Komenti i ungjillit

[ninoenina]

MË 19-1-21
LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.
Ps 110:
Me gjithë shpirt do ta lavdëroj Zotin, në kuvendin e të drejtëve, në mbledhjen e tyre.
2 Të mëdha janë veprat e tua për t’u shqyrtuar prej atyre që i duan.
3 Stoli e shkëlqim është vepra e tij, drejtësia e tij qëndron në shekuj të shekujve.
4 U ngreh përmendore mrekullive të veta, i mëshirshëm e mëshirëdhënës është Zoti.
5 U jep ushqim atyre që e druajnë, kurrë s’e harron Besëlidhjen e vet.
6 Popullit të vet ia kumtoi fuqinë e veprave të veta, duke ua dhuruar pronën e paganëve.
7 Veprat e duarve të tija janë drejtësi e besnikëri, urdhërimet e tija janë të vërteta,
8 të qëndrueshme në jetë të jetëve, të themeluara mbi të vërtetën e drejtësinë.
9 Shpërblim i dha popullit të vet, Besëlidhjen e vet e bëri të amshueshme: i shenjtë dhe i tmerrshëm është Emri i tij.
10 Fillimi i dijes është frika e Zotit, janë të mençur të gjithë ata që veprojnë sipas saj, lavdia e Tij qëndron për amshim.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mk.2, 23–28.
23 Një të shtunë Jezusi po kalonte nëpër të mbjella. Nxënësit e tij, duke udhëtuar, filluan të këpusin kallinj. 24 Farisenjtë atëherë po i thonë: “Shih! Pse po bëjnë atë që s’është e lejueshme të bëhet të shtunën?”
25 Jezusi u përgjigj: “A s’ju ka rënë kurrë të lexoni ç’bëri Davidi kur pati nevojë, atëherë kur u urit ai e përcjellësit e tij? 26 Se si, kur ishte kryeprift Abiatari, hyri në Shtëpinë e Hyjit dhe i hëngri bukët e kushtuara, të cilat s’guxon t’i hajë askush përveç priftërinjve? Madje, ai u dha edhe përcjellësve të vet!”
27 Atëherë u thoshte edhe këtë: “E shtuna u bë për njeriun e jo njeriu për të shtunën. 28 Prandaj, Biri i njeriut është zotëruesi edhe i të shtunës!”.

MEDITIMI-KOMENTI I UNGJILLIT.
Jezusi pretendon për veten e tij një autoritet që farisenjtë nuk mund t'i japin atij. Për ta, autoriteti për të interpretuar Shkrimin e Shenjtë mund të vinte vetëm nga një prejardhje autoritare, një familje ose një traditë rabinike që mund të kthehej pas në kohë. Për të pasur autoritet, duhet të kesh letra kredenciale, dhe këtij rabini të Galilesë qartë i mungojnë këto kredenciale. Nëse babai i tij David ishte lejuar të shkelte Ligjin duke ngrënë bukët e ofertës, kjo nuk u lejua për këtë Nazareas.
Jezusi e bazon autoritetin e tij në origjinën e tij nga Zoti.Por shenjat që ai ofron për të konfirmuar lidhjen e tij me Atin janë të pakuptueshme për mentalitetin fetar të Farisenjve. Jezusi vendos njerëz konkretë në qendër, me sëmundjet dhe problemet e tyre, dhe deklaron se Zoti synon të shpëtojë të gjithë, pa përjashtim, pa merita. Se Zoti e ka pranuar që njerëzit janë të zënë në fiksimin fetar për të fituar kredi para tij, dhe për këtë arsye nuk kanë kuptuar asgjë, absolutisht asgjë, nga zemra e tij si Atë. Zemrat e njerëzve janë ngurtësuar, ato nuk mund të jenë në harmoni me zemrën e Zotit. Ata i nënshtrojnë njerëzit në një pafundësi ligjesh, pa kuptuar dhe pa dashur.

[ninoenina]

MË 20 – 1 – 2021
LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

LUTJA
I tha Zoti Zotit tim: “Rri në të djathtën time, derisa t’i vë armiqtë e tu shtrojë për këmbët e tua”!
2 Skeptrin e pushtetit tënd Zoti do ta shtrijë nga Sioni: sundo mes armiqve të tu!
3 Ty të përket më i larti pushtet në ditën e fuqisë sate në shkëlqime të shenjta nga kraharori para Yllit të Dritës unë të linda.
4 Zoti u përbetua, assesi s’do të pendohet: “Ti je prift për amshim në mënyrën e Melkizedekut”.
5 Zoti është në të djathtën tënde, i dërrmon mbretërit ditën e zemërimit të vet.
6 Popujt do t’i gjykojë: grumbuj kufomash, koka të prera me shumicë mbi dhe!
7 Në udhëtim ujë do të pijë prej përroit, prandaj lart do ta ngrejë kokën.

LEXIMI I UNGJILLI: Mk. 3, 1–6.
1 Jezusi hyri përsëri në sinagogë. Aty ndodhej një njeri me dorë të thatë. 2 Ata e ruanin pale a do ta shërojë të shtunën, që të mund ta paditnin. 3 Ai i tha njeriut me dorë të thatë:“Çohu e dil para të gjithëve!” 4 Kurse ata i pyeti: “Çka lejon Ligji? Të bësh të shtunën mirë apo keq? T’ia shpëtosh njeriut jetën apo t’ia marrësh?”Por ata heshtnin. 5 Atëherë Jezusi, i pikëlluar për shkak të ngurtësisë së zemrës së tyre, i shikoi rreth e rrotull me hidhërim e i tha njeriut: “Shtrije dorën!” Ai e shtriu dorën dhe ajo iu shërua.
6 Farisenjtë dolën jashtë dhe menjëherë u tubuan në këshillim me herodianët kundër tij si ta gjejnë mënyrën për ta vrarë.

MEDITIMI-KOMENTI:
Dy ndjenja të fuqishme të Jezusit: indinjata dhe trishtimi. "Ai pa rreth tyre me indinjatë." Ai shikon përreth, përpiqet të kapë ndërgjegjen e atyre burrave fetarë, kërkon një reagim, një lëvizje të ndërgjegjes. Indinjata është një ndjenjë e fortë, që lind nga një distancë midis një vlere të madhe, të lartë, fisnike dhe realitetit që e shkel atë. Jezusi është i indinjuar sepse në shtëpinë e Atit të tij, në sinagogën ku proklamohet Fjala, nuk ka asnjë gjurmë të mëshirës. Në vendin ku kujtesa e popullit hebre kumbon solemnisht me Zotin e tyre, kujtimi i dashurisë së pafund për çdo krijesë është zhdukur. Në atë vend pranohet që dikush të"dëmtohet", madje edhe të "vritet", nëse kjo është në përputhje me ligjin. Njeriu, personi konkret, nuk është më në qendër. Zemërimi pasohet nga trishtimi, i cili zbulon mëkatin e bashkëbiseduesve të tij: ata kanë ngurtësuar zemrat, kanë harruar premtimin e Zotit për t'i shndërruar zemrat e tyre prej guri në zemra prej mishi.
Kjo është arsyeja pse e vë njeriun me dorën e paralizuar në qendër. Ju duhet ta shikoni viktimën në fytyrë. "Por ata heshtën". Kur përgatiteni të bëni të keqen, të "dëmtoni" dhe "të vrisni", pushteti është i heshtur. Ai nuk shpjegon, nuk ofron argumente, ai ekzekuton në heshtje. Duhet dikush që flet (fjalë për fjalë, një profet), i cili demaskon heshtjen dhe e vendos viktimën përsëri në qendër.

[ninoenina]

Përgatitja e liturgjisë
E DIELA E 3 VITI B
MË 24-1-2021

LEXIMI I 1: JO 3, 1-5. 10
1 Fjala e Zotit i qe drejtuar Jonës të dytën herë. I tha:
2 “Çohu, shko në qytetin e madh të Ninivës e kumtoju sa do të të them unë!”
3 Jona u ngrit e shkoi në Ninivë sipas urdhrit të Zotit. E Niniva ishte qytet tepër i madh: për ta përshkuar kërkoheshin tri ditë udhë!
4 Jona kaloi nëpër qytet një ditë udhë. Predikoi kështu: “Edhe dyzet ditë e Niniva do të rroposet!”
5 Ninivasit besuan në Hyjin. Shpallën agjërim e u veshën me grathore prej më të madhit e deri në më të voglin.
(6 I arriti lajmi edhe mbretit të Ninivës. U çua nga froni i vet, i hoqi petkat e veta, u vesh me thes e u ul në pluhur. 7 Atëherë shpallën në Ninivë me urdhër të mbretit e të të mëdhenjve të tij: “Njerëz e kafshë, të mëdha e të imëta, të mos kërkojnë gjë me gojë, as të mos kullotin, as ujë të mos pinë. 8 Njerëz e kafshë le të mbulohen me thasë e Hyji le të thirret në ndihmë me të gjitha fuqitë. Secili njeri le të kthehet nga sjellja e vet e mbrapshtë e nga dhuna që bën. 9 Kush e di: ndoshta Hyji ndërron mendimin, ka mëshirë e fal, e flak zemërimit e vet e nuk sharrojmë”).
10 Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.
Libri i Jonas është shumë i shkurtër: duhet të jetë jo më shumë se katër faqe. Është shkruar shumë vonë, rreth shekullit të katërt ose të tretë para Krishtit. Autori pretendon të tregojë një histori që do t'i kishte ndodhur një profeti të quajtur Jona, pesëqind vjet më parë; por në realitet është një tregim, një përrallë plot humor, por mbi të gjitha me mësime për bashkëkohësit e saj dhe për ne. Ne ende duhet të dimë se si të lexohet midis rreshtave.
Libri i Jonës tregon këtë njarje. Njëherë në Izrael ishte një profet pak i arsyeshëm me emrin Jona. Zoti i tha: nuk mjafton që ti të kërkosh të kthesh popullin tim në vendin tënd të vogël. Unë po të dërgoj në mision në Ninivë (në hartat e sotme, rrënojat e Ninives janë shumë afër Mossul në Irakun e sotëm verior). Jona do të kishte dashur t'i bindej Zotit, por mendja e shëndoshë foli më fort se vetë Zoti; Ninivë në atë kohë, (në shekullin e tetë), ishte një qytet i madh, kryeqyteti i përandorisë asiriane, në veriut të Irakut aktual.
Tashmë në shekullin Vlll kishte një armiqësi të betuar, dhe më tepër të rrezikshme për Izraelin, sepse kishte një fuqi të madhe ushtarake dhe planet për të pushtuar vendin duke qenë se ishte e etur për pushtim. Sigurisht, në atë kohë Asiria ishte një perandori pagane në të cilën një predikues i vogël hebre mund të rrezikonte jetën e tij pa nevojë. Dihet se sa e vështirë është me të vërtetë, tashmë, të konvertosh Izraelin ... jo thirrja e Zotit nuk është për mua, Ai kërkon prej meje një gjë tepër e madhe, ... një mision i pamundur ... me shumë rreziqe...lodhja për njerëzit e tu ende mund të merret... por për këta paganë! ... Dhe pastaj, Ninivë është një qytet shumë i madh! U deshën tre ditë për ta kaluar pa u ndalur. Po sikur të duhej të ndalohej për të predikuar në çdo rrugë ...
Jonas prandaj bëri veshin të shurdhë dhe u nis për në Mesdhe, në Jaffa (afër Tel Avivit të sotëm), në një anije që drejtohej për në Tarsis (me fjalë të tjera, në anën tjetër të botës, në perëndim ...kjo do të thotë, sa më shumë që të jetë e mundur larg nga Ninive, që është në lindjen, në brigjet e Tigrit). Pas këtyre arsyetimeve të kota Jonas arriti të qetësohej pak, por jo për shumë kohë. Ndërsa Jonas ishte duke fjetur në një varkë, shpërtheu një stuhi e furishme ... dhe duke qenë njeri i kohës së tij, ai nuk mund të mos mendonte se mosbindja e tij kishte lidhje me të ... dhe pasi ai ishte një njeri i ndershëm, gjithsesi, ai u tregoi shokëve të tij se çka bëri, një gjë që nuk i ka pëlqyer Qiellit. Sigurisht, marinarët kishin vetëm një ide në mendje: të hoqën qafe Jonën për të qetësuar elementët dhe t'i luteshin këtij Zoti të panjohur që Jona kishte zemëruar ... Profeti u hodh në det.
Por Zoti nuk e braktisi Jonën dhe dërgoi një peshk të madh që e gëlltiti për ta strehuar. I ngrohtë në barkun e peshkut Jonah lutej ... dhe, natyrisht, u konvertua. Kështu që kur peshku e pështyu në tokë të thatë, tre ditë më vonë, Zoti nuk kishte asgjë më për të thënë ... dhe Jonas u nis për në Ninivën, këtë herë pa u grindur. Dhe mrekullia ndodhi ... Qyteti ishte i madh, u deshën të paktën tre ditë për të udhëtuar nëpër të; mirë, në më pak se një ditë, nga më i vogli tek më i madhi, të gjithë Ninevitët ishin konvertuar. Edhe kafshët pendoheshin!
Vetëm një kishte mbetur për t'u kthyer në besim (dhe kjo është e gjitha vlera e këtij libri të vogël!) ... ishte vetë Jonas ... Jonas nuk ishte aspak i lumtur. .. sipas mendimit të tij, drejtësia do të donte që Zoti të ushtronte zemërimin e tij kundër këtyre paganëve, këtyre mëkatarëve. Dhe Jonas, i neveritur, shkoi në një vend jashtë qytetit. Por në mes të verës, po u mbyt në diellin e ndritshëm. Pra, Zoti, i cili patjetër nuk e harroi atë, bëri që një kaçubë (ata thonë se është një fasule pluhur) të rritej mbi kokën e tij për ta mbrojtur atë. Jonas tashmë ishte më i mirë ... jo për shumë kohë. Të nesërmen, Zoti hyri përsëri dhe bima e ricinit u prish. Kështu që Jona me të vërtetë u zemërua ... Dhe Zoti e priste atje. Ai i tha: "Çfarë historie për një pemë që po vdes mezi po rritet! ... Por këta Ninevitë ishin në rrezik të humbin jetën e tyre ... A nuk mendon ti se kjo do të kishte qenë një gjë më serioze? Ata janë fëmijët e mi të gjithë njësoj! "


MËSIME...
Kjo përrallë, me sa duket e lehtë, është në të vërtetë e mbushur me mësime:

1) së pari, dhe kjo është pika kryesore dhe arsyeja pse na ofrohet këtë të Dielë: "Zoti i do të gjithë njerëzit" dhe ai po pret vetëm një gjest prej tyre për t'i falur. Ky është kuptimi i fjalisë së fundit të leximit liturgjik: "Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi" (3,10).
Zoti po e priste vetëm këtë! Kërcënimet e profetit: "Edhe dyzet ditë e Niniva do të rroposet”, ishin një britmë alarmi: kur u shkrua përralla e Jonas, Besëlidhja e Vjetër tashmë e dinte mirë se dikush nuk dënohet përfundimisht, se Zoti gjithmonë fal; se ishte gjithashtu e nevojshme që veshët dhe zemrat e njerësve të ishin të hapura ndaj fjalës së tij të faljes.

2) Mësimi i dytë: Zoti është Zoti i universit; mund të lutet kudo, përtej kufijve të Izraelit, në një varkë dhe madje edhe në barkun e një peshku. Prania e Zotit nuk është e kufizuar në një vend, një popull, një parti ose një fe ...

3) Mësimi i tretë: ata që ne i konsiderojmë paganë ose mëkatarë shpesh janë më të gatshëm se ne për të dëgjuar Fjalën, për të dëgjuar Zotin.
Jezusi do të thotë: "Tagranbledhësit dhe prostitutat shkojnë para jush në Mbretëri». Me këtë temë, padyshim, autorit të librit të Jonas i pëlqen të tërheqë vëmendjen dhe të hyjë në disa holësi: në anije, tashmë, ne shohim marinarë që luten me zjarr dhe ofrojnë një flijim falënderimesh. Sa për Ninivet, kthimi i tyre i plotë dhe i menjëhershëm është një sfidë për çdo përpjekje baritore. "Jona eci nëpër qytet mezi një ditë ... Menjëherë njerëzit e Ninivës besuan në Zot". Kur Jezusi më vonë foli për «shenjën e Jonas», ai kujtoi qëndrimin e Jonas për tre ditë në barkun e peshkut, por mbi të gjitha ai u bëri bashkëkohësve të tij një pyetje: a mund ta shihnin ata tek Biri i Njeriut “shenjë"që Ninivitet qenë në gjendje të shihnin te Jona?

4) Mësimi i katërt: kjo përrallë u shpik, pas Mërgimit në Babiloni, në një kohë kur profetët donin të kujtonin se Zoti dëshiron të shpëtojë të gjithë njerëzimin dhe jo vetëm Popullin e Zgjedhur; ashtu si në një familje, djali i pari duhet të kuptojë se ai nuk është i vetëm: Eshtë I parëlinduri, jo gjithmonë biri unik. Profetët tanë mund të na thonin të njëjtën gjë.

5) Mësimi i pestë: historia e vogël e ricinit është një pedagogji e vërtetë; mënyra për ta bërë Jonën të kuptojë: "Ti nuk je një profet i mirë nëse nuk i do të gjithë njerëzit si unë".

Padyshim, Zoti është më i madh se zemra jonë!

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË
3 Ord. VITI B
MË 24-1-2021

PS. 25, 4-9:
4 Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua.
5 Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso, sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im, në ty shpresoj gjithmonë.
6 Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot, dhe dashuria jote që është e amshueshme.
7 Mos i kujto fajet e rinisë sime e paudhësitë: të të bie në mend për mua sipas dashurisë sate ‑ për hir të mirësisë sate, o Zot.
8 I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë,
9 të përvuajtëve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.
Ninivitët e historisë së Jonës ishin njerëz shumë fajtorë: qyteti ishte aq i çoroditur sa Perëndia tha: “Çohu e shko në qytetin e madh të Ninivës e prediko në të se fajësia e tyre ka arritur deri tek unë”. "Fajësia e tyre ka arritur deri tek unë" ishte një frazë e zakonshme në Bibël për atë që mund t’i quajmë “raste të rënda”! E megjithatë Zoti u kishte dhënë atyre faljen e tij që nga gjesti i parë i kthimit në besim. Libri i Jonas thotë mirë: "Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi (Jon. 3,10).
Me fjale të tjera: ju gjithmonë mund të ndryshoni sjelljen tuaj, të ktheheni nga rruga juaj e gabuar, ju nuk dënoheni kurrë për gjithmonë. Mjafton të ktheheni te Zoti, të ktheheni". Për më tepër, ky është kuptimi i vetë fjalës "kthimi" në hebraishtën.

Psalmi 25 është pikërisht lutja e një mëkatari: një mëkatar që dëshiron të ndërrojë rrugën e tij, të kthehet në besim; një mëkatar që e di se kthimi është gjithmonë i mundur, sepse ai është i sigurt në mëshirën e Zotit: " I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë, të përvuajtëve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet. Zoti u tregon mëkatarëve rrugën, Ai u mëson të përulurve rrugën e tij" (Ps. 25,8-9)... duke nënkuptuar që e vetmia gjë që duhet të kërkohet, edhe prej nesh, nuk është virtyti, por përulësi. Fjala "përulur", këtu përkthen fjalën hebraike "anawim", që përdoret shumë shpesh në Bibël: ka të bëjë me ata njerëz që quhen edhe "të varfërit e Zotit" (ata që ne i quajmë "të varfërit në shpirt). Të varfërit e Zotit-anawim janë ata që e njohin veten të pashpresë, të varfër, të pafuqishëm; janë ata, mund të themi, që e kanë gjithmonë kokën e ulur dhe "kurrizin e lakuar". Anawim-et janë ata, lutja e vetme e të cilëve është: "O Zot,ki mëshirë për mua, mëkatarin" si tagrambledhësi i taksave të ungjillit (Lk. 18, 13).

Këtyre njerëzve Zoti ua mëson rugën e tij: që të jem i qartë duhet të them se Zoti nuk i zgjedh dhe nuk i preferon ata; por të tjerët nuk duan të dëgjojnë shpjegimet pasi nuk e ndiejnë nevojën! Fjala "lutem" (precor në latinishtën) dhe fjala "pasiguri" (precarietas në latinishtën) kanë të njëjtën rrënjë prec në latinishtën!

Le të marrim një shembull: të gjithëve na ka ndodhur, një ditë apo një tjetër, të humbasim veten në një qytet apo në një rrugë të panjohur duke qenë reduktuar të kërkonim udhëzime nga një kalimtar ... nëse nuk e kemi dëgjuar mirë atë, atëherë shumë shpejt ne kemi humbur përsëri rrugën. Ndërsa ata që vërtet ndienin nevojë për shpjegime i dëgjonin; ata e gjejnin rrugën.

Kjo temë e rrugës është shumë e pranishme në këtë Psalm 25: në këto vargje të propozuara për këtë të Dielë të tretë, tashmë ekzistojnë fjalët "rrugë", "udhë", "shteg" dhe folja " me udhehiq ". "Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua. I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë, të përvuajturve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet.Të gjitha udhët e Zotit janë mëshirë dhe e vërtetë"
Kjo është një temë tipike e psalmeve pendestare: sepse Ligji i Zotit (urdhërimet) konsiderohet të jetë kodi i autostradës në një farë mënyre; Zoti filloi duke çliruar popullin e tij, pastaj më pas, vetëm më pas, ai u diktoi atyre ligjin që është mënyra e përdorimit të kësaj lirie për të gjithë jetën fetare, familjare dhe shoqërore, nga A në Z, siç thuhet.
Prandaj mund të kuptohet pse ky Psalm është një prej atyre psalmeve që quhen "psalm alfabetik". Një psalm alfabetik përbëhet nga njëzet e dy vargje; secili prej tyre fillon me një shkronjë të alfabetit, sipas rendit alfabetik; Biblat tona ndonjëherë e tregojnë këtë duke shkruar shkronjën e parë të çdo vargu në kufijtë e psalmit; kjo formë letrare quhet akrostik; por këtu nuk jemi në letërsi: është një profesion i vërtetë i besimit. Hebreu besimtar e di se nëse Zoti i dha Ligjin njeriut, kjo ishte për lumturinë e tij: Ligji është pra një dhuratë e vërtetë nga Zoti. Në fakt, fjala "Tevrat" në hebraisht nuk vjen nga një kuptim rrënjësor "të përshkruaj", por nga një folje që do të thotë "të mësosh": ligji është një mësues i lirisë; ligji mëson rrugën për të shkuar te Zoti: "Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua. Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso, sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im, në ty shpresoj gjithmonë" (Ps 25, 4-5).
Shkurtimisht mund të shtohet se ky psalm na ofron një varg ndryshimesh në temën e të kujtuarit dhe të harruarit: "Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot, dhe dashuria jote që është e amshueshme. Mos i kujto fajet e rinisë sime e paudhësitë" (v: 6-7).
Në thelb, ne i lutemi Zotit që të ketë një kujtesë selektive, një lloj filtri: "Harroji revoltat, mëkatet e rinisë sime" dhe përkundrazi "Mos harro, Zot, butësinë tënde, dashurinë tënde që është përjetë. Është njëkohësisht një prani e guximit dhe të përulësisë! Guximi që Besëlidhja lejon: mëkatari që flet këtu, siç e dimë, nuk është një individ, por është Populli i Zgjedhur në tërësi; është një kolektiv: Zoti e zgjodhi këtë popull dhe e la të lirë; dhe ai iu shfaq para tij si Perëndia i butësisë dhe i besnikërisë, i ngadalshëm në zemërim dhe plot dashuri "(Da 34: 6). Më shumë sesa lutja personale e një individi të izoluar, ky psalm sigurisht u krijua për festime pendimi në tempullin në Jeruzalem.
Duke medituar për besbkërinë e tyre ndaj Besëlidhjes dhe për besnikërinë e palëkundur të Zotit, njerëzit e kuptojnë shumë mirë se kanë shumëfishuar pabesitë; në mes të psalmit, në vargun 11, ekziston kjo lutje: “Më ke falur fajin tim, është një gjë e mrekullueshme!" Por meqenëse Zoti mbetet ai që do dhe fal, ne guxojmë t'i themi atij:« Harroji revoltat e mia »... dhe« Mos harro butësinë tuaj »... Është një gjë logjike, për më tepër: kur vërtet e duam dikë , është vetë dashuria që kemi për të që na lejon ta falim! Dhe nëse nuk falim ...Ai të cilit nuk i falim ofendimet, nuk na pëlqen vërtet, nuk e duam!
Më në fund, ky Psalm ka një mësim që duhet të ruajmë për ne: as në vargjet që lexojmë këtë të Dielë, as në pjesën tjetër të Psalmit, nuk ka diçka që mund të quhet një provim, një ekzaminim i ndërgjegjes; qendra e kësaj lutje pendese nuk është mëkati ynë, është Zoti dhe vepra e tij e shpëtimit, e çlirimit. Është vetëm një pyetje e tij: "Rrugët tuaja, sjellja juaj, e vërteta juaj, butësia juaj, dashuria juaj ..." dëshmojnë tashmë, një konvetim të thellë të zemrës? Kjo ndodh kur ne ndalojmë së shikuari veten, për t'u kthyer drejt Zotit.

[ninoenina]

MË 21-1-21
LECTIO-MEDTIMI-LUTJA.

LUTJA.
40:6 Ti nuk kënaqesh as me flijime as me oferta; më ke shpuar veshët. Ti nuk ke kërkuar as olokauste as flijime për mëkatin. 40:7 Atëherë unë thashë: "Ja, po vij. Në rrotullin e librit shkruhet për mua. 40:8 Perëndia im, unë gëzohem kur zbatoj vullnetin tënd dhe ligji yt është në zemrën time". 40:9 E shpalla drejtësinë tënde në kuvendin e madh; ja, unë nuk i mbaj buzët të mbyllura, o Zot, ti e di këtë. 40:10 Nuk e kam fshehur drejtësinë tënde në zemrën time; kam shpallur besnikërinë tënde dhe shpëtimin tënd; nuk e kam fshehur mirësinë tënde as të vërtetën tënde para kuvendit të madh. 40:11 Mos më moho, o Zot, mëshirën zemërbutë; mirësia jote dhe e vërteta jote më mbrofshin gjithnjë. 40:12 Sepse të këqija të panumërta më rrethojnë; paudhësitë e mia më kanë zënë dhe nuk mund të shikoj; janë më të shumta se flokët e kokës sime, dhe zemra po më ligështohet. 40:13 Prano, o Zot, të më çlirosh. O Zot, nxito të më ndihmosh. 40:14 U turpërofshin dhe u pështjellofshin ata që duan të shkatërrojnë jetën time. Rënçin poshtë të mbuluar nga turpi ata që gëzohen me fatkeqësitë e mia. 40:15 U trëmbshin për turp të tyre ata që më thonë: "Ah, ah…!". 40:16 U gëzofshin dhe ngazëllofshin te ti të gjithë ata që të kërkojnë, ata që duan shpëtimin tënd thënçin: "Lëvduar qoftë Zoti".

LEXIMII UNGJILLIT: Mk.3, 7-12:
7 Jezusi me nxënësit e vet u shmang kah bregu i detit. E ndiqte një turmë e madhe populli prej Galilesë. Gjithashtu edhe prej Judesë, 8 prej Jerusalemit, prej Idumesë, prej Transjordanisë e prej rrethit të Tirit e të Sidonit ‑ turmë e madhe ngarendi tek ai, pse dëgjuan ç’bënte.
9 Prandaj u tha nxënësve të vet ta kenë përherë gati një lundër që turma e popullit të mos e shtrydhte. 10 E meqenëse shëroi shumë ‑ të gjithë të sëmurët turreshin drejt tij për ta prekur. 11E shpirtrat e ndytë kurdoherë e shihnin, binin përmbys para tij e bërtisnin: “Ti je Biri i Hyjit!” 12 Por Jezusi u urdhëronte rreptësisht të mos dëftonin se kush është.

MEDITIMI-KOMENTI.
Pse «shpirtrat e papastër» kanë njohuri të vërteta mbi Jezusin, saqë shpallin menjëherë çfarë Ai është? Ata e quajnë atë "Biri i Zotit", një profesion besimi që pak protagonistë të Ungjijve e bëjnë. Dhe Jezusi duhet t'i heshtë, sepse ende nuk ka ardhur koha ta bëjë të qartë misionin e tij dhe është e nevojshme të shmangë interpretimin e misionit të tij në një kuptim politik.
Shpirtrat e papastër, çfarëdo që të thotë kjo shprehje, punojnë për shkatërrimin e personit. Ata e minojnë vetëbesimin, shpresën, vetëvlerësimin e njerëzve. Ata i bindin ata për të keqen. Kjo është arsyeja pse ata menjëherë ndiejnë praninë e Jezusit: sepse ai ka një vështrim pozitiv mbi jetën e secilit prej nesh, ai ngre, ai rimëkëmb, rivendos në qendër, përqafon.


LUTJE E NËNËS TEREZA TË KALKUTËS.

Zot, ti je jeta qe dua te jetoj, drita që dua të pasqyroj,
rruga që më çon tek Ati, dashuria që dua ta dua,
gëzimi që dua të shpërndaj përreth meje.
Jezus, ti je gjithçka për mua, pa ty nuk mund të bëj asgjë.
Ti je Buka e jetës që Kisha më jep.
Është për ty, në ty, me ty që unë mund të jetoj.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË
3 Ord. VITI B.
MË 24-1-2021.

UNGJ. Mk 1,14-20.

14 Pasi e burgosën Gjonin, Jezusi shkoi në Galile. Atje predikonte Ungjillin e Hyjit.
15 Thoshte: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!”
16 Ndërsa po kalonte bregut të Detit të Galilesë, Jezusi pa Simonin e Andreun, të vëllanë e Simonit, duke gjuajtur peshk ‑ ishin peshkatarë. 17 Jezusi u tha: “Ejani pas meje e do t’ju bëj peshkatarë njerëzish!”
18 Ata aty për aty i lanë rrjetat e shkuan pas tij.
19 Si eci edhe pak, pa Jakobin e Zebedeut e vëllain e tij, Gjonin: ishin në lundër e po arnonin rrjetat.
20 Menjëherë i thirri edhe ata. Ata lanë të atin e vet Zebedeun në lundër bashkë me mëditësit dhe shkuan pas tij.

LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.

Kjo ndodh "Pasi e burgosën Gjonin". Marku na thotë: Arrestimi brutal i Gjon Pagëzuesit nga policia e Herodit sapo i dha fund misionit të Paraardhësit. Marku përdor këtu (në tekstin grek) fjalën "dorëzuar" (παραδοθῆναι) të cilën do ta përsërisë shumë herë më vonë kur flet për Jezusin (për shembull "Biri i Njeriut do të dorëzohet në duart e njerëzve", 9,31 ), pastaj për apostujt ("ju do të dorëzoheni në gjykata dhe në sinagoga", 13,9). Në këtë mënyrë Mark bën që të kuptohet tashmë prej fillimit se fati i Gjon Pagëzuesit paraprin, paralajmëron atë të Jezusit, dhe pastaj atë të apostujve: ky është misioni i zakonshëm i profetëve, saktësisht siç e përshkroi Isaia në këngët e Shërbëtorit (Is 50 dhe 52-53); ose libri i Urtësisë: "Le të gjuajmë të drejtin, ai na pengon, dhe ai kundërshton veprimet tona" (Ur. 2,13).
Si profetët, Gjon Pagëzuesi së pari, pastaj Jezusi, shpallin kthimin në besim: Marku përdor të njëjtat fjalë për të dy: "Shpall kthim në besim"; sigurisht që nuk është rastësi; disa rreshta më lart, Marku tha: "Gjon Pagëzuesi e predikonte një pagëzim pendese për faljen e mëkateve" (Mk. 1,4) dhe këtu "Jezusi shkoi në Galile. Atje predikonte Ungjillin e Hyjit. Thoshte: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” (v.14-15). Përmbajtja e predikimit është e njëjtë; megjithatë peizazhi ka ndryshuar: "Jezusi u nis për në shkretëtirë (1,12), Jezusi kthehet në Galile dhe është atje që 'ai filloi predikimin e tij: duke lënë të kuptohet se Lajmi i Mirë i Mbretërisë së Zotit vjen nga Galileja, ky vend i dyshimtë, që në Palesinën e kohës së Jezusit nul kishte nam të mire: thuhej me njëfarë ironi e përbuzje: "Çfarë dobie mund të dalë prej saj?" "Dhe Jezusi filloi të shpalltë, pikërisht nga “Galileja pagane” (Mt.4,15) ungjillin: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” (v.15).

Koha u plotësua! Populli i Izraelit ka një nocion shumë të veçantë të historisë: për ta, historia nuk është një rifillim i përhershëm: ajo ka një kuptim, që do të thotë në të njëjtën kohë një kuptim dhe një drejtim. Ka një fillim dhe një mbarim të historisë dhe është brenda kornizës së kësaj historie njerëzore që Zoti vendos projektin e tij të Besëlidhjes me njerëzimin. Të thuhet: "Koha u plotësua", është si në qoftë se do të thuhej se po e kemi arritur qëllimin tonë. Siç thotë Pali: "Koha i ka liruar velat e saj", si një varkë që mbërrin në port dhe i liron velat e saj. Ky qëllim është Dita kur "Shpirti do të derdhet mbi çdo mish", sipas premtimit të profetit Joel (Jl 3,1). Tani, saktësisht, Gjon Pagëzuesi pa në ardhjen e Jezusit përmbushjen e këtij premtimi: "Unë ju pagëzova me ujë, por ai do t'ju pagëzojë me Shpirtin e Shenjtë", tha ai në atë kohë të Pagëzimit të Jezusit.

Ja Lajmi i Mirë: Dita e Zotit po vjen, "Mbretëria e Zotit është shumë afër" (fjalë për fjalë, në tekstin Grek, "Mbretëria e Zotit është afruar") ; që do të thotë dy gjëra:
së pari, është vetë Mbretëria që po na afrohet: ne kemi vetëm për ta mirëpritur atë; ne kurrë nuk mund të besojmë mjaftueshëm në hirësinë e dhuratës së Zotit.
Së dyti, Mbretëria tashmë është një realitet: "Mbretëria e Zotit është afër", është tashmë këtu (ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ); mbi Jezusin, duke dalë nga ujërat e Jordanit, qiejtë u hapën, zbriti Shpirti i shenjtë, qielli rifilloi të komunikonte përsëri me tokën.
Kthimi në të cilin Jezusi na fton, është thjesht të besojmë se kjo dhuratë e Zotit është aktuale dhe është dhënë falas. Është një dhuratë që profeti Isaia e shpalli në kohën e tij: "O ju të gjithë që jeni të etshëm, ejani tek ujët, le të vijnë gjithashtu edhe ata që s’kanë para! Bleni drithë e hani; ejani e bleni pa para e pa pagesë verë e qumësht!" (Is 55).
Kjo na ndihmon të kuptojmë shprehjen: " Kthehuni e besojini Ungjillit!”. Qëndron pyetja: në çfarë me të vërtetë konsiston kthimi në të cilin Jezusi na fton? Për të dhënë një përgjigje, duhet të kuptojmë vlerën e lidhëzës bashkërënditëse këpujore e (apo dhe). Ajo në shqip dhe “kai”, në greqisht, mund të këtë dy kuptime: “domethënë”, por edhe “si shtesë!. Në rastin e pare, fjalia e Jezusit: " Kthehuni e besojini Ungjillit!”, duhet të kuptohet pra: "Kthehuni, domethënë besoni në Lajmin e Mirë"; të kthehesh do të thotë të besosh në Lajmin e Mirë. Në rastin e dytë, në një mënyrë tjetër,duhet të kuptohet: “Kthehuni duke besuar si shtesë se Lajmi është i Mirë: E Lajmi i mire është: Zoti është dashuri dhe falje, dhe dashuria e tij është për të gjithë. Pra ju konvenon që ta pranoni këtë Lajm të mire.
Kjo është ndoshta arsyeja pse leximi i parë i liturgjisë së sotme, është marrë nga libri i Jonas; libri i Jonas na jep dy mësime: nga njëra anë, Zoti dëshiron shpëtimin e të gjithë njerëzve dhe jo vetëm të një pakice; por nga ana tjetër Zoti po pret vetëm një gjest nga ne. Mjafton të kthehemi në besim për të hyrë në faljen e Zotit.
Në të njëjtën mënyrë, Pali thotë në letrën e tij të dytë drejtuar Korintasve: "Pajtohuni me Hyjin!" (2 Kor. 5,20), që do të thotë: "Besoni se plani i tij është dashamirës", ndaloni së vepruari si Adami që besoi se Zoti ishte i lig me qëllim dhe rifilloni të besoni se Ai është i mire dhe i madh në dashuri! Ky është kuptimi i fjalës "kthimi" në hebraisht. Nëse kthehemi, do ta shohim Zotin ashtu siç është, domethënë Zoti e dashurisë dhe e faljes. Është vërtet zbulimi i djalit plangprishës.

Më në fund, disa fjalë për thirrjen e dishepujve të parë, Simon dhe André, Jakobi dhe Gjon. Si në çdo profesion, ekzistojnë dy faza: thirrja dhe përgjigja. Jezusi kalon, i sheh, i thërret: iniciativa është në anën e tij; për dishepujt, është mbretëria që i afrohet dhe i thërret. Për sa i përket përgjigjes: "Menjëherë, duke lënë rrjetat e tyre atje, ata e ndoqën atë". Këtu kujtohet Abrahami për të cilin libri i Zanafillës thjesht thotë: "Atëherë Abrahami u nis siç i kishte urdhëruar Zoti" (Zn. 12, 4). Jezusi u tha atyre: “Ejani pas meje. Unë do t'ju bëj peshkatarë njerëzish. Ai nuk i bën të shkëlqejë për ta diçka për veten e tyre, por për të tjerët; ai i lidh ata me misionin e tij. Duke vepruar kështu, ai u tregon atyre diçka për misionin e tij: unë erdha për të ripeshkuar njerëzit; siç thotë ai vetë në ungjillin e Gjonit (Gjn 10:10): "Unë erdha që delet ta kenë jetën e ta kenë me plotësi", apo edhe: Unë erdha për të rifituar për Atin tim një popull besnik.

[ninoenina]

MË 22-1-21

LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

LUTJA: (Psalm 84)
Na e trego, o Zot, mëshirën tënde e na jep shëlbimin tënd!
Shpëtimi i tij është afër atyre që e druajnë, lavdia e tij do të banojë në vendin tonë.
Mëshira dhe e vërteta do të përpiqen, drejtësia e paqja do të merren ngrykë.
E vërteta do të mbijë nga toka drejtësia do të shikojë prej qiellit.
Sepse Zoti ka për të dhënë çdo të mire edhe toka jonë do ta japë frytin e vet.
Drejtësia do t’i shkojë përpara dhe do t’u tregojë udhën hapave të tij.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 3, 13–19.
13 Pastaj u ngjit në një mal e i thirri ata që deshi vetë. Ata shkuan tek ai. 14 Dhe i emëroi të Dymbëdhjetët [të cilët edhe i quajti apostuj], që të jenë me të e t’i dërgojë të predikojnë, 15 e ta kenë pushtetin t’i dëbojnë djajtë. 16 [I emëroi, pra, të Dymbëdhjetët:] Simonin ‑ të cilit ia ngjiti emrin Pjetër, 17 Jakobin, birin e Zebedeut, dhe Gjonin, vëllain e tij, që i quajti: Boanerges, që do të thotë: Bijtë e rrufesë; 18 pastaj Andreun, Filipin, Bartolomeun, Mateun, Tomën, Jakobin e Alfeut, Tadeun, Simonin Kananeas 19 dhe Judën Iskariot, i cili edhe e tradhtoi.

MEDITIM-KOMENT.
Dy shënime. E para: nëse një udhëheqës fetar do të donte të krijonte një lëvizje të suksessme, ai do të rrethohej me njerëz seriozë, të përgatitur, të motivuar. Lista e dishepujve që lexojmë në Ungjijtë, paraqet njerëz tëë paaftë për misionin e ardhshëm, sigurisht që nuk sugjeron një ekip të destinuar për sukses. Disa janë bij të peshkatarëve dhe vetë peshkatarë. Spikat Mateu, i cili duhej shkolluar (të paktën ai dinte të numëronte) dhe sigurisht që ishte shumë i pasur. Nëse të tjerët do të kishin tituj të çfarëdo lloji, ose profesione të ndonjë reputacioni, ungjijtë do të na kishin thënë. Nëse mendojmë se Ungjijtë janë shkruar pak kihë pas vdekjes së Jezusit dhe për përdorimin e bashkësive të para, bëhet fjalë për të medituar mbi rrëfimin e modestisë së apostujve.
E dyta: në të gjitha listat emri i parë është Pjeter. Duke shkruar Ungjijtë, të gjithë autorët pranojnë që Pjetri ka një rol të rëndësishëm midis apostujve. Por Pjetri është ai që bën figurat më të këqija në Ungjijtë. Ai nuk e kupton, nuk është në gjendje të ndjekë Jezusin. Ai alternon entuziazmin e tepruar me momentet në të cilët e leshon zemra. Ai nuk ushtron ndonjë udhëzim për dishepujt. Dhe së fundi ai e tradhton Jezusin tre herë - që do të thotë, gjithmonë.zve
Në antikitetin klasik, biografitë e njerëzve të shquar u shkruan për të përshkruar aftësitë dhe sukseset e tyre të jashtëzakonshme, duke lënë jashtë zonat gri. Nëse Ungjijtë do të ishin një biografi e Jezusit, ata do të ishin një katastrofë e vërtetë letrare. Me të vërtetë logjika e ungjillit është strembëruar: logjika e Zotit nuk është logjika e njerëzve, mendimet e Hyjit nuk janë mendimet e njerëzve.

LUTJE E TEILHARD DE CHARDIN.
Hzji ynë, ti je në qendër të gjithçkaje dhe gjithçka rrethon. Gjithçka përkulet ndërsa kalon: gëzimet, përparimi, dhimbjet, dështimet, gabime, vepra, lutje, bukuri, fuqi të parajsës, tokës dhe ferrit. Çdo gjë e vë energjinë e saj në shërbim të hapësirës tënde hyjnore dhe gjithçka përshkohet fuqimisht prej saj. Ti nuk i shkatërron gjërat ose madje i bën më të fuqishme: i liron, orienton, shpërfytyron, gjallëron. Ti nuk i braktis, por i mbështet ato dhe ti i paraprin duke tërhequr me vete atë që është e shenjtë në to. Na jep pastërtinë e zemrës, besimin, besnikërinë, sepse me këto dhurata ndërtohet toka e re dhe pushtohet bota në Jezu Krishtin, Zotin tonë.

[ninoenina]

E SHTUNË MË 23-1-2021. Mk, 3,20-21.

LUTJA, PS.46.
2 Duartrokitni, o popuj të gjithë,
brohoritni Hyjit me zë gëzimi!
3 Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm,
Mbreti i madh mbi tokën mbarë…
6 Ngjitet Hyji me brohori,
Zoti me zë trumbete.
7 Këndoni Hyjit, këndoni,
këndoni mbretit tonë, këndoni!
8 Sepse Hyji është mbreti i mbarë tokës:
këndoni këngë me mjeshtëri!
9 Hyji mbretëron mbi mbarë popujt,
Hyji rri mbi fronin e vet të shenjtë.
10 Princat e popujve paganë bashkohen
me popullin e Hyjit të Abrahamit,
sepse Hyjit i përkasin mburojat e botës,
Ai është i lartësuar mbi të gjithë.

LEXIMI IUNGJILLIT: Mk. 3,20-21.
20Jezusi u kthye në shtëpi. Prapë u mblodh turmë e madhe sa që as nuk mund të hanin bukë.
21 Kur morën vesh të tijtë, shkuan ta marrin sepse flitej: “Nuk është në vete.”

LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA
Jezusi sapo ka zgjedhur të Dymbëdhjetët që të jenë me të, dhe ndodh një keqkuptim shumë e aspër me autoritetet fetare dhe madje edhe me familjen e tij. Autoritetet, të cilët tani kanë vendosur të gjejnë një mënyrë për ta eleminuar, e akuzojnë atë për lidhje me djallin ("Ai është i pushtuar nga një shpirt i papastër", Mk 3, 30). Familja e tij është më pak drastike: familja e tij thjesht e quan atë të çmendur, sikur të ishte "jashtë mendjes së tij".
Nga buron ky keqkuptim, të cilin Mark përfaqëson në mënyrën më të drejtpërdrejtë dhe dramatike? Jezusi lajmëron ardhjen e Mbretërisë edhe me gjeste konkrete që i vendosin njerëzit në qendër, pa asnjë përjashtim. Duke bërë këtë, ai shkel sistematikisht ligjet e lashta të bazuara në pastërtinë, përkatësinë, respektin për kodet e hollësishme morale. Nuk ka vend për kompromis: Ati që Jezusi zbulon ka vendosur të hapë zemrën e tij për të gjithë njerëzit, pa marrë parasysh meritat e tyre dhe besnikëritë e tyre fetare. Banketi i madh i shpëtimit të përjetshëm është parashikuar, ai është tashmë këtu, dhe të gjithë janë të ftuar, pa përjashtim. Shumë për autoritetet fetare! Shumë edhe për një familje në të cilën Jezusi u rrit "me mençuri, moshë dhe hir" (Lk 2:51), por që me sa duket nuk e ka kuptuar ende shumë misionin e tij.
Vëmendje: të gjitha civilizimet, madje edhe ato moderne, kanë aftësinë për ta quajtur të çmendur ose të pushtuar nga djallin ata që propozojnë këndvështrime shumë të ndryshme.

[ninoenina]

E DIELA E 3 VITI B


MË 24-1-2021

“Kthehuni e besojini Ungjillit!”

UNGJILLI: Mk. 1, 14-20
14 Pasi e burgosën Gjonin, Jezusi shkoi në Galile. Atje predikonte Ungjillin e Hyjit. 15 Thoshte: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!”
16 Ndërsa po kalonte bregut të Detit të Galilesë, Jezusi pa Simonin e Andreun, të vëllanë e Simonit, duke gjuajtur peshk ‑ ishin peshkatarë. 17 Jezusi u tha: “Ejani pas meje e do t’ju bëj peshkatarë njerëzish!” 18 Ata aty për aty i lanë rrjetat e shkuan pas tij. 19 Si eci edhe pak, pa Jakobin e Zebedeut e vëllain e tij, Gjonin: ishin në lundër e po arnonin rrjetat. 20 Menjëherë i thirri edhe ata. Ata lanë të atin e vet Zebedeun në lundër bashkë me mëditësit dhe shkuan pas tij.

LUTJE.
O Zot, ja ku jam në praninë tënde! Këtë të Dielë, ditën kur ne festojmë Ringjalljen tënde, dua të kujtoj veten se je i gjallë, se je këtu, me mua. Nëse do të të tregoja vetëm një gjë, do të ishte: "Të dua". Dhe gjithçka që mund të them është vetëm një pasojë e këtyre tre fjalëve. Të dua, Zot, të dua.



PYETJE
O Zot, më jep hirin e kthimit të vërtetë

MEDITIMI.
Ungjilli që lexohet sot, tregon çfarë ndodhi në fillim të misionit publik të Krishtit: na tregon shën Marku çka ka ndodhur pas pagëzimit të tij në Jordan dhe pas dyzet ditëve të kaluara në shkretëtirën e Judesë. Pas këtij largimi nga Judeja për në Galilen, Jezusi filloi misionin e tij duke shpallur një mesazh që ungjilltari e përmblodhi në një fjali të shkurtër: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” Çfarë do të thote kjo fjali? Në këtë fjali, ka fillimisht dy pohime, pastaj dy urdhëresa. Krishti pohon se diçka ka ndodhur në të kaluarën dhe për këtë ai jep një urdhërim për të ardhmen. E njëjta strukturë gjendet në kapitullin 20 të Eksodit, kur Zoti i shpalli Moisiut Dhjetë Urdhërimet. Së pari është pohimi i një ngjarjeje që ka ndodhur, përkatësisht çlirimi nga skllavëria: "Unë jam Zoti, Zoti juaj, që ju nxori nga toka e Egjiptit, nga shtëpia e skllavërisë”(Da. 20, 2) dhe pastaj një seri urdhërimesh, të cilat mund të kuptohen vetëm në dritën e këtij çlirimi, pasi ato shpjegojnë mënyrën në të cilën duhet të sillen njerëzit e lirë. Po në të njejtën mënyrë këtu Krishti fillon duke pohuar një fakt, një ngjarje dhe është duke nisur nga kjo ngjarje që mund të kuptohet se çfarë Jezusi po kërkon. Le ta shohim këtë me më shumë detaje.
Ngjarja në fjalë është: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër!. Nëse ka një plotësim, ka pasur diçka për të arritur në atë plotësim, një premtim që u përbush, një tërësi që priste të përbushej, e që u përbush pikërisht kur Jezusi filloi veprintarinë e tij. Mungonte një pjesë e gjithçkaje dhe më në fund mbërriti. Është shfaqja që ndihmon në përfundimin e "kohës", për t'i dhënë kuptim gjithë historisë, jo vetëm historisë së botës, por edhe historisë së çdo personi që ka lindur në këtë botë. Është hapi i fundit që lejon të na arrijë Mbretëria e Zotit, që më në fund arriti, për të qenë në gjendje të ishte prekur nga ne.

Cila pjesë mungonte? Çfarë hapi mbeti për të ndërmarrë? Përgjigja është e thjeshte: "Vetëm Jezu Krishti. Prania e tij ishte ngjarja e madhe, që duhej të ndodhte. Jo vetëm që të përmbushen profecitë, por edhe dëshirën spontane për të parë Zotin që të gjithë kemi thellë në zemrat tona.
Dhe vetëm në këtë dritë ne mund të kuptojmë dy fjali që vijojnë: "Kthehuni e besojini Ungjillit!”.
Të kthehesh do të thotë të largohesh nga të gjitha kënaqësitë e rreme, nga gjithçka që nuk përmbush profecitë, nga gjithçka që nuk është në gjendje të plotësojë dëshirat e zemrës sonë. Të besosh në Ungjill do të thotë të besosh se Zoti i Plotfuqishëm u bë njeri, se ai u bë i dukshëm, i prekshëm, brenda mundësive tona. Me pak fjalë, vetëm Jezu Krishti, Zoti i vërtetë dhe njeriu i vërtetë në të njëjtën kohë, na lejon të takojmë Zotin dhe kështu të arrijmë lumturinë në plotësi.

E gjithë kjo mbetet shumë abstrakte dhe jo domosdoshmërisht e lehtë për tu kuptuar. Për fat të mirë, pjesa e dytë e këtij pasazhi të Ungjillit na jep një shembull shumë konkret: është tregimi i thirrjes së katër dishepujve të parë në brigjet e liqenit të Tiberiadës. Këta katër hebrenj pa dyshim nuk ishin për t'u dhimbur. Ata kishin një profesion të nderuar, kishin varkat dhe rrjetat e peshkimit të nevojshme për të siguruar jetesën pa shumë vështirësi. Ata mund ta kishin konsideruar veten të kënaqur me jetën që po bënin. E megjithatë, kur Jezusi kaloi, ata hoqën dorë nga gjithçka për ta ndjekur. Duke dëgjuar fjalët e Krishtit: “ “Ejani pas meje e do t’ju bëj peshkatarë njerëzish!", ata kuptuan se jetës së tyre deri atëherë ia mungonte diçka, dhe se ky njeri dukej se kishte fuqinë t'u jepte atyre gjithçka që u mungonte.
Ata kuptuan se të gjitha aktivitetet e tyre dhe marrëdhëniet e tyre kurrë nuk kishin arritur të plotësonin pakënaqësinë që ata ndjenin thellë brenda vetes, dhe se fjalët e thëna nga ky i huaj (dhe për të cilat ungjilltari pa dyshim na ofron vetëm një përmbledhje të varfër) filluan të qetësonin një etje të brendshme thellësinë e së cilës nuk e njihnin. Ata e kuptuan se Zoti po kalonte në jetën e tyre. Dhe ishte e natyrshme që ata të largoheshin nga mënyrat e tyre të vjetra të kërkimit të kënaqësisë dhe të besonin se vetëm ky njeri mund të kënaqte etjen e tyre për lumturi. Sepse ky njeri nuk ishte vetëm një njeri: ai ishte Zoti që u bë njeri.

DIALOG ME KRISHTIN.
O Zot, i gjallë dhe i ringjallur, të lutem më ndihmo të të njoh ndërsa kalon nëpër jetën time! Kur të vish të më takosh përmes Biblës, dëshmisë së Kishës tënde ose pëmes zërit të ndërgjegjes time, më ndihmo të të njoh ty, që je i vetmi që mund të përmbushesh dëshirat e zemrës sime. E bekuar Virgjëresha Mari, askush nuk e ka njohur Zotin më mirë se ti! Të lutem, më ndihmo të njoh tingullin e hapave të Jezusit ndërsa kalon në jetën time!


Rezolucion.
Sot, unë do t'i kërkoj Zotit hirin që të përgjigjem me entuziazëm sa herë që Ai vjen në jetën time dhe më fton ta ndjek Atë.

[ninoenina]

25-1- 2021: Mk. 16, 15–18


LUTJA: PSALMI 116.

Lavdërojeni Zotin, o kombe të gjitha,

madhërojeni së bashku, o popuj të gjithë!

Sepse e madhe është dashuria e tij ndaj nesh,

besnikëria e Zotit qëndron për amshim!



UNGJILLI: Mk. 16, 15–18

Dhe u tha:
“Dilni në mbarë botën e predikojani Ungjillin të gjithë njerëzve. Kush do të besojë e do të pagëzohet, do të shëlbohet, ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet.
Shenjat që do t’i përcjellin ata që do të besojnë, janë këto: në emër tim do t’i dëbojnë djajtë, do të flasin gjuhë të reja; [në duar] do t’i marrin gjarpërinjtë e, nëse do të pijnë ndonjë gjë që sjell vdekjen, nuk do t’u bëjë keq. Do t’i vënë duart mbi të sëmurë, e këta do të shërohen”.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.

Sot është dita e konvertimit të Shën Palit. Në Ungjillin e Markut, Jezusi i ringjallur dërgon dishepujt e tij në një mision "në të gjithë botën" dhe "te çdo krijesë". Teksti nuk u shkrua nga Marku, është një shtesë e mëvonshme, edhe nëse është ende pjesë e ungjillit kanunor.
Pali është një njeri i rëndësishëm në historinë e Jezusit që po lexojmë këtë muaj. Në fakt, Marku paraqet Jezusin që shpall një mbretëri të Zotit të themeluar në mëshirë për të gjithë, pa përjashtime. Por njerëzit nuk e kuptojnë, autoritetet fetare nuk e kuptojnë dhe komplotojnë kundër Jezusit për ta vrarë. Edhe familja e tij nuk e kupton. Edhe të Dymbëdhjetët, që i kishte pasur me veteten e me të cilët ai kishte biseduar për një kohë të gjatë, nuk e kuptojnë. Kur Jezusi vdes, gjithçka mund të marrë fund. Dhe Ungjilli i Markut në të vërtetë përfundon me hutimin e grave në varr (të cilat "ishin plot frikë dhe habi"), të cilat nuk i folën askujt për varrin bosh ("ata nuk i thanë askujt asgjë, sepse kishin frikë" (Mc 16, 8).
Pastaj një hebre i zellshëm me emrin Saul, i cili në vitet e para të përhapjes së historisë së Jezusit qe dërguar për të përgënjeshtruar dishepujt e Jezusit dhe për t'i përndjekur ata, ka një përvojë mjaft të ngjashme me takimin personal që kishin pasur të Dymbëdhjetët. Takoi Jezusin personalisht, si vetë Pali tregon tre herë në Veprat e Apostujve. E takoi në errësirë, kur sytë e tij nuk shihnin asgjë. Ai e takoi me një zë: "Saul, Saul, pse më përndjek?". Zëri e thërret me emër, si zëri i një personi të gjallë. Zëri identifikon vetveten me viktimat, dhe e therriste atë me qëllim që ai të ndryshonte jetën e tij. Atë ditë Pali kuptoi se mbretëria e shpallur nga Jezusi është për të gjithë, se ndarjet janë anuluar në mishin e tij. N[mishin e Jezusit.