Close
Faqja 7 prej 26 FillimFillim ... 5678917 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 121 deri 140 prej 512
  1. #121
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 4 E ARDHJES VITI C.

    MË 19-12-2021.


    LEXIMI I PARË: Mik. 5, 1-4.

    Kështu thotë Zoti:
    1 E ti, o Betlehem ‑ Efratë,
    i vogël ndër qytetet princërore të Judës,
    prej teje do të më dalë
    ai që do ta sundojë Izraelin.
    Zanafilla e tij prej kohëve të hershme,
    prej ditëve të amshimit.
    2 Prandaj Hyji do t’i dorëzojë
    derisa të lindë
    ajo që ka për të lindur.
    Atëherë Teprica e vëllezërve të tij
    do të kthehet ndër bijtë e Izraelit.
    3 Ai do të ngrihet,
    do të udhëheqë me fuqinë e Zotit,
    me madhërinë e emrit të Zotit
    Hyjit të vet.
    Do të banojnë në qetësi
    sepse Ai do të jetë i madh
    skaj më skaj të vendit:
    e Ai ‑ ai vetë do të jetë paqja!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA



    KUR BËHET E VËSHTIRË TË SHPRESOHET.


    Tashmë kemi parë shpesh se profetët përdorin dy lloje gjuhe: gjuhën e parë, paralajmërime për ata që e lëshojnë veten, që harrojnë Besëlidhjen me Zotin dhe kërkesat e saj: profeti është aty për t'i paralajmëruar ata se janë në proces të sajojnë vetë fatkeqësinë e tyre ... gjuhë e dytë, inkurajim për ata që përpiqen të qëndrojnë besnikë, por që mund të dekurajohen në kohën afatgjatë. Dhe është po aq e vështirë të dëgjohen inkurajimet kur nuk mund më të durohen qortimet, kur ianë merituar. Teksti që kemi përpara është padyshim i llojes së dytë, ai i inkurajimit. Mes rreshtave mund të hamendësojmë se jemi në kohë të vështira dhe se jemi shumë pranë dekurajimit; me siguri njerëzit ndihen të braktisur nga Zoti. Dhe më tej thotë: Të gjitha premtimet e lumturisë që na janë përsëritur me shekuj ishin vetëm fjalë të bukura. Mbreti ideal që na premtuan, nuk ka lindur ende! Nuk do të vijë kurrë ajo ditë.
    Çfarë periudhë historike është kjo? Nuk është e qartë: profeti Mikea jetoi në shekullin e tetë në rajonin e Jeruzalemit, kur Perandoria Asiriane ishte shumë shqetësuese; dhe mbretërit e asaj kohe të vështirë mund t'i ngjajnin portretit ideal të Mbretit-Mesia që pritej; banorët e asaj mbretërie mund të besonin se ishin të braktisur. Prandaj ky tekst mund të jetë nga Mikea. Por, për shumë arsye të lidhur me gjuhen, stilin, fjalorin, shumë besojnë se ky tekst, në formën e tanishme, është shumë i vonuar dhe se do të ishte futur më vonë në librin e Mikesë.Në këtë kohë - aty, arsyeja e dekurajimit mundtë të ishte zhdukja e familjes mbretërore; që nga mërgimi në Babiloni, froni i Jeruzalemit nuk ekzistonte më, Davidi nuk kkishte më pasardhës; vendi qe pothuajse vazhdimisht nën dominimin e huaj. Ishte pikërisht në këtë kohë që ndjhej më urgjente nevoja për të kujtuar premtimet në lidhje me Mesinë.
    Profeti, që ka shkruar leximin e parë të liturgjisë së sotme, (qoftë Mikea apo një tjetër nuk e ndryshon kuptimin) përgjigjet: ju mendoni se jeni të braktisur, por megjithatë, jini të sigurt se plani i Zotit do të realizohet. Mesia do të lindë,“në ditën kur do të lindë ajo që ka për të lindur atë”: kjo do të thotë se kjo gjë duhet të ndodhë, jo nga nevoja, por është e sigurt. Thjesht sepse Zoti e premtoi. "Ajo që do të lindë" do të thotë: ajo që është parashikuar për këtë në planin e Zotit. Dhe kështu, ne duhet të kuptojmë se koha e neglizhencës së dukshme që po jetohej në ato ditë ishte vetëm një moment në shpalosjen e historisë njerëzore.
    Pse kjo këmbëngulje në Betlehem?:
    “E ti, o Betlehem tokë e Judës, ti nuk je kurrsesi më i parëndësishmi ndër qytetet princërore të Judës, sepse prej teje do të dalë prijësi, që do ta udhëheqë popullin tim, Izraelin" (Mt. 2,6).
    Ka dy arsye: së pari, dihet se Mesia duhet të jetë nga pasardhësit e Davidit. Tani ishte në Betlehem që profeti Samuel erdhi, me urdhër të Perëndisë, për të zgjedhur një mbret nga tetë bijtë e Isait. Pra, për veshët e mësuar, vetë emri i Betlehemit ngjallte premtimin e Mesisë.




    ZOTI MBËSHTETET NË TË VEGJËLIT.



    Së dyti, kontrasti synohet midis Jeruzalemit të madh e krenar dhe fshatit të përulur të Betlehemit: "më i parëndësishmi ndër qytetet princërore të Judës". Një profet nuk mund të mos e kuptojë këtë! Është në vogëlsi, dhe në dobësi që shfaqet fuqia e Zotit. Në mënyrën e tij të zakonshme, Perëndia i zgjedh të vegjëlit për të bërë gjëra të mëdha. Dhe sigurisht nuk është rastësisht që profeti ia shton emrin Ephrata atij të Betlehemit: sepse Ephrata do të thotë "frytdhënës"; ky emër ishte në fakt vetëm emri i një klani midis të gjithë atyre që ishin vendosur në zonën e Betlehemit; por këtej e tutje i gjithë Betlehemi do të quhet "frytdhënës".
    Kjo profeci e Mikesë për lindjen e Mesisë në Betlehem ishte sigurisht e njohur për popullin hebre. Prova është se, në episodin e Tre Magëve (Mt 2, 6), Mateu na thotë se skribët i cituan mbretit Herod frazën e Mikesë për të udhëhequr rrugën e Magëve për në Betlehem. Por kush e kujtoi më vonë se Jezusi kishte lindur me të vërtetë në Betlehem? Për shumë nga bashkëkohësit e Jezusit, ai ishte nga Nazaret; për ta ishte e pamendueshme që ky Galileas të ishte Mesia. Ne kemi prova për këtë në Ungjillin e Gjonit: për shembull: kur disa filluan të bënin pyetje seriozisht për Jezusin, kur disa filluan të thonë se: "Ndoshta ai është Krishti?", moren këtë përgjigjë:
    “Por të shohim... Krishti nuk mund të vijë nga Galilea,
    Mikea e tha mirë…”.
    Këtu citohet një fragment i ungjillit të Gjonit:
    “Ndër njerëzit disa thoshin:
    “Ky është me të vërtetë Profeti!”
    Të tjerë thoshin: “Ky është Mesia!”
    Prapë disa të tjerë thoshin:
    “Vallë, a prej Galilesë do të dalë Mesia?
    Po a nuk thotë Shkrimi i shenjtë
    se Mesia vjen nga pasardhësit e Davidit,
    mu nga Betlehemi, prej vendit nga ishte Davidi?”
    (Gjn 7, 40-43).
    Le të kthehemi te fjalët e Mikesë; ai merr fjalët e premtimit të famshëm, gjithmonë të njëjtë, të përsëritur gjatë shekujve që nga Davidi: një mbret do të lindë nga pasardhësit e Davidit; si një bari ai do të sjellë drejtësi dhe paqe. Dhe jo vetëm për Jerusalemin: profeti këmbëngul me kënaqësi në shtrirjen e paqes së premtuar: është i gjithë njerëzimi ai që shqetësohet në hapësirë dhe në kohë: në hapësirë "Ata do të jetojnë në siguri. , sepse tani e tutje fuqia e tij do të shtrihet në skajet e tokës "... në kohë që kur" origjina e tij shkon në kohët e lashta, në agimin e shekujve". Qëllimi dashamirës i Perëndisë është vërtet për të gjithë njerëzit në çdo kohë!

  2. #122
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    DIELA E 4 E ARDHJES, VITI C

    MË 19-12-2021.


    Ps. 80, 2ac. 3bc, 15-16, 18-19


    2 Dëgjo ti, o Bariu i Izraelit,
    ti, që rri në fron mbi kerubinë, shkëlqe.
    3 zgjoje pushtetin tënd dhe eja në ndihmë
    për të na shpëtuar!
    15 Kthehu, Hyji i ushtrive,
    shikoje nga qielli e shihe,
    eja, shihe këtë vreshtë
    16 dili zot se ti vetë e mbolle:
    18 Dora jote qoftë mbi njeriun e të djathtës sate,
    mbi birin e njeriut që për vete e rrite.
    19 Kurrë më nuk do të largohemi prej teje:
    na përtërij e do ta thërrasim Emrin tënd.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    NJË VRESHTAR I KUJDESSHËM.


    Një fjalë së pari për "kerubinët": ne i quajmë "kerubinë": ishin statuja kafshësh me krahë e me kokë njerësh, trup dhe putra luanesh. Dy kerubinë ishin vënë mbi Arkën e Besëlidhjes në të Shenjtin e të Shenjtëve në tempullin e Jerusalemit. Ata simbolizonin fronin e Zotit.
    “Nuk do të shkojmë më larg teje: na bëj të jetojmë dhe të thërrasim emrin tënd!".
    Kjo fjali e thjeshtë na tregon se jemi në një liturgji pendimi. Fjalët "Kurrë më" janë padyshim një zgjidhje: "Kurrë më nuk do të largohemi prej teje", do të thotë se njerëzit i njohin pabesitë e tyre dhe konsiderojnë se fatkeqësitë e tyre aktuale janë pasojë e këtyre pabesive. Pjesa tjetër e Psalmit do t'i detajojë këto fatkeqësi, por tashmë, pa kërkuar më tej, ne lexojmë:
    "Zgjohu trimërinë tënde dhe eja dhe na shpëto", një fjali që nuk do ta thuhet nëse përjetohet mizorisht nevoja për t'u shpëtuar.
    Dhe kujt t'i drejtohemi kur gjërat shkojnë keq? Natyrisht ndaj Zotit, sepse ne e dimë se ai kurrë nuk e ka braktisur popullin e vet. Për ta lutur, ai thirret me dy tituj: ai është bariu i Izraelit, ai është edhe vreshtari i tij. Dy imazhe përkujdesjeje, vëmendje e vazhdueshme; dy imazhe padyshim të frymëzuara nga jeta e përditshme në Palestinë, ku, në kohët biblike, barinjtë dhe vreshtarët ishin shumë të pranishëm në jetën ekonomike.
    Metafora e parë, Zoti është Bariu i Izraelit: Në gjuhën e oborrit të lashtë të Lindjes së Afërt, titulli i bariut u përdor zakonisht për mbretërit. Në Bibël, para së gjithtash përdoret për Perëndinë, dhe nëse mbretërit e Izraelit quhen gjithashtu "barinjtë e popullit", kjo është vetëm me delegim; Bariu i vërtetë i Izraelit është Zoti. Kështu që ne ndonjëherë gjejmë në Besëlidhjen e Vjetër titullin e bariut që i referohet Zotit, për shembull në Psalmin 23:
    "Zoti është bariu im, asgjë nuk më mungon".
    Ose në librin e Zanafillës, kur Jakobi bekon birin e tij Jozefin, ai bën këtë lutje:
    “Hyji, në praninë e të cilit ecën
    etërit e mi, Abrahami e Izaku,
    Hyji që më ruajti që prej rinisë sime
    deri në ditën e sotme,
    Engjëlli që më shpëtoi nga çdo e keqe,
    i bekoftë këta djelmosha!
    Në ta u përmendtë emri im
    edhe emrat e etërve të mi, Abrahamit e Izakut!
    U shtofshin dhe u shumofshin përmbi tokë”! (Zan. 48, 15);
    dhe kur bekon dymbëdhjetë djemtë e tij, ai e bën këtë:
    "me emrin e Bariut, Gurit të Izraelit" (Zan. 49,24).
    E gjejmë edhe te Isaia:
    “Ngjitu mbi një mal të lartë,
    ti që i sjell sihariqin Sionit;
    ngrite me gjithë fuqi zërin tënd,
    ti që i sjell sihariqin Jerusalemit!
    Klith me të madhe, mos druaj,
    thuaju qyteteve të Judës:
    “Ja, Hyji juaj,
    ja, Zoti, Hyji juaj, po vjen me fuqi,
    zotëron krahu i tij:
    me të është shpagimi i tij,
    e para tij shpërblimi i tij!
    Si bariu e kullot grigjën e vet,
    në dorë i merr qengjat,
    në përqafim i mbart;
    i shikon me kujdes pëllatë”. (Is 40, 9 -11).
    Sa i përket imazhit të popullit të Izraelit si kope e Zotit, ai zhvillohet shumë shpesh: për shembull në Psalmin 95, 7:
    “Sepse ai është Hyji ynë,
    ne jemi populli i kullotës së tij,
    grigja që ai ruan".
    Ky psalm është një meditim mbi Eksodin: pikërisht aty Populli i Zgjedhur përjetoi për herë të parë kujdesin e Perëndisë; pa të nuk do të kishte qenë e mundur kurrë që të shpëtonte! Ishte ai që i mblodhi njerëzit e tij si një tufë dhe i mundësoi të mbijetonin pavarësisht nga të gjitha pengesat. Dhe kur psalmi i sotëm përdor të njëjtin imazh: "Bari i Izraelit, dëgjo, ti që drejton kopenë tënde, shkëlqe!" është gjithashtu një referencë për përvojën themelore të Eksodit nga Egjipti.
    Metafora e dytë e zhvilluar në këtë psalm e krahason Zotin me një vreshtar:
    "Kthehu, Hyji i ushtrive,
    shikoje nga qielli e shihe,
    eja, shihe këtë vresht,
    dili zot se ti vetë e mbolle" (Ps 80, 15-16).
    Teksti më i njohur mbi këtë temë (dhe padyshim psalmi ynë u frymëzua prej tij) është kënga e hardhisë e Isaisë, 1-2:
    "Do t’ia këndoj të dashurit tim
    këngën e mikut tim
    mbi vreshtin e tij.
    Miku im kishte vreshtin
    në një kodër pjellore.
    E thuri, ia qëroi gurët,
    e mbëltoi me hardhi të zgjedhura,
    në mes të tij e ndërtoi kullën,
    në të punoi edhe shtrydhësin.
    Priste se do t’i bënte rrush,
    por i bëri vetëm larushk" (Is 5, 1-2d).
    Përgjithësisht besohet se kjo këngë e hardhisë tek Isaia është frymëzuar nga një këngë popullore, e cila këndohej në dasma si model i shqetësimit të dhëndrit për të dashurën e vet.
    SI jehonë, në vargjet që nuk i lexojmë këtë të diel, psalmi ynë zhvillon një krahasim: Dashuria e Perëndisë për popullin e tij krahasohet atje me atë të vreshtarit për vreshtin e tij:
    "Vreshtin nga Egjipti e nxore
    e, për ta mbjellë atë, paganët i dëbove.

    Tokën ia përgatite,
    lëshoi rrënjë dhe e mbushi tokën.
    U mbuluan malet me hijen e tij,
    me gema të hardhisë u mbushën cedrat e Hyjit,
    pinjollët e tij arritën deri në det,
    shermendet i hodhi deri në Lumë" (V. 9-12).
    Këtu evokohen kohërat e lavdisë së Izraelit: fillimet e Popullit të Izraelit, me daljen nga Egjipti, Eksodi, hyrja në Tokën e Premtuar, Besëlidhja e Zotit me dymbëdhjetë fiset, pushtimi progresiv i tokës së premtuara. ...dhe mbi të gjitha përparimi i vazhdueshëm i këtij populli që nisi nga hiçi! Dhe në këtë aventurë të jashtëzakonshme, këta njerëz e dinë mirë se i detyrohen Zotit të tyre, Prezencës së tij të vazhdueshme, kujdesit të tij. Ishte ai, në të vërtetë, që e solli në jetë Popullin e tij dhe e rriti me një kujdes plot me xhelozi. Dhe rritja ishte e tillë që mund të flasim vërtet për një kohë lavdie:
    “ U mbuluan malet me hijen e tij,
    me gema të hardhisë u mbushën cedrat e Hyjit,
    pinjollët e tij arritën deri në det,
    shermendet i hodhi deri në Lumë" (V.11-12).
    “Hija e tij mbulonte malet dhe gjethja e tij qitrot gjigantë;
    i shtriu degët e tij deri në det dhe pinjollët e tij deri në lumë",
    është një evokim i pushtimeve të Davidit, i cili i shtyu në mënyrë të konsiderueshme kufijtë e mbretërisë së tij.



    NJË HARDHI QË NUK E MBAN PREMTIMET E VETA.

    Por mjerisht, muaji i mjaltit nuk zgjati;
    me Isainë, tashmë, kënga tregonte për një dashuri të lumtur në fillim,
    por në fund të pakënaqur: vreshtii ka qenë i pabesë.
    Çfarë tha i dashuri i zhgënjyer? Ja vijimi i këngës së hardhisë te Isaia:
    “E thuri, ia qëroi gurët,
    e mbëltoi me hardhi të zgjedhura,
    në mes të tij e ndërtoi kullën,
    në të punoi edhe shtrydhësin.
    Priste se do t’i bënte rrush,
    por i bëri vetëm larushk.
    Tani, banorë të Jerusalemit
    e ju burrat e Judesë,
    ndajeni këtë pleqëri
    mes meje e vreshtit tim.
    Ç’u desh tjetër të bëj për vreshtin
    që s’e bëra?
    Shpresoja se do të më jepte rrush,
    përse më bëri veç larushk?" (Is. 5,2-4).
    Ai priste rrush të bukur, por kishte vetëm të keq.
    Dhe tani profeti i fton banorët e Jeruzalemit dhe të Judës,
    që të jenë gjyqtarë midis vetës dhe vreshtit të vet.
    Sepse Ai u bë shumë i kujdeshëm, beri gjithçka ishte e mundur,
    priste rrush të mirë, por vreshti e prodhoi rrush të keq?
    Dhe njihet fundi e këngës: vreshtari i zemëruar braktis vreshtin e tij:
    " Juve tani po ju dëftoj
    ç’do t’i bëj unë vreshtit tim:
    do ta shthur gardhin e tij,
    që të bëhet djerr
    do të rrëzoj ledhet e tij
    që të shkelmohet.
    Le të mbesë shkretë
    mos të kihet as mos të mihet,
    le ta mbulojnë halluga e ferra;
    reve unë do t’u urdhëroj
    një pikë shi mbi të të mos bjerë"
    (Is 5, 5-6).
    Në këtë psalm, është e njëjta histori e një dashurie të mashtruar;
    sigurisht, kur bëhet fjalë për Izraelin, ajo që quhet pabesi e tij,
    është idhujtari me të gjitha shkeljet e Ligjit të Perëndisë.
    Dhe, përsëri kjo nuk ishte pa pasoja:
    nëse e lexojmë të gjithë psalmin tonë të sotëm, gjejmë që ka ndodhur një fatkeqësi.
    Ja disa vargje:
    “Gardhin pse ia theve
    që ta vjelë çdo kalimtar?
    E dëmtoi derri i egër,
    e kulloti çdo egërsirë ”(V. 13-14).
    Dhe, pak më tej:
    “Ata që e dogjën dhe e prenë
    le të sharrojnë prej kërcënimit të fytyrës sate".
    Këtu shkatërrohet, vihet flaka (v. 17).
    Diku tjetër:
    “Na bëre shkak grindjeje për fqinjët tanë
    e armiqtë tanë po qeshen me ne" (V. 7).
    Përkthehet: Jemi në një periudhë pushtimi të huaj, kafshët që shkatërrojnë vreshtin (dhe derrat e egër, si derrat, ishin kafshë të papastra), këto janë fuqitë e huaja, armiqtë e momentit. Cilët armiq janë pikërisht këta? Historia nuk e thotë. Në çdo rast, është e qartë se Izraeli njeh një gabim të vet dhe mendon se po ndëshkohet nga Perëndia. Psalmi kërkon falje, duke thënë:
    " O Zot, Hyji i ushtrive, deri kur do të hidhërohesh
    në lutjen e popullit tënd?
    Deri kur do të na ushqesh me bukë lotësh,
    e do të na japësh të pimë ujë lotësh me shumicë?”(V. 5-6).
    Ky imazh i një Zoti që ndëshkon, nuk pranohet mirë sot, sepse, falë pedagogjisë së Zotit, ne kemi përparuar në Zbulesën: ndërsa ky psalm, padyshim, pasqyron gjendjen e reflektimit teologjik në kohën kur u shkrua. Në atë kohë, çdo gjë konsiderohej se vinte nga Zoti, lumturia dhe fatkënaqësia. Më vonë do të zbulohet se Zoti e respekton aq shumë lirinë njerëzore, saqë nuk i tërheq të gjitha fijet e historisë.
    Sido që të jetë, ky psalm na jep një mësim madhështor besimi dhe përulësie: njerëzit i njohin pabesitë e tyre dhe marrin vendim për të mos i përsëritur ato: "Kurrë më nuk do të largohemi prej teje: (V. 19). Në të njëjtën kohë, është gjithashtu te Perëndia që ai drejtohet për të kërkuar forcën e kthimit:
    "Na përtërij e do ta thërrasim Emrin tënd" (V 19).



  3. #123
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 4 TË ARDHJES VITI C

    MË 19-12-2021

    LEXIMI I UNGJILLIT: Lk 1,39-45.


    39 Ndër ato ditë Maria u nis me nxitim për krahinën malore në një qytet të Judës. 40 Ajo hyri në shtëpinë e Zakarisë dhe e përshëndeti Elizabetën. 41 Tashti, Elizabetës, posa e dëgjoi përshëndetjen e Marisë, i kërceu foshnja në kraharor. Elizabeta u mbush me Shpirtin Shenjt 42 dhe brohoriti me zë të lartë: “Je më e bekuar se të gjitha gratë dhe i bekuar është fryti i kraharorit tënd! 43 Dhe, nga e pata fatin të vijë tek unë Nëna e Zotit tim?! 44 Ja, që, posa zëri i përshëndetjes sate arriti në veshët e mi, foshnja prej hareje kërceu në kraharorin tim. 45 E lumja ti që besove se do të plotësohet çka të qe thënë prej Zotit!”


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJE.


    E BEKUAR JE MBI TË GJITHA GRATË.

    Jemi ende në fillimin e Ungjillit të Lukës. Në kapitullin e parë lexohen dy historitë e Lajmërimit: Zakarisë i lajmërohet lindja e Gjon Pagëzuesit, pastaj Marisë i lajmërohet lindja e Jezusit; dhe në Ungjillin e sotëm në liturgjinë e së dielës lexohet ajo histori e njohur zakonisht si "Vizita" e Marisë te Elizabeta. Gjithçka tingëllon më shumë si një histori familjare, por nuk duhet të gabohet: në fakt, Luka po shkruan një vepër jashtëzakonisht teologjike; sigurisht duhet t'i japim peshë të plotë frazës qendrore të këtij teksti: "Elizabeta u mbush me Shpirtin Shenjt dhe bërtiti me zë të lartë". Kjo do të thotë se është vetë Shpirti shenjt që flet për të shpallur që nga fillimi i Ungjillit, atë që do të jetë lajmi i madh i të gjithë Ungjillit të Lukës: ai që sapo është ngjizur, është "Zoti".

    Dhe cilat janë këto fjalë që frymëzon Shpirti te Elizabeta?:
    "Ti je i bekuar" ... "fryti i barkut tënd është i bekuar": që do të thotë që Zoti vepron në ty dhe nëpërmjet teje dhe Zoti vepron në djalin tënd dhe nëpërmjet djalit tënd. Si gjithmonë, Shpirti Shenjt është ai që na lejon të zbulojmë në jetën tonë dhe të të tjerëve, të gjithë të tjerëve, gjurmët e veprës së Zotit.
    Luka është gjithashtu i vetëdijshëm se fraza e Elizabetës "Ti je e bekuar ndër të gjitha gratë dhe i bekuar është fryti i barkut tënd " të paktën pjesërisht i bën jehonë një fraze nga Besëlidhja e Vjetër. Është në librin e Judith (Jdt 13,18-19): kur Judith kthehet nga ekspedita në kampin e armikut, ku i preu kokën gjeneralit Holofernes, ajo përshëndetet në kampin e saj nga Uziah, i cili i thotë: "Qofsh bekuar...prej Hyjit të Tejetlartë më tepër se të gjitha gratë e mbarë botës" ( Jdt 13,18). Prandaj, Maria krahasohet me Juditën: dhe pajtimi midis këtyre dy fjalive sugjeron dy gjëra: formula: "Ti je e bekuar më tepër se të gjitha gratë e mbarë botës" sugjeron se Maria është gruaja fitimtare që i siguron njerëzimit fitoren përfundimtare mbi të keqen; për sa i përket finales (për Judithin "i bekuar është Zoti Hyji" dhe për Marinë "fryti i barkut tënd është i bekuar"), njofton se fryti i barkut të Marisë është vetë Zoti. Është e qartë se kjo histori nga Luc nuk është thjesht anekdotike!

    Meqë ra fjala, nuk mund të mos e krahasojmë forcën e Elisabetës në të folur me heshtjen e Zakarisë! Për shkak se ajo është e mbushur me Shpirtin Shenjt, Elizabeta ka forcën për të folur; ndërsa, do të mbahet mend, Zakaria nuk mundi të fliste pas kalimit të engjëllit, sepse kishte dyshuar në fjalët që i shpallnin atij lindjen e Gjon Pagëzuesit.
    Për sa i përket Gjon Pagëzuesit në të ardhshëm, edhe ai e shfaq gëzimin e tij: Elizabeta na thotë se "dridhet nga gëzimi" në barkun e nënës së tij sapo dëgjon zërin e Marisë. Duhet thënë se edhe ai është i mbushur me Spirtin Shenjt: atëherë kujtohen fjalët e engjëllit drejtuar Zakarisë: “Mos u tremb, Zakari! Lutja jote u pranua dhe Elizabeta, gruaja jote, do të lindë një djalë. Ti ngjitja emrin Gjon. Do të gëzohesh e do të galdosh, po edhe shumë të tjerë do t’i gëzohen lindjes së tij. Sepse do të jetë i madh para Zotit... do të jetë plot me Shpirtin Shenjt që në kraharorin e s’ëmës. Shumë bij të Izraelit do t’i kthejë kah Zoti, Hyji i tyre" (Lk. 1,13-16).



    ARKA E RE E BESËLIDHJES.

    U kthehem fjalëve të Elizabetës: “Dhe, nga e pata fatin të vijë tek unë Nëna e Zotit tim?!" (Lk, 1,43). Ajo fjali i referohet gjithashtu një episodi nga Besëlidhja e Vjetër: mbërritja e arkës së Besëlidhjes në Jerusalem (2 Sam 6, 2-11); kur Davidi u bë mbret në Jerusalem, kur kishte një pallat të denjë për mbretin e Izraelit, ai mendoi të sillte Arkën e Besëlidhjes në atë kryeqytet të ri. Por ai ishte i përçarë mes entuziazmit dhe frikës: pra, ishte një hap i parë në entuziazëm dhe gëzim: "U ngrit Davidi e shkoi bashkë me ushtrinë që ishte me të në Baalë të Judës për ta sjellë prej andej Arkën e Hyjit, mbi të cilën qe thirrur Emri i Zotit të ushtrive, që rri mbi kerubinë. Pasi e morën Arkën e Hyjit nga shtëpia e Abinadabit, që ishte mbi kodër, e vunë në karrocë të re. Oza dhe Ahioi, bijtë e Abinadabit, e përcillnin karrocën: Oza ecte përskaj Arkës, kurse Ahioi i printe. Ndërkaq Davidi dhe mbarë Izraeli kërcenin në praninë e Zotit, këndonin gjithsa kishin fuqi të përcjellë me cetra, lira, tupana, dajre e cimbale.
    Porse kur arritën te lëmi i Nakonit, Oza shtriu dorën nga Arka e Hyjit dhe u mbajt, sepse qetë, duke u ngutur, gati e rrëzuan. Por zemërimi i Zotit u ndez kundër Ozës dhe e goditi për shkak të guximit të tepruar dhe vdiq po aty përskaj Arkës së Hyjit. Davidit i erdhi keq që Zoti e shitoi Ozën. Atë ditë Davidin e kapi frika e Zotit e tha: “Si do të hyjë tek unë Arka e Zotit”? E nuk e çoi Arkën e Zotit te vetja në qytetin e Davidit, por e çoi në shtëpinë e Obededom Geteut. Kështu Arka e Zotit qëndroi në shtëpinë e Obededom Geteut tre muaj dhe Zoti e bekoi Obededomin dhe mbarë familjen e tij" (2 Sam, 6,2-11). Incidenti që ndodhi, i kujtoi Davidit se nuk mund të vendosë duart mbi Perëndinë pa u ndëshkuar: një njeri që kishte vendosur dorën mbi arkë pa qenë i autorizuar për ta bërë këtë, vdiq menjëherë.
    Atëherë Davidin e zuri frika dhe tha: "Si mund të vijë tek unë arka e Zotit?". Udhëtimi papritmas përfundoi atje: Davidi mendoi se ishte më mirë të braktiste planin e tij dhe ta kthente Arkën në shtëpinë e një farë Oved-Edomi, ku qëndroi për tre muaj. Por më pas ndodhi diçka e re: thashethemet publike thanë se prania e arkës i solli lumturi kësaj shtëpie. Kështu Davidi u qetësua. Papritur, ai vendosi ta çonte arkën në Jerusalem. Bibla thotë: «Davidi dhe gjithë shtëpia e Izraelit e çuan lart arkën e Zotit me duartrokitje të vazhdueshme dhe me tingujt e borisë".I pushtuar nga gëzimi dhe emocioni, Davidi kërceu përpara arkës: na thuhet se ai "u rrotullua me gjithë fuqinë e tij përpara Zotit..."
    Mund të mendohet se Luka ishte i lumtur të grumbullonte në tregimin e Vizitës detajet që e kujtojnë këtë histori të ngritjes së Arkës në Jerusalem: dy udhëtimet, ai i Arkës, ai i Marisë ndodhin në të njëjtin rajon, Judenë; Arka hyn në shtëpinë e Oved-Edomit dhe sjell lumturi atje (2 Sam 6:12), Maria hyn në shtëpinë e Zakarisë dhe Elizabetës dhe sjell lumturinë atje; Arka do të qëndrojë tre muaj në këtë shtëpi të Oved-Edomit, Maria do të qëndrojë tre muaj me Elizabetën; më në fund Davidi po kërcente përpara arkës (teksti na thotë se ai "kërceu dhe rrotullohej") (2 Sam 6,16), dhe Luka vëren se Gjon Pagëzuesi "kërcen nga gëzimi" përpara Marisë që mban fëmijë.

    E gjithë kjo nuk është e rastësishme, sigurisht. Luka na jep të sodisim te Maria Arkën e re të Besëlidhjes. Tani Arka e Besëlidhjes ishte vendi i Pranisë së Perëndisë. Prandaj, Maria mbart brenda saj në mënyrë misterioze, këtë Prani të Perëndisë; tani e tutje Zoti banon në njerëzimin tonë: "Fjala u bë njeri dhe banoi ndër ne" (Gj. 1, 14).

  4. #124
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    3 Ord VITI C

    MË 23-1-2022


    LEXIMI I PARË: Nh. 8,2-4a.5-6.8-10.


    2 Atëherë prifti Esdra e solli Ligjin para tubimit që e përbënin burra, gra dhe të gjithë ata që janë të aftë të kuptojnë. Ishte dita e parë e muajit të shtatë.
    3 Në sheshin që është para derës së Ujërave, filloi ta lëxonte librin prej agimit deri në mesditë, përpara burrave, grave dhe të gjithë atyre që ia kishin arritur dritës së arsyes. I tërë populli e dëgjonte me kujdes librin e Ligjit.
    4 Skribi Esdra qëndronte mbi një kuvendore të drunjtë që e kishin punuar për këtë qëllim.
    5 Esdra e hapi Librin para syve të terë popullit ‑ sepse qëndronte pak më lart se populli ‑ dhe, kur e hapi librin, u ngrit në këmbë i tërë populli.
    6 Atëherë Esdra e bekoi Zotin, Hyjin e madh; ndërsa i tërë populli me duar lart, u përgjigj: “Amen, amen!” pastaj u përkulën dhe e adhuruan Hyjin me fytyrën e ulur deri në tokë.
    8 Dhe Librin e Ligjit të Hyjit e lëxonin pjesë pjesë dhe ia shpjegonin kuptimin që populli ta kuptonte mirë atë që lexohej.
    9 Atëherë qeveritari Nehemi, prifti dhe skribi Esdra si dhe levitët që e mësonin popullin, iu drejtuan mbarë popullit: “Kjo është ditë që i kushtohet Zotit, Hyjit tonë! Mos jini të trishtuar as mos qani!” Sepse mbarë populli qante duke dëgjuar fjalët e Ligjit.
    10 Atëherë Nehemia shtoi: “Shkoni e hani mish të majmë dhe pini pije të ëmbla e jepnu pjesë edhe atyre që nuk kanë bërë gati gjë për vete, sepse është ditë e shenjtë e Zotit tonë! Dhe mos u trishtoni, sepse gëzimi i Zotit është fuqia juaj.”




    LECTIO DIVINA- MEDITIMI-LUTJA.

    NJË DITË FESTE NË JERUSALEM.


    Ne që nuk mund të durojmë liurgjitë për më shumë së një orë, duhet të meditojmë leximin e parë të liturgjisë së sotme…Ishin së bashku burra, gra dhe fëmijë! Dhe dëgjonin leximin e librit prej agimit deri në mesditë. Dhe gjatë gjithë asaj kohe dëgjonin lexime në hebraisht, një gjuhë që nuk e kuptonin më. Për fat të mirë, lexuesi ndërpritej rregullisht për t'i hapur rrugë përkthyesit që e përkthente tekstin në aramaisht, që ishte gjuha e të gjithëve në atë kohë, në Jerusalem. Dhe populli duket se nuk e gjen shumë gjatë kohën, që kalon atje duke dëgjuar: përkundrazi, të gjithë këta qajnë të emocionuar dhe këndojnë, brohorasin pa u lodhur “AMIN” duke ngritur duart lart. Esdras, prifti dhe Nehemia, guvernatori, mund të jenë të kënaqur: ata e kanë arritur qëllimin e tyre! Qëllimi, sfida, nëse dëshirohet, është t'i rikthehet një shpirt këtij populli. Sepse edhe një herë po kalon një periudhë të vështirë.
    Jemi në Jerusalem rreth vitit 450 para Krishtit. Mërgimi në Babiloni ka mbaruar, Tempulli i Jeruzalemit është rindërtuar (edhe nëse është më pak i bukur se ai i Solomonit), jeta ka rifilluar. Nëse gjithçka shihet në një mënyrë sipërfaqësore, dikush mund të mendojë se gjithçka është mirë e që vështirësitë e vitëve të fundit mund të harrohen. E megjithatë, morali nuk është i lart. Ky popull duket se e ka humbur atë shpresë që ka qenë gjithmonë karakteristikë e tij kryesore. E vërteta është se ka vazhdime të dramave të shekullit të kaluar. Nuk është aq e lehtë të shërohen plagët e hapura nga një pushtim të ashpër 70 vjeçar, nga grabitja e qytetit, nga një robëri e gjatë në një vend të huaj ... Mbajnë plagët për disa breza. Janë plagët e mërgimit dhe plagët e kthimit. Sepse, me mërgimin në Babiloni, kishin humbur gjithçka dhe kthimi i shumëpritur në fund nuk ishte magjik, siç e kishin enderruar më parë shpesh. Nuk ka nevojë që të shpjegohet kjo gjë: mund të kuptohet pa problem.
    Mrekullia është se kjo periudhë ishte e tmerrshme, po, por shumë e frytshme: sepse besimi i Izraelit i mbijetoi kësaj sprove. Jo vetëm që ky popull e mbajti të paprekur besimin e tij gjatë Mërgimit në mes të të gjitha rreziqeve të idhujtarisë, por ai mbeti një popull dhe entuziazmi i tij u rrit; dhe kjo falë priftërinjve dhe profetëve që kryenin punë të palodhur të tyre baritore. Ishte, për shembull, një periudhë e prështatshme për të rilexuar dhe medituar intensivisht Shkrimet e Shenjta. Një nga objektivat e tyre, natyrisht, gjatë pesëdhjetë viteve të mërgimit, ishte të rinovonin çdo ditë të gjitha shpresat drejt kthimit në vendin e tyre.
    Papritur, dushi i ftohtë, ngjarja e papritur që të pret hovin e kthimit u bë edhe më i fortë. Sepse, nga ëndrra në realitet, ndonjëherë ka një boshllëk... Problemi i madh i kthimit, e pamë me tekstet e Isaisë të festës së Epifanisë dhe të së dielës së dytë të kohës së zakonshme, ishte vështirësia e mirëkuptimit: mes atyre që ktheheshin në vend të tyre, plot ideale e projekte dhe atyre që ishin vendosur ndërkohë në Jeruzalem dhe në Jude, nuk kishte vetëm një hendek, por kishte një humnerë e vërtetë.



    ME PASION MERREN ME FJALËN E PERËNDISË


    Ata që u vendosën në Jerusalem dhe në Jude gjatë dëbimit të banorëve të tyre, ishin me shumicë paganë. Dhe nuk kishin asolutisht si qëllim që të rivendoset në këtë vend ligji i shumicës hebre.
    Le të kujtojmë se rindërtimi i Tempullit ringjalli armiqësisë së tyre me komunitetin hebre dhe që ata hebrenjtë që ishin më pak të zjellshme, më pak besnikë ndaj Besëlidhjes dhe fesë hebre shpesh tundoheshin nga relaksimi i ambientit dhe e braktisnin fenë duke druajtur pasojat e një armiqësie të mundshme. Ajo që i shqetësonte autoritetet, ishte pikërisht kjo dobësi ose mungesë e besimit, që vazhdonte të keqësohej më shumë për shkak të shumë martesave midis hebrenjve dhe paganëve; dukej gjithmonë më e pamundur të ruheshin pastërtia dhe të gjitha kërkesat e besimit në këtë situatë. Për këtë Esdras, prifti, dhe Nehemia, laik, i bashkuan forcat e tyre. Ata të dy moren nga mjeshtri i momentit, mbreti i Persisë, Artakserksi, një mision për të rindërtuar muret e qytetit dhe fuqi të plota për të marrë kontrollin e këtij populli. Në këtë kohë Jeruzalemi dhe Judea ishin nën dominimin persian, nuk duhet ta harrohet kjo gjë.
    Prandaj Esdras dhe Nehemia filluan të bënin gjithçka për të korrigjuar situatën: ishte e nevojshme të rifitonte shpresë ky popull, të rivendosej morali i tij. Sepse komuniteti hebre kishte nevojë më shumë së më parë të jetonte i bashkuar pasi tani ishte në kontakt të përditshëm me paganizmin dhe i tunduar nga indiferenca fetare. Tani, në historinë e Izraelit, uniteti i popullit u realizuar gjithmonë në emër të Besëlidhjes me Perëndinë; pikat e forta të Aleancës ishin gjithmonë të njëjta: Toka, Qyteti i Shenjtë, Tempulli dhe Fjala e Perëndisë. Tokë: tani populli ishte në vendin e tij; qyteti i shenjtë, Jerusalemi: Nehemia, guvernatori do të përfundojë rindërtimin e tij; Tempulli tashmë është rindërtuar; mbetet Fjala: do të shpallej gjatë një feste gjigante në qiell të hapur.
    Të gjithë elementët janë bashkuar dhe populli mund të rifitojë dinjitetin dhe krenarinë e tij e mund të kuptojë që është shumë e rendësishmne të kujdeset për vënien e tijnë skenë: Vetë data u zgjodh me kujdes: u zbatua zakoni i kohëve të lashta, një festë e madhe me rastin e asaj që atëherë ishte data e Vitit të ri, "dita e parë e muajit të shtatë". Dhe për këtë rast u ndërtua një platformë prej druri, nga e cila dominoheshin njerëzit: prej andej shpallnin Fjalën e Hyjit prifti dhe përkthyesit. Sa i përket predikimit, natyrisht, ai e ftonte popullin të festonte. Hani, pini, është një ditë e mrekullueshme pasi është dita e mbledhjes suaj rreth Fjalës së Perëndisë. Nuk është më koha për lotët, edhe nëse ato janë lotë gëzimi. Le të kujtojmë mësimin: për të ribashkuar komunitetin e tyre, Esdras dhe Nehemia nuk i mbajnë leksione, i ofrojnë një festë rreth fjalës së Zotit. Nuk ka asgjë më të mirë për të ringjallur ndjenjën e familjes sesa për t'i ofruar atij festime të rregullta!

  5. #125
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 3 Ord VITI C

    MË 23-1-2022


    UNGJILLI: Lk 1,1-4 ; 4,14-21


    1 Pasi shumë vetë ndërmorën të rendisin tregimin mbi ngjarjet që ndodhën në mesin tonë ‑
    2 ashtu siç na i lanë ata që i panë me sytë e vet që në fillim dhe u bënë mbarështues të Fjalës ‑
    3 e, pasi i shqyrtova hollësisht të gjitha që prej fillimit, vendosa t’i shkruaj për ty, i përndritshmi Teofil, të gjitha me radhë,
    4 që të jesh i sigurt për palëkundshmërinë e mësimeve që more.
    4, 14 Atëherë Jezusi me fuqinë e Shpirit Shenjt u kthye në Galile dhe u hap zëri për të nëpër mbarë krahinën.
    15 Mësonte nëpër sinagogat e tyre i nderuar prej të gjithëve.
    16 Jezusi erdhi në Nazaret, atje ku ishte rritur dhe, sipas zakonit të vet, të shtunën hyri në sinagogë dhe u ngrit për të lexuar.
    17 I dhanë librin e Isaisë profet. Kur e hapi librin, gjeti vendin ku shkruan:
    18 ‘Shpirti i Zotit është mbi mua sepse Ai më shuguroi! Ai më dërgoi t’u kumtoj të vobektëve Ungjillin, t’u shpall robërve çlirimin, të verbërve dritën e syve; t’i lëshoj në liri të ndrydhurit,
    19 të shpall vitin e hirit të Zotit.’
    20 E mbylli librin, ia dha shërbëtorit dhe u ul. Të gjithë në sinagogë i drejtuan sytë në të.
    21 Atëherë u tha: “Sot shkoi në vend kjo pjesë e Shkrimit të shenjtë që e dëgjuat me veshët tuaj”.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    NË SINAGOGËN E NAZARETHIT...


    Ne dimë shumë pak për mënyrën se si janë shkruar Ungjijtë, dhe në veçanti datën e tyre: por nga ajo që sapo kemi lexuar, mund të nxjerrim disa detaje; sigurisht që ka pasur një predikim gojor përpara se të shkruheshin Ungjijtë, pasi Luka i thotë Teofilit se dëshiron ta lejojë atë të verifikojë “palëkundshmërinë e mësimeve” që ai mori. Luka pranon gjithashtu se ai nuk ishte dëshmitar okular i ngjarjeve; ai mund të mësonte vetëm nga dëshmitarët okularë, gjë që supozon se ata janë ende gjallë kur ai shkruan. Prandaj mund të supozohet se predikimi i Ngjalljes së Krishtit filloi që në Rrëshajë dhe se Ungjilli i Lukës u shkrua më vonë, por para vdekjes së dëshmitarëve okularë, që jep një afat rreth viteve 50-60 të e.s.
    Tregimi që lexojmë sot ndodh pas pagëzimit të Jezusit dhe pas tregimit të tundimeve të tij në shkretëtirë. Me sa duket, gjithçka është mirë për predikuesin e ri; për këtë, mund të kujtohet fraza e Lukës: “Jezusi me fuqinë e Shpirtit Shenjt u kthye në Galile dhe u hap zëri për të nëpër mbarë krahinën. Mësonte nëpër sinagogat e tyre i nderuar prej të gjithëve". Gjithçka dukej mirë edhe atë mëngjes: Jezusi është një çifut i mirë si të tjerët: ai kthehet nga një udhëtim dhe si çdo hebre i mirë, të shtunën në mëngjes, ai shkon në sinagogë për të lutur.
    As nuk është për t'u habitur që atij i ishte besuar një lexim, pasi çdo besimtar kishte të drejtë të lexonte Shkrimet. Pra, lutja në ditën e festës në sinagogë vazhdoi krejt normalisht...deri në momentin kur Jezusi lexoi leximin e ditës që ishte teksti i njohur i profetit Isaia dhe, në heshtjen e madhe të zjarrtë që pasonte leximin, ai pohoi diçka të madh, me të vërtetë të jashtëzakonshme, që të gjithë të pranishmit e kuptuan në kundërshtim më besimin e tyre : “Sot shkoi në vend kjo pjesë e Shkrimit të shenjtë që e dëgjuat me veshët tuaj”. Sigurisht që u bë një kohë heshtjeje, një kohë hestjeje e mjaftueshme për të kuptuar çfarë ai donte të thoshte . Të gjithë në sinagogë prisnin që Jezusi të bënte një koment, pasi ishte zakon, por jo ky!


    JEZUSI SHPALLI IDENTITETIN E VET.

    E kemi të vështirë të imagjinojmë guximin e nevojshëm për të bërë këtë pohim që Jezusi bënte me një qetësi dhe me një siguri krejt hyjnore; sepse, për të gjithë bashkëkohësit e tij, ky tekst i nderuar i profetit Isaia kishte të bënte me Mesinë. Vetëm Mbreti-Mesia, kur do të kishte ardhur, me te vërtetë do të kishte pasur lejen të thoshte: "Shpirti i Zotit është mbi mua sepse Ai më shuguroi!" Sepse, që nga fillimi i monarkisë, rituali i kurorëzimit të mbretërve përfshinte një rit të vajosjes me vaj. Kjo vajosje ishte shenja se vetë Zoti po e frymëzonte vazhdimisht mbretin që të mund të përmbushte misionin e tij për të shpëtuar popullin e tij. Mbreti atëherë thuhej se ishte "mashiah", një fjalë hebraike që do të thotë thjesht "i fërkuar me vaj". Është kjo fjalë "mashiah" që përkthehet "mesia " në shqip, "christos" në greqisht. Në kohën e Jezusit, nuk kishte më një mbret në fronin e Jeruzalemit, por njerëzit prisnin që Zoti të dërgonte më në fund mbretin ideal që do t'i sillte lirinë, drejtësinë dhe paqen popullit të tij. Në veçanti, në tokën e Izraelit të pushtuar atëherë nga romakët, njerëzit prisnin atë që do ti çlironte nga pushtimi romak.
    Është e qartë për ta se Jezusi i Nazaretit, djali i marangozit, nuk mundte të pretendonte se ishte Mbreti-Mesia i pritur. Le të jemi të sinqertë, Jezusi nuk ka mbaruar së habituri bashkëkohësit e tij: ai ishte me të vërtetë Mesia që prisnin, por kaq i ndryshëm nga sa e prisnin! Luka, për të ndihmuar lexuesit e tij, u kujdes shumë që në fillim të librit të tij, për të thënë që ai u informua me kujdes për gjithçka që në fillim; dhe, nga ana tjetër, ai nënvizoi në hyrje të Ungjillit të tij se Jezusi shoqërohej nga fuqia e Shpirtit, e cila ishte me të vërtetë karakteristikë e Mesisë. Por ishte Luka, një i i krishter, që e pohonte këtë; banorët e Nazaretit, ata nuk e dinin se, me të vërtetë, Fryma e Zotit qëndronte mbi Jezusin.
    Vërejtja e fundit për këtë ungjill: fjala e Isaisë që Jezusi e merr për vete, tingëllon si një program i vërtetë jete: "Shpirti i Zotit është mbi mua, sepse Ai më shuguroi! Ai më dërgoi t’u kumtoj të vobektëve Ungjillin, t’u shpall robërve çlirimin, të verbërve dritën e syve; t’i lëshoj në liri të ndrydhurit, të shpall vitin e hirit të Zotit”.
    Kjo është vepra e Shpirtit nëpërmjet atyre që ai ka shenjtëruar. Ne që ndonjëherë kërkojmë kriteret që na dallojnë qartë prej atyre që nuk janë të krishterë, i gjejmë këtu; sepse ajo që thuhet për Krishtin është e vlefshme për ne të gjithë që jemi thirrur e që e pranojmë këtë thirrje me përvujtëri, sipas mundësive tona, natyrisht.


  6. #126
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 4 VITI C

    MË 30-1-2022

    UNGJILLI: Lk 4, 21-30.


    Në atë kohë, në sinagogë të Nazaretit, Jezusi
    21 u tha: “Sot shkoi në vend kjo pjesë e Shkrimit të shenjtë që e dëgjuat me veshët tuaj.”
    22 Të gjithë e miratonin dhe mrekulloheshin për fjalët e bukura që dilnin prej gojës së tij. Thoshin: “Vallë, a nuk është ky biri i Jozefit?”
    23 Atëherë u tha: “Me siguri do të ma thoni atë fjalë: ‘Mjek, shëro veten!’ Gjithçka bëre, si dëgjuam, në Kafarnaum, bëj edhe këtu, në vendin tënd!’
    24 Për të vërtetë po ju them ‑ vazhdoi ‑ asnjë profet nuk është i mirëseardhur në vendin e vet.
    25 Për të vërtetë, prapë po ju them: në kohën e Elisë profet, kur qielli u ndry për tri vjet e gjashtë muaj dhe u bë uri e madhe në mbarë dheun, ishin shumë vejusha në Izrael,
    26 dhe te asnjëra ndër to nuk u dërgua Elia, përveç te vejusha në Sareptë të Sidonisë.
    27 Në kohën e Elizeut profet kishte shumë të gërbulur në Izrael dhe asnjë prej tyre nuk u pastrua përveç Naamanit Sirian.”
    28 Këto fjalë i mbushën me zemërim të gjithë ata që ishin në sinagogë.
    29 U çuan në këmbë, e hodhën jashtë qytetit, e çuan në buzë të malit, mbi të cilin është i ndërtuar qyteti i tyre, për t’ia thyer qafën në greminë.
    30 Por, ai kaloi përmes tyre e vijoi rrugën e vet.




    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.



    ASNJË PROFET NUK ËSHTË I MIRËSEARDHUR NË VENDIN E VET.

    " Askush nuk është profet në vendin e vet”: me sa duket, kjo fjalë e urtë nuk përdoret vetëm në kohën tonë, pasi Jezusi citon një të tillë krejtësisht të barazvlefshme në pjesën e ungjillit të liturgjisë së sotme: "Asnjë profet nuk është i mirëseardhur në vendin e tij"! Ai e citoi në kohën kur ai ishtë pikërisht në vendin e tij, në Nazaret, ku ai u rrit.
    Nëse mendojmë mirë, gjithçka është e çuditshme në këtë tekst: së pari, pse, kur sapo ka mbërritur në fshatin e tij, pas një turne triumfal nëpër fshatrat e rajonit, Jezusi e tërheq vëmendjen e dëgjuesve të tij mbi Kapernaum? Nëse mund të flitet për një "turne triumfal", është sepse në fillim të Ungjillit që lexuam të dielën e kaluar, Luka tha: "Jezusi me fuqinë e Shpirtit Shenjt u kthye në Galile dhe u hap zëri për të nëpër mbarë krahinën. Mësonte nëpër sinagogat e tyre i nderuar prej të gjithëve" (Lk. 4,23).
    Luka nuk thotë asgjë më shumë deri më tani, por Jezusi duhet të ketë ndier njëfarë xhelozie në zemrat e bashkatdhetarëve të tij në Nazaret; dhe për këtë u tha atyre një frazë shumë domethënëse: “Me siguri do të ma thoni atë fjalë: ‘Mjek, shëro veten!’ Gjithçka bëre, si dëgjuam, në Kafarnaum, bëj edhe këtu, në vendin tënd!’!" (v. 23). Kishin dëgjuar gjithçka kishte ndodhur në Kapernaum, dhe mendonin dhe prisnin t'i shinin mrekulli më të medha dhe më shumë edhe në vendin e tyre.
    Pastaj, dhe kjo është gjëra e çuditshme e dytë në këtë pasazh, situata ndryshoi krejt dhe mund të pyesim veten: “Pse kjo përmbysje e situatës? Jezusi sapo lexoi tekstin e Isaisë, me qetësi pohoi: “Sot shkoi në vend kjo pjesë e Shkrimit të shenjtë që e dëgjuat me veshët tuaj” (Lk 4,21): me këto fjalë Jezusi thotë qartë: "Unë jam Mesia që jeni duke pritur"; dhe deri më tani nga ana e bashkëfshatarëve të tij nuk ka asnjë klithmë, asnjë protestë. Luka thjesht na thotë: “Të gjithë e miratonin dhe mrekulloheshin për fjalët e bukura që dilnin prej gojës së tij” (v. 22). Të gjithë dëshmuan për të; dhe ata u mrekulluan për mesazhin e hirit që doli nga goja e tij. Ata pyetën veten: A nuk është ky i biri i Jozefit? Por pastaj mjaftuan vetëm disa fjalë të Jezusit për t’I zemëruar ata, deri në atë pikë sa të donin ta heqnin qafe, një herë e përgjithmonë. Prandaj mund të pyesim veten se çfarë tha Jezusi që ishte kaq e jashtëzakonshme, papranueshme dhe shqetësueshme nga dëgjuesit e tij dhe pse ai e mendoi gjë të arsyeshme të jepte këtë mesim duke shkaktuar protesta të ashpra kundër tij. Në fakt, ai u dha atyre një mësim që ata me shumë vështirësi mund të dëgjonin pa u revoltuar: Atëherë mund të mendohet që revolta kundër jezusit u shkaktua për dy arsye: së pari, sepse Jezusi shpjegoi që nëse ai bëri mrekulli në Kapernaum, ishte sepse banorët e këtij qytetit kishin një qëndrim pozitiv, dhe bashkadhetarët e tij në qëndrim negativ ndaj tij. Fundi i tregimit dëshmon se Jezusi kishte shumë të drejtë: reagimi i bashkatdhetarëve të tij sugjeron se ata nuk ishin gati të mirëpritnin dhuratat e Zotit. Përkundrazi ata që e ndiqnin në Kapernaum ishin gati për t’i pranuar ata.




    ERDHI NDËR TË VETËT E TË TIJTË NUK E PRANUAN (GJ. 1, 11).



    Pika e dytë që provokoi reagimin e bashkadhetarëve të Jezusit, ka qenë mesimi i tij, sipas të cilit shpëtimi nuk u rezervohet vetëm bijve të Izraelit. Zoti interesohet edhe për paganët dhe ata ndonjëherë janë më afër shpëtimit se ata që e quajnë veten besimtarë: kjo është ajo që del nga dy tregimet e Elisë dhe Eliseut. Historinë e Elisë e gjejmë në Librin e parë të Mbretërve (1 Mb 17): flitet në këtë kapitull për një vejushë nga qyteti i Sareptës, në zemër të një vendi pagan që quhet Finikia; Elia i kërkon asaj mikpritje, në kohë thatësire dhe, me gjithë varfërinë e saj, ajo i vjen në ndihmë profetit të huaj, tek i cili ajo njeh një njeri të Zotit. Kjo mjaftoi që Elia të bënte dy mrekulli për të; së pari ai e shpëton atë nga uria: kujtojmë premtimin e famshëm të Elisë: " Në tinar mielli s’do të mungojë, në qyp vaji s’do të mbarojë derisa të vijë dita që Zoti të falë shi mbi tokë” (1Mb. 17, 14).
    Sa i përket mrekullisë së dytë, është shërimi i djalit të saj të vetëm. Kjo vejushë pagane diti të jetë shumë mikëpritëse me këtë profet të huaj kur ishte i përndjekur dhe i larguar nga vendi i vet. Me të vërtetë ai profet pati një fat të lumtur!
    Historia e Eliseut gjendet në Librin e Dytë të Mbretërve në kapitullin 5: Naamani është një gjeneral sirian; fatkeqësisht ai është i prekur nga lebra; ai ka dëgjuar për aftësitë shëruese të profetit Elise dhe shkon tek ai i shoqëruar nga shumë njerëz miq të tij, e duke treguar pasurinë e tij dhe dhuratat e çmueshme që ai mbartte për profetin dhe për mbretin e Izraelitëve dhe rekomandime nga ana e mbretit të Damaskut për këtë të fundit . Por Eliseu do ta zhgënjejë atë pak; Naamani do të shërohet vetëm kur të ketë rënë dakord të zbatojë me përulësi urdhrat e profetit: “Shko e lahu shtatë herë në Jordan: trupi yt do të shërohet e do të pastrohesh” (v. 10). Kështu ai i nënshtrohet profetit Elise dhe zbret në Jordan: një gjest shumë i thjeshtë që i duket qesharak gjeneralit të mbretit të Damaskut... por një gjest simbolik përulësie dhe nënshtrimi ndaj profetit të Zotit të Izraelit. Ne e dimë pjesën tjetër: ai u shërua dhe natyrisht ai u kthye te Perëndia i Izraelit.
    Një pagane (e veja e Sareptës), një gjeneral armik, pagan, lebroz (Naamani): asnjëri nga të dy nuk mund të pretendojë të ketë drejt të fitojë diçka nga Zoti i Izraelit... e megjithatë janë këta “të varfër” që janë të mbushur më çdo dhuratë; Jezusi nuk shton asgjë, por të gjithë e kuptojnë: "Pak fjalë për atë që kupton".
    Me pak rreshta kemi këtu një përmbledhje të jetës së Jezusit: “Erdhi ndër të vetët, e të tijtë nuk e pranuan” do të thotë Shën Gjoni; Luka e thotë këtë në mënyrën e tij duke vënë në kundërshtim qëndrimin e Nazaretit, vendit ku Jezusi kaloi fëmijërinë e tij me atë të Kapernaumit (ku ai fillimisht ishte i panjohur); dhe ky kundërshtim paralajmëron një tjetër kundërshtimin midis qëndrimit refuzues të hebrenjve (gjithsesi marrësve të mesazhit të profetëve) dhe pranimit të Lajmit të Mirë nga paganët; e veja e Sareptës, dhe gjenerali sirian Naamani dhe shumë johebrenjtë janë ata që do t'i bëjnë mirëseardhjen dhe mikëpritjen më të mirë Mesisë. Por fitorja përfundimtare e Krishtit tashmë është shpallur, e simbolizuar nga zotërimi i tij mbi ngjarjet: “Ai, duke kaluar nga mesi i tyre, vazhdoi rrugën e tij”.


  7. #127
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 4 Ord. VITI C

    MË 30-1-2022

    LEXIMI I PARË: JR.1,4-5.17-19


    NË KOHËN E JOZISË
    4 Fjala e Zotit më qe drejtuar e më tha:
    5 “Para se të të trajtoja në kraharorin amënor, të njoha
    e, para se të dilje nga gjiri amënor, të shenjtërova,
    të caktova të jesh profet i popujve.
    17 Prandaj ngjeshi ijët e tua!
    Në këmbë, pra! Thuaju të gjitha
    që unë po të urdhëroj.
    Aspak mos u tremb para tyre,
    përndryshe do të të bëj që të dridhesh para tyre!
    18 Ja, unë sot ty po të bëj
    qytet të fortifikuar,
    shtyllë hekuri,
    mur tumbaku
    përballë të gjithë vendit,
    përballë mbretërve të Judës
    e princave të tij,
    priftërinjve të tij e popullit të vendit.
    19 Ata do të luftojnë kundër teje,
    por s’do të ngadhënjejnë mbi ty,
    sepse unë jam me ty,
    që të të shpëtoj,
    thotë Zoti.”


    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA


    ZGJEDHJA E ZOTIT


    Jeremia ishte një profet shumë i madh në Jerusalem, siç e dimë; këtu, ai na thotë diçka për thirrjen e tij, për përvojën e tij shpirtërore. Por së pari duhet të kujtojmë kontekstin historik në të cilin ka kryer misionin e tij. Ishte një periudhë jashtëzakonisht e vështirë në historinë e popullit hebre. Ne nuk e dimë datën e lindjes dhe të vdekjes së Jeremisë, por ai vetë thotë datat e predikimit të tij që shtrihet nga viti 627 deri në 587 para Krishtit, domethënë një periudhë dyzetvjeçare, e cila është e konsiderueshme! Gjatë kësaj kohe situata politike ka pësuar lëkundje të mëdha!
    Fuqitë e mëdha të kohës, të paktën në këtë rajon, janë Perandoria Asiriane, Egjipti dhe së shpejti Babilonia. Mbretëria e Jeruzalemit ishte vetëm një vend shumë i vogël i kapur mes këtyre fuqive të mëdha që po luftonin për dominim mbi të gjithë Lindjen e Mesme. Herë në paqe, herë në luftë, por gjithmonë nën dominimin e huaj, Mbreti i Jerusalemit nuk di cilën politikë duhet të adoptojë, me cilën fuqi të huaj duhet të lidhë aleancë për të rifituar pavarësinë e tij. Në fakt, ai do të jetë herë pas here një vasal i këtyre tre pushteteve.
    Pikërisht në këtë kontekst Jeremia dëgjoi thirrjen e Perëndisë: “Para se të të trajtoja në kraharorin amënor, të njoha e, para se të dilje nga gjiri amënor, të shenjtërova, të caktova të jesh profet i popujve” (v 5).
    Prandaj Jeremia e di mirë se ai nuk ka vendosur asgjë vetë: është Perëndia që e ka zgjedhur; fjala "të shenjtërova" do të thotë "të caktova në shërbim të Zotit": nga ana e Zotit, kjo është e barabartë me “të zgjodha”, të paracaktova. Dhe ne e dimë se Jeremia e pa këtë zgjedhje të Perëndisë shumë kërkuese! Gjithsesi, që nga momenti i saj të parë, e gjatë gjithë jetës së tij ai u orientua drejt misionit të besuar nga Zoti. Le të jemi të qartë: Zoti e ka "zgjedhur" krejt për vetë, siç thotë ai, por nuk e ka zgjedhur që të jetonte në vetmi, të izoluar në një vend të shkëlqyer, në një kullë fildishtë, si disa herë thuhet sot. Çdo profesion, në Bibël, është gjithmonë një "thirrje” për një shërbim në favor të Popullit të Hyjit, e duke e ndarë historinë e popullit.
    Për jereminë, në kohën e tij, ishte një shërbim që në atë situatë hisorike ishte i ngjashëm si një luftë! Sepse, në dritën e vokacionit të tij, Jeremia u jep monarkisë dhe autoriteteve fetare një gjykim shumë të ashpër që mund të përmblidhet në dy fjali: në oborrin mbretëror, mbreti dhe udhëheqësit politikë flasin vetëm për luftëra, kryengritje, dhe për ndryshime të aleancave: domethënë nuk tregojnë asnjë interes për paqen dhe mirëqenien që Populli ëndërron e për të cilët ka nevojë. Sa i përket Tempullit, autoritetëve fetare u interesojnë vetëm liturgjitë e bukura, ndërsa drejtësia shoqërore dhe morali janë në rënie të plotë; prandaj jetohet në hipokrizi të përsosur.
    Në mes të gjithë këtyre vështirësive, profeti duhet të jetë zëdhënësi i Perëndisë; ai është aty për t'u kujtuar njerëzve se e vetmja gjë që ka rëndësi, prioriteti më urgjent, është besnikëria ndaj Besëlidhjes me Zotin, besnikëria që është pikërisht urgjenca për të cilën askush nuk kujdeset më. Natyrisht, sfidat që profeti duhet të përballojë për të kryer misionin e tij, mund të ngjallin vetëm kundërshtim ose, në rastin më e mirë, tallje. Zoti e paralajmëroi mire këtë: “Do të të luftojnë”. Dhe në fakt, Jeremia hasi shumë kundërshtime në përmbushjen e shërbimit të tij.


    LUFTA E JEREMISË

    Gjëja më kurioze në këtë histori është se për këtë detyrë shumë të vështirë që kërkonte shumë guxim, Zoti zgjodhi një të ri të druajtur që "nuk di të flasë" (vetë Jeremia e tha këtë në vargje që nuk bëjnë pjesë në leximin e kësaj të diele). Por ai do të duhet të flasë, të bërtasë, të mbytë popullin me qortimët e vet, të predikojë... gjithë kohë, në kohë të përshtatshme dhe në kohë jo të përshtatshme, për t'i bërë ballë një populli të tërë dhe mbretit të tij. Përveç kësaj, ai është një zemër e ndjeshme dhe do të mërzitet thellë nga fatkeqësia e atdheut; por kjo nuk është koha për plogështi: dhe atij do t'i duhet të përkushtojë gjithë energjinë e tij për të kujtuar (duke mos pasur as suksesin më e vogël) urgjencën e konvertimit. “Zog ogurzi”, kumtues i fatkeqësive, do të jetë i urryer, i përbuzur, i tallur edhe në familjen e tij.

    E megjithatë, asgjë dhe askush nuk do ta largojë atë nga misioni i tij: sepse Zoti është me të në të gjitha sprovat e tij. Ai që ndiente veten kaq të mjerë, vetëm tek Zoti gjeti forcën e tij. Nëpërmjet disa rreshtave të këtij teksti shumë të shkurtër mund të kuptojmë përvojën shpirtërore të profetit. Dëgjojmë këtu një jehonë të Lumturive: “Lum ata që janë të varfër në zemër...” Pikërisht ngaqë u gjend i varfër, Jeremia e la Zotin ta pushtonte atë me forcën e tij. Sepse nëse e lexojmë me vëmendje këtë tekst, është vetë Zoti që është aktori kryesor në jetën e tij, është Zoti që ka të gjitha iniciativat: “Fjala e Zotit më erdhi... Të njoha... Unë bëj që ti... do të të urdhëroj... jam me ty...". Sa për imaxhet e përdorura nga ai, ata tregojnë qartë se çfarë forca e brendshme i duhej Jeremisë: " Ja, unë sot ty po të bëj qytet të fortifikuar, shtyllë hekuri, mur tumbaku përballë të gjithë vendit, përballë mbretërve të Judës e princave të tij, priftërinjve të tij e popullit të vendit” (v.18).
    Shekuj më vonë, edhe Jezusi e paraqiti jetën e tij si një luftë; edhe jeta jonë është gjithashtu një luftë ; shpallja e Fjalës së Perëndisë mbetet një detyrë e vështirë, dhe për këtë edhe në kohën tonë mendimet e Perëndisë nuk janë mendimet e njerëzve. Prioritetet e Zotit nuk janë prioritetet e njerëzve. E megjithatë, besimtarët e dinë se lumturia e njerëzimit mund të lindë vetëm kur mendimet dhe prioritetet tona transformohen përfundimisht në përgjasimin e atyre të Zotit. Atëherë edhe vlerat e Besëlidhjes (siç tha Jeremia), dhe ato të Ungjillit (siç themi ne sot) do të respektohen plotësisht.

    Por forca e Jeremisë, forca e Jezusit, e forca jonë qëndron në sigurinë se Zoti na shoqëron pandërprerë në këtë lluftë: ne kemi dëgjuar fjalët e Perëndisë drejtuar Jeremisë:
    "Ata do të luftojnë kundër teje, por s’do të ngadhënjejnë mbi ty, sepse unë jam me ty, që të të shpëtoj, thotë Zoti”(v. 19).
    Më vonë, Jezusi nga ana e tij do t'i inkurajojë dishepujt e tij duke u thënë: «Besim, unë e munda botën».




  8. #128
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 4 Ord. VITI C

    MË 30-1-2022.


    Ps 70 (71), 1-3.5-6ab.15ab.17


    1 Në ndore tënde, o Zot, askurrë mos u turpërofsha. 2 Më shpëto e më dil zot pashë drejtësinë tënde, prire mbi mua veshin tënd e më shëlbo!
    3 Ji për mua shkëmb mbrojtjeje, kullë e pamposhtur për të më shpëtuar, sepse ti je kështjella ime e strehimi im.
    5 Sepse ti, o Zot, je shpresa ime, shpresa ime, o Zot, që prej rinisë sime. 6 Në ty jam mbështetur që prej kraharorit të nënës, që prej prehrit të nënës ti je mbrojtësi im, mburrja ime është gjithmonë në ty.
    15ab Goja ime do ta shpallë drejtësinë tënde, gjithë ditën shpëtimin tënd: 17 Ti më ke mësuar, o Hyj, që prej rinisë sime dhe ende sot i kumtoj mrekullitë e tua.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

    PËRVOJA SHPIRTËRORE E IZRAELIT



    Mund të besohet se ky psalm flet për profetin Jeremia, përvojën shpirtërore të të cilit e kemi parashtruar pak në leximin e parë. Ai mund të firmoste pa hezitim, nëse guxoj të them kështu! Për shembull, ai që ishte i mahnitur nga afërsia e tij me Zotin, mund të kishte thënë në mënyrë të përsosur:
    "Sepse ti, o Zot, je shpresa ime, shpresa ime, o Zot, që prej rinisë sime... Në ty jam mbështetur që prej kraharorit të nënës, që prej prehrit të nënës ti je mbrojtësi im… Ji për mua shkëmb mbrojtjeje, kullë e pamposhtur për të më shpëtuar, sepse ti je kështjella ime e strehimi im…” (
    Por në të vërtetë, Psalmi 71 nuk u shkrua për Jereminë. Ne dëgjojmë dikë që flet në vetën e parë, por, si gjithmonë në psalmet, “personi” që flet është Populli i zgjedhur, është një kolektiv. Psalmi është shkruar në vetën e parë njëjës, por duhet të lexohet në vetën e pare shumës: "Ne, populli i Izraelit, me gjithë përvojën shpirtërore që është e jona që nga Abrahami, që nga Moisiu..."
    Është përvoja e Izraelit që portretizohet në përgjasim të përvojes e Jeremisë, e përkthyer në imazhe, e pikturuar si portreti i një individi të caktuar. Ky quhet fenomeni i "Mbulimit" të cilin ne e njohim mirë: për shembull, tashmë kemi hasur disa psalme në të cilët Izraeli krahasohet me një Levit shumë të lumtur sepse është zgjedhur për shërbimin e Perëndisë dhe të Tempullit:
    5 "Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota, në dorën tënde është fati im!
    6 Shorti më ra në më të mirën tokë: pjesa e trashëgimit tim më pëlqen shumë!
    7 E bekoj Zotin që më dha kuptim, edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
    8 Zotin e kam gjithmonë para sysh, më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
    9 Prandaj galdon zemra ime, gëzon shpirti im, mbarë trupi im pushon në qetësi… (Ps 16,5vv).

    Këtu, në psalmin që lexojmë në këtë të diel 4 të vitit C, është vërtet Izraeli ai që flet:
    “Zot, Perëndia im, ti je shpresa ime, mbështetja ime që në rini. Ti, mbështetja ime që para lindjes, më ke zgjedhur që në barkun e nënës sime” (v. 3).
    Dhe në psalmin 139, 14 lexojmë:
    “Të lavdëroj pse më krijove kaq mrekullisht, të mrekullueshme janë veprat e tua, po, shpirti im mirë e di!” (139,14)
    Pak më tutje, psalmi vazhdon:
    “Ende të patrajtuar më panë sytë e tu, në librin tënd ishin të shkruara të gjitha ditët: ishin të numëruara megjithëse asnjë s’ishte ende prej tyre. Tepër të çmueshme janë për mua, o Hyj, mendimet e tua, e panumërueshme është shuma e tyre!” (Ps 139, 15,17).
    Mund të pyesim për çfarë bëhet fjalë: bëhet fjalë për të gjithë përvojen e gjatë të Popullit të Zgjedhur, sipas të cilës gjatë historisë së vet ka pasur eksperiencën e pranisë së vazhdueshme të Zotit pranë tij, nëse mund të themi kështu.
    Por këto folje në mënyrën e shkuara (p.sh. "Më krijove kaq mrekullisht") na befasojnë pak; duam të pyesim: “Pra gjithçka mbaroi?”.
    Përgjigja mund të na vijë nesë lexojmë edhe pjesën tjetër të këtij psalmi; dhe me të vërtetë, toni ndryshon: shumë qartë, ky psalm është shkruar në një moment ankthi, por tani për hirin e Zotit gjithçka ka ndryshuar:
    7 “E bekoj Zotin që më dha kuptim, edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
    8 Zotin e kam gjithmonë para sysh, më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
    9 Prandaj galdon zemra ime, gëzon shpirti im, mbarë trupi im pushon në qetësi.
    10 S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë, as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe.
    11 Ti do të ma tregosh udhën e jetës, gëzimin e plotë para fytyrës sate, kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde”.
    (Këtu shohim rrezikun e leximit të vetëm disa vargjeve jashtë kontekstit).



    BESËLIDHJA E KRAHASUAR ME NJË DASMË

    Por, sigurisht, ky është vetëm një krahasim: dasma është një mënyrë për të folur për Besëlidhjen që Perëndia lidhi me Izraelin; ajo që cilësohet si braktisja e gruas së vjetër nga i shoqi, është periudha e Mërgimit në Babiloni. Atje, me të vërtetë, njerëzit të dëbuar në mërgim ndonjëherë tundoheshin të besonin se Perëndia i kishte braktisur, e kishte braktisur Popullin e tij; dhe gjatë gjithë kohës, armiqtë e Izraelit po fërkonin duart, duke menduar se Izraeli do të fshihej së shpejti nga harta:
    “10 Sepse thonë armiqtë e mi për mua, e ata që më vërejnë, zunë njëzëri të këshillohen:
    11 “Hyji hoqi dorë prej tij, salvojeni, bini në të se s’ka kush i del zot” (Ps. 71,10-11)
    Që mund të përkthehen:
    "Armiqtë e mi flasin kundër meje, ata më vëzhgojnë dhe koncertojnë njëri-tjetrin. " Ata thonë: Zoti e ka lërë atë! ... Ai nuk ka më mbrojtës!”

    E gjithë kjo i jep të gjithë psalmit një aspekt disi kurioz, sepse ai është një përzierje e vazhdueshme lutjeje dhe lavdërimi: edhe në mes të ankthit, pleqërisë, braktisjes së dukshme, gruaja mban shpresën dhe nuk ndalet kurrë së bëri plane: "Unë do tregoju njerëzve të kësaj kohe fuqinë tënde, të gjithë atyre që do të vijnë bëmat e tua (18) ... Te ti, o Zot, kam strehën time; më shpëto nga përulja përjetë. Në drejtësinë tënde, më mbro, më liro, më dëgjo dhe më shpëto. Bëhu shkëmbi që më mirëpret, gjithmonë i arritshëm; ti ke vendosur të më shpëtosh: ti je kështjella ime dhe shkëmbi im (1-3)! (20-23).
    “20 Sepse ti më çove prova shumë të mëdha, por përsëri më kërthndeze në jetë e përsëri më ktheve nga thellësia e tokës.
    21 Rrite madhërinë time, sillu prej meje e më ngushëllo.
    22 Kështu edhe vetë do të të lavdëroj, me harpë do të këndoj, o Hyj, të vërtetën tënde, me cetër do të të këndoj ty, o Shenjti i Izraelit!
    23 Do të galdojnë buzët e mia duke të kënduar ty,
    edhe shpirti im që e ke shëlbuar” (Ps 71, 20-23)
    ... Ti që më ke treguar kaq shumë të këqija dhe mundime, do të më bësh të jetoj përsëri, përsëri do të më nxjerrësh nga humnerat e dheut, do me rrisesh e do me rritesh, do te kthehesh te me ngushellosh. Dhe unë do të të falënderoj në harpë për të vërtetën tënde, o Perëndia im! Unë do t'i biem tymit tim, shenjt i Izraelit! Gëzim për buzët e mia që këndojnë për ty dhe për shpirtin tim që ti ke shpenguar.
    Sa keq që liturgjia nuk na e ofron këtë psalm më shpesh dhe në tërësinë e tij. Sepse ka rezonanca të shumta me përvojën tonë. Në vuajtje, sëmundje, humbje, ne e njohim mirë këtë përzierje ndjenjash; britma e shqetësimit, së pari:
    “O Zoti im, mos më harro, mos më braktis”; dhe menjëherë, frika e ofendimit të Zotit, më pas shtojmë: “Por unë e di shumë mirë se ti nuk më braktis kurrë”; këtu psalmi thotë: “Ti ke vendosur të më shpëtosh: ti je kështjella ime dhe kështjella ime. » (3)
    Por, për të vazhduar të shpresojë, besimtari duhet të kujtojë të gjitha pikat mbështetëse të besimit të tij: "Zoti im, Shkëmbi im... O Zot, Perëndia im, ti je shpresa ime, mbështetja ime që në rini (5) ... ( në këtë kohë të bekuar) unë kisha vetëm lëvdimin tënd në gojën time" (8)... nënkuptohet e di, pohoj se këto ditë të bekuara do të kthehen: "Unë do të rijetoj bëmat e Zotit duke kujtuar se drejtësia jote është e vetmja një (16)... Unë që nuk pushoj së shpresuari, ua shtoj akoma lavdërimin tuaj” (14).
    Është e gjithë kjo përzierje përvojash të dhimbshme, vuajtjesh, rrëfimi të dobësive të përkohshme, por edhe besimi të rizbuluar dhe shprese të pazhdukshme që duhet të dëgjojmë përmes rreshtave që lexojmë këtë të diel: "Zot, Perëndia im, ti je shpresa ime, ime mbështetje që në rini”.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 28-01-2022 më 08:38

  9. #129
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    DIPËRGATITJA EELA E 5 VITI C

    MË 6-2-2022

    LEXIMI I PARË: Is, 6, 1-8.


    1 Në vitin e vdekjes së mbretit Ozi, e pashë Zotin duke ndenjur në një fron të lartë e të madhërishëm. Kindat e petkut të tij e mbushnin Tempullin.
    2 Serafinët qëndronin në këmbë afër tij; secili kishte nga gjashtë krahë: me dy mbulonin fytyrën e vet, me dy mbulonin këmbët e veta dhe me dy fluturonin.
    3 I brohoritnin njëri‑tjetrit:“Shenjt! Shenjt! Shenjt Zoti i Ushtrive! Plot është toka mbarë me Lavdinë e tij!”
    4 E u dridhën pragjet e shtatkave të dyerve nga zëri shungullues dhe Shtëpia u mbush me tym.
    5 Unë thashë: “I mjeri unë, tani sharrova, sepse jam njeri me buzë të papastra,
    banoj në popull buzësh të papastra, e me sytë e mi e pashë Mbretin, Zotin e Ushtrive!”
    6 Atëherë njëri nga serafinët vrapoi drejt meje: në dorë kishte një gacë që e mori me mashë nga lteri;
    7 Me të ma preku gojën e më tha: “Ja, me gacë i preka buzët e tua, mëkati yt u shlye, faji yt u fal!”
    8 Atëherë e dëgjova zërin e Zotit që thoshte: “Kë të dërgoj? Kush do të na shkojë?” Unë u përgjigja: “Ja, ku më ke, çomë mua!”


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    “SHENJT! SHENJT! SHENJT ZOTI I USHTRIVE!


    Javën e kaluar lexuam historinë e thirrjes së Jeremisë, sot lexojmë atë të Isaisë; dy profetë shumë të mëdhenj në sytë tanë. E megjithatë, të dy rrëfejnë vogëlsinë e tyre: Jeremia ndihet i paaftë për të folur, por meqenëse Zoti mori iniciativën për ta zgjedhur atë, është gjithashtu Zoti ai që do ta frymëzojë dhe do t'i japë forcën e nevojshme. Isaia është kapluar nga një ndjenjë e padenjësisë; por përsëri, meqenëse është Zoti ai që e ka zgjedhur, është gjithashtu Zoti që do ta pastrojë atë.
    Jeremia ishte prift dhe ne nuk dimë se ku e mori thirrjen nga Perëndia; çuditërisht, është Isaia, i cili nuk ishte prift, ai që e vendos thirrjen e tij në tempullin e Jeruzalemit: "Në vitin e vdekjes së mbretit Ozi, e pashë Zotin duke ndenjur në një fron të lartë e të madhërishëm. Kindat e petkut të tij e mbushnin Tempullin" (V.1). Kur Isaia na thotë “e pashë Zotin”, do të thotë se ai nuk flet për një fakt historik, por përnjë vegim; le të mos kërkojmë pra në evokimin e tij, një shpalosje logjike të ngjarjeve. Librat profetikë janë të mbushur me vizione fantastike: neve na takon ta deshifrojmë këtë gjuhë jashtëzakonisht sugjestive, edhe nëse e habit mentalitetin tonë bashkëkohor.
    Isaia na thotë se për sa i përket atij, kjo ndodhi "në vitin e vdekjes së mbretit Ozi": ky është një njoftim i jashtëzakonshëm dhe shumë i çmuar. Është e rrallë që ne mund të përkujtojmë datat me një saktësi të tillë; këtë herë mundemi sepse e dimë se mbreti Ozia mbretëroi në Jeruzalem nga viti 781 deri në vitin 740 para Krishtit. Që nga vdekja e mbretit Solomon (në vitin 933, domethënë për gati dyqind vjet), mbretëria e Davidit dhe e Solomonit ndahet: ka dy mbretëri, dy mbretër, dy kryeqytete: në jug, Ozia është mbreti i Jeruzalemit, në veri, Menahemi është mbreti i Samarisë. Ne e dimë gjithashtu se Ozia ishte lebroz dhe se vdiq nga kjo sëmundje në Jeruzalem në vitin 740. Prandaj, në atë vit Isaia mori thirrjen e tij si profet: pastaj ai predikoi për rreth dyzet vjet (ka mundësi që kjo date të jetë më pak e saktë) dhe ai mbeti në kujtesën kolektive të Izraelit si një profet shumë i madh dhe në veçanti profet i shenjtërisë së Zotit.

    “Shenjt! Shenjt! Shenjt Zoti i Ushtrive! Plot është toka mbarë me Lavdinë e tij!” Të gjithë ne e njohim “Sanctusin” e meshave tona, që daton të paktën nga profeti Isaia. (Ndoshta kjo aklamacion ishte tashmë pjesë e liturgjisë në Tempullin e Jerusalemit, por ne nuk kemi asnjë provë për këtë; ne kemi gjetur vetëm shprehje ekuivalente më të vjetra në Egjipt).
    Të thuash se Zoti është "i shenjtë" në kuptimin biblik do të thotë se ai është krejtësisht i ndryshëm nga njeriu. Perëndia nuk është sipas shëmbëlltyrës së njeriut; përkundrazi, Bibla pohon të kundërtën: është njeriu ai që është "sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë"; Nuk është e njëjta gjë!

    "
    PLOT ËSHTË TOKA MBARË ME LAVDINË E TIJ!”

    Kjo do të thotë se duhet të jemi shumë modestë dhe shumë të kujdesshëm sa herë që flasim për Zotin! Për shkak se Zoti është Plotësisht Tjetri, është rrënjësisht e pa mundur, në mënyrë të pakthyeshme për ne që ta imagjinojmë atë ashtu siç është: fjalët tona njerëzore nuk mund të na shpjegojnë çfarë me të vërtetë është Ai.
    Pjesa e parë e vizionit të Isaias flet mirë për këtë realitet themelor; dhe ajo që na përshkruan në mënyrë të çuditshme ngjan me evokimet e tjera të manifestimeve të mëdha të Zotit në Bibël: Zoti është ulur në një fron shumë të lartë, tymi përhapet dhe mbush gjithë hapësirën, një zë gjëmon... gjëmon aq fort sa vendi dridhet. ... Isaia nuk mund të mos mendojë për atë që i ndodhi Moisiut në malin Sinai, kur Perëndia bëri një besëlidhje me popullin e tij dhe dha tabelat e Ligjit; është libri i Eksodit që thotë: “Krejt mali i Sinait s’ishte tjetër por tym, sepse Hyji kishte zbritur në zjarr mbi të e tymi i tij ngritej porsi tym furre. I tërë mali tundej tmerrësisht. Zëri i bririt vinte gjithnjë e rritej: Moisiu fliste me Hyjin e Hyji i përgjigjej me bubullimë” (Dal 19,18-19).

    Më pas profeti Isaia mat vogëlsinë e tij dhe ndjen një lloj frike: “I mjeri unë, tani sharrova, sepse jam njeri me buzë të papastra, banoj në popull buzësh të papastra, e me sytë e mi e pashë Mbretin, Zotin e Ushtrive!” (v.5)
    Kjo “frikë”, si zbulimi i vogëlsisë sonë, si zbulimi i hendekut të pakapërcyeshëm që na ndan nga Zoti nëse vetë Zoti nuk e plotëson atë, është hapi i parë thelbësor në marrëdhënien tonë me Zotin. Por Zoti nuk ndalet me kaq. Zakonisht në Bibël gjendet gjithmonë kjo fjalë nga Zoti: "Mos ki frikë"... Këtu fjalia “Mos ki frikë” nuk thuhet, por zëvendësohet me një gjest shumë sugjestionues: një nga serafinët, një nga ata që, pikërisht, shpallin shenjtërinë e Zotit, do të realizojë gjestin që pastron njeriun, që mbush boshllëkun, për të lejuar që njeriu të hyjë në një marrëdhënie me Zotin:
    "Atëherë njëri nga serafinët vrapoi drejt meje: në dorë kishte një gacë që e mori me mashë nga lteri;
    Me të ma preku gojën e më tha: “Ja, me gacë i preka buzët e tua, mëkati yt u shlye, faji yt u fal!” (v. 6-8).
    Një mënyrë për të thënë se është Zoti ai që merr iniciativën për t'iu afruar njeriut; këtë hendek që na ndan nga Zoti, është vetë Zoti që e kapërcen atë.
    Kur Isaia do të flasë për Zotin, më vonë, ai do ta quajë shpesh "Shënti i Izraelit": kjo shprehje thotë qartë se Zoti është Shenjti, Gjithë Tjetri, por edhe se ai është afruar me popullin e tij, e që ky i fundit mund të shkojë aq larg sa të pretendojë një marrëdhënie përkatësie (Perëndia është "I Shenjti i Izraelit").
    Çudia është se ajo që është e vërtetë për popullin e Izraelit tani është e vërtetë për Kishën tonë dhe për secilin prej nesh.
    - Shenjtëria nuk është një nocion moral, madje as një atribut i Zotit, është vetë natyra e tij; mbiemri "hyjnor" nuk ekziston në hebraisht, ai zëvendësohet me fjalën "i shenjtë" që do të thotë Gjithë-Tjetër (nënkuptohet Gjithçka tjetër përveç njeriut). Hyji është ai ai që nuk mund ta arrijmë kurrë vetë, ai që na tejkalon pafundësisht, në një masë të tillë që nuk kemi asnjë zotërim mbi të. Çfarë tha profeti Ozea:
    “S’do ta shfryej zemërimin tim,
    s’do të kthehem ta shpërndaj Efraimin,
    sepse Hyj jam unë e jo njeri,
    Shenjti në mesin tënd,
    s’do të vij me tmerr. (Os 11,9).
    Për këtë arsye, në Bibël, asnjë qenie njerëzore nuk konsiderohet kurrë e shenjtë, por ne mund të "shenjtërohemi" nga Zoti dhe, për rrjedhojë, të pasqyrojmë imazhin e tij, që është thirrja jonë përfundimtare në çdo kohë.
    Dhe, sigurisht, ne nuk mund ta imagjinojmë dikë që është Gjithçka tjetër përveç nesh. Prandaj reagimi i frikësuar i profetit Isaia: "Unë jam një njeri me buzë të papastra dhe sytë e mi kanë parë Mbretin, Zotin e gjithësisë".

  10. #130
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 5 Ord VITI C.

    MË 6-2-2022

    Ps 138, 1-5.7c-8


    Me gjithë shpirt të falënderoj, o Zot,
    sepse i dëgjove fjalët e gojës sime.
    Të këndoj në praninë e engjëjve,
    2 adhuroj në drejtim të Tempullit tënd të shenjtë.
    E lavdëroj Emrin tënd
    për dashurinë e besnikërinë tënde,
    sepse e madhërove tesve premtimin tënd.
    3 Sa herë të thirra në ndihmë, ti më vështrove,
    shpirtit tim ia kërthndeze fuqitë.
    4 Do të të lavdërojnë, o Zot, të gjithë mbretërit e tokës
    sepse i dëgjuan premtimet e gojës sate.
    5 Do t’i këndojnë udhët e Zotit,
    sepse e madhe është lavdia e Zotit;
    7 më shpëto me të djathtën tënde.
    8 Çka kam filluar, Zoti do ta kryejë për mua.
    E amshueshme është, o Zot, mirësia jote:
    mos e përbuz veprën e duarve të tua!


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    ME GJITHË SHPIRT TË FALËNDEROJ, O ZOT.


    Nga ky psalm del një ndjenjë shumë e veçantë, shumë e ëmbël një ndjenjë gëzimi dhe qetësie të thellë. Që në vargun e parë thuhet gjithçka. Për shembull, shprehja “të falënderoj” përsëritet shumë herë: “Me gjithë zemër, o Zot, të falënderoj ty”… “Falënderoj emrin tënd”. Besimtari është ai që jeton në hirin e Zotit dhe që thjesht e njeh atë, me zemrën e mbytur në mirënjohje.
    U tha "besimtari", por ky besimtar nuk është një individ i veçantë, është populli i Izraelit: si gjithmonë në psalme, ai që flet dhe falënderon si këtu për Besëlidhjen që Zoti i ka dhënë atij, është Populli i Zgjedhur. Kjo dëgjohet në përsëritjen e emrit “ZOT” që e dëgjojmë disa herë në këto pak vargje. Në tekstin original në gjuhën aramaike është EMRI i famshëm i Zotit, JAWEH, që në Biblën në greqisht përkhthehet me Adonai-Zot. Ky Emër Jaweh u shpall nga Zoti në Sinai në kohën e episodit të shkurret që digjen (Dal 3). Zoti iu shfaq përsëri Moisiut gjatë Eksodit në Sinai, nën emrin "Dashuria dhe e Vërteta": e dëgjojmë edhe këtu: "Unë falënderoj emrin tënd për dashurinë dhe të vërtetën tënde". E gjejmë të njëjtën frazë "dashuri dhe e vërtetë" në mënyrë të përsëritur në psalme të tjera dhe në të gjithë Biblën; është zbulimi i çmuar i Izraelit, sigurisht falë frymës së Zotit. Mund ta lexojmë në kapitullin 34 të Eksodit:
    "Zoti kaloi përpara tij e shpalli: “(Unë jam) Zoti, Zoti, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë” (Dal 34.6).
    Dhe nuk është rastësi që kjo zbulesë e butësisë së Zotit erdhi pas episodit të viçit të artë, domethënë një pabesie të karakterizuar të njerëzve. Sepse ishte pikërisht me rastin e pabesive të tyre të përsëritura që populli i Izraelit përjetoi mëshirën e pashtershme të Zotit.
    Është kjo besnikëri e Zotit që këndohet pa u lodhur në tempullin e Jeruzalemit: "Drejt tempullit tënd të shenjtë përulem" ... Vendi për të cilën flitet këtu është i njëjtë si në historinë e thirrjes së Isaisë që kemi lexuar në fillim. Leximi i parë të liturgjisë së sotme... dhe psalmi vazhdojnë: “E falënderoj emrin tënd për dashurinë tënde dhe të vërtetën tënde”. Në historinë e thirrjes së Isaisë, teksti fliste për Shenjtërinë e Zotit, për hendekun që na ndan nga Zoti dhe të cilin ne nuk mund ta kapërcejmë me forcën tonë apo me ndonjë veprim, sado meritor... Është vetë Zoti ai që e kapërcen vazhdimisht këtë hendek. dhe na fton të hyjmë në intimitetin e tij. Në këtë psalm, ne zbulojmë se në çfarë përbëhet Shenjtëria e Zotit: Zoti është Dashuria dhe e Vërteta: kjo është shenjtëria e tij... dhe është e vërtetë që në këtë një hendek na ndan nga Ai.
    Në fund të psalmit, gjejmë një shprehje tjetër të kësaj njohurie për dashurinë e Zotit: "E përjetshme është dashuria e tij"! E njohim refrenin e psalmit 136 i cili është gjithashtu një kujtesë e ekperiencën e Eksodit. Aludimi për "dorën e djathtë" e Zotit (në vargun "Dora jote e djathtë më bën fitimtar") është një tjetër kujtuesë e Eksodit: sepse, sipas shprehjes së shenjtë, Zoti e ka liruar Popullin e vet "me dorë të fortë dhe krah të shtrirë” (Dt 4,34).


    TË GJITHË MBRETËRIT E TOKËS DO T’JU FALËNDERO\JNË.


    Kjo Besëlidhje e Sinait e bëri Izraelin përfituesin e Zbulesës, të besuarin e Perëndisë; dhe kjo është ajo që sapo është shprehur në disa mënyra. Por Izraeli zbuloi gjithashtu se nuk mjafton të jesh i besuari i Perëndisë. Që tani e tutje, ai duhet të jetë profeti i kësaj zbulese: domethënë, ai ka përgjegjësinë, përgjegjësinë për t'i shpallur dashurinë dhe të vërtetën e Zotit mbarë njerëzimit.
    Ky është kuptimi i vargut: "Të falënderojnë të gjithë mbretërit e tokës". Për të thënë të drejtën, është të paktën një pritje! Të gjithë mbretërit e tokës nuk janë kthyer ende në besim, as në kohën e Davidit, as në fund të Dhiatës së Vjetër, dhe as sot...! Por kjo pritje është e rëndësishme për Popullin e Zgjedhur: është një kujtesë e aspektit të dyfishtë të thirrjes së Izraelit për të cilin sapo ishte folur. Që mbretërit e tokës të përkulen para Perëndisë, ata duhet të kenë dëgjuar Lajmin e Mirë. Psalmi thotë mirë:
    "Të gjithë mbretërit e tokës të falënderojnë
    kur dëgjojnë fjalët e gojës sate".
    Kur Izraeli të ketë përmbushur misionin e tij për t'i dëshmuar Perëndisë, atëherë ne mund të këndojmë me të vërtetë:
    "Të falënderoj me gjithë zemër, të falënderojnë të gjithë mbretërit e tokës".
    Vërejtja e fundit për një fjali në dukje shumë të thjeshtë: "Unë të këndoj në prani të engjëjve". Është interesante të theksohet se në Bibël në hebraisht, formula ishte:
    "Unë të këndoj para perëndive". Ishte një lloj besimi, një mënyrë për të pohuar se Izraeli nuk bie në idhujtari: Vetëm Zoti (Jawe) është Zoti, perënditë e popujve të tjerë nuk janë asgjë. Por nëse është e dobishme ta pohojmë atë, kjo ndodhi sepse rreziku i idhujtarisë nuk ishte eliminuar plotësisht.
    Por, kur Bibla hebraike u përkthye në greqisht, përkthyesit, ndoshta duke pasur parasysh se nuk kishte më asnjë rrezik idhujtarie, e zëvendësuan fjalën "perënditë" me fjalën"engjëj". Prandaj vargu ynë: " Të këndoj në praninë e engjëjve". (Tani psalteri ynë liturgjik është i frymëzuar nga greqishtja).
    Në fund, psalmi përfundon me një lutje:
    "Mos e përbuz veprën e duarve të tua! Mos e ndal punën e duarve të tua",
    që do të thotë: "Vazhdo, o Zot, të kesh mëshirën për ne pavarësisht nga pabesitë tona të përsëritura". Duhet të lexohen së bashku dy fjalitë: “O Zot, e përjetshme është dashuria jote: mos e ndal punën e duarve të tua”. Është për shkak se dashuria e Perëndisë është e përjetshme që ne e dimë se ai “nuk do ta përbuzë veprën e duarve të tij".
    Dhe kjo është arsyeja pse ne nuk ndalemi së falënderuari:
    "Zoti bën gjithçka për mua", këndon psalmi. Ne e dimë se jemi vazhdimisht të rrethuar nga prania dhe përkujdesja e tij. Siç thotë edhe Shën Pali: “Perëndia bën çdo gjë për të mirë tek ata që e duan” (Rom 8:28), pra “ata që kanë besim tek ai”.

  11. #131
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 5 Ord VITI C

    MË 6-2-2022

    UNGJILLI: Lk 5, 1-11.


    1 Jezusi një ditë ishte në bregun e liqenit të Gjenezaretit e, ndërsa populli po shtyhej rreth tij për të dëgjuar fjalën e Hyjit,
    2 pa dy lundra buzë bregut të liqenit: peshkatarët kishin dalë e po lanin rrjetat.
    3 Hyri në njërën prej atyre lundrave ‑ në atë që ishte e Simonit ‑ dhe iu lut ta largonte pakëz prej tokës. U ul e, prej lundrës, mësonte turmën.
    4 Kur pushoi së foluri, i tha Simonit: “Grahi në ujë të thellë e hidhni rrjetat tuaja për të zënë peshk.”
    5 Simoni i tha: “Mësues, gjithë natën u përpoqëm e nuk zumë asgjë; por pasi po thua ti, do t’i hedh rrjetat.”
    6 Si bënë kështu, zunë një sasi të madhe peshqish ‑ gati po u shqyheshin rrjetat.
    7 Atëherë u dhanë shenjë shokëve në lundrën tjetër të vinin e t’u ndihmonin. Ata erdhën dhe i mbushën të dy lundrat aq sa gati u fundosën.
    8 Kur pa Simon Pjetri, i ra ndër këmbë Jezusit dhe i tha: “Largohu prej meje, Zotëri, se jam njeri mëkatar!”
    9 Vërtet, për arsye të peshkut që zunë, mbeti shtang prej habisë ai dhe të gjithë të tjerët që ishin me të;
    10 gjithashtu edhe Jakobi e Gjoni, bijtë e Zebedeut, bashkëgjuetarë të Simonit. Jezusi i tha Simonit: “Mos ki frikë! Tani e tutje do të zësh njerëz.”
    11 Ata, si i sollën lundrat në breg, lanë gjithçka e shkuan pas tij.


    LECTIO DIVINA- MEDITIMI – LUTJA.

    “GRAHI NË UJË TË THELLË DHE HIDHNI RRJETAT”.


    Ne nuk jemi mësuar ta krahasojmë Apostullin Pjetër me profetin Isaia, dhe megjithatë krahasimi i teksteve të liturgjisë së kësaj të diele të pestë na fton ta bëjmë këtë, duke na bërë të lexojmë historitë e thirrjeve të tyre. Skenari nuk është i njëjtë: për Isainë, gjithçka ndodhi gjatë një vegimi në tempullin e Jeruzalemit; Pjetri është në liqenin e Tiberiadit (i quajtur edhe Liqeni i Gennesaret). Të dy vendosen papritmas në praninë e vetë Perëndisë: Isaia gjatë vegimit të tij, Pjetri sepse ai po dëshmon një mrekulli. Detajet e dhëna nga Luka nuk lënë asnjë dyshim për këtë: “Mësues, gjithë natën u përpoqëm e nuk zumë asgjë; por pasi po thua ti, do t’i hedh rrjetat”. Si bënë kështu, zunë një sasi të madhe peshqish ‑ gati po u shqyheshin rrjetat. Atëherë u dhanë shenjë shokëve në lundrën tjetër të vinin e t’u ndihmonin. Ata erdhën dhe i mbushën të dy lundrat aq sa gati u fundosën” (Lk. 5, 5-7).
    Dhe të dy, Pjetri dhe Isaia, kanë të njëjtin reagim ndaj këtij shpërbërjeje të Perëndisë në jetën e tyre; të dy kanë të njëjtën vetëdije për shenjtërinë e Zotit dhe për humnerën që i ndan prej tij. Dhe shprehjet e tyre janë të dyja shumë të ngjashme:
    “Largohu prej meje, Zotëri, se jam njeri mëkatar!”
    thotë Pjetri. Dhe Isaia tha:
    “I mjeri unë, tani sharrova, sepse jam njeri me buzë të papastra, banoj në popull buzësh të papastra, e me sytë e mi e pashë Mbretin, Zotin e Ushtrive” (Is, 6,5).
    Por, me sa duket, nuk është mëkati ynë, nuk është padenjësia jonë që e ndalon Zotin! Atij i mjafton që ne të jemi të vetëdijshme për këtë, se jemi në të vërtetën para tij. Sepse ditën që ne bëhemi të vetëdijshme për varfërinë tonë, Zoti mund të na mbushë “me çdo dhuratë në qiell...”. Prandaj, të dy, Pjetri dhe Isaia, janë pre e një lloj frike përpara shfaqjes së dukshme të Perëndisë. Pastaj, ende në vegimin e tij, Isaia sheh që bëhet gjesti që e pastron dhe e qetëson atë; Pjetri, nga ana tjetër, dëgjon fjalët ngushëlluese të Jezusit: "Mos ki frikë". Më në fund, të dy marrin një thirrje, në shërbim të të njëjtit plan të Perëndisë, që natyrisht është shpëtimi i njerëzve. Isaia do të jetë një lajmëtar, një profet. Pjetri do të jetë një peshkatar i njerëzve, një "shpëtimtar".
    "Këta janë burra që ti do të peshkosh, që ti do të nxjerresh nga ujë, që ti do të shpëtosh": në greqisht, kuptimi i fjalës së përdorur këtu është "të marrësh të gjallë". Kur bëhet fjalë për peshqit, është fjala që përdoret për peshkimin me rrjetë: të kapësh peshq, t'i nxjerrësh nga deti, do të thotë t'i vrasësh sepse deti është mjedisi i tyre natyror... Por kur bëhet fjalë për burrat e nxjerrë nga deti, do të thotë t’i shpëtosh: t'i marrësh njerëzit të gjallë, t'i nxjerrësh nga deti, do të thotë t'i pengosh ata të mbyten, do të thotë t'i shpëtosh.



    “...POR PASI PO THUA TI, DO T’I HEDH RRJETAT!”

    Për këtë fjali të Jezusit: "Mos ki frikë, tani e tutje do të marrësh njerëz", Pjetri nuk përgjigjet; të bën përshtypje thjeshtësia e tekstit: “Ata, si i sollën lundrat në breg, lanë gjithçka e shkuan pas tij” (V.11). Ne ende duhet të biem dakord për kuptimin e fjalës "ndjekim": dishepujt jo vetëm nuk do të kënaqen të ndjekin mësuesin për ta dëgjuar atë, por edhe do të lidhen me misionin e tij, do të bëhen bashkëpunëtorë të tij. Edhe nëse misioni që ndërmarrin, duket i dënuar me dështim në sytë e njeriut, do të jetë e nevojshme të vazhdojnë të hedhin rrjetat. Ne jemi vendosur atje përpara misterit të jashtëzakonshëm të bashkëpunimit tonë në veprën e Zotit: ne nuk mund të bëjmë asgjë pa Perëndinë, por Zoti nuk dëshiron të bëjë asgjë pa ne. Siç thotë Pali në leximin e dytë, është hiri i Perëndisë që bën gjithçka: "E në të vërtetë, unë jam më i vogli ndër apostuj; unë nuk jam i denjë as të quhem apostull, sepse e kam salvuar Kishën e Hyjit. Por, në saje të hirit të Hyjit, jam ky që jam, dhe hiri i tij në lidhje me mua nuk ka qenë i kotë. Madje u mundova të veproj më shumë se të gjithë ata, njëmend, jo unë vetëm, por edhe hiri i Hyjit me mua” (1 Kor. 15, 9-11).
    I vetmi bashkëpunim që na kërkohet, nëse e kuptojmë mirë mesaxhin, është besimi dhe disponueshmëria. Gjithçka filloi sepse Pjetri besonte: “Mësues, gjithë natën u përpoqëm e nuk zumë asgjë; por pasi po thua ti, do t’i hedh rrjetat”. Ai i besoi këtij mjeshtri, të cilin sapo e kishte dëgjuar të fliste gjatë me turmën. Mjaftoi ta dëgjonte për të hedhur përsëri rrjetat në det me shpresë që këtë herë të merrte peshq; pas mrekullisë nuk thotë më “Mjeshtër”, thotë “Zot”, emër i rezervuar për Hyjin; dhe është te këmbët e Zotit që ai bie në adhurim; dhe më pas ai është gati të dëgjojë thirrjen: për të rrezikuar jetën e vet në këtë lloj të ri peshkimi që Jezusi i propozonte, Pjetrit i duhej të njihte që Jezusi ishte Zot.
    Falë bujarisë së Isaisë që pranoi të bëhej lajmëtar, falë bujarisë së Pjetrit dhe shokëve të tij që lanë gjithçka për të ndjekur Jezusin, falë bujarisë së Palit, i cili, pas rrugës për në Damask, ia kushtoi Atij pjesën tjetër të jetës së tij, të gjithë këta dëshmuan për Krishtin e ringjallur. Nga ana jonë, edhe ne jemi atje, me ta, si ata; Fjala e Krishtit kumbon ende në veshët tanë: “Dilni në det dhe hidhni rrjetat”... E kemi radhën të përgjigjemi: “Pasi po thua ti, do t’i hedh rrjetat.”
    Morali: besoni dhe pranoni të hedhin rrjetat tuaja. Që peshkimi të jetë i mrekullueshëm, mjafton të besosh në Të.

  12. #132
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 6. VITI C.

    MË 13-2-2022.

    LEXIMI I PARË: Jr. 17, 5 – 8.






    Kështu thotë Zoti:

    Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson,
    ai që mbështjetjen e vet e ka në njeriun
    e zemra e tij largohet prej Zotit.
    6 Ai do të jetë porsi marena në shkretëtirë:
    nuk sheh kurrë asnjë të mirë,
    i shkon ditët në thatësirën e shkretëtirës,
    në tokë të kriposur, të pabanueshme.
    7 Qoftë bekuar ai që shpreson në Zotin,
    Zoti do të jetë shpresa e tij.
    8 Ai do të jetë porsi druri
    i mbëltuar në breg të ujit,
    që kah përroi i lëshon rrënjët
    e s’do të trembet kur të vijë zhegu:
    gjethi i tij do të jetë i blertë.
    Për vit thatësie nuk merakoset,
    nuk pushon së dhëni fruta.




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


    Fillimi i tekstit është bërë për të na bërë përshtypje! Para së gjithash, hyrja është shumë solemne: kur një profet përdor shprehjen “Fjala e Zotit”, është gjithmonë për të na ftuar që të jemi gati për të dëgjuar me vëmendje, sepse “Ajo që duhet t'ju them është shumë serioze dhe është vetë ZOTI (Hyji i Besëlidhjes së Sinait) që flet».
    Dhe këtu, fjalët e shpallura janë shumë të ashpra, dhe rezultati në pamje të parë është i tmerrshëm: "Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson” (v.5). Kjo ngre të paktën dy pyetje: Së pari, a mund të na mallkojë Perëndia? Së dyti, të besosh te një i vdekshëm (d.m.th. te një njeri), çfarë nuk shkon me këtë? I trajtoj këto dy pyetje njëra pas tjetrës.
    Pyetja e parë: A mund të na mallkojë Zoti? A mund ai të dëshirojë fatkeqësinë tonë? Sigurisht që jo: ai kërkon pa u lodhur të na shpëtojë. Shprehja: “Qoftë mallkuar” te profetët është një paralajmërim, si “Ki kujdes, po tjerr një pambuk të keq, ke marrë një rrugë të rrezikshme, një shpat të rrëshqitshëm; ki kujdes, mund të përfundosh vetëm keq”. Shprehja simetrike “I bekuar qoftë” është përkundrazi një inkurajim i llojit: “Vazhdo, je në rrugën e duhur”.
    Pyetja e dytë: Jeremia thotë: " Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson”. Pra, a duhet të dyshojmë për njëri-tjetrin? Sigurisht që jo, pasi plani i Zotit është që njerëzimi të jetë aq i bashkuar sa të jetë një... kështu që çdo mosbesim mes njerëzve është në kundërshtim me planin e Zotit. Në fakt, fjala "të shpresosh" është një fjalë shumë e fortë që do të thotë "të mbështetesh" ashtu siç mbështetet një njeri në një shkëmb; është e nevojshme të rilexohet në tërësi fjalia e Jeremisë: “Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson, ai që mbështjetjen e vet e ka në njeriun e zemra e tij largohet prej Zotit”.
    Sigurisht që mundemi, duhet të mbështetemi tek njëri-tjetri, por kjo nuk duhet të na largojë nga Zoti.
    Jeremia ndoshta I referohet këtu dy gabime fatale të mbretërve, udhëheqësve fetarë dhe të gjithë njerëzve: së pari, idhujtarinë; e dyta, aleancat.
    Le të fillojmë me idhujtarinë: disa mbretër kanë rifutur në Izrael kulte të ndryshme nga ai i Hyjit të vërtetë: adhuronin perëndi të tjera, u luteshin atyre, u ofrojnë flijime; pak më tutje Jeremia e thotë shprehimisht:
    “E pra, populli im më harroi, ai idhujve u flijoi, morën në thua udhëve të veta, nëpër shtigjet e dikurshme, ecin shtigjeve të parrahura, udhës së parrafshuar” (Jr 18,15).
    Sa i përket aleancave, Jeremia kishte pasur mjaft kohë për të medituar mbi politikën e mbretërve të kohës së tij: në vend që të mbështeteshin në mbrojtjen e Zotit, ata përgatitnin dhe mbështetëshin në planet diplomatikë, duke u bashkuar nga ana e tyre me secilën nga fuqitë e Lindjes së Mesme; por ata kanë korrur vetëm luftëra dhe fatkeqësi; dhe kur dikush kërkonte mbrojtjen e një mbreti të tokës, në mënyrë të pashmangshme bëhej vasal i tij, prandaj automatikisht humbej lirinë. Ky do të jetë pikërisht fati i mbretit Sedecias, pak më vonë; Jeremia e rrëfen më vonë në librin e tij: Sedecia u mbështet në manovrat e tij diplomatike, ai u mbështet në forcën e tij ushtarake... dhe korri vetëm dështime, masakra, poshtërime, për veten dhe për popullin e tij (Jr 39,1-10).
    Ne jemi këtu përballë një prej kërkesave të mëdha të Besëlidhjes: për shkak se Izraelit iu kushtua një mision dëshmie në mes të kombeve, atij iu kërkua të mos kërkonte kurrë një Besëlidhje tjetër përveç asaj të Perëndisë së tij. Për sytë e njeriut, kjo mund të duket një çmenduri. Por kur dikush ka nderin e jashtëzakonshëm të jetë Populli i Zgjedhur i Perëndisë, ai nuk mund të arsyetojë më sipas parimeve të kësaj bote, me pikëpamje vetëm njerëzore. (Midis nesh, kjo vërejtje tani vlen edhe për ne, Kisha e Krishtit.)
    Ndërsa Jeremia shkruan tekstin që lexojmë në këtë të dielë, kishte akoma kohë për të tehequr vëmendjen e Popullit mbi shkeljen e tij ndaj besëlidhjes, që të jetë i kujdeshëm për të mirën e vet, dhe kështu ai po jep alarmin; ai këmbëngul: i vetmi burim i ujit të gjallë për njeriun është Zoti; të largohet njeriu prej tij është të privojë veten nga uji, është të përjetojë thatësirë. Në disa vargje të tjera, Jeremia përdor saktësisht të njëjtën shprehje: " O Zot, shpresa e Izraelit, të gjithë ata që të lënë do të turpërohen, pse e lanë Burimin e ujit të gjallë, Zotin. Në pluhur do të shkruhen ata që nga ti largoheni" (Jer 17:13).
    Dhe tashmë në kapitullin 2,13: “Sepse dy të këqija bëri populli im: më la mua, burimin e ujit të gjallë, që të hapë për vete puse, puse të shpuara që s’mund ta mbajnë dot ujët!(Jr 2,13).
    Për t'u kuptuar, ai përdor një imazh shumë sugjestionues në një vend që njeh thatësirën, atë të ujit. Për të, është e qartë që nesë largohet një njeri nga Zoti, ai privon veten nga uji, dhe përjeton thatësirë. Në disa vargje tjetër, ai e thotë shprehimisht: "Burimi i vetëm i ujit të gjallë është Zoti".
    Këta bënë zgjedhjen e gabuar, e ardhmja do të tregojë se kanë gabuar; do të njihet fatkeqësia e tyre, ky është kuptimi i fjalisë: “Qoftë malkuar”:
    "Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson, ai që mbështjetjen e vet e ka në njeriun e zemra e tij largohet prej Zotit.
    Ai do të jetë porsi marena në shkretëtirë: nuk sheh kurrë asnjë të mirë, i shkon ditët në thatësirën e shkretëtirës, në tokë të kriposur, të pabanueshme”. Por ata që kanë besim te Zoti, kanë bërë zgjedhjen e duhur; mund vetëm t'i përgëzohen ata; dhe e ardhmja do të tregojë se ata kishin të drejtë; njerëzit do të flasin mirë për sjelljen e tyre, do të flasin për lumturinë e tyre: pikërisht ky është kuptimi i fjalës "të bekosh" (bene-dicere në latinisht).
    “Lum njeriu që beson te Zoti, besimi i të cilit është Zoti”.
    Edhe një herë vëmë re afinitetet e thella mes Jezusit dhe Jeremisë: në Ungjillin e Lumturive, për shembull, të cilin e lexojmë edhe këtë të diel, por edhe në temën e ujit të gjallë: mjafton të kujtojmë frazën që tha Jezusi në rastin e festës së Tëbanave në Jeruzalem:
    “ Ditën e fundit, në ditën e madhe të festës, Jezusi u ngrit dhe tha me zë të lartë: “Kush ka etje le të vijë tek unë! Le të pijë kush beson në mua! Siç thotë Shkrimi i shenjtë:
    ‘Lumenj uji të gjallë do të rrjedhin prej barkut të tij!’“ (Gjoni 7:37-38).
    Ne do të kemi vënë re rëndësinë e thatësisë në këtë tekst: Jeremia flet nga përvoja. Mbani mend vetëm rrugën nga Jerusalemi në Jeriko: një shkretëtirë plotësisht e thatë shumicën e vitit dhe megjithatë e aftë të bëhet përsëri e gjelbër dhe të lulëzojë përsëri me shirat e pranverës. Si çdo predikues i mirë, ai nxjerr shembujt dhe imazhet e tij nga ekzistenca e përditshme e dëgjuesve të tij. Të njëjtat imazhe gjenden edhe në tekste të tjera orientale: asgjë për t'u habitur pasi ato kanë klimë të ngjashme! Për shembull, në Egjipt, kështu krahasohet i urti: “Ai është si një pemë që rritet në kopsht. Lulëzon dhe dyfishon prodhimin; qëndron përpara fytyrës së zotërisë së tij, fryti i tij është i ëmbël, hija e tij e këndshme”. Le të jemi të sinqertë, për të evokuar hijen në një mënyrë kaq pozitive, duhet të kemi përjetuar nxehtësinë e diellit përvëlues! Në vendet me lagështi, imazhe të tilla janë shumë më pak sugjestive.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 08-02-2022 më 05:44

  13. #133
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJQ E LITURGJISË

    E DIELA 6 Ord. VITI C

    MË 13-2-2022.


    Ps 1, 1-6.


    1 Lum njeriu që nuk i ndjek këshillat e keqbërësve,
    që nuk qëndron në udhën e mëkatarëve
    e nuk rri së bashku me përqeshës,
    2 por kënaqet në Ligjin e Zotit
    dhe e kujton atë ditë e natë.
    3 Ai është porsi pema e mbjellë në bregun e ujit që rrjedh,
    e cila frytin e vet e jep në stinë
    dhe gjethet kurrë s’i vyshken:
    i ecën mbarë gjithçka të ndërmarrë.
    4 Jo, kështu jo, s’do t’u ndodhë të paudhëve,
    por ata janë porsi byku që shpërndan era.
    5 Prandaj të paudhët s’do t’i bëjnë ballë gjyqit
    as mëkatarët bashkimit të të drejtëve!
    6 Sepse Zoti e di udhën e të drejtëve,
    kurse udha e keqbërësve do të mbarojë.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

    Jemi duke mësuar dhe komentuar psalmin e parë të psalterit, psalmin e parë nga gjitha psalmet: ai na jep çelësin për të interptretuar të gjithë të tjerët, pasi ishte ai që u zgjodh që të afrohemi me lutjen e Izraelit. Është shumë i shkurtër, siç duhet të jetë për një hyrje, por çdo detaj ka rëndësi. Fjala e parë e këtij psalmi dhe rrjedhimisht e gjithë psalterit është: "Lum"! ... e kjo fjalë tashmë është një program. Psalmisti e kuptoi se Perëndia dëshiron lumturinë tonë; kjo është gjëja më e rëndësishme që ai donte të thoshte që prej fillimit! Për të kuptuar mirë fjalën "lum" në Bibël, duhet të mendojmë për "urimet" që i drejtojmë njëri-tjetrit në raste të veçanta: kur marrim një njoftim të gëzueshëm lindjeje ose martese, u ofrohet prindërve të lumtur ose çifteve të reja, ajo që ne e quajmë "urime": etimologjikisht "përgëzime", duke shprehur dëshirën, shpresën që dikush të jetë "felix", domethënë "i lumtur”, dhe me të vërtetë ndihemi në gëzim me të. Para së gjithash është një vëzhgim (lumtur je ti): ndonjëherë fjala “i lumtur” na zhyt edhe në meditim, sepse spektakli i një lumturie të dukshme, rrezatuese na vë në lëvizje gjithmonë. Në të njëjtën kohë, është një dëshirë shumë e fortë dhe madje një inkurajim, një ftesë për të bërë që kjo lumturi ende krejt e re, të rritet çdo ditë. Diçka si “Ju keni një fillim të mbarë, qëndroni të lumtur; bota ka nevojë për dëshminë e dashurisë dhe lumturisë suaj”.
    Fjala biblike "lum" i thotë të gjitha këto kuptime: ajo ka këto dy aspekte të vëzhgimit: ajo shpreh urime dhe gjithashtu inkurajim. Kjo është arsyeja pse, shumë shpesh, në përkthimet e Biblës sensi i fjalëve “Lum”, "të lumtur" shprehet me fjalët"në lëvizje". Kjo na fton të imagjinojmë historinë e njerëzimit si një marshim të gjatë: një marshim gjatë të cilit njerëzit ftohen vazhdimisht të zgjedhin rrugën e tyre. Do të kemi vënë re këmbënguljen e këtyre pak vargjeve për fjalën “rrugë”: “Lum njeriu që nuk ndjek rrugën e mëkatarëve... Zoti e njeh rrugën e të drejtëve, por rruga e të pabesëve do të jetë humbur”.
    Kjo quhet "tema e dy rrugëvee": nënkuptohet se ka dy rrugë, dy shtigje, një e mirë dhe një e keqja; na takon ne të zgjedhim. Tema e dy rrugëve bazohet në një krahasim: jeta jonë krahasohet me një kryqëzim; gjithçka ndodh sikur të arrinim në rrugën kryesore. Ne e dimë se ku duam të shkojmë: por nuk dimë se ku duhet të kthehemi; duhet të kthehemi djathtas? Apo majtas? Nëse rastësisht zgjedhim drejtimin e duhur, secili nga hapat tanë do të na afrojë qëllimit; anasjelltas, nëse marrim drejtimin e gabuar, secili nga hapat tanë do të na çojë më larg nga qëllimi, thjesht sepse kemi zgjedhur rrugën e gabuar.
    Zbulesa biblike ka vetëm një qëllim, t'i tregojë njerëzimit rrugën drejt lumturisë që Zoti dëshiron për të. Kjo është arsyeja pse ajo është e mbushur me “tabela” të shumta; libri i Ligjit të Përtërirë, për shembull, e ka zhvilluar shumë këtë temë: “Shiko! Unë sot po të lus ndër sy të tu me jetën e lumturinë po edhe mevdekjen e mjerimin (v. 30,15). Thërras sot për dëshmitarë kundër jush qiellin e dheun: jua vura para jetën e vdekjen, bekimin e mallkimin. Zgjidhe, pra, jetën, që të jetosh ti e trashëgimtarët e tu"(Dt 30, 19 ). Dhe "Këto janë urdhërimet, ligjet e rregulloret që Zoti, Hyji juaj, më urdhëroi t’jua mësoj që t’i zbatoni në vendin që po kaloni për ta bërë pronë, me qëllim që ta druash Zotin, Hyjin tënd, e t’i zbatosh të gjitha urdhërimet e ligjet e tija që po t’i paraqes ty, bijve e nipave të tu gjatë gjithë jetës sate, që të jesh jetëgjatë. 3 Dëgjo, o Izrael, mbaj e zbatoji që të jesh mirë e që gjithnjë të shtohesh në vendin që rrjedh qumësht e mjaltë siç ta ka premtuar Zoti, Hyji i etërve të tu. (Dt. 6, 1-3).
    Në këtë këndvështrim, fjalët "i lumtur, i pakënaqur" ose "i bekuar, i mallkuar" janë si semaforët: kur Jeremia thotë atë që dëgjuam në leximin e parë:
    "Qoftë mallkuar ai njeri që në njeriun shpreson, ai që mbështjetjen e vet e ka në njeriun e zemra e tij largohet prej Zotit" (Jr 17, 5 ),
    ose kur Isaia thotë:
    " Mjerë ata që nxjerrin ligje të paudha, e, kur i përpunojnë, shkruajnë ligje të padrejta, për t’i shtypur në gjyq skamnorët, për t’ua shkelur të drejtën të varfërve të popullit tim, që vejushat të jenë preja e tyre, e jetimët t’i plaçkitin (Is 10, 1-2), ata nuk shqiptojnë gjykimin ose dënimin përfundimtar mbi njerëzit; ata paralajmërojnë rrezikun siç kur shohim dikë që bërtet në buzë të greminës. Anasjelltas, shprehjet si "Lum njeriu që mbështetet te Zoti" (Jer 17, 7), në leximin e parë të kësaj të diele), ose: "Lum njeriu që nuk i ndjek këshillat e keqbërësve, që nuk qëndron në udhën e mëkatarëve e nuk rri së bashku me përqeshës (Ps 1 )
    tingëllojnë si inkurajim: “Je në rrugën e duhur”.
    Kjo temë e dy rrugëve thotë edhe një gjë tjetër shumë të rëndësishme, d.m.th. që jemi të lirë; por nëse duam të jemi të lumtur, duhet të dimë se ka rrugë pa dalje, pa krye, që duhet të evitohen. Dëshira e gdhendur në zemrën e të gjithë njerëzve, qëllimi i të gjitha veprimeve të tyre, është kërkimi i lumturisë; por shumë shpesh, ato janë në drejtim të gabuar. Ligji i dhënë nga Zoti nuk ka qëllim tjetër veçse të drejtojë lirinë tonë në rrugën e drejtë. Prandaj kjo dashuri e madhe për Ligjin që e kemi hasur kaq shpesh në Izrael: njerëzit e Besëlidhjes e dinë se Ligji është një dhuratë nga Perëndia; dhuratë nga ai që dëshiron vetëm lumturinë tonë dhe që na tregon rrugën.
    “Lum njeriu që kënaqet me ligjin e Zotit dhe murmurit ligjin e tij ditë e natë! »
    Por kujdes, kur psalmi flet për të drejtët dhe të këqijtë: bëhet fjalë për sjellje, jo për individë; një gjë shumë e rëndësishme, që nuk duhet harruar kurrë kur dikush ndeshet me këtë temë të dyrrugëve: në njërën anë nuk ka burra krejtësisht të mirë, krejtësisht të thjeshtë... dhe nga ana tjetër nuk ka burra që janë krejtësisht të ligj!... Dhe përveç kësaj, ne vetë , në cilën kategori do ta vendosnim veten? A do të guxonim të pretendonim se i përkasim kategorisë së të drejtëve? Jo, sigurisht që jo, por as nuk do të ishte e drejtë të klasifikonim ndonjë prej nesh si zuzar. Natyrisht, ne biem në mënyrë alternative në këto dy kategori: disa aspekte të jetës sonë janë në rrugën e duhur, të tjera jo. Këto, duhet ditur, nuk të çojnë askund. Nga ana tjetër, dhe ky është një lajm i mrekullueshëm për ne, sot të gjitha përpjekjet tona për të dëgjuar Fjalën janë kaq shumë hapa në rrugën drejt lumturisë së vërtetë: “Lum njeriu që kënaqet në ligjin e Zotit!”.

  14. #134
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 6 Ord VITI C

    MË 13-2-2022.


    UNGJILLI: Lk. 6, 17......26/


    17 Pastaj zbriti bashkë me ta e zuri vend në rrafshinë. Ishte aty një shumicë e madhe nxënësish të tij dhe një turmë e madhe e popullit prej mbarë Judesë, prej Jerusalemit dhe prej bregut të detit të Tirit e të Sidonit,
    20 Jezusi, si i drejtoi sytë e vet mbi nxënësit, thoshte: “Të lumët ju, o skamnorë,
    sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!
    21 Të lumët ju që tani keni uri, sepse do të ngiheni!
    Të lumët ju që tani qani, sepse do të qeshni!
    22 Të lumët ju kur njerëzit do t’ju urrejnë,
    kur do t’ju përjashtojnë prej rrethit të tyre, kur do t’ju poshtërojnë,
    kur do ta çmojnë emrin tuaj për të pandershëm për shkak të Birit të njeriut!
    23 Atë ditë gëzohuni dhe kërceni sepse ju pret shpërblim i madh në qiell.
    Vërtet, në të njëjtën mënyrë vepruan edhe etërit e tyre me profetët!
    24 Por, vaj për ju, o pasanikë,
    sepse e keni ngushëllimin tuaj!
    25 Vaj për ju që tani jeni të ngopur,
    sepse do të pësoni uri!
    Vaj për ju që tani qeshni,
    sepse do të vajtoni e do të qani!
    26 Vaj për ju, kur të gjithë njerëzit do t’ju lëvdojnë, sepse ashtu vepruan edhe etërit e tyre me profetët e rrejshëm!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    Leximi i pare të liturgjisë së sotme, nga libri i Jeremisë, na paralajmëroi këtë: mos kini besim te vetja dhe te pasuritë tuaja të çdo lloji... mbështetuni vetëm te Zoti. Ungjilli i Lumturive shkon edhe më tej: Lum të varfërit: mbështetuni te Zoti: Ai do t'ju mbushë me pasuritë e tij... Pasuritë e Tij...! "Gëzuar" do të thotë "që së shpejti do t'ju kenë zili"! Para së gjithash, duhet thënë se nuk ishin njerëzit me ndikim shoqëror dhe të rëndësishëm ata që formuan pjesën më të madhe të turmave që ndoqën Jezusin! Ai ishte kritikuar mjaftueshëm për shoqërimin e tij me këdo!
    Së dyti, fjala "i varfër" në Besëlidhjen e Vjetër nuk ka asnjë lidhje me llogarinë bankare: "Të varfërit" në kuptimin biblik ("anawim") janë ata që nuk kanë zemër krenare apo mendjemadhe, siç thotë psalmi; quhen “shpinët e përthyer”: janë të vegjëlit, të përulurit e vendit, në gjuhën profetike. Ata nuk janë të ngopur, të kënaqur, të lumtur: atyre diçka u mungon. Atëherë Zoti do të jetë në gjendje t'i mbushë ata me dhuratat e veta.
    Këtu gjendet gjuha e profetëve: herë të ashpër, kërcënuese... herë inkurajuese; e ashpër, kërcënuese kur njerëzit marrin rrugën e gabuar, marrin vlerat e gabuara; inkurajuese kur njerëzit kalojnë kohë shqetësimi dhe dëshpërimi. Këtu Jezusi, duke parë dishepujt e tij dhe, përtej tyre, turmën, edukon vështrimin e tyre: ai merr këto dy gjuhë profetike; dhe aty gjejmë të njëjtin fjalim si në leximin e parë të kësaj të diele, tekstin e Jeremisë: ti që ke besim te pasuria materiale, në pozitën tënde shoqërore, ti që mendon që je i mirë, "së shpejti, të tjerët nuk do ta kenë zili!” Sepse ti je në rrugën e gabuar, nëse do të ishe në rrugën e duhur, nuk do të ishe aq I pasur, aq i njohur.
    Një profet i vërtetë ekspozon veten ndaj pakënaqësisë: Jezusi di diçka për këtë; një profet i vërtetë nuk ka as kohë, as shqetësim për të grumbulluar para, apo për t'u kujdesur për publicitetin e tij... Këto katër Lumturitë mund të zbatohen nga Jezu Krishti: ai, njeriu i varfër që nuk kishte as një gur për të mbështetur kokën dhe që vdiq në skamje dhe braktisje; ai që vajtoi humbjen e shokut të tij Lazër; ai që e dinte ankthin e Kopshtit të Ullinjve; ai që qau për fatkeqësinë e Jeruzalemit; ai që ishte i uritur dhe i etur, në shkretëtirë dhe madje edhe në kryq; ai që u përbuz, u shpif, u persekutua dhe më në fund u shtyp në emër të parimeve të mira dhe fesë së vërtetë (që është turp po të mendohet!), ai i ka jetuar në jetën e tij këto katër lumturi për të cilët flet Shen Luka në ungjillin.
    Duke shpallur "të lumtur" ata që jetojnë këto Lumturi, duke filluar nga vetja, Jezusi falënderon në një farë mënyre Atin e tij: sepse ai e di se me çfarë vështrimi dashurie e mbështjell Ati i tij; dhe Jezusi e di që tashmë ka fituar në një mënyrë përfundimtare, sepse me këto katër lumturi Ringjallja është tashmë premtuar, paralajmëruar. Ringjallja na zbulon këtë vështrim të Zotit, këtë mëshirë të Zotit: etimologjikisht, fjala “mëshirë” na thotë që një personi që ka mëshirë për një tjetër, barku i dridhet; ky tekst vjen të na thotë: ka një veshtrim që është karakteristik i njeriut, dhe q ka një vështrim që është karakteristik i Zotit; admirimi i njeriut shpesh ngatërrohet me objektin: admirimi i tij shkon drejt të pasurit, të ngopurit, të llastuarit në jetë. Vështrimi i Zotit është krejt i ndryshëm:
    " Ja, ky skamnor e thirri në ndihmë e Zoti e dëgjoi dhe e shpëtoi nga të gjitha vuajtjet e tija” (Ps 34,7). ose edhe: "Ti, o Hyj, nuk e përbuz zemrën e penduar, të thërmuar!" (Ps. 51,19).
    Madje, Isaia shkon aq larg sa thotë: “Por Zotit i pëlqeu ta ndrydhë me vuajtje. Nëse e jep jetën e vet fli shpërblyese, do të shohë një trashëgim motgjatë, me anë të Tij do të kryhet vullneti i Zotit.
    Për shkak të vuajtjes së shpirtit të tij do ta shohë dritën e do të ngihet me njohjen e saj.
    Shërbëtori im i drejtë do të shfajësojë shumë, mbi vete fajet e tyre do t’i marrë” (Is. 53,10-11).
    Për vuajtjet që dërrmojnë shërbëtorin e tij, Perëndia e do atë me një dashuri të veçante. Të varfërit, të persekutuarit, ata që janë të uritur, ata që vajtojnë, pikërisht mbi ata Zoti përkulet me parapëlqim: jo për shkak të meritave nga ana e tyre, por për shkak të gjendjes së tyre. Dhe këtu Jezusi na hap sytë ndaj një dimensioni tjetër të lumturisë: lumturia e vërtetë është ky vështrim i Zotit mbi ne. Dhe atëherë, të sigurt për këtë vështrim të Zotit, të varfërit, ata që qajnë, ata që janë të uritur, do të gjejnë forcën për të marrë fatin e tyre në duart e tyre; për këtë arsye e përkthen André Chouraqui, fjalën "i lumtur" me fjalët që shprehin levizje: një person i lumtur është një person që e vë veten "në lëvizje". Për shembull, njerëzit e udhëhequr nga Moisiu e gjetën forcën e ecjes së tyre të gjatë në shkretëtirë në sigurinë e pranisë së vazhdueshme të Zotit pranë tyre. Edhe një herë, kjo kundërvënie midis lumturive dhe mallkimeve nuk e ndan njerëzimin në dy popullsi të dallueshme: ata që meritojnë këto fjalë ngushëllimi dhe ata që pësojnë vetëm qortim. Ne jemi pjesë e njërit apo tjetrit grup me radhë, dhe është për secilin prej nesh që Krishti thotë: "Në marshim...!"
    Thashë më lart se këto Lumturitë kanë qenë zbatuar së pari nga Jezu Krishti: ato janë më pas të zbatuar nga dishepujt; Luka na thotë:
    “Jezusi, si i drejtoi sytë e vet mbi nxënësit, thoshte: “Të lumët ju, o skamnorë, sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!
    Të lumët ju që tani keni uri, sepse do të ngiheni! Të lumët ju që tani qani, sepse do të qeshni!
    Të lumët ju kur njerëzit do t’ju urrejnë, kur do t’ju përjashtojnë prej rrethit të tyre, kur do t’ju poshtërojnë, kur do ta çmojnë emrin tuaj për të pandershëm për shkak të Birit të njeriut!”; përktheni: “Ju që më ndiqni mua, kjo është ajo që do të korrni: uri, etje, varfëri; ju do të qani me shkurajim në ndërmarrjen e ungjillizimit, do të persekutoheni, do t'ju vrasin njërin pas tjetrit, por keni bërë zgjedhjen e duhur”.
    “Do të kënaqeni, do të ngushëlloheni, do të jeni të lumtur dhe do të hidheni përpjetë nga gëzimi”: kjo ishte tashmë në Besëlidhjen e Vjetër, mënyra e të folurit për lumturinë që do të sillte Mesia; dishepujt i dinin mirë këto shprehje; ata befas e kuptojnë shumë mirë atë që Jezusi u thotë atyre këtu: "Ju që dolët nga turma për të më ndjekur, nuk u nisët për të korrur ndere apo pasuri, por keni bërë zgjedhjen e duhur, pasi keni ditur të më dalloni si Mesi”.

  15. #135
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 Ord. VITI C

    MË 20-2-2022

    LEXIMI I PARË: 1 Sam. 26, 2.7-9.12-13.22-23.



    Në këto ditë,
    2 Sauli u çua dhe zbriti në shkretëtirën Zif, me tri mijë vetë, burra të zgjedhur të Izraelit, për ta gjurmuar Davidin në shkretëtirën Zif.
    7 Erdhën, pra, Davidi e Abisai natën tek ushtria dhe e gjetën Saulin duke fjetur në gjumë brenda rrethit. Heshtën e kishte të ngulur në tokë te koka e vet, kurse Abneri e populli tjetër po flinin përreth tij.
    8 Atëherë Abisai i tha Davidit: “Hyji sot ta ka lëshuar në duar të tua armikun tënd: tani po e përshkoj me heshtë e po e mbërthej përtokë me një të rënë të vetme, të sjell një herë tjetër s’do të kem nevojë”.
    9 Por Davidi iu përgjigj: “Ruaj se e vret! Cili shtriu dorën e vet mbi të shuguruarin e Zotit e do të jetë i pafajshëm”?
    12 Kështu, pra, i mori Davidi heshtën dhe brokën e ujit, që ishte te koka e Saulit, dhe u larguan. Askush nuk i pa, askush s’diti gjë, askush nuk u zgjua. Të gjithë flinin: një gjumë i rëndë i dërguar prej Zotit i kishte pushtuar të gjithë.
    13 Kur kaloi Davidi në anën e kundërt, u ndal në majë të malit, mjaft larg, në një largësi mjaft të madhe.
    22 Por Davidi bertiti: “Ja ku është heshta e mbretit! Le të vijë një djalosh e le ta marrë.
    23 Zoti shpërbleftë gjithkënd sipas drejtësisë së vet e besnikërisë. Zoti sot të lëshoi në duar të mia, por unë s’desha të çoja dorën time mbi të shuguruarin e Zotit”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    Për të filluar, duhet të kujtojmë kontekstin: Sauli ishte mbreti i parë i popullit të Izraelit, rreth vitit 1040 para Krishtit. Ishte i pashëm, ishte në kulmin e jetës. Tekstet thonë se: "askush nga izraelitët nuk ishte më i bukur se ai: nga supet e lart ai i kalon të gjithë"; ishte bujk, nga një familje e vogël, në fisin e vogël të Beniaminit. Zoti e kishte zgjedhur dhe kishte ngarkuar profetin Samuel që ta shuguronte si mbret; ju kujtohet se Samueli nuk donte ta shugurojë si mbret sepse nuk i besonte monarkisë në tërësi; por ishte e nevojshme ta dëgjonte Hyjin dhe prandaj Sauli u bë mbreti I parë i Izraelit; më në fund Populli i Zjedhur kishte si gjithë popuj të tjerët një mbret.
    Por, pas një fillimi të mirë, Sauli për fat të keq shfajësoi frikën më të keqe të Samuelit: sjellia e tij jo e mirë dhe dashuria e tij për pushtetin dhe luftën e tejkalonin besnikërinë ndaj Besëlidhjes. Kjo gjë ishte aq serioze saqë, pa pritur fundin e mbretërimit të Saulit, Samueli, me urdhër të Perëndisë, mendoi që ishte ardhur koha për të zjedhur një mbret tjetër: ishte Davidi, bariu i vogël i Betlehemit, djali i tetë i Jeseut; shqytari i mbretit Saul, i stërvitur në oborrin mbretëror; pak nga pak ai u bë një udhëheqës i shquar lufte, sukseset e të cilit tregoheshin kudo. Një ditë, për fat të keq, Sauli dëgjoi këngën që qarkullonte nëpër qytetet: " Sauli vrau me mijëra, kurse Davidi me dhjetëra mijëra’”(1Sam, 21,11).
    Dhe kështu, ndodhi ajo që duhej të ndodhte: Sauli, i entuziazmuar në fillim për sukseset e Davidit, ngjizi shumë shpejt dyshime të tmerrshme dhe xhelozi të egër për këtë vogëlush pretencioz që sigurisht mendonte vetëm ta rrëzonte nga froni.
    Xhelozia e çmendi atë. Davidit iu desh të braktisë oborrin mbretëror disa herë për t'i shpëtuar; por në kundërshtim me dyshimet e Saulit, Libri i parë të Samuelit dëshmon se Davidit nuk i mungonte kurrë besnikëria ndaj mbretit të tij gjithë kohë kur ai banonte në shtëpinë e mbretit Saul: zgjedhja që Hyji kishte bërë më parë kur kishte shuguruar Saulin mbret , në fillimin e monarkisë, ishte shumë e çmuar në sytë e tij.
    Në episodin që na tregohet sot, është Sauli ai që mori iniciativën: tre mijë burra u mblodhën nga mbreti me qëllimin e vetëm për të kënaqur urrejtjen e tij kundër Davidit: "Sauli u çua dhe zbriti në shkretëtirën Zif, me tri mijë vetë, burra të zgjedhur të Izraelit, për ta gjurmuar Davidin në shkretëtirën Zif” (v. 2).
    Synimet e Saulit janë shumë të qarta: ai personalisht drejton operacionet e pastrimit, ai do ta likuidojë Davidin sa më shpejt që të jetë e mundur. Por rastësia e kthen situatën në avantazh të Davidit: gjatë natës, ai hyn në kampin e Saulit dhe i gjen të gjithë në gjumë; mundësia është shumë e mirë, duhet pranuar; me të vërtetë Zoti është me të; dhe Abishai, truproja e tij, është i zellshëm: ai është gati t'i japë fund Saulit. Të gjithë do të kishin kuptuar, për më tepër, nëse Davidi do të kishte shfrytëzuar një shans që i ofrohej aq lehtë që të hakmerrej për gjithçka vuajti për sjelljen e keqe e Saulit.
    Në çdo rast, është e qartë se kjo po ndodhi në një kohë kur morali nuk ishte i butë! Si dëshmon fakti se besohej lehtësisht se ishte vetë Zoti që të jepte mundësi të shkëlqyera për t'u hakmarrë kundër armiqtë e vet: shoku i Davidit është më i sinqert kur i thotë Davidit: “Hyji sot ta ka lëshuar në duar të tua armikun tënd: tani po e përshkoj me heshtë e po e mbërthej përtokë me një të rënë të vetme, të sjell një herë tjetër s’do të kem nevojë” (v. 8). Për Abishain, qartë, nuk ishte rastësi, ishte Providenca që i solli atje! Këtu Davidi i befason të gjithë, përfshirë edhe Saulin, i cili nuk do t'u besojë syve kur të ketë prova që Davidi e kurseu.
    Së pari, pse e kurseu Davidi Saulin? Arsyeja e vetme që ai jep, nuk është se ne jemi të gjithë vëllezër, ose se duhet t'i duam armiqtë tanë, siç do të thotë Jezusi më vonë, dhe se nuk është mirë të hakmerremi; arsyeja e tij është respekti për zgjedhjen e Perëndisë: “Ruaj se e vret! Cili shtriu dorën e vet mbi të shuguruarin e Zotit e do të jetë i pafajshëm?” (v. 8).
    Së dyti, pse Bibla e tregon këtë episod? Sigurisht që ka disa mesazhe në këtë tekst: së pari, padyshim, autori dëshiron të vizatojë një portret të caktuar të Davidit: respekt për zgjedhjet e Zotit, madhështi të moralit të tij, refuzim për t'u hakmarrë dhe, me siguri, me këtë tregim autori thotë se ai tashmë e ka kuptuar se kurrë nuk është Providenca ajo që i çliron armiqtë tanë në mëshirën tonë. Pastaj, mesazhi i dytë, që autori na jep, është: nuk është gjë e keqe të bëhet e ditur se mbreti në fuqi është i paprekshëm! Të mos harrojmë se kjo histori është shkruar në oborrin e Solomonit, i cili kishte çdo avantazh nëse të gjithë të pranonin e të përkujtonin këtë mesaxhë!
    Së fundi, ky tekst pasqyron një fazë të historisë biblike, një moment historik në pedagogjinë e Perëndisë: përpara se të mësosh të duash të gjithë njerëzit, duhet të fillosh të gjesh disa arsye të mira për t'i dashur disa prej tyre; Davidi kursen një armik por shumë të rrezikshëm për të, sepse ai ishte i zgjedhuri i Perëndisë; hapi i fundit do të jetë kur të kuptojmë se çdo njeri, kudo në tokë, ka marrë vajosjen e Zotit.

  16. #136
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 Ord VITI C.

    MË 20-2-2022.

    PSALMI, 103, 1-2, 3-4, 8. 10. 12-13.



    Bekoje, shpirti im Zotin,
    dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.
    2 Bekoje, shpirti im Zotin,
    e mos i harro bamirësitë e tija.

    3 Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,
    Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;
    4 Ai ta shpëton jetën prej varrit,
    ai të kurorëzon me mirësi e dashuri,

    8 Zoti është i mirë e i mëshirshëm,
    i ngadalshëm në zemërim e shumë i dashur.
    10 Nuk sillet me ne sipas mëkateve tona
    as nuk na shpaguan sipas të këqijave tona.

    12 Sa është lindja larg perëndimit
    aq larg i hedh prej nesh fajet tona.
    13 Sikurse baba ka dhimbje për fëmijët e vet,
    ashtu Zoti ka dhimbje për ata që e druajnë.





    LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.


    Këtë psalm e kemi hasur disa herë gjatë tre viteve liturgjike. Prandaj kemi pasur rastin të admirojmë paralelizmin e vargjeve, këtë lloj balancimi të rreshtave që i përgjigjen njëra-tjetrës: idealja do të ishte ta këndonim me dy zëra, rresht pas rreshti; ndoshta ishte kënduar nga dy kore të alternuara. Refreni i parë:
    " Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë”.
    Refrenit të parë i bën jehonë refreni i dytë: “2 Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija”.
    Refreni i parë: “Ai i fal të gjitha fajësitë e tua, Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;
    Refreni i dytë: “Ai ta shpëton jetën prej varrit, ai të kurorëzon me mirësi e dashuri”
    Dhe kështu me radhë.
    Një karakteristikë tjetër e këtij psalmi, është ky ton shumë i gëzueshëm falënderimi: po t'i referohemi Biblës tonë, do të shohim se shprehja "Bekoje, shpirti im, Zotin" përsëritet duke u përfshirë në vargun e parë dhe të fundit. Ndër të gjitha dobitë e Perëndisë, vargjet që janë përzgjedhur për këtë të diel këmbëngulin për faljen e tij: “Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,... Zoti është i mirë e i mëshirshëm, i ngadalshëm në zemërim e shumë i dashur. Nuk sillet me ne sipas mëkateve tona as nuk na shpaguan sipas të këqijave tona. Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë. Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona. Sikurse baba ka dhimbje për fëmijët e vet, ashtu Zoti ka dhimbje për ata që e druajnë.
    Ky është gjithashtu një nga zbulimet e mëdha të Biblës: Zoti është vetëm dashuri dhe falje. Pikërisht për këtë ai është kaq i ndryshëm nga ne, madje aq befasues për ne.
    Duhet të kemi vazhdimisht parasysh këtë fjali nga Isaia:
    “6 Kërkojeni Zotin deri sa mund të gjendet, thirreni në ndihmë deri sa është afër!
    7 Le ta lërë i patenzoni udhën e vet, njeriu i keq synimet e veta, le të kthehet te Zoti e ai do të ketë mëshirë për të, tek Hyji ynë që është bujar në falje.
    8 Sepse mendimet tuaja, nuk janë mendimet e mia, as udhët tuaja nuk janë udhët e mia ‑ thotë Zoti.
    9 Sepse, sikurse qielli që është i lartë në krahasim me tokën: po ashtu edhe udhët e mia janë të larta në krahasim me udhët tuaja dhe mendimet e mia në krahasim me mendimet tuaja!”.
    Ne e dimë mirë këtë fjalë, por nuk duhet të harrojmë se në çfarë konteksti thuhet (Is 55, 6 - 8):
    Kjo lidhëz SEPSE jep kuptimin e fragmentit; është pikërisht mëshira e tij e pashtershme ajo që bën dallimin mes Zotit dhe nesh. Rastësisht, duhet theksuar se ky tekst daton rreth pesëqind vjet para Jezu Krishtit.
    Por edhe përpara kësaj shprehje veçanërisht të fortë te Isaia, Populli i Zgjedhur kishte kuptuar për një kohë të gjatë se falja e Perëndisë është e pakushtëzuar dhe se ajo i paraprin të gjitha lutjeve tona ose pendimit tonë. Falja e Zotit nuk është një veprim i vetëm, një ngjarje, është vetë qenia e tij. Fakti mbetet se vetëm ne mund të bëjmë hapin e lirë për të shkuar e për të marrë këtë falje nga Perëndia dhe për të ripërtërirë Besëlidhjen; ai kurrë nuk do të na detyrojë të bëjmë këtë hap. Pra, kur shkojmë për të kërkuar falje, ne bëjmë hapin e nevojshëm për të hyrë në faljen e Zotit, por kjo falje tashmë ishte e fituar si një dhuratë e Zotit.
    Ky zbulim shkon shumë larg në historinë biblike: profeti Nathan ia kishte thënë qartë mbretit David, i cili sapo kishte hequr qafe burrin e zonjës së tij, Bersabea; Davidi nuk kishte pasur ende kohë të shprehte pendimin më të vogël që profeti ia kishte pohuar tashmë (2Sam 12, 8-9): "Në dorë tënde e lëshova familjen e zotërisë tënd edhe gratë e zotërisë tënd i lëshova në gjirin tënd, në dorën tënde e lëshova edhe mbarë Izraelin dhe Judën e, nëse këto janë pak, unë do të të shtoj shumë më tepër. Pse atëherë e përbuze fjalën e Zotit duke vepruar çka është e keqe para syve të tij? Ti e preve me shpatë Uri Heteun e ia more gruan e tij. Ti atë e vrave me shpatën e bijve të Amonit!". Etimologjikisht, fjala “për-dhuratë” (dy rrokjet duhet të ndahen) është dhurata e përsosur, dhuratë përtej ofendimit, përtej mosmirënjohjes; është aleanca që ofrohet gjithmonë pavarësisht nga pabesia. Të falim dikë që na ka lënduar, do të thotë të vazhdojmë pavarësisht kësaj, t'i ofrojmë atij një aleancë, një marrëdhënie dashurie ose miqësie. Është të pranosh të shohësh përsëri një person të tillë, t'i shtrish dorën, t'i mirëpresësh gjithsesi në tryezën e tyre ose në shtëpinë e tyre; është të rrezikosh një buzëqeshje; kur është më serioze, do të jetë refuzimi i urrejtjes, refuzimi për t'u hakmarrë.
    Megjithatë, kjo nuk do të thotë që duhet të harrojmë. Shpesh dëgjojmë njerëz që thonë “Nuk mund të fal, nuk do të harroj kurrë këtë”; në realitet, ato janë dy gjëra krejtësisht të ndryshme. Falja nuk është një fshirje, nuk është as harrim, as fshirje: ajo që është bërë është bërë, asgjë nuk do ta fshijë të shkuarën, për mirë apo për keq, për më tepër. Dhe ka shumë shkelje që nuk mund t'i harrojmë kurrë, sepse janë të pariparueshme. Kjo është gjithashtu ajo që e bën madhështinë dhe rreptësinë e jetës sonë njerëzore: nëse një sfungjer mund të fshijë gjithçka, çfarë kuptimi ka të veprojmë mirë? Ne mund të bëjmë gjithçka. Prandaj falja nuk e fshin të shkuarën, por hap të ardhmen. Liron zinxhirët e fajit, sjell çlirim të brendshëm, mund të fillojmë përsëri.
    Kur Davidi vrau burrin e Bersabës, asgjë nuk mund ta riparonte gabimin e bërë. Por Davidi, i falur, mundi të ngrinte kokën dhe të përpiqej të mos bënte më dëm. Kur prindërit e një vajze të re të vrarë e falin vrasësin (kemi pasur shembuj të tillë ndonjëherë në televizion), kjo nuk do të thotë se ata e kanë harruar aktin e kryer; por është në dhimbjen e tyre, ndoshta, që ata gjejnë forcën e mëshirës e nevojshme për të falur; atëherë falja nuk është një fshirje e sfungjerit, por një akt thellësisht çlirues. Ai që falet nuk është i pafajshëm, nuk do të jetë më i pafajshëm, por mund të ngrejë kokën.
    Pa shkuar deri në vrasje, përditshmëria jonë është e shoqëruar nga akte pak a shumë të rënda që kanë mbjellë padrejtësi apo dënim. Kur falim dhe kur falemi, ndalojmë së kërkuari të shkuarën, ngremë kokën drejt së ardhmes. Në marrëdhënien tonë me Zotin, është e njëjta gjë: askush nga ne nuk është i pafajshëm, të gjithë jemi mëkatarë të falur.

  17. #137
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 Ord VITI C.

    MË 20-2-2022.

    PSALMI, 103, 1-2, 3-4, 8. 10. 12-13.


    Bekoje, shpirti im Zotin,
    dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.
    2 Bekoje, shpirti im Zotin,
    e mos i harro bamirësitë e tija.

    3 Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,
    Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;
    4 Ai ta shpëton jetën prej varrit,
    ai të kurorëzon me mirësi e dashuri,

    8 Zoti është i mirë e i mëshirshëm,
    i ngadalshëm në zemërim e shumë i dashur.
    10 Nuk sillet me ne sipas mëkateve tona
    as nuk na shpaguan sipas të këqijave tona.

    12 Sa është lindja larg perëndimit
    aq larg i hedh prej nesh fajet tona.
    13 Sikurse baba ka dhimbje për fëmijët e vet,
    ashtu Zoti ka dhimbje për ata që e druajnë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.

    Këtë psalm e kemi hasur disa herë gjatë tre viteve liturgjike. Prandaj kemi pasur rastin të admirojmë paralelizmin e vargjeve, këtë lloj balancimi të rreshtave që i përgjigjen njëra-tjetrës: idealja do të ishte ta këndonim me dy zëra, rresht pas rreshti; ndoshta ishte kënduar nga dy kore të alternuara. Refreni i parë:
    " Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë”.
    Refrenit të parë i bën jehonë refreni i dytë: “2 Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija”.
    Refreni i parë: “Ai i fal të gjitha fajësitë e tua, Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;
    Refreni i dytë: “Ai ta shpëton jetën prej varrit, ai të kurorëzon me mirësi e dashuri”
    Dhe kështu me radhë.
    Një karakteristikë tjetër e këtij psalmi, është ky ton shumë i gëzueshëm falënderimi: po t'i referohemi Biblës tonë, do të shohim se shprehja "Bekoje, shpirti im, Zotin" përsëritet duke u përfshirë në vargun e parë dhe të fundit. Ndër të gjitha dobitë e Perëndisë, vargjet që janë përzgjedhur për këtë të diel këmbëngulin për faljen e tij: “Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,... Zoti është i mirë e i mëshirshëm, i ngadalshëm në zemërim e shumë i dashur. Nuk sillet me ne sipas mëkateve tona as nuk na shpaguan sipas të këqijave tona. Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë. Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona. Sikurse baba ka dhimbje për fëmijët e vet, ashtu Zoti ka dhimbje për ata që e druajnë.
    Ky është gjithashtu një nga zbulimet e mëdha të Biblës: Zoti është vetëm dashuri dhe falje. Pikërisht për këtë ai është kaq i ndryshëm nga ne, madje aq befasues për ne.
    Duhet të kemi vazhdimisht parasysh këtë fjali nga Isaia:
    “6 Kërkojeni Zotin deri sa mund të gjendet, thirreni në ndihmë deri sa është afër!
    7 Le ta lërë i patenzoni udhën e vet, njeriu i keq synimet e veta, le të kthehet te Zoti e ai do të ketë mëshirë për të, tek Hyji ynë që është bujar në falje.
    8 Sepse mendimet tuaja, nuk janë mendimet e mia, as udhët tuaja nuk janë udhët e mia ‑ thotë Zoti.
    9 Sepse, sikurse qielli që është i lartë në krahasim me tokën: po ashtu edhe udhët e mia janë të larta në krahasim me udhët tuaja dhe mendimet e mia në krahasim me mendimet tuaja!”.
    Ne e dimë mirë këtë fjalë, por nuk duhet të harrojmë se në çfarë konteksti thuhet (Is 55, 6 - 8):
    Kjo lidhëz SEPSE jep kuptimin e fragmentit; është pikërisht mëshira e tij e pashtershme ajo që bën dallimin mes Zotit dhe nesh. Rastësisht, duhet theksuar se ky tekst daton rreth pesëqind vjet para Jezu Krishtit.
    Por edhe përpara kësaj shprehje veçanërisht të fortë te Isaia, Populli i Zgjedhur kishte kuptuar për një kohë të gjatë se falja e Perëndisë është e pakushtëzuar dhe se ajo i paraprin të gjitha lutjeve tona ose pendimit tonë. Falja e Zotit nuk është një veprim i vetëm, një ngjarje, është vetë qenia e tij. Fakti mbetet se vetëm ne mund të bëjmë hapin e lirë për të shkuar e për të marrë këtë falje nga Perëndia dhe për të ripërtërirë Besëlidhjen; ai kurrë nuk do të na detyrojë të bëjmë këtë hap. Pra, kur shkojmë për të kërkuar falje, ne bëjmë hapin e nevojshëm për të hyrë në faljen e Zotit, por kjo falje tashmë ishte e fituar si një dhuratë e Zotit.
    Ky zbulim shkon shumë larg në historinë biblike: profeti Nathan ia kishte thënë qartë mbretit David, i cili sapo kishte hequr qafe burrin e zonjës së tij, Bersabea; Davidi nuk kishte pasur ende kohë të shprehte pendimin më të vogël që profeti ia kishte pohuar tashmë (2Sam 12, 8-9): "Në dorë tënde e lëshova familjen e zotërisë tënd edhe gratë e zotërisë tënd i lëshova në gjirin tënd, në dorën tënde e lëshova edhe mbarë Izraelin dhe Judën e, nëse këto janë pak, unë do të të shtoj shumë më tepër. Pse atëherë e përbuze fjalën e Zotit duke vepruar çka është e keqe para syve të tij? Ti e preve me shpatë Uri Heteun e ia more gruan e tij. Ti atë e vrave me shpatën e bijve të Amonit!". Etimologjikisht, fjala “për-dhuratë” (dy rrokjet duhet të ndahen) është dhurata e përsosur, dhuratë përtej ofendimit, përtej mosmirënjohjes; është aleanca që ofrohet gjithmonë pavarësisht nga pabesia. Të falim dikë që na ka lënduar, do të thotë të vazhdojmë pavarësisht kësaj, t'i ofrojmë atij një aleancë, një marrëdhënie dashurie ose miqësie. Është të pranosh të shohësh përsëri një person të tillë, t'i shtrish dorën, t'i mirëpresësh gjithsesi në tryezën e tyre ose në shtëpinë e tyre; është të rrezikosh një buzëqeshje; kur është më serioze, do të jetë refuzimi i urrejtjes, refuzimi për t'u hakmarrë.
    Megjithatë, kjo nuk do të thotë që duhet të harrojmë. Shpesh dëgjojmë njerëz që thonë “Nuk mund të fal, nuk do të harroj kurrë këtë”; në realitet, ato janë dy gjëra krejtësisht të ndryshme. Falja nuk është një fshirje, nuk është as harrim, as fshirje: ajo që është bërë është bërë, asgjë nuk do ta fshijë të shkuarën, për mirë apo për keq, për më tepër. Dhe ka shumë shkelje që nuk mund t'i harrojmë kurrë, sepse janë të pariparueshme. Kjo është gjithashtu ajo që e bën madhështinë dhe rreptësinë e jetës sonë njerëzore: nëse një sfungjer mund të fshijë gjithçka, çfarë kuptimi ka të veprojmë mirë? Ne mund të bëjmë gjithçka. Prandaj falja nuk e fshin të shkuarën, por hap të ardhmen. Liron zinxhirët e fajit, sjell çlirim të brendshëm, mund të fillojmë përsëri.
    Kur Davidi vrau burrin e Bersabës, asgjë nuk mund ta riparonte gabimin e bërë. Por Davidi, i falur, mundi të ngrinte kokën dhe të përpiqej të mos bënte më dëm. Kur prindërit e një vajze të re të vrarë e falin vrasësin (kemi pasur shembuj të tillë ndonjëherë në televizion), kjo nuk do të thotë se ata e kanë harruar aktin e kryer; por është në dhimbjen e tyre, ndoshta, që ata gjejnë forcën e mëshirës e nevojshme për të falur; atëherë falja nuk është një fshirje e sfungjerit, por një akt thellësisht çlirues. Ai që falet nuk është i pafajshëm, nuk do të jetë më i pafajshëm, por mund të ngrejë kokën.
    Pa shkuar deri në vrasje, përditshmëria jonë është e shoqëruar nga akte pak a shumë të rënda që kanë mbjellë padrejtësi apo dënim. Kur falim dhe kur falemi, ndalojmë së kërkuari të shkuarën, ngremë kokën drejt së ardhmes. Në marrëdhënien tonë me Zotin, është e njëjta gjë: askush nga ne nuk është i pafajshëm, të gjithë jemi mëkatarë të falur.

  18. #138
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    "]PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 Ord. VITI C

    MË 20-2-2022.

    LEXIMI I DYTË: 1 Kor, 15, 45-49.


    45 Kështu edhe është shkruar: ‘Njeriu i parë, Adami ‑ u bë shpirt i gjallë, Adami i fundit ‑ Shpirti që jep jetën.
    46 Por, nuk qe më parë qenia shpirtërore, por qenia lëndore e atëherë u bë qenia shpirtërore.
    47 Njeriu i parë është nga toka, tokësor; njeriu i dytë nga qielli.
    48 Si është njeriu tokësor, të tillë janë edhe tokësorët, si është njeriu qiellor, të tillë janë edhe qiellorët.
    49 Siç kemi qenë në përngjasimin e njeriut tokësor, ashtu do të jemi edhe në përngjasimin e njeriut qiellor.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    Ky tekst është pjesë e meditimit të gjatë të Palit mbi ringjalljen, atë të Krishtit dhe tonën; u drejtohet të krishterëve me origjinë greke, të cilët dëshirojnë të kenë një përgjigje të qartë, dhe të saktë mbi ringjalljen e mishit: kur dhe si. Pali filloi duke thënë: së pari, ringjallja është një nen besimi; dhe nëse nuk besoni në ringjalljen e të vdekurve, atëherë nuk mund të besoni as në ringjalljen e Krishtit. Ishte leximi ynë të dielën e kaluar.
    Në tekstin e Shën Palit që komentohet sot, ai përballet me pyetjen: “Si ringjallen të vdekurit? Me çfarë trupi kthehen? Tani Pali nuk di si të thotë se si do të jenë të ringjallurit; e vetmja gjë që ai mund të thotë me siguri është se trupi ynë i ringjallur do të jetë krejt i ndryshëm nga trupi ynë tokësor; le të kujtojmë se pas ringjalljes së tij, ndodhi që Jezusi u njoh nga dishepujt e tij, por dimë gjithashtu se disa nuk e njohën atë në mënyrë spontane: Maria Magdalena, për shembull, filloi duke e marrë për kopshtar; dhe apostujt, buzë liqenit, i bënë pyetje vetes. Gjë që dëshmon se ai ishte vërtet i njëjtë dhe në të njëjtën kohë krejtësisht i ndryshëm.
    Kjo e shtyn Palin të bëjë dallimin midis një trupi kafshe dhe një trupi shpirtëror. Kjo shprehje "trup shpirtëror" duhet padyshim të habisë dëgjuesit e mësuar me dallimin klasik në kulturën greke midis trupit dhe shpirtit; por Pali është çifut dhe mendimi hebre nuk i vënë kundërshtim kurrë trupin dhe shpirtin. Të dy të bashkëngjitur formojnë një unitet të veçantë. Nga ana tjetër, kultura e tij hebreje e shtyu të kundërshtonte dy lloje sjelljesh, atë të njeriut tokësor dhe atë të njeriut shpirtëror që do të inaugurojë Mesia. Në të gjithë njerëzit, Perëndia ka frymëzuar një frymë jete që i bën ata të aftë për një jetë shpirtërore, por ata janë ende njerëz tokësorë; ndërsa në Mesinë do të banojë vetë Shpirti i Perëndisë, i cili do të diktojë gjithë sjelljen e tij, sjelljen sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë.
    Këtu Pali i referohet librit të Zanafillës në të cilën ai lexon thirrjen e njerëzimit; por të mos harrojmë se ai nuk e lexon historikisht; për të, Adami është një lloj njeriu ose më mirë një lloj sjelljeje; ky lexim është ndoshta i pazakontë për ne; por ne duhet të stërvitemi për të lexuar tekstet e krijimit në Zanafillën, jo si një raportim ngjarjesh, por si tregime vokacioni. Duke krijuar njerëzimin, (Adam është një emër kolektiv) Zoti e quan atë në një krijim të paparë. Adami, tokësori, është thirrur të bëhet tempulli i Shpirtit të Perëndisë.
    “Hyji krijoi njeriun në përngjasimin e vet, e krijoi në përngjasimin e Hyjit; i krijoi mashkull e femër” (Gn 1, 27).
    Por, në Bibël, Adami është edhe tipi i njeriut që, pikërisht, nuk i përgjigjet thirrjes së tij; ai e lejoi veten të frymëzohej nga gjarpri, i cili i rrëmbeu, si helm, mosbesimin ndaj Zotit. Kjo është ajo që Pali e quan sjellje tokësore, si gjarpri që zvarritet përgjatë tokës. Jezu Krishti, Adami i ri, përkundrazi, lejon që sjellja e tij të ndikohet vetëm nga Fryma e Perëndisë. Në këtë ai përmbush thirrjen e çdo njeriu, domethënë të Adamit; ky është kuptimi i fjalisë së Palit: “Vëllezër, Kështu edhe është shkruar:
    ‘Njeriu i parë, Adami ‑ u bë shpirt i gjallë, Adami i fundit ‑ Shpirti që jep jetën” (1,27).
    Mesazhi i Palit është: Sjellja e Adamit çon në vdekje, sjellja e Krishtit çon në jetë. Por të gjithë jemi të përçarë vazhdimisht mes këtyre dy sjelljeve, mes qiellit dhe tokës. Të gjithë mund ta bëjmë tonën këtë fjali të Palit: “Dhe e di se e mira nuk banon në mua ‑ d. m. th. në natyrën time trupore: sepse ta dua të mirën jam i zoti, por jo edhe të veproj të mirën, pasi nuk bëj të mirën që dua, por të keqen që nuk e dëshiroj, atë bëj. Në qoftë, pra, se bëj atë që [unë] nuk do të dëshiroja ta bëja, kurrsesi nuk jam ai që e bëj atë, por mëkati që banon në mua” (Rm 7,18-20)…Dhe në Rm 7,24-25: “Oh sa njeri i mjerë që jam! Kush do të më çlirojë nga ky trup që i përket vdekjes? Lavdi Hyjit nëpër Jezu Krishtin, Zotin tonë! Prandaj: unë me mendje i shërbej Ligjit të Hyjit, kurse me trup ligjit të mëkatit”. Dhe historia jonë individuale, si historia jonë kolektive, si ajo e gjithë njerëzimit, është kjo rrugë e gjatë për të lejuar veten të banohemi gjithnjë e më shumë nga Shpirtit të Perëndisë. “Meqenëse Adami është brumosur me tokë, ashtu si ai njerëzit i përkasin tokës; që kur Krishti erdhi nga qielli, ashtu si ai njerëzit i përkasin qiellit. Dhe ashtu siç jemi në shëmbëlltyrën e atij që është brumosur me dheun, ashtu do të jemi në shëmbëlltyrën e atij që vjen nga qielli. Siç thotë Shën Gjoni: (1 Gjonit 3:2): “Të dashurit e mi, tani e tutje ne jemi bij të Perëndisë, por çfarë do të jemi ende nuk është zbuluar. Ne e dimë se kur të shfaqet, ne do të jemi si ai, pasi do ta shohim ashtu siç është”.

    Këtë përsosmëri të figurës së Zotit në Jezu Krishtin, apostujt e panë në fytyrën e Krishtit gjatë Shpërfytyrimit.

  19. #139
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 Ord. VITI C

    MË 20-2-2022


    UNGJILLI: Lk 6, 27-38.


    27 “Por po ju them juve që më dëgjoni: ‘Duajini armiqtë tuaj, bëjuni mirë atyre që ju urrejnë,
    28 bekojini ata që ju mallkojnë, lutuni për ata që dijekeqas ju mundojnë’.
    29 Atij që të bie njërës faqe, ktheja edhe tjetrën! Atij që ta rrëmben pallton, mos ia ndal as këmishën!
    30 Secilit që lyp prej teje, jepi, e atij që merr gjënë tënde, mos i kërko ta kthejë!
    31 Si dëshironi t’ju bëjnë juve njerëzit, ashtu bëjuni edhe ju atyre!
    32 Nëse i doni vetëm ata që ju duan, çfarë merite të veçantë pritni? Sepse edhe mëkatarët i duan dashamirët e vet.
    33 Edhe nëse, [pra] u bëni mirë vetëm atyre që ju bëjnë mirë, çfarë merite të veçantë pritni? Aq bëjnë edhe mëkatarët.
    34 E në qoftë se u huazoni vetëm atyre, prej të cilëve shpresoni se do t’ju kthejnë, ç’shpërblim do të keni? Edhe mëkatarët u huajojnë mëkatarëve, por që t’u kthehet aq sa dhanë.
    35 Por ju duajini armiqtë tuaj, bëni mirë e huazoni pa pritur se do t’ju kthejnë gjë. Kështu do të jetë i madh shpërblimi juaj dhe do të jeni bijtë e të Tejetlartit Zot, sepse ai ua do të mirën edhe mosmirënjohësve e të këqijve.
    36 Bëhuni edhe ju të mëshirshëm sikurse (edhe) Ati juaj është i mëshirshëm.”
    37 “Mos gjykoni dhe nuk do të gjykoheni! Mos dënoni e nuk do të dënoheni! Falni e do të gjeni falje!
    38 Jepni e do t’ju jepet: masë e mirë, e dendur, e tundur, me grumbull do t’ju jepet nën sqetullën tuaj: sepse me atë masë që të matni, do t’ju matet edhe juve në kthim”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    “Bëhuni edhe ju të mëshirshëm sikurse (edhe) Ati juaj është i mëshirshëm” (v.36). “për t’u bërë bijtë e Atit tuaj që është në qiell, sepse Ai bën të lindë dielli i tij mbi të këqijtë e mbi të mirët e të bjerë shi për të drejtët e për të padrejtët” (Mt.5,44). Çfarë programi! E megjithatë ky është vokacioni ynë; nëse rilexojmë të gjithë Biblën, duket se është historia e konvertimit të njeriut që gradualisht mëson të dominojë dhunën e tij. Kjo nuk është pa vështirësi, por Zoti është i durueshëm, pasi për Zotin, siç thotë Shën Pjetri, "një ditë është si një mijë vjet, po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme " (2 Pjetrit 3,8). Perëndia po e edukon popullin e tij ngadalë, me durim, siç thotë Ligji i Përtërirë: “Pranoje në shpirtin tënd se Zoti, Hyji yt, të edukoi ashtu si edukon njeriu fëmijën e vet. (Dt 8.5). Kjo zhdukje e ngadaltë e dhunës nga zemra e njeriut shprehet që nga libri i Zanafillës: dhuna paraqitet atje si një formë jetese kafshërore. Le të lexojmë tregimin e Kopshtit të Edenit: Perëndia e kishte ftuar Adamin t’ia jepte një emër secilës kafshe; ky emërim simbolizon epërsinë e tij mbi të gjitha krijesat. Dhe Perëndia me të vërtetë e kishte konceptuar Adamin si mbretin e krijimit: "Hyji tha: “Le ta bëjmë njeriun në shëmbëlltyrën e në përngjasimin tonë që të jetë zotërues i peshqve të detit, i shpendëve të qiellit, i kafshëve,
    i mbarë tokës, dhe i çdo zvarraniku që zvarritet mbi tokë”! Hyji krijoi njeriun në përngjasimin e vet, e krijoi në përngjasimin e Hyjit; i krijoi mashkull e femër. Hyji i bekoi dhe u tha: “Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën dhe sundojeni atë! Bëhuni zotëruesit e peshqve të detit, të shpendëve të qiellit dhe të çdo gjallese që lëviz përmbi tokë”!(Zn 1,26-28).
    Dhe vetë Adami e njihte veten si të ndryshëm, superior: "Njeriu ia ngjiti emrin përkatës secilës bagëti, secilit shpendi të qiellit dhe secilës egërsire të fushës; por për njeriun nuk gjendej një ndihmës që t’i përngjante atij” (Zn.2,20). Dhe dihet se kjo fjalë "që t’i përngjiante”, " do të thotë "akord, harmoni"; njeriu nuk ka gjetur asgjë, askënd që t’i përngjante atij, asgjë, askënd që ishte të barabartë me të”.
    Tani dy kapituj më vonë, është historia e Kainit dhe Abelit. Kur Kainin e kap një dëshirë e çmendur për të vrarë, Zoti i thotë:: “Përse je zemëruar dhe rri kokulur? Sepse, nëse vepron mirë, a nuk do ta mbash kokën lart? E po s’veprove mirë, në pritë te dera e ke mëkatin; ai të lakmon ty; porse ti duhet ta mbizotërosh” (Zn.4,6-7)”.
    Dhe nga kjo vrasje e parë, teksti biblik tregon përhapjen e hakmarrjes (4,1-26). Kjo do të thotë se, nga kapitujt e parë të Biblës, dhuna njihej, ekzistonte, por ishte e demaskuar, edhe ai që e përdorte dhunën, ishte krahasuar me një kafshë: njeriu nuk e meritonte më emrin e njeriut kur ishte i dhunshëm. Prandaj, tekstet biblike do të ndërmarrin shndërrimin e vështirë të zemrës së njeriut. Në këtë ndërmarrje dallohen disa faza.
    Faza e parë: “Sy për sy, dhëmb për dhëmb” (Dal 21,24). Në përgjigje të historisë së tmerrshme të Lamekut (Zanafilla 4,23), stërnipit të Kainit, i cili mburrej se kishte vrarë burra dhe fëmijë për t'u hakmarrë për gërvishtjet e thjeshta, ligji filloi të impononte një kufizim të parë: "Syrin për sy, dhëmbin për dhëmb, dorën për dorë, këmbën për këmbë, djegien për djegie, varrën për varrë, damkën për damkë” (Dal,21,23-24). Një dhëmb për një dhëmb dhe jo gjithë nofullën, një jetë të vetme për një jetë të vetmee, dhe jo një fshat të tërë në hakmarrje... Kështu ligji i hakmarrjes përfaqësonte tashmë një përparim të caktuar, edhe nëse na duket ende pak. Pedagogjia e profetëve do ta sulmojë vazhdimisht këtë problem të dhunës; por vjen përballë një vështirësie shumë të madhe psikologjike: njeriu që pranon të mos hakmerret, beson se po e humb nderin. Prandaj, tekstet biblike do ta bëjnë njeriun të zbulojë se nderi i tij i vërtetë është diku tjetër; konsiston pikërisht në ngjashmërinë me Zotit që është “i mirë, ai për mosmirënjohësit dhe të ligjtë”.
    Fjalimi i Jezusit, që jemi duke mësuar, është faza e fundit e këtij edukimi: nga ligji i hakmarrjes, kalohet në thirrjen për butësi dhe faljen, për shpërblim të përsosur; këmbëngul: dy herë, në fillim dhe në fund të fjalimit të tij, Jezusi thotë “duajini armiqtë, bëjini mirë atyre që ju urrejnë”... “Duajini armiqtë pa pritur asgjë në këmbim”. Si rezultat, finalja na befason pak; deri tani, nëse nuk ishte e lehtë, të paktën ishte logjike: Zoti është i mëshirshëm dhe na fton ta imitojmë; dhe tani rreshtat e fundit duket se ndryshojnë tonin: “Mos gjykoni dhe nuk do të gjykoheni! Mos dënoni e nuk do të dënoheni! Falni e do të gjeni falje! Jepni e do t’ju jepet: masë e mirë, e dendur, e tundur, me grumbull do t’ju jepet nën sqetullën tuaj: sepse me atë masë që të matni, do t’ju matet edhe juve në kthim” (Lk 6,37-38). A do të ishim kthyer për të dhënë e marrë?
    Natyrisht jo, pasi është Jezusi ai që po flet. Thjesht, ai na tregon një rrugë shumë qetësuese: që të mos kemi më frikë nga gjykimi, le të kënaqemi duke mos gjykuar e mos dënuar të tjerët. Sa i përket shprehjes: "Shpërblimi juaj do të jetë i madh, do të jeni bij të Zotit më të Lartit", flet për mrekullinë e zbuluar nga ata që i binden idealit të krishterë të butësisë dhe faljes, domethënë flet për thellësinë e transformimit që prezantohet në to: sepse i kanë hapur derën Shpirtit të Perëndisë, ai banon në ta dhe i frymëzon gjithnjë e më shumë; dhe, pak nga pak, shohin tek ata përmbushjen e premtimit të formuluar nga profeti Ezekiel): “Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia. Do të banoni në tokën që ua dhurova etërve tuaj: ju do të jeni populli im e unë do të jem Hyji juaj” (Ez 36,27-28).

  20. #140
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 8 VIOTI C

    MË 27-2-2022

    LEXIMI I PARË: Sir, 27, 4-7.


    5) Sikurse kur tundet shosha, mbesin zonat,
    Kështu edhe mungesat e njeriut dalin në pah në të folur
    6) Enët e vorbëtarit i sprovon furra,
    njerëzit e drejtpë i sprovon vuajtja.
    7) Si u punua një pemë e dëftojnë fruta,
    kështu edhe fjala e zbulon mendimin e njeriut.
    8) Para se të këtë folur askënd mos lavdëro:
    sepse të folurit është prova e njeriut.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    BEN SIRA, MËSUES I URTËSISË DHE I RELIGIONIT.


    Jemi duke lexuar e komentuar një pjesë të një libri të Biblës që ka tre emra: Ben Sira i Urti, Sirah Kishtar, Eklesiastik ! Kjo gjë tashmë na tregon shumë për të! Siracid ose Ben Sira: këta janë dy emra shumë të afërt, të dy të lidhur me mbiemrin e tij. “Ben” do të thotë “bir i”: autori është pra djali i Sirës. Ai ka vënë firmën e tij në fund të librit me emrin “Jezusi, biri i Sirës”, që është një tregues shtesë, sepse Jezusi është një emër tipik hebre; autori ynë është me të vërtetë një çifut nga Jeruzalemi që shkruan në hebraisht; “I Urti”, më në fund, na thotë se nuk bëhet fjalë për një libër historie, as për një libër profetik, por për atë që quhet libër i Urtësisë. Sa i përket emrit të tij të tretë, Kishtar, ai vjen nga fakti se Kisha e shekujve të parë ua lexonte këtë libër të sapopagëzuarve për të plotësuar mësimet e tyre morale.
    Ky libër u shkrua për herë të parë nga Ben Sira në Jerusalem, në hebraisht, rreth vitit 180 p.e.s. pastaj u përkthye në greqisht pesëdhjetë vjet më vonë (pra rreth vitit 130) nga nipi i tij në Aleksandri të Egjiptit. Nuk dihet për çfarë arsye origjinali hebraik humbi shumë shpejt dhe pushoi së qarkulluari në Izrael. Origjinali hebraik i librit u gjet vetëm në fund të shekullit të 19-të! Është për këtë arsye që në Bibël ai zë një vend të veçantë, është pjesë e të ashtuquajturve “libra deuterokanonikë".
    Mund të shpjegohet më mirë kjo gjë: kur, në fund të shekullit të parë të erës sonë, dijetarët hebrenj përcaktuan përfundimisht listën zyrtare të shkrimeve hebrajke që do të konsideroheshin si pjesë e Biblës, ata padyshim nuk i morën parasysh të gjithë librat që qarkullonin në Izrael! Për disa libra, nuk kishte vend për dyshim: ata ishin konsideruar njëzëri dhe për një kohë të gjatë si Fjala e Perëndisë; libri i Zanafillës për shembull ose ai i Eksodit. Por për disa libra të kohëve të fundit, lindi pyetja. Sirach ishte një nga ata libra të diskutuar. Më në fund u refuzua për një arsye shumë të thjeshtë: vetëm librat e shkruar në hebraisht në tokën e Izraelit u pranuan në listën zyrtare (ajo që quhet "kanuni") e librave të Biblës. Tani, në kohën e rregullimit të kësaj liste, në fund të shekullit të parë të erës sonë, libri i Ben Sirës ishte i njohur, sigurisht, ai u citua lehtësisht, por, meqenëse origjinali hebraik humbi, asgjë nuk provoi se ishte shkruar në Izrael. Nga ana tjetër, përkthimi në greqisht qarkullonte në Aleksandri.
    Logjikisht, nuk u pranua nga komunitetet hebraike në Izrael. Nga ana tjetër, në komunitetet hebraike që banonin jashtë vendit, duke filluar nga Aleksandria, ky libër tashmë njihej si pjesë e Biblës, prandaj vazhdoi të kishte vendin e tij në Biblën e komuniteteve të diasporës. Sa i përket Kishës së Krishterë, ajo e trashëgoi atë nëpërmjet komuniteteve greqishtfolëse. Pra, ky është një libër që ka pasur një rrugëtim mjaft plot ngjarje.
    Autori, Ben Sira, ndoshta ka hapur një shkollë urtësie në Jerusalem: kjo është ajo që sugjeron fundi i librit; atëherë do të kishim këtu një gjurmë të kurseve të ndjekura nga një student i ri hebre, një filozof praktikant, në Jerusalem rreth vitit 180 para Krishtit. !



    NË SHËRBIM TË SHPALLJES SË BESIMIT.

    Në atë kohë, Jeruzalemi ishte nën dominimin grek, por ishte një pushtim relativisht liberal dhe paqësor. (Përndjekja do të fillojë pak më vonë, nën Antiok Epifan, rreth vitit 165.) Megjithatë, nëse pushteti në vend ishte liberal dhe respektonte zakonet dhe fenë hebraike, kontakti midis këtyre dy qytetërimeve, grekëve dhe hebrenjve, rrezikonte pastërtinë e besimit hebrajk.
    Liberalizmi i ambientit nuk kishte vetëm avantazhe: ekzistonte rreziku i përzierjes së gjithçkaje. Epoka jonë moderne jep njëfarë ideje për këtë: edhe ne jetojmë në një atmosferë tolerance që na çon në një lloj indiferentizmi fetar: gjithçka ndodh në një mënyrë të lehtë dhe gjithçka na jeë përshtypje që kemi në dispozicion një shërbim falas idesh dhe vlerash në të cilin secili prej nesh ka mundësi të bëjë zgjedhjen më e përshtatshme në këtë supermarket të religjoneve. Kjo ndodh edhe në Alexandri për librin që jemi duke studier. Prandaj, një nga objektivat e Ben Sirës ishte të transmetonte besimin në integritetin e tij dhe në veçanti dashurinë për LIGJIN: në sytë e tij, në LIGJIN e Izraelit qëndronte Urtësia e vërtetë. Izraeli duhet të ruajë identitetin dhe besimin e tij, mësimin e etërve për sa u përket parimëve të besimit dhe të pastërtit morale: këto, në sytë e Sirakut, janë kushtet për mbijetesën e popullit të zgjedhur.
    Përsa i përket stilit, përveç një panorame të gjatë historike, për të farkëtuar kujtesën e studentëve të tij, libri i tij më së shpeshti paraqitet si një përmbledhje maksimash apo fjalësh të urta, shpesh shumë të bukura, jo gjithmonë shumë të kuptueshme për ne, sepse pasqyrojnë imazhe, shprehje, kthesa frazash nga një kulturë tjetër nga e jona. Ne ndonjëherë jemi të hutuar. Në pasazhin e sotëm, kjo është disi ajo që ndodh me ne: në pak rreshta, Ben Sira përdor tre imazhe që ishin të zakonshme në atë kohë dhe krahasimi i tyre nuk befasonte askënd; për ne është më pak e dukshme! Por këto janë imazhe të njohura në Besëlidhjen e Vjetër dhe të Re: imazhi i renditjes midis arit të vërtetë dhe asaj që është vetëm skorje, mbeturina... imazhi i poçarit, aq i famshëm sa i zbatohet vetë Zotit, duke krijuar botën… shëmbëlltyra e pemës që e ndeshim pafundësisht, përfshirë edhe në psalmin e kësaj të diele.
    Në të tre rastet, Ben Sira mediton mbi njeriun: kur pluhuri i arit kalon nëpër sitë, skorja bëhet e dukshme pa mëshirë; kur vazoja kalon nga nxehtësia e furrës, shihet menjëherë nëse poçari ka punuar mirë; kur formohet fruti, mund të shihet menjëherë nëse pema është në gjendje të mirë shëndetësore. Po kështu, na thotë Ben Sira, thellësitë e vërteta të zemrës sonë shprehen në fjalët tona: një zemër e mirë do të thotë fjalë dashamirësie; ose, për t'u kthyer te imazhi i sitës dhe pluhurit të artë, na sugjeron se një zemër prej ari do të flasë fjalë ari. Pra, këtu është një kriter i pagabueshëm gjykimi për veten dhe për të tjerët: le ta dëgjojmë veten të flasim pak, fjalët tona janë pasqyra e zemrës sonë.
    Dyqind vjet më vonë, Jezusi do t'u japë të njëjtin mësim apostujve të tij. Është Shën Luka ai që na raporton në Ungjillin e kësaj të diele: “Njeriu i mirë nxjerr të mirën nga visari i mirë i zemrës së vet, njeriu i keq nxjerr të keqen nga visari i keq: sepse goja i qet çka i ka zemra” (v. 45).

Faqja 7 prej 26 FillimFillim ... 5678917 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •