Close
Faqja 3 prej 26 FillimFillim 1234513 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 41 deri 60 prej 513
  1. #41
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    NGJITJA E J. në qiell VITI B

    MË 13 MAJ OSE 16 MAJ 2021


    UNGJILLI: Mk 16,15-20.


    15 Dhe u tha: “Dilni në mbarë botën e predikojani Ungjillin të gjithë njerëzve.
    16 Kush do të besojë e do të pagëzohet, do të shëlbohet, ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet.
    17 Shenjat që do t’i përcjellin ata që do të besojnë, janë këto:
    në emër tim do t’i dëbojnë djajtë, do të flasin gjuhë të reja;
    18 [në duar] do t’i marrin gjarpërinjtë e, nëse do të pijnë ndonjë gjë që sjell vdekjen,
    nuk do t’u bëjë keq. Do t’i vënë duart mbi të sëmurë, e këta do të shërohen”.
    19 Zotëria [Jezusi], pasi u tha kështu, u ngjit në qiell dhe rri në të djathtë të Hyjit.
    20 Kurse ata dolën e predikuan gjithkund.
    Zoti bashkëpunonte me ta dhe e përforconte Fjalën me mrekulli që e përcillnin.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.



    ATA QË BESOJNË DHE QË PAGËZOHEN, DO TË SHPËTOHEN.


    Ungjilli i Markut mbaron siç filloi: fjala "Ungjill" (fjalë për fjalë "lajm i mirë", në kuptimin e lajmit të madh) ndodh tre herë në kapitullin e parë, dhe dy herë këtu. Ungjilli fillon kështu: “Fillimi i Ungjillit të Jezu Krishtit, Birit të Hyjit" (1,1), dhe pak më tej, Mark vëren:" Jezusi shpalli Ungjillin e Zotit dhe tha: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” (1.15). Ky rifillim i qëllimshëm i të njëjtit term në fund të librit sugjeron që Apostujt tani e kanë marrë përsipër shpalljen e Ungjillit: "Ata dolën e predikuan gjithkund" (v. 20) (Kuptohet se shkuan të shpallnin lajmin se Mbretëria e Zotit është përuruar në tokë).
    Vetë Jezusi ua besoi atyre këtë mision që ishte i tij deri më tani: " “Dilni në mbarë botën e predikojani Ungjillin të gjithë njerëzve".
    Dhe menjëherë ai shpjegon se cila është përmbajtja e këtij Lajmi: "Kush do të besojë e do të pagëzohet, do të shëlbohet, ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet" (v.16). Me fjalë të tjera, njerëzimi shpëtohet me një kusht, duke besuar në Jezu Krishtin. Spiralja e urrejtjes, luftërave, xhelozisë dhe dhunës nuk është më një fatalitet për të cilin njerëzimi është i dënuar nga shekulli në shekull. Jezu Krishti e theu këtë ingranazh; duke e ndjekur atë, ne mund të jetojmë si njerëz të lirë për sa kohë që jemi si ai.
    Ky është kuptimi i fjalës "Besoj" që do të thotë "të aderosh duke ndjekur, të rregullosh jetën tënde që të jesh i ngjashëm me të, me atë që e ka shpallur ungjillin, të bashkëngjitesh me të që të jesh gjithmonë me të". Siç thotë Jezusi, mjafton të "qëndrosh" në të, ose të jesh si dega e bashkuar me hardhinë:
    "Banoni në mua sikurse edhe unë në ju.
    Sikurse shermendi nuk mund të japë fryt
    prej vetvetes,
    i shkëputur prej hardhisë,
    po ashtu as ju, nëse nuk mbeteni në mua.
    Unë jam hardhia,
    ju jeni shermendet.
    Kush mbetet në mua e unë në të,
    ai jep shumë fryt,
    sepse pa mua s’mund të bëni asgjë"(Gjn 15,4-5).
    Kjo na lejon të kuptojmë pjesën e dytë të fjalisë: "Ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet" (v. 15).
    Ai që nuk pranon të besojë, do të dënohet. Ne nuk jemi nën sëpatën e një gjykatësi që dënon sipas dëshirës së ti; ne jemi në duart e një Ati që mirëpret të gjithë ata që janë të gatshëm të shoqërojnë Birin e Hyjit të Madh; por ai na lë të lirë: ne mund të refuzojmë dhe të shkëputemi nga burimi i shpëtimit.


    ZOTI BASHKËPUNONTE ME TA


    Ja, pra, apostujt janë dërguar në botën mbarë, për të predikuar e të shpallur lajmin e shpëtimit. Dhe njoftimi i tyre shoqërohet me prova të prekshme: "Ata dolën e predikuan gjithkund. Zoti bashkëpunonte me ta dhe e përforconte Fjalën me mrekulli që e përcillnin" (v. 20). Jezusi u kishte premtuar atyre: "Shenjat që do t’i përcjellin ata që do të besojnë, janë këto: në emër tim do t’i dëbojnë djajtë, do të flasin gjuhë të reja; [në duar] do t’i marrin gjarpërinjtë e, nëse do të pijnë ndonjë gjë që sjell vdekjen, nuk do t’u bëjë keq. Do t’i vënë duart mbi të sëmurë, e këta do të shërohen” (v. 17-18). Në të vërtetë, Veprat e Apostujve tregojnë fakte të këtij lloji: “Turmat ua vinin veshin me kujdes mësimeve të Filipit, sepse i dëgjonin dhe i shikonin shenjat e mrekullueshme që bënte. E njëmend, prej shumë të djallosurish dilnin shpirtrat e ndytë duke bërtitur me zë të lartë, shëroheshin shumë të paralizuar e të çalë. Dhe u bë gëzim i madh në atë qytet” (Vap. 8,6-9) .
    Mundësia e të folurit në gjuhë të tjera dëshmohet disa herë: në ditën e Rrëshajëve (2,4) dhe te centurioni Korneli (10,46), apo edhe kur Pali mbërriti në Efes: "Kur Pali i vuri duart mbi ta, në ta zbriti Shpirti Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme e të profetizojnë" (Vap, 19,6). Më në fund, Luka tregon se Pali, kur arriti në Maltë, shpëtoi prej kafshimit të një gjarpri: " Pali mblodhi një krah rrozga e i hodhi në zjarr. Kur, ja, prej të nxehtit doli një gjarpër dhe iu kap për dore... Pali e shkundi gjarprin në zjarr e nuk i ndodhi kurrnjë e keqe" (Vap. 28,3.5).
    Sidoqoftë, Jezusi nuk u transmeton besimtarëve fuqi magjike; Luka mbajti një nga fjalët e tij që i paralajmëron apostujt mirë për këtë temë: "Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq. Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!”(Lk 10,19-20).
    Këto fakte të jashtëzakonshme janë shenja që krijimi i ri tashmë është përuruar; Këtu dëgjojmë profecinë e famshme të Isaisë që jehon:
    "Ujku do të banojë me qengjin,
    përbri kecit do të shtrihet leopardi,
    viçi e këlyshi i luanit bashkë do të kullotin,
    fëmija i vogël do t’i çojë e do t’i bjerë.
    Lopa e arusha bashkë do të kullotin,
    këlyshët e tyre së bashku do të rrinë,
    luani kashtë do të hajë si kau.
    Foshnja do të luajë
    mbi vrimën e shlligës,
    në strofullin e kapastrecit
    fëmija dorën do ta futë.A!
    S’do të bëhet dëm as s’do të vritet kush
    në mbarë malin tim të shenjtë,
    sepse plot do të mbushet vendi me dijen e Zotit,
    porsi deti që mbushet me ujë" (Is 11,6-9).
    Dhe Marku tashmë kishte aluduar në këtë ëndërr të vjetër të harmonisë universale në tregimin e tundimeve të Jezusit, duke vërejtur se Jezusi bashkëjetonte me kafshët e egra: " Në shkretëtirë qëndroi dyzet ditë, ku qe vënë në provë prej djallit. Rrinte me egërsira dhe engjëjt i shërbenin" (Mk 1,13).
    Tregimi i Ngjitjes mund të përmblidhet me disa fjalë: “Zotëria [Jezusi], pasi u tha kështu, u ngjit në qiell dhe rri në të djathtë të Hyjit" (v.19). Por, për lexuesit e Markut, këto fjalë janë të rënda dhe kuptohen me vështirësi. Ato zgjojnë premtimet e Besëlidhjes së Vjetër në lidhje me Mesinë dhe në veçanti atë të profetit Daniel:
    Ai i dha pushtetin, nderin e mbretërinë.
    Të gjithë popujt, fiset e gjuhët
    u shtruan nën shërbimin e tij:
    pushteti i tij pushtet i amshuar
    që kurrë s’do të merret,
    mbretëria e tij
    kurrë nuk do të prishet" Dn, 7,14) .
    Biri i njeriut, që vjen mbi retë e qiellit,
    merr sovranitetin, lavdinë dhe mbretërimin.
    Ai e dëgjon Vetë Perëndinë duke shpallur frazën rituale
    të kurorëzimit mbretëror:" Uluni në të djathtën time! ... "

  2. #42
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 7 E PASHKËS VITI B

    MË 16 MAJ 2021


    LEXIMI I PARE: Vap. 1, 15-26.


    Po në ato ditë, u ngrit Pjetri në mes të vëllezërve ‑ ishin mbledhur afërsisht njëqind e njëzet vetë ‑ dhe tha:
    16 “Vëllezër, është dashur të plotësohet Shkrimi i shenjtë të cilin me gojë të Davidit e parafoli Shpirti Shenjt për Judën, i cili u bë prijësi i atyre që e kapën Jezusin. 17 Ai ishte vërtet nga numri ynë dhe kishte pjesë në këtë shërbesë.
    20 Dhe njëmend, në librin e Psalmeve shkruan: ‘Shtëpia e tij mbettë e shkretë, askush në të mos banoftë!’ dhe: ‘Parësinë e tij dikush tjetër e trashëgoftë!’
    21 Duhet, pra, që njëri prej këtyre njerëzve, të cilët qenë me ne gjatë tërë kohës që Zotëria Jezus jetoi në mesin tonë, ‑ 22 duke filluar prej pagëzimit të Gjonit e deri atë ditë kur prej nesh u ngrit në qiell ‑ të bëhet bashkë me ne dëshmitari i ngjalljes së tij.”
    23 Dhe paraqitën dy: Jozefin që quhet Barsabë me mbiemër Just dhe Matinë: 24 Atëherë u lutën: “Ti, o Zot, që njeh zemrat e të gjithë njerëzve, trego cilin prej këtyre të dyve e ke zgjedhur 25 për të marrë vendin e kësaj shërbese apostolike, prej të cilës u tërhoq Juda për të shkuar në vendin e vet.”
    26 Atëherë hodhën short e shorti i ra Matisë, e kështu u radhit në numrin e të Njëmbëdhjetë apostujve.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI9 - LUTJA


    DËSHMITARËT E ZOTIT TË NGJALLUR.


    "Në ato ditë": këto janë ditët para Rrëshajëve. Pra, këtu kemi një dëshmi të një momenti akoma shumë afër Ringjalljes së Jezusit, shumë pak pas Ngjitjes së Jezusit në qiell. Tashmë është qartë se është Pjetri ai që drejton jetën e bashkësisë. Kjo është krejt normale pasi atij Jezusi i besoi delet e veta, siç tha ai. Ka ardhur koha, beson Pjetri, për të organizuar bashkësinë: dhe atje, në Cenaklin, ne shohim Pjetrin e marrë nga fryma e vendimit, iniciativës dhe shqetësimit për besnikëri ndaj Zotit të tij. Në anën e frymës së vendimit, ne vërejmë vendosmërinë e tij: ai thotë shumë qartë se çfarë do të bëjë: "Ja çfarë duhet të bëhet" ... "njëri prej tyre duhet të bëhet me ne dëshmitar i ringjalljes së tij".
    Nga ana e besnikërisë, dhe kjo nuk na çudit fare në një hebre, ai frymëzohet nga Shkrimi i shenjtë: "Është shkruar në librin e Psalmeve: Le të kalojë shërbesa e tij te tjetri".
    Pastaj, kriteret për zgjedhjen e kandidatit frymëzohen qartë nga shqetësimi për besnikëri: për të zëvendësuar Judën, ai kërkon dikë që i kishte shoqëruar apostujt që nga fillimi i jetës publike të Jezusit, domethënë nga pagëzimi i Jezusit nga Gjon Pagëzuesi, deri në Ngjitjen e tij në qiell. Deri më tani, në Ungjijtë, nuk kishim dëgjuar kurrë emrin e Joseph Barsabbas, me nofkën Justus, as atë të Matias; por këtu gjejmë se ata që ishin shumë afër Jezusit, ishin më shumë se sa mendohet zakonisht, më shumë se dymbëdhjetë. Pjetri e thotë qartë: " Duhet, pra, që njëri prej këtyre njerëzve, të cilët qenë me ne gjatë tërë kohës që Zotëria Jezus jetoi në mesin tonë, ‑ duke filluar prej pagëzimit të Gjonit e deri atë ditë kur prej nesh u ngrit në qiell ‑ të bëhet bashkë me ne dëshmitari i ngjalljes së tij” (v.21-22).
    Kërkesa e bekuar nga ana e Pjetrit: është mbi këtë qëndrueshmëri që ne mund të bazojmë sigurinë e besimit tonë. Dëshmia e dhënë për ringjalljen e Krishtit u dha nga burra që kishin të drejtë të flisnin për të, sepse ata e kishin njohur mirë Jezusin nga fillimi deri në fund të jetës së tij publike. Çuditërisht, Pjetri nuk bën asnjë kërkesë tjetër përveç kësaj: ai nuk flet për cilësitë e karakterit ose për virtytet e atij që duhej të zgjedhej: e rëndësishme është besnikëria e tij për të ndjekur Jezusin që nga fillimi. . Kjo duhet të sigurojë ata prej nesh që e shohin veten me mungesë cilësish: me sa duket, kjo nuk është gjëja më e rëndësishme! Gjëja më e rëndësishme është të jesh një dëshmitar i thjeshtë i ringjalljes së Krishtit! Ky është misioni që Jezusi u besoi atyre: kur i la ata, ai u kishte thënë atyre: "Ju do të merrni fuqinë e Shpirtit Shenjt, i cili do të zbresë në ju dhe ju do të bëheni dëshmitarët e mi në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari, madje dhe deri në skajin e botës” (Vap 1,8). Ne gjithashtu mund të mendojmë se kjo fjali e Jezusit legjitimon të gjitha zotimet tona: "Edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim" (Gj 15,27).




    NJË VENDIM KOLEGJIAL.

    Pjetri ka treguar rrugën që duhet ndjekur, por ai nuk vendos vetëm: e kjo rrugë zhvillohet në tre faza; pas kërkesës së tij, paraqiten dy kandidatë, dhe në fund zgjedhja bëhet më short: kush janë ata që e kanë paraqitur këta dy candidate? Teksti nuk e thotë këtë, por sidoqoftë nuk është Pjeter; atëherë, mund të mendohet se i ka paraqitur asambleja e përbërë nga njëqind e njëzet veta të cituar nga Luka në fillim të tekstit. Dhe pastaj të gjithë fillojnë të luten: " “Ti, o Zot, që njeh zemrat e të gjithë njerëzve, trego cilin prej këtyre të dyve e ke zgjedhur për të marrë vendin e kësaj shërbese apostolike, prej të cilës u tërhoq Juda për të shkuar në vendin e vet” (v:24-25) ; dhe së fundmi, përdorimi i shortit tregon vendin që duhej t'i linin Shpirtit Shenjt në këtë zgjedhje: në mentalitetin e kohës, të hedhësh short do të thotë ta vendosësh zgjedhjen në duart e Zotit.
    Çuditërisht, emri i Matias nuk do të përmendet më në Veprat e Apostujve: nëse Luka tregon shumë detajet në lidhjen e hyrjes së tij në grupin e Dymbëdhjetëve, kjo nuk është për shkak të personalitetit të Matias, por për shkak të këtij vullneti të Pjetrit për të rindërtuar grupin e dymbëdhjetëve pas mungesës së Judës. Ndoshta ky numër i dukej simbolik Pjetrit: a është sepse dymbëdhjetë është numri i fiseve të Izraelit? Luc nuk e thotë atë. Ndoshta, fare thjesht, kjo duhet të shihet si shqetësimi i Pjetrit për të qëndruar besnik ndaj dispozitave të vetë Jezusit: Jezusi kishte zgjedhur dymbëdhjetë apostuj, njëri nga të dymbëdhjetët, Juda, ka braktisur dhe po zëvendësohet.
    Por, le të kthehemi në braktisjen e Judës: ai megjithatë kishte marrë, si Apostujt e tjerë, një pjesë në shërbesën apostolike, sepse ai ishte një nga dymbëdhjetë të zgjedhur nga Jezusi pas një nate lutjeje: "Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit. Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj: Simonin, të cilin e quajti edhe Pjetër, Andreun, vëllanë e tij, Jakobin e Gjonin, Filipin e Bartolomeun, Mateun, e Tomën, Jakobin e Alfeut, Simonin që quhej Zelltar, Judën e Jakobit edhe Judën Iskariot, i cili u bë tradhtar" (Lk 6,12-15).
    Kjo do të thotë që, edhe i zgjedhur nga Jezusi, në një zgjedhje të frymëzuar nga Shpirti Shenjt, njeriu mbetet i lirë. Juda, i zgjedhur si të tjerët pas një nate lutjeje, mbeti i lirë të tradhtonte. Pjetri ka këtë formulë të hidhur: "Juda ka braktisur vendin e tij", një vend të cilin ai megjithatë e mbajti deri në mbrëmjen e së Enjtës së Madhe; ishte gjatë Darkës së Fundit që Jezusi tha: " Biri i njeriut njëmend po shkon ashtu siç u caktua, porse, i mjeri ai njeri që po e tradhton!” (Luka 22,22).
    Dhe përsëri: “Por, ja, dora e atij që po më tradhton është me mua në tryezë!"(Lk 22:21). Tek Luka, kjo ndodh pas tregimit të institucionit të Eukaristisë; që do të thotë se Juda mori pjesë me apostujt e tjerë në vaktin e Besëlidhjes së Re. Por nuk duhet të ndalemi më në të kaluarën: "Është e nevojshme", tha Pjetri, "që shërbesa e tij të kalojë te një tjetër": sepse urgjenca e misionit është e tillë që ne nuk mund t'i lëmë vendet bosh!

  3. #43
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 7 E PASHKËS VITI B

    MË 16-5-2021

    Ps , 103, 1-2. 11-12. 19-20ab


    1 Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.
    2 Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija.
    11 Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë.
    12 Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona.
    19 Zoti e forcoi fronin e vet në qiell, mbretëria e tij mbizotëron të gjithë.
    20 Bekojeni Zotin, të gjithë engjëjt e tij, ju të fortët nga fuqia, që kryeni urdhrat e tij, duke i dëgjuar urdhrat e tij.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


    KËNGA E LAVDISË SË IZRAELIT ...


    Ju kujtohet vizita e Pjetrit te centurioni romak Korneli; e lexuam tregimin te Veprat e Apostujve të Dielën e kaluar. Pjetri kishte dëgjuar Korneli që i këndonte lavdet Perëndisë dhe ai kishte nxjerrë përfundimin se Shpirti Shenjt ishte atje; ose, për ta thënë ndryshe, Pjetri kishte nxjerrë prova se Shpirti Shejnt ishte i pranishëm në këtë burrë dhe në të gjithë njerëzit që këndonin lavde për të falënderuar Zotin për gjithçka kishte bërë në ta.
    " Besimtarët e rrethprerë që kishin ardhur me Pjetrin, u çuditën kur panë se edhe në paganë u ndikua dhurata ‑ Shpirti Shenjt. Sepse i dëgjuan duke folur gjuhë të ndryshme e duke madhëruar Hyjin. Atëherë Pjetri tha: “Vallë a mund ta ndalojë kush ujin të mos pagëzohen këta që e morën Shpirtin Shenjt sikurse edhe ne?” (Vap, 10, 45-47).
    Prandaj nuk është çudi që (duke pasur para sysh leximin e parë të liturgjisë së sotme, që na përkujton në çdo resht praninë e Shpirtit, që e mbush gjithësinë), ne të jemi ftuar të këndojmë këtë psalm 103 që është nga fillimi deri në fund një këngë falënderimi për të gjitha bekimet me të cilat kompozitori (nënkuptohet me këtë fjalë Populli i Zgjedhur) u pasurua nga Zoti.
    Në të vërtetë, nga fillimi e deri në fund, ky psalm rrezaton falënderime: kjo tashmë mund të shihet nga fakti se ai ka njëzet e dy vargje (liturgjia e kësaj të Dielë ofron vetëm gjashtë vargje, por në të vërtetë ajo ka njëzet e dy vargje). Siç dihet alfabeti hebraik ka njëzet e dy shkronja; kështu që ne themi për këtë psalm që është "alfabetik"; dhe kur një psalm është "alfabetik", dihet paraprakisht se është një psalm falënderimi për Besëlidhjen.
    Pra nga fillimi e deri në fund ky psalm rrezaton falënderime! Fillohet me vargun e parë: “Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë" (Ps. 103,1). menjëherë, që nga fillimi na çudit "paralelizmi" midis dy rreshtave të këtij vargu që i përgjigjen njëra-tjetrës si një jehonë; dhe kjo përsëritet gjatë gjithë këtij psalmi; mënyra ideale për të kënduar do të ishte alternimi i saj, rresht për rresht; mund të jetë kompozuar që të jetë kënduar nga dy kore të alternuara. Këtë paralelizëm, këtë “bilancim”, shpesh e hasim në Bibël, në tekste poetike, por edhe në shumë fragmente në prozë.
    Këtu, në veçanti, ekziston një paralelizëm i dyfishtë që është interesant:
    - Paralelizëm i parë: "Beko Zotin" ... "Beko Emrin e tij më të shenjtë": në reshtin e dytë, nuk thuhet "Zoti", por thuhet "EMRI": edhe një herë, ne shohim se EMRI, në Bibël, është personi.
    - Paralelizëm i dytë, gjithmonë në këtë varg të parë:
    - " Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë": fjalët "shpirt" dhe "gjithë qënia ime" vendosen paralelisht: sepse, në mentalitetin e kulturën biblike, kur themi "shpirti", bëhet fjalë për tërë qenien.
    Së fundi, është mirë gjithashtu të tërhiqet vëmendja jonë mbi ndërtimin e gjithë këtij psalmi: për këtë duhet le lexohen strofat e tij të parë dhe të fundit: strofa e parë:
    "Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë. Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija".
    Strofa e fundit: Bekojeni Zotin, të gjitha ushtritë e tija, shërbëtorët e tij që zbatoni vullnetin e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha veprat e Zotit, në çdo vend të sundimit të tij! Shpirti im, bekoje Zotin!"
    Vërejtja e parë: psalmi është inkuadruar në fillim dhe në fund nga e njëjta fjali: "Bekoje shpirti im Zotin". Kjo përfshirje e parë, për faktin që psalmi është inkuadruar brenda këtyre dy fjali, shpreh qartë kuptimin e përgjithshëm të tij: për gjithçka Populli i Zgjedhur bekon dhe e falënderon Zotin e Besëlidhjes.
    Vërejtja e dytë: tani krahasohen strofa e parë dhe të fundit në tërësinë e tyre: 1) Strofa e parë:
    "Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë. Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija.
    Ne e dimë shumë mirë se ai që flet këtu në vetën e parë njëjës është Populli i Izraelit: ky "Unë" është kolektiv. Pra, në strofën e parë, ftesa për lutje i drejtohet Izraelit.
    2) Strofa e fundit:
    "Bekojeni Zotin, të gjithë engjëjt e tij, ju të fortët nga fuqia, që kryeni urdhrat e tij, duke i dëgjuar urdhrat e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha ushtritë e tija, shërbëtorët e tij që zbatoni vullnetin e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha veprat e Zotit, në çdo vend të sundimit të tij!"
    Engjejt janë lajmëtarët e Zotit; ne imagjinojmë, si në pikturat e Fra Angelicos, Engjëjt që, duke luajtur boritë, e shpallin me madhështi gjithçka bëri Zoti...."Të gjitha veprat e Zotit" është i gjithë krijimi, universi i dukshëm dhe i padukshëm që bekojnë Zotin.



    ... NË PRITJEN E KËNGËS LAVDËRIMI TË UNIVERSIT MBARË.

    Përsëri, pra, kemi një përfshirje: në strofën e parë ftohen që të lavdërojnë Zotin shërbëtorët e Zotit që janë në tokë. Strofa e fundit është një ftesë që të lavdërojnë Zotin shërbëtorët e Zotit që janë në qiell dhe më në fund në të gjithë universin. Ja ajo që duhet të kuptojmë e të ndjejmë në zemrat tona për të kënduar këtë psalm si duhet.

    Vërejtja e tretë mbi ndërtimin e këtij psalmi: strofa që është në qendër të pjesës së psalmit që lexohet në liturgjinë e kësaj të dielës, është gjithashtu ajo që është në qendër të komplet psalmit:
    “Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë.
    Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona" (v. 11v)
    Kjo fjali është në qendër të psalmit ashtu si është në qendër të besimit të Izraelit, të zbulimit të tij të mrekullueshëm të fytyrës së vërtetë të Zotit: një Zot nga i cili nuk kemi asgjë për të pasur frikë sepse ai na do ne pandërprerë dhe na fal, sepse , pa pushim, ai na i fal mëkatet tona; fjala "druajnë” që gjejmë në vargun 11 në qëndër të psalmit, " ka ndryshuar përfundimisht kuptimin e saj; në kalimin e kohës ajo shpreh më mirë bindjen e thjeshtë dhe e sigurt të fëmijës në marrëdhënjen me babain e tij. Fjala “druajnë” në këtë psalm është sinonim i fjalës “duan”.
    Mund të kthehemi tani te fjalët Lindje dhe Perëndim; për mentalitetin biblik, ato janë me të vërtetë pikat kryesore të gjeografisë, por jo vetëm të gjeografisë; sepse dielli lind në lindje, lindja ndjell dritë dhe veçanërisht atë të së vërtetës. Dhe, në të kundërt, Perëndimi evokon gabim dhe mëkat. Vargu: "Sa është lindja larg perëndimit, aq larg i hedh prej nesh fajet tona" thotë mirë distancën që ndan dritën nga errësira, të vërtetën nga gënjeshtra, nga gabimi; larg, larg gabimeve tona të së kaluarës, Zoti na tërheq te drita e tij dhe e vërteta e tij.
    Ajo që është thelbësore në falënderimet e Izraelit tani, është falja gjithnjë e rinovuar e Zotit. Kthimi i vërtetë dhe i vetëm në besim që kërkohet nga ne, është që të besojmë se Zoti është dashuri.
    Më në fund, në e dimë që kjo simbolikë e Lindjes dhe Perëndimit gjendet në liturgjinë e Pagëzimit të shekujve të parë: të pagëzuarit ktheheshin drejt Perëndit për të hequr dorë nga e keqja; pastaj ktheheshin prapa drejt lindjes: në drejtim të së mirës. Dhe bënin këtë për të treguar se, tani e tutje, ata vendosmërisht u binin mohit mëkatit dhe çdo gabimi dhe, duke u kthyer drejt Lindjes (nga vjen drita), bënin profesionin e besimit të tyre dhe më pas hynin në pagëzimore.

  4. #44
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA E 7 E PASHKËS VITI B

    MË 16 -5- 2021.


    LEXIMI I UNGJILLIT: Gj 17,11b – 19.


    11 Unë nuk rri më në botë e ata janë në botë, e unë po vij te ti.
    O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne!
    12 Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe,
    dhe vërtet i ruajta ‑ asnjë nuk u bor përveç birit të bjerrjes ‑
    në mënyrë që të plotësohej Shkrimi i shenjtë.
    13 Tani po vij tek Ti e këto po i them ndërsa ende jam në botë,
    që ata ta kenë në vetvete gëzimin tim të plotë.
    14 Unë ua dorëzova fjalën tënde dhe bota i urreu,
    pse nuk janë të kësaj bote sikurse as unë nuk i përkas kësaj bote.
    15 Nuk po të lutem t’i marrësh prej botës, por t’i ruash nga i Keqi.
    16 Ata nuk i përkasin botës, sikurse as unë nuk i përkas botës.
    17 Shenjtëroji në të vërtetën: fjala jote është e vërteta.
    18 Sikurse ti më dërgove në botë, po ashtu edhe unë i dërgova në botë.
    19 Për ta [unë] e kushtoj vetveten, që edhe ata të jenë të shenjtëruar në të vërtetën.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    PROJEKTI I ZOTIT PËR NJERËZIMIN.


    Ndryshe nga Mateu dhe Luka, Ungjilli i Gjonit nuk ka të bëjë me lutjen “Ati ynë”, por ajo që lexojmë këtu, është krejt në të njëjtën atmosferë: "O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne" (v.11). e në Ungjillin e Sh. Mateut si jehonë: " Ati ynë që je në qiell, u shenjtëroftë emri yt ... ". Dhe në fund të këtij teksti: " Nuk po të lutem t’i marrësh prej botës, por t’i ruash nga i Keqi" (v.15), dhe si jehonë, në Ungjillin sipas Mateut: "E mos na lër të biem në tundim, por na shpëto nga i Keqi!" (6,13). Sa për frazën: "U bëftë vullneti yt si në qiell ashtu në tokë!" (Mt. 6, 10), nuk thuhet këtu asgjë, por Jezusi ka vetëm atë në mendje.
    Kur largohet nga dishepujt e tij, Jezusi ka vetëm një shqetësim, ose më saktë një dëshirë, që të përmbushet plani i Zotit. Plani i Zotit është që bota e krijuar të bëhet një vend i dashurisë dhe të së vërtetës: një ndërrim i ngadaltë, mund të thuhet mbires, në të cilin të gjithë besimtarët ftohen të bashkëpunojnë. Pra, besimtarët nuk largohen nga bota, ata janë në botë, ata punojnë në të nga brenda; por nëse ata duan ta transformojnë atë, kjo do të thotë se ata dinë të qëndrojnë përgjithmonë të lirë, për të mbajtur një distancë nga sjelljet e botës që nuk përputhen me mënyrën e jetës së mbretërisë që ata duan të vendosin.
    Ipeshkëvi Coffy tha: “Besimtarët nuk jetojnë një jetë tjetër sesa jeta e zakonshme, por ata e jetojnë jetën e zakonshme në një mënyrë të pa zakonshme. Pra, nuk u japin rëndësi përbuzjeve të botës, jetës tonë të përditshme, njerëzve që takojnë, shqetësimeve materiale, parate dhe të gjitha realiteteve njerëzore; përkundrazi, për ta ka rëndësi të banojnë në këtë botë në mënyrë që ajo të transformohet nga brenda. Atë Teilhard de Chardin tha: "Ju vetë konvertoni atë që doni".
    Kur Jezusi po bën këtë lutje të fundit të madhe, ky plan i Zotit po ndërmerr një hap vendimtar: ai, Jezusi, e di shumë mirë që fati i tij është vulosur; çuditërisht, ai nuk lutet për veten e tij, ai lutet për ata të cilëve ua kalon shkopin: "Sikurse ti më dërgove në botë, po ashtu edhe unë i dërgova në botë" (v.18). Vetëm një gjë ka rëndësi, që bota të shpëtohet.
    Shën Gjoni shpesh i kthehet kësaj teme në Ungjillin e tij: “Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin që ta dënojë botën, por që bota të shpëtojë nëpër të" (Gjn 3,17); në kohën e shërimit të njeriut të verbër, Gjoni tregon se emri i pishinës, Siloam, do të thotë "i dërguar", një mënyrë për të thënë që Jezusi është "dërguar" për të hapur, për të shëruar sytë e njerëzve.
    Gjatë gjithë historisë biblike, nga Abrahami, përmes Moisiut dhe përmes gjithë profetëve, sa herë që një njeri ose një grup (ose populli i Izraelit gjithashtu) është zgjedhur nga Zoti, këtë Zoti nuk e bën vetëm për përfitimin e tyre personal, por e bën gjithmonë për t'i dërguar në një mision, në shërbim të të tjerëve. Dhe Kisha, ajo që fillon ekzistencën e saj të dobët në mbrëmjen e së Enjtes së Madhe rreth Jezusit, dhe ajo që është e pranishme edhe sot në botë, nuk ka asnjë arsye tjetër që të ekzistojë, përveç misionit të saj në botë.
    Në këtë lutje të madhe të Jezusit për dishepujt e tij, konstatohet se tre fjalë përsëriten shpesh: të cilat janë tre fjalë kryesore që kisha jonë dhe besimtarët nuk duhet të harrojnë gjatë misionit të tyre, tani e tutje: besnikëria, uniteti, e vërteta.
    Së pari, besnikëria:
    "O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tend ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne!
    Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe, dhe vërtet i ruajta ‑ asnjë nuk u bor përveç birit të bjerrjes ‑ në mënyrë që të plotësohej Shkrimi i shenjtë". Kjo besnikëri, për Jezusin, konsistonte në të qenit mes njerëzve reflektimi besnik i Atit; tani e tutje, në mungesë të Jezusit, janë besimtarët ata që thirren të jenë reflektime besnike të Atit.


    DUKE E KRYER MISIONIN TONË, JEMI DËSHMITARË TË ATIT.



    “Uniteti” është fjala e dytë që nuk dduhet të harrohet:
    "O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne! Që të gjithë të jenë një. Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe" (V. 10-11).
    Dhe të gjithë kemi në mendje, natyrisht, fjalinë e cila thjesht e ndjek tekstin e sotëm: "Që të gjithë të jenë një. Sikurse ti, Atë, që je në mua dhe unë në ty, ashtu edhe ata të jenë në ne, që ta kuptojë bota se ti më dërgove" (v.21). Kjo do të thotë se uniteti nuk është një qëllim në vetvete! Ne nuk kemi pse ta kërkojmë atë; shenjtëria është një dhuratë e Zotit. Ai duke na shenjtëruar, bën që të jemi një. Por edhe kjo dhuratë nuk jepet vetëm për përfitimin e atij që e merr, qëllimi nuk është uniteti në vetveten: që të jetojmë të bashkuar në atë unitet që Jezusi dëshiron, ka si qellim që bota të besojë. Ndarjet tona, grindjet tona na hanë energjitë dhe janë një kundër-dëshmi skandaloze. Si të jemi dëshmitarë në botën e Trinisë së dashurisë nëse të gjithë ata që thërrasin Trinitetin nuk e duan njëri-tjetrin? Nga ana tjetër, nëse qëllimi i përbashkët i besimtarëve do të ishte që bota të besonte, ky qëllim i përbashkët do të ishte rruga më e mirë drejt unitetit tonë. Asgjë si një projekt i përbashkët në shërbim të të tjerëve nuk bën që bota të besojë në atë Zot që është dashuri.
    Fjala e tretë kryesore e misionit që na është besuar nga Jezusi, është "e vërteta".
    "Shenjtëroji në të vërtetën: fjala jote është e vërteta" (v.17).
    Në fillim të historisë biblike, fjala "shenjtërim" do të thoshte "të jetosh në veçori", “i distancuar” nga bota dhe nga parimët e kësaj bote; tani, pas mishërimit të Krishtit Jezus, fjala "shenjtërim" ka një kuptim tjetër të ndryshuar. Do të thotë: "të marrësh pjesë në shenjtërinë e Zotit", dhe kjo mundësi u jepet besimtarëve, jo për të shkretuar botën duke u larguar prej saj, por për të banuar në të në mënyrë të Zotit, duke e dëshmuar prezencën e tij në të. Kjo pjesëmarrje në shenjtërinë e Zotit është fryti i Fjalës së së vërtetës: me siguri nuk besojmë sa duhet në efektivitetin e Fjalës së Zotit dhe shumë shpesh e zëvendësojmë atë me fjalët tona. Është një gabim: fjala e Zotit është e Vërtetë, e jona është vetëm një përafrim, një belbëzim (kur nuk është shpërfytyrues) mbi Atë që është i Gjithë-Tjetri që fjalët tona të dobëta nuk mund të zbulojnë.
    Më në fund, në qendër të këtij pasazhi shumë solemn dhe të dendur, Jezusi flet për gëzimin! Ai thotë se në momentin kur ai parashikon konfrontimet e pashmangshme me mundimet dhe me kryqin duke paralajmëruar të njejta gjërat edhe për dishepujt e tij që do të persekutohen si Mjeshtri, ai premton edhe një dhuratë të madhe që do t’i mdihmojë të përballojnë edhe vështirësitë e misionit me të njejtën gëzim: do të marrin pjesë në mundimet, por edhe në gëzim të Jezusit:
    "Unë ua dorëzova fjalën tënde dhe bota i urreu, pse nuk janë të kësaj bote sikurse as unë nuk i përkas kësaj bote" (V.14).
    Në momentin e përballjes së orëve të tmerrshme për veten , ai ende flet për gëzimin! Ai guxon të thotë:
    O Atë "Tani po vij tek Ti e këto po i them ndërsa ende jam në botë, që ata ta kenë në vetvete gëzimin tim të plotë" (v.13)
    Tani që kam ardhur tek Ti, flas kështu, bëj që ata të kenë në vetveten në këtë botë gëzimin tim dhe që të mbushen me këtë gëzim.

  5. #45
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    RRËSHAJËT VITI B.

    MË 23 – 5 – 2021.


    LEXIMI I PARË: Vap. 2, 1-11.


    1 Kur erdhi dita e Rrëshajëve, të gjithë ishin së bashku në të njëjtin vend. 2 Dhe, ja, papritmas, u ndie një ushtimë nga qielli si shungullimë e erës së fortë dhe e mbushi të gjithë shtëpinë, ku ata ishin. 3 Atyre atëherë iu dukën gjuhë, si të ishin prej zjarri. Këto u ndanë e zunë vend nga një mbi secilin prej tyre. 4 Të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme, ashtu si Shpirti Shenjt i shndriste të shpreheshin.
    5 Dhe asohere në Jerusalem banonin judenj, njerëz të përshpirtshëm, të ardhur prej të gjitha kombeve të botës. 6 Dhe, kur u dëgjua ajo ushtimë, ngarendi një shumicë e madhe dhe mbetën të habitur, sepse secili i dëgjonte duke folur në gjuhën e vet. 7 Të gjithë çuditeshin e mrekulloheshin dhe thoshin: “Këta njerëz që po flasin, a thua vallë nuk janë të gjithë galileas? 8 Po si atëherë secili prej nesh i dëgjon duke folur në gjuhën e vet amtare? 9 Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, 10 të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, 11 judenj e proselitë, kretas e arabë ‑ të gjithë ne po i dëgjojmë duke shpallur veprat e madhërueshme të Hyjit në gjuhët tona amtare.”




    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


    JÉRUSALEM, QYTETI I DHURATËS SË SPIRTIT!

    Gjëja e parë që duhet të kujtohet për të kuptuar këtë tekst: Jeruzalemi është qyteti i dhuratës së Shpirtit! Nuk është vetëm qyteti ku Jezusi themeloi Eukaristinë, qyteti ku ai u ngrit nga vdekja, por është gjithashtu qyteti ku Shpirti u derdh mbi njerëzimin.
    Ishte viti kur Jezusi vdiq, por kush prej banorëve të Jeruzalemit e dinte këtë? Këtu qëllimisht shkruhet "vdekja" e Jezusit, për të mos përmendur Ringjalljen e tij; sepse tani për tani kujtimi i Ringjalljes së Jezusit është mbajtur në një mënyrë konfidenciale, në grupin e miqëve të Jezusit. Këta njerëz, që vinin në Jeruzalem nga vendet edhe shumë largëta, ndoshta nuk kishin dëgjuar kurrë për një Jezus nga Nazareti. Për këta njerëz ky vit ishte si gjithë të tjerët, kjo festë e Rrëshajëve do të kishte qenë si gjithë të tjerat. Por tashmë, për ta Ringjallja e Jezusit nuk ishte asgjë, Nuk dinin asgjë për këtë aveniment! Njerëzit vijnë në Jeruzalem të shtyrë nga dashuria, me besim, në entuziazmin e një pelegrinazhi për të rinovuar Besëlidhjen me Perëndinë.
    Atë ditë, qyteti i Jeruzalemit ishte plot me njerëz nga kudo, mijëra hebrenj të devotshëm, që vini nga kombët më të ndrishme. Sepse, në kohën e Krishtit, Rrëshajët e Judenjve ishte një festë shumë e rëndësishme: ishte festa e dhënies së Ligjit, një nga tre festat e vitit për të cilat njerëzit shkonin në Jeruzalem për pelegrinazh. Lista e të gjitha kombësive të mbledhura në Jeruzalem për këtë festë është prova e kësaj gjëje.
    " Partë, Medë, Elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, Judenj e proselitë, Kretas e Arabë" (Vaë 2, 9-11).
    Për dishepujt, natyrisht, kjo festë e Rrëshajëve, pesëdhjetë ditë pas Pashkës së Jezusit, atë që panë, dëgjuan, prekën.. pas Ringjalljes së tij ... festa e Rrëshajëve këtë vit ishte ndryshe nga gjthë të tjerët; për ta asgjë nuk ishte e njëjtë si më parë ... Që kjo nuk do të thotë se ata prisnin se çfarë do të kishte ndodhur!
    Për të na bërë të kuptojmë se çfarë po ndodh, Luka na e tregon atë që ai ka shkruar ne fillimin e kapitullit të dytë të Veprave të Apostujve, tekstin që lexohet çdo vit në liturgjinë e Kishës. Luka ka përdorur fjalët që ai padyshim zgjodhi me shumë kujdes në Besëlidhjen e Vjetër, duke evokuar të paktën tre tekste që lexohen në të : këto tre tekste janë para së gjithash dhurata e Ligjit në Sinai; së dyti, një fjalë nga profeti Joel; së treti, episodi i Kullës së Babelit.
    Mund të fillohet nga teofania në malin Sinai: gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve, zhurma "si ajo e një ere të dhunshme" sugjerojnë që ne jemi këtu në linjën e asaj që ndodhi në Malin Sinai, kur Zoti i dha Moisiut 10 fjalë të shtypur në dy plaka ; ne e gjejmë këtë në librin e Eksodit: “Erdhi e treta ditë dhe zbardhi drita: u ndien bubullima, shpërthyen vetëtima, një re tejet e dendur e mbuloi malin. Boria jehoi thekshëm dhe u dridh populli që ishte në zemërimië. Atëherë Moisiu e bëri popullin të dalë nga zemërimia në takim me Hyjin. Populli qëndroi në këmbë rrëzë malit.
    Krejt mali i Sinait s’ishte tjetër por tym, sepse Hyji kishte zbritur në zjarr mbi të e tymi i tij ngritej porsi tym furre. I tërë mali tundej tmerrësisht. Zëri i bririt vinte gjithnjë e rritej: Moisiu fliste me Hyjin e Hyji i përgjigjej me bubullimë" (Dal 19, 16-19).
    Duke medituar gjithçka ndodhi në Malin Sinai, Shën Luka dëshiron që ne të kuptojmë se Rrëshajët, atë vit, ishin shumë më tepër sesa një pelegrinazh tradicional: atë vit, Rrëshajët ishin një Sinai i ri, një teofani e re. Në Malin Sinai Zoti i kishte dhënë Ligjin e tij popullit të tij për t'i mësuar të jetonin në Besëlidhje. Por tani e tutje Zoti i jep Shpirtin e tij popullit të tij ... Tani e tutje Ligji i Zotit (i cili është mënyra e vetme për të jetuar vërtet të lirë dhe të lumtur, nuk duhet të harrohet kjo) tani e tutje ky Ligj i Zotit nuk është shkruar më në pllaka guri, por në pllaka mishi, në zemrën e njeriut, për të përdorur një imazh të Ezekielit: “Unë do t’ju jap një zemër të re, një shpirt të ri do ta fus në ju, do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë e do t’ju jap një zemër mishi. Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia. Do të banoni në tokën që ua dhurova etërve tuaj: ju do të jeni populli im e unë do të jem Hyji juaj” (Ez. 36,26-28).


    SHPIRTI I ZOTIT NË ZEMËR TË NJERIUT.

    Së dyti, Luka me siguri donte të ndjellë një fjalë nga profeti Joel: "Do ta ndikoj Shpirtin tim mbi çdo njeri e do të bëhen profetë bijtë e bijat tuaja, pleqtë tuaj ëndrra do të shohin, djelmoshat tuaj do të kenë vegime. Madje edhe mbi skllevër të mi ‑ burra e gra, në ato ditë do ta ndikoj Shpirtin tim" (Jl 3, 1-2). Në sytë e Lukës, këta "hebrenj të zjarrtë, nga të gjitha kombet që janë nën qiell" siç i quan ai, simbolizojnë të gjithë njerëzimin për të cilin profecia e Joelit më në fund po përmbushet. Kjo do të thotë se ka mbërritur e famshmja "Dita e Zotit" e shumëpritur!
    Së treti, episodi i Babelit: ju kujtohet historia e Babelit: duke e thjeshtuar atë shumë, mund të tregohet si një lojë në dy akte: Akti 1, të gjithë njerëzit flisnin të njëjtën gjuhë: ata kishin të njëjtën gjuhë dhe të njëjtë fjalët. Ata vendosnin të ndërmerrnin një punë të madhe e cila do të mobilizonte të gjitha energjitë e tyre: ndërtimin e një kulle të pamasë...
    Akti 2, Zoti ndërhyn për të ndërprerë punimet: ai i shpërndan ata në sipërfaqen e tokës dhe fërkon gjuhët e tyre. Tani e tutje njerëzit nuk do të kuptohen më njëri-tjetri ... Ne shpesh pyesim veten se çfarë duhet të konkludohet nga kjo? ... Nëse nuk duam t'i vëmë në provë qëllimin e Zotit, është e pamundur të imagjinohet se ai ka vepruar për diçka tjetër sesa për lumturinë tonë ... Pra, nëse Zoti ndërhyn, është për t'i kursyer njerëzimit një udhë të rremë: pista e mendimit të vetëm, e projektit të vetëm; diçka si "fëmijët e mi të vegjël, ju po kërkoni unitet, kjo është mirë; por mos e ndiqni rrugën e gabuar: uniteti nuk është në uniformitet! Uniteti i vërtetë i dashurisë mund të gjendet vetëm në larmi ".
    Rrëfimi për Rrëshajët në Luka përshtatet mirë në linjën e Babelit: në Babel, njerëzimi mëson shumëllojshmëri, në Rrëshajë, mëson unitet në larmi: tani e tutje të gjitha kombet që janë nën qiell dëgjojnë të shpallin në gjuhët e tyre mesazhin e vetëm: mrekullitë e Zotit.

  6. #46
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    RRËSHAJËT VITI B

    MË 23 – 5 - 2021


    PS. 103 (104), 1.24, 29-30, 31.34

    1 Bekoje, shpirti im, Zotin! O Zot, Hyji im, sa i madh je!
    24 Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua! Të gjitha i ke bërë me urti të madhe: plot është toka me krijesat e tua.
    29 Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri.
    30 Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut.
    31 E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!
    34 I pëlqeftë Zotit kënga ime, kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!




    LECTIO DIVINA - MEDITIMI - LUTJA


    SA TË SHUMTA JANË, O ZOT, VEPRAT E TUA!

    Nëse e lexojmë tërë këtë psalm , do të jemi në gjendje të kuptojmë se ai është një psalm lavdërimi. Me tridhjetë e gjashtë vargje të tij, lavdërohet Zoti dhe ne e kundrojmë të çuditur veprat të mrekullueshmë që ai i bëri. Janë 36 "vargje" lavdërimi, sepse fjala “varg” është fjala e zakonshme për t’i ndarë psalmet pjesë pjesë, por do të ishtë më korrekt të thuhet se me të vërtetë psalmi 104 është një poezi shumë e bukur.
    Ne nuk jemi të befasuar që na është propozuar për festën e Rrëshajëve pasi Luka, në librin e Veprave të apostujve, na tregon se në mëngjesin e Rrëshajëve, Apostujt, të mbushur me Shpirtin Shenjt, filluan të shpallnin në të gjitha gjuhët mrekullitë e Zotit: dhe në këtë psalm me të vërtetë shpallen vepra të mrekullueshme që i bëri Zoti.
    Do të më thuhet që të mrekullohemi duke e kundruar Krijimin, nuk ka nevojë të kemi besim! Kjo është e vërtetë, dhe sigurisht poezi madhështore për bukuritë e natyrës mund të gjenden në të gjitha civilizimet. Në veçanti u gjet në Egjipt në varrin e një Faraoni një poezi të shkruar nga Faraoni i famshëm Akh-en-Aton (Amenophis IV): është një himn në nder të Perëndisë së tyre, në nder të Diellit: Amenophis IV jetoi rreth vitit 1350 pes. në një kohë kur Hebrenjtë ndoshta ishin në Egjipt; ata mund ta kenë njohur këtë poezi.
    Midis poezisë së Faraonit dhe Psalmit 104 ka ngjashmëri në stil dhe fjalor, është e qartë: gjuha për të paraqitur gjerat e mrekullueshme që bëri Zoti, është e njëjtë në të gjitha gjerësitë gjeografike! Por ajo që është shumë interesante, janë ndryshimet: ato janë gjurmat e Zbulesës që iu bë njerëzve të Besëlidhjes.
    Dallimi i parë, dhe është thelbësor për besimin e Izraelit, është që në Biblën vetëm YHVE është Zot; nuk ka Zot tjetër përveç tij; dhe prandaj dielli nuk është një zot!
    Ne tashmë kemi mundësi ta konstatojmë këtë në lidhje me historinë e Krijimit ...
    Për shembull, në historinë e Krijimit, në librin e Zanafillës, Bibla kujdeset shumë për të vendosur diellin dhe hënën në “vendet” e tyre: ata nuk janë perëndi, ato janë vetëm drita, kaq. Dhe ata janë krijesa, gjithashtu. Një nga vargjet thotë qartë, "Ti, o Zot, për të shënuar stinët, ke krijuar hënën edhe diellin që e njeh përëndimin e vet" (Ps. 104, 19).
    Nuk ka nevojë që të ngurrohet shumë në këta vargje sepse janë vargje që nuk përdoren në liturgjinë e festës së Rrëshajëve…
    Por duhet të themi se disa vargje paraqesin Zotin si mjeshtrin e vetëm të Krijimit; poeti përdor një fjalor të tërë mbretëror për të: Zoti paraqitet si një mbret i fortë, madhështor, dhe fitimtar. Për shembull, fjala "i madh" (në vargun i.rë që kemi dëgjuar, është një fjalë e përdorur për të folur për fitoren e mbretit në luftë. Padyshim, një mënyrë njerëzore shprehet zotërimi i Zotit mbi të gjithë elementët e qiellit, tokës dhe detit.
    Veçori e dytë e Biblës: Krijimi është i mire, gjithçka është e mirë; këtu kemi një jehonë të asaj poezie të famshme nga Zanafilla, e cila përsëritet pa u lodhur si një refren: "Dhe Hyji Zoti e pa që ishte gjë mirë!" "...
    Psalmi 104 evokon të gjithë elementët e Krijimit, me të njëjtën mrekulli:
    "E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!”
    dhe psalmisti shton (në një varg që nuk e dëgjojmë këtë të Dielë):
    "Do t’i këndoj Zotit në jetën time, do ta lavdëroj Hyjin derisa të jem gjallë" (v. 33).
    Sidoqoftë, e keqja nuk injorohet: fundi i psalmit e evokon qartë dhe dëshiron zhdukjen e tij: por njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër e kuptuan se e keqja nuk është vepër e Zotit, pasi e gjithë Krijimi në tërësi është i mirë. Dhe ne e dimë që një ditë Zoti do të bëjë që e gjithë e keqja të zhduket nga toka: mbreti fitimtar mbi elementët më në fund do të kapërcejë gjithçka që pengon lumturinë e njeriut.



    TI E DËRGON FRYMËN TËNDE, DHE PËRTËRIHET FYTYRA E TOKËS.

    Veçori e tretë e besimit të Izraelit: Krijimi nuk është një veprim i së kaluarës: sikur Zoti të kishte nisur tokën dhe njerëzit në hapësirë, njëherë e përgjithmonë. Me krijimin fillon marrëdhënie e qëndrueshme, e vazhdueshme midis Krijuesit dhe krijesave të tij; kur themi në Besim "Unë besoj në Zotin, Atin i gjithpushtetshëm, krijuesin e qiellit dhe të tokës", ne jo vetëm që pohojmë besimin tonë në një akt fillestar të Zotit, por ne e njohim vetveten në një marrëdhënie varësie nga ai: psalmi këtu thotë shumë mirë qëndrueshmëria e veprimit të Zotit:
    “Të gjitha këto presin me shpresë, që t’u japësh ushqim në kohën e duhur...(v. 27) Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri (v. 29). Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut" (v.30).
    Një tjetër veçori, përsëri, e besimit të Izraelit, një tjetër shenjë e zbulimit që i bëhet këtij populli: në majën e Krijimit, është njeriu; i krijuar për të qenë Mbreti i Krijimit, ai është i mbushur me vetë frymën e Zotit; duhej një zbulim që njerëzimi të guxonte të mendonte një gjë të tillë! Dhe kjo është ajo që ne festojmë në Rrëshajët: ky Shpirt i Zotit që është në ne vibron në praninë e tij: ai bën jehonë me të. Dhe kjo është arsyeja pse psalmisti mund të thotë:
    "E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!"... kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!”.
    Unë gëzohem në Zotin... Bekoje, im shpirti, Zotin!".
    Më në fund, diçka shumë e rëndësishme: dihet se në Izrael çdo reflektim mbi Krijimin është shkruar në perspektivën e Besëlidhjes: Izraeli së pari përjetoi çlirimin nga Zoti dhe vetëm pas kësaj e meditoi Krijimin në dritën e kësaj përvoje. Në këtë psalm ne kemi gjurmët e këtij zbulimit:

    1) Së pari emri i Zotit që përdoret këtu është emri i famshëm me katër shkronja, YHVH, të cilin ne e përkthejmë Zot, i cili është pikërisht zbulesa e Zotit të Besëlidhjes.
    2) Në psalmin e liturgjisë së festës e Rrëshajëve mund të lexojmë këtë fjali: "Bekoje, shpirti im, Zotin!
    O Zot, Hyji im, sa i madh je!
    I veshur me madhëri e me bukuri" (v.1).
    Shprehja: "O Zot, Zoti im, ti je kaq i madh!" Shprehja "O Zot, Zoti im" është gjithmonë një kujtesë e Besëlidhjes, pasi që plani i Zotit u zbulua në këtë Besëlidhje, kur Hyji tha saktësisht këtë formulë: "Ju do të jeni populli im dhe unë do të jem Zoti juaj". Ky premtim është përmbushur me dhuratën e Shpirtit "për çdo njeri", siç thotë profeti Joel. Tani e tutje, çdo njeri është ftuar të marrë dhuratën e Shpirtit në mënyrë që të bëhet me të vërtetë një bir i Zotit.

  7. #47
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    RRËSHAJËT VITI B

    MË 23 – 5 - 2021


    PS. 103 (104), 1.24, 29-30, 31.34

    1 Bekoje, shpirti im, Zotin! O Zot, Hyji im, sa i madh je!
    24 Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua! Të gjitha i ke bërë me urti të madhe: plot është toka me krijesat e tua.
    29 Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri.
    30 Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut.
    31 E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!
    34 I pëlqeftë Zotit kënga ime, kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!



    LECTIO DIVINA - M3EDITIMI - LUTJA


    SA TË SHUMTA JANË, O ZOT, VEPRAT E TUA!


    Nëse e lexojmë tërë këtë psalm , do të jemi në gjendje të kuptojmë se ai është një psalm lavdërimi. Me tridhjetë e gjashtë vargje të tij, lavdërohet Zoti dhe ne e kundrojmë të çuditur veprat të mrekullueshmë që ai i bëri. Janë 36 "vargje" lavdërimi, sepse fjala “varg” është fjala e zakonshme për t’i ndarë psalmet pjesë pjesë, por do të ishtë më korrekt të thuhet se me të vërtetë psalmi 104 është një poezi shumë e bukur.
    Ne nuk jemi të befasuar që na është propozuar për festën e Rrëshajëve pasi Luka, në librin e Veprave të apostujve, na tregon se në mëngjesin e Rrëshajëve, Apostujt, të mbushur me Shpirtin Shenjt, filluan të shpallnin në të gjitha gjuhët mrekullitë e Zotit: dhe në këtë psalm me të vërtetë shpallen vepra të mrekullueshme që i bëri Zoti.
    Do të më thuhet që të mrekullohemi duke e kundruar Krijimin, nuk ka nevojë të kemi besim! Kjo është e vërtetë, dhe sigurisht poezi madhështore për bukuritë e natyrës mund të gjenden në të gjitha civilizimet. Në veçanti u gjet në Egjipt në varrin e një Faraoni një poezi të shkruar nga Faraoni i famshëm Akh-en-Aton (Amenophis IV): është një himn në nder të Perëndisë së tyre, në nder të Diellit: Amenophis IV jetoi rreth vitit 1350 pes. në një kohë kur Hebrenjtë ndoshta ishin në Egjipt; ata mund ta kenë njohur këtë poezi.
    Midis poezisë së Faraonit dhe Psalmit 104 ka ngjashmëri në stil dhe fjalor, është e qartë: gjuha për të paraqitur gjerat e mrekullueshme që bëri Zoti, është e njëjtë në të gjitha gjerësitë gjeografike! Por ajo që është shumë interesante, janë ndryshimet: ato janë gjurmat e Zbulesës që iu bë njerëzve të Besëlidhjes.
    Dallimi i parë, dhe është thelbësor për besimin e Izraelit, është që në Biblën vetëm YHVE është Zot; nuk ka Zot tjetër përveç tij; dhe prandaj dielli nuk është një zot!
    Ne tashmë kemi mundësi ta konstatojmë këtë në lidhje me historinë e Krijimit ...
    Për shembull, në historinë e Krijimit, në librin e Zanafillës, Bibla kujdeset shumë për të vendosur diellin dhe hënën në “vendet” e tyre: ata nuk janë perëndi, ato janë vetëm drita, kaq. Dhe ata janë krijesa, gjithashtu. Një nga vargjet thotë qartë, "Ti, o Zot, për të shënuar stinët, ke krijuar hënën edhe diellin që e njeh përëndimin e vet" (Ps. 104, 19).
    Nuk ka nevojë që të ngurrohet shumë në këta vargje sepse janë vargje që nuk përdoren në liturgjinë e festës së Rrëshajëve…
    Por duhet të themi se disa vargje paraqesin Zotin si mjeshtrin e vetëm të Krijimit; poeti përdor një fjalor të tërë mbretëror për të: Zoti paraqitet si një mbret i fortë, madhështor, dhe fitimtar. Për shembull, fjala "i madh" (në vargun i.rë që kemi dëgjuar, është një fjalë e përdorur për të folur për fitoren e mbretit në luftë. Padyshim, një mënyrë njerëzore shprehet zotërimi i Zotit mbi të gjithë elementët e qiellit, tokës dhe detit.
    Veçori e dytë e Biblës: Krijimi është i mire, gjithçka është e mirë; këtu kemi një jehonë të asaj poezie të famshme nga Zanafilla, e cila përsëritet pa u lodhur si një refren: "Dhe Hyji Zoti e pa që ishte gjë mirë!" "...
    Psalmi 104 evokon të gjithë elementët e Krijimit, me të njëjtën mrekulli:
    "E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!”
    dhe psalmisti shton (në një varg që nuk e dëgjojmë këtë të Dielë):
    "Do t’i këndoj Zotit në jetën time, do ta lavdëroj Hyjin derisa të jem gjallë" (v. 33).
    Sidoqoftë, e keqja nuk injorohet: fundi i psalmit e evokon qartë dhe dëshiron zhdukjen e tij: por njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër e kuptuan se e keqja nuk është vepër e Zotit, pasi e gjithë Krijimi në tërësi është i mirë. Dhe ne e dimë që një ditë Zoti do të bëjë që e gjithë e keqja të zhduket nga toka: mbreti fitimtar mbi elementët më në fund do të kapërcejë gjithçka që pengon lumturinë e njeriut.




    TI E DËRGON FRYMËN TËNDE, DHE PËRTËRIHET FYTYRA E TOKËS.



    Veçori e tretë e besimit të Izraelit: Krijimi nuk është një veprim i së kaluarës: sikur Zoti të kishte nisur tokën dhe njerëzit në hapësirë, njëherë e përgjithmonë. Me krijimin fillon marrëdhënie e qëndrueshme, e vazhdueshme midis Krijuesit dhe krijesave të tij; kur themi në Besim "Unë besoj në Zotin, Atin i gjithpushtetshëm, krijuesin e qiellit dhe të tokës", ne jo vetëm që pohojmë besimin tonë në një akt fillestar të Zotit, por ne e njohim vetveten në një marrëdhënie varësie nga ai: psalmi këtu thotë shumë mirë qëndrueshmëria e veprimit të Zotit:
    “Të gjitha këto presin me shpresë, që t’u japësh ushqim në kohën e duhur...(v. 27) Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri (v. 29). Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut" (v.30).
    Një tjetër veçori, përsëri, e besimit të Izraelit, një tjetër shenjë e zbulimit që i bëhet këtij populli: në majën e Krijimit, është njeriu; i krijuar për të qenë Mbreti i Krijimit, ai është i mbushur me vetë frymën e Zotit; duhej një zbulim që njerëzimi të guxonte të mendonte një gjë të tillë! Dhe kjo është ajo që ne festojmë në Rrëshajët: ky Shpirt i Zotit që është në ne vibron në praninë e tij: ai bën jehonë me të. Dhe kjo është arsyeja pse psalmisti mund të thotë:
    "E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!"... kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!”.
    Unë gëzohem në Zotin... Bekoje, im shpirti, Zotin!".
    Më në fund, diçka shumë e rëndësishme: dihet se në Izrael çdo reflektim mbi Krijimin është shkruar në perspektivën e Besëlidhjes: Izraeli së pari përjetoi çlirimin nga Zoti dhe vetëm pas kësaj e meditoi Krijimin në dritën e kësaj përvoje. Në këtë psalm ne kemi gjurmët e këtij zbulimit:

    1) Së pari emri i Zotit që përdoret këtu është emri i famshëm me katër shkronja, YHVH, të cilin ne e përkthejmë Zot, i cili është pikërisht zbulesa e Zotit të Besëlidhjes.
    2) Në psalmin e liturgjisë së festës e Rrëshajëve mund të lexojmë këtë fjali: "Bekoje, shpirti im, Zotin!
    O Zot, Hyji im, sa i madh je!
    I veshur me madhëri e me bukuri" (v.1).
    Shprehja: "O Zot, Zoti im, ti je kaq i madh!" Shprehja "O Zot, Zoti im" është gjithmonë një kujtesë e Besëlidhjes, pasi që plani i Zotit u zbulua në këtë Besëlidhje, kur Hyji tha saktësisht këtë formulë: "Ju do të jeni populli im dhe unë do të jem Zoti juaj". Ky premtim është përmbushur me dhuratën e Shpirtit "për çdo njeri", siç thotë profeti Joel. Tani e tutje, çdo njeri është ftuar të marrë dhuratën e Shpirtit në mënyrë që të bëhet me të vërtetë një bir i Zotit.


  8. #48
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    RRËSHAJËT VITI B

    MË 23 – 5 – 2021.

    UNGJILLI: Gj, 15,26-27.16,12-15


    26 E kur të vijë Mbrojtësi, të cilin do t’jua dërgoj prej Atit ‑ Shpirti i së Vërtetës, që rrjedh prej Atit ‑ Ai do të dëshmojë për mua.
    27 Por edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim.
    12 Kam edhe shumë të tjera për t’ju thënë por tani s’mund t’i kuptoni.
    13 E kur të vijë ai ‑ Shpirti i së Vërtetës ‑ Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen.
    14 Ai do të më lëvdojë, sepse do të marrë prej simes e do t’ju zbulojë juve.
    15 Gjithçka ka Ati, është imja. Prandaj edhe ju thashë: ‘Merr prej simes dhe do t’ju zbulojë juve
    ’ ”.


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    SHPIRTI I SË VËRTETËS...



    Pesë herë, gjatë takimit të tij të fundit me dishepujt, Jezusi u premton atyre Shpirtin, i cili tani e tutje do të jetë mbështetja dhe forca e tyre. Në disa raste, ai i jep atij emrin “Paraclete”: Është një fjalë që vjen nga greqishtja e që përkthehet: ai që thirret dhe që nuk do t'i braktisë kurrë:
    "Edhe unë do t’i lutem Atit dhe Ai do t’ju japë një Mbrojtës tjetër, që të jetë me ju përgjithmonë:
    Shpirtin e së Vërtetës, që bota s’mund ta marrë, sepse nuk e sheh as nuk e njeh. Ju e njihni sepse Ai banon me ju e është në ju" (Gj. 14,16-17).
    " E Shpirti Shenjt ‑ Mbrojtës, të cilin do t’jua dërgojë Ati në Emër tim, Ai do t’jua mësojë të gjitha dhe do t’ju përkujtojë gjithçka [unë] ju thashë. "(Gjn 14,26) ...
    "E kur të vijë Mbrojtësi, të cilin do t’jua dërgoj prej Atit ‑ Shpirti i së Vërtetës, që rrjedh prej Atit ‑ Ai do të dëshmojë për mua. Por edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim” (Gjn 15,26-27).
    "Por, unë po ju them të vërtetën: është më mirë për ju të shkoj, sepse, po s’shkova, Mbrojtësi nuk do të vijë te ju, kurse, po shkova, do ta dërgoj te ju."(Gjn 16,7) ..."
    “E kur të vijë ai ‑ Shpirti i së Vërtetës ‑ Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen" (Gjn 16,13).
    Nëse Jezusi insiston aq shumë në dhuratën e Shpirtit, është për të ngushëlluar dishepujt e tij në orën e largimit të tij; janë ata që tani do të jenë në vijën e parë; po atë mbrëmje, ai i paralajmëron ata:
    "Jua thashë këto që të mos moliset feja juaj. Do t’ju përjashtojnë prej sinagogave. Edhe më! Po vjen koha, kur secili, që t’ju vrasë, të mendojë se i bën shërbesë Hyjit. E do të veprojnë kështu, pse nuk e njohën as Atin as mua. Jua tregova këto gjëra që, kur të vijë koha, t’ju bjerë ndër mend se jua pata thënë” (Gj 16,1-4)
    Jezusi e di shumë mirë që dishepujt e tij nuk do të trajtohen ndryshe nga ai: ata që dëshironin vdekjen e tij, vërtet besuan se po vepronin për nder të Zotit, duke shtypur dikë që blasfemoi. Kjo është ajo që Shën Gjoni raporton në historinë e Pasionit: "Judenjtë iu përgjigjën: “Ne kemi Ligjin dhe atij i duhet të vdesë sipas Ligjit se e bëri veten Bir të Hyjit”(Gj 19,7).
    Gjithmonë na habit ky fakt i tmerrshëm: Biri i Zotit u kryqëzua nga mbrojtësit e Zotit. Nga ana e tyre, dishepujt e Birit do të persekutohen, njëri pas tjetrit i shtypur në emër të fesë autentike. Ata do të kenë nevojë për mbështetjen e Shpirtit të së vërtetës. Gjoni e quan atë Mbrojtës (në greqisht "Paraclete"): le të jemi të qartë, nuk është çështja e mbrojtjes së dishepujve kundër çdo gjykimi të Zotit, por është çështja e mbështetjes së tyre kur ata sillen para gjykatave njerëzore, në mënyrë që ata të mund të dëshmojnë vërtet Krishtin. Jezusi nuk e përcaktoi ndryshe thirrjen e tij; gjatë Pasionit, ai i tha Pilatit:
    "E unë linda dhe erdha në botë për të dëshmuar të vërtetën. Kush e do të vërtetën, ai e dëgjon fjalën time” (Gj. 18, 37)
    Dhe “Kurrfarë pushteti s’do të kishe mbi mua, po të mos të të ishte dhënë prej së Larti. Prandaj, ai njeri që më dorëzoi tek ti ka mëkat më të madh” (Gj. 19,.11).
    Nga ana tjetër, dishepujt nuk kanë ndonjë arsye tjetër për të ekzistuar përveçse të dëshmojnë për Krishtin në mënyrë që bota të njohë më në fund të vërtetën e Atit.


    SHPIRTI QË U JEPET BESIMTARVE QË TË JENË DËSHMITARË.

    Aleanca përfundimtare midis Zotit dhe njerëzimit mund të vendoset vetëm kur njerëzimi më në fund e njeh Zotin e tij. Gabimi i tmerrshëm për të cilin po flisja më herët, injoranca e njerëzimit ndaj Zotit, është problemi që përshkon gjithë Biblën: nga dyshimi i Adamit te Kopshti i Zanafillës (Adami që imagjinon Zotin xheloz ndaj tij), nga dyshimi i njerëzve të etur në shkretëtirën e Sinait, kur populli guxoi të qortonte Zotin që i nxori nga Egjipti ... nga ata që kryqëzuan Birin e Zotit, thjesht sepse nuk u përgjigjej pritjeve të tyre, është gjithmonë e njëjta injorancë. Kot, profetët e lajmëruan popullin:
    "2 Dëgjoni, o qiej, dëgjo, o tokë, sepse Zoti po flet: “Fëmijët i rrita, i burrërova, por ata më përbuzën. Kau e njeh të zotin edhe gomari grazhdin e pronarit të vet,
    kurse Izraeli nuk njeh, populli im nuk merr vesh” (Is. 1,2-3).
    Por Zoti nuk është i lodhur: ai e di shumë mirë që njerëzimi nuk mund ta zbulojë më atë, nuk mund ta njoh Hyjin, pasi ai është Gjithë-Tjetri; për këtë arsye Hyji do të ndërhyë; le të dëgjojmë Jeremian:
    "Do t’u jap një zemër për të më njohur se unë jam Zoti; ata do të jenë populli im e unë do të jem Hyji i tyre, sepse do të kthehen kah unë me gjithë zemrën e tyre"(Jr 24,7).
    Kjo duhet të ndriçojë të gjitha përpjekjet tona për të njohur Zotin: sepse Ai është Gjithë-Tjetri, ne nuk mund ta arrijmë atë me përpjekjet tona, është ai që vjen të na zbulojë veten. Kjo është arsyeja pse ai na jep dhuratën e Shpirtit të tij; sipas formulës së bukur të Lutjes Eukaristike: "Shpirti është dhurata e parë që u është dhënë besimtarëve", në mënyrë që, përmes dëshmisë së tyre, bota të arrijë në njohjen e së vërtetës së Zotit.

  9. #49
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    TRINIA E SH. VITI B

    MË 30 MAJ 2021

    LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 28, 16 – 20.


    16 Ndërkaq të njëmbëdhjetë nxënësit shkuan në Galile, në atë mal, ku u kishte urdhëruar Jezusi.
    17 Kur e panë, e adhuruan, por disa dyshuan.
    18 Jezusi u afrua e u tha: “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.
    19 Prandaj, shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt!
    Pagëzoni në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt!
    20 Mësojini të zbatojnë gjithçka ju kam urdhëruar! Dhe, ja, unë jam me ju gjithmonë ‑ deri në të sosur të botës!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    SHKONI E BËJINI NXËNËS TË MI TË GJITHË POPUJT!


    Menjëherë pas Ringjalljes, Mateu na jap një tregim shumë të shkurtër të lamtumirës së Jezusit. Kjo ndodh në Galile, e cila zakonisht quhej "kryqëzimi i johebrenjve" dhe "Galilea e Kombeve"; sepse tani e tutje misioni i Apostujve ka të bëjë me "të gjitha kombet". Ungjilli i Mateut duket se tregon gjithçka në mënyrë më të shkurt: por, në fakt, aventura fillon; është si në një film ku fjala "FUND" është gdhendur në një rrugë që hapet drejt pafundësisë. Sepse është vërtet drejt pafundësisë që Jezusi i dërgon dishepujt e vet: pafundësia e botës dhe pafundësia e shekujve: "Shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt!" deri në mbarim të botës".

    Çuditërisht, ata nuk duken mjaft të përgatitur për këtë mision!
    Nëse Jezusi do të ishte një sipërmarrës, ai nuk do të kishte marrë rrezikun që t’ia besonte pjesën tjetër të biznesit të tij bashkëpunëtorëve si këta: bashkëpunëtorë të cilët duket se nuk i kanë asimiluar të gjitha trajnimet që ai u siguroi atyre gjatë tre viteve. Ata gabojnë në lidhje me qëllimin, me afatet kohore, me natyrën e biznesit.
    Ata madje shkojnë aq larg sa të dyshojnë në realitetin që po përjetojnë; meqenëse Mateu thotë qartë: "Por disa dyshuan". Misioni i besuar atyre dhe i cili është i mbushur me rreziqe, është promovimi i një mesazhi që ende i befason ata. Çmenduri, do të thonë njerëzit e mençur, Dituria e Zotit do t'i përgjigjej Shën Palit. Biznesi për të cilin bëhet fjalë nuk është i parëndësishëm: ai tejkalon gjithçka që mendja njerëzore mund të imagjinojë ose të konceptojë. Bëhet fjalë për komunikimin midis Zotit dhe njerëzve. Ai që erdhi për ta ndezur një flakë të vogël, ua beson dishepujve të vet detyrën e përhapjes së zjarrit: " “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. Prandaj, shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt! Pagëzoni në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt!" (v.18-19).
    “Në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. ": Ne shpesh nuk kemi mundësinë të ndalemi në këtë formulë të jashtëzakonshme të besimit tonë. Formulimi i parë i misterit të Trinitetit: shprehja "Në emër të", shumë e zakonshme në Bibël, do të thotë se është me të vërtetë një Zot i vetëm; në të njëjtën kohë tre personat janë emëruar dhe mjaft të dallueshme: “Në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. "Nëse kujtojmë që EMRI, në Bibël, është personi, dhe se të pagëzosh do të thotë etimologjikisht" të zhytesh ", kjo do të thotë që Pagëzimi na zhyt në të vërtetë në Trinitet. Ne e kuptojmë urdhrin e dhënë nga Jezusit për dishepujt e tij "Shkoni!". Është diçka që duhet të bëhet urgjentisht. Si mund të mos ngutemi për të parë të gjithë njerëzimin të përfitojë nga ky propozim?



    TË ZHYTUR NË TRININË.


    Në të njëjtën kohë, duhet thënë se kjo formulë, kaq e zakonshme për ne sot, ishte për brezin e Krishtit një revolucion i vërtetë!
    Si provë, kur apostujt, Pjetri dhe Gjoni, shëruan njeriun e çalë te Dera e bukur (Vap 3 dhe 4), autoritetet menjëherë i pyetën ata: “Me çfarë pushteti dhe në emër të kujt e bëtë këtë gjë?” (Ve 4,7): sepse nuk ishte e lejueshme të thirrej ndonjë emër tjetër përveç atij të Zotit.
    Jezusi flet mirë për Zotin, por fjalia e tij citon tre njerëz, por Zoti ishte unik, profetët kishin thënë mjaft. Keqkuptimi i hebrenjve për pasuesit e Krishtit është shkruar këtu, përndjekja ishte e pashmangshme. Këtë e di Jezusi, i cili i paralajmëroi ata mbrëmjen e fundit:
    "Do t’ju përjashtojnë prej sinagogave.
    Edhe më! Po vjen koha,
    kur secili, që t’ju vrasë,
    të mendojë se i bën shërbesë Hyjit.
    E do të veprojnë kështu,
    pse nuk e njohën as Atin as mua" (Gjn 16,2-3).
    Misioni i besuar apostujve duket një çmenduri; por ata nuk janë vetëm dhe kjo nuk duhet të harrohet kurrë: për sa kohë që angazhimi ynë nuk është i yni, por i tij, I Jezusit, nuk kemi asnjë arsye të shqetësohemi për rezultatet: “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. Shkoni! "... Me fjalë të tjera, jemi ne që po shkojmë, por është ai që i ka të gjitha fuqitë ...
    Kjo është ajo që njerëzit thonë për Gjonin XXIII: disa ditë pas zgjedhjes së tij ai mori një vizitë nga një mik i cili i tha: "Ati Shumë i Shenjtë, sa e rëndë duhet të jetë ngarkesa!"
    John XXIII përgjigjet: " Ishtë e vërtetë, në mbrëmje, kur shkoj në shtrat, mendova: "Angelo, ti je Papa" dhe e pata të vështirë të biem në gjumë; por, pas disa minutash i them vetes: "Angelo, sa budalla je, kryetari i Kishës nuk je ti, është Shpirti Shenjt ... Kështu që unë ktheva në anën tjetër dhe më zuri gjumi ...! Duket se edhe ne mund të flemë mirë: ungjillizimi duhet të jetë puna jonë, por jo ankthi! Jezusi e bëri të qartë: “I gjithë autoriteti më është dhënë në qiell dhe në tokë ".
    Në vetvete, kjo fjali e vogël është një përmbledhje e jashtëzakonshme e jetës së Krishtit: kjo ndodh në një mal, tha Mateu; të cilën ne nuk e dimë, por evokon, natyrisht, atë të tundimit; në malin e tundimit, Jezusi nuk pranoi të merrte pushtet mbi Krijimin nga askush tjetër përveç Atit të tij: " Djalli e çoi sërish në një mal shumë të lartë, ia dëftoi të gjitha mbretëritë e kësaj bote dhe madhërinë e tyre e i tha:
    “Të gjitha këto do të t’i jap nëse bie përmbys para meje e më adhuron”. “Atëherë Jezusi tha:
    “Ik, o djall, sepse Shkrimi i shenjtë thotë:
    ‘Adhuroje Zotin, Hyjin tënd,
    dhe shërbeji vetëm Atij!’“
    Atëherë Jezusi i tha: Largohu nga Satanai! sepse është shkruar: Është Zoti, Perëndia juaj, të cilin do të adhuroni; adhuroni vetëm atë. ”(Mt 4,8).
    Këtë fuqi që Jezusi nuk pretendoi, nuk e bleu, ia jep Ati i tij.
    Dhe tani ajo fuqi është në duart tona! Na mbetet ne të besojmë ... "Eja! Dhe unë, shton Jezusi, jam me ju çdo ditë deri në fund të botës. Zoti i Prezencës i zbuloi Moisiut në shkurret që digjej, që ai është “Emmanuel” (që do të thotë "Zoti me ne") i premtuar nga Isaia. Tani na mbetet ne që t'i zbulojmë botës këtë prani të dashur të Trinisë së Zotit.

  10. #50
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRTGATITJA E LITURGJISË

    FESTA E TRINISË VITI B

    MË 30-5-2021

    LEXIMI I PARË: Dt, 4, 32-34.39-40



    32 “Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje, që prej ditës kur Zoti e krijoi njeriun përmbi tokë,
    shqyrto prej një skaji të rruzullit në tjetrin: A ka ndodhur ndonjë gjë kaq e madhe?
    A është dëgjuar një gjë e tillë?
    33 A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit,
    siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?
    34 Ose, a ka sprovuar ndonjë herë Hyji të hyjë
    e të marrë për vete një komb në mes të një populli tjetër
    me provë, me shenja e me mrekulli, me luftë, me dorë të fortë, me krah të ngritur e me tmerr të madh siç i bëri të gjitha këto
    ndër sytë tuaj për ju Zoti, Hyji juaj, në Egjipt?!...
    39 Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde
    se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka!
    40 Mbaji urdhërimet e tija dhe ligjet e tija që unë po t’i jap sot,
    që të jesh mirë ti dhe bijtë e tu pas teje
    e të qëndrosh për një kohë të gjatë mbi tokën që Zoti, Hyji yt, do të ta japë”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


    NJË ZBULIM PROGRESIV


    Ne jemi duke e lexuar këtë tekst për festën e Trinisë, por ndërsa bëhet fjalë për Perëndinë, Zotin dhe gjithçka që ai ka bërë për popullin e tij, ne nuk e kemi dëgjuar fjalën "Trini"; thjesht sepse, kur u shkrua libri i Ligjit të përtërirë, nuk kishte akoma arritur momenti që të zbulohet ky mister. Zbulimi i misterit të Trinisë do të jetë hapi i fundit të zbulesës së Zotit për popullin e tij. Në ditët e Librit të Ligjit të Përtërirë dhe në të gjithë Besëlidhjen e Vjetër, shqetësimi i parë ishte çlirimi i njerëzve nga politeizmi. Sepse, në fillim të historisë së Izraelit, kur Zoti e zgjodhi Popullin e tij për t'u zbuluar Vetë njerëzimit, njerëzit e Lindjes së Mesme ishin politeistë; në këtë kontekst, ishte e pamundur që njeriu të dëgjonte mesazhin e dyfishtë: Zoti është një dhe ai është në tre persona. Hapi i parë në mësimin e Zotit ishte, pra, të zbulohej Vetja e tij, së pari si Një Zot i Vetëm (dhe ky është objekti i Besëlidhjes së Vjetër); faza e dytë do të jetë tema e Besëlidhjes së Re: ky Zot unik nuk është i vetmuar, ai është një bashkim dashurie midis tre personave.
    Le t'i kthehemi këtij teksti nga Libri i Ligjit të Përtërirë. Ka këtu, në disa rreshta, të gjithë katekizmin e popullit të Izraelit; prandaj jemi në fazën e parë të pedagogjisë së Zotit; autori i frymëzuar insiston: "Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka!" (v. 39) Nënkuptohet se nuk ka perëndi të qiellit dhe të detit, dhe të ushtrive dhe të pjellorisë ... Vetëm Zoti është Zot.
    Çuditërisht, në këtë katekizëm, nuk ka asnjë përkufizim i Zotit, as përshkrim i Zotit; nga ana tjetër, ekziston një numërim, i mahnitur prej kohësh, i veprave të Zotit për njerëzimin dhe më pas për Popullin e tij të Zgjedhur. Zoti e krijoi njerëzimin ("“Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje, që prej ditës kur Zoti e krijoi njeriun përmbi tokë, shqyrto prej një skaji të rruzullit në tjetrin: A ka ndodhur ndonjë gjë kaq e madhe?" (v. 32). Zoti i foli popullit të tij (" A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit, siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?" (v. 32). Bëhet fjalë për Sinain), Zoti e zgjodhi këtë popull dhe e liroi (" Ose, a ka sprovuar ndonjë herë Hyji të hyjë e të marrë për vete një komb në mes të një populli tjetër me provë, me shenja e me mrekulli, me luftë, me dorë të fortë, me krah të ngritur e me tmerr të madh siç i bëri të gjitha këto ndër sytë tuaj për ju Zoti, Hyji juaj, në Egjipt?!" (v. 34). Zoti i dha urdhërimet si një recetë për lumturinë për të gjithë (" Mbaji urdhërimet e tija dhe ligjet e tija që unë po t’i jap sot, që të jesh mirë ti dhe bijtë e tu pas teje e të qëndrosh për një kohë të gjatë mbi tokën që Zoti, Hyji yt, do të ta japë" (v. 40), dhe më në fund Zoti i dha popullit të tij tokën e tij.




    NJË ZOT I PAPRITUR.


    Unë fola me habi: “Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje... A ka ndodhur diçka kaq e madhe, a është përjetuar ndonjëherë diçka e tillë?" (v. 32).
    Kjo është njohja e Populli të Zgjedhur, të vetëdijshëm se është zgjedhur pa ndonjë meritë nga ana e tij.
    Ekziston gjithashtu dhe mbi të gjitha befasia, habia, në këtë zbulim të një Zoti kaq të papritur, kaq të ndryshëm nga çdo gjë që mund të imagjinohej! Një Zot krijues, është e lehtë të imagjinohet, por një Zot që zbulon veten e tij, një Zot që zgjedh një komb, që vjen ta "marrë" atë, për ta dalluar, kush është i interesuar për të, i cili ndërhyn për të në shumë raste., që i jep një tokë, e cila i zbulon sekretet e lumturisë dhe jetës ...
    Mund të imagjinohet spontanisht një Zot i fuqishëm, ai që ne e quajmë "Elohim"; por këtu zbulohet një Zot shumë më i mrekullueshëm: ose më mirë, nuk kemi zbuluar asgjë, është Zoti ai që e ka zbuluar veten e tij ... Vetëm Zoti mund të flasë në mënyrë të vlefshme për Zotin. Na duhet Zbulesa! Dhe Perëndia nuk e zbuloi veten si Elohim, Perëndia i fuqishëm, por si Zoti, Perëndia i Pranishëm. Emri i famshëm i Zotit, i zbuluar Moisiut, ky emër me katër shkronja "YHVH" që nuk shqiptohet kurrë, saktësisht thotë Prania e përhershme e Zotit me popullin e tij, dje, sot dhe nesër.
    Kjo prani e përhershme e Zotit me popullin e tij, do të mbetet për t'u zbuluar se nuk është e rezervuar për Izraelin, sepse Zoti është Perëndia i të gjithë njerëzve; përsëri atje, është e nevojshme të deshifrojmë pedagogjinë e Zotit; në një kontekst historik, ku secili popull, për të vendosur vendin e tij në diell, beson se ka zotin e tij që lufton për të dhe me të, asnjë popull në botë, dhe as populli hebre, nuk mund të kishte konsideruar një Zot që do të kishte qenë për të pa marrë anën kundër të gjithë të tjerëve.
    Pastaj, dalëngadalë, Populli do të zbulojë se është zgjedhur, jo për tu shkaktuar dëm të tjerëve, por për shërbim të të gjithë të tjerëve. Siç thotë André Chouraqui: "Njerëzit e Aleancës janë të destinuar të bëhen instrumenti i ardhshëm i Aleancës së popujve".

    Libri i Ligjit të Përtërirë që po lexojmë sot është tashmë një libër i vonë i Biblës dhe fillon mirë këtë fazë të Zbulesës: në të njëjtën kohë Izraeli është Populli i Zgjedhur ("A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit, siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?" (v. 33). Dhe në të njëjtën kohë Zoti është Zoti i të gjithë popujve, pasi ai është i vetmi Zot.
    «Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka" (v. 39).

  11. #51
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    TRINI VITI B

    MË 30-5-2021

    Psalmi. 32 (33), 4-5. 6. 9. 18. 20. 21-22


    4 Sepse e drejtë është fjala e Zotit
    e të gjitha veprat e tija me besë.
    5 E do drejtësinë e gjyqin,
    plot është toka me mirësinë e Zotit.
    6 Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt,
    prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor;
    9 Sepse ai foli ‑ gjithçka u bë,
    ai urdhëroi ‑ gjithçka u përftua!
    18 Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
    mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij:
    20 Shpirti ynë shpreson në Zotin,
    ai është ndihma dhe mburoja jonë.
    21 Zemra jonë në të e ka shpresën,
    shpresojmë në Emrin e tij të shenjtë.
    22 Mirësia jote qoftë mbi ne, o Zot,
    sikurse ne shpresojmë në ty.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.


    TOKA ËSHTË MBUSHUR ME DASHURINË E ZOTIT


    Asnjë fjalë e misterit të Trinisë në këtë psalm, është e qartë, pasi që ky Mister i Një Zoti në tre persona u zbulua nga besimtarët pas Rrëshajëve. Por nga ana tjetër, fjalët shumë të bukura që lexohen në këto pak vargje flasin për zbulimin e madh që njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër kishin bërë tashmë.

    Për shembull, lexohet: "Toka është mbushur me dashurinë e tij": Kjo është një profesion i shkëlqyer i besimit! U desh një rrugë e gjatë e Zbulesës që njerëzimi të zbulonte këtë realitet themelor se Zoti është Dashuri dhe se toka ( Krijimi) është e mbushur me dashurinë e tij. Dhe kjo është shenja dalluese e besimtarëve, më duket: ata kalojnë nëpër ekzistencë dhe realitetet e saj me gëzim apo edhe me sprova, duke pohuar, çfarëdo që të ndodhë, se toka është e mbushur me dashurinë e Zotit. Kjo nuk do të thotë që dashuria mbretëron kudo në tokë! As dashuria universale dhe as lumturia nuk janë akoma atje. Tani për tani, ajo që është e sigurt është që Zoti e shikon kozmosin dhe njerëzimin me dashuri. Për pjesën tjetër, ajo ende nuk është përmbushur, por është thirrja e gjithë Krijimit të jetë vendi i dashurisë, ligjit dhe drejtësisë.
    Duhet të lexohet i gjithë vargu 5:
    “E do drejtësinë e gjyqin,
    plot është toka me mirësinë e Zotit" (v. 5).
    Dashuria e Zotit për njerëzimin është, pra, e vjetër sa bota; mund të thuhet: "Ky është kuptimi i kujtesës së Krijimit që dëgjojmë këtu:
    "Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt,
    prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor" (v.6).
    Por Zoti nuk krijoi vetëm kozmosin dhe njerëzimin një ditë të bukur për t’ i braktisur ata më pas në fatin e tyre; që nga agimi i botës, ai na vëzhgon në çdo moment:
    "Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
    mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij" (v. 18).

    Kjo siguri që na jep besimi, mbeshtetet në përvojën e Popullit të Zhgjedhur: për gjithmonë, nga fillimi kur Zoti krijoi qiellin dhe tokën, Zoti ka pasur kujdes për gjithçka kishte Krijuar me një dashuri të vëçantë.
    Nga Abrahami, Isaku dhe Jakobi, nga Moisiu dhe shkurret që digjen dhe nga dalja nga Egjipti, dhe hyrja në tokën e premtuar ... dhe unë mund të çohen njëra pas tjetrës ngjarjet e historisë së popullit të zgjedhur, për secilin fazë e kemi njohur dhe përjetuar që Zoti po shikon dhe se toka është e mbushur me dashurinë e tij.



    SYTË E ZOTIT JANË MBI ATA QË E DRUAJNË.[B][

    Është mirë që të meditohet përsëri më mirë këtë varg të mrekullueshëm: “Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë, mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij”.
    Mund të bëhet kjo gjë në dy momente:
    Së pari, këtu kemi një përkufizim të fjalës "frikë" (druajnë, në tekst): ata që kanë frikë nga Zoti, janë pikërisht ata që shpresojnë te dashuria e tij, të cilët i besojnë atij në të gjitha rrethanat.
    Së dyti, dikush mund të habitet nga formulimi: "Zoti i ruan ata që e druajnë atë"; sepse atëherë duhet të pyetet: "Dhe të tjerët? Ata që nuk janë besimtarë? A nuk po i do Zoti ata?" Sigurisht, Zoti kujdeset për të gjithë fëmijët e tij, por vetëm ata që e njohin, e dinë që Zoti i do dhe mund ta duan!
    Karakteristikë tjetër e këtij psalmi është rëndësia që i kushtohet Ligjit! Dashuria e popullit të Izraelit për Ligjin ndonjëherë na mahnit; por për besimtarët, kjo shkon pa thënë sepse ata shohin në të shprehjen e përkujdesjes së Zotit për fëmijët e tij: Ligji i tij na shoqëron, ashtu si një kod autostradë mbron nga aksidentet dhe hapat e gabuar; prandaj konsiderohet një dhuratë e dashurisë së Zotit. Dhe nuk është rastësi që ky psalm ka saktësisht njëzet e dy vargje, (që korrespondojnë me njëzet e dy shkronjat e alfabetit hebraik), në nderim të Fjalës së Zotit që është e gjithë jeta jonë, nga A e deri në Z.
    Dhe tani për besimtarët, qëndrimi i vetëm i vlefshëm, mënyra e vetme për të respektuar Zotin është t'i binden urdhërimeve, sepse ne e dimë se ata drejtohen vetëm nga dashuria. Ky është saktësisht kuptimi i profesionit hebre të besimit (Dt, 6, 4v): " Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde!", që. përkthehet: "Do ta duash, do t'i besosh dhe (sepse është e pandashme) do të mbash urdhërimet e tij, fjalën e tij "; ky është kuptimi i dytë i fjalës "fjalë"; vargu: "Po, është i drejtë, fjala e Zotit" (v.4) është një homazh për Fjalën krijuese, por edhe për Ligjin e dhënë nga Zoti.
    Sepse nuk duhet të harrojmë se krijimi për të cilin mrekullohet më shumë në Izrael, nuk është ai i tokës, është krijimi i njerëzve. Në secilën periudhë të historisë së saj, fjala e Zotit e thërret atë drejt lirisë dhe i jep forcën për të fituar këtë liri; liria nga çdo idhujtari, liria nga çdo skllavëri.
    Në shikim të parë, në këto vargje, siç thuhet në fillim, nuk gjejmë asnjë gjurmë të Trinisë. Na duhej të prisnim ardhjen e Krishtit për të kuptuar që Fjala e Zotit për të cilën ka folur kaq shumë ky psalm është një Person:
    "Në fillim ishte Fjala ... Prej Saj u bë çdo gjë
    e pa Të nuk u bë asgjë.
    E çdo gjë që u bë, e pati në Të jetën
    e Jeta është drita e njerëzve" (Gj 1,1.3-4)
    mediton Shën Gjonin në prologun e tij; atëherë ne mund t'u japim të gjithë kuptimin e tyre pohimeve të Psalmit 32/33: "Sepse e drejtë është fjala e Zotit" (v.4a); ai është besnik në të gjitha ato që bën: "të gjitha veprat e tija me besë" (v. 4b) ... Zoti i bëri qiejtë me Fjalën e tij, universin, me frymën e gojës së tij: "Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt, prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor" (v. 6); ... "Sepse ai foli ‑ gjithçka u bë, ai urdhëroi ‑ gjithçka u përftua" (v. 9).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 27-05-2021 më 03:55

  12. #52
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    CORPUS DOMINI VITI B

    MË 6-6-2021

    LEXIMI I PARË: Dal, 24,3-8.


    3 Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit të gjitha fjalët e Zotit dhe rregulloret. Mbarë populli u përgjigj njëzëri: “Do t’i zbatojmë të gjitha fjalët që i tha Zoti”.
    4 Moisiu i shkroi të gjitha fjalët e Zotit. Në mëngjes hëngri dhe e ndërtoi një lter rrëzë malit, me dymbëdhjetë gurngulur për dymbëdhjetë fiset e Izraelit. 5 Atëherë u urdhëroi të rinjve të Izraelit të flijojnë flitë e shkrumbimit. Flijuan edhe flitë e pajtimit viça në nder të Zotit. 6 Moisiu mori gjysmën e gjakut dhe e qiti në disa enë, kurse gjysmën tjetër e derdhi mbi lter. 7 Atëherë mori Librin e Besëlidhjes dhe ia lexoi me zë të lartë popullit e populli u përgjigj: “Gjithçka tha Zoti do të zbatojmë e do të jemi të dëgjueshëm”. 8 Atëherë Moisiu e mori gjakun dhe e stërpiku popullin e tha: “Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve”.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.


    BESËLIDHJA E PËRFUNDUAR NË SI
    NAI.
    Ka disa gjëra befasuese në këtë tekst! Së pari, këto zakone janë larg nga tonat, dhe më pas theksimi i gjakut, me një shprehje që ne e njohim shumë mirë, natyrisht: "Gjaku i besëlidhjes".
    Por, nëse zakonet e raportuara këtu, na befasojnë, nuk duhet të harrojmë se Moisiu jetoi rreth vitit 1250 para Krishtit. Këto zakone janë, pra, tre mijë vjeçare dhe madje edhe më shumë, sepse Moisiu nuk i ka shpikur ato; ato ishin të zakonshme në shumë popuj të tjerë në atë kohë. Ato ekzistojnë ende sot, në shekullin e njëzet e një, në popuj të caktuar historia e të cilëve nuk ka evoluar shumë shpejt. Teksti biblik këtu përshkruan ceremonialin e përdorur zakonisht për një Besòlidhje midis dy popujve deri më tani armiq. Por, kësaj here, kontraktorët janë vetë Zoti ... dhe një popull shumë i vogël.
    Dhe, mbi të gjitha, ajo që është interesante është të shohim se si Moisiu rifilloi një rit të zakonshëm, por duke i dhënë atij një kuptim krejt të ri! Nëse shohim nga afër, dy realitetet (riti i vjetër, nga njëra anë, kuptimi i ri i dhënë nga Moisiu, nga ana tjetër),konstatojmë se janë të ndërthurur ngushtë në këtë tekst: gjërat që vijnë nga traditat e lashtë, si ndërtimi i një lteri me dymbëdhjetë gurngulur, flijimet e kafshëve, spërkatja e gjakut në një altar që përfaqëson hyjninë dhe gjithashtu spërkatja e gjakut mbi njerëzit. Ajo që është e re, nga ana tjetër, është vetë nocioni i Besëlidhjes i propozuar nga Zoti, është dhurata e Ligjit nga Zoti dhe së fundmi, angazhimi i njerëzve për t'iu bindur këtij ligji.
    "Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit të gjitha fjalët e Zotit dhe rregulloret. Mbarë populli u përgjigj njëzëri: “Do t’i zbatojmë të gjitha fjalët që i tha Zoti”..."Moisiu i shkroi të gjitha fjalët e Zotit".

    Historia, pra, fillon me fjalën më të rëndësishme “fjalën e Zotit”. Kur pasardhësit e Moisiut shekuj më vonë e rilexonin këtë histori, ata menjëherë e kuptonin mesazhin: nuk janë gjërat që bëhen me gurët, me kafshët, me gjakun...që kanë rëndësi; vetëm Besëlidhja ka rëndësi, dhe besnikëria ndaj Fjalës së Zotit.
    Pastaj në këtë tregim përshkruhen ritet e vetë flijimit: altari në rrëzë të malit, dymbëdhjetë gurët që përfaqësojnë dymbëdhjetë fiset e Izraelit, domethënë e gjithë populli. Fjala "njerës" del disa herë në tekst; sepse lidhet Besëlidhja me një popull dhe jo me një individ apo edhe individë! Të dymbëdhjetë gurët në këmbë nënkuptojnë që i gjithë populli është i thirrur dhe interesuar dhe se uniteti i popullit do të jetë rreth kësaj Besëlidhjeje. Përsëri, ekziston një mesazh për lexuesit e ardhshëm: mund të ketë qenë shumë e dobishme, nganjëherë, që të kujtonin dymbëdhjetë fiset atë që i bashkoi për kaq shumë kohë, pasi që kjo shkon prapa në fillimin e daljes nga Egjipti.
    Disa të rinj sakrifikonin viçat: ky funksion nuk ishte rezervuar ende për priftërinjtë. Pastaj është riti i gjakut: Moisiu spërkat altarin që përfaqëson Perëndinë, dhe menjëherë ai merr librin e Besëlidhjes dhe lexon fjalët e Zotit për njerëzit dhe njerëzit premtojnë t'i binden:
    “Gjithçka tha Zoti do të zbatojmë e do të jemi të dëgjueshëm” (v. 7).


    FLIJIMI, GJESTI I BESËLIDHJES.

    Më në fund, Moisiu spërkat njerëzit: ky rit i gjakut do të thotë që Besëlidhja të bëhet "jetike" për palët kontraktuese; mënyra për të thënë që tani e tutje, lidhja e re e krijuar kështu midis Zotit dhe njerëzve është "për jetën dhe vdekjen". Është për gjithmonë.
    Dhe menjëherë, Moisiu kujton se flijimi ka kuptim vetëm kur i referohet Besëlidhjes që Zoti sapo ka vulosur me popullin e tij: “Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve” (v. 8).
    Ajo që është e para, pra, nuk është flijimi për hir të flijimit, por është Besëlidhja, e formuluar në këtë Fjalë të Zotit.
    Për ta thënë ndryshe, flijimi nuk është kurrë një qëllim në vetvete: flijimi ka vlerë vetëm përmes angazhimit të dashurisë dhe besnikërisë që vendos dhe kurorëzon midis Zotit dhe popullit të tij.
    Me Moisiun, pra, bëhet një hap thelbësor: flijimi nuk është më një rit magjik, por është i endur nga fjala e angazhimit reciprok, bëhet një mister i besimit.

    Por besimi nuk lind vetvetiu: dashuria birnore mund të lindë vetëm si përgjigje ndaj dashurisë atërore.
    Moisiu e bën të qartë se ishte Zoti ai që mori iniciativën: ai tha:"Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve” (v. 8). Nuk ishte Izraeli ai që u përpoq të arrinte këtë Zot për të cilin nuk e kishte idenë, ishte vetë Zoti që erdhi ta kërkonte, t'i ofronte Besëlidhjen dhe që të zbulohej pak nga pak si Zoti që çliron dhe që jep jetë. Një nga veçoritë e mëdha të besimit të popullit hebre është të kuptojë se e gjithë iniciativa vjen nga Zoti; gjithçka që bën njeriu, lutja, sakrifica, blatimi, vjen vetëm si përgjigje e dashurisë së Zotit që është i pari.
    Atëherë njerëzit mund të fillojnë të ecin në rrugën e bindjes ("Gjithçka që Zoti ka thënë, ne do t'i bindemi") sepse ata kanë pasur përvojë shumë konkrete të punës së Zotit në emër të tyre. Dhurata e ligjit supozohet të jetë pas largimit nga Egjipti, pra pas çlirimit nga skllavëria. Populli është bërë një popull i lirë falë nismës së Zotit; tani e tutje ai mund të besojë se bindja që tani i kërkohet është e lidhur drejtpërdrejt me këtë punë çlirimtare. Kjo është ajo që Shën Pali e quan "bindja e besimit", domethënë thjesht besimi.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 01-06-2021 më 08:18

  13. #53
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË
    CORPUS DOMINI VIT B
    MË 6-6-2021


    Ps 116,12-13.15-16ac.17-18


    12 Si do t’ia shpërblej Zotit
    për të gjitha të mirat që m’i ka dhënë?
    13 Do të ngre gotën e shëlbimit
    e me nderim do të thërras Emrin e Zotit.
    15 E çmueshme është para Zotit
    vdekja e shenjtërve të tij.
    16 O Zot, unë jam shërbëtori yt,
    shërbëtori yt dhe biri i shërbëtores sate.
    Ti i këpute hekurat e mia:
    17 ty do të ta kushtoj flinë e lavdit,
    me nderim do të thërras Emrin e Zotit.
    18 Do t’i kryej kushtet e mia bërë Zotit
    nëpraninë e mbarë popullit të tij.


    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJE.


    DUKE PËRKUJTUAR ÇLIRIMIN E POPULIT IZRAELIT NGA ROBËRIA E EGJIPTIT.


    Përmblidhen në këtë psalm të gjithë elementët e rëndësishme të leximit të parë të kësaj feste të Trupit dhe Gjakut të Krishtit: së pari, veprën çliruese të Zotit, pastaj njohjen nga besimtarët të kësaj iniciative të Zotit dhe së fundmi angazhimin për bindje. "Unë zinxhirët e të cilit i theva" është vepër e Zotit; dhe dihet cilat janë zinxhirët për të cilët flet psalmisti: para së gjithash është çlirimi i Egjiptit; çdo vit, veçanërisht në kohën e Pashkës, pasardhësit e atyre që ishin skllevër në Egjipt rijetuan fazat kryesore të çlirimit të tyre: thirrjen e Moisiut, përpjekjet e tij të shumta për të marrë leje nga Faraoni për t'u larguar, pa pasur të gjithë ushtrinë në thembrat e tyre, kokëfortësia e Faraonit ... dhe ndërhyrjet e përsëritura të Zotit për të inkurajuar Moisiun të qëndrojë në ndërmarrjen e tij, pavarësisht nga gjithçka. Në fund, njerëzit ishin në gjendje të shpëtonin dhe mbijetonin për mrekulli, ndërsa kokëfortësia e Faraonit shkaktoi rrëzimin e tij.
    Kur këndohet ky psalm, shekuj më vonë, në tempullin e Jeruzalemit, largimi i Izraelitëve nga Egjipti ishte bërë afërshisht shtatë shekuj më parë, por largimi shenonte vetëm një fazë e veprimtarisë së Zotit. Dihet mirë se nuk mjaftonte largimi nga Egjipti për të formuar me të vërtetë një popull të lirë: sa skllavëri individuale ose kolektive ende bënin kërdi në faqen e tokës! Skllavëria e varfërisë, madje edhe mjerimi në kaq shumë forma; skllavëria ndaj sëmundjeve dhe prishja fizike; skllavëria e ideologjisë, racizmit, dominimit në të gjitha format e saj ... Egjipti i Biblës ka marrë shekuj dhe ende merr edhe sot shumë fytyra në të gjitha gjerësitë gjeografike: por ne gjithashtu e dimë që, pa u lodhur, Zoti mbështet përpjekjet e Popullit të tij për të këputur zinxhirët e tij.
    Sepse historia e popujve, që fatkeqësisht na jep një mijë shembuj skllavërie, gjithashtu na tregon (dhe kjo është gjëja më e madhe, është një gjë madhështore) etjen për liri e cila është e gdhendur në thellësitë e zemrës së njerëzve dhe që u reziston të gjitha përpjekjeve për ta mbytur atë. Këtë etje për liri, besimtarët e dinë mirë kush ia nguliti atë njeriut; e quajmë Shpirt. Psalmisti e di mire që i kushton shumë Zotit, që është gjë për të e padurueshme të shohë vetë të vdesë populli i tij!" "... dhe kjo i kushton atij aq shumë sa që Ai nderhyri në të gjitha luftërat për jetën dhe lirinë e çdo njeriu, sido që të jetë..


    ZGJEDHJA PËR TË SHËRBYER LIRISHT.

    Në këtë Zot, që e ka provuar veten e tij, si mund të thuhet, mund të kemi besim. Ai nuk është ai që do të na lidhë me zinxhirë, ai është shumë xheloz për lirinë tonë! Dhe, atëherë, për këtë dikush lirisht e ndjek, e dëgjon: "O Zot, unë jam shërbëtori yt, shërbëtori yt dhe biri i shërbëtores sate. Ti i këpute hekurat e mia". Fjala "shërbëtor" këtu mund të kuptohet më tepër si një dishepull. Në Bibël, nuk ka të bëjë me "shërbimin" e Zotit në kuptimin që ai ka nevojë për shërbëtorë ...
    Kjo vlen për idhujt, perënditë që njeriu ka shpikur.Është një gjë shumë e çuditshme: kur imagjinojmë perëndi, ne besojmë se ata kanë nevojë për temjanin tonë, lavdërimet tona, komplimentet tona, shërbimet tona, se ata kanë nevojë për skllevër.
    Përkundrazi, Zoti i Izraelit, Zoti çlirues, nuk ka nevojë për skllevër në këmbët e tij: ai vetëm na kërkon që të jemi dishepujt e tij sepse vetëm ai mund të na çojë përpara në rrugën e vështirë të lirisë. Dhe përvoja e Izraelit, si e jona, tregon se posa të ndalohet lejimi i vetes tonë të drejtohet nga Zoti dhe nga fjala e tij, shumë shpejt njeriu bie përsëri në një mori kurthesh, devijimesh dhe premtimesh të rremë.

    Kjo është arsyeja pse në kët psalm thuhet me zë të lartë dhe të qartë:
    "Ty do të ta kushtoj flinë e lavdit, me nderim do të thërras Emrin e Zotit". Është një vendim që përsëritet dy herë në disa vargje; është një zgjedhje e vërtetë, që të mos thirren perënditë të tjera, dhe t'i kthehet shpina përfundimisht idhujtarisë.

    "Unë do të thërras emrin e Zotit", do të thotë: "Unë zotohem të mos thërras një zot tjetër". Dhe dihet që profetët luftuan për shumë shekuj kundër idhujtarisë
    Duhet thënë se besnikëria ndaj marrjes së këtij vendimi kërkonte besim të madh te Zoti, por gjithashtu shumë shpesh guxim të jashtëzakonshëm përballë politeizmit të popujve fqinjë. Për shembull, gjatë sundimit grek mbi Palestinën, dhe kjo ndodhi shumë vonë në Bibël, pak para ardhjes së Krishtit, hebrenjve iu desh të përballeshin me përndjekjen e tmerrshme të Antiokut IV të Epifanit: të qëndronin besnikë ndaj premtimit që përmban kjo fjali "Unë do të thërras emrin e Zotit" ishte e barabartë me nënshkrimin e urdhrit të tij të vdekjes.
    Marrja e këtij vendimi, e shprehur me fjalët: "Unë do të thërras emrin e Zotit", shoqërohej me rite: "Unë do të ngre kupën e shpëtimit" ... "Unë do të të ofroj flijimin e falënderieje". Gjendet këtu, si në librin e Eksodit që lexojmë në leximin e parë, transformimi rrënjësor të sjellë nga Moisiu: tani e tutje, gjestet e adhurimit nuk janë më rite magjike, ato janë shprehja e Besëlidhjes, njohja e Zotit, punë për njeriun. Kupa tani quhet "kupa e shpëtimit"; sakrifica, tani e tutje, është gjithmonë sakrifica e falënderieje sepse qëndrimi besimtar nuk është asgjë tjetër veç mirënjohjeje.
    Më në fund, ky Psalmi 116 është pjesë e një grupi të vogël të quajtur Halle Psalmet, të cilat janë një lloj Hallelujah i madh që u kënduan gjatë tre festave kryesore vjetore, Pashkës, Rrëshajëve dhe festës së Çadrave.

    Gjatë Pashkës së tij të fundit në Jeruzalem, Jezusi vetë këndoi këto psalme të Hallel dhe në veçanti psalmin tonë sot, në mbrëmjen e së Enjtës së Madhe, kur me dishepujt e tij, ai sapo kishte ngritur një herë të fundit kupën e shpëtimit, kur ishte gati për të ofruar jetën e tij si një flijim falënderimi: papritmas, për ne, ky psalm bëhet edhe më kuptimplotë; ne e dimë që është Jezu Krishti ai që çliron përfundimisht njerëzimin nga zinxhirët e tij. Pas tij, dhe madje edhe me të, ne mund të këndojmë, "Si mund ta shpërblej Zotin për të gjitha ato që më ka bërë? ".

  14. #54
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    CORPUS DOMINI VITI B

    MË 6-6-2021


    UNGJILLI: Mk. 14,12-16.22-26


    12 Ditën e parë të Pabrumeve,
    kur flijohej qengji i Pashkëve,
    nxënësit e tij i thanë:
    “Ku dëshiron të shkojmë e ta përgatisim darkën e Pashkëve?”
    13 Jezusi i dërgoi dy prej nxënësve të vet dhe u tha:
    “Shkoni në qytet e atje do t’ju takojë një njeri
    që mbart një katrovë uji: shkoni pas tij.
    14 Ku të hyjë ai, thuajini të zotit të shtëpisë:
    ‘Mësuesi thotë: ku është salloni im,
    ku do të mund të ha Pashkë me nxënësit e mi?’
    15 Ai do t’ju tregojë në katin e sipërm një sallon të madh,
    të shtruar e të përgatitur. Aty na përgatitni darkën.”
    16 Nxënësit u nisën, arritën në qytet
    dhe gjetën gjithçka ashtu si u kishte thënë
    dhe e përgatitën darkën e Pashkëve.
    22 Ndërsa po hanin darkë, Jezusi mori bukën e bekoi Hyjin,
    e theu, ua dha e tha: “Merrni, ky është trupi im!”
    23 Pastaj mori gotën, u falënderua
    e ua dha. Të gjithë pinë prej saj.
    24 U tha:“Ky është gjaku im, gjaku i Besëlidhjes,
    që derdhet për të gjithë.
    25 Për të vërtetë, po ju them:
    nuk do të pi më prej frytit të hardhisë deri atë ditë,
    kur do ta pi të ri në Mbretërinë e Hyjit.”
    26 Pasi kënduan himnin, u nisën drejt Malit të Ullinjve.



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    PASHKËT E JUDENJVE.


    Është e lehtë të imagjinohet atmosfera në të cilën Jezusi festoi këtë vakt të fundit: në Jeruzalem, Pashka po përgatitej; qengja të panumërt u therën në tempull për t'u ndarë me familjet; në shtëpi, ishte dita e parë e festës së bukës së ndorme ("pa maja"), gratë pastruan me përpikëri shtëpinë nga të gjitha gjurmët e tharmit të vitit të kaluar për të mirëpritur tharmin e ri, tetë ditë më vonë.
    Për shekuj me radhë, këto dy rite përkujtuan çlirimin nga Egjipti në kohën e Moisiut: atë ditë Zoti kishte "kaluar" mes popullit të tij për t'i bërë ata një popull të lirë; pastaj, në Sinai, ai kishte bërë një Besëlidhje me këtë popull dhe njerëzit ishin zotuar për këtë Besëlidhje: "Gjithçka që Zoti ka thënë, do t'i bindemi" (e kemi dëgjuar në leximin e parë) sepse Populli kishte besim te Fjala të Zotit çlirimtar; dhe Psalmi 116 bëri jehonë "Unë jam, o Zot, shërbëtori yt… Ti i këpute hekurat e mia” (Ps 116, 16).
    Tani e tutje, për të gjitha brezat e ardhshëm, për të festuar Pashkën populli duhej të hynte edhe ai në këtë Besëlidhje, për të jetuar në një mënyrë të re, të lirë nga fermentet e vjetra, të lirë nga të gjitha zinxhirët. Sepse të kujtosh nuk është vetëm të recitosh kujtime, por është të jetosh sot i zhytur në punën e palodhshme që Zoti bën edhe sot që të jemi njerëz të lirë.
    Është e qartë, në këtë Ungjill, se Jezusi zgjodhi të vendosë momentet e tij të fundit në këtë perspektivë, perspektivën e Besëlidhjes, perspektivën e një jete të çliruar: “Ky është gjaku im, gjaku i Besëlidhjes, që derdhet për të gjithë". Atë mbrëmje, nuk ka dyshim se ai po flet për vdekjen e tij dhe është gjaku i tij që do të derdhet; por tani ai i jep vdekjes së tij kuptimin e një flijimi të Besëlidhjes me Zotin, në përputhje me atë të Moisiut në Sinai. Problemi ishte se nuk ishte e mundur që një hebre, edhe dishepujt e Jezusit , ta konsideronion Pasionin e Krishtit në minimum si një flijim: Jezusi nuk ishte një prift, ai nuk ishte i fisit të Levit, dhe veçanërisht ekzekutimi i tij ndodhi jashtë tempullit, madje edhe jashtë mureve të Jeruzalemit; megjithatë, vetëm një prift mund t'i ofronte flijime Zotit dhe kjo mund të ishte vetëm në tempullin në Jeruzalem. Më në fund, dhe kjo është shumë më serioze, nuk ishte e mundur në Izrael të konsideronte vdekjen e një njeriu si një sakrificë që ka të ngjarë t'i pëlqejë Zotit: kjo ishte e njohur me shekuj. Ata që ekzekutuan Jezusin kurrë nuk kishin ndërmend të bënin një sakrificë: ata besuan se po pastronin veten plotësisht nga një hebre i keq, i cili, në sytë e tyre, po trazonte jetën dhe fenë e popullit të Izraelit.



    NJË SAKRIFICË I RI PËR NJË BESËLIDHJE TË RE

    Megjithatë është e qartë se Jezusi i dha vdekjes së tij kuptimin e një flijimi, e një sakrifice të Besëlidhjes së Re: pra tani Jezusi i dha një kuptim krejt të ri fjalës "flijim", duke e ndjekur mësimin e profetit Hosea, i cili kishte thënë mirë: "Dua dashurinë e jo flinë, njohjen e Hyjit më se holokaustet" (Hos 6, 6). Për Hosean, kuptimi i vërtetë i fjalës "flijim" (sacrum facere, në latinisht, për ta bërë një gjë të shenjtë) është shumë thjesht: të njohësh Zotin dhe të jesh si ai duke bërë një punë mëshire; të dy, flijimi dhe meshira, shkojnë së bashku, kjo është e qartë. Jezusi erdhi për të na treguar se deri ku shkon kjo mëshirë e Zotit: shkon deri atje sa të falë ata që vrasin Zotin e jetës. Tani e tutje, ata që janë të gatshëm të shikojnë të kryqëzuarin dhe të njohin në të fytyrën e vërtetë të Zotit, janë vëllezër të Krishtit: ata e dinë siç është me të vërtetë Perëndinë e butësisë dhe e mëshirës dhe, nga ana e tyre, ata mund të jetojnë, me butësi e duke qenë të mëshirshme. Në fund të fundit, të jesh burrë i lire, konsiston në këtë. Sepse zinxhirët tanë më të këqij janë ata që ne u imponojmë të tjerëve e që të tjerët na imponojnë neve.

    Kjo është jeta e re në të cilën ne jemi të ftuar dhe që simbolizohet nga bukë pa maja: kjo është arsyeja pse Kisha jonë ka qëndruar fort e lidhur me traditën e bukës së ndorme për të bërë mikpritës; kur Jezusi tha "Ky është korpi im", ai kishte në duar një copë bukë pa maja, një "matzah": kështu ai shpalli një mënyrë të re për të qenë njeri i pastër, domethënë i lirë.
    Ai na ftoi, siç thotë letra drejtuar Efesianëve, që "të vishemi me njeriun e ri, të krijuar sipas Hyjit në drejtësi e shenjtëri që vjen prej së vërtetës” (Ep 4:24).
    Atëherë, Jezusi mund të krahasohet me qengjin paskal: jo se ai do të ishte një viktimë e therur për të kënaqur Perëndinë, por sepse gjaku i qengjit paskal nënshkroi Besëlidhjen midis Zotit çlirimtar dhe popullit të tij; qengji i ri të pashës, sepse më në fund u zbulon syve të njerëzve, Fytyra e Vërtetë e Zotit, i çliron njerëzit nga të gjitha imazhet e tyre të rreme të Zotit dhe atëherë Besëlidhja është e mundur. Sepse ai është në vetvete mishërimi i Besëlidhjes dhe kështu ai mund të përjetojë të gjitha këto ngjarje si një njeri i lirë: "Prandaj edhe më do Ati, sepse e jap jetën timeqë ta marr përsëri. Askush nuk mund të ma marrë: por unë e jap prej vetes. Kam pushtet ta jap jetën e kam pushtet ta kthej prapë atë" (Gj 10,17-18).
    Pranimi i lirë, vullnetar i vdekjes nga ana e një personi është me të vërtetë kulmi i lirisë; Jezusi ka forcën ta bëjë këtë sepse kurrë nuk dyshon në Atin e tij për asnjë moment. Në këtë rrugë ai, Jezusi, na tërheq.
    Tani e tutje, për të marrë pjesë në "lumturinë që do të vijë" (leximi i dytë), ne bëjmë atë që Jezusi na tha të bëjmë "në përkujtim të tij". Kjo "lumturi e ardhshme" është njerëzimi i mbledhur përfundimisht në dashuri rreth tij deri në atë pikë sa të bëhet një Trup; për të qenë në bashkim me Zotin, tani duhet të jemi vetëm në bashkësi me Jezu Krishtin.

    Kjo është një nga lutjet që thuhet gjatë Darkës së Pashkës Hebraike:
    “Lum Ti, Hyji, Zoti ynë, Mbreti i botës,
    që nxjerr bukë nga toka.
    Lum ti, Hyji, Zoti ynë, Mbret i botës,
    që na shenjtëron me dekretet e tua
    dhe na urdhëron të hamë bukë të ndorme".
    Shën Pali: “Po a nuk e dini se pak tharm e brumos mbarë brumin? Pastrohuni prej tharmit të vjetër që të bëheni brumë i ri, sikurse edhe jeni të pabrumë, sepse Krishti ‑ Qengji ynë i Pashkëve ‑ tanimë është flijuar. Andaj, le të kremtojmë, jo me tharmin e vjetër, as me tharmin e zemrës së keqe e të ligësisë, por me bukën e pabrumë të pastërtisë e të së vërtetës” (1 Co 5, 6-8).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 03-06-2021 më 12:43

  15. #55
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 11 VITI B

    MË 13-6-2021


    LEXIMI I PARË: Ez. 17, 22 – 24.


    22 Kështu thotë Zoti Hyj:
    Edhe unë do ta marr
    prej majës së cedrit të madh
    prej majës së gemave të tij
    do ta këpus një gemëz
    e do ta mbëltoj mbi një mal
    të lartë e të madhërishëm.
    23 Do ta mbëltoj në mal të lartë të Izraelit:
    do të shpërthejë në pinjolla e do të bëjë fruta:
    cedër do të jetë i madhërueshëm.
    Nën të do të banojnë të gjithë shpendët,
    çdo shpend nën hijen e gemave të tij
    çerdhen do ta bëjë.
    24 Të gjitha pemët e fushës do ta dinë
    se unë jam Zoti
    që e zvogëlon pemën e madhe
    dhe e lartëson të voglën,
    e thaj lëndën e njomë
    dhe e bëj të bulëzojë të thatën.
    Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.


    NJË FJALË QË JEP SHPRESË.


    Për të kuptuar shëmbëlltyrën e Ezekielit, duhet të kujtohet konteksti historik në të cilin profeti flet: në vitin 597, NABUKODONOSORI, mbreti i Babilonisë, pushtoi Jeruzalemin; ai dëboi mbretin dhe një pjesë të banorëve (midis tyre, Ezekiel). Dhjetë vjet më vonë, në 587, një valë e re, dhe e madhe, një pjesë e re e banorëve të Jeruzalemit të shkatërruar dhe të plaçkitur plotësisht, u dëbuan nga ana e tyre në Babiloni.
    Populli hebre mendon se ka humbur gjithçka: tokën e tij, një shenjë konkrete të bekimit të Zotit, mbretin e tij, ndërmjetës midis Zotit dhe njerëzve, Tempullin e tij, vendin e Pranisë hyjnore. Prandaj lind pyetja që i mundon të gjitha zemrat: A e ka braktisur Zoti popullin e tij? Kjo është, në kuptimin e vërtetë të fjalës, "çështja e besimit".
    Mrekullia e besimit është saktësisht kjo: edhe në mes të sprovës, besimi pastrohet dhe thellohet: kjo është pikërisht ajo që ndodhi me Izraelin. Mërgimi në Babiloni ishte rasti i një rritjeje të jashtëzakonshme të besimit hebre; Ezekieli ishte një nga arkitektët e këtij fillimi: para katastrofës, ai e kishte paralajmëruar popullin për pasojat katastrofike dhe të pashmangshme të sjelljes së tij. Ai kishte bërë shumë kërcënime, me shpresën që Populli të konvertohej, të kthehej te Zoti. Tani, me katastrofën që ka ndodhur, ai është i përkushtuar për të rilindur, për të ngritur shpresën e dështuar. Këtij populli të poshtëruar në mërgim, ai i sjell një fjalë shprese. Kjo shëmbëlltyrë e kedrit që jam duke komentuar, është njëra prej tyre fjalëve.
    Pse një kedër, së pari? Sepse kedri ishte simboli i dinastisë mbretërore. Ezekiel merr imazhin e kedrit për të folur për mbretin, ashtu si Ezopus, Fedrus e La Fontaine morën atë të luanit. Mbreti në mërgim është si një kedër i përmbysur (përdoret shprehja "përmbysje e një mbreti"), ai është si një pemë e përmbysur dhe e tharë ... Por Zoti do të marrë një filiz të butë nga pema e vjetër dhe do ta mbjellë vetë.
    "Unë do ta marr prej majës së cedrit të madh prej majës së gemave të tij do ta këpus një gemëz e do ta mbëltoj mbi një mal të lartë e të madhërishëm":
    "Mali i lartë i Izraelit" është padyshim Jeruzalemi; topografikisht, nuk është mali më i lartë në vend, por këtu flitet për një lartësi tjetër! Kjo fjali, pra, njofton dy gjëra: kthimin në vend dhe rivendosjen e mbretërisë së Jeruzalemit.
    Dhe prerja e vogël do të kthehet në një kedër madhështor. Aq e gjerë sa të gjithë harabelat në botë do të vijnë të bëjnë foletë e tyre atje, të gjitha llojet e zogjve do të banojnë nën hijen e degëve të saj. "Të gjitha pemët e fushës do ta dinë se unë jam Zotii". "Të gjithë pemët e fushës", që do të thotë e gjithë bota, madje edhe paganët, ata që nuk kanë asnjë lidhje me kedrin e mbretërisë. Sa për shprehjen "ata do ta dinë që unë jam Zoti", ne tashmë e kemi takuar; do të thotë "Unë jam Zoti, nuk ka asnjë tjetër". Një temë shumë e zakonshme midis profetëve, në kontekstin e luftës së tyre kundër idhujtarisë. Pjesa tjetër e tekstit shkon në të njëjtin drejtim: kur një profet këmbëngul në fuqinë e Zotit, është gjithmonë për të shënuar kontrastin me idhujt që, nga ana e tyre, janë të paaftë për gjestin më të vogël, për veprimin më të vogël.




    ASGJË NUK ËSHTË E PAMUNDUR PËR HYJIN.


    "Unë jam Zoti që e zvogëlon pemën e madhe dhe e lartëson të voglën, e thaj lëndën e njomë dhe e bëj të bulëzojë të thatën".. Nuk është aspak ta paraqesim Zotin duke luajtur për kënaqësinë e tij me krijimin, me qejfin e ca tekave ... gjë që do të ishte shumë shqetësuese; përkundrazi, është një mënyrë për të na siguruar për stilin me të cilin Zoti vepron: "Asgjë nuk është e pamundur për Zotin". Ju, besimtarë, mos lejoni të mashtroheni nga askush dhe asgjë, besoni se gjithçka është në dorën e Zotit.
    "Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu". Kjo do të thotë të paktën dy gjëra: 1) së pari, natyrisht në të njëjtin kuptim të të gjitha gjërave të thëna deri tani, për fuqinë e Zotit, dhe për efikacitetin e Fjalës së tij. Poema e Krijimit, në kapitullin e parë të Zanafillës, që u shkrua afërsisht në të njëjtën kohë të librit të Ezekielit, përsëritet si një refren: "Zoti tha ... dhe kështu u bë".
    2) Së dyti ka sigurisht atje një kujtesë për hebrenjtë për atë që dikush mund ta quajë premtimin e madh, ose shpresën e madhe. Ajo që Ezekieli po thotë, mund të shvillohet kështu: "Është e vërtetë, me sa duket gjithçka ka humbur; por mos harroni kurrë që Zoti është besnik ndaj premtimeve të tij; prandaj, pa marrë parasysh çfarë duket, mos harroni se premtimi i dhënë mbretit David është akoma në fuqi". " Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu" është si të thuash "Kam premtuar, prandaj do të mbaj". Ky premtim që i bëri Davidit profeti Natan katërqind vjet më parë paralajmëroi një mbret ideal të lindur nga pasardhësit e tij. Është në librin e dytë të Samuelit: "Kur të jenë mbushur ditët e tua e të kesh pushuar pranë etërve të tu, do të të ngre një pinjoll tënd pas teje, që do të rrjedhë prej teje, dhe mbretërinë e tij unë do ta bëj të qëndrueshme. Unë do t’i jem babë e ai do të jetë bir ... Shtëpia dhe mbretëria jote do të jenë përgjithmonë të qëndrueshme, froni yt i vendosur përgjithmonë" (2Sam 7, 12 ... 17).
    Ky premtim, i përkujtuar vazhdimisht për shumë shekuj nga profetët, ushqeu shpresën e Izraelit në orët më të errëta. Shëmbëlltyra e kedrit, në Ezekiel, është rikuperimi i kësaj të vërtete me një imazh shumë domëthënëse. Në një kohë kur njerëzit që mbajnë premtimin, përjetojnë mizorisht pafuqinë e tyre, këmbëngulja e profetit për punën e Zotit dhe vetëm të Zotit, është burimi më i mirë i besimit.

  16. #56
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 11 Ord. VITI B

    MË 13-6-2021.

    Ps 92, 2-3, 13-14, 15-16


    2 Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
    ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
    3 Të shpallim dashurinë në mëngjes
    e gjatë natës bësnikërinë tënde,
    13 I drejti lulëzon si palma,
    rritet porsi cedri i Libanit.
    14 Të mbjellë në Shtëpinë e Jakobit
    lulëzojnë në banesat e Hyjit tonë.
    15 Japin fruta edhe në pleqëri,
    janë të kërthndeztë e plot shëndet,
    16 për të shpallur se Zoti është i drejtë:
    Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta!



    LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


    KURTHI I DYSHIMIT.


    "Asnjë hile në Zot, shkëmbi im": populli i Izraelit e di shumë mirë që e ka akuzuar Perëndinë për hile në disa raste; në shkretëtirën e Sinait, për shembull, në një ditë të etjes së madhe, kur dehidrimi kërcënoi kafshët dhe njerëzit, Moisiu dhe Zoti u akuzuan: ata na nxorën nga Egjipti, me mirazh të një jete në liri të plote, por në të vërtetë, ishte për të na humbur në këtë shkretëtirë. Ky është episodi i famshëm i Massës dhe Meribës (Da 17, 1-7); tani, përkundër këtyre murmuritjeve, këtyre thashethemeve të revoltës, Zoti kishte qenë më i madh se populli i tij i zemëruar; ai kishte bërë që të buronte uji nga një shkëmb. Nga ajo ditë e tutje, Populli e quajti Zotin "shkëmbi ynë", në përkujtimin e besnikërisë së Zotit më të fortë se të gjitha dyshimet e popullit të tij.
    Nga ky shkëmb, Izraeli nxori ujin e mbijetesës së tij ... Por mbi të gjitha, gjatë shekujve, përkujtimi i shkëmbit që u dha atyre ujin, u bë burimi i besimit të tij. I besimit të tij ... është e njëjta gjë që gjendet në fund të psalmit: "Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta!" ose në fillim të psalmit: "Të shpallim dashurinë në mëngjes e gjatë natës bësnikërinë tënde". Kujtesa e shkëmbit është kujtesa e përvojës së shkretëtirës dhe e besnikërisë së Zotit më të fortë se të gjitha revoltat ... Dhe formula "dashuria jote dhe besnikëria jote", është gjithashtu kujtesa e përvojës së shkretëtirës: kjo është shprehja e përdorur nga vetë Zoti që Populli i tij ta njohë Atë si me të vërtetë ai është: “Zoti, Zoti, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë, që qëndron besnik me mijëra brezni" (Da 34, 6-7).
    Episodi i Massës dhe Meribës (për të cilin flitet këtu, ose më saktë kjo sekuencë e kalvarit të shkretëtirës), epizodi i dyshimit ndaj njerëzve, dhe i revoltës ndaj Zotit u përsërit shumë herë, kur ishin të etur, por edhe kur uji ishte jo mirë ose kur ishin të uritur (kujto manën dhe thëllëzat dhe ujërat e hidhura të Marës). Ndodhte kaq shpesh saqë menduan se ishte një gjë pothuajse e pashmangshme, nëse nuk do të ishin të kujdesshme ... Sepse njeriu tundohet ta akuzojë Zotin për dinakëri sa herë që diçka nuk shkon sipas dëshirave të tij. Dhe kështu, për të kujtuar këtë mësim kapital, u shkrua historia e Kopshtit të Edenit: një gjarpër, veçanërisht dinak, bën që Adami dhe Eva të besojnë se Zoti është dinak me ta. Ai ngjall me marifet tek ata dyshimin, një mendim të keq: Zoti ju ndalon frutat më të mira nën pretekstin e mbajtjes nga rreziku, ai pretendon se këto fruta janë helmuese, kur është krejt e kundërta. Dhe burri dhe gruaja bien në grackë. Dhe është gjithmonë e njëjta histori që kur bota u krijua.

    Si mund të mbrohemi njëherë e përgjithmonë nga ky rrezik? Ky psalm na tregon mënyrën e mbrojtjes së vetvetes: mjafton të mbillemi në tempull si një kedër, dhe të këndojmë për Perëndinë: "Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
    ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
    Të shpallim dashurinë në mëngjes
    e gjatë natës bësnikërinë tënde".
    Ne duhet të përkthejmë: "Është mirë për ne të falënderojmë Zotin, është mirë për ne t’i këndojmë për emrit tënd, Zot Shumë i Larti". Sepse, në fakt, populli Izraelit shumë shpejt kuptoi se këngët e tij për Perëndinë ishin një gjë e mirë për popullin, një gjë që ia bëntë mire atij! Shën Augustini do të thotë: "Gjithçka që njeriu bën për Perëndinë, i bën dobi njeriut dhe jo Zotit". Të këndosh për Zotin, me vendosmëri, të hapësh sytë ndaj dashurisë dhe besnikërisë së tij, nga mëngjesi dhe gjatë gjithë netëve, do të thotë të mbrosh veten nga dredhitë e gjarprit.



    SHPALLJA E BESNIKËRISË SË ZOTIT.

    Duhet të kuptohet mirë! Psalmisti përdor shprehjen: "Sa e mirë ..."; Dhe fjala që përkthehet në shqip me "mirë" ështe "tov" në hebraisht. "Tov" përdoret për të thënë "mirë për të ngrënë". E për të thënë se një gjë është e mirë (e shijshme) duhet të jetë provuar, e shijuar.
    Psalmi thotë pak më tej (në një varg i cili nuk është lexuar këtë të Dielë) "njeriu me mendje ngushtë nuk e di atë ... budallai nuk mund ta kuptojë atë" ... Por besimtari, ai e di, sepse ka provuar, ka bërë ekxperiencë: pra është mirë për të të këndojë dashurinë e Zotit dhe besnikërinë e tij, sepse dashuria e besnikëria e Zotit, sipas pervojes së tij, janë të vërteta dhe vetëm kjo siguri e pamposhtur në dashurinë e Zotit mund të ndriçojë jetën e tij në të gjitha rrethanat ... ndërsa mosbesimi e dyshimi shtrembërojnë plotësisht vështrimin njerëzor. Të dyshosh, duke menduar se Zoti është dinak, është një kurth në të cilin nuk duhet të biesh, një kurth vdekjeprurës.
    Ai që mbron veten në këtë mënyrë është, thotë psalmi ynë, si një pemë që "mban lëngun dhe gjelbërimin e saj": në Tokën e Shenjtë, është një imazh shumë sugjestionues. Nëse kedrat e Libanit, dhe palmët e oazëve janë vetëm një ëndërr, kjo është për shkak se këtu problemi i ujit është thelbësor; uji është çështje jete a vdekjeje në vende ku ai është aq i pakët. Duhet të pritet me padurim shiu më të vogël të pranverës për të parë peisazhet e shkretëtirës shumë afër Jeruzalemit përsëri të gjelbërta. Për besimtarin, uji jetëdhënës është prania e Zotit të tij. Aq sa kur Jezusi më vonë flet për ujë të gjallë, ai do të përdorë vetë një imazh që tashmë është i njohur mirë.
    Është mirë për ne të kuptojmë dhe të këndojmë se Zoti është Dashuri ... por është gjithashtu mirë për të tjerët që u themi atyre ...
    Këtë e thotë përsëritja e fjalës "shpall" në fillim dhe në fund të psalmit. Këtu kemi një "përfshirje", një inkluzion:
    në fillim:
    "Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
    ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
    Të shpallim dashurinë në mëngjes
    e gjatë natës bësnikërinë tënde"
    dhe në fund:

    "I drejti lulëzon si palma,
    rritet porsi cedri i Libanit.
    Të mbjellë në Shtëpinë e Jakobit
    ulëzojnë në banesat e Hyjit tone.
    Japin fruta edhe në pleqëri,
    janë të kërthndeztë e plot shëndet,
    për të shpallur se Zoti është i drejtë:
    Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta! ".

    I drejti është si një kedër i Libanit ..., ai akoma jep fryte në pleqëri duke shpallur: “Zoti është i drejtë!"Këtu, fjala"shpallur" do të thotë" t'u shpallesh veprat e Zotit të tjerëve, të jobesimtarëve ". Populli i Izraelit nuk e harron misionin e tij për të qenë dëshmitarë të dashurisë së Zotit për të gjithë njerëzit.

    Vërejtja e fundit: ky psalm mban një mbishkrim në fillim: specifikon se është një psalm për ditën e Shabatit, kur këndohet dashuria dhe besnikëria e Zotit. Tani është dita për ta bërë këtë, natyrisht. Ne të krishterët mund ta këndojmë atë psalm në ditën e së Dielës; sepse e diela jonë e krishterë nuk është gjë tjetër: në këtë ditë edhe ne këndojmë dashurinë dhe besnikërinë e Zotit që është shfaqur plotësisht dhe përfundimisht në Jezu Krishtin, dashurinë dhe besnikërinë për të cilat kemi bërë eksperiencën.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 10-06-2021 më 08:35

  17. #57
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 11 VITI B

    MË 13-6-2021.

    UNGJILLI: Mk. 4, 26-34


    26 Dhe vazhdoi: “Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe.
    27 Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si.
    28 Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra.
    29 E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes.”
    30 Dhe thoshte: “Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim?
    31 Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe;
    32 por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj.
    33 Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë;
    34 por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

    NJË MBRETËRI SI ASNJË TJETËR.

    /SIZE][/B]Jezusi nuk i tha asgjë turmës pa përdorur shëmbëlltyra, Marku na thotë; ishte sigurisht mënyra e vetme për të pasur ndonjë shpresë për tu kuptuar! Sepse mësimi ishte ende i vështirë për tu kaluar! Vetë Jezusi njofton që nga fillimi se ai do të kishte folur për Mbretërinë e Zotit: por të gjithë tashmë kioshin ide të veta mbi këtë; dhe idetë e njerëzve nuk përkojnë aspak me idetë e Jezusit, me sa duket! Atëherë ai duhej të vendostë një pedagogji tjetër në linjën e konvertimit që Besëlidhja e Vjetër tashmë kishte ndërmarrë.
    Në fillim, populli i Izraelit, si të gjithë popujt, mund të shihte Mbretërinë e Zotit vetëm në kuptimin e Sovranitetit.
    Për shembull, Psalmet këndojnë për sovranitetin e Perëndisë mbi botën:
    «Zoti e forcoi fronin e vet në qiell,
    mbretëria e tij mbizotëron të gjithë" (Ps 103,19) ...
    " Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm,
    Mbreti i madh mbi tokën mbarë" (Ps 47, 3) ...
    « Zoti është mbret, ai është i veshur me madhështi "(Ps 93, 1) ...
    " Zoti mbretëron! Le të galdojë toka,
    le të gëzohen ishujt e shumtë!"(Ps 97, 1).
    Me këtë në mendje, të thuhet: "E jotja është mbretëria, fuqia dhe lavdia" është si të thuhet: "Ti je më i forti!". Nëse tekstet e librit të Eksodit na paraqesin gjithmonë takimet e Moisiut me Zotin në stuhi, rrufe, zjarr dhe dridhje të malit, kjo do të thotë se pa të gjitha këto prova të madhështisë dhe fuqisë, njerëzit kurrë nuk do të kishin marrë seriozisht këtë Zot!
    Edhe profeti i madh Elia, në fillim të karrierës së tij, nuk mund ta imagjinonte Zotin përveç në shfaqje madhështore: dhe lutej që të zbriste zjarri nga qielli për t’u dhënë profetëve të idhujve një provë të fuqisë së Hyjit të tij. Ne e kujtojmë këtë demonstrim të madh që duhej të bënte të heshtnin përherë jobesimtarët: "36 Pasi erdhi koha që të kushtohej flia, si u afrua Elia profet,
    tha: “O Zot, Hyji i Abrahamit, i Izakut dhe i Izraelit,
    dëftoje sot se ti je Hyji në Izrael,
    se unë jam shërbëtori yt
    dhe se të gjitha këto i kam bërë me urdhrin tënd.
    37 Më dëgjo, o Zot, më dëgjo,
    që ky popull ta kuptojë se ti, o Zot, je Hyj
    dhe se ti je ai që e kthen nga vetja zemrën e tyre përsëri”!
    38 Dhe ra zjarri i Zotit dhe e përpiu flinë e shkrumbimit,
    drutë, gurët, pluhurin, e thithi deri edhe ujin në kanal.
    39 Populli, posa e pa këtë gjë, ra përmbys me fytyrë përdhe
    e tha: “Zoti është Hyj, Zoti është Hyj!" (1 Mb 18,36-39).
    Atë ditë, Zoti nuk e mohoi profetin e tij, por, ca kohë më vonë ...
    Ne kujtojmë se si, më vonë, Zoti i zbuloi profetit Elia se fuqia e tij nuk ishte ajo që njeriu besonte spontanisht.
    Ky është episodi i famshëm nga Elia në Horeb:
    "Zoti i tha Elias: “Dil jashtë e qëndro në mal para Zotit”.
    Dhe ja, po kalonte Zoti! Para tij u çua një stuhi: erë e fortë!
    Tundte malet e thërmonte qetat para Zotit:
    por Zoti nuk ishte në stuhi!
    Pas stuhisë ra tërmeti! Por Zoti nuk ishte në tërmet!
    12 Pas tërmetit erdhi zjarri! Por Zoti nuk ishte në zjarr!
    Pas zjarri një puhi fryme të hollë.
    13 Kur e dëgjoi këtë Elia, e mbuloi fytyrën me leshnik,
    doli jashtë dhe qëndroi në derën e shpellës
    dhe, ja një zë që i tha: “Çka po bën këtu, Eli”?

    Ky paradoks, nëse mendohet pak, përshkon të gjithë Biblën, nga Besëlidhja e Vjetër: duke filluar me zgjedhjen befasuese të një populli shumë të vogël për të sjellë lajmet më të mëdha në botë. Dhe çfarë lidhje me zgjedhjen e një njeriu belbëzues (Moisiu) si zëdhënës dhe një çifti steril (Abrahami dhe Sara) për të mbajtur shpresën e një prejardhje aq të madhe sa yjet. Perëndia zgjodhi një bari të vogël nga Betlehemi për të mposhtur Goliathin gjigand; dhe shekuj më vonë, është gjithashtu nga Betlehemi, një fshat i vogël i parëndësishëm që vetë Biri i Zotit do të dalë; dhe ai do të jetojë i fshehur për tridhjetë vjet në një qytet të humbur për të cilin njerëzit thonin: " A mund të dalë gjë e mirë nga Nazareti?”.
    Ajo që del nga Nazareti, saktësisht, është Fjala, siç thotë Shën Gjoni, Fjala e Hyjit: si një farë, ajo hidhet në të gjitha erërat, në rrezik që të bie në tokën e keqe dhe që ta shkelin njerëzit; dhe Zoti e di nëse Fjala është shkelur; dhe ai di edhe për rrezik që të quhet “i pushtuar nga demonët” (Béelzéboul: Mk 3,22); por ai rrezikon gjithsesi, vetëm sepse është e vetmja gjë për të bërë. Edhe përmes dështimeve të dukshme të Krishtit, rënies dhe vdekjes në Kryq, triumfi i dashurisë ka lindur në të gjithë botën.[/SIZE][/B]



    KINI BESIM, KOHA E KORRJES DO TË VIJË.

    I tillë është mësimi i këtyre shëmbëlltyrave, një mësim madhështor i besimit: Zoti vepron, mbretëria është një farë që mbin në mënyrë të papërmbajtshme, është ndoshta akoma e padukshme, por korrja do të vijë. Jezusi na tregon diçka si: “Ju e dini fuqinë e jetës që fshihet edhe në një farë shumë të vogël. Thjesht mbillni atë - është puna juaj si kopshtarë. Zoti ju beson kopshtin e tij që ta kultivoni. Nga ana juaj, kini besim në Të: fara do të rritet, sepse është Zoti që vepron ... Kjo është garancia juaj më e mirë".
    Jezusi e kishte thënë mirë kur fliste për veten e tij:
    “ Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
    nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes,
    mbetet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt!" (Gjn 12:24).

    Këtu shfaqet fuqia e vërtetë e Zotit: fjala e mbjellë në varfëri dhe përulësi gradualisht bëhet një pemë e madhe, krahët e së cilës janë mjaft të mëdha për të mirëpritur tërë njerëzimin. Ky është qëllimi dashamirës i Zotit: "Të bashkojë të gjithë universin nën një kokë, Krishtin, atë që është në qiej dhe atë që është në tokë".
    Kokrra e “sinapit është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj” (v.31-32).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 11-06-2021 më 07:41

  18. #58
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 12Ord VITI B

    MË 20-6-2021


    LEXIMI I PARË: Job 38, 1. 8 – 11


    1 Nga stuhia Zoti iu përgjigj Jobit e i tha:
    8 Kush e mbylli brenda dyerve detin,
    kur po dilte nga krah’rori i nënës?
    9 Kur e vesha me re si me petka,
    me errësirë si më shpërgenj e mbështolla?
    10 Kur unë caqet atij ia vura,
    e kyça me dyer e shula
    11 dhe i thashë: ‘Deri këtu! Më tej mos shko!
    Këtu le të thehen valët tua krenare!’[/SIZE][/B]


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

    GJITHÇKA U KRIJUA, ËSHTË NË DUART E ZOTIT.

    Studiojmë një tekst që na tregon se si paraardhësit tanë e imagjinuan Zotin në momentin në të cilin Ai krijoi botën! Ai e gjen veten para masave të zhurmshme të ujit: me një gjest të dorës i ndalon ata: "Ju do të vini këtu! Ju nuk do të shkoni më tej, këtu do të marrë fund krenaria e valëve tuaja!". Dhe, për t'i përmbajtur ato, ai instalon dyert me bulona; së fundmi, ai kap retë që e mbulojnë tokën si një shallë dhe që tërhiqen zvarrë në qiell dhe bën me to një pelenë për detin e qetësuar përfundimisht, duke e bërë atë si një foshnjë shumë të dobët në duart e Tij.
    Në një civilizim që ka mbajtur kujtimin e një përmbytje vdekjeprurëse, por që njeh edhe thatësirë dhe etje, zotërimi i Zotit mbi ujërat është mënyra më e mirë për të shprehur Plotfuqinë e tij. Dhe nëse libri i Jobit thotë që Zoti flet "në mes të stuhisë", është gjithashtu një mënyrë për të thënë se ai është me të vërtetë qenia e vetme në botë që zotëron stuhinë deri në përdorimin e saj si nje megafon!
    Kjo skenë është tashmë një përgjigje për problemet e Jobit; sepse, siç e dimë të gjithë, ka stuhi të të gjitha llojeve në jetën tonë, dhe ato që shpalosen në kokën tonë janë shumë më serioze sesa ato në oqeane. Por Jobi është në mes të një stuhie të brendshme, pikërisht.
    Dihet se libri i Jobit nuk pretendon të tregojë një histori të vërtetë, ai është klasifikuar në mesin e librave të Urtësisë: prandaj është një reflektim që na ofrohet mbi problemet e mëdha të njerëzimit. Problemi në fjalë këtu është ai që na trondit të gjithëve, një ditë apo një tjetër, më i tmerrshmi i jetës sonë: ai që zakonisht quhet problemi i së keqes: përballet me sëmundje, vuajtje, vdekje, dështim të ëndrrave tona dhe projekteve tona; në mënyrë spontane, ne i kërkojmë llogari Zotit, sepse, në një mënyrë apo në një tjetër, ne mendojmë se ai është përgjegjësi i madh për fatkeqësitë tona.
    Kjo është historia e Librit të Jobit. Duket si një përrallë: do të mund të fillonte me "një herë e një kohë": dikur ishte një burrë i quajtur Job; ai e kishte filluar jetën e tij në lumturi, pasuri, sukses; por papritmas i bien të gjitha fatkeqësitë: vdekja tragjike e të gjithë fëmijëve të tij, mjerimi më i tmerrshëm, sëmundja, rënia fizike ...
    Megjithatë deri atëherë ai ishte një njeri i drejtë, besnik ndaj Zotit, dhe kështu, siç duhej të ishte, gjithçka ishte mirë për të. Pra, çfarë ndodhi?
    Tani lind pyetja: pse këto vuajtje? Pse kjo fatkeqësi kundër meje, që jam një njeri i pafajshëm? Nëse do ta kisha fyer Zotin ose dike tjetër, do ta konsideroja veten të ndëshkuar për mëkatin tim dhe kjo do të ishte drejtësia, por pa marrë parasysh se sa duket, nuk kam asgjë për të qortuar veten për këto çeshtje. Këto pyetje, Jobi i drejton drejtpërdrejt Zotit, ai i bën ato pyetje, dhe i përsërit ato çdo ditë pa pushim.
    Dhe pasazhi që tani jemi duke komentuar, është fillimi i përgjigjes së Zotit; ky nuk është një shpjegim i gjërave që sapo i kishin ndodhur Jobit, as nuk është për të thënë se është një gjë e turp guximi për t'i bërë Zotit pyetje, jo, është një përgjigje, por e papritur: është gjëja më e vogël që mund të themi.
    Kjo përgjigje vjen në formën e një fjalimi të gjatë nga Zoti: fjalia e parë thotë: “Kush është ai që e errëson Provaninë me ca fjalë që kripë nuk kanë? (Fjalë për fjalë: "Kush e errëson planin e Zotit me fjalë pa mençuri?").
    Pjesa tjetër është një himn i vërtetë për Krijimin.
    Do të ishte gjë e mirë të lexohej përsëri në tërësinë e tij ky himn: por tani do të lexohet vetëm hyrja e himnit (është duke folur Zoti): "3 Ngjeshu, pra, siç ngjeshen trimat: unë dua të pyes e ti më mëso! 4 Kur themelet tokës ia vura ti ku ishe? Më trego nëse njëmend e di. 5 A e di: kush përmasat ia caktoi? Me litar kush e ka matur? 6 Përmbi çka i pushojnë themelet? Të këndit gurin kush ia vuri 7 ndërsa k’ndonin yjet e mëngjesit, brohorisnin të gjithë bijtë e Hyjit? "
    Dhe Zoti, butësisht, në heshtje, por në mënyrë të vendosur, e vë Jobin, siç thuhet, në vendin e tij, ndersa Ai flet për këtë: nuk e krijove botën, nuk e zotërove detin (ky është teksti ynë sot). Ti s'dominon dritën, as borën, as breshrin, as ndonjë nga dukuritë natyrore, as marshimin e yjeve; ti nuk je zot i kafshëve, çfarë di për ushqimin e tyre dhe riprodhimin e tyre?



    EDHE JETA JONË NJERËZORE ËSHTË NË DUART E ZOTIT.

    Përballë këtyre përkujtimeve të vërtetave që nuk mund t'i vënë në diskutim, Jobi nuk gjen asgjë më shumë se këtë për të thënë:
    “Heu! Pa mend fola! Si të përgjigj? Me dorë gojën po e kyç! Një herë fola: s’e përsëris dot! Dy herë fola: s’vazhdoj dot!" (Jb 40, 4-5).
    Ai madje përsërit fjalinë që nga fillimi, (kësaj here është duke folur Jobi):
    “Mirë e di se je i gjithëpushtetshëm, çka sheston, në gjendje je ta bësh! Kush është ai që me fjalë të marra provaninë hyjnore e errëson? Prandaj fola si i pamend për mrekullitë që s’i kuptoj".(Jb 42, 3).
    Gjë që dëshmon se ai e ka dëgjuar dhe kuptuar mësimin.
    Kjo vetëdije nuk e zgjidh problemin e Jobit, mund të kuptohet kjo lehtë; ai është po aq i sëmurë, fëmijët e tij janë me të vërtetë të vdekur, ai është viktima e murtajës mbi një pleherishte ... Atëherë si është e mundur që dikush të mendojë nëse ai është në gjendje të mrekullohet duke kundruar bukuritë e botës? Kur sytë janë të mbushur me lot, nuk mund të shojnë më asgjë ...
    Pra, çfarë do të thotë ky himn për madhështinë e Zotit? Ne pothuajse besojmë se Zoti po mburret ... Kjo është koha për të kujtuar atë që tha shën Pali: " Tashti, gjithçka që dikur u shkrua, u shkrua për mësimin tonë, në mënyrë që, me anë të qëndresës e të ngushëllimit që vjen nga Shkrimi i shenjtë, të kemi shpresë. E Hyji që jep qëndresën dhe ngushëllimin, bëftë që ju të jeni plotësisht në përkim me njëri-tjetrin siç dëshiron Jezu Krishti, në mënyrë që, një mendimi e një goje, ta lëvdoni Hyjin, Atin e Zotit tonë, Jezu Krishtit" (Rm 15, 4-6); Zoti nuk mburret me fuqinë e tij, Zoti nuk ka nevojë për admirimin tonë; kur mrekullohemi me Krijimin e tij, kjo gjë na bën mirë neve!
    Nëse Zoti i kujton Jobit fuqinë e tij, është për ta qetësuar atë, që ai të rifitojë shpresë ... Shumë më tepër sesa të lartësohet madhështi e të Plotfuqishmit, është çështje të nxitohet një njeri i pafuqishme që të ketë besim dhe shpresë. Meqenëse Zoti zotëron detin dhe valët, meqë ai u imponon atyre ligjin e tij, ai është zotëria i tyre. Ajo që autori i librit të Jobit dëshiron që ne të dëgjojmë këtu është: Kini besimi, ju jeni ndoshta të pafuqishëm, por jeni në dorën e Zotit; në çfarëdo stuhie në të cilën mund të ndodheni, ai nuk do t'i lejojë që të mbyteni.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 17-06-2021 më 05:52

  19. #59
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 12Ord VITI B

    MË 20-6-2021


    PSALM, 106, 21-24. 25-26. 28-29. 30-31


    21 Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të mëshirës të tij, për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve,
    22 le t’i flijojnë flinë e lavdit, me hare le t’i shpallin veprat e tija!
    24 ata i panë veprat e Zotit, mrekullitë e tija në thellësitë e detit.
    25 Ai urdhëroi dhe u ngrit era e stuhisë, lart u ngritën valët e stuhishme.
    26 Ngrihen deri në qiell, zbresin deri në humbnerë: shpirti i tyre mekej prej së keqes.
    28 Atëherë të ngushtuar e thirrën në ndihmë Zotin, Ai i çliroi nga vështirësitë e tyre.
    29 Stuhinë e shndërroi në puhi e valët e detit e shuan gjëmën e vet.
    30 Iu gëzuan qetësimit të valëve, ai i nxorri në portin e dëshiruar.
    31 Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të dhembshurisë së tij, për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve.



    LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

    NJË PSALM SI NJË EX-VOTO.

    Unë tashmë ju kam thënë në lidhje me ofertat e kushtimit në formën e pikturave që mund të shihen në kisha të caktuara, veçanërisht në Jug të Francës: piktura evokon në detaje dramatike një situatë të dëshpëruar, për shembull marinarë në ankth; gjithçka është atje: deti i ashpër, anija në gropën e valëve të mëdha, marinarët e tmerruar, ndonjëherë madje, familjet që luten në breg ... Nëse piktura varet në murin e një kishe, ajo është përfunduar mirë! Dhe një ditë familjet, ende në lot, por me gëzim kësaj radhe, erdhën në kishë për të falënderuar për ndërhyrjen e Zotit që shpëtoi një të tyren.
    Ky Psalmi 106 që komentohet këtu, është pak a shumë si muri i kishës që mbart këto piktura: evokon katër situata dramatike, katër rreziqe të vdekshme; numri katër nuk është për shkak të rastësisë, ai përfaqëson tërësinë, këtu është simbolik i të gjitha rreziqeve që kërcënojnë njerëzimin dhe në veçanti njerëzit e Zotit.
    Piktura e parë paraqet njerëzit në shkretëtirën e Eksodit, duke u përballur me uri dhe etje në marshimin e tyre drejt lirisë, pasi u larguan nga Egjipti:
    "U endën në shkretëtirë, në vend të thatë,
    nuk e gjetën udhën drejt qytetit të banimit.
    Të uritur e të etur shpirti i tyre ishte mekur në ta!
    Të ngushtuar i lëshuan kushtrimin Zotit
    dhe Ai i shpëtoi nga vështirësitë e tyre" (v 4-6).
    Piktura e dytë na çon te mërgimtarët në Babiloni:
    “ Banonin në errësirë e në hijen e vdekjes,
    të lidhur në mjerim edhe në pranga,
    Ai i shpëtoi nga vështirësitë e tyre.
    I nxori nga errësira dhe nga hija e vdekjes
    e i këputi zinxhirët e tyre" (v 10... ).
    Tabela e tretë evokon shqetësim moral, dekurajim, sot do të thoshim “depresion":
    " Të marrë për shkak të jetës së paudhë,
    të mjeruar pse ndoqën udhën e mëkatit,
    shpirtit të tyre iu neverit çdo ushqim,
    arritën në dyert e vdekjes.
    Atëherë të ngushtuar e thirrën në ndihmë Zotin,
    Ai i çliroi nga vështirësitë e tyre"(v.17...).
    … Më në fund, piktura e fundit është ajo që na paraqitet sot, piktura e marinarëve të shkatërruar në stuhi:
    " Ata që me anije lundruan deteve
    që nëpër ujëra të mëdha të bënin tregti,
    ata i panë veprat e Zotit,
    mrekullitë e tija në thellësitë e detit.
    Ai urdhëroi dhe u ngrit era e stuhisë,
    lart u ngritën valët e stuhishme.
    Ngrihen deri në qiell,
    zbresin deri në humbnerë:
    shpirti i tyre mekej prej së keqes.
    Çohu e rrëzohu si të ishin të dehur,
    asgjë s’u ndihmonte mjeshtëria e tyre" (v 23...) .
    Këta njerëz ishin besimtarë; dhe për këtë arsye, ata kishin refleksin e duhur, atë të thirrjes së Zotit në ndihmën e tyre. Katër herë Psalmi përsëritet si një refren:
    "Në ankthin e tyre ata i klithën Zotit
    dhe ai i nxori nga fatkeqësia".
    Dhe psalmi rendit zellin e ndërhyrjeve të Zotit për të shpëtuar fatkeqin, në secilën nga këto situata.
    Të parët janë ata që kërkonin rrugën e tyre në shkretëtirë.
    Ai, Zoti, i udhëheq në rrugën e drejtë, i çon në një qytet për t'u vendosur ...
    Ai u shuan etjen e tyre, i mbush të uriturit me gjëra të mira!
    Ata që ishin në mërgim në Babiloni, Zoti i çliron nga errësira e vdekshme,
    bën që zinxhirët e tyre të bien ... Ai thyen dyert prej bronzi, ai thyen shufrat e hekurta!
    Për ata që ishin në depresion, Ai dërgon fjalën e tij, Ai i shëron ata, ua rrëmben jetën nga gropa ...
    Sa për ata që ishin në humbje, ai heshti stuhinë, duke heshtur valët ... dhe ai i ka çuar ata në portin që ata dëshironin".



    QË TË DIMË TË FALËNDEROJMË!

    Logjikisht, përfundimi i këtyre besimtarëve është një falënderim i madh; përsëri, psalmi përsëritet si një refren:
    " Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të dhembshurisë së tij,
    për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve.
    Le ta falënderojnë Zotin për dashurinë e tij,
    për mrekullitë e tij për njerëzit ..."
    Këta besimtarë, siç kuptohet mirë, janë Populli i Izraelit: është Populli që i ka hasur këto katër situata dramatike gjatë historisë së tij... Dhe ai mund të thotë nga përvoja (dhe ky është vargu i parë i këtij psalmi):
    "Falënderoni Zotin: Ai është i mirë!
    E amsuheshme është dashuria e saj!”
    Dhe, ky popull, duke kaluar nëpër tërë historinë e tij, ende zgjeron falënderimet e tij; është një litan i vërtetë i mrekullive të Zotit në favor të Izraelit:
    "Është ai që i kthen lumenjtë në një shkretëtirë,
    burimet e ujit në një vend të etjes ...
    Është ai që e kthen shkretëtirën në një pellg, tokën e thatë në një burim uji; atje ai e vendosi një Popull i uriturit për të themeluar një qytet... Perëndia i çon të fuqishmit në përbuzje, ai i drejton ata në një situatë kaotike pa rrugëdalje. Por ai e lehtëson të varfrin nga mjerimi i tij; ai bën familje dhe tufa të begata. Të drejtët shohin, ata po festojnë; dhe padrejtësia e mbyll gojën.
    Shekuj më vonë, një vajzë e re në Nazareth, e cila ishte jashtëzakonisht e mençur , gjeti të njëjtat mendime; pa dyshim, kjo pjesë e psalmit tonë sot ka një ngjashmëri të çuditshme me Magnificat.
    Nuk është çudi: Maria, si çdo besimtare e vërtetë, përjeton veprimin e Zotit dhe rilexon të historinë e saj në këtë dritë:
    “Mëshira e tij brezni më brezni për ata që e druajnë.
    E tregoi fuqinë e krahut të vet:
    i hodhi poshtë qëllimet e krenarëve,
    i rrëzoi princat prej froneve të tyre
    e i lartësoi të përvuajturit…
    I ndihmoi Izraelit, shërbëtorit të vet,
    duke e sjellë në mend mëshirën".
    Vargu i fundit i këtij psalmi nxjerr mësimin e fundit, që është një përmbledhje e mesaxhit të psalmit:
    "Kush është i mençur le t’i kujtojë këto,
    do ta shohë mirësinë e Zotit” (v. 43).
    Ky është ndoshta vërtet çelësi i mençurisë: në çdo kohë, në stuhitë e jetës sonë Zoti është i pranishëm dhe mbetet Zot i valëve. Spontanisht, kur përballemi me ndonjë fatkeqësi, ne, si Jobi, tundohemi të themi se nuk është e drejtë dhe se Zoti na ka braktisur. Si Jobi, nuk do të gjejmë një shpjegim të kënaqshëm për vuajtjet që po kalojmë, por si ai, ne jemi të ftuar ta jetojmë fatkeqësitë me besim. Ne gjithmonë duhet të kemi parasysh fjalën e profetit Haggai:
    “Besa që e lidha me ju kur dolët nga dheu i Egjiptit
    dhe shpirti im qëndron mes jush: mos u trembni!” (Ag 2, 5).

  20. #60
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 12Ord VITI B

    MË 20-6-2021

    UNGJILLI: Mk 4, 35 – 41


    35 Po atë ditë, kur u err, u tha nxënësve: “Të kalojmë matanë!”
    36 Ata e nisën popullin, kurse Jezusin e morën ashtu siç ishte në lundër.
    E përcillnin edhe lundra të tjera.
    37 Ndërkaq, u çua një stuhi e madhe. Valët e detit u tërbuan aq sa hidheshin brenda e gati e mbushën me ujë.
    38 Jezusi në pope flinte në nënkresë. E zgjuan dhe i thanë:
    “Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?”
    39 Ai u zgjua i urdhëroi erës dhe i tha detit: “Qetësohu! Shuaj!”
    Era pushoi e u bë fashë e madhe.
    40 Atëherë u tha: “Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”
    41 Ata i kapi frikë e madhe dhe i thoshin njëri‑tjetrit:
    “Vallë, kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”


    LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.


    “KUSH ËSHTË KY TË CILIT I NËNSHTROHEN ERA DHE DETI”.


    Dhe është e qartë, elementët e tërbuar i binden atij. Mark këmbëngul: ”Ishte një stuhi e dhunshme. Valët po hidheshin në barkë, kështu që ajo tashmë po mbushej me ujë. Të shqetësuar, dishepujt e zgjojnë Jezusin; ai thjesht duhet t'i thotë detit dhe erës: " : “Qetësohu! Shuaj!”. Kështu që menjëherë era u shua dhe pati një qetësi të madhe.
    Kush është atëherë ky njeri?" Kjo është pyetja e madhe e Markut gjatë gjithë Ungjillit të tij ... dhe këtu përgjigjja është në pyetje. Kush ka pushtet mbi detin, si mbi gjithë Krijimin, nëse jo vetë Zoti? Kujto librin e Jobit kur Zoti i tha Jobit:
    8 “Kush e mbylli brenda dyerve detin,
    kur po dilte nga krah’rori i nënës?
    9 Kur e vesha me re si me petka,
    me errësirë si më shpërgenj e mbështolla?
    10 Kur unë caqet atij ia vura,
    e kyça me dyer e shula” (Jb 38, 8-10).
    Psalmet këndojnë për këtë mjeshtëri të Zotit: "Tokën e vendose mbi qëndrueshmërinë e saj, nuk do të lëkundet në shekuj të shekujve. E mbulove si me petk me ujërat e humnerave, majat e maleve i mbulonin ujërat: Ti u kërcënohesh e ato tërhiqen, dridhen nga zëri i bubullimës sate: ngjiten në male, zbresin në lugina drejt vendit që ti u cakton: u ke vënë cakun që s’guxojnë ta kalojnë, që përsëri të mos e mbulojnë tokën” (Ps 103, 5-9)… “Ti qetëson tërbimin e deteve, gjëmën e valëve të tija dhe rrëmujën e popujve” (Ps 64, 8).
    Zoti i zotëron aq shumë elementet, thotë Bibla, sa i vë në shërbim të popullit të tij:
    "Deti i Kuq u bë një rrugë pa pengesa, vërshimi i andejshëm bën një fushë të gjelbër, nëpër të cilën kalonte një popull i tërë, i mbrojtur nga dora jote” (Urt. 19, 7-8). “Të panë ujërat, o Hyj, të panë ujërat e u zmbrapsën, u trazuan deri edhe humnerat!” (Ps 76, 17).
    Në këtë moment, prandaj, kur ata bëjnë pyetjen: "Kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”, dishepujt gjetën përgjigjen: ky njeri është një lajmëtar i Zotit! Dhe kjo është arsyeja pse “ata i kapi frikò e madhe”, siç thotë Mark. Deri më tani, ata ishin të tmerruar nga stuhia e ndezur, tani që qetësia është rivendosur për mrekulli, ata janë mbushur me frikën e pranisë së Zotit.
    Por gjëja më e habitshme në lidhje me këtë tekst nuk është frika e dishepujve: as frika e tyre e parë, para stuhisë, as frika e tyre e dytë, para atij që ata e njohin si të dërguarin e Zotit. Gjëja më e habitshme në lidhje me këtë tekst është pyetja që Jezusi u bën atyre:
    "Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”.
    Ajo që është e mahnitshme, është se mosbesimi i dishepujve e mahnit Jezusin! Dhe përveç kësaj, ai madje kritikon! Megjithatë, a nuk është frika nga stuhia fillimi i Urtësisë? Ndërgjegjësim i thjeshtë për pafuqinë tonë, për kufijtë tanë, a nuk është fillimi i urtësisë?. Kur jeni në një varkë të kontrolluar keq, kur era fillon të rritet, ju shpejt trembeni; kështu që kur një stuhi e vërtetë godet, duhet të jetë e tmerrshme! Po në lidhje me stuhitë e jetës sonë dhe të botës?
    “Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?” Me kënaqësi ia bëjnë këtë pyetje! Marku thekson këtu tundimin për të interpretuar heshtjen e Zotit si një shenjë indiference. Por ai, Jezusi, duket se thotë: “Të keni frikë do të thotë të mos keni besim: "Si ndodh që ju nuk keni besim?”. Ndërsa ai, me shumë qetësi, zotëron elementet; ai nuk u frikësua për asnjë sekondë, sepse ai kishte besim. Ai e di që Ati i tij i jep atij aftësinë për të komanduar detin dhe erën. Nëse e kuptoj drejt, është vetë ndjenja jonë e pafuqisë që është mungesa e besimit!
    Ajo që është thënë deri tani, nuk ka të bëjë me marrjen e ëndrrave tona për realitet: nuk na garantohet që, duke besuar, jemi të plotfuqishëm tani; realiteti do të na dekurajonte shumë shpejt. Por ka të bëjë me besimin, domethënë me bindje që tek Ai tani mund të bëjmë gjithçka! Përfshirë zotërimin e detit dhe, e kjo gjë është edhe më e rëndësishme, fitoren mbi forcat e së keqes.



    NJË BOTË E RE TASHMË LINDI.


    “Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën
    dhe sundojeni atë!
    Bëhuni zotëruesit e peshqve të detit,
    të shpendëve të qiellit
    dhe të çdo gjallese që lëviz përmbi tokë”! ,
    u tha Zoti burrit dhe gruas ndërsa i krijoi ato. Nuk ishte një fjalë boshe! Ishte, dhe prandaj është ende, plani i Zotit për ne. Ky plan i Zotit për njerëzimin është përmbushur në Jezu Krishtin; nga ana tjetër ai na thotë "E gjithë pushteti më është dhënë në qiell dhe në tokë ... Shko atëherë". Tani, siç thotë Pali në letrën e dytë drejtuar Korintasve, 5,14-17, "Dashuria e Krishtit na nxit kur mendojmë se Njëri vdiq për të gjithë, prandaj, të gjithë vdiqën; e Ai vdiq për të gjithë, në mënyrë që ata që jetojnë, të mos jetojnë më për vete, por për atë që vdiq dhe u ngjall për ta. Kështu, pra, që tani nuk njohim më askënd në mënyrën thjesht njerëzore; po edhe nëse e kemi njohur Krishtin në mënyrën thjesht njerëzore, nuk e njohim më ashtu. Pra, nëse ndokush është në Krishtin, është krijesë e re: e vjetra u zhduk, dhe, ja, u bë e reja!”.!
    Dashuria e Krishtit na zë" (leximi ynë i dytë këtë të Dielë); tani e tutje asgjë nuk do të na ndajë nga kjo dashuri në të cilën ne jemi zhytur që nga Pagëzimi ynë; dhe nëse ai na kap, sigurisht që është për të na çuar përpara e kush është në Krishtin Jezus, ai është një krijim i ri. Bota e vjetër është zhdukur, një botë e re tashmë ka lindur. Tani, ne nuk jemi më në Krijimin e parë. Na mbetet ndoshta të marrim masën e përmbysjes që u prezantua në botë nga Ringjallja e Krishtit. "Një botë e re tashmë ka lindur". Tani! Një i krishterë është dikush që thotë "Tani e tutje! "Tani, asgjë nuk është e njëjtë. Njerëzimi është i ri, është sikur sapo ka lindur.
    Tani e tutje ne jetojmë jetën e re të Jezusit të Ringjallur, një jetë e përbërë nga solidariteti, drejtësia, ndarja; tani e tutje ne mund të jetojmë si Krishti jo për t'u shërbyer, por për të shërbyer; nëse jetojmë të shartuar me të, ne jetojmë jetën e tij, në shërbim ndaj të tjerëve; ne jemi në gjendje, që tani e tutje, të qajmë me ata që qajnë dhe të përballemi me të njëjtat luftëra me të cilat u përballua Jezusi, për të zotëruar të gjitha stuhitë e njerëzve: të keqen dhe urrejtjen në të gjitha format e saj. Çdo i krishterë mund të thotë si Shën Pali "Nuk jetoj më unë, është Krishti që jeton në mua ...Na mjafton, siç thotë letra drejtuar Hebrenjve, të mbajmë " shikim të drejtuar mbi Autorin dhe Përkryesin e fesë, Jezusin, i cili, në vend të gëzimit që i takonte, duroi kryqin duke e përbuzur turpin..."(Heb 12: 2).
    Në fund fare, nëse kuptohet mirë mesaxhi i liturgjisë, fjala "e pamundur" nuk është e krishterë!

Faqja 3 prej 26 FillimFillim 1234513 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •