Close
Faqja 9 prej 26 FillimFillim ... 789101119 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 161 deri 180 prej 513
  1. #161
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    PENTECOTE VITI C

    MË 5 – 6 – 2022.


    LEXIMI I PARË: Vap. 2,1-13.


    1 Kur erdhi dita e Rrëshajëve, të gjithë ishin së bashku në të njëjtin vend.
    2 Dhe, ja, papritmas, u ndie një ushtimë nga qielli si shungullimë e erës së fortë dhe e mbushi të gjithë shtëpinë, ku ata ishin.
    3 Atyre atëherë iu dukën gjuhë, si të ishin prej zjarri. Këto u ndanë e zunë vend nga një mbi secilin prej tyre.
    4 Të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme, ashtu si Shpirti Shenjt i shndriste të shpreheshin.
    5 Dhe asohere në Jerusalem banonin judenj, njerëz të përshpirtshëm, të ardhur prej të gjitha kombeve të botës.
    6 Dhe, kur u dëgjua ajo ushtimë, ngarendi një shumicë e madhe dhe mbetën të habitur, sepse secili i dëgjonte duke folur në gjuhën e vet.
    7 Të gjithë çuditeshin e mrekulloheshin dhe thoshin: “Këta njerëz që po flasin, a thua vallë nuk janë të gjithë galileas?
    8 Po si atëherë secili prej nesh i dëgjon duke folur në gjuhën e vet amtare?
    9 Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë,
    10 të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma,
    11 judenj e proselitë, kretas e arabë ‑ të gjithë ne po i dëgjojmë duke shpallur veprat e madhërueshme të Hyjit në gjuhët tona amtare.”
    12 Të gjithë kishin mbetur të habitur e, të marrë mendsh, pyesnin njëri‑tjetrin: “Çfarë do të jetë kjo punë?”
    13 Disa të tjerë, duke shpotitur, thoshin: “Janë dehur me musht!”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA

    NË JERUSALEM SHPIRTI I SHENJTË ZBRITI DHE U DHERD MBI NJERËZIMIN.

    Gjëja e parë që duhet mbajtur mend nga ky tekst: Jerusalemi është qyteti i dhuratës së Shpirtit! Nuk është vetëm qyteti ku Jezusi themeloi Eukaristinë, qyteti ku ai u ringjall, por është gjithashtu qyteti ku Shpirti u derdh mbi njerëzimin.
    Në kohën e Krishtit, festa e Rrëshajëve hebraike ishte shumë e rëndësishme ishte festa e dhënies së Ligjit, një nga tre festat e vitit për të cilat njerëzit shkonin në Jeruzalem për pelegrinazh. Dëshmia e kësaj është renditja e të gjitha kombësive të mbledhura në Jeruzalem për këtë rast: "Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, judenj e proselitë, kretas e arabë” (v. 9-11).
    Prandaj, qyteti i Jeruzalemit ishte mbushur me njerëz nga kudo, mijëra hebrenj të devotshëm që ndonjëherë vinin nga shumë larg: ishte viti i vdekjes së Jezusit, por kush prej tyre e dinte? E thashë qëllimisht “vdekjen” e Jezusit, pa folur për Ringjalljen e tij; sepse Ringjallja e tij deri në atë moment mbeti e njohur vetëm nga disa miqtë e Jezusit. Këta njerëz nga kudo ndoshta nuk kishin dëgjuar kurrë për një farë Jezusi të Nazaretit. Ky vit ishte si gjithë të tjerët, kjo festë e Rrëshajëve do të ishte si gjithë të tjerat. Por tashmë, nuk ishte absolutisht asgjë! Ata besimtarët shkuan në Jeruzalem me zjarr, me besim, me entuziazmin e një pelegrinazhi për të rinovuar Besëlidhjen me Perëndinë.
    Për dishepujt e Jezusit, sigurisht, kjo festë e Rrëshajëve, pesëdhjetë ditë pas Pashkës së Tij, atë që panë, dëgjuan, prekën... pas Ringjalljes së tij... kjo Rrëshajë nuk i ngjante asnjë tjetër; për ta asgjë nuk ishte si më parë... Por kjo nuk do të thotë se pritnin atë që ndodhi!
    Për të na ndihmuar të kuptojmë se çfarë po ndodhi, Luka evokon këtu, me termat që ai zgjodhi me shumë kujdes, tre tekste nga Besëlidhja e Vjetër: këto tre tekste janë, dhurata e Ligjit në Sinai; një fjalë nga profeti Joel; dheepisodi i Kullës së Babelit.



    MBRETËRIA E HYJIT ËSHTË AFËR.

    Le të fillojmë nga Sinai: gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve, tingulli "si një ushtimë nga qielli, shungullimë e erës së fortë" sugjerojnë se ne jemi këtu në përputhje me atë që ndodhi në Sinai, kur Perëndia i dha dërrasat e Ligjit Moisiut; këtë e gjejmë në librin e Daljes: “Erdhi e treta ditë dhe zbardhi drita: u ndien bubullima, shpërthyen vetëtima, një re tejet e dendur e mbuloi malin. Boria jehoi thekshëm dhe u dridh populli që ishte në zemërimië. Atëherë Moisiu e bëri popullin të dalë nga zemërimia në takim me Hyjin. Populli qëndroi në këmbë rrëzë malit. Krejt mali i Sinait s’ishte tjetër por tym, sepse Hyji kishte zbritur në zjarr mbi të e tymi i tij ngritej porsi tym furre. I tërë mali tundej tmerrësisht. Zëri i bririt vinte gjithnjë e rritej: Moisiu fliste me Hyjin e Hyji i përgjigjej me bubullimë (Dal. 19,16-19). Targumi (është përkthimi aramaisht i këtij fragmenti nga libri i Daljes) thoshte se kur Zoti dha ligjin, llambat e zjarrit kalonin nëpër hapësirë. Gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve i kujtojnë ato në mënyrë të papërmbajtshme.
    Duke ndjekur linjën e ngjarjes së Sinait, Shën Luka dëshiron që ne të kuptojmë se kjo Rrëshajë, atë vit, ishte shumë më tepër se një pelegrinazh tradicional: ishte një Sinai i ri. Ashtu si Perëndia i kishte dhënë Ligjin e tij popullit të tij për t'i mësuar ata të jetonin në Besëlidhje, tani e tutje Hyji i jepte Shpirtin e tij popullit të tij... Tani e tutje Ligji i Perëndisë (që është e vetmja mënyrë për të jetuar vërtet të lirë dhe të lumtur: nuk duhet të harrohet kjo) tani e tutje ky Ligj i Perëndisë nuk është më i shkruar në dërrasa guri, por në dërrasa mishi, në zemrën e njeriut, për të përdorur imazhin e Ezekielit 36, 26-28): "Unë do t’ju jap një zemër të re, një shpirt të ri do ta fus në ju, do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë e do t’ju jap një zemër mishi. Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia. Do të banoni në tokën që ua dhurova etërve tuaj: ju do të jeni populli im e unë do të jem Hyji juaj".
    Luka me siguri donte të evokonte edhe një fjalë nga profeti Joel:
    "E pas këtyre:
    Do ta ndikoj Shpirtin tim
    mbi çdo njeri
    e do të bëhen profetë bijtë e bijat tuaja,
    pleqtë tuaj ëndrra do të shohin,
    djelmoshat tuaj do të kenë vegime" (Jl 3,1).
    Kjo nënkupton që çdo njeri do të bëhet i aftë për të pranuar Shpirtin e Hyjit. Në sytë e Lukës, këta "hebrenj të zjarrtë, nga të gjitha kombet nën qiell" siç i quan ai, simbolizojnë të gjithë njerëzimin për të cilin profecia e Joelit më në fund po përmbushet. Kjo do të thotë se ka ardhur e famshmja, e shumëpritur "Dita e Zotit"!
    Dhe në fund, episodi i Babelit: ju kujtohet historia e Babelit: duke e thjeshtuar shumë, mund të tregohet si një shfaqje në dy akte: Akti 1, të gjithë burrat flisnin të njëjtën gjuhë: kishin të njëjtën gjuhë dhe të njëjta fjalët. Ata vendosin të ndërmarrin një punë të madhe që do të mobilizojë të gjitha energjitë e tyre: ndërtimin e një kulle të pamasë... Akti 2, Zoti ndërhyn për ta ndalur atë: ai i shpërndan në sipërfaqen e tokës dhe turbullon gjuhët e tyre. Tash e tutje njerëzit nuk do ta kuptojnë më njëri-tjetrin... Shpesh pyesim veten se çfarë të konkludojmë nga kjo?... Nëse nuk duam të kundërshtojmë qëllimet e Zotit, është e pamundur të imagjinojmë se ai ka vepruar për diçka tjetër përveç lumturisë sonë. .. Prandaj, nëse Zoti ndërhyn, është për t'i kursyer njerëzimit një shteg të rremë: gjurmën e mendimit unik, të projektit unik; diçka si “fëmijët e mi të vegjël, po kërkoni unitetin, kjo është mirë; por mos merrni rrugën e gabuar: uniteti nuk është në uniformitet! Uniteti i vërtetë i dashurisë mund të gjendet vetëm në diversitet”.
    Rrëfimi i Lukës për Rrëshajët përputhet mirë me Babelin: në Babel, njerëzimi mëson diversitetin, në Rrëshajë, mëson unitetin në diversitet: tani e tutje të gjitha kombet nën qiell dëgjojnë të shpallin në gjuhët e tyre të ndryshme mesazhin e vetëm: mrekullitë e Perëndisë.

  2. #162
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E RRËSHAJEVE VITI C

    MË 5 – 6 – 2022.


    PSALMI: 104,1.24,29-30,31.34


    1 Bekoje, shpirti im, Zotin!
    O Zot, Hyji im, sa i madh je!
    24 Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua!
    Të gjitha i ke bërë me urti të madhe:
    plot është toka me krijesat e tua.
    29 Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen,
    po ua more frymën, ato ngordhin
    dhe kthehen në pluhur përsëri.
    30 Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen
    dhe e rinon fytyrën e dheut.
    31 E amshueshme qoftë lavdia e Zotit,
    u gëzoftë Zoti në veprat e veta!
    34 I pëlqeftë Zotit kënga ime,
    kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!




    LECTIO DIVINA - MEDITIMI - LUTJA.




    SA TË SHUMTA JANË, O ZOT, VEPRAT E TUA!

    Është shumë mirë që të lexojmë të gjithë këtë psalm: janë tridhjetë e gjashtë vargje lavdërimi të pastër, një soditje e mrekullueshme për veprat e Perëndisë. Thashë "vargje" sepse kjo është fjala e zakonshme për psalmet, por duhet të kisha thënë tridhjetë e gjashtë "rreshta" sepse në fakt është një poezi e shkëlqyeshme.
    Nuk habitemi që na propozohet për festën e Rrëshajëve, pasi Luka, në librin e Veprave të Apostujve, na thotë se në mëngjesin e Rrëshajëve, Apostujt, të mbushur me Shpirtin Shenjt, filluan të shpallin në të gjitha gjuhët. mrekullitë e Zotit.
    Do të më thuash: të mrekullohesh me Krijimin, nuk ka nevojë të kesh besim! Është e vërtetë, dhe sigurisht në të gjitha qytetërimet ka poezi madhështore për bukuritë e natyrës. Në veçanti, gjetëm në Egjipt mbi varrin e një faraoni një poemë të shkruar nga faraoni i famshëm Akh-en-Aton (Amenophis IV): është një himn për Zotin-Diell: Amenophis IV jetoi rreth vitit 1350 para J.C., në një kohë kur hebrenjtë ishin ndoshta në Egjipt; ata mund ta kenë njohur këtë poezi.
    Midis poemës së Faraonit dhe Psalmit 104 ka ngjashmëri në stil dhe në fjalor, është e qartë: gjuha e habisë është e njëjtë në të gjitha gjerësitë! Por janë shumë interesante dallimet: ato janë gjurma e Zbulesës që iu bë njerëzve të Besëlidhjes.
    Dallimi i parë, dhe është thelbësor për besimin e Izraelit: vetëm Javeh është Zoti; nuk ka Zot tjetër përveç tij; prandaj dielli nuk është zot! Ne kemi pasur tashmë rastin ta vëmë re këtë në lidhje me historinë e Krijimit në Zanafillën: Bibla kujdeset shumë për të vendosur diellin dhe hënën në vendet e tyre, ata nuk janë perëndi, ata janë vetëm ndriçues, kjo është e gjitha. Dhe ata janë gjithashtu krijesa: një nga vargjet e psalmit thotë qartë: "(Ti, o Zot, ti krijove hënën që shënon kohët dhe diellin që njeh orën e perëndimit të saj" (v. 19). Nuk do të flas më shumë për këtë, sepse këta vargje nuk u mbajtën për festën e Rrëshajëve, por disa vargje e paraqesin Zotin si të vetmin mjeshtër të Krijimit; poeti përdor një fjalor të tërë mbretëror për të: Zoti paraqitet si një mbret madhështor, i gjithëpushtetshëm dhe fitimtar. Për shembull, fjala "i madh" që kemi dëgjuar është një fjalë që përdoret për të nënkuptuar fitoren e mbretit në luftë. Një mënyrë shumë njerëzore, sigurisht, për të shprehur zotërimin e Zotit mbi të gjitha elementet e qiellit, të tokës dhe të detit.
    Dallimi i dytë të Biblës: Krijimi është vetëm i mirë; aty kemi një jehonë të asaj poezie të famshme nga Zanafilla që përsëritet pa u lodhur si një refren “Dhe Zoti e pa që ishte mirë! "... Psalmi 104 ngjall të gjithë elementët e krijimit, me të njëjtën mrekulli: "Unë gëzohem në Zotin" dhe psalmisti shton (një varg që nuk e dëgjojmë këtë të diel):
    "Do t’i këndoj Zotit në jetën time,
    do ta lavdëroj Hyjin derisa të jem gjallë” (v. 33).
    Megjithatë, e keqja nuk shpërfillet: fundi i psalmit e evokon qartë atë dhe dëshiron zhdukjen e saj: por njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër e kishin kuptuar se e keqja nuk është vepër e Perëndisë, pasi i gjithë krijimi është i mirë. Dhe ne e dimë se një ditë Zoti do të zhdukë çdo të keqe nga toka: mbreti fitimtar i elementeve më në fund do të eliminojë gjithçka që pengon lumturinë e njeriut.



    TI E RINON VAZHDIMISHT FYTYRËN E TOKËS

    Veçantia e tretë e besimit të Izraelit: Krijimi nuk është një akt i së shkuarës: sikur Zoti të kishte vënë tokën dhe njerëzit në hapësirë, një herë e përgjithmonë. Është një marrëdhënie e qëndrueshme ndërmjet Krijuesit dhe krijesave të tij; kur themi në Profesionin e fesë: "Unë besoj në Hyjin, Atin e gjithëpushtetshëm, Krijuesin e qiellit dhe të tokës", ne nuk bëjmë vetëm profesioinin e fesë tonë në një veprim fillestar të Zotit, por po e njohim veten në një marrëdhënie varësie prej tij: psalmi këtu thotë fare mirë qëndrueshmërinë e veprimit të Zotit:
    “Të gjitha këto presin me shpresë
    që t’u japësh ushqim në kohën e duhur.
    Po u dhe ti ato mbledhin,
    kur ti e hap dorën tënde, mbushen me një mijë të mira.
    Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen,
    po ua more frymën, ato ngordhin
    dhe kthehen në pluhur përsëri”(vv. 27.29).
    Një tjetër veçori, përsëri, e besimit të Izraelit, një tjetër shenjë e zbulesës që iu bë këtij populli: në majën e Krijimit, është njeriu; i krijuar për të qenë Mbreti i Krijimit, ai është i mbushur me Shpirtin e Perëndisë; duhej një zbulim që njerëzit të guxonin të mendonin një gjë të tillë! Dhe kjo është ajo që ne kremtojmë në Rrëshajët: ky Shpirt i Perëndisë që është në ne dridhet në praninë e tij: ai hyn në rezonancë me të. Dhe kjo është arsyeja pse psalmisti mund të thotë: “Gëzoftë Perëndia në veprat e tij! ... Unë gëzohem te Zoti”.
    Së fundi, dhe kjo është shumë e rëndësishme: dihet mirë se në Izrael çdo reflektim mbi Krijimin bie në këndvështrimin e Besëlidhjes: Izraeli fillimisht përjetoi veprën e çlirimit të Zotit dhe vetëm më pas meditoi Krijimin nën dritën e kësaj përvoje. Në këtë psalm specifik, kemi gjurmë të kësaj gjëje:
    Para së gjithash, emri i Zotit i përdorur këtu është emri i famshëm me katër shkronja, YHVH, të cilin ne e përkthejmë Zot, që është zbulesa pikërisht e Perëndisë së Besëlidhjes.
    Atëherë dëgjuat pikërisht tani shprehjen “Zot, Perëndia im, je kaq i madh! Shprehja "Zoti im" me posesivin është gjithmonë një kujtim i Besëlidhjes pasi plani i Zotit në këtë Besëlidhje ishte shprehur saktësisht në formulën "Ti do të jesh populli im dhe unë do të jem Zoti yt". Ky premtim, është në dhuratën e Shpirtit “për çdo qenie prej mishi”, siç thotë profeti Joel (3,1) se është përmbushur. Që tani e tutje, çdo njeri ftohet të marrë dhuratën e Shpirtit për t'u bërë me të vërtetë një bir i Perëndisë.

  3. #163
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E RRËSHAJËVE VITI C

    MË 5 – 6 – 2022.

    UNGJILLI: Gj. 14, 15-16. 23b-26


    15. “Nëse më doni,
    do t’i mbani urdhërimet e mia.
    16. Edhe unë do t’i lutem Atit
    dhe Ai do t’ju japë një Mbrojtës tjetër,
    që të jetë me ju përgjithmonë:
    23. “Nëse ndokush më do,
    ai do të ma mbajë fjalën,
    Ati im do ta dojë,
    tek ai do të vijmë
    dhe tek ai do të banojmë.
    24. Kush nuk më do,
    nuk i mban fjalët e mia.
    E fjala që po dëgjoni, nuk është imja,
    por është e Atij, që më dërgoi, ‑ e Atit.
    25. Këto fjalë jua thashë
    ndërsa banova me ju.
    26. E Shpirti Shenjt ‑ Mbrojtës,
    të cilin do t’jua dërgojë Ati në Emër tim,
    Ai do t’jua mësojë të gjitha
    dhe do t’ju përkujtojë gjithçka [unë] ju thashë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA



    KUR DASHURIA E ZOTIT PUSHTON ZEMRAT E NJERËZVE

    Ne e njohim mirë këtë Ungjill, por sigurisht që sot merr një dritë të re falë teksteve të tjera që na ofrohen për festën e Rrëshajëve. Për shembull, është interesante që, për festën e dhuratës së Shpirtit, ungjilli që na propozohet na flet vetëm për dashurinë! Shpesh ne tundohemi të mendojmë për Shpirtin Shenjt për sa i përket frymëzimit, ideve, aftësive dalluese, inteligjencës në një farë mënyre; Jezusi na thotë këtu: Shpirti i Hyjit është krejt tjetër gjë, është Dashuria e personifikuar; nuk është çudi, do të themi, pasi, siç thotë Shën Gjoni: "Zoti është dashuri".
    Kjo do të thotë se, në mëngjesin e Rrëshajëve, në Jeruzalem, kur dishepujt u mbushën me Shpirtin Shenjt, ishte pikërisht dashuria që është në Perëndinë që i pushtoi ata. Po kështu, edhe për ne, të pagëzuar, të konfirmuar, aftësia jonë për dashuri është banuar nga vetë dashuria e Zotit.
    "Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheu",
    thotë Psalmi 104 i kësaj feste të dhuratës së Shpirtit: me të vërtetë, të krijuar sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë, të thirrur për t'i ngjasuar atij gjithnjë e më shumë, ne jemi vazhdimisht në procesin e të qenit brumosur prej tij në imazhin e tij; shikoni poçarin që i jep formë vazos së tij, ajo rafinohet gjithnjë e më shumë në duart e mjeshtrit... Ne jemi kjo qeramikë në duart e Zotit: ngjashmëria jonë me të bëhet gjithnjë më e rafinuar, më shumë kur lejojmë Shpirtin të veprojë e duan që ai të na transformojë.
    Në pjesën nga letra drejtuar Romakëve që lexojmë për këtë festë të Rrëshajëve, është më tepër një çështje e marrëdhënies sonë me Perëndinë; mund të përmblidhej me frazën: ne nuk jemi më skllevër, ne jemi fëmijë të Zotit. Në këtë Ungjill, Jezusi bën lidhjen midis marrëdhënies sonë me Zotin dhe marrëdhënies sonë me vëllezërit tanë:
    "Nëse më doni, do t'u qëndroni besnik urdhërimeve të mia",
    dhe urdhërimi i tij, ne e dimë mirë se çfarë është:
    " Sikurse unë ju desha ju, duajeni edhe ju njëri‑tjetrin! (Gj. 13,34);
    dhe mund të mendojmë se kjo shprehje i referohet larjes së këmbëve, domethënë një qëndrimi të vendosur shërbimi.
    Kështu ne mund të përkthejmë atë fjali:
    "Nëse më doni, do t'u qëndroni besnik urdhërimeve të mia",
    kështu "Nëse më doni, do ta vini veten në shërbim të njëri-tjetrit".
    Dashuria për Perëndinë dhe dashuria për vëllezërit janë të pandashme, aq të pandashme saqë nga cilësia e shërbimit tonë ndaj vëllezërve tanë mund të gjykojmë cilësinë e dashurisë sonë për Perëndinë. Pra, mund ta kthejmë mbrapsht fjalinë:
    “Nëse më doni, do t’u qëndroni besnik urdhërimeve të mia”,
    kështu: “Nëse nuk viheni në shërbim të vëllezërve të tu, mos pretendoni se më doni”!
    Pak më tutje, Jezusi merr një shprehje krejtësisht të ngjashme, por e zhvillon më tej:
    «“Nëse ndokush më do, ai do të ma mbajë fjalën, Ati im do ta dojë, tek ai do të vijmë dhe tek ai do të banojmë (v.23).
    Kjo, padyshim, nuk do të thotë se Ati ynë qiellor nuk do të mund të na dojë nëse nuk e vëmë veten në shërbim të vëllezërve tanë! Në Zot, nuk ka pazare, nuk ka kushte! Përkundrazi, karakteristikë e mëshirës është t'i afrohemi edhe më shumë nevojtarit duke qenë të bindur se edhe ne jemi nevojtarë përsa i përket dashurisë dhe shërbimit ndaj të tjerëve.



    ÇDO ART MËSOHET DUKE E PRAKTIKUAR.

    Por ajo që do të thotë kjo fjali është diçka që ne e dimë mirë: aftësia për të dashur është një art dhe çdo art mësohet duke e praktikuar! Dashuria e Atit është e pamasë, e pafund; është aftësia jonë për ta pranuar këtë dashuri që është e kufizuar dhe rritet ndërsa e ushtrojmë atë. Këtë mund ta përkthejmë: “Nëse dikush më do, do ta vërë veten në shërbim të të tjerëve. Dhe pak nga pak zemra e tij do të zgjerohet dhe dashuria për Zotin do ta pushtojë gjithnjë e më shumë dhe ai do të jetë në gjendje t'u shërbejë të tjerëve edhe më mirë... e kështu me radhë deri në pafundësi... » Deri në pafundësi në kuptimin e vërtetë të fjalës .
    Së fundi, të kthehemi te fjala “Mbrojtës”: është e vërtetë që kemi nevojë për një Mbrojtës... por jo para Zotit, sigurisht! Shën Pali na tha mirë në letrën drejtuar Romakëve (që është leximi ynë i dytë i kësaj feste): “Ju veç nuk e keni marrë shpirtin që bën robër në mënyrë që përsëri të trembeni, por keni marrë Shpirtin që ju bën bij të adoptimit, në saje të të cilit ne thërrasim: Abba! O Atë! Vetë Shpirti Shenjt dëshmon bashkë me shpirtin tonë se jemi fëmijët e Hyjit" (Rm 8,15v). Pra, ne nuk kemi më frikë nga Zoti, nuk kemi nevojë për një Mbrojtës para tij. Por atëherë para kujt?
    Jezusi tha mirë: “Unë do t'i lutem Atit dhe ai do t'ju japë një avokat tjetër që do të jetë me ju përgjithmonë». Po, ne kemi nevojë për një mbrojtës, një avokat që të na mbrojë: por është përballë vetes sonë, përballë hezitimit tonë për të vënë veten në shërbim të të tjerëve, përballë ndrojtjes sonë të llojit: “As dyqind denarë bukë …nuk do të dilnin mjaft për t’i dhënë secilit nga një grimë”, ose “ “Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!” (Lk. 9,13);
    Ose: ““Këtu është një djalosh që ka pesë bukë elbi dhe dy peshq të vegjël. Por, çka janë këto për kaq njerëz?” (Gj 6, 9).
    Ne kemi vërtet nevojë për këtë Mbrojtës që do të mbrojë vazhdimisht në ne kauzën e të tjerëve. Dhe duke e bërë këtë, në fakt jemi ne që ai do të mbrojë, sepse lumturia jonë e vërtetë është të lëmë veten të formohemi çdo ditë nga “poçari” sipas imazhit të tij.

  4. #164
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    FESTA E TRINISË SË SHENJTË VITI C.

    MË 12-6-2022.

    LEX. I PARË: Fu, 8, 22-31.


    22 Zoti më kishte që në fillim të udhëve të veta,
    që në fillim, para se të krijonte ndonjë gjë.
    23 Kam qenë shuguruar prej amshimit,
    që në kohët më të lashta, para se të krijohej toka.
    24 Ende nuk ishin humnerat e unë isha e ngjizur,
    ende nuk ishin burimet e ujërave të shumta,
    25 para se të viheshin themelet e maleve,
    para se të ishin kodrat, unë linda.
    26 Ende nuk e kishte krijuar tokën as fushat,
    as elementet e para të pluhurit të tokës.
    27 Kur i ujdisi qiejt, unë isha pranë,
    kur hoqi një rreth, ligj të sigurt, rrethues të humnerës,
    28 kur në lartësi i dendi retë,
    kur i bëri të fuqishme burimet e humnerës
    29 kur ia vuri kufirin rrethues detit
    dhe ujërave që të mos i kalojnë kufijtë e vet,
    kur tokës ia qiti themelet,
    30 unë isha pranë si kryemjeshtër:
    kënaqësia e tij për çdo ditë,
    duke luajtur pranë tij gjithë kohën,
    31 duke luajtur mbi globin tokësor:
    kënaqja ime është të jem me bijtë e njerëzve.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    “SA TË SHUMTA JANË VEPRAT E TUA: TË GJITHA I KE BËRË ME URTI TË MADHE”.


    Për njerëzit e Biblës, nuk ka dyshim se Zoti e udhëheq botën me mençuri!
    "Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua! Të gjitha i ke bërë me urti të madhe",
    thotë Psalmi 104, 24 të cilin e kënduam për Rrëshajët. Madje kjo është kaq e qartë se kjo pjesë e leximit të parë për festën e Trinisë së shenjtë vazhdon e përfundon duke shkruar fjalime të tëra për këtë temë. Teksti që komentojmë është një predikim i vërtetë me temën: “Vëllezërit e mi, mos e bëni jetën tuaj në shtigje të rreme. Vetëm Zoti e di se çfarë është e mirë për njeriun. Në përputhje me rendin e gjërave që ai ka vendosur që nga origjina e botës, kjo është mënyra e vetme për të qenë të lumtur”.
    Për t'i dhënë më shumë peshë predikimit të tij, autori bën që urtia të flasë sikur të ishte një person. Por le të mos bëjmë një gabim: kjo është vetëm një mjet letrar; prova eshte se ne kapitullin tjeter flet edhe "Zonja Marrëzi" (Fu. 9,13).
    Për momentin, pra, është Zonja Urtësia ajo që na paraqitet dhe mesaxhi i parë që na jepet është se ajo nuk flet vetëm për veten... flet për veten vetëm në funksion të Zotit, sikur të ishin të pandarë.
    “Zoti më kishte që në fillim të udhëve të veta, që në fillim, para se të krijonte ndonjë gjë... Kam qenë shuguruar prej amshimit, që në kohët më të lashta, para se të krijohej toka... kur në lartësi i dendi retë, kur i bëri të fuqishme burimet e humnerës... unë isha pranë si kryemjeshtër".
    Pra, midis Zotit dhe Urtësisë ekziston një marrëdhënie shumë e ngushtë... Besimi hebre në të vetmin Zot nuk e parashikoi kurrë një Zot-Trinitet: por duket këtu se, pa braktisur besimin në një Hyj unik, besimtari ndjen se brenda vetë zemrës së Zotit të vetëm, ka një mister dialogu dhe bashkimi.
    Vërejtje e dytë: “PARA” është një fjalë që del shumë shpesh në këtë pasazh! “para se të krijonte ndonjë gjë... para se të krijohej toka... para se të viheshin themelet e maleve... para se të ishin kodrat, unë linda... para shekujve u formova... që në fillim, para shfaqjes së tokës... Kur humnerat NUK ekzistonin ENDE, unë linda, kur nuk ishin burimet që burojnë… Para se të vendoseshin malet,... para kodrave të linda... para se Zoti të bënte tokën dhe hapësirën, elementët parësorë të botës. Kur ai vendosi qiejt, UNË ISHA ATJE...”
    Është e qartë: lajtmotivi është i mirë: 'Isha aty nga përjetësia, para çdo krijimi'... Prandaj, ekziston një këmbëngulje shumë e fortë për anterioritetin e asaj që quhet Urtësi në lidhje me të gjithë krijimin.
    Vërejtje e tretë, Urtia luan një rol në Krijim: “Unë isha atje… kur ai (Zoti) vendosi kufijtë e tij në det, në mënyrë që ujërat të mos mund të shkelin urdhrin e tij, kur ai vendosi themelet e tokës".
    Për një vepër kaq të bukur sa që shkakton gëzim të vërtetë: “Kënaqësia e tij për çdo ditë, duke luajtur pranë tij gjithë kohën, duke luajtur mbi globin tokësor: kënaqja ime është të jem me bijtë e njerëzve”.
    [/SIZE][/B]


    NJË MISTER DASHURIE...

    Urtia është me Zotin, pranë Zotit dhe "ajo gjen kënaqësinë e saj" me Zotin, duke qenë pranë Zotit... ajo është me ne... dhe "e gjen kënaqësinë e saj" me ne. Ne dëgjojmë këtu një jehonë të refrenit nga Zanafilla: "Perëndia e pa që ishte mirë". Aq më tepër, në ditën e gjashtë, menjëherë pas krijimit të njeriut që ishte si kurorëzimi i gjithë punës së tij: “Hyji shikoi gjithçka kishte bërë dhe, ja, ishin shumë të mira!" (Zn 1,31).
    Si rezultat, ky tekst na zbulon një aspekt të veçantë dhe jashtëzakonisht pozitiv të besimit të Izraelit: Urtësia e përjetshme kryesonte të gjithë veprën e Krijimit: këmbëngulja e tekstit është shumë e fortë për këtë; dy gjëra mund të nxirren nga kjo: Së pari, që nga agimi i botës, njerëzimi dhe kozmosi janë larë me Urtësinë e Zotit. Së dyti, bota e krijuar nuk është për rrjedhojë e çrregullt pasi Urtia është mjeshtër-ndërtuesi i saj. Kjo duhet të na detyrojë të mos humbasim kurrë besimin. Së fundi, është vërtet çmenduri e besimit të guxosh të besosh se Zoti është vazhdimisht i pranishëm në jetën e njerëzve, dhe aq më tepër që ai gjen kënaqësitë e tij në shoqërinë tonë... Është çmenduri, por fakti është aty: nëse Zoti vazhdon pa u lodhur të propozojë Besëlidhjen e tij të dashurisë, në të vërtetë është sepse ai “gjen kënaqësinë e tij ditë pas dite me fëmijët e njerëzve”. Mbetet një pyetje: pse na ofrohet ky tekst për festën e Trinitetit? Asnjë herë nuk gjendet fjala “Trinitet” në këto rreshta, apo edhe fjalët Atë, Bir dhe Shpirt.
    Për sa i përket Librit të Fjalëve të Urta, kjo nuk është për t'u habitur, pasi kur u shkrua, nuk bëhej fjalë për Trinitetin: jo vetëm që fjala nuk ekzistonte, por vetë ideja e Trinitetit nuk preku askënd. Në fillim, për Popullin e Zgjedhur, urgjenca e parë ishte të lidheshin me Zotin Një; pra lufta e ashpër e të gjithë profetëve kundër idhujtarisë dhe politeizmit, sepse thirrja e këtij populli ishte pikërisht që ai të ishte dëshmitar të një Zoti unik; le të mos harrojmë këtë fjali nga libri i Ligjit të Përtërirë: “Ju është dhënë të shihni, që të dini se Zoti është Perëndia; nuk ka tjetër veç tij”.
    Hapi i parë, pra, për të zbuluar se Zoti është NJË, ishte që të mos bëhej fjalë për disa persona hyjnorë! Vetëm më vonë besimtarët do të mësojnë se ky Zot unik nuk është i vetmuar, ai është Triniteti. Ky mister i jetës trinitare filloi të parashikohej vetëm në meditimin e Bersëlidhjes së Re, pas ringjalljes së Krishtit. Në atë kohë, kur Apostujt dhe shkrimtarët e Besëlidhjes së Re filluan ta shihnin këtë mister, ata filluan të shqyrtonin Shkrimet dhe kështu bënë atë që quhet rilexim; dhe në veçanti, ata rilexojnë rreshtat që sapo kemi dëgjuar dhe që flasin për Urtësinë e Perëndisë dhe lexojnë në to personin e Krishtit.
    Shën Gjoni, për shembull, do të shkruajë: “Në fillim ishte Fjala e Fjala ishte në Hyjin e Fjala ishte Hyj” (Gj. 1,1).
    Dhe ju e dini sa shumë thotë kjo shprehje në greqisht për një bashkësi shumë të thellë, një dialog të pandërprerë dashurie. Libri i Fjalëve të Urta nuk ishte ende aty. Ireneu dhe Teofili i Antiokisë e identifikuan Urtësinë me Shpirtin, ndërsa Origjeni me Birin. Është ky interpretimi i dytë që më në fund u ruajt nga teologjia.

  5. #165
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    TRINIA E SH. VITI C

    MË 12-6-2022.

    PS. 8, 4-9.


    4 Kur e sodis qiellin ‑ veprën e gishtave të tu,
    hënën e yjet që ti i vendose,
    5 çka është atëherë njeriu që ta kujtosh,
    biri i Adamit që të përkujdesesh për të?
    6 E pra, e bëre pak më të vogël se engjëjt,
    e kurorëzove me lavdi e shkëlqim,
    7 i dhe pushtet mbi veprat e duarve të tua.
    Gjithçka vure nën këmbët e tija:
    8 delet e kafshët të gjitha,
    për më tepër edhe egërsirat e fushës,
    9 shpëndët e ajrit dhe peshqit e detit,
    të gjitha që përshkojnë udhët e detit!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    BRENDA IMENSITETIT TË BOTËS.

    “ Kur e sodis qiellin ‑ veprën e gishtave të tu, hënën e yjet që ti i vendose”.
    Ndoshta jemi në kuadrin e një feste gjatë natës; një hipotezë krejtësisht e besueshme, pasi profeti Isaia nganjëherë aludon për festimet e natës, për shembull kur thotë:
    "Kurse ju do të këndoni
    porsi natën e kremtimit të Festës,
    me gëzim të zemrës,
    porsi ai që, me zë të fyellit
    shtegton në ndjesë në malin e Zotit,
    në Qetën e Izraelit" (Is 30,29).
    Pra mund të imagjinohet se jemi në një mbrëmje vere, në Jerusalem, gjatë një pelegrinazhi, një festë nën yje.
    Ne nuk e kemi lexuar të gjithë këtë psalm, por nëse i referohemi Biblës sonë, ajo që është e dukshme kur lexojmë këtë psalm, është se fjalia e parë dhe e fundit janë saktësisht të njëjta!:
    “O Zot, Zoti ynë, sa i mrekullueshëm është Emri yt mbi mbarë dheun!"
    Pra, nuk ka nevojë të kërkojmë më tej për temën e këtij psalmi: ai është një himn për madhështinë e Perëndisë! Për më tepër, le të vërejmë se emri i përdorur për Zotin këtu është edhe një herë emri i Besëlidhjes, katër shkronjat e famshme, YHVH, emri më i Shenjtë që nuk shqiptohet kurrë: prandaj, edhe nëse fjala “Besëlidhje” nuk përdoret as një herë, ajo nënkuptohet: janë njerëzit e Besëlidhjes që flasin këtu.
    Le të kthehemi te kjo fjali që përsëritet në fillim dhe në fund:
    “O Zot, Zoti ynë, sa i mrekullueshëm është Emri yt mbi mbarë dheun!".
    Pra, ne kemi këtu një simetri të përsosur... Çfarë kornizon? Një meditim mbi njeriun. Ky ndërtim është shumë interesant. Në të njëjtën kohë, njeriu është me të vërtetë në qendër të krijimit, dhe në të njëjtën kohë gjithçka, duke përfshirë edhe njeriun, është e lidhur me Zotin: Vetë Zoti vepron dhe njeriu sodit... Gjithçka është "vepër e gishtave të Zotit", gjithcka eshte "pune e duarve të Zotit... Ai i nguli sytë yjeve... Ai mendon për njeriun, ai kujdeset për të, ai e kurorëzon me lavdi e nder, ai e vendos mbi veprën e duarve të tij, e vendos gjithçka nën këmbët e tij.
    "Kurora" e njeriut është pikërisht kozmosi: dhe sigurisht që nuk është rastësi që psalmi është ndërtuar në atë mënyrë që numërimi i veprave të krijuara nga Zoti janë si një kornizë brenda të cilës është njeriu. Mund të thuhet se të gjitha gjera të krijuara formojnë si një “Kurorë” për njeriun. Nëse marrim strukturën e përgjithshme të këtij psalmi, ai shfaqet si rrathë koncentrikë me në qendër njeriun: "Çka është atëherë njeriu që ta kujtosh, biri i Adamit që të përkujdesesh për të? E pra, e bëre pak më të vogël se engjëjt, e kurorëzove me lavdi e shkëlqim, i dhe pushtet mbi veprat e duarve të tua. Gjithçka vure nën këmbët e tij”...
    Pastaj një rreth i parë, krijimi: nga të dyja anët vargje për njeriun: nga njëra anë qielli me yje, dhe hëna... nga ana tjetër të gjitha qeniet e gjalla: tufa, kafshë të egra, zogj, peshq... Pastaj rrethi i dytë: përsëritet fraza e famshme: njeriu sodit mbretin e vërtetë të Krijimit: "O Zot, Zoti ynë, sa i mrekullueshëm është Emri yt mbi mbarë dheun!"



    SHKELQIMI I ZOTIT, SHKELQIMI I NJERIUT


    Mbretërimi i Zotit shprehet tashmë me fjalën "i madh", një fjalë nga gjuha e oborrit mbretëror që thotë fuqia e mbretit fitimtar. Natyrisht thuhet edhe me fjalën “shkëlqim”. Ky mbret është fitimtar mbi kundërshtarin, mbi armikun, me sa duket, pa vështirësi, pasi tregohet kënaqësia e tij në mënyrën e “ferishteve e të foshnjave”...; (përkthimi i këtij vargu është shumë i debatuar... zgjedhet këtu përkthimin liturgjik, pasi është ky që dëgjojmë në meshë dhe është shumë sugjestiv): " Me madhëri e tejkalon edhe qiellin! Prej gojës së ferishteve e të foshnjave lavdinë e bëre gati kundër armiqve që t’i bësh të heshtin armiq e kryengritës” (v. 3-4).
    Ndoshta mund të kuptohet se deri në qiell arrinë lavdet e këngët e fëmjiëve që e shpallim shkëlqimin dhe madhërinë e kësaj mbretërie. Lavdet e këngët e fëmijëve janë një mburojë që shpëton kundër kundërshtarëve të mbretit: në përplasjen kundër kesaj mburojeje shkatërrohen ushtritë e armiqëve që, duke u revoltuar, me këtë revoltë anulojnë vetveten.
    Këtë mbretëri Zoti nuk e ruan për veten: meqë kurorëzon njeriun me radhë. Njeriu ka gjithashtu të drejtën e një fjalori mbretëror: njeriu është "mezi më pak se një zot"...ai është "kurorëzuar"...të gjitha gjërat janë "në këmbët e tij": ka imazhin e një froni mbretëror mbi të cilën Hyji e vuri njeriun: “Gjithçka vure nën këmbët e tija”. Për të thënë të njëjtën gjë, libri i Zanafillës kishte thënë se krijimi i njeriut ishte i fundit pas të gjitha gjërave të tjera, pas të gjitha qenieve të tjera të gjalla, për të treguar se njeriu ishte në krye; dhe më pas libri i Zanafillës kishte treguar përsëri se njeriu do të kishte dhënë një emër të gjitha krijesave, që është një shenjë epërsisë, mjeshtërisë... Në Krijim, thirrja e njeriut është me të vërtetë që njeriu të jetë Mbreti i Krijimit: për çiftin e parë njerëzor, Zotin. kishte thënë: “Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën dhe sundojeni atë! (Zn 1,28).
    Por le t’i rikthehemi fjalisë: “Kur e sodis qiellin ‑ veprën e gishtave të tu, hënën e yjet që ti i vendose, çka është atëherë njeriu që ta kujtosh, biri i Adamit që të përkujdesesh për të?” (v. 4-5).
    Pse të intereson njeriun? Është një mënyrë e bukur për të shprehur praninë e Zotit me njeriun, shqetësimin e Hyjit për jetën e tij.
    Natyrisht, një psalm i tillë nxjerr gëzimin e të jetuarit! Por mund të ketë ditë në jetën tonë kur kjo prani e Perëndisë me njeriun do të ndihet si e rëndë. Kjo është ajo që i ndodhi Jobit në një ditë vuajtjeje të madhe: ai ishte një besimtar i madh, një njeri lutës dhe e dinte përmendësh këtë psalm, me siguri; mirë, një ditë, në dëshpërimin e tij, i vjen keq që e këndoi me kaq entuziazëm këtë psalm, kur gjithçka po shkonte mirë: dhe shkon aq larg sa thotë: "Më lërë në paqe... pse interesohesh për mua?.. Pse vazhdon të kesh kujdes për mua?... Çfarë është një qenje i vdekshëm për ty që bëre një punë kaq të madhe për të, duke përqendruar vëmendjen tënde tek ai?” Atë ditë, besimi i tij pothuajse u thye; dhe disa prej nesh, shumë të provuar, e njohin dhjmbjen e kësaj sprove; por për ta, si për të gjithë ne, si për Jobin, Zoti shikon dhe vazhdon, çfarëdo që të ndodhë, "të kujdeset për njeriun".

  6. #166
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    TRINIA E SH. VITI C.

    MË 12 – 6 -2022.

    UNGJILLI: Gj. 16, 12 – 15:



    12 Kam edhe shumë të tjera për t’ju thënë
    por tani s’mund t’i kuptoni.
    13 E kur të vijë ai ‑ Shpirti i së Vërtetës ‑
    Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën.
    Ai s’do të flasë prej vetvetes,
    por do të flasë çka të dëgjojë
    dhe do t’ju zbulojë të ardhmen.
    14 Ai do të më lëvdojë,
    sepse do të marrë prej simes
    e do t’ju zbulojë juve.
    15 Gjithçka ka Ati, është imja.
    Prandaj edhe ju thashë:
    ‘Merr prej simes
    dhe do t’ju zbulojë juve’ ”.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    SHPIRTI I TË VËRTETËS DO T'JU UDHËZOJË TA NJHINI TËRË TË VËRTETËN.


    Përpara se të futemi në këtë tekst të Shën Gjonit, ne duhet më shumë se kurrë "të veshim zemrat tona" (siç tha Saint-Exupéry): në këtë mbrëmje të fundit të jetës së tij tokësore, Jezusi nuk përdor fjalën "Trinitet"; ai bën shumë më tepër dhe shumë më mirë: ai na fut në këtë mister të madh, në vetë intimitetin e Trinisë. Por për të perceptuar këtë mister dashurie dhe bashkimi, do të duhej të ishim në harmoni me të, ne vetë do të duhej të ishim zjarri përvëlues i dashurisë dhe bashkimit; por mjerisht, ne jemi të ngjashme më tepër me drurin shumë e gjelbër e vënë në kontakt me zjarrin: është shumë e vështirë ta bësh që "të marrë", të ndizet.
    Ajo që Jezusi po na thotë këtu, ndër të tjera, është se Shpirti Shejnt i Perëndisë, zjarri, do të hyjë në ne: ai do të vendoset në zemrën e drurit të gjelbër. Jemi ende në kontekstin e vaktit të fundit të Jezusit me dishepujt e tij, të Enjten e Madhe në mbrëmje: Jezusi i jep lamtumirën dhe përgatit dishepujt e tij për ngjarjet që do të pasojnë. Ai tregon maksimumin e misterit të tij, por ka gjëra që ende nuk mund t'i kuptojnë: "Kam edhe shumë të tjera për t’ju thënë por tani s’mund t’i kuptoni" (v.12).
    Historia e njerëzimit, si historia e çdo njeriu, është ajo e një udhëtimi të gjatë. Ndërsa ne, prindërit ose edukatorët, i shoqërojmë ata që na janë besuar në zgjimin e tyre progresiv, Zoti e shoqëron njerëzimin në rrugëtimin e tij të gjatë. Gjatë gjithë historisë biblike, Zoti ia ka shfaqur gradualisht veten popullit të tij: vetëm pak nga pak Populli i Zgjedhur ka braktisur besimet e tij pagane, spontane për të zbuluar gjithmonë pak më mirë fytyrën e vërtetë të Zotit. Por nuk ka arritur deri në fund: prova është vështirësia e vetë dishepujve të Jezusit për ta njohur atë si Mesia, aq i ndryshëm ishte ai nga portretet që i kishin bërë më parë.
    Dhe kjo rrugë e gjatë e zbulimit të Zotit nuk ka përfunduar ende, nuk do të përfundojë kurrë: do të vazhdojë deri në përmbushjen e planit të Zotit. Gjatë gjithë këtij udhëtimi, Shpirti i së vërtetës na shoqëron për të na udhëhequr drejt gjithë së vërtetës... E vërteta duket se është një nga fjalët kyçe të këtij teksti: të besosh atë që lexojmë, e vërteta është një qëllim dhe jo një arritje: Shpirti i së vërtetës "do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën"... Kjo duhet të na ndalojë të debatojmë për çështje teologjike... meqë askush nga ne nuk mund të pretendojë se zotëron të gjithë të vërtetën!
    Nga ana tjetër, nuk është e rendit intelektual, nuk është dije; pasi, në të njëjtin Ungjill të Gjonit, Jezusi thotë "Unë jam e Vërteta". Ndaj e kuptojmë se përse në tekstin e sotëm ai përdor disa herë foljen “njoh” ose një folje të ngjashme: “Ai do t’ju zbulojë të ardhmen. Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën... do të marrë prej simes e do t’ju zbulojë juve".



    JEMI FTUAR TË HYMË NË VETË INTIMITETIN E ZOTIT


    Në gjuhën biblike, ne e dimë se folja "njoh" nënkupton një përvojë jetësore dhe jo një njohuri intelektuale. Aq sa kjo fjalë "njoh" është ajo që përdoret për bashkimin bashkëshortor. Përvoja e dashurisë nuk mund të shpjegohet, ne vetëm mund ta jetojmë atë dhe të mrekullohemi me të.
    Shpirti do të banojë në ne, do të na depërtojë, do të na udhëheqë drejt Krishtit që është e Vërteta... atëherë, pak nga pak, zbulimi i misterit të Zotit nuk do të jetë më i jashtëm për ne: do të kemi një perceptim intim të tij. : këtu përsëri dëgjohet një jehonë të premtimeve të profetëve: "Dhe atëherë s’do të kenë nevojë ta mësojë njëri‑tjetrin e vëllai vëllanë: ‘Njihe Zotin!’, sepse të gjithë do të më njohin, prej më të voglit e deri në më të madhin ‑ thotë Zoti ‑ sepse do ta fal fajësinë e tyre e s’do ta kujtoj më mëkatin e tyre” (Jr. 31,34).
    I rikthehem fjalisë: “Kam edhe shumë të tjera për t’ju thënë, por tani s’mund t’i kuptoni". Pse apostujt nuk "kishin mundlsinë t'i kuptonin"? Sepse ata nuk e kishin marrë ende Shpirtin shenjt, duket. Kjo do të thotë që nëse vërtet duam të depërtojmë pak më thellë në njohjen e mistereve të Perëndisë, duhet të thërrasim me vendosmëri Shpirtin Shenjt.
    Vërejtja e fundit: "Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen".
    Do t'ju zbulojë të ardhmen, çfarë do të vijë.Nuk duhet të presim zbulesa në mënyrën e shikuesve... ka të bëjë me diçka shumë më të madhe: është projekti madhështor i Zotit që po realizohet në historinë njerëzore: atë që Pali i shenjtë e quan "misteri dashamirës", që është, pikërisht, hyrja e gjithë njerëzimit në jetën intime të Trinisë. “ Ai do të më lëvdojë, sepse do të marrë prej simes e do t’ju zbulojë juve".
    Ai do të marrë atë që vjen prej meje që ta njihni edhe ju: këtu përsëri, nuk bëhet fjalë për të na vendosur në një nivel intelektual: nuk janë idetë e Jezusit që ai do të na bëjë të kuptojmë. Është vetë përvoja e jetës së tij që ai do të na bëjë të rijetojmë nga ana jonë. Vetë udhëtimi i njeriut-Jezusit të jetuar me Shpirtin Shenjt bëhet i yni.
    Tundimet në shkretëtirë: është Shpirti i dashurisë që e lejon atë t'i kapërcejë ato; është ende Shpirti që e udhëheq atë në të gjithë misionin e tij, që i frymëzon fjalët dhe veprimet e tij... që i jep guximin e mrekullive... deri në guximin e fundit të braktisjes totale në Gjetsemanin. Kjo është e gjithë e vërteta e Krishtit, ajo drejt së cilës ne ecim përmes përvojës së jetës sonë. Është ky Shpirt që banon në ne tani dhe që nga ana e tij na jep të gjithëve guximin e misionit. Jemi larg njohurive intelektuale! Është pikërisht te përvoja e intimitetit të Zotit që ne jemi të ftuar...
    Në thelb, kur kremtojmë festën e Trinisë, nuk po soditim nga larg një mister të padepërtueshëm, ne tashmë po festojmë festën e madhe të fundit të kohëve: atë të hyrjes së njerëzimit në Shtëpinë e Zotit.


  7. #167
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    [B][SIZE=5]PËRGATITJA E LITURGJISË
    CORPUS D. VITI C
    MË 19 – 6 – 2022

    LEXIM[B][SIZE=3]I I PARË: Zn. 14,18-20


    18 Ndërkaq Melkizedeku, mbreti i Salemit, prifti i Hyjit tejet të Lartë ‑ i solli bukë e verë,
    19 e bekoi dhe tha: “Qoftë bekuar Abrami prej Hyjit tejet të Lartë,
    që krijoi qiellin e tokën!
    20 Qoftë bekuar Hyji tejet i Lartë
    që i lëshoi armiqtë e tu në duar të tua”!
    Abrami i dha të dhjetën e të gjithave.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    MELKIZEDEK.



    Melkizedek përmendet vetëm dy herë në Besëlidhjen e Vjetër, këtu në librin e Zanafillës dhe në Psalmin 110, që lexohet gjithashtu këtë të diel. Dy herë nuk është shumë, por, çuditërisht, ky personazh do të luante më vonë një rol të madh në mendjet e atyre që prisnin Mesinë dhe një rol shumë më të madh akoma për të krishterët. Prova është që u citua në një lutje eukaristike! Prandaj është me interes të madh për ne. (KANONI ROMAK: Hidhe shikimi tënd të ëmbël e plot mëshirë mbi këto dhurata dhe pranoji po ashtu si u denjove t'i pranoje dhuratat e shërbëtorit tënd Abelit të drejtë, flinë e Abrahamit, atit tonë në fe dhe atë që ta paraqiti Melkizedeku , kryeprifti yt, flinë e shenjtë, kushtin e panjollë). Dihet se Abrahami po kthehej nga një luftë fitimtare kur takoi Melkizedekun. Në fakt, festimet pas një fitoreje ushtarake ishin sigurisht të zakonshme dhe Bibla rrallë na tregon për to. Pse na përkujtohet kjo? Sigurisht sepse më vonë, ndoshta edhe shumë kohë pas ngjarjeve, u gjend në këtë histori një interes i veçantë.
    Le të fillohet duke kujtuar historinë: sapo ka shpërthyer një luftë në rajon; përplasen dy koalicione të vogla, pesë mbretër nga njëra anë, katër nga ana tjetër. Secila prej palëve ndërluftuese padyshim që u rrethua për betejë me më të mirët e trupave të tyre. Mbreti i Sodomës ishte një prej luftëtarëve. Le të specifikojmë menjëherë se as Melkizedeku dhe as Abrahami nuk ishin interesuar drejtpërdrejt në fillim.
    Por gjërat ndryshojnë: në fund të betejës, mbreti i Sodomës mposhtet; dhe ndër nënshtetasit e tij ishte Loti, nipi i Abrahamit, i cili u zu rob. Abrahami, i paralajmëruar, fluturon në ndihmë të nipit të tij dhe çliron Lotin dhe në të njëjtën kohë mbretin e Sodomës dhe nënshtetasit e tij. Në përputhje me zakonet e kohës, mbreti i Sodomës tani do të bëhet aleat i Abrahamit.
    Pikërisht atëherë ndërhyn Melkizedeku, emri i të cilit do të thotë "mbret i drejtësisë", ndoshta për një vakt të besëlidhjes, por autori i tekstit tonë nuk e specifikon atë, sepse, që nga ky moment, ai ndryshon temën: fokuson historinë e tij mbi karakterin e Melkisedekut dhe marrëdhënien e tij me Abrahamin.
    Dhe çfarë na thotë ai për Melkisedekun? Gjëra mjaft të pazakonta në Bibël: Së pari, ai nuk ka gjenealogji; së dyti, ai është edhe mbret edhe prift, diçka që për shumë shekuj të historisë së Izraelit nuk ishte menduar të ndodhte; së treti, ai është mbreti i Salemit: mendohet se ky mund të jetë qyteti që më vonë do të jetë Jerusalemi kur Davidi e pushtoi për ta bërë kryeqytetin e tij; së katërti, oferta e sjellë nga Melkizedeku përbëhet nga bukë dhe verë dhe jo nga kafshë për flijimin që do të ofrojë Abrahami si do të na tregohet në kapitullin 15; së pesti, Melkizedeku bekon Hyjin Më të Lartit dhe bekon Abrahamin në emrin e tij; së fundi, së gjashti, Abrahami i paguan të dhjetën (d.m.th. të dhjetën e plaçkës së tij të luftës) Melkisedekut; do të thotë se ai e njeh priftërinë e tij.
    Të gjitha këto detaje janë sigurisht me interes të madh për autorin tonë, i cili është dukshëm i lidhur me marrëdhënien midis pushtetit mbretëror dhe priftërisë: për shembull, kjo është hera e parë që fjala “prift” përdoret në Bibël; dhe, qartë, Melkizedeku i ka të gjitha karakteristikat e priftërinjve që kur ofron një flijim, që shpall një bekim në emër të "Më të Lartit Hyji që krijon qiejt dhe tokën" dhe që Abrahami i ofron atij të dhjetën: e dhjeta e pasurisë së tij.



    MELKIZEDEK, NJËKOHËSISHT MBRET DHE PRIFT!


    Vini re heshtjen absolute në këtë tekst mbi origjinën e Melkizedekut: ndërsa Bibla përgjithësisht i kushton shumë rëndësi gjenealogjisë, veçanërisht asaj të priftërinjve, për këtë prift, Melkizedek, për herën e parë në listë, nuk dihet asgjë për të... sikur nuk do të kishte kohë...
    Ja, pra, një prift i njohur si i tillë; kjo do të thotë se ka pasur një priftëri shumë kohë përpara institucionit ligjor të priftërisë në ligjin hebre, përpara se të vendosej që të gjithë priftërinjtë të merren nga fisi i Levit, i cili është i biri i Jakobit dhe për rrjedhojë stërnipi i Abrahamit. Në disa momente, kur Izraelitët ishin të pakënaqur me pushtetin e priftërinjve, ndoshta ishin shumë të lumtur t'u kujtonin se mund të kishin priftërinj që nuk e kishin prejardhjen nga Levi, kjo është ajo që quhej "të jesh prift sipas urdhrit të Melkisedekut" (d.m.th. në mënyrën e Melkizedekut).
    Aktualisht, asnjë ekzeget nuk mund të thotë me siguri se nga kush, kur dhe për çfarë qëllimi është shkruar ky tekst. A ishte fjala për legjitimimin e një priftërie të ndryshme dhe cilës? Ky tekst mund të datojë nga koha kur dinastia e Davidit dukej se ishte shuar përgjithmonë dhe kur u fillua të ishte parë një Mesi tjetër: jo më një mbret që rrjedh nga Davidi, por një prift, i aftë për t'u sjellë pasardhësve të Abrahamit bekimin e Hyjit më të Lartit. Pas kësaj do të ishin të kuptueshëm titujt e tij: “Mbret i drejtësisë dhe Mbret i paqes”.
    Më vonë, ju thashë në fillim, personazhi i Melkisedekut konsiderohej si paraardhës i Mesisë. Do ta shohim më mirë në Psalmin 110 që na propozon po kjo festë e Trupit dhe Gjakut të Krishtit.

    Së fundi, nuk do të hezitojmë në të ardhmen të theksojmë se Abrahami nuk ishte rrethprerë ende kur u bekua nga Melkizedeku: pasi riti i rrethprerjes nuk do t'i jepet Abrahamit deri më vonë, sipas librit të Zanafillës. Të krishterët, në veçanti, do të nxjerrin përfundimin se nuk është e nevojshme të jesh rrethprerë për t'u bekuar nga Perëndia. (Kujtojmë se kjo ishte një pyetje që u ngrit në bashkësitë e para të krishtera të përbëra nga hebrenj dhe johebrenj të synetuar).
    Sigurisht, një ofertë buke dhe verë, që vulos një vakt të besëlidhjes, ofruar nga duart e mbretit të drejtësisë dhe paqes, mbretit të vërtetë, priftit të vërtetë të Perëndisë Më të Lartit... ne të krishterët e njohim gjestin e Krishtit: dhe atje ne zbulojmë vazhdimësinë e projektit të Zotit. Në çdo Eukaristi, ne përsërisim gjestin e Melkisedekut që shoqëron ofrimin e bukës dhe verës me fjalët "I bekuar je ti, Perëndi i gjithësisë, që jep këtë bukë dhe këtë verë...”.
    Jemi në kapitullin 14 të librit të Zanafillës: Perëndia i Melkisedekut quhet “Hyji Më i Larti, Krijuesi i qiellit dhe i tokës”, pikërisht si Hyji i Abrahamit. Por kapitujt 12-13 dhe 15, të cilët janë kapitujt kryesorë në historinë e Abrahamit, nuk përdorin të njëjtin emër! Ata e quajnë atë "ZOT" (d.m.th. përdorin tetragrami YHVH). A është pra kapitulli 14 i një origjine të ndryshme nga kapitujt që e rrethojnë?
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 16-06-2022 më 03:13

  8. #168
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    CORPUS D. VITI C.

    MË 19-6-2022.


    PS. 110, 1 – 4.



    1.I tha Zoti Zotit tim: “Rri në të djathtën time,
    derisa t’i vë armiqtë e tu shtrojë për këmbët e tua”!
    2. Skeptrin e pushtetit tënd Zoti do ta shtrijë nga Sioni:
    sundo mes armiqve të tu!
    3. Ty të përket më i larti pushtet
    në ditën e fuqisë sate
    në shkëlqime të shenjta
    nga kraharori para Yllit të Dritës
    unë të linda.
    4. Zoti u përbetua, assesi s’do të pendohet:
    “Ti je prift për amshim
    në mënyrën e Melkizedekut”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.



    KURORËZIMI I MBRETIT TË RI
    .


    Disa nga këto fraza i drejtohen mbretit të ri të Jeruzalemit në ditën e kurorëzimit të tij. Prandaj duhet të tregohet diçka për ceremoninë e kurorëzimit. Ky ritual mund të kuptohet më mirë nëse e dimë se, në mënyrë implicite, pas çdo ceremonie kurorëzimi të një mbreti në Jerusalem, rinovohej pritshmëria e Mesisë: Zoti, le të kujtojmë këtë, i premtoi Davidit se dinastia e tij do të ishte e përjetshme dhe, që për këtë premtim, Populli Izraelit do tò ishte duke pritur mbretin ideal që sigurisht duhej të vinte, atë që quhej Mesia. Prandaj, me çdo kurorëzim të një mbreti të ri, në Jerusalem, shpresohej që ai do të ishte ky Mesi i premtuar dhe i pritur. Ceremonia zhvilluhej në dy faza: faza e parë në tempullin në Jerusalem, pastaj brenda pallatit mbretëror në dhomën e fronit.
    Në tempull, së pari: mbërrinte mbreti, i shoqëruar nga rojat mbretërore; pastaj një profet vendoste diademën në kokë (termi teknik është: ai "e imponon" diademën mbi të). Ai gjithashtu ia jepte atij një rrotull (që quhej "dëshmitë") që ishte statuti i Besëlidhjes së lidhur nga Perëndia me pasardhësit e Davidit; ky statut përmbante formulën që recitohej për çdo mbret: "Ti je biri im, sot të kam lindur"... dhe përsëri: "Më kërko dhe do t'ju jap kombet si trashëgim": Sipas këtij statuti shpallej edhe emri i tij i ri (krh Is. 9,5). Ende në tempull, prifti jepte "vajosjen" mbi të. Ceremonia në tempull përfundonte me një brohoritje, një zhurmë të madhe e quajtur "Terouah": të gjithë ata që merrnin pjesë në ceremoni bërtitnin: "filani është mbreti", në një koncert duartrokitjesh, nën tingujt e borisë dhe borive. "Terouah", në realitet, ishte një thirrje për beteje, thirrja që ndërrohej në një ovacion për mbretin e ri: ishte mbreti-komandant në luftën ai që vlerësohej.
    Më pas të gjithë së bashku shkonin në procesion drejt Pallatit. Pjesëmarrësit në kortezhin brohoritnin më një zë gjithmonë më të fortë. Gjatë rrugës, mbreti do të ndalohej për të pirë nga një burim, simbol i jetës së re që i ishte dhënë dhe i forcës me të cilën ishte veshur tani për të triumfuar mbi armiqtë e tij.
    Në Pallat, në dhomën e fronit, zhvillohej pjesa e dytë e ceremonisë: procesioni mbretëror, që vinte nga tempulli, hynte në dhomën e fronit. Psalmi i sotëm fillon këtu: një profet fliste në emër të Zotit, duke përdorur formulën solemne: "Orakulli i Zotit"; dhe pastaj ai e ftonte mbretin e ri të ngjiste shkallët e fronit dhe të ulej. Në Bibël, gjejmë shprehjen: "Të ulesh në fronin e mbretërve" që do të thotë "të mbretërosh". Në shkallët e fronit, ishin gdhendur ose skulptuar luftëtarët e armiqve të lidhur me zinxhirë: prandaj, gjatë ngjitjes së shkallëve, mbreti do të vendoste këmbën mbi zverkun e këtyre ushtarëve të mposhtur; ky gjest i fitores ishte parathënia e fitoreve të tij të ardhshme; ky është kuptimi i strofës së parë të psalmit: "I tha Zoti zotit tim: “Rri në të djathtën time", Orakulli i Zotit për zotërinë tim" (në të duhet të lexohet: "Fjala e Zotit për mbretin e ri"): "Rri në të djathtën time, derisa t’i vë armiqtë e tu shtrojë për këmbët e tua”!
    Mbetet shprehja "në të djathtën time"... por është Zoti ai që flet me gojën e profetit: në fillim, kjo korrespondon me një fakt shumë konkret topografik: në Jeruzalem, pallati i Solomonit ndodhej në jug të tempullit. (prandaj në të djathtë të tempullit, nëse jemi me pamje nga lindja); gjithçka shpjegohet: Zoti është i vendosur në fron në mënyrë të padukshme mbi Arkën në Tempull dhe mbreti i ulur në fronin e tij do të jetë në të djathtën e tij.
    Pastaj profeti i jepte skeptrin mbretit të ri; dhe kjo është strofa e dytë: “Skeptrin e pushtetit tënd Zoti do ta shtrijë nga Sioni: sundo mes armiqve të tu!". Kuptohet: Në Sion, në Jeruzalem, Zoti të jep skeptrin e forcës sate; domino mbi armiqtë të tu. Kjo dorëzim i skeptrit ishte simbol i misionit që i ishte besuar mbretit. Ai do të mbizotërojë mbi armiqtë e tij, për të mbrojtur popullin e tij.
    Tani e tutje ai është pjesë e zinxhirit të gjatë të mbretërve që rrjedhnin nga Davidi: ai ishte nga ana e tij bartësi i premtimit që i ishte bërë Davidit; ne nuk harrojmë se ai është vetëm një njeri i vdekshëm, por ai bëhet bartës i një fati të përjetshëm, sepse plani i Zotit është i përjetshëm. Ky është ndoshta kuptimi i strofës së mëposhtme disi të errët: "Ty të përket më i larti pushtet në ditën e fuqisë sate " (domethënë dita e kurorëzimit)", "në shkëlqime të shenjta" (kuptohet, ti je një princ, i verbuar nga shenjtëria, je i veshur me shenjtërinë e Zotit dhe prandaj me pavdekësinë e tij)... "nga kraharori para Yllit të Dritës unë të linda". “Si vesa që lind nga agimi, unë të kam lindur": mënyrë për të thënë se ai si mbret ishte parashikuar nga Zoti që në agim të botës. Mbreti njerëzor mbetet i vdekshëm, por, në besimin e Izraelit, linja e Davidit, e parashikuar nga gjithë përjetësia, është e pavdekshme.
    Në të njëjtin kuptim, strofa e mëposhtme përdor shprehjen "për amshim":"Ti je prift për amshim"... mbreti i ardhshëm (domethënë Mesia) do të jetë njëkohësisht mbret dhe prift, siç ishte Melkizedeku; ai do të jetë një prift, domethënë një ndërmjetës midis Perëndisë dhe popullit të tij. Këtu kemi prova se, në shekujt e fundit të historisë biblike, Mesia mendohej të ishte prift. Së fundi, psalmi specifikon: prift "sipas urdhrit të Melkisedekut"; kishte vërtet një problem: nuk mund të jesh prift nëse nuk vjen nga fisi i Levit; është ligji; por si mund të pajtohet ky Ligj me premtimin se Mesia do të jetë një mbret me prejardhje nga Davidi, i cili është nga fisi i Judës dhe jo i Levit? Psalmi 110 jep përgjigjen: ai do të jetë prift, po, por në mënyrën e Melkisedekut, këtij mbreti të Salemit, mbret dhe prift shumë kohë përpara se të ekzistonte fisi i Levit.
    Le ta themi shkurtimisht, Psalmi 110 tregon një kurorëzim, por kjo nuk do të thotë se ai u këndua për një kurorëzim të vërtetë: ajo që është e sigurt është se ai u këndua në Jerusalem, gjatë festës së famshme të Tabernakujve për të kujtuar premtimet mesianike të Perëndisë. Duke evokuar një skenë kurorëzimi, janë këto premtime, në realitet, që evokohen për të ruajtur shpresën e njerëzve.
    Duke rilexuar këtë psalm, Besëlidhja e Re zbuloi në të një thellësi të re: Jezu Krishti është me të vërtetë ky prift "për amshim", i ngjizur nga përjetësia, ndërmjetësi i Besëlidhjes përfundimtare dhe mbi të gjitha ai fiton mbi armikun më të keq të njeriut, vdekje, me ringjalljen e tij. Shën Pali thotë në letrën e parë drejtuar Korintasve: “Armiku i fundit që do të shkatërrohet është vdekja, sepse ai ka vënë gjithçka nën këmbët e tij”.

  9. #169
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    CORPUS D. VITI C.

    MË 19 – 6 – 2022.


    UNGJILLI: Lk. 9, 11-17.


    11 Por, kur e mori vesh populli, iu vu mbrapa. Ai i pranoi me njerëzi e u predikonte mbi Mbretërinë e Hyjit dhe i shëronte ata që kishin nevojë shërimi.
    12 Kur dita filloi të shkojë kah mbarimi, iu afruan të Dymbëdhjetët dhe i thanë: “Nise popullin të shkojë në fshatra e në katunde të rrethinës të gjejë strehim e ushqim, sepse këtu jemi në vend të shkretë.”
    13 “Jepuni ju të hanë!” ‑ u tha ai. Ata iu përgjigjën: “Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!”
    14 E ishin rreth pesë mijë burra. Atëherë u tha nxënësve të vet: “Vërini të rrinë në grupe nga pesëdhjetë vetë!”
    15 Bënë ashtu: i ulën të gjithë. 16 Ai i mori pesë bukët e dy peshqit, shikoi kah qielli, i bekoi dhe i ndau. Pastaj ua dha nxënësve t’ia vënë popullit përpara.
    17 Hëngrën të gjithë e u nginë. Prej çka u teproi çuan dymbëdhjetë shporta me copa.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    Për festën e Trupit dhe Gjakut të Krishtit, ne lexojmë historinë e një mrekullie dhe më saktë të mrekullisë së shumëzimit të bukëve: kjo zgjedhje mund të na habisë; duke dëgjuar këtë shprehje "Trupi dhe Gjaku i Krishtit", menjëherë në mendojmë për Eukaristinë... dhe, në shikim të parë, çfarë lidhje ka midis Eukaristisë dhe një mrekullie të shumëzimit të bukëve? Vetë Shën Luka, megjithatë, me siguri donte ta shënonte këtë lidhje, sepse ai përshkruan gjestet e Jezusit me vetë termat e liturgjisë eukaristike: "Ai i mori pesë bukët e dy peshqit, shikoi kah qielli, i bekoi dhe i ndau. Pastaj ua dha nxënësve t’ia vënë popullit përpara" (v. 16).
    Le të kthehemi te teksti, thjesht duke e ndjekur atë: fjalia e parë, së pari, "Ai i pranoi me njerëzi e u predikonte mbi Mbretërinë e Hyjit dhe i shëronte ata që kishin nevojë shërimi"(v.11). Ai shpalli mbretërimin e Zotit me fjalët dhe me veprat e tij. Shumëzimi i bukëve vjen menjëherë pas: prandaj është shkruar në këtë kontekst: shumëzimi i bukëve, gjithashtu, është mbretërimi i Perëndisë me vepra; të ushqesh të uriturin do të thotë të sjellësh mbretërinë e Perëndisë. (Ne e dimë se sa shumë i pëlqen Lukës të insistojë me koherencën e nevojshme midis fjalëve dhe veprimeve, midis besimit dhe jetës).
    “Kur dita filloi të shkojë kah mbarimi”: dishepujt janë të shqetësuar për këta njerëz që do ta lënë veten jashtë, në atë fushë gjatë natës; me shumë mençuri ata sugjerojnë zgjidhjen: kjo turmë duhet të shpërndahet, të gjithë duhet të largohen; të jenë në gjendje të zgjidhin problemin e tyre të strehimit dhe të ushqimit; të gjejnë atë që u nevojitet atyre në zonë... me sa duket, sipas tekstit të Lukës, kjo gjë ishte e mundur.
    Por Jezusit nuk i pëlqen kjo zgjidhje e shpërndarjes: dikush mund të pyesë pse? Ndoshta Mbretërimi i Perëndisë që ai shpall, nuk përputhet me zgjidhjet e shpërndarjes? Mbretëria e Perëndisë është një mister me qellim dhe fuqi për të bashkuar njerëzit: dihet se ai nuk ishte dakord me një urti vetëm njerëzore të shprehur me fjalët “çdo njeri për vete”.
    Dhe Jezusi propozoi zgjidhjen e tij: "Jepuni ju të hanë!”; dishepujt duhet të kenë qenë pak të befasuar! Zgjidhja e tij ishte e lehtë për t'u thënë, por si ta bëjmë atë? Ata janë realistë: “Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!”. Kjo mund të jetë mirë për një familje, ndoshta, por për pesë mijë burra, është qesharake. Kanë të drejtë, njëqind herë të drejtë... në aspektin njerëzor. Megjithatë, nëse Jezusi u tha atyre këtë frazë mjaft befasuese, kjo nuk ishte për t'i vënë në siklet; Jezusi kurrë nuk kërkon të turpërojë askënd: ata e dinë mirë; nëse ai u thotë që ta ushqejnë vetë turmën, kjo është sepse ata kanë mjetet për ta bërë këtë.
    Kështu ata nxorën idenë e një zgjidhjeje të dytë: ne mund të "shkojmë të blejmë ushqim për të gjithë vetë". Tashmë është shumë më mirë; nuk është një zgjidhje shpërndarëse; dishepujt janë gati të veprojnë si kujdestarë, për të vënë veten në shërbim të kësaj turme. Por me sa duket kjo nuk i përshtatet ende: Jezusi nuk i lë të shkojnë në pazar. Natyrisht, ai ka një zgjidhje tjetër; ai nuk i qorton, ai thjesht u thotë: “Lërini të ulen në grupe prej pesëdhjetë”. Prandaj ai zgjedh zgjidhjen e mbledhjes; megjithatë, mund të vërejmë se nëse mbretërimi i Perëndisë është një tubim, nuk është një turmë e paqartë, është një tubim i organizuar; një bashkësi komunitetesh, një mbledhje e komuniteteve të veçanta, nëse preferohet.
    Ai “bekon” bukët: nuk është një rit magjik mbi bukë; është të njihet buka si dhuratë nga Zoti dhe t'i kërkohet Atij që dishepujt të dinë ta përdorë atë për shërbimin e të uriturve. Njohja e bukës si dhuratë nga Zoti është një program shumë i mirë; pikërisht ky është kuptimi i procesit të përgatitjes së dhuratave për meshën: ajo që më parë quhej oferta; nëse Reforma Liturgjike e nisur në Koncilin e Dytë të Vatikanit e zëvendësoi fjalën "ofertë" me këtë shprehje: "Përgatitja e dhuratave", kjo është për të na ndihmuar të kuptojmë më mirë se çfarë përfshin: nuk jemi ne që japim diçka. Në formulën "Përgatitja e dhuratave", duhet të kuptojmë "Përgatitja e dhuratave të Zotit". Kur sjellim bukë dhe verë në altar, bukë dhe verë që janë simbole të gjithë kozmosit dhe të gjithë punës së njerëzimit, ne e kuptojmë se gjithçka është një dhuratë nga Zoti: në e kuptojmë që nuk zotërojmë gjithçka që na ka dhënë (qoftë gjëra materiale, ose pasuria jonë e të gjitha llojeve, fizike, intelektuale, shpirtërore...); ne nuk jemi pronarë të këtyre gjërave, ne jemi vetëm kujdestarë të tyre: dhe ky gjest i përsëritur në çdo Eukaristi do të na transformojë gradualisht dhe do të na bëjë vërtet kujdestarë të pasurisë sonë për të mirën e të gjithëve. Është ndoshta në këtë gjest të shpronësimit që ne mund të tërheqim guximin e mrekullive: duke u thënë dishepujve të tij: "Ju jepni diçka për të ngrënë", Jezusi donte që ata të zbulonin se kishin burime të padyshimta ... por me kusht që të njihnin çdo gjë si dhuratë nga Zoti.
    Edhe një herë, kur Jezusi thotë: "Jepuni atyre diçka të hanë vetë", nuk është për t'i vënë në siklet: ata janë të aftë për këtë, por nuk e dinë ose nuk guxojnë të besojnë. Nëse ky tekst na propozohet sot, nga ana jonë, është sepse Jezusi, përpara njerëzve të uritur të mbarë botës, na thotë sot: “Ju jepni atyre diçka për të ngrënë”. Dhe ne gjithashtu, si dishepujt, kemi burime për të cilat nuk jemi në dijeni. Me kusht që ta njohim pasurinë tonë të të gjitha llojeve si dhuratë nga Zoti dhe ta konsiderojmë veten si kujdestarë të thjeshtë. Duhet të kujtojmë ende një gjë, e pamë pak më lart: duke refuzuar zgjidhjen e shpërndarjes së turmës së imagjinuar nga dishepujt, Jezusi na tregon se Mbretëria e Perëndisë nuk i përshtatet fjalisë "secili për vete".
    Atëherë lidhja ndërmjet këtij shumëzimi të bukëve dhe festës së trupit dhe gjakut të Krishtit bëhet e qartë; është Ungjilli i Gjonit ai që na jep çelësin: ndërsa të tre ungjijtë sinoptikë raportojnë institucionin e Eukaristisë në mbrëmjen e të Enjtes së Madhe, në Lluka, me urdhrin e Zotit: "Ju do ta bëni këtë në kujtimin tim". Shën Gjoni rrëfen larjen e këmbëve dhe rekomandimin e Jezusit: “Atë që kam bërë për ju, bëjeni edhe ju. Që do të thotë se ka dy mënyra të pandashme për të kremtuar përkujtimin e Jezu Krishtit: jo vetëm të ndajmë Eukaristinë, por edhe të vëmë veten në shërbim të të tjerëve (shërbim i simbolizuar nga larja e këmbëve), domethënë, shumë. konkretisht, për të shumëfishuar pasuritë e botës për t'i ndarë ato me të gjithë njerëzit.

  10. #170
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 13 ORD. VITI C.

    MË 26-6-2022


    LEXIMI I PARË: 1Mb. 19,16b.19-21.

    16 Në ato ditë, Zoti i tha profetit Elia: Elizeun, birin e Safatit, që është në Abelmehulë, shuguroje profet në vendin tënd.
    19 U nis, pra, prej andej Elia dhe e gjeti Elizeun, birin e Safatit, duke lëvruar me dymbëdhjetë pendë qe; Elizeu ishte tek e dymbëdhjeta pendë. Kur u avit Elia tek ai, e hodhi leshnikun e vet mbi të. 20 Ky menjëherë i la qetë, vrapoi pas Elisë e i tha: “Më lejo, të lutem, të përqafohem me babain e me nënën time dhe atëherë po vij pas teje”. Ai i tha: “Shko e kthehu! Sepse e di se çfarë kam bërë me ty”.
    21 U kthye prej tij, mori një pendë qe e i preu fli. Me veglat e lëvrimit e zjeu mishin dhe ua dha njerëzve ta hanin. Pastaj u çua, shkoi pas Elisë dhe u vu në shërbimin e tij.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    THIRRJA E PROFETIT ELIZEU.


    Elia dhe Eliseu janë dy profetë shumë të mëdhenj të Besëlidhjes së Vjetër: predikimi i tyre na raportohet nga dy librat e Mbretërve; disa fjalë së pari për këta libra të Mbretërve për t'u zhytur në kontekst: janë pjesë e atyre që ne i quajmë “librat historikë” dhe ky klasifikim rrezikon të na mashtrojë paksa; në dukje, me të vërtetë, ato janë libra historie: nga shekulli i dhjetë deri në shekullin e gjashtë para Krishtit, për më shumë se pesë shekuj, ata përshkruajnë dy histori paralele, historinë e dy dinastive, atë të Veriut dhe atë të Jugut: që nga vdekja e Solomonit, në vitin 933, territori u nda në dy mbretëri: mbretërinë veriore do të mbajë emrin e Izraelit, mbretëria jugore do të quhet Judë.

    Por, në realitet, Librat e Mbretërve nuk janë tekste historie siç e kuptojmë ne sot këtë fjalë: me të vërtetë autorët nuk kanë shkruar me kujdes për rigorozitet dhe objektivitet: padyshim, autorët i zgjodhën materialet e tyre me qëllime shumë specifike, në mënyrë që ne të mbajmë një mësimi, atë që ne e quajmë "morali i tregimit”. Qëllimi i tyre është gjithmonë teologjik; mësimi i madh që është në qëndër të Librave të mbretërve, është i thjeshtë: vetëm besnikëria ndaj Besëlidhjes së propozuar nga Perëndia mund të sigurojë lumturinë e Popullit të Zgjedhur. Dhe, nëse këta libra insistojnë kaq shumë mbi Besëlidhjen, kjo ndodh sepse përkujtimi i kësaj gjëje nuk është kurrë i tepërt! Konkretisht, gjatë gjithë periudhës së ekzistencës së mbretërive të Izraelit dhe të Judës, autorët kanë gjetur shumë mundësi për të raportuar pabesi të njerëzve të devijuar nga mbretërit e tyre, idhujtarinë e përhershme, por edhe fatkeqësitë e pandërprera: luftërat, rivalitetet, padrejtësitë e dukshme. Dhe kjo bën të kuptohet se të respektosh urdhërimet e Zotit do të thotë të mbjellësh paqe dhe drejtësi. Anasjelltas, të harrosh Zotin do të thotë të harrosh Ligjin e tij, të kërkosh pushtet dhe para, të gënjesh, të vjedhësh, të vrasësh... Dhe, në mënyrë të pashmangshme, të mbjellësh padrejtësi dhe urrejtje, dhe për rrjedhojë dhunë... Dhe, për fat të keq, gjatë gjithë kësaj periudhe, shembulli vjen nga lart.
    Dy profetët Elia dhe Elizeu, të cilët pasuan njëri-tjetrin në shekullin e nëntë, u bënë kampionë të besnikërisë ndaj të vetmit Zot dhe i kushtuan jetën dhe të gjitha energjitë e tyre (dhe Zoti e di që nuk munguan!) për të rikthyer njerëzit tek i vetmi Zot i vërtetë. Këtë të diel lexojmë rrëfimin e thirrjes së Elizeut: "Zoti i tha profetit Elia: “Elizeun, birin e Safatit...shuguroje profet në vendin tënd" (v.16). Synimi i tekstit është i qartë: bëhet fjalë për të pohuar se është vetë Zoti ai që zgjodhi Elizeun dhe Elia i transmeton atij vetëm thirrjen e Zotit. Është një çështje për të treguar qartë se, me zgjedhjen e Perëndisë, Elizeu është pasuesi i denjë i Elisë, djali i tij shpirtëror.
    “Elizeu po lëronte”: vërejtja e parë, është brenda jetës së tij të përditshme që kumbon thirrja. Deri më tani ai ishte fermer; kur bëjmë listën e personazheve biblikë, shohim se ata janë rekrutuar nga prejardhje dhe profesione shumë të ndryshme. Dhe se thirrja e Zotit kumbon aty ku nuk e pritnin, në mes të punëve të përditshme. Moisiu, Davidi dhe Amosi ruanin delet e tyre, Gedeoni shihte grurin, Samueli flinte në mes të natës, Sauli u kthye nga arat pas lopëve të tij; e njëjta gjë për të thirrurit e Besëlidhjes së Re: Mateu ishte në tavolinë e doganës dhe dishepujt e parë po peshkonin...



    LERE GJITHÇKA E MË NDIQ.

    Teksti vazhdon: “Elia... e gjeti Elizeun, ...duke lëvruar me dymbëdhjetë pendë qe; Elizeu ishte tek e dymbëdhjeta pendë” (v.19): këtu kuptohet se me 12 pendë qe (pra vetë Elizeu me 11 punëtorë tjerët lëvronte një tokë, dhe vetë Elizeu ishte tek e dymbëdhjetha pendë) ose mund të kuptohet, por ky interpretim është pak i çuditshëm, se ai vetëm ishte tek 12 pendë qe që tërhiqnin një parmendë. Mendoj që përkthimi më korrekt është ai që bejnë tani disa biblistë: Elizeu duhej të lëronte dymbëdhjetë hektarë dhe ishte në të dymbëdhjetën”: ishte duke mbaruar të lëvriste të dymbëdhjethën hektar, pra ishte arritur në fund të punës së tij. Numri 12: gjithmonë, në Bibël, ky numër dymbëdhjetë është një shenjë e plotësisë, e arritjes së përsosur; Elizeu ishte tek e dymbëdhjetë hektar, pra ai ishte në mbarimin e detyrës së tij; misioni e tij i vjetër, jeta e tij e vjetër ka përfunduar; fillon një jetë e re. “Elia u avit tek ai, e hodhi leshnikun e vet mbi të”: duhet të besojmë se ky gjest ishte shumë tregues, pasi Elizeu e kuptoi menjëherë se çfarë donte të thoshte Elia; duke hedhur mantelin e tij mbi supet e Elizeut, Elia e ftoi të merrte pjesë në misionin e tij. Kështu Elizeu i la qetë dhe vrapon pas Elias, që shkonte për rrugën e vet, për t'i thënë: “Më lejo, të lutem, të përqafohem me babain e me nënën time dhe atëherë po vij pas teje”. Prandaj ai e ka kuptuar shumë mirë thirrjen, por merr kohë, nuk e ndjek menjëherë Elinë, për të realizuar atë që e konsideron detyrën e tij: të puthë babanë dhe nënën e tij, të hajë një herë të fundit me ta.
    Elia i përgjigjet: “Ik, kthehu atje! Unë nuk kam bërë asgjë ". Kjo fjali e Elisë ndoshta na habit dhe disa e shohin si një gjest humori. Por, në fakt, Elia nuk e mori mantelin e vet: ne e dimë mirë se dhuratat e Perëndisë janë pa pendim. Elia i kujton Elizeut vetëm se ai është i lirë; në të njëjtën kohë ai dëshiron që ai të kuptojë se ky vokacion, nëse e pranon, nënkupton një zgjedhje radikale, një këputje: ai duhet të kthehet me vendosmëri drejt së ardhmes, të lërë gjithçka pas. Verej këtu se përkthimi i zgjedhur nuk përputhet me përkthimin e atit Filipaj: “Shko e kthehu! Sepse e di se çfarë kam bërë me ty” (v. 20).
    Edhe këtu teksti është çuditërisht i matur: vetëm disa fjalë, vetëm disa gjeste që flasin dhe padyshim që të dy bashkëbiseduesit e kuptuan në mënyrë të përsosur njëri-tjetrin! Është në liri të plotë që Elizeu kthehet në familjen e vet për t'i dhënë lamtumirën; dhe gjesti i tij është shumë domethënës: ai vret dy qe: me drutë të parmendës së vet gaton qetë dhe bën një vakt lamtumire për të gjithë shtëpinë. Gjest definitiv: tani e tutje asgjë nuk e pengon, nuk zotëron më asgjë, është plotësisht i lirë të vihet në shërbim të Elisë për misionin që do Zoti. Është me të vërtetë një thyerje përfundimtare, radikale me jetën e tij të mëparshme. Misioni në të cilin është thirrur e kërkon këtë radikalitet; por pa dhunë për familjen dhe të dashurit e tij; ai merr kohë për t'u thënë lamtumirën atyre.
    Më vonë, kur Elia ngrihet në qiell, Elizeu do të marrë rrobën e tij. Më pas ai do të "vishet" në një farë mënyre për misionin e Elisë: Shën Pali mori pikërisht këtë simbolikë të veshjes për të folur për Pagëzimin dhe për të na bërë të kuptojmë se ne nga ana tjetër marrim pjesë në misionin e Krishtit: "Ju që jeni pagëzuar në Krishtin, ju keni veshur Krishtin”.

  11. #171
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 13 ORD. VITI C.

    MË 26 – 6 – 2022.


    PSALMI 16,1-2a.5,7-8,9-10,2b.11


    1 Më ruaj, o Hyj, sepse të kam rënë ndore!
    2 I thashë Zotit: “Ti je Zoti im!
    5 Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota,
    në dorën tënde është fati im!
    7 E bekoj Zotin që më dha kuptim,
    edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
    8 Zotin e kam gjithmonë para sysh,
    më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
    9 Prandaj galdon zemra ime, gëzon shpirti im,
    mbarë trupi im pushon në qetësi.
    10 S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë,
    as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe.
    2b Tjetër të mirë nuk kam veç teje”!
    11 Ti do të ma tregosh udhën e jetës,
    gëzimin e plotë para fytyrës sate,
    kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    E MIRA E LEVITIT TË ZJEDHUR NË SHËRBIM TË ZOTIT.



    Shprehja:
    "Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota, në dorën tënde është fati im!" është një aludim për statusin shumë të veçantë të levitëve: në kohën e ndarjes së Palestinës midis fiseve të pasardhësve të Jakobit, anëtarët e fisit të Levit nuk kishin marrë asnjë territor: pjesa e tyre ishte Shtëpia e Zotit, shërbimi i Zotit... E gjithë jeta e tyre iu kushtua adhurimit dhe për këtë arsye nuk kishin të ardhura burimore; ekzistenca e tyre sigurohej nga të dhjetat dhe nga një pjesë e të korrave dhe të mishit të ofruar si kurban.
    Dhe përveç kësaj, një varg tjetër i këtij psalmi që nuk po lexojmë këtë të diel aludon gjithashtu për statusin mjaft të veçantë të levitëve: “Shorti më ra në më të mirën tokë: pjesa e trashëgimit tim më pëlqen shumë!" (v. 6).
    Pjesa që u takoi atyre, ishte kënaqësia e tyre; e kishin edhe trashëgiminë më të bukur”.
    Këtu e ka zanafillën e famshmja “negro spiritual”: “Ti je, Zot, fati i zemrës sime, Ti je trashëgimia ime, në ty, o Zot, kam vënë lumturinë time, në Ty, pjesën time të vetme” që nuk është asgjë tjetër se ky psalm 16.
    Aludime të tjera për levitët, janë edhe frazat: "E bekoj Zotin që më dha kuptim, edhe natën veshkat e mia më mësojnë" (v. 7), ose " Zotin e kam gjithmonë para sysh,
    më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!" (v. 8), sepse ata ruanin tempullin e Jeruzalemit ditë e natë, me radhë.
    Ne mund të shohim qartë se si ky status i veçantë, i privilegjuar i levitëve mund të lexohet si një metaforë për statusin e veçantë, të privilegjuar të Popullit të Zgjedhur, të zgjedhur nga Perëndia për shërbimin e Zotit midis kombeve. Por nëse ky privilegj përkujtohet me kaq këmbëngulje, është se nuk është aq e thjeshtë! Të jesh i vetëdijshëm për privilegjin e zgjedhjes së Izraelit, është një gjë: të jetosh çdo ditë me të gjitha kërkesat e tij, është një tjetër. Populli i Zgjedhur i Perëndisë duhej të bënte zgjedhje dhe t'u rezistonte tundimeve të shumta për t'i qëndruar besnik Besëlidhjes. Nëse Elia dhe Elizeu luftuan kaq fort, kjo ishte sepse besnikëria ndaj Perëndisë së Izraelit nuk ishte e qartë. Le të kujtohet lufta e pamëshirshme të Elisë kundër adhurimit të Baalit.
    Ndoshta, për të kuptuar seriozitetin e problemit, duhet t'i kthehemi mentalitetit të kohës: për ne, sot, është e qartë se ka vetëm një Zot: ai është Unik për të gjithë popuj, për të gjithë njerëz; por qoftë në kohën e Moisiut, qoftë edhe në kohën e Elisë dhe të Elizeut, askush, qoftë edhe në Izrael, nuk besonte që ekzistonte një Zot të vetëm: ende nuk mund të flitet për "monoteizëm". Përkundrazi, në atë kohë imagjinohej se çdo territor qeverisej nga perëndi të tij, perëndi që luteshin e të cilëve u ofroheshin flijime që t' i mbronin besimtarët e tyre, banorë të këtij territori. Në këtë këndvështrim, kur emigrohej, ishte normale të ndryshohej feja. Për shembull, kur njerëzit shkelën tokën e Kanaanit, ata u tunduan t'u shërbenin perëndive të nderuara nga kanaanitët, Baalëve. A nuk ishin ata të zotët e vendit? Më vonë, kur bijtë e Izraelit u internuan në Babiloni, ata u tunduan t'u luteshin perëndive të Mesopotamisë. A nuk ishte fitorja e këtyre të fundit provë e epërsisë së tyre? Nga ana tjetër, në planin politik, praktikoheshin aleanca me mbretërit fqinjë; këto aleanca shpesh merrnin formën e martesave me princesha të huaja; në shportën e tyre të dasmës, ato sillnin statujat e tyre, praktikat e tyre dhe në shoqërinë e tyre mund të kishin priftërinj dhe profetë të Baalëve; është historia e Ashabit, mbretit të Izraelit, të martuar me Jezebelën, vajzën e mbretit të Sidonit.




    LUFTA PËR TË QENË BESNIKË.


    Që nga Besëlidhja e Sinait, gjatë Eksodit, çdo adhurim i tillë ishte i ndaluar për popullin e udhëhequr nga Moisiu. Sepse Perëndia i Izraelit nuk është i lidhur me një territor, por me një popull që ai e shoqëron në çdo moment të historisë së tij dhe në çdo lëvizje të tij, duke përfshirë në Kanaan dhe më vonë deri në Babiloni. Ky Perëndi i Izraelit është shumë kërkues: ai i premton popullit të tij lirinë dhe lumturinë, por në këmbim, ai jep një ligj që ndalon çdo adhurim tjetër, çdo imazh hyjnor, çdo statujë.
    Në fazën e parë të zbulesës, profetët nuk shkojnë në luftë kundër perëndive të vendeve fqinje, por ata bëjnë një luftë të ashpër në mënyrë që Izraeli t'i qëndrojë besnik Zotit të vet. Psalmi 16 flet për këtë luftë ndonjëherë të tmerrshme të besnikërisë ndaj besimit të vërtetë që ka qenë fati i Izraelit që në fillim. Tingëllon si një vendim:
    “ I thashë Zotit: “Ti je Zoti im, tjetër të mirë nuk kam veç teje”! Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota, në dorën tënde është fati im!.
    Zotin e kam gjithmonë para sysh, më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
    Ti do të ma tregosh udhën e jetës, gëzimin e plotë para fytyrës sate, kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde".
    Kjo mjafton! Ka arsyet e mjaftueshme për të mos kërkuar ndihmë diku tjetër. Lutjet tona do t'i shkojnë vetëm atij: “Më ruaj, o Hyj, sepse të kam rënë ndore!".
    Në këmbim, besimtarët Izraelitët i kujtojnë premtimet e Perëndisë, bekimet e tij, sepse e dinin mirë se kërkesat e Perëndisë janë ato të dashurisë. Nëse Zoti e ka dhënë këtë ligj të detyrueshëm, është sepse është rruga drejt lumturisë dhe lirisë së vërtetë. Këtë, nuk duhet të harrohet kurrë:
    E bekoj Zotin që më dha kuptim... Ti do të ma tregosh udhën e jetës, gëzimin e plotë para fytyrës sate, kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde". Me të vërtetën mund të themi: "Nuk kam lumturi tjetër përveç teje".

    Unë marr frazën: " Ti do të ma tregosh udhën e jetës". Kjo do të thotë se Popullit të Zgjedhur i është garantuar t'i mbijetojë të gjitha peripecitë e historisë së tij, thjesht sepse Zoti ua ka premtuar këtë. Ky është kuptimi i vargjeve të fundit:
    “S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë, as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe".
    Zopti është dashuria dhe ai nuk mund ta braktisë popullin e vet, duke e lërë në pushtetin e vdekjes... Zoti që është dashuria nuk mund të lejojë që Populli i tij të kalbet nën dhe. Populli i tij, para fytyrës së tij, i mbushur me gëzim, mund të këtë shpresë në përjetësinë e kënaqësive! .

    Janë njerëzit ata që flasin, si gjithmonë, në psalme. Këtu nuk bëhet fjalë për ringjallje individuale: kur u kompozua ky psalm, ringjallja individuale ishte absolutisht e paimagjinueshme. Ne e dimë se besimi në ringjalljen lindi shumë vonë në Izrael, vetëm rreth vitit 165 para Krishtit. Prandaj, kuptimi i parë i këtyre vargjeve ka të bëjë me të gjithë njerëzit të cilët Perëndia nuk do t'i lejojë kurrë të vdesin. Sigurisht, sot, pas shekujsh të Zbulesës dhe veçanërisht që nga Ringjallja e Jezu Krishtit, ne mund t'i përsërisim këto vargje të fundit në kuptimin e një pohimi plot gëzim dhe shpresë për secilin prej nesh: Zoti nuk mund të më braktisë për vdekje... Ne do të jemi të gjallë para fytyrës së Zotit, plot gëzim! Në të djathtën e Zotit,do të gjejmë përjetësinë e kënaqësive!
    .

  12. #172
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 13 ORD. VITI C.

    MË 26 – 6 – 2022


    UNGJILLI: Lk. 9, 51-62


    51 Kur erdhi koha që Jezusi të ngrihej nga kjo botë, mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem.
    52 Përpara dërgoi lajmëtarët e vet. Këta shkuan dhe hynë në një fshat samaritanësh për të përgatitur ardhjen e tij.
    53 Por ata s’deshën ta pranojnë aty, sepse ishte nisur për Jerusalem.
    54 Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“
    55 Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi.
    56 Dhe u nisën për një fshat tjetër.
    57 Ndërsa po bënin rrugë, një njeri i tha:
    “Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”
    58 Jezusi iu përgjigj:
    “Dhelprat i kanë strofujt e vet edhe shpendët e qiellit çerdhet, kurse biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”
    59 Një tjetri i tha:
    “Eja pas meje!”
    Por ai iu përgjigj: “Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë!”

    60 “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”
    61 Atëherë i tha një tjetër:
    “Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime.”
    62 “Kushdo ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa, nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA

    "Kur erdhi koha që Jezusi të ngrihej nga kjo botë, mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem". Përkthimi: "mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem" në fakt, nëse ndiqet teksti i gjuhës greke, duhet të përkthehet: “Ai ngurtëson fytyrën për të marrë rrugën për në Jerusalem”. Tani Luka nuk i zgjodhi rastësisht këto fjalë, sepse kjo shprehje: "Ai ngurtëson fytyrën e tij" është në këngën e tretë të Shërbëtorit të Javeh:
    "Zoti Hyj është ndihmëtari im,
    këndej edhe s’jam i tronditur,
    prandaj fytyrën time e bëra të fortë si shkëmbi
    pse e di se s’do të mbetem i turpëruar" (Iz 50, 7).
    Përballë persekutimit, Shërbëtori për të cilin flet Izaia thotë:
    "Unë mos u grabit... e kam bërë fytyrën të fortë si guri,
    e di që nuk do të ngatërrohem”.
    "I fortë si shkëmbi" do të thotë vendosmëri, sepse ai e di se Perëndia nuk do ta braktisë.
    Perëndia nuk mund të më braktisë për vdekje, thotë Psalmi 16, (psalm për këtë të diel):
    Zotin e kam gjithmonë para sysh,
    më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!...
    S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë,
    as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe".
    Në një kohë ose në një tjetër, Jezusi duhej të merrte vendimin siç thotë Izaia. Prandaj, ne mund ta lexojmë këtë tregim të Lukës si paraqitjen e shërbëtorit të vërtetë të Perëndisë.
    Qëndrimi i tij në Samari, për shembull, është zbulues: një fshat refuzon t'i mirëpresë Jezusin dhe dishepujt dhe ndjekësit e vet për arsyen e thjeshtë se ata kanë shpallur qëllimin e tyre për të shkuar në Jerusalem; (Ne e dimë armiqësinë që ka mbretëruar me shekuj midis samaritanëve dhe banorëve të Jeruzalemit). Dhe dishepujt, pra, kanë refleksin e dëshirës për t'i dhënë një ndëshkim të rëndë këtij fshati: ata kujtojnë profetin Elia që thërriste zjarr nga qielli mbi heretikët e tjerë, profetët e Baalit. Ata kanë para tyre një njeri më të madh se Elia; dhe prandaj zjarri i qiellit u duket mjaft i përshtatshëm. Por pikërisht për shkak se ai është më i madh se Elia, sepse ai është vetë dashuria, Jezusi nuk mund të parashikojë zgjidhje dhune dhe fuqie. Kështu është shërbëtori i vërtetë i Zotit.
    Pasojnë tre takime që na japin tre fjali veçanërisht kërkuese nga Jezusi: para së gjithash kërkuese për të; këto tre fjali zbulojnë luftën që ai po bën vetë.
    Takimi i parë:
    “Ndërsa po bënin rrugë, një njeri i tha:
    “Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”
    Jezusi iu përgjigj:
    “Dhelprat i kanë strofujt e vet edhe shpendët e qiellit çerdhet, kurse biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!” (v. 7-8).
    Këtu përballemi me një kontradiktë të madhe: Biri i njeriut është, në librin e Danielit, një personazh i lavdishëm që vjen mbi retë e qiellit dhe të cilit Perëndia i jep mbretëri universale; Jezusi merr këtë titull, biri i njeriut, që tashmë flet për fitoren e tij; por në të njëjtën kohë ai bën këtë jetë të përulur, të varfër, madje të refuzuar si këtu nga banorët e këtij fshati të Samarisë; sot do ta quanim; “Të pastrehë”!
    Këtu gjejmë një jehonë të tundimeve në shkretëtirë: Shkrimi tashmë shpall fitoren e tij, por jeta e tij tokësore kalon nën shenjën e varfërisë dhe përulësisë.

    Takimi i dytë: ai që na dhuroi një nga fjalitë më befasuese! Ai i thotë dikujt: “Eja pas meje!” Por ai iu përgjigj: “Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë!”
    “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”.
    Për të, zakonisht duke respektuar ligjin hebre, kjo fjali është skandaloze; respekti për prindërit dhe veçanërisht varrimi është shumë i rëndësishëm në ligjin hebre. Ndoshta Jezusi po tradhton këtu zgjedhjet e tmerrshme që duhej të bënte për veten e tij; shpallja e mbretërisë së jetës kërkonte vendosmëri të palëkundur prej tij. Tani, nga tre burrat për të cilët flitet këtu, ky është i vetmi që nuk e propozon veten: është Jezusi që e thërret. Nëse e thërret, është nga dashuria dhe e thërret në dashuri; e gjithë dashuria kërkon heqje dorë të tmerrshme; Jezusi e di këtë nga përvoja. Në të njëjtën kohë, dënimi i tij është çlirues, në një farë mënyre, e çliron nga faji: kur dy detyra na duken kontradiktore, kriteri i zgjedhjes duhet të jetë përmbushja e misionit. Kur kjo e fundit e kërkon, nuk duhet të ndihet fajtor që duhet të dështojë në detyrime të tjera.
    Më në fund, takimi i tretë: “Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime”.
    “Kushdo ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa, nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!”. Kjo fjali e fundit na kujton historinë e Elizeut: edhe ai donte të ndiqte profetin Elia, por fillimisht donte t'i thoshte lamtumirë familjes së tij. Elia e kishte lënë ta bënte, por ai e kishte bërë të kuptonte se më pas do të duhej të dinte të thyente ankorimet, të angazhohej pa kthim. Rasti këtu është disi i ngjashëm: një dëgjues me qëllim të mirë do të donte të ndiqte Jezusin, por ai kërkon një vonesë. Dhe Jezusi i tha atij këtë fjali mjaft të tmerrshme "Kushdo që vë dorën në parmendë, pastaj shikon prapa, nuk është bërë për Mbretërinë e Perëndisë"...
    Në literaturën e lashtë gjejmë maksima të këtij lloji: një shembull, nga letërsia romake. Autori Plini thotë se për të tërhequr saktë një brazdë, nuk duhet të largohet. Jezusi e radikalizon këtë proverb; këtu përsëri na beson, rrëfen heqjet e pakthyeshme që misioni i tij kërkonte në çdo kohë: të mos harrojmë se kjo ndodhi në momentin kur ai sapo ishte nisur me vendosmëri në rrugën për në Jeruzalem, domethënë për të përballuar mundimet e Pasionit dhe të Kryqit: nga rehatia e shtëpisë së familjes në Nazaret deri në ngjitjen në Jerusalem, Jezusi përjetoi grisje të shumta në mishin e tij.

  13. #173
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 14 VITI C

    MË 3 – 7- 2022.


    LEXIMI 1: Is. 66, 10-14.


    10 Gëzohuni me Jerusalemin,
    galdoni për të ju që e doni!
    Galdoni me të, galdoni,
    të gjithë ju që qatë mbi të,
    11 që të thithni qumësht e të ngiheni
    prej parzmave të ngushëllimit të tij,
    që të dërgoni e të kënaqeni
    në parzmat e lavdisë së tij!
    12 Sepse Zoti kështu po thotë:
    “Ja, unë po bëj të arrijë
    në të paqja porsi lumë,
    porsi përrua vërshues pasuria e popujve
    Qumësht do të pini, ngrykë do të mbarteni,
    përmbi gjunjë do t’ju përkëdhelin.
    13 Porsi nëna që ngushëllon të birin,
    ashtu unë do t’ju ngushëlloj;
    në Jerusalem ngushëllim do të gjeni.
    14 Do të shihni, e zemra juaj do të gëzojë,
    si bari i njomë do t’ju përtërihen eshtrat,
    dora e Zotit do të dëftohet mbi shërbëtorët e tij
    e zemërimi i tij mbi armiqtë e tij.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


    ZOTI DO T'UA BËJË TË NJOHUR FUQINË E TIJ SHËRBËTORËVE TË TIJ.


    Kur një profet flet kaq shumë për ngushëllim, ne mund t'i bëjmë vetes pyetje! Keni dëgjuar: “Ashtu si nëna ngushëllon fëmijën e saj, unë vetë do të të ngushëlloj, në Jeruzalem do të ngushëllohesh” dhe pak më lart “do të ushqehesh dhe do të ngopesh me qumështin e ngushëllimeve të saj”.
    Kjo do të thotë se gjithçka po shkonte keq dhe se Populli kishste shumë nevojë për t'u ngushëlluar! Kemi parë shpesh se profeti është ai që në kohë fatkeqësie, di të zgjojë shpresën. Sepse profet është dikush që refuzon të dëgjojë zërat që dekurajojnë, që ngrihen për të thënë se vetë Zoti nuk mund të bëjë asgjë kundër vullnetit të keq, instinktit të pushtetit, rivaliteteve, luftërave... .
    Në të vërtetë, ky tekst që lexojmë këtu, është shkruar në një kohë të vështirë: autori (të cilin ne e quajmë Isaia i tretë), është një nga dishepujt e largët të të madhit Izaia, (fjalët e tij më vonë i bashkëngjitën librit të profetit të madh, Izaia). Ai predikon menjëherë pasi u kthye nga mërgimi në Babiloni, rreth vitit 535 para Krishtit. Të mërguarit u kthyen në vend, por ky kthim i shumëpritur rezultoi zhgënjyes në të gjitha aspektet: Jeruzalemi, në fillim, qyteti i dashur, ende mban plagët e katastrofës së vitit 587 (shkatërrimin e tij nga ushtritë e Nabukodonosorit). Tempulli është i rrënuar, pjesë e qytetit gjithashtu. Për pjesën tjetër, ata që u kthyen, nuk morën pritjen triumfale që kishin imagjinuar nga larg, kur ishin në Babiloni: si gjithmonë në këto rrethana, ata që ikën, shumë shpesh dhe shpejt harroheshin, zëvendësoheshin... sidomos për një robëri pesëdhjetëvjeçare!
    Kjo është arsyeja pse, megjithëse ishin kthyer në Jeruzalem, profeti flet për zi dhe ngushëllim. Por, përballë dekurajimit që vjen, profeti nuk ngopet me fjalë ngushëlluese: guxon një fjalim thuajse triumfues:
    “Gëzohuni me Jerusalemin,
    galdoni për të ju që e doni!
    Galdoni me të, galdoni,
    të gjithë ju që qatë mbi të,
    që të thithni qumësht e të ngiheni
    prej parzmave të ngushëllimit të tij,
    që të dërgoni e të kënaqeni
    në parzmat e lavdisë së tij!" (v.10-11).
    Dikush mund të pyesë veten se nga vjen optimizmi i tij i bukur? Është shumë e thjeshtë, nga besimi i tij, ose më mirë nga përvoja e Izraelit! Argumenti i vetëm i popullit të Izraelit, për të vazhduar të shpresojë, është gjithmonë i njëjtë në çdo kohë të historisë së tij, është prania e Zotit, fuqia e Zotit. Është kur gjithçka duket e humbur, që duhet me çdo kusht të kujtohet se asgjë nuk është e pamundur për Hyjin; ndërsa Engjëlli i Zotit u tha Abrahamit dhe Sarës: "...a ka gjë të pamundshme për Zotin?" (Zn. 18,14); siç i kishte thënë vetë Zoti Moisiut, një ditë shkurajimi, gjatë Eksodit: “Pse a i është shkurtuar dora Zotit? Që tani do të shohësh a do të vërtetohet apo jo fjala ime”(Nb. 11, 23); është një imazh që ne e njohim: ndonjëherë dëgjojmë se njeriu ka “krah të gjatë”! Të njëjtën imazh e gjejmë disa herë në librin e Izaias; për shembull, gjatë Mërgimit, kur humbën shpresën për t'u liruar një ditë, Izaia i dytë e kishte përdorur: “
    Përse kur erdha nuk ishte askush,
    kur thirra, askush s’përgjigjej?
    Pse a u shkurtua dora ime
    që të mos mund të shpërblej?
    Më mungon fuqia për të çliruar?
    E pra, me një kërcënim unë e thaj detin,
    të shterin unë i bëj lumenjtë;
    ngordhin peshqit e tyre, pse mbetur pa ujë
    i mbyt etja!"(Is. 50, 2).
    Më vonë, pas kthimit, gjatë periudhës së dekurajimit, Izaia e tretë, ajo që lexojmë sot, kthehet dy herë në të njëjtën fjalim. Në kapitullin 59, ai tha:
    "Jo, nuk u shkurtua dora e Zotit
    që të mos mund të shpëtojë,
    as s’është rënduar veshi i tij
    që më të mos dëgjojë;
    por mëkatet tuaja hapën një greminë
    ndërmjet jush e ndërmjet Hyjit tuaj,
    mëkatet tuaja ia zunë fytyrën
    që ai juve të mos ju vështrojë"(Is. 59, 1-2).
    Dhe në vargun e fundit të tekstit tonë sot, ne kemi lexuar:
    "...dora e Zotit do të dëftohet mbi shërbëtorët e tij
    e zemërimi i tij mbi armiqtë e tij!". Zoti do ta bëjë fuqinë e Tij të njohur për shërbëtorët e Tij. Është përkthimi liturgjik; Por teksti hebraik thotë: "Zoti do t'i bëjë të njohur shërbëtorët e tij"
    Prandaj është një thirrje për të shpresuar, ajo që i duhet këtij populli në këtë periudhë dekurajimi. Zoti e ka lëshuar popullin e tij në mënyrë të përsëritur në të kaluarën, Ai nuk do ta braktisë. Fjala "dorë" vetëm është një aludim për daljen e Egjiptit, sepse ne dëshirojmë të themi se, në atë kohë, Zoti ndërhyri "me një dorë të fortë dhe me krahë të gjerë".
    Shprehja: "që të thithni qumësht e të ngiheni
    prej parzmave të ngushëllimit të tij,
    që të dërgoni e të kënaqeni
    në parzmat e lavdisë së tij!"
    është gjithashtu një kujtesë e Eksodit: Gjatë marshimit të tyre në shkretëtirë, njerëzit e kishin njohur urinë dhe etjen dhe ishte për ta një vështirësi e tmerrshme të vazhdonin të besonin te Zotij. Dhe Zoti gjithmonë u ka dhënë atyre atë që ishte e nevojshme. Tani e tutje, do të ketë gjithçka me bollek: "do të ngiheni
    prej parzmave të ngushëllimit të tij,
    që të dërgoni e të kënaqeni
    në parzmat e lavdisë së tij!"
    Me fjalë të tjera: Do të shijoni me kënaqësi për bollëkun e lavdisë së saj.
    Këta aludime ose kujtime nga Eksodi kanë dy mësime: Nga njëra anë, Zoti na dëshiron të lirë dhe mbështet të gjitha përpjekjet tona për të vendosur drejtësi dhe liri. Por nga ana tjetër, ne kemi nevojë për përpjekjet tona. Njerëzit dolën nga Egjipti falë ndërhyrjes së Zotit, ju kurrë nuk e harroni atë, por ishte e nevojshme të ecnit, dhe nganjëherë me dhimbje, drejt tokës së premtuar. Kur Izaia premton nga ana e Zotit:
    “Ja, unë po bëj të arrijë
    në të paqja porsi lumë",
    kjo nuk do të thotë që paqja do të vendoset në mënyrë magjike një ditë! Do të duhet një vullnet i vërtetë dhe një përpjekje e qëndrueshme të njerëzve, ne e dimë shumë. Por kjo përpjekje do të mund të mirëmbahet dhe të ketë sukses vetëm nëse me vendosmëri varemi nga bindja se "asgjë nuk është e pamundur për Zotin".
    Në letrën e tij të dytë, Shën Pjetri thotë saktësisht të njëjtën gjë: për të krishterët që zbulojnë se Mbretëria e Perëndisë është duke vonuar shumë, ai përgjigjet: "Por një gjë, fort të dashur, assesi s’duhet ta harroni, e kjo është se te Zoti një ditë është si një mijë vjet, po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme: Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin, si disa e mendojnë të ngadalshëm, por është i durueshëm me ju, se nuk do që ndokush të birret, por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen. Dita e Zotit do të vijë si vjedhësi: Atë ditë qiejt do të zhduken me krizmë; elementet do të shkrihen prej të nxehtit dhe toka e veprat në të do të gjenden para Gjyqit. ... Ne veç, sipas premtimit të tij, presim "qiellin e ri dhe tokën e re", ku banon drejtësia”. Dhe ai shton:" Jo, Zoti së shpejti do ta mbajë premtimin e Tij, ndërsa disa pretendojnë se Ai është i vonuar, por ai tregon durim ndaj jush, duke mos dashur që disa të humbasin, por të gjithë vijnë në konvertim ".
    Shën Pjetri kujton këtu dy mësimet e Eksodit për të cilin po flisja për një moment më parë: Së pari, Zoti së shpejti do të mbante premtimin e tij, domethënë, varet nga bindja e pranisë së tij të përhershme dhe duke vepruar pranë jush , por, së dyti, përpjekjet tuaja janë thelbësore, paqja, drejtësia, lumturia nuk do të vendosen një ditë nga një shkop magjik: "është për ju që ai bëhet i durueshëm".
    Morali, varet nga ne, ka një emergjencë!

  14. #174
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 14 VITI C

    MË 3 – 7 - 2022.


    PSALMI 66, 1-3a, 4-5, 6-7a, 16.20



    Mbarë toka le t’i brohorasë Hyjit,
    2 këndoni lavdisë së Emrit të tij,
    lartësojeni lavdinë e tij të pamasë!
    3 Thuajini Hyjit: “Sa të mrekullueshme janë veprat e tua!

    4 Le të të adhurojë mbarë toka e le të të këndojë,
    le t’ia thotë këngës për nder të Emrit tënd”!
    5 Ejani e shikoni veprat e Hyjit:
    bëri mrekulli shtanguese mes bijve të njerëzve!

    6 Ai e shndërroi detin në terik,
    këmbë e kaluan lumin
    për këtë galdojmë me gëzim.
    7 Ai sundon për amshim me pushtetin e vet,
    sytë e tij vërejnë përmbi popuj

    16 Ejani, dëgjoni, të gjithë ju që e druani Hyjin,
    do t’ju tregoj çfarë i bëri shpirtit tim.
    20 Qoftë bekuar Hyji
    që s’ma hodhi poshtë lutjen time
    e nuk ma mohoi mëshirën e vet!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA

    AI E SHNDËRROI DETIN NË TERRIK.



    Si shpeshherë, vargu i fundit jep kuptimin e të gjithë psalmit:
    “Qoftë bekuar Hyji
    që s’ma hodhi poshtë lutjen time
    e nuk ma mohoi mëshirën e vet! (v.20)
    Mjafton të shikohet fjalori e përdorur nò kòtò varg për të parë se ky psalm është një këngë falënderimi: “Blako, festoni, lavdëroni Zotin... përkuluni, këndoni, ejani, dëgjoni... Unë do t'ju them se çfarë bëri për shpirtin tim"...
    Sigurisht, psalmi 66 u krijua për të shoqëruar flijimet e falënderimit në Tempullin e Jerusalemit. Dhe ai që flet këtu, nuk është një individ, është i gjithë populli që falënderon Zotin e tij.
    Ajo që është në qendër të falënderimit të Izraelit, dhe jo çuditërisht, është si gjithmonë çlirimi nga Egjipti; aludimet janë veçanërisht të qarta:
    "Ai e shndërroi detin në terik,
    këmbë e kaluan lumin,
    për këtë galdojmë me gëzim" (v. 6).
    Ose :
    “Sa të mrekullueshme janë veprat e tua!
    Sa të fuqishme janë veprat e tua,
    bëmat e tij të tmerrshme për bijtë e njerëzve".
    Shprehja "veprat e fuqishme (mrekullueshme, tmerrshme) të Perëndisë" në Bibël i referohet gjithmonë çlirimit nga Egjipti. Ne jemi të habitur gjithashtu nga korrespondenca midis këtij psalmi dhe kantikulit të Moisiut pas kalimit të Detit të Kuq. Citohen vetëm disa rreshta):
    “Le t’i këndojmë Zotit, sepse mrekullisht ngadhënjeu:
    kalë e kalorës
    plandosi në fund t’detit!
    Zoti është forca dhe fuqia ime,
    Ai, veç Ai, më shpëtoi!
    Ai është Hyji im,
    Atë lavdëroj!
    Është Hyji i atit tim:
    Atë e lartësoj!...
    Kush është si Ti
    ndër zota, o Zot!?
    Kush është si Ti,
    i madhërueshëm në shenjtëri,
    i tmerrshëm dhe i lavdishëm,
    që bën mrekulli!?" (Dal. 15,1-2.11).
    Që nga ky çlirim i parë, e gjithë historia e Izraelit është ndriçuar nga kjo ngjarje themelore: Perëndia i do njerëz të lirë dhe puna e tij në mes të popullit të tij nuk ka asnjë qëllim tjetër. Dhe kështu, kur gjithçka shkon keq, Populli është i sigurt se Zoti do të ndërhyjë për ta çliruar atë! Ky është me të vërtetë kuptimi i kapitullit 66 të Isaisë që lexojmë këtë të diel në leximin e parë: në një kohë shumë të errët për historinë e Jeruzalemit, Isaia tha: Zoti do t'ju ngushëllojë! Prandaj, profeti po shkruante në shekullin e gjashtë para Krishtit, pas kthimit nga Mërgimi në Babiloni. Ndoshta psalmi u kompozua në të njëjtën kohë, pas restaurimit të tempullit? Në çdo rast, korniza është e njëjtë: psalmi ynë, me hipotezë, është shkruar për t'u kënduar në tempullin e Jeruzalemit dhe besimtarët që dynden për pelegrinazh parafytyrojnë të gjithë njerëzimin që do të ngjitet në Jeruzalem në fund të kohës. . Teksti i Isaisë shpall me të drejtë Jeruzalemin e ri, ku do të rrjedhin të gjithë kombet:
    “Ja, unë po bëj të arrijë
    në të (Jeruzalem) paqja porsi lumë,
    porsi përrua vërshues pasuria e popujve" tha Isaia (Iz. 66,12).
    Psalmi përgjigjet: “ Mbarë toka le t’i brohorasë Hyjit,
    këndoni lavdisë së Emrit të tij,
    lartësojeni lavdinë e tij të pamasë! (Ps. 66,1-2)
    Dhe përsëri: “Le të të adhurojë mbarë toka e le të të këndojë,
    le t’ia thotë këngës për nder të Emrit tënd”!" (v.4).
    Do të jetë një ditë gëzimi dhe hareje, na thotë Isaia: “Ai e shndërroi detin në terik, këmbë e kaluan lumin për këtë galdojmë me gëzim” ( v. 6) .



    DASHURIA E ZOTIT DO TA KETË FJALËN E FUNDIT

    Gëzimi i premtuar është me të vërtetë tema kryesore e këtyre dy teksteve: kur kohët janë të vështira, është jetike të kujtojmë se Zoti nuk dëshiron gjë tjetër veç gëzimit të njeriut dhe se një ditë gëzimi do të pushtojë gjithë tokën, mbarë njerëzimin! Një gëzim i tejmbushur, ngazëllyes e megjithatë shumë konkret, realist, i rrënjosur në nevojat tona më elementare: të ushqehemi, të ngopemi, të ngushëllohemi, të djepi... Isaia tha:
    "që të thithni qumësht e të ngiheni
    prej parzmave të ngushëllimit të tij...
    Ja, unë po bëj të arrijë
    në të paqja porsi lumë,
    porsi përrua vërshues pasuria e popujve" (Iz. 66,11-12)
    “Do të shihni, e zemra juaj do të gëzojë,
    si bari i njomë do t’ju përtërihen eshtrat,
    dora e Zotit do të dëftohet mbi shërbëtorët e tij" (Iz. 66,14).
    Dhe Psalmi 66 bën jehonë:
    " Ejani, dëgjoni, të gjithë ju që e druani Hyjin,
    do t’ju tregoj çfarë i bëri shpirtit tim
    (domethënë për mua)" (Ps 66, 16-17).
    "Qoftë bekuar Hyji
    që s’ma hodhi poshtë lutjen time
    e nuk ma mohoi mëshirën e vet!" (Ps 66,20).
    Vërejtja e fundit: këto dy tekste, ai i profetit dhe ai i psalmistit, lahen në të njëjtën atmosferë, por nuk janë në të njëjtin regjistër: profeti shpreh Revelacionin e Zotit, ndërsa psalmi është lutja e njeriut.
    Kur është Zoti që flet (përmes gojës së profetit) ai shqetësohet vetëm për lavdinë dhe lumturinë e Jeruzalemit; është Zoti ai që vepron, dhe natyrisht, profeti e thotë qartë: “Unë do t'ju ngushëlloj”, por Zoti merret vetëm me gëzimin e popullit të tij (të përfaqësuar nga Qyteti i Shenjtë).
    “Gëzohuni me Jerusalemin!
    Gëzohuni me të, të gjithë ju që e doni!”
    Anasjelltas, kur janë njerëzit që flasin (nga goja e psalmistit), ata nuk gabohen dhe ia kthejnë Perëndisë lavdinë që i takon vetëm atij:
    "Bekojeni, o popuj, Hyjin tonë
    dhe shpalleni lavdinë e tij! (v.6).
    "Thuajini Hyjit: “Sa të mrekullueshme janë veprat e tua!
    Pse je tejet i fuqishëm,
    armiqtë e tu të përkëdhelin.
    Le të të adhurojë mbarë toka e le të të këndojë,
    le t’ia thotë këngës për nder të Emrit tënd”!
    Ejani e shikoni veprat e Hyjit:
    bëri mrekulli shtanguese mes bijve të njerëzve!" (v.3-5).
    Le të vërejmë kalimthi se fjala “veprat e tmerrsme” (e mrekullueshme, në biblën katolike) është pjesë e fjalorit mbretëror; është mbretërimi i Perëndisë që thuhet atje. Një mbretërim që është ai i dashurisë: psalmi përfundon pikërisht me këtë fjalë dhe është përsëri i gjithë Izraeli që flet këtu: "Qoftë bekuar Hyji
    që s’ma hodhi poshtë lutjen time
    e nuk ma mohoi mëshirën e vet! (v.20).
    Një mënyrë e bukur për të thënë se është dashuria ajo që do të thotë fjalën e fundit!ZE=3]

  15. #175
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 14 – VITI C.

    MË 3 – 7 – 2022.


    UNGJILLI: Lk, 10, 1... 20:


    1 Pastaj Zotëria i zgjodhi edhe shtatëdhjetë [e dy] nxënës të tjerë dhe i dërgoi nga dy [e dy] përpara vetes në çdo qytet dhe vend, ku mendonte të shkonte.
    2 U thoshte: “Të korrat janë të mëdha e punëtorë janë pak! Luteni të zotin e të korrave të çojë punëtorë në të korrat e veta.
    3 Shkoni! Ja, po ju dërgoj porsi qengja mes ujqish!
    4 Mos merrni me vete as qese, as strajcë, as sandalet e mos përshëndetni udhës askënd!
    5 Në cilëndo shtëpi të hyni, më parë thoni: ‘Paqja me këtë shtëpi!’
    6 Po qe se është aty ndokush mik i paqes, mbi të do të zbresë paqja juaj; po qe se s’është asnjë, do të kthehet te ju.
    7 Rrini në atë shtëpi! Hani e pini çka t’u ketë qëlluar; sepse punëtori ka tagër në rrogën e vet. Mos kaloni prej një shtëpie në një tjetër!
    8 Në çdo qytet që të hyni e t’ju pranojnë, hani çka t’ju vënë përpara.
    9 Shëroni të sëmurët që janë në të e thuajini popullit: ‘U afrua Mbretëria e Hyjit!’
    10 Por edhe, në cilindo qytet që të hyni e nuk ju pranojnë, dilni në rrugët e tij e thuajuni: 11’Deri edhe pluhurin e qytetit tuaj që u kap për sandalet tona, po e shkundim e po jua lëmë: Por veç ta dini: u afrua Mbretëria e Hyjit!’
    12 Unë po ju them: sodomasit do ta kenë më lehtë atë Ditë se ai qytet”.
    13 “Vaj për ty, o Korazin, vaj për ty, o Betsaidë! Sepse të kishin ndodhur në Tir e në Sidon mrekullitë që ndodhën në ju, kaherë, të veshur në grathore e të mbuluar me hi do të kishin bërë pendesë!
    14 Prandaj, Tiri e Sidoni Ditën e Gjyqit do ta kenë më lehtë se ju!
    15 E ti, o Kafarnaum, a thua ndoshta ‘do të lartësohesh deri në qiell?
    do të plandosesh deri në fund të ferrit!’
    16 Kush ju dëgjon ju, më dëgjon mua. Kush ju përbuz ju, më përbuz mua. Kush përbuz mua, përbuz Atë që më ka dërguar”. Kthimi i të shtatëdhjetë e dyve.
    17 Të shtatëdhjetë [e dy] nxënësit u kthyen me gëzim e thanë: “Zotëri, deri edhe djajtë na nënshtrohen në Emrin tënd!” 18 Jezusi u tha: “Shikoja kah binte Satani porsi rrufeja prej qiellit!
    19 Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq.
    20 Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA

    PO JU DËRGOJ PORSI QENGJA MES UJQISH!


    Ky Ungjill pason menjëherë atë të së dielës së kaluar: ne kishim parë Jezusin duke luftuar me trazirat që i kërkonte misioni i tij: pranimi i pasigurisë, pa pasur asgjë për të mbështetur kokën, lënia e të vdekurve të varrosin të vdekurit e tyre, domethënë, me fjalë të tjera, duke ditur si të bësh zgjedhje vendimtare, kryqëzuese, duke vënë dorën në parmendë pa kthyer kokën pas, duke pranuar të përballesh me vdekjen e njerëlzve më të dashur, duke marrë me vendosmëri rrugën për në Jerusalem.
    Mund të hamendësohen tundimet që shfaqen çdo herë pas vendimeve që ai duhej të merrte. Luka na e tregon diçka për rrugën për në Jerusalem: Jezusi i kapërceu të gjitha tundimet e tij; princi i kësaj bote tashmë është i mundur.
    I mbetet atij të kalojë në pishtar: ai i dërgon dishepujt e tij në mision me radhë. Është urgjente përgatitja e tyre pasi largimi i tij po afron. Dhe ai u jep të gjitha këshillat që u nevojiten për t'i përgatitur për t'u përballur me tundimet që ai njeh mirë: edhe ata do të përballen me të njëjtat tundime.
    Edhe ata do ta njohin refuzimin: ashtu si Jezusi kishte vuajtur refuzimin e një fshati të Samarisë, ata duhet të përgatiten për të vuajtur refuzimet; por kjo le të mos i pengojë. Kur duhet të largohen nga një fshat, le të thonë të njëjtën mesazhin e lërë për të gjithe e për të cilin kishin ardhur: “ ‘U afrua Mbretëria e Hyjit!’" Por për të treguar se qasja e tyre ishte krejtësisht e painteresuar dhe se marrësit e mesazhit mbeten gjithmonë të lirë ta refuzojnë atë, ata do të shtojnë: ”’Deri edhe pluhurin e qytetit tuaj që u kap për sandalet tona, po e shkundim e po jua lëmë: Por veç ta dini: u afrua Mbretëria e Hyjit!’ Edhe pluhuri i qytetit tuaj, i ngelur në këmbë, ne e heqim atë për t'ua lënë juve" (Lk. 20,10-11).
    Edhe ata do të njohin urrejtjen: “Shkoni! Ja, po ju dërgoj porsi qengja mes ujqish!" (v. 3). Ata do të duhet ende pa u lodhur të shpallin dhe të sjellin paqen: “Në cilëndo shtëpi të hyni, më parë thoni: ‘Paqja me këtë shtëpi!’ Po qe se është aty ndokush mik i paqes, mbi të do të zbresë paqja juaj; po qe se s’është asnjë, do të kthehet te ju (v. 5-6). Duhet të besohet në ngjitjen e paqes me çdo kusht: kur me të vërtetë i urojmë me gjithë zemër dikujt paqe, me të vërtetë paqja rritet. Ne e dimë këtë nga përvoja. Mirëpo, bashkëbiseduesi ynë duhet të jetë edhe mik i paqes; nëse nuk është kështu, Jezusi u thotë dishepujve: “Deri edhe pluhurin e qytetit tuaj që u kap për sandalet tona, po e shkundim e po jua lëmë" (v,11), domethënë mos lejoni që të rëndoheni nga dështimet, refuzimet... Asgjë të mos ju bëjë të “zvarritni këmbët tuaja”, në asnjë mënyrë!
    Edhe ata do të përjetojnë pasiguri: vetë Jezusi “nuk kishte ku ta mbështesë kokën!” (Lk. 9,58) ”. Nëse e kuptojmë saktë, kështu do të jetë edhe për dishepujt e tij: “Mos merrni me vete as qese, as strajcë, as sandalet e mos përshëndetni udhës askënd!" (v. 4). Edhe atyre do t'u duhet të mësojnë të jetojnë nga dita në ditë pa u shqetësuar për të nesërmen, duke u kënaqur me të hanë dhe të pinë atë që do t'u shërbehet, ashtu siç njerëzit në shkretëtirë mund të mblidhnin mana vetëm për të njëjtën ditë.



    URGJENCA E MISIONIT

    Edhe ata do të kenë zgjedhje për të bërë, ndonjëherë edhe ato kryqëzuese, shumë e vështirë, për shkak të urgjencës së misionit: “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”. (Lk 9,60) Ishte një frazë kërkuese për të thënë se detyrat më të shenjta në sytë tanë i lënë vendin urgjencës së Mbretërisë së Perëndisë. "Mos përshëndetni askënd rrugës" është një frazë e të njëjtit rend: për dishepujt e tij që ishin lindorë, përshëndetjet e gjata ishin një detyrë e vërtetë.
    Edhe atyre do t'u duhet t'i rezistojnë tundimit të suksesit: “ Mos kaloni prej një shtëpie në një tjetër!" (v.7). Edhe ata do të duhet të mësojnë të duan të zbresin pishtarin nga ana e tyre: misioni është shumë serioz, tepër i çmuar, që ne ta monopolizojmë: nuk na përket neve; sepse një nga tundimet më delikate është ndoshta të mos duam vërtet punëtorë të tjerë së bashku me ne, në anën tonë. “Të korrat janë të mëdha e punëtorë janë pak! Luteni të zotin e të korrave të çojë punëtorë në të korrat e veta" (v.2). Kërkoni që Zoti e të korrave të dërgojë punëtorë në të korrat e veta: kjo nuk nënkupton që t'i thëmi Perëndisë diçka që ai nuk di. Ai e di se ne kemi nevojë për ndihmë. Ai e di më mirë se ne! Por ne, kur jemi duke u lutur, duhet të lejojmë që të ndriçohemi prej Tij. Lutja nuk ka për qëllim kurrë të informojë Zotin: kjo do të ishte shumë pretenduese nga ana jonë! Na përgatit që ta lejojmë veten të transformohemi.
    Tundimi i fundit: lavdia e sukseseve tona. “Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!” (v.20); duhet besuar se, në çdo kohë, ylli i pret dishepujt: apostujt e vërtetë nuk janë domosdoshmërisht më të famshmit.
    Mund të mendojmë se shtatëdhjetë e dy dishepujt i mposhtën të gjitha këto tundime pasi, kur të kthehen, Jezusi do të jetë në gjendje t'u thotë: ““Shikoja kah binte Satani porsi rrufeja prej qiellit!" (v.18). Jezusi, i cili ndërmerr marshimin e tij të fundit drejt Jerusalemit, sigurisht gjen ngushëllim të madh atje, meqenëse menjëherë pas Luka na thotë: “Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve!" (Lk 10,21).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 01-07-2022 më 03:40

  16. #176
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJE E LITURGJISË

    E DIELA 15 Ord VITI C

    MË 10 – 7 – 2022.


    LEXIMI I PARË: Dt. 30,10-14.


    10 Me qyshke veç që ta dëgjosh zërin e Zotit, Hyjit tënd, e t’i ruash urdhërimet e ligjet e tija që janë të shkruara në këtë Ligj, e të kthehesh te Zoti, Hyji yt, me gjithë zemrën tënde e me gjithë shpirtin tënd.
    11 Ky urdhër që unë po ta jap sot, nuk është tepër i vështirë për ty as nuk është tepër larg teje;
    12 nuk është i vënë në qiell, që të thuash: ‘Kush mund të ngjitet për ne në qiell për të na e sjellë që ta mësojmë e ta shtiem në veprim?’
    13 As nuk është përtej detit që të gjesh shkak të thuash: ‘Kush do të mund të kalojë përtej detit për ne për të na e sjellë që ta njohim e të kryejmë çka është urdhëruar?’
    14 Jo, Fjala është krejtësisht afër teje, mu në gojën tënde, në zemrën tënde që ta zbatosh!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    LIBRI I LIGJIT TË PËRTËRIRË


    Libri i Ligjit të Përtërirë paraqitet si fjalimi i fundit i Moisiut, testamenti i tij shpirtëror në një farë mënyre: por sigurisht që nuk është shkruar nga vetë Moisiu pasi përsëritet shumë herë: Moisiu tha, Moisiu bëri... Dhe autori përdor një solemnitet të madh që na kujton atë që i përket atij si kontributi kryesor i Moisiut: ai që nxori popullin e Izraelit nga Egjipti dhe lidhi Besëlidhjen me Perëndinë në Sinai. Nëpërmjet kësaj Besëlidhjeje, Zoti mori përsipër të mbronte popullin e tij gjatë gjithë historisë së tij, por reciprokisht, populli mori përsipër të respektonte gjithmonë Ligjin e Perëndisë, sepse ai popull njohu në të garantuesin më të mirë të lirisë së tij të rifituar.

    Por një gjë është të angashohemi, tjetër të respektojmë angazhimin. Por Populli i zgjedhur shumë shpesh ka dështuar në këtë: mbretëria veriore ka bërë fatkeqësinë e saj dhe që nga fitorja e asirianëve është fshirë nga harta. Banorët e mbretërisë jugore do të bënin mirë të mësonin nga kjo fatkeqësi dhe pikërisht atyre autori u drejtohet këtu: Më mirë është “ta dëgjosh zërin e Zotit, Hyjit tënd, e t’i ruash urdhërimet e ligjet e tij që janë të shkruara në këtë Ligj, e të kthehesh te Zoti, Hyji yt, me gjithë zemrën tënde e me gjithë shpirtin tënd" (v.10).
    Dhe duket se ky libër thotë se nuk do të ishte shumë e vështirë të zbatohej Ligji i Zotit: nuk është as i vështirë për t'u kuptuar dhe as i vështirë për t'u zbatuar: “Ky urdhër që unë po ta jap sot, nuk është tepër i vështirë për ty as nuk është tepër larg teje" (v.11) Ky ligj që po ju përshkruaj sot, nuk është mbi fuqinë tuaj dhe as përtej mundësive tuaja.
    Pra, pse njerëzit, në kohën e Moisiut, si në kohën e autorit të Ligjit të Përtërirë, si sot, janë kaq ngurrues ndaj urdhërimeve shumë të thjeshta: mos vritni, mos gënjeni, mos vidhni? Mos lakmo të mirën e të tjerëve? Kësaj pyetjeje, Moisiu iu përgjigj: populli ka “qafë të fortë": në fund të jetës së tij, kur mendonte që ishte në fill të vdekjes, ai mund të thoshte:"Pranoje, pra, se Zoti, Hyji yt, nuk ta dha për trashëgim këtë tokë të mrekullueshme në saje të drejtësisë sate: përkundrazi, ti je një popull tejet kokëfortë. Le të të bjerë në mend dhe mos e harro assesi sesi e bëre të hidhërohet në shkretëtirë Zoti, Hyji yt. Që prej ditës që dole nga Egjipti, derisa arritët këtu, gjithmonë i keni kundërshtuar Zotit". Me fjalë tjetër mund të thuhet: “Nuk është sepse je i drejtë që Zoti të jep në zotërim këtë tokë të mirë, sepse je një popull kokëfortë. Kujto, mos harro që ke zemëruar Zotin, Perëndinë tënd, në shkretëtirë. Që nga dita që dole nga vendi i Egjiptit e deri sa erdhe këtu, ke qenë në kryengritje kundër Zotit. (Dt 9,6-7).
    Ndalem në këtë shprehje “kokëfortë-qafë e fortë”: ka një imazh të shkëlqyer që fshihet pas kësaj formule që për fat të keq e themi gjithmonë shumë shpejt; duhet të kemi para syve një zgjedhë, atë copë druri që bashkon dy qe për të lëruar. Shprehja "qafë e fortë" na përkujton kështu një bashkim me dy qe, që duhet të punojnë në ekip, ose më saktë një qe prej dyve që refuzon të përkulë qafën e saj nën zgjedhën si kafshë tjetër; nëse një kafshë është rebele, mund të dyshohet se ekipi është më pak efikas: tani, pikërisht, Besëlidhja midis Zotit dhe popullit të tij krahasohej me një pengesë, një zgjedhë qe që duhet të veprojnë në një akord I përsosur. Por Zoti del besnik ndaj besëlidhjes së vet, ndërsa populli e kundërshton. Për këtë profetët dhe njerëzit të urtë predikojnë besnikërinë ndaj Besëlidhjes duke përdorur imaxhin e zgjedhës. Për të rekomanduar bindjen ndaj Ligjit, Ben Sirac, për shembull, tha: "Nënshtroje qafën në zgjedhën e tij dhe lëre shpirtin tënd të mësojë!" (Si 51, 26-27). Jeremia, duke qortuar popullin e Izraelit për shkeljet e Ligjit, tha në të njëjtin kuptim:
    "Po, ti që moti e theve zgjedhën tënde,
    i këpute zinxhirët e tu e the:
    ‘S’dua të shërbej!’ (Jr, 2,20),
    dhe më pas:
    "Do të shkoj, pra, të takoj bujarët,
    do të flas me ta,
    ata e njohin udhën e Zotit,
    e dinë të drejtën e Hyjit të vet.’
    Oh mjerim! Edhe këta e kanë thyer zgjedhën,
    këputur i kishin të gjitha lozetj" (Jr 5, 5).



    MERRNI MBI VETE ZGJEDHËN TIME!


    E kuptojmë më mirë frazën e famshme të Jezusit: " Merrni mbi vete zgjedhën time e pranoni t’ju mësoj unë që jam zemërbutë e i përvuajtur. Kështu do të gjeni pushim për shpirtrat tuaj, sepse, vërtet, zgjedha ime është e ëmbël e barra ime e lehtë” (Mt. 11,29-30).
    Kjo fjali e Jezusit mund t'i ketë rrënjët pikërisht në tekstin tonë të Ligjit të Përtërirë: “Ky urdhër që unë po ta jap sot, nuk është tepër i vështirë për ty as nuk është tepër larg teje". Kuptimi i fjalisë mund të shprehet më mirë duke thëne: Ky Ligj që po ju përshkruaj sot nuk është përtej fuqisë suaj dhe përtej mundësive tuaja. Me fjalë të tjera, Zoti nuk i kërkon popullit të tij të bëjë gjëra të pamundura. Ndoshta ky pasazh u flet besimtarëve të shkurajuar, si dishepujt që dikur iu ankuan Jezusit, duke e pyetur atë: “Vallë, atëherë, kush do të shpëtojë?” (Mt 19,25).
    Ne gjejmë atje, së pari te Ligji i Përtërirë, pastaj te Jezusi, mesazhin e madh dhe shumë pozitiv të Biblës: Ligji është brenda mundësive tona, e keqja nuk është e pandreqshme; njerëzimi po shkon drejt shpëtimit të tij: një shpëtim që konsiston në të jetuarit në dashurinë e Zotit dhe të të tjerëve, për lumturinë më të madhe të të gjithëve. Por, me ndihmën e përvojës, ne kemi mësuar gjithashtu se praktika e një jete të drejtë, domethënë në përputhje me këtë projekt të Perëndisë, është pothuajse e pamundur për njerëzit nëse mbështeten në forcat e tyre. Dhe mësimi është gjithmonë i njëjtë: Jezusi u përgjigjet dishepujve të tij: “Për njerëz është punë që s’bëhet, porse Hyji mund të bëjë gjithçka!” (Mt 19,26).
    Po, për Zotin gjithçka është e mundur, duke përfshirë transformimin e qafës sonë të ngurtë. Meqenëse populli i tij është pashpresë, i paaftë për besnikëri, është vetë Perëndia ai që do t'i ndryshojë zemrat e tyre: "Zoti, Hyji yt, do ta rrethpresë zemrën tënde e zemrën e pasardhësve të tu, që ta duash Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde e me gjithë shpirtin tënd, me qëllim që të jetosh".Zoti, Hyji yt, do ta rrethpresë zemrën tënde e zemrën e pasardhësve të tu, që ta duash Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde e me gjithë shpirtin tënd, me qëllim që të jetosh" (Dt 30,6).
    Me “rrethprerjen e zemrës” nënkuptojmë aderimin e gjithë qenies ndaj vullnetit të Zotit. Prej kohësh shpresohej që vetë njerëzit do ta arrinin këtë cilësi të anëtarësimit në Aleancë: "Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde! Këto urdhërime që po t’i jap sot unë, mbaji gjithmonë në zemrën tënde!"(si fraza e famshme e "Shema Izraelit", profesioni i madh i besimi, Dt 6,4-6); por ne duhej të përballeshim me faktet; dhe profetë si Jeremia dhe Ezekieli marrin parasysh nevojën për ndërhyrjen e Perëndisë: "Por ja Besëlidhja që unë do ta lidh pas këtyre ditëve me shtëpinë e Izraelit ‑ është fjala e Zotit ‑ : Në shpirtin e tyre do ta fus Ligjin tim, do ta shkruaj në zemrën e tyre. Atëherë do të jem Hyji i tyre e ata do të jenë populli im" (Jr, 31, 33).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 06-07-2022 më 10:25

  17. #177
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 15 Ord. VITI C.

    MË 10-7-2022.

    Ps 19, 8-11.


    8 I përsosur është Ligji i Zotit,
    shpirtin përtërin;
    për t’u besuar është Dëshmia e Zotit,
    të miturve u jep dijen.
    9 Urdhërimet e Zotit janë të drejta,
    kënaqin zemrën;
    urdhri i Zotit është i qartë,
    dritë u jep syve.
    10 E panjollë është frika e Zotit,
    nuk ndërron në shekuj të shekujve;
    gjyqet e Zotit janë të vërteta,
    të gjitha njësoj të drejta.
    11 Më të çmueshme se ari,
    se më i pastri ar,
    më të ëmbla se mjalti,
    se hoja që rrjedh mjaltë.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    ZBATIMI I URDHËRIMEVE LUMTURIA E POPULLIT...


    Litani e çuditshme për nder të Ligjit: "Ligji i Zotit", "karta e Zotit", "Urdhërimi i Zotit", "Vendimet e Zotit"... Në të vërtetë, Ligji i Zotit është vetëm një përkujtim i Zotit, atij që ia zbuloi emrin e tij Moisiut: Javeh. Atij që e zgjodhi këtë popull nga të gjithë popujt e tokës dhe e çliroi... Atij që i ofroi këtij populli Aleancën e tij për ta shoqëruar gjatë gjithë historisë-ekzistencës së tij... Atij, më në fund, që vazhdon veprën e tij të çlirimit duke propozuar ligjin e tij...
    Nuk duhet harruar kurrë se para çdo gjëje tjetër, populli hebre përjetoi çlirimin që solli Zoti i tyre. Dhe "urdhërimet" janë në përputhje me eksodin nga Egjipti: ato janë një ndërmarrje çlirimi. Zoti e ka “nxjerrë” (kjo është shprehja e shenjtëruar) popullin e tij nga zinxhirët e skllavërisë, do ta nxjerrë nga të gjitha zinxhirët e tjerë që e pengojnë njeriun të jetë i lumtur. Kjo është Besëlidhja e përjetshme. Eksodi ishte rruga për në Tokën e Premtuar; bindja ndaj Ligjit është një udhëtim drejt Tokës së Premtuar të vërtetë, Atdheut të ardhshëm të njerëzimit.
    Libri i Ligjit të Përtërirë këmbëngul disa herë në këtë shprehje: "Dëgjo, o Izrael, mbaji e zbatoji (urdhërimet e Zotit) që të jesh mirë e që gjithnjë të shtohesh në vendin që rrjedh qumësht e mjaltë siç ta ka premtuar Zoti, Hyji i etërve të tu" ( Dt 6,3). Dhe këtij profesioni të besimit, psalmi 19 i përgjigjet me jehonë: "Urdhërimet e Zotit janë të drejta, ato gëzojnë zemrën".
    Siguria e madhe e fituar nga njerëzit e Biblës është se Perëndia dëshiron që njeriu të jetë i lumtur dhe për këtë ai i jep atij mjetet, një mjet shumë të thjeshtë: mjafton të dëgjosh Fjalën e Perëndisë të gdhendur në Ligj. Shtegu është i shënuar, urdhërimet janë si tabela në anë të rrugës, për të vënë në dukje vështrimin tonë për një rrezik të mundshëm: "Urdhërimi i Zotit është i qartë, ai qartëson shikimin". Nga dita në të cilin Ligji na jepet e për gjithmonë, Ligji është zotëruesi ynë, ai na mëson: dihet se rrënja e fjalës "Torah" në hebraisht do të thotë para së gjithash "të mësosh". "Ligji i Zotit është i sigurt, Ai e bën të urtë njeriun e thjeshtë". Këtu, të thjeshtët janë pikërisht ata që pranojnë me përulësi të lënë veten të mësohen nga Perëndia: “E tani, o Izrael, çfarë kërkon Zoti, Hyji yt, prej teje? Kërkon që ta druash Zotin, Hyjin tënd, të ecësh udhëve të tija, ta duash e t’i shërbesh Zotit, Hyjit tënd, me gjithë zemrën tënde e me gjithë shpirtin tënd, t’i mbash rregullat e urdhërimet e Zotit, që po t’i jap unë sot për të mirën tënde"(Dt 10,12-13).
    Dhe profeti Mikea bën jehonë:
    “T’është dëftuar ç’është e mirë, o njeri,
    e çka Zoti kërkon prej teje:
    s’kërkon tjetër pos të zbatosh drejtësinë,
    të duash mirësinë,
    të jetosh kujdesshëm me Hyjin tënd!”(Mi 6.8).
    Nuk ka asnjë kërkesë tjetër dhe nuk ka asnjë mënyrë tjetër për të qenë të lumtur.
    Vendimet e Zotit janë të drejta
    dhe vërtet të drejta,
    më të dëshirueshme se ari,
    se një masë ari i kulluar,
    më të ëmbla se mjalti,
    se hoja që rrjedh mjaltë.



    NË DHEUN E KANANEUT...KU RRJEDH QUMËSHT E MJALTË.

    Duke medituar këtë mund të kuptohet distanca kulturore që na ndan nga autori i këtij psalmi: për ne ashtu si për të, ari është një metal i pandryshueshëm, dhe i çmuar, prandaj edhe i dëshirueshëm. Për mjaltin, është diçka tjetër: sigurisht që nuk ngjall për ne atë që përfaqësonte për një banor të Izraelit: kur Zoti e thërret Moisiun për herë të parë dhe i beson atij misionin për të çliruar popullin e tij, ai i premton: “Vendosa: t’ju nxjerr nga skllavëria e Egjiptit dhe do t’ju çoj në dheun e Kananeut, të Heteut, të Amorreut, të Perezeut, të Heveut dhe të Jebuzeut, në dheun ku rrjedh qumësht e mjaltë" (Eks 3, 17). Nuk e dimë se kur daton kjo shprehje: me sa duket është shumë e vjetër dhe kananitët e kanë përdorur tashmë. Për ta, si për Izraelin, karakterizon bollëkun dhe ëmbëlsinë. Mjalti, natyrisht, gjendet diku tjetër përveç Izraelit: shija e ëmbël e ëmbëlsirave me mjaltë vlerësohet në shumë vende. Ato mund të gjenden edhe në shkretëtirë: prova është se Gjon Pagëzuesi "ushqehej... me mjaltë të egër" (Mt 3,4), por është ende e rrallë! Dhe pikërisht, ajo që do të jetë e mrekullueshme në Tokën e Premtuar do të jetë bollëku, mjalti do të "rrjedhë".
    Kjo bollëk, kjo ëmbëlsi i atribuohet veprimit të Zotit; por, do të më thoni, kjo nuk është specifike as për popullin e Izraelit: pothuajse kudo mendojmë se jeta jonë është në duart e perëndive; dhe të gjitha ritet fetare janë bërë pikërisht për të përfituar favoret e hyjnive: dikush kërkon t'i kënaqë ata që të bëjnë të bie shi në kohën e duhur, për të shmangur breshrin, karkalecat dhe çdo gjë që mund të komprometojë të korrat... Sepse hyjnitë kanë pushtet mbi gjithçka.
    Ajo që ishte unike për Izraelin, ishte përvoja e kujdesisë së Zotit për shpëtimin e Popullit të tij, dhe kjo ndryshon gjithçka! Nuk thuhet kurrë që duhet të bëhet diçka për ta qetësuar Zotin, për të qetësuar zemërimin e tij dhe për të fituar favoret e tij: favoret, dashuria dhe hiri i tij fitohen paraprakisht. Ajo që është unike për Izraelin është përvoja e bujarisë së Perëndisë, që ai ka dhe e dëshmon. Zoti mori iniciativën për të krijuar botën, thjesht nga dashuria; Zoti mori iniciativën për të shpëtuar popullin e tij, thjesht nga dashuria. Dhe mjalti bëhet për ta një simbol i vetë ëmbëlsisë së Zotit. Libri i Ligjit të Përtërirë, kur u kujton njerëzve gjithë kujdesin që Zoti u dha atyre gjatë Eksodit, thotë: "E vendosi mbi bjeshkë t’larta, t’ushqehej me fryte t’tokës: që të thithte mjaltë prej qete, edhe vaj prej shkëmbi të gjallë" ( Dt 32,13).
    Edhe mana, ngaqë është e ëmbël dhe ngaqë është dhuratë nga Zoti, krahasohet me mjaltin: “Këtë ushqim shtëpia e Izraelit e quajti manë. Ishte porsi kokrra e koriandrit, e bardhë, kurse shijen e kishte porsi kulaçi me mjaltë" (Eks 16,31). Tani e tutje nuk do të flitet më për qepët nga Egjipti, por për mjaltin nga Kanaani: megjithatë kishte mjaltë edhe në Egjipt, por atje ende Izraelitët nuk e kishim përjetuar Eksodin dhe Praninë e Zotit në mes tyre. Që tani e tutje, Izraeli jo vetëm që e di se Fjala e Perëndisë krijoi botën, Izraeli e di, edhe më mirë, se Fjala e tij e shpëton botën çdo ditë:
    “I përsosur është Ligji i Zotit,
    shpirtin përtërin;
    për t’u besuar është Dëshmia e Zotit,
    të miturve u jep dijen (v. 8).

  18. #178
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË
    E DIELA 15 ORD. VITI C.
    MË 10-7-2022

    UNGJILLI: Lk. 10,25-37


    25 Dhe ja, u ngrit një dijetar Ligji dhe, me qëllim që ta provojë, e pyeti:
    “Mësues, çka duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”
    26 “Çka shkruan në Ligj? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Si lexon atje?”
    27 Dijetari iu përgjigj: “‘Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde, dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“
    28 Jezusi i tha:
    “Mirë u përgjigje! Vepro kështu dhe do të jetosh!”
    29 Por ai, duke dëshiruar të përligjej, e pyeti Jezusin:
    “Kush është i afërmi im?”
    30 Jezusi vazhdoi e tha: “Një njeri po zbriste prej Jerusalemit në Jeriho e ra ndër cuba. Këta e plaçkitën, e rrahën dhe ikën dhe e lanë veç gjallë.
    31 Rastësisht po asaj rruge po zbriste një prift. E pa, iu shmang e vazhdoi rrugën. 32 Po ashtu edhe një levit, kur arriti aty, e pa, iu shmang dhe vazhdoi udhën. 33 Kurse një samaritanas, duke udhëtuar, kur erdhi tek ai dhe e pa, pati mëshirë për të, 34 iu afrua, ia lidhi plagët duke ia pasë larë me verë e me vaj. Pastaj e vuri mbi shtazën e vet, e çoi në bujtinë dhe u kujdesua për të. 35 Të nesërmen, nxori dy denarë, ia dha bujtinarit dhe i tha: ‘M’u kujdes për të dhe, çka të shpenzosh më shumë, do t’i jap kur të kthehem.’
    36 Cili prej këtyre të treve, të thotë mendja, u dëftua i afërmi i atij njeriu që ra ndër cuba?”
    37 Ai iu përgjigj:“Ai që pati mëshirë për të!” “Shko ‑ i tha Jezusi ‑ e bëj edhe ti kështu!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    NJOHJA E ZOTIT.

    Ai u mor në siklet, që mendoi se po merrte një tjetër! Doktori i Ligjit nëse ai shpresonte të vinte Jezusin në siklet, ishte në gabim,sepse në fund të fundit, qe ai që duhet ta ketë gjetur veten shumë në siklet. Duke i bërë atij që është vetë Dashuria pyetjen: “Deri ku duhet dashuruar? “, ai mori një përgjigje shumë kërkuese! Nëse duam të qëndrojmë të qetë, me të vërtetë, ka pyetje që nuk duhen bërë! Sidomos nëse janë pyetje po aq të rëndësishme sa e para që shtron doktori i ligjit: "Mjeshtër, çfarë duhet të bëj që të kem pjesë në jetën e përjetshme?" ose, edhe më kompromentuese, pyetja e mëposhtme: "Dhe kush është fqinji im?" Përballë pyetjeve të tilla, Jezusi mund të dëshirojë vetëm ta çojë bashkëbiseduesin e tij në thellësi të zemrës së vetë Perëndisë.
    Këtë udhëtim, Jezusi do ta vendosë saktësisht në një rrugë të mirënjohur nga dëgjuesit e tij, një rrugë prej tridhjetë kilometrash që ndajnë Jerusalemin nga Jeriko, një rrugë në mes të shkretëtirës, me disa pasazhe të së cilës në atë kohë shumë të vështirë sepse ishin grykë të vërteta. Kjo histori e një sulmi dhe kjo histori e një njeriu që e ndihmon një të plagosur, ishin jashtëzakonisht të besueshme. Prandaj Jezusi mund të tregojë historinë e një njeriu që bie në duart e hajdutëve të cilët e zhveshën dhe e lanë të vdekur. Vuajtjeve të rënda fizike dhe morale të tij u shtohet edhe një përjashtim fetar: i prekur nga “papastërtia”: për arsye e dherdhjes së gjakut edhe ai u konsiderua të papastër dhe vuajti pasojat e kësaj “papastërtie”. Kjo është ndoshta një nga arsyet e indiferencës së dukshme, madje edhe të neverisë që ndien, kur e panë atë, prifti dhe leviti të shqetësuar për të ruajtur pastërtinë e tyre rituale. Samaritani, natyrisht, nuk kishte skrupuj të tillë.
    Skena buzë rrugës tregon në imazhe atë që vetë Jezusi e bënte shumë shpesh konkretisht: duke shëruar ditën e Shtunës, për shembull, duke u mbështetur mbi lebrozët, duke mirëpritur mëkatarët, duke folur me gra mëkatare....
    Kjo shëmbëlltyrë e samaritanit të mirë sjell ndërmend fjalët e profetit Hozea: “Dua dashurinë e jo flinë, njohjen e Hyjit më se holokaustet (Oz 6,6).
    Njohja e Zotit, le të flasim për të: kur Jezusi bëri pyetjen: "Çfarë është shkruar në Ligj? Çfarë jeni duke lexuar ? doktori i Ligjit kishte recituar me entuziazëm: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde, dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“ dhe menjëherë Jezusi i kishte thënë: “Mirë u përgjigje!", “je përgjigjur mire”. Sepse e vetmja gjë që ka rëndësi, siç dihej tashmë në Izrael, është besnikëria ndaj kësaj dashurie të dyfishtë. Shën Gjoni do të shkruajë më vonë: “Nëse dikush thotë e dua Zotin dhe nuk e do vëllanë e tij, ai është gënjeshtar. Në të vërtetë, ai që nuk e do vëllanë e tij që e sheh, nuk mund ta dojë Zotin që nuk e sheh" (1Gjn 4,20). Dhe përsëri: “Ta duam njëri-tjetrin, sepse dashuria vjen nga Hyji, dhe, secili që ka dashuri, ka lindur prej Hyjit dhe Hyjin e njeh (1 Gjn 4,7).


    SHKO DHE BËJ EDHE TI TË NJEJTËN GJË



    Fjala e fundit e kësaj njohurie që na është zbuluar nga Bibla, si në Besëlidhjen e Vjetër ashtu edhe në Besëlidhjen e Re, është se Perëndia është "i mëshirshëm" (fjalë për fjalë në hebraisht "të brendshmet e tij dridhen"). Tani, na tregon historia, kur samaritani e pa të plagosurin, “atë e kapi keqardhja” (në greqisht “ai bndjeu një lëvizje në zorrë”). Jo rastësisht Luka përdor pikërisht të njëjtën shprehje duke folur për emocionin e Jezusit, te porta e fshatit Naim, duke parë vejushën që çonte djalin e saj të vetëm në varreza (Lk 7)... dhe për të përshkruar emocionin e Atit në kthimin e djalit plangprishës (Lk 15).
    Po le të kthehemi te shëmbëlltyra: ky udhëtar i mëshirshëm është megjithatë në sytë e hebrenjve vetëm një samaritan, domethënë ai është njënjeri pak i rekomandueshëm. Sepse samaritanët dhe hebrenjtë ishin normalisht armiq: hebrenjtë i përbuznin samaritanët të cilët i konsideronin heretikë dhe samaritanët, nga ana e tyre, nuk i falnin hebrenjtë që kishin shkatërruar shenjtëroren e tyre në malin Gerizim (në vitin 129 p.e.s.). Përbuzja, për të thënë të vërtetën, ishte stërgjyshore: në librin e Ben Sirakut, autori citon midis popujve që konsideroheshin të neveritshëm samaritanët, "popullin budalla që jeton në Sikem" (Si 50,26). Dhe është ky njeri i përbuzur që deklarohet nga Jezusi se është më afër Zotit se sa dinjitarët dhe shërbëtorët e Tempullit (prifti dhe Leviti kaluan pranë të plagosurit pa u ndalur). Ky emocion "bën të lëvizin zorrët" (krejt e kundërta me ngurtësinë e zemrave prej guri për të cilin foli Ezekieli), na tregon se samaritani, (ky jobesimtar në sytë e judeasve) është i aftë të jetë "shëmbëlltyra e Zotit ".! Në nivelin e tij personal, ne shohim se çfarë qëndrimi ka zgjedhur vetë Jezusi, ai që jep pa llogaritur dhembshurinë dhe shërimin.

    Prandaj, Jezusi propozon këtu një ndryshim të këndvështrimit: pyetjes “kush është fqinji im”, ai nuk përgjigjet, siç pritej nga të pranishmit, duke gjurmuar rrethin e atyre që duhet t'i konsiderohen si fqinjët. Sepse një rreth, sado i gjerë, vendos një kufi. Jezusi nuk pranon të japë një "përkufizim" (në "përkufizim", është fjala latine "fundit", kufi), ai e bën atë çështje të zemrës dhe jo të intelektit. Në këtë drejtim, kujdes nga fjalori! Vetëm fjala "afër" sugjeron se ka njerëz "të largët".
    Pra, nëse e pyesim Jezusin: "Kush është fqinji im?" “, na përgjigjet ai: Varet nga ju që të vendosni sa afër jeni me të tjerët, varet nga ju si jeni të aftë të jetoni në harmoni, në miqësi me të tjerët.
    Dhe nëse i bëjmë vetes pyetjen: Pse na jepet samaritani si shembull? Përgjigjja është fare e thjeshtë: sepse ai është në gjendje të kapet nga “dhembshuria”, të “ndjejë lëvizjen e zorrëve së vet”, duke parë dhimbjen e të tjerit.Edhe neve, Jezusi na thotë: “Shkoni dhe bëni të njëjtën gjë edhe ju". Nënkuptohet, nuk është fakultative: “Bëje këtë dhe do të kesh jetë” i kishte thënë pak më parë bashkëbiseduesit; Luka e përsërit shpesh këtë kërkesë për qëndrueshmëri ndërmjet fjalës dhe veprës: është mirë të flasësh si libër (ky është rasti i doktorit të ligjit, këtu), por kjo nuk mjafton: "Nëna ime dhe vëllezërit e mi, tha Jezusi. janë ata që e dëgjojnë fjalën e Perëndisë dhe që e vënë në praktikë. (Lk 8:21). Dhe atje, kërkohet aftësia jonë për të shpikur: nëse dimensionet e rrethit të fqinjit tonë varen nga vullneti ynë i mirë, nëse konsideratat e kategorive shoqërore dhe të vetive duhet t'i lënë vendin keqardhjes (që duket të jetë mësimi i kësaj shëmbëlltyre), atëherë gjithcka qe duhet te bejmë eshte të shpikim dashuri pa kufi!
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 08-07-2022 më 04:51

  19. #179
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 16 Ord. VITI C

    MË 17 – 7 – 2022


    LEXIMI I PARË: Zn. 18,1-10.



    1 Zoti iu duk Abrahamit te Qarret e Mambres, ndërsa po rrinte në derë të tendës. Ishte pika e zhegut.
    2 Si i çoi sytë përpjetë, i pa tre burra në këmbë pranë tij. Si i shikoi, vrapoi t’u dalë para prej derës së tendës dhe u përkul në nderim
    3 e tha: “Imzot, nëse kam ndonjë farë rëndësie para syve të tu, mos kalo pa hyrë te shërbëtori yt.
    4 Do t’ju sillet pak ujë dhe lani këmbët tuaja e pushoni nën hije të lëndës.
    5 Po ju sjell një kafshore bukë që ta merrni veten para se të vazhdoni udhën. Po ju po i bini kah dera shërbëtorit tuaj”! Ata i thanë: “Bëj, pra, si the”!
    6 Abrahami shpejtoi në tendë te Sara e i tha: “Shpejto e përziej tri masë të miellit më të mirë dhe na i bëj do kuleç”.
    7 Ai vetë vrapoi në vathë dhe prej andej e nxori një viç të ri e të majmë dhe ia dha shërbëtorit. Ai e përgatiti me të shpejtë.
    8 Mori edhe mazë, qumësht dhe viçin që e kishte pjekur dhe ua shtroi përpara, ndërsa ai vetë, derisa ata hanin, rrinte pranë tyre në këmbë nën lëndë.
    9 Ata i thanë: “Ku është Sara, gruaja jote”? Ai u përgjigj: “Ja, është në tendë”!
    10 Ai i tha: “Do të kthehem dhe do të vij te ti po në këtë kohë, dhe Sara, gruaja jote, do të ketë djalë”.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJE.


    THIRRJA E ABRAHAMIT.


    Mambre është një banor i vendit të Kanaanit, i cili, në disa raste, i ofroi mikpritje Abrahamit në korijen e tij të lisave (afër qytetit të sotëm të Hebronit). Ne e dimë se, për kananitët, lisat ishin pemë të shenjta; tregimi që sapo lexuam tregon një shfaqje të Perëndisë te Abrahami, kur ai e kishte ngritur kampin e tij nën hijen e një lisi në pyllin që i përkiste Mambres; por për të thënë të vërtetën, kjo nuk është hera e parë që Zoti i flet Abrahamit. Nga kapitulli 12, libri i Zanafillës na tregon për shfaqjet dhe premtimet e përsëritura të Perëndisë ndaj Abrahamit. Por, deri më tani, asgjë nuk ka ndodhur; Abrahami dhe Sara dukeshinn të ishin destinuar të vdisnin pa fëmijë.
    Sepse shpesh thuhet se Zoti zgjodhi një popull... Në fakt kjo nuk është e vërtetë: Zoti fillimisht zgjodhi një burrë, dhe një njeri pa fëmijë për më tepër. Dhe pikërisht këtij njeriu të privuar nga e ardhmja (të paktën nga këndvështrimi njerëzor) Zoti i bëri një premtim të pabesueshëm:
    “Prej teje do të bëj një popull të madh
    dhe do të të bekoj.
    Do ta bëj të madh emrin tënd.
    Ti vet do të jesh bekim.
    Do t’i bekoj ata që do të bekojnë ty,
    do t’i mallkoj ata që do të mallkojnë ty.
    Në ty do të bekohen të gjitha fiset e tokës”! (Zn 12,2-3).
    Këtij plaku shterpë Zoti i tha:
    “Shikoje qiellin dhe numëroji yjet, po munde”!
    Dhe shtoi: “Të tillë do të jenë trashëgimtarët e tu”.
    Abrami i besoi Zotit dhe iu çmua për drejtësi" (Zn. 15,5-6).
    Me këtë premtim, me sa duket i parealizueshëm, Abrahami pranoi të luante gjithë jetën. Abrahami nuk kishte asnjë dyshim se Perëndia do ta respektonte premtimin e tij, por ai e dinte shumë mirë faktin që kishte gjatë rrugën një pengese e madhe: ai dhe Sara ishin shterpë! Ose të paktën ai dhe Sara kishin arsye serioze për ta besuar këtë, pasi në moshën shtatëdhjetë e pesë dhe gjashtëdhjetë e pesë vjeçe ishin pa fëmijë.
    Pra, ai kishte imagjinuar disa zgjidhje: Zoti më premtoi një pasardhës, por, në fund të fundit, shërbëtori im Eliezeri është si djali im:
    “O Zot, Hyj, ç’më duhen dhuratat e tua,
    pasi shkoj i shuar pa pasardhës
    dhe trashëgimtari i shtëpisë sime
    do të jetë Eliezeri prej Damaskut”(Zn. 15,2).
    Por Zoti kishte refuzuar:
    “Ky nuk do të jetë,
    trashëgimtari yt do të jetë pinjolli yt
    që do të rrjedhë prej teje” (15, 4).
    Disa vjet më vonë, kur Perëndia foli përsëri për këtë lindje, Abrahami nuk mundi të mos qeshte në fillim (Zn 17,17); pastaj imagjinoi një zgjidhje tjetër: mund të ishte djali im i vërtetë, këtë herë, Ismaili, ai që kisha nga bashkimi im (i autorizuar nga Sara) me Hagarin:
    “E Hyji i tha: “Sara, gruaja jote,
    do të lindë djalë dhe ngjitja emrin Izak.
    Do të lidh besëlidhje me të,
    një besëlidhje të përhershme,
    si edhe me farën e tij pas tij" (15,19).
    A do të lindte një fëmijë nga një burrë njëqind vjeç?
    Dhe Sara, me nëntëdhjetë vitet e saj, mund të lindë?...
    Rroftë Ismaili në praninë tënde!
    Edhe këtë herë Zoti refuzoi:
    “Sara, gruaja jote, do të lindë djalë
    dhe ngjitja emrin Izak.
    Do të lidh besëlidhje me të,
    një besëlidhje të përhershme,
    si edhe me farën e tij pas tij (Zn. 17,19).
    Premtimi është Premtimi.
    Teksti që po lexohet këtë të diel, supozon gjithë këtë histori të Besëlidhjes tashmë të gjatë (njëzet e pesë vjet, nëse duam t'i besojmë Biblës). Ngjarja zhvillohet pranë lisit të Mamrés. Tre burra iu shfaqën Abrahamit dhe pranuan mikpritjen e tij: le të ndalemi këtu. Ndryshe nga sa duket, rëndësia e këtij teksti nuk është kjo mikpritje kaq bujare e ofruar nga Abrahami! Asgjë nuk mund të ishte më banale, në atë kohë, në atë qytetërim, qoftë edhe shembullor!



    PRANIA HYJINORE…


    Mesazhi i autorit të këtij teksti, i cili ngjall admirim dhe befas, e dëshira për ta shkruar për t'ua lënë trashëgim brezave të ardhshëm, është shumë më i lartë! E pabesueshmja sapo ka ndodhur: për herë të parë në historinë e njerëzimit, vetë Zoti e ka ftuar veten në shtëpinë e një njeriu! Sepse nuk ka dyshim për askënd që tre vizitorët e shquar simbolizojnë Zotin; leximi i këtij teksti është pak i vështirë për ne, sepse nuk e kuptojmë nëse ka një apo më shumë vizitorë: Abrahami" Si i çoi sytë përpjetë, i pa tre burra në këmbë pranë tij...(v.2).
    Ai tha: “Imzot, nëse kam ndonjë farë rëndësie para syve të tu, mos kalo pa hyrë te shërbëtori yt" (v.3), "Do t’ju sillet pak ujë dhe lani këmbët tuaja e pushoni nën hije të lëndës" (v.4)..."Po ju sjell një kafshore bukë që ta merrni veten para se të vazhdoni udhën" (v.5)... "Ata i thanë: “Ku është Sara, gruaja jote?” (9)... Udhëtari tha: “Do të kthehem dhe do të vij te ti po në këtë kohë, dhe Sara, gruaja jote, do të ketë djalë” (v.10). Në fakt, autori ynë shkruan shumë kohë pas faktit, bazuar në disa rrëfime nga burime të ndryshme. Nga të gjitha këta rrëfime, ai bën një histori të vetme, duke harmonizuar sa më mirë tregime të ndryshëm. Duke qenë se donte të shmangte çdo shfaqje politeizmi, ai u kujdes shumë të na kujtonte disa herë se Zoti ishte unik. Prandaj, le të mos kërkojmë shumë shpejt për një përfaqësim të Trinisë; autori i këtij teksti ende nuk mund ta konceptonte atë; ajo që është e sigurt është se Abrahami njohu pa hezitim, në këta tre vizitorë, praninë hyjnore.
    Zoti, pra, meqenëse është ai, pa dyshim, Zoti e ftoi veten te Abrahami: dhe për t'i thënë çfarë? Për t'i konfirmuar projektin e papritur që kishte në mendje për të: vitin e ardhshëm, në këtë kohë, Sara, plaka Sara, do të ketë një djalë dhe nga ky djalë do të lindë një popull që do të jetë instrumenti i bekimeve të Zotit: Do të ktheheni në shtëpinë tuaj pas një viti dhe atëherë gruaja jote Sara do të ketë një djalë. Sara, e cila kishte dëgjuar te dyert, nuk mundi të mos qeshte: të dyja ishin kaq të vjetër! Atëherë udhëtari iu përgjigj me këtë frazë që nuk duhet ta harrojmë kurrë: “Sepse, a ka gjë të pamundshme për Zotin? Do të kthehem, po në këtë kohë, te ti, dhe Sara do të ketë djalë" (Zn.18,14). Dhe e pamundura, për sytë e njeriut, ndodhi: lindi Izaku, lidhja e parë e prejardhjes së premtuar, të panumërt si yjet në qiell.

  20. #180
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 16 Ord. VITI C

    MË 17 – 7- 2022.


    PSALMI: 15,1a.2-3a,3bc-4ab,4d-5.


    O Zot, e kush do të guxojë të hyjë në tendën tënde?
    2 Vetëm ai që jeton me nder,
    që vepron me drejtësi
    e prej zemrës flet të vërtetën,
    3 që s’i shpifet kujt me fjalë,
    që të afërmin s’e dëmton,
    që shokun nuk e çnderon:
    4 ai që keqbërësin e mban për asgjë
    e i çmon ata që e druajnë Zotin,
    ai që i përbehet dashamirit të vet
    dhe ia mban fjalën,
    5 nuk jep të holla me kamatë
    e nuk merr ryshfet kundër të pafajshmit.
    Kush vepron kështu
    kurrë e për këtë jetë nuk do të luhatet.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    PËR TË HYRË NË TEMPULL, DUHET NJË SJELLJE E DENJË PËR HYJIN!


    Shpesh kemi pasur rastin të vërejmë se psalmet janë krijuar të gjithë për të kremtuar një veprim liturgjik gjatë pelegrinazheve dhe festave në tempullin e Jeruzalemit. Psalteri mund të krahasohet me librat e këngëve që marrim në dyert e kishave tona, që përmbajnë këngë të destinuara për të gjitha llojet e festimeve; këtu haxhiu mbërrin te portat e tempullit dhe shtron pyetjen: a jam i denjë të hyj?
    Natyrisht, ai e di përgjigjen paraprakisht: "Jini të shenjtë, sepse unë jam i shenjtë, Zoti, Hyji juaj!", thoshte libri i Levitikut (19,2). Ky psalm nxjerr vetëm pasojat: atyre që dëshirojnë të hyjnë në tempull (" në shtëpinë" e Perëndisë) ai u kujton kërkesat e një sjelljeje të denjë për Zotin e shenjtë.
    1 “O Zot, e kush do të guxojë të hyjë në tendën tënde? 2 Vetëm ai që jeton me nder, që vepron me drejtësi e prej zemrës flet të vërtetën" (v. 1-2).
    Me fjalë tjera, mund të hyjë ai që sillet në mënyrë të përsosur, që vepron me drejtësi dhe thotë të vërtetën nga zemra. Vargjet e tjera thjesht e detajojnë atë: të jesh i drejtë, të jesh i vërtetë, të mos dëmtosh askënd. Në përgjithësi, duket njësoj si Dekalogu:
    " Mos vra!
    Mos bëj kurorëthyerje!
    Mos vidh!
    Mos bëj dëshmi në rrenë kundër të afërmit tënd!
    Mos i lakmo shtëpisë së të afërmit tënd.
    Mos i lakmo gruas së tij, shërbëtorit, shërbëtores;
    as kaut, as gomarit, asnjë gjëje që i përket atij” (Dal 20,13-17).
    Nuk do të vrasësh, nuk do të kryesh kurorëshkelje, nuk do të bësh rrëmbim, nuk do të dëshmosh rrejshëm kundër fqinjit tënd, nuk do të ngulesh sytë në shtëpinë e fqinjit tënd.
    Dhe kur Ezekieli vizaton skicën e të drejtit, thotë saktësisht të njëjtën gjë: “Njeriu që është i drejtë, që kryen drejtësinë e të drejtën, që nuk ha në lartësi, që s’i lartëson sytë drejt idhujve të Izraelit, që nuk e çnderon gruan e të afërmit, që nuk i afrohet gruas në gjendjen e mujoreve të saj, që nuk i bën dhunë njeriut, që ia kthen detorësit pengun, që nuk cubnon, që i jep bukë atij që s’ka, që e vesh të zhveshurin, që s’huajon me ujem, që nuk kërkon shtesë, e ruan dorën nga paudhësia, pleqëron drejt ndërmjet njërit e tjetrit, që ecën urdhërimeve të mia, që i mban gjyqet e mia për të bërë të vërtetën: ky është i drejtë dhe i tilli do të jetojë ‑është fjala e Zotit Hyj" (Ez. 18,5-9). Ai përmbush drejtësinë dhe drejtën; ai nuk ha në male (aluzion për bankete për nder të idhujve); ai nuk shikon lart te idhujt e shtëpisë së Izraelit (është përsëri idhujtaria ajo që përmendet këtu); nuk e çnderon gruan e komshiut... nuk shfrytëzon askënd; kthen pengun e marrë si borxh; ai nuk kryen plaçkitje; ia jep bukën të uriturit; e mbulon lakuriqin me një rrobë; ai nuk jep hua me interes; nuk ngarkon kamatë; e kthen dorën nga padrejtësia; ai bën një gjykim të vërtetë midis njerëzve; ai ecën sipas ligjeve të mia; ai respekton zakonet e mia, duke vepruar sipas së_ vërtetës: ai është i drejtë; me siguri ai do të jetojë .
    Mikea riprodhon, nga ana e tij, pikërisht pyetjen e psalmit tonë dhe e zhvillon atë:
    “Çka kam të denjë t’i kushtoj Zotit
    kur bie në gjunj para të Tejetlartit Hyj?
    T’i kushtoj, vallë, fli shkrumbimi
    ose viça që e mbushën vitin?
    A thua Zotit do t’i pëlqejnë?
    Mijëra deshë
    e përrenj vaji me miliarda?
    T’i kushtoj, thua, të parëlindurin
    si shpërblim për fajin tim,
    frytin e kraharorit tim
    për mëkat që bëra?”
    “T’është dëftuar ç’është e mirë, o njeri,
    e çka Zoti kërkon prej teje:
    s’kërkon tjetër pos të zbatosh drejtësinë,
    të duash mirësinë,
    të jetosh kujdesshëm me Hyjin tënd!” (Mi. 6,6-8).
    Dhe Isaia, bashkëkohësi i tij, nuk duhet lënë pas: Pyetjes:
    “Kush prej nesh do të jetë në gjendje të qëndrojë?
    Ai përgjigjet:
    “Ai që ecën me drejtësi,
    ai që flet çka është e drejtë,
    që s’kërkon fitim në cubëri,
    që shkund duart të mos marrë ryshfet,
    që mbyll veshët të mos dëgjojë vrasje,
    që mbyll sytë të mos shikojë të keqen,
    i tilli do të banojë në lartësi,
    strehimi i tij në qytezë të pathyeshme,
    bukë ka mjaft, ujët s’i mungon (Is. 33,15-16).
    Pak më vonë, Zakarisë do t'i duhet ta përkujtojë përsëri:
    “Ja, pra, se çka ju duhet të bëni: thoni të vërtetën secili vëllait të vet dhe gjykoni drejtësisht në dyert tuaja. Askush në zemrën e vet të mos ia mendojë të keqen mikut të vet dhe mos e doni përbetimin në rrenë: për të vërtetë unë i urrej të gjitha këto” ‑ thotë Zoti" (Zak 8,16-17).



    JEZUSI ËSHTË DERA!

    Është nga ana e Besëlidhjes një kërkesë edhe shumë klasike dhe për fat të keq gjithmonë për t'u përkujtuar, për t’u përsëritur deri kur do të vijë i shumë mirëpritur, i vetmi që është në gjendje të ndryshojë zemrat tona prej guri në zemra prej mishi, siç thotë Ezekieli. Kjo na shtyn ta rilexojmë këtë psalm duke ia referuar atë Jezu Krishtit: ungjijtë e përshkruajnë atë si "zemrën e butë dhe të përvuajtë". Mt 11,29: "Merrni mbi vete zgjedhën time e pranoni t’ju mësoj unë që jam zemërbutë e i përvuajtur. Kështu do të gjeni pushim për shpirtrat tuaj" dhe Jezusi me të vërtetë ishte i vëmendshëm ndaj të përjashtuarve: lebrozëve (Mk 1), shkelëses së kurorës (Gjn. 8) dhe sa të sëmurë dhe të pushtuar, hebrenj apo paganë; dhe ai ishte krejtësisht i huaj për idetë e fitimit, ai që nuk kishte ku të shtrinte kokën.
    Ai mbi të gjitha na fton ta rilexojmë vargun 3 me të, duke i dhënë një dimension krejt të ri: Mund të hyjë në tempullin, ai
    “që s’i shpifet kujt me fjalë,
    që të afërmin s’e dëmton,
    që shokun nuk e çnderon":
    Ai vë kontroll në gjuhën e tij, nuk i bën padrejtësi vëllait dhe nuk fyen fqinjin e tij.
    Me Jezu Krishtin, tani e tutje, ne e dimë se rrethi i "fqinjëve" tanë mund të shtrihet deri në pafundësi: kjo është e gjithë thelbi i shëmbëlltyrës së Samaritanit të Mirë për shembull (të cilën e lexuam të dielën e kaluar).

    Mbetet një varg paksa i turpshëm: sepse dikush mund të pyesë veten nëse vargu 4 nuk bën një njollë në mes të gjithë këtyre ndjenjave të bukura: Bibla jonë katolike në përkthimin e Atit Filipaj, pas pyetjes:
    Kush mund të guxojë të hyjë në tënden tënde (v.1), thotë në vargun 4:
    “ai që keqbërësin e mban për asgjë
    e i çmon ata që e druajnë Zotin,
    ai që i përbehet dashamirit të vet
    dhe ia mban fjalën”.
    Në disa Bibla të huaj ka një perkthim ndryshëm dhe pak i çuditshëm: Mund të hyjë në tendën tënde ai që "në sytë e të cilit ai që i përbuz të tjerët, është i përbuzur": ndoshta mund të kuptohet: “Ai që arrin të gjykojë në mënyrën korrekte, pra në mënyrën që të jetë me të vërtetë i përbuzur, ai që pretendon të përbuzë të tjerët. Pra është e nevojshme të lexohet këtu diçka që çshtë në përkim me kërkesat e besnikërisë ndaj vullnetit të Zotit dhe Besëlidhjes: Ai që përbuz të tjerët, në këta përkthime, është i pabesi, ai që i nderon idhujt. Duke pohuar se "ai që përbuz, është i përbuzur" nga ai, haxhiu refuzon të gjitha format e idhujtarisë; mënyra për t'i thënë Zotit:
    "Unë ndaj kauzën tënde, që dëshmoj mirëbesimin tim".
    Nga ana ime, e shoh si provë të mëtejshme se besnikëria ndaj të vetmit Zot ka qenë një betejë e vazhdueshme.
    Vërejtja e fundit: le të qetësohemi, ky përkujtues i kërkesave të Besëlidhjes është një katekezë e drejtuar pelegrinëve, nuk është kusht për të hyrë në tempull. Përndryshe, askush, përveç Jezusit të Nazaretit, nuk do të kishte ecur kurrë përmes derës.

Faqja 9 prej 26 FillimFillim ... 789101119 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •