Close
Faqja 26 prej 26 FillimFillim ... 16242526
Duke shfaqur rezultatin 501 deri 513 prej 513
  1. #501
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 5 E KRESH. VITI B

    MË 17-03-2024


    LEXIMI I DYTË: Hb. 5, 7-9


    7 Ai, në ditët e jetës së vet këtu mbi tokë, i kushtoi lutja dhe lutje me ofshama të mëdha dhe me lot Atij që mundte ta shpëtonte nga vdekja, dhe qe vështruar për shkak të nënshtrimit të vet.
    8 Ai, megjithëse ishte Bir, mësoi nga ato që pësoi të jetë i dëgjueshëm
    9 dhe, pasi e fitoi përsosmërinë, për të gjithë ata që e dëgjojnë, u bë shkaku i shëlbimit të amshuar, 10 i shpallur prej Hyjit Kryeprift »në mënyrën e Melkizedekut.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    Letra drejtuar hebrenjve u drejtohet të krishterëve me origjinë hebreje. Autori kërkon të hedhë dritë mbi besimin e tyre të ri të krishterë bazuar në besimin e tyre hebre dhe njohuritë e tyre për Besëlidhjen e Vjetër. Objektivi i saj është të tregojë se historia njerëzore ka arritur një fazë vendimtare me Krishtin: kaloi regjimi i Besëlidhjes së Vjetër, tani filloi Besëlidhja e Re, e shpallur nga Jeremia; kjo Besëlidhje e Re realizohet në vetë personin e Krishtit. Për shkak se ai është edhe Zot edhe njeri, plotësisht Zot dhe plotësisht njeri, ai është Zoti-Njeriu, ai që bashkon në mënyrë intime, të pakthyeshme Zotin dhe njerëzimin edhe në vetë personin e tij. Dhe kështu përmbushet profecia e Jeremisë: "Ja, po vijnë ditët ‑ është fjala e Zotit ‑ kur do të lidh me shtëpinë e Izraelit e me shtëpinë e Judës një Besëlidhje të re" (Jr. 31, 31).
    Pra, shumë normalisht, autori thekson edhe humanitetin edhe hyjninë e Krishtit; plotësisht njeri, ai është i vdekshëm, ai njeh vuajtjet dhe ankthin përballë vdekjes: “Ai, në ditët e jetës së vet këtu mbi tokë, i kushtoi lutja dhe lutje me ofshama të mëdha dhe me lot Atij që mundte ta shpëtonte nga vdekja, dhe qe vështruar për shkak të nënshtrimit të vet” (v.7).

    Shprehja "Gjatë ditëve të jetës së tij të vdekshme" tregon qartë se ai është një burrë, një i vdekshëm. Përballë perspektivës së persekutimit, të Pasionit, ai u lut dhe iu lut Zotit që mund ta shpëtonte nga vdekja. Deri këtu e kuptojmë; por autori shton që ai“qe vështruar-u dëgjua”; deklaratë mjaft befasuese! Sepse, në fund të fundit, pavarësisht lutjes dhe lutjes së tij, ai vdiq... Kështu që ne mund të pyesim veten se si u dëgjua...

    Duhet të besojmë se lutja e tij nuk nënkuptonte atë që imagjinojmë në shikim të parë. Do të ndalem pak këtu: këtu, dukshëm, autori aludon për Gjetsemanin: klithma e madhe dhe lotët e Krishtit, lutja dhe lutja e tij flasin për ankthin e tij përballë vdekjes dhe dëshirën e tij për t'i shpëtuar asaj.
    Ky episod i Gjetsemanit raportohet nga të tre ungjijtë sinoptikë në përafërsisht të njëjtat terma; tre ungjilltarët vërejnë trishtimin dhe ankthin e Krishtit, në të njëjtën kohë me vendosmërinë e tij. Shën Luka thotë: Jezusi “u ul në gjunjë dhe zuri të lutet: “O Atë, nëse do, largoje këtë gotë prej meje! Veçse, le të bëhet, jo vullneti im, por vullneti yt!”(Lk. 22, 41-42). Është e qartë se Jezusi donte t'i shpëtonte vdekjes; dhe ai i tha Atit të tij këtë dëshirë; por lutja e tij nuk ndalet me kaq; lutja e tij, pikërisht, është “U bëftë vullneti yt... dhe jo imi”. Në lutjen e tij, Krishti e vendos dëshirën e Atit përpara dëshirës së tij. Ky është tashmë një mësim i madh për ne!
    Krishti ka këtë besim absolut tek Ati i tij: atë që autori i letrës drejtuar Hebrenjve e përkthen si: "Ai u nënshtrua në çdo gjë". Fjala "nënshtrim" ose "bindje" në Bibël nënkupton pikërisht këtë besim të plotë; sepse ai e di se vullneti i Zotit është vetëm i mirë. Në lutjen që na mësoi, nëse na fton të përsërisim pas tij “U bëftë vullneti yt”, është që të mësojmë të dëshirojmë realizimin e projektit të Zotit, sepse Zoti nuk ka “projekt tjetër përveç lumturisë sonë! Siç tha Shën Pali në letrën e tij të parë drejtuar Timoteut: “Kjo gjë është e mirë dhe e pëlqyeshme para Hyjit, Shëlbuesit tonë, vullneti i të cilit është që të shëlbohen të gjithë njerëzit dhe ta arrijnë njohjen e së vërtetës” (1 Tim. 2, 3-4).
    Kjo lutje e Krishtit u përgjigj dyfish: sepse shpëtimi i botës u krye dhe sepse ai u ringjall. Në këtë kuptim, ai u "shpëtua nga vdekja".
    Autori gjithashtu nuk heziton të thotë se edhe Jezusi, si çdo njeri, e përjetoi mësimin: “Ai, megjithëse ishte Bir, mësoi nga ato që pësoi të jetë i dëgjueshëm” (v.7). Kjo sjsllje, sjellja e një bir-nxënës, do të thotë se ai kishte, si çdo njeri, një rrugë për të ndjekur: atë të vuajtjes dhe ankthit përballë vdekjes; dhe atje, njerëzimi njeh dy qëndrime, frikën ndaj Zotit ose besimin te Zoti. Dhe për shkak se ai nuk e braktisi besimin te Zoti i jetës, rruga e tij e çoi në ringjallje. Nuk mund të mos mendojmë këtu për episodin e Cezaresë; kur Jezusi kishte filluar t'i paralajmëronte apostujt se çfarë do të përballej, Pjetri ishte rebeluar: "21 Që atëherë Jezusi filloi t’u dëftojë nxënësve të vet se i duhej të shkonte në Jerusalem, të vuante shumë prej anës së pleqve, të kryepriftërinjve e të skribëve, se do ta vrisnin e të tretën ditë do të ngjallej.
    22 Atëherë Pjetri e ndau veças e filloi ta qortojë:
    “Mos e thashtë Zoti, Zotëri! Ty s’do të të ndodhë një gjë e tillë!”
    23 Jezusi u kthye e i tha Pjetrit:
    “Shporru meje, he djallë! Je shkandull për mua, sepse nuk i ke në mend punët e Hyjit, por punët e njerëzve!”(Mt. 16,21-23). Në Gjetseman, Jezusi vendosi me vendosmëri pikëpamjet e Perëndisë përpara pikëpamjeve të tij.
    "Dhe kështu," vazhdon teksti, "pasi e fitoi përsosmërinë, për të gjithë ata që e dëgjojnë, u bë shkaku i shëlbimit të amshuar”(v.9). "Shpëtimi" është pikërisht njohja e Zotit ashtu siç është, Zoti-dashuria që na jep jetë. “Të bindesh” Krishti do të thotë, nga ana jonë, kur kalojmë nëpër vuajtje, t'i besojmë atij, të ndjekim shembullin e tij dhe si rrjedhim t'i besojmë vullnetit të Atit. Dishepujve të tij, Jezusi u dha sekretin e tij: “Rrini zgjuar dhe lutuni të mos bini në tundim. Shpirti është i gatshëm, por trupi është i ligshtë”(Mk. 14,38). Nuk bëhet fjalë për ndonjë aritmetikë si “nëse lutesh mirë, Zoti do të të shpëtojë nga tundimi”... Bëhet fjalë për realitetin madhështor të lutjes: të lutesh është të qëndrosh në kontakt me Zotin, besoji atij; është krejtësisht e kundërta e tundimit, ajo për të cilën po mendon Jezusi: tundimi për të dyshuar në qëllimet e Zotit, për të menduar se ai dëshiron që ne të dëmtojmë dhe për këtë arsye të revoltohemi. Duket se të ndjekësh shembullin e Krishtit, së pari, është të guxojmë t'i tregojmë Perëndisë dëshirën tonë dhe së dyti, t'i besojmë Atij aq sa të shtosh menjëherë: "Megjithatë, u bëftë vullneti yt dhe jo imi!".
    - Fjala “përsosmëri” (v. 9) këtu ka edhe një kuptim tjetër: është “shenjtërimi” i kryepriftit. Objektivi kryesor i Letrës drejtuar Hebrenjve është të tregojë se Krishti është me të vërtetë kryeprifti i Besëlidhjes së Re.
    - Psikologët që analizojnë sjelljen tonë fetare numërojnë tre faza në rritjen shpirtërore: faza e parë, ajo e fëmijës, i cili njeh vetëm dëshirën e tij; ai godet këmbët duke thënë: "U bëftë vullneti im". Hapi i dytë, kur të jemi të vetëdijshëm për pafuqinë tonë për të përmbushur të gjitha dëshirat tona, atëherë i lutemi Zotit të na ndihmojë: lutja bëhet "U bëftë vullneti im me ndihmën tënde". (Më duket se një numër i caktuar i lutjeve tona i ngjajnë kësaj...) Faza e tretë, ajo e besimit, domethënë e besimit absolut në projektin e Zotit: “U bëftë vullneti yt dhe jo imi.

  2. #502
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 5 KRESH VITI B

    MË 17 -3 – 2024.



    LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 12,20-33.


    20 Ndër ata që kishin ardhur në Festë për të adhuruar, ishin edhe disa grekë. 21 Ata iu afruan Filipit, që ishte prej Betsaidës së Galilesë, dhe iu lutën: “Zotëri, dëshirojmë ta shohim Jezusin.” 22 Filipi shkoi dhe i tha Andreut; Andreu e Filipi shkuan e i treguan Jezusit. 23 Jezusi u përgjigj: “Arriti ora të lavdërohet Biri i njeriut. 24 Përnjëmend, përnjëmend po ju them: nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes, mbetet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt!25 Kush e do jetën e vet, do ta humbë. Ai që e urren jetën e vet në këtë botë, ai do ta ruajë për jetën e pasosur. 26 Kush do të më shërbejë, le të vijë pas meje. Ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im. Atë që do të më shërbejë, do ta nderojë Ati im”. Biri i njeriut duhet të ngritet lart. 27 “Tani shpirtin e kam të tronditur e ç’të them? O Atë, më shpëto nga kjo orë? Porse, pikërisht për këtë erdha në këtë orë! 28 O Atë, jepi lavdi Emrit tënd!” Ndërkaq jehoi një zë prej qiellit: “E lavdërova dhe prapë do ta lavdëroj!” 29 Tashti, populli që ishte pranë dhe po dëgjonte, thoshte: “Bubulloi!” të tjerë thoshin: “Engjëlli foli me të!” 30 Jezusi iu përgjigj: “Ky zë nuk jehoi për mua, por për ju! 31 Tani erdhi dita të gjykohet kjo botë, tani princi i kësaj bote do të hidhet jashtë! 32 E unë, kur të jem lartësuar nga toka, do t’i tërheq tek unë të gjithë njerëzit” 33 Foli kështu për të shënuar se me ç’vdekje do të vdiste.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    ORA E ZBULIMIT


    Jemi në ditët e fundit para festës së Pashkës në Jeruzalem; ka arsye për të cilat me të drejtë autoritetet të jenë shqetësuar: disa ditë më parë Jezusi bëri një hyrje triumfale në qytet, njerëzit bërtisnin "Hosana", ndërsa ai kalonte, vëçanërisht si bëhej në ceremonitë e mëdha për të brohoritur premtimin e Mesisë; është një gjë e sigurtë: turma beson se Ai është mesia dhe e merr atë për Mesinë. Dhe Shën Gjoni thotë se Farisenjtë i thanë njëri-tjetrit: "Ju e shihni, nuk do të arrini asgjë: bota po e ndjek".
    Dhe, si për të provuar që ata me të vërtetën e kanë kuptuar situatën, grekët (domethënë hebrenjtë nga diaspora) thjesht shfaqen në atë moment dhe u drejtohen dishepujve të tij: "Ne do të dëshironim ta shihnim Jezusin"; me të vërtetën nuk dëshironin vetëm ta shihnin, por edhe ta takonin e të bisedonin me të. Ata "u ngjitën në Jeruzalem", siç thonë ata, dhe ata erdhën atje në pelegrinazhë për të "adhuruar Zotin gjatë Pashkës"; në të njëjtën kohë ata dëshirojnë të bashëbisedojnë me Jezusin; ata nuk e dinë akoma, nuk kanë kuptuar akoma fatin e mirë që i pret: është duke takuar Jezusin që ata do të përmbushin udhëtimin e tyre më të mirë duke pasur mundësinë të adhurojnë Zotin e pranishëm. Por ata nuk e dinë akoma: vetë Jezusi është ai që do t'i lidhë ata me Zotin: dishepujt e tij vijnë për t'i thënë Jezusit se grekët dëshirojnë ta shohin; dhe ai përgjigjet: "Erdhi ora që Biri i njeriut të përlëvdohet", d.m.th., të zbulohet si Zoti.
    Fjala "lavdërim" del disa herë në këtë tekst; është një fjalë e vështirë për ne, sepse, në gjuhën tonë të përditshme, fjala "lavdia" do të thotë diçka që nuk ka asnjë lidhje me Zotin. Për ne, fjalët "lavdia-ladërimi-lavdëroj na flasin për famën, prestigjin, aureolën që rrethon një yll të njohur nga një mori e madhe njerëzish, rëndësia e madhe që një njeri ka në shoqëri.... Në Bibël, lavdia e Zotit është Prania e tij. Një Prani që rrezaton si zjarri i Shkurrës që digjet, ku Zoti iu shfaq Vetë Moisiut (Da 3).
    Dhe kështu fjala "lavdëro" thjesht do të thotë: "Zbulo praninë e Zotit". Kur Jezusi thotë "Atë, lavdëro emrin tënd", ne mund të përkthejmë: "Bëje të njohur vetveten, zbulo veten ashtu si je, zbulo veten si Atin shumë të dashur që ka bërë një Besëlidhje dashurie me njerëzimin". Sepse në fund të fundit në këtë konsiston shpëtimi, lumturia e njeriut dhe vetë Jezusi na mësoi se është gjëja e parë që duhet të kërkojmë në lutje: Shrehjet si "U shenjtëroftë emri yt, ardhtë mbretëria jote, u beftë vullnesa jote", kuptohen më mirë nëse përkthehen: bëj që njerëzit të të njohin ty si Zotin e dashurisë dhe që mbretëria jote e dashurisë të vijë"... Jezusi u mishërua për këtë: pas disa ditë, kur Pilati ia bën atij një pyetje, ai do të thotë" Unë kam lindur dhe kam ardhur në botë për të dhënë dëshmi për të vërtetën "(Gjn 18,37).


    PRINCI I KËSAJ BOTE DO TË HIDHET JASHTË.

    Për të shkuar deri në fund të kësaj zbulese, Jezusi pranoi t'i nënshtrohej Pasionit dhe kryqit: në kohën e afrimit të kësaj ore vendimtare, Ungjilli që po lexojmë sot na tregon qartë ndjenjat që përjetoi Jezusi: ankthin, besimin, sigurinë e fitores.

    Ankthi: “Tani shpirtin e kam të tronditur e ç’të them? O Atë, më shpëto nga kjo orë? Porse, pikërisht për këtë erdha në këtë orë! O Atë, jepi lavdi Emrit tënd!” (Gj. 12,27-28). Këtu në Shën Gjonin kemi jehonën e Gjetsemanit: pranimi i njëjtë i vuajtjeve të Krishtit, dëshira e tij për t'i shpëtuar vdekjes: " O Atë, nëse do, largoje këtë gotë prej meje! Veçse, le të bëhet, jo vullneti im, por vullneti yt!” (Lk. 22,42).
    "Ankth, po, por edhe besim: "Jo! Prandaj arrita në këtë orë!".
    Dhe gjithashtu kjo siguri që: " Nëse kokrra e grurit vdes, ajo do të japë fryte", në kuptimin që nga vdekja e tij do të lindë një popull i ri. “Nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes, mbetet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt! Nëse kokrra e grurit që ka rënë në tokë nuk vdes, ajo mbetet e vetme; por nëse vdes, jep shumë fryt". Në orën ekstreme kur është i mërzitur, kur i afrohet Pasionit "me një britmë të fortë dhe me lot" (siç thotë letra drejtuar Hebrenjve), Jezusi mund të vazhdojë të thotë: "Vullneti yt u bë" me gjithë besim: ai e di se, nga kjo vdekje, Zoti do të sjellë jetë për të gjithë.
    Ankthi, besimi dhe së fundmi, siguria e fitores: "Tani erdhi dita të gjykohet kjo botë, tani princi i kësaj bote do të hidhet jashtë! E unë, kur të jem lartësuar nga toka, do t’i tërheq tek unë të gjithë njerëzit” (Gj 12,31-32. Në këto dy fjali dukshëm të pangjashme, është e njëjta fitore për të cilën bëhet fjalë: ajo e së vërtetës, ajo e zbulesës së Zotit. Princi i kësaj bote, saktësisht, është ai që, nga Kopshti i Zanafillës, na mbush kokën me ide të rreme për Zotin. Përkundrazi, ndërsa sodisim kryqin e Krishtit, i cili na tregon se sa larg shkon dashuria e Zotit për njerëzimin, nuk mund të mos na tërheqë ai. Këtu është prova e dashurisë ndaj Zotit: Biri pranon të vdesë nga dora e njerëzve, Ati i përgjigjet lutjes së tij "Atë, fali ata ..." Tani e tutje, duke ngritur sytë në kryq, ne nuk lexojmë atje një instrument urrejtjeje dhe dhimbjeje, por instrumentin e triumfit të dashurisë. Ai kishte ardhur për të dhënë dëshmi për të vërtetën, ora ka ardhur, misioni është kryer.
    Kur Jezusi u lut "Atë, lavdëro emrin tënd", Shën Gjoni na thotë se një zë erdhi nga qielli duke thënë: “E lavdërova dhe prapë do ta lavdëroj". "Unë kam lavdëruar emrin tim", domethënë, unë kam zbuluar veten ashtu siç jam. "Dhe prapë do ta lavdëroj", kjo do të thotë se tani ka ardhur ora kur, duke e shikuar të kryqësuarin, do të zbulosh se deri ku shkon dashuria e pamatshme e Trinisë. Dhe e gjithë kjo pedagogji e zbulesës ka vetëm një qëllim: që njerëzimi më në fund të dëgjojë Lajmin e Mirë të dashurisë së Zotit: "Ishtë për ju", tha Jezusi, "që ky zë u dëgjua".

  3. #503
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B

    MË 24-3-2024.


    LEXIMI I 1: Is. 50,4-7.


    4 Zoti Hyj ma dha një gjuhë të ditur
    që të di ta përforcoj me fjalë të lodhurin.
    Çdo mëngjes veshin ma zgjon
    që të dëgjoj siç dëgjon nxënësi.
    5 Zoti Hyj ma hapi veshin,
    s’kundërshtova, nuk u zmbrapsa.
    6 Shpinën ua solla atyre që më rrahnin,
    mollëzat e mia atyre që ma shkulnin mjekrrën:
    fytyrën time nuk e largova
    nga të sharat e pështymat.
    7 Zoti Hyj është ndihmëtari im,
    këndej edhe s’jam i tronditur,
    prandaj fytyrën time e bëra të fortë si shkëmbi
    pse e di se s’do të mbetem i turpëruar.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    ISRAELI, SHËRBËTORI I ZOTIT.


    Shumë herë kemi lexuar këto tekste mahnitëse që janë pjesë e librit të Isaisë dhe që quhen "Këngët e Shërbëtorit"; ato janë me interes të veçantë për ne të krishterët për dy arsye: së pari, për shkak të mesazhit që vetë Isaia donte t'u jepte bashkëkohësve të tij; së dyti, sepse të krishterët e hershëm kanë parë Jezusin në figurën e shërbëtorit.
    Unë filloj me mesazhin e profetit Isaia për bashkëkohësit e tij.
    Një gjë është e sigurt: Isaia padyshim nuk po mendonte për Jezu Krishtin kur e shkroi këtë tekst, ndoshta në shekullin e gjashtë para Krishtit, gjatë Mërgimit në Babiloni. Për shkak se Populli i tij është në Mërgim, në kushte shumë të vështira dhe mund të shkurajohet, Isaia i kujton atij se ai është akoma shërbëtori i Zotit. Dhe Zoti mbështetet tek ai, shërbëtori i tij (populli i tij) për të përfunduar planin e tij të shpëtimit të njerëzimit. Sepse populli Izraelit është me të vërtetë ky Shërbëtor i Zotit i ushqyer çdo mëngjes nga Fjala, por gjithashtu i përndjekur pikërisht për shkak të besimit të tij dhe, pavarësisht nga gjithçka, sepse ai u reziston të gjitha sprovave.
    Në këtë tekst, Isaia përshkruan mirë për ne marrëdhënien e jashtëzakonshme që bashkon Shërbëtorin (Izraelin) me Zotin e tij. Karakteristika e tij kryesore është dëgjimi i Fjalës së Zotit: "Veshi i hapur" siç thotë Isaia.
    "Dëgjimi" i Fjalës, "lejimi i vetvetes që të udhëzohet" prej saj, kjo do të thotë të jetosh në mirëbesim. "Zoti,Hyji im, më ka dhënë gjuhën e një njeriu që e lë veten të mësohet" ... "Fjala më zgjon çdo mëngjes" ... "Unë dëgjoj si ai që e lë veten të udhëzohet" ... " Zoti Perëndi më hapi veshin ".
    Folja "dëgjoj" dhe fjalët që kanë të njejtën rrenjë, kanë një kuptim shumë të veçantë në Bibël: kuptimi i tyre është të kesh besim. Ne jemi mësuar të kundërshtojmë këto dy qëndrime standarde midis të cilave jeta jonë lëkundet vazhdimisht: së pari besimi tek Zoti, braktisja e qetë në vullnetin e tij sepse ne e dimë nga përvoja se vullneti i tij është vetëm i mirë ... ose përndryshe mosbesimi, dyshimi për qëllimet e Zotit dhe revoltë përballë sprovave, revoltë e cila mund të na bëjë të besojmë se ai na ka braktisur ose më keq se ai mund të gjejë kënaqësi në vuajtjet tona.
    Profetët njëri pas tjetrit po thonë: "Dëgjo, Izrael" ose "Sot do ta dëgjoni Fjalën e Zotit ...?" Dhe, në gojën e tyre, fjala "Dëgjo" "gjithmonë do të thotë: "Ki besim në Zotin pa marrë parasysh çfarë do të ndodhë"; dhe Shën Pali do të thotë pse: sepse "Ne e dimë se Hyji në gjithçka bashkëpunon me ata që e duan, me ata që, me vendimin e tij, janë të thirrur" (Rom 8, 28). Nga çdo e keqe, nga të gjitha vështirësitë, nga të gjitha sprovat, ai nxjerr të mirën; gjithë urrejtjes i kundërvihet një dashurie akoma më e fortë; në të gjitha përndjekjet, ai jep forcën e faljes; nga e gjithë vdekja ai sjell jetën, Ringjalljen.
    Kjo është historia e besimit të ndërsjellë. Zoti ka besim në Shërbëtorin e vet, ai i beson atij një mision; në kthim Shërbëtori e pranon misionin me besim. Dhe është pikërisht ky besim që i jep atij forcën për të qëndruar i vendosur edhe në kundërshtimet që do të hasë në mënyrë të pashmangshme. Këtu misioni është ai i dëshmisë: "Që të mund ta mbështes atë që është rraskapitur", thotë Shërbëtori. Duke i besuar, i ngarkuar këtij populli këtë mision, Zoti i jep forcën e nevojshme për ta kryer: Ai "jep" gjuhën e nevojshme: "Zoti, Hyji im, më ka dhënë gjuhën e një njeriu që e lë veten të udhëzohet" ... Dhe, më mirë, ai e ushqen atë besim me fjalën e vet, dhe ky besim është burimi i forcës dhe i guximit në shërbimin e të tjerëve: "Zoti Perëndi më hapi veshin", që do të thotë se mundësi dhe aftësi që kam për të dëgjuar (në kuptimin biblik, besimi) në vetvete është dhuratë e Zotit . Gjithçka është një dhuratë: misioni dhe gjithashtu forca dhe besimi që e bëjnë popullin e palëkundur në plotësimin e misionit të vet. Është pikërisht karakteristikë e besimtarit të njohë se gjithçka është një dhuratë nga Zoti.



    JINI TË FORTË NË SPROVAT!

    Dhe kushdo që është i bindur që ka këtë dhuratë të përhershme të forcës së Zotit, mund të përballet me gjithçka: "Unë nuk u rebelova, nuk u tërhoqa larg” ..." Besnikëria ndaj misionit të besuar, nënkupton në mënyrë të pashmangshme, përndjekjen: profetët e vërtetë, domethënë, ata që flasin me të vërtetë në emrin e Zotit vlerësohen rrallë gjatë jetës së tyre. Konkretisht, Isaia u tha bashkëkohësve të tij: “Qëndroni të vendosur, Zoti nuk ju ka braktisur, përkundrazi, ju jeni në një mision për të. Prandaj mos u habitni kur keqtrajtoheni”.
    Pse? Sepse Shërbëtori që me të vërtetë "dëgjon" Fjalën e Zotit, domethënë, i cili e vë atë në praktikë, shpesh bëhet jashtëzakonisht shqetësues. Konvertimi i tij i thërret të tjerët në konvertim. Disa e dëgjojnë thirrjen... të tjerët e refuzojnë atë dhe, për arsyet e tyre të mira, e përndjekin Shërbëtorin. Dhe çdo mëngjes, Shërbëtori duhet të rigjallërojë veten me atë që e aftëson të përballet me gjithçka: "Ai më zgjon veshin çdo mëngjes ... Zoti Perëndi më ndihmon: kjo është arsyeja pse nuk prekem nga poshtërime dhe fyerje. .." Dhe këtu, Isaïa përdor një shprehje pak kurioze, por e zakonshme në hebraisht: "Unë e bëra fytyrën time të fortë si gurin" : me të shprehet vullneti për të qenë i vendosur dhe guximtar kur janë në lojë interesat e Zotit; këtu Shërbëtori pohon: "Ju nuk do të më shihni me fytyrën time të mundur, asgjë nuk do të më shtypë, unë do të kryej dëtyrën pa marrë parasysh çfarë"; nuk është krenari ose vetëbesim: është besim i pastër: sepse ai e di mirë se nga i vjen forca: "Zoti Hyji më vjen në ndihmë; kjo është arsyeja pse nuk prekem nga poshtërimet".
    Thuhej më parë në fillim që profeti Isaia foli për njerëzit e tij të përndjekur, të poshtëruar në Mërgimin në Babiloni; por, natyrisht, kur dikush rilexon Pasionin e Krishtit, është e qartë: Krishti i përgjigjet pikërisht këtij portreti të shërbëtorit të Zotit. Ai e dëgjon Atin e vet, ka besim të pandryshueshëm në të dhe në misionin që ia ka besuar për shpëtimin e njerëzimit dhe për këtë arsye është i sigurt për fitoren, edhe në mes të përndjekjes, e gjithë kjo e karakterizoi Jezusin në momentin e saktë kur brohoritjet e turmës së të Dielës së Larit nënshkruan dhe nxituan rrëzimin e tij, mundimet e tij, vdekjen e tij.

  4. #504
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.


    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B

    MË 24-3-2024



    Ps 22, 2. 8-9, 17-20, 22b-24



    2 O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?
    Larg nga Shëlbimi im fjalët e dënesës sime!
    8 Gjithkush më shikon, më përqesh,
    shtrembërojnë buzët, luajnë me kokë:
    9 “Shpresoi në Zotin: le ta lirojë,
    le ta shpëtojë sepse i pëlqen Atij!”
    17 Më rrethuan qen me shumicë,
    turmë keqbërësish më rrethuan gjithkah.
    M’i shporuan duart e këmbët
    18 mund t’i numëroj të gjithë eshtrat e mi,
    e këta më shikojnë e nuk m’i ndajnë sytë.
    19 Petkat e mia ndër vete i ndajnë
    e mbi petkun tim qesin short.
    20 Por ti, o Zot, mos rri larg meje,
    fuqia ime shpejto të më ndihmosh!
    E unë do t’ua shpall vëllezërve Emrin tënd,
    do të të lavdëroj në kuvendin e dheut:
    24 “Ju që e druani Zotin, lëvdojeni atë,
    mbarë fara e Jakobit, lëvdojeni atë!
    Të gjithë pasardhësit e Izraelit, nderojeni atë.


    LECTIO DIVINA - MEDITIM - LUTJE
    .

    NGA BRITMA E SHQETËSIMIT TE FALËNDERIMET.



    Psalmi 22 ka disa surpriza: fillon me frazën e famshme: " O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?" Gjë që tërhoqi shumë bojë dhe madje edhe nota muzikore! Problemi është që hiqet ai varg nga konteksti, dhe ne shpesh tundohemi ta keqkuptojmë atë: për ta kuptuar atë, duhet të rilexohet psalmi nga fillimi e deri në fund... Psalmi është mjaft i gjatë, tridhjetë e dy vargje që rrallë lexohen deri në fund: por çfarë thotë? Është një psalm falënderimi:
    "E unë do t’ua shpall vëllezërve Emrin tënd,
    do të të lavdëroj në kuvendin e dheut"(22,23).
    Ai që thirri:
    "O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?" (22,2)
    në vargun e parë, falënderon disa vargje më poshtë për shpëtimin e dhënë. Ai jo vetëm që nuk ka vdekur, por falënderon Zotin pikërisht sepse nuk e ka braktisur.
    Pastaj, duke e lexuar në një mënyrë sypërfaqësore, dikush mund të besojë se në Psalmin 22 flitet për Jezu Krishtin:
    "M’i shporuan duart e këmbët,
    mund t’i numëroj të gjithë eshtrat e mi (22, 17-18).
    Flitet vërtet për torturën e një personi të kryqëzuar; dhe kjo nën sytë mizorë të xhelatëve dhe turmës:
    "Më rrethuan dema të shumtë,
    mëzetërit e Basanit më qarkuan" (22,13);
    dhe:
    "Më rrethuan qen me shumicë,
    turmë keqbërësish më rrethuan gjithkah";
    dhe më shumë:
    "E këta më shikojnë e nuk m’i ndajnë sytë.
    Petkat e mia ndër vete i ndajnë
    e mbi petkun tim qesin short"( 22,17-19).
    Por, ky psalm nuk u shkrua për Jezu Krishtin: ai u krijua gjatë kthimit nga Mërgimi në Babiloni: ky kthim krahasohet me ringjalljen e një njeriu të dënuar; sepse Mërgimi ishte vërtet dënimi me vdekje i këtij populli; pak më shumë, dhe do të ishte fshirë nga harta!
    Dhe kështu, në këtë Psalm 22, Izraeli krahasohet me një njeri të dënuar që gati sa nuk vdiq në kryq (le të mos harrojmë se kryqi ishte një torturë shumë e zakonshme, prandaj marrim shembullin e kryqëzimit): të dënuarit pësonin fyerje, poshtërime, gozhdat, braktisjen në duart e xhelatëve ... dhe pastaj, për mrekulli, ai shpëtoi, ai nuk vdiq.
    Përkthe: Izraeli u kthye nga internimi. Dhe tani ai e lë veten të shkojë në gëzimin e tij dhe ai ua tregon të gjithëve, ai e bërtet atë edhe më fort se sa bërtiti në kohën e ankthit të tij. Historia e kryqëzimit nuk është në qendër të psalmit, është aty për të nxjerrë në pah falënderimet e atij (Izraelit) që sapo shpëtoi nga shtypja dhe nga tmerri i vdekjes.
    Nga vendi i ankthit të tij, Izraeli nuk pushoi kurrë së thirruri në ndihmë dhe nuk dyshoi në asnjë moment se Zoti do ta kishte dëgjuar. Thirrja e tij ishte e fortë dhe ne tashmë e njohim mirë: "O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?": O Zot, Zoti im, pse më ke braktisur? Është me të vërtetë një britmë ankthi para heshtjes së Zotit, por nuk është as një britmë dëshpërimi, e aq më pak një britmë dyshimi. Përkundrazi! Është lutja e dikujt që vuan, i cili guxon të bërtasë për vuajtjet e tij. Duhet të meditojmë pak këtë pjesë të psalmit, që të kuptojmë se ai na ndriçon për lutjen tonë, ma mëson si duhet të lutemi kur kemi çdo lloj vuajtjeje: kemi të drejtë të bërtasim, Bibla na fton ta bëjmë këtë.
    Ky psalm është, në fakt, kënga e kthimit nga Mërgimi: Izraeli falënderon. Ai kujton dhimbjen e së kaluarës, ankthin, heshtjen e dukshme të Zotit; ai ndihej i braktisur në duart e armiqve të tij ... Por ai vazhdon të lutet, vetëm lutja dëshmon se nuk e ka humbur plotësisht shpresën! Nëse e kemi humbur plotësisht shpresën, pse duhet të vazhdojmë të lutemi? Izraeli,në kohën e mërgimit dhe të shtypjes në Babiloni, vazhdoi të kujtonte Besëlidhjen dhe të gjitha mirësitë e Zotit.



    FALËNDERIMI PËR BAMIRËSITË E ZOTIT.

    Në thelb, ky psalm është i barabartë me ish-votos tanë: në mes të një rreziku të madh, njerëzit luten dhe ia bëjnë një premtim Zotit nëse i dëgjon; si, për shëmbull: "Nëse unë do të shpëtoj, unë do të ofroj një dhuratë në nder të Shenjtit që besimtarët luten në atë faltore"; dhe sapo ata shpëtojnë, menjëherë e mbajnë premtimin e tyre.
    Në disa kisha në Jug të Francës, për shembull, muret janë të mbuluara me piktura që përfaqësojnë rrethanat e rrezikut nga i cili dikush ka shpëtuar; mund të jetë një zjarr, një aksident, një anije ... gjithashtu ndonjëherë shihet një grua e re në rrezik vdekjeje në rastin e lindhjes së një fëmije, me një tufë të tërë fëmijësh rreth shtratit të saj... Përfaqësimi i asaj që pothuajse ka ndodhur, është gjithmonë dramatik; dhe ne shohim prindërit dhe të afërmit e pikëlluar që ndihmojnë të pafuqishëm: janë ata që premtuan se do të ekzekutohej kjo pikturë nëse shpëtonte ai që ishte në rrezik. Në përgjithësi, piktura është e ndarë në tre pjesë; rreziku që ndodhi ... të afërmit në lutje dhe, më lart, në një cep të qiellit, shenjti që erdhi në ndihmë. Dhe është vetë i gjithë ish-voto që shpreh falënderimin me të cilin kemi zemrat tona të plota kur gjithçka përfundon mirë.
    Psalmi ynë 22 duket tamam si një ex-voto: përshkruan mirë tmerrin e Mërgimit, ankthet e popullit të Izraelit dhe të Jeruzalemit të rrethuar nga Nabukodonozori, ndjenjën e pafuqisë përpara sprovës; dhe këtu sprova është urrejtja e njerëzve të vendit: atje mërgimtarët luten: "Zoti im, Hyji im, pse hoqe dorën prej meje?" që mund të përkthehet:" Pse, për çfarë, më ke braktisur në urrejtjen e armiqve të mi?". Dhe Zoti e di sa herë populli i Izraelit është përballur me urrejtjen e njerëzve. Por ky psalm thotë edhe më shumë, ashtu si ish-votos tanë: psalmi shpreh falënderimet e atyre që e pranojnë se i detyrohen shpëtimit të tyre vetëm Zotit:

    "Më shpëto prej gojës së luanit,
    prej brirëve të buajve të egër mua të gjorin.
    E unë do t’ua shpall vëllezërve Emrin tënd
    e unë do të të lavdëroj në kuvendin e dheu: (Ps 22, 22-24).
    “Ju që e druani Zotin, lëvdojeni atë,
    mbarë fara e Jakobit, lëvdojeni atë!
    Të gjithë pasardhësit e Izraelit,
    nderojeni atë, lëvdojeni Zotin!" (Ps 22, 22-24).
    Dhe vargjet e fundit të psalmit janë një himn falënderimi.
    Fatkeqësisht nuk këndohen këtë të dielë të Larit, ndoshta sepse mendohet që njihen për mend:
    “Do të hanë skamnorët e do të ngihen,
    do ta lavdërojnë Zotin ata që e kërkojnë:
    ‘Rroftë zemra e tyre për amshim!’
    Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti mbarë skajet e tokës,
    do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve...
    Shpirti im për të do të jetojë,
    në shërbim të tij do të jetë fara ime,
    breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin,
    për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen:“Kështu bëri Zoti”!”

  5. #505
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B.

    MË 24-3-2024.


    LEXIMI I DYTË: Fil. 2, 6-11.


    5 Kini në ju po ato ndjenja që ishin në Krishtin Jezus:
    6 i cili, edhe pse me natyrë Hyj,
    barazinë e vet me Të
    nuk e çmoi si një visar që s’mundet pa të,
    7 por ia mohoi vetvetes
    e mori natyrën e shërbëtorit
    dhe u bë i ngjashëm me njerëz
    dhe, për kah pamja e jashtme,
    dukej vetëm njeri.
    8 E përuli vetveten
    duke u bërë i dëgjueshëm deri në vdekje,
    mu deri në vdekjen në kryq.
    9 Prandaj edhe Hyji e lartësoi tesve
    dhe i dha emrin që është mbi çdo emër
    10 që në Emër të Jezusit
    të përkulet çdo gju
    i atyre që janë në qiell, në tokë e në nëntokë
    11 dhe çdo gjuhë të dëshmojë:
    ‘Jezu Krishti është Zot!’
    Në nder të Hyjit Atë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM - LUTJE

    JEZUSI, SHËRBËTOR I PERËNDISË


    Gjatë mërgimit në Babiloni, në shekullin e gjashtë para Krishtit, profeti Isaia, natyrisht, nga ana e Zotit, u kishte caktuar një mision dhe një titull bashkëkohësve të tij; titulli ishte ai i Shërbëtorit të Perëndisë. Ishte një pyetje, në zemër të sprovave të Mërgimit, për t'i qëndruar besnikë besimit të etërve të tyre dhe për të dëshmuar për të mes paganëve të Babilonisë, madje edhe me çmimin e poshtërimit dhe persekutimit. Vetëm Zoti mund t'u japë atyre forcën për të përmbushur këtë mision.
    Kur të krishterët e parë u përballën me skandalin e kryqit, ata medituan mbi misterin e fatit të Jezusit dhe nuk gjetën shpjegim më të mirë se ky: "Jezusi u asgjësua, duke marrë gjendjen e një shërbëtori". Edhe ai përballoi me guxim opozitën, poshtërimin, persekutimin. Edhe ai kërkoi forcë nga Ati i tij, sepse nuk pushoi kurrë së besuari tek ai.
    Por ai ishte Zoti, do të më thoni. Pse nuk e kërkoi lavdinë dhe nderimet që i përkasin Perëndisë? Por, pikërisht për shkak se ai është Zot, ai dëshiron të shpëtojë njerëzit. Prandaj ai vepron si njeri dhe vetëm si njeri për t'u treguar njerëzve rrugën. Pali thotë: “Krishti Jezus, duke pasur gjendjen e Perëndisë,
    nuk e mbajti me xhelozi gradën që e bënte të barabartë me Perëndinë”.
    Ai nuk pretendon asgjë pikërisht për shkak se është në gjendje hyjnore. Ai e di se çfarë është dashuria falas... ai e di mirë që nuk është mirë të pretendosh, nuk e konsideron të mirë të "pretendosh" të drejtën për t'u trajtuar i barabartë me Zotin... E megjithatë këtë Zoti dëshiron të japë! Jepni si dhuratë. Dhe kjo është me të vërtetë ajo që në fund iu dha atij.
    Është e njëjta pyetje në episodin e Tundimeve (në ungjijtë e Mateut dhe Lukës): ndarësi (ky është kuptimi i fjalës djall/diabolos në greqisht) i ofron atij vetëm gjëra që janë pjesë e planit të Zotit! Por ai refuzon t’i marrë ato. Ai mbështet tek Ati i tij që t'ia japë ato. Tunduesi i tha: “Nëse je Biri i Perëndisë, mund të bësh çdo gjë, Ati yt nuk mund të të refuzojë asgjë: ktheji gurët në bukë kur të jesh i uritur... hidhu poshtë malit, ai do të të mbrojë. Më adhuro, unë do të të bëj të mbretërosh mbi gjithë botën..." Por Jezusi pret gjithçka vetëm nga Perëndia.
    Ne e dimë mirë këtë tekst: shpesh quhet "Himni i letrës drejtuar Filipianëve": sepse kemi përshtypjen se Pali nuk e ka shkruar vetë, por ka përmendur një himn që zakonisht këndohej në liturgji.
    E thashë si dhuratë dhe jo si shpërblim. Sepse më duket se një nga grackat e këtij teksti është tundimi që kemi për ta lexuar përsa i përket shpërblimit; sikur modeli të ishte: Jezusi u soll në mënyrë të admirueshme dhe për këtë arsye ai mori një shpërblim të admirueshëm! Nëse guxoj të flas për tundim, kjo ndodh sepse çdo paraqitje e planit të Zotit për sa i përket llogaritjes, shpërblimit, meritës, asaj që unë e quaj terma aritmetik, është në kundërshtim me "hirin" e Zotit... Hiri, siç sugjeron edhe emri i tij, eshte falas! Dhe, çuditërisht, ne kemi shumë vështirësi të mendojmë në terma të shpërblimit; ne tundohemi gjithmonë të flasim për meritat; por nëse Zoti priste që ne të kishim merita, ja ku mund të shqetësoheshim... Mrekullia e dashurisë së Zotit është se ai nuk pret që meritat tona të na mbushin; në çdo rast, kjo është ajo që njerëzit e Biblës zbuluan falë Zbulesës. Ne e ekspozojmë veten ndaj keqkuptimeve nëse harrojmë se gjithçka është një dhuratë falas nga Zoti.


    PROJEKTI I ZOTIT ËSHTË FALAS

    Për Palin, është e qartë se dhurata e Perëndisë është falas. Le të përpiqemi të përmbledhim mendimet e Palit: projekti i Perëndisë (“projektimi i tij dashamirës”) është që ai na sjellë në intimitetin e tij, na dhuron lumturinë e tij, dashurinë e tij të përsosur. Ky projekt është absolutisht falas, gjë që sigurisht nuk është për t'u habitur, pasi është një projekt dashurie. Këtë dhuratë nga Zoti, këtë hyrje në jetën e tij hyjnore, thjesht duhet ta mirëpresim me habi; nuk ka dyshim se nuk e meritojmë atë, sepse është një "dhuratë", nëse guxoj ta them këtë. Me Zotin, gjithçka është një dhuratë. Por ne e përjashtojmë veten nga kjo dhuratë falas nëse përvetësojmë një qëndrim kërkues; nëse sillemi si gruaja në kopshtin e Edenit: ajo merr frutin e ndaluar, e rrëmben, si një fëmijë i “rrëmben” nga një ekspozitë... Jezu Krishti, përkundrazi, ishte vetëm një mirëseardhje (çfarë Shën Pali e quan "bindje"), dhe për shkak se ishte vetëm një mirëseardhje e dhuratës së Perëndisë dhe jo një kërkesë, ajo u përmbush. Dhe ai na tregon rrugën, ne vetëm duhet ta ndjekim, domethënë ta imitojmë atë.
    Ai merr Emrin që është mbi çdo emër: ai është me të vërtetë Emri i Zotit! Të thuash se Jezusi është Zot do të thotë të thuash se ai është Zot: në Besëlidhjen e Vjetër, titulli "Zot" i ishte rezervuar Perëndisë. Edhe gjunjëzimi gjithashtu, për më tepër, i ishte rezervuar Perëndisë: "që në Emrin e Jezusit të përkulet çdo gju"... Është aludim i një fjalie të profetit Isaia:
    "Me vetvete unë jam përbetuar:
    nga goja ime del e drejta,
    fjala që kurrë s’kthehet dalë ‑
    para meje çdo gju do të përkulet,
    e çdo gjuhë do të bëjë betim” (Is 45,23).
    Jezusi e jetoi jetën e tij si njeri me përulësi dhe besim, edhe kur ndodhi më e keqja, domethënë urrejtja e njerëzve dhe vdekja. Unë thashë "besim"; Pali flet për "bindje". "Të bindesh", "ob-audire" në latinisht, fjalë për fjalë është "të vësh veshin (audire) "përpara" (ob) fjala: është qëndrimi i dialogut të përsosur, pa hije; është besim i plotë; nëse i vëmë veshin fjalës, sepse e dimë se kjo fjalë është vetëm dashuri, mund ta dëgjojmë pa frikë.
    Himni përfundon me “çdo gjuhë shpall Jezu Krishtin si Zot për lavdinë e Perëndisë Atë”: lavdia është shfaqja, zbulimi i dashurisë së pafund, i dashurisë së personifikuar; me fjalë të tjera, duke parë Krishtin të sjellë dashurinë në paroksizmin e saj dhe të pranojë të vdesë për të na zbuluar se deri ku shkon dashuria e Zotit, mund të themi si centurion "Po, me të vërtetë, ky është Biri i Perëndisë"... meqenëse Zoti është dashuri.

  6. #506
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B.

    MË 24-3-2024



    UNGILLI: Mk 15, 1…39.


    1 Menjëherë në mëngjes krerët e priftërinjëve mbajtën kuvend bashkë me pleq e me skribë ‑ mbarë Këshilli i lartë e, pasi Jezusin e lidhën, e çuan dhe ia dorëzuan Pilatit. 2 Pilati e pyeti: “A je ti mbreti i judenjve?” “Ti thua!” ‑ iu përgjigj Jezusi. 3 Kryepriftërinjtë e paditnin rëndë. 4 Pilati e pyeti përsëri: “Pse s’po përgjigjesh asgjë? Shih se sa po të padisin!” 5 Jezusi s’u përgjigj më asgjë aq sa Pilati mbeti i habitur. 6 Pilati për çdo të kremte të Pashkëve u lëshonte atë të burgosur që ata kërkonin. 7 Në atë kohë ishte në burg një njeri që quhej Barabë, i burgosur bashkë me kryengritës të tjerë, të cilët në një kryengritje kishin bërë vrasje. 8 Njerëzit u ngjitën lart e filluan të kërkojnë prej Pilatit të bëjë atë që kishte zakon të bëjë për ta. 9 Pilati iu përgjigj: “A doni t’jua lëshoj mbretin e Hebrenjve? 10 Sepse e dinte mirë se kryepriftërinjtë e kishin dorëzuar prej smire. 11 Por kryepriftërinjtë e nxitën turmën t’ua lëshojë më mirë Barabën. 12 Pilati foli përsëri dhe u tha: “Çka (doni) të bëj me atë që (ju thoni se) është mbreti i judenjve?” 13 “Kryqëzoje!” ‑ bërtitën ata përsëri. 14 “Po ç’të keqe ka bërë?” ‑ u tha Pilati. Por ata bërtitën edhe më të madhe: “Kryqëzoje!” 15 Pilati, duke dashur të kënaqë turmën ua lëshoi Barabën, kurse Jezusin, pasi e frushkulloi, ua dha ta kryqëzojnë. Ushtarët përqeshin Jezusin. 16 Ushtarët e shtinë Jezusin brenda pallatit ‑ d. m. th. në pretorium, dhe e bashkuan mbarë kohortën. 17 E veshën me mantel të kuq dhe në kokë i vunë një kurorë të gërshetuar me ferra. 18 Atëherë filluan ta përshëndesin: “Të falemi, mbreti i judenjve!” 19 Dhe i binin kresë me kallam, e pështynin dhe, duke u gjunjëzuar para tij, gjasme e nderonin. 20 Pasi e vunë në lojë, ia hoqën mantelin e kuq, ia veshën petkat e tij dhe e hodhën përjashta për ta kryqëzuar. 21 Ushtarët e detyruan një kalimtar që po kthehej nga fusha, Simonin prej Cirenës, babanë e Aleksandrit e të Rufit, të mbartë kryqin e Jezusit. 22 Jezusin e çuan në një vend që quhet Golgota, që në përkthim do të thotë: ‘Vendi i Kafkës’. 23 I dhanë verë të përzier me mirrë, por ai nuk e mori. 24 Atëherë e kryqëzuan dhe: ‘i ndanë petkat e tij, duke hedhur short’ ‑ çka t’i bjerë secilit. 25 Ishte ora tre kur e kryqëzuan. 26 Ishte i shkruar mbishkrimi i fajit të tij: “Mbreti i judenjve”. 27 Bashkë me të kryqëzuan edhe dy cuba, njërin në anën e tij të djathtë, kurse tjetrin në të majtën e tij. [28]. 29 Kalimtarët e shanin ‘duke tundur kokën’ e thoshin: “Hej, ti që e rrënon Tempullin dhe e rindërton për tri ditë, 30 shpëtoje, deh, veten, zbrit prej kryqit!” 31 Po ashtu edhe kryepriftërinjtë e skribët e vinin në lojë me njëri-tjetrin dhe thoshin: “Të tjerët i shpëtoi, por veten s’mund ta shpëtojë! 32 Mesia! Mbreti i Izraelit! Le të zbresë tani nga kryqi që ta shohim e të besojmë!” E fyenin edhe ata që ishin të kryqëzuar me të. 33 Kur u bë ora gjashtë errësira e mbuloi mbarë dheun deri në orën nëntë. 34 Në orën nëntë Jezusi lëshoi një gjëmë të madhe: “Eloi, Eloi, lema sabahthani?” 35 Që përkthehet: “Hyji im, Hyji im, përse hoqe dorë prej meje?” Disa prej atyre që ishin pranë, kur e dëgjuan, thanë: “Ja, po thërret Elinë!” 36 Njëri prej tyre u lëshua me vrap, e lagu shpuzën në ‘uthull’, e vuri në kallam, ia dha ta ‘pijë’ duke thënë: “Lëreni të shohim pale a po vjen Elia ta ulë nga kryqi!” 37 Jezusi lëshoi një britmë të madhe ‑ e dha shpirt. 38 Atëherë perdja e Tempullit u nda më dysh prej majës e deri në fund. 39 Centurioni që rrinte përballë Jezusit, kur pa se si i doli shpirti, tha:“Ky njeri paska qenë me të vërtetë Biri i Hyjit!”



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI- LUTJA.


    VETMIA E JEZUSIT DHE HESHTJA E TIJ.



    Së pari, ne do të vërejmë dy veçanti të Pasionit të Jezusit në Mark: vetminë e dhe heshtjen e tij.
    Vetmia e Jezusit: në Pasionin sipas Shën Markut, Jezusi është veçanërisht i vetëm; pas mohimit të Pjetrit, Marku na paraqet Jezusin vetëm, nuk ka më asnjë prani miqësore në krah të tij; përmenden gratë, por vetëm pas vdekjes së tij.
    Sa i përket heshtjes së tij, është një gjë mbresëlënëse: vetëm disa fjalë në gjyq dhe më pas, Marku vëren,:"Jezusi nuk u përgjigj më". Dhe vetë Pilati është i habitur nga kjo gjë: "Pilati e pyeti përsëri: “Pse s’po përgjigjesh asgjë? Shih se sa po të padisin!” Jezusi s’u përgjigj më asgjë aq sa Pilati mbeti i habitur"(Mk 15, 4-5).
    Pastaj, në kryq, një fjalë e vetme: "Eloi, Eloi, lama sabactani?". Të interpretuar nga një ushtar romak, këto fjalë tingëllojnë si një britmë dëshpërimi; por një hebre nuk do të kishte gabuar: ata janë të parët në një këngë fitoreje; pasi, siç e kemi parë duke studiuar Psalmin 22, nuk është një britmë dëshpërimi, madje as dyshimi!
    Përballë kësaj vetmie dhe kësaj heshtjeje të Jezusit, njeriu pyet veten në mënyrë të pashmangshme: "Cili është sekreti i tij?" Në një kohë të shkurtër ai kalon nga popullariteti në përulësi të braktisjes totale, nga hyrja mbretërore në qytet te përjashtimi dhe ekzekutimi jashtë qytetit, nga njohja e dërguar nga Zoti ("Bekuar qoftë në emrin e Zotit ai që vjen") në dënim për blasfemi dhe ekzekutimi në emër të Ligjit, që do të thoshte se në sytë e të gjithëve ai ishte mallkuar nga Zoti. I njohur si Mesia, domethënë Mbreti i Izraelit, çliruesi, shpëtimtari nga pasuesit e tij dhe një turmë e tërë entuziaste, ai u likuidua shpejt pas një gjykimi të trilluar.
    Ai vetë lejoi të bëhej Mesia-Mbret në ditën e triumfit, ai vetë lejoi të bëhej edhe më shumë, Mesia-Prift në përndjekje. Duke vepruar kështu, ai ende ruan sekretin që ka mbajtur gjithë jetën e tij; vetëm pas Ringjalljes së tij, dishepujt e tij më në fund do të jenë në gjendje të kuptojnë.
    Duket se kjo maturi e historisë së Markut synon të nxjerrë në pah dy aspekte të misterit të Jezusit: Mesia-Mbret dhe Mesia-Prifti.



    MESIA-MBRETI QË PRITEJ.

    Mesia-Mbreti: edhe pse në formën e një pyetjeje, e një talljeje, pohimi i mbretërimit të Krishtit është në qendër të tregimit. Pyetja e parë që Pilati i bën këtij burri, që i është sjellë i lidhur, është: "A je ti Mbreti i Judenjve?" Ai merr vetëm një përgjigje të paqartë: "Ti thua" (15, 2). Në vijim, Pilati i jep dy herë këtë titull Jezusit: “A doni t’jua lëshoj mbretin e hebrenjve?"(V. 9) dhe: “Çka (doni) të bëj me atë që (ju thoni se) është mbreti i judenjve?”(V. 12). Dhe, çuditërisht, askush prej turmës, prej kryepriftërinjve, skribëve dhe farizenjve nuk e kundërshtoi atë.
    Pastaj vjen parodia e ushtarëve, e mantelit të kuq, e kurorës me ferra dhe e brohoritjeve: “Të falemi, mbreti i judenjve!»(15, 18). Dhe pastaj, kjo shenjë në majë të kryqit, mbase me qëllim të keq, por që sidoqoftë u njofton të gjithë kalimtarëve se "ky është Mbreti i Judenjve" (15, 26). "Edhe kryepriftërinjtë e skribët e vinin në lojë me dhe thoshin: “Të tjerët i shpëtoi, por veten s’mund ta shpëtojë! Mesia! Mbreti i Izraelit! Le të zbresë tani nga kryqi që ta shohim e të besojmë!”(15, 32).

    MESIA-PRIFTI QË PRITEJ.

    Aspekti i dytë të misterit të Jezusit të nxjerrë në dritë nga tregimi i Markut: Jezusi është Mesia-Prifti.
    Është e vërtetë që në fillim kryepriftërinjtë dhe shokët e tyre marrin iniciativën: janë kryepriftërinjtë në detyrë ata që luajnë rolin e parë në dënimin dhe vdekjen e Jezusit: ata e sjellin Jezusin te Pilati dhe kontrollojnë që operacionet të zhvillohen normalisht. "Menjëherë në mëngjes krerët e priftërinjëve mbajtën kuvend bashkë me pleq e me skribë ‑ mbarë Këshilli i lartë e, pasi Jezusin e lidhën, e çuan dhe ia dorëzuan Pilatit" (15,1). Pak më vonë, janë ata që e shtynë turmën për të kërkuar lirimin e Barabbas: "Por kryepriftërinjtë e nxitën turmën t’ua lëshojë më mirë Barabën" (Mk 15,11). Vetë Pilati nuk mashtrohet nga ata, pasi Marku specifikon: Pilati "e dinte mirë se kryepriftërinjtë e kishin dorëzuar prej smire"(Mk 15:10). Një smirë e justifikuar, nëse do të pranohet se, me mirëbesim, ata shqetësoheshin për suksesin e Jezusit, i cili, në sytë e tyre, po i çonte njerëzit drejt shpresave të rremë.
    Por në Ungjillin e Markut, në tregimin e tij të Pasionit të Jezusit, prifti i vërtetë, mesia-prifti i pritur, është vetë Jezusi. Sepse Marku është i vetmi me Gjonin që flet për ngjyrën e kuqe të mantelit që i është dhënë Jezusit për ta tallur. Tani e kuqe ishte ngjyra e rrobave të mbretërve dhe të kryepriftërinjve. Përqeshja supreme: ata që veshin këtë rrobë të kuqe, lejojnë që të përlyhet në këtë mënyrë; pastaj është një gjë e çuditshme që ata që për profesionin e tyre duhet të kërkonin dhe të shpallnin të Vërtetën, i kalojnë afër asaj të Vërtete ,por nuk e njohin. Vetë Jezusi kishte thënë: “Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta”. Është një gjë e jashtëzakonshme që Profesioni i parë i besimit vjen nga një pagan: “Ky njeri paska qenë me të vërtetë Biri i Hyjit!”.

  7. #507
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    RRËFIMI: NJË SAKRAMENT PËR T’U HEQUR?

    Një shpërndarës automatik i faljeve dhe i borxheve?
    Rrëfimi - "sakramenti i faljes" - nuk është me shëndet të mirë sot: praktikohet pak dhe mbetet mjaft i keqkuptuar. Shkaqet janë të ndryshme dhe komplekse. Nëse bëjmë një shqyrtim të situatës së sakramentit deri përpara Koncilit, mund të dokumentojmë se si, duke filluar nga një periudhë e caktuar në historinë e Kishës, u kthye ekuilibri midis elementëve të ndryshëm që përbëjnë "strukturën" e sakramentit. Momenti i shpalljes private të mëkateve është theksuar deri në përpikëri dhe momentet e tjera u bënë gati aksesorë. Parimi se sakramenti vepron gjithmonë jo për shkak të meritave tona, por falë hirit të Krishtit, është keqkuptuar dhe ka kaluar "automatikisht"... Sakramenti për shumë është reduktuar në një lloj shërbimi, në qendër të të cilit vendoset një makinë shitëse për shfajësimet me zbritje dhe falje me çmim të ulët. Por kështu shkuam drejt deri në atë situate që na bën të mendojmë se sakramenti e humbi fuqinë shëruese së tij.

    A nuk do të ishte më mirë t'i drejtoheshim një psikologu?
    Një shkak shoqërues dhe ndërveprues me këtë situatë është humbja e ndjenjës së mëkatit. Nga një situatë në të cilën çdo gjë konsiderohej mëkat, ne kemi kaluar në një tjetër, tonën, në të cilën duket se asgjë nuk është më mëkat. Shkaku i parë është se ne ndihemi më pak të prirur të jemi mëkatarë, sepse ndihemi më pak të lirë. Psikologët, psikanalistët dhe sociologët shpesh flasin për kushte mjedisore dhe komplekse psikologjike që reduktojnë përgjegjësinë për veprimet, qëndrimet dhe zgjedhjet tona të jetës.
    Më pas, na duket se gjithçka bën të ndihemi më shumë viktima sesa fajtorë: viktima të të tjerëve, të shoqërisë, të mangësive arsimore, të defekteve trashëgimore, të komplekseve, tabuve dhe zhgënjimeve… E mira morale identifikohet thjesht me mirëqenien psikologjike dhe sakramenti, kur mbetet, priret të bëhet një dialog miqësor, një dalje emocionale, një bisedë intime, për të ndjekur një formë çlirimi psikologjik. Por atëherë a nuk do të ishte më efektive psikoterapia apo trajnimi autogjen? Kjo nuk do të thotë se nuk bëhen shkelje, abuzime dhe krime. Por të gjithë këto gjëra nuk perceptohen si mëkate; ato konsiderohen më tepër si krime. Një krim është shkelje e një ligji; mëkati është një gabim që prish Aleancën me Zotin-Dashuri. Në klimën relativiste të ditëve tona, secili ndjek spontanitetin dhe ndjenjat e veta. Por pyetja është a nuk reduktohet-anulohet në këtë mënyrë ajo aftësi njerëzore "që quhet ndërgjegje”?

    Tre dhurata për t'u rizbuluar fuqinë dhe forcën e Sakramentit
    janë: Fjala, Shpirti, Kisha. Megjithatë, duhet pranuar se virusi i sëmundjes mbart antidotin e vet. Nëse sakramenti ka kaluar në krizë për shkak të humbjes së përbërësve të tij thelbësorë - dëgjimi i fjalës së Zotit, "roli" i Shpirtit Shenjt, shërbimi ndaj bashkësisë kishtare - atëherë do të jetë pikërisht rizbulimi i këtyre komponentëve që do të përcaktojë një kthesë vendimtare dhe efektive.

    Fjala e Hyjit është e domosdoshme për të rizbuluar kuptimin e mëkatit.
    Na bën të shkojmë nga një Zot i drejtë në një Zot të pasur me mëshirë. Nga një Zot gjykatës te Zoti Atë-Abba. Papa Françesku ka thënë disa herë: “Hyji nuk lodhet të na falë; ne lodhemi duke kërkuar falje”. Për më tepër, Fjala e Hyjit na bën të kalojmë nga mëkati në mëkat, duke na ndihmuar të gjurmojmë nga veprimet mëkatare individuale deri te shkaku i tyre (gjendja e mëkatit) dhe për këtë arsye na lejon të vendosim sëpatën në rrënjë, duke favorizuar një kthesë vendimtare dhe korrigjon orientimin themelor të jetës sonë: shndërrimin nga egoizmi në dashuri. Renditja me përpikëri e të gjitha mëkateve, madje edhe ata më të vegjël, duke mos e identifikuar më parë rrënjën e tyre (qëndrimet mëkatare) është si të luftohej një ethe, duke mos e identifikuar më parë sëmundjen që e shkakton atë. Fjala e Hyjit na lejon të shohim mëkatin nga pikëpamja më e saktë: ajo e Hyjit Atë. Djali plangprishës në shëmbëlltyrën e Ungjillit kishte kryer shumë mëkate nëse - siç ia thotë atit të tij vëlai i tij më i madh - ai kishte shpërdoruar pasuritë e të atit me prostituta; por, në momentin e përqafimit me të atin, ajo që i djeg më shumë brenda është fakti që ia kishte kthyer atit shpinën një ditë. Ky është mëkati rrënjësor që i rëndon si një gur në zemër. Fjala e Hyjit, që na është dhënë në Shkrimin e Shenjtë, na bën të vendosim sakramentin e faljes në këndin e gjerë të konvertimit dhe na ndihmon të zbulojmë sëmundjet e shpirtit: egoizmin, krenarinë, zilinë, xhelozinë, zotërimin, agresionin…Jezusi më do e m’i fal mëkatet; unë rinovoj dashurinë time për të.

    Rizbulimi i Shpirtit Shenjt shkon paralelisht me rizbulimin e Kishës,
    të kuptuar jo vetëm si hierarki dhe institucion, por si familje dhe popull i Zotit. Kështu shfaqet dimensioni komunitar i mëkatit: është një thyerje me korpin mistik të Krishtit, kokën dhe trupin. Dhe rrëfimi është pajtim me gjithë Kishën. Mëkatari, i krishteri i sëmurë, dëmton dhe bën që të vuajë trupi në tërësinë e tij, dhe mëkati i një gjymtyre dobëson dhe ndot të gjithë organizmin kishtar. Me të drejtë liturgjia na bën të përdorim formulën: “Po i rëfehem Hyjit të gjithëpushtetshëm dhe juve, vëllezër dhe motra, se kam mëkatuar shumë më mendime, me fjalë, me vepra dhe me lëshime”.

    Le të pajtohemi me Zotin!
    Por më në fund, pse duhet t'i drejtohemi te një prifti për të marrë faljen e Zotit? Ne duhet të fillojmë përsëri nga Jezusi, i cili erdhi për të na thënë dhe për të na dhënë mëshirën e Atit për ne mëkatarët: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve. Nuk erdha të grish të drejtët, por mëkatarët” (Mk. 2,17). Nëpërmjet Jezusit: “Ati na nxori nga pushteti i errësirës dhe na kaloi në Mbretërinë e Birit të vet të dashur,
    në të cilin kemi shpërblimin‑ faljen e mëkateve” (Kol. 1, 13-14).
    Jezusi ua besoi këtë mision apostujve të tij, Kishës:
    “Paqja me ju! Siç më dërgoi mua Ati, ashtu unë po ju dërgoj ju”. Si foli kështu, hukati mbi ta dhe u tha: “Merrni Shpirtin Shenjt! Atyre që jua falni mëkatet, u falen,
    e atyre që nuk jua falni, nuk u fallen” (Gj, 20,21-23).
    Me këtë detyrë, Krishti i ringjallur dërgoi apostujt në botë. Ipeshkvijtë janë pasardhës të apostujve dhe, nga ana tjetër, ua përcjellin dhuratën e faljes presbiterëve.

    Në këtë kohë të përkujtimit të mundimeve dhe të Ringjalljes së Jezusit,
    duke besuar në mëshirën e Zotit Atë, kremtimi i sakramentit të pajtimit me Zotin dhe me vëllezërit, qoftë për ne një ngjarje çlirimi, një përjetim i mëshirës, një moment në të cilin rinovojmë dashurinë tonë ndaj Jezusit dhe ndaj vëllezërve për të kremtuar festat e shëlbimin tonë me gëzim dhe paqe.


    GËZUAR PASHKËT!
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 20-03-2024 më 07:04

  8. #508
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    E DIELA E LARIT, VITI B

    PËRGATITJAQ E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B

    MË 24 – 3- 2024.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM - LUTJE


    E Diela e Larit: Jezusi, një njeri, jo një supernjeri.
    Kryqi ishte instrumenti i torturave më mizore dhe të tmerrshme, ishte dënimi me vdekje i rezervuar për banditët, skllevërit rebelë, margjinalët e shoqërisë, fajtorët për krime të tmerrshme. Ciceroni, oratori dhe shkrimtari romak, i cili jetoi në shekullin e parë p.e.s., flet për të si "një dënim të cilit vetë emri duhet të hiqet, jo vetëm nga personi i qytetarëve romakë, por edhe nga mendimet e tyre, nga sytë, nga veshët e tyre”.
    Pohimi se je ndjekës të një kryqëzuarit? Çmenduri! Një turp, një zgjedhje kundër sensit të përbashkët. Korintasve, Pali u shkruan:
    “E, ndërsa hebrenjtë kërkojnë mrekulli e grekët lypin urti, ne predikojmë Krishtin e kryqëzuar ‑ për hebrenj skandal e për paganë marri” (1 Kor. 1,22-23).
    Që nga fillimi i historisë së tyre, të krishterët kanë zgjedhur simbolet e besimit të tyre. Mbi varret gjejmë spirancën, peshkun, peshkatarin, bariun, por jo kryqin. Për një kohë të gjatë ata treguan, si të thuash, njëfarë modestie në njohjen e tyre në kryq. Vetëm në shekullin e IV pas Krishtit u bë simboli par excellence dhe kryqet filluan të bëhen me metalet të çmueshëm dhe të bëra më të çmueshme me perla.
    Gjatë Javës së Shenjtë, ky simbol do t'i propozohet meditimit tonë.
    Nderimi i kryqit nuk do të thotë të përkulesh para një objekti material apo edhe të ndalesh në aspektin e dhimbshëm të pasionit të Jezusit. Kryqi tregon një zgjedhje jete, atë të vetëdhënies. Të mendosh për të do të thotë ta marrësh atë si pikë referimi për çdo vendim.
    Për të përvetësuar mesazhin, ne do të përsërisim:
    "Unë do të të ndjek kudo që të shkosh - i përsërit nusja të dashurit të saj".


    LEXIMI I PARË: Is. 50,4-7.

    4 Zoti Hyj ma dha një gjuhë të ditur që të di ta përforcoj me fjalë të lodhurin. Çdo mëngjes veshin ma zgjon që të dëgjoj siç dëgjon nxënësi.
    5 Zoti Hyj ma hapi veshin, s’kundërshtova, nuk u zmbrapsa. 6 Shpinën ua solla atyre që më rrahnin, mollëzat e mia atyre që ma shkulnin mjekrrën: fytyrën time nuk e largova nga të sharat e pështymat.
    7 Zoti Hyj është ndihmëtari im, këndej edhe s’jam i tronditur, prandaj fytyrën time e bëra të fortë si shkëmbI pse e di se s’do të mbetem i turpëruar.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Në leximin e parë të festës së pagëzimit të Zotit, takuam një personazh misterioz që hyn në skenë në pjesën e dytë të librit të Isaisë. Ky është "Shërbëtori i Zotit".
    Në fragmentin e sotëm është vetë ai që prezantohet dhe flet.
    Para së gjithash, ai përshkruan misionin që i është besuar: ai dërgohet për të shpallur një mesazh ngushëllimi për ata që janë të dëshpëruar dhe pa shpresë (v. 4).
    Ata që kanë humbur rrugën në shtigje të këqija dhe nuk mund të gjejnë rrugën e duhur, ata që janë të rrethuar nga errësira dhe preken në errësirë nuk duhet të kenë frikë: prej tij nuk do të dëgjojnë qortime dhe kërcënime, por gjithmonë dhe vetëm fjalë ngushëllimi.
    Më pas ai sqaron mënyrën se si do të kryejë misionin e tij (v. 4-5). Zoti i dha atij një vesh që di të dëgjojë dhe një gojë të aftë për të komunikuar.
    Ajo që dëgjoi, nuk ishte e këndshme, por nuk bëri kompromis, nuk u përmbajt, mundi të rezistonte (v. 5).
    Më në fund ai tregon se çfarë i ndodhi, cilat ishin pasojat e koherencës së tij. Ai e komunikoi me besnikëri mesazhin që i ishte besuar dhe u rrah, u ofendua, u shuplaka; ata e pështynë në fytyrë, por ai nuk reagoi dhe vazhdoi të besonte te Zoti (v. 7).
    Nëse reflektojmë, më mire nëse meditojmë, sidomos në pjesën e fundit të leximit, spontanisht të jemi shtyr ta krahasojmë këtë Shërbëtor me Jezusin. Menjëherë pas Pashkëve, në fakt, të krishterët e bënë këtë lidhje. Si "Shërbëtori i Zotit", Krishti vazhdoi të dëgjonte Atin, shqiptoi fjalë ngushëllimi dhe shprese, u jepte ngushëllim të shkurajuarve dhe të margjinalizuarve, jeta e tij përfundoi në mënyrë dramatike.
    LE TË LEXOJMË, PËR SHËMBULL, Mt 27,27-31).
    7 Atëherë ushtarët e qeveritarit e shtinë Jezusin në pallatin e qeveritarit dhe mblodhën rreth tij tërë kohortën. 28 E zhveshën dhe i hodhën krahëve një mantel të kuq. 29 Pastaj gërshetuan një kurorë ferrash e ia vunë në kokë, ndërsa në dorën e djathtë i dhanë një kallam. Pastaj binin në gjunj para tij për ta vënë në lojë dhe i thoshin: “Të falemi, mbreti i judenjve!” 30 e pështynin, ia morën kallamin e me të i binin kresë kokës. 31 Pasi e vunë në lojë, ia hoqën mantelin e kuq, e veshën me petkat e tij dhe e çuan për ta kryqëzuar.
    Jo ndonjë hero, por çdo besimtar është thirrur të riprodhojë brenda vetes figurën e këtij "Shërbëtori": të dëgjojë fjalën e Zotit, të vërë në veprim atë që ka dëgjuar dhe gjithashtu të jetë i gatshëm të mbajë pasojat.



    LEXIMI I DYTË. Fil 2,6-11.

    5 Kini në ju po ato ndjenja që ishin në Krishtin Jezus:
    6 i cili, edhe pse me natyrë Hyj,
    barazinë e vet me Të
    nuk e çmoi si një visar që s’mundet pa të,
    7 por ia mohoi vetvetes
    e mori natyrën e shërbëtorit
    dhe u bë i ngjashëm me njerëz
    dhe, për kah pamja e jashtme,
    dukej vetëm njeri.
    8 E përuli vetveten
    duke u bërë i dëgjueshëm deri në vdekje,
    mu deri në vdekjen në kryq.
    9 Prandaj edhe Hyji e lartësoi tesve
    dhe i dha emrin që është mbi çdo emër
    10 që në Emër të Jezusit
    të përkulet çdo gju
    i atyre që janë në qiell, në tokë e në nëntokë
    11 dhe çdo gjuhë të dëshmojë:
    ‘Jezu Krishti është Zot!’
    Në nder të Hyjit Atë.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Komuniteti i Filipit ishte shumë i mirë dhe Pali ishte krenar për këtë, por, siç ndodh shpesh, kishte edhe pak zili te të krishterët. Dikush po përpiqej të tërhiqte vëmendjen te vetja, ata donin të zotëronin pak mbi të tjerët dhe të impononin vullnetin e tyre.
    Për shkak të kësaj situate, Pali, në pjesën e parë të letrës, rekomandon me gjithë zemër:
    “2 atëherë ma plotësoni gëzimin: jetoni në marrëveshje, kini të njëjtën dashuri, jini një zemre, një mendimi! 3 Mos bëni asgjë për kryelartësi, as për mendje të madhe, por, me përvujtëri mbajeni njëri‑tjetrin më të madh se veten. 4 Mos kërkoni vetëm të mirën tuaj, por edhe të mirën e të tjerëve. Më mbushni gëzimin, merrni vesh, kini të njëjtën dashuri, një shpirt, një ndjenjë të vetme; mos bëni asgjë nga rivaliteti, asgjë nga kotësia. Mos shiko mirëqenien tënde, por të të tjerëve” (Fil. 2,2-4).
    Për ta ngulitur më mirë këtë mësim në mendjet dhe zemrat e filipianëve, Pali paraqet shembullin e Krishtit. Ai e bën këtë duke cituar një himn të mrekullueshëm, të njohur në shumë nga komunitetet e krishtera të shekullit të parë.
    Në dy vargje himni tregon historinë e Jezusit.
    Ai tashmë ekzistonte përpara se të bëhej njeri; duke u mishëruar ai "e zbrazi veten" nga madhështia e tij hyjnore dhe pranoi të hynte në një ekzistencë të skllavëruar të vdekjes. Ai u bë përgjithmonë i ngjashëm me ne: ai mori përsipër dobësinë tonë, injorancën tonë, brishtësinë tonë, pasionet tona, ndjenjat tona dhe gjendjen tonë të vdekshme. Ai u shfaq para syve tanë në përulësinë e njerëzve më të përbuzur, në ngjashmërinë eskllavit, e atij për të cilin Romakët rezervuan dënimin e poshtër të kryqit (v. 6-8)
    Por rruga që ai mori, nuk përfundoi me poshtërim dhe vdekje në kryq.
    Pjesa e dytë e tij (v. 9-11), në fakt, këndon lavdinë në të cilën ai u ngrit: Ati e ringjalli, e mbajti si model për çdo njeri, i dha fuqi dhe sundim mbi çdo krijesë. I gjithë njerëzimi do të jetë duke u bashkuar me të dhe në atë moment plani i Zotit do të realizohet.




    UNGJILLI: Mc 14,1-15,47.


    1 Menjëherë në mëngjes krerët e priftërinjëve mbajtën kuvend bashkë me pleq e me skribë ‑ mbarë Këshilli i lartë e, pasi Jezusin e lidhën, e çuan dhe ia dorëzuan Pilatit. 2 Pilati e pyeti: “A je ti mbreti i judenjve?” “Ti thua!” ‑ iu përgjigj Jezusi. 3 Kryepriftërinjtë e paditnin rëndë. 4 Pilati e pyeti përsëri: “Pse s’po përgjigjesh asgjë? Shih se sa po të padisin!” 5 Jezusi s’u përgjigj më asgjë aq sa Pilati mbeti i habitur. 6 Pilati për çdo të kremte të Pashkëve u lëshonte atë të burgosur që ata kërkonin. 7 Në atë kohë ishte në burg një njeri që quhej Barabë, i burgosur bashkë me kryengritës të tjerë, të cilët në një kryengritje kishin bërë vrasje. 8 Njerëzit u ngjitën lart e filluan të kërkojnë prej Pilatit të bëjë atë që kishte zakon të bëjë për ta. 9 Pilati iu përgjigj: “A doni t’jua lëshoj mbretin e Hebrenjve? 10 Sepse e dinte mirë se kryepriftërinjtë e kishin dorëzuar prej smire. 11 Por kryepriftërinjtë e nxitën turmën t’ua lëshojë më mirë Barabën. 12 Pilati foli përsëri dhe u tha: “Çka (doni) të bëj me atë që (ju thoni se) është mbreti i judenjve?” 13 “Kryqëzoje!” ‑ bërtitën ata përsëri. 14 “Po ç’të keqe ka bërë?” ‑ u tha Pilati. Por ata bërtitën edhe më të madhe: “Kryqëzoje!” 15 Pilati, duke dashur të kënaqë turmën ua lëshoi Barabën, kurse Jezusin, pasi e frushkulloi, ua dha ta kryqëzojnë. Ushtarët përqeshin Jezusin. 16 Ushtarët e shtinë Jezusin brenda pallatit ‑ d. m. th. në pretorium, dhe e bashkuan mbarë kohortën. 17 E veshën me mantel të kuq dhe në kokë i vunë një kurorë të gërshetuar me ferra. 18 Atëherë filluan ta përshëndesin: “Të falemi, mbreti i judenjve!” 19 Dhe i binin kresë me kallam, e pështynin dhe, duke u gjunjëzuar para tij, gjasme e nderonin. 20 Pasi e vunë në lojë, ia hoqën mantelin e kuq, ia veshën petkat e tij dhe e hodhën përjashta për ta kryqëzuar. 21 Ushtarët e detyruan një kalimtar që po kthehej nga fusha, Simonin prej Cirenës, babanë e Aleksandrit e të Rufit, të mbartë kryqin e Jezusit. 22 Jezusin e çuan në një vend që quhet Golgota, që në përkthim do të thotë: ‘Vendi i Kafkës’. 23 I dhanë verë të përzier me mirrë, por ai nuk e mori. 24 Atëherë e kryqëzuan dhe: ‘i ndanë petkat e tij, duke hedhur short’ ‑ çka t’i bjerë secilit. 25 Ishte ora tre kur e kryqëzuan. 26 Ishte i shkruar mbishkrimi i fajit të tij: “Mbreti i judenjve”. 27 Bashkë me të kryqëzuan edhe dy cuba, njërin në anën e tij të djathtë, kurse tjetrin në të majtën e tij. [28]. 29 Kalimtarët e shanin ‘duke tundur kokën’ e thoshin: “Hej, ti që e rrënon Tempullin dhe e rindërton për tri ditë, 30 shpëtoje, deh, veten, zbrit prej kryqit!” 31 Po ashtu edhe kryepriftërinjtë e skribët e vinin në lojë me njëri-tjetrin dhe thoshin: “Të tjerët i shpëtoi, por veten s’mund ta shpëtojë! 32 Mesia! Mbreti i Izraelit! Le të zbresë tani nga kryqi që ta shohim e të besojmë!” E fyenin edhe ata që ishin të kryqëzuar me të. 33 Kur u bë ora gjashtë errësira e mbuloi mbarë dheun deri në orën nëntë. 34 Në orën nëntë Jezusi lëshoi një gjëmë të madhe: “Eloi, Eloi, lema sabahthani?” 35 Që përkthehet: “Hyji im, Hyji im, përse hoqe dorë prej meje?” Disa prej atyre që ishin pranë, kur e dëgjuan, thanë: “Ja, po thërret Elinë!” 36 Njëri prej tyre u lëshua me vrap, e lagu shpuzën në ‘uthull’, e vuri në kallam, ia dha ta ‘pijë’ duke thënë: “Lëreni të shohim pale a po vjen Elia ta ulë nga kryqi!” 37 Jezusi lëshoi një britmë të madhe ‑ e dha shpirt. 38 Atëherë perdja e Tempullit u nda më dysh prej majës e deri në fund. 39 Centurioni që rrinte përballë Jezusit, kur pa se si i doli shpirti, tha:“Ky njeri paska qenë me të vërtetë Biri i Hyjit!”



    LECTIO DIVINA-MEDITIM- LUTJE.



    Të gjithë ungjilltarët i kushtojnë shumë vëmedndjen pasionit dhe vdekjes së Jezusit. Faktet janë në thelb të njëjta, edhe nëse tregohen në mënyra të ndryshme dhe me këndvështrime të ndryshme. Më pas, çdo ungjilltar fut në histori episode, detaje dhe nënvizime që janë specifike për të dhe që zbulojnë vëmendjen dhe interesimin e tij për disa tema kateketike, të konsideruara të rëndësishme dhe urgjente për komunitetet e tij.
    Versioni i historisë së pasionit që na propozohet sot është ai sipas Markut. Në komentin tonë do të kufizohemi në nënvizimin e aspekteve specifikë.
    Një element i parë domethënës është dështimi i Jezusit për të reaguar ndaj puthjes së Judës dhe ndaj gjestit të dhunshëm të bërë nga një prej të pranishmëve.
    “46 Ata vunë dorë në të dhe e kapën. 47 Njëri prej të pranishmëve nxori shpatën, i ra shërbëtorit të kryepriftit dhe ia shkurtoi veshin.

    48 Jezusi mori fjalën dhe u tha: “Paskeni ardhur me shpata e me shkopinj të më kapni sikurse unë të isha cub! 49 E, pra, përditë isha me ju në Tempull duke mësuar e nuk më kapët... Ani, le të shkojë në vend Shkrimi i shenjtë!” (Mc 14,46‑49).
    Ndërsa ungjilltarët e tjerë i raportojnë Judës disa fjalë të Mjeshtrit: "Judë, me një puthje e tradhton birin e njeriut?" (Lk 22,48) dhe Pjetrit: "Ktheje shpatën në mill!" (Mt 26,52), Marku paraqet Jezusin që nuk rebelohet kundër ngjarjeve që nuk mund t'i parandalojë, i cili pothuajse pasivisht pranon atë që po i ndodh dhe që në fund përfundon: "Ani, le të shkojë në vend Shkrimi i shenjtë!” Le të përmbushen, pra, Shkrimet (Mk 14,49).
    Ungjilltari portretizon një Jezus të butë dhe të paarmatosur, i cili dorëzohet në duart e armiqve të tij, pa reaguar. Ai e thekson këtë fakt për të mbështetur besimin e të krishterëve të komuniteteve të tij, të sprovuar rëndë nga persekutimi. Ati nuk rezervoi trajtim të privilegjuar për Birin e tij, nuk e kurseu atë nga padrejtësitë, tradhtitë dhe tragjeditë që prekin njerëzit e tjerë. Ashtu si ai, edhe dishepujt do të duhet të përballen me gënjeshtrën, hipokrizinë, sharjen dhe dhunën. Ky është fati i të drejtëve, shpesh të destinuar të jenë viktimë e tradhtisë së të ligjve, siç shpallet në Shkrimet:
    “Mëkatarët vringëlluan shpatpën dhe ngrehën harkun për ta shtruar përdhe nevojtarin e skamnorin, për ta vrarë ata që ecin në udhën e drejtë” (Ps. 37,14) dhe
    “10 Sepse thonë armiqtë e mi për mua, e ata që më vërejnë zunë njëzëri të këshillohen: 11 “Hyji hoqi dorë prej tij, salvojeni, bini në të se s’ka kush i del zot” (Ps. 71,11).
    Tek Marku, Jezusi nuk meriton asnjë fjalë mosmiratimi për gjestin e pamatur dhe të pakuptimtë të Pjetrit: vënia e dorës së tij te shpata është aq larg nga parimet ungjillore saqë as nuk meriton të merret në konsideratë.

    Dishepulli që, ashtu si Pjetri, beson se mund t'i zgjidhë padrejtësitë duke përdorur dhunën, në realitet vetëm i ndërlikon situatat dhe më pas duhet të ikë... Ata që përdorin dhunën distancohen gjithmonë nga Mjeshtri dhe zhyten në errësirën e natës.
    Të gjithë ungjilltarët thonë se dishepujt, sapo e panë se Jezusi nuk reagoi, nuk luftoi, nuk i ftoi të luftonin, ikën. Vetëm Marku kujton një detaj kurioz: “E një djalosh, i mbështjellë trupit vetëm me çarçaf, po shkonte pas Jezusit. Ata e kapën. 52 Ky lëshoi çarçafin e iku lakuriq” (Mk 14,51-52).
    Detaji është vërtet margjinal dhe ndoshta është futur nga ungjilltari si një tipar autobiografik: tradita, në fakt, e ka identifikuar atë djalë si vetë Marku.
    Megjithatë, skena disi komike e ikjes së të riut lakuriq, riprodhon, sipas qëllimit të ungjilltarit, sjelljen e rastësishme të shumë të krishterëve që dështojnë lehtësisht në përmbushjen e angazhimeve të tyre. Për të ndjekur Mjeshtrin, apostujt braktisën gjithçka (Mk 10,28), tani, kur kuptojnë se destinacioni i udhëtimit është dhurata e jetës, ata braktisin gjithçka. Këtë herë, megjithatë, jo për të ndjekur Mjeshtrin, por për të shpëtuar veten. Kjo është ajo që ndodh - nënkupton Marku - edhe te të krishterët: të thirrur, nganjëherë, për t'u përballur me vështirësitë e jetës në mënyrë ungjillore, për të shmangur rreziqet, ata braktisin veshjen e pagëzimit që i identifikon dhe heqin dorë nga zgjedhjet e guximshme që u imponon besimi i tyre. Të gjithë ungjilltarët vërejnë se, pas një pritjeje fillestare entuziaste, turmat gradualisht u distancuan nga Jezusi, i cili në fund mbeti vetëm me të dymbëdhjetët. Këta nga ana e tyre në momentin e zgjedhjes vendimtare u larguan. Megjithatë, askush nuk e nxjerr në pah vetminë e Krishtit gjatë pasionit të tij aq sa Marku. Duke lexuar ungjijtë e tjerë, gjendet gjithmonë dikush që qëndron pranë Jezusit ose që mban qëndrim në favor të tij: një engjëll në Gjetseman (Lk 22,43), një dishepull ose gruan e Pilatit gjatë gjyqit (Gjoni 18,15; Mt 27,19), një turmë e madhe dhe një grup grash përgjatë shtegut për në Kalvar (Lk 23,27-31); nëna, dishepulli i preferuar, disa miq, hajduti i mirë (Gjn 19,25; Lluka 23,40).
    Nuk ka absolutisht asgjë e tille në Markun: Jezusi tradhtohet nga turma që preferon Barabën ndaj tij; ai është tallur, rrahur dhe poshtëruar nga ushtarët; ai shahet nga kalimtarët dhe krerët e popullit të pranishëm në momentin e kryqëzimit të tij. Errësira rreth tij. Vetëm në fund, pasi është thënë për vdekjen e tij, shënohet: “Ishin edhe disa gra që shikonin nga larg” (Mk 15,40-41).
    Plotësisht i vetëm, Jezusi përjetoi ankthin e dikujt që, megjithëse ishte i sigurt se ishte përkushtuar për kauzën e duhur, ndihet i mundur. Thirrja e tij: Eloi, Eloi, lema sabahthani?” Që përkthehet: Hyji im, Hyji im, përse hoqe dorë prej meje?” (Mk 15,34) duket skandaloze, por shpreh dramën e tij të brendshme. Në momentin e vdekjes përjetoi pafuqinë, dështimin në luftën kundër padrejtësisë, gënjeshtrës dhe shtypjes së ushtruar nga pushteti fetar dhe politik.
    Ata që angazhohen për të jetuar vazhdimisht besimin e tyre - ky është mesazhi i Markut për të krishterët e komuniteteve të tij - duhet të kenë parasysh se, në momentin vendimtar, ata do të lihen vetëm, ata mund të tradhtohen nga miqtë e tyre dhe të refuzohen nga familja e tyre, ata ndihen të braktisur nga Zoti dhe vijnë të pyesin veten nëse ia vlente të vuajnë kaq shumë dhe pastaj ta gjente veten të mundur. Në këto momente ai do të mund t'i thërrasë Atit, por për të mos rënë në humnerën e dëshpërimit, do t'i duhet të bërtasë me Jezusin dhe vetëm në këtë mënyrë do të marrë përgjigje për pyetjet e tij të dhimbshme.
    Një karakteristikë tjetër e historisë së Markut është këmbëngulja në reagimet njerëzore të Jezusit përballë vdekjes. Vetëm Marku vëren se Jezusi, në Malin e Ullinjve, duke kuptuar se po e kërkonin për ta vrarë, “filloi të ndjente frikë dhe ankth të madh” (Mk 14,33). Ungjilltarët e tjerë shmangin të na paraqesin një Jezus të frikshëm, pothuajse të tronditur nga një tmerr që ai mund ta kontrollojë vetëm me vështirësi.
    Historia është plot me heronj që e përballuan vdekjen me qetësi dhe përbuzje për vuajtjet. Nuk është ndër këto që Jezusi duhet të vendoset: ai qau, kishte frikë, kërkonte dikë që e kuptonte dhe i ishte afër në momentin e zgjedhjes më dramatike të jetës së tij.
    Është ngushëlluese që ngjarjet rrodhën siç na thotë Marku: duke soditur këtë njeri Jezus, jo mbinjeri, por shokun tonë në vuajtje, i cili përjetoi, si ne, sa e vështirë është t'i bindemi Atit, ndihemi të inkurajuar ta ndjekim atë.
    Në historinë e pasionit sipas Markut, Jezusi është gjithmonë i heshtur.
    Autoriteteve fetare që e pyesin nëse është mesia dhe Pilatit që dëshiron të dijë nëse është mbret, ai thjesht u përgjigjet: "Po, unë jam" (Mk 14,62; 15,2). Gjatë gjykimit nuk i del asnjë fjalë nga goja. Përballë fyerjeve, provokimeve dhe gënjeshtrave, ai hesht dhe nuk përgjigjet asgjë (Mk 14,61; 15,4-5). Ai e di se ata që duan ta dënojnë janë të vetëdijshëm për pafajësinë e tij. Ai është i vetëdijshëm se armiqtë e tij tashmë e kanë dekretuar vdekjen e tij dhe se nuk ia vlen të ulet në nivelin e tyre, duke pranuar një diskutim që nuk do të ndryshonte asgjë.
    Ka një heshtje që është një shenjë dobësie dhe mungesë guximi: ajo e atyre që nuk ndërhyjnë për të raportuar padrejtësitë, sepse kanë frikë të humbasin miqtë, të hyjnë në telashe ose t’I kundërshtojnë njerëzit që kanë rëndësi. Në vend të kësaj, ka një heshtje që është një shenjë e forcës së mendjes: ajo e atyre që nuk reagojnë ndaj provokimeve, që nuk janë të turpëruar përballë arrogancës, fyerjes, shpifjes. Është heshtja fisnike e atyre që janë të bindur për besnikërinë dhe ndershmërinë e tyre dhe janë të sigurt se kauza e drejtë për të cilën po luftojnë, do të përfundojë duke triumfuar.
    I krishteri nuk është një person i frikshëm që jep dorëheqjen, që nuk lufton kundër së keqes; ai është ai që përpiqet të vendosë të vërtetën dhe drejtësinë, por është gjithashtu ai që, si Mjeshtri, ka forcën të heshtë, duke refuzuar të përdorë mjetet e padrejta të përdorura nga kundërshtarët e tij: shpifjet, gënjeshtrat, dhunën. Ai nuk ka frikë nga disfata dhe nuk shqetësohet për fitoren e armiqve të tij: ai e di se triumfi i tyre është kalimtar.
    Momenti kulmor i gjithë historisë së pasionit të Jezusit sipas Markut është besimi i centurionit në këmbët e kryqit: "Atëherë centurioni, kur pa Jezusin duke vdekur në atë mënyrë, tha: Vërtet ky njeri ishte biri i Zoti" (Mk 15:39).
    Që nga fillimi i ungjillit të Markut, turmat dhe dishepujt pyesin veten për Jezusin, ata pyesin veten se kush është ai (Mk 1,27; 4,41; 6,2-3,14-15). Megjithatë, askush nuk është në gjendje të kuptojë identitetin e tij të vërtetë. Kur dikush e shpall mesia, ai menjëherë ndërhyn për të vendosur heshtje (Mk 1,44; 3,12): identiteti i tij nuk duhet zbuluar, sekreti duhet mbajtur deri në fund, sepse vetëm pas vdekjes dhe ringjalljes së tij do të mund të kuptohet se kush është ai me të vërtetë.
    Tani, ajo që është e habitshme është se zbulimi dhe shpallja e Jezusit "Biri i Perëndisë" nuk është bërë nga një prej apostujve apo një dishepull, por nga një pagan. Është në gojën e një ushtari të huaj që gjen formulën, shqetësuese në pastërtinë e saj, të cilën të krishterët e parë e përdorën për të shpallur besimin e tyre në Krishtin.
    Dhe ajo që hapi sytë e centurionit dhe e bëri të njohë "Birin e Perëndisë" tek ai njeri i dënuar, nuk ishte tërmeti, errësimi i diellit apo ndonjë mrekulli tjetër, por mënyra në të cilën Jezusi vdiq: duke dhënë një britmë të fortë, britma për të drejtët për të cilët flitet në librin e Psalmeve:
    3 Hyji im, kërkoj ndihmë ditën e ti nuk më përgjigjesh, qes kushtrimin natën e nuk gjej pushim…
    6 Ty të thirrrën në ndihmë e gjetën shpëtim, në ty e vunë shpresën e nuk u turpëruan!...
    25 sepse nuk e përbuzi as s’e qiti në harresë mjerimin e skamnorit, nuk e fshehu fytyrën e vet prej tij, por, kur i kërkoi ndihmë, e dëgjoi” (Ps 22,3.6.25).
    Atë që nuk mundi ta arrinte duke qetësuar dallgët e detit, duke shëruar të sëmurët, duke shumëzuar bukët, Jezusi e arrin tani me dhuratën e jetës. Është me mrekullinë e jetës së tij të formuar vetëm nga dashuria që ai konverton centurionin pagan.
    Në këtë kontekst bëhet i qartë kuptimi i velit të tempullit i cili "u gris në dysh, nga lart poshtë" (Mk 15,38). Ky nuk është informacion. Nuk pati asnjë thyerje të mrekullueshme të perdes që shërbente si mur ndarës midis të Shenjtit dhe të Shenjtit të Shenjtëve (Da 26,33), ashtu si, në momentin e pagëzimit të Jezusit, qiejt fizikisht nuk ishin "shqyer".
    Marku po tregon një mrekulli shumë më të madhe: një mrekulli me natyrë shpirtërore. Në fillim të jetës publike qiejt "u grisën", domethënë paqja dhe komunikimi u rivendosën midis qiellit, shtëpisë së Zotit dhe tokës, shtëpisë së njerëzve. Tani gjesti suprem i dashurisë i Jezusit ka rrëzuar të gjitha barrierat, madje edhe në tokë.
    Një herë në vit, në ditën solemne të festës së shlyerjes së mëkateve, hynte vetëm kryeprifti në Shenjtin e të Shenjtëve, që konsiderohet vendbanimi i Zotit. Tani çdo njeri, qofshin hebre apo pagan, si centurioni, mund të hyjë dhe të dalë lirisht nga Shenjti i të Shenjtëve, sepse është shtëpia e Atit të tij. Zoti nuk mund të imagjinohet më si i largët, i paarritshëm; edhe mëkatari më i madh mund t'i afrohet me besim, duke e ditur se ai është djali i tij.
    Pas vdekjes së Jezusit, të gjithë ungjilltarët prezantojnë Jozefin e Arimatesë, anëtarin autoritar të Sinedrit që iu paraqit Pilatit për të marrë autorizimin për të varrosur të Kryqëzuarin. Megjithatë, vetëm Marku specifikon se ai ishte një gjest i guximshëm (15, 43). Të deklarohej dishepull i Jezusit kur turmat e brohorisnin ishte e lehtë, por të paraqiteshe si miku i tij përpara autoritetit që e kishte dënuar me vdekje kërkonte guxim të madh.
    Jozefi i Arimatesë është, për Markun, një kujtesë për ata dishepuj të paqëndrueshëm, oportunistë, të dobët, të cilët nuk kanë guxim të deklarojnë besimin e tyre, të cilët kanë turp për vlerat morale të mësuara nga Krishti dhe që, për të shmangur bezdisjet apo edhe të drejtët, për të mos u tallur, përshtaten lehtësisht me moralin aktual.
    Vetëm Marku, duke iu referuar lutjes së Jezusit drejtuar Atit, raporton emrin aramaik që ai përdori: Abba, Atë! (Mk 14,36).
    Abbà korrespondon me një nga termat e shumtë që përdorin edhe këtu fëmijët për t'iu drejtuar prindit. Rabinët thanë: "Kur një fëmijë fillon të shijojë grurin (d.m.th., kur është zvjerdhur), ai mëson të thotë "abbà" (babai) dhe "immà" (nëna)". Të rriturit e shmangën këtë shprehje infantile, por ajo rifilloi kur babai u rrit, kur, duke u bërë gjysh, ai kishte nevojë për ndihmë dhe dashuri më të madhe. Prandaj Abba shprehu besim dhe butësi.
    Në ungjij ky term shfaqet vetëm këtu. Jezusi e përdor atë në momentin më dramatik të jetës së tij, kur, pasi i kërkoi Atit t'i kursente një provë kaq të vështirë, ai e braktis veten me besim në duart e tij.
    Është ftesa që të mos dyshojmë kurrë, edhe në situatat më absurde në dukje, në dashurinë e Zotit dhe të kujtojmë gjithmonë se ai është Abba.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 20-03-2024 më 09:35

  9. #509
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E LARIT VITI B

    MË 24-3-2024


    UNGJILLI PËR BEKIMIN E PALMAVE: Mk. 11, 1-10.


    1 Kur iu afruan Jerusalemit ‑ te Betfaga e te Betania, afër Malit të Ullinjve, Jezusi i dërgoi dy prej nxënësve të vet 2 dhe u tha:
    “Shkoni në fshatin që është para jush. Posa të hyni, do të gjeni një gomar të lidhur, të cilit askush ende nuk i ka hipur në shpinë. Zgjidheni e ma bini. 3 Po qe se ndokush ju pyet: ‘Çka po bëni ashtu?’ përgjigjuni: ‘Po i duhet Zotërisë, dhe ai menjëherë do ta kthejë prapë këtu”.
    4 Ata shkuan, e gjetën gomarin e lidhur përjashta te dera në rrugë dhe e zgjidhën. 5 Disa që ndodhën aty i pyetën:
    “Çka po bëni? Pse po e zgjidhni gomarin?”
    6 Nxënësit u përgjigjën si u kishte thënë Jezusi. Nuk i penguan.
    7 Ata ia çuan gomarin Jezusit, hodhën mbi të petkat e veta dhe Jezusi hipi në të. 8 Shumë njerëz i shtrinë petkat e veta udhës e disa të tjerë gemat që këputnin nëpër ara. 9 Si ata që shkonin para Jezusit, si ata që i shkonin pas, klithnin:
    “Hosana! Qoftë bekuar ai që vjen në Emër të Zotit!”
    10 Qoftë bekuar Mbretëria që po vjen e atit tonë Davidit!
    Hosana në qiejt më të lartët!”
    11 Jezusi hyri në Jerusalem, në Tempull, shikoi çdo gjë dhe, pasi dita ishte në të sosur, shkoi me të Dymbëdhjetët në Betani.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Episodi tregohet në ungjillin që lexohet kur bekohen palmat në ditën e festës së Larit. Duhet vendosur në kontekstin në të cilin e vendos ungjilltari Marku, për ta kuptuar mësazhin.
    Çfarë ndodhi menjëherë më parë? Episodi i shërimit të verbërisë së Bartimeut në Jeriko. Pikërisht aty ky njeri, i ndriçuar nga drita e Krishtit, ndjek Jezusin gjatë rrugës. Është shëmbëlltyra e dishepullit që, pasi ngriti sytë dhe pa rrugën që po ndjek Jezusi, që është ajo e dhuratës së jetës, shkon me të… është pikërisht imazhi i dishepullit të ndriçuar nga Krishti. Jezusi, pra, vjen nga Jeriko; është udhëtimi që po bën nga Galilea drejt dhuratës së jetës, në Kalvar.
    Ai tani është afër qëllimit të tij dhe duke ardhur nga Jeriko, arrin në Betani dhe Bethfage.
    Këta janë vendet që përmenden në ungjillin e sotëm, pikërisht në fillim të tij. Le të përpiqemi t'i gjejmë këta vende dhe të kuptojmë më mirë se çfarë ndodhi. Para së gjithash përmendet Bethfage, një fshat në të cilin ka tani një kishë e vogël françeskane, e cila është ndërtuar në vendin ku Jezusi filloi udhëtimin e tij me gomar drejt qytetit të Jeruzalemit.
    Nga Betfage Ai shkoi në majën e malit të Ullinjve, më pas filloi të zbriste drejt përroit të Cedronit, kaloi pranë Gjetsemanit dhe më pas hyri në esplanadën e tempullit. Sipas historisë që na jep ungjilltari Marku, ai hyri në tempull dhe përfundimi i pasazhit të sotëm ungjillor do të jetë pikërisht ky: Jezusi vëzhgoi gjithçka që ndodhte atje.
    Në ditët në vijim, ose më mirë të nesërmen, të nesërmen në mëngjes, Jezusi do të hyjë në tempull dhe do të kryejë atë gjest për të cilin kemi reflektuar tashmë 15 ditë më parë, pastrimin e tempullit, pastrimin që Jezusi bën jo për të rikthyer atë në shkëlqimin e tij të lashtë, por për të përmbysur rrënjësisht mënyrën e lidhjes me Perëndinë, jo më nëpërmjet një tempulli material, por nëpërmjet tempulli të personit të tij: Të bashkuar me këtë person, edhe ne jemi thirrur të ofrojmë sakrifica të këndshme për Zotin.
    Tani le të shkojmë te kjo histori. Jezusi dërgoi dy nga dishepujt e tij dhe u tha atyre "shkoni në fshatin përballë jush", domethënë shkoni në Betfage.
    Objektivi i ungjilltarit nuk është të na tregojë një episod të thjeshtë. Është një gjest shumë domethënës që bën Jezusi, duke hipur në një gomar dhe duke hyrë në qytetin e shenjtë. Ungjilltari dëshiron të na japë një mesazh që më pas ndikon rrënjësisht në jetën tonë.
    Ne do të përpiqemi ta kuptojmë duke e lexuar këtë histori në thellësi.
    Fjala “fshati” para së gjithash ka një domethënie të vëçante në ungjijtë: “fshati” është gjithmonë vendi ku nuk pranohet risia e shpallur ngra Jezusi. “Fshatarët”, ne e dimë, me vështirësi pranojnë një risi; në qytet, ku idetë qarkullojnë më shumë, njerëzit janë më të hapur. Nga ana tjetër, fshatrat janë përgjithësisht shumë të mbyllur, shumë të dyshimtë dhe kështu fshati në ungjij përfaqëson pikërisht këtë mbyllje, ka këtë simbolikë.
    Kur Jezusi shëron të verbrin e Betsaidës, ai e çon atë jashtë fshatit, përndryshe ai nuk mund të rikuperojë shikimin e tij, ai nuk mund të shohë gjërat e reja. E nxjerr jashtë dhe më pas, pasi e trajton, i thotë të mos kthehet brenda fshatit, të mos kthehet në këtë mentalitet të lashtë. E ke mirëpritur dritën, mos u kthe në kriteret e vjetra që të pengonin të shohësh qartë në jetë! Ky është kuptimi i fshatit.
    Mund të mendojmë edhe për vështirësinë që pati Jezusi për t'u pritur në fshatin Nazaret, në majë të maleve, në një mjedis të mbyllur e të dyshimtë. Ai preferoi të shkonte dhe të shpallte Lajmin e tij në Kafarnaum, një qytet shumë më të hapur për të mirëpritur mesazhin e tij.
    Jezusi u thotë dishepujve të tij: "Kur të hyni në këtë fshat do të gjeni një gomar të lidhur që askush nuk e ka hipur kurrë". Do të thosha se gomari është protagonist i këtij episodi: është pikërisht ky gomar që përmendet katër herë, me shumë këmbëngulje, sepse ka një kuptim të madh. Para së gjithash flasim për gomarin ose polos në greqisht; nuk është onos. Onos është gomari, Polos është një gomar i vogël.
    Në Besëlidhjen e Vjetër për gomarin flitet 111 herë dhe gjithmonë në një mënyrë pozitive, sepse është simboli i kafshës së butë, paqësore dhe punëtore. Gomari vetëm punon, nuk reagon, nuk rebelohet, është pikërisht simboli i butësisë, i punës, i paqes. Në Bibël flitet për gomarin që bën të rrotullojë gurin e mullinjve, ose në Egjipt rrotat e puseve, pra aktivitete gjithmonë të bukura, të dobishme, jetëdhënëse. Gomari nuk përdoret kurrë si armë lufte, por vetëm është një simbol i paqes.
    Kali është shumë i ndryshëm: kali është një kafshë krenare, solemne dhe nuk përdoret kurrë për punë në terren, por vetëm për luftime. Është një makinë lufte dhe në Bibël, kur flitet për kalë dhe kalorës, nënkuptohet forca e luftës që vetëm Zoti përballet dhe shkatërron. Kujtojmë Këngën e Detit në librin e Eksodit: “4 Qerre e ushtri të faraonit
    në det i plandosi!
    Luftëtarët e tij të zgjedhur
    Deti i Kuq i mbuloi!
    5 Pellgu i përpiu,
    humbën si spata në pus!
    6 E djathta jote, o Zot,
    fuqi e tmerrueshme:
    e djathta jote
    e goditi armikun!” (Dal. 15,4-6).
    Por mbretërit e Izraelit gjithmonë ëndërronin për këtë madhështi të kalorësisë.
    Ata kishin një zili të jashtëzakonshme për ushtritë egjiptiane që mund të mbështeteshin në kuaj. Mbreti Ezekia kishte kërkuar mbështetjen e kalorësisë egjiptiane dhe profeti Izaia mërzitet dhe shqipton orakullin: "Mjerë ata që zbresin në Egjipt për të kërkuar ndihmë dhe besim te qerret dhe kalorësia egjiptiane sepse janë shumë të fuqishëm".
    Gomari nuk është simboli i forcës, por simboli i shërbimit dhe ky gjest që bën Jezusi është i rëndësishëm. Përdorimi i gomarit bëhet simboli i një zgjedhjeje të mbretërisë së re që ai ka ardhur të prezantojë në botë: jo mbretërinë e kalorësisë, por mbretërinë e atyre që kalërojnë gomarin, e atyre që zgjedhin gomarin.
    Janë dy kafshët që shfaqen në Ungjill dhe janë shumë domethënëse: gomari dhe më pas qengji. Janë kafshët që nga natyra e tyre zbulojnë zemrën e Zotit.

    Zgjidhnie atë dhe mbartni këtu.
    Në kishën e vogël françeskane të Betfage, ka një afresk dhe në të majtë të afreskut ka një gur të madh mbi të cilin ka një afresk tjetër.
    Është një gur që është vendosur në këtë kishë nga kryqtarët dhe më pas kanë pikturuar në këtë gur gomarin me dy dishepujt që janë dërguar për ta marrë gomarin për t'ia sjellë Jezusit. Ajo që është kurioze është se kryqtarët e vendosën këtë shkëmb, këtë gur, brenda në kishë dhe thanë se Jezusi u ngjit në këtë gur dhe pastaj hipi në gomar. Interesante që kryqtarët e vendosën këtë gur, sepse kishin kuaj dhe për të hipur në kalë ngjiteshin në këtë gur. Në këtë gur për të hipur mbi një kalë, por jo mbi një gomar sepse, nëse dikush ngjitet në këtë gur, atëherë do të duhej të zbriste për të hipur në gomar të vogël. Ky është një detaj disi kurioz.
    Le të vijmë tani te kuptimi i rëndësishëm që ka ky gjest i bërë nga Jezusi: Referenca i përket profecisë së profetit Zakaria, 9.9.
    Çfarë tha profeti Zakaria?
    “9 Gëzo me gjithë shpirt, Bija e Sionit,
    galdo, Bija e Jerusalemit!
    ja, mbreti yt, po vjen te ti:
    është i drejtë e Shpëtimtar,
    por i përvuajtur e në shpinë të gomarit,
    në shpinë të gaçit, zogut të gomarit!” (Zk.9,9).
    Kush është kjo bijë e Sionit? Bija e Sionit ishte pjesa më e varfër e qytetit të Jeruzalemit, lagjet periferike pikërisht aty ku jetonin ata që ishin strehuar në kryeqytetin e Judesë, duke ikur nga Samaria pas shkatërrimit të këtij qytetit nga asirianët e Senakeribit.
    Profeti i thotë këtij qyteti:
    “9 Gëzo me gjithë shpirt, Bija e Sionit,
    galdo, Bija e Jerusalemit!
    ja, mbreti yt, po vjen te ti:
    është i drejtë e Shpëtimtar”.
    Prandaj është një situatë në të cilën pritet një ndryshim sepse ka varfëri, vuajtje dhe tani vjen një mbret që ndryshon gjithçka, ai është i drejtë dhe fitimtar, i përulur.
    Kjo është një surprizë sepse ky qytet është duke pritur për atë mbret të premtuar për dinastinë Davidike që do të kishte mposhtur armiqtë. Por “ai vjen i përulur”, hipur në një gomar, një kërriç gomari për të zhdukur qerret nga Efraimi dhe kuajt nga Jeruzalemi! Çfarë profeci e çuditshme! Sepse gjithmonë pritet të arrijë një mesi që kalëron kuaj dhe të mund të gjithë armiqtë, por në vend të kësaj ai arrin duke hipur në një gomar dhe do t'i zhdukë kuajt:
    “4 Harku i të fortëve u thye,
    kurse të ligshtit u ngjeshën me fuqi!
    5 Të ngopurit rrogëtarë u lidhën për bukë goje,
    kurse të uriturit më s’sprovojnë skamje.
    Beronja lindi fëmijë me shumicë,
    kurse ajo që pati shumë u shua.
    6 Zoti bën që të vdiset e të jetohet,
    plandos në Nëntokë dhe andej nxjerr.
    7 Zoti bën skamnor e të pasur,
    përul edhe lartëson” (1 Sa. 2,4-7),
    dhe “Do të copëtohet harku i luftës.
    Kombeve do t’u shpallë paqen.
    Sundimi i tij prej detit në det
    prej Lumit në skajet e tokës!” (Zk. 9, 10).
    Prandaj e gjithë bota e njohur atëherë do t'i nënshtrohet sundimit të këtij mbreti, i cili nuk hip mbi kuaj, armët e pamposhtura të asaj kohe, por mbi një gomar të vogël.
    Kjo ishte profecia që u shpall nga një profet që jetoi menjëherë pas Aleksandrit të Madh, kur Izraeli nuk ishte më as një komb i pavarur. Izraeli nuk ishte në luftë me askënd, por ishte një popull i parëndësishëm në skenën ndërkombëtare, i kolonizuar fillimisht nga persët dhe më pas nga grekët, i shfrytëzuar dhe i shtypur nga fuqitë e huaja.

    Është kjo surpriza e profetit që shpall ardhjen e një mbreti që do të ndryshonte gjithçka, por jo ashtu siç do të pritej: ai do ta kthente botën përmbys me një metodë që njerëzit nuk do ta imagjinonin as sadopak. Jo me dhunë, jo me forcën: shpallet krijimi i një mbretërie befasuese, e ndryshme nga të gjitha pritjet.
    Nuk do të jenë të dobëtit ata që do t'i nënshtrohen atij, do të jetë ai që do ta vendosë veten në shërbim të të dobëtit.
    Ky gomar është i lidhur, duhet të zgjidhet dhe nëse ky gomar nuk zgjidhet, profecia nuk mund të realizohet sepse ky mbret duhet të hyjë i hipur në një gomar dhe të fillojë këtë mbretëri të shumëpritur. Dhe gomari është i lidhur në fshat. Është fshati që mban këtë gomar të vogël, është në fshatin ku njerëzit vazhdojnë të kultivojnë një mentalitet të vjetër që është ai i botës së vjetër: ëndrrat e lavdisë, të triumfit, ato që përjetësojnë botën e lashtë, mbretërinë e sundimtarëve të kësaj bote.
    Në fakt Marku vëren një detaj për atë gomar: askush nuk është ngjitur mbi të.
    Të gjithë kanë menduar të krijojnë botën e re duke hipur në kuaj, dhe joo në një gomar. Është një botë krejtësisht e re që ky mbret tani dëshiron të fillojë. Të tjerët kishin kultivuar gjithmonë ëndrra për dominim dhe në fakt, nëse hapim librat e historisë, zbulojmë se ata janë një listë e atyre që përdorin dhunën mbi më të dobëtit. Këto përdhunime dhe padrejtësi bëheshin normalisht në mbretëritë e kuajve, jo në mbretëritë e gomarëve. Gomari është simboli i shërbimit, simboli i atyre që e bëjnë jetën e tyre në dispozicion të atyre që kanë nevojë.
    Nëse duam të imagjinojmë se cilat ishin mbretëritë e lashta, ato të kuajve, thjesht shkoni në Muzeun Britanik për të parë basorelievet e pallatit të Senakeribit në Ninivë. Ka 3 km basorelieve që mbushnin muret e 21 dhomave, të cilat më pas i dhanë akses dhomës së fronit të mbretit Senakerib. Kur shikoheshin ato basorelieve që riprodhojnë vetëm skena dhune, masakrash mbi armiqtë, fitore mbi luanët, le të imagjinohet si ndjeshin ata që duhej të vizitonin sovranin e madh me të cilin kishin një takim!
    Ky është pikërisht imazhi i botës së lashtë: sundimtarë të fortë të përfaqësuar nga kali dhe popuj të mposhtur të përfaqësuar nga gomari.
    Këtu kemi një mbret të ri, një mbret paqësor, të hipur në një gopmar…
    Le të vazhdojmë të lexojmë kuptimin që ungjilltari i jep të gjitha detajeve të këtij episodi. Ka dikush që nuk do që ky gomar i vogël të zgjidhet dhe në fakt Jezusi thotë "dikush do të ankohet dhe do t'ju pyesë pse e bëni këtë" dhe ju përgjigjeni: "zoti i duhet".
    Interesante është reagimi ndaj kujtdo që e zgjidh këtë gomar: nuk rebelohen të zotët e gomarëve, por rebelohet dikush nga fshati.
    Cili është kuptimi? Le ta pranojmë: gomari është simbol i shërbimit, kali është simbol i forcës, i mbretërisë së dominuesve.
    Gomari është forca, shtysa që është e pranishme tek secili prej nesh dhe që na shtyn të ndihmojmë vëllain tonë, t'i shërbejmë vëllait. Tek ne janë të gjitha këto dy forca, ajo e kalit, që do të na çonte të dominonim mbi të tjerët, por tek ne është edhe gomari, pra shtytja që vjen nga Zoti dhe që na çon t'i shërbejmë vëllait. Kjo forcë e dytë duhet të shpërbëhet.
    Gomari i vogël që është brenda nesh duhet të zgjidhet dhe vërejmë se nuk është i zoti i gomarit ai që e pengon të zgjidhet, sepse pronari i gomarit të vogël që është brenda nesh, ai që na shtyn të duam vëllanë tonë, është Zoti.
    Ata që nuk duan që ky gomar i vogël të zgjidhet, janë ata të fshatit, pra ata që kultivojnë mentalitetin që të thotë të mos i shërbesh vëllait. Janë të gjithë ata që të thonë “mendo për veten, harro të tjerët”. Janë njerëzit e fshatit, njerëzit e mentalitetit të lashtë, që thonë: “Mos shërbeni, dominoni mbi të tjerët nëse mundeni”.
    Dhe Perëndia në vend të kësaj ka nevojë që ne ta çlirojmë këtë aftësi për të shërbyer që është brenda nesh.
    Në fakt, ata shkojnë, zgjidhin gomarin e lidhur dhe u përgjigjen atyre që duan ta pengojnë këtë gjest duke thënë atë që u kishte sugjeruar Zoti: "Zoti ka nevojë" dhe e çojnë gomarin te Jezusi.
    Tani është skena shumë domethënëse nga pikëpamja simbolike dhe e lexojmë pikërisht sipas referencave dhe aludimeve biblike: manteli që hidhet mbi gomar.
    Manteli në Bibël tregon personin. Kujtojmë Elian, i cili, kur thërret Eliseun, ia hedh mantelin. Do të thotë se ai i komunikon të gjithë misionin që kreu, gjithë shpirtin dhe personin e tij që tani vazhdon te dishepulli Elise.
    Hedhja e mantelit mbi gomarin do të thotë pranim, vënie në dispozicion të propozimit të ri që bën Jezusi, që është të zgjedhësh mes kalit dhe gomarit dhe si rrjedhim të zgjedhësh mbretërinë e gomarit.
    Ky është gjesti i hedhjes së mantelit te gomari, duke zgjedhur këtë mbretëri të re që po propozon Jezusi.

    Dhe Jezusi ulet në krye. Ai gomar praktikisht bëhet froni i këtij sovrani të ri.
    Froni nuk është kali, por gomari që përfaqëson shërbimin. Ai e vendos veten në fron si shërbëtor, e vendos veten. Ne e dimë se Jezusi paraqitet në fenë tonë të besimit i ulur në të djathtën e Zotit, ky është froni i tij nëë qiell, por froni i tij këtu në tokë është gomari, simboli i shërbimit.
    Tani kemi një gjest që shpesh keqkuptohet: atë të atyre që janë me Jezusin dhe që vijnë nga Galilea.
    Ata nuk janë njerëzit që u larguan nga qyteti për ta takuar atë. Janë ata që e shoqëruan Jezusin dhe që nuk e kuptuan gjestin që ai bëri. Ata e keqkuptojnë sepse i shtrijnë petkat e tyre në rrugë, jo mbi gomarin.
    Ky është një gjest i njohur në Bibël, sepse shtrirja e manteleve në rrugë nënkuptonte mirëseardhjen e mbretit të Izraelit para kalit të tij. Për shembull, kur Jehu revoltohet kundër dinastisë së Ashabit, të gjithë marrin mantelet, i shtrijnë në rrugë dhe i bien borisë dhe bërtasin: "Jehu është mbret!" Ata nuk e kuptuan mësazhin e dhënë nga Jezusi, por ne mund tëë kuptojnë pse ata që dolën përpara Jezusit dhe ata që erdhën prapa bërtitën: "Hosana, lum ai që vjen në emër të Zotit, e bekuar është mbretëria e atit tonë David!"
    Ata nuk e kuptuan. Nuk këndojnë, nuk shpallin, por bërtasin, bërtasin sepse mendojnë se Jezusi po prezanton tani atë mbretëri të babait të tij Davidit, që ishte një mbretëri ende e imagjinuar sipas kritereve të kësaj bote.
    Ata nuk e vlerësojnë mbretërinë e re të Jezusit, nuk i vendosin petkat e tyre mbi gomar, nuk ia dorëzojnë jetën propozimit të shërbimit, por e shtrijnë mantelin para kalit, si ata që pritnin fitimtarët dhe mbretërit dominues. Ata nuk e kuptuan propozimin e Jezusit për zgjedhjen midis mbretërisë së lashtë dhe mbretërisë së re që ai propozon.
    Ata ende mund të vazhdojnë të kultivojnë ëndrrat e lavdisë, të sundimit, të cilat janë ato që karakterizuan njerëzimin deri në ardhjen e Jezusit, të parit që hipi mbi gomarin, që u ngjit në këtë fron: Jezusi pret që ta zgjidhin mbretërinë e re për të dhënë jetën në favor tëë atyre që janë në nevojë.
    Është një zgjedhje midis dy propozimeve të kundërta, kontradiktore në jetë: dominimi ose shërbimi.
    Jezusi bën propozimin e kësaj mbretërie të re.
    Ata e kishin gabim: donin ta kapnin Jezusin për ta skllavëruar e ta përdorur për planin e tyre, ëndrrat, projektet e tyre. Në fakt, thotë pjesa ungjillore, e vendosën në mes, i shkonin para dhe pas tij, donin që ai të sillte mbretërinë e tyre, mbretërinë që kishin në mendje.
    Ata nuk e kuptuan.
    Në fakt, një javë më vonë, vetë ata që e brohoritën do të thonë: “kryqëzojeni”, sepse ne gabuam, bëmë personin e gabuar, ai nuk ishte mbreti që prisnim. Ne imagjinonim se ai ishte mbreti që do të bënte ëndrrat tona realitet, por përkundrazi ai donte të na prezantonte ëndrrat e tij, ëndrrat e atyre që e bëjnë jetën e tyre realitet duke i dhënë ato”.
    Dhe Jezusi hyn në Jeruzalem, hyn në malin e tempullit dhe pasi shikoi gjithçka përreth, meqë tashmë ishte vonë, largohet dhe shkon në drejtim të Betanisë. Ai vëzhgoi gjithçka që ndodhi në tempull dhe do të jetë mëngjesi i ardhshëm, kur të kthehet në oborrin e tempullit, që do të bëjë atë gjest që do të tregojë fundin e një mënyre të caktuar të marrëdhënies me Perëndinë dhe fillimin e tempullit të ri të marrëdhënies së re me Zotin.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 22-03-2024 më 13:55

  10. #510
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E PSHKËS VITI B.

    MË 31-3-2024.



    LEXIMI I PARË: Va. 10, 34-43


    34 Atëherë Pjetri mori fjalën e tha: “Tani me të vërtetë po e marr vesh se Hyji nuk i mban kujt krah, 35 përkundrazi ‑ në çdo kombësi i pëlqen ai që e ka frikën e tij dhe që e zbaton drejtësinë. 36 Ai u dërgoi Fjalën e vet izraelitëve dhe ua shpalli Ungjillin e paqes përmes Jezu Krishtit që është Zotëria i të gjithëve. 37 Ju e dini çka ka ndodhur në mbarë Judenë, duke filluar nga Galileja, pas pagëzimit që predikoi Gjoni, 38 se si Hyji Jezusin prej Nazaretit e shuguroi me Shpirtin Shenjt e me pushtet; atë që e përshkoi vendin duke bërë mirë e duke shëruar të gjithë ata që kishin rënë nën pushtetin e djallit, sepse Hyji ishte me të. 39 Ne jemi dëshmitarë për gjithçka që bëri në mbarë krahinën e Judesë e në Jerusalem. E vranë “duke e varur në shtyllë”! 40 Hyji e ngjalli të tretën ditë dhe bëri që të dëftohet i gjallë 41 ‑ jo mbarë popullit në përgjithësi, por dëshmitarëve prej Hyjit të paracaktuar ‑ neve që bashkë me të kemi ngrënë e kemi pirë pasi u ngjall prej të vdekurish. 42 Ai edhe na urdhëroi t’i predikojmë popullit e t’i japim dëshmi se Jezusi prej Hyjit është caktuar Gjykatës i të gjallëve e i të vdekurve. 43 Për të bëjnë dëshmi të gjithë profetët: në fuqi të Emrit të tij i jepet falja e mëkateve secilit që beson në Të”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    Pjetri ishte në Cezare (atje ishte me të vërtetë një garnizon romak) dhe ai hyri në shtëpinë e Cornelius, një oficer romak.
    Si erdhi deri atje? Dhe çfarë po bën ai atje? Në fakt, nëse Pjetri është atje, kjo është për shkak se ai ishte shtyrë disi përreth nga Shpirti Shenjt. Ne duhet të rilexojmë tregimin e vizionit të Jopas në të njëjtin kapitull të Veprave. Nga ana tjetër, jo shumë kohë më parë, Pjetri sapo kishte bërë dy mrekulli: ai shëroi një burrë, Eneas, në Lydda dhe më pas, ai ringjalli një grua, Tabitha, në Joppa: Jaffa e sotme (Va. 9, 32 - 43). Këto dy mrekulli i vërtetuan atij se Zoti i Ngjallur ishte me të dhe po punonte përmes tij. Sepse Jezusi me të vërtetë kishte njoftuar që, ashtu si ai, dhe në emër të tij, apostujt do të dëbonin demonë, shëronin të sëmurët dhe do të ringjallnin të vdekurit.
    Këta dy mrekulli i dhanë fuqinë Pjetrit për të ndërmarrë hapin tjetër, i cili është vendimtar: kësaj here është një mrekulli për veten e tij, si të thuash! Sepse, për herë të parë, ai veproi në kundërshtim me të gjithë edukimin e tij, me të gjitha siguritë lidhur me besimin e tij. Në fakt, është e vërtetë që Korneli, një pagan, ishte mik i hebrenjve: thuhej se ishte një prej atyre që "e druanin Zotin"; domethënë një i konvertuar në fenë hebraike, por nuk arriti aq larg sa të përvetësonte të gjitha praktikat e saj, përfshirë edhe rrethprerja. Tani rrethprerja është shenja e Besëlidhjes; prandaj edhe një që “e do Zotin" mbetet një i parrethprerë, një pagan. Dhe pikërisht në shtëpinë e këtij pagani, me emër Korneli, hyri Pjetri dhe atje ai shpalli lajmin e mirë: Jezusi nga Nazaretit u ringjall!
    Dhe, po atë ditë, Korneli do të pagëzohet së bashku me të gjithë familjen e tij. Përkthehet: Ungjilli po derdhet mbi kufijtë e Izraelit!
    Shpesh thuhet se Pali është apostulli i paganëve, por ne duhet t'i bëjmë drejtësi Pjetrit: nëse duam t'u besojmë Veprave të Apostujve, është ai që filloi të pagëzojë paganët, në Cezare, saktësisht, me centurionin romak Cornelius.
    Dhe ajo që sapo kemi dëgjuar është, pra, fjalimi që Pjetri mbajti te Corneliusi në atë ditë të paharrueshme. Prandaj kuptohet rëndësia e fjalisë së fundit të tekstit që sapo kemi dëgjuar; Pjetri kupton: “Për të bëjnë dëshmi të gjithë profetët: në fuqi të Emrit të tij i jepet falja e mëkateve secilit që beson në Të” (Va. 10,43).
    Çdo njeri, domethënë jo vetëm hebrenj: madje edhe paganët mund të hyjnë në Besëlidhje. Shpëtimi së pari iu njoftua Izraelit, por tani mjafton të besohet në Jezu Krishtin për të marrë faljen e mëkateve, domethënë për të hyrë në Besëlidhjen e re me Zotin. Dhe kështu çdo njeri, madje edhe një jo-hebre (ky është kuptimi i fjalës "pagan" këtu), mund të pagëzohet në emrin e Jezusit.
    Padyshim, ky ishte zbulimi i madh i të krishterëve të parë, Pali dhe Pjetri këmbëngulin të dy: mjafton të besosh në Jezusin për të shpëtuar!
    Fjalimi që Pjetri i drejtoi Kornelit, na tregon gjendjen shpirtërore të Apostujve në vitet pas Ringjalljes së Jezusit. Ata kishin qenë dëshmitarë të privilegjuar të fjalëve dhe veprimeve të Jezusit dhe gradualisht e kuptuan se ai ishte Mesia që të gjithë njerëzit po prisnin. Dhe atëherë kishin përjetuar këtë në Premtën e madhe: Perëndia e kishte lënë Jezusin nga Nazareti të vdiste; sigurisht, Zoti nuk do ta kishte lënë Mesinë e tij, të Dërguarin e tij të vdiste; zhgënjimi i tyre kishte qenë i pamasë; Jezusi i Nazaretit nuk mund të ishte Mesia.
    Dhe pastaj, si një rrufe në një qiell të kthjellët, Jezusi u ringjall: jo, Zoti nuk e kishte braktisur të Dërguarin e tij, ai e kishte ringjallur atë. Dhe Apostujt kishin pasur shumë takime me Jezusin e gjallë; dhe pastaj, që nga Ngjitja e tij në qiell, deri në ditën e Rrëshajëve, dhe për terë jetën e tyre ata po i kushtonin gjithë forcën për t'ua shpallur të gjithëve ringjalljen e Jezusit: Kjo është pikërisht ajo që Pjetri i tha Kornelit: "Ne jemi dëshmitarë për gjithçka që bëri në mbarë krahinën e Judesë e në Jerusalem. E vranë “duke e varur në shtyllë”! Hyji e ngjalli të tretën ditë dhe bëri që të dëftohet i gjallë ‑ jo mbarë popullit në përgjithësi, por dëshmitarëve prej Hyjit të paracaktuar ‑ neve që bashkë me të kemi ngrënë e kemi pirë pasi u ngjall prej të vdekurish. Ai edhe na urdhëroi t’i predikojmë popullit e t’i japim dëshmi se Jezusi prej Hyjit është caktuar Gjykatës i të gjallëve e i të vdekurve. Për të bëjnë dëshmi të gjithë profetët: në fuqi të Emrit të tij i jepet falja e mëkateve secilit që beson në Të” (Va.10, 39-43).
    Do të mbetet një detyrë e madhe, një punë e madhe për Apostujt: nëse ringjallja e Jezusit ishte prova se ai ishte me të vërtetë i Dërguari i Zotit, ajo nuk shpjegoi pse ishte e nevojshme të kalohej Jezusi nëpër këtë vdekje famëkeqe dhe në këtë braktisje të të gjithëve. Shumica e njerëzve ishin në kërkim të një Mesia i cili do të ishte një mbret i fuqishëm, i lavdishëm, që do të kishte dëbuar Romakët nga Palestina; por Jezusi nuk ishte një Mesi i tillë. Disa imagjinuan se Mesia do të ishte një prift: por Jezusi nuk qe një prift, ai nuk ishte me origjinë nga Levi; dhe ne mund të rendisim të gjitha pritjet e zhgënjyera.

    Kështu Apostujt ndërmorën një punë të mrekullueshme reflektimi: ata rilexojnë të gjitha Shkrimet e tyre: Ligjin, Profetët dhe Psalmet, për t'u përpjekur t'i kuptojnë. U desh e gjithë kjo punë e rileximit, pas Rrëshajave, në dritën e Shpirtit shenjt, për të qenë në gjendje të thoshnin atë që mëson Pjetri këtu: "Për Jezusin të gjithë profetët dëshmojnë… Ai na ka ngarkuar neve t'ua shpallim njerëzve dhe t’u dëshmojmë atyre se Hyji e bëri atë Gjykatës të të gjallëve dhe të vdekurve”.
    Dhe fjalia që përmbledh të gjitha: "Zoti i dha atij vajosjen e Shpirtit Shenjt dhe të fuqisë së tij". Tani e tutje, Pjetri e kupton atë: çdo njeri, hebre apo pagan, mund, nëpërmjet Jezu Krishtit, gjithashtu të shenjtërohet nga Shpirti shenjt dhe të mbushet me forcën e tij!

  11. #511
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E PASHKËS VITI B

    MË 31-3-2024.


    PSALMI 118, 1.4.16-17.22-23.

    1 ALELUJA!
    Lavdërojeni Zotin, sepse është i mirë,
    sepse e amshuar është dashuria e tij!
    4 Le të thonë tani ata që e druajnë Zotin,
    e amshuar është dashuria e tij!
    16 “E djathta e Zotit u madhërua!
    E djathta e Zotit më lartësoi!
    E djathta e Zotit u madhërua”!
    17 S’do të vdes, të jetoj dua,
    do t’i kumtoj veprat e Zotit!
    22 Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit,
    erdhi e u bë guri i këndit;
    23 Zoti e bëri këtë gjë
    sa mrekulli për sytë tanë!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    Duhet të pranohet se ky psalm nuk është shkruar për Jezu Krishtin! Si të gjithë psalmet, ky psalm u krijua shekuj para Krishtit për t'u kënduar në tempullin në Jeruzalem. Si të gjithë psalmet gjithashtu, ai përsërit të gjithë historinë e Izraelit, këtë histori të gjatë të Besëlidhjes: kjo është ajo që quhet vepra e Zotit, mrekullia para syve tanë .... Është përvoja që bën që Populli i Zgjedhur të thotë: “Po, me të vërtetë, dashuria e Zotit është e përjetshme! Zoti e ka shoqëruar popullin e tij gjatë gjithë historisë së tij dhe gjithmonë e ka shpëtuar atë nga sprovat e tij.
    Kemi këtu një jehonë të këngës së fitores që njerëzit e çliruar nga Egjipti kënduan pasi kaluan Detin e Kuq. Zoti është forca dhe fuqia ime. Ai, veç Ai, më shpëtoi! (Da 15,2). Fjalët punë ose çudi janë gjithmonë në Bibël një aludim për çlirimin nga Egjipti. Dhe kur thuhet aludim, fjala është shumë e dobët. Këtu flitet për një kujtim në kuptimin e fortë të fjalës, një kujtim e përbashkët me të gjithë anëtarët e Populli të Zgjedhur.

    “E djathta e Zotit u madhërua! E djathta e Zotit më lartësoi! E djathta e Zotit u madhërua” (Ps 118,16). Është gjithashtu edhe ky një kujtim i çlirimit nga Egjipti. Dhe kjo vepër çlirimtare të Zotit nuk ka duruar vetëm një ditë, është e përhershme, është stypur në brendësinë e zemrave si diçka që shtyn në veprim të gjithë si një popull i vetëm. Është vërtet nga përvoja që ata që e kanë frikën e Zotit, mund të thonë: “E amshuar është dashuria e tij”. Dhe ne e dimë që njerëzit e Biblës kanë mësuar gradualisht të zëvendësojnë fjalën frikë me fjalën dashuri.
    Dhe është kjo dashuri e përjetshme të Zotit që është baza e shpresës sepse, sa herë që Populli këndon në përkujtimin e çlirimit të së kaluarës, e bën gjithashtu dhe mbi të gjitha për të marrë forcën, nga përvoja e të vjetërve, për të përballuar sprovat e së ardhmes. Zoti premton se do të dërgojë Mesinë e tij dhe Populli pret i bindur në shpresë se më në fund do të njohë lumturinë e premtuar; më në fund Populli i Zgjedhur dhe bashkë me të gjithë njerëzimi do të njohë paqen dhe drejtësinë. Plotësimi i premtimit nuk u ndodh kur u shkrua ky psalm: ishin shumë shkeljet ndaj paqes dhe drejtësisë. Por edhe ne sot, pas 2500 vjet afërshisht, nuk mund të themi që kemi arritur plotësimin e këtij premtimit.
    Por paraardhësi ynë i largët që shkruan këtë psalm, e di se Zoti është në gjendje të transformojë të gjitha situatat, duke përfshirë situatat e vdekjes në situata të jetës S’do të vdes, të jetoj dua, do t’i kumtoj veprat e Zotit! (Ps 118,17).
    Ishte falënderimi i Populit që ishte në rrezik të vedkjes dhe e falënderoi Zotin për lirimin e tij. Kur u shkrua ky psalm, nuk mund të thuhet se besimi në ringjalljen ishte përhapur dhe e pranuar; në fakt dihet mirë se besimi në ringjallje nuk u shfaq shumë vonë në Izrael; ky pohim: “Jo, nuk do të vdes, do të jetoj” është një profesion i vërtetë i besimit, por në një kuptim tjetër është siguria që Zoti nuk do ta braktisë kurrë popullin e tij edhe në situatat më të këqija: kur e ardhmja e Popullit është e kompromentuar, me siguri Zoti do të ndërhyjë për të shpëtuar atë. Sepse thirrja e këtij populli nga ana e Zotit është pikërisht që të jetojë për t’i kumtuar veprat e Zotit!.
    Për të dhënë një ide të këtyre përmbysjeve që Zoti është në gjendje të bëjë, huazohet gjuha e arkitektëve: “Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit, erdhi e u bë guri i këndit (Ps 118,22).
    Kur kompozohet ky psalm, nuk është hera e parë që imazhi i gurthemelit përdoret për të folur për punën e Zotit: Isaia e kishte bërë këtë tashmë në kapitullin 28 të librit të tij.
    Në një kohë kur shoqëria e Jeruzalemit degradohej, kur gënjeshtra, padrejtësia, korrupsioni, përbuzja e urdhërimeve të Zotit mbretëronin kudo, profeti kujtoi se ne korrim atë që kemi mbjellë, e që një shoqëri e tillë shkon drejt shkatërrimit të saj. Isaia më pas tha diçka si “Ju mbështeteni te era; mund të thuhet se vërtet dëshironi të vdisni (bëtë një pakt me vdekjen ...) Ju e dini shumë mirë, megjithatë, se ligji dhe drejtësia janë të vetmet vlera të sigurta ... Ju jeni si ndërtuesit që zgjedhin gurët më të këqinj për të bërë themelet dhe i refuzojnë sistematikisht gurët e mirë dhe të forte: do më thotë vlerat e vërteta.
    Por një profet nuk qëndron kurrë në aspektet negativë të realitetit! Sepse Zoti kurrë nuk e braktis popullin e tij ... Ndërtimi ka filluar keq. A kanë bërë keq arkitektët punën që u ishte besuar atyre? Mos u shqetëso ... Zoti do të marrë përsipër vetë operacionet. Ai do të rivendosë ligjin dhe drejtësinë në Jeruzalem. Ai do ta bëjë atë si një arkitekt, ai në një farë mënyre do të rindërtojë qytetin e tij! Por mbi një bazë të shëndetshme këtë herë.
    Këtu është ky pasazh nga Isaia “Ja, unë do të vë për themel një gur në Sion, gur të sprovuar, këndor, të çmueshëm, të themeluar; kush të besojë, s’do të marrakotet (Is. 28,16).
    Psalmi ynë merr këtë imazh të gurthemelit dhe e specifikon atë për të njoftuar përmbysjen spektakolare që Zoti do të veprojë. Pikërisht mbi të gjitha këto vlera të përçmuara nga sundimtarët e këqinj, Zoti do të ndërtojë një shoqëri të re; më mirë, është nga të gjithë të vegjlit, të përulurit, të përçmuarit, që ai do të lindë njerëzit e rinj! Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit, erdhi e u bë guri i këndit; Zoti e bëri këtë gjë sa mrekulli për sytë tanë! (Ps 118, 22v).
    Vetë Jezusi citoi në shëmbëlltyrën e vreshtarëve vrasës, këtë fjalë profetike: “Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit, erdhi e u bë guri i këndit (vreshtarët vrasës vrasin djalin e pronarit)”; e gjejmë këtë shëmbëlltyrë në tre ungjinjtë sinoptikë: kjo gjë e vërteton rëndësinë e kësaj teme në brezin e parë të krishterë (Mt 21 33-46; Mk 12, 1-12; Lk 20, 9-19).
    Prandaj është krejt e natyrshme që ky psalm është bërë ngazëllimi paskal i shkëlqyeshëm. Krishti është ai gur i përbuzur, i refuzuar nga ndërtuesit por ai është bërë gurthemeli, guri themeltar i njerëzimit të ri. Tani njerëzimi i çliruar nga vdekja mund të këndojë së bashku me të: “S’do të vdes, të jetoj dua, do t’i kumtoj veprat e Zotit!”

  12. #512
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    PASHKËT VITI B

    MË 31-3-2024


    LEXIMI I DYTË: Kol 3, 1-4 Dhe 1 Kor. 5, 6b – 8.


    Liturgjia na ofron mundësinë që të zgjedhim një prej dy leximeve, por është shumë interesante t'i lexojmë dhe meditojmë për të dyja bashkë!

    Leximi i parë ofron disa vargje të letrës që Shën Pali u drejton kolosianëve, ndërsa leximi i dytë disa vargje nga letra e parë të shën Palit drejtuar Korintasve.

    Kol. 3, 1-4:
    1 Nëse, pra, u ngjallët bashkë me Krishtin, kërkoni çka është lart, ku gjendet Krishti ndenjur në fron në të djathtën e Hyjit! 2 Dëshironi gjërat që janë lart e jo këto përmbi tokë! 3 Sepse vdiqët dhe jeta juaj është e fshehur me Krishtin në Hyjin. 4 E kur të duket Krishti ‑ Jeta juaj, atëherë edhe ju bashkë me Të do të shfaqeni plot lavdi.

    1 Kor. 5, 6b – 8

    6b Po a nuk e dini se pak tharm e brumos mbarë brumin? 7 Pastrohuni prej tharmit të vjetër që të bëheni brumë i ri, sikurse edhe jeni të pabrumë, sepse Krishti ‑ Qengji ynë i Pashkëve ‑ tanimë është flijuar. 8 Andaj, le të kremtojmë, jo me tharmin e vjetër, as me tharmin e zemrës së keqe e të ligësisë, por me bukën e pabrumë të pastërtisë e të së vërtetës.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Para së gjithash, duhet të mësohemi me fjalorin e Shën Palit; për shembull, mund të habitemi pak kur dëgjojmë:
    “Vëllezër, ju jeni ringjallur me Krishtin... ju keni vdekur me Krishtin”.
    Në fakt, nëse ju dhe unë jemi sot këtu, jemi shumë të gjallë... domethënë jo ende të vdekur... e aq më pak të ringjallur! Duhet besuar se fjalët nuk kanë të njëjtin kuptim për Palin siç kanë për ne! Sepse, për të, që nga ai mëngjes i famshëm i Pashkëve, asgjë nuk është si më parë.
    Një problem tjetër fjalori: “Tendenca drejt realiteteve lart, dhe jo drejt atyre në tokë”. Në fakt nuk bëhet fjalë për gjëra (qoftë lart apo poshtë): është çështje sjelljeje, mënyrash të jetesës... Ajo që Pali i quan "realitetet nga lart", siç ai thotë në vargjet e mëposhtme, janë dashamirësia, përulësia, butësia, durimi, falja reciproke... Ajo që ai i quan realitete tokësore janë shthurja, papastërtia, pasioni, lakmia, epshi... E gjithë jeta jonë është në këtë tension: transformimi ynë, ringjallja jonë tashmë është kryer në Krishti, por ne ende duhet ta shprehim këtë realitet të thellë, shumë konkretisht gjatë gjithë ditëve të jetës sonë.
    Nëse do të vazhdojmë leximin, do të gjejmë këtë shprehje: “sepse ju veshët njeriun e ri që përtërihet në njohurinë e drejtë në përgjasim të Krijuesit të vet” (3, 10).
    Dhe pak më tej:
    “12 Vishuni, pra, pasi jeni të zgjedhurit e Hyjit, shenjtër e të dashur me zemër të dhimbshme, me mirësi, me përvujtëri, me butësi, me duresë. 13 Durojeni njëri‑tjetrin dhe faleni njëri‑tjetrin në qoftë se ndokush ka ndonjë ankim kundër tjetrit. Sikurse Zoti ju fali ju, po ashtu bëni edhe ju! 14 E pastaj, përmbi të gjitha vishuni me dashurinë! Ajo i mban së bashku të gjitha virtytet” (3, 12-14).
    Më duket se ky është komenti më i mirë i fragmentit që lexojmë sot.
    “Ke veshur”, është bërë tashmë...
    “veshje”, është ende për t'u bërë.

    Këtë tension e gjejmë gjatë pjesës tjetër të predikimit të Palit dhe veçanërisht në të njëjtën letër drejtuar Kolosianëve:
    "21 Edhe ju që dikur ishit të përjashtuar dhe armiq për shkak të veprave tuaja të këqija, 22 tani Hyji ju pajtoi me vete në saje të trupit të vdekshëm të Krishtit ‑ nëpër vdekje ‑ që t’ju nxjerrë para Tij të shenjtë, të drejtë e të patëmetë. 23 Por duhet të qëndroni të themeluar në fe, të qëndrueshëm dhe të palëkundshëm në shpresën që jep Ungjilli, për të cilin dëgjuat, i cili iu predikua secilës krijesë nën qiell... Askush të mos ju mashtrojë me fjalime të bukura... Vazhdoni, pra, udhëtimin tuaj në Krishtin. Rrënjëzohuni dhe themelohuni tek ai, të vendosur kështu në besimin siç jeni mësuar dhe të tejmbushur me mirënjohje... 2,8 Ruajuni të mos ju gënjejë kush me anë të “filozofisë” ‑ me stërhollime të kota, që bazohen në thashethemet njerëzore, në “elementet e botës” e jo në Krishtin. 9 Dhe, pasi në Krishtin banon trupërisht e tërë plotësia hyjnore, kështu edhe ju jeni 10 të mbushur me anë të Tij… u zhveshët nga trupi i mëkatit ‑ me anë të rrethprerjes së Krishtit. 2,12 Të varrosur bashkë me Të në pagëzim, bashkë me Të edhe u ngjallët në saje të fesë, me të cilën besuat në fuqinë e Hyjit që e ngjalli nga të vdekurit. 13 Edhe juve që ishit të vdekur për shkak të fajeve tuaja dhe të parrethprerjes së trupit tuaj, Hyji ju ngjalli bashkë me Të”.
    Prandaj nuk bëhet fjalë për të jetuar një jetë të ndryshme nga jeta e zakonshme, por për të jetuar një jetë të zakonshme ndryshe; duke e ditur se kjo “përndryshe” tani është e mundur, sepse është Shpirti Shenjt që na bën të aftë për këtë. I njëjti Pal do të thotë pak më tej, në të njëjtën letër: “ 3,17 Çkado që të thoni dhe të bëni, le të jetë në nder të Emrit të Jezusit Zot, duke falënderuar me anë të Tij Hyjin Atë”. Është kjo botë që i është premtuar Mbretërisë, prandaj nuk bëhet fjalë për ta përbuzur atë, por për ta jetuar tashmë atë si fara e Mbretërisë. Nuk bëhet fjalë për denigrim të realiteteve tokësore! Përkundrazi, Zoti na i ka besuar neve për t'i shpërfytyruar.
    Është në këtë frymë që Pali na fton të jemi një brumë i ri: “Pastrohuni nga fermentet e vjetra dhe do të jeni një brumë i ri, ju që jeni si buka e Pashkës, që nuk është fermentuar”. Këtu, ai aludon për ritin e Azymes; çdo vit, ndërsa përgatiteshin për të ndarë qengjin e Pashkës, Izraelitet kujdeseshin shumë për të pastruar shtëpitë nga të gjitha gjurmët e majasë nga korrja e vitit të kaluar; vakti i natës së Pashkëve (sederi) shoqërohej me petulla me bukë pa maja (bukë matzo) dhe në javën në vijim vazhdonin të hanë bukë pa maja ndërsa prisnin që majaja e re të fermentohet.

    Prandaj dy ritet e qengjit të Pashkës dhe Azymes ishin të lidhura në kremtimin e Pashkës; dhe Pali i lidh ata në arsyetimin e tij: “Pastrohuni nga majaja e vjetër… Krishti, qengji ynë i Pashkës, është therur”. Prandaj Pali i referohet gjithë simbolikës së festës hebreje të Pashkëve dhe e zbaton atë për Pashkën e krishterë; ai nuk ka për asnjë sekondë përshtypjen se do të ndryshojë kuptimin e festës hebreje duke folur për Pashkën e Krishtit: përkundrazi, ai sheh në Ngjalljen e Krishtit përfundimin e përsosur të luftës për çlirim që Pashka hebreje kujton çdo vit.

    Për Palin, është e qartë: te Jezusi festa e lashtë e Azymes nuk e ka humbur kuptimin e saj; përkundrazi, ajo gjen kuptimin e saj të plotë: Pashkët e krishtera është me të vërtetë festa e çlirimit, por tani e tutje, çlirimi është përfundimtar. Me vdekjen dhe ringjalljen e tij, Jezu Krishti triumfoi mbi zinxhirët më të këqij, ato të vdekjes dhe të urrejtjes. Dhe ky çlirim është ngjitës; siç thotë Pali: "mjafton pak maja që i gjithë brumi të fermentohet". Shpirti që vazhdon punën e tij në botë do të "lërë" në mënyrë të papërmbajtshme të gjithë njerëzimin si brumë.

  13. #513
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E PASHKËS VITI B

    MË 31 – 3 - 2024.


    UNGJILLI: Gj. 20 , 1 – 9.



    1 Ditën e parë të javës, në mëngjes, ende pa dalë drita, erdhi Maria Magdalenë te varri dhe pa se guri ishte hequr prej varrit.
    2 Atëherë erdhi me vrap te Simon‑Pjetri dhe tek ai nxënësi tjetër, të cilin Jezusi e donte
    dhe u tha: “E kanë marrë Zotërinë prej varrit e nuk dimë se ku e kanë vënë.”
    3 Atëherë dolën Pjetri dhe ai nxënësi tjetër e u nisën drejt varrit.
    4 Vraponin të dy bashkë, por ai nxënësi tjetër ia kaloi Pjetrit dhe arriti i pari te varri.
    5 Ai u përkul dhe pa pëlhurat e vëna aty, por nuk hyri.
    6 Ndërkaq mbërriti edhe Simon‑Pjetri që po vinte pas tij dhe hyri në varr. I pa pëlhurat e vëna
    7 dhe rizën që pati qenë në kokë të Jezusit. Kjo nuk ishte me pëlhura, por veçmas e palosur në një vend.
    8 Atëherë hyri edhe ai nxënësi tjetër, që mbërriti i pari te varri, pa e besoi.
    9 Në të vërtetë, ende nuk e kishin kuptuar Shkrimin e shenjtë: se duhej që Ai të ngjallej së vdekuri.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.

    Gjoni vëren se ishte akoma errësirë: drita e Ringjalljes shpoi natën; padyshim që përkujtohet Prologu i të njëjtit Ungjill të Gjonit: "Drita shndriti në errësirë e errësira nuk e pushtoi" (1,5), në kuptimin e dyfishtë të fjalës "pushtoi", që do të thotë në të njëjtën kohë "nuk e ka kuptuar" dhe "nuk e ka ndaluar"; errësira nuk e kuptonte dritën, sepse, siç tha Jezusi gjithashtu në Shën Gjonin: "Shpirtin e së Vërtetës, bota s’mund ta marrë, sepse nuk e sheh as nuk e njeh" (Gj 14:17); ose përsëri: "Drita erdhi në botë, por njerëzit më tepër deshën errësirën se dritën, sepse veprat i kishin të këqija" (Gj. 3,19); por, përkundër gjithçkaje, errësira nuk do të jetë në gjendje ta ndalojë dritën, ose, në kuptimin e parandalimit, errësira nuk do të jetë në gjendje të pengojë që drita të shkëlqejë; është gjithmonë Shën Gjoni ai që na raporton fjalinë që shpall fitoren e Krishtit: "Por mos u trembni ‑ unë e munda botën!”(Gj. 16,33).
    Pra, "ndërsa është ende errësirë", Maria Magdalena sheh që guri është hequr nga varri; ajo vrapon për të gjetur Simon-Pjetrin dhe dishepullin tjetër, atë që Jezusi e donte, (supozohet se është vetë Gjoni) dhe u thotë atyre: “E kanë marrë Zotërinë prej varrit e nuk dimë se ku e kanë vënë” (1,2). Padyshim, të dy dishepujt nxitojnë të shkojnë të varri; duhet mbajtur mend nderimi i Gjonit ndaj Pjetrit; Gjoni vrapon më shpejt, ai është ndoshta më i ri, por ai e lejon Pjetrin të hyjë i pari në varr:
    " Vraponin të dy bashkë, por ai nxënësi tjetër ia kaloi Pjetrit dhe arriti i pari te varri. Ai u përkul dhe pa pëlhurat e vëna aty, por nuk hyri. Ndërkaq mbërriti edhe Simon‑Pjetri që po vinte pas tij dhe hyri në varr. I pa pëlhurat e vëna dhe rizën që pati qenë në kokë të Jezusit. Kjo nuk ishte me pëlhura, por veçmas e palosur në një vend (1,4-8). Pjetri hyn në varr dhe ai shikon qefin që ka mbetur atje dhe lirin që kishte mbuluar kokën, jo të vendosur me qefin, por mënjanë në vendin e tij. Zbulimi i tij vjen deri këtu: varri bosh dhe liri i lënë pas; por kur Gjoni hyn nga ana e tij, teksti thotë: " Atëherë hyri edhe ai nxënësi tjetër, që mbërriti i pari te varri, pa e besoi" (1,9) . Për Shën Gjonin, këto rroba janë prova: ato vërtetojnë Ringjalljen; në çastin e ekzekutimit të Krishtit dhe shumë kohë më vonë, kundërshtarët e të krishterëve përhapën thashethemet se ithtarët e Jezusit thjesht e kishin vjedhur trupin. Shën Gjoni përgjigjet: "Po të kishin marrë trupin, do të kishin marrë edhe linjat!". Dhe nëse ai do të ishte ende i vdekur, nëse do të ishte një kufomë, linjat që e mbuluan padyshim që nuk do të hiqeshin".

    Këto pëlhura janë prova se Jezusi tani është çliruar nga vdekja: këto dy pëlhura që e mbështjellnin trupin e Jezusit, simbolizojnë pasivitetin e vdekjes. Duke i parë këto dy çarçafë të braktisur, tani të padobishëm, Gjoni besoi; ai e kuptoi menjëherë. Kur Lazari u kthye në jetë nga Jezusi disa ditë më parë, ai kishte dalë i lidhur; trupi i tij ishte akoma një rob i zinxhirëve të botës: nuk ishte një trup i ringjallur; Jezusi, ai del i lirë: plotësisht i çliruar nga zinxhirët e botës; trupi i tij i ringjallur nuk është më i mbështjellur nga çarçafët.
    Fjalia e fundit është paksa befasuese: "Në të vërtetë, ende nuk e kishin kuptuar Shkrimin e shenjtë: se duhej që Ai të ngjallej së vdekuri" (1,9).
    Gjoni tashmë kishte shkruar disa herë në ungjillin e tij se vetëm pas Ringjalljes dishepujt kuptuan misterin e Krishtit, fjalët dhe sjelljen e tij. Në kohën e Pastrimit të Tempullit, kur Jezusi shkaktoi një skandal të vërtetë duke dëbuar shitësit e kafshëve dhe këmbyesit e parave, ungjilli i Gjonit thotë: " Kur u ringjall prej së vdekuri, atëherë u ra ndër mend nxënësve se këtë kishte dashur të thotë dhe i besuan Shkrimit të shenjtë e fjalës që tha Jezusi" (Gj. 2,22)
    E njëjta gjë vlen edhe për hyrjen e tij triumfale në Jeruzalem. Gjoni vëren: "Këtë gjë nuk e kuptuan menjëherë nxënësit, por vetëm kur Jezusi hyri në lavdinë e vet, atëherë e kuptuan se këto ishin shkruar për të dhe se kishin bërë për të pikërisht ashtu"(Gjn 12:16).
    Por le të jemi të sinqertë e të pranojmë se askund në të gjithë Shkrimet nuk gjendet një frazë që thotë se Mesia do të ringjallet. Në buzë të varrit të zbrazët, Pjetri dhe Gjoni prandaj nuk patën një ndriçim si në qoftë se një fjali e Shkrimit, të saktë, por të harruar, do të kishte kthyer papritmas në mendjen e tyre; por, papritmas, i gjithë plani i Zotit u zbardh mbi ta: siç thotë Shën Luka për dishepujt e Emausit, mendjet e tyre u hapën dhe i "kuptuan Shkrimet".
    “Ai pa dhe besoi". Deri atëherë, dishepujt nuk kishin parë që, sipas Shkrimeve, Jezusi duhej të ringjallej prej së vdekurish… Kjo është për shkak se Gjoni, për shëmbull, besonte se Shkrimet duhet të kishin ndriçuar mendjen e tij: por deri tani sa gjëra të Shkrimeve kishin mbetur të errëta për të ; por sepse, krejt papritur, ai “pa dhe besoi”, pa hezitim, atëherë gjithçka bëhet e qartë: dhe ai i rilexon Shkrimet ndryshe dhe Shkrimet bëhen të ndritshëm për të. Shprehja "ju është dashur" thotë këtë qartë. Siç tha Shën Anselmi, ne nuk duhet të kuptojmë për të besuar, duhet të besojmë që të kuptojmë.
    Nga ana jonë, ne kurrë nuk do të kemi ndonjë provë tjetër të Ringjalljes së Krishtit përveç këtij varri bosh ... Në ditët që pasuan, Jezusi u shfaq shpesh herë i gjallë dishepujve. Por asnjë nga këto shfaqje nuk është vërtet një provë e detyrueshme ... Besimi ynë gjithmonë do të duhet të jepet pa ndonjë provë tjetër përveç dëshmisë së komuniteteve të krishtera që na kanë paraprirë e na kanë mbështetur në ecjen tonë drejt besimit. Por nëse nuk kemi prova, ne mund të verifikojmë efektet e Ringjalljes: transformimi i thellë i njerëzve dhe bashkësive që lejojnë veten të banohen nga Shpirti, siç thotë Pali, është prova më e bukur që Jezusi është i gjallë dhe shëlbuesi ynë i mirë!

Faqja 26 prej 26 FillimFillim ... 16242526

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •