F.A. E DIELA XXVII VITI B UNGJILLI
PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA XXVII ORD. VITI B.
MË 6 -10 – 2024.
UNGJILLI: Mk 10,2-16.
1 Jezusi u çua prej andej e shkoi në krahinën e Judesë (dhe) në anën përtej Jordanit. Prapë u mblodh rreth tij një turmë e madhe populli dhe ai përsëri nisi t’i mësojë siç e kishte zakon. 2 Atëherë (iu afruan farisenjtë) e, për ta sprovuar, e pyetën:
“A ka leje burri ta lëshojë gruan?”
3 Ai u përgjigj:
“Çka ju urdhëroi Moisiu?”
4 Ata i përgjigjën:
“Moisiu lejoi ‘të shkruhet letra e divorcit e të lëshohet. ’“
5 Jezusi u tha:
“Atë rregullore Moisiu e shkroi për ju për arsye të kryeneçësisë suaj. 6 Por në fillim të botës, Hyji ‘i krijoi mashkull e femër. 7 Prandaj njeriu do ta lërë babain e vet e nënën e vet e do të bashkohet me gruan e vet, 8 e kështu të dy do të jenë një trup i vetëm.’ Këndej pra, nuk janë më dy, ‑ por një trup i vetëm. 9 Prandaj, çka bashkoi Hyji, njeriu të mos guxojë ta ndajë!”
10 Në shtëpi nxënësit e pyetën përsëri për të njëjtën gjë. 11 Ai u tha:
“Kush e lëshon gruan e vet e merr një tjetër, bën kurorëthyerje kundër së parës. 12 Po qe se edhe gruaja e lëshon burrin e vet e martohet me një tjetër, bën kurorëthyerje”.
13 Ia sillnin fëmijët që të vinte dorën mbi ta, por nxënësit ua ndalonin. 14 Jezusit, kur i pa, i erdhi keq dhe u tha:
“Lërini fëmijët të vijnë tek unë e mos i ndaloni; sepse atyre u përket Mbretëria e Hyjit! 15 Përnjëmend po ju them: kush nuk e pranon Mbretërinë e Hyjit porsi fëmija i vogël, nuk do të hyjë në të.”
16 Atëherë i përqafoi fëmijët dhe i bekoi duke vënë duart mbi ta.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
Nëse ka një temë aktuale që ia vlen të reflektohet në dritën e Ungjillit, është momenti që po kalon institucioni familjar në shoqërinë tonë.
Pamja që vizatohet sot nga sociologët, e dimë, është shqetësuese dhe nuk është e nevojshme as t'i drejtohemi studimeve sepse realiteti është aty për ta parë të gjithë.
Të rinjtë martohen gjithnjë e më pak, më vonë e më vonë, kanë një fëmijë, më së shumti dy. Dhe përqindja po rritet, dhe është shumë e lartë, ajo e atyre që as nuk duan të dëgjojnë për përfshirjen në një projekt që është për të krijuar një familje.
Është shqetësimi që kanë shumë prindër që fëmijët e tyre dyzetvjeçarë të gjenden akoma në shtëpinë e tyre.
Madje ka nga ata që flasin për një shoqëri që po formohet, që është pasfamiljare, pra familja tradicionale do të kishte pasur ditën e saj, do të ishte një trashëgim i së shkuarës.
Sot familjet që janë në modë, ato që na prezantohen nga masmedia si normale ose më mirë, si moderne, nuk janë tradicionale, por janë familjet e gjera ku ka më shumë baballarë, më shumë nëna, vëllezër, gjysmë- vëllezërit që ende jetojnë të qetë dhe të lumtur dhe ky imazh është i rrezikshëm dhe është gjithashtu i rremë sepse divorci, është e kotë që ta fshehin, mbetet gjithmonë një dështim që lë plagë, gjurmë të thella tek të përfshirët, veçanërisht tek fëmijët e tyre; por ky është imazhi që masmediat përpiqen ta përcjellin si një përparësi reale të së ardhmes.
Në këtë kontekst, ata që ende besojnë në vlerën e dashurisë bashkëshortore të pakushtëzuar dhe përfundimtare, ndjejnë njëfarë shqetësimi, ndihen si ata që nuk mendojnë, nuk jetojnë në hap me kohën.
Ende në nivelin e masmedias, si paraqitet seksualiteti?
Si duhet jetuar? Unë besoj se rregulli më i zbatuar është ky: çdokush ka të drejtë të ushtrojë seks ku, si dhe me kë preferon, mjafton që personat e përfshirë të japin pëlqimin.
Kështu përhapet një mentalitet lejues në shoqëri ku gjithçka është e mirë, gjithçka është e ligjshme. Norma, rregulli i moralitetit bëhet “ajo që më pëlqen”.
Pra, ndalimi i frenimeve, gjërat e përfshira në faj janë gjëra të shpikura nga feja.
Imagjinoni një debat televiziv në të cilin dikush guxon të bëjë disa rezerva për këto zgjedhje, si do të etiketoheshin ata njerëz?
Obscurantistë, fanatikë, seksofobikë, mesjetarë...
Kjo është perspektiva para nesh për shoqërinë e ardhshme.
Le të pyesim veten: a është e saktë kjo qasje ndaj seksualitetit apo është e rrezikshme?
A na humanizon apo na bën të regresojmë?
Kjo është rëndësia për ne besimtarët për të ditur se çfarë mendon Jezusi për këtë.
Atëherë ne do të respektojmë të gjitha mënyrat e tjera të të menduarit ose të jetesës, por është e rëndësishme që besimtari të përvetësojë mendimin e Jezusit të Nazaretit dhe të dëshmojë me jetën e tij se e vërteta që na paraqitet në Ungjill jep rezultate gëzimi dhe dashurie.
Le të dëgjojmë se kush e hap diskutimin mbi temën:
“Disa farisenj iu afruan Jezusit dhe, për ta provuar, e pyetën nëse lejohet që burri të ndajë-divorcohet nga gruaja e vet”.
Pyetja që ia bëjnë Jezusit farisenjtë, duket se është ajo që qarkullon edhe sot “divorci po dhe divorci jo”; sot shtohen “marrëdhëniet paramartesore - po marrëdhëniet paramartesore jo”; “bashkëjetesat po - bashkëjetesat jo” dhe gjithashtu dallimi midis “priftërinjve modernë dhe jo modernë.
Për të vazhduar me kohën, duhet të përgjigjemi menjëherë po, përndryshe jemi etiketuar siretrogradë.
Për këtë temë njerëzit tashmë i kanë bindjet e tyre të përcaktuara mirë dhe në përgjithësi nuk duan t'i vënë në pikëpyetje; dhe as që ia vlen të debatojmë sepse dialogu përfundon gjithmonë duke ngritur zërin për t'u ofenduar.
Për çfarë arsye?
Sepse ju nguliten në pozicionet tuaja në këtë mënyrë!.
Sepse para se të përgjigjemi është e nevojshme të sqarojmë konceptimin që kemi për marrëdhënien dhe seksualitetin burrë-grua, domethënë të pyesim veten pse Zoti apo natyra e donin njeriun mashkull dhe femër ... me çfarë objektivi?
Prandaj, pika e referencës duhet të sqarohet, përndryshe fliten gjuhë të ndryshme dhe askush nuk është i gatshëm të vërë në dyshim përfundimet që ai ka arritur tashmë.
Dhe në fakt ne vërejmë se si Jezusi nuk jep përgjigjen po ose jo, ai dëshiron të nxjerrë në pah të vërtetën nga brenda; ju jeni burra, ju jeni njerëz, le të dalë kuptimi i marrëdhënies autentike burrë-grua nga natyra juaj më e thellë, çfarë dëshiron natyra juaj njerëzore, çfarë pritet nga natyra juaj njerëzore!
Dhe në fakt ne vërejmë se në vend që të thotë po ose jo, Jezusi bën një kundërpyetje dhe dëshiron të ndihmojë bashkëbiseduesit e tij të rizbulojnë dhe pranojnë planin e Perëndisë për seksualitetin.
Le të dëgjojmë se çfarë i pyet ai:
Jezusi iu përgjigj atyre, "Çfarë ju urdhëroi Moisiu?".
Ata thanë, "Moisiu ka bërë të mundur shkrimin e një akti mohimi dhe refuzimin e tij" (v. 4).
Divorci, në kohën e Jezusit, në Izrael u lejua, ne e dimë, dhe teksti biblik i referuar për ta justifikuar atë ishte kapitulli 24 i Librit të Ligjit të Përtërirë ku thuhet se “një burrë që jetonte me nusen e tij, por një ditë ai gjen diçka të pahijshme tek ajo (-ervat davar në hebraisht -) atëherë ai duhet të shkruajë dokumentin e refuzimit për të dhe ta kthejë atë; dhe gruaja që ka marrë këtë dokument mund të rimartohet dhe të ketë fëmijë të ligjshëm”.
Prandaj, teksti i Moisiut ishte për të mbrojtur gruan, sepse nëse ajo do të ishte larguar pa atë dokument në dorë, burri i saj mund ta denonconte atë si një shkelëse bashkëshortore dhe ata mund ta vrisnin me gurë.
Për të mbrojtur gruan, Moisiu kishte vërtetuar se kushdo që refuzonte nusen e vet duhej t'i jepte asaj këtë dokument për ta liruar.
Në “Mishnah” janë paraqitur diskutimet e rabinëve në lidhje me atë detaj, domethënë cila është arsyeja që mund të lejojë një burrë të refuzojë nusen e tij.
Ishte rabini Shamma ai që mësoi se gruaja e tij nuk mund të refuzohej, përveçse nëse ajo ishte sjellë në mënyrë imorale;
Rabini Hillel, nga ana tjetër, ishte më i hapur dhe tha se ai mund ta refuzonte duke divorcuar edhe nëse ajo do të kishte shkatërruar një pjatë;
dhe pastaj rabini Akiva i cili mësoi se ai mund ta refuzonte atë edhe nëse do të gjente një tjetër më të bukur se ajo.
Megjithatë, të gjithëve iu kujtua qortimi i divorcit të shpallur nga profeti Malakia. Jemi në fund të shekullit të 5-të para Krishtit, në kuadrin e një aktakuze të gjatë ndaj profetit që denoncon keqbërjet e priftërinjve të Jeruzalemit, në një moment të caktuar ai thotë:
“Ka një gjë tjetër që bëni akoma ... mbuloni altarin e Zotit mbi të cilin ofroni flijimet tuaja me lot, klithma dhe psherëtima dhe Zoti nuk i shikon ofertat tuaja, nuk i pranon ato nga duart tuaja”.
Për çfarë arsye?
“Sepse Zoti është dëshmitar midis jush dhe gruas së rinisë suaj, të cilën ju e tradhtuat, ndërsa ajo ishte shoqëruesja juaj, gruaja e lidhur me ju me një besëlidhje”.
Dhe përfundon duke thënë:
Për shkak se e urrej mohimin, thotë Zoti, Perëndia i Izraelit, e urrej mohimin”.
Të gjithë e dinin këtë tekst dhe traktati mbi Talmudin që flet për refuzimin përfundon duke raportuar mendimin e rabinit Eleazar i cili tha se “divorci është një masë ekstreme, një sëmundje që duhet shmangur, sepse kur ka një divorc ata qajnë edhe gurët e altar” e tempullit”.
Çfarë përgjigje i japin farisenjtë Jezusit në këtë kontekst shoqëror?
“Moisiu lejoi ‘të shkruhet letra e divorcit e të lëshohet” (v. 4).
Jezusi kishte pyetur: “Çfarë ju urdhëroi Moisiu” dhe jo “Çfarë ju lejoi juve”. Moisiu nuk lejoi kurrë asgjë.
Divorci ekzistonte dhe Moisiu donte ta mbronte gruan duke vendosur rregullin që nëse divorcoheni, duhet t'i jepni asaj “letren e divorcit”.
Nëse do të keni fatin të shini “këtubote”, pra dokumentin që lexohet në momentin e martesës, dokument që më pas nënshkruhet nga bashkëshortët dhe dëshmitarët, do të keni mundësi të lexoni zotimet që bëhen.
Vini re se si këto “ketubote”, siç quhen, janë himne të jetës, ka lule, tufa (madje edhe Chagall pikturoi disa prej tyre), dhe në këto “ketubote” gjithçka flet për gëzim, për dashurinë bashkëshortore të bekuar nga Zoti.
Dhe tani vini re një “ketubah” dhe një “sefer keritut”, dokumentin e ndarjes, të këputjes, siç thotë termi hebraik, thyerjen e një pakti dashurie.
Ndërsa “ketubotet” janë himne për gëzimin dhe jetën, “sefer keritut” është një formular i ftohtë për t'u plotësuar. Ky tërhiqet kur shkoni për të kërkuar divorcin dhe është shkruar në hebraisht korsive, jo drejtshkrimi hebraik që gjejmë në kodet e Tevratit, sepse shkrimi i shenjtë nuk mund të përdoret për të shkruar një “sefer keritut”.
Tani do të mjaftohet të respektohet urdhri i Moisiut për t'u ndjerë në harmoni me planin e Perëndisë për seksualitetin.
Le të dëgjojmë përgjigjen që jep Jezusi:
“5 Jezusi u tha: “Atë rregullore Moisiu e shkroi për ju për arsye të kryeneçësisë suaj. 6 Por në fillim të botës, Hyji ‘i krijoi mashkull e femër. 7 Prandaj njeriu do ta lërë babain e vet e nënën e vet e do të bashkohet me gruan e vet, 8 e kështu të dy do të jenë një trup i vetëm.’ Këndej pra, nuk janë më dy, ‑ por një trup i vetëm. 9 Prandaj, çka bashkoi Hyji, njeriu të mos guxojë ta ndajë!” (v. 5-9).
Jezusi sqaroi se Moisiu nuk dha leje për divorc, por vendosi një rregull për të mbrojtur të drejtat e grave dhe këtu shton arsyen pse dha këtë dispozitë: “Për ngurtësinë e zemrës suaj”.
Ti u divorcove dhe, sepse je zemërgur, harrove të drejtat e grave dhe Moisiu donte ta mbronte.
Por tani le të shohim së bashku - thotë Jezusi - cili është plani i Krijuesit për seksualitetin. Atëherë do ta vlerësojmë atë, duke u nisur nga ky plan i Krijuesit, e duke kuptuar cilat janë sjelljet që përfshihen dhe cilat shkojnë përtej këtij projekti; konkretisht do të shohim nëse divorci bie në këtë plan të Krijuesit.
Ekziston një realitet biologjik për të cilin duhet të përpiqemi të zbulojmë kuptimin dhe është fakti që ekzistojnë dy mënyra për të mishëruar qenien njerëzore: si mashkull apo si femër, dhe ky është diversiteti i madh që gjejmë tek njeriu.
Përballë tij të gjitha diversitetet e tjera janë margjinale, janë të bukura ose jo të bukura, inteligjente ose më pak inteligjente, të bardha ose të zeza, kineze ose evropiane ... janë diversitete shumë margjinale.
Pse Zoti donte njeriun mashkull dhe femër?
E gjejmë përgjigjem menjëherë në natyrë.
Ai i donte në atë mënyrë sepse çdo njeri, maskull apo femër, duhet të bëjë eksperiencën e brishtësisë dhe të paplotësisë së tij/saj, duhet të ndjejë në vetveten që i mungon diçka që vetem një tjetër mund të japë për ta plotësuar.
Të gjithë zbulojnë në tjetrin pjesën që u nevojitet për të qenë plotësisht vetvetja, një njeri: mashkulli e zbulon në femrën, femra në mashkullin.
Teksti i Zanafillës e quan këtë kusht “lakuriqsia”.
“Të dy ishin lakuriq dhe nuk kishin turp.
Lakuriqësia është gjendja në të cilën njeriu lind dhe lind jo i vetë-mjaftueshëm.
Kjo është natyra e tij/saj, ai/ajo ka nevojë për tjetrin/ën për të kuptuar veten si person, pa tjetrin/ën nuk plotësohet dhe ajo që thotë teksti është e bukur: njeriu nuk kishte turp për këtë paplotësi.
Në Bibël, turp do të thotë disfatë, dështim.
Ja, burri i përballur me këtë gjendje të tij nuk u turpërua, pra nuk e konsideroi humbje dhe dështim.
Personi i ekuilibruar është i lumtur që ka nevojë për tjetrin: është i lumtur edhe për faktin që nuk është i vetë-mjaftueshëm, është dikush që nuk dëshiron të jetë një supernjeri që mendon se mund të jetë i vetë-mjaftueshëm: “Nuk kam nevojë për askënd”, ja çfarë thotë supernjeriu.
Zoti na bëri mirë, nuk na deshi të përsosur për të na detyruar të largoheshim nga vetja, të takonim të tjerët, të shkëmbenim dhurata me të tjerët dhe për rrjedhojë të duam.
Na bëri njerëz që kanë nevojën për dashurinë dhe na bëri të aftë për të dashuruar të tjerët!
Kjo është natyra e njeriut dhe arsyeja e të gjitha dallimeve tona, sepse ne kemi nevojë për atë që tjetri ka dhe tjetri ka nevojë për dhuratat tona.
Kjo është natyra jonë për të cilën nuk duhet të kemi turp: nuk duhet të kemi turp për lakuriqësinë tonë, për gjendjen tonë.
Dhe në fakt, vini re mirë tekstin e shenjtë:
“Pasi u tha se Perëndia kishte parë që gjithçka ishte e mirë, se gjithçka ishte e bukur - shtatë herë ky refren përsëritet në Bibël në fillim - gjëja e parë që Perëndia sheh që nuk është e mirë është vetmia e Adamit”.
Nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm, sepse nëse është vetëm nuk e humanizon veten, nuk e kupton veten si njeri.
Ky është kuptimi i seksualitetit. Ka ky diversitet që është imazhi i të gjitha diversiteteve me të cilat Zoti na ka pasuruar, pikërisht sepse ne shkëmbejmë dhuratat tona.
Prandaj, seksualiteti nuk duhet të identifikohet me gjenitalitetin. Seksualiteti është shumë më i gjerë, ai përshkon çdo aspekt të personit tonë, është shtysa që na shtyn të dalim nga vetmia dhe të kërkojmë atë që është ndryshe nga ne, për ta lënë veten të përfshihemi në dinamika e dashurisë, në shkëmbimin e dhuratave që posedojnë të gjithë dhe që duhet t'u jepen atyre në nevojë.
Pra, nëse një mësues që ka dhuntinë e shkencës e gjen veten përballë studentëve që kanë nevojë për këtë dhuratë, kur ai shpërndan bujarisht njohuritë e tij, ai kupton kuptimin që seksualiteti ka, domethënë shtytjen që vjen nga ky diversitet.
Gjenitaliteti, duhet ta kemi parasysh këtë, është vetëm një aspekt shumë i rëndësishëm i seksualitetit dhe gjenitaliteti, kjo mënyrë e realizimit të seksualitetit, realizohet në planin e Zotit në një kontekst shumë specifik që është ai i dashurisë bashkëshortore, që presupozon një angazhim të pakushtëzuar, përfundimtar, ekskluziv ndaj dashurisë mes dy njerëzve, por realizimi i gjenitalitetit nuk është thelbësor për të realizuar veten në seksualitet.
Jezusi e realizoi-përjetoi plotësisht seksualitetin sepse gjithçka në Të ishte një dhuratë, por Ai nuk ushtroi gjenitalitet.
Ja, nga kjo natyrë e dashurisë bashkëshortore Jezusi nxjerr përfundimin:
“Prandaj, njeriu të mos e ndajë atë që Perëndia e ka bashkuar”.
Kështu nuk përshtatet divorci në këtë plan.
Ka edhe një ketubote tjerë: në të ka dy shkronja hebraike “ghimel” dhe “teth” ... është fjala “ghet” që do të thotë “ndarje- divorc”.
Rabinët kishin vënë re se kjo fjalë “ndarje-divorc” “ghet”, në Bibël nuk ekziston, jo vetëm kaq, por këto dy shkronja, “ghimel” dhe teth”, në asnjë fjalë hebraike gjenden njëra pas tjetrës. Jo vetëm kaq, rabinët kishin vënë re se asnjë fjalë e Biblës Hebraike nuk përfundon me “ghimel” dhe asnjël fjalë që vjen pas asaj fillon me “teth”.
Ata përfunduan: “Perëndia donte të shmangte edhe hijen e “ndearjes-divorcit” në Bible”.
Epo, nuk bëhet fjalë për pazgjidhshmëri, pra, sepse nëse kjo vendoset si një normë që lidh njerëzit, nuk ka asnjë kuptim.
Është realiteti i dashurisë që për nga natyra e saj është i pakushtëzuar, përfundimtar, pa rezerva, pa mendime të dyta; është mundësia që një çift të llogarisë në dashurinë e tjetrit, pa frikë, pa paqartësi, sepse e dinë që ajo do të jetë përfundimtare.
Ky është plani i Krijuesit dhe rrjedhimisht ajo formula e dashurisë që dëgjojmë të përsëritet mes të dashuruarve:
“Të dua sepse të dua për mua”;
“Dua që më duash ti” – “kam nevojë për ty”.
“Unë absolutisht të dua ty. I mjerë kushdo që të prek sepse ti je ekskluzivisht i imi/ia, sepse më pëlqen të jem me ty” ... por ditën që nuk më jep më këtë kënaqësi, unë do të të ndërroj dhe do të gjej një tjetër”.
Kjo nuk është dashuria që hyn në planin e Zotit, kështu që ne vetëm fillojmë të ngatërrohemi.
Formula e dashurisë së krijuar nga Zoti është e ndryshme.
“Unë të dua” do të thotë që unë jam i gatshëm të bëj gjithçka, madje edhe të jap jetën time në mënyrë që ti të jesh plotësisht i/e lumtur dhe kjo gatishmëri e imja për t'u kujdesur për lumturinë tënde nuk do të dështojë kurrë. Ti mund të mbështetesh plotësisht në dhuratën e të gjithë vetes time.
Kjo është dashuria e krijuar nga Krijuesi.
Duke kuptuar këtë plan hyjnor mbi seksualitetin, ne mund të vlerësojmë nëse disa mënyra të përjetimit të gjenitalitetit bien brenda këtij plani apo jo: jo nëse është i ndaluar apo i lejueshëm... jo në këtë kuptim, por nëse humanizon një sjellje të caktuar apo nëse e degradon.
Dhe pastaj, duke u nisur nga ky plan i Krijuesit, mund të themi se aventurat seksuale dhe dhënia e çrregullt e vetvetes sigurisht që shkojnë përtej planit të Zotit.
Masmediat kanë kënaqësinë t'i paraqesin dhe justifikojnë këto sjellje, por këto sjellje gjithmonë shkaktojnë drama të brendshme, edhe nëse më pas përpiqemi t'i fshehim, ato shkaktojnë konfuzion, situata të paqëndrueshme edhe nëse të përfshirë, përpiqen të shfaqin lumturinë e dukshme: le ta mbajmë këtë parasysh.
Seksualiteti nuk është një lojë. Ndërtimi i dashurisë së kërkuar nga Zoti është një angazhim i mundimshëm për të cilin duhet shmangur padurimi dhe nxitimi.
A është aventura jashtëmartesore pjesë e këtij projekti të Krijuesit?
Është e qartë se jo.
Është tradhti dashurie, varfëron protagonistët, nuk i pasuron.
Bashkëjetesë... e thjeshtë, për aq kohë sa zgjat.
A bien marrëdhëniet paramartesore brenda këtij plani të Krijuesit apo jo?
Ne nuk duam të gjykojmë, të dënojmë, por duam vetëm të kuptojmë se çfarë është plotësisht humanizuese dhe çfarë përkundrazi, edhe nëse ka manifestime dashurie, ka gjithmonë një shkëndijë dashurie, por duhet të synojmë planin e plotë të Krijuesit dhe duhet të themi se në këto sjellje të bashkëjetesës, të marrëdhënieve paramartesore mungon përfshirja e plotë dhe përfundimtare që presupozohet qartë në planin e Krijuesit.
Kur Jezusi thotë:
“Burri do të bashkohet me gruan e tij dhe të dy do të jenë një mish i vetëm”.
Është i bukur përdorimi i zhedhimi në formë joveprore i foljes së përdorur nga Jezusi: proskollaumai në greqisht, është ky bashkim dhe vihet në formën joveprore: “burri do të bashkohet me gruan e vet”.
“Bashkohet”: ky zhgjedhimi në formë joveprore të foljes “bashkoj” quhet nga studiuesit biblikë pasiv “hyjnor”, domethënë, subjekti është Zoti që bashkon burrin me gruan e tij dhe bën që të dy të bëhen një mish: pikërisht në këtë kontekst realizohet seksualiteti njerëzor i cili shprehet edhe në gjenitalitet.
A është e lehtë apo e vështirë të mirëpritet në jetë ky plan dashurie e pakushtëzuar e kërkuar nga Zoti?
Sigurisht që është e vështirë për t'u kuptuar dhe mirëpritur.
Ishte e vështirë edhe për Apostujt që ishin me Jezusin, dëgjojmë kundërshtimin e tyre:
“10 Në shtëpi nxënësit e pyetën përsëri për të njëjtën gjë. 11 Ai u tha:
“Kush e lëshon gruan e vet e merr një tjetër, bën kurorëthyerje kundër së parës. 12 Po qe se edhe gruaja e lëshon burrin e vet e martohet me një tjetër, bën kurorëthyerje” (v. 10-12).
Kushdo që divorcohet nga gruaja e tij dhe martohet me një tjetër, shkel kurorën ndaj saj; dhe nëse ajo, pasi ka refuzuar burrin e saj, martohet me një tjetër, ajo kryen tradhti bashkëshortore.
Përballë qëndrimit të qartë të Jezusit për temën e divorcit, jo vetëm farisenjtë, por edhe dishepujt ishin shumë të hutuar sepse, në Katekezë, ata kishin mësuar se njeriu jo vetëm ka të drejtë, por ndonjëherë edhe detyrën të refuzojë gruaja, për shembull nëse ajo nuk i jep fëmijë ... ekziston urdhërimi i parë i Zotit “Grow dhe multiply”, nëse nuk ia dal dot me këtë grua, duhet ta ndryshoj.
Epo, me Jezusin ka ardhur mbretëria e Perëndisë dhe ka ardhur koha për të thënë mjaftueshëm gjithçka që nuk është në harmoni me planin e Krijuesit, prandaj mjaft me kompromise, poshtërsi, nënshtrime, duhet të synojmë idealin që propozohet në krijim.
Dhe pastaj Jezusi nuk futi një ligj të ri që është më i ashpër se ai i Moisiut, jo.
Ai kujtoi planin fillestar të Perëndisë në të cilin ndarja-divorci nuk mendohet.
Dhe tani Ungjilltari Marku po vë në skenë fëmijët ... pyesim veten: por a kanë të bëjnë ata me temën me të cilën po merret Jezusi?
Ata kanë të bëjnë me të. Le të dëgjojmë:
“13 Ia sillnin fëmijët që të vinte dorën mbi ta, por nxënësit ua ndalonin. 14 Jezusit, kur i pa, i erdhi keq dhe u tha:
“Lërini fëmijët të vijnë tek unë e mos i ndaloni; sepse atyre u përket Mbretëria e Hyjit! 15 Përnjëmend po ju them: kush nuk e pranon Mbretërinë e Hyjit porsi fëmija i vogël, nuk do të hyjë në të.
Dhe, duke i marrë në krahë, i bekoi, duke vënë duart mbi ta” (v. 13-15).
Kjo skenë raportohet gjithashtu nga ungjilltarët Mateu dhe Luka, por vetëm Marku thotë se Jezusi i mori këta fëmijë në krahët e tij për gëzimin e madh të nënave, të cilat dishepujt megjithatë filluan t'i përzënë sepse e bënë Mjeshtrin e tyre të humbiste prestigjin.
Është e vetmja herë që folja “aganachteo” përdoret në Ungjij për të thënë zemërimin që ndjeu Jezusi, “Ishte indinjuar” me dishepujt e tij dhe në fakt jep një mesazh shumë të rëndësishëm, thotë ai:
“15 Përnjëmend po ju them: kush nuk e pranon Mbretërinë e Hyjit porsi fëmija i vogël, nuk do të hyjë në të”.
Vetëm ata që marrin përsipër qëndrimin e fëmijës mund të mirëpresin mbretërinë e Hyjit.
Fëmija nuk ka asgjë të tijën, merr gjithçka nga babai dhe e merr me besim të plotë, i beson dashurisë së të atit.
Ja, thotë Jezusi: Fëmija që është model i atyre që mirëpresin mbretërinë e Perëndisë duke besuar në dashurinë e Atit të Qiellit.
Në kontekstin e mesazhit të pasazhit të sotëm të Ungjillit, kjo referencë për mënyrën se si jemi thirrur të mirëpresim me besim të plotë atë që Ati na thotë është e përshtatshme.
Arsyetimi njerëzor në lidhje me seksualitetin mund të çojë në justifikimin e shumë sjelljeve që shkojnë përtej planit të Zotit, sepse arsyeja e shëndoshë njerëzore, kriteret tona mund të justifikojnë shumë gjëra.
Përballuni me propozimin që Zoti ju bën me besimin e fëmijës, besoni Atij sepse Ai dëshiron jetën tuaj.
Qëllimi që na propozohet është shumë i lartë, por ne e dimë se hapat e njerëzve janë gjithmonë mjaft të pasigurtë dhe Zoti e kupton brishtësinë tonë dhe pikërisht në këtë pikë duhet të hyjë kujdesi baritor, domethënë të dimë se si të shoqërojmë situatat konkrete në të cilat vijmë. për të gjetur secilin nga vëllezërit tanë, një vëlla që askush nuk mund ta gjykojë kurrë çfarëdo zgjedhje që ka vendosur të bëjë.
Dhe ne i afrohemi gjithmonë vëllait tonë duke u përpjekur ta kuptojmë, ta shoqërojmë, të përfitojmë sa më shumë nga gjendja në të cilën ndodhet.
Dhe të dukesh mirëkuptim dhe durim nuk do të thotë se po zbusim kërkesat dhe nevojat ungjillore, apo po i përshtatemi moralit aktual, jo, por po tregon mençuri dhe mbi të gjitha po tregon dashuri për njerëzit që po përjetojnë situata të vështira dhe gjithmonë shumë të dhimbshme.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt