F. A. E DIELA E 3 TË PASHKËS VITI C. UNGJILLI.
PËRGATITJA E LITURGJISË.
E DIELA E 3 TË PASHKËS VITI C.
MË 4 -5-2025.
UNGJILLI: Gj. 21,1-19.
1 Pastaj Jezusi prapë iu dëftua nxënësve në breg të detit të Tiberiadit. U dëftua kështu: 2 Ishin bashkë Simon‑Pjetri, Toma, që quhet Binjak, Natanaeli, nga Kana e Galilesë, bijtë e Zebedeut dhe dy të tjerë prej nxënësve të tij. 3 U tha Simon‑Pjetri:
“Po shkoj të gjuaj peshk.”
“Po vijmë edhe ne me ty!” ‑ i thanë ata.
U nisën, pra, e hynë në lundër, por atë natë nuk zunë asgjë.
4 Kur zbardhi drita, ja, Jezusi në breg. Nxënësit nuk e dinin se ishte Jezusi. 5 Jezusi u tha:
“Djelmosha, a keni ndopak peshk?”
“Jo!” ‑ u përgjigjën ata.
6 Ai u tha: “Qitni rrjetën në anën e djathtë të lundrës e do të gjeni!”
Ata e hodhën e nuk mund ta nxirrnin, aq u ngarkua me peshk. 7 Atëherë ai nxënësi, të cilin Jezusi e donte, i tha Pjetrit: “Është Zotëria!” Simon‑Pjetri, si dëgjoi se është Zotëria, u mbështoll me petkun e sipërm ‑ sepse ishte i zhveshur ‑ dhe u hodh në det. 8 Nxënësit e tjerë erdhën me lundër duke hequr rrjetën me peshk, sepse nuk ishin larg bregut ‑ reth dyqind kutë.
9 Si dolën në tokë, panë zjarrin me prush e mbi të peshk, dhe bukë. 10 Jezusi u tha:
“Bini ndonjë nga peshqit që zutë tani!” 11 Atëherë Simon‑Pjetri hipi në lundër, e nxori në tokë rrjetën plot me peshk: njëqind e pesëdhjetë e tre peshq të mëdhenj. Dhe, megjithëse ishin aq shumë, prapë nuk u shqye rrjeta. 12 Jezusi u tha: “Ejani e hani!” Askush prej nxënësve nuk pati guxim ta pyesë: “Kush je ti?”, sepse e dinin mirë se ishte Zotëria. 13 Jezusi u afrua, mori bukën e ua dha. Po ashtu edhe peshkun.
14 Ishte kjo hera e tretë që Jezusi iu dëftua nxënësve të vet pasi u ngjall së vdekuri.
Jezusi dhe Pjetri
15 Pasi hëngrën mëngjesin, Jezusi e pyeti Simon‑Pjetrin:
“Simon Gjoni, a më do ti më shumë se këta?”
“Po, Zotëri ‑ iu përgjigj ‑ Ti e di se të dua!”
“Kulloti qengjat e mi! ‑ i tha Jezusi.
16 Prapë e pyeti të dytën herë:
“Simon Gjoni, a më do ti mua?”
“Po, Zotëri, ti e di se të dua!” ‑ iu përgjigj Pjetri.
“Kulloti delet e mia!” ‑ vijoi Jezusi.
17 I tha për të tretën herë:
“Simon Gjoni, a më do?”
Pjetri u trishtua pse e pyeti për të tretën herë:
‘A më do?’ dhe iu përgjigj:
“Zotëri, Ti di gjithçka! Ti e di se të dua!”
I tha Jezusi:
“Kulloti delet e mia!”
18 Përnjëmend, përnjëmend po të them:
kur ti ishe më i ri
e ngjeshje vetveten
dhe shkoje kah doje;
porse kur të plakesh,
do t’i hapësh duart
e një tjetër do të të ngjeshë
e do të të çojë, ku ti nuk dëshiron.”
19 I tha këto fjalë për t’i lajmëruar se me ç’vdekje do ta lavdëronte Hyjin. Pastaj i tha: “Më ndiq mua!”
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
Javën e kaluar Ungjilltari Gjon na tregoi për dy takime të Krishtit të Ngjallur me dishepujt e tij: i pari u zhvillua ditën e Pashkëve; dishepujt, le të kujtojmë, ishin mbledhur së bashku, kishin mbyllur dyert nga frika e Judenjve, ishin vetëm dhjetë sepse Juda ishte larguar dhe as Toma nuk ishte i pranishëm. Takimi i dytë me të Ngjallurin u zhvillua tetë ditë më vonë dhe këtë herë edhe Toma ishte atje.
Këto dy manifestime të të Ngjallurit ndodhën, pra, në Jerusalem ditën e Zotit, të dielën, në një mjedis të mbyllur, ashtu siç na ndodh neve kur mblidhemi në kishat tona për kremtimin eukaristik.
Thirrja që Ungjilltari Gjon donte të bënte, ishte pikërisht për takimet e së dielës të bashkësive të krishtera. Ai donte të na paraqiste përvojën shpirtërore që bashkësitë e krishtera të të gjitha kohërave janë të thirrura të bëjnë në ditën e Zotit, kur motrat dhe vëllezërit mblidhen për të dëgjuar Fjalën e Zotit dhe për të ndarë bukën eukaristike: ata që marrin pjesë, duhet të bëhen të vetëdijshëm se i Ngjalluri është i pranishëm midis tyre.
Në këtë pikë lind pyetja: a e takon i krishteri të Ngjallurin vetëm në Ditën e Zotit?
Gjatë ditëve të javës, kur i krishteri e kryen aktivitetin e tij profesional, a nuk shoqërohet ai nga prania e të Ngjallurit dhe nga Fjala e Tij?
Gjoni i përgjigjet kësaj pyetjeje sot duke na treguar për një takim të tretë të Krishtit të Ngjallur me dishepujt, një takim i cili, siç do ta shohim, zhvillohet në një kontekst krejtësisht të ndryshëm nga ato të mëparshmet.
Le të dëgjojmë se ku:
“1 Pastaj Jezusi prapë iu dëftua nxënësve në breg të detit të Tiberiadit. U dëftua kështu: 2 Ishin bashkë Simon‑Pjetri, Toma, që quhet Binjak, Natanaeli, nga Kana e Galilesë, bijtë e Zebedeut dhe dy të tjerë prej nxënësve të tij” (v. 1-2).
Pas këtyre gjërave, Jezusi iu shfaq përsëri dishepujve pranë Detit të Tiberiadës. Ne nuk jemi më në Jerusalem, qytetin e shenjtë ku praktikohet feja e pastër, ku ofrohen flijime në Tempull, ne jemi në Galile, rajonin ku praktika fetare nuk përputhet gjithmonë me dispozitat e ngurta të rabinëve dhe nuk është dita e të dielës, është një ditë jave.
Së shpejti do të gjejmë një grup dishepujsh që janë së bashku, por jo në një vend të shenjtë, por në një mjedis të përdhosur: do t'i gjejmë të zënë me punën e tyre si peshkatarë në Detin e Tiberiadës.
Pse Ungjilltari Gjon e quan atë liqen në Galile det?
«Deti» në Bibël është Mesdheu, deti i madh, Yam Gadol, i cili ngjalli frikë te izraelitët.
Pse Gjoni e bën liqen e Galilës det?
Sepse ai është i interesuar në simbolikën e historisë që na paraqet tani. Më shumë se Ungjilltarët e tjerë, Gjoni përdor simbolikën dhe imazhet biblike për të komunikuar mesazhin e tij.
Ai e quan atë "det" sepse në të gjitha literaturat e Lindjes së Mesme të Lashtë deti është simbol i botës së papastërtisë, të forcave demoniake, të çnjerëzisë, të asaj që është në kundërshtim me jetën dhe Gjoni do të na prezantojë së shpejti dishepujt që peshkojnë në këtë det.
Referenca është qartësisht për misionin që Jezusi u besoi dishepujve të tij: që të nxirrin njerëzit nga kushtet e vdekjes dhe t'i prezantonin ata me jetën e vërtetë. Gjoni e quan atë "detin" e Tiberiadës sepse nuk përdor termin tradicional Kinneret ose Genezaret, por i referohet emrit të qytetit gjysmë-pagan që Herod Antipas sapo kishte ndërtuar sepse ai la kryeqytetin e parë, Sepforin, dhe shkoi të vendosej atje, në vendin më të bukur në liqenin e Galilesë: natyrisht ai ia dedikoi atë mikut dhe mbrojtësit të tij Tiberius. Ai shkoi të jetonte atje me Herodiadën disa vjet para se Jezusi të fillonte jetën e tij publike.
Tiberiada ishte një qytet i papastër sepse ishte ndërtuar mbi një varrezë dhe rabinët nuk e vizitonin shpesh dhe në Ungjijtë nuk përmendet ndonjë vizitë e Jezusit në këtë qytet.
Ishte qyteti ku Herod Antipa kishte futur zakone, doke, mënyra jetese pagane, një mentalitet idhujtar në kundërshtim me identitetin shpirtëror të fëmijëve të Abrahamit.
Ja simbolika e “detit” të Tiberiadës në të cilin është thirrur të veprojë bashkësia e dishepujve.
Është nga ky det i përdosur nga një popullsi pagane, nga kjo shoqëri idhujtare në të cilën vetëm paratë, pushteti, ndjekja e kënaqësisë kanë rëndësi… është nga ky det që dishepujt dërgohen nga Jezusi për të nxjerrë njerëz dhe për t'i udhëhequr ata drejt jetës së vërtetë, për të qenë njerëz të vërtetë.
Do të thoja se situata në të cilën këta dishepuj të parë u thirrën për të peshkuar nuk është e ndryshme nga ajo në të cilën e gjejmë veten duke punuar sot.
Ndonjëherë dëgjojmë ankesa për botën tonë gjithnjë e më pagane, të korruptuar, pa vlera, të degraduar moralisht dhe pa besim…
Çfarë prisnim të gjenim? Që të gjithë do të ishin tashmë të nxirrë nga deti dhe që tashmë do të banonin në një tokë të thatë? Deti është det.
Jezusi i dërgoi dishepujt e tij të peshkonin në det, është nga deti i kësaj jete pagane që njerëzit duhet të nxirren. Bota është ajo që është, Zoti e deshi këtë botë, e deshi aq shumë.
Le të shohim, pra, se si i Ngjalluri u shfaqet dishepujve të përkushtuar për ta jetuar Ungjillin në jetën e përditshme, jo në një mjedis të shenjtë, në ditën kur ata janë të angazhuar në aktivitetin e tyre profesional.
Le të dëgjojmë:
“U dëftua kështu: 2 Ishin bashkë Simon‑Pjetri, Toma, që quhet Binjak, Natanaeli, nga Kana e Galilesë, bijtë e Zebedeut dhe dy të tjerë prej nxënësve të tij. 3 U tha Simon‑Pjetri: “Po shkoj të gjuaj peshk”. “Po vijmë edhe ne me ty!” ‑ i thanë ata. U nisën, pra, e hynë në lundër, por atë natë nuk zunë asgjë” (v. 1-3).
E gjithë historia që po shqyrtojmë tani është një shëmbëlltyrë e aktivitetit që Kisha është e thirrur të kryejë në botë: peshkimi i njerëzve. Le të përpiqemi të kuptojmë imazhet e përdorura nga Gjoni për të na përcjellë mesazhin e tij.
Imazhi i parë: “Varka e Pjetrit”. Gjithmonë ka qenë simboli i Kishës dhe dishepujt që janë në këtë varkë përfaqësojnë bashkësinë e krishterë. Nëse i numërojmë, janë 7… pse jo 12? 12 është simboli i Izraelit, 7 ose 70 tregon numrin e të gjitha kombeve të tokës. Këta 7 janë simboli i bashkësisë së krishterë që duhet të jetë e hapur ndaj botës.
Le të shohim se nga kush përbëhet kjo bashkësi e parë, le t'i shqyrtojmë ata, një nga një.
Secili prej tyre, do të shohim, ka historinë e vet personale, ato përfaqësojnë situatat e ndryshme shpirtërore të anëtarëve të bashkësive të krishtera të të gjitha kohërave, përfshirë edhe tonën e sotme.
Në disa prej tyre mund të njohim historinë tonë personale.
I pari: Pjetri. Ai është dishepulli që përpiqet të pranojë propozimin e një njeriu të ri të krijuar nga Jezusi. Ai vazhdon të besojë se për të qenë një person i suksesshëm do të thotë të grumbullosh pasuri dhe të kesh pushtet, dhe ai e ndoqi Jezusin sepse mendonte se kjo do ta ndihmonte të arrijnte sukses në jetë.
Ai është dishepulli që do të donte ta ndiqte Jezusin, por që përpiqet ta pajtojë atë me projektet e tij, me ëndrrat e tij, që janë ato të pushtetit, të të pasurit dhe të të shfaqurit.
Është dishepulli i sotëm, ai që i thotë po Jezusit, por vazhdon të mendojë si më parë dhe pastaj, në momente të caktuara vështirësie, nuk ngurron as të mohojë besimin e vet... kur duhet të zgjedhësh midis interesave të tua dhe Ungjillit, përfundon duke u distancuar nga Krishti.
Ja ku është, i pari që shohim në këtë varkë.
Pastaj është Toma, që quhet binjaku ynë. Ai që e do Jezusin, është gjithashtu i lidhur me komunitetin, por pastaj, për ndonjë arsye të vetën, edhe ai përfundon duke u larguar nga komuniteti, pastaj kthehet mbrapsht.
Ai është ai që do të donte prova racionale për të besuar, por i Ngjalluri nuk i përket botës së asaj që mund të verifikohet nga shqisat, Ai mund të shihet vetëm nga ata që janë të përfshirë në një marrëdhënie dashurie me Të, vetëm ata që duan mund të përjetojnë praninë e të Ngjallurit në krah të tyre.
Personazhi i tretë: Natanaeli, ai nga Kana e Galilesë, një figurë e bukur ky, ai është izraeliti në të cilin nuk ka gënjeshtër.
Ai kultivon bindjet e tij dhe thotë:
"Asgjë e mirë nuk mund të vijë nga Nazareti".
Filipi i tha: “Eja e shih”.
Dhe kur Natanaeli takon Jezusin, ai i jep atij mbështetjen e tij të bindur dhe entuziaste.
Nathanaeli është imazhi i një personi të sinqertë, të hapur ndaj së vërtetës.
Ka njerëz që nuk janë aspak si Natanaeli, ata kanë idetë e tyre, i mbrojnë ato me kokëfortësi dhe madje edhe kur përballen me provat e Ungjillit i mbyllin zemrat e tyre. Kur Ungjilli u thotë atyre se Zoti është dashuri dhe vetëm dashuri, se ai mirëpret edhe mëkatarin më të madh, ata thonë jo, sepse besimet e tyre janë të ndryshme, ata nuk e pranojnë, nuk i hapen vetes të vërtetës së Ungjillit.
Ka të tjerë që janë si Natanaeli, kanë bindjet e tyre, por kur dëgjojnë të vërtetën e Ungjillit, hapin zemrat dhe thonë: “Sa e mrekullueshme, më në fund zbuloj një të vërtetë që u përgjigjet nevojave të mia më të thella”… janë njerëzit tek të cilët nuk ka gënjeshtër.
Pastaj gjëjmë bijtë e Zebedeut, Jakobi dhe Gjoni, që përfaqësojnë shpirtin fanatik të komunitetit.
Ne kujtojmë… një ditë Gjoni vjen te Jezusi dhe i thotë: “Pamë dikë që dëbonte demonë, duke bërë mirë, por e ndaluam sepse nuk na ndjek”.
Një herë tjetër, në Samari, samaritanët nuk duan ta mirëpresin Jezusin. Jakobi dhe Gjoni thonë: “Zot, a do të themi se zjarri të zbresë nga qielli, ashtu siç bëri Elia, dhe do t’i përpijë këta jobesimtarë?”
Jezusi kthehet dhe i qorton ashpër… ata janë fanatikë. Jezusi do t’i quajë ata “bijtë e bubullimës”, domethënë intolerantë, ata do të donin t’ua impononin bindjet e tyre të gjithëve, ata ngrenë zërin, janë gjithmonë të gatshëm të debatojnë, shohin armiq kudo.Ka dy të tjerë që nuk kanë emra… kush janë ata?
Është e kotë të pyesim pse janë anonimë, nëse nuk e njohim veten në asnjë nga personazhet që kemi shqyrtuar më parë, atëherë ndoshta jemi ne të dy me karakteristikat tona, të mira dhe më pak të mira, me të gjitha brishtësitë tona.
Por këta 2 persona pa emër, të cilët janë në varkë me 5 të tjerët, mund të përfaqësojnë ata që janë dishepuj të Krishtit pa e ditur, që motivohen nga Shpirti Shenjt. Bëjnë mirë, punojnë me të njëjtin qëllim si të tjerët, për ta bërë botën tonë më njerëzore. Ata janë ndërtuesit e paqes, të dashurisë, të pajtimit, ata që janë gjithmonë të gatshëm të ndihmojnë ata që kanë nevojë.
Është një grup i hapur, kështu që, në këtë komunitet që është në anije, ka hapësirë për të gjithë ata që duan të punojnë për të ndërtuar një botë të re, ka hapësirë për të gjithë njerëzit me vullnet të mirë.
Ky grup fillon punën dhe pjesa e parë e peshkimit zhvillohet natën, në errësirë.
Me këtë imazh të errësirës, Gjoni na thotë se aktiviteti i dishepujve mund të kryhet pa dritën e Krishtit dhe të Ungjillit të tij dhe atëherë, mund të jemi të sigurt, nuk do të sjellë asnjë rezultat.
Le të dëgjojmë çfarë ndodh kur nata mbaron dhe drita e një dite të re agon:
“Kur zbardhi drita, ja, Jezusi në breg. Nxënësit nuk e dinin se ishte Jezusi. Jezusi u tha:
“Djelmosha, a keni ndopak peshk?”
“Jo!” ‑ u përgjigjën ata.
Ai u tha: “Qitni rrjetën në anën e djathtë të lundrës e do të gjeni!”
Ata e hodhën e nuk mund ta nxirrnin, aq u ngarkua me peshk” (v.4-6).
Nata mbaron, errësira që i mbështjell dishepujt, shkrihet sepse drita arrin, Jezusi qëndron në këmbë në breg, por dishepujt nuk e njohin. Nuk është Jezusi që fshihet, që kamuflohet, janë sytë e tyre që nuk dinë ta njohin.
Për ta kuptuar mesazhin, duhet të shqyrtojmë me kujdes çdo detaj:
“Jezusi po qëndron në breg”. Ai është i Gjalli, Ai është i Ngjalluri, Ai nuk është në det, me dishepujt e zënë duke kryer misionin që u ishte besuar. Ai ka arritur në tokë, ka arritur në breg, e ka përfunduar misionin e tij, por nuk i ka braktisur dishepujt vetëm, nuk është më i pranishëm fizikisht, por vazhdon pranë tyre në një gjendje tjetër, atë të të ringjallurve.
"Ata nuk e njohin atë".
Ata e janë të vetdijshëm për praninë e tij, e dinë që është Ai, por ai nuk është më në gjendjen materiale në të cilën e kishin njohur gjatë tre viteve të jetës së tij publike. Ai është një i Ringjallur që mund të njihet vetëm nga ata që kanë shikimin e një besimtari. Dhe le të vërejmë emrin e dashur me të cilin i Ngjalluri u drejtohet dishepujve që kanë punuar shumë gjithë natën, janë të lodhur dhe gjithashtu të zhgënjyer... ai i quan ata “fëmijë”.
E ndiejmë këtë emër të butë që na drejtohet kur shohim dështimin e apostolatit tonë, kur mesazhi ungjillor që kemi shpallur me aq pasion nuk pranohet, qoftë sepse njerëzit janë të interesuar për diçka tjetër, qoftë sepse i mbyllin zemrat e tyre dhe nuk duan ta mirëpresin dritën e Ungjillit, e ndiejmë të na drejtohet kur programet tona baritore që i kemi përgatitur me aq kujdes dhe më pas nuk kanë sukses. Ndonjëherë përpiqemi vërtet me gjithë mundin tonë, por nuk kapim asgjë.
Në këto çaste ndiejmë se fjala “bijtë” që na drejtohet, na bën të ndihemi afër të Ngjallurit që na do, që i vlerëson përpjekjet tona, që e shoqëron veprën tonë me praninë e tij dhe me Fjalën e tij.
Dhe në fakt, i Ngjalluri tani u tregon dishepujve se si të arrijnë rezultate: “Hidhni rrjetën në anën e djathtë të barkës”. Ana e djathtë tregon pjesën e mirë, atë pozitive, përpara se ta hidhnin rrjetën në anën e gabuar, atë të keqen, duhet ta hidhnin në anën e mirë të njeriut. Çdo njeri ka një pjesë të keqe, por edhe një pjesë të mirë, është në atë pjesë që Mjeshtri na thotë ta kapim për ta nxjerrë nga ujërat e detit, është në atë pjesë që duhet të synojmë dhe në fakt, kur ata dëgjojnë Fjalën e Zotit, peshkimi bëhet i frytshëm, rrjeta tërhiqet në tokë dhe ka një mori peshqish: kjo tregon numrin e madh të njerëzve të shpëtuar nga ujërat e detit.
E tani hyn në skenë dishepulli i dashur nga Zoti, është ai që ka një shikim që e lejon të njohë të Ngjallurin.
Le të dëgjojmë:
“Atëherë ai nxënësi, të cilin Jezusi e donte, i tha Pjetrit: “Është Zotëria!” Simon‑Pjetri, si dëgjoi se është Zotëria, u mbështoll me petkun e sipërm ‑ sepse ishte i zhveshur ‑ dhe u hodh në det. 8 Nxënësit e tjerë erdhën me lundër duke hequr rrjetën me peshk, sepse nuk ishin larg bregut ‑ reth dyqind kutë (= 100 metra).
Në Ungjillin sipas Gjonit, që nga fillimi shfaqet një dishepull, emri i të cilit nuk jepet. Le të kujtojmë… kur Pagëzuesi e sheh Jezusin duke kaluar, u thotë dishepujve të tij:
“Ja, Qengji i Hyjit!”. Duke e dëgjuar të fliste kështu, dy nga dishepujt e tij e ndoqën Jezusin. Njëri nga të dy ishte Andrea, vëllai i Simon Pjetrit, ndërsa dishepulli tjetër nuk përmendet.
Kush është? Nëse Gjoni nuk na e tregoi emrin e tij, do të thotë se duhet të lihet kështu, pa emër.
Le të përpiqemi të kuptojmë se çfarë e karakterizon këtë dishepull, në mënyrë që ta kuptojmë më mirë se kush është ai. Ai është ai që, sapo Jezusi i prezantohet siç i prezantoi Gjon Pagëzuesi, e kupton menjëherë se ka takuar një person të jashtëzakonshëm që mund të vendosë për jetën e tij dhe pastaj nuk ngurron, nuk lëkundet, e ndjek menjëherë, i jep mbështetjen e tij. Pastaj ky dishepull, gjatë Darkës së Fundit, ndërsa Pjetri nuk mund të dallojë se kush është në anën e Jezusit dhe kush në vend të kësaj dëshiron ta dorëzojë atë në mënyrë që ai të eliminohet, ky dishepull i dashur, ndryshe nga Pjetri, di të dallojë shumë mirë se kush është në anën e Jezusit dhe kush është kundër tij. Atëherë ai është dishepulli i cili kur Jezusi arrestohet, prandaj kur gjërat shkojnë keq, ai e ndjek Mësuesin deri në shtëpinë e Kryepriftit, ndërsa të gjithë dishepujt e tjerë e kanë braktisur Jezusin dhe kanë ikur. Dhe pastaj është dishepulli që ndjek Mjeshtrin deri në Kalvar dhe e sheh atë të japë jetën e tij për dashuri. Ky dishepull është ai që arrin i pari te varri ditën e Pashkëve, vëren, sheh se është bosh dhe fillon të kuptojë se ka ndodhur diçka e padëgjuar dhe fillon të besojë se Jezusi është Ngjallur. Pastaj në historinë që po shqyrtojmë, ky dishepull arrin të shohë atë që është e padukshme për sytë materialë, ai njeh praninë e të Ngjallurit në breg dhe gjithashtu ua tregon atë dishepujve të tjerë që ende nuk e shohin sepse nuk e kanë shikimin e pastër të këtij dishepulli.
Kush është? Le ta lëmë pa emër, ai është “i dashuri”, ai përfaqëson dishepullin që është tërësisht i përfshirë në dashurinë për Krishtin, ai është imazhi i dishepullit autentik... prandaj është pa emër. Gjoni dëshiron që secili prej nesh ta njohë veten në këtë dishepull, ti duhet të jesh ky dishepull.
Simon Pjetri, pasi dëgjoi çfarë tha ky dishepull i dashur: “Është Zoti”, u ngjesh me rrobën e tij të jashtme (sepse ishte lakuriq) dhe u hodh në det. Kjo nuk mund të jetë një kronikë, nuk vesh rrobën për t’u zhytur në ujë. Zakonisht më mirë hiqet rroba ër t’u zhytur në ujë ndonjëherë. Pjetri, për këtë çështje, me siguri e mbante veshur rrobën e tij, nuk ishte lakuriq, sepse kush peshkon natën duhet të mbrohet nga ftohti.
Çfarë do të thotë, pra, kjo lakuriqësi e Pjetrit dhe kjo veshje e rrobës së tij?
Një folje e rëndësishme përdoret këtu, "diazognmi", "të veshësh", kjo folje mjaft e çuditshme shfaqet vetëm dy herë në të gjithë Besëlidhjen e Re, shfaqet këtu kur Pjetri vishet dhe shfaqet kur Jezusi veshi në darkën e funddit para larjes së këmbëve të dishepujve përparësen, e cila është simboli i shërbimit.
Është përparësja që Pjetri nuk donte ta vishte, sepse refuzoi gjestin e Jezusit për t’u bërë shërbëtor, për t’i larë këmbët vëllait të tij, për të zbritur në shkallën e fundit, nuk pranonte Pjetrise i madhi është ai që shërben, jo ai që shërbehet. Jezusi ishte veshur me këtë uniformë si një shërbëtor, ishte veshur me një uniformë që Pjetri e hodhi poshtë, por tani që ka parë se ku ka përfunduar ai që e bëri veten shërbëtor, tani që sheh se u ringjall dhe është i gjallë, ai e kupton se kishte të drejtë dhe kështu edhe ai vishet me rrobën siç bëri Mjeshtri, rrobën e shërbëtorit, uniformën që karakterizon të krishterin e vërtetë.
Pali flet disa herë për këtë veshje të re që dishepulli duhet ta veshë gjithmonë.
Në Letrën drejtuar Kolosianëve ai thotë: “Ju e zhveshët njeriun e vjetër me veprat e tij dhe veshët njeriun e ri që përtërihet në njohurinë e drejtë në përgjasim të Krijuesit të vet (v.9-10)...përmbi të gjitha vishuni me dashurinë! Ajo i mban së bashku të gjitha virtytet” (v. 14), duke mos harruar se dashuria është është shërbim.
Në Letrën drejtuar Romakëve: “Vishuni me Zotin Jezu Krisht, kushdo që ju takon, duhet t’ju njohë nga kjo uniformë që është ajo e shërbëtorit”;
gjithashtu Pjetri në Letrën e Parë:
“Vishuni të gjithë me përulësi ndaj njëri-tjetrit; i përulur është ai që bëhet shërbëtor i vëllait të tij”
Pasi vishet, Pjetri zhytet në ujë. Është simboli i fillimit të një jete të re për Pjetrin, siç ndodh pas zhytjes në ujin e Pagëzimit, fillon një jetë e re.
Dhe të tjerët mbërrijnë pas Pjetrit me varkë.
Tani që ata e kanë dëgjuar zërin e Zotit, përpjekjet dhe puna e tyre kanë arritur rezultate të mëdha.
Le të dëgjojmë:
“9 Si dolën në tokë, panë zjarrin me prush e mbi të peshk, dhe bukë. 10 Jezusi u tha: “Bini ndonjë nga peshqit që zutë tani!” 11 Atëherë Simon‑Pjetri hipi në lundër, e nxori në tokë rrjetën plot me peshk: njëqind e pesëdhjetë e tre peshq të mëdhenj. Dhe, megjithëse ishin aq shumë, prapë nuk u shqye rrjeta. 12 Jezusi u tha: “Ejani e hani!” Askush prej nxënësve nuk pati guxim ta pyesë: “Kush je ti?”, sepse e dinin mirë se ishte Zotëria. 13 Jezusi u afrua, mori bukën e ua dha. Po ashtu edhe peshkun. 14 Ishte kjo hera e tretë që Jezusi iu dëftua nxënësve të vet pasi u ngjall së vdekuri” (v.9-14).
Vini re se nuk thuhet që ata 7 e shohin Jezusin, shohin prushat me peshk dhe bukë... buka është Jezusi.Në Eukaristi, i Ngjalluri vazhdon të ofrojë veten si bukë.
Çfarë shohim sot?
I Ngjalluri, që vazhdon të na ofrohet dhe paraqitet si bukë në Eukaristi, e bëri veten bukë të jetës.
Kur në një moment të caktuar gjatë Darkës së Fundit, ai mori pak bukë nga tryeza dhe u tha dishepujve:
“Merrni, hani, ky është trupi im.”
Domethënë, ky jam unë… ai i ftoi ata të asimilonin jetën e tij të dashurisë, të bashkonin jetën e tyre me të tijën duke bërë bukë për vete. Buka që shohin, është Ai, ajo bukë është ajo që shohim edhe ne sot, ajo bukë është Krishti, i Ngjalluri që na ofrohet.
Pastaj ata shohin peshqit.
Peshku që shohin nuk është ai që nxorën nga deti, është një peshk që është tashmë atje me Jezusin, të Ringjallurin.
Edhe Jezusi peshkoi gjatë jetës së tij, ai nxori nga deti shumë njerëz që po lundronin në një gjendje jo-jetësore, ishte Ai që nxori Levin, tagrambledhësin që ishte i lidhur me idhullin e tij, paratë, ai u nxor nga bota e korruptuar e tagrambledhësve.
Ishte Jezusi ai që e nxori Zakeun nga deti.
Ai ishte tërësisht i zhytur në një jetë pagane, mendonte vetëm për grumbullimin e parave, kishte gjithçka, por nuk ishte i lumtur, në fakt ishte i shqetësuar dhe kërkonte dikë që ta nxirrte nga deti i asaj dhimbjeje intime që po përjetonte, sepse e kuptonte se ishte dehumanizuar nga lidhja e tij me pasuritë;
Ishte Jezusi që e nxori kurorëshkelësen nga deti;
Ishte Jezusi që nxori jashtë ata që ishin të pushtuar nga shpirtat të ndyra.
Dhe cila është shenja se të gjithë këta njerëz ishin sjellë në jetë?
Është se ata nga ana tjetër janë bërë ushqim për jetën e vëllezërve të e tyre, ja peshku që bëhet ushqim, Zakeu i ka vënë pasurinë e tij në dispozicion të të varfërve.
Janë peshqit që Jezusi i solli në jetë që bëhen ushqim për jetën e vëllezërve.
Pastaj Jezusi u thotë të shtatëve: “Sillni disa nga peshqit që sapo keni kapur”.
Pastaj Simon Pjetri doli nga uji dhe nxori në breg rrjetën plot me 153 peshq të mëdhenj.
Pjetri po tërheq një mori të madhe njerëzish drejt jetës, është fryt i aktivitetit apostolik të bashkësisë së krishterë, është njerëzimi që duhet të sillet te Krishti.
Dhe numri i këtyre peshqve të mëdhenj është specifikuar gjithashtu, ata janë 153.
Ne nuk e dimë saktësisht se çfarë nënkuptonte autori me këtë numër qartësisht simbolik, por që nga kohërat e lashta janë dhënë interpretimet më të ndryshme, por të gjithë bien dakord duke thënë se ky numër tregon tërësinë e njerëzimit që i është sjellë Krishtit.
Dhe vihet re: rrjeta nuk griset.
Folja greke e përdorur është “skico”, që të kujton përçarje, përçarje brenda bashkësisë.
Ky komunitet nuk është i copëtuar pavarësisht numrit të madh të burrave që hynë në të dhe u tërhoqën nga valët e detit.
Që nga fillimi i Kishës ka pasur keqkuptime të forta, ka pasur tensione midis tradicionalistëve dhe inovatorëve, megjithatë uniteti është ruajtur gjithmonë në Kishën e Hershme, sepse bashkësia e krishterë është thirrur të japë këtë dëshmi dashurie që mund të qëndrojë e bashkuar në diversitet.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt