F.A. PAGËZIMI I JEZUSIT VITI C UNGJILLI.

PËRGATITJA E LITURGJISË

PAGËZIMI I JEZUSIT VITI C.

MË 12 – 1 – 2025.

UNGJILLI: Lk. 3,15-16.21-22

15 E pasi populli priste me shpresë dhe pasi të gjithë mendonin në zemrat e veta për Gjonin: a mos është pikërisht ky Mesia, 16 këndej Gjoni mori fjalën e u tha të gjithëve:
“Unë, vërtet, po ju pagëzoj me ujë, por po vjen një më i fortë se unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve të tij. Ai do t’ju pagëzojë me Shpirt Shenjt e me zjarr.
21 Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi dhe, ndërsa po lutej, u hap qielli 22 dhe Shpirti Shenjt zbriti mbi të në trajtë trupore porsi pëllumb, e prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Festa e Epifanisë së Zotit sapo ka kaluar dhe ne e dimë se me këtë term "epifani" grekët e lashtë flisnin për manifestimet të hyjnive të tyre.
Kur Jupiteri dhe Apoloni treguan praninë dhe fuqinë e tyre nëpërmjet mrekullive, shenjave, vizioneve, grekët i quajtën këto "epifani", manifestime dhe ne të krishterët e adoptuam këtë term për të treguar manifestimet e Perëndisë tonë.
Në Kishën e shekujve të parë dhe edhe sot nga ortodoksët, festa e Epifanisë nuk është një manifestim të Perëndisë, por përmbledje e tre manifestimeve, e tre momenteve në të cilët festa e epifanisë tregon shkëlqimin e fytyrës së Zotit.
Ka një manifestim të parë të Perëndisë, atë që u bë në krijim, atë që u mirëprit nga dijetarët në historinë që na tregon Mateu.
Ne mund t'i afrohemi krijimit në një mënyrë utilitare për të përdorur krijesat që na duhen: atëherë, si njerëz, ne do t'i përdorim ato në një mënyrë të caktuar ... Ne hamë me pirun dhe lugë, por kryejmë të njëjtët gjeste si paraardhësit tanë.
Ka edhe mënyra tjera për t'u afruar krijimit përveç kësaj: mënyra e përbuzjes së atyre që pyesin për kuptimin e gjithë këtij krijimi dhe mënyra e besimtarit që dëshiron të mirëpresë manifestimin, Epifaninë e dashurisë që trregon Perëndia duke na përgatitur një shtëpi të bukur për ne, dhe për fëmijët e tij.
Ka një aspect tjetër të Perëndisë që kremtohet gjatë festës së Epifanisë, atë që ndodhi në Pagëzimin e Jezusit, dhe ne do të meditojmë për këtë sot.
Një manifestim i tretë, një Epifanie e tretë që u festua dhe festohet edhe sot nga ortodoksët, është ajo që u zhvillua në Cana.
Do të reflektojmë për këtë Epifanie të dielën e ardhshme, por le ta përmendim menjëherë: kjo është Epifania e fytyrës së Perëndisë që është dashuri, dhe vetëm dashuri.
Njerëzit gjithmonë e kishin imagjinuar Perëndinë si një mjeshtër që kishte të drejtë të jepte urdhra dhe që shpërblente me dashamirësi ata që u bindeshin urdhrave të tij dhe ndëshkonte ashpër, me murtajë dhe fatkeqësi të ndryshme, ata që i shkelnin ato. Kjo fytyrë e Perëndisë ishte një maskë që njerëzit e kishin vënë në fytyrën e Perëndisë së vërtetë.
Kur vetë Perëndia tregoi fytyrën e tij, ai u manifestua si me të vërtetë është. Në këtë Epifani, ai u manifestua si një dhëndër, si ai që e do nusen e vet pa kushte. Edhe nëse ajo është jobesnike, ai vazhdon ta dojë atë dhe kjo shfaqje e fytyrës së Perëndisë vetëm mund të na mbushë me gëzim të pamasë.
Çfarë karakterizon Epifaninë, manifestim të Perëndisë në pagëzim të Jezusit?
Në letrën drejtuar Timoteut, thuhet se "Zoti është Mbreti i Mbretërve, Zoti i Zotërinjve, që banon në një dritë të pakapshme, askush nga njerëzit nuk e ka parë ndonjëherë dhe nuk mund ta shohë".
E dëgjuam edhe në prologun e Ungjillit të Gjonit të dielën e kaluar kur Gjoni na thotë: "Askush nuk e ka parë ndonjëherë Perëndinë" ... Perëndia nuk mund të shihet, i Vetëmlinduri ka ardhur për të na treguar fytyrën e Hyjit.
Edhe në festën e Pagëzimit të Jezusit ka një Epifani e Perëndisë.
Pikërisht në Pagëzimin Jezusi filloi jetën e tij publike.
Dhe pas pagëzimit Ai do të udhëtojë në rrugët e Palestinës, do të largohet edhe nga Palestina, do të kalojë nëpër fshatra të ndryshme, do të hyjë në sinagoga, qytetet e ndryshme me një objektiv… pikërisht këtë... që të jetë Epifania e Fytyrës së Perëndisë.
Ai erdhi për të na treguar Fytyrën e vërtetë të Perëndisë dhe vetëm të Perëndisë. Ne besojmë se është në Hyjin që ne një ditë do të shohim të shkëlqejë Fytyra e Jezusit.
Kjo është Epifania që ndodhi në pagëzim.

Tani pyesim veten se çfarë prisnin në Epifaninë e Perëndisë izraelitët e kohës së Jezusit dhe çfarë presim edhe ne sot në epifaninë e Perëndisë?
Le të dëgjojmë se çfarë ndodhi:
Njerëzit po prisnin…Dhe të gjithë ata, që shkonin te Gjon pagëzuesi, pyesnin veten në zemrat e tyre nëse ai nuk ishte Krishti, Mesia.
Luka prezanton tregimin e Pagëzimit të Jezusit duke na folur për një pritje të popullit. Le të përpiqemi të kuptojmë se çfarë "prisnin" izraelitët e kohës së Jezusit.
Izraeli është një popull që ka vuajtur gjithmonë gjatë shekujve, sepse Kanaani, Palestina, është një vend kalimi gjithmonë i pushtuar nga popujt e tjerë.
Në lindje ishin perandori të mëdha: asirianët, babilonasit, persët. Në perëndim perandoria e madhe e faraonëve.
Toka e Izraelit u shtyp nga këto fuqi të mëdha. Izraeli nuk u llogarit si një fuqi e madhe njërkombëtare. As edhe mbretëria e madhe e Davidit dhe Salomonit që lavdërohet në Bibël, nuk u llogarit në numrin e tyre. Ishte një ëndërr e madhe që nuk u realizua kurrë. Por pavarësisht nga të gjitha zhgënjimet historike, Izraeli ka vazhduar gjithmonë të kultivojë shpresën e një të ardhme të lavdishme përgjatë shekujve.
Ja pritja!
Është një shpresë që filloi me premtimin që i bëri Natani Davidit: profeti u premtoi mbretit dhe pasardhësve të tij një mbretëri të përjetshme.
Dhe kjo shpresë, në momente të caktuara historike, u zbeh: kur gjërat po shkonin mirë, ata nuk e kultivuan më këtë shpresë, por në momentet e krizës dhe vuajtjes pritja e Mesisë së premtuar, e birit të Davidit, e Shpëtimtarit u rishfaq dhe, më pas, Zotit iu kërkua të dërgonte atë që do të fillonte një mbretëri paqeje, drejtësisë dhe mirëqenies.
Dhe kjo pritje, në dy shekujt e fundit para Krishtit, ishte theksuar gjithnjë e më shumë ... Për çfarë arsye?
Para së gjithash, për shkak se ishte një kohë e krizës së thellë ekonomike dhe politike: hebrenjtë që jetonin në Palestinë, u ekspozuan ndaj arbitraritetit të pronarëve të mëdhenj grekë dhe romakë të tokave.
Kjo ndodhi në Izrael, sepse hebrenjtë, që jetonin në qytete të ndryshme të Perandorisë Romake, po bënin shumë mirë, ata përbënin një fuqi të konsiderueshme ekonomike, tregtare dhe financiare.
Palesina pati një krizë e një rendi ekonomik dhe politik, e pastaj edhe një krizë identiteti fetar. Sepse izraelitët kishin rënë në kontakt me kulturën e madhe greko-romake dhe shumë ishin joshur prej saj, dhe kishin braktisur besimin e etërve të tyre.
Pikërisht në këtë klimë kishin lindur grupe të ndryshme politiko-fetare, sektet hebraike që ne i njohim shumë mire: këta grupe apo sekte kultivonin pritshmëri të ndryshme. Ata prisnin një Mesia, por kishin koncepte shumë të ndryshme për këtë Mesi.
Çfarë kërkonin saducenjtë, njerëz të pasur, priftërinj të Tempullit? Ata prisnin një Mesia që do të ishte një kryeprift, që do të praktikonte një fe, dhe një kult të përsosur me adhurime, sakrifica dhe kremtime solemne.
Kjo do të kishte filluar njhë botë të re: flisnin për marrëdhënie me Perëndinë me një karakter pikërisht tregtare: këta grupe fetare do të kishin ofruar flijime Atij, dhe Ai do t’I kishte kompensuar me favoret e Tij. Kjo ishte pritja e saducenjve, Mesia për ta do të ishte një kryeprift.
Farisenjtë... Farisenjtë prisnin gjithashtu një ndryshim, një Mesi që do ta interpretonte vërtet mirë Tevratin dhe do të siguronte që ajo të zbatohej: atëherë bota do të ndryshonte, një botë e re do të lindte me zbatimin e përsosur të Ligjit… Ja Mesia që ata prisnin.
Dhe pastaj ishin esenët, ata të Qumranit: prisnin një Mesi që do të udhëhiqte luftën e fëmijëve të dritës kundër fëmijëve të errësirës dhe gjithashtu mendonte të merrte armët, shpatën për të imponuar dritën mbi errësirën.
Zelotët do të shfaqen pas Jezusit, si grup nuk ekzistonin në kohën e Jezusit. Ata do të jenë nacionalistët e pezmatuar dhe ata e prisnin Mesinë si një udhëheqës ushtarak, një mbret, birin e vërtetë të Davidit, i cili do të zhdukte pushtuesit paganë dhe do ta çonte popullin hebre në sundimin mbi të gjitha kombet e tokës.
Dhe pastaj kishte edhe nga ata që prisnin se vetë Perëndia do të ndërhynte për të mbretëruar mbi Izraelin. Profeti Ezekiel, në kapitullin 20, 32-34 thotë: "E as çka djerroni në zemrat tuaja nuk do të ndodhë! Ju mendoni: ‘Duam të jemi porsi paganët, porsi fiset e të tjera vendeve: do të adhurojmë dru e gur.’ 33 Pasha jetën time ‑ thotë Zoti Hyj ‑ unë do të mbretëroj mbi ju me dorë të fortë, me krah të shtrirë me zemërim të ndezur flakë! 34 Unë do t’ju mbledh nga popujt e do t’ju bashkoj nga vendet ku jeni të shpërndarë, me dorë të fuqishme, me krah të shtrirë e me zemërim të ndezur flake”. Pra, me të vërtetë, në Palestinën e kohës së Jezusi, banonin edhe izraelitë që prisnin një ndërhyrje të drejtpërdrejtë të Perëndisë.
Dhe "të gjithë pyesnin veten në zemrat e tyre, nëse Gjoni nuk ishte Mesia".
Gjon Pagëzuesi kishte ngjallur shpresa të mëdha, kjo figurë na paraqitet shumë mirë nga historiani bashkëkohor Jozef... Thotë: "Gjon Pagëzuesi ishte një njeri i mirë. Ai i nxiti judenjtë të bënin një jetë të drejtë, të trajtonin njëri-tjetrin me drejtësi, t'i nënshtroheshin Perëndisë me përkushtim dhe të pagëzoheshin".
Por Gjoni ishte i mendimit se edhe kjo larje e pagëzimit të tij, nuk ishte e pranueshme si falje e mëkateve: ai ishte i bindur se, nëse mungonte një konvertim i thelle të Shpirtit, pagëzimi i tij të rezultonte vetëm një pastrim të trupit. Shpirti duhej pastruar më parë nga sjellja e drejtë.
Dhe Luka e përfundon historinë e Gjon Pagëzuesit duke thënë se mbreti Herod, pas shumë ligësive të tjera, shtoi edhe këtë: e futi në burg këtë njeri të mirë, Gjonin, dhe urdhëroi të ekzekutohej.
Njerëzit që kishin gjithë këto shpresa dhe e kishin parë Mesinë te Gjoni Pagëzuesi, u zhgenjyen plotësisht.
Çfarë epifanie të Perëndisë presim ne?
Le t'i kushtojmë vëmendje asaj që presim, se ndoshta presim atë që Perëndia nuk e ka premtuar kurrë, madje, në të vërtetë, diçka që ndoshta ai e ka përjashtuar pozitivisht: ndoshta presim që Perëndia ta manifestojë fuqinë e Tij nëpërmjet mrekullive, të zgjidhë drejtpërdrejt problemet tona konkrete, ato të përditshmërisë sonë, ato që nuk jemi në gjendje t'i zgjidhim... Ai nuk do ta bëjë këtë, nuk e ka premtuar kurrë këtë. Nëse e presim këtë epifani të Perëndisë në mrekulli, nuk do ta shohim.
Nëse, nga ana tjetër, presim dikë që i jep kuptim ekzistencës sonë, që u përgjigjet pyetjeve të thella që i bëjmë vetes, që mund të na mësojë se si të jemi qenie njerëzore dhe na jep forcën e brendshme për të qenë ndërtues të një bote paqeje, drejtësie dhe dashurie... Nëse e presim këtë Mesi, po presim personin e duhur.
Ne gtabimisht mund të kërkojmë një përgjigje në urtësinë e kësaj bote, në propozimet e shumta fetare, në doktrinat, në traditat shpirtërore, në humanizmat që qarkullojnë dhe mund të gjejmë shumë përgjigje të bukura, por kurrë nuk do të jemi të lumtur sepse lumturia e mirë është të pranojmë Jezusin e të japim jetën tone, si bëri edhe Jezusi, për shëlbimin e njerëzimit: jemi bërë mirë, jemi bërë për Krishtin dhe për Ungjillin. Platoni, Sokrati… ata thonë shumë fjalë Të bukura, por vetëm kur takojmë Krishtin, mund të themi, siç tha Pjetri: "Vetëm ti ke fjalët e jetës së përjetshme!" Vetëm Jezusi më tregon fjalët që më shpjegojnë jetën, jo Sokrati, jo Aristoteli, jo Platoni, jo filozofët e tjerë: vetëm Krishti jep përgjigjen përfundimtare, të kënaqshme për pyetjet tona.

Le të dëgjojmë tani përgjigjen që Gjon Pagëzuesi u jep atyre që besojnë se ai është Mesia:
Gjoni iu përgjigj të gjithëve, duke thënë:
“Unë, vërtet, po ju pagëzoj me ujë, por po vjen një më i fortë se unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve të tij. Ai do t’ju pagëzojë me Shpirt Shenjt e me zjarr” (v. 16).
Gjoni i zhgënjen turmat që i kishin vënë shpresat tek ai dhe thotë:
"Unë nuk jam ai që pritet. Bota e dashurisë, paqes, drejtësisë që ju dëshironi, nuk do të ndërtohet nga unë, por nga ai që vjen pas meje".
Është e qartë, mund ta ngatërrohet Mesia me një njeri të mirë e mirë e të drejtë, me njeriun e mençur.
Tek ne ka një nevojë intime për spiritualitet, një nevojë dhe një kërkim për kuptimin e jetës dhe ajo nuk mund të heshtë, kërkon një përgjigje, mund të lihet mënjanë për një kohë të caktuar, por pastaj rishfaqet, sepse jemi bërë mirë.
Dhe Gjon vazhdon duke thënë, për të theksuar dallimin mes tij dhe Mesisë, ai thotë:
"Unë pagëzoj me ujë, por ai që do të vijë pas meje, do t'ju pagëzojë me Shpirtin Shenjt".
Imazhi që ai përdor është shumë efektiv, është ai i ujit që mund të lagë nga jashtë një person ose një bimë. Por bëhet gjak jete vetëm kur absorbohet nga bima ose kur pihet. Atëherë, jashtë metaforës, është në brendësinë e personit që vepron ujë e pagëzimit në Shpirt, jo jashtë.
Pagëzimi i Gjonit është i jashtëm, lan pjesën e jashtme, trupin e personit, është vetëm një shenjë që sanksionon vullnetin e mirë për të ndryshuar jetën dhe për të qenë gati për të mirëpritur manifestimin dhe Epifaninë e Perëndisë, është vetëm një përgatitje për të mirëpritur pagëzimin e vërtetë, atë në Shpirtin Shenjt. Që të lindë një njeri i ri, është e nevojshme që një farë e jetës së re të hyjë në të, një jetë që nuk vjen nga toka, por që është një dhuratë nga qielli dhe këtë dhuratë, këtë jetë Gjon Pagëzuesi nuk mund ta japë sepse nuk e ka.
Pagëzimi i Jezusit nuk është një ujë që pastron jashtë, është një ujë që depërton brenda, që buron për jetën e përjetshme, siç i tha Jezusi gruas samaritane, "Është dhurata e jetës hyjnore", është jeta e përjetshme.
Dhe ky pagëzim do të jetë gjithashtu "një pagëzim zjarri". E pra, kur dëgjojmë për zjarrin, menjëherë mendojmë për ndëshkimet e Perëndisë: asgjë nuk mund të jetë më e gabuar.
Perëndia njeh vetëm një zjarr, atë të Rrëshajëve që është Shpirti i tij: Jezusi thotë: - na tregon Luka në kapitullin 12, 49-50:
“Erdha të sjell zjarrin mbi tokë e sa dëshiroj të ishte tashmë i ndezur flakë! E po, më duhet të pagëzohem me pagëzim, e sa ngushtë jam derisa të kryhet!”.
Ai nuk flet për zjarrin e ferrit, por për zjarrin e Shpirtit.
Zjarri bën thirrje për pastrim, për shkatërrimin e gjithçkaje që është e vjetër, si është për shëmbull bota e lashtë... Është përmbytja e zjarrit e premtuar nga profetët që djeg gjithë njerëzimin e vjetër, të gjitha urrejtjet, mëritë, inatët, luftërat…
Shpirti krijon një realitet të ri, është Mesia i Perëndisë ai që do ta derdhë këtë Shpirt mbi besimtarët dhe do t'i bëjë ata njerëz të rinj.
Ky është konteksti në të cilin ndodhi Epifania e Perëndisë në Pagëzimin e Jezusit.
Le të dëgjojmë tani se si Luca na thotë:
“21 Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi dhe, ndërsa po lutej, u hap qielli 22 dhe Shpirti Shenjt zbriti mbi të në trajtë trupore porsi pëllumb, e prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”
Dhe tani fillojmë të meditojmë për Epifaninë e Perëndisë tonë, shfaqjen e fytyrës së vërtetë të Perëndisë që fillon të zbulohet pikërisht në Pagëzim të Jezusit.
Vetëm Luka raporton një detaj: "Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi”. Jezusi u pagëzua së bashku me gjithë popullin, kështu që ai shkoi të përzihej me mëkatarët.
Asnjë Zot nuk e ka zbuluar veten kështu!
Si ishtë Perëndia që prisnin izraelitët?
Çfarë zbulese nga Perëndia po prisnin?
Ata ishin edukuar nga skribët dhe farisenjtë që kishin ngulitur në mendjen e të gjithë izraelitëve shëmbëlltyrën e Perëndisë që i djeg mëkatarët.
Këtu kemi mohimin e këtij imazhi të Perëndisë.
Perëndia nuk i djeg mëkatarët, ai qëndron përkrah tyre, Ai i shoqëron ata në udhëtimin drejt jetës.
Nëse Perëndia do të ishte shfaqur si ekzekutuesi, të gjithë do ta kishin mirëpritur, ai ishte Perëndia në të cilin besonin. Edhe Gjon Pagëzuesi kishte këtë imazh të Perëndisë, sim und të kuptohet nga predikikimet e tij.
Dhe kjo është një zbulesë që fillon në Pagëzim të Jezusit, e që Jezusi do të vazhdojë gjatë gjithë jetës së tij për të zbuluar një fytyrën e Perëndisë që i do mëkatarët. Askush nuk e urren mëkatin si ai, sepse mëkati lëndon fëmijët e tij, por gjithmonë ai i do mëkatarët, të gjithë pa dallim…
Kjo zbulesë e fytyrës së Perëndisë nuk është në kundërshtim me atë të Besëlidhdjes së Vjetër, është në vazhdimësi me atë zbulesë. Le të mendojmë për Zotin që shkon për të çliruar popullin e tij, që e liron nga skllavëria në Egjipt dhe pastaj e udhëheq në shkretëtirë… Ai nuk e lë veten të qetë, ai e shoqëron popullin e tij.
Është imazhi i resë që udhëheq njerëzit gjatë ditës, dhe imazhi i zjarrit që udhëheq njerëzit gjatë natës dhe pastaj është imazhi i Arkës së Besëlidhjes, kjo arkë që më pas do të çohet në Tempull, gjithmonë simbol i pranisë së Perëndisë.
Dhe në shkretëtirë, kur populli e hedh poshtë Zotin, çlirimtarin e tij, duke prferuar idhullin, Zoti vazhdon të shoqërojë popullin e tij, ai kurrë nuk qëndron larg popullit të tij edhe nëse ata e kanë refuzuar.
Dhe pastaj, kur të jetë në Tempullin e Jerusalemit, në atë Arkë të Besëlidhjes, simbol i pranisë së tij, populli do të deportohet në Babiloni. Në atë moment të histories së Izraelit, Profeti Ezekiel "sheh kerubinët që shkojnë në Tempullin, për ta marrë Arkën e Besëlidhjes për ta çuar në Malin e Ullinjve. Dhe pastaj i sheh kerubinët që largohen me Arkën për të shkuar në Lindje, te lumenjtë e Babilonisë ku populli është rob.
Dhe kur populli kthehet nga mërgimi, përsëri Profeti Ezekiel do të shohë kerubinët që marrin Arkën e Besëlidhjes dhe e kthejnë në Tempullin e Jerusalemit.
Zoti gjithmonë e ka zbuluar veten si ai që qëndron përkrah popullit të tij. Por zbulesa e plotë që vjen nga Jezusi është: Perëndia është së bashku me mëkatarët.
Dhe pastaj Luka vëren përsëri se Jezusi ishte në lutje (Ndersa po lutej). Lutja e Jezusit nënkupton dialogun e tij të vazhdueshëm me Atin. Jezusi gjithmonë dëshiron të jetë besnik ndaj identitetit të tij si bir i Perëndisë dhe për këtë arsye në çdo moment ai bën të gjitha zgjedhjet që i sugjerohen nga Shpirti Shenjt, nga identiteti i tij si bir.
Dhe në këtë pikë Luka prezanton tri shëmbëlltyra për të na paraqitur atë që ndodhi gjatë pagëzimit të Jezusit.
E para nga këto imazhe:
Qielli është hapur: “U hap qielli”.
Do të thotë se qielli ishte e mbyllur.
Çfarë do të thotë ky imazh?
Në kozmologjinë e të lashtëve, qielli përfytyrohej si një kupolë e stërmadhe që ndante botën e Perëndisë nga ajo e njerëzve. Në kulturën semite flitej për shtatë qiej që ndanin fronin e Perëndisë nga kjo tokë, dhe midis një qielli dhe një tjetri kishte 500 vjet ecje.
Zoti i kishte mbyllur qiejt, ishte indinjuar nga mëkatet dhe pabesitë e popullit të tij dhe ishte bërë i pakapshëm, nuk dërgoi më profetë sepse populli nuk i dëgjonte dhe populli kishte këtë përvojë dramatike të heshtjes së Perëndisë, thotë psalmisti, Psalmi 74:
"Nuk ka më profetë, nuk ka njeri mes nesh që të na tregojë se sa kohë do të zgjasë kjo heshtje e Perëndisë që ka prishur marrëdhëniet me popullin e tij".
Kjo është përgjigja që i jepet lutjes së këtij populli.
Profeti Isaia na tregon një lutje të mrekullueshme të izraelitëve që i drejtohet Zotit dhe i thonë:
"Ne kemi qenë jobesnikë, por ti je babai ynë. Abrahami nuk na njeh si bij, Isaku, Jakobi rrinë larg nesh, por ti je Ati ynë, ne jemi argjilë dhe ti punon këtë argjilë dhe ne jemi vepër e duarve të tua.
Oh! Të lutemi, le të shqyeshin qiejt dhe do të zbrisje përsëri me popullin tënd".
Kësaj lutjeje i jep Zoti një përgjigjje me epifaninë e tij ditën e pagëzimit: Atë ditë hapen përsëri qiejt.
Dhe këtu kemi Epifaninë, një zbulesë e dytë të Zotit. Tani me ne është vetë Perëndia që u bë njeri si ne. Qiejt nuk mund të mbyllen më, sepse Perëndia është me ne.
Imazhi i dytë, ai i pëllumbit, "Shpirti që zbret mbi Jezusin si një pëllumb", thirrja e menjëhershme, e para që na vjen, është ajo e Shpirtit që qëndronte pezull mbi ujërat e humnerës para krijimit të botës.
Tani Shpirti shfaqet përsëri dhe lëkundet mbi ujërat e Jordanit, tani sepse një humanitet i ri është gati të fillojë.
Pastaj ka një referencë të dytë për pëllumbin, atë të përmbytjes. Ajo njoftoi lindjen e një njerëzimi të ri. Njerëzimi i vjetër, njerëzimi që ra në pushtet të mëkatit, ishte shkatërruar nga ujërat dhe tani një humanitet i ri ishte gati të lindte, i përfaqësuar pikërisht nga fluturimi i këtij pëllumbi, gjithmonë një krijim i ri i vullnetshëm nga Shpirtit.
Dhe pastaj ka kuptime simbolike të pëllumbit që janë të zakonshme për të gjitha kulturat: pëllumbi kujton ëmbëlsinë, paqen dhe Shpirti mbështetet mbi Jezusin jo si një luan i fisit të Judës, por si një pëllumb.
Pëllumbi është i ëmbël, ndoshta izraelitët prisnin një zbritje tjetër të Shpirtit, jo si pëllumb, por si zjarr, si squfuri që I bëri hi mëkatarët në Sodomë dhe Gomorra.
Nga qielli dimë se Zoti qëlloi edhe shigjetat e tij, rrufetë për të shpërndarë armiqtë e tij. Këtu Shpirti zbret mbi Jezusin si një pëllumb.
Ja kjo butësi, kjo përzemërsi, kjo mirësi që do ta gjejmë gjithmonë te Jezusin.
Shpirti do të manifestohet gjithmonë në Jezusin me ëmbëlsi, ai do t'u afrohet mëkatarëve me mirësinë e një pëllumbi, nuk do ta thyejë kallamin e çarë, nuk do ta shuajë fitilin ende të tymosur.
Dhe pëllumbi është i njohur në të gjitha kulturat për lidhjen e tij me folenë e tij.
Pëllumbat kthejnë në folenë e tyre, kur lihen të lirë, kthehen në folenë e tyre. Këtu pëllumbi mbështetet te Jezusi sepse Ai është shtëpia e tij e qëndrueshme.
Gjoni thotë: "E kam parë Shpirtin duke zbritur si një pëllumb nga qielli dhe duke qëndruar mbi Të".
Këtu, Shpirti banon si në shtëpinë e tij në Jezusin, në plotësi.

Dhe pastaj është një imazh i tretë, "zëri nga qielli": “Prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”.
Kjo është një shprehje që bie shpesh në literaturën rabinike. Rabinët përdorën këtë shprehje "një zë u dëgjua nga qielli" për të paraqitur atë që Perëndia mendonte për një argument që ekzistonte mes tyre për shembull, për t'i atribuar Perëndisë një deklaratë që ata përdorën një shprehje si “një zë u dëgjua nga qielli”.
E njoh veten tek ky bir që riprodhon në mënyrë të përsosur imazhin tim, kështu që nëse shikoj Jezusin që i do mëkatarët, zbuloj dashurinë e Atit në Qiell për mëkatarët; nëse e shoh Jezusin duke falur, e kuptoj se Jezusi është i mëshirshëm; nëse e shoh Jezusin duke shëruar të sëmurët, e kuptoj se Perëndia është mirësi, se ai dëshiron jetën e njerëzve.

Pastaj, thotë ky zë i Qiellit: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit”.
Referimi është për historinë e Abrahamit që duhet t'ia dorëzojë të birin Perëndisë, ai është i dashuri.
Duke ia zbatuar këtë titull Jezusit, Perëndia na fton të mos e konsiderojmë Jezusin thjesht si një njeri, një profet, një bir si të tjerët!
Ai është i vetmi i lindur, është unik, është i dashuri i Atit në qiell.
Le të fillojmë të meditojmë për këtë epifanie të Perëndisë në Pagëzim, një shfaqje e Perëndisë që më pas do të marrë konfirmimin gjatë gjithë jetës së tij dhe pastaj në kryq do të japë maksimumin e kësaj shfaqjeje të fytyrës së Perëndisë.