F.A. E DIELA 17Ord. VITI A
PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 17 Ord. VITI A.
më 30-7-2023.
UNGJILLI: Mt. 13, 44 – 52.
44 “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me thesarin e fshehur në arë: njeriu që e gjen, e fsheh prapë, dhe, plot gëzim, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë arë.
45 Pastaj Mbretëria e qiellit i përngjan tregtarit që kërkon perla të çmueshme. 46 Kur gjen një perlë me vlerë të madhe, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë perlë.
47 Përsëri Mbretëria e qiellit i ngjan rrjetës që hidhet në det dhe mbledh çdo lloj peshku. 48 Kur mbushet, peshkatarët e qesin në breg, ulen dhe i mbledhin peshqit e mirë në enë e të këqijtë i tresin. 49 Kështu do të ndodhë edhe në mbarimin e botës: do të dalin engjëjt e do t’i ndajnë të këqijtë prej të drejtëve 50 dhe do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh.”
51 “A i kuptuat të gjitha këto? “Po! ‑ iu përgjigjën ata.
52 E ai u tha: “Kështu pra, çdo skrib, që e përvetësoi mësimin e Mbretërisë së qiellit i përngjan të zotit të shtëpisë, që nxjerr nga thesari i vet gjëra të reja e të vjetra”
LECTIO DIVINA – MEDITIM - LUTJE
Midis popujve të Lindjes së Afërt të lashtë, asgjë nuk vlerësohej aq shumë sa Urtësia. Njeriu mund të ishte i pasur, i fuqishëm dhe për këtë duhej t'i frikësohej, të nderohej, por nëse nuk kishte urtësi, nuk vlerësohej dhe me urtësi nuk nënkuptonte erudicionin, por të dijë të dallojë se çfarë është e mirë dhe e keqe, sepse, nuk mund të gabohet, jeta varet prej saj dhe nëse nuk e ndërton jetën me urtësi, po ka marrëzi.
Në Besëlidhjen e Vjetër gjejmë shumë tekste që lavdërojnë urtësinë:
Në librin e Jobit thuhet: Ia vlen më shumë të zbulohet Urtësia sesa gurët e çmuara.
Dhe sidomos në librin e Fjalëve të Urta dhe të Siracidit ka shumë faqe që lavdërojnë urtësinë dhe ata që e kërkojnë atë: “Sa më mirë është ta fitojë njeriu urtësinë sesa ari të fitojë mençurinë është më e çmueshme se argjendi” (Fu 16,16).
Dhe në kapitullin 8, 11: “…urtia vlen më shumë se margaritarët, nuk ka gjë që të mund të krahasohet me të”.
Urtësia është virtyti i të moshuarve, e shpjegon libri i Siracidit 25, 7-8: "Sa e hijshme është për të vjetrit urtia dhe për të shquarit kuptimi e këshilli. Keza e pleqve përvoja e madhe e mburrja e tyre frika e Zotit”.
Ata kishin grumbulluar përvojë dhe mençuri dhe detyra e tyre ishte të nxisnin, të stërvitnin fëmijët dhe fëmijët e fëmijëve të tyre që të dinin të jetonin. Libri i Siracidit rekomandon në kapitullin 8, 9: “Mos i përbuz fjalët e pleqve të urtë, por përsiati fjalët e urta të tyre”
Pyetja që i bëjmë vetes është kjo: "A është plotësisht e besueshme kjo mençuri e njerëzve?"
Edhe sot shumë nga kjo urtësi qarkullon nëpër botë, ka shumë propozime jetësore që bëhen: kush të sugjeron një gjë, kush një gjë tjetër të urtë, por cila është urtësia që të garanton të mos bësh gabime në jetë?
Jezusi erdhi për të ofruar mençurinë e tij dhe sot ai na paraqet vlerën e saj të paçmuar me dy shëmbëlltyra. Le të dëgjojmë të parën:
44 “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me thesarin e fshehur në arë: njeriu që e gjen, e fsheh prapë, dhe, plot gëzim, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë arë”.
Në kohën e Jezusit kishte shumë përralla për thesare të fshehur në fushë, që dikush veçanërisht me fat mundte t'i gjente. Arsyeja pse lindën këto histori, ishte fakti se, gjatë shekujve, toka e Izraelit ka qenë gjithmonë vendi i luftërave, pushtimeve të fiseve dhe popujve të huaj dhe kur këta armiq vinin, e vetmja mënyrë për të shpëtuar ishte ikja.
Kështu, njerëzit, para se të iknin, fshehnin gjërat që nuk mund t'i merrnin me vete dhe, nëse kishin thesare, i varrosnin në arën e tyre, i fshehëshin dhe më pas shpresonin se do të mund të ktheheshin dhe t'i merrnin.
Në Megiddo është i famshëm “il Palazzo degli Avori”, i quajtur kështu sepse arkeologët italianë gjetën nën dysheme një thesar fildishi që ishte fshehur nga armiqtë, që, kur u kthyen, nuk e gjetën.
Në vend të atyre njerëzve që nuk paten fatin ta gjejnë, arkeologët e zbuluan atë. Josephus Flavius gjithashtu na kujton se kjo ishte sjellja normale e njerëzve kur ushtarët romakë afroheshin gjatë asaj lufte e cila më pas çoi në shkatërrimin e qytetit të Jeruzalemit.
Pronarët e vërtetë të fushës në përgjithësi nuk u kthyen. Fusha mbeti e papunuar për shumë vite, pastaj erdhi një pronar i ri, i cili nuk dinte asgjë për thesarin që fshihej, dhe ndoshta një ditë një kalimtar, një punëtor, vuri re ndonjë vezullim të veçantë dhe mori me mend vlerën e asaj fushe.
Nga këto histori lindi shëmbëlltyra e Jezusit.
Ne i vërejmë detajet sepse ata na ndihmojnë të kuptojmë mesazhin që Jezusi dëshiron të na japë.
Hollësi e parë: thesari zbulohet rastësisht, punëtori nuk po e kërkonte, pati fatin e madh të shihte se kishte një thesar poshtë.
Hollësi e dytë: thesari nuk bie në sy, është i fshehur. Nëse dikush ecën nëpër fushë me kokën në hava, nuk e vëren atë shkëlqim, interesohet për diçka tjetër, ndoshta për pallatët, vreshtin, kopenë e deleve, që janë gjëra të bukura, por ato nuk janë thesari. Thesari është poshtë, nën tokën, është i fshehur.
Hollësi e tretë: ky njeri është inteligjent, ai e kupton se ajo që po sheh, ajo që del në sipërfaqe është vetëm një pjesë shumë e vogël e thesarit dhe e kupton që duhet t'i marrë të gjitha.
Hollësi e katërta: ajo që e lëviz këtë njeri është gëzimi. Ai e ka kuptuar se kjo është puna e jetës së tij dhe është i mbushur me gëzim: është gëzimi që tani e shtyn të bëjë të gjitha zgjedhjet.
Hollësi e pestë: nxitimi; nuk ka kohë për të humbur, nëse fillon të jetë i pavendosur, nëse heziton, vitet ikin; nëse humbet kohë, kalojnë edhe vitet në të cilët mundte të shijonte këtë thesar: duhet të marrë menjëherë mendjen për të blerë gjithë atë arë. Në fakt ai, i prekur nga gëzimi, nuk pendohet për asgjë dhe shet gjithçka: kopshti i tij të vogël, kopenja e deleve, shtëpia e tij të vogël nuk i interesojnë më, sepse ai e ka kuptuar që tani ka mundësi të realizojë gëzimin e jetës së tij.
Ne vijmë tani te mesazhi që Jezusi dëshiron të na jape: për çfarë po flet? Cili është thesari? Është e qartë se është Ungjilli i tij, urtësia e tij për një jetë të ndershme. Është e qartë, që na propozon mesazhin e tij mbi njeriun e ri, njeriun e suksesshëm, njeriun e realizuar sipas kritereve të tij të suksesit.
Fusha është padyshim jeta jonë: thesari është fshehur në historinë tonë, thesari është në atë fushë, shumë kalojnë pranë këtij thesari, por kokat e tyre janë në hava, interesohen për diçka tjetër, vërejnë ndonjë vezullim, por nuk i kushtojnë vëmendje, interesohen për atë që bie në sy, për gjërat e këndshme që ndjekin të gjithë: festa, pasuri, suksese, pushime.
Thesari që i jep kuptim jetës, që të mbush jetën me gëzim, është një tjetër. Gjëra të tjera mund të na japin një gëzim të bukur, por nuk do të na kënaqin kurrë, sepse njeriu është bërë mirë, derisa të ndeshet me atë thesar nuk është plotësisht i lumtur.
A është thesari i Ungjillit i pranishëm në botë, a është i dukshëm, a duhet vëmendje e veçantë për të ditur se si ta kuptojmë atë? A ka ndonjë shenjë që të gjithë mund ta shohin? Kush nuk ka dëgjuar ndonjë fjalë të mençur që gjendet në Ungjill? Ndonjë frazë e Jezusit? Disa nga mesazhet e tij, disa nga shëmbëlltyrat e tij, disa thënie të Zotit? Ktheje faqen tjetër, çfarë të intereson të fitosh gjithë botën, nëse nuk i jep kuptim jetës... duaje armikun!
Të gjithë kanë dëgjuar diçka dhe prandaj të gjithë kanë parë ndonjë shenjë të pranisë së këtij thesari të botës, por nuk e kanë vënë re.
Si gjendet ky thesar? Dikush mund ta gjejë atë rastësisht dhe është mesazhi i kësaj shëmbëlltyre. Do të thotë se ky thesar nuk është i merituar, është një dhuratë. Të tjerët e kanë punuar forte për ta grumbulluar. Ai që e gjen, vetëm duhet të kuptojë që atje ka një thesar e që mund ta marrë.
Le të japim disa shembuj të njerëzve që zbuluan rastësisht Krishtin dhe Ungjillin e tij dhe njerëz inteligjentë që thanë: Unë e dua vëçanërisht këtë thesar.
Për shembull, dikush mund të mendojë fillimisht vetëm për karrierën e tij profesionale… pastaj një ditë, duke dëgjuar një koleg pune që arsyetonte krejtësisht ndryshe nga të tjerët, pyeti veten: çfarë urtësie është ajo e këtij kolegu im, kjo urtësi është e bukur, më konvenon edhe mua.Ai e kuptoi dhe tani dëshiron gjithë këtë urtësi.
Ose dikush që nuk ishte i interesuar për Ungjillin, por kërkonte diçka tjetër dhe në një kërkim në internet, hasi në një faqe biblike, e cila iu shfaq menjëherë interesante dhe pyeti veten: “Por çfarë ka nën këtë mençuri që po më ofrohet?”. Apo përsëri, një tjetër që nuk shkonte kurrë në kishë, por një ditë, në rastin e një vdekjeje, shoqëroi një mik të pikëlluar në Meshën e dëgjoi një predikim që e ktheu jetën e tij përmbys.
Këta njerëz kanë bërë - rastësisht - zbulimin e një thesari, dhe kanë kanë vendosur, si personazhi i shëmbëlltyrës, se ishte më mirë të përfitojnë nga rasti për të ndryshuar jetën e të fituar gëzimin e zbulimit.
Komentuesit e kësaj shëmbëlltyre dhe gjithashtu të asaj që do të dëgjojmë së shpejti, kanë insistuar shumë që për të zgjedhur mbretërinë e Zotit, duhet të bëhen sakrifica, duhet të heqin dorë nga shumë gjëra që na pëlqejnë… por ata kanë harruar mesazhin më të rëndësishëm: ajo që të shtyn në lëvizje, në konvertim, është gëzimi i zbulimit të një thesari.
Prandaj është një gjë e mirë të kuptojmë se sa kushton ky thesar (është një dhuratë), e sa është i madh gëzimi që na jep zbulimi i tij dhe prandaj duhet të ndalojmë së paraqituri krishterimin si një fe që na nxit në trishtimin, që ekzigjon shumë sakrifica…
Nëse hyjmë në kishat tona, çfarë shohim shumë herë? A shohim vërtet njerëz të lumtur, të cilët këndojnë me gëzim, sepse kanë zbuluar thesarin e jetës së tyre? Nëse njerëzit që hyjnë në kishat tona, nuk shohin besimtarët e lumtur dhe të gëzueshëm, ata nuk nxiten të kërkojnë atë thesar, që sipas premtimeve të Jezusit duhet t’i bëjë të lumtur ata që besojnë në të. Realiteti që shohin, e shfuqizon mesazhin.
Pra, pyesim veten se cili është çmimi i këtij thesari të fshehur? Është një thesar që kushton shtrenjtë, jo diçka, por gjithçka. Pastaj shkoni, shitni gjithçka, të prekur nga gëzimi, jo nga keqardhje.
Çfarë do të thotë kjo? Do të thotë se dikush kishte shkallën e tij të vlerave, ndoshta në krye të kësaj shkalle ishte llogaria bankare, idhulli që vendoste të gjitha zgjedhjet e jetës së tij, vendoste përdorimin e kohës së ditës, vendoste zgjedhjen e miqve… Çfarë ju urdhëroi idhulli juaj? Bëni ato zgedhje që mund t’ju ndihmojnë të fitoni më shumë para, të keni më shumë sukses në karrierë, gjithçka që është në përkim me atë shkallë vlerash që ju ka udhëhequr deri tani, atëherë, por në thelb, përtej kësaj, nuk mund të harroni që në shkallën e pallatit ku jetoni mund të ketë edhe dikush që ka nevojë për një ndihmë për të mbijetuar.
Çmimi për të blerë atë fushë dhe për të thënë se është e jotja, është përmbysja e shkallës së vlerave propozuar nga Jezusi. Dmth: ajo që ishte në fund mendimeve tuaja, dhe që ishte dashuria, vëmendja ndaj tjetrit, dhurata e gjithçkaje që ke për të lumturuar vëllanë, për t'i dhënë jetë vëllait tënd, kjo kalon në krye dhe ky është çmimi i fushës. Dhe përballë çmimit të kësaj fushe, ne kemi parasysh edhe disa hezitime.
Edhe ai bujku që e kuptoi vlerën e asaj fushe, ka pasur një moment në të cilin hezitoi, hezitoi sepse vërtet i duhej të shiste gjithçka, pastaj u prek nga gëzimi… Edhe ne mund të kemi pak hezitim për ta blerë atë thesar, sepse nuk i kemi provat vendimtare…Si personazhi i Shëmbëlltyrës nuk dime saktësisht çfarë ka nën token.
Edhe ai fermeri nuk mundi të verifikonte gjithçka kishte më poshtë, nën token, por e kuptoi që kishte diçka, një thesarë; kështu edhe ne mund të kemi një moment hezitimi, por nëse e kemi kuptuar se thesarin është Ungjilli, e që Ungjilli është vendimtar për suksesin e jetës sonë, atëherë nuk kemi më frikë, nuk hezitojmë më. Nuk do të na ndodh neve ajo që i ndodhi atij të cilit Jezusi i kishte thënë: “Shit gjithçka”! Ai nuk pati guxim të jepte gjithçka për të varfërit, për nevojtarët dhe – thotë Ungjilli: “U largua i mbështjellë në trishtim".
Vini re, është gëzimi që duhet të lëvizë atë që e ka kuptuar me të vërtetë thesarin që i ofron Jezusi.
Le të lexojmë dhe të dëgjojmë shëmbëlltyrën e dytë:
45 Pastaj Mbretëria e qiellit i përngjan tregtarit që kërkon perla të çmueshme. 46 Kur gjen një perlë me vlerë të madhe, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë perlë.
Për popujt e Lindjes së Mesme, perlat ishin gjëja më e shtrenjtë dhe më e bukur; madje ishin simbol i bukurisë. Në hebraisht perla thuhet: "Pneninà" dhe ky është një emër që u jepet shumë vajzave izraelite, e gjejmë edhe në Bibël: babai i Samuelit kishte "Pneninà" si grua të dytë.
Ndryshe nga ata që e gjetën aksidentalisht thesarin në fushë, në këtë shëmbëlltyrë të dytë kemi të bëjmë me një njohës të së bukurës, me një person që vazhdon të kërkojë e tëë gjejë gjëra të bukura dhe nuk ngopet kurrë.
Ai ndjen thellë në zemër se ka bukuri edhe më të madhe se ajo që ka gjetur deri tani. Kjo është historia jonë. Ne jemi kërkues të bukurisë, e duam atë që është e bukur dhe le të vërejmë se kurrë nuk jemi vërtet të kënaqur. Kërkojmë maksimumin, perfeksionin, bukurinë.
Kë përfaqëson ky tregtar?
Në tregimin e tij, Mateu i referohet qartë të krishterëve të komuniteteve të tij në Antioki: ata janë hebrenj që mbajnë në duar një perlë të bukur, urtësinë, Ungjillin.
E kemi dëgjuar tashmë, në librin e Fjalëve të Urta dhe në Job, kur flitet për bukurinë e mençurisë së Izraelit, krahasohet me perlat. Është një mençuri që është më e bukur se perlat.
Këta hebrenj, që janë konvertuar në Krishtin, kanë njohur urtësinë e Egjiptit, të popujve të Lindjes së Mesme të lashtë dhe e dinë se është një çështje urtësie që zotëron bukurinë, por kanë një margaritar më të bukur se të gjithë të tjerët, traditën e popullit të tyre, që rrjedh nga Tevrati, kushdo që i referohet urtësisë së Tevratit, bëhët një njeri i bukur.
Çfarë e bën një mashkull të bukur? Kur themi se një person është i bukur? Jo për rrobat që vesh, për tatuazhet, por për vlerat që mishëron, për bujarinë e tij, për mençurinë, drejtësinë e tij, gatishmërinë për të ndihmuar ata që kanë nevojë dhe kjo urtësi mësohet nga Tevrati. Pra, kushdo që zotëron Tevratin posedon burimin e bukurisë njerëzore.
Këta hebrenj që janë konvertuar në Krishtin, së pari besuan se kishin urtësinë e Tevratit si mençurinë më të lartë: kur nuk ishin kthyer ende, në thellësi të zemrave të tyre ndjenin se ekzistonte një urtësi edhe më e mirë, me e vërtetë, jashtëzakonisht më e mirë se mençuria e Tevratit. Pikërisht kur takuan Krishtin zbuluan bukurinë absolute.
Është historia e Palit: ai e dinte bukurinë e fesë çifute, por kur e gjeti Krishtin, çfarë u shkroi filipianëve, 3,7-11:
" 7 …të gjitha këto që i mbaja si përparësi, tani i çmoj si një bjerrje për shkak të Krishtit. 8 Madje unë çmoj gjithçka si dëm në krahasim me më të madhen të mirë: me njohjen e Jezu Krishtit, Zotit tim. Për të kam bjerrë çdo gjë dhe të gjitha i çmoj si llom, me qëllim që të fitoj Krishtin 9 dhe të gjendem në Të ‑ jo me drejtësinë time ‑ me atë që vjen nga Ligji, por me atë që vjen nga feja në Krishtin, me drejtësinë që vjen nga Hyji, e themeluar në fe ‑ 10 që ta njoh atë dhe fuqinë e ngjalljes së tij me pjesëmarrjen në vuajtjet e tij, që të bëhem i ngjashëm me Të në vdekjen e tij, 11 që në ndonjë mënyrë të mund ta arrij ngjalljen e të vdekurve. Unë kam hequr dorë nga të gjitha këto gjëra, madje i konsideroj mbeturina, për të fituar Krishtin".
E dimë që ka edhe nga ata që nuk e kërkojnë të bukurën, nga ata që nuk e duan të bukurën, nga ata që nuk shqetësohen për të qenë të bukur apo të shëmtuar.
Nuk u intereson atyre kjo gjë, thonë se dëshirojnë të shijojnë jetën, se nuk shqetësohen për të tjerët që u janë afër, sepse janë njerëz të pakëndshëm, të padurueshëm, egoistë.
Por kushdo që dëshiron të jetë një burrë i vërtetë, kërkon bukurinë, kërkon mençurinë që e bën të bukur.
Ai mund ta kërkojë atë në Budizëm, në Konfuci, në humanizëm dhe në këto urtësi ai gjen kaq shumë bukuri, megjithatë ai do të vazhdojë të kërkojë sepse zemra e tij do t'i thotë se ka një perlë, një bukuri, një mençuri akoma më të madhe.
Ai do ta gjejë atë vetëm kur të takojë Ungjillin, Krishtin dhe lumturitë e tij.
Ka bukurinë që nuk i frikësohet krahasimit, sepse nuk mund të ketë një person më të bukur se ai që mishëron Ungjillin, nuk mund të ketë një njeri më të bukur se ai që është i gatshëm të japë jetën qoftë edhe për një nga armiqtë e tij dhe, në të dyja shëmbëlltyrat, atë të thesarit të fshehur në fushë dhe në atë të perlës, theksohet urgjenca me të cilën duhet bërë blerja.
Edhe fusha edhe perla kushtojnë një jetë. Është e gjithë jeta që duhet t'i dorëzohet kësaj urtësie, domethënë projektit të Mbretërisë së Perëndisë, dhe nuk ka kohë për të humbur, sepse përndryshe jeta ikën dhe në fund lojërat mbarojnë dhe, nëse nuk janë luajtur mbi këtë urtësi të Ungjillit, jeta humbet në masë të madhe.
Dhe tani shëmbëlltyra e fundit që na paraqet përfundimin e historisë sonë në të cilën ne kemi ndërtuar Mbretërinë e Perëndisë.
47 Përsëri Mbretëria e qiellit i ngjan rrjetës që hidhet në det dhe mbledh çdo lloj peshku. 48 Kur mbushet, peshkatarët e qesin në breg, ulen dhe i mbledhin peshqit e mirë në enë e të këqijtë i tresin. 49 Kështu do të ndodhë edhe në mbarimin e botës: do të dalin engjëjt e do t’i ndajnë të këqijtë prej të drejtëve 50 dhe do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh.” 51 “A i kuptuat të gjitha këto?” “Po! “‑ iu përgjigjën ata. 52 E ai u tha: “Kështu pra, çdo skrib, që e përvetësoi mësimin e Mbretërisë së qiellit i përngjan të zotit të shtëpisë, që nxjerr nga thesari i vet gjëra të reja e të vjetra.”
Kur Jezusi i thirri dishepujt, u besoi atyre një mision të madh, atë të peshkimit të njerëzve, jo me grep, por me rrjetë, sepse detyra e tyre është t'i nxjerrin nga ujërat e detit, që janë simbol i të gjitha forcave të vdekjes, korrupsionit moral, pasioneve të padisiplinuara, shoqërisë së keqe, drogës dhe gjithçkaje që e pengon njeriun të jetojë. Ata duhet t'i nxjerrin njerëzit nga kjo gjendje dhe t'i vendosin në ujërat e jetës që është Shpirti i Krishtit.
Epo, kjo është puna e tyre dhe kur e tërheqin rrjetën dhe çfarë gjejnë brenda? Ne përgjigjemi menjëherë: ata gjejnë peshq, gjejnë peshq të mirë dhe peshq të këqij që janë burra: njerëzit e këqij hidhen dhe mbahen vetëm të mirët.
E pra, ne shpikëm këtë interpretim: nuk është shkruar në shëmbëlltyrë… së pari nuk përmendet peshku, sepse autori e shmang qëllimisht termin, sepse dëshiron t'u referohet njerëzve të nxjerrë nga deti dhe pastaj, vazhdon tekstin duke thënë se peshkatarët fillojnë të dallojnë dhe përkthimi thotë: peshqit e mirë nga peshqit e keqij.
Nuk është kështu. Teksti thotë: “Fillojnë të dallojnë, të ndajnë gjërat e bukura nga gjërat e kalbura”.
Ky është kuptimi i termit "sapros" në greqisht, që është i vdekur. Ka të gjallë dhe ka të vdekur- Nuk thotë se ka peshq të gjallë dhe peshq të ngordhur, burra të gjallë dhe të vdekur, thotë se ka ky realitet, ka pak bukuri dhe pak të kalbur… kjo është ajo që është në rrjetë.
Në kishë duhet të bëjmë paqe me këtë realitet, duhet ta jetojmë këtë realitet kishtar të qetë, të ndërgjegjësohemi se, edhe të nxjerrë nga paganizmi, njerëzit mbeten gjithmonë me të mirën, të bukurën dhe të kalburin, të vdekurit brenda tyre.
Kujdes, nuk po flitet për njerëz të bukur, totalisht të bukur dhe për njerëz të vdekur, që janë totalisht të vdekur, të kalbur! Nuk është kështu: e bukura dhe e kalbura janë të pranishme te çdo njeri.
Kjo është arsyeja pse Kisha përbëhet nga njerëz dhe prandaj në Kishë nuk mund të gjejmë gjë tjetër veçse të bukurën dhe gjithashtu edhe njerëz që tregojnë negativitet, diçka të vdekur, të kalbur.
Është ajo që ndërtojmë kur kënaqim impulset e egjrave, të cilat janë të pranishme tek çdo njeri. Edhe nëse tërhiqeni nga dallgët e detit dhe hyni në bashkësinë kishtare, egjrat që do të prodhojnë këto fryte vdekjeje do të jenë gjithmonë të pranishme në ju. Tek secili është pjesa e bukur të ndërtuar kur kemi ndjekur impulset e shpirtit, zërin e birit të Zotit që është brenda nesh.
Pra, ka dy grupe njerëzish, sigurisht, është e vërtetë që pjesa e bukur dhe ajo e kalbur shfaqen në përmasa të ndryshme te njerëzit, por le të kemi parasysh që ato janë të pranishme tek secili prej nesh.
Cili është mesazhi i shëmbëlltyrës? Autori i Ungjillit është një pastor i shpirtrave, ai ka në zemër jetën e komuniteteve të tij dhe po kupton se entuziazmi fillestar që i kishte karakterizuar në dekadat e para është zbehur. Shumë të krishterë nga komunitetet ndihen të drejtë dhe gati për t'u pagëzuar dhe i marrin me lehtësi angazhimet e pagëzimit: ata u përshtaten parimeve sjelljevet që janë ato të jetës pagane. Me pak fjalë, fryti i egjrës fillon të shfaqet në to më shumë se kokrrat e mirë dhe Mateu ndihet i detyruar t'u japë këtyre komuniteteve një goditje të forte për t’I çuar në rrugën e shenjtërisë dhe për ta bërë këtë ai përdor gjuhën që ata e kuptojnë shumë mirë dhe u drejtohet imazheve apokaliptike: engjëjt, furrën e zjarrtë, të qarat dhe kërcëllim dhëmbësh.
Çfarë u thotë ky pastor besimtarëve? Ai u thotë komuniteteve të tij: Kini kujdes sepse, pavarësisht se jeni tërhequr nga ujërat, pavarësisht se i përkisni komunitetit të krishterë - dhe keni pasur fat që keni mbetur brenda kësaj rrjete - jeta juaj mund të jetë ende e kalbur, jeta juaj mund të përfundojë me lot dhe kërcëllim dhëmbësh, domethënë në dështim.
Mund të mos jeni njerëz të bukur, të formuar nga Ungjilli, por njerëz të vdekur, “sapros”, të kalbur.
Megjithatë, brenda bashkësisë së krishterë - thotë shëmbëlltyra - ka fat, ka engjëj.
Janë ata që angazhohen për të ndërgjegjësuar të gjithë për gjendjen e mjerueshme në të cilën jetojnë, i ftojnë të reflektojnë, të vlerësojnë jetën e tyre jo sipas kritereve të kësaj bote, kritereve të njerëzve, por nën dritën e Ungjillit.
Këta janë engjëjt që i thërrasin të gjithë, e që u thonë atyre se ekziston rreziku për të verifikuar dështimin e tyre në fund të jetës. Këtu është iomazhi i të qarit dhe kërcëllimit të dhëmbëve.
Të gjithë janë thirrur për të qenë engjëj në bashkësi, për t'i kryer këtë shërbim urtësisë së Ungjillit dhe më në fund, është imazhi i furrës së zjarrtë, i zjarrit që djeg gjithë kalbësinë, që ekziston në të gjithë jetën e ndërtuar sipas egjrave.
Ky është mbi të gjitha një kërcënim nga ungjilltari Mate, i cili u kujton të gjithëve se do të ishte shumë e dhimbshme të na digjet një pjesë e madhe apo edhe pothuajse e gjithë jeta, sepse ajo është ndërtuar mbi vlera të tjera nga ato të Atit.
Ekziston një kërcënim në këtë shëmbëlltyrë. Por ka një lajm i madh që jep gëzim dhe lumturinë për secilin prej nesh: pjesa e bukur, e pranishme në çdo person, do të mbetet e mirëpritur në mbretërinë e Atit.
Të gjitha të këqijat do të konsumohen nga zjarri i takimit me dashurinë e pafundme të Atit qiellor: kjo është pjesa e fundit e këtij kapitulli.
Ky përfundim është shumë i bukur sepse është nënshkrimi i ungjilltarit Mate, i cili thotë: "Unë jam një skrib, një rabin, që u bëra dishepull i Mbretërisë së Qiellit dhe di të kuptoj bukurinë e urtësisë së lashtë, atë të Teratit dhe jam një njeri që ka zbuluar bukurinë e perlës së çmuar që është Mbretëria e Zotit".
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt