Close
Faqja 78 prej 80 FillimFillim ... 28687677787980 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 771 deri 780 prej 795
  1. #771
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    F.A. PAGËZIMI I JEZUSIT VITI C UNGJILLI.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    PAGËZIMI I JEZUSIT VITI C.

    MË 12 – 1 – 2025.

    UNGJILLI: Lk. 3,15-16.21-22


    15 E pasi populli priste me shpresë dhe pasi të gjithë mendonin në zemrat e veta për Gjonin: a mos është pikërisht ky Mesia, 16 këndej Gjoni mori fjalën e u tha të gjithëve:
    “Unë, vërtet, po ju pagëzoj me ujë, por po vjen një më i fortë se unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve të tij. Ai do t’ju pagëzojë me Shpirt Shenjt e me zjarr.
    21 Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi dhe, ndërsa po lutej, u hap qielli 22 dhe Shpirti Shenjt zbriti mbi të në trajtë trupore porsi pëllumb, e prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Festa e Epifanisë së Zotit sapo ka kaluar dhe ne e dimë se me këtë term "epifani" grekët e lashtë flisnin për manifestimet të hyjnive të tyre.
    Kur Jupiteri dhe Apoloni treguan praninë dhe fuqinë e tyre nëpërmjet mrekullive, shenjave, vizioneve, grekët i quajtën këto "epifani", manifestime dhe ne të krishterët e adoptuam këtë term për të treguar manifestimet e Perëndisë tonë.
    Në Kishën e shekujve të parë dhe edhe sot nga ortodoksët, festa e Epifanisë nuk është një manifestim të Perëndisë, por përmbledje e tre manifestimeve, e tre momenteve në të cilët festa e epifanisë tregon shkëlqimin e fytyrës së Zotit.
    Ka një manifestim të parë të Perëndisë, atë që u bë në krijim, atë që u mirëprit nga dijetarët në historinë që na tregon Mateu.
    Ne mund t'i afrohemi krijimit në një mënyrë utilitare për të përdorur krijesat që na duhen: atëherë, si njerëz, ne do t'i përdorim ato në një mënyrë të caktuar ... Ne hamë me pirun dhe lugë, por kryejmë të njëjtët gjeste si paraardhësit tanë.
    Ka edhe mënyra tjera për t'u afruar krijimit përveç kësaj: mënyra e përbuzjes së atyre që pyesin për kuptimin e gjithë këtij krijimi dhe mënyra e besimtarit që dëshiron të mirëpresë manifestimin, Epifaninë e dashurisë që trregon Perëndia duke na përgatitur një shtëpi të bukur për ne, dhe për fëmijët e tij.
    Ka një aspect tjetër të Perëndisë që kremtohet gjatë festës së Epifanisë, atë që ndodhi në Pagëzimin e Jezusit, dhe ne do të meditojmë për këtë sot.
    Një manifestim i tretë, një Epifanie e tretë që u festua dhe festohet edhe sot nga ortodoksët, është ajo që u zhvillua në Cana.
    Do të reflektojmë për këtë Epifanie të dielën e ardhshme, por le ta përmendim menjëherë: kjo është Epifania e fytyrës së Perëndisë që është dashuri, dhe vetëm dashuri.
    Njerëzit gjithmonë e kishin imagjinuar Perëndinë si një mjeshtër që kishte të drejtë të jepte urdhra dhe që shpërblente me dashamirësi ata që u bindeshin urdhrave të tij dhe ndëshkonte ashpër, me murtajë dhe fatkeqësi të ndryshme, ata që i shkelnin ato. Kjo fytyrë e Perëndisë ishte një maskë që njerëzit e kishin vënë në fytyrën e Perëndisë së vërtetë.
    Kur vetë Perëndia tregoi fytyrën e tij, ai u manifestua si me të vërtetë është. Në këtë Epifani, ai u manifestua si një dhëndër, si ai që e do nusen e vet pa kushte. Edhe nëse ajo është jobesnike, ai vazhdon ta dojë atë dhe kjo shfaqje e fytyrës së Perëndisë vetëm mund të na mbushë me gëzim të pamasë.
    Çfarë karakterizon Epifaninë, manifestim të Perëndisë në pagëzim të Jezusit?
    Në letrën drejtuar Timoteut, thuhet se "Zoti është Mbreti i Mbretërve, Zoti i Zotërinjve, që banon në një dritë të pakapshme, askush nga njerëzit nuk e ka parë ndonjëherë dhe nuk mund ta shohë".
    E dëgjuam edhe në prologun e Ungjillit të Gjonit të dielën e kaluar kur Gjoni na thotë: "Askush nuk e ka parë ndonjëherë Perëndinë" ... Perëndia nuk mund të shihet, i Vetëmlinduri ka ardhur për të na treguar fytyrën e Hyjit.
    Edhe në festën e Pagëzimit të Jezusit ka një Epifani e Perëndisë.
    Pikërisht në Pagëzimin Jezusi filloi jetën e tij publike.
    Dhe pas pagëzimit Ai do të udhëtojë në rrugët e Palestinës, do të largohet edhe nga Palestina, do të kalojë nëpër fshatra të ndryshme, do të hyjë në sinagoga, qytetet e ndryshme me një objektiv… pikërisht këtë... që të jetë Epifania e Fytyrës së Perëndisë.
    Ai erdhi për të na treguar Fytyrën e vërtetë të Perëndisë dhe vetëm të Perëndisë. Ne besojmë se është në Hyjin që ne një ditë do të shohim të shkëlqejë Fytyra e Jezusit.
    Kjo është Epifania që ndodhi në pagëzim.

    Tani pyesim veten se çfarë prisnin në Epifaninë e Perëndisë izraelitët e kohës së Jezusit dhe çfarë presim edhe ne sot në epifaninë e Perëndisë?
    Le të dëgjojmë se çfarë ndodhi:
    Njerëzit po prisnin…Dhe të gjithë ata, që shkonin te Gjon pagëzuesi, pyesnin veten në zemrat e tyre nëse ai nuk ishte Krishti, Mesia.
    Luka prezanton tregimin e Pagëzimit të Jezusit duke na folur për një pritje të popullit. Le të përpiqemi të kuptojmë se çfarë "prisnin" izraelitët e kohës së Jezusit.
    Izraeli është një popull që ka vuajtur gjithmonë gjatë shekujve, sepse Kanaani, Palestina, është një vend kalimi gjithmonë i pushtuar nga popujt e tjerë.
    Në lindje ishin perandori të mëdha: asirianët, babilonasit, persët. Në perëndim perandoria e madhe e faraonëve.
    Toka e Izraelit u shtyp nga këto fuqi të mëdha. Izraeli nuk u llogarit si një fuqi e madhe njërkombëtare. As edhe mbretëria e madhe e Davidit dhe Salomonit që lavdërohet në Bibël, nuk u llogarit në numrin e tyre. Ishte një ëndërr e madhe që nuk u realizua kurrë. Por pavarësisht nga të gjitha zhgënjimet historike, Izraeli ka vazhduar gjithmonë të kultivojë shpresën e një të ardhme të lavdishme përgjatë shekujve.
    Ja pritja!
    Është një shpresë që filloi me premtimin që i bëri Natani Davidit: profeti u premtoi mbretit dhe pasardhësve të tij një mbretëri të përjetshme.
    Dhe kjo shpresë, në momente të caktuara historike, u zbeh: kur gjërat po shkonin mirë, ata nuk e kultivuan më këtë shpresë, por në momentet e krizës dhe vuajtjes pritja e Mesisë së premtuar, e birit të Davidit, e Shpëtimtarit u rishfaq dhe, më pas, Zotit iu kërkua të dërgonte atë që do të fillonte një mbretëri paqeje, drejtësisë dhe mirëqenies.
    Dhe kjo pritje, në dy shekujt e fundit para Krishtit, ishte theksuar gjithnjë e më shumë ... Për çfarë arsye?
    Para së gjithash, për shkak se ishte një kohë e krizës së thellë ekonomike dhe politike: hebrenjtë që jetonin në Palestinë, u ekspozuan ndaj arbitraritetit të pronarëve të mëdhenj grekë dhe romakë të tokave.
    Kjo ndodhi në Izrael, sepse hebrenjtë, që jetonin në qytete të ndryshme të Perandorisë Romake, po bënin shumë mirë, ata përbënin një fuqi të konsiderueshme ekonomike, tregtare dhe financiare.
    Palesina pati një krizë e një rendi ekonomik dhe politik, e pastaj edhe një krizë identiteti fetar. Sepse izraelitët kishin rënë në kontakt me kulturën e madhe greko-romake dhe shumë ishin joshur prej saj, dhe kishin braktisur besimin e etërve të tyre.
    Pikërisht në këtë klimë kishin lindur grupe të ndryshme politiko-fetare, sektet hebraike që ne i njohim shumë mire: këta grupe apo sekte kultivonin pritshmëri të ndryshme. Ata prisnin një Mesia, por kishin koncepte shumë të ndryshme për këtë Mesi.
    Çfarë kërkonin saducenjtë, njerëz të pasur, priftërinj të Tempullit? Ata prisnin një Mesia që do të ishte një kryeprift, që do të praktikonte një fe, dhe një kult të përsosur me adhurime, sakrifica dhe kremtime solemne.
    Kjo do të kishte filluar njhë botë të re: flisnin për marrëdhënie me Perëndinë me një karakter pikërisht tregtare: këta grupe fetare do të kishin ofruar flijime Atij, dhe Ai do t’I kishte kompensuar me favoret e Tij. Kjo ishte pritja e saducenjve, Mesia për ta do të ishte një kryeprift.
    Farisenjtë... Farisenjtë prisnin gjithashtu një ndryshim, një Mesi që do ta interpretonte vërtet mirë Tevratin dhe do të siguronte që ajo të zbatohej: atëherë bota do të ndryshonte, një botë e re do të lindte me zbatimin e përsosur të Ligjit… Ja Mesia që ata prisnin.
    Dhe pastaj ishin esenët, ata të Qumranit: prisnin një Mesi që do të udhëhiqte luftën e fëmijëve të dritës kundër fëmijëve të errësirës dhe gjithashtu mendonte të merrte armët, shpatën për të imponuar dritën mbi errësirën.
    Zelotët do të shfaqen pas Jezusit, si grup nuk ekzistonin në kohën e Jezusit. Ata do të jenë nacionalistët e pezmatuar dhe ata e prisnin Mesinë si një udhëheqës ushtarak, një mbret, birin e vërtetë të Davidit, i cili do të zhdukte pushtuesit paganë dhe do ta çonte popullin hebre në sundimin mbi të gjitha kombet e tokës.
    Dhe pastaj kishte edhe nga ata që prisnin se vetë Perëndia do të ndërhynte për të mbretëruar mbi Izraelin. Profeti Ezekiel, në kapitullin 20, 32-34 thotë: "E as çka djerroni në zemrat tuaja nuk do të ndodhë! Ju mendoni: ‘Duam të jemi porsi paganët, porsi fiset e të tjera vendeve: do të adhurojmë dru e gur.’ 33 Pasha jetën time ‑ thotë Zoti Hyj ‑ unë do të mbretëroj mbi ju me dorë të fortë, me krah të shtrirë me zemërim të ndezur flakë! 34 Unë do t’ju mbledh nga popujt e do t’ju bashkoj nga vendet ku jeni të shpërndarë, me dorë të fuqishme, me krah të shtrirë e me zemërim të ndezur flake”. Pra, me të vërtetë, në Palestinën e kohës së Jezusi, banonin edhe izraelitë që prisnin një ndërhyrje të drejtpërdrejtë të Perëndisë.
    Dhe "të gjithë pyesnin veten në zemrat e tyre, nëse Gjoni nuk ishte Mesia".
    Gjon Pagëzuesi kishte ngjallur shpresa të mëdha, kjo figurë na paraqitet shumë mirë nga historiani bashkëkohor Jozef... Thotë: "Gjon Pagëzuesi ishte një njeri i mirë. Ai i nxiti judenjtë të bënin një jetë të drejtë, të trajtonin njëri-tjetrin me drejtësi, t'i nënshtroheshin Perëndisë me përkushtim dhe të pagëzoheshin".
    Por Gjoni ishte i mendimit se edhe kjo larje e pagëzimit të tij, nuk ishte e pranueshme si falje e mëkateve: ai ishte i bindur se, nëse mungonte një konvertim i thelle të Shpirtit, pagëzimi i tij të rezultonte vetëm një pastrim të trupit. Shpirti duhej pastruar më parë nga sjellja e drejtë.
    Dhe Luka e përfundon historinë e Gjon Pagëzuesit duke thënë se mbreti Herod, pas shumë ligësive të tjera, shtoi edhe këtë: e futi në burg këtë njeri të mirë, Gjonin, dhe urdhëroi të ekzekutohej.
    Njerëzit që kishin gjithë këto shpresa dhe e kishin parë Mesinë te Gjoni Pagëzuesi, u zhgenjyen plotësisht.
    Çfarë epifanie të Perëndisë presim ne?
    Le t'i kushtojmë vëmendje asaj që presim, se ndoshta presim atë që Perëndia nuk e ka premtuar kurrë, madje, në të vërtetë, diçka që ndoshta ai e ka përjashtuar pozitivisht: ndoshta presim që Perëndia ta manifestojë fuqinë e Tij nëpërmjet mrekullive, të zgjidhë drejtpërdrejt problemet tona konkrete, ato të përditshmërisë sonë, ato që nuk jemi në gjendje t'i zgjidhim... Ai nuk do ta bëjë këtë, nuk e ka premtuar kurrë këtë. Nëse e presim këtë epifani të Perëndisë në mrekulli, nuk do ta shohim.
    Nëse, nga ana tjetër, presim dikë që i jep kuptim ekzistencës sonë, që u përgjigjet pyetjeve të thella që i bëjmë vetes, që mund të na mësojë se si të jemi qenie njerëzore dhe na jep forcën e brendshme për të qenë ndërtues të një bote paqeje, drejtësie dhe dashurie... Nëse e presim këtë Mesi, po presim personin e duhur.
    Ne gtabimisht mund të kërkojmë një përgjigje në urtësinë e kësaj bote, në propozimet e shumta fetare, në doktrinat, në traditat shpirtërore, në humanizmat që qarkullojnë dhe mund të gjejmë shumë përgjigje të bukura, por kurrë nuk do të jemi të lumtur sepse lumturia e mirë është të pranojmë Jezusin e të japim jetën tone, si bëri edhe Jezusi, për shëlbimin e njerëzimit: jemi bërë mirë, jemi bërë për Krishtin dhe për Ungjillin. Platoni, Sokrati… ata thonë shumë fjalë Të bukura, por vetëm kur takojmë Krishtin, mund të themi, siç tha Pjetri: "Vetëm ti ke fjalët e jetës së përjetshme!" Vetëm Jezusi më tregon fjalët që më shpjegojnë jetën, jo Sokrati, jo Aristoteli, jo Platoni, jo filozofët e tjerë: vetëm Krishti jep përgjigjen përfundimtare, të kënaqshme për pyetjet tona.

    Le të dëgjojmë tani përgjigjen që Gjon Pagëzuesi u jep atyre që besojnë se ai është Mesia:
    Gjoni iu përgjigj të gjithëve, duke thënë:
    “Unë, vërtet, po ju pagëzoj me ujë, por po vjen një më i fortë se unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve të tij. Ai do t’ju pagëzojë me Shpirt Shenjt e me zjarr” (v. 16).
    Gjoni i zhgënjen turmat që i kishin vënë shpresat tek ai dhe thotë:
    "Unë nuk jam ai që pritet. Bota e dashurisë, paqes, drejtësisë që ju dëshironi, nuk do të ndërtohet nga unë, por nga ai që vjen pas meje".
    Është e qartë, mund ta ngatërrohet Mesia me një njeri të mirë e mirë e të drejtë, me njeriun e mençur.
    Tek ne ka një nevojë intime për spiritualitet, një nevojë dhe një kërkim për kuptimin e jetës dhe ajo nuk mund të heshtë, kërkon një përgjigje, mund të lihet mënjanë për një kohë të caktuar, por pastaj rishfaqet, sepse jemi bërë mirë.
    Dhe Gjon vazhdon duke thënë, për të theksuar dallimin mes tij dhe Mesisë, ai thotë:
    "Unë pagëzoj me ujë, por ai që do të vijë pas meje, do t'ju pagëzojë me Shpirtin Shenjt".
    Imazhi që ai përdor është shumë efektiv, është ai i ujit që mund të lagë nga jashtë një person ose një bimë. Por bëhet gjak jete vetëm kur absorbohet nga bima ose kur pihet. Atëherë, jashtë metaforës, është në brendësinë e personit që vepron ujë e pagëzimit në Shpirt, jo jashtë.
    Pagëzimi i Gjonit është i jashtëm, lan pjesën e jashtme, trupin e personit, është vetëm një shenjë që sanksionon vullnetin e mirë për të ndryshuar jetën dhe për të qenë gati për të mirëpritur manifestimin dhe Epifaninë e Perëndisë, është vetëm një përgatitje për të mirëpritur pagëzimin e vërtetë, atë në Shpirtin Shenjt. Që të lindë një njeri i ri, është e nevojshme që një farë e jetës së re të hyjë në të, një jetë që nuk vjen nga toka, por që është një dhuratë nga qielli dhe këtë dhuratë, këtë jetë Gjon Pagëzuesi nuk mund ta japë sepse nuk e ka.
    Pagëzimi i Jezusit nuk është një ujë që pastron jashtë, është një ujë që depërton brenda, që buron për jetën e përjetshme, siç i tha Jezusi gruas samaritane, "Është dhurata e jetës hyjnore", është jeta e përjetshme.
    Dhe ky pagëzim do të jetë gjithashtu "një pagëzim zjarri". E pra, kur dëgjojmë për zjarrin, menjëherë mendojmë për ndëshkimet e Perëndisë: asgjë nuk mund të jetë më e gabuar.
    Perëndia njeh vetëm një zjarr, atë të Rrëshajëve që është Shpirti i tij: Jezusi thotë: - na tregon Luka në kapitullin 12, 49-50:
    “Erdha të sjell zjarrin mbi tokë e sa dëshiroj të ishte tashmë i ndezur flakë! E po, më duhet të pagëzohem me pagëzim, e sa ngushtë jam derisa të kryhet!”.
    Ai nuk flet për zjarrin e ferrit, por për zjarrin e Shpirtit.
    Zjarri bën thirrje për pastrim, për shkatërrimin e gjithçkaje që është e vjetër, si është për shëmbull bota e lashtë... Është përmbytja e zjarrit e premtuar nga profetët që djeg gjithë njerëzimin e vjetër, të gjitha urrejtjet, mëritë, inatët, luftërat…
    Shpirti krijon një realitet të ri, është Mesia i Perëndisë ai që do ta derdhë këtë Shpirt mbi besimtarët dhe do t'i bëjë ata njerëz të rinj.
    Ky është konteksti në të cilin ndodhi Epifania e Perëndisë në Pagëzimin e Jezusit.
    Le të dëgjojmë tani se si Luca na thotë:
    “21 Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi dhe, ndërsa po lutej, u hap qielli 22 dhe Shpirti Shenjt zbriti mbi të në trajtë trupore porsi pëllumb, e prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”
    Dhe tani fillojmë të meditojmë për Epifaninë e Perëndisë tonë, shfaqjen e fytyrës së vërtetë të Perëndisë që fillon të zbulohet pikërisht në Pagëzim të Jezusit.
    Vetëm Luka raporton një detaj: "Kur u pagëzua mbarë populli, u pagëzua edhe Jezusi”. Jezusi u pagëzua së bashku me gjithë popullin, kështu që ai shkoi të përzihej me mëkatarët.
    Asnjë Zot nuk e ka zbuluar veten kështu!
    Si ishtë Perëndia që prisnin izraelitët?
    Çfarë zbulese nga Perëndia po prisnin?
    Ata ishin edukuar nga skribët dhe farisenjtë që kishin ngulitur në mendjen e të gjithë izraelitëve shëmbëlltyrën e Perëndisë që i djeg mëkatarët.
    Këtu kemi mohimin e këtij imazhi të Perëndisë.
    Perëndia nuk i djeg mëkatarët, ai qëndron përkrah tyre, Ai i shoqëron ata në udhëtimin drejt jetës.
    Nëse Perëndia do të ishte shfaqur si ekzekutuesi, të gjithë do ta kishin mirëpritur, ai ishte Perëndia në të cilin besonin. Edhe Gjon Pagëzuesi kishte këtë imazh të Perëndisë, sim und të kuptohet nga predikikimet e tij.
    Dhe kjo është një zbulesë që fillon në Pagëzim të Jezusit, e që Jezusi do të vazhdojë gjatë gjithë jetës së tij për të zbuluar një fytyrën e Perëndisë që i do mëkatarët. Askush nuk e urren mëkatin si ai, sepse mëkati lëndon fëmijët e tij, por gjithmonë ai i do mëkatarët, të gjithë pa dallim…
    Kjo zbulesë e fytyrës së Perëndisë nuk është në kundërshtim me atë të Besëlidhdjes së Vjetër, është në vazhdimësi me atë zbulesë. Le të mendojmë për Zotin që shkon për të çliruar popullin e tij, që e liron nga skllavëria në Egjipt dhe pastaj e udhëheq në shkretëtirë… Ai nuk e lë veten të qetë, ai e shoqëron popullin e tij.
    Është imazhi i resë që udhëheq njerëzit gjatë ditës, dhe imazhi i zjarrit që udhëheq njerëzit gjatë natës dhe pastaj është imazhi i Arkës së Besëlidhjes, kjo arkë që më pas do të çohet në Tempull, gjithmonë simbol i pranisë së Perëndisë.
    Dhe në shkretëtirë, kur populli e hedh poshtë Zotin, çlirimtarin e tij, duke prferuar idhullin, Zoti vazhdon të shoqërojë popullin e tij, ai kurrë nuk qëndron larg popullit të tij edhe nëse ata e kanë refuzuar.
    Dhe pastaj, kur të jetë në Tempullin e Jerusalemit, në atë Arkë të Besëlidhjes, simbol i pranisë së tij, populli do të deportohet në Babiloni. Në atë moment të histories së Izraelit, Profeti Ezekiel "sheh kerubinët që shkojnë në Tempullin, për ta marrë Arkën e Besëlidhjes për ta çuar në Malin e Ullinjve. Dhe pastaj i sheh kerubinët që largohen me Arkën për të shkuar në Lindje, te lumenjtë e Babilonisë ku populli është rob.
    Dhe kur populli kthehet nga mërgimi, përsëri Profeti Ezekiel do të shohë kerubinët që marrin Arkën e Besëlidhjes dhe e kthejnë në Tempullin e Jerusalemit.
    Zoti gjithmonë e ka zbuluar veten si ai që qëndron përkrah popullit të tij. Por zbulesa e plotë që vjen nga Jezusi është: Perëndia është së bashku me mëkatarët.
    Dhe pastaj Luka vëren përsëri se Jezusi ishte në lutje (Ndersa po lutej). Lutja e Jezusit nënkupton dialogun e tij të vazhdueshëm me Atin. Jezusi gjithmonë dëshiron të jetë besnik ndaj identitetit të tij si bir i Perëndisë dhe për këtë arsye në çdo moment ai bën të gjitha zgjedhjet që i sugjerohen nga Shpirti Shenjt, nga identiteti i tij si bir.
    Dhe në këtë pikë Luka prezanton tri shëmbëlltyra për të na paraqitur atë që ndodhi gjatë pagëzimit të Jezusit.
    E para nga këto imazhe:
    Qielli është hapur: “U hap qielli”.
    Do të thotë se qielli ishte e mbyllur.
    Çfarë do të thotë ky imazh?
    Në kozmologjinë e të lashtëve, qielli përfytyrohej si një kupolë e stërmadhe që ndante botën e Perëndisë nga ajo e njerëzve. Në kulturën semite flitej për shtatë qiej që ndanin fronin e Perëndisë nga kjo tokë, dhe midis një qielli dhe një tjetri kishte 500 vjet ecje.
    Zoti i kishte mbyllur qiejt, ishte indinjuar nga mëkatet dhe pabesitë e popullit të tij dhe ishte bërë i pakapshëm, nuk dërgoi më profetë sepse populli nuk i dëgjonte dhe populli kishte këtë përvojë dramatike të heshtjes së Perëndisë, thotë psalmisti, Psalmi 74:
    "Nuk ka më profetë, nuk ka njeri mes nesh që të na tregojë se sa kohë do të zgjasë kjo heshtje e Perëndisë që ka prishur marrëdhëniet me popullin e tij".
    Kjo është përgjigja që i jepet lutjes së këtij populli.
    Profeti Isaia na tregon një lutje të mrekullueshme të izraelitëve që i drejtohet Zotit dhe i thonë:
    "Ne kemi qenë jobesnikë, por ti je babai ynë. Abrahami nuk na njeh si bij, Isaku, Jakobi rrinë larg nesh, por ti je Ati ynë, ne jemi argjilë dhe ti punon këtë argjilë dhe ne jemi vepër e duarve të tua.
    Oh! Të lutemi, le të shqyeshin qiejt dhe do të zbrisje përsëri me popullin tënd".
    Kësaj lutjeje i jep Zoti një përgjigjje me epifaninë e tij ditën e pagëzimit: Atë ditë hapen përsëri qiejt.
    Dhe këtu kemi Epifaninë, një zbulesë e dytë të Zotit. Tani me ne është vetë Perëndia që u bë njeri si ne. Qiejt nuk mund të mbyllen më, sepse Perëndia është me ne.
    Imazhi i dytë, ai i pëllumbit, "Shpirti që zbret mbi Jezusin si një pëllumb", thirrja e menjëhershme, e para që na vjen, është ajo e Shpirtit që qëndronte pezull mbi ujërat e humnerës para krijimit të botës.
    Tani Shpirti shfaqet përsëri dhe lëkundet mbi ujërat e Jordanit, tani sepse një humanitet i ri është gati të fillojë.
    Pastaj ka një referencë të dytë për pëllumbin, atë të përmbytjes. Ajo njoftoi lindjen e një njerëzimi të ri. Njerëzimi i vjetër, njerëzimi që ra në pushtet të mëkatit, ishte shkatërruar nga ujërat dhe tani një humanitet i ri ishte gati të lindte, i përfaqësuar pikërisht nga fluturimi i këtij pëllumbi, gjithmonë një krijim i ri i vullnetshëm nga Shpirtit.
    Dhe pastaj ka kuptime simbolike të pëllumbit që janë të zakonshme për të gjitha kulturat: pëllumbi kujton ëmbëlsinë, paqen dhe Shpirti mbështetet mbi Jezusin jo si një luan i fisit të Judës, por si një pëllumb.
    Pëllumbi është i ëmbël, ndoshta izraelitët prisnin një zbritje tjetër të Shpirtit, jo si pëllumb, por si zjarr, si squfuri që I bëri hi mëkatarët në Sodomë dhe Gomorra.
    Nga qielli dimë se Zoti qëlloi edhe shigjetat e tij, rrufetë për të shpërndarë armiqtë e tij. Këtu Shpirti zbret mbi Jezusin si një pëllumb.
    Ja kjo butësi, kjo përzemërsi, kjo mirësi që do ta gjejmë gjithmonë te Jezusin.
    Shpirti do të manifestohet gjithmonë në Jezusin me ëmbëlsi, ai do t'u afrohet mëkatarëve me mirësinë e një pëllumbi, nuk do ta thyejë kallamin e çarë, nuk do ta shuajë fitilin ende të tymosur.
    Dhe pëllumbi është i njohur në të gjitha kulturat për lidhjen e tij me folenë e tij.
    Pëllumbat kthejnë në folenë e tyre, kur lihen të lirë, kthehen në folenë e tyre. Këtu pëllumbi mbështetet te Jezusi sepse Ai është shtëpia e tij e qëndrueshme.
    Gjoni thotë: "E kam parë Shpirtin duke zbritur si një pëllumb nga qielli dhe duke qëndruar mbi Të".
    Këtu, Shpirti banon si në shtëpinë e tij në Jezusin, në plotësi.

    Dhe pastaj është një imazh i tretë, "zëri nga qielli": “Prej qiellit ushtoi zëri: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit. Ty të përkrah plotësisht!”.
    Kjo është një shprehje që bie shpesh në literaturën rabinike. Rabinët përdorën këtë shprehje "një zë u dëgjua nga qielli" për të paraqitur atë që Perëndia mendonte për një argument që ekzistonte mes tyre për shembull, për t'i atribuar Perëndisë një deklaratë që ata përdorën një shprehje si “një zë u dëgjua nga qielli”.
    E njoh veten tek ky bir që riprodhon në mënyrë të përsosur imazhin tim, kështu që nëse shikoj Jezusin që i do mëkatarët, zbuloj dashurinë e Atit në Qiell për mëkatarët; nëse e shoh Jezusin duke falur, e kuptoj se Jezusi është i mëshirshëm; nëse e shoh Jezusin duke shëruar të sëmurët, e kuptoj se Perëndia është mirësi, se ai dëshiron jetën e njerëzve.

    Pastaj, thotë ky zë i Qiellit: “Ti je Biri im ‑ Djali i dishirit”.
    Referimi është për historinë e Abrahamit që duhet t'ia dorëzojë të birin Perëndisë, ai është i dashuri.
    Duke ia zbatuar këtë titull Jezusit, Perëndia na fton të mos e konsiderojmë Jezusin thjesht si një njeri, një profet, një bir si të tjerët!
    Ai është i vetmi i lindur, është unik, është i dashuri i Atit në qiell.
    Le të fillojmë të meditojmë për këtë epifanie të Perëndisë në Pagëzim, një shfaqje e Perëndisë që më pas do të marrë konfirmimin gjatë gjithë jetës së tij dhe pastaj në kryq do të japë maksimumin e kësaj shfaqjeje të fytyrës së Perëndisë.

  2. #772
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E DYTË ORD. VITI C.

    MË 19 – 1-2025.

    LEXIMI I PARË: Is. 62, 1-5.


    1 Për shkak të Sionit unë nuk do të hesht,
    për shkak të Jerusalemit s’do t’i jap vetes pushim
    derisa drejtësia e tij të dalë porsi drita,
    e shpëtimi i tij të mos ndizet si llamba!
    2 Të gjithë popujt do ta shohin drejtësinë tënde,
    të gjithë mbretërit lavdinë tënde;
    do të quhesh me një emër të ri,
    që do ta caktojë goja e Zotit.
    3 Do të jesh kurorë nderi në dorën e Zotit,
    kezë mbretërie në shuplakë të Hyjit tënd.
    4 Nuk do të quhesh më “E lëna”,
    toka jote më s’do të quhet “E shkretuar”,
    por do të quhesh “Kënaqësia ime”
    e toka jote “E martuara”,
    sepse ti i pëlqeve Zotit
    e toka jote do të jetë e martuar.
    5 E njëmend, sikurse i riu që martohet me të fejuarën,
    kështu me ty do të martohet ndërtuesi yt
    sikurse dhëndri që i gëzohet nuses,
    kështu do të gëzohet ty Hyji yt.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    SI NJË GRUA E RE E MARTUAR ËSHTË GËZIMI I BURRIT TË SAJ.


    Profetit Isaia nuk i mungonte guximi! Dy herë, në këto pak vargje, ai përdori fjalën “dëshirë” (në kuptimin e dëshirës së dashurisë) për të përkthyer ndjenjat e Perëndisë ndaj popullit të tij. Fjalët “të preferuara ime” dhe “preferenca” janë shumë të dobëta; ne do të duhet të përkthehemi: “Nuk do të quhesh më ‘e braktisura’, por do të quhesh ‘dëshira ime’ (fjalë për fjalë dëshira ime është tek ti), do të quhesh ‘gruaja ime’, sepse Zoti e vendos dëshirën e tij në ty dhe ti do të kesh një burrë.
    Ajo që dëgjuam këtu është një deklaratë e vërtetë dashurie! Një i fejuar nuk do t'i thoshte asgjë më shumë të dashurres së tij. Do të jesh e preferuara ime, gruaja ime... Do të jesh e bukur si një kurorë, si një diademë e artë në duart e mia... do të jesh gëzimi im... Dhe në këtë deklaratë, sigurish vëmë re bukurinë e fjalorit, poezinë që buron nga ky tekst. Aty gjejmë paralelizmin e fjalive, aq karakteristik për psalmet.
    “Për shkak të Sionit unë nuk do të hesht, për shkak të Jerusalemit s’do t’i jap vetes pushim…
    3 Do të jesh kurorë nderi në dorën e Zotit,
    kezë mbretërie në shuplakë të Hyjit tënd.
    Nuk do të quhesh më “E lëna”,
    toka jote më s’do të quhet “E shkretuar”,
    por do të quhesh “Kënaqësia ime.
    Sepse Zoti të ka favorizuar…;
    Pesë shekuj para Jezu Krishtit, profeti Isaia tashmë shkoi aq larg! Sepse këtë tekst mund ta quajmë vërtet “Poema e dashurisë së Zotit me popullin e vet”. Dhe Isaia nuk është i pari që e ka këtë guxim.
    Është e vërtetë që në fillim të Zbulesës biblike, tekstet e para të Besëlidhjes së Vjetër nuk e përdornin fare këtë gjuhë. Megjithatë, nëse Zoti e do njerëzimin me një dashuri të tillë, kjo ishte tashmë e vërtetë që në fillim. Por ishte njerëzimi që nuk ishte gati ta dëgjonte. Shpallja e Perëndisë si bashkëshort, ashtu si ajo e Perëndisë-Atë, mund të bëhej vetëm pas shekujsh të historisë biblike.
    Në fillimin e Aleancës ndërmjet Zotit dhe popullit të tij, ky nocion do të kishte qenë tepër i paqartë. Popujt e tjerë shumë lehtë i konceptuan perënditë e tyre në imazhin e njerëzve dhe historive të tyre familjare; në fazën e parë të Zbulesës, ishte e nevojshme të zbulohej një Zot si gjithçka-Tjetër nga njeriu edhe duke hyrë në Besëlidhjen me të.
    Është profeti Hosea, në shekullin e tetë p.e.s. që i krahasoi më parë bijtë e Izraelit me një grua; dhe ai thirri pabesitë e popullit, domethënë pasojat e tyre në idhujtari, tradhti bashkëshortore. Pastaj Jeremia, Ezekieli, Isaia i dytë dhe Isaia i tretë (ai që lexojmë sot) zhvilluan këtë temë të dasmës midis Perëndisë dhe popullit të tij; dhe gjejmë në ta të gjithë fjalorin e dashurisë martësore: emrat e butë, veshjen nuserores, kurorën e nuses, besnikërinë, por edhe xhelozinë, tradhtinë bashkëshortore, dhe bashkimin ripërtërirë.


    ...DO TË JESH GËZIMI I PERËNDISË TËNDE.

    Dhe ja tani disa fragmente, për shembull në Osen:
    “ 18 E do të ndodhë pikërisht atë ditë
    ‑ është fjala e Zotit,
    ti do të më thërrasësh: ‘Fati im’,
    e s’do të më quash më: ‘Baali im’.
    19 Prej gojës së saj do t’i heq baalët,
    emrin s’do t’ua kujtojë më.
    20 Atë ditë për ta do të lidh besë
    me egërsirat e malit,
    me fluturakët e qiellit
    e me zvarranikët e tokës.
    Prej vendit do të shfaros
    hark e shpatë e luftë:
    do t’i bëj të pushojnë të qetë.
    21 Do të të bëj fatin tim të përhershëm,
    do të të fejoj në drejtësi e në të drejtë,
    me dhembshuri e dashuri” (Os. 2,18-21).
    Ti do të më quash burrin tim... do të të bëj gruan time përgjithmonë... në drejtësi dhe ligj, në besnikëri dhe butësi.
    Dhe në Isainë e dytë:
    “5 Sepse Krijuesi yt do të jetë fati yt,
    emri i tij është Zoti i Ushtrive;
    Shpërblyesi yt Shenjti i Izraelit,
    Ai quhet Hyji i mbarë tokës,
    6 Sepse si një grua të lënë
    që vuan në shpirt
    të thirri Zoti:
    ‘Gruaja e vjetëve të rinisë
    a mund të përbuzet?’
    ka thënë Hyji yt.
    7 Për pak kohë të lashë,
    por po të rimarr me dashuri të madhe.
    8 Në momentin e zemërimit
    e fsheha pakëz prej teje fytyrën time,
    por me dashuri të amshuar pata dhimbje për ty,
    tha Zoti Shpërblyesi yt” (Is. 54,5-8).
    Burri yt është ai që të ka bërë...A e refuzon gruan e rinisë së tij? Në besnikërinë time të përjetshme, unë të tregoj butësinë time.
    Teksti më mbresëlënës për këtë temë është padyshim Kënga e Këngëve: paraqitet si një dialog i gjatë dashurie i përbërë nga shtatë poezi; duhet të jemi të sinqertë, askund nuk janë identifikuar dy të dashuruarit; por hebrenjtë e kuptojnë ato poezi si një shëmbëlltyrë të dashurisë së Perëndisë për njerëzimin; prova është se ata e lexojnë atë veçanërisht gjatë kremtimit të Pashkës, që është për ta festa e madhe e Besëlidhjes së Perëndisë me popullin e tij dhe, përmes popullit të tij, me gjithë njerëzimin.
    Për t'u kthyer tek teksti i sotëm, një nga kalimet e preferuara të të dashurve, me sa duket, është t'i japë emra të rinj të dashurit të tij. Dihet rëndësia e Emrit në marrëdhëniet njerëzore: dikush ose diçka që nuk mund ta përmend nuk ekziston për mua. - Në rregull. Të dish se si ta emërosh dike, është tashmë të njohim atë; dhe kur marrëdhënia jonë me një person thellohet, nuk është e pazakontë për ne që të ndjejmë nevojën për t'i dhënë atij një nofkë, ndonjëherë i njohur vetëm nga të dyemratzvogëluzese. Në jetën e çifteve, ose familjeve, emrat zvogëluese dhe nofkat mbajnë një vend të madh. Zgjedhja e emrit të fëmijëves, për shembull, është shumë zbuluese: bëhet në fakt që të grumbullohen në të shumë shpresa; shpesh, nëse e shohim, është një program i tërë.
    Bibla pasqyron këtë përvojë themelore të jetës njerëzore; dhe emri është me rëndësi të madhe; ajo tregon misterin e personit, qenien e tij të thellë, thirrjen e tij, misionin e tij: shumë shpesh na thuhet kuptimi i emrit të personazheve kryesore. Për shembull, engjëlli që shpall lindjen e Jezusit menjëherë deklaron se ky emër do të thotë “Zoti shpëton”; domethënë ai fëmijë që mban atë emër do të shpëtojë njerëzimin në emër të Zotit. Dhe nganjëherë Perëndia i jep dikujt një emër të ri në të njëjtën kohë që ia beson atij një mision të ri: Abrami bëhet Abrahami, Saraj bëhet Saraj, Jakobi bëhet Izrael dhe Simoni bëhet Pjetri. Këtu, pra, është Zoti që i jep emra të rinj Jeruzalemit: “i braktisuri” bëhet “i preferuari”, toka e “shkretë” bëhet “nusja”; në të vërtetë, populli hebre mund të ndihej sikur të ishte braktisur nga Zoti. Ky kapitull 62 i Isaias u shkrua në kontekstin e kthimit të mërgimit. U kthyen nga Mërgimi në vitin 538, por Tempulli nuk filloi të rindërtohet deri në vitin 521: ishte në këtë kohë që errësira u vendos dhe u vuajt përshtypja e braktisjes. Populli filloi të mendonte se, nëse Zoti do tëë kishte kujdesur për të, gjithçka do të kishte shkuar më mirë dhe më shpejt (ndonjëherë themi saktësisht të njëjtën gjë: “Nëse do të kishte një Zot të mirë, këto gjëra nuk do të ndodhnin”). Është për të luftuar këtë dëshpërim që Isaia, i frymëzuar nga Perëndia, guxon këtë tekst madhështor: jo, Perëndia nuk e ka harruar popullin e tij dhe qytetin e tij të zgjedhur; dhe brenda një kohe të shkurtër kjo do të kuptohet!:
    "E njëmend, sikurse i riu që martohet me të fejuarën,
    kështu me ty do të martohet ndërtuesi yt
    sikurse dhëndri që i gëzohet nuses,
    kështu do të gëzohet ty Hyji yt” (v. 5).



  3. #773
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E DYTË ORD. VITI C.

    MË 19 – 1 – 2025.

    PSALMI: 96. 1-2a, 2b-3. 7-8a, 9a-10.


    1 Këndoni Zotit një këngë të re!
    Mbarë toka le t’i këndojë Zotit!
    2 Këndoni Zotit, bekojeni Emrin e tij,

    shpalleni si një ditë për ditë shpëtimin e tij!
    3 Kumtojeni ndër paganë lavdinë e tij,
    ndër mbarë popujt mrekullitë e tija!

    7 Jepni Zotit, familjet e popujve,
    jepni Zotit nder e fuqi,
    8 jepjani Zotit nderin e Emrit të tij!
    Kushtoni dhurata e hyni në pallatet e tija,

    9 adhuroni Zotin në stoli të shenjtë!
    Dridhu, o rruzull, para fytyrës së tij!
    10 Shpallni ndër paganë: “Mbret është Zoti”!
    Ai e mban botën që të mos shkatërrohet;
    i gjykon popujt me drejtësi.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    SHPALLNI LAVDINË E HYJIT.


    Flitet vetëm këtu për lavdinë e Perëndisë, shpëtimin e tij, mrekullitë e tij, fuqinë e tij:
    “1 Këndoni Zotit një këngë të re!
    Mbarë toka le t’i këndojë Zotit!
    2 Këndoni Zotit, bekojeni Emrin e tij,
    shpalleni si një ditë për ditë shpëtimin e tij!” (v. 1-2).
    Asgjë e habitshme këtu: kjo ftesë për të kënduar lavdinë e Perëndisë është një gjë e zakonshme në Izrael, ku gjithmonë “kujtohet” vepra e Perëndisë gjatë shekujve për të çliruar popullin e tij nga çdo gjë që mund ta pengojë lumturinë e tij. Po:
    “Nga dita në ditë Izraeli shpall shpëtimin…
    nga dita në ditë Izraeli kujton punën e Perëndisë, mrekullitë e tij,
    domethënë punën e tij të pandërprerë të çlirimit…”.
    Izraeli dëshmon se Perëndia e ka çliruar nga Egjipti më parë, pastaj nga të gjitha format e skllavërisë; dhe forma e skllavërisë më e tmerrshme është të mashtrosh Perëndinë, të vendosësh besimin në të në vlerat e rreme, perënditë e rreme që vetëm mund të zhgënjejnë, idhujt...
    "Izraeli ka këtë shans të madh, këtë nder të pabesueshëm, këtë lumturi që të dië dhe të impenjohet të shpallë se "Zoti është Perëndia ynë, Zoti është një":
    “Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! 5 Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde! 6 Këto urdhërime që po t’i jap sot unë, mbaji gjithmonë në zemrën tënde!” (Dt. 6,4) dhe se besimi në të është e vetmja mënyrë lumturie për njeriun. Ky është mesazhi që Izraeli i dërgon botës: "Shko dhe u thuaj kombeve: "Zoti është mbret!".
    "E rimarr shprehjen: "Shko dhe thuaju kombeve".
    "Kombet"" në gjuhën biblike janë të gjithë popujt e tjerë, të quajtur “gojim”, domethënë pjesa tjetër e njerëzimit, "të parrethprerë" siç tha Shën Pali". Le të ndalojmë së pari në këtë fjalë “gôyîm”. Sipas teksteve, kjo fjalë duket e ngarkuar me disa kuptime kontradiktore: në disa tekste është çiltërsisht pezhorative; në librin e Ligji i Përtërirë, për shembull, i referohet “veprimeve të kombeve”. Por kjo është për shkak se ajo ka për qëllim politeizmin e tyre, praktikat e tyre fetare në përgjithësi dhe sakrificat njerëzore në veçanti. Në fazën e parë të pedagogjisë biblike, kur Popullli i zgjedhur është e shqetësuar për të bashkëngjitur me Perëndinë në një mënyrë të pa ndarë, për të zbuluar fytyrën e vërtetë të Zotit të vetëm. Atëherë me frikë populli duhet të qëndrohet larg çdo kontakti me “kombet”: ata duhet të mbeten gjatë në rrezik për të infektuar nga idhujtaria. Dhe historia e Izraelit ka provuar shumë herë se ky rrezik është real! Për më tepër, në mentalitetin e kohës, ku hyjnitë duhej të bënin luftë përkrah popujve të tyre, njerëzit ne nuk mund të imagjinonin një Zot që merr anën e të gjithë luftëtarëve menjëherë! Por në këtë psalm, përkundrazi, fjala “komb” nuk është më pezhorative: “kombet” janë të gjithë ata që nuk janë pjesë e popullit të Izraelit dhe të cilëve Lajmi i Mirë i shpëtimit të Perëndisë është i destinuar në mënyrë të barabartë, si dhe për njerëzit e zgjedhur. Sigurisht, nëse ky psalm mund të flasë në mënyrë kaq pozitive, do të thotë se është kompozuar relativisht vonë, ndoshta pas mërgimit në Babiloni. Meqenëse autori mund të imagjinojë se një ditë, njerëzit e tjerë përveç Izraelit do të përfitojnë gjithashtu nga shpëtimi i Perëndisë. Sepse gjatë periudhës së dëbimit të popullsisë nga Jeruzalemi në Babiloni njerëzit e Biblës kuptuan përfundimisht se Perëndia është me të vërtetë unik, se ai është Perëndia i gjithë universit dhe i gjithë njerëzimit dhe se, rrjedhimisht, shpëtimi i tij, puna e tij, mrekullitë e tij nuk janë të rezervuara për Izraelin.


    SHAPLLNI NDËR POPUJT LAVDINË E TIJ.

    Por për të arritur atje, iu desh një punë e gjatë dhe e durueshme e pedagogjisë së Perëndisë për të bërë anëtarët e Popullit të zgjedhur të hapin zemrat e tyre, për të pranuar se Perëndia i tyre është gjithashtu Perëndia i të gjithë njerëzve, si i zënë (nëse guxoj të them kështu) për t'i bërë edhe të tjerët të lumtur. Dhe Populli i zgjedhur gradualisht kuptoi se ai është vëllai më i madh, jo i vetmi bir: thirrja e tyre ishte pikërisht për t'u hapur rrugën kadetëve të tyre, në marshimin e gjatë të njerëzimit për të takuar Perëndinë e tyre. Do të vijë një ditë kur të gjithë popujt pa përjashtim do ta njohin Perëndinë si të vetmin Perëndi. I gjithë njerëzimi do ta vendosë besimin e tij vetëm në vetvete: i gjithë psalmi ka këtë dimension universal. Atë ditë do të përmbushet premtimi i Abrahamit:
    “Të gjitha kombet e dheut do të bekohen te ti”.
    Vargjet që lexojmë sot janë plot me shpresë se “kombet” do të dëgjojnë Lajmin e Mirë:
    “Jepini Zotit, familjeve të popujve,
    jepini Zotit lavdi dhe pushtet,
    jepini Zotit lavdinë e Emrit të Tij”.
    Vargjet e fundit (që nuk këndohen këtë të dielë, fatkeqësisht), janë si një lloj pritjeje nga fundi i kohës. Atë ditë, i gjithë Krijimi do të këndojë lavdinë e Perëndisë:
    “11 Galdo, o qiell! Gëzo, o tokë!
    Le të buçasë deti me ç’ka në të,
    12 le të gëzojë fusha me ç’gjendet në të,
    le të gërthasin me hare lëndët e pyjeve,
    13 para fytyrës së Zotit, sepse Ai po vjen,
    sepse po vjen për të gjykuar tokën!” (v.11-13)
    Po, atë ditë ata do të kërcejnë! Dhe mugira deti, dhe i gjithë vendi do të jetë një festë! Jemi të verbër që nuk e njohim akoma Perëndinë tonë!
    Sigurisht, nëse mendohet për këtë, gjithçka është normale! Deti është më pak budalla se burrat! Ata e dinë se kush i ka krijuar ata, kush është Krijuesi i tyre. Ata vrumbullojnë për Të, e gëzojnë në mënyrën e tyre. Pemët e pyjeve janë më pak budallenj se njerëzit: ata dinë si të njohin krijuesin e tyre: midis grumbuj idhujsh, perëndi të rremë, për ta nuk ka gabim të mundshëm, pemët nuk lejohen të kapen. Por le të kthehemi në tokë! Thashë se ky psalm parashikon! E gjithë kjo është ende brenda sferës së ëndrrave: tani për tani, Lajmi i Mirë nuk ka depërtuar ende të gjitha kombet. Ndërkohë, jemi në të tashmen! Dhe e tashmja nuk është aq e lehtë; duhet të qëndrohet fort në besim dhe të dëshmohet ky besim përballë kombeve. Mbajtja e mirë në besim është një zgjedhje që duhet përsëritur pa pushim: një nga strofat që nuk lexojmë të dielën mban gjithashtu gjurmë:
    “Sepse i madh është Zoti,
    ‑ tejet i denjë për t’u lavdëruar,
    më i përfrigueshëm se të gjitha hyjnitë!” (v.4).
    Nëse themi se perënditë e kombeve nuk janë asgjë, atëherë duhet ta bindim veten, të refuzojmë të biem përsëri në idhujtari. Luftimi nuk fitoi kurrë plotësisht.
    Nëse kundrohet mire ky psalm, a nuk është ai me të vërtetë tmerrësisht i rëndësishëm?

  4. #774
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E DYTË ORD. VITI C.

    MË 19-1-2025.

    LEXIMII I DYTË: 1 Kor. 12,4-11.


    4 Dhuratat janë të ndryshme, por Shpirti Shenjt është i njëjtë ‑
    5 edhe shërbesat në përhapje të Ungjillit janë të ndryshme, por Zoti është i njëjtë ‑
    6 po edhe mënyrat e veprimit janë të ndryshme, por Hyji është i njëjtë ‑
    Ai bën gjithçka në të gjithë.
    7 Secili merr dhuratë të veçantë të zbulesës së Shpirtit Shenjt për të mirën e përbashkët.
    8 Dhe njëmend, Shpirti Shenjt i jep njërit fjalën e urtisë, kurse i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fjalën e dijes; 9 po i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fenë, një tjetri prapë, i njëjti Shpirt Shenjt, i jep dhuratën e shërimeve;
    10 një tjetri pushtetin për të bërë mrekulli,
    një tjetri profecinë,
    një tjetri aftësinë të dallojë shpirtrat,
    një tjetri zotësinë e gjuhëve të ndryshme,
    një tjetri shtjellimin e gjuhëve.
    11 E të gjitha këto i bën një i vetmi Shpirt Shenjt duke i ndarë veçanërisht secilit ashtu si Ai do.
    Një trup i vetëm e shumë gjymtyrë.


    LECTIO DIVINA – MNEDITIM – LUTJE.

    TË KRISHTERËT NË NJË BOTË PAGANE.


    Letra drejtuar Korintasve daton njëzet shekuj më parë dhe nuk është vjetëruar pak! Përkundrazi, është krejtësisht aktuale: si mund të mbetemi të krishterë në një botë që ka vlera krejtësisht të ndryshme? Si mund t'i zgjedhim, nga idetë që qarkullojnë, ato që janë në përputhje me besimin e krishterë? Si mund të jetojmë me jo të krishterët pa dështuar në bamirësi? Por edhe pa humbur shpirtin, siç thonë? Bota përreth flet për seksin dhe paratë... Si ta ungjillëzojmë? Këto ishin pyetjet e të krishterëve të Korintit, të konvertuarve të fundit në një botë kryesisht pagane; ata janë tanët, sot, të krishterë etnikë ose jo, por në një shoqëri që nuk favorizon më vlerat e krishtera. Prandaj, përgjigjet e Palit na shqetësojnë pothuajse të gjithëve. Ai flet për ndarjet në komunitet, për problemet e jetës martesore, veçanërisht kur dy bashkëshortët nuk ndajnë të njëjtin besim, për kursin që duhet mbajtur mes të gjithë tregtarëve të ideve të reja: në të gjitha këto pika, ai vendos gjërat në vendin e tyre. Por si gjithmonë, kur flet për gjëra shumë konkrete, së pari kujton themelin e gjërave, që është Pagëzimi ynë: siç tha Gjon Pagëzuesi, nëpërmjet Pagëzimit, ne u zhytëm në zjarrin e Shpirtit (Mt. 3,11). Dhe tani e tutje është Shpirti që përthyhet përmes nesh sipas diversitetit tonë. Pali nuk thotë asgjë tjetër: “Ai që vepron në të gjitha këto është i njëjti Shpirt: ai ia shpërndan dhuratat e tij, si të dojë, secilit në vëçanti”.
    Në Korint, si në të gjithë botën helenistike, njerëzit adhuronin inteligjencën, ëndërronin të zbulonin urtësinë, flisnin kudo për filozofinë. Këtyre njerëzve që ëndërronin të zbulonin urtësinë për veten e tyre dhe përmes ashpërsisë së arsyetimit të tyre, Pali u përgjigjet: mençuria e vërtetë, e vetmja njohuri që ka rëndësi, nuk është në fund të fjalimeve tona: ajo është një dhuratë nga Zoti. “Atij i jepet, nga Shpirti, një fjalë urtësie; një tjetri një fjalë diturie sipas të njëjtit Shpirt”. Nuk ka asgjë për të qenë krenar, gjithçka është një dhuratë. Fjala "don" (ose folja "për të dhënë") del shtatë herë! Në Bibël, kjo nuk është e re! Këtu, Pali është vetëm duke përsëritur në terma të krishterë atë që populli i tij kishte zbuluar shumë kohë më parë, domethënë se vetëm Zoti e di dhe mund të zbulojë mençurinë e vërtetë. Risia e fjalimit të Palit qëndron diku tjetër: ai konsiston në të folurit për Shpirtin si një Person.


    SHPIRTI NË VEPRIM NË KOMUNITET.


    Më thellë, Pali dallohet krejtësisht nga kërkimet filozofike të partive të ndryshme: ai nuk propozon një shkollë të re filozofie, një më shumë... Ai njofton dikë. Sepse dhuratat që u shpërndahen kështu pjesëtarëve të komunitetit të krishterë nuk janë të rendit të fuqisë apo dijes, ato janë një prani e brendshme: emri i Shpirtit përmendet shtatë herë në këtë pasazh. Së fundi, ky tekst u drejtohet korintasve, por nuk flet për ta, flet ekskluzivisht për Shpirtin në punë në komunitetin e krishterë; dhe që, me durim, pa u lodhur, na kthen tek Ati ynë (ai na nxit të themi "Abba" - Atë) dhe na kthen te vëllezërit dhe motrat tona.
    Për t'i bërë gjërat të qarta, Pali thotë: “Secili merr dhuratë të veçantë të zbulesës së Shpirtit Shenjt për të mirën e përbashkët” (v.7).
    Ne e dimë se korintasit ishin të etur për fenomene të jashtëzakonshme shpirtërore, por Shën Pali u kujton atyre të vetmin objektiv: është e mira e të gjithëve. Sepse objektivi i Shpirtit nuk është asgjë tjetër, pasi është Dashuria e personifikuar. Dhe pastaj, në duart e tij, nëse mund të them kështu, ne bëhemi instrumente të shumëllojshmërisë së pafund nëpërmjet hirit të Atij që është Perëndia i Vetëm: "Dhe njëmend, Shpirti Shenjt i jep njërit fjalën e urtisë, kurse i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fjalën e dijes; po i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fenë, një tjetri prapë, i njëjti Shpirt Shenjt, i jep dhuratën e shërimeve Dhuratat e hirit janë të ndryshme, por është i njëjti Shpirt. Shërbimet janë të ndryshme, por është i njëjti Zot. Aktivitetet janë të ndryshme, por është i njëjti Perëndi që vepron në çdo gjë dhe në të gjithë”.
    Kjo është mrekullia e diversitetit tonë: ajo na mundëson, secili sipas mënyrës së vet, të shfaqë Dashurinë e Perëndisë. Një nga mësimet e këtij teksti të Shën Palit është sigurisht të mësojmë të gëzohemi për dallimet tona. Ato janë aspektet e shumta të asaj që Dashuria na bën të aftë të bëjmë sipas origjinalitetit të secilit. Le të gëzohemi, pra, për larminë e racave, ngjyrave, gjuhëve, dhuratave, arteve, shpikjeve... Kjo është ajo që e bën pasurinë e Kishës dhe të botës, me kusht që ata të jetojnë në dashuri.
    Është si një orkestër: i njëjti frymëzim... Shprehje të ndryshme dhe plotësuese, instrumente të ndryshme po bëjnë një simfoni... Një simfoni me kusht që të gjithë të luajnë në të njëjtin çelës... Është kur ne nuk luajmë të gjithë me të njëjtin ton se ka një kakofoni! Simfonia në fjalë këtu është kënga e dashurisë që Kisha është përgjegjëse për t'i kënduar botës: le të themi "himni i dashurisë" siç themi "himni i gëzimit" i Bethovenit. Komplementariteti ynë në Kishë nuk është çështje rolesh, funksionesh, në mënyrë që Kisha të jetojë me një grafik organizativ të mirë-themeluar... Është shumë më serioze dhe më e bukur se kaq: bëhet fjalë për misionin që i është besuar Kishës për të zbuluar Dashurinë e Perëndisë: është arsyeja jonë e vetme për të qenë.

  5. #775
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E DYTË ORD. VITI C.

    MË 19-1-2025.

    UNGJILLI: Gj. 2,1-11.


    1 Të tretën ditë po bëhej një dasmë në Kanë të Galilesë. Aty ishte edhe nëna e Jezusit. 2 Në dasmë ftuan edhe Jezusin e nxënësit e tij. 3 Kur u mbaroi vera, nëna e Jezusit i tha:
    “Nuk kanë më verë!”
    4 [E] Jezusi i tha:
    “Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!”
    5 Nëna e tij u tha shërbyesve:
    “Bëni gjithçka t’ju thotë!”
    6 Ishin aty të vëna gjashtë enë guri që shërbenin për larje të rëndomta të judenjve. Secila zinte dy apo tri masë. 7 Jezusi u tha shërbyesve:
    “Mbushni enët me ujë!”
    Ata i mbushën deri në grykë.
    8 “Merrini tani ‑ u tha atëherë ‑ e çojani kryetarit të tryezës.”
    Ata ia çuan. 9 Kur kryetari i tryezës e kërkoi ujin e kthyer në verë ‑ e nuk e dinte nga vinte ‑ shërbyesit, që e kishin mbushur ujin, e dinin ‑ kryetari i tryezës e thirri dhëndrin 10 dhe i tha:
    “Çdo njeri më parë vë në tryezë verën e mirë e, kur t’i nxehë pija, sjell verë më të keqe. Ti e paske ruajtur verën e mirë deri tani!”
    11 Kjo qe mrekullia e parë e Jezusit, të cilën e bëri në Kanë të Galilesë; e dëftoi lavdinë e vet dhe nxënësit e tij besuan në të.
    12 Pastaj zbriti në Kafarnaum me nënën e vet, me vëllezërit [e vet], e me nxënësit e vet. Aty nuk qëndruan shumë ditë.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    AFROHET ORA E KRIJIMIT TË RI.


    Dita e tretë: ky saktësi është sigurisht një mesazh i vetëm; këtu përsëri, nuk është një simbol anekdotal për të mbushur një ditar, por një meditim teologjik: kujtesa e dishepujve shënohet përgjithmonë nga një ditë e tretë e caktuar, ajo e Ringjalljes. Prandaj na dërgon përsëri në anën tjetër, nëse guxoj të them për jetën publike të Jezusit, për pasionin, vdekjen dhe ringjalljen e Krishtit. Mënyra e Gjonit për të na thënë: Vetëm këtu dhe atje do të vuloset Besëlidhja e Zotit me njerëzimin përgjithmonë, festimi i tij i dasmës. Për më tepër, fjalia e fundit “Ai manifestoi lavdinë e tij” është gjithashtu një aluzion për Ringjalljen. Në Prolog, përsëri Gjoni tha, “Fjala u bë mish dhe banoi midis nesh dhe ne pamë lavdinë e saj…” Ishte pikërisht në Kana që dishepujt panë lavdinë e Jezusit për herë të parë. Duke pritur manifestimin përfundimtar të lavdisë së Perëndisë në fytyrën e Krishtit, të vdekur dhe të ringjallur.
    Duhet të mësohemi me mënyrën se si shkruan Ungjilltari Gjon! Është mes rreshtave që gjërat e rëndësishme thuhen! Për të, kjo "shenjë" e parë (siç thotë ai) e Jezusit në Kana është shumë e rëndësishme: vetëm ajo ngjall misterin e madh të planit të Perëndisë për njerëzimin, misterin e Krijimit, misterin e Besëlidhjes, misterin e Dasmës. Ajo që ne e quajmë Prolog, te Gjoni, domethënë, fillimi i kapitullit të tij të parë, ishte një meditim i madh mbi këtë mister; Teksti që na tregon për mrekullinë e Kanës është pikërisht i njëjti meditim, por këtë herë në mënyrën e një historie. Sikur këto dy tekste, në fillim të Ungjillit, të na prezantonin me kuptueshmërinë e gjithçkaje që duhet ndjekur. Prandaj ju sugjeroj të lexoni historinë e dasmës në Kana nën dritën e Prologut.
    Çfarë kishte në mes? Ngjarje që përbëjnë atë që quhet “java inauguruese” e jetës publike të Jezusit. Fillon me Gjon Pagëzuesin në brigjet e Jordanit ku farisenjtë kanë ardhur për ta pyetur për misionin e tij; dhe tashmë Gjon Pagëzuesi njoftoi ardhjen e Jezusit; Të nesërmen, Gjon Pagëzuesi ka gëzimin të shohë vetë Jezusin të vijë tek ai dhe ai njeh tek ai "Birin e Perëndisë, atë që pagëzon në Shpirtin Shenjt dhe zjarrin" (Gj. 1,33-34). Të nesërmen përsëri (dhe është Gjoni ai që jep saktësinë sikur po thoshte "kishte mbrëmje, kishte mëngjes"), një tjetër takim në buzë të ujit: këtë herë, janë dy dishepuj të Gjon Pagëzuesit që shkëputen nga grupi i tij për të ndjekur Jezusin dhe ai i fton ata të kalojnë mbrëmjen me të. Të nesërmen, Jezusi niset për në Galile, tashmë i shoqëruar nga disa dishepuj. Dhe pikërisht në Galile, tri ditë më vonë, bëhet mrekullia e Kanës: Gjoni e fillon tregimin e tij për dasmën në Kana duke thënë "ditën e tretë u bë një dasmë në Cana të Galilesë": Ne jemi, natyrisht, të tunduar për të numëruar të gjitha këto ditë nga fillimi: ajo jep "ditën e shtatë"; evokimin e një jave, e një "ditën e shtatë", në një Ungjill, është padyshim jo banal. "Dita e shtatë" gjithmonë i referohet përfundimit të Krijimit.
    Ashtu si fjala «fillim», për më tepër, të cilën Ungjilltarti e përdor në fund të tregimit të tij: “Ky ishte fillimi i shenjave që kreu Jezusi”. Në Prolog, Gjoni pohoi: “1 Në fillim ishte Fjala
    e Fjala ishte në Hyjin
    e Fjala ishte Hyj.
    2 Kjo ishte në fillim në Hyjin.
    Në fillim ishte Fjala, Fjala ishte me Perëndinë
    dhe Fjala ishte Perëndi.
    Ai ishte në fillim me Perëndinë.
    Prej Saj u bë çdo gjë
    e pa Të nuk u bë asgjë.
    E çdo gjë që u bë,
    4 e pati në Të jetën
    e Jeta është drita e njerëzve” (Gj. 1,1-4).
    Ja ku jemi në kontekstin e shtatë ditëve të Krijimit.


    ORA E DASMËS SË ZOTIT ME NJERËZIMIN.


    Episodi i dasmës së Kanës, në ditën e shtatë, i bën një jehonë të largët: sepse, në realitet, në Kana, Jezusi nuk shumëzon verën, por e krijon; si në fillim të të gjitha gjërave, Fjala iu kthye Perëndisë për të krijuar botën, një fazë e re përuron në Kana: krijimi i ri ka filluar. Dhe kjo është një dasmë! Dikush mund të vazhdonte paralelin: ditën e gjashtë, Perëndia e kishte përfunduar punën e tij duke krijuar çiftin njerëzor në imazhin e tij; në ditën e shtatë të krijimit të ri, Jezusi mori pjesë në një vakt dasme. Mënyra për të thënë se projekti krijues i Perëndisë është në fund të fundit një plan për një besëlidhje, një plan për një dasmë. (Ne e kuptojmë më mirë pse lexojmë këtë tekst të Isaisë së tretë, në të cilën Perëndia i tha popullit të tij: “Sikurse i riu që martohet me të fejuarën, kështu me ty do të martohet ndërtuesi yt sikurse dhëndri që i gëzohet nuses, kështu do të gëzohet ty Hyji yt” (Is.62,5).
    Etërve të Kishës nuk u është privuar të shohin në mrekullinë e Kana-s përmbushjen e premtimit të Zotit: atje fillon festa e dasmës së Zotit me njerëzimin. Prandaj fjala “Orë” në Gjon është kaq e rëndësishme: është Ora kur plani i Perëndisë u realizua përfundimisht në Jezu Krishtin. Këtë e mendon Jezusi kur i thotë Marisë:
    “Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!” (v. 7).
    Sigurisht që shqetësimet e tij janë përtej problemit material të mungesës së verës: ai nuk e humb misionin e tij për të përmbushur dasmën e Zotit me njerëzimin.
    Por fjalia e parë (“Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!” mbetet e habitshme dhe ne kemi qenë shumë të shkurtë në komentin; në realitet, në tekstin grek, është “çfarë duhet të bësh ti dhe çfarë duhet të bëj unë?” Por Jezusi përballet vetëm me çështjen e madhe të misionit të tij: për të përmbushur këtë mision, në praktikë, çfarë duhet të bëjë ai? A duhet të krijojë verë? Dhe kështu të tregojë se ai është Biri i Perëndisë? Ndoshta ka një jehonë në Ungjillin e Gjonit për historinë e Tundimeve në Ungjitë sinoptikë; kjo do të shpjegonte, për më tepër, thatësinë e dukshme të fjalisë së Jezusit ndaj nënës së tij; në shkretëtirë, në episodin e Tundimeve, djalli e pyeti Jezusin: “Çfarë është, thjesht, të jesh Biri i Perëndisë? Dhe djalli e kishte paralajmëruar atë, “Nëse je me të vërtetë Biri i Perëndisë, tani që je i uritur, urdhëro që këta gurë të bëhen bukë”. Një gjë do të vërehet: kur ai është vetëm në shkretëtirë, Jezusi refuzon të bëjë mrekullitë e sugjeruara nga djalli, sepse ai do të ishte përfituesi i vetëm. Në Kana, përkundrazi, Jezusi shumëfishoi verën e festës për gëzimin e të ftuarve. Kjo do të thotë se Biri i Perëndisë bën mrekulli vetëm për lumturinë e njerëzve.

    "Shën Gjoni specifikon se Kana është në Galile; kjo zgjeron në masë të madhe perspektivën: sepse Galilea, tradicionalisht, është toka e johebrenjve, një udhëkryq popujsh; Isaia e quajti atë "toka e hijes, Galilea e kombeve"": prandaj Perëndia martohet me gjithë njerëzimin dhe jo vetëm me pak të privilegjuar."
    - Grua, çfarë do? Le të mos përpiqemi të minimizojmë gjallërinë e pamohueshme të këtij reagimi të Birit ndaj nënës së tij. Në hebraisht, kjo frazë në përgjithësi shënon një divergjencë pikëpamjesh, nganjëherë edhe armiqësi (Gj. 11,12; Mk. 1,24; 2 Sam. 16,10; 2 Sam. 19,23); le të pranojmë se këto janë raste ekstreme; reflektimi i Jezusit mund të jetë më i ngjashëm me atë të vejushës së Sareptës që përballet me Elinë në kohën e vdekjes së djalit të tij (1 Mbr. 17,18): ajo e konsideron praninë e profetit si një ndërhyrje të papërshtatshme. Por vështirësitë vazhdojnë: Jezusi, i butë dhe i përulur i zemrës, a do ta respektonte nënën e tij? Në realitet, ndoshta ka këtu pranimin e nënkuptuar të një konfrontimi të vërtetë të brendshëm për Birin për misionin e tij. A duhet ai, i cili nuk e lejoi veten të kryejë mrekulli për të mirën e tij të vetme (duke ndryshuar gurët në bukë), ta shndërrojë ujin në verë? Këtu prekim thellësinë e misterit të Krishtit, një mister të cilin ai vetë gradualisht u bë i vetëdijshëm: plotësisht njeri, ai duhej të rritej pak nga pak si secili prej nesh në zbulimin e misionit të tij. – Enët për ujin janë bërë prej guri dhe Gjoni me qëllim specifikon atë: enët prej terrakotes u përdorën për ujë të pijshëm, enët guri për abdes rituale të ujit. Është ky ujë, ujë simbolik i Aleancës, që u bë vera e dasmës. - Dishepujt do ta zbulojnë mrekullinë vetëm pas së njëjtës kohë; por të vetmit që kanë besim me të vërtetë, dhe Shën Gjoni vë në dukje, janë shërbëtorët (v. 9): e dinin në mishin e tyre, nëse guxoj të them, sepse shkuan të nxjerrin ujë, që e mbartën dhe gjithë këtë me bindje të verbër, pa e kuptuar ndoshta se për çfarë do të përdorej ky ujë. Por, sigurisht, nuk jemi të habitur që të varfërit janë të parët që dinë për planin e Perëndisë!

  6. #776
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    F.A. JAVA E DIELA E 2 ORD. VITI C. TRE LEXIME.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E DYTË ORD. VITI C

    MË 19 – 1- 2025.




    Të duash është një festë!


    Një nga karakteristikat e fesë pagane ishte frika nga hyjnia, një frikë që tentohej të dëbohej nëpërmjet respektimit të përpiktë dhe obsesiv të praktikave, tabuve dhe riteve pastruese. Rezultati ishte një marrëdhënie e deformuar dhe shqetësuese me Zotin. Pali e quan këtë disa herë “burg”: një kohë kur burrat ishin skllevër të “elementëve të botës” dhe mbështeteshin në “parimet fillestare” të mjerueshme dhe joefektive:
    “Po kështu edhe ne. Kur ishim të mitur, ishim skllevër të parimeve fillestare të shekullit… Por tani, kur e njohët Hyjin ‑ më mirë të them: kur Hyji ju njohu ju ‑ si tani rishtas të ktheheni te parimet e dobëta e të mjera dhe prapë rishtas doni të bëheni skllevër të tyre? (Gal 4,3.9).
    Kjo fe e strukturuar sipas parametrave të mjerimit psikologjik njerëzor u rishfaq në judaizëm, fenë e detyrave që u materializuan në lëmsh të detyrimeve dhe normave, respektimeve, ndalimeve, shlyerjeve, parimeve “dhe mësimeve njerëzore pa asnjë vlerë” (Kol 2,22-23). I dha fund dialogut të gëzueshëm me Zotin, babanë dhe dhëndrin, të predikuar nga profetët dhe shënoi fillimin e dasmës pa verë, pa gëzim, pa shpërthime dashurie, pa spontanitet dhe liri.
    Rreziku nuk është shmangur përfundimisht as nga ftesa e Jezusit për t'u çliruar nga kjo zgjedhë shtypëse dhe e padurueshme:
    “28 Ejani tek unë të gjithë ju që jeni të lodhur prej barrës së rëndë e unë do t’ju çlodh. 29 Merrni mbi vete zgjedhën time e pranoni t’ju mësoj unë që jam zemërbutë e i përvuajtur. Kështu do të gjeni pushim për shpirtrat tuaj, 30 sepse, vërtet, zgjedha ime është e ëmbël e barra ime e lehtë” (Mt. 11,28).
    Ne e gjejmë këtë marrëdhënie të pasaktë me Zotin sa herë që rishfaqet feja e parimeve, legalizmit, meritave dhe kërcënimeve. Është një fe që heq buzëqeshjen, gjeneron frikë, ankthe dhe skrupuj, gjithashtu e shndërron edhe festën në një detyrë ligjore. Festat e dëtyruesme e lidhin gëzimin e mbledjeve vëllazërore në ditën “e Zotit” me idenë e detyrimit dhe të frikës për të bërë mëkat të vdekshëm.
    A mund të na bëjë të lumtur një Zot nëse bashkohen në ne gëzimi për prezencën e dashur të tij dhe frika për dënimet e tij?
    Është urgjente të bëjmë eksperiencën e një marrëdhënie dashurie bashkëshortore me të dhe të fillojmë të mirëpresin ujin që na ofron Krishti (Shpirti i tij na çliron), uji që kthehet në verë, një burim gëzimi.

    Për të përvetësuar mesazhin, do të përsërisim:
    “Ashtu si dhëndri gëzohet për nusen, ashtu edhe Zoti do të gëzohet për ne”.


    LËXIMI I PARË: Is 62,1-5.

    1 Për shkak të Sionit unë nuk do të hesht,
    për shkak të Jerusalemit s’do t’i jap vetes pushim
    derisa drejtësia e tij të dalë porsi drita,
    e shpëtimi i tij të mos ndizet si llamba!
    2 Të gjithë popujt do ta shohin drejtësinë tënde,
    të gjithë mbretërit lavdinë tënde;
    do të quhesh me një emër të ri,
    që do ta caktojë goja e Zotit.
    3 Do të jesh kurorë nderi në dorën e Zotit,
    kezë mbretërie në shuplakë të Hyjit tënd.
    4 Nuk do të quhesh më “E lëna”,
    toka jote më s’do të quhet “E shkretuar”,
    por do të quhesh “Kënaqësia ime”
    e toka jote “E martuara”,
    sepse ti i pëlqeve Zotit
    e toka jote do të jetë e martuar.
    5 E njëmend, sikurse i riu që martohet me të fejuarën,
    kështu me ty do të martohet ndërtuesi yt
    sikurse dhëndri që i gëzohet nuses,
    kështu do të gëzohet ty Hyji yt.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE

    Simbole të ndryshme përdoren në Bibël për të përshkruar dashurinë e Perëndisë për popullin e tij. Ai është çlirimtar, aleat, mbret, bari... Profeti Hozea prezanton një imazh tjetër – më i kuptueshëm nga të gjithë – imazhin e martesës: Zoti është dhëndri, Izraeli nusja e tij. Izraelitëve iu desh shjumë kohë për ta përdorur atë për Perëndinë e tyre (dhe i njëjti fat pati imazhin e Atit) sepse kishin frikë se dikush do ta keqkuptonte duke ëndërruar për aventurat e dashurisë si ato të perëndive greke ose duke imagjinuar teogoni si ato egjiptiane dhe mesopotamiane. Duke shmangur rrezikun, këtu te profetët e mëdhenj – Isaia, Ezekieli, Jeremia – ky imazh bëhet më i rëndësishmi. Si një fije e artë ky imazh është i pranishëm edhe në Besëlidhjen e Re.
    Në leximin e sotëm nusja e Zotit është Jeruzalemi. Kjo nuse është reduktuar në një gjendje të mjerueshme: e mohuar nga i shoqi, e poshtëruar, ajo jeton në vetmi dhe, me tallje, e quajnë të braktisur, të shkatërruar (v.4). Jeruzalemi, vajza e bukur, “mbretëresha midis kombeve, zonja midis provincave” (Lam. 1,1) ka humbur sharmin e saj dhe “qan me hidhërim natën; lotët i bien në faqe dhe askush nuk i sjell ngushëllim mes të gjithë të dashuruarve të saj” (Lam 1,2).
    Kështu u pakësuan pabesitë e saj ndaj dhëndrit. Të dashuruarit e shumtë (zotat e kananitëve, asirianëve dhe babilonasve) e joshën dhe, pasi e abuzuan, e braktisën dhe e tallën, ajo e vë në rezik përfundimisht martesën e saj me Zotin. Cili burrë e merr përsëri nusen e pabesë kur ajo tani shpërfytyrohet nga veset e saj?
    Pas kthimit nga mërgimi i Babilonisë, izraelitët e gjejnë Jeruzalemin të reduktuar në një grumbull rrënojash dhe mendojnë se Perëndia e ka hedhur poshtë qytetin e tij përgjithmonë.
    Profeti që i njeh ndjenjat e Zotit, e di që dashuria e tij nuk është “si një re e mëngjesit, si vesa që zhduket në agim” (Hos. 6.4), nuk kushtëzohet nga besnikëria e nuses. Ai gjithmonë e do dhe në çdo rast. Njerëzve të dekurajuar ai u premton: Jeruzalemi do të marrë një emër të ri, do të quhet “e preferuara ime”.


    LEXIMI I DYTË: 1 Kor. 12,4-11.

    4 Dhuratat janë të ndryshme, por Shpirti Shenjt është i njëjtë ‑
    5 edhe shërbesat në përhapje të Ungjillit janë të ndryshme, por Zoti është i njëjtë ‑
    6 po edhe mënyrat e veprimit janë të ndryshme, por Hyji është i njëjtë ‑
    Ai bën gjithçka në të gjithë.
    7 Secili merr dhuratë të veçantë të zbulesës së Shpirtit Shenjt për të mirën e përbashkët.
    8 Dhe njëmend, Shpirti Shenjt i jep njërit fjalën e urtisë, kurse i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fjalën e dijes; 9 po i njëjti Shpirt Shenjt një tjetri i jep fenë, një tjetri prapë, i njëjti Shpirt Shenjt, i jep dhuratën e shërimeve;
    10 një tjetri pushtetin për të bërë mrekulli, një tjetri profecinë,
    një tjetri aftësinë të dallojë shpirtrat,
    një tjetri zotësinë e gjuhëve të ndryshme, një tjetri shtjellimin e gjuhëve.
    11 E të gjitha këto i bën një i vetmi Shpirt Shenjt duke i ndarë veçanërisht secilit ashtu si Ai do.
    12 Dhe njëmend, sikurse një trup i vetëm ka shumë gjymtyrë e të gjitha gjymtyrët e trupit, edhe pse shumë ‑ nuk trajtojnë veçse një trup të vetëm ‑ ashtu edhe Krishti. 13 Vërtet, në një të vetmin Shpirt Shenjt të gjithë jemi pagëzuar për të qenë një trup i vetëm, si hebrenjtë ashtu grekët, si robërit ashtu edhe të lirët dhe të gjithë e kemi shuar etjen në të njëjtin Shpirt Shenjt.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Karizma do të thotë: dhuratë falas nga Zoti, prandaj është diçka shumë e mirë, megjithatë, në bashkësinë e Korintit mbretëroi një konfuzion i konsiderueshëm pikërisht për shkak të karizmave. Në vend që të viheshin në shërbim të unitetit, ata u punësuan për të shkëlqyer, për të konkurruar, për të pohuar veten mbi të tjerët.
    Për shkak të karizmave, kishte lindur zilia, xhelozia dhe mospajtimi.
    Ndër të gjitha karizmat, ishte një që vlerësohej veçanërisht: dhuntia e gjuhëve. Ai konsistonte në aftësinë, gjatë lutjeve të komunitetit, për të hyrë në ekstazë dhe për t'u shprehur në gjuhë të çuditshme. Diçka e ngjashme me atë që ndodh edhe sot gjatë mbledhjeve të anëtarëve të sekteve të caktuara: ritmi i muzikës, përsëritja e tingujve misteriozë, vallet, aromat, dritat e buta çojnë në manifestime paroksizmale dhe trans. Në këtë kontekst të ekzaltimit kolektiv, dikush mund të humbasë kontaktin me realitetin, të duket “jashtë vetvetes” dhe t'u shqiptojë fjalë të pakuptueshme edhe për ata që janë të pranishëm.
    Në Korint kishte nga ata që lavdëronin Perëndinë në këtë mënyrë ekstatike. Asgjë e gabuar, por në fakt lindën probleme: anëtarët e atij komuniteti e konsideruan arsye për nder të madh që të mund të luteshin në këtë mënyrë, të gjithë u përpoqën ta bënin këtë dhe ata që dështuan ndiheshin inferiorë ndaj të tjerëve. Pastaj ndodhi që këta ekstatikë folën të gjithë së bashku duke shkaktuar konfuzion të jashtëzakonshëm. Pali ndërhyn dhe, në fragmentin e sotëm të leximit, ekspozon parimet udhëzuese.
    Ka – thotë – karizma të shumta (vv.4-6). Ata janë të ndryshëm, por të gjithë vijnë nga Ati i vetëm, Shpirtii i vetëm dhe Krishti. Nëse shkaktojnë ndarje, luftë, çrregullim do të thotë se karismat përdoren për të keqen.
    Askush nuk është pa dhuratat e Zotit. Secilit i jepet një karizëm “për dobi të zakonshme; nuk duhet të përdoret në mënyrë të pakuptimtë, por të vihet në shërbim të vëllezërve (v.7). Shumëllojshmëria e “karismi” është providenciale: lejon që komuniteti të shërbehet mirë.
    Karizmat nuk kanë të gjithë të njëjtën rëndësi, mes tyre ka një rend, një hierarki.
    Megjithatë, renditja nuk duhet të vendoset në bazë të prestigjit, nderit, privilegjeve, autoritetit që ato japin, por në bazë të dobisë për komunitetin.
    Pali, në leximin e sotëm, bën një listë të gjatë të tyre (vv.8-10); ai nuk i përmend të gjitha, ai përmend vetëm ata që ishin me interes për të krishterët e Korintit dhe vendos si të parët karizmat që çojnë në njohjen e Zotit: urtësinë që na bën të zbulojmë planet e tij, shkencën që ndihmon për të interpretuar të vërtetat e besimit; pastaj besim i fortë, i aftë për të lëvizur malet, dhurata e mrekullive të punës dhe ajo e kujdesit për njerëzit, dhurata e profetizimit, ajo e dallimit të “karizmave të ndryshme dhe së fundi dhurata e gjuhëve.
    Është një ftesë për komunitetet për të njohur dhe përmirësuar dhuratat që Shpirti i komunikon çdo të krishteri: ato jepen për të inkurajuar dashurinë e ndërsjellë, jo konkurrencën.


    UNGJILLI: Gj. 2,1-12.

    1 Të tretën ditë po bëhej një dasmë në Kanë të Galilesë. Aty ishte edhe nëna e Jezusit. 2 Në dasmë ftuan edhe Jezusin e nxënësit e tij. 3 Kur u mbaroi vera, nëna e Jezusit i tha:
    “Nuk kanë më verë!”
    4 [E] Jezusi i tha:
    “Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!”
    5 Nëna e tij u tha shërbyesve:
    “Bëni gjithçka t’ju thotë!”
    6 Ishin aty të vëna gjashtë enë guri që shërbenin për larje të rëndomta të judenjve. Secila zinte dy apo tri masë. 7 Jezusi u tha shërbyesve:
    “Mbushni enët me ujë!”
    Ata i mbushën deri në grykë.
    8 “Merrini tani ‑ u tha atëherë ‑ e çojani kryetarit të tryezës.”Ata ia çuan. 9 Kur kryetari i tryezës e kërkoi ujin e kthyer në verë ‑ e nuk e dinte nga vinte ‑ shërbyesit, që e kishin mbushur ujin, e dinin ‑ kryetari i tryezës e thirri dhëndrin 10 dhe i tha:

    “Çdo njeri më parë vë në tryezë verën e mirë e, kur t’i nxehë pija, sjell verë më të keqe. Ti e paske ruajtur verën e mirë deri tani!”
    11 Kjo qe mrekullia e parë e Jezusit, të cilën e bëri në Kanë të Galilesë; e dëftoi lavdinë e vet dhe nxënësit e tij besuan në të.
    12 Pastaj zbriti në Kafarnaum me nënën e vet, me vëllezërit [e vet], e me nxënësit e vet. Aty nuk qëndruan shumë ditë.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Në pamje të parë ky pasazh duket si një histori e thjeshtë mrekullie, edhe nëse është një mrekulli e çuditshme, madje e turpshme…
    Ka detaje të ndryshme që habisin. Do të përpiqem të rendis disa.
    Në Ungjillin e tij, Gjoni rrëfen vetëm shtatë mrekulli: A është e mundur që ai të mos kishte një më interesante për të zgjedhur? Ky gjest i Jezusit nuk duket aspak edukativ: nëse ata tashmë kishin pirë shumë, pse të siguronin më shumë verë? Fermerët e Afrikës së Veriut, me të dëgjuar këtë pasazh të lexuar, komentuan: “Jemi në nivelin e Bacchus!”. Shën Agustini iu përgjigj atyre: uji që vjen nga qielli ringjall vreshtat tuaja dhe ky ujë kthehet në verë; mrekullia ndodh çdo ditë.
    Vështirësitë nuk kanë mbaruar: edhe nëse do të ishte e përshtatshme të ofrohej verë, pse Jezusi bëri një mrekulli? Do të kishte mjaftuar për të mbledhur mes të ftuarve.
    Dishepujt e parë të Jezusit kishin qenë ndjekës të Gjon pagëzuesit –, një asket që nuk hante apo pinte (Mt. 11.18). Përballë një vere të tepërt, ata nuk duhej të kishin besuar në Jezusin, por do të kishin qenë të skandalizuar.
    Pse ungjilltari Gjon i kushton kaq rëndësi këtij episodi? Ai nënvizon se ishte e para nga shenjat e kryera nga Jezusi, një shenjë para së cilës dishepujt besuan dhe i dhanë aderimin e tyre Mjeshtrit. Ai përdor një shprehje solemne, e cila nuk ndodh askund tjetër në Besëlidhjen e Re: “Jezusi shfaqi në lavdinë e tij”. Për kaq pak? Për një gjest që ndoshta edhe magjistarët tanë sot do të mund ta përsërisnin me sukses? Shënimet e ungjilltarit duken të tepruara, të pavend. Ato do të ishin më logjike, më të kuptueshme, për shembull, pas shërimit të të verbërit të lindur ose pas ringjalljes së Llazarit.
    Dhe përsëri: pse nuk po flasim për protagonistët e festës? Nusja nuk ekziston fare, dhëndri ka një rol të parëndësishëm, nuk thotë asnjë fjalë; më të rëndësishme se ata janë kryetari i tryezës, shërbëtorët dhe enët që përshkruhen deri në detajet më të vogla (v.6). Pyesim gjithashtu veten se çfarë po bënin shumë ene guri në një shtëpi private vetëm për pastrim. Ato mund të kenë vetëm një kuptim simbolik të rëndësishëm, sepse materialisht janë krejtësisht të padobishme: uji mund të sillet direkt në tryezë pa kaluar nëpër enëve; nuk ia vlente që shërbëtorët e varfër ta vizatonin dy herë.
    Nuk është as e qartë pse flasim për nënën e Jezusit pa e përmendur me emër, pikërisht siç ndodh në këmbët e kryqit (Gjn 19,25-27). Nëse do të kishim vetëm Ungjillin e Gjonit, as nuk do ta dinim se emri i saj ishte Maria.
    Ekziston edhe një aluzion misterioz i orës së Jezusit. Një orë dramatike që po afrohet gjithnjë e më shumë. Për të do të flitet më vonë në Ungjillin e Gjonit (Gj. 7,30; 8,20; 12,23.27; 17,1). Çfarë është pra kjo orë?
    Së fundi: pse pasi i dha një përgjigje negative, me një po të papritur nënës, Jezusi ende e bën mrekullinë?
    Shumë vështirësi për ta konsideruar këtë pjesë të Ungjillit si një lajm të thjeshtë! Pas historisë në dukje të thjeshtë qëndron një mesazh më i thellë.
    Ungjilli i Gjonit është si një oqean i pamasë: ai mund të mendohet në sipërfaqe ose në thellësi. Nga bregu magjeps valëzimi i valëve, shpalosja e velave, reflektimet e dritave dhe ngjyrave. Por emocionet më intensive janë për ata që kanë mundësinë të pajisen dhe të shkojnë deri në fund, ku na presin format më të papritura dhe të larmishme të jetës, peshqit, koralet, algat.
    Edhe me Ungjillin e Gjonit duhet të shkojmë deri në fund për të kuptuar gjithë pasurinë e mesazhit të tij.
    E çfarë do të përpiqemi të bëjmë sot?
    Një dasmë festohet në një fshat në Galile. Ka disa të ftuar që janë mbledhur për të kaluar disa ditë të lumtura, por ja zhgënjimi: nuk ka verë dhe nuk ka ujë sepse – sipas tregimit – enët janë boshë (do të mbushen vetëm me urdhër të Jezusit). Një situatë braktisjeje, trishtimi të përgjithshëm! Kjo është sipërfaqja. Çfarë është e thellë në të? Për të zbritur ne duhet të pajisemi me mjetet që na ofrohen nga Besëlidhja e Vjetër.

    Festa e dasmës.
    Emri Izrael që për ne është mashkullor, në hebraisht është femëror: një mundësi që profetët nuk e humbën për të futur simbolikën martesore në përshkrimin e marrëdhënies së popullit të tyre me Zotin. Ai – thuhet – është dhëndri besnik, ndërsa Izraeli është nusja që shpesh e lë veten të joshet nga idhujt, ua jep dashurinë të huajve.
    Kështu Zoti e shpall dashurinë e tij nëpërmjet gojës së profetëve: “Ashtu si dhëndri gëzohet për nusen, ashtu edhe Zoti yt gëzohet për ty” (Is. 62,5); “Do ta tërheq tek unë, do ta çoj në shkretëtirë dhe do t'i flas për zemrën e saj. Atje ai do të këndojë si në ditët e rinisë së tij, si kur doli nga vendi i Egjiptit... Do të më thërrisni: burri im, dhe nuk do të më thërrisni më: zotëria im. Unë do t'ju bëj nusen time përgjithmonë” (Hos 2,16-18).
    Janë imazhe të lezetshme që komunikojnë gëzimin, shpresën, vullnetin për t'iu përgjigjur me të njëjtën dashuri dhe besnikëri të barabartë këtij Zoti që premton gjithashtu: “A refuzohet gruaja e martuar në rininë e saj?... Edhe sikur malet të lëviznin dhe kodrat të lëkunden, dashuria ime s’do të zhduket prej teje as besëlidhja e paqes sime nuk do të trandet, thotë Zoti që pati mëshirë për ty” (Is 54,10). Megjithatë, në kohën e Jezusit, Izraeli kishte rifilluar qëndrimet e skllavit, jo ato të nuses. Do të shohim më vonë se çfarë kishte ndodhur. Tani le të vazhdojmë të kërkojmë kuptimin e imazheve të pranishme në historinë e dasmës në Cana.
    Vera. Në Bibël, dehja dënohet (Prv. 23,30), por vera është një simbol i lumturisë dhe dashurisë (Qo. 10,19; Ct. 4,10). Vera dhe muzika gëzojnë zemrën. Një festë pa verë bëhet funeral: pa këngë, pa vallëzim, pa gëzim; vetëm fytyra të gjata, njerëz të pakënaqur dhe nervozë. “Çfarë jete ka ajo e atyre që nuk kanë verë?” – pyet Sirach (Sir. 31,27). “Vera gëzon zemrën e burrave” – thërret Psalmistin (Ps 104,15). “Britmë n’për sheshe pse verë s’ka, është zhdukur çdo hare, çdo galdim u zhduk nga vendi” – thotë Isaiah (Is. 24,11).
    Në kohën e Jezusit, Izraeli pret mbretërinë e Perëndisë, mbretërinë që profetët e përshkruan si një banket të ngarkuar me ushqime të yndyrshme, ushqime të shijshme, verëra të shkëlqyera dhe të rafinuara (Is. 25.6). Megjithatë, kjo mbretëri duket se është ende shumë larg. Njerëzit janë të trishtuar, si ata që festojnë një dasmë pa verë.
    Pse është në këtë gjendje? Arsyeja është e thjeshtë: marrëdhëniet e saj me Zotin nuk janë më – pasi profetët kishin predikuar – ato të nuses, e cila është e lumtur të shijojë butësinë e burrit të saj. Janë ata të skllaves që detyrohen t'u binden urdhrave të zotërisë së saj. Feja e mësuar nga rabinët është ajo e “merit”: ata që janë besnikë ndaj ligjit i fitojnë ato dhe janë të dashur nga Zoti. Për të ndihmuar në vëzhgimin e tij, udhëzuesit shpirtërorë fillojnë të japin interpretimin e tij: ata specifikojnë, vënë në dukje, përcaktojnë, dallojnë deri në pikën e reduktimit të fjalës së Perëndisë në një kod normash, një dëllinjë të pandashme dispozitash, rregullash të përpikta që janë të pamundura për t'u respektuar. Meqenëse shkeljet janë të pashmangshme dhe njeriu ndihet gjithmonë i papastër dhe fajtor. Për këtë janë krijuar rite pastrimi, banja rituale për të cilat është thelbësore të kemi gjithmonë në dispozicion ujin e përshtatshëm, ujë që nuk është aspak i lehtë për t'u marrë sepse nuk mund të transportohet me kontejnerë, por duhet të rrjedhë nëpër kanale të veçanta.
    Këtu është kuptimi simbolik i gjashtë enëve prej guri: ato përfaqësojnë fenë e pastrimit, atë grup praktikash dhe ritesh të paaftë për të komunikuar qetësi, gëzim, paqe. Vera më e mirë nuk do të vijë nga ky ujë, por nga ai që Jezusi urdhëron të nxjerrë – ujin e tij.
    Dasma në Kanë pa verë përfaqëson gjendjen e trishtuar të popullit të zhgënjyer dhe të pakënaqur të Izraelit, të cilët e kanë zëvendësuar shpërthimin e dashurisë ndaj Zotit me përmbushjen e dispozitave ligjore. Kjo mënyrë e lidhjes me Perëndinë nuk ka dhënë kurrë gëzim, megjithatë është një tundim gjithnjë i pranishëm. Burrat mbështeten me dëshirë në praktikën fetare, në respektimin e ngurtë të detyrave, në përsëritjen e riteve kuptimin e të cilave as nuk e dinë.
    Nëna e Jezusit mund të jetë Maria, po, por ajo gjithashtu mund të tregojë komunitetin shpirtëror në të cilin lindi Jezusi dhe nga i cili u arsimua.
    Në pasazhin e sotëm sigurisht që përfaqësohet populli i devotshëm të Izraelit, ata që së pari e kuptojnë se situata fetare në të cilën jetojnë është e paqëndrueshme. Çfarë bëjnë ata atëherë? Ata nuk i drejtohen kryetarit të tryezës, pra udhëheqësve fetarë që kanë dëshmuar se nuk janë në gjendje të organizojnë një festë autentike, por Jezusit. Ata e kuptojnë se vetëm prej tij mund të vijë uji i gjallë që tek ata që e pinë kthehet në verë, pra i bën të lumtur.
    Gjoni e vendos këtë “shenjë” në fillim të Ungjillit të tij, sepse është një sintezë e gjithçkaje që Jezusi do të bëjë më pas. Është ai dhëndri që do të festojë dasmën me njerëzimin.
    Koha e tij nuk ka ardhur ende sepse është vetëm në fillimet e jetës së tij publike. Festa ka filluar, por kulmin do ta ketë kur “të arrijë ora” e saj, kur, në Kalvar, do të shfaqë gjithë dashurinë e saj duke i dhënë jetën nuses, kur “gjaku dhe ujë” do të rrjedhin nga ana e saj e shpuar (Gj. 19,34). Në Kanë ai bën vetëm një shenjë se çfarë do të bëjë. Në orën kur ai kalon nga kjo botë te Ati (Gj. 13,1) ai në fakt do të japë ujë “që rrjedh nëpër jetën e përjetshme” (Gj. 4,14).


    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 16-01-2025 më 16:30

  7. #777
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    F.A. E DIELA E 2 ORD. VITI C. UNGJILLI.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E 2 ORD. VITI C.

    MË 19-1-2025.

    UNGJILLI: Gj. 2, 1-11.


    1 Të tretën ditë po bëhej një dasmë në Kanë të Galilesë. Aty ishte edhe nëna e Jezusit. 2 Në dasmë ftuan edhe Jezusin e nxënësit e tij. 3 Kur u mbaroi vera, nëna e Jezusit i tha:
    “Nuk kanë më verë!”
    4 [E] Jezusi i tha: “Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!”
    5 Nëna e tij u tha shërbyesve: “Bëni gjithçka t’ju thotë!”
    6 Ishin aty të vëna gjashtë enë guri që shërbenin për larje të rëndomta të judenjve. Secila zinte dy apo tri masë.
    7 Jezusi u tha shërbyesve:
    “Mbushni enët me ujë!”
    Ata i mbushën deri në grykë.
    8 “Merrini tani ‑ u tha atëherë ‑ e çojani kryetarit të tryezës”. Ata ia çuan.
    9 Kur kryetari i tryezës e kërkoi ujin e kthyer në verë ‑ e nuk e dinte nga vinte ‑ shërbyesit, që e kishin mbushur ujin, e dinin ‑ kryetari i tryezës e thirri dhëndrin 10 dhe i tha: “Çdo njeri më parë vë në tryezë verën e mirë e, kur t’i nxehë pija, sjell verë më të keqe. Ti e paske ruajtur verën e mirë deri tani!”
    11 Kjo qe mrekullia e parë e Jezusit, të cilën e bëri në Kanë të Galilesë; e dëftoi lavdinë e vet dhe nxënësit e tij besuan në të.
    12 Pastaj zbriti në Kafarnaum me nënën e vet, me vëllezërit [e vet], e me nxënësit e vet. Aty nuk qëndruan shumë ditë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    Ungjilli i sotëm është një nga më të njohurit: historia e dasmës në Kanë.
    Një episod në dukje shumë i thjeshtë edhe nëse menjëherë duket mjaft i çuditshëm: në fakt predikuesit që e komentojnë duke e konsideruar një lajm të vërtetë, ndjejnë njëfarë siklet kur ua propozojnë besimtarëve të tyre dhe gjithashtu kanë shumë vështirësi në marrjen e disa mesazhe shpirtërore.
    Atëherë është për t'u habitur që Ungjilltari Gjon i dha një rëndësi të madhe këtij episodi. Ai e vendos atë në fillim si hapjen e Ungjillit të tij, si të parën nga shtatë shenjat që ai më pas rrëfen dhe gjithashtu befason pohimin solemn me të cilin e përfundon atë.: “Jezusi shfaqi lavdinë e tij dhe dishepujt e tij besuan në të”.
    Kjo dëshmi na duket menjëherë i tepruar, e pavend: do të kishte qenë e kuptueshme, e arsyeshme, e justifikuar pas shërimit të të verbërit nga lindja, ose pas ringjalljes së Lazrit: atje Jezusi shfaqi lavdinë e tij dhe është e arsyeshme që dishepujt ia dhanë aderimin e tyre pas një ngjarjeje kaq të jashtëzakonshme, jo këtu pas një episodi që është mjaft hutues.
    Le të përpiqemi të mendojmë.
    Të ftuarve në dasmën në Kanë u kishte mbaruar vera, ndaj tashmë kishin pirë shumë. Pse Jezusi, në vend që t'u rekomandonte të gjithëve të merrnin masa, vendosi t'u vinte në dispozicion 600 litra verë të tjera: ky ishte kapaciteti i gjashtë enëve. Dhe pastaj edhe kur ishte e përshtatshme të ofrohej më shumë verë... pse kërkuan një mrekulli? Do të kishte mjaftuar një mbledhje parash nga të ftuarit dhe Jezusi mund t'i rezervonte mrekullitë për diçka më të dobishme, më urgjente.
    Në të kaluarën thuhej se Jezusi ishte detyruar të bënte mrekullinë pa ngurrim vetëm për të kënaqur nënën e tij që donte të shmangte një përshtypje të keqe në familjen e dy bashkëshortëve që ishin një familje e varfër. Por familja nuk ishte e varfër: kishte shërbëtorë dhe shërbëtore dhe më pas gjashtë enë guri për pastrim: Vetëm familjet e pasura kishin mundësi të kenë këta enë.
    Shumë predikues të së kaluarës, duke mos gjetur një mënyrë për të nxjerrë disa mësime nga ky episod i çuditshëm, u kthyen në përkushtimin ndaj Zojes Mari. Thanë ata: “Kini besim në Marinë sepse do të shihni se ajo është në gjendje të bëjë që djalin e saj t'i dorëzohet kërkesave tuaja, sepse një djalë nuk mund t'i mohojë asgjë nënës së tij”.
    Mendohej: Maria është ndërmjetëse e të gjitha hireve, ne duhej të shkonim tek ajo dhe ajo ndërmjetëson për ne me djalin e saj. Në të njejtën mënyrë përfundohej kur nuk kuptohej një pasazhi ungjillor: përfundohej te një nxitje të devotshme. Është më mirë të lëmë mënjanë këto përpjekje që jo vetëm nuk ndihmojnë për të sqaruar episodin, por krijojnë vështirësi të tjera dhe siklet të mëtejshëm.
    Pyesim veten pse Gjoni flet për nënën e Jezusit dhe nuk e përmend atë me emër, as këtu e as në fund të Ungjillit të tij: atje në Kalvar, i varur në kryq, ai ia beson Gjonit Nënën e vet, por nuk e quan atë me emër.
    Dhe atëherë pse Jezusi i drejtohet asaj në atë mënyrë të çuditshme duke e quajtur atë grua? Nuk ka asnjë rast të vetëm në të gjithë literaturën e pamasë rabinike në të cilën një djalë i drejtohet nënës së tij në këtë mënyrë.
    Nëse vazhdojmë ta lexojmë këtë histori si faqe lajmesh, sigurisht që nuk e kuptojmë mesazhin që Gjonii dëshiron të na japë.
    Epo, prej disa kohësh të krishterët kanë filluar të kuptojnë boshllëkun teologjik biblik që shoqëron këtë mënyrë për t'iu qasur Ungjillit, sikur të ishte historia e jetës së Jezusit dhe gjithashtu boshllëkun teologjik të njëfarë përkushtimi ndaj Zojes Mari.
    Historia nuk është aq e thjeshtë sa duket, nuk është rrëfim i një lajmi, është një shëmbëlltyrë e mrekullueshme, një faqe teologjie që Gjoni kompozoi, duke përdorur imazhe, referenca biblike për të na komunikuar një mesazh vërtet të jashtëzakonshëm.
    Le të dëgjojmë se si fillon historia:
    “Të tretën ditë po bëhej një dasmë në Kanë të Galilesë. Aty ishte edhe nëna e Jezusit. Në dasmë ftuan edhe Jezusin e nxënësit e tij” (v.2-3). Jezusi ishte gjithashtu i ftuar në dasmë me dishepujt e tij.
    Jemi të befasuar me mënyrën se si fillon tregimi i Gjonit ... mungojnë protagonistët. Ku janë dhëndri dhe nusja?
    Nusja nuk shfaqet fare, as më vonë, ajo nuk përmendet dhe për dhëndrin dëgjojmë diçka në fund kur kryetari i tryezës ankohet sepse nuk e ka ofruar verën cilësore që në fillim dhe dhëndri nuk do të përgjigjet asgjë, nuk thotë asnjë fjalë në të gjithë tregim.
    Nuk fillojmë të flasim kështu për fatkeqësinë e një çifti sapo të martuar që i mbaroi vera ditën e dasmës; si lajm nuk na bind.
    Dhe pastaj pyesim veten: “Ndoshta Gjoni dëshiron të na tregojë një mrekulli të çuditshme me të cilën Jezusi dëshironte të shpjegonte fuqinë e tij për të kryer mrekulli për t’i bindur dishepujt e tij që ta ndiqnin?
    Ose Gjoni dëshiron që ne të mendojmë për një martesë tjetër, për të cilën profetët folën dhe për të cilën ai vetë na paraqet disa referime, disa shenja.
    Ka shumë imazhe në Bibël që përdoren për të paraqitur lidhjen e Hyjit me popullin e tij.
    Në librat më të hershëm, Perëndia paraqitet si mbret, aleat, legjislator, gjykatës dhe madje si luftëtar që mbron Izraelin ... ata janë të gjitha imazhe shumë të forta. Pastaj gradualisht edhe imazhet më të ëmbla u paraqitën në Bibël. Zoti u pa si bari i popullit të tij dhe në këtë imazh ne gjithashtu kapim përfshirjen e dashurueshme të Perëndisë me Izraelin, ka një thirrje për një bashkim të jetës.
    Është me profetët që duket një imazh i ri i rëndësishëm, imazhi i martesës, dhe i pari që foli për atë, ishte Hosea dhe pas tij festa e martesës u bë, në Bibël, një shembull i marrëdhënieve të Perëndisë me popullin e tij ... kuptohet se marrëdhënia e dhëndrit me nusen nuk është ajo e zotit me shërbëtoren e tij.
    Epo, profeti Hosea në kapitullin e 2 thotë se, për Izraelin që sillej si një nuse jobesimtare, Perëndia tha:
    “Do të të bëj gruan time përgjithmonë. Do të të bëj nusen time, do të të fejoj me besnikëri dhe do të përjetosh sa e madhe është dashuria ime”.
    Isaia e merr të njëjtën imazh, ai thotë në kapitullin 61:
    Ashtu si një djalosh martohet me një virgjëreshë, Zoti yt do të martohet me ty, ashtu siç gëzohet për një virgjëreshë, ashtu edhe Perëndia yt do të gëzohet për ty.
    Shumë mirë edhe në kapitullin 54, Isaia thotë: “A është refuzuar një grua e martuar në rininë e saj? Edhe sikur malet të lëviznin, edhe sikur kodrat të dridheshin, dashuria ime nuk do të largohej prej jush, besëlidhja ime e paqes nuk do të dridhej, sepse Zoti është besnik në dashurinë e tij”.
    Edhe Jeremia 2 thotë: “Zoti ju kujton juve dashurinë e rinisë suaj dhe dashurinë e fejesës suaj kur e pasuat në shkretëtirë”.
    Këto janë shembujt e martesës mes Hyjit dhe popullit të Tij. Kjo është imazhi më i ëmbël dhe më i bukur të marrëdhënieve tona me Zotin. Këtë imazh biblik të dasmës Ungjilli i sotme na paraqet që ne të reflektojmë mbi të.
    Le të pyesim veten, a është marrëdhënia jonë me Zotin ajo e nuses me burrin, apo ajo e punësuarit që pret shpërblim nga zotëria i tij, sepse ka respektuar të gjitha urdhërimet e tij?
    A mos e ndjejmë gëzimin dhe vetëm gëzimin, kur mendojmë për Perëndinë, kur i drejtohemi Atij, apo ndoshta i frikësohemi dënimit të Tij?
    Në kohën e Jezusit, të gjithë izraelitët e dinin mirë se ata ishin të përfshirë nga Zoti në një marrëdhënie bashkëshortore, por udhëzuesit shpirtërorë mësuan se mirësia dhe dashuria e Zotit duhet të fitohen dhe meritohen me vepra të mira, duhet të fitohen dhuntitë e Zotit.
    Për t’i kënaqur Atij, për të fituar dhuntitë e Tij, Atij i është dashur t’i ofrohen kurban, temjan dhe mbi të gjitha që besimtarët t’u përmbanin dispozitave të Tij.
    Ja, jeta e izraelitëve të devotshëm ishte një përpjekje e vazhdueshme për të fituar dashurinë e Zotit, asgjë nuk ishte e lirë në këtë lidhje dhe çdo gjë duhej fituar.
    Kjo ishte përshpirtëria e trishtuar dhe shpirtvogël të farisenjve, dhe doktrina e tyre mbi meritat, që nuk e kuptonte dashurinë dhe dashurinë “martësore” dhe falenderuese të Zotit.
    Le të dëgjojmë me çfarë imazhi Ungjilltari Gjon përshkruan situatën e pabesueshme në të cilën udhëzuesit shpirtërorë kishin reduktuar këtë martesë midis Izraelit dhe Perëndisë të tij:
    “Kur u mbaroi vera, nëna e Jezusit i tha: “Nuk kanë më verë!” (v. 3).
    Nuk ka verë në këtë dasmë. Kjo është imazhi me të cilin Gjoni paraqet situatën e trishtuar shpirtërore të popullit të tij: praktika fetare e Izraelit është si një festë martese në të cilën mungon vera.
    Çfarë do të thotë ky imazh?
    Vera shpesh përmendet në Bibël.
    Ndërmjet Besëlidhjes së Vjetër dhe të Re, fjala verë ndodh 175 herë, kështu që është shumë e rëndësishme, dhe fjala hardhi gjendet 65 herë.
    Në Bibël dehja është e dënuar, por vera në traditën biblike është simbol i gëzimit, i festës, i dashurisë.
    Qoelet i mençur, në kapitullin 10, thotë: Për të qenë i lumtur, bëhen festa dhe vera e bën jetën të gëzuar.
    Siracidi në kapitullin 40 thotë: “Vera dhe muzika gëzojnë zemrën”. Dhe në kapitullin 31 lexojmë: “Çka është jeta e atyre që nuk kanë verë?”
    Dhe në Psalmin 104, 15, autori flet për: “verën që gëzon zemrën e njeriut”.
    Atëherë kur Isaia do të paraqesë botën e re, dhe flet për gëzimin dhe lumturinë që Perëndia do të vendoset atje për të gjithë fëmijët e tij, në kapitullin 25, 6 thotë:
    “Zoti Hyji i Ushtrive
    do të bëjë përmbi këtë mal
    një gosti për të gjithë popujt:
    me mish të majmë e me verë të moçme,
    me mish të majmë plotë me palcë,
    me verë të kulluar, të qartë si loti”.
    Zoti do të përgatisë për të gjithë popujt një festë me dhjamin e gjallë, verëra të bukura, ushqime të shijshme dhe verëra të shijshme.
    Marrëdhënia e Izraelit me Perëndinë e tij në kohën e Jezusit ishte si një festë martese pa verë.
    Kujdesu për përkthimin e saktë të tekstit të Ungjillit që nuk thotë “ata nuk kanë më verë” sikur të kishte qenë verë më parë dhe ata e kishin pirë të gjithë, jo … “ata nuk kanë verë” “oinon uch ehein”, që është “gjithmonë nuk ka verë në këtë festë martese, kjo praktikë fetare kurrë nuk i ka dhënë gëzim askujt”.
    Në Izrael dikush ka krijuar një lidhje intime dashurie, me të vërtetë bashkëshortore me Zotin. Autori i Psalmit 16 prezantohet si i dashuri: Fjala aramaike “hazidi”, nuk përkthehet “i shenjtë”, por “i dashuri”! Në të njejtin psalm është i admirueshëm fjalori i dashurisë të përdorur nga autori.
    Dhe në psalmin 63,2-4 psalmisti i drejtohet Zotit kështu:
    “O Hyj, Hyji im je ti, që në agim të kërkoj.
    Ka etje për ty shpirti im,
    ty të dëshiron trupi im,
    si toka e shkretë, e thatë, e paujë,
    3 kështu erdha në Shenjtëroren tënde
    për ta parë fuqinë tënde e lavdinë tënde.
    4 Sepse më e mirë është dashuria jote se jeta:
    buzët e mia do të të lavdërojnë”.
    Psalmisti përdor fjalorin e dashurisë për të dashurin/ën e vet.
    Këto janë biseda midis të dashurve! Kështu flasin të dashurit.
    Psalmisti shpreh një përshpirtëri autentike të popullit më të lartë të Izraelit, por skribët dhe farisenjtë, priftërinjtë e lartë të tempullit, kishin ngritur një përshpirtëri tjetër, atë të respektimit të rreptë të normave rituale, të precepteve që kishin shpikur dhe këta precepte ishin kaq shumë dhe të tillë që njerëzit ndjeheshin vazhdimisht të papastër, sepse ishte e pamundur të zbatoheshin të gjithë... dhe kështu besimtarët ndjenin nevojën për një pastrim të vazhdueshëm për të ndjerë paqen e Perëndisë.
    Ja, në këtë shtëpi në Kanë kishin gjashtë enë për pastrim. Në Talmud na tregohet diçka për Rabinin e famshëm Achiva, i cili ishte burgosur nga romakët gjatë revoltës së dytë hebre. Jemi në gjysmën e parë të shekullit të dytë... këtij Rabinit Achiva u dha ujë pishëm, por ai nuk e pinte atë ujë për të bërë pastrimin, që të ndjehej gjithmonë i pastër.
    Pyetje: A mund të gëzohet kjo lidhje me Zotin?
    Përgjigja është jo, ajo vetëm krijon ankth, frikë, paqetësi.
    Ja imazhi me të cilin në këtë tregim të dasmës në Kanë, Gjoni përshkruan situatën e dhimbshme shpirtërore të popullit të tij: mungon verë, mungon gëzimi.
    Kush e kupton se kjo përshpirtëri e trishtuar është e papranueshme? Nëna e Jezusit.
    Kush është kjo nënë?
    Ne e dimë se Jezusi ka lindur nga Maria, por këtu Ungjilltari nuk i referohet Marisë, por nënës së Mesisë.
    Nga barku i kujt lindi Shpëtimtari, ai që do të prezantonte një marrëdhënie të re me Zotin, një përfshirje në dashurinë e vërtetë bashkëshortore?
    Nga barku i kujt lindi ky Shpëtimtari?
    Nga barku i Izraelit.
    Izraeli është nëna që ia dha Shpëtimtarin botës.
    Nëna për të cilën i referohet Ungjilltari, është ajo pjesë e Izraelit që ka asimiluar përshpirtërinë e profetëve dhe e psalmistëve, është ajo pjesë e vogël që ka mbetur besnike ndaj Zotit dhe që kupton se duhet të kthehet tek Jezusi nëse dëshiron të gjejë gëzim dhe lumturinë.
    Ne dëgjojmë përgjigjen e tij:
    Dhe Jezusi iu përgjigj asaj:
    “Çfarë ka mes teje dhe meje, grua? A nuk ka ardhur ora ime?”
    Çfarë do të thotë kjo përgjigje e çuditshme që Jezusi i drejtohet nënës së tij, e cila nuk është Maria, por Izraeli, i cili i paraqiti Jezusit gjendjen e saj të trishtuar, sepse jeton një fe që nuk jep gëzim.
    Ai tha: “Ti dhe unë, grua, (jemi dy)!” ose, ndoshta më mirë: Çfarë më takon mua dhe çfarë të takkon ty, grua? Në këtë situatë, cila është detyra, përgjegjësia ime dhe cila e jotja, grua?
    Është një shprehje e gjuhës diplomatike të kohës, që tregon distancën nga dikush.
    Në Ungjillin ka edhe një rast tjetër në të cilin kjo shprehje përsëritet, është në gojën e djallit të Gerasës, i cili kthehet te Jezusi dhe i thotë: “Çka ka ndërmjet meje dhe teje, biri i tëjetlartit?” Unë i përkas botës së vdekjes, ti botës së jetës, ne jemi në situata të ndryshme, të pakujdesshme.
    Fjalia “Moj burrneshë, a është punë për ne? Ende nuk erdhi koha ime!”. “Për mua dhe për ty, o grua”, tregon se Jezusi do të dallojë në mënyrë të qartë ndërmjet gjendjes shpirtërore që e ka përjetuar Izraeli dhe gjendjes së re në të cilën do t’i prezantojë njerëzve gjendjen e marrëdhënieve me Perëndinë që, nëse mardhënia është mirë, duhet të japë gëzim dhe lumturi.
    Dhe Jezusi vazhdon: “Ndoshta nuk ka ardhur koha ime!”
    Ky është përkthimi i saktë i tekstit; përkthimi që zakonisht gjejmë është: “Koha ime nuk ka ardhur”. Vështirë që kjo të ketë një kuptim, jo, nuk ka kuptim.
    Në kodet e lashta nuk ka pasur asnjë pikë, këtu na duhet pika e pyetjes: “A nuk ka ardhur koha ime?” Me këtë korrigjim Jezusi thotë që është, që tani ka ardhur koha e tij.
    Çfarë është kjo orë?
    Shpesh flitet në Ungjillin sipas Gjonit për orën e Jezusit. Ai thotë: “Nuk ka ardhur...është gati të vijë”. Ajo vjen në kohën e Kalvarit.
    Kjo është ora kur Jezusi ia shpreh nuses gjithë dashurinë e tij, jep jetën e tij. Kjo është ora kur Jezusi zbulon se ai është dhëndri i pritur. Tashmë ishte treguar kjo gjë nga Gjoni në kapitullin e parë për të përgatitur tregimin e martesës së Kanës, kur Gjon Pagëzuesi i tha të dërguarve të farisenjve: “Unë pagëzoj me ujë. Në mesin tuaj është një që ju nuk e njihni. Është ai që po vjen pas meje, por të cilit [unë] nuk jam i denjë t’ia zgjidh as rripat e sandaleve”( Gj. 1, 26-27).
    Unë nuk jam dhëndri, unë jam miku i dhëndrit, po dëgjoj zërin e nuses që po vjen dhe zemra ime është plot me gëzim sepse po vjen nusja”.
    Dhe pastaj është dasma e Kanës.
    Është Ai dhëndri që do të prezantojë marrëdhënien e dashurisë martesore me Zotin.
    Dëgjojmë çfarë thotë tani nëna, Izraeli besnik, Izraeli që pret që Zoti të shtrojë banketin e premtuar nga profeti Isaia, atë të mbushur me verëra të shkëlqyera, pra me gëzim.
    Nëna e tij u tha shërbëtorëve: “Çfarëdo që ju thotë, bëjeni”.
    Aty kishte gjashtë enë guri për pastrimin ritual të Judenjve, secila prej të cilave mbante nga tetëdhjetë në njëqind e njëzet litra.
    Në këtë pikë të shëmbëlltyrës, hyjnë në skenë shërbëtorët, quhen në greqisht diakonoi, diakonë, ky term përsëritet 12 herë dhe prandaj do të thotë se diakonët janë shumë të rëndësishëm.
    Kush janë këta shërbëtorë të cilëve u drejtohet nëna (Izraeli)?
    Janë ata që janë të gatshëm të vënë veten në shërbim të projektit të këtij biri të Izraelit që është Jezusi.
    “Bëni atë që ai do t'ju thotë".
    Religjioni i pastrimeve duhet të mbarojë sepse Perëndia i do edhe ata që njerëzit i konsiderojnë të papastër.
    Ai ujë i pastrimeve duhet të transformohet në verë, në gëzim… bëni atë që thotë Ai dhe do të gjeni gëzimin.
    "Kishte aty gjashtë enë guri".
    Këto enë e zënë qendrën e rrëfimit, do të thotë se janë shumë të rëndësishme, në fakt vihet re… janë gjashtë, numri gjashtë është simbol i papërsosmërisë sepse i mungon një për të arritur në shtatë që është numri i përsosmërisë.
    Këto enë janë simbol i papërsosmërisë së përshpirtërisë në të cilën po jeton Izraeli. Janë prej guri… thirrja është te Ligji i shkruar në gur, jo në zemër.
    Pastaj thuhet se çfarë përmbajnë dhe se janë bosh, pra kanë mbaruar plotësisht funksionin e tyre.
    Kjo është paraqitja parabolike e religjiozitetit të farisenjëve që e ka deformuar marrëdhënien me Zotin: martesa vazhdonte, mbijetonte, por pa asnjë vrull dashurie falas, kufizuar në ekzekutimin e asaj që ishte e përshkruar dhe pastaj në pastrimin për mëkatet.
    Tregimi i dasmës së Kanës është shkruar për ne. Të përpiqemi të pyesim veten… ne që jetojmë në kohën e re të prezantuar nga Jezusi, a e kemi asimiluar vërtet këtë përshpirtëri të dashurisë falas?
    Në ditën e Zotit çfarë dëshmojnë komunitetet tona katolikë?
    Shohim të mbërrijnë të dielën në kishën për meshën njerëz të lumtur që pas një jave angazhimesh pune, më në fund mund të takohen me motrat dhe vëllezërit e tyre të fesë, për të kënduar me ta gëzimin duke u ndjerë veten të dashuruar nga Zoti?
    Ose shohim njerëz akoma të trishtuar që mblidhen për të zbatuar një precept, preceptin e kishës, që na urdhëron të marrim pjesë në meshën, për të marrë pjesë në një ceremonie që na është urdhëruar?
    Çfarë lidhjeje me Zotin është kjo?
    A mund të jemi të detyruar të shkojmë të takojmë të dashurin/ën nën kërcënimin e mëkatit mortar?
    Në komunitetet tona frymëzohen jetë, gjëra të reja, apo vazhdojmë me një përshpirtëri të vjetër?
    Çfarë janë këto keqardhje për kohët e kaluara? A e mbajmë ende në mend katekezën e Zotit gjyqtar? Dhe liturgjinë e vjetër në gjuhën latine?
    Nuk na merr dyshimi se ndoshta e kemi mbuluar Ungjillin me një vello trishtimi dhe pikërisht për këtë nuk kuptohet dhe nuk pranohet, madje pikërisht për këtë shumë njerëz e braktisin kishën.
    Nëse do të ishin njerëz me të vërtetë të lumtur që e kanë asimiluar ungjillin dhe e jetojnë, nuk do të kërkonin gëzimin nga vende të tjera.
    Le të dëgjojmë tani çfarë u thotë Jezusi shërbëtorëve që janë të gatshëm të bashkëpunojnë me Të; këta shërbëtorë jemi ne natyrisht.
    Le të dëgjojmë:
    “Jezusi u tha shërbyesve:
    “Mbushni enët me ujë!”
    Ata i mbushën deri në grykë.
    “Merrini tani ‑ u tha atëherë ‑ e çojani kryetarit të tryezës”.
    Ata ia çuan” (v. 7-8).
    Këta shërbëtorë, diakonoi, që i japin veten në dispozicion të Jezusit, janë të gjithë ata që pranojnë të bashkëpunojnë me Të për të ndryshuar gjërat.
    Mendimi im shkon te katekistët, te të krishterët e përkushtuar që kalojnë orë të tëra dhe pasditë të tëra të së shtunës duke shërbyer në kishë.
    Mendimi im shkon te të gjithë ata që studiojnë Fjalën e Zotit sepse duan ta kuptojnë mirë për ta jetuar, pastaj dhe për ta komunikuar me vëllezërit, sepse duan që edhe ata të bëjnë zbulimin e Perëndisë së dashurisë.
    Përpjekja prekëse e këtyre njerëzve është e domosdoshme që të ndodhë mrekullia, të lindin komunitete që, duke lënë mënjanë verën e vjetër, të ngopen plotësisht me verë të re.
    Enët janë mbushur deri në buzë, deri në tejmbushje, dhe uji që shërbëtorët nxjerrin, është ai i Jezusit, Fjala e tij, Shpirti i tij, është ky ujë që shndërrohet në verë.
    Dhe u thotë atyre Jezusi:
    “Merrini tani ‑ u tha atëherë ‑ e çojani kryetarit të tryezës”.
    Dhe ata e çuan” (v. 8).
    Kryetari i tryezës, Arhitriclinos në greqisht, është fjala që shfaqet pesë herë: është i rëndësishëm ky personazh i tregimit.
    Ai ishte ai që kishte organizuar banketin dhe është e çuditshme që nuk kishte vënë re se gjërat po shkonin keq, që nga fillimi nuk kishte verë të mirë.
    Kë përfaqëson ky kryetar i tryezës?
    Udhëheqësit shpirtërorë të popullit, shkribet, priftërinjtë e lartë të Tempullit, ishin ata që kishin organizuar banketin, ishin ata menaxherët e jetës fetare të Izraelit dhe nuk kishin vënë re hidhërimin e përhapur në fenë e tyre, nuk kishin vënë re sepse nuk interesoheshin për nevojat shpirtërore të popullit, ata ishin të zënë me punët e tyre, kujdeseshin për interesat e tyre për të rritur pushtetin e tyre, prestigjin e tyre.
    Përballë paraqitjes së re që prezantoi Jezusi, këta kryetarë të darkës mbeten të habitur, të çuditur.
    Dëgjojmë reagimin e tyre:
    “Kur kryetari i tryezës e kërkoi ujin e kthyer në verë ‑ e nuk e dinte nga vinte ‑ shërbyesit, që e kishin mbushur ujin, e dinin ‑ kryetari i tryezës e thirri dhëndrin dhe i tha: “Çdo njeri më parë vë në tryezë verën e mirë e, kur t’i nxehë pija, sjell verë më të keqe. Ti e paske ruajtur verën e mirë deri tani!” Kjo qe mrekullia e parë e Jezusit, të cilën e bëri në Kanë të Galilesë; e dëftoi lavdinë e vet dhe nxënësit e tij besuan në të” (v. 9-11).
    Kryetari i tryezës mbeti i habitur nga bukuria e verës së Jezusit.
    Kam thënë bukuri, jo mirësia e verës së Jezusit.
    Përkthimet flasin për verë të mirë apo verë me cilësi… jo!
    Teksti grek thotë “kalon oinon”, verë e bukur: Jezusi ka futur në enët bukurinë e fytyrës së Zotit.
    Më parë Zoti imagjinohej si një gjyqtar dhe zbatues i ligjit për ata që guxonin të shkelnin urdhërat e tij; e shëmtuar ishte fytyra e këtij Zoti.
    Jezusi ka futur bukurinë e Hyjit!
    Dhe nuk ishin të bukura praktika fetare të pastrimeve sepse, ata që e praktikonin, ndiheshin gjithmonë të papastër, prandaj të refuzuar nga Zoti.
    Përballë bukurinë së verës së Jezusit, kryetari i tryezës habitet dhe i drejtohet dhëndrit dhe i thotë:
    “Por pse vetëm tani sjell verën e bukur?”
    Kush është dhëndri që ka ofruar këtë verë të re?
    Do të keni vënë re se në disa ikona janë të pranishëm dhëndri dhe nusja, të dy të rinj: nuk janë dy fëmijë, një djalë dhe një vajzë nga Kana e Galilesë e tani është momenti të zbulohet se kush janë…Dhëndri është Jezusi dhe nusja jemi të gjithë ne, është i gjithë njerëzimi!
    Është e lehtë të identifikohet dhëndri Jezusi në këto ikona sepse autorët e kishin kuptuar shumë mirë mesazhin e kësaj faqeje të Gjonit. Në fakt ngjyrat e veshjes së dhëndrit na tregojnë se kush është, sepse veshja e tij e poshtë është e kuqe, dhe ngjyra e kuqe është simbol i natyrës hyjnore, e pastaj veshja e tij e sypërme është blu: kjo ngjyrë është simbol i natyrës njerëzore që Jezusi, Biri i Perëndisë, e ka marrë duke u bërë një si ne.
    Pasazhi përfundon duke thënë se “Jezusi e ka shfaqur lavdinë e tij”.
    Si?
    Ai ka futur në botë një marrëdhënie të re me Perëndinë, ai e ka shfaqur lavdinë e tij duke na bërë të kuptojmë se Perëndia na do gjithmonë, ashtu siç jemi.
    Lavdia e Perëndisë është zbulimi i dashurisë së tij të pa kushtëzuar dhe të lirë dhe ai që ndihet i dashur ashtu siç është, nuk mund të mos jetë gjithmonë i lumtur.

  8. #778
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 3 Ord. VITI C.

    MË 26-1-2025


    LEXIMI I PARË: Nh. 8,2-4a.5-6.8-10.


    2 Atëherë prifti Esdra e solli Ligjin para tubimit që e përbënin burra, gra dhe të gjithë ata që janë të aftë të kuptojnë. Ishte dita e parë e muajit të shtatë.
    3 Në sheshin që është para derës së Ujërave, filloi ta lëxonte librin prej agimit deri në mesditë, përpara burrave, grave dhe të gjithë atyre që ia kishin arritur dritës së arsyes. I tërë populli e dëgjonte me kujdes librin e Ligjit.
    4 Skribi Esdra qëndronte mbi një kuvendore të drunjtë që e kishin punuar për këtë qëllim.
    5 Esdra e hapi Librin para syve të terë popullit ‑ sepse qëndronte pak më lart se populli ‑ dhe, kur e hapi librin, u ngrit në këmbë i tërë populli.
    6 Atëherë Esdra e bekoi Zotin, Hyjin e madh; ndërsa i tërë populli me duar lart, u përgjigj: “Amen, amen!” pastaj u përkulën dhe e adhuruan Hyjin me fytyrën e ulur deri në tokë.
    8 Dhe Librin e Ligjit të Hyjit e lëxonin pjesë pjesë dhe ia shpjegonin kuptimin që populli ta kuptonte mirë atë që lexohej.
    9 Atëherë qeveritari Nehemi, prifti dhe skribi Esdra si dhe levitët që e mësonin popullin, iu drejtuan mbarë popullit: “Kjo është ditë që i kushtohet Zotit, Hyjit tonë! Mos jini të trishtuar as mos qani!” Sepse mbarë populli qante duke dëgjuar fjalët e Ligjit.
    10 Atëherë Nehemia shtoi: “Shkoni e hani mish të majmë dhe pini pije të ëmbla e jepnu pjesë edhe atyre që nuk kanë bërë gati gjë për vete, sepse është ditë e shenjtë e Zotit tonë! Dhe mos u trishtoni, sepse gëzimi i Zotit është fuqia juaj.”


    LECTIO DIVINA- MEDITIM-LUTJE.

    NJË DITË FESTE NË JERUSALEM.


    Ne që nuk mund të durojmë liurgjitë për më shumë së një orë, duhet të meditojmë leximin e parë të liturgjisë së sotme…Ishin së bashku burra, gra dhe fëmijë! Dhe dëgjonin leximin e librit prej agimit deri në mesditë. Dhe gjatë gjithë asaj kohe dëgjonin lexime në hebraisht, një gjuhë që nuk e kuptonin më. Për fat të mirë, lexuesi ndërpritej rregullisht për t'i hapur rrugë përkthyesit që e përkthente tekstin në aramaisht, që ishte gjuha e të gjithëve në atë kohë, në Jerusalem. Dhe populli duket se nuk e gjen shumë gjatë kohën, që kalon atje duke dëgjuar: përkundrazi, të gjithë këta qajnë të emocionuar dhe këndojnë, brohorasin pa u lodhur “AMIN” duke ngritur duart lart. Esdras, prifti dhe Nehemia, guvernatori, mund të jenë të kënaqur: ata e kanë arritur qëllimin e tyre! Qëllimi, sfida, nëse dëshirohet, është t'i rikthehet një shpirt këtij populli. Sepse edhe një herë po kalon një periudhë të vështirë.
    Jemi në Jerusalem rreth vitit 450 para Krishtit. Mërgimi në Babiloni ka mbaruar, Tempulli i Jeruzalemit është rindërtuar (edhe nëse është më pak i bukur se ai i Solomonit), jeta ka rifilluar. Nëse gjithçka shihet në një mënyrë sipërfaqësore, dikush mund të mendojë se gjithçka është mirë e që vështirësitë e vitëve të fundit mund të harrohen. E megjithatë, morali nuk është i lart. Ky popull duket se e ka humbur atë shpresë që ka qenë gjithmonë karakteristikë e tij kryesore. E vërteta është se ka vazhdime të dramave të shekullit të kaluar. Nuk është aq e lehtë të shërohen plagët e hapura nga një pushtim të ashpër 70 vjeçar, nga grabitja e qytetit, nga një robëri e gjatë në një vend të huaj ... Mbajnë plagët për disa breza. Janë plagët e mërgimit dhe plagët e kthimit. Sepse, me mërgimin në Babiloni, kishin humbur gjithçka dhe kthimi i shumëpritur në fund nuk ishte magjik, siç e kishin enderruar më parë shpesh. Nuk ka nevojë që të shpjegohet kjo gjë: mund të kuptohet pa problem.
    Mrekullia është se kjo periudhë ishte e tmerrshme, po, por shumë e frytshme: sepse besimi i Izraelit i mbijetoi kësaj sprove. Jo vetëm që ky popull e mbajti të paprekur besimin e tij gjatë Mërgimit në mes të të gjitha rreziqeve të idhujtarisë, por ai mbeti një popull dhe entuziazmi i tij u rrit; dhe kjo falë priftërinjve dhe profetëve që kryenin punë të palodhur të tyre baritore. Ishte, për shembull, një periudhë e prështatshme për të rilexuar dhe medituar intensivisht Shkrimet e Shenjta. Një nga objektivat e tyre, natyrisht, gjatë pesëdhjetë viteve të mërgimit, ishte të rinovonin çdo ditë të gjitha shpresat drejt kthimit në vendin e tyre.
    Papritur, dushi i ftohtë, ngjarja e papritur që të pret hovin e kthimit u bë edhe më i fortë. Sepse, nga ëndrra në realitet, ndonjëherë ka një boshllëk... Problemi i madh i kthimit, e pamë me tekstet e Isaisë të festës së Epifanisë dhe të së dielës së dytë të kohës së zakonshme, ishte vështirësia e mirëkuptimit: mes atyre që ktheheshin në vend të tyre, plot ideale e projekte dhe atyre që ishin vendosur ndërkohë në Jeruzalem dhe në Jude, nuk kishte vetëm një hendek, por kishte një humnerë e vërtetë.


    ME PASION DËGJONIN FJALËN E HYJIT.

    Ata që u vendosën në Jerusalem dhe në Jude gjatë dëbimit të banorëve të tyre, ishin me shumicë paganë. Dhe nuk kishin asolutisht si qëllim që të rivendoset në këtë vend ligji i shumicës hebre.
    Le të kujtojmë se rindërtimi i Tempullit ringjalli armiqësisë së tyre me komunitetin hebre dhe që ata hebrenjtë që ishin më pak të zjellshme, më pak besnikë ndaj Besëlidhjes dhe fesë hebre shpesh tundoheshin nga relaksimi i ambientit dhe e braktisnin fenë duke druajtur pasojat e një armiqësie të mundshme. Ajo që i shqetësonte autoritetet, ishte pikërisht kjo dobësi ose mungesë e besimit, që vazhdonte të keqësohej më shumë për shkak të shumë martesave midis hebrenjve dhe paganëve; dukej gjithmonë më e pamundur të ruheshin pastërtia dhe të gjitha kërkesat e besimit në këtë situatë. Për këtë Esdras, prifti, dhe Nehemia, laik, i bashkuan forcat e tyre. Ata të dy moren nga mjeshtri i momentit, mbreti i Persisë, Artakserksi, një mision për të rindërtuar muret e qytetit dhe fuqi të plota për të marrë kontrollin e këtij populli. Në këtë kohë Jeruzalemi dhe Judea ishin nën dominimin persian, nuk duhet ta harrohet kjo gjë.
    Prandaj Esdras dhe Nehemia filluan të bënin gjithçka për të korrigjuar situatën: ishte e nevojshme të rifitonte shpresë ky popull, të rivendosej morali i tij. Sepse komuniteti hebre kishte nevojë më shumë së më parë të jetonte i bashkuar pasi tani ishte në kontakt të përditshëm me paganizmin dhe i tunduar nga indiferenca fetare. Tani, në historinë e Izraelit, uniteti i popullit u realizuar gjithmonë në emër të Besëlidhjes me Perëndinë; pikat e forta të Aleancës ishin gjithmonë të njëjta: Toka, Qyteti i Shenjtë, Tempulli dhe Fjala e Perëndisë. Tokë: tani populli ishte në vendin e tij; qyteti i shenjtë, Jerusalemi: Nehemia, guvernatori do të përfundojë rindërtimin e tij; Tempulli tashmë është rindërtuar; mbetet Fjala: do të shpallej gjatë një feste gjigante në qiell të hapur.
    Të gjithë elementët janë bashkuar dhe populli mund të rifitojë dinjitetin dhe krenarinë e tij e mund të kuptojë që është shumë e rendësishmne të kujdeset për vënien e tijnë skenë: Vetë data u zgjodh me kujdes: u zbatua zakoni i kohëve të lashta, një festë e madhe me rastin e asaj që atëherë ishte data e Vitit të ri, "dita e parë e muajit të shtatë". Dhe për këtë rast u ndërtua një platformë prej druri, nga e cila dominoheshin njerëzit: prej andej shpallnin Fjalën e Hyjit prifti dhe përkthyesit. Sa i përket predikimit, natyrisht, ai e ftonte popullin të festonte. Hani, pini, është një ditë e mrekullueshme pasi është dita e mbledhjes suaj rreth Fjalës së Perëndisë. Nuk është më koha për lotët, edhe nëse ato janë lotë gëzimi. Le të kujtojmë mësimin: për të ribashkuar komunitetin e tyre, Esdras dhe Nehemia nuk i mbajnë leksione, i ofrojnë një festë rreth fjalës së Zotit. Nuk ka asgjë më të mirë për të ringjallur ndjenjën e familjes sesa për t'i ofruar atij festime të rregullta!

  9. #779
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E 3 ORD.VITI C.

    MË 26—1 -2025.

    PSALMI: 19, 8-10.15.


    8 I përsosur është Ligji i Zotit,
    shpirtin përtërin;
    për t’u besuar është Dëshmia e Zotit,
    të miturve u jep dijen.
    9 Urdhërimet e Zotit janë të drejta,
    kënaqin zemrën;
    urdhri i Zotit është i qartë,
    dritë u jep syve.
    10 E panjollë është frika e Zotit,
    nuk ndërron në shekuj të shekujve;
    gjyqet e Zotit janë të vërteta,
    të gjitha njësoj të drejta.
    15 Të pëlqefshin, o Zot, fjalët e gojës sime,
    edhe mendimi i zemrës sime para teje,
    o Zot, Ndihmësi im e Shëlbuesi im!


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    RRUGA MË E SHKURTAPËR TË ARRITUR LUMTURINË.


    E kemi lexuar disa herë këtë psalm; dhe kështu kemi pasur rastin të flasim për rëndësinë e Ligjit për Izraelin, në një kuptim jashtëzakonisht pozitiv, dhe për frikën e Zotit, një qëndrim gjithashtu jashtëzakonisht pozitiv dhe bijor. Dhe kemi rilexuar disa fragmente të Testamentit të Vjetër ku Ligji paraqitet si një rrugë: nëse një bir i Izraelit dëshiron të jetë i lumtur, ai do të kujdeset që të mos devijojë as djathtas as majtas.
    Sot, për të kutuar mesayhin e këtij psalme, ju propozoj të rilexojmë librin e Deuteronomit. Ky është një tekst relativisht i vonë: në një periudhë ku mbretëria e Judës po largohej rrezikshmërisht nga praktika e Ligjit, pikërisht ky libër u duk si një thirrje alarmi; mbi temën "nëse nuk doni që t'ju ndodhë katastrofa që ra mbi mbretërinë e Veriut, do të bënit mirë të ndryshoni sjelljen". Pra, është një kujtim i të gjithë urdhërimeve të Moisiut, dhe i paralajmërimeve të tij; aty gjendet e gjithë një meditim mbi rolin e Ligjit: ai nuk ka qëllim tjetër përveç edukimit të popullit, duke e mbajtur atë në rrugën e drejtë, siç thuhet. Dhe nëse Zoti këmbëngul aq shumë që populli i tij të qëndrojë në rrugën e drejtë, kjo është sepse kjo është mënyra e vetme për të jetuar të lumtur në shoqëri dhe për të përmbushur thirrjen e tij si duhet të bëjë Populli i Zgjedhur midis kombeve. Mbreti i Jeruzalemit, Josia, duke ndërmarrë një reformë fetare të thellë, rreth vitit 620 p.e.s., mbështeti në këtë libër të Deuteronomit.
    Në të vërtetë, libri i Deuteronomit, ashtu siç e njohim ne sot, është shkruar pas mbretërimit të Josisë. Por bazat e tij ishin vendosur tashmë në një dorëshkrim të gjetur nga punëtorët e Josisë gjatë punimeve të restaurimit të tempullit të Jeruzalemit. Ky dorëshkrim i sjellë atje ndoshta nga të shpëtuarit e mbretërisë së Veriut (pas rënies së Samarisë në 721) ishte një predikim i fuqishëm për një kthim të vërtetë dhe një rikthim në praktikën e urdhërimeve.
    Paradoks i parë për ne, ndoshta, nuk ka dyshim për askënd në Bibël se ligji është një instrument i lirisë. Ne do të ishim më tepër të tunduar ta shihnim atë si një prangë; imazhi që jepet, është ai i shqiponjës që i mëson të fluturojnë të vegjlit e saj. Ja çfarë tregojnë ornitologët që kanë vëzhguar shqiponjat në shkretëtirën e Sinait: kur zogjtë e vegjël lëshohen, prindërit qëndrojnë përreth dhe fluturojnë mbi ta duke vizatuar rrathë të mëdha; kur zogjtë e vegjël lodhen, ata mund në çdo kohë të pushojnë (në të dyja kuptimet e fjalës: të pushojnë dhe të ri-pushojnë) në krahët e prindërve të tyre, për t’u ngritur përsëri më pas, kur të kenë marrë forca. Qëllimi i operacionit, natyrisht, është që të vegjlit të jenë shpejt në gjendje të menaxhojnë vetë.


    ËSHTË LIGJI I ZOTIT

    Autori biblik ka marrë këtë imazh për të thënë se Zoti u jep ligjin e tij njerëzve për t’i mësuar ata të fluturojnë me krahët e tyre. Aspak dominim këtu, përkundrazi; për më tepër, duke çliruar popullin e tij nga skllavëria në Egjipt, Zoti ka provuar një herë e përgjithmonë se qëllimi i tij i vetëm është çlirimi i popullit të tij. Ja fjalia nga libri i Deuteronomit:
    “10 Gjetur e kish në një vend t’shkretë,
    n’vend tmerrimi, ulërimi bishash.
    E rrethoi, e përkujdesi,
    e ruajti si beb’n e syrit.
    11 Si shqiponja që bën gjira
    kur do zogjtë t’i mësojë t’fluturojnë,
    mbi ta i hap e i palon krahët:
    ashtu e mori Izraelin,
    e mbarti mbi flatrat e veta” (Dt 32,10-11).
    Një Zot që dëshiron njeriun e lirë! Ky është mesazhi që transmetohet besnikërisht nga një brez në tjetrin: “20 E kur nesër yt bir të të pyesë e të të thotë: ‘Ç’kuptim kanë këto rregullore, urdhërime e ligje që jua dha Zoti, Hyji ynë?’, 21 ti përgjigjju: ‘Ishim skllevër të faraonit në Egjipt, dhe Zoti na nxori me dorë të fuqishme prej Egjiptit 22 dhe bëri shenja të mëdha e mrekulli ndër sy tanë në Egjipt kundër faraonit dhe mbarë shtëpisë së tij. 23 Ne na nxori prej andej, që të na shpjerë e të na e japë tokën, të cilën me përbetim ua premtoi etërve tanë. 24 Asohere Zoti na urdhëroi t’i vëmë në zbatim të gjitha këto urdhërime e të druajmë Zotin, Hyjin tonë, që të jemi të lumtur gjatë gjithë jetës sonë siç jemi edhe sot” (Dt. 6,20...24).
    Kur mbreti Josia përpiqet ta kthejë popullin e tij në rrugën e drejtë, shihet qartë interesi që ai ndien për ta bërë të njohur këtë libër që përsërit në të gjitha tonet: rruga më e shkurtër për të qenë një popull i lirë dhe i lumtur, është jeta e drejtë. Nënkuptohet: nëse vëllezërit tuaj të Veriut kanë përfunduar kaq keq, kjo është sepse kanë harruar këtë të vërtetë elementare. Por bëhet fjalë jo vetëm për shpëtimin e mbretërisë së Jugut, gjë që është padyshim shqetësimi i parë i Josias, por është shpëtimi i të gjithë njerëzimit që është në lojë, shpëtimi i "të gjitha familjeve të tokës" siç thotë libri i Zanafillës. Si do të mund të jetë populli i zgjedhur dëshmitar i Zotit çlirimtar nëse nuk sillet vetë si popull i lirë? Nëse bie përsëri në tundimet e përjetshme të njerëzimit: idhujtarinë, padrejtësinë sociale, marrjen e pushtetit nga të tjerët?
    Gjatë historisë, autorët biblikë kanë marrë ngadalë-ngadalë ndërgjegjje për këtë përgjegjësi që Zoti ia ka besuar popullit të Tij duke i ofruar Aleancën e Tij: "Zoti, Perëndia ynë, i takon e fshehta, por të zbuluarat janë për ne dhe bijtë tanë përgjithmonë, që ne të zbatojmë të gjitha fjalët e kësaj ligji" (Dt. 29,28). Kjo i frymëzon Izraelit një krenari të madhe, por jo aspak krenari; për më tepër, nëse do të ishte e nevojshme, Deuteronomi kujdeset t’i kujtojë popullit përulësinë: "Nëse Zoti është bashkuar me ju, nëse ju ka zgjedhur, nuk është se jeni më të shumtët nga të gjitha popujt, sepse jeni më të vegjlit nga të gjithë" (Dt. 7,7); dhe përsëri: "Dije mirë se jo për drejtësinë tënde Zoti, Perëndia yt, po të jep të zotërosh këtë vend të mirë, sepse je një popull me qafë të ngurtë" (Dt 9,6). Psalmi ynë rimerr këtë mësim të përulësisë: "Kushtetuta e Zotit është e sigurtë, ajo i bën të mençur të thjeshtët"; një mënyrë e bukur për të thënë se vetëm Zoti është i mençur; për ne, nuk ka nevojë të mendojmë se jemi të zgjuar, le të udhëhiqemi thjesht.
    Kërkohet vetëm një praktikë e përulur dhe e përditshme; kjo është në fuqinë e të gjithëve, edhe këtë mbreti Josia duhet të ketë qenë shumë i kënaqur ta përsërisë për të inkurajuar nënkëmbësit e tij:
    “Ky ligj që unë të përshkruaj sot nuk është mbi fuqinë tënde as jashtë arritshmërisë tënde. Nuk është në qiell, që të thuash: “Kush do të ngjitet në qiell ta kërkojë atë? Kush do ta bëjë të dëgjohet, që ne ta zbatojmë?”
    Nuk është përtej detit, që të thuash: “Kush do të shkojë përtej detit ta kërkojë atë? Kush do ta bëjë të dëgjohet, që ne ta zbatojmë?” Është shumë pranë teje, ky Fjalë, është në gojën tënde dhe në zemrën tënde, që ta zbatojmë atë (Dt. 30,11-14).
    Dhe pastaj, kjo praktikë e përulur dhe e përditshme e Ligjit mund të transformojë pak nga pak një popull të tërë; siç thotë edhe psalmi:
    “Urdhri i Zotit është i pastër, ai sqaron shikimin”. Duke praktikuar urdhërimet, njeriu mëson pak nga pak të jetojë si bij të Perëndisë, mëson pak nga pak të jetojë si vëllezër të njerëzve: për ta thënë ndryshe, mëson të shohë Perëndinë si një Atë dhe njerëzit si vëllezër.

  10. #780
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,707
    Postimet në Bllog
    3

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA E 3 ORD. VITI C.

    MË 26-1-2025.

    LEXIMI I DYTË: 1 KOR. 12, 12-30.


    12 Dhe njëmend, sikurse një trup i vetëm ka shumë gjymtyrë e të gjitha gjymtyrët e trupit, edhe pse shumë ‑ nuk trajtojnë veçse një trup të vetëm ‑ ashtu edhe Krishti. 13 Vërtet, në një të vetmin Shpirt Shenjt të gjithë jemi pagëzuar për të qenë një trup i vetëm, si hebrenjtë ashtu grekët, si robërit ashtu edhe të lirët dhe të gjithë e kemi shuar etjen në të njëjtin Shpirt Shenjt.
    14 E trupi nuk është prej një gjymtyre, por prej shumë gjymtyrësh. 15 Po bëri e tha këmba: “Pasi nuk jam dorë ‑ nuk jam pjesë e trupit” ‑ a thua njëmend nuk do të jetë pjesë e trupit? 16 Po bëri e tha veshi: “Pasi nuk jam sy ‑ nuk jam pjesë e trupit” ‑ a thua njëmend nuk do të jetë pjesë e trupit? 17 Po të ishte krejt trupi sy ku do të ishte dëgjimi? Po të ishte krejt vesh ku do të ishte shqisa e të nuhaturit? 18 Porse Hyji kështu i ka caktuar gjymtyrët, secilën në trup sikurse ka dashur. 19 Po të ishin të gjitha një gjymtyrë e vetme, ku do të ishte trupi? 20 Kështu pra, shumë gjymtyrë, por vetëm një trup. 21 Syri nuk mund t’i thotë dorës: “S’kam nevojë për ty”, ose koka këmbëve: “S’kam nevojë për ju!” 22 Madje, ato gjymtyrë të trupit që duket se janë më të ligshta, janë më të nevojshme, 23 dhe ato që ne i mbajmë për më pak bujare, pikërisht atyre u bëjmë më shumë nderim. Dhe, sa më të marrshme janë, aq më njerëzishëm sillemi me to, 24 e të njerëzishmet nuk e kanë këtë nevojë. Por Hyji ashtu e ka përbërë trupin, sa që gjymtyrës së fundit i ka dhënë më shumë nder, 25 që të mos ketë përçarje në trup, por që gjymtyrët njësoj të kujdesen njëra për tjetrën. 26 Dhe, nëse vuan një gjymtyrë, vuajnë së bashku të gjitha gjymtyrët; e nëse nderohet një gjymtyrë, të gjitha gjymtyrët gëzohen bashkë me të.
    27 Tashti, ju jeni trupi i Krishtit dhe, secili prej jush gjymtyrë e tij.
    28 Kështu Hyji disa në Kishë i caktoi: më parë apostujt, së dyti profetët, së treti mësuesit; pastaj vjen dhurata e mrekullive, pastaj ajo e shërimeve, e kujdesimit, e drejtimit shpirtëror, dhurata e gjuhëve të ndryshme. 29 A thua të gjithë janë apostuj? Të gjithë profetë? Të gjithë mësues? A thua të gjithë bëjnë mrekulli? 30 A thua të gjithë e kanë dhuratën e shërimeve? A thua të gjithë flasin gjuhët? Të gjithë shpjegojnë?
    Dëshironi dhuratat më të shkëlqyeshme!


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    KUR SHËN PALLI RIPARAQET NJË FABUL TË EZOPIT
    .

    Le ta themi në një mënyrë tjetër: "Secilit punën e vet; por kujdes të mos nënçmoni njëri-tjetrin, kujtoni se të gjithë kanë nevojë për të gjithë". Kjo piesë e gjatë të letrës së Shën Palit vërteton të paktën një gjë: komuniteti i Korintit njihte pikërisht të njëjtat probleme si ne. Për t'u dhënë një mësim besimtarëve të tij, Pali përdor një procedurë që funksionon më mirë se të gjitha fjalimet: u propozon atyre një krahasim. Në të vërtetë, ai nuk e ka shpikur plotësisht, por është edhe më mirë: ai përdor një fabul që të gjithë e njihnin dhe e përshtat atë me objektivin e tij. Kjo fabul ka si titull: "Fabula e gjymtyrëve dhe e stomakut". Ajo ekzistonte tashmë tek Ezopi, 700 vjet para erës sonë dhe ishte e njohur në kohën e Shën Palit, pasi gjendet e rrëfyer në "Historinë Romake të Titit Livius"; më afër nesh, për më tepër, La Fontaine e ka vënë në vargje. Si të gjitha fabulat, ajo fillon me "Ka qenë një herë": "Ka qenë një herë", pra, një njeri si të gjithë të tjerët... përveç se, tek ai, të gjitha gjymtyrët flisnin dhe diskutonin mes tyre! Dhe nuk kishin të gjithë karakter të mirë, me sa duket. Dhe, ndoshta, disa duhej të kishin përshtypjen se ishin pak të konsideruar ose pak të shfrytëzuar.
    Një ditë, gjatë një diskutimi, këmbët dhe duart u rebeluan kundër stomakut: sepse ai, stomaku, ai thjesht ha dhe pi atë që gjymtyrët e tjera i japin... E gjithë kënaqësia është për të! Nuk është ai që lodhet duke punuar, duke kultivuar vreshta, duke bërë pazar, duke prerë mishin, duke përtypur dhe harroj disa gjëra të tjera. Atëherë vendosën thjesht të bëjnë grevë. Nga tani e tutje askush nuk lëviz: stomaku do të shohë çfarë i ndodh! Dhe nëse vdes nga uria, do të qeshë mirë ai që qesh i fundit...Kishin harruar vetëm një gjë: nëse stomaku vdes nga uria, nuk do të jetë i vetmi. Ai trup, si të gjithë të tjerët, bënte një tërësi, dhe të gjithë kanë nevojë për të gjithë!


    FABULA E GJYMTYRAVE DHE E STOMAKUT.


    Shën Pali pra, ka ripropozuar nga kapitali kulturor të kohës së tij një fabull me një mësim shumë të lehtë për t’u kuptuar. Dhe, për rastin se megjithatë, nuk do të kuptohej, ai është munduar ta shpjegojë vetë fabulën e tij të gjymturave dhe të stomakut. Dhe për të, morali i kësaj historie është: diversitetet tona janë shansi ynë, me kusht që t’i bëjmë ato instrumente të unitetit.
    Një nga pikat kryesore të këtij mësimi të Shën Palit, është se, në asnjë çast, ai nuk flet në terma hierarkie apo superioriteti! Hebrenj apo paganë, skllevër apo njerëz të lirë, të gjitha dallimet tona njerëzore, të gjitha këto nuk kanë më vlerë: tani për tani ka vlerë vetëm një gjë, Pagëzimi ynë në Shpirtin e vetëm, pjesëmarrja jonë në këtë trup unik, trupi i Krishtit. Pamjet njerëzore nuk janë më në vend: mbarojnë konsideratat e superioritetit apo inferioritetit. Pamjet e Zotit janë krejt të tjera: "Ndër ju nuk duhet të jetë kështu" i tha Jezusi apostujve të tij. Por, le ta pranojmë, të mos mendojmë më në terma superioriteti, hierarkie, avancimi, kariere, nderi, është shumë e vështirë.
    Pali, përkundrazi, këmbëngul në respektin që u takon të gjithëve: thjesht, sepse dinjiteti më i lartë, i vetmi që ka rëndësi, është të jesh anëtar, cilido qoftë, i trupit të vetëm të Krishtit. Respekti, në kuptimin etimologjik, është çështje shikimi: nganjëherë njerëzit që nuk na duken të rëndësishëm, nuk i shohim fare, shikimi ynë nuk ndalet tek ata! Përkundrazi, të gjithëve na ka ndodhur të matim pakësinë e rëndësisë sonë në sytë e dikujt tjetër: shikimi i tij rrëshqet mbi ne sikur të mos ekzistojmë! Duket mirë, në fund të fundit, që Shën Pali këtu na jep një mësim të jashtëzakonshëm respekti: respekt për diversitetet, nga njëra anë, dhe respekt për dinjitetin e secilit pavarësisht nga funksioni i tij.
    Isaia ka këtë fjalë të mrekullueshme:
    "7 Sa të bukura janë mbi male
    këmbët e kasnecit
    që sjell sihariqin e paqes,
    që sjell lajm të mirë,
    që shpall shëlbimin,
    që i thotë Sionit:
    ‘Perëndia jote mbretëron!" (Is 52,7).
    Ndoshta mund të frymëzoheshim prej saj? Është e vërtetë se mjafton një përpjekje e vogël për të zbuluar se çfarë i jep secilit prej nesh origjinaliteti i jetës së familjeve tona, të ndërmarrjeve tona apo të grupeve tona të çdo lloji. Disa prej nesh janë mendjet e zgjuara, studiuesit, shpikësit, organizatorët... Ka ata që "kanë hundë të mirë" siç thuhet... ka të qartëpamurit... ata që kanë dhuratën e fjalës dhe ata që janë më të mirë në të shkruar... ka... dhe lista mund të zgjatet pafundësisht. Ata prej nesh që kanë pasur fatin të përjetojnë eksperienca mbledhjesh të suksesshme, bashkëpunimesh frytdhënëse nuk mund të heqin dorë më prej tyre. Dhe nëse leximi ynë i të dielës së dytë (fillimi i kapitullit 12 të kësaj letre të parë te Korintasit) tingëllon më shumë si një kërkesë për diversitet, zhvillimi i sotëm na ofron pjesën e dytë.

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •