju them: shumë do të kërkojnë të hyjnë, por nuk do të munden" (v. 24).
    Imazhi i derës së ngushtë është shumë sugjestionuese: një person i trashë ose dikush që është i ngarkuar me pako të mëdha, padyshim që nuk kalon nga një derë e ngushtë... përveç nëse do të vendoset të lihen pakot pas! Dhe kjo është gjithçka që kërkohet, sigurisht. Jezusi sigurisht nuk synon obezitetin fizik, nuk ka dyshim, as valixhet e udhëtimit; pjesa tjetër e tekstit na lejon të hamendësojmë se çfarë lloj obeziteti shpirtëror, çfarë paketash të rënda synon.
    Dëgjuesve të tij që janë hebrenj, ai u thotë: “... do të filloni të trokitni në derë e të thoni:...Po ne hëngrëm e pimë me ty e ti mësove ndër sheshet tona!’
    Por ai do të përgjigjet: ‘Unë nuk di nga jeni ju! M’u hiqnu sysh të gjithë ju që bëni paudhësi!’” (v. 26-27).
    Duke thënë këtë, ai denoncon sigurinë e bashkëbiseduesve të tij, bindjen e tyre se, me lindjen e tyre në popullin e zgjedhur, ata kanë të drejtën e shpëtimit automatikisht; dera do të hapet gjerësisht për ta. Dhe me fjalët e tij, Jezusi nuk i mashtron, dera është e njëjtë për të gjithë. Por pse nuk do të mund ta kalojnë atë? Jezusi vazhdon: "Nuk e di nga jeni. Largohuni nga unë, të gjithë keqbërës".
    Është e vërtetë që Jezusi është një prej tyre, që hëngri e piu me ta dhe mësoi në shtëpinë e tyre; është e vërtetë që paraardhësit e tyre Abrahami, Isaku, Jakobi dhe të gjithë profetët janë në Mbretërinë e Hyjit; por e gjithë kjo nuk u jep atyre të drejtën të kalojnë derën.
    Dhe ja ku është "obeziteti" i tyre shpirtëror, ku janë pakot e tyre tepër të rënda... është siguria e tyre: ata nuk e mirëpresin mbretërinë e Zotit si dhuratë, janë të bindur se mbretëria e qiellit e përket atyre si një drejtë: kanë të drejtë.
    Pra, kuptohet atëherë fjalia e fundit të fjalimit të Jezusit:
    “Po se, ka të prapëm që do të jenë të parët e të parë që do të jenë të prapëm!” (v.30).
    Ka të fundit që do të jenë të parët dhe ka të parët që do të jenë të fundit.
    Ata që ishin të parët në planin e Perëndisë janë populli hebre. Pë ta thotë Pali:
    "Këta janë izraelitët! Atyre u përket adoptimi,
    Lavdia, Besëlidhjet, Ligji, kulti, premtimet;
    të tyre janë edhe patriarkët,
    prej tyre, si njeri, është edhe Krishti,
    i cili është mbi çdo gjë, Hyji i bekuar në shekuj. Amen" (Rom 9,4-5).
    Populli hebre është me të vërtetë populli i Besëlidhjes;
    me zgjedhjen sovrane të Perëndisë, ata ishin bartësit e parë të Zbulesës.
    Siç thotë libri i Ligjit të Përtërirë: "Zoti u lidh ngushtë me etërit e tu,
    i deshi e, pas tyre, në mes të gjithë popujve,
    ju zgjodhi ju, d. m. th. pasardhësit e tyre,
    si vërtetohet edhe sot” (Dt 10,15).
    Dhe, me të drejtë, populli i Izraelit ishte i lumtur dhe krenar që ishte zgjedhur nga Perëndia; kohët e fundit kemi lexuar në psalmin 33:
    “ 12 Lum ai komb që për Hyj e ka Zotin,
    populli që Zoti e zgjodhi për pronë.
    20 Shpirti ynë shpreson në Zotin,
    ai është ndihma dhe mburoja jonë.
    21 Zemra jonë në të e ka shpresën,
    shpresojmë në Emrin e tij të shenjtë" (Ps 33,12.20-21).



    TË DASHUR, TË ZGJEDHUR, TË THIRRUR, TË DËRGUAR.

    Por, si çdo thirrje, kjo zgjedhje e Zotit ishte para së gjithash një mision:
    nëse ata ishin mysafirët e parë të mbretërisë, misioni i tyre ishte të sillnin gjithë njerëzimin në të. Isaia u kujtoi disa herë bashkëkohësve të tij:
    "Unë, Zoti, të thirra në drejtësi
    e për dore të kam marrë;
    të kam trajtuar e caktuar besëlidhje të popullit
    edhe dritë për të gjithë popujt"(Is 42,6)...
    "E tani thotë Zoti që më trajtoi
    që nga kraharori shërbëtor për vete,
    për t’ia kthyer Jakobin Atij,
    për ta mbledhur rreth tij Izraelin.
    U bëra i lavdishëm ndër sytë e Zotit,
    Hyji im u bë fuqia ime.
    Ai më tha: “Tepër pak është të më jesh shërbëtor
    për t’i rilindur fiset e Jakobit,
    për t’i riatdhesuar Tepricat e Izraelit:
    por të caktoj të jesh drita e popujve
    që shëlbimi im të arrijë në skaj të tokës!” (Is. 49,5-6).
    Misioni i tyre është të ndajnë shqetësimin e Zotit: që shpëtimi i tij të arrijë mbarë njerëzimin.
    Në vend të kësaj, kur Jezusi flet në emër të Zotit, ata refuzojnë mësimet e tij sepse ai i shqetëson ata në sigurinë dhe vetëkënaqësinë e tyre.
    Ky është dëmi që ata bëjnë. Kur Jezusi u tha atyre:
    "Largohuni nga unë, të gjithë ju keqbërës"
    ndoshta nuk synon veprat e liga, por thjesht mbylljen e tyre të zemrës.
    Për shembull, disa kohë më parë, Jezusi bëri një mrekulli duke shëruar një grua të gjymtuar: por kjo ndodhi në një sinagogë në një ditë Shtunën. Në vend që të gëzoheshin duke parë një grua të shëruar, ata kritikuan vendin dhe kohën. Ky është një shembull i shkëlqyer i verbërisë ose "obezitetit" shpirtëror për të përdorur imazhin e derës së ngushtë. Këto janë paketat që duhej të pranonim të linim pas për të kaluar derën e mbretërisë: të pranonin që Perëndia ka mendime të tjera se ne për Mbretërinë e tij.
    Për disa nga bashkëkohësit e Jezusit, ishin siguritë e tyre që i penguan të njihnin Mesinë, të cilin megjithatë e prisnin me gjithë zemër.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 18-08-2022 më 05:28

  16. #196
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 22 Ord. VITI C.

    MË 28 – 8 – 2022.

    LEXIMI I PARË: Sir. 3,19-20.21.30-31 (Filipaj).


    19 Biro, kryej veprat e tua me thjeshtësi,
    e do të dukesh më tepër se njeriu që ndan dhurata.
    20 Sa më i madh të jesh, përule vetveten në çdo gjë,
    e do të gjesh hir para Hyjit.
    21 Sepse i madh është vetëm pushteti i Hyjit
    dhe e nderojnë të përvujtët.
    30 S’ka shërim për plagët e krenarëve!
    Sepse pema e mëkatit ka lëshuar rrënjë në ta.
    31 Zemra e të urtit i merr vesh fjalët e të urtëve
    Veshi që dëgjon e dëshiron urtinë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    IDEALI I TË URTIT ËSHTË NJË VERSH QË DËGJON.


    Ky tekst bëhet më i qartë nëse fillojmë ta lexojmë nga vargu i fundit:
    “Zemra e të urtit i merr vesh fjalët e të urtëve
    Veshi që dëgjon, e dëshiron urtinë”.
    Ai që është i urtë mediton mbi parimet e urtësisë; ideali i të urtit është një vesh që dëgjon. Kur themi "urtësi" në Bibël, nënkuptojmë artin e të jetuarit të lumtur. Të jesh një "njeri i mençur, një njeri i urtë" është ideali i çdo njeriu në Izrael dhe i gjithë popullit: ky popull i vogël, i lindur më vonë se shumë popuj të tjerët e regjonit të tij (nëse marrim parasysh se ai me të vërtetë e meriton emrin “Popull” në kohën e Daljes nga Egjipti) ka këtë privilegj (në sajë të Zbulesës nga e cila ai përfitoi): të dijë se "E gjithë mençuria vjen nga Zoti" (Si 1,1): në kuptimin që vetëm Zoti i di misteret e jetës dhe sekreti i lumturisë. Prandaj nga Zoti çdo njeri duhet të kërkojë urtësinë: sepse Zoti Hyji në lirinë e tij sovrane, ka zgjedhur Izraelin që të jetë depozituesi i sekreteve të tij, i urtisë së tij. Për ta thënë në mënyrë figurative, Jesus Ben Sirac, autori i leximit tonë këtë të diel, bën që vetë urtësia të flasë sikur të ishte një person:
    “Krijuesi i të gjitha gjërave më ka dhënë një urdhër, ai që më krijoi dhe më bëri shtëpinë. Ai më tha: "Eja dhe bano midis bijve të Jakobit, merr pjesën tënde të trashëgimisë në Izrael, lësho rrënjë në popullin e zgjedhur” (Si 24,8).
    Izraeli është ky popull që kërkon çdo ditë urtësinë: “Përpara tempullit u luta për ta marrë dhe do ta kërkoj deri në fund” (Si 51,14).
    Nëse duam t’i besojmë Psalmit 1, njeriu e gjen lumturinë e tij në Zotin: “Lum njeriu që kënaqet me ligjin e Zotit dhe murmurit ligjin e tij ditë e natë” (Ps 1,2).
    Ai reciton Ligjin e Zotit “ditë e natë”, që do të thotë se e ka mendjen e zemrën gjithmonë drejtuar, gjithmonë lidhur me Zotin, sepse: "Kush kërkon gjen", do të thotë një Jezus tjetër më vonë: duhet të kërkojmë akoma, domethënë të pranojmë se nuk kemi gjithçka, se diçka na mungon. Ben Sirac e di mirë këtë: ai hapi në Jerusalem, rreth vitit 180 p.e.s., atë që ne sot do ta quanim një shkollë teologjike (një beth midrash). Për ta reklamuar thoshte: “Afroihuni tek unë , o të pamësuar, buni në shtëpinë e mësimit” (Si 51,23. Përkthimi ndërkonfesional). Natyrisht, u regjistruan vetëm njerëz që ishin të etur për të mësuar.
    Nëse mendojmë se dimë gjithçka, nuk e konsiderojmë të dobishme të mësojmë përmes kurseve, konferencave, librave. Përkundrazi, një bir i vërtetë i Izraelit i hap veshët shumë; duke ditur se e gjithë urtësia vjen nga Perëndia, ai e lejon veten të udhëzohet nga Perëndia: Ai që është i arsyeshëm mediton mbi parimet e urtësisë; ideali i të urtit është një vesh që dëgjon. Populli i Izraelit e ka mësuar kaq mirë mësimin saqë ata recitojnë "Shema Izrael, dëgjo Izrael" disa herë në ditë (Dt 6:4).



    “S’KA SHËRIM PËR PLAGËT E KRENARËVE”.


    Mund të shohim se çfarë përulësie nevojitet! Në kuptimin e të paturit një vesh të hapur për të dëgjuar këshilla, udhëzime, urdhërime. Anasjelltas, krenari, që mendon se kupton gjithçka vetë, mbyll veshët. Ai harroi se nëse shtëpia i ka grilat e mbyllura, dielli nuk do të hyjë dot! Është thjesht sens i përbashkët!
    Shëmbëlltyra e fariseut dhe të tagrambledhësit (Lk. 18) merr një jehonë të veçantë këtu. A ishte kaq e admirueshme ajo që bëri tagrambledhësi? Ai ishte i kënaqur, sepse e njihte vetveten si ishte me të vërtetë. Në fjalën “përulësi” ka “humus”: të përulurit i kanë këmbët në tokë; ai e njeh veten si thelbësisht të vogël, të varfër në vetvete; ai e di se gjithçka që ka, gjithçka që është vjen nga Zoti. Dhe kështu ai mbështetet tek Zoti dhe vetëm tek ai. Ai është gati të pranojë dhuratat dhe faljen e Zotit... dhe është i plotësuar. Fariseu që nuk kishte nevojë për asgjë, i cili ishte i vetë-mjaftueshëm, u largua ashtu siç kishte hyrë në Tempull; tagrambledhësi është kthyer në shtëpi i transformuar.
    “E gjithë urtësia vjen nga Zoti dhe mbetet me të përgjithmonë”, thotë Ben Sirac dhe më tej ai shkruan këto fjalë: “I “Vura vesh pakëz (urtësisë, duke shkuar në shkollën e Ben Sirakut) dhe e pranova, prej saj e nxora një mësim të madh (Si 51,16: Përkthimi ndërkonfesional).
    Isaia flet për gëzimin e këtyre të përulurve që Zoti i mbush: “Gëzim mbi gëzim do të kenë në Zotin të varfërit, në Shenjtin e Izraelit do të gëzojnë më skamnorët” (Is 29,19).
    E kjo fjalë e Isaisë na përkujton një fjalë ndriçuese nga Jezusi, atë që ne e quajmë "ngazëllimi" i tij:
    “Po të bekoj, o Atë, Zotërues i qiellit e i dheut, që i fshehe këto gjëra nga të dijshmit e nga të urtët, e ua zbulove të vegjëlve. Mirë, o Atë, pse të pëlqeu ty kështu!” (Mt 11,25-26)
    Dhe “Atëherë Jezusi, nën ndikimin e Shpirtit Shenjt, klithi plot hare: “Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve! Po, o Atë, pse ty të pëlqeu kështu! Gjithçka më dorëzoi im Atë!” (Lk. 10,21-22).
    Me këta të përulurit, Perëndia mund të bëjë gjëra të mëdha: ai i bën ata shërbëtorë të projektit të tij; sepse çdo profesion është një mision i besuar në shërbim të të tjerëve. Kështu, për shembull, Isaia përshkruan përvojën e Shërbëtorit të Perëndisë: “Zoti Hyj ma dha një gjuhë të ditur që të di ta përforcoj me fjalë të lodhurin. Çdo mëngjes veshin ma zgjon që të dëgjoj siç dëgjon nxënësi. Zoti Hyj ma hapi veshin, s’kundërshtova, nuk u zmbrapsa”(Is.50,4-5).
    Atëherë ne kuptojmë se ku i tërhoqi burimet Moisiu, i cili ishte një shërbëtor kaq i madh dhe i palodhur i projektit të Perëndisë; libri i Numrave na tregon sekretin e tij:
    “Moisiu ishte njeri tejet i përvuajtur, më i përvujti ndër njerëz që banojnë përmbi tokë”(Nr. 12,3).
    Vetë Jezusi, Shërbëtori i Perëndisë i shquar, rrëfen: “Unë jam zemërbutë dhe i përvuajtur” (Mt 11,29). Dhe kur Shën Pali, nga ana e tij, përshkruan përvojën e tij shpirtërore, ai mund të thotë: " Nëse duhet të lëvdohem ‑ do të lëvdohem me ligshtitë e mia... “…iu luta Zotit të largohet prej meje. Por Ai m’u përgjigj: “Të mjafton hiri im, sepse fuqia përsoset në ligështi”. Për këtë arsye me kënaqësi do të krenohem edhe më tepër me ligështitë e mia që të banojë në mua fuqia e Krishtit (2 Ko. 11,30; 12,8-10).


  17. #197
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 22 Ord. VITI C.

    MË 28 – 8 – 2022.


    Ps. 68, 4-5, 6-7, 10-11.


    4 Kurse të drejtët le të gëzohen në praninë e Hyjit, le të galdojnë e le të brohorisin me hare. 5 Këndoni Hyjit, madhërojeni Emrin e tij, bëni udhë Atij që kalëron mbi re: “Zot” është Emri i tij, vallëzoni në praninë e tij!
    6 Ati i bonjakëve, mbrojtësi i të vejave është Hyji në banesën e vet të shenjtë. 7 Hyji u siguron banesën të pashtëpive, u hap të burgosurve derën e lirisë, kundërshtarët i flak në shkretëtirë të thatë.
    10 Shi të mbushullimtë lëshoje, o Hyj, e ripërtërije trashëgimin tënd të lodhur. 11 Gjëja e gjallë jotja banonte në atë vend që në mirësinë tënde, o Hyj, e përgatite për të mjerin.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    “ZOT” ËSHTË EMRI I TIJ”.


    Një fjali shumë e vogël që duket si asgjë, e jep tonin e psalmit të sotëm:
    "Zot-Javeh” është emri i tij".
    Ky emër i famshëm që vetë Hyji ia shpalli Moisiut, thotë praninë e përhershme të Perëndisë në mes të popullit të tij. Dhe për shkak se ai i rrethon ata në çdo kohë me përkujdesjen, me shqetësimin e tij, secili nga vargjet që këndohen në këtë psalm, mund të lexohen në disa nivele.
    Është njëkohësisht për pasurinë dhe kompleksitetin e këtij psalmi, që ne mund ta këndojmë atë në çdo kohë, kur ndihemi të shqetësuar! Duke kërkuar ta kuptojmë sa më mire është e mundur pasurinë e këtij psalmi, do të përpiqem të përcjell (të paktën pak) këto nivele të ndryshme:
    “Kurse të drejtët le të gëzohen në praninë e Hyjit, le të galdojnë e le të brohorisin me hare. Këndoni Hyjit, madhërojeni Emrin e tij, bëni udhë Atij që kalëron mbi re: “Zot” është Emri i tij, vallëzoni në praninë e tij!” (v.4-5).
    Nuk mund të mos përmendet, sigurisht, kërcimi i Davidit, gjatë transferimit të arkës në Jeruzalem. Por, më thellë është gëzimi i popullit të çliruar nga Egjipti që është në pyetje këtu; le të kujtojmë këngën e vetë Moisiut pas kalimit të detit. Atëherë Maria profeteshë, motra e Aronit, mori dajren në dorën e vet; pastaj dolën të gjitha gratë me dajre e filloi vallja! Maria po i printe këngës:
    “Le t’i këndojmë Zotit, sepse mrekullisht ngadhënjeu: kalë e kalorës plandosi në fund të detit” (Dal. 15,20-21).
    Pastaj erdhën ndërhyrjet e shumta të Zotit gjatë Eksodit: janë kaq shumë arsyet, tani e tutje, për të kënduar dhe kërcyer. Në vargjet e kësaj të diele, këta dallohen më shumë dhe është mire që të kujtohen:
    “Ati i bonjakëve, mbrojtësi i të vejave është Hyji në banesën e vet të shenjtë. Hyji u siguron banesën të pashtëpive, u hap të burgosurve derën e lirisë” (v. 6-7).
    E në vargjët 10 e 11 psalmi vazhdon duke përkujtuar lavdinë e shkretëtirës:
    “Shi të mbushullimtë lëshoje, o Hyj, e ripërtërije trashëgimin tënd të lodhur. Gjëja e gjallë jotja banonte në atë vend që në mirësinë tënde, o Hyj, e përgatite për të mjerin”.
    Kjo ishte përvoja e parë e Izraelit. Por ne tashmë e dimë se çdo aludim për çlirimin synon jo vetëm atë çlirim të parë, atë të Eksodit nga Egjipti, por edhe kthimin nga Mërgimi në Babiloni dhe përsëri të gjitha çlirimet e tjera, domethënë çdo herë që individët ose i gjithë populli përparojnë drejt drejtësisë dhe lirisë më të madhe. Më në fund, dhe ndoshta mbi të gjitha, ai që ende presim, çlirimi përfundimtar nga të gjitha zinxhirët e të gjitha llojeve. “Të robërve, ai u liron”. Natyrisht, ne të krishterët mendojmë këtu për Ringjalljen e Krishtit dhe për ringjalljen tonë.



    “KËNDONI HYJIT, MADHËROJENI EMRIN E TIJ”.

    Një tjetër kujtim i Eksodit, në vargjet tona të sotme, na jep mundësinë të lexohet ky psalm në një mënyrë që mund të thuhet se leximet janë të “mbivendosura”:
    “Shi të mbushullimtë lëshoje, o Hyj, e ripërtërije trashëgimin tënd të lodhur”. Ti ke derdhur mbi trashëgiminë tënde (popullin tënd) një shi bujar”. Kjo është një përkujtim të manës: natyrisht është niveli i parë i leximit. Libri i Eksodit thotë:
    "Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Ja, unë po bëj t’ju bjerë bukë prej qiellit. Le të dalë populli e le të mbledhë, aq sa t’i dalë mjaft për çdo ditë... Posa u bë mbrëmje, ia behën shkurtat dhe e mbuluan tëbanishën, kurse në mëngjes një shtresë vese rreth e rrotull zemërimiës. E kishte mbuluar sipërfaqen e shkretëtirës! Atëherë u duk mbi tokë kokërrizë e hollë porsi brymë. Kur e panë bijtë e Izraelit, i thanë njëri‑tjetrit: “Manhu?” /që do të thotë: “Çfarë është kjo?”/. Sepse nuk dinin se çka ishte. Moisiu u tha: “Kjo është buka që Zoti jua dha për ta ngrënë" (Dal. 16:4.13-15).
    Në nivelinn e dytë është gjithashtu, me shumë mundësi, shiu i dobishëm, ai për të cilin lutet aq shpesh atje, sepse kushtëzon gjithë jetën. Pa “shiun e mbushullimtë ”, Toka e Premtuar nuk rrjedh “më qumësht e mjaltë”.
    Ka pasur thatësira të paharrueshme (dhe për rrjedhojë zi buke) në të kaluarën: për të filluar, ne e dimë historinë e Jozefit dhe të shtatë viteve të thatësirës së tmerrshme që sollën vëllezërit e tij, bijtë e Jakobit, pastaj vetë Jakobi të shkojnë në Egjipt. Pastaj, në kohën e profetit Elia (1 Mb 17-18): kjo thatësirë ishte rasti i një konfrontimi të madh midis vetë Elias dhe mbretëreshës Jezabel, një pagane, adhuruese e Baalit, të ashtuquajturi perëndisë së pjellorisë, të stuhisë dhe të shiut.
    “Ti ke derdhur mbi trashëgiminë tënde (popullin tënd) një shi e mbushullimtë”: mund të lexohet: “Vetëm ti, o Zot, gjithmonë i ke shpërndarë përfitimet e tua mbi Popullin e Zgjedhur, Popullin e Besëlidhjes”.
    Ne dimë për një tjetër zi buke të famshme, këtë herë në kohën e Perandorisë Romake, nën Perandorin Klaudi; ne e dimë se me këtë rast, komuniteteve të krishtera të të gjithë pellgut të Mesdheut (në rajonet e pa prekura nga uria) u kërkua që të vijnë në ndihmë financiare të viktimave të fatkeqësisë. Shën Pali ia bëri komunitetit të Korinthit një thirrje, e një qortim të vogël për mungesën e dëshirës së korintasve për të hapur çantat e tyre (2 Kor. 8 dhe 9).
    Nga ana jonë, edhe ne të krishterët kemi arsye për të falënderuar. Mana, buka jonë e përditshme, na ofrohet në Jezu Krishtin, buka e vërtetë e gjallë e zbritur nga qielli: “Unë jam buka e jetës. Etërit tuaj hëngrën manën
    në shkretëtirë dhe vdiqën.
    Kjo është buka që zbret nga qielli: që, kush ta hajë atë, të mos vdesë askurrë.
    Unë jam buka e gjallë që zbriti prej qiellit: nëse ndokush ha këtë bukë, do të jetojë për amshim. E buka që unë do ta jap është trupi im ‑ për jetën e botës” (Gj. 6,48-51).

    Po, me të vërtetë: “…të drejtët le të gëzohen në praninë e Hyjit, le të galdojnë e le të brohorisin me hare. Këndoni Hyjit, madhërojeni Emrin e tij, bëni udhë Atij që kalëron mbi re: “Zot” është Emri i tij, vallëzoni në praninë e tij!”.

  18. #198
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 22 Ord VITI C

    MË 28 -8- 2022.


    UNGJILLI: Lk. 14,1a.7-14.


    1 Një të shtunë
    Jezusi shkoi në shtëpinë e një kryetari farisenjsh
    për të ngrënë bukë
    e të pranishmit po e vërenin dijekeqas…
    7 Duke vënë re se si të grishurit zgjidhnin vendet e para, u tha këtë shëmbëlltyrë:
    8 “Kur ndokush të të ftojë në dasëm, mos u ul në krye të vendit, pse ndoshta është i grishur ndonjë që duhet nderuar më tepër se ti,
    9 që, kur të vijë ai që të ka thirrur ty dhe atë, të mos të të thotë: ‘Lëshoja vendin këtij!’ Atëherë të duhet, plot turp, të shkosh e të zësh vendin e fundit.
    10 Përkundrazi, kur të jesh i grishur, shko e rri në vendin e fundit që, kur të vijë ai që të ka grishur, të të thotë: ‘Mik, ngjitu më lart!’ Atëherë ke për të qenë i nderuar në sy të të gjithë të grishurve. 11 Vërtet, kushdo e lartëson veten, do të përvujtërohet e kush e përvujtëron vetveten, do të lartësohet”.
    12 Atëherë iu drejtua edhe atij që e kishte grishur:
    “Kur shtron drekë ose darkë, mos i thirr miqtë e tu, as vëllezërit e tu, as farefisin tënd, as fqinjët e pasur, sepse mund të ndodhë që edhe ata të thërrasin ty për ta kthyer nderën e kështu ta shpërblejnë. 13 Por, kur të bësh gosti, grish skamnorë, të gjymtë, të çalë e të verbër.
    14 Atëherë do të jesh i lum, sepse këta nuk kanë me çka ta kthejnë dhe do të shpërblehet në të ngjallur të të drejtave”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    JEZUSI DHE FARISENJTË


    Në Ungjillin e Shën Lukës, ne gjejmë shpesh që Jezusi u ftua disa herë për të ngrënë bukën në shtëpinë e disa njerëzve: te Simon fariseu (7.36); te Marta dhe Maria (10.38); përsëri te një farise (11.37); te Zakeu (19); përkujtojmë edhe vaktin e Pashkëve (22). Rëndësia që Jezusi u jepte vakteve madje i bëri njerëzit keqdashës të thonë: “Ja, gopçi, pijaneci, miku i tagrambledhësve e i mëkatarëve!” (Lk 7:34). Tre nga këto vakte zhvillohen me farisenjtë dhe bëhen një rast për mosmarrëveshje.
    Gjatë të parës, te Simonit (Lk. 7,36), një grua me reputacion të keq kishte ardhur për t'u hedhur te këmbët e Jezusit dhe, kundër të gjitha gjasave, ai e kishte dhënë si shembull; herën e dytë (Lk. 11,37) ishte gjithashtu rasti i një keqkuptimi të rëndë, këtë herë sepse Jezusi nuk kishte larë duart para se të ulej për të ngrënë: debati kishte shkuar shumë keq dhe Jezusi kishte shfrytëzuar rastin për të shqiptuar një diatribe të ashpër... Kështu Luka e mbyll episodin duke thënë: “Kur Jezusi doli prej andej, skribët e farisenjtë filluan ta sulmojnë rëndë dhe t’i bëjnë shumë pyetje, duke i ngrehur leqe për ta zënë pisk në ndonjë fjalë prej gojës së tij. (Lk. 11, 53-54).
    Teksti që po lexojmë sot tregon për një vakt të tretë me një farise: Luka e vendos atë në një ditë të shtunës. Ne e dimë rëndësinë e Shtunës në jetën e popullit të Izraelit: këtë ditë pushimi ("Shabat" në hebraisht do të thotë të ndërpresësh çdo veprimtari), Populli i Zgjedhur kishte bërë një ditë festimi dhe gëzimi për nder të Zotit të tij. Festa e krijimit të botës, festa e çlirimit të njerëzve të nxjerrë nga Egjipti... duke pritur festën e madhe të Ditës kur Zoti do të ripërtërijë të gjithë Krijimin. Në kohën e Jezusit, festa ishte gjithmonë aty, dhe një darkë solemne shënonte këtë ditë: vakt që shpesh ishte rasti për të pritur bashkëfetarë; por ndalimet rituale të Ligjit ishin shumëfishuar aq shumë, saqë respektimi i recetave kishte errësuar për disa thelbësoren: bamirësinë, dashurinë vëllazërore. Atë ditë, në fillim të vaktit, një fakt që nuk lexohet në leximin tonë liturgjik është në zanafillë të bisedave: Jezusi shëron një të sëmurë që vuan me hidropizi. Ishtë një mundësi për diskutime të mëtejshme rreth tryezës, sepse Jezusi akuzohet se ka thyer rregullin e pushimit të shtunës.
    Nuk duhet të habitemi nga ajo që na thotë Ungjilli për marrëdhënien mes Jezusit dhe farisenjve, një përzierje simpatie dhe ashpërsie ekstreme nga të dyja anët. Simpati, sepse farisenjtë ishin njerëz shumë të mirë. Kujtojmë se lëvizja fetare “farise” lindi rreth vitit 135 para Krishtit për një dëshirë për konvertim; emri i tij, që do të thotë "i ndarë", paralajmëron një zgjedhje: refuzimi i çdo kompromisi politik, i çdo lëshimi në praktikën fetare; dy probleme në rendin e ditës në vitin 135. Në kohën e Krishtit, entuziazmi i tyre nuk u dëmtua, as guximi i tyre: nën Herodin e Madh (39-4 p.e.s.), gjashtë mijë prej tyre që refuzuan t'i jepnin betimin për besnikëri Romës dhe Herodit u ndëshkuan me gjoba të rënda. Ruajtja e identitetit të tyre fetar bazohet në një respekt shumë të madh për traditën: kjo fjalë “traditë” nuk duhet kuptuar në mënyrë negative; tradita është pasuria e marrë nga etërit: gjithë mundi i gjatë i të moshuarve për të zbuluar sjelljen që kënaq Zotin, transmetohet në formën e porosive që rregullojnë detajet më të vogla të jetës së përditshme. A është kjo në vetvete e kundërshtueshme? Dhe udhëzimet e farisenjve, të shkruara pas vitit 70 (ad. J.C.) janë shumë të ngjashme, për disa, me ato të vetë Jezusit. (Ata sigurisht nuk e kopjuan atë që e quajtën "herezi e krishterë").
    Prandaj fariseizmi (si lëvizje) është mjaft i respektueshëm. Dhe Jezusi nuk e sulmon kurrë. Ai as nuk refuzon të flasë me ta (siç dëshmohet nga këto vakte; shih gjithashtu Nikodemi ( Gjn. 3).



    KUJDES NGA VETËKËNAQËSIA

    Por ideali më i bukur fetar mund të ketë kurthet e veta: ashpërsia e respektimit mund të krijojë një ndërgjegje shumë të mirë dhe t'i bëjë njerëzit përçmues ndaj atyre që nuk bëjnë të njëjtën gjë. Më thellësisht, dëshira për t'u "ndarë" nuk është pa paqartësi; kur e dimë se plani i Perëndisë është një projekt i mbledhjes në dashuri. Këto devijime frymëzuan disa fjalë të ashpra nga Jezusi: ato synojnë atë që quhet “fariseizëm”; të gjitha lëvizjet fetare të të gjitha kohërave janë të afta për këtë: shëmbëlltyra e kashtës dhe e traut është aty për të na kujtuar atë.
    Në pamje të parë, këshilla e dhënë nga Jezusi gjatë vaktit për zgjedhjen e vendeve dhe zgjedhjen e të ftuarve mund të kufizohej në rregullat e drejtësisë dhe filantropisë. Në Izrael si kudo tjetër, të urtët shkruan mësime shumë të bukur për këto tema; për shembull, në librin e Fjalëve të Urta, 25,6-7:
    “ Para mbretit mos u mba i madh
    dhe mos qëndro në vend të të mëdhenjve,
    sepse është më mirë të të thuhet: “Ngjitu këtu!”,
    sesa të përulesh në sytë e princit”.
    Dhe në librin e Siracidit, 13, 9-10, lexohet, në përkthimin e “Vulgatës”: “Humiliare Deo, et exspecta manus ejus. Attende ne seductus in stultitiam humilieris” (Përvujtërohu para Hyjit e shpreso prej dorës së tij. Kujdesu të mos lëjosh të mposhte=ësh për shkak të marrësisë sate – në përkthimin e Filipaj) Por në këtë kapitull flitet për marrëdhënjet në shoqëritë, dhe për këtë arsye në biblat “moderne” këtë dy vargje Si. 13,9-10 kanë atë kuptim që gjëjmë në përkthimin e Biblës ndërkonfesionale në shqip:
    “Kur të fton një i pushtetshlëm,
    shmangu,
    se pastaj të fton prapë.
    Mos u turr se të kthejnë pas,
    mos rri larg se të harrojnë” (Krh: Bibla e Jerusalemit, C.E.I., T.O.B....)
    Kthehet kështu në ato keshilla të dhëna nga njerëz të urtë për një sjellje të mirë në shoqërinë.
    Por mësimi i Jezusit shkon shumë më tej: si profetët, ai kërkon me forcë t'u hapë sytë farisenjve para se të jetë tepër vonë; shumë vetëkënaqësi mund të të çojë në verbëri. Pikërisht për shkak se farisenjtë ishin njerëz shumë të mirë, e ndjekës besnikë të fesë hebraike, Jezusi demaskon në ta rrezikun e përbuzjes ndaj të tjerëve; tani Jezusi e ka gjithmonë para syve ardhjen e Mbretërisë: për të hyrë në të, thoshte ai shpesh, duhet të bëhesh si fëmijë të vegjël (krh Lk 9,46-48; Mt 18,4). Konvertimi që të çon në Mbretëri është i mundur vetëm nëse njeriu e njeh veten si të dobët përpara Hyjit: e vërteton shëmbëlltyra e fariseut dhe të tagrambledhës (Lk 18:10-14).
    Farisenjtë rrezikojnë të jenë shumë larg pritjes së të varfërve dhe të gjymtuarve, që është shenja kryesore e Mbretërisë:
    Jezusi" Atëherë iu përgjigj:
    “Shkoni e tregojini Gjonit çka patë e çka dëgjuat:
    ‘të verbërit po fitojnë dritën e syve’, të shqeptët po ecin drejt, të gërbulurit po pastrohen, të shurdhërit po dëgjojnë, të vdekurit po ngjallen e ‘skamnorëve u shpallet Ungjilli’.
    I lumi ai që nuk do ta bjerrë besimin në mua!” (Lk. 7,22-23).
    Ata që i mirëpresin dhe i respektojnë këta të përulurit pa pritur kthim do të marrin pjesë me ta, thotë Jezusi, në ringjalljen e premtuar. Ja çfarë nënvizon Shën Jakobi në letrën e tij: “Vëllezërit e mi, mos e përzieni fenë e Zotit tonë Jezu Krishtit të madhërueshëm me krahambajtje!” (Jak 2,1).

  19. #199
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 23 Ord. VITI C.

    MË 4 – 9- 2022.


    LEX. I PARË: Ur. 9, 13-18.


    13. E njëmend cili njeri mund ta dijë synimin e Hyjit?
    Kush do të mund të kujtohet se çka do Zoti?
    14. Frikacake janë mendimet e të vdekshmëve,
    dhe të dyshimta parashikimet tona:
    15. sepse trupi i shkatërueshëm e mundon shpirtin
    dhe tenda tokësore e ndrydh mendjen përsjatëse.
    16. Mezi parafytyrojmë gjërat tokësore,
    madje edhe sendet që i kemi në dorë
    mezi i kuptojmë.
    E kush atëherë do t’i shqyrtojë gjërat qiellore?
    17. E kush e kishte njohur vulnetin tend
    po të mos kishe dhuruar ti vetë urtinë
    e të mos kishe dërguar prej së larti
    shpirtin tënd të shenjtë?
    18. Vetëm kështu u bënë të drejta shtigjet
    E atyre që janë në tokë,
    Dhe vetëm kështu njerëzit mësuan çfarë të pëlqen
    E, në sajë të urtisë, qenë shëlbuar.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    CILI NJERI MUND TA DIJË SYNIMIN E HYJIT?


    Urtësia, në kuptimin biblik, është njohja e asaj që të bën të lumtur apo të pakënaqur, arti i të jetuarit në një farë mënyre. Populli i Izraelit, si të gjithë fqinjët e tij, ka zhvilluar një reflektim të tërë për këtë temë, që nga mbretërimi i Salomonit. Por kontributi i Izraelit, në këtë fushë, është mjaft origjinal; ai qëndron në dy pika: për njerëzit e Biblës, së pari, vetëm Zoti i di sekretet e lumturisë së njerëzve; dhe kur njeriu pretendon t'i zbulojë vetë, ai në mënyrë të pashmangshme shkon në rrugën e gabuar: ky është mësimi i Kopshtit të Edenit. Por së dyti (dhe për shumë fat), Zoti ia zbulon popullit të tij së pari (të gjithë njerëzimit pastaj) këtë sekret lumturie.
    Ky është pikërisht kuptimi i tekstit që lexohet në dielën 23 Ord, viti C. leximi i parë: mesazhi i pare është një mësim përulësie.
    Isaia kishte thënë tashmë diçka të ngjashme:
    "Mendimet e mia nuk janë mendimet tuaja,
    thotë Perëndia...
    Rrugët e mia nuk janë rrugët tuaja" (Is. 55,8).
    Ishte e qartë. Libri i Urtësisë është shkruar shumë kohë pas librit të profetit Isaia, ka një stil krejtësisht të ndryshëm, por thotë të njëjtën gjë:
    "Cili njeri mund të zbulojë qëllimet e Zotit?...
    Kush mund ta kuptojë vullnetin e Zotit?"
    Me fjalë të tjera, ne nuk duhet të gënjejmë veten, jemi njëqind milje larg nga ajo që mendon Zoti... Kjo duhet të na bëjë modestë: ne besojmë lehtësisht se kemi kuptuar gjithçka dhe se flasim me siguri. .. E po jo, duhet të pranojmë me përulësi se nuk kemi as idenë më të vogël se çfarë mendon Zoti! Përveç asaj që na tha shprehimisht me gojën e profetëve të tij, sigurisht!
    Kemi përshtypje se këtu dëgjojmë sot diçka që kemi lexuasr në librin e Jobit:
    “12 Mirë por Dija ku mendon se gjendet?
    Ku është vendi i Kuptimit?
    13 Përbërjen s’ia di njeriu,
    nuk gjendet në tokën e të gjallëve…
    23 Vetëm Hyji ia di udhën,
    ku qëndron veç Ai e di!”(Job. 28,12-13,23).
    Pak më tej, gjithmonë në librin e Jobit (kapitujt 38 deri në 41) Zoti i kujton Jobit kufijtë e tij: në fund të demonstrimit, Jobi e ka kuptuar, ai përkulet, ai pranon:
    2 “Mirë e di se je i gjithëpushtetshëm,
    çka sheston, në gjendje je ta bësh!
    3 Kush është ai që me fjalë të marra
    provaninë hyjnore e errëson?
    Prandaj fola si i pamend
    për mrekullitë që s’i kuptoj”(Job 42,2-3).
    “Mezi parafytyrojmë gjërat tokësore,
    madje edhe sendet që i kemi në dorë
    mezi i kuptojmë.
    E kush atëherë do t’i shqyrtojë gjërat qiellore?” (v.16).
    Për t'iu rikthyer tekstit tonë të librit të Urtësisë, është interesante të theksohet se ky relativizim i njohurive të mendjes njerëzore zhvillohet në mjedisin më intelektual të mundshëm: libri i Urtësisë u shkrua në Aleksandri të Egjiptit, që sigurisht ishte në atë kohë kryeqyteti i inteligjencës! Aty u zhvilluan shumë disiplinat shkencore dhe filozofike dhe Biblioteka e Aleksandrisë ka mbetur e famshme. Pikërisht këtyre mendjeve të mëdha autori besimtar u kujton kufijtë e dijes njerëzore:
    “Frikacake janë mendimet e të vdekshmëve,
    dhe të dyshimta parashikimet tona” (v. 14).
    Një sqarim i vogël për vargun 16:
    “Mezi parafytyrojmë gjërat tokësore,
    madje edhe sendet që i kemi në dorë mezi i kuptojmë.
    E kush atëherë do t’i shqyrtojë gjërat qiellore?”.
    Ne e kemi të vështirë të imagjinojmë atë që është në tokë dhe mezi e kuptojmë atë që kemi në dorë; prandaj çfarë ka në qiej, kush e ka zbuluar atë?
    Duke lexuar ose duke dëgjuar këtë me vëmendje, dikush do të besonte se kjo do të thotë: kur të kemi mbaruar së zbuluari tokën, mund të kërkojmë të kuptojmë se çfarë është në qiell; është vetëm një çështje e distancës apo nivelit të njohurive. Por autori i Librit të Urtësisë në fakt na thotë diçka krejt tjetër: nuk është vetëm një çështje e nivelit të njohurive, sikur një ditë apo një tjetër, ne duhej të arrinim nivelin e duhur dhe të zbulonim misteret e Zotit në fund të jetës sonë. Arsyetimi dhe hulumtimi ynë është një çështje e natyrës: ne jemi vetëm njerëz, ka një humnerë midis Zotit dhe nesh. Nga ana e autorit të frymëzuar, ka një pohim të asaj që quhet transcendenca e Zotit: domethënë, Zoti është krejtësisht Tjetri.



    “TI VETË E KE DHURUAR URTËSINË…TI E KE DËRGUAR PREJ SË LARTIT,

    SHPIRTIN TËND TË SHENJT”.



    Prandaj ne duhet të kemi kthjelltësinë për ta njohur atë dhe për të braktisur pretendimet tona krenare për të kuptuar dhe shpjeguar gjithçka: Zoti është plotësisht Tjetri; mendimet e tij nuk janë mendimet tona, siç thotë Isaia, ato janë përtej mundësive tona; kjo është arsyeja pse ne flasim për mistere, në kuptimin e sekreteve të Zotit.
    Por pikërisht, (e ky është mësimi i dytë i këtij teksti) është kur njohim pafuqinë tonë që vetë Zoti na zbulon atë që nuk e zbulojmë vetë.
    Ai na jep Shpirtin e tij:
    “Kush do ta dinte vullnetin tënd,
    po të mos kishe dhënë diturinë
    dhe të mos kishe dërguar
    Shpirtin tënde të Shenjtë nga lart?” (v.17).
    Atë mësim letra drejtuar Efesianëve e përkthen kështu:
    "Ai na vuri në dijeni mbi misterin e vullnetit të vet
    ‑ synim që lirisht kishte vendosur
    që më parë ta kryente në Të ‑
    kur të plotësohej koha” (Ef. 1,9-10).
    Është Hyji që na ka bërë të njohim misterin e vullnetit të tij...
    Për ne, të pagëzuar, të konfirmuar, ky pasazh merr një rëndësi të veçantë! Leximet e tjera të kësaj të dielës do të na tregojnë se çfarë sjelljesh të reja frymëzon tek ne Shpirtin shenjt që banon brenda nesh.
    Për pjesën tjetër, duket se ky tekst zhvillon një konceptim për njeriun që nuk është i zakonshëm në Bibël; ai e përshkruan njeriun si një qenie të ndarë, të përbërë nga dy elementë: një shpirt jomaterial dhe një “tendë” materiale që e përmban:
    “…trupi i shkatërueshëm e mundon shpirtin
    dhe tenda tokësore e ndrydh mendjen përsjatëse” (v.15).
    Një trup që prishet, rëndon shpirtin tonë dhe na rëndon mendjen me një mijë mendime. Ne nuk jemi mësuar me këtë lloj gjuhe, me dukje dualiste, në Bibël, e cila zakonisht thekson më tepër unitetin e Shpirtit dhe të trupit të qenies njerëzore. Në realitet, nëse autori i librit të Urtësisë (që shkruan në një mjedis grek, le të mos e harrojmë këtë) përdor një fjalor që nuk do t'i largojë lexuesit e tij grekë, nuk është një dualizëm i qenies njerëzore që përshkruan, por lufta e brendshme që bëhet tek secili prej nesh dhe që Shën Pali e përshkruan aq mirë: “…pasi nuk bëj të mirën që dua, por të keqen që nuk e dëshiroj, atë bëj”(Rom 7,19).
    Në fund të fundit, ky tekst jep kontributin e vet në zbulimin e madh biblik, i cili është i dyfishtë: Zoti është edhe Plotësisht Tjetri, edhe Plotësisht i afërt. Zoti është Gjithë Tjetri: “Cili njeri mund të zbulojë qëllimet e Zotit? Kush mund t'i kuptojë qëllimet e Zotit? “... Në të njëjtën kohë, ai e bën veten shumë pranë njeriut: “Ti ke dhënë Urtësinë dhe dërgove Shpirtin tënd të Shenjtë nga lart... Kështu njerëzit kanë mësuar atë që të pëlqen dhe, nëpërmjet Urtësisë, janë shpëtuar”.

  20. #200
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 23 Ord VITI C

    MË 4 – 9 – 2022.


    Ps. 90, 3-4,5-6,12-13,14.17


    3 Ti e kthen njeriun në pluhur duke thënë: “Kthehuni, bijtë e Adamit!” 4 Sepse mijëra vjet për sy të tu janë si dita e djeshme që kaloi, porsi ndërresa e rojës së natës!
    5 Ti i zhduk në gjasim të gjumit 6 që në mëngjes kalon si bari; lulëzon në mëngjes edhe gjelbëron, në mbrëmje korret edhe vyshket!
    12 Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë. 13 Kthehu, o Zot! Deri kur kështu? Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu!
    14 Na e trego në mëngjes mëshirën tënde e do të gëzohemi e do të galdojmë të gjitha ditët e jetës sonë.
    17 Rëntë mbi ne mirësia e Zotit, Hyjit tonë, bëj të shkojë mbarë vepra e duarve tona, të përparojë vepra e duarve tona.
    .


    LECTIO DIVINA – MEDITIM - LUTJE

    PËR HYJIN TONË “MIJËRA VJET JANË SI NJË DITË”


    Nuk mund të mos na bjerë në sy koherenca e jashtëzakonshme midis këtij psalmi dhe leximit të parë të kësaj të diele, që është një pjesë nga libri i Urtësisë. Psalmi na jep një jehonë të një përkufizimi të shkëlqyer të Urtësisë:
    “Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë”.
    Na mëso masën e vërtetë të ditëve tona, që zemrat tona të arrinë urtësinë.
    Ne nuk e kemi lexuar të gjithë këtë psalm (i cili ka shtatëmbëdhjetë vargje), por ato që kemi lexuar, na japin një ide të mirë të atmosferës së përgjithshme. Në veçanti, ne kemi këtu një formulë krejt të pazakontë: “Kthehu, o Zot! Deri kur kështu?”. Njeriu e fton Hyjin që të ndryshojë mendjen për hir të shërbëtorëve të tij. Fjalia që është përkthyer tani shpesh në Biblat si "pse vonon?", në hebraisht, është "deri kur?”, si në përkthimin e Simonit Filipaj. Nënkuptohet: “Tani jemi të pakënaqur, jeta jonë është në mjerim, vuajmë shumë, po ndëshkohemi për gabimet tona; por, o Hyji, mjaft, na fal dhe hiqe dënimin”. Kjo është një formulë tipike për një liturgji pendimi. Ne e kemi hasur tashmë në të njëjtin psalm disa javë më pare në liturgjinë e meshes.
    Prandaj jemi në kontekstin e një ceremonie pendimi në Tempullin e Jerusalemit. Por pse populli i Izraelit kërkon falje? Vargjet e parë sugjerojnë një përgjigje: “Ti e kthen njeriun në pluhur duke thënë: “Kthehuni, bijtë e Adamit!” Prandaj, problemi është, së pari, për fajin e Adamit, domethënë për gjendjen tonë si njerëz mëkatarë. Dhe i gjithë psalmi mediton mbi historinë e fajit të Adamit në librin e Zanafillës. Në fillim Zoti dhe njeriu ishin ballë për ballë: Zoti, Krijuesi, në përjetësinë e tij... njeriu, i vdekshëm, krijesa e tij, i ngritur nga pluhuri, në vogëlsinë e tij...
    Një nga vargjet e para të psalmit (v.2) thotë saktësisht: “Para se të lindnin malet, para se të bëhej toka dhe rruzulli, prej amshimit të amshimit ti je Hyj!”
    Para se të lindin mallet, përballë tij nuk kishte asgjë... nuk kishte gjë tjetër veçse pak pluhur. Dhe tani njeriu e mori veten për diçka... guxoi të sfidonte Zotin... tani i mbetet vetëm të meditojë për gjendjen e tij të vërtetë:
    “Numri i viteve tona? Shtatëdhjetë, tetëdhjetë për më të fuqishmit! Numri më i madh i tyre është vetëm dhimbje dhe mjerim; ata ikin, ne fluturojmë larg”.
    Përballë kësaj vogëlsie të njeriut, duhet të dëgjojmë sërish pohimin e vargut 4: “…mijëra vjet për sy të tu janë si dita e djeshme që kaloi, porsi ndërresa e rojës së natës!”
    Dhe njihet si Shën Pjetri e ka përsëritur këtë mësimin në 2 Pt. 3,8-9: "Por një gjë, fort të dashur, assesi s’duhet ta harroni, e kjo është se te Zoti një ditë është si një mijë vjet, po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme. Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin, si disa e mendojnë të ngadalshëm, por është i durueshëm me ju, se nuk do që ndokush të birret, por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen”.
    Ja ku jemi kthyer: në vendin tonë të vërtetë, domethënë shumë të vogël!
    Kaq shumë për ndërgjegjësimin tonë; prandaj pastaj vjen lutja: “ Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë. Kthehu, o Zot! Deri kur kështu? Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu! Na e trego në mëngjes mëshirën tënde e do të gëzohemi e do të galdojmë të gjitha ditët e jetës sonë” (v.12-14). Na mëso vlerën e vërtetë të ditëve tona: zemrat tona le të fillojnë të depërtojnë në urtësi, prandaj Ti, o Hyji nuk ke më arsye të jesh zemëruar me ne. Prandaj ji i drejtë me ne: “Kthehu, Zot, pse vono? Ndrysho mendjen për hir të shërbëtorëve të tu. Na kënaq me dashurinë tënde në mëngjes, që ditët i kalojmë me gëzim e këngë. (v.12-14).
    Zemrat tona le të depërtojnë në urtësi. Kthehu, Zot, Deri kur kështu? Ndrysho mendjen për dashurinë tënde ndaj shërbëtorëve të tu. Na kënaq me dashurinë tënde në mëngjes, që ditët i kalojmë me gëzim e këngë. Na mëso vlerën e vërtetë të ditëve tona.




    “NA MËSO VLERËN E DITËVE TONA”.



    “Na mëso vlerën e vërtetë të ditëve tona”: kjo është pikërisht e kundërta e mëkatit origjinal: urtësia e vërtetë është të jemi në vendin tonë, shumë të vogël përballë Hyjit tonë. Psalmi përdor një imazh që duhet të na ndihmojë të gjejmë vendin që na takon: ai krahason gjatësinë e jetës njerëzore, në kahasim të përjetësinë e Hyjit, me atë të barit: "Ti i zhduk në gjasim të gjumit që në mëngjes kalon si bari; lulëzon në mëngjes edhe gjelbëron, në mbrëmje korret edhe vyshket!” (v.5-6).
    Një bar që ndryshon, që lulëzon në mëngjes, por në mbrëmje thahet. . Është shumë e vërtetë që brishtësia jonë, pasiguria jonë duhet të na bëjnë të përulur: dhe përballë një vdekjeje të papritur, ne ndonjëherë themi se nuk jemi shumë!
    Nuk bëhet fjalë për të poshtëruar veten, por thjesht për të qenë të kthjellët, si duhet të jemi sipas natyrës sonë, përballë Hyjit tone, sipas natyrës së tij. Atëherë ne mund të jemi të lumtur të qetë në dorën e Zotit: “Na e trego në mëngjes mëshirën tënde e do të gëzohemi e do të galdojmë të gjitha ditët e jetës sonë” (v14). Na ngop me dashurinë tënde në mëngjes (është përkthimi që gjejmë në disa Bibla), që ditët t’i kalojmë me gëzim e këngë: kjo nuk është fjalë boshe! Kjo është vërtet përvoja e besimtarit.
    Sepse, siç kemi pasur tashmë rastin të vëmë re, në Bibël, vetëdija për vogëlsinë e njeriut nuk është kurrë poshtëruese, pasi jemi në dorën e Perëndisë: është një vogëlsi birësore, e besueshme, aq birësore dhe të sigurt sepse themëluar mbi besnikërinë dhe dashurinë e Atit, që nuk mund të na mashtrojë, saqë mund ta pyesim me siguri: (v. 16-17a): “Vepra jote të shfaqet në shërbëtorë të tu, shkëlqimi yt mbi bijtë e tyre! Rëntë mbi ne mirësia e Zotit, Hyjit tone”.
    Lëri shërbëtorët e tu të njohin veprën tënde dhe bijtë e tyre madhështinë tënde. Shkëlqimi i Zotit, Perëndisë tonë, qoftë mbi ne.
    Fjalia e fundit është edhe më e guximshme!: "… bëj të shkojë mbarë vepra e duarve tona, të përparojë vepra e duarve tona” (v.1). Duhet të konsolidohet për ne vepra e duarve tona: kjo është ndoshta puna e ndërmarrë me kaq shumë vështirësi në kthimin nga mërgimi, domethënë rindërtimi i tempullit të Jeruzalemit, në mes të kundërshtimeve të çdo lloji. Por, në përgjithësi, flet mirë për punën e përbashkët të Zotit dhe të njeriut në përfundimin e krijimit; njeriu vepron me të vërtetë, ai punon në krijim dhe është Zoti që i jep punës njerëzore qëndrueshmërinë, efektivitetin e saj. Është komenti i Shën Pjetrit që do të na lejojë ta vlerësojmë më së miri. E marr fjalinë e tij të cituar më parë, por këtë herë do të shkohet më tej:
    “Por një gjë, fort të dashur,
    assesi s’duhet ta harroni,
    e kjo është se te Zoti një ditë është si një mijë vjet,
    po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme:
    Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin,
    si disa e mendojnë të ngadalshëm,
    por është i durueshëm me ju,
    se nuk do që ndokush të birret,
    por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen…
    Po edhe duresën e Zotit tonë
    çmojeni si rast shëlbimi,
    sikurse edhe Pali, vëllai ynë i dashur,
    ju shkroi me dijen që iu dhurua” (2 Pt. 3,8-9.15).
    Kur Pjetri thotë se Hyji është i durueshëm, ai do të thotë se Hyji ynë pret pjesëmarrjen tonë në ndërtimin e mbretërisë! Atëherë mund të lutemi me zemra plot habi:
    “Na konsolido veprën e duarve tona” Si lexohet në përkthimet “më moderne” të Biblës, ose si lexohet në përktinin e Simonit Filipaj, “Rëntë mbi ne mirësia e Zotit, Hyjit tonë, bëj të shkojë mbarë vepra e duarve tona, të përparojë vepra e duarve tona” (Ps 90, 17),
    duke e ndjekur nga afër Vulgatën e Shën Jeronimit:
    “Et sit splendor Domini Dei nostri super nos; et opera manuum nostrarum dirige super nos, et opus manuum nostrarum dirige” (Ps. 89,17).

Faqja 10 prej 26 FillimFillim ... 8910111220 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •