PËRGATITJA E LITURGJISË.
E DIELA XXXII ORD. VITI B.
MË 10 -11- 2024.
LEXIMI I DYTË: Hb. 9, 24-28.
24 Sepse Krishti nuk hyri në Shenjtëroren e Shenjtëroreve të punuar me dorë, që është vetëm shëmbëllesë e thjeshtë e asaj të vërtetës, por drejt në qiell: që tani të ndërmjetësojë për ne para fytyrës së Hyjit.
25 Jo veç, që shumë herë ta flijojë vetveten sikurse kryeprifti çdo vit hyn në Shenjtëroren e Shenjtëroreve me gjak të huaj;
26 - përndryshe do t’i ishte dashur të pësojë shumë herë që prejkrijimit të rruzullit. Por tani u dëftua një herë të vetme - në mbarimin e kohës - për ta asgjësuar mëkatin me anën e flijimit të vetvetes.
27 Dhe, sikurse njerëzve u duhet një herë të vdesin - e pastaj vjen gjyqi –
28 kështu edhe Krishti: u flijua vetëm një herë për të shlyer mëkatet e të gjithëve, kurse herën e dytë - jo më në lidhje me mëkate - do t’u duket atyre që e presin për t’u shëlbuar.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
VENDI I TAKIMIT.
Autori i letrës drejtuar Hebrenjve, siç e kemi parë këto javë, iu drejtohet të krishterëve me prejardhje hebreje që mund të kenë ndonjë nostalgji për kultin e vjetër; në praktikën e krishterë, nuk ka më tempull, nuk ka më flijime të përgjakshme; a është kjo ajo që Zoti dëshiron? Atëherë autori ynë rimarrë një nga një të gjitha realitetet, të gjitha praktikat e fesë hebreje dhe ai demonstron që të gjitha këto janë të vjetra.
Këtu, bëhet fjalë kryesisht për Tempullin, i quajtur "shenjtërorja"; autori sqaron: duhet të bëhet dallimi ndërmjet shenjtërores së vërtetë në të cilën Zoti banon, domethënë vetë qielli, dhe tempulli i ndërtuar nga njerëzit që natyrisht është vetëm një kopje e zbehtë. Hebrenjtë ishin veçanërisht krenarë, dhe me të drejtë, për tempullin e tyre të mrekullueshëm në Jerusalem. Megjithatë, ata kurrë nuk e harruan që çdo ndërtim njerëzor mbetet njerëzor për nga përcaktimi dhe prandaj, i dobët, i papërsosur, i shkatërrueshëm. Për më tepër, askush në Izrael nuk pretendonte të mbyllte praninë e Zotit në një tempull, edhe pse ishte i madh. Ndërtuesi i parë i tempullit në Jerusalem, mbreti Salomon thoshte tashmë: "A mund të banojë vërtet Zoti në tokë? Qiejt vetë dhe qiejt e qiejve nuk mund të të përmbajnë! Sa më pak kjo Shtëpi që unë ndërtova!" (1 Mbr. 8,27).
Pra kështu, ne e kemi ditur gjithmonë, që nga Dhiata e Vjetër, se Prania e Zotit nuk ishte e kufizuar në Çadrën e Takimit gjatë Eksodit, as, më vonë, në tempullin e Jeruzalemit. Por ne e pranuam këtë vend lutjeje si një dhuratë: në mëshirën e tij, Zoti kishte pranuar t'i jepte popullit të tij një shenjë të dukshme të Pranisë së tij.
Tani, për të krishterët, tempulli i vërtetë, vendi ku takohen me Zotin nuk është më një ndërtesë: mishërimi i Jezu Krishtit i ka ndryshuar gjërat: tani vendi i takimit midis Zotit dhe njeriut është Jezu Krishti, Zoti bërë njeri. Në një formë tjetër, kjo është ajo që Shën Gjoni u shpjegon lexuesve të Ungjillit të tij, në episodin e shitësve të larguar nga Tempulli: ishte pak kohë para festimeve hebreje të Pashkëve, Jezusi që kishte shkuar në Jeruzalem me dishepujt e tij, ishte lejuar të dëbonte nga oborri i Tempullit të gjithë ndryshuesit e monedhave dhe tregtarët e bagëtive për sakrificat. Dhe Gjoni, më vonë, e kishte kuptuar: brenda pak kohësh, të gjitha këto do të ishin të vjetruara. Një dialog, ose më mirë një grindje, kishte filluar midis Judëve dhe Jezusit: Judët i kishin pyetur: "Çfarë shenje do të na tregosh që të veprosh në këtë mënyrë?" (përkthejeni "në emër të kujt mund të lejohesh të bësh revolucionin?") Dhe Jezusi kishte përgjigjur: "Shkatërroni këtë tempull dhe, në tre ditë, do ta ngre sërish." Më vonë, pas Ringjalljes, dishepujt e kishin kuptuar: "Tempulli për të cilin ai po flet, ishte trupi i tij." (Jn 2,13-21).
ZOTI NË MES TË NJERËZVE
Kthehem te teksti ynë. Letra për Hebrenjët thotë të njëjtën gjë: letë mbetemi të mbjellë në Jezus Krishtin, le të ushqehemi me trupin e tij, kështu ne jemi të vendosur në praninë e Perëndisë; ai hyri një herë e përgjithmonë në shenjtëroren e vërtetë dhe ai "qëndron përballë fytyrës së Perëndisë" (këto janë termat që përdoren për të folur për priftërinë). "Krishti nuk hyri në një shenjtëror të ndërtuar nga dora e njeriut, figurë e shenjtërorit të vërtetë; ai hyri në qiellin e vërtetë, për të qëndruar tani për ne përballë fytyrës së Perëndisë".
Kur hyri ai? Sigurisht, me vdekjen e tij. Përsëri, ne shohim vendin qendror të kryqit në misterin e krishterë, për të gjithë autorët e Testamentit të Ri. Pak më larg (Hb 10), autori i letrës për Hebrenjë do të saktësojë se kjo vdekje e Krishtit është vetëm kulmi i një jete të tërë të dhënë dhe se kur flitet për sakrificën e tij, duhet të kuptohet "akti i shenjtë që ishte e gjithë jeta e tij" dhe jo vetëm orët e fundit të Pasionit.
Për momentin, teksti që kemi para syve flet vetëm për pasionin e Krishtit dhe sakrificën e tij, pa specifikuar më tej. Ai krahasoln sakrificën e Krishtit me atë që ofroi prifti i madh i Izraelit, çdo vit në ditën e Yom Kippur (fjalë për fjalë "Dita e Faljes"): këtë ditë, prifti i madh hynte vetëm në Shenjtërorin e Shenjtorëve: duke shqiptuar Emrin e Shenjtë (YHVH) dhe duke derdhur gjakun e një demi (për mëkatet e veta) dhe gjakun e një bicki (për mëkatet e popullit), ai rinovonte solemnisht Besëlidhjen me Perëndinë. Në daljen e priftit të madh nga Shenjtërorja e Shenjtorëve, populli i mbledhur jashtë e dinte që mëkatet e tij ishin falur. Por kjo rikonfirmim i Besëlidhjes ishte i brishtë, dhe duhej të përsëritej çdo vit: "Prifti i madh, çdo vit, hynte në shenjtërore duke ofruar një gjak që nuk ishte i tij".
Ndërsa Aleanca që Jezu Krishti e ka lidhur me Atin në emrin tonë është e përsosur dhe përfundimtare: në fytyrën e Krishtit në kryq, besimtarët zbuluan fytyrën e vërtetë të Perëndisë që i do të vetët deri në fund; tani ata nuk gabojnë më për Perëndinë, ata e dinë se Perëndia është Ati i tyre, ashtu siç është Ati i Jezusit; ata më në fund mund të jetojnë me të gjithë zemrën e tyre Aleancën që Perëndia u ofron; e gjithë kjo është risia, Aleanca e Re e sjellë nga Krishti.
Atëherë, ne nuk frikësohemi më nga gjykimi i Perëndisë: ne besojmë dhe pohojmë se "Jezusi do të kthehet për të gjykuar të gjallët dhe të vdekurit" (në Besimin tonë), por ne tani e dimë që, në Perëndi, gjykimi është sinonim i shpëtimit: "Krishtu, pasi u ofrua vetëm një herë për të hequr mëkatet e shumë njerëzve, do të shfaqet një herë të dytë, jo për shkak të mëkatit, por për shpëtimin e atyre që e presin".
Krijoni Kontakt