Close
Faqja 11 prej 26 FillimFillim ... 91011121321 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 201 deri 220 prej 512
  1. #201
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 23 Ord. VITI C

    MË 4 -9-2022.


    UNGJILLI: Lk 14,25-33.


    25 Një mori e madhe e popullit po bënte rrugë me të. Ai u kthye kah ata dhe u tha:
    26 “Nëse ndokush vjen tek unë e do më tepër babain, nënën, gruan, fëmijët, vëllezërit, motrat, madje edhe jetën e vet se sa mua, nuk mund të jetë nxënësi im.
    27 Kush nuk e mbart kryqin e vet e nuk më vjen pas, nuk mund të jetë nxënësi im!
    28 Cili prej jush, nëse mendon të ndërtojë kullën, nuk ulet më parë të llogarisë shpenzimet se a ka sa i duhen për ta kryer?
    29 Që, kur t’i shtjerë themelet e të mos mund ta kryejë ‑ të mos fillojë ta vërë në lojë gjithkush ta shohë
    30 duke thënë: ‘Ky njeri filloi të ndërtojë e nuk mundi ta kryejë!’
    31 Ose ‑ cili mbret, kur do të niset të luftojë kundër një mbreti tjetër, nuk ulet më parë të pleqërojë a është i zoti me dhjetë mijë ushtarë t’i dalë përballë atij, që i vjen me njëzet mijë?
    32 Nëse nuk mundet, çon delegacionin derisa ai është ende larg e kërkon qyshket për paqe.
    33 Kështu, pra, secili prej jush që nuk i bie mohit tërë pasurisë së vet, nuk mund të jetë nxënësi im”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    KËRKESAT E JEZUSIT PËR NXËNËZIT E VET.


    Le të fillojmë me fjalinë e Jezusit mbi lidhjet tona familjare; ai nuk na thotë që tash e tutje t'i numërojmë ato kot: kjo do të ishte padrejtësisht dhe pa nevojë mizore, për ata që na rrethojnë; dhe kjo do të ishte në kundërshtim me të gjithë mësimet e tij për dashurinë dhe thjesht me urdhërimet (“do të nderosh babanë dhe nënën tënde”). Mësimi që na jep Jezusi më Ungjillin e sotëm pa dyshim do të thotë: këto lidhje janë të mira, por nuk duhet të jenë pengesa; një lidhje që do të na pengonte të ndiqnim Krishtin, nuk do të ishte dashuri e vërtetë. Tani e tutje, lidhja që na bashkon me Krishtin nëpërmjet Pagëzimit, është më e fortë se çdo lidhje tjetër tokësore. Ne mund të meditojmë diçka krejt të ngjashme në letrën e Palit drejtuar Filemonit, e cila është leximi ynë i dytë këtë të diel.
    Por vështirësia e këtij ungjilli është diku tjetër: sepse, në pamje të parë, njeriu nuk e sheh shumë mirë marrëdhënien midis pjesëve të ndryshme: fjalia e parë e Jezusit: “Nëse ndokush vjen tek unë e do më tepër babain, nënën, gruan, fëmijët, vëllezërit, motrat, madje edhe jetën e vet se sa mua, nuk mund të jetë nxënësi im” (v..26), do të ketë jehonë (përfshirë) në fjalinë e fundit: "Kështu, pra, secili prej jush që nuk i bie mohit tërë pasurisë së vet, nuk mund të jetë nxënësi im” (v. 33). Midis këtyre dy fjalive, ka dy shëmbëlltyra të vogla: ajo e njeriut që dëshiron të ndërtojë një kullë dhe ajo e mbretit që shkon në luftë; mësimet e tyre janë të ngjashme: kur dëshiron të ndërtosh një kullë, duhet të fillosh duke bërë llogaritë nëse nuk dëshiron të futesh në çmenduri; sa i përket mbretit që mendon për një luftë, edhe për atë do ishte mire të bënte fillimisht një bilanc të mundësive të tij: mençuria konsiston në përshtatjen e ambicieve të tij në nivelin e mjeteve të tij; kjo është e vërtetë në të gjitha fushat, me sa duket. Sa biznese u ndërprenë sepse u hapën shumë shpejt, pa u menduar; të dish të numërosh, të dish të parashikosh, të dish të llogaritësh rreziqet, kjo është mençuria elementare, sekreti i suksesit.
    Ne themi “të qeverisësh do të thotë të parashikosh” dhe a nuk mund të mendojmë se bëhemi të rritur në ditën kur, pikërisht, më në fund, kemi mësuar të llogarisim pasojat e veprimeve tona?
    Por a nuk është kjo kontradiktore me mesazhin e fjalive që i kornizojnë dy shëmbëlltyrat? Sepse ato duket se përdorin një gjuhë aspak të mençur dhe të matur: kërkesa e parë, për të qenë dishepull i Krishtit, është ta preferosh atë ndaj të gjithë të tjerëve, t'i përkushtohesh trupit dhe shpirtit për ta ndjekur atë; megjithatë, mençuria, madje edhe drejtësia e thjeshtë na urdhërojnë përkundrazi të respektojmë lidhjet e natyrshme të familjes dhe të rrethit... dhe përveç kësaj, mund të kemi nevojë për njëri-tjetrin më vonë. Kërkesa e dytë, pra, njeriu duhet të mbajë me vendosmëri kryqin e tij (domethënë të pranojë rrezikun e persekutimit); kërkesa e tretë së fundi, është e nevojshme të heqësh dorë nga të gjitha pasuritë e saj. E gjithë kjo do të thotë t'i lëmë atij të gjitha siguritë tona afektive dhe materiale; eshte shume i kujdesshem? Me sa duket jemi larg përllogaritjeve aritmetike për të cilat na flasin dy shëmbëlltyrat!


    HIRI I JEZUSIT NA MJAFTON!

    E megjithatë, është mjaft e qartë se Jezusi nuk kënaqet me kultivimin e paradoksit; ai nuk kundërshton vetveten; na takon ne të kuptojmë mesazhin e tij dhe se si dy shëmbëlltyrat e vogla hedhin dritë mbi zgjedhjet që duhet të bëjmë për ta ndjekur atë. Në fakt, Jezusi po thotë të njëjtën gjë gjatë gjithë këtij Ungjilli: ai thotë “përpara se të nisesh (qoftë të më ndjekësh, qoftë të ndërtosh një kullë apo të shkosh në luftë), bëji llogaritë me kujdes... vetëm këtu, mos i merr llogaritë e gabuara! Ai që ndërton një kullë llogarit çmimin e kostos; ai që shkon në luftë i vlerëson forcat në njerëz dhe municione... ai që ecën në gjurmët e Krishtit duhet të bëjë edhe llogaritë e tij, por nuk janë njësoj! Ai heq dorë nga çdo gjë që mund ta pengonte, në mënyrë që të mund ta vërë në shërbim të Mbretërisë pasurinë e tij të të gjitha llojeve, përfshirë ato emocionale dhe materiale. Dhe, mbi të gjitha, ai mbështetet në fuqinë e Shpirtit që “vazhdon punën e tij në botë dhe përfundon çdo shenjtërim”, siç thotë lutja e katërt eukaristike.
    Ne jemi mirë, edhe atje, në një perspektivë të rrezikut të llogaritur; për të ndjekur Jezusin, ai na tregon rreziqet: të dimë të lëmë gjithçka, të pranojmë moskuptimin dhe ndonjëherë përndjekjen, të pranojmë të heqim dorë nga përfitimi i menjëhershëm. Të jesh i krishterë, llogaritja e vërtetë, urtësia e vërtetë, nuk është të mbështetesh në asnjë nga letrat tona me vlerë tokësore; është pak sikur të na thoshte: “Pranoni të mos keni siguri: ju mjafton hiri im”. Tashmë, leximi i parë i marrë pikërisht nga libri i Urtësisë na kishte thënë mirë: Zoti nuk është i njerëzve; ajo që do të dukej marrëzi në sytë e njerëzve është e vetmja urtësi e vlefshme në sytë e Perëndisë. Me të jemi gjithmonë në logjikën e kokrrës së grurit: ai pranon të varroset, por me këtë çmim mbin dhe jep fryte.
    Lum, pra, ata që do të dinë të heqin qafe masat paraprake të rreme... Ndoshta kjo është duke u përgatitur për të kaluar përmes derës së ngushtë të përmendur të dielën e njëzet e një (Lk 13:24)?
    - Ajo që Jezusi po zhvillon këtu është ajo që ne sot do ta quajmë "parimi paraprak". Në të dyja shëmbëlltyrat, është e qartë: "të ulesh" për të llogaritur rreziqet dhe shpenzimet është mençuria më elementare.
    Në rastin e tretë, atë të dishepujve, të dhënat e llogaritjes janë të gjitha të ndryshme. Flisnim për pasuri, ekuilibër të fuqive... E dimë mirë se e vetmja pasuri është tek ai, forca jonë e vetme gjithashtu. Dhe madje edhe vlerësimi i rreziqeve na shmang: siç thotë libri i Urtësisë:
    “Cili njeri mund të zbulojë qëllimet e Perëndisë? Kush mund ta kuptojë vullnetin e Zotit? Reflektimet e njerëzve të vdekshëm janë të vogla dhe mendimet tona janë të lëkundura”.

  2. #202
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 24 Ord. VITI C

    MË 11-9-2022.


    LEXIMI I PARË: Dal. 32, 7-14.


    7 Por Zoti i tha Moisiut: “Mos vono e zbrit poshtë, sepse populli yt që e nxore nga dheu i Egjiptit, u prish. 8 E lanë me të shpejtë rrugën që ua kam caktuar. Punuan një viç të metaltë e adhuruan dhe i kushtuan fli e thanë: “Këta janë zotat e tu, o Izrael, që të nxorën nga dheu i Egjiptit!”
    9 Pastaj Zoti i tha Moisiut: “Po shoh se ky popull është popull zverkngurrtë.
    10 Më lësho të ndizet flakë hidhërimi im kundër tij e ta shfaros e pastaj prej teje do të bëj një popull të madh”.
    11 Porse Moisiu i lutej Zotit, Hyjit të vet, e i thoshte: “Përse, o Zot, do të ndizet flakë hidhërimi yt kundër popullit tënd, të cilin e nxore nga dheu i Egjiptit me fuqi të madhe e dorë të fortë? 12 Jo, të lutem, që të mos thonë egjiptianët: ‘I nxori me dredhi që t’i vrasë në male e t’i shfarosë nga toka. ‘Le të qetësohet hidhërimi yt dhe dëftohu i mëshirshëm mbi të keqen e popullit tënd. 13 Të bie ndër mend Abrahami, Izaku e Izraeli, shërbëtorët e tu, të cilëve u përbetove me vetvete, kur u the: ‘Do ta shtoj farën tuaj si yjet e qiellit dhe tërë këtë tokë, për të cilën ju fola, do t’ia jap farës suaj; e do të jetë juaja përgjithmonë’”.
    14 Zoti pati mëshirë dhe nuk ia çoi të keqen me të cilën i ishte kërcënuar popullit të vet.


    LECTIO DIVINA-MEDITIM – LUTJE.

    “MOS KI TJETËR ZOT, PËRVEÇ MEJE”.

    Do t'ju përkujtoj me pak fjalë kontekstin: tre muaj pas daljes nga Egjipti, Zoti u propozoi Besëlidhjen Moisiut dhe popullit të tij: dhe njerëzit, njëzëri, pranuan “Aleancën”. Dhe pastaj ishte Zoti u shfaq në një mënyrë të jashtëzakonshme, në vetëtima, bubullima, zjarr, re.
    Dhe përsëri populli u zotua: "Ne do të bëjmë të gjitha fjalët që ka thënë Zoti”. Pastaj Moisiu u ngjit përsëri në mal për të marrë pllakat e ligjit.
    Episodi i viçit të artë zhvillohet në këtë kohë: Moisiut i duhet shumë kohë për të zbritur; populli sapo kishte pasur një përvojë të jashtëzakonshme fetare dhe ja që është duke u kthyer sërish në jetën e përditshme, e zakonshme. Nuk dëgjon më asgjë, nuk sheh më asgjë... Ku është Zoti? Ku është Moisiu? Atëherë tundimi është shumë i fortë; Aaronit i kërkohet të bëjë një statujë. Kur Moisiu më në fund zbret nga mali, me pllakat e Ligjit në dorë, ai mirëpritet nga himnet që i drejtohen statujës!
    Është e qartë se kjo bërje e një statuje u konsiderua nga Zoti dhe nga Moisiu si një gabim. Dikush mund të pyesë veten se çfarë nuk shkon me këtë? Për të kuptuar se çfarë përfaqësonte ndalimi i idhujve dhe se si është një gabim bërja e viçit të artë, është e nevojshme të rilexohen urdhërimet, ai që quhet Dekalog. Fjalia e parë, shpesh e harrojmë, nuk është një urdhërim, është një pohim:
    “Unë jamë Zoti Hyji yt
    që të nxora nga dheu i Egjiptit,
    prej shtëpisë së skllavërisë.
    Mos ki tjetër Zot, përveç meje” (Dal. 20,2-3).
    Ky pohim që u paraprin urdhërimeve dhe i justifikon, jep kuptimin e tyre. Është për shkak se Perëndia e ka çliruar popullin e tij që ai tani u jep atyre urdhërimet: këto nuk kanë qëllim tjetër veçse të tregojnë rrugën për të mbetur një popull i lirë dhe i lumtur.
    Urdhërimi i parë, nga këto urdhërime, ka dy pika: së pari, “Mos ki tjetër Zot, përveç meje” (V. 3); së dyti, “Mos bëj kurrfarë idhulli” (V. 4).



    “MOS BËJ KURFARË IDHULLI”.


    Është shumë e qartë:
    "Mos bëj kurrfarë idhulli,
    as farë përfytyrimi të gjërave
    që janë lart në qiell,
    as të gjërave që janë poshtë mbi tokë,
    as të gjërave që janë në ujë nën tokë.
    Mos i adhuro ato
    as mos u jep farë nderimi,
    sepse unë, Zoti, Hyji yt…(Dal. 20,4-5).
    Ky ndalim për të bërë idhuj, ishte shumë i ri për këtë popull që doli nga Egjipti, ku statuja të të gjitha llojeve të perëndive përfaqësoheshin në format e kafshëve. Dhe përveç kësaj, nëse hebrenjtë, mezi dolën nga Egjipti, kishin idenë të bënin një viç të artë, ishte sepse ata e kishin parë tashmë një të tillë! Për shembull, një viç i ri ari është gjetur në një afresk në nekropolin e Tebës që përfaqëson diellin në lindjen e diellit. Prandaj, ky ndalim krejt i ri është shumë kërkues: prova është se, në mënyrë të papërmbajtshme, njerëzit nuk binden; do të ishte shumë qetësuese të mund të vihen duart mbi Zotin: do të ishte me siguri një gjë shumë e bukur të kishin mundësinë ta preknin Zotin, ta shihnin Zotin... por edhe të mund të largoheshin prej tij, të fshiheshin...
    Por adhurimi i idhujve është thjesht një gjë e pa kuptimshme dhe Zoti e di më mirë se ne; së pari, sepse çdo përpjekje për të përfaqësuar Zotin, Gjithë-Tjetrin, është e dënuar në mënyrë të pashmangshme me dështim; ne nuk mund ta reduktojmë Zotin në një statujë, thjesht sepse Zoti nuk ka masat e njeriut. Pastaj, akoma më seriozisht, çdo përpjekje për të ngrirë Zotin, për ta rregulluar atë, për të pretenduar se kemi ndonjë pushtet mbi të, është një mashtrim; kjo çon në mënyrë të pashmangshme në magji, në fetishizëm dhe gjithashtu i vë besimtarët në fuqinë e tepruar të klerit, pasi janë priftërinjtë ata që janë në një farë mënyre shërbëtorët e idhullit... (Në kllapa, pikërisht kështu ndodhi në Egjipt me kultin të Amunit).
    Prandaj, adhurimi i idhujve është i ndaluar përgjithmonë për njerëzit që takuan dhe bënën eksperiencën për herë të parë të pranisë së Zotit çlirimtar. Më mirë akoma, ndalimi i bërjes së idhujve është pjesë e ndërmarrjes së çlirimit të popullit të Zotit: për ta thënë ndryshe, ky ndalim u përkujtonte besimtarëve të çliruar nga rpbëria në Egjiptin dhe pasardhësve të tyre se idhujtaria është një rrugë e rreme, një rrugë qorre. Liria kushtonte këtë çmim. Sepse liria autentike kërkonte që të pranohej kjo e vërtetë themelore; atëherë dhe vetëm atëherë Populli i Zgjedhurne mundte të hyjntemë me Perëndinë në Besëlidhjen që ai u propozonte atyre.


    MOISIU KËRKON FALJEN PËR POPULLIN.

    Historia na paraqet një Zot të zemëruar dhe Moisiun që lutet që ta qetësojë: Zoti i thotë Moisiut:
    “Po shoh se ky popull është popull zverkngurrtë”,
    dhe Moisiu lutet:
    “Mos u zemëro me popullin tënd”.
    Sigurisht, kjo është një mënyrë e të folurit! Ne e dimë sot se Perëndia nuk i nënshtrohet zemërimit si asnjë prej nesh dhe se nuk ka nevojë për fjalë qetësuese për ta ndryshuar mendjen dhe sjelljen. Por, në kohën e daljes nga Egjipti, njerëzit ende imagjinonin një Zot që u ngjan shumë njerëzve, me të njëjtat ndjenja dhe të njëjtat shpërthime. U deshën shekuj zbulimi për të zbuluar fytyrën e vërtetë të Perëndisë. Në fund, kur Bibla flet për zemërimin e Perëndisë, është gjithmonë për të shprehur refuzimin e tij të palodhshëm për t’i lërë të devijojmë njerëzit.
    E njëjta gjë vlen edhe për faljen e Zotit: u janë dashur mijëra vjet që besimtarët të zbulojnë se falja e Zotit nuk është e kushtëzuar nga lutjet tona! Zbulimi i Zotit është shumë progresiv dhe është vetëm shumë ngadalë, që mënyrat tona për të folur për të evoluojnë: ajo që është e jashtëzakonshme në këtë tekst është se njerëzit tashmë po përjetojnë faljen e Zotit: një Zot që këmbëngul të propozojë pa u lodhur Aleancën e tij secilit prej tyre, me gjithë pabesitë e tyre.
    Më në fund, populli do ta kujtojë gjithmonë shembullin e Moisiut: ai, përfituesi i të mirave të Zotit, duke qenë se është i vetmi që e ka takuar ballë për ballë, ai kurrë nuk shkëputet nga populli i tij, edhe kur ky i fundit ka fajin!

  3. #203
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 24 Ord VITI C.

    MË 11-9-2022


    Ps. 51, 3-4, 12-13, 17.19


    3 Ki mëshirë për mua, o Hyj, sipas mëshirës sate,
    pashë mirësinë tënde shlyeje mëkatin tim!
    4 Më laj krejtësisht prej mëkatit tim
    e më pastro prej fajit tim!
    12 Krijoje në mua, o Hyj, zemrën e pastër,
    përtërij në mua një shpirt të qëndrueshëm!
    13 Mos më flak larg fytyrës sate,
    mos e hiq prej meje shpirtin tënd të shenjtë.
    17 Zhdërvilloj, o Zot, buzët e mia,
    dhe goja ime do ta shpallë lavdinë tënde.
    19 Flia e vërtetë për Hyjin: shpirti i penduar;
    ti, o Hyj, nuk e përbuz zemrën e penduar, të thërmuar!



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    ZEMRA E THYER!

    Fjalia e fundit e këtij psalmi mund të çojë në keqinterpretim të neveritshëm: “Flia e vërtetë për Hyjin: shpirti i penduar; ti, o Hyj, nuk e përbuz zemrën e penduar, të thërmuar!”.
    A mund të gëzohet Perëndia duke parë zemrat e thyera? Si mund të pajtohet kjo formulë me fraza të tjera nga Bibla? Për shembull, në librin e Daljes, 34,6-7: “ Zoti kaloi përpara tij (Moisiut) e shpalli: “Zoti, Zoti, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë, që qëndron besnik me mijëra brezni, që e duron fajin, kundërshtimin dhe mëkatin”. Dhe kjo formulë gjendet si e tillë në disa psalme, p.sh. ps 86,15: “Por ti, o Zot, Hyj i mëshirshëm e i dhimbshëm, i ngadalshëm në zemërim, plot dashuri e durim, shiko mbi mua e ki mëshirë për mua”; apo edhe të gjitha pohimet se Zoti është Atë dhe se ai është dashuri dhe falje... Dhe këto pohime, i gjejmë nga Besëlidhja e Vjetër sepse nuk kemi pritur që Besëlidhja e Re të zbulojë se “Zoti është Dashuri”.
    Prandaj, nuk është një fjalë që na autorizon të mendojmë se Perëndia mund të gjejë ndonjë kënaqësi duke na parë ne të vuajmë; të mendojmë një gjë të tillë do të thotë ta fyejmë atë: prindërit, edhe ata të papërsosur, nuk mund të durojnë t'i shohin fëmijët e tyre të vuajnë... si mund ta imagjinojmë që Hyji Atë, Ati ynë qiellor, mund të kënaqet duke na parë në vuajtje... dhe nëse një ide e tillë na trondit, me të vërtetë mund të mendojmë që realiteti është absolutisht ndryshëm: Hyji ynë do që të jemi gjithmonë të lumtur.
    E megjithatë është aty ajo fjali: “Flia e vërtetë për Hyjin: shpirti i penduar; ti, o Hyj, nuk e përbuz zemrën e penduar, të thërmuar!”. Flijimi që kënaq Perëndinë, është një shpirt i thyer; ti nuk e largon prej teje, o Zoti im, një zemër të thyer dhe të dërrmuar. Në fakt, shprehja “zemër e thyer” nuk do të thotë atë që ne besojmë: duhet ditur se nuk është shpikur nga autori i psalmit; nuk mund të themi saktësisht se kur është shkruar psalmi 51, por është e sigurt që vargjet e tij të fundit të paktën janë shkruar shumë vonë, pas mërgimit në Babiloni: prova është se ata flasin për shkatërrimin e Jerusalemit nga Nabukonosori dhe Populli i besimtarëve është ftuar të lutet për rindërtimin e tij, që sigurisht nuk ishte shqetësimi i Davidit! Në kohën e tij, tempulli nuk ishte ndërtuar akoma! Këta janë vargjet e fundit të psalmit:
    “Pashë mirësinë tënde, o Zot, bëji mirë Sionit,
    ndreqi përsëri muret e Jerusalemit.
    Atëherë do t’i pranosh flitë e drejtësisë,
    flitë e shkrumbimit e të gjitha kushtet,
    atëherë do të mund të kushtohen mëzetër mbi lterin tënd”.
    Bëj mirë Sionit, ndreqi muret e Jeruzalemit, flitë...mbi lterin tënd. Prandaj jemi pas kthimit nga Mërgimi në Babiloni; Pikërisht gjatë mërgimit profeti Ezekiel zhvilloi shprehjen “zemër prej guri, zemër prej mishi”... Është në kapitullin 36 të Ezekielit:
    “Unë do t’ju jap një zemër të re,
    një shpirt të ri do ta fus në ju,
    do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë
    e do t’ju jap një zemër mishi” (Ez. 36,26).




    NJË ZEMËR E GURTË, NJË ZEMËR MISHI.



    Pra mund të mendohet se autori i psalmit tonë merr imazhin e Ezekielit: ajo që ai e quan "zemër të thyer" është zemra prej mishi që shfaqet kur zemra jonë prej guri, e mbyllur në guaskën tonë, thyhet përfundimisht: pak si lëvozhga e fortë e bajames, kur thyhet, zbulon vetë bajamen e mirë brenda. Në të njëjtin kuptim, Jezusi, nga ana tjetër, përdori shprehjen “ zemër butë dhe të përulur”: kjo mënyrë e të folurit përdoret për marrëdhënien tonë me Perëndinë dhe për marrëdhënien tonë me të tjerët; në marrëdhënien tonë me Perëndinë, zemra e mishit është krejtësisht e kundërta e qafës së ngurtë për të cilën foli Moisiu në shkretëtirë në kohën e Daljes (shih leximin e parë e meshës së sotme). Në marrëdhënien tonë me të tjerët, zemra e thyer, ose zemra prej mishi, është zemra e atij që është i mëshirshëm dhe i përvuajtur, i butë dhe i dashur.

    Nëse imazhet "zemër prej guri, zemër prej mishi, zemër e thyer" janë të rinj, pohimi se sakrifica është mbi të gjitha çështje e zemrës, nuk është i ri. Sepse, nëse Ligji parashikonte shumë flijime falënderimi, profetët kishin qenë prej kohësh atje për të kritikuar dhunshëm qëndrimin mjaft të lehtë që konsistonte në oferta të flijimeve në tempull pa ndryshuar zemrën. Isaia, për shembull, tha në emër të Perëndisë: “Ky popull më nderon me buzët e tij, por zemra e tij është larg meje” (Is 29:13). Dhe Ozea: "Dua dashurinë e jo flinë, njohjen e Hyjit më se holokaustet” (6,6). Apo edhe Mikea që u drejtohej njerëzve që përpiqeshin t'i pëlqenin Zotit dhe pyesnin se çfarë lloj sakrifice preferonte Zoti: viçat, deshët apo edhe vaji?: “Çka kam të denjë t’i kushtoj Zotit kur bie në gjunj para të Tejetlartit Hyj? T’i kushtoj, vallë, fli shkrumbimi ose viça që e mbushën vitin? A thua Zotit do t’i pëlqejnë mijëra deshë e përrenj vaji me miliarda? T’i kushtoj, thua, të parëlindurin si shpërblim për fajin tim, frytin e kraharorit tim për mëkat që bëra?.
    T’është dëftuar ç’është e mirë, o njeri, e çka Zoti kërkon prej teje: s’kërkon tjetër pos të zbatosh drejtësinë, të duash mirësinë, të jetosh kujdesshëm me Hyjin tënd!” (Mi 6,6-8).
    Natyrisht, autori i Psalmit 51 ka mësuar mësazhin e profetëve; dhe ua kushton atë mesazh njerëzve që shkojnë në tempullin e Jeruzalemit për një festë pendimi, dhe pyesin se çfarë mund t'i pëlqejë më shumë Perëndisë. Për të festuar faljen e Zotit, besimtarët duhet të krahasojnë veten me mbretin David: edhe ai kishte mëkatuar dhe megjithatë ishte mbret, ai kishte marrë gjithçka nga Perëndia, i detyrohej atij për gjithçka: ai ishte një bari i vogël, s’vlente asgjë në sy të njerëzve, por Zoti e kishte zgjedhur, mbrojtur, përmbushur me çdo dhuratë. E pastaj? Psalmi na përkujton atë që quhet mëkati i Davidit: është historia e Bersabës shumë të bukur, që Davidi e kishte parë nga dritarja; e kishte detyruar të vinte në pallat në mungesë të burrit; pak më vonë, kur ai mësoi se Bersabea ishte duke pritur një fëmijë prej tij, Davidi kishte vendosur që burri i mjer të vritej në fushën e betejës, në mënyrë që ai të mundte të martohej me Bersabën dhe ta njihte fëmijën ... Pas fajit të tij, Davidi, thirrur në urdhër nga profeti Natan, u bë dhe mbeti i famshëm për pendimin e tij.
    Nga ana tjetër, besimtarët e vërtetë, të cilët gjithashtu i detyrohen për gjithçka Zotit, e njohin veten si mëkatarë dhe shpallin mëshirën e Zotit. Dhe ata dëshirojnë të falënderojnë... dhe këtu ata e pyesin veten se cila është mënyra më e mirë për të falënderuar; çfarë e kënaq Zotin? Dhe ja si psalmi përgjigjet: “Flijimi që kënaq Perëndinë është një zemër, një person i thyer; sepse njerëzit me zemrat e thyer besojnë se Zoti nuk mund të përbuzë një zemër të thyer dhe të dërrmuar. Mësimi është madhështor dhe inkurajues: të kënaqësh Zotin, në fund të fundit, është shumë e lehtë: gjithçka që duhet të bësh është të duash Atin dhe të afërmin tënd porsi vetveten.

  4. #204
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 24 Ord VITI C

    MË 11 – 9 – 2022

    UNGJILLI: Lk. 15, 1-32.


    1 Të gjithë tagrambledhësit dhe mëkatarët i afroheshin Jezusit për ta dëgjuar.
    2 Farisenjtë e skribët murmurisnin:
    “Ky i pranon mëkatarët ‑ thoshin ‑ dhe po ha me ta.”
    3 Atëherë Jezusi u tregoi këtë shëmbëlltyrë:
    4 “Cili prej jush, po i pati njëqind dele dhe, nëse një prej tyre i humb, nuk i lë të nëntëdhjetenëntë të tjerat vetëm në kullosë e nuk shkon pas të humburës derisa ta gjejë?
    5 Kur e gjen, plot gëzim e vë në krah,
    6 dhe, posa arrin në shtëpi, i thërret miqtë e fqinjët e u thotë: ‘Gëzohuni me mua se e gjeta delen time që më humbi.’
    7 Unë po ju them: në qiell do të ketë po kështu më shumë gëzim për një mëkatar që pendohet e kthehet se për nëntëdhjetenëntë të drejtë, që s’kanë nevojë të kthehen.”
    8 “Ose ‑ cila grua që ka dhjetë drahma e po bëri e i treti njëra, nuk e ndez dritën e nuk e fshin shtëpinë dhe nuk e kërkon me kujdes derisa ta gjejë?
    9 Dhe, kur e gjen, i bashkon mikeshat dhe fqinjet dhe u thotë: ‘Gëzohuni me mua se e gjeta drahmën që më pati humbur.’
    10 Po kështu, unë po ju them: bëhet gëzim në mes të engjëjve të Hyjit për një mëkatar që kthehet.”
    11 Pastaj vijoi: “Një njeri kishte dy djem.
    12 Djali i vogël i tha të atit: ‘Babë, ma jep pjesën e pasurisë që më takon!’ Ai ua ndau pasurinë.
    13 Pas pak ditësh, djali i vogël mblodhi çka pati dhe shkoi në dhe të largët e atje e shkapërderdhi pasurinë e vet duke jetuar i dhënë pas vesesh.
    14 Kur shpenzoi gjithçka pati, u bë zi e madhe buke në atë vend e djali filloi ta sprovojë skamjen.
    15 Atëherë shkoi e u lidh rrogëtar te një njeri i atij vendi. Ky e dërgoi në toka të veta t’i ruajë thitë.
    16 E dëshironte ta mbushte së paku ndonjë herë barkun me kokrra çiçibunesh që hanin thitë, por askush nuk ia jepte.
    17 Atëherë i erdhën mendtë e thoshte:’ Sa mëditësve të tim eti u tepron buka, kurse unë këtu po vdes urie!
    18 Do të çohem e do të shkoj tek im atë e do t’i them: O atë, rashë në mëkat kundër Qiellit e ndaj teje!
    19 Nuk jam më i denjë të quhem yt bir; më prano si një ndër rrogëtarët e tu.’
    20 U çua dhe mori rrugën të kthehet tek i ati.
    Ndërsa ende ishte larg, i ati e pa, u ngashërye, u lëshua me vrap, e përqafoi dhe e puthi.
    21 Atëherë i biri i tha: ‘O atë, rashë në mëkat kundër Qiellit e ndaj teje! Nuk jam më i denjë të quhem yt bir... !’
    22 Por i ati u tha shërbëtorëve të vet: ‘Sillni shpejt petkat më të mirat e vishjani! Vëriani unazën në dorë e sandalet në këmbë!
    23 Sillni viçin e majmë e prejeni të hamë e të gëzojmë,
    24 sepse ky, im bir, pati vdekur e u ngjall, pati humbur e u gjet!’ E filluan të dëfrehen.
    25 Djali i tij i madh ndodhi në fushë. Kur u kthye e iu afrua shtëpisë, dëgjoi këngë e valle,
    26 thirri një shërbëtor dhe e pyeti ç’ndodhi.
    27 Ai iu përgjigj: ‘U kthye vëllai yt e yt atë preu viçin e majmë pse iu kthye djali shëndoshë e mirë.’
    28 Ai u zemërua dhe nuk deshi të hyjë brenda. I ati doli jashtë dhe iu lut.
    29 Atëherë ai i tha të atit: ‘Ja, unë të shërbej tash sa kohë e kurrë nuk e shkela asnjë urdhër tëndin. E ti kurrë s’më dhe as një edh të gostitem me miqtë e mi.
    30 Por, kur të erdhi ky ‑ djali yt ‑ që e prishi pasurinë tënde me lavire, ti ia preve viçin e majmë!’
    31 ’Biro ‑ i tha i ati ‑ ti je gjithmonë me mua, e gjithçka kam, është jotja.
    32 Porse, u desh të gëzohemi e të ngazëllohemi, sepse ky ‑ vëllai yt ‑ pati vdekur e u ngjall, pati humbur e u gjet ’“.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    “KY NJERI I MIRËPRET MËKATARËT DHE HA ME TA”.

    Në gojën e skribëve dhe të farisenjve është një turp; përkundrazi, për ungjilltarin dhe për veten tonë, si për Palin në letrën drejtuar Timoteut (leximi ynë i dytë), është sigurisht një çudi! Pse ? Sepse asnjëri prej nesh nuk do të kishte guximin ta numëronte veten mes nëntëdhjetë e nëntë të drejtëve të shëmbëlltyrës së parë. Secili prej nesh është ky mëkatar i ftuar për t'i dhënë gëzim qiellit me anë të kthimit të tij në besim. Le të jemi të qartë: fjala "konvertim" nuk do të thotë ndryshim feje, por ndryshim drejtimi, një kthesë e vërtetë: ne po i kthenim shpinën Zotit dhe po kthehemi drejt tij, te ti. Epo, mund t'i themi vetes se sa herë që merrnim vendimin të ktheheshim, sillnim gëzim në parajsë.
    Gëzimi është me të vërtetë toni kryesor i këtyre tre shëmbëlltyrave: gëzimi i Perëndisë dëgjohet. Edhe një herë, ne jemi në vijën e drejtë të Testamentit të Vjetër; ku dëgjuam Sofoninë të fliste për “vallen” e Perëndisë:
    “Mbret i Izraelit është Zoti mes teje,
    s’ke pse më ta druash të keqen!
    Jerusalemit atë ditë do t’i thuhet:
    “Frikë aspak mos ki, Sion,
    assesi të mos mpaken duart!
    Në mesin tënd është Zoti Hyji yt,
    trim mbi trima Shpëtimtar!
    Do të galdojë për ty hareshëm,
    i përmalluar nga dashuria,
    do të kërcejë për ty me gëzim
    porsi në ditë feste” (So. 3,15-18).
    Pse një gëzim i tillë kur marrim rrugën e pajtimit?
    Sepse Zoti kujdeset për ne, na shikon në bebe të syrit. Dhe shprehja nuk është shumë e fortë, vjen edhe direkt nga Besëlidhja e Vjetër, më saktë nga libri i Ligjit të Përtërirë: “Gjetur e kish në një vend t’shkretë,
    n’vend tmerrimi, ulërimi bishash.
    E rrethoi, e përkujdesi, e ruajti si beb’n e syrit” (Dt. 32,10)…
    E rrethon, edukon, ruan atë si beben e syrit.



    PO, ZOTI NA SHIKON NË BEBEN E SYRIT.

    Ai shikon, në fakt, deri në atë pikë sa të niset në kërkim të deles së humbur, sepse e di shumë mirë se ajo nuk do të kthehet e vetme; sheh deri në atë pikë sa ta kthejë shtëpinë përmbys për të gjetur dramën; dhe nëse ai nuk shkon vetë në kërkim të birit të plangprishës, është për të respektuar lirinë e tij; por ai shikon, përsëri atje, deri në atë pikë sa të presë në pragun e derës atë që ka braktisur shtëpinë e vet, që ka shkuar larg dhe, menjëherë pas ardhjes së tij, babaj tregon gatishmërinë e tij, dashurinë e tij, duke organizuar një festë të madhe, që të jetë biri I sigurt që është mirëpritur pa kushte, pa vënë në dyshim ndjenjat e vërteta të djalit të tij: sepse dikush mund të pyesë veten nëse pendimi i djalit është vërtet i përsosur. Dhe, më vonë, i lutet djalit të madh, sepse për të, festa nuk është e plotë nëse mungon një.
    Vërejtja e fundit: Jezusi i bën thirrje përvojës sonë: "Cili nga ju nuk do të kërkonte delen e tij të humbur...?” Që do të thotë se, diku, ne i ngjajmë atij, gjë që nuk është çudi! A nuk mund të nxjerrim nga kjo se sa herë kemi festuar për fëmijën që po kthehet, sa herë kemi falur mikun, burrin, gruan (edhe armikun!), sa herë kemi lëvizur parajsën dhe tokën për të penguar që dikush të fundoset, fizikisht ose moralisht, ne i kemi ngjarë Zotit; ne kemi qenë imazhi i tij: ky është, në fund të fundit, vokacioni ynë, apo jo?
    Nga libri i Urtësisë, 11,24…26, nga Bibla, Shkrimi i shenjtë:
    Ti, o Hyji
    “ke dashuri për të gjitha qeniet
    E nuk të neveritet asgjë nga ato që ke bërë.
    Diçka që do ta urreje, nuk do ta krijoje…
    Ti kujdesesh për gjithçka, se të tuat janë,
    O zotërues njeridashës”.

  5. #205
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 25 Ord. VITI C.

    MË 18-9-2022.

    LEXIMI I PARË: Am. 8, 4-7.


    4 Dëgjojeni këtë ju, që e shtypni skamnorin,
    që shfrytëzoni nevojtarët e vendit,
    5 ju që thoni: ‘Kur po kalon më hëna e re,
    të mund t’i shesim mallrat?’
    Edhe e shtuna e të mund të shesim grurë?
    Të zvogëlojmë masën e të shtojmë siklin,
    të përdorim peshore të rreme,
    6 për t’i blerë skamnorët me para,
    të vobektin me një palë këpucë,
    t’i shesim edhe të hedhat e grurit?’
    7 Zoti përbetohet me nderin e Jakobit:
    “Kurrën e kurrës s’do t’i harroj veprat e tyre!



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    ZEMËRIMI I PROFETIT AMOS.


    Ora është padyshim serioze pasi profeti Amos përfundon me një formulë jashtëzakonisht solemne: "Zoti përbetohet me nderin e Jakobit” (v.6). Tani "Nderi i Jakobit" është vetë Perëndia; sepse vetëm ai është (ose duhet të jetë) nderi i popullit të tij; me fjalë të tjera, Zoti betohet në vetveten. Gjenden në Bibël shprehje të të njëjtit lloj, për shembull: "Zoti betohet në Shenjtërinë e tij" ose "Me emrin tim, thotë Zoti". Ka kuptim: kur njerëzit bëjnë një betim, ata e bëjnë këtë në emër të dikujt përtej tyre; Zot, ai mund të angazhohet vetë! Kë mund të thërriste Zoti më shumë?
    Dhe për çfarë betohet Zoti? "Zoti betohet në nderin e Jakobit: Jo, nuk do të harroj kurrë asnjë nga veprat e tyre të këqija” (v.7). Bëhet fjalë për keqbërjet e njerëzve që kërkojnë vetëm të pasurohen në kurriz të të tjerëve. Amosi është një profet i shekullit të tetë para Krishtit, kur toka e Izraelit u nda në dy mbretëri. Një bari i vogël nga një fshat në jug (Teqoa) afër Betlehemit, u zgjodh nga Perëndia për të predikuar në mbretërinë e veriut, që quhej edhe Samaria, sipas emrit të kryeqytetit të saj. Jemi nën sundimin e Jeroboamit II, rreth vitit 750 para Krishtit. : një mbretërim i begatë nga çdo këndvështrim... të paktën, kështu mendojnë të gjithë; të gjithë përveç njërit, pikërisht profeti Amos. Samaria po kalon një periudhë prosperiteti ekonomik dhe logjikisht duhet të përmirësohet standardi i jetesës së të gjithë popullsisë... por kjo periudhë lulëzimi nuk u sjell dobi të gjithëve; përkundrazi, Amosi detyrohet të vërejë se pasuria ka të bëjë vetëm me një kategori të privilegjuar... por, më keq, ky pasurim i disave lind nga varfërimi i të tjerëve; thjesht sepse gjërat e domosdoshme, buka e përditshme apo sandalet, çmimet e tyre janë në duart e shitësve të paskrupullt. Dhe pastaj arrihet në pikën ku të varfërit nuk kanë zgjidhje tjetër për të shmangur vdekjen nga uria apo nga të ftohtit, përveçse të shesin veten si skllevër: “...për t’i blerë skamnorët me para,të vobektin me një palë këpucë, t’i shesim edhe të hedhat e grurit?’” (v.6) Të dobëtit mund t'i blihen për pak para, të varfërit për një palë sandale...
    Natyrisht, i dëmtuari mund të përpiqet të shkojë në gjykatë; po, në teori; por në praktikë, sa herë që ka një padi për mashtrime, edhe për mashtrime të dukshme, gjykatat marrin në mënyrë sistematike anën e të pasurve kundër të varfërve. Pse ? Thjesht sepse të pasurit paguajnë gjyqtarët: Amos e thotë shumë qartë në librin e tij: " Ata e shndërrojnë të drejtën në helm e drejtësinë përtokë e flakin" (Am. 5,7). Vetë drejtësia është e shtrembëruar, e korruptuar; teksti që kemi dëgjuar është pra një nga ato në të cilët Amosi flet për të shpallur gjykimin e Perëndisë. Dhe ai harton një aktakuzë të vërtetë: ai deklaron faktet, pastaj jep vendimin e tij. Faktet së pari: “Dëgjojeni këtë ju, që e shtypni skamnorin, që shfrytëzoni nevojtarët e vendit, ju që thoni: ‘Kur po kalon më hëna e re, të mund t’i shesim mallrat?’...” (v.4-5).
    Po, dërrmohen të varfërit, asgjësohen të përulurit e vendit, për të pasuruar vetveten; njerëzi paskrupullt presin mbarimin e festës së hënës së re për të shitur mallrat e tyre (v. Ajo që quhet "hëna e re" është dita e parë e muajit; kalendari ynë bazohet në ciklin e diellit, kështu për ne është e vështirë të dimë kur është hëna e re apo hëna e plotë; në Izrael, përkundrazi, kalendari ishte hënor; në kalendarët hënor muajt kanë njëzet e tetë ditë: ata fillojnë me hënën e re dhe hëna e plotë është në mes të muajit; megjithatë, hëna e re, dita e parë e muajit, (quhej “neomenie”), ishte një festë publike: që do të thotë se nuk autorizohej asnjë punë, asnjë udhëtim, asnjë aktivitet tregtar; ishte par excellence dita e pushimit dhe e shpërblimit, pikërisht si e shtuna (çdo të shtunë). Në këtë ditë feste mashtrimet në shitje nuk lejoheshin. Por kur festa mbaronte,çdo padrejtësi ishte e mundur.



    KUR TË GJITHA PESHORET E SHOQËRISË JANË TË RREME.


    Ky pushim ë biznesit kishte për qëllim që njerëzit të ktheheshin te Zoti. Por këtu duket se jetohet me padurim dita e pushimit, sepse tani njerëzitu nuk ka më si mjeshtër Hyjin, por paranë. Natyrisht, për dikë, shqetësimi i parë i të cilit është të fitojë para, një festë publike, gjatë secilës tregtia është ndaluar, është një ditë e humbur, sepse nuk fitohet asgjë. Kjo shpjegon qortimet e Amosit: " Dëgjojeni këtë ju, që e shtypni skamnorin... ju që thoni: ‘Kur po kalon më hëna e re, të mund t’i shesim mallrat?’ Edhe e shtuna e të mund të shesim grurë?” (V. 4-5)
    Megjithatë, Amos padyshim nuk po synon të gjithë tregtarët, sikur i gjithë profesioni të meritonte kritika; këtu ai ka në shënjestër vetëm shitësit e pandershëm, për të cilët tregtia nuk rimon me shërbimin, por me çmime të tepruara dhe peshore të rreme: pasi u thotë atyre që kanë ndër mend vetëm të zvogëlojnë masat, të rrisin çmimet dhe të falsifikojnë peshoret. Imazhi i peshores falsifikuar ka dy kuptime: shumë konkretisht, së pari, shihet qartë se si një peshore e falsifikuar dinakërisht mund të falsifikojë një matje; por, më thellë dhe më me të vërtetë, janë të gjitha “ekuilibrat” e kësaj shoqërie që nuk janë të drejta; në thelb, Amosi e qorton popullin e Samarisë sepse ka jetuar dhe jeton gjithçka në padrejtësi: peshoret janë të rreme, drejtësia është e shtrembëruar, dhe populli vazhdon të respektojë festat publike, por me ngurrim dhe me një qëllim të fshehtë; shkurt, çdo gjë është e shtrembëruar.
    Dhe këtu është gjykimi: “Zoti përbetohet me nderin e Jakobit: “Kurrën e kurrës s’do t’i harroj veprat e tyre!”(7).
    Më duket se është e nevojshme të shtohet një fjalë për të kuptuar tekstin, që mund të përkthehet kështu: “Ju që falsifikoni peshoret dhe që pasuroheni në një mënyre të padrejtë, shumë lehtë i harroni krimet dhe edhe gjykatat falsifikojnë vendimet e tyre duke ju ndjekur, por Zoti ju deklaron: këto janë gjëra që nuk duhet të harrohen. Nuk duhet të veprohet me padrejtësi. Megjithatë, le të mos e bëjmë që ky tekst të thotë atë që nuk thotë: kërcënimi! "Unë nuk do të harroj kurrë asnjë nga veprat e tyre të këqija" nuk do të thotë se Zoti do t'i mbajë në mendje gabimet tona përgjithmonë: i gjithë mësimi i Besëlidhjes së Vjetër për faljen e Zotit thotë ndryshe. Por Amosi e shqipton vullnetarisht paralajmërimin e tij në mënyrën më solemne të mundshme, sepse këtu ka një mësim shumë serioz: gjëja e parë që Perëndia kërkon nga populli i tij është të jetojë në drejtësi; një baba i një familjeje tonë këtu në tokë nuk do të duronte që disa nga fëmijët e tij të varfëroheshin nga vëllezërit e tyre. Aq më tepër, shoqëria jonë njerëzore e themeluar mbi kaq shumë padrejtësi dhe mjerim të të gjitha llojeve, nuk mund të durohet prej Zotit, me të vërtetë e ofendon Zotin. Amosi është edhe më i fortë dhe i vendosur sepse atyre që i thonin se për njëqind vjet, mbretëria e Veriut mburret se ka fshirë idhujtarinë duke shtypur çdo adhurim të hyjnive të quajtura Baal, ai i qorton me ashpërsi sepse në fakt mbretëria e veriut ka rënë në një idhujtari edhe më të dëmshme, atë të parasë dhe të padrejtësisë.
    Ndoshta ne kemi nevojë për shumë profetë si Amos në shoqëritë tona sot! Por do të ishte e nevojshme ende që ta dëgjonim ata ...



  6. #206
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 25 Ord. VITI C.

    MË 18 – 9 – 2022.


    Ps. 113, 1-2, 5-6, 7-8


    1 ALELUJA!
    Lavdërojeni, shërbëtorët e Zotit,
    lavdërojeni, Emrin e Zotit!
    2 Qoftë bekuar Emri i Zotit
    që tani e deri në amshim,
    5 Kush është si Zoti, Hyji ynë,
    që fronin e ka në Lartësi,
    6 e nga lart vrojton qiellin e tokën?
    7 Nga pluhuri e ngre skamnorin,
    nga llomi e lartëson të vobektin
    8 për ta vënë të rrijë me princa,
    me princat e popullit të vet.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    KUSH ËSHTË SI ZOTI, HYJI YNË?


    Ky psalm është i pari nga ata që Jezusi recitoi të Enjten e Madhe në mbrëmje. Kur Shën Mateu tregon në Ungjillin e tij se ata u nisën për në Malin e Ullinjve pasi kënduan psalmet, bëhet fjalë veçanërisht për këtë psalm.
    Nëse e lexojmë në tërësi, kuptojmë se përbërja e tij është shumë interesante: Së pari, në tekstin hebraik, ai fillon dhe mbaron me fjalën "Alleluia" që do të thotë: "Lavdëroni Zotin". Pastaj, ka dy pjesë nga katër vargje secila, të cilat inkuadrojnë një varg qendror; ky varg qendror është një pyetje "Kush është si Zoti, Hyji ynë?" Dhe të dyja pjesë me katër vargje sodisin dy aspektët, nëse mund të thuhet kështu, të misterit të Zotit: Shenjtëria e tij, nga njëra anë, mëshira e tij, nga ana tjetër. Edhe një herë, ne gjejmë këtë dimension të dyfishtë të Zbulesës: Zoti e bëri veten të njohur edhe si Gjithë-Tjetri (kjo është ajo që quhet "transcendenca" e tij ose Shenjtëria e tij, nëse preferohet), dhe si Shumë afër. Shenjtëria e tij është tema e pjesës së parë; thjesht i hedhim një vështrim më të afërt fjalorit!
    Për të treguar se në çfarë mase Ai është Gjithë-Tjetri, përsëritet pa u lodhur Emri i famshëm, ai që nuk shqiptohet kurrë plotësisht, për respekt. E dihet pse: për njeriun e Biblës, të thuash emrin e dikujt është tashmë në një farë mënyre të guxosh të flasësh për të, të pretendosh se e njeh nga afër; dhe kush mund të pretendojë se e njeh Perëndinë? Vetëm Zoti mund të flasë për veten e tij. Aq sa Emri i Zotit, me katër shkronja, siç e zbuloi vetë ai, nuk shqiptohej kurrë. Dhe dihet mirë se, në Bibël, kur një hebre, duke lexuar Biblën. ndesh në këto katër shkronja të famshme, spontanisht i zëvendëson ato me fjalën hebraike “Adonai” që do të thotë “ZOTI im”, por që nuk pretendon të përshkruajë apo përkufizojë Zotin.
    Ndonjëherë, për të folur për Zotin, ne përdorim fjalën "EMRI" që duhet të dëgjohet me shumë respekt, me të gjithë respektin që kjo nënkupton. E po, për të lavdëruar shenjtërinë e Zotit, katër vargjet e pjesës së parë janë një qëndisje e vërtetë rreth emrit të Zotit dhe foljes "lavdërim". Jua jap të plotë: “1 ALELUJA! Lavdërojeni, shërbëtorët e Zotit,
    lavdërojeni, Emrin e Zotit! 2 Qoftë bekuar Emri i Zotit që tani e deri në amshim, 3 Që kur lind dielli e derisa perëndon qoftë bekuar Emri i Zotit! 4 I madhërueshëm është Zoti mbi të gjithë popujt, lavdia e tij i tejkalon qiejt” (v.1-4).
    Kjo këmbëngulje tregon, flet gjithashtu për një qëndrim, një shpallje besimi, për vendimin për të braktisur përfundimisht çdo idhujtari: “4 I madhërueshëm është Zoti mbi të gjithë popujt, lavdia e tij i tejkalon qiejt” (v.4). ZOTI mbretëron mbi të gjithë popujt, lavdia e tij mbretëron mbi gjithësinë. Vërejtja e fundit për këtë pjesë të parë: si gjithmonë në psalme, është Populli I Zgjedhur që flet, por në lutjen e tij ky Popull nuk e harron pjesën tjetër të njerëzimit: “I madhërishëm është Zoti mbi të gjithë popujt”.



    HYJI I MËSHIRËS SHIKON TË DOBËTIT.


    Pastaj vjen vargu qendror: “Kush është si Zoti, Hyji ynë?”.
    Zbulimi i madh i nënkuptuar është se Hyji i lavdisë është po aq Perëndia i mëshirës: Hyji ynë “fronin e ka në Lartësi, e nga lart vrojton qiellin e token” (V. 5-6)
    Ai ulet atje lart. Por ai e ul shikimin drejt qiellit dhe tokës.
    Dhe fundi i pjesës së dytë detajon mëshirën e Zotit, veprimin e tij me më të voglin, më të varfërin:
    “Nga pluhuri e ngre skamnorin,
    nga llomi e lartëson të vobektin” (v.7).
    Nga pluhuri ngre të dobëtin, të varfërin e ngre nga hiri”.
    Në veçanti, midis të dobëtve dhe të varfërve, ishte gruaja shterpë, e cila jetonte me frikë të vazhdueshme se mos mohohej dhe kjo është tema e vargut të fundit: "Ai bën të banojë beronja në shtëpi të vet
    nënë fëmijësh të gëzueshme” (v.9).
    Ai vendos gruan e shterpë në shtëpinë e vet, dhe e bën një nënë të lumtur me djemtë e saj. Këtu, ka një lojë fjalësh, sepse në hebraisht, fjala që përkthehet në shqip me fjalën "shtëpi" ka edhe kuptimin e fjalës shqipe "pasardhës". Sara, gruaja e Abrahamit, përjetoi këtë ndryshim të mrekullueshëm; edhe Rasheli: mund ta imagjinojmë lehtësisht gëzimin e madh të asaj që mendoi se ishte sterile përgjithmonë dhe që e gjen veten disa vite më vonë, me shtëpinë e saj plot me fëmijë!
    Biblës i pëlqen të vërë në dukje ndryshime të tilla të situatës: sepse "asgjë nuk është e pamundur me Zotin", ne e dimë mirë, madje është lajtmotivi i besimtarëve. Madhëria e Virgjëreshës Mari është plot me këtë siguri të sigurt: Ai “shikoi me pëlqim mbi shërbëtoren e vet të përvuajtur:
    ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur…
    E tregoi fuqinë e krahut të vet:
    i hodhi poshtë qëllimet e krenarëve;
    i rrëzoi princat prej froneve të tyre
    e i lartësoi të përvuajturit.
    Me të mira i mbushi ata që s’kishin ç’të hanë
    e të pasurit i nisi duarthatë” (Lk. 1, 48.51-53).
    Pa harruar se nëse e gjithë kjo mund të zbatohet për individët, psalmet fillimisht synojnë popullin e Izraelit në tërësi.
    Le të kthehemi në mbrëmjen e Darkës së Fundit kur Jezusi këndoi këtë psalm me dishepujt e tij; nuk ka dyshim se kur mori rrugën për në malin e Ullinjve në mbrëmjen e së Enjtes së Madhe, dëgjoi të kumbonte veçanërisht vargu: " Nga pluhuri e ngre skamnorin,
    nga llomi e lartëson të vobektin” (v. 7):
    ai që po largohej për të pasur mundime dhe vdekjen e tij, sigurisht. dëgjoi atje një lajmërim për Ringjalljen e tij; pluhur jemi, në pluhur do të kthehemi; por “nga pluhuri Zoti e ngre (e ngjall) skamnorin” që të ulet midis princave”... Pikërisht kështu ndodhi me Jezu Krishtin dhe kjo është ajo që na pret.

  7. #207
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 25 Ord. VITI C.

    MË 18 – 9 – 2022.


    UNGJILLI: Lk. 16, 1-13.


    1 U thoshte edhe nxënësve të vet: “Ishte një njeri i pasur, i cili kishte mbarështuesin që e paditën se ia shkapërderdhte pasurinë.
    2 E thirri dhe i tha: ‘Ç’po dëgjoj kështu për ty? Jep llogari për mbarështimin tënd, sepse t’i s’mund të jesh më mbarështues.’
    3 Atëherë mbarështuesi tha me vete: ‘Çka të bëj pasi zotëria po ma heq mbarështimin? Të mih... ? Nuk mundem! Të dal e të lyp... ? Më vjen turp!
    4 E di ç’do të bëj që njerëzit të më pranojnë në shtëpitë e veta kur të nxirrem prej mbarështimit’.
    5 Atëherë thirri një nga një borxhlinjtë e zotërisë së vet. E pyeti të parin: ‘Sa i detyrohesh zotërisë tim?’
    6 Ai iu përgjigj: ‘Një qind masë vaj.’ Mbarështuesi i tha: ‘Merre letrën tënde, ulu me të shpejtë e shkruaj pesëdhjetë!’
    7 Pastaj e pyeti të dytin: ‘Po ti sa detyrohesh?’ Ai i tha: ‘Një qind kora grurë.’ I tha mbarështuesi: ‘Merre letrën tënde e shkruaj tetëdhjetë!’
    8 E zotëria e lëvdoi mbarështuesin e padrejtë që punoi aq me shkathtësi. Dhe njëmend, bijtë e kësaj bote janë më të kujtueshëm në marrëdhënie me njëri-tjetrin se sa bijtë e dritës. 9 Ndërsa unë po ju them: fitoni për vete miq me anë të pasurisë së rreme të kësaj bote që, kur kjo t’ju mungojë, t’ju pranojnë në banesat e amshuara.
    10 Kush është besnik në gjëra të vogla, është besnik edhe në gjëra të mëdha; e kush nuk është besnik në gjëra të vogla, ai nuk është besnik as në gjëra të mëdha. 11 Po qe se nuk u dëftuat besnikë në pasurinë e rreme, kush do t’jua besojë pasurinë e vërtetë?
    12 Po qe se nuk u dëftuat të besueshëm në gjënë e huaj, kush do t’jua japë tuajën?
    13 Asnjë shërbëtor nuk mund t’u shërbejë njëkohësisht dy zotërinjve: Sepse, ose do ta urrejë njërin e tjetrin do ta dojë, ose pas njërit do të shkojë e tjetrin do ta përbuzë. Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe pasurisë”.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    BIJTË E KËSAJ BOTE DHE BIJTË E DRITËS.


    Jezusi përballon një seri të tërë kundërshtimesh: si shpesh në Bibël, mund të shkruhet ky pasazh në dy kolona: shkurtimisht, është tema e famshme e dy rrugëve.
    Në kolonën e majtë do të klasifikohen bijtë e kësaj bote, paratë të pandershme, ato që u takojnë të tjerëve, dhe gjithçka është më e vogël, siç thotë Jezusi, domethënë pa vlerë.
    Në kolonën djathtas, përkundrazi, do të klasifikohen bijtë e dritës që jemi ne, të mira të vërteta, "atë që na takon neve", domethënë Mbretërinë e Zotit, dhe kjo është puna e madhe; është, mund të thuhet, puna e vetme që ka rëndësi.
    Të gjitha këto kundërshtime kanë vetëm një qëllim, të na bëjnë të zbulojmë se paraja është vetëm një mashtrim dhe se t'i kushtosh jetën tënde "bërjes së parave" siç thonë ata, është një rrugë e gabuar. Është po aq e keqe sa idhujtaria që profetët e luftuan kaq shumë. Në frazën: "Nuk mund t'i shërbesh Zotit dhe parasë", fjala "shërbim" ka një kuptim fetar, natyrisht. Ka vetëm një Zot, mos bëni idhuj, sepse çdo idhull ju bën skllav; Ne e kishim dëgjuar këtë mesazh shumë të fuqishëm në librin e Daljes, përmes gojës së Moisiut, javën e kaluar, në episodin e viçit të artë. Vetëm Zoti çliron (e gjithë Besëlidhja e Vjetër na mësoi këtë), idhujt na skllavërojnë. Por paraja mund të bëhet fatkeqësisht një idhull, domethënë të bëhet qëllim në vetvete dhe jo më si mjet; kur jemi të fiksuar pas dëshirës për të fituar para, shpejt bëhemi skllevër: së shpejti nuk do të kemi kohë të mendojmë për asgjë tjetër!: "Mos ki besim në atë që skllavëron dikë tjetër, në mënyrë që të mos jesh skllavëruar vetë", thotë urtësia popullore, dhe ky është një parim i mirë. Pikërisht, e Shtuna është bërë për këtë, ndër të tjera: për të rizbuluar shijen një herë në javë falas. Është një mënyrë për të qenë të lirë.
    Paraja është e pandershme, domethënë mashtruese, domëthënë e rreme në dy mënyra: së pari, na bën të besojmë se do të na sigurojë lumturinë, por do të vijë një ditë, megjithatë, kur do të duhet të lëmë gjithçka pas. Në frazën e Jezusit “Bëhu mik me paratë të pandershme, që kur do të ikësh...”, formula “do të ikësh” është një aludim për vdekjen. Për të mos përmendur që një përmbysje e situatës është gjithmonë e mundur



    “NUK MUND T’I SHËRBENI HYJIT DHE PASURISË”.



    Së dyti, para na mashtron, kur besojmë se ne vetëm jemi pronarë të saj. Jezusi nuk na shtyn të përçmojmë paratë, por t'i vëmë në shërbim të Mbretërisë, pra të të tjerëve. Pasuritë e meritojnë emrin e tyre dhe do të ishte marrëzi dhe hipokrizi t'i injorosh ato. Por ne nuk e zotërojmë ato vetëm për përdorimin tonë egoist, ne jemi kujdestarë të tyre. Kjo është arsyeja pse Jezusi flet për "të mirën e huaj", sepse ato nuk na përkasin neve. Është e vërtetë se “nuk ka interes të madh për të qenë më i pasuri kur gjendemi në varrin”, siç thonë ata, por “është shumë e rëndësishme, ka shumë interes që të jemi të pasur për të pasuruar të tjerët”.
    Në frazën “Po qe se nuk u dëftuat besnikë në pasurinë e rreme, kush do t’jua besojë pasurinë e vërtetë”, fjala “besim” është shumë e rëndësishme: Zoti ka besim në ne; këto para na janë besuar, ne jemi kujdestarë, mbarështues, përgjegjës për to ... e gjithë pasuria jonë, e të gjitha llojeve, na është besuar neve si kujdestarë që t'i ndajmë ato, në mënyrë që t'i shndërrojmë në lumturi për ata që na rrethojnë. . Pra, kuptojmë më mirë shëmbëlltyrën e mëparshme: ky kujdestar kërcënohet me shkarkim dhe jep dhurata për herë të fundit me paratë e shefit të tij për t’i bërë miq që do t'ia kthejnë. Ai është krejtësisht i pandershëm; por ai mundi të gjente një zgjidhje të zgjuar shumë shpejt për të siguruar të ardhmen e tij. Dhe truku këtu është të përdorni paratë për një herë si mjet dhe jo si qëllim.
    Nuk është pandershmëria që Jezusi e admiron, është aftësi: çfarë po presim për të gjetur zgjidhje të zgjuara për të siguruar të ardhmen e të gjithëve?... dhe është e vërtetë që dëshira për të fituar para bën që shumë të jenë shumë aktiv, të marrin shumë iniciative, të mos humbin as një minutë: Jezusi do të kishte dashur që zjarri për drejtësi ose për paqe të na bënte kaq të zgjuar sa duhet pr të gjetur zgjidhje në favor të drejtësi dhe të dashurisë ndaj të tjerëve! Ditën kur do t'u kushtojmë më shumë kohë dhe kompetenca për zgjidhje në favor të paqes, të drejtësisë dhe solidariteti se sa për të fituar para përtej asaj që është e nevojshme, fytyra e botës do të ndryshojë. Dhe tashmë nëse do të shpenzonim më shumë kohë duke folur për paqe, drejtësi dhe solidariteti, se duke folur për paratë, shumë gjëra ndoshta do të ndryshonin.
    Në thelb, morali i tregimit mund të shkruhet si vijon: Zgjidhni Perëndinë, me vendosmëri dhe përdorni në shërbim të Mbretërisë aftësinë që do të vini për të fituar para. Bijtë e dritës e dinë se paraja nuk është veçse një çështje shumë e vogël, Mbretëria është “biznesi” më i madh. Bijtë e dritës nuk "i shërbejnë" parasë siç i shërben një hyjnie, ata e vënë atë në shërbim të Mbretërisë.

  8. #208
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 26 Ord. VITI C.

    MË 25-9-2022.


    LEXIMI I PARË: Am. 6, 1...7.


    1 Vaj për ata që janë të qetë në Sion,
    që janë të sigurt në mal të Samarisë,
    që janë paria e më të parit komb,
    kah të cilët shkon shtëpia e Izraelit!
    4 Fjetur në shtretër asht elefanti,
    sa gjerë gjatë të shtrirë në shtroja të veta,
    hanë qengjat e njomë të grigjës
    e viça të zgjedhur të lorisë;
    5 me psalter të përcjellë këndojnë,
    shpikin vegla muzikore si Davidi,
    6 e pinë verë me gota të mëdha
    e lyhen me vajëra të zgjedhur
    e për rrënimin e Jozefit
    nuk kujdesohen!
    7 Prandaj tani në mërgim do të shkojnë,
    mu në krye të t’gjithë mërgimtarëve,
    do të pushojë shoqëria e të shfrenuarve!
    Ndëshkimi do të jetë i tmerrshëm.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


    VETËBESIM I RREMË.

    Në Bibël, Amosi është profeti i parë "shkrimtar", është i pari prej të cilit na ka mbetur një libër. Profetë të tjerë të mëdhenj të mëparshme mbetën shumë të famshme: Elia për shembull ose Eliseu, ose Natani... por ne nuk i kemi predikimet e tyre me shkrim. Kemi vetëm përmledhjen e predikimëve të tyre të bërë nga shkrimtarë miq të tyre. Amosi predikoi rreth viteve 780-750 para Krishtit. Sa kohë? Ne nuk e dimë. Ai sigurisht u shty të thoshte gjëra që nuk i pëlqenin të gjithëve, pasi përfundoi duke u larguar nga mbretëria e veriut pas një denoncimi te mbreti. Ai ishte nga jugu dhe predikoi në veri në një kohë të lulëzimit të madh ekonomik. Javën e kaluar, ne kishim lexuar tashmë një tekst të tij, në të cilin ai qortonte disa të pasur që e bënin pasurinë e tyre në kurriz të të varfërve. Mjafton të lexohet fragmentin e sotëm për të imagjinuar luksin që mbretëronte në Samari:
    “Fjetur në shtretër asht elefanti… ,
    hanë qengjat e njomë të grigjës e viça të zgjedhur të lorisë;
    me psalter të përcjellë këndojnë,
    shpikin vegla muzikore si Davidi...
    lyhen me vajëra të zgjedhur...
    pinë verë me gota të mëdha… ”
    ...shkurt politika e strucit. Sundimtarët nuk e dinë ose nuk duan ta dinë se një kërcënim i tmerrshëm rri mbi ta: sepse,
    "Për rrënimin e Jozefit nuk kujdesohen”.
    Është e vërtetë që, a posteriori, historia na mëson se kjo pavetëdije komode u trondit rëndë disa vite më vonë. Ata do të dërgohen në mergim, do të jenë të parët nga të dërguarit; dhe grupi i njerëzve të pasur dhe të fuqishme nuk do të ekzistojë më. Kjo është pikërisht ajo që ndodhi. Njerëzit nuk e dëgjuan këtë profet, që paralajmëronte dënime, që po përpiqej të lajmëronte autoritetet dhe klasën sunduese për katastrofat e afërta: madje e heshtnin duke e hequr qafe. Por ajo që profetizoi Amosi, ndodhi.
    Prandaj, të pasurve dhe të fuqishmëve, atyre që ishin përgjegjës, profeti Amos po i drejtohej kështu. Për çfarë i akuzonte konkretisht? Është fjalia e parë që na jep çelësin: “Vaj për ata që janë të qetë në Sion, që janë të sigurt në mal të Samarisë,
    që janë paria e më të parit komb” (v.1).
    Një mënyrë për të thënë: jeni shumë të pasur, të ngopur, të lumtur në rehatinë dhe luksin... mirë, nuk e ndaj këtë pamaturinë, më vjen keq për ju. Më vjen keq për ju se nuk keni kuptuar asgjë: jeni si njerëzit që do të fusin veten nën jorgan për të mos parë ciklonin që vjen. Një ciklon provokoi shembjen e gjithë kësaj shoqërie, disa vite më vonë, provokoi pushtimin nga asirianët, vdekjen e shumë prej tyre dhe dërgimin në mërgim e atyre që kishin mbijetuar... "Më vjen keq", i thënë me atë ton, ishte diçka që nuk u pëlqente atyre që ta dëgjonin!
    “Vaj për ata që janë të qetë në Sion,
    që janë të sigurt në mal të Samarisë,
    që janë paria e më të parit komb”...
    Por, ku është e keqja? E keqja është kërkimi i sigurisë në atë që kalon: disa suksese të përkohshme ushtarake, begati ekonomike dhe shfaqja e devotshmërisë... që të mos u pëlqenin Zotit dhe profetit të tij, madje edhe fakti që mburreshin me sukseset e tyre, besonin se kishin ndonjë meritë, duke harruar që gjithçka vjen nga Zoti. Po, sepse siguria e vetme e Izraelit është besnikëria ndaj Besëlidhjes... Në këtë këmbëngulnin me gjithë forcën e tyre të gjithë profetë: Thoshte Mikea, i cili do të predikonte disa vjet më vonë në Jeruzalem: “T’është dëftuar ç’është e mirë, o njeri,
    e çka Zoti kërkon prej teje:
    s’kërkon tjetër pos të zbatosh drejtësinë,
    të duash mirësinë,
    të jetosh kujdesshëm me Hyjin tënd!” (Mi 6,8).


    LE TË ECNI ME PËRVUJTËRI ME ZOTIN TUAJ.

    Në Samari njerëzit sillen në një mënyrë krejt ndryshme, duke ignoruar predikimin e profetit dhe kërkesat e Besëlidhjes. Më keq akoma, ata janë hipokritë: kur bëjnë flijime, ata e shndërrojnë vaktin e mëposhtëm në një qejf pijeje...sepse vaktet që përshkruan Amosi janë ndoshta vakte të shenjta, siç ka pasur pas sakrificave të caktuara. Tani ato vakte janë njollosur me sakrilegj dhe nuk kanë lidhje me Aleancën.
    Ajo që e bën vështirësinë e këtij fragmenti është konciziteti i tij: sepse, për të kuptuar këto pak rreshta, është e nevojshme të kemi parasysh predikimin profetik në tërësi; logjika e Amosit, si ajo e të gjithë profetëve, është si vijon: lumturia e njerëzve dhe e popujve kalon në mënyrë të pashmangshme nëpërmjet besnikërisë ndaj Besëlidhjes me Perëndinë; dhe besnikëria ndaj Aleancës do të thotë drejtësi sociale dhe besim te Zoti. Sapo devijohet nga ky parim, herët a vonë diçka e keqe do të ndodhë dhe do të pasohen vështirësi dhe humbje.
    Pikërisht për këto dy pika Amosi ka diçka për të thënë:
    Për drejtësinë sociale, ne e dimë se çfarë mendon ai për të, thjesht mund të rilexohet leximin e pare të javës së kaluar ku ai qortoi disa të pasur që e bënë pasurinë e tyre në kurrizin e të varfërve; dhe në tekstin e sotëm, ushqimet e shijshme për të cilët flitet, nuk janë padyshim për të gjithë; sa për Zotin, njerëzit nuk kanë më nevojë për të...; më keq, bëjnë simulakra për ceremonitë e tyre. Siç thotë Isaia: “…ky popull më afrohet vetëm me fjalë,
    e më nderon vetëm me buzë,
    kurse zemra e tyre është larg meje,
    frika e tij ndaj meje nuk është tjetër,
    veç një rregullore njerëzish” (Is. 29,13).
    Ka mundësi që Amosi, ky profet i ardhur nga gjetkë, që kur erdhi nga Jugu, të ketë pasur një sy më të mprehtë mbi dobësitë e mbretërisë veriore; sepse në Jug, ende nuk njihej një periudhë kaq e begatë dhe ende ruhej një stil jetese të kohërave të lashta të Izraelit; ndërsa në Veri si pamë javën e kaluar, mbretërimi i Jeroboamit II ishte në një kohë më të ndritshme. Por rritja ekonomike kërkonte vigjilencë të madhe në transformimin e shoqërisë. Fatkeqësisht, largohej gjithnjë e më shumë nga ideali i origjinës: në fillim Ligji mbronte barazinë midis të gjithë qytetarëve dhe për këtë arsye parashikohej shpërndarja e barabartë të tokës midis të gjithëve. Tani Samaria ishte e mbuluar me pallate luksoze, të ndërtuara nga disa në kurriz të të tjerëve; kur dikush ishte pasuruar mirë, falë lulëzimit të tregtisë, për shembull, kishte mundësi të bënte shpejt shpronësimin e një pronari të vogël; dhe ne kemi parë në leximin e pare të së dielës së kaluar që disa nga më të varfërit u kthyeshin në skllavëri.
    Arkeologjia jep edhe detaje shumë interesante në këtë pikë: ndërsa në shekullin e dhjetë, shtëpitë ishin të gjitha në të njëjtin model dhe përfaqësonin stile jetese krejtësisht identike, në shekullin e VIII, përkundrazi, dallohen qartë lagjet e pasura dhe lagjet e varfra. Iku ideali i bukur i Tokës së Shenjtë, me një shoqëri pa klasa.
    Për një dëgjues të mirë, pak fjalë: nëse duam të jemi besnikë sot ndaj asaj që përfaqësonte ideali i Tokës së Shenjtë për njerëzit e Biblës, është mirë që ne të rilexojmë profetin Amos.

  9. #209
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA 26 Ord…VITI C

    MË 25-9-2022.

    PSALMI.146, 6c.7, 8.9a, 9bc-10.


    6c. Zoti e mban besnikëri për amshim,
    7. Zoti u jep drejtën të nëpërkëmburve,
    u jep ushqimin të uriturve,
    Zoti i çliron robërit.
    8. Zoti u jep dritën e syve të verbërve,
    Zoti i ndreq të kërrusurit,
    Zoti i do të drejtët.
    9.Zoti I mbron ardhacakët,
    u ndihmon bonjakëve e të vejave,
    ndërsa mëkatarëve ua pështjellon udhët.
    10.Zoti do të mbretërojë për jetë,
    Hyji yt, o Sion,
    nga breznia në brezni.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    LAVDËROJË, SHPIRTI IM, ZOTIN!


    Kjo litani e shkëlqyer është vetëm një pjesë e Psalmit 146; dhe, për fat të keq, liturgjia e kësaj të diele nuk na lejon të dëgjojmë “alelua-t” që e inkuadrojnë atë në tekstin hebraik. Psalmi 146 quhet një "Psalm Aleluia". Kjo do të thotë se ne jemi, si të dielën e kaluar, përballë një psalmi lavdërimi. Dhe strofa e parë është “Lavdërojë, shpirti im, Zotin! Do ta lavdëroj gjithë jetën time, derisa të jem, Hyjit tim do t’i këndoj”
    Kush flet saktësisht në këtë psalm? Ju keni dëgjuar: flitet për të shtypurit, të uriturit, të verbërit, të dërrmuarit, të huajt, të vejat, jetimët që njohin kujdesin e Zotit për ta. Në realitet, është populli i Izraelit që flet vetë: populli i Izraelit po tregon historinë e vet dhe po falënderon për mbrojtjen e pandërprerë të Zotit; ai Popull i dinte të gjitha këto situata: shtypjen në Egjipt, nga e cila Zoti e çliroi "me dorë të fortë dhe me krah të shtrirë”; dhe gjithashtu robëria në Babiloni ku përsëri Hyji ndërhyri për ta çliruar. Edhe Izraeli mbeti i uritur e i etur në shkretëtirë dhe Hyji dërgoi manen dhe thëllëzat dhe bëri që të dale uji nga shëmbi.
    Janë të verbërit, sërish,ata të cilëve Zoti ua ka hapur sytë, të cilëve Zoti u është shfaqur progresivisht, nëpërmjet profetëve të tij, për shekuj me radhë; janë të dërrmuarit që Perëndia i ngre pa u lodhur, të cilët Perëndia i bën të ngrihen; është ky popull në kërkim të drejtësisë që Zoti e udhëzon (“Zoti i do të drejtët”). Prandaj është një këngë falënderimi që ata këndojnë këtu:
    Zoti u jep drejtësi të shtypurve,
    të uriturve u jep bukë,
    Zoti shëron të verbërit,
    Zoti i hap sytë të verbërve,
    Zoti ngre të dërrmuarin,
    Zoti e do të drejtin,
    Zoti mbron të huajin,
    dhe u ndihmon bonjakëve e të vejave…
    Ky emër "ZOT" që del kaq shpesh, në mënyrë litanike në këtë psalm, përkthehet me një fjalë të famshmë me 4 shkronja që quhet "Tetragrami": "YHVH", që thotë praninë e tij aktive dhe çlirimtare. Në këtë psalm, nga vargu 5 e deri në fund, fiala “Zoti-YHVH” gjendet 7 herë. Por vargu 5,që i paraprin atyre të cituar më lart dhe, si e dësmon sotëm i përmbledh të gjitha: "I lumi ai që e ka ndihmën e Hyjit të Jakobit,
    që e ka shpresën në Zotin (JHVH) Hyjin e vet" (v.5).
    Sekreti i lumturisë është të mbështetesh te Perëndia, që do të thotë të presësh gjithçka prej Tij dhe vetëm prej Tij. Aty mund të shohim pse u zgjodh ky psalm për këtë të diel në përgjigje të tekstit të Amosit. Mbi të gjitha, Amosi u tha banorëve të Samarisë:”Kini kujdes, kini besin në Zotin: ruhuni nga vetëbesimi i rremë. Vetëm Zoti është i besueshëm dhe, si e dëshmon historinë e popullit të izraelit, vetëm aim und ta shpëtojë e ta çlirojë në momentet e vështirë.



    LE TË MËSOJMË TË KEMI BESIM NË ZOTIN.


    Si një jehon, dhe për kuptuar më mirë psalmin, lexohen tani disa vargje të tjera të këtij psalmi: “Mos e vini shpresën tuaj në princa,
    në njeri që s’është i Zoti të shpëtojë!
    Njeriu jep shpirt e kthehet në vend të vet;
    brenda një ditë humbasin synimet e tija.
    I lumi ai që e ka ndihmëm e Hyjit të Jakobit,
    që e ka shpresën në Zotin, Hyjin e vet i tij"(v. 3-5).
    Ta njohim varësinë tonë themelore nga Zoti dhe ta jetojmë atë me besim, sepse Zoti është vetëm dashamirës... ky është thjesht përkufizimi i besimit. Ky është sekreti i lumturisë, na thonë profetët. Më lejoni të kthehem te episodi i manës për të cilin fola më herët: ju kujtohet: në mes të shkretëtirës, populli që shkonte në Tokën e Premtuarata ishte i uritur dhe Zoti kishte dërguar manën; ky lloj shtrese të hollë dhe bardhë që mbulonte tokën... dhe Moisiu kishte thënë mirë: të gjithë marrin atë që është e nevojshme për ditën dhe asgjë më shumë... të vegjlit e zgjuar që mendonin se mund të bënin një korrje më të bollshme, panë se teprica u prish… Duhet të lihet diçka për të tjerët e që njerëzit të jenë të qënaqur me atë që u nevojtet... (fillojmë të ëndërrojmë: nëse shoqëritë tona do të funksiononin kështu...?)
    Por mbi të gjitha, më vonë, ata e kuptuan se në këtë mënyrë Zoti u kishte mësuar besimin: ai u mësoi atyre të jetonin nga dita në ditë pa u shqetësuar për të nesërmen... sepse e nesërmja thjesht i përket atij, dhe jo neve. Nuk duhet të harrojmë kurrë përvojën unike për të cilën bijtë e Izraelit patën privilegjin: gjatë gjithë luftës së tyre për liri, ata ndjenë pranë tyre praninë e atij që e njihnin si Zotin e tyre. . Dhe ishte ai që i çoi ata gjithnjë e më tej në kërkimin e lirisë dhe drejtësisë për të gjithë. Dhe fraza të tilla si "Zoti i jep drejtësi të shtypurit, të uriturit i jep bukë, Zoti zgjidh të lidhurit me zinxhirë, Zoti hap sytë e të verbërve, Zoti drejton të dërrmuarin, Zoti i do të drejtët, Zoti mbron të huaji , ai përkrah vejushën dhe jetimin' kumbojnë për ta si thirrje për më shumë drejtësi, më shumë respekt dhe mbrojtje të të voglit dhe të dobëtit. Për banorët e mbretërisë së veriut, respekti për Aleancën është në rrezik. Nëse shikojmë më nga afër, shohim se Ligji i Izraelit nuk ka asnjë objektiv tjetër: ta bëjë Izraelin një popull të lirë, që respekton lirinë e të tjerëve: është vlera që kishin shkëlur për të pasuruar veten në kurrizin e më të varfërve. Pikërisht në këtë rrugë të gjatë çlirimi Zoti e udhëheq pa u lodhur popullin e tij.
    Nga ana jonë, është mirë që ne ta rilexojmë këtë psalm: jo vetëm që të njohim të vërtetën e thjeshtë të veprës së Perëndisë në favor të popullit të tij, por edhe që t'i japim vetes një linjë sjelljeje: nëse Zoti veproi kështu ndaj Izraelit, edhe ne, që jemi trashëgimtarë të kësaj rruge të gjatë të Aleancës, jemi të detyruar të bëjmë të njëjtën gjë edhe për të tjerët.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 21-09-2022 më 11:19

  10. #210
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 26 Ord VITI C

    MË 25-9-2022.


    UNGJILLI: Lk. 16, 19-31.



    19 “Ishte një njeri i pasur që vishej me cohë të kuqe e me pëlhurë të çmueshme dhe gostitej shkëlqyeshëm si një ditë përditë. 20 Kurse para derës së tij rrinte një skamnor, plot çibana, që quhej Lazër
    21 e dëshironte të ngihej me dromcat që binin nga tryeza e pasanikut. Madje edhe qentë vinin e ia lëpinin varrët.
    22 Vdiq skamnori e engjëjt e çuan në prehër të Abrahamit. Vdiq edhe pasaniku dhe e varrosën. 23 Në ferr, ndër mundime të mëdha, çoi sytë e pa prej së largu Abrahamin dhe Lazrin në prehrin e tij
    24 e bërtiti: ‘O atë Abraham, ki mëshirë për mua e dërgoje Lazrin ta lagë majën e gishtit të vet në ujë e të ma flladisë gjuhën se po mundohem për së tepërmi në këtë flakë.’ 25 Abrahami iu përgjigj: ‘Mos harro, o bir, se ti i gëzove të mirat e tua gjatë jetës sate, ndërsa Lazri të këqijat; tashti, ky këtu gëzon e ti vuan.
    26 Por, për më tepër, ndërmjet nesh e jush është një humnerë e madhe, kështu që, edhe ata që do të donin të kalojnë prej këndej te ju, nuk munden, po ashtu edhe prej andej të kalojë këndej, s’mundet askush!’ 27 Pasaniku vazhdoi: ‘Atëherë, po të lutem, o atë, çoje Lazrin në shtëpinë e tim eti,
    28 se i kam pesë vëllezër e le t’i qortojë seriozisht që të mos vijnë edhe ata në këtë vend mundimesh.’
    29 Abrahami iu përgjigj: ‘Kanë Moisiun e profetët, le t’i dëgjojnë ata!’
    30 Pasaniku i tha: ‘Jo, o atë Abraham, por nëse shkon ndokush prej të vdekurish tek ata, veç atëherë do të kthehen!’
    31 Iu përgjigj: ‘Nëse, vërtet, nuk e dëgjojnë Moisiun e profetët, nuk do t’u mbushet mendja edhe nëse ndokush ngjallet prej të vdekurish’”.




    LECTIO DIVINA – MEDITIM –LUTJE.


    KUR JEZUSI RILEXON NJË PËRRALLË POPULLORE.


    Është dyfish e tmerrshme fjalia e fundit të ungjillit të sotëm:
    "Nuk do t’u mbushet mendja
    edhe nëse ndokush ngjallet prej të vdekurish’”.
    Në fillim kjo fjali mund të na çojë në dëshpërim, sikur asgjë nuk mund ta detyronte një zemër të gurtë të ndryshojë!
    Por është edhe më e tmerrshme në gojën e Jezusit: Mund të pyesim nëse ai mendonte për veten e tij kur tha këtë:
    "Edhe nëse dikush gjallet nga të vdekurit"...?
    Dhe kur Luka shkruan ungjillin e tij, ai e di shumë mirë se Ringjallja e Krishtit nuk i ktheu në besim të gjithë, por jo vetëm kaq, madje ngurtësoi më shumë se një.
    Le të vijmë te historia e të pasurit dhe të varfrit Lazri: historia e të pasurit: më në fund, nuk dimë shumë për të, madje as emrin e tij; nuk është thënë që ishte vëcanerisht i lig: thuhet përkundrazi se më vonë ai mendoi dhe kërkoi shpëtimin e vëllezërve të tij nga fatkeqësia në botën tjetër. Thjesht, ai jeton në qejf të vet në kullën e tij të fildishtë (Abrahami iu përgjigj: ‘Mos harro, o bir, se ti i gëzove të mirat e tua gjatë jetës sate): mund të thuhet, se ai jetonte si samaritanët për të cilët Amosi foli në leximin e parë. Aq shumë “në kullën e tij të fildishtë”, nga e cila nuk e shihte as nga porta e tij, lypësin që po vdiste nga uria, të cilit do të mjaftohej diçka nga kazanët e tij të plehrave.
    Lypësi ka një emër "Lazri" që do të thotë "Zoti ndihmon" dhe ky emër tashmë është një program i tërë: Zoti e ndihmon atë, jo sepse ai është i virtytshëm, nuk dihet asgjë për këtë, por sepse ai ishte thjesht i varfër. Kjo është ndoshta befasia e parë që Jezusi u bën dëgjuesve të tij duke u treguar atyre këtë shëmbëlltyrë: sepse, në fakt, këtë histori, ata e dinin tashmë, ishte një përrallë e njohur, e ardhur nga Egjipti: fliste për dy personazhe: një i pasur dhe plot mëkate dhe një i varfër, plot virtyte: mbërritën në botën tjetër, të dy kaluan në peshore: dhe peshorja i vërtetoi të mirat dhe të këqijat e tyre. Prandaj, i pasur plot mëkate, u dënua; i varfër plot virtyte u shpërblye. Dhe në thelb kjo histori e vogël nuk shqetësonte askënd: të mirët, qofshin të pasur apo të varfër, shpërbleheshin... të këqijtë, të pasurit apo të varfërit, ndëshkoheshin. Gjithçka ishte në rregull.
    Rabinët, gjithashtu, para Jezusit, treguan një histori të ngjashme, gjithashtu të huazuar dukshëm nga Egjipti. I pasuri ishte bir i një tagrambledhësi mëkatar, i varfëri një njeri shumë i devotshëm; edhe ata kalonin në një peshore që peshonte me kujdes meritat e tyre; shumë logjikisht, besimtari u njoh si atë që meritonte më shumë se djali i tagrambledhësit. Gjithçka ishte në rregull.



    BIJTË E VËRTETË TË ABRAHAMIT.


    Gjithçka ishte në rregull…por Jezusi ua tronditi thellë, ua prishi këtë logjikë: ai nuk llogarit meritat dhe veprat e mira; sepse, edhe një herë, askund nuk thuhet se Llazri ishte i virtytshëm dhe i pasuri i keq; Jezusi vëren vetëm se të pasurit mbetën të pasur gjatë jetës së tij, ndërsa të varfërit mbetën të varfër, në pragun e kullës së tij të fildishtë: mund të thuhet se një humnerë indiference (ose verbërie nëse preferohet) u gërmua midis të pasurve dhe të varfërve, thjesht sepse të pasurit nuk u hapën kurrë dyert atyre.
    Një tjetër detaj që është i rëndësishëm në historinë e Jezusit: nuk është plotësisht e vërtetë që nuk dihet asgjë për të pasurit; në fakt, ne e dimë se si ishte veshur me vjollcë dhe liri (“një njeri i pasur që vishej me cohë të kuqe e me pëlhurë të çmueshme”, dhe kjo është një aludim i dukshëm për rrobat e priftërinjve! Ngjyra vjollce, e cila fillimisht ishte ngjyra e veshjeve mbretërore, ishte bërë ngjyra e kryepriftërinjve, sepse ata i shërbenin mbretit të botës; për sa i përket lirit, ishte pëlhurë e tunikës së kryepriftit; në këtë pjesë të Ungjillit, në gojën e Jezusit, ky saktësim, ky sqarim është i rëndësishëm në lidhje me dëgjuesit e Jezusit: shumë të devotshme, por ndoshta indiferentë ndaj mjerimit të të tjerëve; Jezusi u thotë atyre, qofshin priftërinj, levitë, skribë ose farizenj diçka: nëse i përçmoni vëllezërit, nuk jeni bijtë e Abrahamit, nuk e meritoni këtë titull.
    duhet të vëmë re për këtë: Abrahami është cituar shtatë herë në këtë faqe; prandaj është sigurisht një çelës për të kuptuar tekstin. Në thelb, pyetja e Jezusit është: "Kush është me të vërtetë biri i Abrahamit?" dhe përgjigja e tij: Nëse nuk dëgjoni Ligjin dhe Profetët, nëse jeni indiferentë ndaj vuajtjeve të vëllezërve tuaj, nuk jeni bijtë e Abrahamit.
    Jezusi shkon edhe më tej: të varfërit do të kishin dëshiruar të hanin thërrimet e të pasurve, por ishin qentë që erdhën për t'i lëpirë plagët; dhe qentë ishin kafshë të papastra... kështu që edhe në qoftë se pasaniku i devotshëm do të kishte marrë mundimin të hapte derën e tij, ai do të ishte i tronditur gjithsesi dhe do të kishte ikur nga ky njeri i papastër i lëpirë nga qentë... Mësimi i Jezusit, këtu përsëri është: "Ju u kushtoni rëndësi meritave, kujdeseni të qëndroni të pastër, jeni krenarë që jeni pasardhës të Abrahamit... por harroni thelbësoren". Kjo thelbësore gjendet në Ligj dhe në Profetët; dhe për të vërtetuar këtë, është shumë e vëhtirë një zgjedhje, sepse tekstet me këtë mësim janë shumë: në librin e Isaisë për shembull, është shkruar:
    “Vallë, a s’është agjërimi që unë zgjodha:
    t’i këputësh verigat e padrejtësisë,
    t’i zgjidhësh leqet e zgjedhës,
    t’i lëshosh të lirë të ndrydhurit,
    të copëtosh çdo zgjedhë?
    A jo ta ndash bukën tënde me të uriturin,
    t’i shtiesh në shtëpinë tënde skamnorët e të pastrehët?
    Kur ta shohësh të zhveshurin, vishe
    dhe mos e përbuz farefisin tënd…
    nëse do t’ia japësh kafshatën tënde të uriturit,
    nëse do ta ngish të uriturin,
    atëherë në errësirë do të shndritë drita jote,
    terri yt do të jetë porsi mesdita (Isaia 58,6-7.10).
    Nuk ka nevojë për shenja të jashtëzakonshme për të na kthyer në besim: ne kemi Ligjin, Profetët, Ungjijtë: na takon neve t'i dëgjojmë dhe të jetojmë sipas tyre!

  11. #211
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 27 Ord. VITI C.

    MË 2 TETOR 2022.


    LEXIMI I PARË: HAB. 1, 2-3.2, 2-4.


    1,2 Deri kur do të thërras në ndihmë, o Zot,
    e ti nuk do të dëgjosh?
    “Dhunë”! ‑ do të klith kah ti,
    e ti nuk do të më shpëtosh?
    1,3 Pse ma qet para ta shikoj prapësinë
    e ti vetëm e kundron mbrapshtinë?
    Para meje është shkretim e dhunë,
    bëhet rragatje e peshë çohet grindja!
    2.2 Zoti atëherë m’u përgjigj e më tha:
    “Shkruaje vegimin,
    gdhende përmbi rrasëza
    që lexuesi ta lexojë rrjedhshëm.
    2.3 Është vegim për kohë të caktuar,
    kah përmbushja shkon, nuk gënjen;
    nëse vonon, prite me shpresë,
    se do të vijë e s’do të vonojë!
    2.4 Sharron ai që i drejtë s’është në shpirt:
    në sajë të fesë së vet jeton i drejti!




    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    LIBRI I HABAKUK DHE HESHTJA E ZOTIT.


    Profeti Habakuk nuk është më shumë në modë sot, por ai me siguri ishte i njohur në kohët e Besëlidhjes së Re, pasi ai është cituar disa herë atje. Për shembull, fraza e Virgjëreshës Mari në Magnificat:
    “Shpirti im e madhëron Zotin,
    shpirti im me hare i brohorit Hyjit, Shëlbuesit tim" (Lk. 1, 46-47)
    gjendej tashmë, shekuj më parë, në librin e Habakukut, 3,18:
    “…unë do të gëzoj në Tenzonë,
    do të gëzoj në Hyjin, Shëlbuesin tim!”,
    Është gjithashtu prej tij që Shën Pali ruajti dhe citoi në disa raste një frazë shumë të rëndësishme për të, e cila është pjesë e leximit të dytë sot:
    "E njëmend në të zbulohet drejtësia e Hyjit me anë të fesë e për fenë, siç është në Shkrimin e shenjtë: ‘I drejti do të jetojë prej fesë’ " (Rm 1,17); Dhe Shën Pali e rimerr konceptin në letrën e tij drejtuar Galatasve 3,11-12: “E se askush s’mund të shfajësohet para Hyjit me anë të Ligjit është e qartë, sepse: “I drejti do të jetojë me anë të fesë”. Tashti Ligji nuk është prej fesë, por:
    “Kush e mban në të do të gjejë jetën”.
    Prandaj ky libër i vogël ia vlen të hapet; është me të vërtetë vetëm një libër shumë i vogël, vetëm tre kapituj, me rreth njëzet vargje secili, por çfarë varg ndjenjash! Nga vajtimi në dhunë, nga klithma për ndihmë në ngazëllim të pastër; britmat e tij të ankthit bëjnë që të përkujtohen Jobi, Jeremia dhe Izaia, në librat e të cilëve jehojnë mendimet e Habakuc, si për shembull:
    "Deri kur do të thërras në ndihmë, o Zot,
    e ti nuk do të dëgjosh?
    “Dhunë”! ‑ do të klith kah ti,
    e ti nuk do të më shpëtosh?”(1,2).
    Deri kur, o Zot, do të të thërras për ndihmë dhe ti nuk do të më dëgjosh, do të bërtas kundër dhunës dhe nuk do të shpëtosh! Po, shpresa nuk i lë kurrë: në fakt është një mendim që gjendet, jo vetëm në Abakuk, por edhe në Kapitullin 19 e Jobit, dhe në profetet Jeremia dhe Izaia.
    E kur Shën Pjetri i fton lexuesit e tij të jenë të durueshëm, edhe ai merr një shprehje të frymëzuar nga Habakuku: "Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin,
    si disa e mendojnë të ngadalshëm,
    por është i durueshëm me ju,
    se nuk do që ndokush të birret,
    por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen.
    Jo, Zoti nuk është i ngadalshëm
    në mbajtjen e premtimit të tij..."(2 Pt 3,9).
    Vargjet hapëse tingëllojnë si në librin i Jobit, 19,7:
    " Thërras: ‘Kushtrim!’, po askush s’më përgjigjet,
    unë ofshaj, por për mua drejtësi s’ka!”.
    Është një britmë shqetësimi, një thirrje për ndihmë, përballë shpërthimit të dhunës; por edhe mbi të gjitha britma e shqetësimit suprem, ajo e heshtjes së Zotit. Kjo thirrje është ende aktuale sot. Dhe
    këtu, si në librin e Jobit, si në shumë psalme, Bibla guxon të thotë fjali shumë të ashpra, ku njeriu i lejon vetes t'i kërkojë llogari Perëndisë: “Deri kur do të thërras në ndihmë, o Zot,
    e ti nuk do të dëgjosh?
    “Dhunë”! ‑ do të klith kah ti,
    e ti nuk do të më shpëtosh?”(v.1,2).
    Deri kur, o Zot, do të të thërras për ndihmë
    dhe ti nuk do të më dëgjosh, do të bërtas kundër dhunës dhe nuk do të na çlirohesh!.
    Dhuna për të cilën flet Habacuc këtu është ajo e armikut të momentit, Babilonisë. Ai e quan atë "Kaldeasit", flitet për ushtrinë e Nabukodonosorit. Jemi rreth vitit 600 para Krishtit: armiku numër një, jo shumë kohë më parë, ishin asirianët e Ninevisë. Por ata u shtypën nga Babilo
    nia, e cila tani është fuqia në rritje në Lindjen e Mesme. Që nga fillimi i botës, të njëjtat tmerre të luftës janë përsëritur; i hamendësojmë këtu: “Pse ma qet para ta shikoj prapësinë
    e ti vetëm e kundron mbrapshtinë?
    Para meje është shkretim e dhunë,
    bëhet rragatje e peshë çohet grindja!” (v. 1,3).
    Me të vërtetë me pushtimin e Asirisë, edhe profeti Habakuk ka parë gjëra të keqija, ka shikuar mjerimin, pasojat e plaçkitjeve dhe të dhunës; në atë kohë shpërthyen mosmarrëveshjet dhe luftërat.



    BESIMTARËT NË KOHËN E HESHTJES SË ZOTIT.


    Por Habacuc nuk e humb besimin për të gjitha këto. Në një varg tjetër, ai shton:
    " Do të qëndroj në rojën time,
    do të ngjitem në majë të vrojtores,
    do të vëzhgoj të shoh çfarë do të më thotë (Hyji),
    ç’do të më përgjigjet në ankimin tim” (Ab. 2,1).
    Unë do të shikoj se çfarë do të thotë Zoti Perëndi.
    Në këtë shprehje ka të paktën dy gjëra: së pari, është vrojtimi i rojës, i sigurt se do të vijë agimi; kjo është tema e Psalmit 130: " Shpresoj në ty, o Zot,
    shpirti im shpreson në premtimin e tij.
    E pret shpirti im Zotin
    më tepër se rojtarët agimin.
    Më tepër se rojtarët agimin l
    e të shpresojë Izraeli në Zotin” (Ps. 130, 5-7).
    Kuptimi i psalmit është ky: është e qartë që jetohet në një moment shumë të vështirë, por besimtari ndihet i sigurt për nderryrjen e Zotit, më shumë se ndihet i sigurt roja që errësira e natës do të zëvendësojë nga agimi e pastaj nga drita e diellit. Besimtari e di që Zoti është besnik, nuk mashtron dhe nuk gënjen.
    E ka një fjalë, fjala “pret”: e pret shpirti im Zotin. Kjo folie këtu thotë se shpirti i tij pret gjithçka nga Zoti.
    “ Është vegim për kohë të caktuar,
    kah përmbushja shkon, nuk gënjen;
    nëse vonon, prite me shpresë,
    se do të vijë e s’do të vonojë!
    Sharron ai që i drejtë s’është në shpirt:
    në sajë të fesë së vet jeton i drejti!”(Hab.2,3-4).
    Prandaj, në frazën:
    “Do të pushoj kur dita e zezë
    t’i vijë popullit që më pushton!...
    Kurse unë do të gëzoj në Tenzonë,
    do të gëzoj në Hyjin, Shëlbuesin tim!
    Zoti Hyj është forca ime,
    do të m’i bëjë këmbët si të kaprollit
    e do të më çojë në malet e larta!” (Hab.3,15,18-19).
    Gjëja e parë është besimi; dhe gjëja e dytë është vetëdija se kërkesa -interpelanca e tij është paksa e guximshme: profeti Habakuk i ka kërkuar llogari Zotit dhe pret që ai të japë një përgjigje, të urdhërojë çfarë duhet të bëhet:
    Unë "do të vëzhgoj të shoh çfarë do të më thotë” Hyji (Hab.2,1).
    Megjithatë, dhe kjo gjë është me shumë interes, Habacuc nuk është qortuar sepse nuk e respektoi rregullin. Përgjigjja e Perëndisë nuk e qorton; ai e fton atë vetëm në durim dhe besim; orët e fitores së armikut nuk do të zgjasin përgjithmonë:
    "Zoti atëherë m’u përgjigj e më tha:
    “Shkruaje vegimin,
    gdhende përmbi rrasëza
    që lexuesi ta lexojë rrjedhshëm.
    Është vegim për kohë të caktuar,
    kah përmbushja shkon, nuk gënjen;
    nëse vonon, prite me shpresë,
    se do të vijë e s’do të vonojë!
    Sharron ai që i drejtë s’është në shpirt:
    në sajë të fesë së vet jeton i drejti!” (2, 2-4).
    Për momentin, Habacuc nuk e përshkruan vetë vizionin, kjo do të jetë tema e kapitullit vijues; por, siç dyshojmë tashmë, bëhet fjalë për çlirimin e atyre që aktualisht janë të shtypur.
    Megjithatë, Perëndia nuk iu përgjigj me të vërtetë pyetjes; ai nuk tha pse, nganjëherë, duket se është bërë i shurdhër ndaj njërëzve. Ai vetëm ripohoi edhe një herë se nuk na braktis kurrë... Kështu mesazhi i Habacukut duket se është: në sprovat, edhe më e tmerrshme, e vetmja mënyrë e mundshme për besimtarin është të ruajë besimin te Zoti: mund të pranojmë se nuk kuptojmë, por nuk duhet të akuzohet Hyji. Çdo qëndrim tjetër na krijon probleme:
    mosbesimi ndaj Zotit vetëm na dëmton. Ky është ndoshta një nga kuptimet e formulës përfundimtare të këtij teksti: “…në sajë të fesë së vet jeton i drejti” ose, për ta thënë ndryshe, është besimi te Zoti ai që na bën të jetojmë; dyshimi apo revolta na dëmtojnë. Nga ana tjetër, lejohet të thërrasim vuajtjet tona: nëse Bibla (në librin e Jobit, si në psalme), na bën të lexojmë britmat e ankthit, madje edhe qortimet që i bëhen Zotit, kjo është për shkak se një besimtar ka të drejtë të thërrasë shqetësimin e tij, padurimin e tij për t'i dhënë fund dhunës që po e shtyp.
    Le të kthehemi te fjalia e fundit:
    "Sharron ai që i drejtë s’është në shpirt:
    në sajë të fesë së vet jeton i drejti!” (v. 4)
    Ai që është i pafytyrë nuk ka shpirt të drejtë, por i drejti do të jetojë me besnikërinë e tij. I pafytyrë është Babilonia, e cila krenohet me pushtimet e saj dhe beson se mbi to do të gjejë begati të qëndrueshme; njeriu i drejtë e di se vetëm Zoti jep jetë. Për këtë temë, shembulli më i famshëm në historinë e Izraelit është Abrahami: kur ai u largua nga vendi i tij, nga familja e tij, me një thirrje të thjeshtë nga Zoti, ai nuk e dinte vërtet se ku po e çonte Zoti, drejt cilit fat. Kur, përsëri me një thirrje nga Zoti, Abrahami ishte gati të ofronte djalin e tij të vetëm, ai nuk e kuptoi, por vazhdoi t'i besonte atij që i dha këtë djalë... Dhe atje përsëri besimi i dha jetë djalit të tij (Zan. 22). Teksti biblik thotë për të: “Abrahami kishte besim te Zoti dhe kjo iu numërua si drejtësi” (Zn. 15,6).
    Vërejtja e fundit: kur Habacuc flet për Babiloninë, ai thotë "kaldeasit" (në kllapa, është Iraku sot) por, le të kujtojmë se vetë Abrahami ishte kaldeas... por Abrahami përshkruhet si "i drejtë" nga besimi që ai kishte treguar në Zotin, ndërsa kaldeasit, bashkatdhetarët e tij, disa shekuj më vonë, trajtoheshin si të pafytyrë dhe jo si njerëz me një shpirt të drejtë. Mund të nxjerrim përfundimin se drejtësia nuk është çështje origjine, race apo rrethprerjeje, pra feje, por vetëm qëndrimi i zemrës. Mund të bëjmë mirë ta kujtojmë këtë kur takojmë besimtarë të feve të tjera...
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 28-09-2022 më 13:04

  12. #212
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 27 Ord VITI C

    MË 2-10-2022/


    UNGJILLI: Lk. 17, 5-10.


    5 Apostujt i drejtuan Zotërisë këtë lutje:“Na e shto fenë!”
    6 Zotëria u tha:“Po të kishit fe aq sa është kokrra e sinapit, do t’i thoshit këtij mani: ‘Shkulu me gjithë rrënjë dhe mbillu në det!’ e ai do t’ju dëgjonte.
    7 Cili prej jush do t’i thotë shërbëtorit të vet që i punon tokën ose i ruan delet, kur të vijë në mbrëmje prej fushës: ‘Hajde e ulu me të shpejtë në tryezë!’
    8 a thua jo, përkundrazi, nuk do t’i thotë: ‘Bëje gati darkën, ngjeshu e më shërbe sa të ha e të pi unë njëherë e pastaj ha e pi edhe ti!?’
    9 A thua do ta falënderojë shërbëtorin pse zbatoi çka iu urdhërua?
    10 Po kështu edhe ju, kur të kryeni gjithçka ju qe urdhëruar, thoni: ‘Jemi shërbëtorë të pavlefshëm. Bëmë vetëm atë që patëm detyrë të bëjmë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJA.

    KAM BESIM NË FUQINË E ZOTIT.

    Në fillim të Ungjillit të sotëm, lexojmë shumë vargje që pasojnë njëra-tjetrën duke dhënë përshtypje që janë të ngjashme e nuk lidhen së bashku! Duket se ky tekst ka dy pjesë: pjesa e parë, një dialog midis Jezusit dhe apostujve të tij mbi besimin, me këtë formulë mjaft të tmerrshme të Jezusit: “Po të kishit fe aq sa është kokrra e sinapit, do t’i thoshit këtij mani: ‘Shkulu me gjithë rrënjë dhe mbillu në det!’ e ai do t’ju dëgjonte” (v.6).
    Pjesa e dytë, një lloj shëmbëlltyre për shërbëtorin, që përsëri përfundon me një formulë shumë të fortë nga Jezusi: "Kur të kryeni gjithçka ju qe urdhëruar, thoni: ‘Jemi shërbëtorë të pavlefshëm. Bëmë vetëm atë që patëm detyrë të bëjmë” (v. 10).
    Për të filluar, ne duhet t'i përsërisim vetes se Jezusi me siguri nuk po përpiqet të na dekurajojë; dhe se, nga ana tjetër, nëse këto vargje pasojnë njëra-tjetrën aq afër, pa asnjë ndërprerje, në Ungjillin e Lukës, kjo ndodh sepse ka një lidhje midis tyre.
    Le të kthehemi te teksti në fillim: “Apostujt i thanë Zotit”; fjala "apostull" do të thotë "i dërguar": prandaj është një dialog midis Jezusit dhe të dërguarve të tij; kjo do të thotë se kjo fjali e Jezusit ka të bëjë me veprimtarinë e ungjillizimit; apostujt, të dërguarit i thonë atij që i dërgon: “Na e shto fenë”. Kjo lutje është e jona shumë shpesh: kur e kuptojmë dobësinë tonë, pafuqinë tonë dhe na duket se po të ishim më të pasur në besim, do të ishim më të efektshëm. Por si e harmonizohet kjo mësim me frazën e Palit:
    “Po ta kisha edhe fenë e plotë,
    me të cilën të mund t’u ndërroja vend maleve,
    por po të më mungonte dashuria,
    s’do të isha asgjë!”(1 Kor 13.2)?
    Në gjuhën e tij, Jezusi përgjigjet se nuk është çështje të përpiqemi të vlerësojmë besimin tone: thelbi i çështjes nuk është besimi ynë. Thelbi i çështjes ka të bëjë me mbështetjen në fuqinë e Perëndisë; është ai që vepron, nuk është besimi ynë, i vogël apo i madh. Jezusi e thekson vullnetarisht paradoksin: fara e sinapit konsiderohej më e vogla nga të gjitha farërat, dhe pema e madhe për të cilën ai flet u konsiderua si rezultati i pritur, i pashmangshëm. Prandaj fraza e Jezusit do të thotë: "Nuk ka nevojë të kesh shumë besim, vetëm një kokërr e vogël mustarde do të mjaftonte për të bërë gjëra që duken të pamundura": ne mund të përkthejmë "Kur veproni në emër të ungjillit, mbani mend se asgjë nuk është e pamundur për Zotin”.
    Ne e dimë një fjalë popullore: "Fjala e pamundur nuk ekziston"; pas këtij leximi- meditimi, më mirë duhet të themi: "Fjala e pamundur nuk është e krishterë". Konkretisht, kjo do të thotë se asgjë nuk duhet të na dekurajojë, se asnjë situatë nuk humbet përfundimisht; dhe për këtë arsye nuk bëhet fjalë të heqim dorë nga platforma jonë, e cila na çon drejt në shëmbëlltyrën e shërbëtorit.



    PROFESIONI: JEMI VETËM SHËRBËTORË TË THJESHTË.

    Shprehja e përdorur këtu është "shërbëtorë të thjeshtë" (sipas përkthimeve të tjera të Biblës mund të lexohet "shërbëtorë të padobishme, të pavlefshme"): që mund të përkthehet si: "ju jeni vetëm vartës", domethënë në shërbim të një detyre që është përtej jush. Dhe për fat të mirë! Sepse cili prej nesh do të ndihej mjaft i fortë për të mbajtur përgjegjësinë për Mbretërinë e Perëndisë? Prandaj këto fjali të Jezusit nuk janë të ashpra apo shqetësuese, përkundrazi janë inkurajuese! Po, ne jemi vetëm vartës, përgjegjësia nuk na mbetet neve. Çfarë lehtësimi!
    Ne nuk jemi “të padobishëm” për të gjitha këto: nëse shërbëtori do të ishte vërtet i padobishëm, asnjë zotëri nuk do ta mbante! Nëse Perëndia na merr si shërbëtorë, kjo është sepse ai dëshiron të ketë nevojë për ne; nëse Jezusi zgjodhi apostujt, nëse thënia e tij "punëtorët në të korrat janë shumë pak" ka vazhduar të rezonojë për dy mijë vjet, kjo është sepse ai dëshiron të ketë nevojë për bashkëpunimin tonë. Ne jemi të zakonshme, por me punën tonë të vogël të zakonshme, ai korr në korrat e tij. Zoti na bën shokë me punën e tij... Kjo mund të na mbushë me krenari! Por le të mos shqetësohemi: ai na kërkon vetëm të jemi shërbëtorë të tij: ai është në krye!
    Pothuajse gjithmonë, kur kontaktojmë një nënë për të bërë katekizmin, ose prindërit e rinj për të ndihmuar në përgatitjen e pagëzimeve, dhe kemi shembuj të tjerë para syve... pothuajse çdo herë, personi i kontaktuar fillon duke thënë "Por…Do të më pelqente, por…Nuk mundem!”. Cila është e vërteta e qartë! Askush nga ne nuk mundet. Janë të rrezikshme ata që besojnë se janë të aftë për Mbretërinë! Gjithçka që na duhet është pak besim... Zoti do të bëjë pjesën tjetër. Ky është kuptimi i fjalisë së fundit: “Kur të kryeni gjithçka ju qe urdhëruar, thoni: ‘Jemi shërbëtorë të pavlefshëm. Bëmë vetëm atë që patëm detyrë të bëjmë”. Në këtë mënyrë, Jezusi na sugjeron dy qëndrime:
    së pari, na fton edhe një herë të dalim nga këndvështrimi i meritave apo shpërblimeve; por mbi të gjitha na fton të qëndrojmë të qetë në ushtrimin e misionit tonë. Ai është Zoti i të korrave, jo ne.
    Pra, ne e kuptojmë më mirë lidhjen midis dy pjesëve të këtij teksti: mesazhi është me të vërtetë i njëjtë; duhet vetëm pak besim: sado pak të kemi, kjo mjafton që Zoti të bëjë mrekulli. Prapëseprapë është e nevojshme t'i vihet në shërbim të tij.

  13. #213
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 28 Ord VITI C

    MË 9 – 10 – 2022.


    LEXIMI I PARË: 2 Mb. 5, 14-17.


    14 Naamani zbriti dhe u la shtatë herë në Jordan si i kishte urdhëruar njeriu i Hyjit, iu shërua trupi i tij, iu bë si trupi i fëmijës së njomë dhe u shërua.
    15 Atëherë me mbarë ndjekësorinë e vet u kthye te njeriu i Hyjit, qëndroi përpara tij e i tha: “Tani po e di se s’ka Perëndi në asnjë vend tjetër, përveç në Izrael! Po të lutem, pra, prano një dhuratë prej anës së shërbëtorit tënd”.
    16 Por ai iu përgjigj: “Pasha jetën e Zotit, kujt i shërbej, assesi s’i marr”. Megjithëse iu vu për së tepërmi, Elizeu nuk pranoi assesi.
    17 I tha Naamani: “Mirë, pra, si të duash. Por, po të lutem, më lejo të marr unë, shërbëtori yt, vetëm aq dhe sa mund të bartin dy mushq, sepse shërbëtori yt nuk do t’i kushtojë fli shkrumbimi ndonjë zoti tjetër përveç Zotit.


    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE

    GJENERALI NAAMAN.


    Leximi i parë i kësaj të diele fillon kur gjenerali Naaman, me sa duket i butë si një dele, zhytet në ujërat e Jordanit, me urdhër të profetit Elise; por na mungon fillimi i tregimit: Naamani është një njeri i rëndësishëm, një gjeneral sirian; ai pati një karrierë shumë të mirë ushtarake në Siri dhe ai u vlerësua mirë nga mbreti i Aramit (tani Damasku); padyshim, për popullin e Izraelit, ai është i huaj, ndonjëherë edhe armik; por mbi të gjitha për atë që na intereson këtu, ai është pagan: ai nuk është pjesë e popullit të zgjedhur. Së fundi, edhe më serioz, ai është lebroz, që do të thotë se së shpejti të gjithë do të ikin prej tij; për të, pra, ajo sëmundje është një mallkim i vërtetë.
    Për fatin e tij, gruaja e tij ka një skllave të vogël izraelite (të rrëmbyer disa kohë më parë në një bastisje): ajo i thotë zonjës së saj “E di çfarë? Në Samari ka një profet i madh; ai me siguri mund ta shërojë Naamanin. Në një rast të tillë, të gjithë janë gati për çdo gjë! Lajmi udhëton shpejt: skllava i thotë zonjës së tij, e cila i thotë burrit të saj Naamanit, i cili i thotë mbretit të Aramit: profeti i Samarisë mund të më shërojë. Dhe duke qenë se Naamani konsiderohet mirë, mbreti i shkruan një letër prezantimi homologut të tij, mbretit të Samarisë. Letra shkon diçka si kjo: “Unë ju përgëzoj mikun dhe shërbëtorin tim besnik, gjeneralin tim të përgjithshëm të ushtrive, Naamanin; ai është lebroz. Ju kërkoj të bëni gjithçka që keni për ta shëruar atë”. (Do të thotë, dërgojani profetit dhe shëruesit tuaj të madh, Eliseut, reputacioni i të cilit ka ardhur deri tek ne). Dhe aty ndodh diçka shumë interesante: sepse shpesh, ne nuk jemi në dijeni për thesaret që kemi në dorën tonë... Mbreti i Izraelit e merr këtë letër dhe nuk i vjen atij mendimi se profeti i vogël Eliseu është në gjendje të shërojë këdo! Papritur, ai është në panik: çfarë i ka ndodhur mbretit të Sirisë që të kërkojë që unë të bëj mrekulli? Ai po kërkon një pretekst për të bërë luftë me mua, apo çfarë?
    Për fat të mirë, edhe në Izrael, ekziston një lloj kalimi të fjalës nga njëri në tjetrin. Eliseu dëgjon historinë dhe i thotë mbretit: "Do të shohim se çfarë do të bëj... Thuaji Naamanit të vijë në shtëpinë time... dhe ai do të zbulojë se kush është Zoti i vërtetë". Prandaj Naamani i paraqitet Eliseut me gjithë shoqërimin e tij dhe me bagazhet e tij plotë me dhurata për shëruesin dhe pret te dera e profetit; në fakt, është një shërbëtor i thjeshtë që hap derën dhe i thotë: “Zotëria im të thotë që duhet të shkosh e të zhytesh shtatë herë radhazi në ujin e Jordanit dhe do të pastrohësh”. Është tashmë një mirëseardhje e çuditshme për një gjeneral, por përveç kësaj, sinqerisht, njeriu pyet veten se çfarë kuptimi ka të zhytesh në Jordan: nuk ka nevojë të bësh një udhëtim të tillë! Lumenjtë në Siri janë shumë më të bukur se Jordani…
    Naamani është i zemëruar! Dhe ai merr rrugën për në Damask. Për fat, ai është i rrethuar mirë: shërbëtorët e tij i thonë: "Ti prisje që profeti të të kërkonte gjëra të jashtëzakonshme për t'u shëruar... do t'i kishe bërë... ai po të kërkon një gjë të zakonshme... a mundesh ti ta bej edhe ti? Pastaj do të shohim se shërbëtorët e tij janë me të vërtetë të mirë; Bibla nuk humbet asnjëherë rast për ta vënë në dukje këtë... Gjithsesi, në këtë rast, Naamani po i dëgjon... dhe këtu fillon leximi i sotëm. Roli i shërbëtorëve: shpesh kemi nevojë për dikë më të vogël se ne. Pa shërbëtorët, së pari skllaven e vogël, pastaj këshilltarët e tij, Naamani nuk do të ishte shëruar kurrë. Në fakt, ne duhet të kishim menduar për këtë: nuk është çudi që të vegjlit janë në vendin më të mirë për të na mësuar rrugën drejt përulësisë.




    NAAMANI BËHET NJË NJERI I THJESHT, I BINDET PROFETIT DHE SHËROHET.

    Kështu Naamani, duke u bërë si gjithë të tjerët, thjesht i bindet një urdhri shumë të thjeshtë... zhytet shtatë herë në Jordan, siç i thanë, dhe shërohet. Është shumë e thjeshtë në sytë tanë dhe në sytë e shërbëtorëve të tij, por për një gjeneral të madh të një ushtri të huaj, është pikërisht kjo bindje që nuk është e thjeshtë! Pjesa tjetër e tekstit e vërteton këtë. Këstu është shëruar Naamani; ai nuk është një mosmirënjohës; ai kthehet te Eliseu për t'i thënë dy gjëra: e para është "Unë e di tani: nuk ka Perëndi tjetër në botë, përveç atij të Izraelit"... (dhe pak më vonë, ai do të shkojë aq larg sa t'i them: kur të jem në vendin tim, tani e tutje do t'i bëj kurban). Rastësisht, autori i këtij fragmenti shfrytëzon rastin për t'u dhënë një mësim të vogël bashkatdhetarëve të tij: diçka si "ju keni përfituar me shekuj nga mbrojtja e një Zoti të vetëm, mirë, thuani vetes se të mirat e Zotit janë edhe për të huajt dhe pastaj , ti që Zoti ka zgjedhur nga të gjithë, ti megjithatë vazhdon të tundohesh nga idhujtaria... ky i huaji e kuptoi shumë më shpejt se ti se nga i vjen shërimi”.
    Gjëja e dytë që Naamani i thotë Eliseut është se unë do të të bëj një dhuratë për të të falënderuar. Por Eliseu refuzon prerazi: dhuratat e Perëndisë nuk mund të blihen. Padyshim që Naamani shkon nga befasia në befasi: herën e parë që iu paraqit Eliseut, ai kishte planifikuar gjithçka: Eliseu do ta priste, do ta shëronte dhe në këmbim, ai, Naamani do të ofronte dhurata të denja për gradën e tij, dhe të dy do të ishim të barabartë. Por asgjë nuk shkoi siç ishte planifikuar.
    Së fundi, dikush mund të pyesë pse Naamani dëshiron të marrë pak nga toka e Izraelit. Ai e justifikon kërkesën e tij duke thënë: “Nuk dua të ofroj më as olokaust, as flijim perëndive të tjera veç Zotit, Perëndisë të Izraelit”. Kjo shpjegohet me faktin se, në kohën e profetit Elise, besimi i përhapur midis të gjithë popujve fqinjë me Izraelin ishte se hyjnitë sundonin mbi territore. Për të qenë në gjendje t'i ofronte flijime Perëndisë së Izraelit, Naamani e konsideron veten të detyruar të marrë tokën mbi të cilën mbretëron ky Perëndi.
    Kjo frymëzon tre vërejtje: së pari, Naamani as nuk e takoi profetin: sepse nuk është profeti që shëron, është Zoti. Së dyti, nuk kishte asnjë gjest spektakolar apo magjik, por gjëja më banale për një njeri nga ato vende: të zhytej në lumë... dhe pikërisht në këtë gjest banal të bërë nga bindja, ai u ndesh me fuqinë e Zotit: ai e bën. Mos kërkoni gjëra të jashtëzakonshme, por vetëm besoni. Së treti, nuk kishte dhuratë falënderimi: e vetmja mënyrë për t'i shprehur mirënjohjen tonë Perëndisë është të njohim atë që na vjen prej tij. Sa i përket profetit, robit të Zotit, ai nuk kërkon asgjë për veten e tij; atë që Jezusi do të përkthejë më vonë: “Falas morët, falas edhe jepni!” (Mt 10, 8).

  14. #214
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 28 Ord VITI C.

    MË 9 – 10 – 2022.


    PSALMI: 98, 1-4.


    Këndoni Zotit një këngë të re,
    sepse bëri vepra të mrekullueshme!
    Ngadhënjeu me fuqi të së djathtës së vet,
    me fuqi të krahut të vet të shenjtë.
    2 Zoti e dëftoi shpëtimin e vet,
    përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet.
    3 I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet
    kundrejt shtëpisë së Izraelit.
    Të gjitha skajet e botës e panë
    shëlbimin e Hyjit tonë.
    4 Mbarë toka le t’i brohorisë Zotit,
    le të gëzojë, të duartrokasë e të këndojë.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE

    ZOTI I DASHURISË DHE I BESNIKËRISË.


    Leximi i parë i kësaj të diele tregon se si Naamani, një gjeneral sirian, pra pagan, u shërua nga profeti Elise dhe papritmas ai besoi në Hyjin e Izraelit. Prandaj, Naamani do të ishte në gjendje të përkryer për të kënduar këtë psalm në të cilin bëhet fjalë për dashurinë e Perëndisë edhe për paganët, ata që nuk janë pjesë e Popullit të Zgjedhur (ata që Bibla i quan "kombe") dhe për Izraelin. Kemi lexuar vargun 2:
    “Zoti e dëftoi shpëtimin e vet,
    përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet”.
    Por menjëherë vjen vargu 3:
    "I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet
    kundrejt shtëpisë së Izraelit.
    Të gjitha skajet e botës e panë
    shëlbimin e Hyjit tonë”.
    Zoti e dëftoi besnikërinë e tij, dashurinë e tij, në favor të shtëpisë së Izraelit, është një shprehje e zakonshme për të kujtuar atë që quhet "Zgjedhja e Izraelit", marrëdhënia absolutisht e privilegjuar që ekziston midis këtij populli të vogël dhe Zoti i universit.
    Pas këtyre fjalëve, duhet të merret me mend gjithë pesha e historisë, e gjithë pesha e së shkuarës: fjalët e thjeshta "besnikëria e tij", "dashuria e tij" janë kujtesa e gjallë e Besëlidhjes: pikërisht me këto fjalë, në shkretëtirë , Hyji ua bëri veten të njohur njerëzve që kishte zgjedhur: "Zoti i dashurisë dhe i besnikërisë". Kjo fjali do të thotë: po, Izraeli është me të vërtetë Populli i Zgjedhur; por fjalia e mëparshme, (dhe ndoshta nuk është rastësi që është vendosur më parë), na kujton se nëse zgjedhet Izraeli, nuk është që të shijojë ai vetëm me egoizëm “dashurinë dhe besnikërinë e Zotit” duke konsideruar veten si djalë të vetëm, por për t'u sjellë të gjithë popujve ato dhuratë si një vëlla më i madh. . Roli i tij është të shpallë dashurinë e Zotit PËR TË GJITHË NJERËZIT, në mënyrë që të hyjë gjithë njerëzimi pak nga pak në Besëlidhjen.
    Në këtë psalm, kjo siguri shënon edhe përbërjen e tekstit; po të shikojmë pak më afër, vëmë re ndërtimin në "përfshirje" të këtyre vargjeve 2 dhe 3. Një “përfshirje” është një mjet stilistik që gjendet shpesh në Bibël. Është pak si një shirit anësor, në një gazetë ose në faqjen e një reviste; padyshim qëllimi është të nxjerrë në pah tekstin e shkruar në brendësinë e një kornize. Në një “përfshirje”, është e njëjta gjë: teksti qendror është i theksuar, i "kornizuar" nga dy fjali identike, njëra përpara, tjetra pas... Këtu, fjalia qendrore flet për Izraelin, Popullin e Zgjedhur, dhe kjo fjali kornizohet nga dy fjali që flasin për kombet, për popujtë paganë: fjalia e parë:
    "Zoti e dëftoi shpëtimin e vet,
    përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet”.
    ... fjalia e dytë ka të bëjë me Izraelin:
    "I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet
    kundrejt shtëpisë së Izraelit”.
    …dhe ja fjalia e tretë:
    “Të gjitha skajet e botës e panë
    shëlbimin e Hyjit tonë”.
    Fjala “pagan” nuk gjendet në këtë varg, por zëvendëson shprehjen “Të gjitha skajet e botës”. Fjalia qendrore që flet për atë që quhet "zgjedhja e Izraelit" (këtu: i ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet kundrejt shtëpisë së Izraelit) është e paraprirë nga një fjali dhe ka më pas një fjali të tretë që flet për të gjithë njerëzimim, për të gjithë popujt, për kombet. Teksti duhet të kuptohet kështu: Zgjedhja e Izraelit është thelbësore, por ne nuk harrojmë se ajo duhet të shkëlqejë mbi të gjithë njerëzimin.



    ZOTI I IZRAELIT DHE I GJITHË NJERËZIMIT.

    Dhe kur populli i Izraelit, gjatë festës së Tabernakujve në Jerusalem, shpall Perëndinë si mbret, dihet mirë nga të gjithë se e bëjnë këtë në emër të të gjithë njerëzimit. Duke e kënduar këtë psalm, të gjithë besimtarë e mbledhur në Tempullin e Jeruzalemit, tashmë imagjinojnë (sepse e dinë se do të vijë) ditën kur Zoti do të jetë me të vërtetë mbreti i të gjithë skajëve të tokës, domethënë i njohur nga të gjithë popujtë e tokës. Naamani, gjenerali sirian, pagan, është një pararendës.
    Një theksim i dytë i këtij psalmi është shpallja shumë e ndjeshme e mbretërimit të Perëndisë. Për shembull, këndohet në tempullin e Jeruzalemit:
    "Mbarë toka le t’i brohorisë Zotit,
    le të gëzojë, të duartrokasë e të këndojë” (v.4).
    Por kur thuhet "këndohet”, fjala është shumë e dobët. Në fakt, nga fjalori i përdorur në hebraisht, ky psalm është një thirrje fitoreje, klithma që ngrihet në fushën e betejës pas fitores, "terouah" për nder të fituesit. Fjala fitore nuk gjendet në përkthimin e Biblës të Atit Simoni Filipaj në vargjet hyrëse të psalmit, por tre herë tre shprehjet bëjnë të kuptohet që flitet për një fitore: "Ngadhënjeu me fuqi të së djathtës së vet,
    me fuqi të krahut të vet të shenjtë”,
    ai, Zoti, siguroi fitoren...
    Fjalët e vargut 2
    “Zoti e dëftoi shpëtimin e vet,
    përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet”
    janë të kuptueshme nëse interpretohen në këtë mënyrë: Zoti, duke ndihmuar Popullin e vet që të fitojë në luftën, dëftoi shpëtimi e vet dhe zbuloi dretësinë e vet. Dhe, së treti, në vargun lexohet:
    “Të gjitha skajet e botës e panë
    shëlbimin e Hyjit tonë”.
    Kanë një kuptim nëse interpretohen:
    “Toka mbarë e pa fitoren e Perëndisë tonë".
    Fitorja e Zotit, për të cilën flitet këtu, është e dyfishtë:
    së pari, fitorja e çlirimit nga Egjipti e përmendur nga shprehjet si " me fuqi të së djathtës së vet, me fuqi të krahut të vet të shenjtë, nga dora e tij e fuqishme": është një aludim për nderhyrjen e parë të Hyjit në favor të bijve të Izraelit, me vepra të mrekullueshme: dalja nga Egjipti atë natë të pa harrueshme, kalimi i mrekullueshëm të detit që i ndau përfundimisht nga Egjipti, vendi i tyre i skllavërisë. Shprehja “Zoti të nxori prej andej me dorë të fortë dhe krah të shtrirë” (Dt, 5,15) ishte bërë formula standarde për çlirimin nga Egjipti; gjendet, për shembull, në librin e Ligjit të Përtërirë dhe në psalmet. Formula "ai ka bërë mrekulli" është gjithashtu një kujtesë e çlirimit nga Egjipti.
    Por kur këndohet fitorja e Zotit, këndohet edhe fitorja e pritur për fundin e kohës, fitorja përfundimtare të Zotit kundër të gjitha forcave të së keqes. Dhe tashmë populli besimtar i mbledhur në Tempullin për festën e lavdëron Zotin, ashtu si në të kaluarën e ka lavderuar mbretin e ri në ditën e kurorëzimit të tij, duke brohoritur me britma fitoreje, me tingujt e borive, me brirët dhe duartrokitjet. Por ndërsa me mbretërit e dheut populli pati gjithmonë zhgënjimet, këtë herë e di se nuk do të zhgënjehet; aq më tepër arsyeja që këtë herë "terouah" të jetë veçanërisht e gjallë!

  15. #215
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIEOLA 28 Ord VITI C

    MË 9-10-2022

    UNGJILLI: Lk. 17, 11-19.


    [I]11 Duke udhëtuar për Jerusalem, kaloi nëpër Samari e Galile.
    12 Kur hyri në një fshat dolën para dhjetë të gërbulur. Ata zunë vend larg
    13 e filluan të bërtasin: “Jezus, Mësues, ki mëshirë për ne!”
    14 Kur i pa u tha: “Shkoni e paraqitjuni priftërinjve!” E ndodhi që, ndërsa po shkonin, u pastruan.
    15 Njëri prej tyre, si pa se u shërua, u kthye duke e lëvduar Hyjin me zë të madh lartë.
    16 Ra përmbys para këmbëve të Jezusit dhe e falënderoi. E ky ishte samaritanas.
    17 Jezusi mori fjalën e tha: “Po a nuk u pastruan të dhjetët? Ku janë nëntë të tjerët?
    18 A nuk u gjet asnjë që të kthehet e t’i japë lavdi Hyjit, përveç këtij të huaji?
    19 Çohu e shko ‑ i tha ‑ feja jote të shpëtoi!”



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    ORA E SHPËTIMIT PËR TË GJITHË NJERËZIT.



    Jezusi është në rrugë për në Jerusalem; ai e di se ky udhëtim e çon në pasionin e tij, vdekjen dhe ringjalljen e tij; mund të mendohet se nëse Luka insiston të na tregojë për itinerarin e tij, kjo ndodh sepse ajo që do të na tregojë tani, ka një lidhje - drejtpërdrejtë me misterin e shpëtimit që Krishti i sjell njerëzimit.
    Kështu Jezusi kalon nëpër Samari dhe Galile; dhjetë lebrozë vijnë ta takojnë, por ata qëndrojnë larg: Ligji i ndalon që ata të afrohen me këdo; ata vuan nga një sëmundje ngjitëse; lebra është një sëmundje shumë ngjitëse dhe nga ana tjetër, në atë kohë konsiderohej si shenjë e mallkimit hyjnor, sepse besohej se ishte shenjë e mëkatit. Prandaj, dhjetë lebrozët tanë ndalojnë larg Jezusit dhe, nga larg, e thërrasin atë. Kjo thirrje dhe titulli "mësues" që ata i japin Jezusit, janë njëkohësisht një pranim i dobësisë së tyre dhe i besimit që ata kanë tek ai. Jezusi nuk lëviz, nuk u afrohet atyre. Tashmë një herë Luka (5,12) kishte rrëfyer shërimin e një lebrozi nga Jezusi: njeriu ishte pranë tij, Jezusi e kishte shtrirë dorën dhe e kishte prekur për ta shëruar; këtë herë, në episodin e dhjetë lebrozëve, Jezusi u thotë nga larg të sëmurëve: “Shkoni dhe paraqituni te priftërinjtë”. Shfaqja e vetvetes para priftërinjve ishte hapi që duhej të bënin lebrozët për të njohur zyrtarisht shërimin e tyre. Prandaj, ky urdhër i Jezusit është në vetvete një premtim shërimi.
    Ne mund ta krahasojmë qëndrimin e Jezusit në episodin e dhjetë lebrozëve me atë të profetit Elise me Naamanin në leximin e parë; as Eliseu nuk bëri asnjë lëvizje, ai thjesht i tha shërbëtorit të tij që të paraqitet te Naamani për t’i thënë: "Shko dhe lahu shtatë herë në ujin e Jordanit dhe do të pastrohesh". Në të dyja rastet, vërtet, bindja ndaj urdhrit të marrë sjell shërim për lebrozët. Në episodin që na shqetëson, lebrozët u nisën për të takuar priftin; dhe gjatë ecjes ata shohin se lebra e tyre u zhduk; me të vërtetë, besimi i tyre i shpëtoi. Sëmundja i kishte bashkuar këta dhjetë burra; në shërim, ata do të zbulojnë thellësitë e zemrave të tyre: ata nuk janë më dhjetë lebrozë, dhjetë të përjashtuar; ata janë nëntë hebrenj të mirë dhe një samaritan, që do të thotë pak a shumë heretik. Edhe pse është heretik, samaritani e di se jeta dhe shërimi vijnë nga Perëndia; kështu ai kthehet prapa, ai kthehet dhe këtë herë, i pastruar, ai mund t'i afrohet Jezusit: Luka thotë: "Ai përlëvdon Zotin me zë të lartë" dhe gjithashtu "ai hidhet me fytyrën poshtë te këmbët e Jezusit duke falënderuar": falënderimi me fytyrën për dhe është një qëndrim i rezervuar për Zotin. Ky samaritani sapo ka takuar Mesinë- dhe ai tashmë e njeh atë. Tani ai gjithashtu kupton se për të lavdëruar vërtet Perëndinë, nuk duhet të kthehet më drejt Tempullit të Jeruzalemit, por drejt vetë Jezusit. Kthimi është pikërisht kuptimi i fjalës "konvertim". Dhe Jezusi e njeh publikisht këtë konvertim të samaritanit: "Çohu dhe shko; besimi yt të ka shpëtuar".



    “LUM SKAMNORËT NË SHPIRT SEPSE E TYRE ËASHTË MBRETËRIA E QIEJVE”.


    “E ku janë nëntë të tjerët?" pyet Jezusi. Ata nuk janë kthyer prapa; megjithatë, ata takuan edhe Mesinë... por nuk e njohën... Ose, sido që të jetë, e konsideruan më urgjente të rregullonin veten me ligjin duke vazhduar rrugën drejt tempullit dhe priftërinjve. Jezusi u kishte thënë që të shkonin dhe të paraqiteshin te priftërinjtë, ata shkojnë atje pa marrë as kohë për falënderim.
    Kjo është një temë e shpeshtë e ungjijve: shpëtimi është për të gjithë njerëzit dhe, shumë shpesh, nuk janë ata që thonë se besojnë që janë më afër tij dhe që e mirëpresin atë më së miri! "Ai erdhi tek i veti dhe të tijtë nuk e njohën", thotë Shën Gjoni. Testamenti i Vjetër tashmë insistonte shumë fuqishëm në atë që quhet universaliteti i shpëtimit; e kemi dëgjuar në psalmin 97/98 të kësaj të diele. Dhe leximi i parë raportoi konvertimin e gjeneralit sirian Naamanit, që ishte gjithashtu i huaj. Më parë, në të njëjtin Ungjill të Lukës, Jezusi komentoi gjithashtu këtë ngjarje për të qortuar bashkatdhetarët e tij për verbërinë e tyre ndaj tij: ai filloi duke vënë në dukje që "askush nuk është profet në vendin e tij" dhe shtoi: "Kishte shumë lebrozë në Izrael. në ditët e profetit Elise; megjithatë asnjëri prej tyre nuk u pastrua, përveç Naamanit, Sirianit”. Dhe nga këto fjalë e gjithë sinagoga u zemërua (Lk. 4:27). Dhe më vonë, në Veprat e Apostujve, Luka do të insistojë në refuzimin kundër ungjillit nga një pjesë e tërë e popullit të Izraelit, në kontrast me suksesin e predikimit midis paganëve.
    Kjo është një çeshtje që shqetësoi brezat e parë të krishterë; kur Luka shkruan Ungjillin e tij, për shembull, komuniteti i ri i krishterë është i ndarë në një problem themelor: a duhet patjetër të jetë një hebre ai që pagëzohet? Apo jo-hebrenjtë, paganë, mund të pranohen në pagëzim? Historia e shërimit të një samaritani, të një heretiku dhe aq më tepër historia e kthimit të tij të thellë në besim erdhi në kohën e duhur për të kujtuar tri të vërteta që nuk duhen harruar: së pari, shpëtimi i inauguruar nga Jezu Krishti në pasionin e tij, vdekja dhe ringjallja u ofrohet të gjithë njerëzve pa përjashtim. Së dyti, falënderimi ndaj Zotit është thirrja e njerëzve të zgjedhur, por ndonjëherë të huajt që konsiderohen heretikë e bëjnë këtë më së miri.
    Së treti, shumë shpesh janë të varfërit ata që e kanë zemrën më të hapur për të takuar Zotin. E thënë ndryshe: në rrugën për në Jerusalem, domethënë për në shpëtim, Jezusi i udhëheq të gjithë njerëzit që duan. Cilado qoftë raca e tyre, feja e tyre, ata thjesht duhet të jenë gati të kthehen.

  16. #216
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 29 Ord VITI C

    MË 16-10-2022.

    LEXIMI I PARË: Dal. 17, 8-13.


    8 Atëherë erdhi Amaleku për të luftuar kundër Izraelit në Rafidim.
    9 Moisiu i tha Jozuehit: “Zgjedhi disa burra dhe dil e lufto kundër Amalekut. Nesër unë do të qëndroj në majë të kodrës me shkopin e Hyjit në dorë”.
    10 Jozuehi bëri siç i urdhëroi Moisiu dhe doli në luftë kundër Amalekut, kurse Moisiu, Aroni dhe Huri u ngjitën në majën e kodrës.
    11 Kur Moisiu i lartësonte duart, Izraeli ishte më i fortë; por kur i ulte, përparonte Amaleku.
    12 Porse Moisiut i ishin lodhur duart. Ata morën një gur, e vunë nën të, e Moisiu u ul në të; Aroni e Huri ia mbanin duart, njëri nga njëra e tjetri nga tjetra anë. Kështu duart e tija qëndruan lart deri në perëndim të diellit 13 e Jozuehi e mundi me teh të shpatës Amalekun dhe popullin e tij.


    LECTIO DIVINA - MEDITIM – LUTJE

    BESIMI NË SPROVË!


    Amalekitët ishin fise që jetonin në shkretëtirën e Negevit: Bibla i citon ata shumë herë gjatë historisë së instalimit të Popullit të Zgjedhur në Palestinë dhe gjithmonë si kundërshtarë të depërtimit të fiseve izraelite; dhe pasardhësit e tyre do të jenë akoma armiq të egër në ditët e mbretërve Saul dhe David. Aq sa vetë emri i Amalekut është bërë tipi i armikut trashëgues.
    Nuk është çudi kur e dimë se vetë Amaleku, babai i fisit, ishte nipi i Esaut, vëllai binjak dhe rivali i Jakobit. Rivaliteti midis Jakobit dhe Esaut (i quajtur edhe Edom) u bart te pasardhësit e tyre, dhe brez pas brezi në Izrael urrejtja ndaj edomitëve dhe veçanërisht ndaj atyre që konsiderohen më të këqijtë nga të gjithë amalekitët.
    Ja pra, nga libri i Eksodit, janë Amalekitët që e paraqesin veten si kundërshtarët e parë të Popullit të Zgjedhur në shkretëtirë. Autori nuk jep shumë detaje për këtë betejë të parë: ai thjesht thotë: “Populli i Izraelit po marshonte nëpër shkretëtirë. Amalekitët erdhën dhe e sulmuan në Refidim”. Por libri i Ligjit të Përtërirë sjell disa indikacione shtesë: "Mos harro çfarë të bëri Amaleku kur ishe në udhëtim ndërsa po dilje prej Egjiptit, sesi të ndeshi në udhëtim e i vrau në prapavijën tënde të gjithë ata që, të lodhur e të mbetur, ishin ulur të merrnin frymë, kur ti ishe i këputur prej urie e mundimi. Ai nuk e pati frikë Perëndinë. Prandaj, kur Zoti, Hyji yt, ka për të të dhënë pushim prej të gjithë armiqve të tu që të rrethojnë, në tokën që Zoti ka për ta dhënë pronë, zhduke emrin e Amalekut nën kupën e qiellit. Ruaj se e qet në harresë!”(Dt 25,17-19). Përktheni: Amalekitët mbërritën në befasi dhe sulmuan ata që kishin më shumë vështirësi për t'u ndjekur. Atëherë Moisiu i tha Jozueut: "Zgjidh njerëz dhe shko dhe lufto kundër amalekitëve". Pra, është një histori vetëmbrojtjeje. Nuk do të kemi detaje të mëtejshme se si u zhvillua lufta apo lëvizjet e trupave; nga ana tjetër, historia përqendrohet në marrëdhënien midis njerëzve dhe Zotit të tyre me rastin e kësaj beteje të parë: është sprova me zjarr, por mbi të gjitha është sprova e besimit të Izraelit. Ai do të luftojë për të mbijetuar, por Zoti i tij do të jetë me të.
    Jemi në Refidim: meqë ra fjala, këtë emër ne tashmë e dimë, sepse në vargjet që i paraprijnë këtij pasazhi, është episodi i famshëm i Massa dhe Meriba; folëm përsëri për të shumë kohët e fundit me rastin e psalmit 95. Massa dhe Meriba ndodhen pikërisht në Refidim dhe pseudonimi Massa dhe Meriba (që do të thotë mosmarrëveshje dhe grindje) do të thotë se, atje, njerëzit dyshuan seriozisht në Zot. Dhe, tani e tutje, kur të tundohemi të dyshojmë në mbrojtjen e Zotit, do të kujtojmë Masën dhe Meribën: 8.“Oh sikur ta ndienit sot zërin e tij: “Mos e bëni zemrën tuaj gur porsi në Meribë, 9. porsi në ditë të Masës në shkretëtirë, kur etërit tuaj më vunë në sprovë: më provuan megjithëse i kishin parë veprat e mia. 10. Dyzet vjet më mërziti ajo brezni e thashë: ‘Popull zemërluhatshëm është ky, 11. që s’i njeh udhët e mia.’ Prandaj u përbetova në hidhërimin tim: ‘Askurrë s’do të hyjnë në prehjen time!’ (Ps 95,8-11).
    Massa dhe Meriba, ishte sprova e etjes, një provë aq e vështirë sa njerëzit madje menduan se Zoti i kishte braktisur... por jo, dhe uji rrodhi nga shkëmbi, dhe njerëzit rifituan besimin te Zoti i tyre. Këtë herë, dhe ende në Refidim, Populli izraelit përballet me sulmin e amalekitëve dhe duhet të luftojë kundër tyre për mbijetesën e tij. Dhe menjëherë Moisiu nuk dyshon se Perëndia do ta ndihmojë për ta çliruar.



    DUART E NGRITURA DREJT QIELLIT.

    Moisiu i tha Jozueut: "Unë do të qëndroj në majë të kodrës me shkopin e Perëndisë në dorë". Dhe është ky shkop, në një farë mënyre, që merr rolin kryesor në këtë histori. Ky shkop nuk është një instrument magjik në vetvete, por e bën të dukshme punën e Zotit. Me anë të tij Moisiu bëri shumë mrekulli në sytë e Faraonit dhe në oborrin e Egjiptit, kur Moisiu i ndau ujërat e Detit të Kuq, kur edhe një herë Moisiu bëri që uji të rrjedhë nga shkëmbi, pikërisht në Massa dhe Meriba. Edhe një herë, ky shkop nuk është një veglë magjik në vetvete: prova është se Moisiu e përdor atë në lutje, por ky shkop i ngritur është bërë simbol: i kujton të gjithëve se është Zoti ai që vepron. Nëse beteja mezi përshkruhet, nëse shkopi është në qendër të tregimit, është pikërisht për të treguar se ku është thelbësorja.
    Gjëja thelbësore është prania e Zotit që e shoqëron popullin e tij, siç e kishte premtuar që në fillim kur ia zbuloi emrin e tij Moisiut, ky emër i famshëm që thotë praninë e Zotit. Teksti është shumë i matur dhe në të njëjtën kohë shumë sugjerues. Moisiu, Aaroni dhe Huri janë në majë të kodrës, ndërsa njerëzit luftojnë nën drejtimin e Jozueut në fushë. Jozueu lufton me gjithë shpirt dhe Moisiu lutet me gjithë shpirt. Luftëtari dhe lutesi plotësojnë njëri-tjetrin. Nëse Moisiu e braktis postin e tij të lutjes, Josueu humbet mundësitë e tij. Nuk mund të themi më qartë se është Zoti ai që vepron, por duke kërkuar pjesëmarrjen tonë. Duart e ngritura të Moisiut janë simboli i gjithë lutjes njerëzore. Ato duar flasin për besimin, për sigurinë e besimtarit se Zoti i tij nuk e braktis kurrë. Kohët e fundit, siç lexojmë në letrën drejtuar Timoteut, Pali tha: "Unë rekomandoj që burrat, kudo janë, të luten me duart e tyre të ngritura drejt qiellit..." Është Zoti ai që vepron: këto duar të ngritura e thonë mirë, pasi qëndrojnë të palëvizshme dhe duket se dërgojnë lutjen drejt qiellit; por në të njëjtën kohë, ato ngrihen: besimtari nuk dorëzohet; duart e luftëtarit, dhe duart e ngritura të lutësve janë pjesëmarrja jonë e vogël në veprën e Zotit.
    Por ndodh që ai prijësi i lutjes, i rraskapitur, fizikisht apo moralisht, nuk ka më forcë të “ngrejë duart” drejt qiellit: atëherë është mirë të gjejmë vëllezër për të mbështetur duart tona të dështuara; normalisht, ky është roli i komuniteteve tona.
    - Në çdo kohë, burra dhe gra ia kanë kushtuar jetën e tyre lutjes; ky tekst na zbulon se lutja nuk është pasivitet apo mosveprim; përkundrazi, në mënyrë misterioze, lutja e disave është burim force për të gjithë. Është një kujtesë e gjallë e pranisë së Perëndisë që vepron vazhdimisht në mesin tonë.

  17. #217
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 29 Ord VITI C

    MË 16 – 10 – 2022

    PSALMI 121:


    1. Sytë e mi i çoj drejt maleve:
    prej nga do të më vijë mua ndihma?
    2 Ndihma ime vjen prej Zotit,
    i cili krijoi qiellin e tokën.
    3 S’do të lejojë të të merren këmbët,
    nuk do të kotet ai që të ruan.
    4 Ja, s’do të kotet as s’do të flejë,
    ai që e ruan Izraelin.
    5 Zoti është rojtari yt,
    Zoti është hija jote,
    Zoti është në të djathtën tënde!
    6 Dielli nuk do të të bëjë keq ditën,
    as hëna natën.
    7 Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    Zoti do ta ruajë jetën tënde.
    8.Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua
    që tani e përgjithmonë e jetës.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    MARSHIMI I GJATË TË IZRAELITËVE

    Ne e dimë se psalmet janë mbi të gjitha lutja e popullit të Izraelit, këtij populli në marshimin drejt Zotit të tij që nga agimi i historisë së tij. Kur psalmi thotë "Unë", ne duhet të dëgjojmë NE kolektive, të gjithë besimtarët e Popullit të Zgjedhur. Ky marshim i gjatë u përkujtua, përjetua edhe më intensivisht me rastin e tre pelegrinazheve vjetore në Jeruzalem. Ato ishin pjesë e urdhërimeve të Hyjit dhe përfaqësonin një pikë kulmore për të gjithë pjesëmarrësit, domethënë normalisht të gjithë burrat e shëndetshëm. Gratë dhe fëmijët e ndiqnin nëse mundeshin.
    Pesëmbëdhjetë psalme janë kompozuar veçanërisht për të shoqëruar këtë proces: këto janë psalmet nga 120 deri në 134 në Biblat tona. Ata u quajtën "Psalmet e ngjitjeve" sepse folja "të ngjitesh" ishte fjala e njohur për të folur për pelegrinazhet; për të paktën dy arsye: thjesht, së pari, sepse Jeruzalemi është në lartësi, pastaj në një nivel simbolik, sepse procesi i pelegrinazhit përfaqëson, për besimtarin, një ngjitje të vërtetë shpirtërore.
    Prandaj, këta pesëmbëdhjetë psalme kanë pika të përbashkëta: të gjithë ata e krahasojnë historinë e popullit të Izraelit me një pelegrinazh të gjatë. Për këtë arsye, dëgjojmë shumë aludime për realitetin konkret të pelegrinazhit: lodhjen dhe lutjen e pelegrinit, etja për të mbërritur, dashuria për tempullin, dashuria për Jeruzalemin. Dhe mbi të gjitha gëzimi i thellë, besimi që banon te njerëzit besimtarë.
    Pra, psalmi ynë sot është një nga këto: një pelegrin merr rrugën për në Jeruzalem: ai tashmë e ka zemrën dhe sytë e tij të kthyer drejt kodrës së Tempullit ("Sytë e mi i çoj drejt maleve” në përkthim i Filipajt, ose: Unë i ngre sytë drejt maleve", në përkthime të tjera), por ai e di se rruga për në Jeruzalem është e mbushur me gracka të të gjitha llojeve; ato rrugë nuk është si rrugët tona të asfaltuara të ditëve të sotme, ndonjëherë është e rrëshqitshme ose me gurë, këmba mund të rrëshqasë; mund të përballesh edhe me rreziqe shumë më të mëdha: bisha të egra ose, edhe më të frikshme, banda hajdutësh. Nëse Jezusi ishte në gjendje të vendoste shëmbëlltyrën e Samaritanit të Mirë në këtë mjedis, domethënë historinë e një njeriu të zhveshur dhe të rrahur nga banditë, kjo ndodh sepse është një gjë që ndodhte rregullisht:
    "Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    Zoti do ta ruajë jetën tënde.
    Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua
    që tani e përgjithmonë e jetës” (v. 7-8).



    ZOTI DO TË MBROJË KUR SHKON DHE KUR DO TË KTHEHESH.

    Ata që qëndrojnë në fshat i qetësojnë ata që marrin rrugën.
    Një rrezik tjetër, që nuk mund ta imagjinojmë këtu, është dielli gjatë ditës, hëna gjatë natës. Në mes të ditës, duhet të ecësh për orë të tëra nën diellin përvëlues; natën, nëse flihet nën yje, rrezet e hënës janë të dëmshme. Edhe këtu pelegrini inkurajohet:
    “Zoti është rojtari yt,
    Zoti është hija jote,
    Zoti është në të djathtën tënde!
    Dielli nuk do të të bëjë keq ditën,
    as hëna natën” (v. 5-6).
    Zoti, kujdestari yt, hija jote, të qëndron pranë. Dielli nuk mund të të bëjë keq ditën, as hëna gjatë natës. Të gjitha këto rreziqe duhet të përballen njësoj kur shkojnë si edhe kur largohen nga Jeruzalemi për të kthyer në shtëpinë e tyre. Për këtë:
    "Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua” (v. 8).
    Me fjalë tjetra: Zoti do të të ruajë kur shkon në Jeruzalem dhe edhe kur të kthehesh në vendin tënd". Atëherë pelegrinët mund të mbështeten tek Zoti duke pasur besim në të, sepse ai është zotëruesi i botës: është ai dhe vetëm ai që krijoi qiellin dhe tokën. Zoti është ai prej të cilit "më vjen ndihma” (v. 1): në këtë varg ka një pikë kundër perëndive të rreme; ato janë vetëm statuja inerte prej druri ose guri; nuk mund të bëjnë asgjë për njeriun. Ata flenë një gjumë të përjetshëm, pasi janë vetëm objekte të krijuara nga dora e njeriut. Ndërsa ai, Zoti, shikon vazhdimisht:
    "Jo, s’do të kotet as s’do të flejë,
    ai që e ruan Izraelin.
    Zoti është rojtari yt” (V.4-5).
    Kur merr rrugën për në Jeruzalem, besimtari niset drejt Zotit të tij dhe vetëm drejt tij: largohet me vendosmëri nga idhujt. Ky quhet konvertim.
    Mund të shohim se si sugjeron ky krahasim i njerëzve me një grup pelegrinësh. Çdo ditë, për afërshisht 30 shekuj, Izraeli, si një pelegrin i vendosur, merr rrugën e besimit te Zotit të tij, me vendosmëri ai premton se do të këtë besim vetëm te Zoti:
    " Sytë e mi i çoj drejt maleve:
    prej nga do të më vijë mua ndihma?”
    Dhe jep një dëshmi të qartë:
    “Ndihma ime vjen prej Zotit,
    i cili krijoi qiellin e token”.
    Nuk është rastësi që Zoti quhet në këtë psalm "rojtari i Izraelit". Sepse ky popull ka marrë Revelacionin e Zotit të gjallë, Krijuesit të qiellit dhe të tokës dhe ka përjetuar praninë e tij. Vetë emri i Zotit, emri i famshëm me katër shkronja, (YHVH) thotë me të drejtë se Zoti është vazhdimisht i pranishëm te populli i tij. Një prani shumë intime, e pandashme, e cila shprehet shumë fort në hebraisht. Përkthimi ynë thotë "ZOTI, kujdestari yt, Zoti, hija jote, qëndron pranë teje": në hebraisht, pranë teje thuhet "në të djathtën tënde" dhe André Chouraqui komentoi: "ZOTI është i bashkuar me ty ashtu si ti me veten tënde, me qenien tënde”.
    Të kujtojmë kolonën që shoqëroi marshimin e njerëzve në shkretëtirë; shtyllë rete gjatë ditës, për t'u mbrojtur nga dielli, shtyllë zjarri gjatë natës për të drejtuar ecjen.
    Jezu Krishti, nga ana tjetër, ishte në gjendje ta këndonte këtë psalm me gjithë të vërtetën. Ndërsa mori me vendosmëri rrugën për në Jerusalem, siç thotë Shën Luka, përsëriti me vete: “Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    do të ta ruajë jetën.
    Zoti do të ta ruajë, duke shkuar dhe duke ardhur,
    tani e përgjithmonë”.
    “Që në mëngjesin e Pashkëve, këtë rikthim për të cilin flet psalmi, ne e quajmë “Ringjallje”.

  18. #218
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 29 Ord VITI C

    MË 16 – 10 – 2022

    PSALMI 121:


    1. Sytë e mi i çoj drejt maleve:
    prej nga do të më vijë mua ndihma?
    2 Ndihma ime vjen prej Zotit,
    i cili krijoi qiellin e tokën.
    3 S’do të lejojë të të merren këmbët,
    nuk do të kotet ai që të ruan.
    4 Ja, s’do të kotet as s’do të flejë,
    ai që e ruan Izraelin.
    5 Zoti është rojtari yt,
    Zoti është hija jote,
    Zoti është në të djathtën tënde!
    6 Dielli nuk do të të bëjë keq ditën,
    as hëna natën.
    7 Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    Zoti do ta ruajë jetën tënde.
    8.Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua
    që tani e përgjithmonë e jetës.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    MARSHIMI I GJATË TË IZRAELITËVE

    Ne e dimë se psalmet janë mbi të gjitha lutja e popullit të Izraelit, këtij populli në marshimin drejt Zotit të tij që nga agimi i historisë së tij. Kur psalmi thotë "Unë", ne duhet të dëgjojmë NE kolektive, të gjithë besimtarët e Popullit të Zgjedhur. Ky marshim i gjatë u përkujtua, përjetua edhe më intensivisht me rastin e tre pelegrinazheve vjetore në Jeruzalem. Ato ishin pjesë e urdhërimeve të Hyjit dhe përfaqësonin një pikë kulmore për të gjithë pjesëmarrësit, domethënë normalisht të gjithë burrat e shëndetshëm. Gratë dhe fëmijët e ndiqnin nëse mundeshin.
    Pesëmbëdhjetë psalme janë kompozuar veçanërisht për të shoqëruar këtë proces: këto janë psalmet nga 120 deri në 134 në Biblat tona. Ata u quajtën "Psalmet e ngjitjeve" sepse folja "të ngjitesh" ishte fjala e njohur për të folur për pelegrinazhet; për të paktën dy arsye: thjesht, së pari, sepse Jeruzalemi është në lartësi, pastaj në një nivel simbolik, sepse procesi i pelegrinazhit përfaqëson, për besimtarin, një ngjitje të vërtetë shpirtërore.
    Prandaj, këta pesëmbëdhjetë psalme kanë pika të përbashkëta: të gjithë ata e krahasojnë historinë e popullit të Izraelit me një pelegrinazh të gjatë. Për këtë arsye, dëgjojmë shumë aludime për realitetin konkret të pelegrinazhit: lodhjen dhe lutjen e pelegrinit, etja për të mbërritur, dashuria për tempullin, dashuria për Jeruzalemin. Dhe mbi të gjitha gëzimi i thellë, besimi që banon te njerëzit besimtarë.
    Pra, psalmi ynë sot është një nga këto: një pelegrin merr rrugën për në Jeruzalem: ai tashmë e ka zemrën dhe sytë e tij të kthyer drejt kodrës së Tempullit ("Sytë e mi i çoj drejt maleve” në përkthim i Filipajt, ose: Unë i ngre sytë drejt maleve", në përkthime të tjera), por ai e di se rruga për në Jeruzalem është e mbushur me gracka të të gjitha llojeve; ato rrugë nuk është si rrugët tona të asfaltuara të ditëve të sotme, ndonjëherë është e rrëshqitshme ose me gurë, këmba mund të rrëshqasë; mund të përballesh edhe me rreziqe shumë më të mëdha: bisha të egra ose, edhe më të frikshme, banda hajdutësh. Nëse Jezusi ishte në gjendje të vendoste shëmbëlltyrën e Samaritanit të Mirë në këtë mjedis, domethënë historinë e një njeriu të zhveshur dhe të rrahur nga banditë, kjo ndodh sepse është një gjë që ndodhte rregullisht:
    "Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    Zoti do ta ruajë jetën tënde.
    Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua
    që tani e përgjithmonë e jetës” (v. 7-8).



    ZOTI DO TË MBROJË KUR SHKON DHE KUR DO TË KTHEHESH.

    Ata që qëndrojnë në fshat i qetësojnë ata që marrin rrugën.
    Një rrezik tjetër, që nuk mund ta imagjinojmë këtu, është dielli gjatë ditës, hëna gjatë natës. Në mes të ditës, duhet të ecësh për orë të tëra nën diellin përvëlues; natën, nëse flihet nën yje, rrezet e hënës janë të dëmshme. Edhe këtu pelegrini inkurajohet:
    “Zoti është rojtari yt,
    Zoti është hija jote,
    Zoti është në të djathtën tënde!
    Dielli nuk do të të bëjë keq ditën,
    as hëna natën” (v. 5-6).
    Zoti, kujdestari yt, hija jote, të qëndron pranë. Dielli nuk mund të të bëjë keq ditën, as hëna gjatë natës. Të gjitha këto rreziqe duhet të përballen njësoj kur shkojnë si edhe kur largohen nga Jeruzalemi për të kthyer në shtëpinë e tyre. Për këtë:
    "Zoti do të ruajë vajtjet e ardhjet e tua” (v. 8).
    Me fjalë tjetra: Zoti do të të ruajë kur shkon në Jeruzalem dhe edhe kur të kthehesh në vendin tënd". Atëherë pelegrinët mund të mbështeten tek Zoti duke pasur besim në të, sepse ai është zotëruesi i botës: është ai dhe vetëm ai që krijoi qiellin dhe tokën. Zoti është ai prej të cilit "më vjen ndihma” (v. 1): në këtë varg ka një pikë kundër perëndive të rreme; ato janë vetëm statuja inerte prej druri ose guri; nuk mund të bëjnë asgjë për njeriun. Ata flenë një gjumë të përjetshëm, pasi janë vetëm objekte të krijuara nga dora e njeriut. Ndërsa ai, Zoti, shikon vazhdimisht:
    "Jo, s’do të kotet as s’do të flejë,
    ai që e ruan Izraelin.
    Zoti është rojtari yt” (V.4-5).
    Kur merr rrugën për në Jeruzalem, besimtari niset drejt Zotit të tij dhe vetëm drejt tij: largohet me vendosmëri nga idhujt. Ky quhet konvertim.
    Mund të shohim se si sugjeron ky krahasim i njerëzve me një grup pelegrinësh. Çdo ditë, për afërshisht 30 shekuj, Izraeli, si një pelegrin i vendosur, merr rrugën e besimit te Zotit të tij, me vendosmëri ai premton se do të këtë besim vetëm te Zoti:
    " Sytë e mi i çoj drejt maleve:
    prej nga do të më vijë mua ndihma?”
    Dhe jep një dëshmi të qartë:
    “Ndihma ime vjen prej Zotit,
    i cili krijoi qiellin e token”.
    Nuk është rastësi që Zoti quhet në këtë psalm "rojtari i Izraelit". Sepse ky popull ka marrë Revelacionin e Zotit të gjallë, Krijuesit të qiellit dhe të tokës dhe ka përjetuar praninë e tij. Vetë emri i Zotit, emri i famshëm me katër shkronja, (YHVH) thotë me të drejtë se Zoti është vazhdimisht i pranishëm te populli i tij. Një prani shumë intime, e pandashme, e cila shprehet shumë fort në hebraisht. Përkthimi ynë thotë "ZOTI, kujdestari yt, Zoti, hija jote, qëndron pranë teje": në hebraisht, pranë teje thuhet "në të djathtën tënde" dhe André Chouraqui komentoi: "ZOTI është i bashkuar me ty ashtu si ti me veten tënde, me qenien tënde”.
    Të kujtojmë kolonën që shoqëroi marshimin e njerëzve në shkretëtirë; shtyllë rete gjatë ditës, për t'u mbrojtur nga dielli, shtyllë zjarri gjatë natës për të drejtuar ecjen.
    Jezu Krishti, nga ana tjetër, ishte në gjendje ta këndonte këtë psalm me gjithë të vërtetën. Ndërsa mori me vendosmëri rrugën për në Jerusalem, siç thotë Shën Luka, përsëriti me vete: “Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe,
    do të ta ruajë jetën.
    Zoti do të ta ruajë, duke shkuar dhe duke ardhur,
    tani e përgjithmonë”.
    “Që në mëngjesin e Pashkëve, këtë rikthim për të cilin flet psalmi, ne e quajmë “Ringjallje”.

  19. #219
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË

    E DIELA 29 Ord VITI C

    MË 16 – 10 – 2022.

    UNGJILLI: Lk, 18, 1-8.


    1 U tregoi edhe shëmbëlltyrën se si duhet të lutemi gjithmonë e kurrë të mos pushojmë.
    2 Ai tha: “Ishte në një qytet një gjykatës që Hyjin nuk e dronte e për njerëz nuk e çante kokën.
    3 Po në atë qytet ishte edhe një grua e vejë, e cila shkonte shpesh tek ai dhe i lutej: ‘Më mbro prej kundërshtarit tim!’
    4 Por ai s’u shqetësua për një kohë të gjatë. Dikur tha me vete: ‘Edhe pse s’e druaj Hyjin e për njerëz nuk e nxej kokën, megjithatë,
    5 pasi kjo grua e vejë po më trazon, do ta mbroj që të mos vijë më të më mërzisë prore ’“.
    6 Zotëria vazhdoi: “Dëgjoni ç’thotë gjykatësi i padrejtë!
    7 Vallë, Hyji a nuk do t’i mbrojë të zgjedhurit e vet që i kërkojnë ndihmë ditë e natë? Po a do të vonojë ndoshta me çështjen e tyre?
    8 Unë po ju them: do të ngrihet me nxitim për t’u ardhur në ndihmë atyre! Por, kur të vijë Biri i njeriut, a thua do të gjejë fe mbi tokë?”.



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    KUR BIRI I NJERIUT DO TË VIJË…


    E gjithë kjo ndodh në një atmosferë që mund të cilësohet si fundi i botës! Luka na tha pak më parë se Jezusi është në “rrugën për në Jerusalem”: ai ecën drejt mundimit të tij, vdekjes dhe ringjalljes së tij; dishepujt nuk e dinë shumë mirë se çfarë do të ndodhë në Jerusalem, por ata parashikojnë një përfundim tragjik dhe misterioz. Pak më parë, ata iu lutën Jezusit që ta shtonte besimin e tyre, e kjo është sigurisht një pyetje që e shpreh mirë shqetësimin e tyre. Dhe pikërisht përpara kësaj shëmbëlltyre sot, Jezusi foli gjatë për ardhjen e Birit të njeriut.
    Biri i njeriut është pikërisht ai që pritet të vijë në fund të botës; ne e dimë origjinën e kësaj shprehjeje: në librin e Danielit (në kapitullin 7), profeti tregon se ai kishte një vegim të një njeriu (të cilin ai e quan "bir i njeriut") që vjen në retë e qiellit; ai pranohet pranë fronit të Perëndisë dhe merr mbretërimin mbi të gjithë krijimin; një mbretëri e përjetshme dhe universale. Danieli specifikon se ky "bir i njeriut" është në të vërtetë një qenie kolektive, Populli I Zgjedhur, populli shenjtëruarve të Tejetlartit. Lexuesit e Danielit e kanë kuptuar se ky vizion do të realizohet në fund të botës. Perëndia më në fund do të mbretërojë mbi të gjithë krijimin dhe Biri i Njeriut do të mbretërojë me të.
    Jezusi shpesh e paraqet veten në Ungjitë si Biri i njeriut; kjo domosdo i intrigon bashkëbiseduesit e tij që e dinë se Biri i Njeriut është një qenie kolektive, populli i atyre që kanë qenë shenjtëruar nga Hyji i Tejetlarti, i vendosur përfundimisht në lavdinë e Perëndisë; ata mund të mos dinë çfarë të mendojnë kur Jezusi flet kështu, por ata dëgjojnë këtë mesazh të fitores përfundimtare. Megjithatë, duke qenë se ai shpalli hapur pasionin e tij, Jezusi e shumëfishon përdorimin e kësaj shprehjeje, Bir i njeriut, duke folur gjithmonë për të, si për t'i siguruar ata për përfundimin e ngjarjeve. Gjë që dëshmon rastësisht se ata vërtet kishin nevojë të qetësoheshin.
    Prandaj jemi në një atmosferë të fundit të botës; për më tepër, tema e gjykimit ("Perëndia do t'u japë drejtësi të zgjedhurve të tij") është me të vërtetë në të njëjtin shënim; tani, nëse shikojmë në Ungjillin e Lukës kontekstin e kësaj shëmbëlltyre, gjejmë Ungjillin e shërimit të dhjetë lebrozëve që kishim lexuar të dielën e kaluar: shërimi i të dhjetëve ishte shenja që Mbretëria e Perëndisë e kishte tashmë filluar; në të njëjtën kohë, dishepujt kishin prekur me gisht misterin e shpëtimit të refuzuar nga ata të cilëve iu ofrua për herë të parë (këtu nëntë lebrozët që nuk e kishin njohur Krishtin): misteri i Kryqit ishte tashmë në horizont; por konvertimi i samaritanit (i vetmi lebroz që ishte kthyer për t'i bërë sexhde Jezusit) parafytyroi hyrjen e të gjithëve, madje edhe paganëve, në këtë mbretëri.
    Farisenjtë i kuptuan shumë mirë të gjitha këto çështje pasi, menjëherë pas shërimit të dhjetë lebrozëve, e pyetën Jezusin: “Kur do të vijë Mbretëria e Perëndisë? dhe Jezusi u përgjigj me një fjalë të tërë për ardhjen e Birit të njeriut.



    TË LUTEMI GJITHMONË PA DËKURAIJME.

    Dhe tani Jezusi e ka lënë këtë ton serioz për të treguar atë që në pamje të parë duket një histori e vogël: historinë e kësaj vejushe që ndjek gjykatësin e pretendimeve të saj derisa të marrë atë që pret; e megjithatë ajo do të kishte çdo arsye për t'u dekurajuar: kauza e saj duket e humbur paraprakisht, pasi ajo pati fatin e keq të takonte një gjyqtar që nuk kujdeset për drejtësinë. Por ajo këmbëngul sepse kauza e saj është e drejtë, nuk dyshon për asnjë moment. Është ajo që Jezusi na jep si shembull; shembulli i përulësisë së pari: nëse ajo e shqetëson gjykatësin, kjo është për shkak se ajo është në nevojë; kushti i parë për të marrë pjesë në Mbretërinë e Perëndisë është të njohim varfërinë tonë; këtu gjejmë lumturinë e parë:
    “Të lumët ju, o skamnorë, sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!”(Lk. 6,20): pastaj shembulli i këmbënguljes: në pritjen tonë për Mbretërinë, na takon ne të jemi po aq këmbëngulës sa kjo vejushë kokëfortë. Kauza jonë është edhe më e drejtë se ajo e vejushës, pasi ajo është vetë kauza e Perëndisë.

    Krahasimi me leximin e parë të kësaj të diele është shumë sugjestiv: në fushë Jozueu bëri një luftë të vështirë kundër amalekitëve që kishin sulmuar popullin në befasi; ndërkohë, në majë të kodrës, Moisiu u lut me kokëfortësi, i sigurt se do të merrte ndihmën e Zotit; dhe i mbështetur nga ndihmësit e tij, ai kishte qëndruar deri në perëndim të diellit. Forca e Moisiut ishte në sigurinë e tij se Perëndia donte shpëtimin e popullit të tij.
    Shekuj më vonë, të krishterët e parë, të përballur me vështirësi dhe përndjekje, e shohin dhe kuptojnë se Mbretëria do të kishte ardhur me vonesë, pas një kohe shumë të gjatë; për këtë ata tundohen nga dekurajimi; edhe ata duhet të kujtojnë se Perëndia dëshiron shpëtimin e tyre. Luka u kujton atyre shëmbëlltyrën në të cilën Jezusi lavdëroi kokëfortësinë.
    Të besosh është të refuzosh të heqësh dorë; dhe fjalia e fundit: "Kur të vijë Biri i njeriut, a do të gjejë besim në tokë?" është një paralajmërim, i vlefshëm për të gjithë të krishterët e të gjitha kohërave: “Kini kujdes, nëse nuk jeni vigjilentë, do të keni pushuar së besuari”.
    Prandaj, të krishterët, ata të kohës së Krishtit, si ata të sotëm, janë të ftuar të "mos dorëzohen". Jezusi e di mirë se, që nga mëngjesi i ringjalljes së tij, ky mëngjes i parë i ardhjes së Birit të njeriut dhe deri në ardhjen e tij të plotë dhe përfundimtare, besimi do të jetë gjithmonë një betejë, një provë qëndrese. Nuk do të mungojnë zogjtë e fatkeqësisë për të mbjellë dyshimin, nuk do të mungojnë mësuesit e dyshimit. Kjo pritje për Mbretërinë duket kaq e pafund... A është vërtet Perëndia në mes nesh? Shembulli i kësaj vejushe të gjorë vjen në kohën e duhur: ne jemi të varfër si ajo; le të përpiqemi të jemi kaq kokëfortë.

  20. #220
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

    PËRGATITJA E LITURGJISË.

    E DIELA 33 Ord. VITI C.

    MË 13 – 11 – 2022.


    LEXIMI I PARË: Ml. 3, 19 - 20 a.


    Dhe, ja, po vjen dita e ndezur flakë porsi furra!

    Të gjithë krenarët dhe ata që bëjnë prapësi do të jenë kashtë.

    Do t’i djegë Dita që po vjen ‑ thotë Zoti i Ushtrive ‑

    e s’do t’u lërë as rrënjë as gem!

    Kurse për ju që e keni frikën e Emrit tim,

    do t’ju lindë dielli i drejtësisë me rreze shëndetsjellëse

    e do të dilni e do të kërceni porsi viçat në kullosë!



    LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

    DIELLI I DREJTËSISË DO TË LINDË.


    Kur Malakia shkruan këto rreshta, besimtarët nuk e dinë më se ku janë: jemi rreth vitit 450 para Krishtit, në një kontekst dekurajimi të përgjithshëm; të gjithë duket se po humbasin besimin e tyre, duke përfshirë priftërinjtë e Jeruzalemit që kanë ardhur për të adhuruar rastësisht. Dhe pothuajse të gjithë i bëjnë vetes pyetje si "Çfarë bën Zoti?... A po na harron?... Jeta është kaq e padrejtë! Për ata që bëjnë të keqen çdo gjë ia del... Ç'dobi ka të jesh i ashtuquajtur Popull i Zgjedhur, ç'dobi ka respektimi i urdhërimeve? Nuk ka drejtësi... A është në fund të fundit Zoti i drejtë?”.
    Pra, Malakia bën punën e tij si profet, domethënë punon për të bashkuar dhe për të galvanizuar energjitë. Para së gjithash, ai thërret në rregull priftërinjtë dhe laikët, por mbi të gjitha, dhe ky është teksti i sotëm, ai shpall se Zoti është i drejtë... dhe se plani i tij për të vendosur drejtësinë mes njerëzve përparon në mënyrë të papërmbajtshme. DITA e Zotit po vjen.
    "Ja, dita e Zotit ka ardhur", kjo do të thotë se historia nuk është një rinisje e përhershme, ajo përparon; për besimtarët, çifutët apo të krishterët, është një nen besimi. "Dita e Zotit vjen" është sigurisht tema e kësaj të diele. "Dita" e Zotit nënkuptonte ditën e ardhjes së tij. Natyrisht, në varësi të idesë që kemi për Perëndinë, ne ose do të kemi frikë ose do të presim me padurim ardhjen e tij. Besimtari e pret me zell, me padurim, këtë ardhje të ditës së Zotit. Sepse për besimtarin, ajo që e ka kuptuar njëherë e përgjithmonë, është se Zoti është Atë: lajmërimi i ardhjes së Ditës së Zotit është një lajm i mirë.
    Imazhi i përdorur nga Malakia është ai i diellit: “Ja, po vjen dita e Zotit, që digjet si një furrë”: mbi të gjitha, kjo fjali nuk duhet të kuptohet si një kërcënim! Sepse libri i Malakias fillon me një deklaratë të dashurisë së Perëndisë: "Unë të dua", thotë Zoti" (Ml 1,2) dhe një tjetër: "Unë jam Ati" (Ml 1,6). Teksti që sapo dëgjuam është në të njëjtën mënyrë: "një furrë"! Çfarë imazhi madhështor për të shprehur inkandeshencën e dashurisë së pafund! Këtë imazh të një furre, e gjejmë në Ungjill:
    “Po a nuk na ndizej zemra neve ndërsa po bisedonte udhës me ne dhe na shtjellonte Shkrimin e shenjtë?” (Lk. 24, 32). A nuk na digjeshin zemrat...?” thanë dy dishepujt e Emausit, të prekur thellë, pas takimit të tyre me të Ngjallurin.
    Dhe është e vërtetë që imazhet e dritës dhe ngrohtësisë na vijnë spontanisht për të shprehur dashurinë që ndonjëherë pushton zemrat tona. Pra, kur të vijë dita e takimit të madh për secilin prej nesh, do të zhytemi në oqeanin e ndezur të dashurisë së Zotit. Çfarë mund të kemi frikë? Mjafton të kujtojmë vargjet fillestare të Malakias: “Të dua, thotë Zoti”; ne do të ekspozohemi plotësisht, por është në diellin e dashurisë; dhe çfarë mund të bëjë Ai që është vetëm dashuri veç dashurisë? Dhe natyrisht, Ai që është dashuri, preferon që të të duam atë që është i ekspozuar, i varfër, i zhveshur, i pambrojtur. Ky është kuptimi i mrekullueshëm i fjalës “mëshirë”: një zemër e tërhequr nga mjerimi; dhe të mjerë jemi, padiskutim; atëherë zemra e Zotit është e jona!



    GJYKIMI I ZOTIT ËSHTË SHPËTIMI

    Sidoqoftë, Malakia këtu flet për gjykimin: këtu përsëri imazhi i diellit është sugjestiv: ne e dimë mirë se dielli ndonjëherë digjet, i rrezikshëm, ndonjëherë, përkundrazi, i dobishëm. Ai sjell, sipas rastit, djegie ose shërim. Kjo është ajo që ne e quajmë ambivalencë të diellit: veprimi i tij është i dyfishtë. Në fushën e shëndetësisë, për shembull, përkeqëson disa sëmundje (kanceri për shembull), shëron të tjera: para zbulimit të antibiotikëve, helioterapia përdorej në trajtimin e formave të caktuara të tuberkulozit...
    Për Diellin e Perëndisë, për të cilin flet Malakia, është e njëjta gjë: asgjë nuk i shpëton dritës së tij; nuk bëhet fjalë për të na treguar një dritën më të favorshme: sepse asnjë njollë, asnjë papërsosmëri nuk do të mbetet në hije. Ne jemi të ekspozuar të pambrojtur, me sa duket, për sytë e Zotit, gjykatësit sovran. Është e gjithë jeta jonë, e gjithë qenia jonë, që do t'i ekspozohet diellit pastrues: disa do t'i djegë, të tjerë do t'i shërojë. Këtë lexojmë në tekstin e Malakisë: “Të gjithë mendjemëdhenjtë, ata që bëjnë pandershmëri, do të jenë kashtë, dita që vjen do t'i konsumojë... Por për ju që keni frikë nga emri im, do të sjellë shërim”.
    Gjykimi i Perëndisë do të zbulojë se çfarë jemi ne në të vërtetë: a jemi "arrogantë" siç thotë Malakia, njerëz zemërtharë? Atëherë do të shohim se çfarë jemi në të vërtetë: kashtë që do të merret në zjarr... A jemi të përulur përpara Zotit, “duke i frikësuar emrit të tij”, pra, duke pritur gjithçka prej tij, si tagrambledhësi i ditëve të tjera? Atëherë do të jemi të kënaqur.
    Mbetet një pyetje kryesore: si e dimë se në cilën kategori jemi, ndërkohë që ka ende kohë? Askush prej nesh nuk është totalisht i mirë, e dimë këtë... Por asnjëri prej nesh nuk është as totalisht i keq. Ka në secilin prej nesh pak arrogancë dhe pak frikë nga Zoti, për të përdorur fjalët e Malakias, pak krenari dhe pak përulësi, pak urrejtje apo indiferencë dhe pak dashuri, pak shërbim ndaj vetes dhe një pak sherbim i te tjereve...
    Prandaj, në secilin prej nesh do të bëhet renditja: fara e mirë do të mbijë në diellin e Perëndisë, ajo që është vetëm byku do të digjet; ajo që në secilin prej nesh është një pasqyrim ose pritshmëri e dashurisë për Perëndinë, ajo që Malakia e quan "frikë ndaj Zotit", do të përmbushet, shpërfytyrohet. Ajo që në secilin prej nesh është një pengesë për dashurinë ndaj Zotit, ajo që Malakia e quan "arrogancë" do të shkrihet si bora në diell, ose "të digjet si byku" për të përdorur termat e tekstit tonë. Ky gjykim i Zotit, në fakt, është një operacion pastrimi, dhe më në fund, në secilin prej nesh Zoti do të njohë imazhin dhe ngjashmërinë e tij.
    Unë marr dy imazhe të tjera të përdorura diku tjetër nga Malakia për të përshkruar veprën e gjykimit të Perëndisë: ato të themeluesit dhe të larësit; kur zbardhuesi sulmon njollat, nuk është për të shkatërruar mbulesën e tavolinës festive, është për ta bërë atë të shkëlqejë; kur themeluesi pastron arin ose argjendin, nuk është për të hequr të gjithë xhevahirin, por për të rrezatuar gjithë bukurinë e tij. Në të njëjtën mënyrë, gjithçka që është dashuri, shërbimi do të rritet, do të lulëzojë, do të shpërfytyrohet ... ajo që nuk është dashuri thjesht do të zhduket.
    Në thelb, po, kashta po digjet... çfarë rëndësie ka? Çdo farë e mirë do të mbijë në diell. Jo, me të vërtetë, ne nuk kemi asgjë për të frikësuar nga dita e Zotit.


Faqja 11 prej 26 FillimFillim ... 91011121321 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 11-02-2021, 09:44
  2. Zbukurimet E Festave *-*
    Nga alketi83 në forumin Albumi fotografik
    Përgjigje: 26
    Postimi i Fundit: 17-01-2011, 23:54
  3. Atmosfera e Festave!
    Nga Mina në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 10
    Postimi i Fundit: 02-04-2004, 09:25
  4. Si te ruajme linjat pak dite para festave.
    Nga Mina në forumin Bukuri dhe estetikë
    Përgjigje: 5
    Postimi i Fundit: 13-12-2002, 23:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •