Close
Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 21 deri 40 prej 65
  1. #21
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa, shtegtarëve të Lindjes së Mesme: Zoti nuk hesht para persekutimeve


    27/01/2016
    Në audiencën e përgjithshme, gjatë përshëndetjeve për shtegtarët e gjuhës arabe, në veçanti, për të ardhurit nga Iraku e nga Lindja e Mesme, Papa Françesku tha:
    “Zoti nuk hesht para vuajtjeve e britmave të bijve të vet, ose para padrejtësisë e persekutimit, por ndërhyn e dhuron, me Mëshirën e Tij, shpëtimin e ndihmën. Ai përdor durim me mëkatarin për ta nxitur drejt ndryshimit dhe e kërkon atë, që ka humbur rrugën, që të kthehet, sepse ‘vullneti i Zotit është të shëlbohen të gjithë njerëzit dhe ta arrijnë njohjen e së vërtetës’ (1 Tim 2,4). Hyji ju bekoftë të gjithëve e ju mbroftë nga i keqi!”

  2. #22
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Paraqitet Mesazhi i Papës për Kreshmët: “Më pëlqen mëshira e jo flia”


    Sot paradite paraqitet në Sallën e Shtypit të Selisë së Shenjtë, Mesazhi i Papës Françesku për Kreshmët e këtij viti. Tema: “Më pëlqen mëshira e jo flia” (Mt 9,13). Veprat e mëshirës në udhën jubilare”. Marrin pjesë kryeipeshkvi i Agrigento-s dhe anëtari i Këshillit Papnor “Cor Unum”, kardinali Francesco Montenegro; Sekretari i këtij Këshilli, imzot Giampietro Dal Toso; si edhe nënsekretari i dikasterit, imzot Segundo Tejado Munoz.
    Titulli i mesazhit është marrë nga Ungjilli sipas Mateut. Kritikës së farisejve, të cilët e qortonin Jezusin se ulej në tryezë me publikanët e mëkatarët, Mësuesi iu përgjigj duke thënë: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve! Shkoni e mësoni çka do të thotë: ‘Më pëlqen mëshira e jo flia!’ Sepse unë nuk erdha të ftoj të drejtët, por mëkatarët.”. Kardinali Montenegro mori shkas nga kjo pjesë ungjillore për të reflektuar mbi tri pika:
    - Mëshira në dritën e Fjalës së Zotit
    - Këmbëngulja në veprat e mëshirës
    - Marrëdhëniet ndërmjet Kreshmëve e udhës jubilare.

  3. #23
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Françesku për Kreshmët: mëshirë në vend

    të manisë së madhështisë





    Me veprat e mëshirës trupore e shpirtërore, populli i krishterë mund të zgjojë ndërgjegjen e sopitur para dramës së varfërisë e të hyjë në zemrën e Ungjillit, ku të varfërit janë të privilegjuar. Kështu shkruan Papa Françesku në Mesazhin për Kreshmët 2016, me temë: “‘Më pëlqen mëshira e jo flia’ (Mt 9,13). Veprat e mëshirës në udhën jubilare”.
    Dokumenti, i paraqitur sot paradite, në Sallën e Shtypit të Selisë së Shenjtë, nga krerët e Këshillit Papnor “Cor Unum”, i nxit bijtë e Zotit të jenë të mëshirshëm e të mos verbohen nga pasuria e pushteti. “Mania e madhështisë” është fjala e përdorur nga Papa për ata, që i konsiderojnë të varfërit hedhurina të shoqërisë, duke ua mbyllur dyert. Ati i Shenjtë lajmëron gjithashtu, se do të dërgojë pikërisht gjatë Kreshmëve, misionarët e mëshirës, shenjë konkrete e faljes së Zotit.
    Mesazhi për Kreshmët, ngushtësisht i lidhur me Jubileun e Mëshirës
    Mesazhi për Kreshmët është pra, ngushtësisht i lidhur me Jubileun e Mëshirës. “Mëshira e Zotit – shkruan Papa – e shndërron zemrën e njeriut dhe e bën të provojë dashurinë besnike hyjnore”, e cila, nga ana e saj, e bën njeriun të aftë të mëshirojë edhe ai të tjerët. “Feja jonë – vijon Ati i Shenjtë – të shndërrohet në akte konkrete e të përditshme, të destinuara ta ndihmojnë të afërmin në korp e në shpirt”, sepse për këto gjeste do të gjykohemi: “ta ushqejmë, ta vizitojmë, ta ngushëllojmë, ta edukojmë” të afërmin.
    Veprat e mëshirës zgjojnë ndërgjegjen
    Falë veprave të mëshirës, nënvizon me bindje Papa, mund ta zgjojmë ndërgjegjen, e cila, nganjëherë, fle e sopitet para dramës së varfërisë. Në të varfërin, pohon Ati i Shenjtë, “korpi i Krishtit bëhet sërish i dukshëm si korp i martirizuar, i plagosur, i fshikulluar, i pangrënë, në ikje… për t’u njohur prej nesh, për t’u prekur e kuruar me kujdes”. Pikërisht duke u kujdesur për të varfërit, thekson Papa, e kuptojmë sa e madhe është dashuria e Zotit, sa i mëshirshëm është Ati Qiellor. Ndërkaq, është vërtet i varfër ai, që ka pasuri, por është skllav i mëkatit, i cili e nxit ta përdorë pasurinë e pushtetin, jo për t’i shërbyer Zotit e të tjerëve, por për të mbytur brenda vetes vetëdijën se edhe ai, s’është tjetër veçse një lypës i mjerë në këtë botë.
    Të varfërit janë mundësi për t’u kthyer kah Zoti
    E sa më e madhe është pasuria, vëren Françesku, aq më i verbër bëhet njeriu. Arrin deri atje sa të mos e shohë Lazrin e varfër, që ia shtrin dorën para portës së shtëpisë e, nuk e kupton se ai është Krishti vetë, i cili “përmes të varfërve na lyp të ndryshojmë”. Ai Lazër, që na troket në derë, vijon Papa, “është mundësia për kthim, që na ofron Zoti e që ndoshta, nuk e shohim”. Verbim ky, që shoqërohet me maninë e madhështisë.
    Të sëmura, shoqëritë që ua mbyllin dyert të varfërve
    Ky lloj deliri, lexohet në Mesazh, “mund të marrë edhe forma shoqërore e politike, siç treguan totalitarizmat e shekullit XX e, siç tregojnë sot ideologjitë e një mendimi të vetëm e të teknoshkencës, që pretendojnë ta bëjnë Zotin të papërfillshëm e ta reduktojnë njeriun në masë për t’u instrumentalizuar”. Papa Françesku tërheq vëmendjen ndaj atyre “strukturave të mëkatit, që lidhen me një model të rremë zhvillimi, bazuar mbi idhujtarinë e parasë, e cila i bën indiferentë për fatin e të varfërve njerëzit e shoqëritë më të pasura, që i mbyllin dyert, duke refuzuar edhe t’i shohin”. Këta njerëz nuk duan ta shohin Krishtin në të varfërit, “duke e dënuar kështu vetveten të zhyten në atë humnerë të përjetshme vetmie, që është ferri”.
    Kreshmët janë kohë e favorshme për kthimin personal kah Zoti
    Për të gjithë, këshillon Papa, “Kreshmët e këtij Viti Jubilar janë kohë e favorshme për të dalë, më në fund, nga mënjanimi vetjak ekzistencial, falë dëgjimit të Fjalës së Zotit dhe veprave të mëshirës”. Këto vepra janë trupore dhe shpirtërore, por nuk duhen ndarë kurrë. Vërtet, “pikërisht, duke prekur në të mjerin, korpin e Krishtit të kryqëzuar, mëkatari mund të marrë si dhuratë vetëdijen se ai vetë është një lypës i shkretë”. Përmes kësaj rruge, edhe mendjemëdhenjtë, të pushtetshmit e të pasurit për të cilët flet “Magnificat” – himni i Shën Marisë drejtuar Zotit për veprat, që realizoi përmes saj – “kanë mundësi ta kuptojnë se duhen pa meritë prej të Kryqëzuarit, vdekur e ngjallur për ta”. Të mos e humbim këtë kohë Kreshmësh, përfundon Papa Françesku, e të ndjekim shembullin e shën Marisë, e cila “para madhështisë së mëshirës hyjnore, që iu dhurua falas, e pranoi vogëlsinë e vet, duke e quajtur vetveten shërbëtore të përvuajtur të Zotit”.
    Mesazhi i Atit të Shenjtë për Kreshmët 2016 u paraqit nga kryeipeshkvi i Agrigento-s dhe anëtari i Këshillit Papnor “Cor Unum”, kardinali Francesco Montenegro; Sekretari i këtij Këshilli, imzot Giampietro Dal Toso; si edhe nënsekretari i dikasterit, imzot Segundo Tejado Munoz

  4. #24
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa: mëshirë do të thotë falje, ta kesh për zemër nevojtarin


    27/01/2016 15:
    “Mëshira nuk mund të rrijë indiferente para vuajtjes së të shtypurve, para britmës së atyre, që pësojnë dhunën, që skllavërohen, që dënohen me vdekje”. Ky ishte thelbi i katekizmit të sotëm të Papës Françesku, gjatë audiencës së përgjithshme, në Sheshin e Shën Pjetrit në Vatikan. Ati i Shenjtë u lut edhe për paqen në familje, duke kujtuar se Jubileu është rast i mirë për ta falur njëri-tjetrin.

    0:00


    Historia flet për mëshirë
    Në jetën e zakonshme, ashtu si në përshkrimet më të bukura të Biblës, gjejmë vazhdimisht histori, që flasin për mëshirë, nëse njeriu zgjedh të dojë e të falë. Papa Françesku e vuri në dukje që në fillim të katekizmit, kur pohoi se “në Shkrimin Shenjt, mëshira e Zotit është e pranishme gjatë gjithë historisë së popullit të Izraelit”. Ati i Shenjtë kujtoi Jozefin, i cili u shit nga të vëllezërit, por më pas, u pajtua me ta, duke ia hapur zemrën mirëdashjes e jo urrejtjes:
    “E mendoj për vëllezërit e shumtë, që janë larguar nga familja e nuk i flasin njëri-tjetrit. Por ky Vit i Mëshirës është rast i mirë për ta gjetur njëri-tjetrin, për t’u përqafuar e për t’u falur… Harrojini gjërat e shëmtuara”.
    Mos e ktheni kokën para vuajtjes njerëzore
    Të sillesh me mëshirë, pohoi më tej Papa, do të thotë ta kesh zemrën si ajo e Zotit, e cila përgjigjet e kujdeset për të varfërit, për ata, që e ngrenë zërin plot dëshpërim. Ajo zemër dëgjon e ndërhyn për ndihmë, duke frymëzuar burra e gra bujarë:
    “Mëshira nuk mund të rrijë indiferente para vuajtjes së të shtypurve, para britmës së atyre, që pësojnë dhunë, skllavërohen, dënohen me vdekje. Është realitet i dhimbshëm, që prek çdo epokë, përfshirë tonën, e që na bën të ndjehemi shpesh të pafuqishëm, duke na tunduar ta bëjmë zemrën gur e të mendojmë për gjëra të tjera. Por Zoti ‘nuk është indiferent’, nuk e largon kurrë vështrimin nga dhimbja njerëzore”.
    Zoti nuk rri në heshtje
    Jo më larg se gjatë përshëndetjeve në gjuhë të ndryshme, menjëherë pas audiencës, Papa Françesku e lidhi këtë mendim me gjendjen dramatike të popullsive në Lindjen e Mesme, duke iu drejtuar shtegtarëve të ardhur nga Iraku e nga krejt zona:
    “Zoti nuk hesht para vuajtjeve e britmave të bijve të vet, ose para padrejtësisë e persekutimit, por ndërhyn e dhuron, me Mëshirën e Tij, shpëtimin e ndihmën. Ai përdor durim me mëkatarin për ta nxitur drejt ndryshimit dhe e kërkon atë, që ka humbur rrugën, që të kthehet, sepse ‘vullneti i Zotit është të shëlbohen të gjithë njerëzit dhe ta arrijnë njohjen e së vërtetës’ (1 Tim 2,4). Hyji ju bekoftë të gjithëve e ju mbroftë nga i keqi!”.
    Mëshira shpëton e shëlbon
    Por të kthehemi sërish në katekizmin e Papës. Bibla, nënvizoi Ati i Shenjtë, na mëson se kur Zoti tregohet i mëshirshëm me njeriun, lidh besën me të. Papa mori si shembull figurën e Moisiut, i cili, si shpëtoi nga ujrat e Nilit për hir të mëshirës hyjnore, “u bë ndërmjetës i kësaj mëshire, duke i dhënë mundësi popullit të rilindë në liri, pasi shpëtoi nga ujrat e Detit të Kuq”:
    “Edhe ne, në këtë Vit të Mëshirës, mund ta bëjmë këtë punën e ndërmjetësuesit të mëshirës, përmes veprave të mëshirës për të afruar, për të ngushëlluar, për të bashkuar… Shumë gjëra të mira mund të bëhen. Mëshira e Zotit vepron gjithnjë për të shpëtuar. E krejtësisht e kundërt, është vepra e atyre, që veprojnë gjithnjë për të vrarë: për shembull, ata që bëjnë luftë”.
    Të bëjmë vepra mëshire
    Edhe ne, përfundoi Papa Françesku, bëhemi si Moisiu, nëse e pranojmë besëlidhjen me Zotin dhe e lejojmë të na shëlbojë:
    “Nëse jemi bijtë e Zotit e na është dhënë mundësia për ta pasur këtë trashëgimi – atë të mirësisë e të mëshirës – në krahasim me të tjerët, t’i lutemi Zotit që në këtë Vit të Mëshirës, edhe ne, të bëjmë vepra mëshire; ta hapim zemrën për të mbërritur tek të gjithë me vepra mëshire, trashëgimi e mëshirshme që Ati ynë Qiellor na ka lënë”.
    Para se të përfundonte audienca, artistë cirku, plot ngjyra, alegri e akrobaci, dhanë një shfaqje para Atit të Shenjtë, i cili i vlerësoi shumë:
    “Ju jeni ithtarë të bukurisë, ju e krijoni bukurinë e bukuria i bën mirë shpirtit. Bukuria na afron me Zotin”.

  5. #25
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Audienca jubilare e Papës:

    ta komunikojmë harenë e takimit me Jezusin



    Për herë të parë, sot paradite, në orën 10.00, Papa Françesku mbajti audiencën e përgjithshme jubilare, parashikuar për të shtunave, disa herë gjatë gjithë Vitit të Mëshirës. Mëshira e misioni ishin sot në qendër të vëmendjes së Atit të Shenjtë, për të cilin “si të krishterë, kemi përgjegjësinë e të qenit misionarë të Ungjillit. Kur marrim një lajm të mirë, ose kur jetojmë një përvojë të bukur, është e natyrshme ta ndjejmë nevojën për t’i bërë edhe të tjerët pjesëmarrës në të”.
    Kështu edhe kur takojmë Zotin, nënvizoi Papa Françesku. Madje, sipas Atit të Shenjtë, shenja konkrete se e kemi takuar vërtet Jezusin është pikërisht gëzimi, që shprehim, kur përpiqemi t’ua komunikojmë këtë edhe të tjerëve. Kjo është përvoja e dishepujve të parë të Krishtit. “Pas takimit me Jezusin – kujtoi Françesku Ungjillin e shën Gjonit – Andrea shkoi t’ia thoshte shpejt vëllait të tij Pjetrit e, të njëjtën gjë bëri Filipi me Natanielin. Takimi me Jezusin do të thotë të takohesh me dashurinë e tij. Kjo dashuri – vijoi Papa – na shndërron e na bën të aftë t’u transmetojmë të tjerëve forcën, që ajo na dhuron. Në një farë mënyre, mund të themi se që nga dita e Pagëzimit, secilit prej nesh i jepet një emër i ri, që i shtohet emrit të dhënë nga nëna e babai e, ky emër është ‘Kristofor’, që do të thotë ‘mbartës i Krishtit’. Çdo i krishterë është mbartës i Krishtit!”
    Mëshira, që tregon për ne Ati Qiellor, reflektoi Papa, nuk na jepet për ngushëllimin tonë privat, por për ta na bërë mjete, përmes të cilave edhe të tjerët ta marrin këtë dhuratë. Kështu, vërejti Ati i Shenjtë, mëshira e misioni lidhen ndërmjet tyre e krijojnë një rreth të mrekullueshëm virtuoz. Duke e jetuar mëshirën, bëhemi misionarë të mëshirës e, duke qenë misionarë, rritemi gjithnjë e më shumë në mëshirën e Zotit. Prandaj, përfundoi Papa Françesku, ta marrim seriozisht faktin që jemi të krishterë e të impenjohemi të jetojmë si besimtarë, sepse vetëm kështu Ungjilli mund të prekë zemrat e njerëzve dhe t’i hapë për të pranuar hirin e dashurisë hyjnore.

  6. #26
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Çelësi i fjalëve të Kishës: Zoti i Jezusit e mëshira


    Pasi ju folëm për mënyrën si konceptohet mëshira në Besëlidhjen e vjetër, sot vijojmë me të rejat, që solli Jezu Krishti, edhe në këtë fushë.

    Jezusi bën një hap cilësor: vjen për të na rrëfyer përfundimisht kush është Zoti. Ai vetë, i pari, përdor dhembshuri për njerëzit, që takon, sidomos ndaj të sëmurëve e të varfërve. Por jo vetëm kaq: ndërhyn, vepron. E rrëfen se Zoti është Atë, që kujdeset për bijtë e vet. Ai na tregon shembëlltyrën e Birit Plangprishës (Lk 15,11-32), të cilën, me të drejtë, mund ta quajmë “e Babait të ekzagjeruar”.
    Jezusi flet për dy bij, që mendojnë keq për të atin. Më i riu mendon se ky atë - i cili personifikon Zotin - është diktator, që s’e lë të marrë frymë. E kështu, ikën nga shtëpia, duke marrë pjesën e tij të trashëgimisë, e shpenzon krejtësisht dhe përfundon keq. Djali tjetër, vëllai i madh, mendon se Zotin duhet ta marrë me të mirë, se duhet t’i bindet edhe kur nuk do, prandaj, sillet mirë, megjithëse është i trishtuar dhe e mbyt ndjenja e detyrës. E dimë të gjithë si përfundon shembëlltyra: Ati e pret krahëhapur djalin e vogël, i cili nuk është penduar, por kthehet se ka uri. Ky baba i kërkon edhe djalit të madh të festojë.
    Ja pra, Zoti është kështu: nuk të mbyt, nuk të imponohet, nuk kërkon t’i shërbesh hundë e buzë. Është Atë, që dëshiron të përqafojë e të festojë me bijtë e vet, të cilëve u mëson të jenë njerëz të vërtetë. Fatkeqësisht, edhe ndërmjet të krishterëve, ka nga ata, që mendojnë se Zoti na ndrydh e na mbush me detyrime. Jezusi është kundër kësaj ideje: na thotë se Zoti ka një plan mirësie e drite për ne. Ne mund ta refuzojmë e të mos pyesim për të, mund të ecim në rrugë të tjera e të biem në humnerën e mëkateve, por Zoti na pret gjithmonë. Seriozisht!
    Për Hyjin, lumturia e bijve të vet është diçka serioze! Zoti nuk është Plaku i Vitit të Ri, i parrezikshëm e vetëm i mirë, por është si babai apo nëna, të cilët na kanë vërtet për zemër e, nëse është e nevojshme, na shkundin mirë për të mos na lënë t’i bëjmë keq vetes.
    Kur zgjedhim anën e errët të vetvetes, mëkatin, ka rrezik të vdesim në shpirt. Këtu e ka të keqen mëkati: sepse na bën keq, jo sepse kështu dashka Zoti! Kjo është fytyra e vërtetë e Hyjit: Jezusi vdiq në Kryq për të na e thënë këtë e kurrë, nuk ndryshoi mendje!
    Nëse na tërheq ky Zot, nëse duam të bëhemi miqtë e dishepujt e tij, Jezusi na fton të bëjmë si Ai, që u përkul mbi gjithë të vuajturit. Na fton të imitojmë samaritanin e shembëlltyrës tjetër të Ungjillit (Lk 10,25-37), që konsiderohej armik nga hebrenjtë e shihej me përbuzje prej tyre, por ndalet në rrugë për të ndihmuar një njeri të gjorë të rrahur nga hajdutët, e mbart dhe e çon në vendin më të parë, ku mund të kurohej. Sillet ndryshe nga meshtari e nga besimtari, që rrinë larg e vijojnë rrugën, duke shikuar punët e tyre. Jemi të thirrur të imitojmë Atin Qiellor, që nuk pyet për racën e për ngjyrën e lëkurës, as për gabimet e fajet tona, por na mbart e na çon gjithmonë në udhën e shërimit.
    Kjo është mëshira, për të cilën flet Papa Françesku. Ka të bëjë me dhembshurinë, jo me keqardhjen e thjeshtë. Do të thotë ta vesh veten në vendin e tjetrit e të gjesh zgjidhje për gjendjen e tij, ashtu siç bën samaritani i shembëlltyrës.

  7. #27
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa në Engjëllin e Tënzot: asnjë gjendje njerëzore nuk largon nga Zoti

    Lutja e Engjëllit të Tënzot në Sheshin e Shën Pjetrit -


    01/02/2016
    “Asnjë gjendje njerëzore nuk përbën motiv për t’u përjashtuar nga zemra e Atit Qiellor”: Papa Françesku i theksoi dje këto fjalë, gjatë lutjes së Engjëllit të Tënzot, në Ditën kushtuar të sëmurëve nga lebra apo gërbula. Gjithashtu, përshëndeti fëmijët e të rinjtë e Karvanit të Paqes, organizuar tradicionalisht nga Veprimit Katolik Italian.

    Zoti shkon aty ku janë njerëzit
    “I vetmi privilegj në sytë e Zotit, është të mos kesh privilegj”, nënvizoi Ati i Shenjtë, i cili pa letër, shtoi “e të mos kesh as padron”. I vetmi privilegj është mundësia për ta braktisur veten në duart e Hyjit:
    “Zoti shkon të takojë burrat e gratë e të gjitha kohërave e të të gjitha vendeve, në situatën konkrete ku ndodhen. Na vjen për ndihmë edhe ne”.
    Fjalët e Jezusit, pavarësisht se të thëna 2000 vjet më parë, vlejnë edhe sot, vijoi Papa:
    “E sotmja, shpallur nga Jezusi atëherë, vlen për çdo kohë; ritingëllon edhe për ne sot, në këtë shesh, duke na kujtuar aktualitetin dhe nevojën e shëlbimit, sjellë nga Jezusi për njerëzimin…”
    “Asnjë profet nuk është i pranuar në vendin e vet”
    Ati i Shenjtë iu referua pjesës ungjillore, në të cilën Jezusi, pasi ka filluar jetën e vet publike, kthehet dhe i paraqitet bashkësisë së vet, të mbledhur në sinagogë, ditën e shtunë. Bashkëkohësit e vet i kërkojnë mrekulli, por Jezusi përgjigjet se “Asnjë profet nuk është i mirëpritur në atdheun e vet” e kujton profetët e mëdhenj të së kaluarës. Elia dhe Elizeu bënë mrekulli ndër paganë, për të vënë në dukje se populli i tyre nuk u besonte. Nuk është thjesht grindje bashkëfshatarësh, shpjegoi Papa Françesku, duke shtuar se është paralajmërim për njeriun e fesë, i cili ka gjithnjë tundime të tilla, nga të cilat duhet të largohet:
    “Është tundimi për ta konsideruar fenë si investim njerëzor e, si pasojë, fillon ‘pazari’ me Zotin, duke kërkuar interesin vetjak. Në të kundërt, duhet të pranojmë zbulesën e një Zoti, që është Atë dhe kujdeset për çdo krijesë të vet, edhe për atë më të voglën e më të parëndësishmen në sytë e njerëzve”.
    Zoti na kërkon i pari
    Jeta e Jezusit, gjithçka bëri e tha, na tregon se asnjë gjendje njerëzore, sado e vështirë dhe e ndërlikuar, mund t’i largojë njerëzit nga zemra e Atit Qiellor. Është Hyji ai, që bën hapin e parë drejt njeriut dhe me mëshirë, e ngre nga pluhuri i mëkateve të veta, theksoi Papa:
    “…vjen të na japë dorën për të na ngritur nga humnera, në të cilën kemi rënë për shkak të mendjemadhësisë e na fton ta pranojmë të vërtetën ngushëlluese të Ungjillit e të ecim në rrugët e së mirës. Por gjithnjë vjen Ai të na kërkojë e të na gjejë”.
    Solidaritet për të gërbulurit
    Pas lutjes së Engjëllit të Tënzot, Papa Françesku u ndal në Ditën botërore të të gërbulurve. Sëmundje, nënvizoi, që prek një numër gjithnjë e më të vogël njerëzish, por akoma godet sidomos të varfërit e të braktisurit:
    “Është e rëndësishme të tregojmë solidaritet me këta vëllezër e motra, mbetur invalidë pas kësaj sëmundjeje. Atyre u sigurojmë lutjen tonë si edhe mbështetjen tonë për ata, që i ndihmojnë… Ju lumtë laikë, ju lumtë murgesha, ju lumtë meshtarë”.
    Përshëndetja për Karvanin e Paqes
    Më pas, Papa përshëndeti shtegtarët e mbledhur në Sheshin e Shën Pjetrit, në veçanti, fëmijët e të rinjtë e Veprimit Katolik të dioqezës së Romës, ardhur në shesh me Karvanin tradicional të Paqes. “Këtë vit – u tha – dëshmia juaj e paqes, frymëzuar nga feja në Krishtin, do të jetë edhe më e gëzueshme dhe e vetëdijshme, sepse pasurohet nga gjesti, që sapo bëtë, nga kalimi i Portës Shenjte”.
    Pas mesazhit të lexuar nga dritarja e Papës, me të cilin fëmijët vunë në dukje frikën nga konfliktet, duke premtuar impenjimin e tyre për paqen, Ati i Shenjtë i inkurajoi të jenë mjete të paqes e të mëshirës ndër bashkëmoshatarët. Tullumbacet, simbol i paqes, mbushën plot hapësirën mbi sheshin e Shën Pjetrit, premtim shumëngjyrësh i fëmijëve për një botë më të mirë në të ardhmen.

  8. #28
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    01/02/2016 14:38

    Papa: të jemi të përvuajtur, plagët e korrupsionit shërohen me vështirësi

    Përvuajtëria është rruga e shenjtërisë. Kështu pohoi Papa Françesku në meshën e mëngjesit në Shtëpinë e Shën Martës. Ati i Shenjtë u ndal në historinë e mbretit David, i cili, i vetëdijshëm për mëkatin e vet, i pranon poshtërimet, me besim në Zotin.


    Papa Françesku në meshën e mëngjesit, në Shtëpinë e Shën Martës -


    Përvuajtëria është rruga e shenjtërisë. Kështu pohoi Papa Françesku në meshën e mëngjesit në Shtëpinë e Shën Martës. Ati i Shenjtë u ndal në historinë e mbretit David, i cili, i vetëdijshëm për mëkatin e vet, i pranon poshtërimet, me besim në Zotin. Papa paralajmëroi sërish se Zoti e fal mëkatin, por “plagët e hapura nga korrupsioni vështirë se shërohen”

    Plagët e korrupsionit, vështirë se shërohen
    Mbretin David e ndan një hap nga korrupsioni, por Natani profet, i dërguar nga Hyji, i bën ta kuptojë të keqen, që kishte kryer. Edhe një herë, Papa e bazoi homelinë në figurën e këtij mbreti, mëkatar i madh, që u bë shenjt. Davidi ishte mëkatar, por jo i korruptuar, sepse, vërejti Ati i Shenjtë, i korruptuari as që e kupton mëkatin e vet:
    “Duhet një hir i veçantë për t’ia ndryshuar zemrën të korruptuarit. E Davidi, që kishte zemër fisnike, thotë: ‘Është e vërtetë, kam mëkatuar!’, pra, e njeh fajin e vet. E çfarë i thotë Natani? ‘Zoti ta fal mëkatin, por korrupsioni që ke mbjellur do të rritet. Ti vrave një të pafajshëm, për të mbuluar tradhëtinë bashkëshortore. Shpata nuk do të largohet kurrë nga shtëpia jote’. Zoti e fal mëkatin, Davidi kthehet në udhën e Hyjit, por plagët e hapura nga korrupsioni vështirë të shërohen. E shohim në shumë anë të botës”.
    Davidi mbret ia beson veten Zotit
    Davidi duhet të përballet me të birin, Absalomin, i cili tashmë, ishte korruptuar dhe i kishte shpallur luftë të atit. Por mbreti mblodhi të vetët e vendosi të largohet nga qyteti, duke e kthyer pas Arkën e Besëlidhjes, që të mos e përdorte Zotin për interesat e veta. Ikën, për të shpëtuar popullin. “E kjo – vërejti Papa Françesku – është rruga e shenjtërimit, që fillon Davidi, pas çastit kur kishte hyrë në korrupsion”. Duke derdhur lot, me kryet e mbuluar, e lë qytetin e ata që e shanin, ndër të cilët edhe Semei, që e thërriste “gjakatar” dhe e mallkonte. Davidi e pranon këtë, sepse, pohoi Papa, mendon se ai e mallkonte ngaqë kështu i kishte thënë Zoti:
    “Pastaj, Davidi u thotë shërbëtorëve të vet: ‘Ja, im bir, që ka dalë prej barkut tim, po e kërkon jetën time’. Absalomi. ‘E atëherë, këtë beniaminas lëreni të mallkojë në qoftë se Zoti i ka thënë të më mallkojë’. Davidi di t’i shohë shenjat: është çasti i përvuajtërimit, është momenti, në të cilin ai po paguan për fajin e vet. ‘Ndoshta Zoti e merr parasysh mjerimin tim e mallkimin e sotëm ma sjell në bekim’, thotë dhe e lë veten në duart e Zotit. Kjo është rruga e Davidit, nga çasti i korrupsionit deri në këtë lëshim në duart e Zotit. E kjo është shenjtëri. Kjo është përvuajtëri”.
    Të krishterët të kërkojnë hirin e përvuajtërisë
    Mendoj, nënvizoi Papa, se secili prej nesh, kur ndokush i thotë ndonjë gjë të keqe, përpiqet të mbrohet, duke pohuar se s’është e vërtetë. Ose bëjmë si Semei, duke dhënë një përgjigje edhe më të shëmtuar. Vetëm përvuajtëria arrin deri në zemër, përmes përuljes. Nëse nuk jemi në gjendje t’i durojmë disa poshtërime në jetë, nuk bëhemi të përvuajtur. Është e thjeshtë, është “matematike”, theksoi Papa:
    “Rruga e vetme për tek përvuajtëria është përulja. Fundi i Davidit, që është shenjtëria, vjen përmes përvuajtërisë. Shenjtëria, që Zoti u dhuron bijve të vet, që i jep Kishës, vjen përmes përvuajtërimit të Birit të vet, që lejon ta shajnë e ta çojnë deri në Kryq – padrejtësisht… E ky Bir i Hyjit, që përvuhet, është rruga drejt shenjtërisë. Davidi, me sjelljen e tij, e profetizon poshtërimin e Jezusit. T’i lutemi Zotit, që secilit prej nesh e gjithë Kishës, t’i japë hirin e përvua
    jtërisë, por edhe hirin për të kuptuar se nuk mund të jemi të përvuajtur pa përulje”

  9. #29
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Viti i Jetës së Shuguruar, nxitje për t’u kthyer tek thelbi


    02/02/2016

    Viti i Jetës së Shuguruar përfundoi me Jubileun e Rregulltarëve, të cilët, pasi u pritën dje nga Papa Françesku, sot në orën 17.30 marrin pjesë në meshën e kremtuar prej Atit të Shenjtë, në festën e Paraqitjes së Zotit në tempull. Për një bilanc të këtij Viti, ia drejtuam mikrofonin prefektit të Kongregatës për Institutet e Jetës së Shuguruar, kardinalit Joao Braz de Aviz:
    Mendoj se duhet të themi, mbi të gjitha, se Viti i Jetës së Shuguruar na dha sërish neve, ne të shuguruave, ndjenjën e mirënjohjes ndaj Zotit për thirrjen tonë. Ky Vit është vërtet dhuratë e madhe: ne e ndjejmë si nxitje të fuqishme për t’u rikthyer tek thelbi e për ta parë jetën rregulltare si dhuratë nga lart, në shërbim të Kishës. E kemi edhe shpresë të re për diçka vërtet të madhe në Kishë, që ishte fshehur disi, por që tani, po del me forcë në pah, duke rishfaqur identitetin e vet. Format historike dhe format aktuale nuk janë në kontradiktë, plotësojnë njëra-tjetrën e njëra mund ta ndihmojë tjetrën. Pra, kemi këto dy përvoja të rëndësishme: mirënjohjen dhe shpresën.
    Ky Vit u desh me gjithë shpirt nga Papa Françesku. Si e ndoqi ai vetë?
    Ai qe shpirti i këtij viti. Edhe ai vetë është rregulltar, është jezuit. Na dha orientime, që nisen nga e gjithë tradita e Kishës, por japin edhe shtysa të reja të përshtatshme për këtë çast historik. Për shembull, të kthehemi në thelbin e jetës së shuguruar, që është thirrja e Zotit për ne, së cilës ne i përgjigjemi vërtet, por thirrja është e Tij. E gjithçka tjetër, nëse përkon me të, është pozitive: struktura, karizma, etj….. Kjo ka rëndësi. Shtysa tjetër është të rifitojmë përmasën e bashkimit në Kishë, përmasën e “qëndrimit së bashku”… Ndryshimet nuk duhet të pakësojnë apo të varfërojnë; ndryshimet duhet të na pasurojnë. E këtë duhet ta mësojmë edhe në praktikë. E jo vetëm sepse kështu e kuptojmë si është Ungjilli, por edhe për t’iu kthyer gëzimit, pasi këtë e thotë shpesh Papa. Nëse Zoti na do, duhet ta shprehim këtë dashuri, pavarësisht se disa kushte janë të vështira, si për shembull, celibati. Por kjo, jo për të ndenjur në vetmi e trishtim, por për të pasur diçka më shumë që ia ofrojmë bashkësisë, duke u nisur nga Zoti. Në këtë kuptim, prania e Papës ka qenë për ne shpirti, strumbullari i gjithçkaje.
    E ardhmja? …Viti mbyllet në kuadrin e Jubileut të Mëshirës. Çfarë pritet nga dikasteri për rregulltarët?
    Ne komentuam me Papën Françesku, madje, ai komentoi me ne se e sheh shumë mirë këtë përfundim të Vitit të Jetës së Shuguruar në atmosferën e Jubileut të Mëshirës. Edhe ne i kushtojmë shumë rëndësi këtij përkimi. Është karakteristikë e burrit dhe e gruas së shuguruar ta provojë mëshirën e Zotit e t’ua dhurojë atë të tjerëve në jetën konkrete. E kjo duhet theksuar edhe më shumë përmes veprave të mëshirës të korpit e të shpirtit, të cilat janë të zakonshme ndër rregulltarë. Pra, ne e konsiderojmë këtë Jubile, gati si një zgjatje të natyrshme të Vitit të Jetës së Shuguruar. Kemi shumë programe për të ardhmen.

  10. #30
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa: drejtësia e vërtetë është falja:

    Zoti dëshiron t’i shpëtojë të gjithë




    03/02/2016

    “Zoti nuk kërkon kurrë dënimin e mëkatarit, por shpëtimin e tij, sepse drejtësia e Zotit, është falja”. Mendimi themelor i papnisë së Françeskut u përsërit sot gjatë katekizmit të audiencës së përgjithshme, mbajtur në Sheshin e Shën Pjetrit, kushtuar lidhjes së drejtësisë me mëshirën. Duke falënderuar, në fund, një grup artistësh cirku, që dhanë shfaqje për nder të Atit të Shenjtë, Françesku vërejti: “Gjithçka, që është e bukur, ka nevojë për punë. Jeta, pa përpjekje, është tundim”.
    Për ta shpëtuar fajtorin, drejtësia njerëzore e dënon, e ndëshkon. Ndërsa drejtësia hyjnore e kupton dhe e fal. Ajo, që mbi këtë tokë duket krejtësisht e papajtueshme - e drejta e shkruar në kode - nuk bazohet mbi ushtrimin e mëshirës që në qiell është ligj, sepse, pohoi Papa Françesku, “drejtësia e Zoti është falja”.
    Gjykata e ndërgjegjes
    Katekizmi i mbajtur në Sheshin e Shën Pjetrit, nën një qiell ngjyrë hiri, ngarkuar me re të akullta, në lëvizje, u ndoq me interesim të madh nga turma e besimtarëve. E natyrshme. Papa u fliste për drejtësinë njerëzore e, sidomos, për atë hyjnore, që e dëshirojnë të gjithë. Kush e mbarështon drejtësinë, shpjegoi Françesku, e bën duke e dënuar fajorin. Po kjo rrugë, vërejti më tej Papa, nuk të çon në drejtësinë e vërtetë, sepse nuk e mund të keqen, por thjesht i vë prita. Drejtësi e vërtetë, sipas Papës, është ajo e Zotit, që i përgjigjet së keqes me të mirë. E kjo drejtësi nuk kalon nëpër gjykatat, por nëpër ndërgjegjen e fajtorit, për ta ftuar të pendohet, të bëjë kthesë, duke e ndihmuar të kuptojë se po vepron keq:
    “E kjo është e bukur: fuqia e bindjes. Kjo është e keqe, kjo është kështu…. Zemra hapet për të pranuar faljen, që i ofrohet. E kjo është mënyra për të zgjidhur edhe kundërvëniet në marrëdhëniet ndërmjet bashkëshortëve, ndërmjet prindërve e fëmijëve, në gjirin e familjes, ku i fyeri e do fajtorin dhe dëshiron ta shpëtojë marrëdhënien, që e lidh me tjetrin. Mos e këputni këtë lidhje, këtë marrëdhënie!”.
    Drejtësia e faljes
    Natyrisht, pranoi Papa, kjo është udhë e vështirë. E më pas tregoi edhe pse ndodh kjo. Ndodh sepse….:
    “Kërkon që kush pësoi padrejtësi, të jetë gati për të falur e të dëshirojë shëlbimin dhe të mirën e njeriut, që e pati fyer. E drejtësia mund të ngadhënjejë vetëm kështu, sepse fajtori pranon të keqen e bërë e nuk e bën më, e kështu e keqja zhduket e ai, që ishte i padrejtë, bëhet i drejtë, sepse u fal e iu zgjat dora, në përpjekjen për të gjetur udhën, udhën e së mirës. E pikërisht këtu hyn falja, mëshira”.
    Zoti dëshiron t’i falë të gjithë
    Dhe ja ligji i cili, siguroi Françesku, është “Zemra e Zotit”, Atit të mirë që, përballë çdo mëkatari, ofron vazhdimisht ndjesën e tij të plotë, sepse nuk dëshiron dënimin tonë, por shpëtimin, shëlbimin:
    “Zoti nuk e do dënimin e askujt. Secili prej jush mund të më bëjë pyetjen: ‘Po, o atë, dënimi i Pilatit ishte i merituar? Thua e donte vetë Zoti? Jo, Zoti dëshironte ta shpëtonte Pilatin, e edhe Judën, të gjithë! Ai, Zoti i mëshirës, dëshiron t’i shpëtojë të gjithë. Problemi është që të lejohet të hyjë në zemër”.
    Të gjindet një “atë” në rrëfyestore
    Papa kujtoi edhe kushtin, pa të cilin nuk mund të bëhet fjalë për falje: pendimin për të keqen e bërë, pjesë e dinamikës së krishterë të Sakramentit të Rrëfimit, të Pajtimit me Zotin. E këtu Papa Françesku, duke e lënë mënjanë pjesën e fundit të katekizmit të shkruar, bëri një thirrje të re, të pasionuar, për të kërkuar mëshirën e Zotit në rrëfyestore:
    “Në rrëfyestore të gjithë shkojmë për të kërkuar një atë, një atë, që të na ndihmojë, në emër të Zotit. E, prej këndej, të jesh rrëfyes, është përgjegjësi tepër e madhe, tepër, sepse ai bir e ajo bijë, që vjen tek ti, kërkon vetëm e vetëm të gjejë një atë. E ti, prift, që je aty, në rrëfyestore, ti je aty në emër të Atit, që e bën drejtësinë me mëshirën e tij të pambaruar”.
    Njerëzit mediokër, nuk zoriten
    Edhe në këtë rast, çasti i përshëndetjeve drejtuar grupeve të besimtarëve në Sheshin e Shën Pjetrit, pati një çast gazmor, krijuar nga shfaqja e disa artistëve të Cirkut amerikan. Duke ndjekur me vëmendje numrat dhe shkathtësinë e artistëve, Françesku kujtoi një mësim me vlerë universale:
    “Kjo nuk improvizohet. Pas kësaj shfaqjeje bukurie, janë orë e orë stërvitjeje, që të lodhin e të mërzitin, e ky është shembull për ne të gjithë, sepse joshja për jetë të lehtë, për të gjetur një fund të mirë, pa u trazuar, është tundim. E ju me këtë që bëtë sot e me stërvitjen, që është pas saj, na jepni një dëshmi, e cila tregon se jeta pa u përjekur vazhdimisht, është jetë e rëndomtë, pa vlerë e pa fryt”.

  11. #31
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa Françesku: mëshira mund ta ndryshojë botën



    I përqendruar plotësisht mbi temën e mëshirës së Zotit, katekizmi i audiencës së sotme të përgjithshme, mbajtur nga Françesku në Sheshin e Shën Pjetrit, në Vatikan. Papa foli për kuptimin e këtij Viti Shenjt, duke pohuar se të besosh në mëshirën e edhe ta jetosh së bashku me vëllezërit, do të thotë të hysh në zemër të fesë së krishterë, sepse është pikërisht kjo, që i pëlqen më shumë Zotit.
    Kisha ka nevojë për Jubileun e mëshirës
    Sot dëshiroj të reflektoj, së bashku me ju, mbi kuptimin e këtij Viti Shenjt, duke iu përgjigjur pyetjes: “Po pse ky Jubile i mëshirës?". Kështu e nisi Papa reflektimin e sotëm:
    “Kisha ka nevojë për këtë çast të jashtëzakonshëm. Nuk po them se është i mirë për Kishën ky çast i jashtëzakonshëm…Jo, jo! Po them: Kisha ka nevojë për këtë çast të jashtëzakonshëm”.
    Çka i pëlqen më shumë Zotit, është të falë
    Ka nevojë Kisha. Sepse duhet t’i bëjë të dukshme shenjat e pranisë e të afërsisë së Zotit, nënvizoi Françesku. Ky është kontributi i veçantë, që duhet të japë sot Kisha. E Jubileu është kohë e favorshme për të gjithë ne, që të bëhemi dëshmitarë më të bindur e më të zellshëm.
    Ta shikosh mëshirën e Zotit, pohoi Papa, e t’i shikosh edhe vëllezërit që kanë vërtet nevojë për këtë mëshirë, do të thotë ta përqendrosh vëmendjen mbi përmbajtjen themelore të Ungjillit, gjë që është veçanti e fesë së krishterë.
    Ky Jubile është çast i posaçëm, që i krijon Kishës mundësinë të mësohet për të zgjedhur vetëm “atë, që i pëlqen më shumë Zotit”. E kjo do të thotë “t’i falë bijtë e vet, të ketë mëshirë për ta, që pastaj edhe ata të mund t’i falin vëllezërit e tyre”:
    “Pse Zoti ishte aq i kënaqur pas krijimit të burrit e të gruas? Sepse në fund të fundit, tani kishte kë të falte. E bukur, kjo, eh? Zoti gëzohet kur fal, Zoti është mëshirë. Prandaj në këtë vit duhet t’i hapim zemrat, që kjo dashuri, ky gëzim i Zotit të na mbushë të gjithë me mëshirë”.
    Mëshira e bën botën më njerëzore
    Edhe përtëritja e institucioneve dhe e strukturave të Kishës, nënvizoi Françesku, është mjet, që duhet të na ndihmojë për të fituar përvojën e gjallë e gjallëruese të mëshirës së Zotit. E vetëm kjo mund t’i krijojë Kishës mundësinë të jetë “qytet i vendosur mbi mal, që nuk mund të rrijë i fshehur”.
    Ta ndjejmë fort në shpirtin tonë gëzimin që provohet kur Jezusi na gjen rishtas. E ky është edhe synimi i Kishës në këtë Vit Shenjt:
    “Kështu do të forcojmë në shpirtin tonë sigurinë se mëshira mund të kontribuojë realisht në ndërtimin e një bote më njerëzore. Posaçërisht në kohët tona, kur falja është mysafir i rrallë në mjediset e jetës, kujtimi i mëshirës bëhet edhe më i ngushtëm, e kjo duhet të ndjehet fort në çdo vend: në shoqëri, në institucione, në punë e edhe në familje”.
    Të pranojmë se jemi mëkatarë
    Përballë ndokujt që, duke pasur parasysh nevojat urgjente të njerëzimit, i duket tepër pak për Kishën kundrimi i mëshirës gjatë këtij viti, Papa pranon se duhet bërë vërtet shumë. Por, çfarë i mbetet njeriut, pa mëshirën? I mbetet gjithnjë vetëm dashuria për vetveten. E kjo lloj dashurie s’është tjetër, veçse përpjekje për të mbrojtur interesat vetjake, për të shijuar kënaqësi, për të pasur nderime, për të përvetësuar pasuri, ku të gjejë e ku të mundet. Ndërsa në jetën e të krishterëve, mëshira përdoret shpesh si maskë, për të fshehur pas saj hipokrizinë dhe mendësinë e botës. Ja pse, përfundoi Ati i Shenjtë, është e nevojshme ta pranojmë se jemi mëkatarë:
    “O Zot, jam mëkatar; Zot, jam mëkatare: eja tek unë me mëshirën tënde! Kjo është lutje shumë e bukur. Edhe e lehtë, eh? Lutje e lehtë për t’u thënë ditë për ditë: ‘Zot, jam mëkatar: Zot, jam mëkatare: eja tek unë me mëshirën tënde!”.
    Të besojmë se mëshira mund ta ndryshojë botën
    Thua është foshnjarake të besosh se lutja mund t’ia ndryshojë faqen botës? Po, sipas mendimit njerëzor, kjo është me të vërtetë marrëzi e madhe, por të mos harrojmë se “çka në Hyjin duket marri, është më e dijshme se njerëzit, e çka në Hyjin duket ligështi, është më e fuqishme se njerëzit”.
    Në Sheshin e Shën Pjetrit, sot larë me rreze dielli, ndërmjet besimtarëve ishte edhe një grup gajdexhinjsh, që krijuan atmosferë festive me tingujt e instrumenteve të tyre. Luajtën gjatë, të ndjekur me entuziazëm nga besimtarët e pranishëm, këngë tipike popullore Krishtlindjeje, duke u kujtuar të gjthëve se Festa tashmë është fare pranë

  12. #32
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa: feja është trashëgimi më i madh, që mund të lëmë


    04/02/2016.

    Trashëgimi më i bukur, që mund t’u lëmë të tjerëve, është feja: këtë kujtoi Papa në Meshën e mëngjesit, kremtuar në Shtëpinë e Shën Martës. Në homeli, ftesa për të mos pasur frikë nga vdekja, sepse udha e jetës vazhdon.

    Mendimi i vdekjes e ndriçon jetën
    Leximi i parë i ditës flet për vdekjen e Mbretit David. Çdo jetë e ka një fund, nënvizoi Papa, e ky është një mendim që nuk na pëlqen gjithaq. Përpiqemi ta mbulojmë me heshtje, por është realitet i përditshëm. Të mendosh për hapin e mbramë, është dritë që ndriçon jetën tonë, realitet, që duhet ta kemi gjithnjë parasysh:
    “Në një nga audiencat e së mërkurës, ndërmjet të sëmurëve ishte edhe një murgeshë imcake, e motuar, por me një fytyrë plot paqe e me sy plot me dritë. ‘Po sa vjeç jeni, motër?’. E ajo, me një buzagaz, që ia ndriste fytyrën: ‘83, por jam dyke e kryer shtegtimin tim mbi këtë tokë, për të filluar shtegtimin tjetër me Zotin, sepse vuaj nga kanceri i pankreasit’. E kështu, në paqe, kjo grua e kishte jetuar thellësisht jetën e saj të kushtuar. E po arrinte, pa pikë frike, në cakun e mbramë. ‘Po përfundoj udhën time të jetës, për të nisur një tjetër’. Vdekja është kalim. Ky mendim na bën mirë”.

    Feja është trashëgimi më i bukur
    Davidi mbretëroi mbi Izraelin 40 vjet: por edhe 40 vjetët kalojnë, vërejti Papa Françesku. Para se të vdiste, Davidi e porositi të birin, Salomonin, t’i bindej Ligjit të Zotit. Ai kishte mëkatuar shumë në jetën e tij, por kishte mësuar edhe të lypë përvujtërisht ndjesë, të kërkojë falje e Kisha e quan “Shenjti Mbret David”. Mëkatar, e megjithatë edhe Shenjt! Njeri, që në grahmat e vdekjes, i lë të birit trashëgimin më të bukur e më të madh, që një burrë a një grua mund t’u lërë bijve: i lë fenë”.
    Kur bëjnë testamentin, njerëzit thonë: “Këtij i lë këtë, atij atë e atë…”. Po, nuk është keq, por trashëgimi më i madh, që mund të lërë një burrë, një grua, është feja. E Davidi në jerm kujton pikërisht premtimet e Zotit, kujton besimin e tij të patundur në këto premtime e ia kujton të gjitha këto të birit, që feja të vijojë. I lë trashëgim fenë. Kur, në kremtimin e Pagëzimit u japim prindërve qiriun e ndezur, dritën e fesë, e shoqërojmë me fjalët: “Ruaje, bëje të rritet në zemrën e birit tënd, bijës sate e lëre trashëgim”. Ta lësh trashëgim fenë: këtë na mëson Mbreti David e shuhet, kështu, si shuhet çdo njeri. Por para frymës së fundit di si ta këshillojë të birin e di edhe cili është trashëgimi më i mirë, që mund t’i lërë: nuk i lë mbretërinë, por fenë!

    Zoti është besnik, është Atë e nuk të zhgënjen kurrë
    Na bën mirë ta pyesim veten, përfundoi Papa: “Cili është trashëgimi, që lë me jetën time?”:
    “Lë trashëgimin e një burri, të një gruaje të fesë? A ua lë të mive këtë trashëgim? T’i lypim Zotit dy gjëra: e para, të mos kemi frikë nga hapi i fundit, ashtu si murgesha imcake e së mërkurës, e bindur se po përfundonte një udhë, për të nisur një tjetër, më të mirë e krejt pa frikë; e dyta, të mund ta lëmë, me jetën tonë, trashëgimin më të mirë, fenë, fenë në Zotin besnik, Zotin që e kemi gjithnjë pranë, Hyjin, që është Atë e nuk të zhgënjen kurrë”.

  13. #33
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Jubileu. Viti Shenjt i Mëshirës: Në kërkim të veprave të mëshirës


    05/02/2016

    “Është dëshira ime më e madhe që populli i krishterë të reflektojë gjatë Jubileut për veprat e mëshirës trupore e shpirtërore. Do të jetë një mënyrë për të zgjuar ndërgjegjen tonë, shpesh të topitur përballë dramës së varfërisë, e për të hyrë gjithnjë më thellë në zemër të Ungjillit, në të cilin të varfërit janë njerëzit më të zgjedhur nga mëshira hyjnore” (n.15).
    Me këto fjalë, që i lexojmë në Bulën e shpalljes së Vitit Jubilar Misericordiae Vultus, Papa Françesku i jep një drejtim të qartë mbarë Kishës, që reflektimi mbi mëshirën të mos mbetet vetëm shprehje konceptesh, por të kuptohet e të jetohet pikërisht në atë mënyrë që e zgjodhi vetë Zoti, kur foli për mëshirën: “Zoti e bëri vepruese në marrëdhëniet me njerëzit, duke treguar se interesohet fuqimisht për nevojat e skamnorëve dhe të të gjithë njerëzve, që vuajnë në shpirt e në korp.
    Kështu Jezu Krishti, më shumë se katekizmin e fjalëve e të figurave, zgjodhi afërsinë ndaj të sëmurëve, nevojtarëve, mëkatarëve, për t’i rikthyer në rrugën e drejtësisë e të së vërtetës. Të rizbulosh “veprat e mëshirës” në këtë vit jubilar, do të thotë të kuptosh se mëshira është vepër, është diçka që bëhet. E edukon si atë që jep, ashtu edhe atë që merr. Ngadalë-ngadalë do të propozojmë edhe disa reflektime mbi këto aspekte, duke kujtuar veprat e ndryshme të mëshirës.
    Kolana zyrtare e Mëshirës
    E, për t’u njohur më hollësisht me këtë Mëshirë, në qendër të vëmendjes së Vitit Shenjt të jashtëzakonshëm, Këshilli Papnor për Nxitjen e Ungjillëzimit të Ri, ka botuar tashmë një kolanë zyrtare, që titullohet pikërisht “Kolana e Mëshirës”. Përfshin veprat: “Kremtojeni Mëshirën”; “Rrëfimi, Sakrament i Mëshirës”; “Psalmet e Mëshirës”; “Shëmbëlltyrat e Mëshirës”; “Mëshira e Etërve”; “Shenjtorët e Mëshirës”; “Papët e Mëshirës”; “Mëshira shpirtërore e trupore”.
    Një Jubile vërtet për të gjithë
    Jubileu i Mëshirës është festë e jashtëzakonshme e faljes, në të cilën Papa Françesku, në emër të Zotit, i fton të gjithë “të verbër, të shurdhër e të çalë”, nga të gjitha periferitë ekzistenciale(cfr Lk 14,21). Nuk përjashtohen as gratë, që kanë provuar dramën e abortit, as të burgosurit, që janë njollosur me krime të llahtarshme e që vijojnë të vuajnë dënimin. Kushti është një i vetëm. E prej tij nuk mund të hiqet dorë: të pendohesh sinqerisht e të ndryshosh jetë. Vetëm një është mëkati i pafalshëm, i cili ia mbyll portën atij, që troket: mëkati kundër Shpirtit Shenjt, mëkati i mosbesimit në Mëshirën e Zotit, që na dëftohet në Jezu Krishtin (cfr Mk 3,29).

  14. #34
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Jubileu: Viti Shenjt i Mëshirës: Ndjesa



    14/01/2016


    Ndjesa është në qendër të vëmendjes së Jubileut, e edhe të emisionit të 22-të të rubrikës sonë radiofonike, që i kushtohet Vitit të Shenjtë të Mëshirës Hyjnore.
    Ç’kuptim ka fjala “ndjesë”
    Ndjesa është shprehje e veçantë e mëshirës së Zotit, të cilën Kisha ia lyp Atit të gjithëpushtetshëm e ua jep besimtarëve në rrethana të ndryshme e në kushte të caktuara. Megjithatë praktika e ndjesës nuk i ka shpëtuar keqkuptimeve në rrjedhë shekujsh. Pse?
    Keqkuptime e interpretime të ndryshme
    Në vitet e para jubilare dëgjohej shpesh shprehja “fiton ndjesën”, që Papa Françesku nuk e përdor më. Pikërisht një shprehje e tillë rrezikon të krijojë bindjen e gabuar se ndjesa mund të fitohet me rrugë të ndryshme, ndoshta jo edhe aq shpirtërore. Me pak fjalë, falja e Zotit mund edhe “të blihet”. E me që ndjesa nuk shitet, nuk blihet e as nuk merret, shprehja më e përshtatshme për këtë rast do të ishte “ta nxjerrësh” nga Zoti këtë hir, me fe e me vepra dashurie të krishterë.
    Zakoni i lashtë e ai i ri
    Pali VI ishte Papa i parë që e shmangu zakonin për ta llogaritur ndjesën me ditë, muaj e vite, lidhur me zgjatjen në kohë të pendesave publike. Ishte fjala për faljen në qiell të pendesës për mëkatet e kryera, në përkim me pendesën e bërë gjatë një numri të caktuar ditësh, muajsh ose vitesh mbi këtë tokë; periudhë pendese, kjo, që në mesjetë u imponohej kryesisht fajtorëve për mëkate të rënda.
    Ndjesa mund të jetë e plotë ose e pjesshme
    Duke pasur parasysh vërtetësinë dhe sinqeritetin e pendimit, Papa Françesku shkruan se ndjesa plenare është mëshirë e plotë hyjnore. Përmes Kishës, arrin në shpirtin e mëkatarit të falur dhe e pastron nga çdo gjurmë, pasojë e mëkatit. E bën, kështu, të aftë të veprojë me frymën e bamirësisë, të rritet në dashuri e të ruhet nga rreziku i rënies përsëri në mëkat.
    Gjurma e mëkatit
    Mëkati nuk shlyhet pa lënë asnjë shenjë: një gjurmë, sado të zbehtë, negative e lë në shpirtin tonë, në jetën tonë, në sjelljen tonë. E kjo gjurmë na pengon të ecim me besnikëri të plotë në rrugën e Ungjillit.
    Kisha
    Tani Kisha, si familje e vërtetë, vë në dispozicion të bijve të vet të gjitha pasuritë e mundshme, domethënë, meritat e të drejtëve, për t’i përballuar papërsosuritë e kthesës sonë. Pjesëmarrja në këtë begati shenjtërie, shprehet me gjeste të cilat, duke shtuar Sakramentin e Rrëfimit e të Kungimit, tregojnë lidhjen tonë të ngushtë me Kishën. Kujtojmë këtu shtegtimet, bamirësinë e uratën në bashkim me ndjetet e Papës.
    Pasuri shenjtërie, që ndihmon të gjallë e të vdekur
    Në këtë pasuri shenjtërie, përmes bashkimit me Krishtin, që vijon edhe pas vdekjes, mund të marrin pjesë edhe të shuarit tanë të dashur, që paraqiten para Zotit të papastruar plotësisht nga gjurmët e mëkatit. Prej këndej, vlera e lutjes sonë për të nxjerrë hirin e Mëshirës hyjnore për ata që, duke e lënë trupin e vdekshëm mbi tokë, vijojnë të jetojnë në një përmasë krejt tjetër.
    Kjo është ndjesa e Jubileut, për të cilën folëm sot, ndërsa në emisionin e ardhshëm do të flasim për vlerën e Sakramentit të Rrëfimit.

  15. #35
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Kthimi i djalit plangprishës, zemra e medaljes së Jubileut



    Duke nisur nga 4 janari 2016 do të jetë gati medalja zyrtare e Jubileut të jashtëzakonshëm të Mëshirës, pranë Admnistratës së Pasurisë të Selisë Apostolike të Qytet-Shtetit të Vatikanit si dhe selive të ndryshme të Librarive të Vatikanit.
    Është mëshira e pafundme e Atit, që i fal bijtë e tij, e shtypur mbi medaljen zyrtare të Jubileut të Mëshirës. Medalje që, në 50 milimetra diametër, përfshin simbole e fjalë themelore për jetën e çdo të krishteri e të kujton menjëherë domethënien e thellë, që Papa deshi t’i japë Vitit Shenjt. Në njërën anë, medalja, vepër e artistes 33 vjeçare Mariangela Crisciotti, paraqet stemën e Papës Françesku, rrethuar me shkrimin në gjuhën latine Iubilaeum Extraordinarium Misericordiae - Jubileu i Jashtëzakonshëm i Mëshirës, poshtë emrit të artistes. Anës, shkrimi E Civitate Vaticana, “Nga Qyteti i Vatikanit”, me numrin e medaljes.
    Në qendër të medaljes, “Kthimi i djalit plangprishës” i Rembrandit
    Në anën tjetër, spikat një hollësi e pikturës së famshme të Rembrandit, “Kthimi i djalit plangprishës”, frymëzuar nga shëmbëlltyra e Atit të Mëshirshëm, sipas përshkrimit të Ungjillit të Lukës. Posaçërisht domethënës, fakti që duart e atit mbi supet e të birit kanë formë të ndryshme: njëra është tipikisht mashkullore, tjera, femërore, si të donte të tregonte se për të falur fal Ati, por edhe se kjo falje kalon përmes shërbimit të Kishës. Përreth kësaj hollësie, shkrimi In Aeternum Misericordia Eius “E amshuar është Mëshira e Tij”. Refren, ky, që përsëritet pas çdo vargu të Psalmit 136 e që citohet nga Françesku tri herë në Misericordiae Vultus, Bula e shpalljes së Jubileut.
    Medalja ngërthehet një kornizë të pasur me simbole të krishtera
    Secila medalje shoqërohet me një çertifikatë garancie, me numër e me vulën e thatë të Sekretarisë së Shtetit të Vatikanit, të Institutit Poligrafik dhe të institucionit ku priten paratë e Shtetit Italian. Medalja ngërthehet në një skulpturë, derdhur në bronz, vepër e skulptores Daniela Fusco, stolisur në të dyja anët me vile rrushi, që simbolizojnë Eukaristinë dhe kujtojnë Popullin e Zotit, “Vreshtin e Hyjit”, e me një pallua, që në ikonografinë e të krishterëve të parë, simbolizonte ringjalljen dhe jetën e pasosur. Jetë e amshuar, ashtu si e amshuar është edhe mëshira e Atit.

  16. #36
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Atë Lombardi: nga Afrika, mësimi si duhet jetuar Jubileu



    Një vizitë e paharrueshme, që i dha guxim e shpresë kontinentit afrikan. Të nesërmen e udhëtimit të parë të Papës Françesku në Afrikë, pyetëm drejtorin e Sallës së Shtypit të Vatikanit, atë Federiko Lombardi, për një bilanc të shtegtimit në Kenia, Ugandë dhe në Republikën e Afrikës Qendrore:
    Papa ndjehej krejtësisht si në shtëpi të vet e afrikanët e ndjenë të tyrin. Të dyja palët kishin shumë dëshirë të takoheshin. Papa flet gjithnjë për takim: ishte një takim i bukur ndërmjet Papës dhe Afrikës! Natyrisht, Afrika, për të gjithë ne dhe për pushtetet e botës së sotme, është periferi, prandaj Ati i Shenjtë deshi të shkonte pikërisht në Afrikë e në një vend si Afrika Qendrore, ndër më të shkatërruarit e kontinentit, për të treguar vëmendjen e tij ndaj vetë Afrikës në përgjithësi e sidomos ndaj vendeve, që vuajnë nga varfëria, sëmundja, mënjanimi, vështirësi të ndryshme për të gjetur rrugën e të ardhmes e për të respektuar plotësisht dinjitetin e njeriut.
    Në të tria vendet e vizituara, shpesh, Papa vuri mënjanë fjalimin e përgatitur e foli pa letër, hyri në dialog më të pranishmit, sidomos me të rinjtë. Përgjigjja e njerëzve qe e jashtëzakonshme…
    Po, e kemi kuptuar tashmë – që nga fillimi i papnisë – se kjo është mënyra e tij e komunikimit. Ai e do shumë këtë mënyrë spontane, dialogjike, këtë mënyrë të ndjerë, që të rrëmben. I lë edhe të përgjigjen e të flasin njerëzit e pranishëm, që të ndjehet e të shihet se janë pjesë aktive e një procesi dialogu. Kjo ndodhi edhe në Azi. Më pati bërë përshtypje fakti se Papa, që ka kulturë krejtësisht të ndryshme e vështirësi në përdorimin e gjuhës, pra, ka nevojë për përkthyes, komunikoi me ta përsosurisht. Karizma e komunikimit spontan, me gjeste e me shprehjen e plotë të vetvetes, karakteristikë e Papës, arrin të kapërcejë edhe vështirësitë gjuhësore. Kjo funksionoi në Azi e funksionoi edhe në Afrikë, ku shihej edhe gatishmëria e të rinjve dhe entuziazmi i tyre për t’u përfshirë në këtë dialog. Çastet klasike, në të cilat Papa preferon rrugën e dialogut të drejtpërdrejtë janë takimet me të rinjtë dhe takimet me klerin e rregulltarët, pra, kur ka përpara njerëz me të cilët e ndjen se mund të hyjë në dialog spontan.
    Pritej me padurim hapja e Portës Shenjte në katedralen e Banguit. Ky gjest do të mbetet vërtet gur kilometrik në papninë e Françeskut…
    Po, vërtet. Mendoj se të gjithë patëm menduar dhe e patëm pyetur veten nëse kishte kuptim të hapej kjo Portë para asaj të shpallur qëkur, më 8 dhjetor, hapja zyrtare e Vitit të Mëshirës për gjithë botën. Prandaj, patëm thënë: është përjashtim për njerëz në vështirësi, që nuk mund të lëvizin për të marrë pjesë në ngjarjet e mëdha botërore, pra, është akt kujdesi lokal. Por, pastaj, Papa vetë, para hapjes së Portës Shenjte, tha: ‘Ky është kryeqyteti shpirtëror i botës sonte’, pra, ai vetë i dha këtij gjesti një kuptim jo lokal, por vërtet universal. Njëfarësoj, duhet të themi: Viti i Mëshirës, për ne që ndoqëm udhëtimin, ishte fare e qartë se për Papën nisi aty. Papa i periferive deshi ta hapë Vitin e Mëshirës në ‘periferi’ për t’i dhënë vërtet kuptimin e dashurisë së Zotit, që shfaqet edhe me kujdesin e veçantë për të varfërit e për të vuajturit. Kjo nuk i heq asgjë rëndësisë së ceremonisë së 8 dhjetorit dhe hapjes së portave në anë të tjera të botës, sepse mëshira e Zotit është gjithkund. E dua të shtoj edhe diçka tjetër. Pas hapjes së Portës në Bangui dhe pasi filloi lutja, Papa rrëfeu pesë të rinj. Ishte mbrëmje e vështirë, sepse nuk ishte e lehtë për të rinjtë të vinin natën në Bangui. Prandaj, nga jashtë, pjesëmarrësit nuk dukeshin të shumtë. Por në mëngjes, fola me meshtarët dhe ipeshkvijtë, që ishin tepër të kënaqur, sepse gjatë natës ishin rrëfyer shumë të rinj e kjo do të thotë se e kishin kuptuar fare mirë domethënien e asaj lutjeje e të hapjes së Portës Shenjte. Pra, Viti i Mëshirës do të thotë të shkojmë për të takuar mëshirën e Zotit edhe përmes Sakramentit të Rrëfimit. Më duket se është mesazh, që duhet ta bëjmë tonin edhe ne. Papa nuk hapi simbolikisht vetëm një portë, por kremtoi edhe Sakramentin e Pajtimit e të gjithë e kapërcyen këtë portë shpirtërore, që është Sakramenti i Pajtimit. Duhet të mësojmë nga afrikanoqendrorët ç’është Jubileu e të mos mendojmë vetëm për logjistikën, ekonominë, sigurinë e diskutimet e tjera, që po bëjmë në Romë.
    Para nisjes për në udhëtim nuk munguan ata, që e këshilluan Papën të mos shkojë në Afrikën Qendrore, për arsye sigurie. Me vizitën e tij, Ati i Shenjtë u tregua i guximshëm dhe i dha shpresë popullsisë afrikanoqëndrore…
    Është e vërtetë. Duke filluar nga presidentja e tranzicionit, të gjithë shprehën mirënjohjen e tyre ndaj Papës, që shkoi duke e ditur se kishte shumë përpjekje, edhe të fuqishme, që e këshillonin të mos shkonte. Papa shkoi me vendosmëri, pa e vënë aspak në diskutim këtë e ky qëndrim u kthye në mesazh: “Unë vij e dua të vij tek ju pikërisht sepse jeni në vështirësi e jam këtu me ju për t’ju inkurajuar të gjeni rrugën e të ardhmes”. Me lejoni të theksoj se Papa Françesku vazhdon rrugën e paraardhësve… Papët shkojnë ku ka nevojë, ku i presin, ku ka edhe një farë rreziku, por mesazhi që mbartin presupozon nevojën e impenjimit, të guximit… me një fjalë, nuk shkojnë për turizëm: shkojnë, sepse është e nevojshme e kjo ka edhe një çmim për t’u paguar!
    Dua të shtoj këtu një episod, që më preku personalisht. Gjatë javëve para udhëtimit, pata pritur edhe unë një person, i cili kishte folur edhe me të tjerë, më me autoritet se unë, për vështirësitë dhe rreziqet sidomos gjatë vizitës në lagjen myslimane e në xhami. Ishte plot respekt, por edhe i bindur për atë që thoshte. Këtë njeri e takova në xhami, së bashku me të tjerët, pasi është autoritet, e kaq gëzohej e kaq ishte entuziast sa e kishte harruar shqetësimin. “Jeni të mrekullueshëm! Jeni shumë të mirë! Papa bëri pikërisht ç’duhej të bënte…!”. Këto ishin fjalët e tij, që tani, e shihte se vendosmëria e Papës për të shkuar në atë xhami pati domethënie të madhe dhe u bë veçanërisht e çmuar për të gjithë, sidomos për bashkësinë myslimane të Banguit e të Afrikës Qendrore.
    Tema e Sidës ishte veçanërisht e ndjerë në Ugandë…
    Po. Uganda është vendi, që ka të bëjë më shumë se të tjerët me Sidën. Rasti i parë i dokumentuar i kësaj sëmundjeje ka qenë në Ugandë në vitin 1982. Pastaj epidemia u përhap dhe autoritetet shtetërore e Kisha bënë ç’është e mundur për ta parandaluar, fatmirësisht, me rezultate të mira. Dëgjuam dëshminë e një vajze, Papa u takua me përgjegjësit e projektit “Dream” (Ëndërra), foli për Sidën në Shtëpinë e Bamirësisë në Nalukolongo. Gjatë konferencës së shtypit, në kthim, patëm një pyetje për këtë e ndokush komentoi se Papa nuk deshi të përgjigjej. Në të vërtetë, e konsideroi pyetjen, që kishte të bënte thjesht me përdorimin e kondomit, tepër të ngushtë e deshi ta shohë në një kuadër më të gjerë të përgjegjësisë së njerëzimit për drejtësinë e zhvillimin, bazë për luftën kundër varfërisë e Sidës. Të gjithë ekspertët e dinë se për të parandaluar Sidën fjalët e para janë “abstinence” dhe “be faithfull”, që kanë të bëjnë me uljen e numrit të marrëdhënieve seksuale në përgjithësi e ato jashtëmartesore në veçanti. Pastaj vjen aspekti i kujdesit e i mjekimit e këtu Kisha është në vijën e parë të frontit.
    Pasi vizitoi Kenian, Ugandën e Republikën e Afrikës Qendrore, cili është mesazhi më i fuqishëm që Papa Françesku i la Kishës dhe kontinentit afrikan?
    Do të jem sintetik në përgjigje. Të gjithëve u bëri përshtypje rinia afrikane. Shumica e turmës, që ndiqte Papën, ishte e përbërë nga fëmijë ose të rinj. Shumica e popullsisë afrikane është e re e brenda pak vitesh popullsia e kontinentit do të ketë rëndësi të jashtëzakonshme për botën. Papa është aty, Kisha është aty; është e pranishme për këta fëmijë, për këta të rinj, për të ardhmen e këtyre popujve. Kisha i shoqëron e bëhet për ta pikë referimi, shprese e besimi në një të ardhme më të mirë në një kontinent, që ka një zhvillim të pabesueshëm. Ipeshkvijtë më të vjetër, që takoheshin me Papën, janë misionarë evropianë, të tjerët, më të rinjtë, janë të gjithë afrikanë. Pra, Kisha është rritur, ka hedhur rrënjë, është bashkëpërgjegjëse në zhvillimin e këtyre popujve. Kisha është afrikane me afrikanët dhe e shoqëron kontinentin në probleme e shpresa. Gjendja më dramatike ishte në Afrikën Qendrore, për të cilën Papa u impenjua, por të tjerët, si Kenia e Uganda, janë më të sistemuar. Për ta mbyllur me një imazh, që më bëri përshtypje: Papa, në shesh, bashkë me hoxhën në papamobil. Mesazh i fuqishëm! Papa, që u takua me pjesëmarrësit në Platformën e dialogut ndërfetar, hartuar nga kryeipeshkvi, nga kreu i ungjillorëve dhe nga hoxha… edhe ky qe mesazh i fuqishëm! Ja, e ardhmja e Afrikës! Kisha jep kontributine saj, natyrisht, nuk mendon se mund t’ia dalë e vetme. E bën bashkë me të tjerët, për dialogun, për paqen, me ndihmën e njerëzve vullnetmirë e në veçanti, të besimtarëve.

  17. #37
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Fundjava në Vatikan e në Kishën universale


    05/02/2016

    Vatikan: Sot besimtarët e shumtë u mblodhën përsëri rreth Papës për lutjen e Engjëllit të Tënzot, në një Shesh të zhveshur nga stolitë e Festave të Mëdha të dimrit. Së pari u zhvendos Bredhi i Krishtlindjes. Pastaj ishte radha e Shpellës, ardhur nga Trento e tashmë për udhë drejt Betlehemit. Të duket se vetë Krishti shtegton drejt Lindjes së Mesme, për t’u rikthyer nga Roma, në shtëpinë e vet.
    Po kjo nuk e pakëson entuziazmin festiv të takimit. Besimtarët ndoqën komentet e Françeskut për leximet e së dielës, duke nisur nga leximi i parë, shkëputur nga Libri i Izaisë (Is 6,1-2,3-8), profetit, që vijon të na kujtojë, nga thellësia e shekujve: “Për ta kumtuar Zotin, duhet ta njohësh. E për ta njohur, duhet që Ai të dëftohet”.
    Të tre leximet përqendrohen pikërisht tek zbulesa e tek thirrja për mision. Përballë Zotit njeriu e ndjen veten mëkatar, por njëkohësisht ndjen edhe thirrjen t’ua kumtojë të gjithë njerëzve shenjtërinë e Zotit.
    Jemi në Vitin Shenjt të Mëshirës prej këndej, zëri i Jezusit jehon fuqimisht e na fton të marrim mbi shpinë kryqin tonë e ta ndjekim.
    Papa kujtoi, ndërmjet tjerash, edhe Ditën e 38-të italiane për jetën. Për këtë rast, Konferenca ipeshkvnore italiane ka shpërndarë një mesazh që më 2 tetor 2015, ndërsa sot, në Kishën e Shën Marisë në Traspontinë, u kremtua një Meshë shenjte, në përfundim të së cilës besimtarët u nisën drejt Sheshit të Shën Pjetrit për të marrë pjesë në lutjen e Engjëllit të Tënzot.
    Kubë, Takim historik: Papa Françesku e Patriku Kirill do të takohen më 12 shkurt, në Kubë
    Papa Françesku dhe Patriku Kirill i Moskës dhe i gjithë Rusisë do të takohen, më 12 shkurtin e ardhshëm, në Kubë, ku Papa do të ndalet para se të vijojë shtegtimin drejt Meksikës e ku Patriku do të jetë për vizitë zyrtare. Njoftimin e dhanë, me gëzim, përmes një komunikate të përbashkët, Selia e Shenjtë dhe Patriarkana e Moskës të premten e kaluar.
    Në një takim, drejtori i Sallës së Shtypit të Vatikanit, atë Federico Lombardi, lexoi pjesën qëndrore të Komunikatës:
    “Ky takim i Primatëve të Kishës katolike e të Kishës ortodokse ruse, i përgatitur prej një kohe të gjatë, do të jetë i pari në histori e do shënojë një etapë të rëndësishme në marrëdhëniet ndërmjet dy Kishave. Selia e Shenjtë dhe Patriarkana e Moskës, urojnë që të jetë edhe shenjë shprese për mbarë njerëzit vullnetmirë. I ftojnë të krishterët t’i luten me gjithë shpirt Zotit, që ta bekojë këtë takim e që të ketë fryte të mira”.
    SHBA: duke nisur që sot e deri më 14 shkurt, në SHBA do të kremtohet Java kombëtare për martesën, organizuar nga Konferenca ipeshkvnore vendase. Me këtë rast është vënë në rrjet një material ndihmës me të dhëna statistikore të përditësuara, që vënë në pah pazëvendsueshmërinë e martesës tradicionale për çiftin, fëmijët e shoqërinë, marrë së bashku. “For jour Mariage” – “Për martesën tënde”, titullohet materiali, pasuruar edhe me një video, që pasqyron karakterin e pashoq të martesës. Së fundi, më 12 shkurt, do të kremtohet një ditë lutjeje pikërisht për mbrojtjen e martesës.
    Romë: Dje, në Sheshin e Shën Pjetrit, në Vatikan, u kremtua Jubileu i Grupeve të lutjes së Atë Piut, i punonjësve të Shtëpisë së Lehtësimit të Vuajtjes dhe besimtarëve të kryedioqezës Manfredonia-Vieste-San Giovanni Rotondo, kryesuar nga Papa. Kremtimi nisi në orën 9.00, ndërsa Françesku arriti në orën 10.30.
    E po dje, nisën në Romë dhe kremtimet e Jubileut të Mëshirës për çlirimin e skllevërve të sotëm, që bie më 8 shkurt. Është dita kur Kisha kujton skllaven zezake, Jozefina Bakhita, lartuar në nderimet e elterit, duke u bërë pajtore qiellore e njerëzve, që vijojnë të shiten e të blihen tregjeve të turpit nëpër vende, që e konsiderojnë veten të zhvilluara, kështjella të përparimit njerëzor. Me këtë rast në bazilikën romake të Zemrës së Krishtit u kremtua një Meshë shenjte, shoqëruar me këngë, reflektime e dëshmi, me qëllim që bota të bëhet më e vetëdijshme për fenomenin e tregtisë së njerëzve, skllevër të munduar të kohëve moderne, që flasin aq shumë për lirinë, ndërsa e mbrojnë aq pak.
    Veprimtaria përfundoi me një shetgtim të shkurtër drej Portës Shenjte të Shtëpisë së dashurisë së krishterë, në rrugën romake Marsala, për të shprehur nevojën për pastrim, mëshirë e angazhim konkret, në përpjekjen për çlirimin e skllevërve të sotëm.
    E sot, kremtimi eukaristik në Shenjtëroren e Mëshirës Hyjnore dhe procesioni drejt Sheshit të Shën Pjetrit, për të marrë pjesë në lutjen e Engjëllit të Tënzot.
    Sllovaki: nesër, në Sllovaki, nis kremtimi i Javës kombëtare për martesën, me temë “Receta për një martesë të mirë”. Kjo javë u krijon të gjithëve një hapësirë për të reflektuar mbi arsyet, që e shtyjnë njeriun të krijojë këtë lidhje të shenjtë e të pazgjidhshme

  18. #38
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Trupi i atë Piut dhe i shën Mandiçit në Romë


    29/01/2016


    Dërgimi i Misionarëve të Mëshirës dhe ardhja e trupit të atë Piut nga Pietrelçina e të shën Leopold Mandiçit në Romë, ishin sot në qendër të konferencës në Sallën e Shtypit të Selisë së Shenjtë. Për dy ngjarjet e rëndësishme, në kuadrin e Jubileut të Mëshirës, foli kreu i Këshillit Papnor për Ungjillëzimin e Ri, imzot Rino Fisichella. Prelati njoftoi edhe se, deri tani, në veprimtaritë jubilare kanë marrë pjesë rreth 1,4 milion njerëz, 40% e të cilëve kanë ardhur nga jashtë Italisë. Nesër, Papa Françesku do të mbajë audiencën e parë të përgjithshme jubilare, e cila, një të shtunë në muaj, u shtohet atyre të zakonshmeve të së mërkurës.


    Atë Piu e Leopold Mandiç, shenjtorë të faljes e të mëshirës
    Imzot Fisichella kujtoi veçanërisht devocionin e Atit të Shenjtë për kapuçinin me origjinë kroate, i cili, njëlloj si atë Piu nga Pietrelçina, e kalonte pjesën më të madhe të ditës në rrëfyestore, ku mijëra njerëz shihnin në të, dëshminë e privilegjuar të faljes e të mëshirës së Zotit. Ja fjalët e imzot Fisichella-s:
    “Disa nga sivëllezërit e tij thoshin se ishte injorant e dorëlëshuar, se ua zgjidhte të gjithëve mëkatet, pa i shoshitur mirë punët. Por përgjigjja e tij e thjeshtë dhe e përvuajtur i linte pa fjalë: ‘Nëse Hyji i Kryqëzuar do të më qortonte se jam dorëlëshuar, do t’i përgjigjesha: këtë shembull të keq, o Zot, ma keni dhënë ju vetë. Unë akoma s’kam mbërritur në atë gradë marrëzie, sa të vdes për shpirtrat’”.
    Nga 5 deri më 11 shkurt, reliket e shenjtorëve në Bazilikën e Shën Pjetrit
    Më pas, imzot Fisichella bëri të ditur programin e zhvendosjes së relikeve të dy shenjtorëve - në dy urna të tejdukshme – që do të mbërrijnë në Romë më 3 shkurt e do të vendosen në kishën e Shën Lorencit jashtë Mureve. Më 5 shkurt, pas një procesioni në udhën e Pajtimit (via della Conciliazione), ku priten mijëra besimtarë, do të vendosen në navatën qendrore të Bazilikës së Shën Pjetrit, ku do të mund të nderohen deri më 11 shkurt paradite:
    “Është herë e parë domethënëse fakti, që dy fretër të shkretë, të cilët nuk lëvizën kurrë nga vendet e tyre gjatë jetës, vijnë tani në Romë, në mënyrë kaq solemne. Mendoj se është vërtet ngjarje e jashtëzakonshme”.
    Grupet e lutjes së atë Piut nga Pietrelçina do të priten në audiencë nga Papa më 6 shkurt.


    Françesku do të nisë 1071 Misionarë të Mëshirës
    Kreu i dikasterit për Ungjillëzimin e Ri u ndal më pas në mandatin e Misionarëve të Mëshirës, të cilët Papa Françesku do t’i nisë nëpër botë për të falur mëkatet e rënda, gjatë kremtimit të së Mërkurës së Përhime, më 10 shkurt. Është fjala për 1071 misionarë nga vende të ndryshme të botës, të cilëve Ati i Shenjtë do t’u japë autoritetin për të falur mëkatet, që zakonisht i rezervohen Selisë Apostolike. Në Romë, do të jenë të pranishëm 700 prej tyre. Papa do t’i takojë më 7 shkurt për t’u thënë sa shumë e ka për zemër këtë nismë, e cila është një nga çastet më kuptimplote të Jubileut të Mëshirës:
    “Misionarët e Mëshirës, pra, janë vetëm disa meshtarë, që marrin nga Papa detyrën për të qenë dëshmitarë të privilegjuar të Jubileut të jashtëzakonshëm të Mëshirës në Kishat e tyre të veçanta. Është vetëm Papa, që i emëron këta misionarë, jo ipeshkvijtë, e atyre u beson mandatin e kumtimit të bukurisë së mëshirës së Zotit, u kërkon të jenë rrëfyestarë të përvuajtur e të urtë, të aftë për t’i falur me zemërgjerësi ata, që i afrohen Sakramentit të Rrëfimit”.


    Më 22 shkurt, Jubileu i Kuries, në meshë me Papën
    Imzot Fisichella njoftoi edhe se më 22 shkurt do të kremtohet Jubileu i Kuries Romake. Parashikohet që jezuiti artist, atë Marko Ivan Rupnik, të mbajë një reflektim në Sallën Pali VI. Më pas, anëtarët e Kuries do të vihen në procesion për në sheshin e Shën Pjetrit e do të kalojnë Portën Shenjte të Bazilikës, ku do të marrin pjesë në meshën e kryesuar nga Papa Françesku. Prelati kujtoi edhe dy gjestet e Atit të Shenjtë, që ai i deshi si dëshmi konkrete mëshire: hapjen e Portës Shenjte të bamirësisë në Strehën për të varfërit “Don Luigi Di Liegro” dhe vizitën tek të moshuarit e të sëmurët në gjendje vegjetative, të premten e kaluar, në Torre Spaccata, në periferi të Romës:
    “Këto shenja kanë vlerë simbolike para nevojave të shumta të shoqërisë së sotme; megjithatë, synojnë t’i provokojnë të gjithë për të verifikuar gjendjet e shumta me probleme, të pranishme në qytetet tona, për t’u dhënë një përgjigje kujdesi e ndihme, sado të vogël”.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ribaldi : 07-02-2016 më 15:49

  19. #39
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    Papa: Atë Piu, “përkëdhelje”


    e mëshirës së Zotit për të gjithë




    06/02/2016

    Bota ka nevojë si për bukën, për mëshirën e Zotit, atë mëshirë, së cilës Atë Piu nga Pietrelçina i shërbeu aq, sa të bëhej për miliona njerëz, përkëdhelje e gjallë e Atit. E pohoi Papa, në prani të dhjetra mijëra njerëzve, pjesëtarë të grupeve të lutjes së Atë Piut, ardhur nga të katër anët e botës në audiencën, mbajtur në Sheshin e Shën Pjetrit. Ju jeni, u tha Papa, centrale të mëshirës, që furnizojnë Kishën e botën me energjinë e dashurisë.
    Atë Piu nuk u soll nëpër botë, sepse për të bota kishte përmasat e një rrëfyetoreje e sepse ishte bota ajo, që sillej e vijon të sillet rreth tij, 50 vjet pasi mbylli sytë, për të shijuar gëzimin, që ndjen njeriu, kur vihet në paqe me Zotin. Sepse ai ishte “ledhatim” i Zotit!

    Parfumi i faljes
    Papa gjeti një shprehje delikate, tejet të ëmbël e në përkim të plotë me Jubileun, për të rikujtuar se Shën Piu nga Pietrelçina njihet edhe atje, ku shpesh nuk dihet gjë prej gjëje për Kishën. Papa fliste para një Sheshi të mbushur sa më s’zinte. Fliste para më se 80 mijë të devoçëmve të atit kapuçin, ardhur prej mijëra viseve. Papamobili i Françeskut u soll ndërmjet tyre, duke përshkuar gjërë e gjatë Sheshin vigan, para të ngjitej në treme e të vinte në dukje pse Atë Piu rrethohet me gjithë këtë dashuri. Ju ndihmoi, pohoi Françesku, ta zbuloni e ta provoni bukurinë e faljes, një shkencë, nënvizoi, që duhet ta mësojmë ditë për ditë:
    “Mund të themi se Atë Piu ishte shërbëtor i mëshirës. Ishte ditë-natë, nganjëherë deri në rraskapitje, në shërbim të apostullimit të dëgjimit. U bë përmes shërbesës së Rrëfimit, ledhatim i gjallë i Atit, që shëron plagët e mëkatit e freskon zemrën me paqen e tij. Shën Piu nuk u lodh kurrë duke i pritur njerëzit, duke i dëgjuar e duke shkrirë kohë e forca për të përhapur parfumin e faljes së Zotit.


    Kush lutet, nuk bën tregti
    Forcën për ta jetuar këtë shërbesë të posaçme, kujtoi Papa, Atë Piu e merrte nga jeta e thellë shpirtërore. E kjo forcë ‘u ngjitej’ edhe të tjerëve aq, sa të ndikonte fuqimisht në krijimin e këtyre grupeve të lutjes, që frati i përvuajtur deshi t’i quante “fidanishte feje” e “vatra dashurie”. E kjo, sepse lutja, pohoi Papa, duke cituar atë Piun, është forcë që vë në lëvizje botën:
    “Lutja, atëherë, nuk është praktikë e mirë për të vënë sadopak në paqe zemrën. E as mjet devocioni, për të nxjerrë nga Zoti hiret e dëshiruara. Po të qe kështu, do të ishte thjesht pasojë e egoizmit. ‘Epo unë lutem për të qenë mirë, si të merrja një aspirinë: jo, nuk është kështu. Lutja është tjetër gjë! Është vepër mëshire shpirtërore, që dëshiron ta çojë gjithçka në zemrën e Zotit”.
    Lutja bën mrekulli
    Françesku gjeti edhe shprehje të tjera, për të hyrë sa më thellë në shpirtin e atyre, që e ndjejnë pushtetin e lutjes. Është kyç, që hap zemrën e Zotit, kyç i kollajshëm, i zakonshëm mbasi, shpjegoi, zemra e Zotit nuk është e blinduar me mjete të panumërta sigurie, sepse është thjesht zemër ati. E prej këndej:
    “… grupet e lutjes janë centrale mëshire, centrale përherë të hapura, që përmes pushtetit të përvuajtur të lutjes, furnizojnë botën me dritën e Zotit e Kishën, me energjinë e dashurisë. Të jeni gjithnjë apostuj gazmorë të lutjes, i ftoi të pranishmit Papa. Lutja bën mrekulli. Apostullimi i uratës bën mrekulli!”.


    Pranë e pranë të sëmurëve
    Nëse grupet e lutjes së Atë Piut janë mëshirë shpirtërore e mishëruar, “Shtëpia e Lehtësimit të Vuajtjes” është pol i shkëlqyer shëndetësor, jo vetëm puliez, që prej 60 vjetësh mishëron veprën e mëshirës trupore, të cilën Françesku e quajti ‘të jashtëzakonshme’, për efektin e afrimit pranë të sëmurëve, që e nxiti atë Piun të mendonte për ngritjen e një spitali:
    “Të mjekosh sëmundjen, por sidomos të kujdesesh për të sëmurin. Mund të ndodhë që, ndërsa mjekojmë plagët e korpit, rëndohen plagët e shpirtit, që mjekohen shumë më ngadalë e më me vështirësi. Edhe njerëzit në grahma të vdekjes, nganjëherë në dukje të pavetëdijshëm, marrin pjesë në lutjen e bërë me fe pranë tyre e ia besojnë vetveten Zotit”.


    Dëshiroj të vij tek Atë Piu
    E ky mendim i solli në mendje Papës kujtimin e një miku të tij, prift, për një kohë të gjatë në gjendje kome. Gjendje e dhimbshme pavetëdijeje e nyje e vështirë për t’u zgjidhur në këndvështrimin mjekësor, i cili një ditë erdhi në vete falë ndërhyrjes së një prifti tjetër, që ia doli mbanë të komunikojë me të sëmurin, duke e ftuar t’ia besonte qetësisht vetveten Zotit:
    “Shumë njerëz kanë nevojë, shumë të sëmurë kanë nevojë për një fjalë, për një ledhatim, për forcë, që të mund ta përballojnë sëmundjen ose të nisen për takimin me Zotin; kanë nevojë të ndihmohen për t’ia besuar krejt vetveten Zoti., Ju jam shumë, shumë mirënjohës ju e të gjithë atyre, që u shërbejnë të sëmurëve me kompetencë, dashuri e fe të gjallë”.
    Fjalët e fundit të Françeskut ishin një përshëndetje, që u shndërrua në ftesë:
    “Kushdo që vjen në tokën tuaj të bukur - e unë kam shumë dëshirë të vij – mund të gjejë edhe në ju, pasqyrimin e dritës së Qiellit”.[/SIZE][/B]

  20. #40
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-08-2013
    Postime
    559

    Për: Jubileu i mëshirës, rizhbulimi i besimit të vërtetë

    MESAZHI I ATIT TË SHENJTË, FRANÇESKUT,

    ME RASTIN E DITËS XXXI BOTËRORE TË RINISË

    2016



    «Lum të mëshirshmit, sepse do të gjejnë mëshirë.» (Mt 5,7)



    Të dashur të rinj e të reja,

    kemi mbërritur në fazën e fundit të shtegtimit tonë drejt Krakovit, ku vitin e ardhshëm, në muajin korrik, do të festojmë së bashku Ditën XXXI Botërore të Rinisë. Në ecjen tonë të gjatë dhe angazhuese jemi udhëhequr nga fjalët e Jezusit të marra nga “predikimi në mal”. E kemi nisur këtë rrugëtim në vitin 2014, duke medituar së bashku mbi Lumturinë e parë: «Lum skamnorët në shpirt, sepse e tyre është Mbretëria e Qiejve» (Mt5,3). Tema e vitit 2015 ishte: «Lum të pastrit në zemër, sepse do ta shohin Hyjin» (Mt 5,8). Në vitin që po na pret duam të lejojmë të frymëzohemi nga fjalët: «Lum të mëshirshmit, sepse do të gjejnë mëshirë» (Mt 5,7).

    1. Jubileu i Mëshirës

    Me këtë temë të DBR-së së Krakovit 2016, futemi në Vitin e Shenjtë të Mëshirës, duke u bërë një Jubile i mirëfilltë Rinor në nivel botëror. Nuk është hera e parë që një bashkim ndërkombëtar i të rinjve përkon me një Vit jubilar. Në fakt, ishte Viti i Shenjtë i Shëlbimit (1983-1984) kur Shën Gjon Pali II thirri për herë të parë të rinjtë nga e gjithë bota për të Dielën e Larit. Pastaj, ndodhi që, në Jubileun e Madh të vitit 2000, më shumë se dy milionë të rinj nga rreth 165 vende u mblodhën në Romë për Ditën XV Botërore të Rinisë. Siç ndodhi në këto dy raste të mëparshme, jam i sigurt se Jubileu i Rinisë në Krakov do të jetë një prej momenteve të forta të këtij Viti të Shenjtë!

    Ndoshta disa prej jush do të pyesin: çfarë është ky Vit jubilar që po kremtohet në Kishë? Teksti biblik i Librit të Levitikut 25 na ndihmon të kuptojmë se çfarë nënkupton një “jubile” për popullin e Izraelit: çdo pesëdhjetë vjet, hebrenjtë dëgjonin zërin e trombës (jobel) që i thërriste (jobil) për kremtimin e një viti të shenjtë, si një kohë pajtimi (jobal) për të gjithë. Në këtë periudhë, duhej rivendosur një marrëdhënie e mirë me Hyjin, me të afërmin dhe me krijimin, bazuar në dhurimin falas. Prandaj, ndër të tjera, përnxitej falja e borxheve, një ndihmë e veçantë për këdo që kishte rënë në mjerim, përmirësimi i marrëdhënieve mes njerëzve dhe lirimi i skllevërve.

    Jezu Krishti erdhi që ta shpallte dhe ta kryente kohën e vazhdueshme të hirit të Zotit, duke u sjellë të varfërve lajmin e gëzuar, lirinë të burgosurve, shikimin të verbërve dhe çlirimin të shtypurve (Krh. Lk 4,18-19). Në Të, sidomos në Misterin e tij Pashkvor, kuptimi më i thellë i jubileut gjente përmbushje të plotë. Kur Kisha bën thirrje për një jubile në emër të Krishtit, të gjithë jemi të ftuar që të jetojmë një kohë të jashtëzakonshme hiri. Vetë Kisha është e thirrur që t’i ofrojë me bollëk shenjat e pranisë dhe afërsisë së Hyjit, që të zgjojë në zemrat e njerëzve aftësinë për të parë atë çfarë është thelbësore. Në mënyrë të veçantë, ky Vit i Shenjtë i Mëshirës «është koha që Kisha ta gjejë kuptimin e misionit që ia ka besuar Zotëria në ditën e Pashkës: të jetë vegël e mëshirës së Atit» (Homelia në Mbrëmësoren e parë të së Dielës së Mëshirës Hyjnore, 11 prill 2015).

    2. Të mëshirshëm si Ati

    Motoja e këtij Jubileu të jashtëzakonshëm është: «Të mëshirshëm si Ati» (Krh. Misericordiae Vultus, 13), dhe me këtë intonohet dhe tema e DBR-së së ardhshme. Prandaj, të përpiqemi ta kuptojmë më mirë se çfarë nënkupton mëshira hyjnore.

    Besëlidhja e Vjetër kur flet për mëshirën përdor terma të ndryshëm, ku ndër më domethënësit janë hesed dhe rahamim. I pari, që i vishet Hyjit, shpreh besnikërinë e tij të palodhshme ndaj Besëlidhjes me popullin e vet, që Ai e do dhe e fal në përjetësi. I dyti, rahamim, mund të përkthehet si “të brendshme”, duke iu referuar në veçanti barkut amnor dhe duke na bërë ta kuptojmë dashurinë e Hyjit për popullin e vet si atë të një nëne për fëmijën e saj. Kështu na e paraqet Isaia profet: «E harron ‑ thua ‑ gruaja foshnjën e vet, që të mos ketë dhimbje për bamin e barkut të vet? Po edhe nëse ndonjëra do të harronte, unë ty kurrë nuk të harroj!» (Is49,15). Një dashuri e këtij lloji nënkupton që t’i bësh vend tjetrit brenda vetes, të ndjesh, të vuash e të gëzosh me tjetrin.

    Në konceptin biblik të mëshirës përfshihet edhe konkretësia e një dashurie që është besnike, falas dhe që di të falë. Në këtë pjesë të Ozeas profet kemi një shembull të bukur të dashurisë së Hyjit, që krahasohet me atë të një ati përballë birit të vet: «Kur Izraeli ende ishte djalëunë e dojae prej Egjiptit e thirra birin tim.Por, sa më shumë i thirrja,aq më tepër largoheshin prej meje; [...] E unë e mësoja Efraimin të ectevetë i mbartja para duarsh,s’e kuptonin se për ta kujdesesha.I tërhiqja me litarë për njerëz,me zinxhirë të dashurisë;isha për ta,porsi ai që fëmijën e ngrederi në mollëzat e veta,përkulesha mbi të t’i jap të hajë» (Os11,1-4). Pavarësisht sjelljes së gabuar të birit, që e meritonte ndëshkimin, dashuria e atit është besnike dhe e fal gjithmonë birin e penduar. Siç e shohim, në mëshirë përfshihet gjithmonë falja; ajo «nuk është një ide abstrakte, por një realitet konkret me të cilin Ai e zbulon dashurinë e vet si atë të një ati dhe të një nëne që preken deri në thellësinë e kraharorit për birin e vet. [...] Del nga thellësia si një ndjenjë e thellë, e natyrshme, plot butësi dhe dhembshuri, ndjesë dhe falje» (Misericordiae Vultus, 6).

    Besëlidhja e Re na flet për mëshirën hyjnore (eleos) si përmbledhja e veprës që Jezusi erdhi ta kryente në botë në emrin e Atit (Krh. Mt 9,13). Mëshira e Zotërisë sonë dëftohet sidomos kur Ai përkulet mbi mjerimin njerëzor dhe e tregon dhembshurinë e tij ndaj atyre që kanë nevojë për kuptim, shërim dhe falje. Gjithçka në Jezusin flet për mëshirë. Madje, Ai vetë është mëshira.

    Në kapitullin 15 të Ungjillit sipas Lukës, mund të gjejmë tre shëmbëlltyrat e mëshirës: atë të deles së humbur, atë të monedhës së humbur dhe atë që njihet si shëmbëlltyra e “djalit të humbur”. Në këto tre shëmbëlltyra na godet gëzimi i Hyjit, gëzimi që Ai e ndjen kur e gjen një mëkatar dhe e fal. Po, gëzimi i Hyjit është falja! Këtu përmblidhet i gjithë Ungjilli. «Secili prej nesh është delja e humbur, ajo monedha e humbur; secili prej nesh është ai biri që e ka shkapërderdhur lirinë e vet duke ndjekur idhujt e rrejshëm, mirazhet e lumturisë, dhe humbi gjithçka. Por Hyji nuk na harron, Ati nuk na braktis kurrë. Është një atë i durueshëm, na pret gjithmonë! E respekton lirinë tonë, por mbetet gjithmonë besnik. Dhe kur kthehemi tek Ai, na pret si bij, në shtëpinë e tij, sepse nuk pushon kurrë, as edhe për një çast, duke na pritur me dashuri. Dhe zemra e tij feston për çdo bir që kthehet. Feston sepse është gëzim. Hyji e ka këtë gëzim kur një mëkatar prej nesh shkon tek Ai dhe e kërkon faljen e tij» (Lutja e Engjëllit, 15 shtator 2013).

    Mëshira e Hyjit është shumë konkrete dhe të gjithë jemi të thirrur që ta përjetojmë vetë atë. Kur isha 17 vjeç, një ditë kur duhet të dilja me miqtë e mi, vendosa të kaloja më parë nga kisha. Aty gjeta një meshtar që më frymëzoi një besim të veçantë dhe ndjeva dëshirën që ta hapja zemrën time në Rrëfim. Ai takim ma ndryshoi jetën! Zbulova se kur e hapim zemrën me përvujtëri dhe transparencë, mund ta kundrojmë në mënyrë shumë konkrete mëshirën e Hyjit. Pata sigurinë se, në personin e atij meshtari, ishte Hyji që po më priste tashmë, përpara se unë ta bëja hapin e parë për të shkuar në kishë. Ne e kërkojmë, por Ai na paraprin gjithmonë, na kërkon që gjithmonë, dhe na gjen i pari. Ndoshta dikush prej jush e mban një peshë në zemrën e vet dhe mendon: kam bërë këtë e kam bërë atë... Mos kini frikë! Ai ju pret! Ai është atë: na pret gjithmonë! Sa bukur është të takojmë në Sakramentin e Pajtimit përqafimin e Atit, ta zbulojmë rrëfyestoren si vendin e Mëshirës, të lejojmë të prekemi nga kjo dashuri e mëshirshme e Zotit që na fal gjithmonë. Dhe ti, i dashur i ri, e dashur e re, a ke ndjerë të shtrihet mbi ty ky shikim dashurie të pafund, që përtej krejt mëkateve, kufizimeve, dështimeve të tua vazhdon të ketë besim te ti dhe ta shohë me shpresë ekzistencën tënde? A je i vetëdijshëm për vlerën që e ke para Hyjit, i cili për dashuri të ka dhënë gjithçka? Siç na mëson Shën Pali, «Hyji e dëftoi dashurinë e vet kundrejt nesh kështu: ndërsa ne ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne» (Rom 5,8). Por, a e kuptojmë vërtet fuqinë e këtyre fjalëve?

    E di se sa i dashur është për ju kryqi i DBR-së – dhuratë e Shën Gjon Palit II – që i shoqëron të gjitha takimet tuaja botërore që nga viti 1984. Sa ndryshime, sa kthime të mirëfillta kanë buruar në jetën e shumë të rinjve që nga takimi me këtë kryq të zhveshur! Ndoshta ia keni bërë vetes pyetjen: nga vjen kjo fuqi e jashtëzakonshme e kryqit? Ja, pra, përgjigjja: kryqi është shenja më elokuente e mëshirës së Hyjit! Ajo na vërteton se masa e dashurisë së Hyjit përballë njerëzimit është të duash pa masë! Në kryq mund ta prekim mëshirën e Hyjit dhe të lejojmë të prekemi nga vetë mëshira e tij! Këtu do të dëshiroja të kujtoja episodin e dy cubave të kryqëzuar përkrah Jezusit: njëri prej tyre është mendjemadh, nuk e njeh veten mëkatar, e tall Zotërinë. Tjetri, përkundrazi, e pranon se ka gabuar, i drejtohet Zotërisë dhe i thotë: «Jezus, kujtohu për mua kur të hysh në mbretërinë tënde». Jezusi e shikon me mëshirë të pafundme dhe i përgjigjet: «Sot do të jesh me mua në Parajsë» (Krh. Lk 23,32.39-43). Me cilin prej të dyve identifikohemi? Me atë që është mendjemadh dhe nuk i pranon gabimet e veta? Apo me tjetrin, që e pranon veten si nevojtar për mëshirën hyjnore dhe e kërkon me gjithë zemër? Në Zotërinë, që e ka dhënë jetën e tij për ne në kryq, do ta gjejmë gjithmonë dashurinë e pakushtëzuar që e njeh jetën tonë si një të mirë dhe na e jep gjithmonë mundësinë për të rifilluar.

    3.Gëzimi i jashtëzakonshëm i të qenurit mjete të mëshirës së Hyjit

    Fjala e Hyjit na mëson se «është më i lumtur ai që jep se ai që merr» (Vap 20,35). Pikërisht për këtë arsye, Lumturia e pestë i shpall të lumtur të mëshirshmit. E dimë se Zoti na ka dashur i pari. Por, do të jemi vërtet të lumë, të lumtur, vetëm nëse do të hyjmë në logjikën hyjnore të dhurimit, të dashurisë falas, nëse do ta zbulojmë se Hyji na ka dashur pafundësisht për të na bërë të aftë të duam si Ai, pa masë. Siç thotë Shën Gjoni: «

    Të dashur, ta duam njëri-tjetrin, sepse dashuria vjen nga Hyji, dhe, secili që ka dashuri, ka lindur prej Hyjit dhe Hyjin e njeh. Kush nuk ka dashuri, nuk e ka njohur Hyjin, sepse Hyji është dashuri. [...] Dashuria përmbahet në këtë: Jo se ne e kemi dashur Hyjin, por – Ai na ka dashur ne dhe e ka dërguar Birin e vet si fli pajtuese për mëkatet tona. Të dashur, në qoftë se Hyji na ka dashur ashtu, edhe neve na duhet ta duam njëri-tjetrin» (1 Gjn 4,7-11). Pasi jua kam shpjeguar në mënyrë shumë përmbledhëse se si e ushtron Zoti mëshirën e tij me ne, do të dëshiroja t’ju sugjeroj se si mund të jemi konkretisht mjete të kësaj mëshirë ndaj të afërmit tonë.

    Më vjen në mend shembulli i të Lumit Pierxhorxho Frasati. Ai thoshte: «Jezusi më viziton çdo mëngjes në Kungim, kurse unë ia kthej në mënyrën më të mjerë që mundem, duke i vizituar të varfrit». Pierxhorxho ishte një i ri që e kishte kuptuar se çfarë do të thotë të kesh një zemër të mëshirshme, të ndjeshme ndaj më nevojtarëve. Atyre u jepte më shumë se vetëm gjëra materiale; u jepte vetveten, harxhonte kohë, fjalë, aftësi dëgjimi. U shërbente të varfërve me fshehtësi të madhe, duke mos e treguar asnjëherë veten. E jetonte me të vërtetë Ungjillin që thotë: «Ndërsa ti, kur të bësh lëmoshë, të mos dijë e majta çfarë bën e djathta, që lëmosha jote të jetë e fshehtë» (Mt6,3-4). Mendoni se një ditë para vdekjes së tij, për së tepërmi i sëmurë, jepte urdhra se si t’i ndihmonte miqtë e tij në vështirësi. Në funeralin e tij, familjarët dhe miqtë mbetën të shtangur nga prania e shumë të varfërve që ata nuk i njihnin, të cilit i riu Pierxhorxho i kishte ndjekur dhe ndihmuar.

    Më pëlqen gjithmonë që t’i bëj bashkë Lumturitë ungjillore me kapitullin 25 të Mateut, kur Jezusi na i paraqet veprat e mëshirës dhe thotë se ne do të gjykohemi në bazë të tyre. Prandaj, ju ftoj që t’i zbuloni veprat e mëshirës trupore: t’u jepni të hanë të uriturve, të pinë të eturit, t’i vishni të zhveshurit, t’i pranoni të huajt, t’i ndihmoni të sëmurët, t’i vizitoni të burgosurit, t’i varrosni të vdekurit. Dhe të mos harrojmë edhe veprat e mëshirës shpirtërore: t’i këshillojmë ata që dyshojnë, t’i mësojmë të paditurit, t’i qortojmë mëkatarët, t’i ngushëllojmë të lënduarit, t’i falim fyerjet, t’i durojmë me durim personat bezdisës, ta lusim Hyjin për të gjallët e për të vdekurit. Siç e shihni mëshira nuk është “të jesh i mirë”, as thjesht sentimentalizëm. Këtu vërtetohet vërtetësia e të qenurit tonë nxënës të Jezusit, të besueshmërisë tonë si të krishterë në botën e sotme.

    Ju të rinjve, që jeni shumë konkret, do të dëshiroja t’ju propozoja, për shtatë muajt e parë të vitit 2016, që në secilin muaj të zgjidhni e të zbatoni një vepër të mëshirës trupore dhe një të mëshirës shpirtërore. Frymëzohuni nga lutja e Shën Faustinës, apostulle e përvuajtur e Mëshirës Hyjnore në kohët tona:

    «Më ndihmo, o Zot, që të bëj që [...]
    sytë e mi të jenë të mëshirshëm, në mënyrë që unë të mos ushqej kurrë dyshime dhe të mos gjykoj bazuar në dukjet e jashtme, por që të di ta dalloj atë çka është e bukur në shpirtin e të afërmit tim dhe t’i bëhem ndihmë [...]
    dëgjimi im të jetë i mëshirshëm, që të përkulem para nevojave të të afërmit tim, që veshët e mi të mos jenë shpërfillës ndaj dhimbjeve dhe ofshamave të të afërmit tim [...]
    gjuha ime të jetë e mëshirshme dhe të mos flas kurrë keq për të afërmin, por ta kem për secilin një fjalë ngushëllimi dhe faljeje […]
    duart e mia të jenë të mëshirshme dhe plot me vepra të mira […]
    këmbët e mia të jenë të mëshirshme, në mënyrë që unë t’i shkoj gjithmonë në ndihmë të afërmit, duke fituar mbi plogështinë dhe lodhjen time […]
    zemra ime të jetë e mëshirshme, në mënyrë që të marr pjesë në të gjitha vuajtjet e të afërmit»(Ditari, 163).

    Mesazhi i Mëshirës Hyjnore përbën kështu një program jete shumë konkret dhe kërkues që kërkon vepra. Dhe një prej veprave të mëshirës më të dukshme, por ndoshta ndër më të vështirat për t’u zbatuar, është ajo e faljes së atyre që na kanë fyer, që na kanë bërë keq, që ne i konsiderojmë si armiq. «Sa e vështirë duket shumë herë të falësh! E megjithatë, falja është mjeti i vendosur në duart tona të brishta për ta arritur qetësinë e zemrës. Të lejojmë të bjerë mllefi, zemërimi, dhuna dhe hakmarrja, është kusht i domosdoshëm për të jetuar të lumtur» (Misericordiae Vultus, 9).

    Takoj shumë të rinj që thonë se janë të lodhur nga kjo botë kaq e ndarë, në të cilën hasen me mbështetës të fraksioneve të ndryshme, ku ka shumë luftëra dhe madje ka njerëz që e përdorin edhe fenë e vet si arsyetim për dhunën e tyre. Duhet t’i përgjërohemi Zotit që të na e dhurojë hirin të jemi të mëshirshëm me ata që na bëjnë keq. Si Jezusi që mbi kryq lutej për ata që e kishin kryqëzuar: «Fali, o Atë, se nuk dinë çfarë bëjnë» (Lk 23,34). Rruga e vetme për të fituar mbi të keqen është mëshira. Drejtësia është e nevojshme, patjetër, por e vetme nuk mjafton. Drejtësia dhe mëshira duhet të ecin së bashku. Sa do të doja që të bashkoheshim të gjithë në një lutje të zëshme, nga thellësia e zemrave tona, duke u lutur që Zoti të ketë mëshirë për ne dhe për botën mbarë!

    4. Krakovi na pret!

    Ngelin edhe pak muaj deri në takimin tonë në Poloni. Krakovi, qyteti i Shën Gjon Palit II dhe Shën Faustina Kovalskës, na pret me krahët dhe zemrën hapur. Besoj se Provania Hyjnore na ka udhëhequr që ta kremtojmë Jubileun e të Rinjve pikërisht atje, ku kanë jetuar këto dy apostuj të mëdhenj të mëshirës së kohëve tona. Gjon Pali II e ka perceptuar se kjo ishte koha e mëshirës. Në fillimin e papnisë së tij, ai shkroi Enciklikën Dives in misericordia. Në Vitin e Shenjtë 2000, ai kanonizoi Motër Faustinën, duke themeluar edhe Festën e Mëshirës Hyjnore, në të dielën e dytë të Pashkës. Dhe në vitin 2002, e përuroi vetë personalisht, në Krakov, Shenjtëroren e Jezusit të Mëshirshëm, duke ia besuar botën Mëshirës Hyjnore dhe duke shpresuar që ky mesazh t’iu mbërrijë të gjithë banorëve të tokës dhe t’i mbushë zemrat me shpresë: «Duhet ta ndezim këtë shkëndijë të hirit të Hyjit. Duhet t’ia transmetojmë botës këtë zjarr mëshire. Në mëshirën e Hyjit, bota do ta gjejë paqen, dhe njeriu lumturinë!» (Homelia për Kushtimin e Shenjtërores së Mëshirës Hyjnore në Krakov, 17 gusht 2002).

    Fort të dashur të rinj e të reja, Jezusi i mëshirshëm, piktura që nderohet nga populli i Hyjit në Shenjtëroren e Krakovit kushtuar Atij, ju pret. Ai ka besim te ju dhe llogarit në ju! Ka shumë gjëra të rëndësishme për t’ia thënë secilit dhe secilës prej jush... Mos kini frikë t’i ngulitni sytë e tij të mbushur me dashuri të pafundme përballë jush dhe lejoni që t’ju mbërrijë shikimi i tij i mëshirshëm, i gatshëm që ta falë çdo mëkat tuajin, një shikim që është në gjendje ta ndryshojë jetën tuaj dhe t’i shërojë plagët e shpirtrave tuaj, një shikim që e shuan etjen e thellë që banon në zemrat tuaja të reja: etje për dashuri, paqe, gëzim, dhe lumturi të vërtetë. Ejani tek Ai dhe mos kini frikë! Ejani që t’i thoni nga thellësia e zemrave tuaja: “Jezus, unë besoj në Ty!” Lejoni që të prekeni nga mëshira e tij pa kufij për t’u bërë edhe ju apostuj të mëshirës përmes veprave, fjalëve dhe lutjeve, në botën tonë të plagosur nga egoizmi, urrejtja dhe dëshpërimi i madh.

    Çojeni flakën e dashurisë së mëshirshme të Krishtit – për të cilën ju ka folur Shën Gjon Pali II – në mjediset e jetës sonë të përditshme e deri në skajet e botës. Në këtë mision, unë ju shoqëroj me urimet dhe lutjet e mia, ju besoj të gjithëve në duart e Marisë Virgjër, Nënës së Mëshirës, në këtë pikë të fundit të ecjes së përgatitjes shpirtërore në DBR-në e ardhshme të Krakovit, dhe ju bekoj të gjithëve nga zemra.

    Nga Vatikani, 15 gusht 2015
    Solemniteti i të Ngriturit të së Lumes Mari Virgjër

    FRANÇESKU
    Ndryshuar për herë të fundit nga ribaldi : 08-02-2016 më 05:15

Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •