PËRGATITJA E LITURGJISË
PENTECOTE VITI C
MË 5 – 6 – 2022.
LEXIMI I PARË: Vap. 2,1-13.
1 Kur erdhi dita e Rrëshajëve, të gjithë ishin së bashku në të njëjtin vend.
2 Dhe, ja, papritmas, u ndie një ushtimë nga qielli si shungullimë e erës së fortë dhe e mbushi të gjithë shtëpinë, ku ata ishin.
3 Atyre atëherë iu dukën gjuhë, si të ishin prej zjarri. Këto u ndanë e zunë vend nga një mbi secilin prej tyre.
4 Të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme, ashtu si Shpirti Shenjt i shndriste të shpreheshin.
5 Dhe asohere në Jerusalem banonin judenj, njerëz të përshpirtshëm, të ardhur prej të gjitha kombeve të botës.
6 Dhe, kur u dëgjua ajo ushtimë, ngarendi një shumicë e madhe dhe mbetën të habitur, sepse secili i dëgjonte duke folur në gjuhën e vet.
7 Të gjithë çuditeshin e mrekulloheshin dhe thoshin: “Këta njerëz që po flasin, a thua vallë nuk janë të gjithë galileas?
8 Po si atëherë secili prej nesh i dëgjon duke folur në gjuhën e vet amtare?
9 Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë,
10 të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma,
11 judenj e proselitë, kretas e arabë ‑ të gjithë ne po i dëgjojmë duke shpallur veprat e madhërueshme të Hyjit në gjuhët tona amtare.”
12 Të gjithë kishin mbetur të habitur e, të marrë mendsh, pyesnin njëri‑tjetrin: “Çfarë do të jetë kjo punë?”
13 Disa të tjerë, duke shpotitur, thoshin: “Janë dehur me musht!”.
LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA
NË JERUSALEM SHPIRTI I SHENJTË ZBRITI DHE U DHERD MBI NJERËZIMIN.
Gjëja e parë që duhet mbajtur mend nga ky tekst: Jerusalemi është qyteti i dhuratës së Shpirtit! Nuk është vetëm qyteti ku Jezusi themeloi Eukaristinë, qyteti ku ai u ringjall, por është gjithashtu qyteti ku Shpirti u derdh mbi njerëzimin.
Në kohën e Krishtit, festa e Rrëshajëve hebraike ishte shumë e rëndësishme ishte festa e dhënies së Ligjit, një nga tre festat e vitit për të cilat njerëzit shkonin në Jeruzalem për pelegrinazh. Dëshmia e kësaj është renditja e të gjitha kombësive të mbledhura në Jeruzalem për këtë rast: "Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, judenj e proselitë, kretas e arabë” (v. 9-11).
Prandaj, qyteti i Jeruzalemit ishte mbushur me njerëz nga kudo, mijëra hebrenj të devotshëm që ndonjëherë vinin nga shumë larg: ishte viti i vdekjes së Jezusit, por kush prej tyre e dinte? E thashë qëllimisht “vdekjen” e Jezusit, pa folur për Ringjalljen e tij; sepse Ringjallja e tij deri në atë moment mbeti e njohur vetëm nga disa miqtë e Jezusit. Këta njerëz nga kudo ndoshta nuk kishin dëgjuar kurrë për një farë Jezusi të Nazaretit. Ky vit ishte si gjithë të tjerët, kjo festë e Rrëshajëve do të ishte si gjithë të tjerat. Por tashmë, nuk ishte absolutisht asgjë! Ata besimtarët shkuan në Jeruzalem me zjarr, me besim, me entuziazmin e një pelegrinazhi për të rinovuar Besëlidhjen me Perëndinë.
Për dishepujt e Jezusit, sigurisht, kjo festë e Rrëshajëve, pesëdhjetë ditë pas Pashkës së Tij, atë që panë, dëgjuan, prekën... pas Ringjalljes së tij... kjo Rrëshajë nuk i ngjante asnjë tjetër; për ta asgjë nuk ishte si më parë... Por kjo nuk do të thotë se pritnin atë që ndodhi!
Për të na ndihmuar të kuptojmë se çfarë po ndodhi, Luka evokon këtu, me termat që ai zgjodhi me shumë kujdes, tre tekste nga Besëlidhja e Vjetër: këto tre tekste janë, dhurata e Ligjit në Sinai; një fjalë nga profeti Joel; dheepisodi i Kullës së Babelit.
MBRETËRIA E HYJIT ËSHTË AFËR.
Le të fillojmë nga Sinai: gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve, tingulli "si një ushtimë nga qielli, shungullimë e erës së fortë" sugjerojnë se ne jemi këtu në përputhje me atë që ndodhi në Sinai, kur Perëndia i dha dërrasat e Ligjit Moisiut; këtë e gjejmë në librin e Daljes: “Erdhi e treta ditë dhe zbardhi drita: u ndien bubullima, shpërthyen vetëtima, një re tejet e dendur e mbuloi malin. Boria jehoi thekshëm dhe u dridh populli që ishte në zemërimië. Atëherë Moisiu e bëri popullin të dalë nga zemërimia në takim me Hyjin. Populli qëndroi në këmbë rrëzë malit. Krejt mali i Sinait s’ishte tjetër por tym, sepse Hyji kishte zbritur në zjarr mbi të e tymi i tij ngritej porsi tym furre. I tërë mali tundej tmerrësisht. Zëri i bririt vinte gjithnjë e rritej: Moisiu fliste me Hyjin e Hyji i përgjigjej me bubullimë (Dal. 19,16-19). Targumi (është përkthimi aramaisht i këtij fragmenti nga libri i Daljes) thoshte se kur Zoti dha ligjin, llambat e zjarrit kalonin nëpër hapësirë. Gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve i kujtojnë ato në mënyrë të papërmbajtshme.
Duke ndjekur linjën e ngjarjes së Sinait, Shën Luka dëshiron që ne të kuptojmë se kjo Rrëshajë, atë vit, ishte shumë më tepër se një pelegrinazh tradicional: ishte një Sinai i ri. Ashtu si Perëndia i kishte dhënë Ligjin e tij popullit të tij për t'i mësuar ata të jetonin në Besëlidhje, tani e tutje Hyji i jepte Shpirtin e tij popullit të tij... Tani e tutje Ligji i Perëndisë (që është e vetmja mënyrë për të jetuar vërtet të lirë dhe të lumtur: nuk duhet të harrohet kjo) tani e tutje ky Ligj i Perëndisë nuk është më i shkruar në dërrasa guri, por në dërrasa mishi, në zemrën e njeriut, për të përdorur imazhin e Ezekielit 36, 26-28): "Unë do t’ju jap një zemër të re, një shpirt të ri do ta fus në ju, do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë e do t’ju jap një zemër mishi. Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia. Do të banoni në tokën që ua dhurova etërve tuaj: ju do të jeni populli im e unë do të jem Hyji juaj".
Luka me siguri donte të evokonte edhe një fjalë nga profeti Joel:
"E pas këtyre:
Do ta ndikoj Shpirtin tim
mbi çdo njeri
e do të bëhen profetë bijtë e bijat tuaja,
pleqtë tuaj ëndrra do të shohin,
djelmoshat tuaj do të kenë vegime" (Jl 3,1).
Kjo nënkupton që çdo njeri do të bëhet i aftë për të pranuar Shpirtin e Hyjit. Në sytë e Lukës, këta "hebrenj të zjarrtë, nga të gjitha kombet nën qiell" siç i quan ai, simbolizojnë të gjithë njerëzimin për të cilin profecia e Joelit më në fund po përmbushet. Kjo do të thotë se ka ardhur e famshmja, e shumëpritur "Dita e Zotit"!
Dhe në fund, episodi i Babelit: ju kujtohet historia e Babelit: duke e thjeshtuar shumë, mund të tregohet si një shfaqje në dy akte: Akti 1, të gjithë burrat flisnin të njëjtën gjuhë: kishin të njëjtën gjuhë dhe të njëjta fjalët. Ata vendosin të ndërmarrin një punë të madhe që do të mobilizojë të gjitha energjitë e tyre: ndërtimin e një kulle të pamasë... Akti 2, Zoti ndërhyn për ta ndalur atë: ai i shpërndan në sipërfaqen e tokës dhe turbullon gjuhët e tyre. Tash e tutje njerëzit nuk do ta kuptojnë më njëri-tjetrin... Shpesh pyesim veten se çfarë të konkludojmë nga kjo?... Nëse nuk duam të kundërshtojmë qëllimet e Zotit, është e pamundur të imagjinojmë se ai ka vepruar për diçka tjetër përveç lumturisë sonë. .. Prandaj, nëse Zoti ndërhyn, është për t'i kursyer njerëzimit një shteg të rremë: gjurmën e mendimit unik, të projektit unik; diçka si “fëmijët e mi të vegjël, po kërkoni unitetin, kjo është mirë; por mos merrni rrugën e gabuar: uniteti nuk është në uniformitet! Uniteti i vërtetë i dashurisë mund të gjendet vetëm në diversitet”.
Rrëfimi i Lukës për Rrëshajët përputhet mirë me Babelin: në Babel, njerëzimi mëson diversitetin, në Rrëshajë, mëson unitetin në diversitet: tani e tutje të gjitha kombet nën qiell dëgjojnë të shpallin në gjuhët e tyre të ndryshme mesazhin e vetëm: mrekullitë e Perëndisë.
Krijoni Kontakt